Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

published

  • 1 re-fīgō

        re-fīgō fīxī, fīxus, ere,    to unfix, unfasten, unloose, tear down, pull out, take off: tabulae, quas vos decretis vestris refixistis? have taken down: clipeum Neptuni sacro de poste, V.: templis Parthorum signa, H.: caelo refixa sidera, falling, V. —To annul, abolish, abrogate (by removing the tablets on which laws were published): leges.

    Latin-English dictionary > re-fīgō

  • 2 testātus

        testātus adj. with comp.    [P. of testor], public, manifest, evident, indisputable, published: ut res quam maxime testata esse posset: haec testata sunt et inlustria: nihil religione testatum: res multorum oculis testatior.
    * * *
    testata, testatum ADJ

    Latin-English dictionary > testātus

  • 3 conclamatus

    conclamata -um, conclamatior -or -us, conclamatissimus -a -um ADJ
    published abroad by crying out; known, celebrated; lamentable, unfortunate

    Latin-English dictionary > conclamatus

  • 4 ineditus

    inedita, ineditum ADJ
    not published, unknown

    Latin-English dictionary > ineditus

  • 5 conclamo

    con-clāmo, āvi, ātum, 1, v. n. and a., to cry or call out together.
    I.
    (Con subject.) To call or cry out together or in a body (hence often joined with omnes, universi, pariter, omnes pariter, Liv. 34, 61, 8; Curt. 5, 13, 5; 8, 11, 22; 10, 17, 3), to shout, esp. in approbation or assent (class. in prose and poetry).
    A.
    In gen., with acc. and inf.:

    cum vos universi, unā mente atque voce, iterum a me conservatam esse rem publicam conclamastis,

    Cic. Phil. 6, 1, 2; Caes. B. G. 3, 18; id. B. C. 1, 7; Tac. A. 1, 8;

    ducendum ad sedes simulacrum... conclamant,

    Verg. A. 2, 233 al. —With acc.:

    quod Mithridates se velle dixit, id sutores et zonarii conclamarunt,

    Cic. Fl. 7, 17:

    victoriam suo more,

    Caes. B. G. 5, 37:

    laetum paeana,

    Verg. A. 10, 738 al. —With ut:

    tum suo more conclamaverunt, uti, etc.,

    Caes. B. G. 5, 26 fin. —So with simple subj.:

    conclamantibus omnibus, imperaret quod vellet,

    Caes. B. C. 3, 6; cf.:

    igitur, conclamant, duceret quo videretur,

    Curt. 4, 1, 29.— Absol.:

    conclamat vir paterque,

    Liv. 1, 58, 12:

    ad quorum casum, cum conclamasset gaudio exercitus,

    id. 1, 25, 6; Tac. A. 3, 74.— Poet.:

    planctu conclamat uterque Isthmos,

    Stat. Th. 6, 13.—
    B.
    In partic.
    1.
    Conclamare ad arma, milit. t. t., to call to arms, to give the signal for an attack, Liv. 3, 50, 11; 7, 12, 3; 10, 32, 9; 41, 26, 2 al.—
    2.
    Conclamare vasa, to give the signal, before breaking up, for packing, i. e. to give the order for decamping (ellipt. for conclamare, ut vasa colligantur), Caes. B. C. 1, 66. In the same sense without vasa, id. ib. 1, 67, and id. ib. 3, 75.—
    II.
    To call together, to call to one's help (very rare):

    socios,

    Ov. M. 13, 73:

    duros agrestes,

    Verg. A. 7, 504. —
    III.
    (Con intens.) Of a single person, to call or cry out loudly or violently, to shout, exclaim (class.).
    A.
    In gen.:

    ubi abit, conclamo: Heus quid agis tu, etc.?

    Plaut. Mil. 2, 2, 22; id. Men. 5, 9, 94:

    Italiam primus conclamat Achates,

    Verg. A. 3, 523:

    hei mihi! conclamat,

    Ov. M. 6, 227; 7, 843:

    capta castra conclamavit,

    Tac. H. 3, 29 fin.:

    Ariovistus conclamavit, quid ad se venirent, etc.,

    Caes. B. G. 1, 47 fin.:

    deos omnes,

    to call upon, invoke, Sen. Oedip. 974:

    saxa querelis,

    to fill with cries, Mart. 9, 46, 5.— Absol.:

    conclamat virgo,

    cries out, Ov. M. 4, 691; 10, 385; Quint. 2, 2, 12 al.—
    B.
    Esp., with aliquem (mortuum), t. t. in the lang. of religion; of the dead, to call repeatedly by name, and lament him seven (acc. to others, eight) days, until his burial (cf. Serv. ad Verg. A. 6, 218; Schol. Luc. 2, 23;

    Dict. Antiq. p. 459, a.): ut ex maestis paulo ante domibus, quae conclamaverant suos, procurreretur in vias,

    Liv. 4, 40, 3:

    cum corpora nondum conclamata jacent,

    Luc. 2, 23:

    post conclamata imperatoris suprema,

    i. e. after this cry, Amm. 30, 10, 1:

    partem conclamare tori,

    Stat. S. 2, 6, 5.—
    b.
    In gen., to bewail, complain; cf.:

    videris immensis conclamata querelis Saxa,

    Mart. 9, 45, 5.—
    c.
    Prov.:

    jam conclamatum est,

    it is all over, all is lost, Ter. Eun. 2, 3, 57 Don.—Hence,
    A.
    conclāmans, ntis, P. a. (post-class.), noisy:

    conclamantissimus fons,

    Sid. Ep. 2, 2.—
    B.
    conclāmā-tus, a, um, P. a. (post-class.).
    A.
    Published abroad by crying out, i. e. known, celebrated:

    conclamatissimus primipilaris,

    Sid. Ep. 6, 1:

    conclamatissimae declamationes,

    id. ib. 8, 3.—
    B.
    (Acc. to III. B.) Lamentable, unfortunate:

    res,

    Serv. ad Verg. A. 2, 233:

    frigus,

    Macr. S. 7, 5, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > conclamo

  • 6 dissipo

    dis-sĭpo, or, acc. to many MSS., dis-sŭpo, āvi, ātum ( part. perf. in the tmesis:

    disque supatis,

    Lucr. 1, 651), 1, v. a. [SUPO = jacio, v. the art. ‡ supat; hence, i. q. disicio], to spread abroad, scatter, disperse (very freq. and class., esp. in Cic.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    claras scintillas dissupat ignis,

    Lucr. 6, 163; cf. id. 6, 181:

    ignis totis se passim dissipavit castris,

    Liv. 30, 5:

    (Medea dicitur) in fuga fratris sui membra in iis locis, qua se parens persequeretur, dissipavisse,

    Cic. de Imp. Pomp. 9, 22; cf.:

    ossa Quirini,

    Hor. Epod. 16, 14:

    qui dissipatos homines congregavit et ad societatem vitae convocavit,

    Cic. Tusc. 1, 25, 62; cf.:

    dispersi ac dissipati discedunt,

    Caes. B. G. 5, 58, 3; 2, 24, 4; id. B. C. 1, 55, 1 et saep.:

    dissupat in corpus sese cibus omne animantum,

    Lucr. 1, 350; cf.:

    piceum venenum per ossa,

    Ov. M. 2, 801; Cic. Div. 1, 34 fin. —Mid.:

    hostes dispersi dissipantur in finitimas civitates,

    Hirt. B. G. 8, 5 fin. Herz.; cf. Liv. 2, 28.—
    B.
    In partic.
    1.
    Milit. t. t., to disperse, rout, scatter, put to flight:

    phalangem (for which, shortly after, disjecerunt),

    Liv. 44, 41:

    ordines pugnantium,

    id. 6, 12 fin.; Front. Strat. 2, 2, 11:

    aciem,

    id. ib. 2, 1, 14:

    hostes,

    Cic. Fam. 2, 10, 3: classem, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14:

    in fugam,

    Liv. 8, 39, 8; cf Flor. 4, 11, 6:

    omnes copias,

    id. 3, 5, 11:

    praesidia,

    id. 4, 9, 4 et saep.—Hence poet.:

    aper dissipat canes,

    Ov. F. 2, 231; id. M. 8, 343.—
    b.
    Transf., of abstract subjects:

    dissipata fuga,

    Liv. 28, 20; 38, 27; cf.:

    collectis ex dissipato cursu militibus,

    id. 2, 59; 9:

    respublica dispersa et dissipata,

    dissolved, id. 2, 28.—
    2.
    Medic. t. t., like discutere, to disperse, dissipate, discuss morbid matter:

    humorem,

    Cels. 5, 28, 7:

    suppurationem,

    Scrib. Comp. 263.—
    3.
    Pregn., to demolish, overthrow, destroy; to squander, dissipate:

    statuam deturbant, affligunt, comminuunt, dissipant,

    Cic. Pis. 38, 93; cf.

    turres,

    Vitr. 1, 5; Cic. Rep. 3, 33:

    ignis cuncta disturbat et dissipat,

    id. N. D. 2, 15, 41:

    alii animum statim dissipari alii diu permanere censent,

    id. Tusc. 1, 9, 18; cf. id. ib. 1, 11, 24:

    a majoribus possessiones relictas disperdere et dissipare,

    id. Agr. 1, 1, 2; cf.:

    rem familiarem,

    id. Fam. 4, 7, 5: patrimonium, Crassus in Cic. de Or. 2, 55:

    avitas opes per luxum,

    Tac. A. 13, 34:

    reliquias reip.,

    Cic. Phil. 2, 3, 6:

    terram,

    Vulg. Ezech. 30, 12 et saep.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to disperse, spread abroad, circulate, disseminate, scatter:

    omnia fere, quae sunt conclusa nunc artibus, dispersa et dissipata quondam fuerunt,

    Cic. de Or. 1, 42:

    facilius est enim apta dissolvere quam dissipata conectere,

    id. Or. 71, 235;

    so of discourse,

    unconnected, ill-arranged, id. ib. 65 fin.; 70, 233;

    and transf. to the speaker: (Curio) cum tardus in cogitando, tum in instruendo dissipatus fuit,

    id. Brut. 59 fin.:

    famam istam fascium dissipaverunt,

    they have spread abroad, published, id. Phil. 14, 6, 15; cf. Suet. Galb. 19; and with acc. and inf.:

    cum homines lauti et urbani sermones hujusmodi dissipassent, me magna pecunia a vera accusatione esse deductum,

    id. Verr. 2, 1, 6 fin.; id. Fl. 6, 14; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 1 fin.; Suet. Vesp. 6:

    dissipatum passim bellum,

    Liv. 28, 3.—
    B.
    In partic. (acc. to I. B. 3.):

    dissipat Evius curas edaces,

    drives away, Hor. C. 2, 11, 17:

    amplexus,

    disturbs, interrupts, Stat. S. 3, 2, 57.

    Lewis & Short latin dictionary > dissipo

  • 7 elabor

    ē-lābor, elapsus (elabsus), 3, v. dep. n. and a.
    I.
    Neutr., to slip or glide away, to fall out, get off, escape (class.).
    A.
    Lit.:

    anguilla est, elabitur,

    Plaut. Ps. 2, 4, 57;

    so of a snake,

    Liv. 1, 56; 26, 19; Verg. G. 1, 244; Ov. M. 9, 63:

    cum se convolvens sol elaberetur et abiret,

    Cic. Div. 1, 23, 46:

    (animal) ex utero elapsum,

    id. N. D. 2, 51, 128; cf. id. Cat. 1, 6 fin.:

    elapsae manibus tabellae,

    Ov. M. 9, 571; cf.:

    gladius ei e manu,

    Just. 33, 2, 3:

    jumentum e manibus curantium elapsum,

    Liv. 44, 40:

    animi corporibus elapsi,

    Cic. Rep. 6, 26 fin.; cf. id. Tusc. 1, 45 fin.:

    quicquid incidit, fastigio musculi elabitur,

    Caes. B. C. 2, 11, 1:

    Manlii cuspis super galeam hostis elapsa est,

    slipped along, Liv. 8, 7:

    foras elapsa corpora,

    Lucr. 5, 489.—
    b.
    In an upward direction of fire:

    frondes elapsus in altas,

    having crept, glided, upwards, Verg. G. 2, 305. —
    2.
    In partic.
    (α).
    Of persons, to slip off, get clear, escape:

    ex proelio elapsi,

    Caes. B. G. 5, 37 fin.:

    e soceri manibus ac ferro,

    Cic. Att. 10, 4, 3:

    de caede Pyrrhi,

    Verg. A. 2, 526:

    telis Achivum,

    id. ib. 2, 318; cf.

    custodiae,

    Tac. A. 5, 10:

    inter tumultum,

    Liv. 28, 33:

    mediis Achivis,

    Verg. A. 1, 242 et saep.—
    (β).
    Of limbs or joints, to be dislocated:

    articuli,

    Cels. 8, 11, 13:

    id quod in latus elapsum est, digitis restitui,

    id. 8, 19:

    illi elapsos in pravum artus, etc.,

    Tac. H. 4, 81.—
    B.
    Trop.
    A.
    In gen., to slip away, escape:

    causa e manibus,

    Cic. de Or. 2, 50; cf.:

    rei publicae statum illum elapsum scito esse de manibus,

    id. Att. 1, 16, 6; and with this cf. id. Mur. 39, 85:

    animus devinctus paulatim elapsus est Bacchidi,

    i. e. became estranged, Ter. Hec. 1, 2, 94: libros adolescenti elapsos esse, had slipped from him, i. e. had been published prematurely, Quint. 3, 1, 20:

    in servitutem elapsi,

    who had insensibly fallen into, Liv. 3, 37.—
    B.
    In partic.
    1.
    To get off, get clear, escape from condemnation, punishment:

    ex tot tantisque criminibus elapsus,

    Cic. Verr. 2, 2, 58; 2, 1, 39 fin.; id. de Sen. 12 fin.; id. Q. Fr. 3, 4, 2; Quint. 2, 11, 2; 3, 6, 83; Suet. Tib. 33 al. Less freq. of things:

    ne quod maleficium impunitate elaberetur,

    Suet. Aug. 32.—
    2.
    Pregn., to pass away, disappear, escape:

    imperfecta tibi elapsa est vita,

    Lucr. 3, 958; so,

    ea spes,

    Plaut. Capt. 3, 5, 101:

    assensio omnis illa,

    Cic. Tusc. 1, 11, 24: aliquid memoriă, id. Phil. 13, 5, 11; cf. Quint. 10, 3, 33; Luc. 9, 80.—
    II.
    Act. like effugere, to escape from any evil or danger (post-Aug. and very rare):

    pugnam aut vincula,

    Tac. A. 1, 61:

    custodias,

    id. H. 3, 59; Flor. 1, 10, 7 Duker. N. cr.:

    vim ignium (statua),

    Tac. A. 4, 64.

    Lewis & Short latin dictionary > elabor

  • 8 Flavius

    Flāvĭus, a, the name of a Roman gens:

    gens Flavia,

    Suet. Vesp. 1; Mart. 9, 2, 8.— So in partic. Cn. Flavius, the scribe of the pontifiex maximus, Appius Caecus, who published the Fasti, Liv. 9, 46, 1 sqq.; Plin. 33, 1, 6, § 17;

    v. fasti. From the gens Flavia were descended the emperors Vespasian, Titus, and Domitian,

    Suet. Vesp. 1.— Hence poet., Flavius ultimus for Domitianus, Juv. 4, 37.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Flā-vĭus, a, um, adj., of or belonging to a Flavius:

    templa,

    i. e. built by Domitian, Mart. 9, 4, 12; 9, 35, 2.—
    B.
    Flāvĭālis, e, adj., of or belonging to the college of priests for the Flavian family, instituted by Domitian, Flavial-:

    FLAMEN,

    Inscr. Orell. 2220:

    PONTIFEX,

    ib. 3672:

    COMES,

    ib. 3162:

    SEXVIR,

    ib. 3726:

    XVVIRI,

    ib. 2375:

    assidentibus Diali sacerdote et collegio Flavialium,

    Suet. Dom. 4.—
    C.
    Flāvĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Flavius, Flavian: jus civile, named after Cn. Flavius, the publisher [p. 758] of the Fasti, Dig. 1, 2, 2, § 7:

    partes,

    i. e. the adherents of Vespasian, Tac. H. 2, 67; 3, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Flavius

  • 9 Novellae

    1.
    nŏvellus, a, um, adj. dim. [novus], young, new (esp. freq. in econom. lang.):

    capra,

    Varr. R. R. 2, 3:

    juvenci,

    id. ib. 1, 20:

    boves,

    Col. 6, 1, 3:

    sues,

    Plin. 11, 37, 84, § 211:

    vineae,

    Varr. R. R. 1, 31, 1; cf.:

    arbor et novella et vetula,

    Cic. Fin. 5, 14, 39:

    vites,

    Verg. E. 3, 11:

    novellae gallinae,

    which have hatched for the first time, Col. 8, 5, 8:

    oppida,

    newly founded, Liv. 2, 39, 3.— Poet., turba, qs. young brood, for children, Tib. 2, 2, 22:

    cum regerem tenerā frena novella manu,

    new, Ov. P. 4, 12, 24; so,

    subtrahere colla novella jugo,

    id. ib. 3, 7, 16:

    novellum imperium,

    Vop. Tac. 1: novellas et inauditas sectas veteribus religionibus opponere, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 3, 3.—Hence, nŏvellē, adv., newly, = nove;

    in supposit.,

    Plaut. Poen. 8.—
    II.
    Subst.
    A.
    nŏvella, ae, f. (sc. vitis).
    1.
    A vine newly planted, Coripp. Johann. 3, 327.—
    2.
    A shoot, sucker:

    filii tui sicut novellae olivarum,

    Vulg. Psa. 127, 3.—
    B.
    Nŏvellae, ārum, f. (sc. constitutiones), the Novels, a part of the Roman law published after the Codex.
    2.
    Nŏvellus, i, m., a Roman surname:

    Cn. et L. Gavilii Novelli, Aquileienses,

    Liv. 41, 5, 1 (but Gronov. regards it as adj., new colonists of Aquileia; cf. Liv. 40, 34, 2).

    Lewis & Short latin dictionary > Novellae

  • 10 Novellus

    1.
    nŏvellus, a, um, adj. dim. [novus], young, new (esp. freq. in econom. lang.):

    capra,

    Varr. R. R. 2, 3:

    juvenci,

    id. ib. 1, 20:

    boves,

    Col. 6, 1, 3:

    sues,

    Plin. 11, 37, 84, § 211:

    vineae,

    Varr. R. R. 1, 31, 1; cf.:

    arbor et novella et vetula,

    Cic. Fin. 5, 14, 39:

    vites,

    Verg. E. 3, 11:

    novellae gallinae,

    which have hatched for the first time, Col. 8, 5, 8:

    oppida,

    newly founded, Liv. 2, 39, 3.— Poet., turba, qs. young brood, for children, Tib. 2, 2, 22:

    cum regerem tenerā frena novella manu,

    new, Ov. P. 4, 12, 24; so,

    subtrahere colla novella jugo,

    id. ib. 3, 7, 16:

    novellum imperium,

    Vop. Tac. 1: novellas et inauditas sectas veteribus religionibus opponere, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 3, 3.—Hence, nŏvellē, adv., newly, = nove;

    in supposit.,

    Plaut. Poen. 8.—
    II.
    Subst.
    A.
    nŏvella, ae, f. (sc. vitis).
    1.
    A vine newly planted, Coripp. Johann. 3, 327.—
    2.
    A shoot, sucker:

    filii tui sicut novellae olivarum,

    Vulg. Psa. 127, 3.—
    B.
    Nŏvellae, ārum, f. (sc. constitutiones), the Novels, a part of the Roman law published after the Codex.
    2.
    Nŏvellus, i, m., a Roman surname:

    Cn. et L. Gavilii Novelli, Aquileienses,

    Liv. 41, 5, 1 (but Gronov. regards it as adj., new colonists of Aquileia; cf. Liv. 40, 34, 2).

    Lewis & Short latin dictionary > Novellus

  • 11 novellus

    1.
    nŏvellus, a, um, adj. dim. [novus], young, new (esp. freq. in econom. lang.):

    capra,

    Varr. R. R. 2, 3:

    juvenci,

    id. ib. 1, 20:

    boves,

    Col. 6, 1, 3:

    sues,

    Plin. 11, 37, 84, § 211:

    vineae,

    Varr. R. R. 1, 31, 1; cf.:

    arbor et novella et vetula,

    Cic. Fin. 5, 14, 39:

    vites,

    Verg. E. 3, 11:

    novellae gallinae,

    which have hatched for the first time, Col. 8, 5, 8:

    oppida,

    newly founded, Liv. 2, 39, 3.— Poet., turba, qs. young brood, for children, Tib. 2, 2, 22:

    cum regerem tenerā frena novella manu,

    new, Ov. P. 4, 12, 24; so,

    subtrahere colla novella jugo,

    id. ib. 3, 7, 16:

    novellum imperium,

    Vop. Tac. 1: novellas et inauditas sectas veteribus religionibus opponere, Mos. et Rom. Leg. Coll. 15, 3, 3.—Hence, nŏvellē, adv., newly, = nove;

    in supposit.,

    Plaut. Poen. 8.—
    II.
    Subst.
    A.
    nŏvella, ae, f. (sc. vitis).
    1.
    A vine newly planted, Coripp. Johann. 3, 327.—
    2.
    A shoot, sucker:

    filii tui sicut novellae olivarum,

    Vulg. Psa. 127, 3.—
    B.
    Nŏvellae, ārum, f. (sc. constitutiones), the Novels, a part of the Roman law published after the Codex.
    2.
    Nŏvellus, i, m., a Roman surname:

    Cn. et L. Gavilii Novelli, Aquileienses,

    Liv. 41, 5, 1 (but Gronov. regards it as adj., new colonists of Aquileia; cf. Liv. 40, 34, 2).

    Lewis & Short latin dictionary > novellus

  • 12 poplice

    pūblĭcus (in inscrr. also POBLICVS and POPLICVS), a, um, adj. [contr. from populicus, from populus], of or belonging to the people, State, or community; that is done for the sake or at the expense of the State; public, common.
    I.
    Lit.: multi suam rem bene gessere et publicam patriā procul, the business of the State, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 295 Vahl.):

    publica magnificentia (opp. privata luxuria),

    Cic. Mur. 36, 76:

    sacrificia publica ac privata,

    Caes. B. G. 6, 12:

    injuriae,

    done to the State, id. ib. 1, 12:

    litterae testimonium,

    Cic. Verr. 2, 3, 31, § 74:

    memoria publica recensionis tabulis publicis impressa,

    id. Mil. 27, 73:

    pecunia,

    id. Agr. 2, 30, 82:

    publicum funus,

    at the public expense, Plin. Ep. 2, 1 init.:

    defunctum senatus publico funere honoravit,

    Suet. Vit. 3:

    causa,

    an affair of State, Liv. 2, 56;

    also,

    a criminal process, Cic. Rosc. Am. 21, 59:

    in causis judiciisque publicis,

    id. Div. in Caecil. 1, 1:

    largitiones,

    Sall. C. 37, 7: res publica, the commonwealth, the State; v. publicus ludus, Hor. C. 4, 2, 42:

    in publica commoda peccare,

    id. Ep. 2, 1, 3:

    incisa notis marmora publicis,

    id. C. 4, 8, 13.—
    B.
    Subst.
    1.
    pūblĭcūs, i, m.
    a.
    A public officer, public functionary, magistrate:

    si quis aut privatus aut publicus, etc.,

    Caes. B. G. 6, 12: metuit publicos, the police, Plaut. Truc. 2, 7, 6.—
    b.
    A public slave or servant, an attendant upon a college of augurs, etc., Inscr. Orell. 24, 68 sq.; 2470; 2853 al.—
    2.
    publĭcum, i, n.
    a.
    Possessions of the State, public territory, communal property:

    publicum Campanum,

    Cic. Agr. 2, 30, 82.—
    b.
    The public purse, the public coffers or treasury, public income, revenue, etc.: solitus non modo in publico ( in public, openly; v. under II. b.), sed etiam de publico convivari, at public cost, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105:

    bona alicujus vendere et in publicum redigere,

    into the public treasury, for public use, Liv. 4, 15 fin.:

    in publicum emere,

    id. 39, 44; 26, 27:

    mille et ducenta talenta praedae in publicum retulit,

    Nep. Timoth. 1, 2:

    publicis male redemptis,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 11, § 33:

    conducere publica,

    to farm the public revenues, Hor. Ep. 1, 1, 77:

    habere publicum,

    to be a farmer of the public revenues, Plaut. Truc. 1, 2, 41:

    frui publico,

    Cic. Prov. Cons. 5, 12; Dig. 39, 4, 1, § 1:

    publicum quadragesimae in Asiā egit,

    Suet. Vesp. 1:

    publicum agitare,

    Sen. Ep. 119, 5:

    pessimo publico facere,

    to the injury of the State, Liv. 2, 1, 1.—
    (β).
    Transf.: qui hoc salutationum publicum exercet, who receives pay (like a porter) for admitting to an audience, Sen. Const. 14, 4. —
    c.
    The archives of the State, public records:

    ut scriptum in publico in litteris exstat,

    Varr. R. R. 2, 11, 10.—
    d.
    The commonwealth, State, community, city:

    consulere in publicum,

    to deliberate for the public weal, Plin. Ep. 9, 13, 21.—
    II.
    Transf., common, general, public (as adj. rare, and mostly poet.):

    publica lex hominum,

    Pers. 5, 98:

    juvenum Publica cura,

    Hor. C. 2, 8, 7:

    usus,

    id. Ep. 2, 1, 92:

    favor,

    the favor of all, Ov. P. 4, 14, 56:

    lux publica mundi,

    the sun, id. M. 2, 35:

    verba,

    common, usual, id. Am. 3, 7, 12; id. A. A. 1, 144; Sen. Ep. 3, 1; 59, 1:

    moneta,

    current, Vulg. Gen. 23, 16.— Hence,
    2.
    Substt. *
    a.
    publica, ae, f., a public woman, Sen. Ep. 88, 37.—
    b.
    pu-blicum, i, n., a public place, publicity (freq. and class.):

    NEVE IN POPLICOD NEVE IN PREIVATOD, S. C. de Bacchan.: IN. POPLICO, Tab. Bantin. lin. 3: in publico esse non audet, includit se domi,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92:

    summa in publico copia,

    id. Tusc. 5, 35, 102:

    epistulam in publico proponere,

    publicly, id. Att. 8, 9, 2:

    prodire in publicum,

    to go out in public, id. Verr. 2, 1, 31, § 80:

    egredi,

    Tac. H. 4, 49:

    carere publico,

    not to go out in public, to remain at home, Cic. Mil. 7, 18:

    abstinere publico,

    Tac. A. 3, 3; Suet. Claud. 36:

    lectica per publicum vehi,

    id. Ner. 9:

    oratio, quam nuper in publicum dedi,

    published, Plin. Ep. 8, 3, 2.—
    B.
    General, in a bad sense, i. e. common, ordinary, bad (very rare):

    structura carminis,

    Ov. P. 4, 13, 4:

    vatem, cui non sit publica vena,

    Juv. 7, 53:

    sermo non publici saporis,

    Petr. 3.—Hence, adv.: pu-blĭcē ( poplice).
    A.
    On account, at the cost, in behalf, or in charge of the State:

    haud scio mali quid ortum ex hoc sit publice,

    Ter. Ad. 3, 3, 89:

    AES. ARGENTVM. AVRVMVE. PVPLICE. SIGNANTO,

    to provide with the public stamp, Cic. Leg. 3, 3, 6: VT BONA EIVS POPLICE POSSIDEANTVR FACITO, for the State, in charge of the State, Tab. Bantin. lin. 9:

    sunt illustriora, quae publice fiunt,

    Cic. Rep. 3, 12, 21:

    disciplina puerilis publice exposita,

    on the part of the State, by the State, id. ib. 4, 3, 3:

    publice interfici,

    by order of the State, id. Brut. 62, 224:

    legationis princeps publice dixit,

    in the name of the State, id. Verr. 2, 3, 44, § 105:

    publice maximam putant esse laudem, quam latissime a suis finibus vacare agros,

    in a national point of view, Caes. B. G. 4, 3:

    frumentum, quod Aedui essent publice polliciti,

    for the State, in the name of the State, id. ib. 1, 16:

    gratiam atque amicitiam publice privatimque petere,

    on behalf of the public, and as individuals, id. ib. 5, 55 fin.; id. B. C. 2, 16:

    ea privatim et publice rapere,

    Sall. C. 11, 6:

    potius publice quam privatim amicitiam populi Ron ani colere,

    id. J. 8, 2; id. C. 49, 3:

    Minucius eandem publice curationem agens, quam Maelius privatim agendam susceperat,

    Liv. 4, 13:

    neque publice neque privatim,

    Cic. Verr. 2, 1, 6, § 16:

    ut filiae ejus publice alerentur,

    at the public expense, Nep. Arist. 3, 3: in urbe, celeberrimo loco elatus publice, id. Dion, 10, 3; cf. Liv. 5, 55; Plin. 33, 1, 4, § 11.—
    B.
    Generally, all together, universally:

    exulatum publice ire,

    Liv. 5, 53 fin.; Dig. 39, 2, 24:

    Labeo consulentibus de jure publice responsitavit,

    all without exception, Gell. 13, 10, 1.—
    C.
    Before the people, openly, publicly, = palam (only post-class.):

    publice disserere,

    Gell. 17, 21, 1:

    virtutem Claudii publice praedicare,

    Treb. Pol. Claud. 17:

    rumor publice crebuerat,

    App. M. 10, p. 247, 16; id. Mag. p. 276, 35; id. M. 2, p. 118, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > poplice

  • 13 publica

    pūblĭcus (in inscrr. also POBLICVS and POPLICVS), a, um, adj. [contr. from populicus, from populus], of or belonging to the people, State, or community; that is done for the sake or at the expense of the State; public, common.
    I.
    Lit.: multi suam rem bene gessere et publicam patriā procul, the business of the State, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 295 Vahl.):

    publica magnificentia (opp. privata luxuria),

    Cic. Mur. 36, 76:

    sacrificia publica ac privata,

    Caes. B. G. 6, 12:

    injuriae,

    done to the State, id. ib. 1, 12:

    litterae testimonium,

    Cic. Verr. 2, 3, 31, § 74:

    memoria publica recensionis tabulis publicis impressa,

    id. Mil. 27, 73:

    pecunia,

    id. Agr. 2, 30, 82:

    publicum funus,

    at the public expense, Plin. Ep. 2, 1 init.:

    defunctum senatus publico funere honoravit,

    Suet. Vit. 3:

    causa,

    an affair of State, Liv. 2, 56;

    also,

    a criminal process, Cic. Rosc. Am. 21, 59:

    in causis judiciisque publicis,

    id. Div. in Caecil. 1, 1:

    largitiones,

    Sall. C. 37, 7: res publica, the commonwealth, the State; v. publicus ludus, Hor. C. 4, 2, 42:

    in publica commoda peccare,

    id. Ep. 2, 1, 3:

    incisa notis marmora publicis,

    id. C. 4, 8, 13.—
    B.
    Subst.
    1.
    pūblĭcūs, i, m.
    a.
    A public officer, public functionary, magistrate:

    si quis aut privatus aut publicus, etc.,

    Caes. B. G. 6, 12: metuit publicos, the police, Plaut. Truc. 2, 7, 6.—
    b.
    A public slave or servant, an attendant upon a college of augurs, etc., Inscr. Orell. 24, 68 sq.; 2470; 2853 al.—
    2.
    publĭcum, i, n.
    a.
    Possessions of the State, public territory, communal property:

    publicum Campanum,

    Cic. Agr. 2, 30, 82.—
    b.
    The public purse, the public coffers or treasury, public income, revenue, etc.: solitus non modo in publico ( in public, openly; v. under II. b.), sed etiam de publico convivari, at public cost, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105:

    bona alicujus vendere et in publicum redigere,

    into the public treasury, for public use, Liv. 4, 15 fin.:

    in publicum emere,

    id. 39, 44; 26, 27:

    mille et ducenta talenta praedae in publicum retulit,

    Nep. Timoth. 1, 2:

    publicis male redemptis,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 11, § 33:

    conducere publica,

    to farm the public revenues, Hor. Ep. 1, 1, 77:

    habere publicum,

    to be a farmer of the public revenues, Plaut. Truc. 1, 2, 41:

    frui publico,

    Cic. Prov. Cons. 5, 12; Dig. 39, 4, 1, § 1:

    publicum quadragesimae in Asiā egit,

    Suet. Vesp. 1:

    publicum agitare,

    Sen. Ep. 119, 5:

    pessimo publico facere,

    to the injury of the State, Liv. 2, 1, 1.—
    (β).
    Transf.: qui hoc salutationum publicum exercet, who receives pay (like a porter) for admitting to an audience, Sen. Const. 14, 4. —
    c.
    The archives of the State, public records:

    ut scriptum in publico in litteris exstat,

    Varr. R. R. 2, 11, 10.—
    d.
    The commonwealth, State, community, city:

    consulere in publicum,

    to deliberate for the public weal, Plin. Ep. 9, 13, 21.—
    II.
    Transf., common, general, public (as adj. rare, and mostly poet.):

    publica lex hominum,

    Pers. 5, 98:

    juvenum Publica cura,

    Hor. C. 2, 8, 7:

    usus,

    id. Ep. 2, 1, 92:

    favor,

    the favor of all, Ov. P. 4, 14, 56:

    lux publica mundi,

    the sun, id. M. 2, 35:

    verba,

    common, usual, id. Am. 3, 7, 12; id. A. A. 1, 144; Sen. Ep. 3, 1; 59, 1:

    moneta,

    current, Vulg. Gen. 23, 16.— Hence,
    2.
    Substt. *
    a.
    publica, ae, f., a public woman, Sen. Ep. 88, 37.—
    b.
    pu-blicum, i, n., a public place, publicity (freq. and class.):

    NEVE IN POPLICOD NEVE IN PREIVATOD, S. C. de Bacchan.: IN. POPLICO, Tab. Bantin. lin. 3: in publico esse non audet, includit se domi,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92:

    summa in publico copia,

    id. Tusc. 5, 35, 102:

    epistulam in publico proponere,

    publicly, id. Att. 8, 9, 2:

    prodire in publicum,

    to go out in public, id. Verr. 2, 1, 31, § 80:

    egredi,

    Tac. H. 4, 49:

    carere publico,

    not to go out in public, to remain at home, Cic. Mil. 7, 18:

    abstinere publico,

    Tac. A. 3, 3; Suet. Claud. 36:

    lectica per publicum vehi,

    id. Ner. 9:

    oratio, quam nuper in publicum dedi,

    published, Plin. Ep. 8, 3, 2.—
    B.
    General, in a bad sense, i. e. common, ordinary, bad (very rare):

    structura carminis,

    Ov. P. 4, 13, 4:

    vatem, cui non sit publica vena,

    Juv. 7, 53:

    sermo non publici saporis,

    Petr. 3.—Hence, adv.: pu-blĭcē ( poplice).
    A.
    On account, at the cost, in behalf, or in charge of the State:

    haud scio mali quid ortum ex hoc sit publice,

    Ter. Ad. 3, 3, 89:

    AES. ARGENTVM. AVRVMVE. PVPLICE. SIGNANTO,

    to provide with the public stamp, Cic. Leg. 3, 3, 6: VT BONA EIVS POPLICE POSSIDEANTVR FACITO, for the State, in charge of the State, Tab. Bantin. lin. 9:

    sunt illustriora, quae publice fiunt,

    Cic. Rep. 3, 12, 21:

    disciplina puerilis publice exposita,

    on the part of the State, by the State, id. ib. 4, 3, 3:

    publice interfici,

    by order of the State, id. Brut. 62, 224:

    legationis princeps publice dixit,

    in the name of the State, id. Verr. 2, 3, 44, § 105:

    publice maximam putant esse laudem, quam latissime a suis finibus vacare agros,

    in a national point of view, Caes. B. G. 4, 3:

    frumentum, quod Aedui essent publice polliciti,

    for the State, in the name of the State, id. ib. 1, 16:

    gratiam atque amicitiam publice privatimque petere,

    on behalf of the public, and as individuals, id. ib. 5, 55 fin.; id. B. C. 2, 16:

    ea privatim et publice rapere,

    Sall. C. 11, 6:

    potius publice quam privatim amicitiam populi Ron ani colere,

    id. J. 8, 2; id. C. 49, 3:

    Minucius eandem publice curationem agens, quam Maelius privatim agendam susceperat,

    Liv. 4, 13:

    neque publice neque privatim,

    Cic. Verr. 2, 1, 6, § 16:

    ut filiae ejus publice alerentur,

    at the public expense, Nep. Arist. 3, 3: in urbe, celeberrimo loco elatus publice, id. Dion, 10, 3; cf. Liv. 5, 55; Plin. 33, 1, 4, § 11.—
    B.
    Generally, all together, universally:

    exulatum publice ire,

    Liv. 5, 53 fin.; Dig. 39, 2, 24:

    Labeo consulentibus de jure publice responsitavit,

    all without exception, Gell. 13, 10, 1.—
    C.
    Before the people, openly, publicly, = palam (only post-class.):

    publice disserere,

    Gell. 17, 21, 1:

    virtutem Claudii publice praedicare,

    Treb. Pol. Claud. 17:

    rumor publice crebuerat,

    App. M. 10, p. 247, 16; id. Mag. p. 276, 35; id. M. 2, p. 118, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > publica

  • 14 publicum

    pūblĭcus (in inscrr. also POBLICVS and POPLICVS), a, um, adj. [contr. from populicus, from populus], of or belonging to the people, State, or community; that is done for the sake or at the expense of the State; public, common.
    I.
    Lit.: multi suam rem bene gessere et publicam patriā procul, the business of the State, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 295 Vahl.):

    publica magnificentia (opp. privata luxuria),

    Cic. Mur. 36, 76:

    sacrificia publica ac privata,

    Caes. B. G. 6, 12:

    injuriae,

    done to the State, id. ib. 1, 12:

    litterae testimonium,

    Cic. Verr. 2, 3, 31, § 74:

    memoria publica recensionis tabulis publicis impressa,

    id. Mil. 27, 73:

    pecunia,

    id. Agr. 2, 30, 82:

    publicum funus,

    at the public expense, Plin. Ep. 2, 1 init.:

    defunctum senatus publico funere honoravit,

    Suet. Vit. 3:

    causa,

    an affair of State, Liv. 2, 56;

    also,

    a criminal process, Cic. Rosc. Am. 21, 59:

    in causis judiciisque publicis,

    id. Div. in Caecil. 1, 1:

    largitiones,

    Sall. C. 37, 7: res publica, the commonwealth, the State; v. publicus ludus, Hor. C. 4, 2, 42:

    in publica commoda peccare,

    id. Ep. 2, 1, 3:

    incisa notis marmora publicis,

    id. C. 4, 8, 13.—
    B.
    Subst.
    1.
    pūblĭcūs, i, m.
    a.
    A public officer, public functionary, magistrate:

    si quis aut privatus aut publicus, etc.,

    Caes. B. G. 6, 12: metuit publicos, the police, Plaut. Truc. 2, 7, 6.—
    b.
    A public slave or servant, an attendant upon a college of augurs, etc., Inscr. Orell. 24, 68 sq.; 2470; 2853 al.—
    2.
    publĭcum, i, n.
    a.
    Possessions of the State, public territory, communal property:

    publicum Campanum,

    Cic. Agr. 2, 30, 82.—
    b.
    The public purse, the public coffers or treasury, public income, revenue, etc.: solitus non modo in publico ( in public, openly; v. under II. b.), sed etiam de publico convivari, at public cost, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105:

    bona alicujus vendere et in publicum redigere,

    into the public treasury, for public use, Liv. 4, 15 fin.:

    in publicum emere,

    id. 39, 44; 26, 27:

    mille et ducenta talenta praedae in publicum retulit,

    Nep. Timoth. 1, 2:

    publicis male redemptis,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 11, § 33:

    conducere publica,

    to farm the public revenues, Hor. Ep. 1, 1, 77:

    habere publicum,

    to be a farmer of the public revenues, Plaut. Truc. 1, 2, 41:

    frui publico,

    Cic. Prov. Cons. 5, 12; Dig. 39, 4, 1, § 1:

    publicum quadragesimae in Asiā egit,

    Suet. Vesp. 1:

    publicum agitare,

    Sen. Ep. 119, 5:

    pessimo publico facere,

    to the injury of the State, Liv. 2, 1, 1.—
    (β).
    Transf.: qui hoc salutationum publicum exercet, who receives pay (like a porter) for admitting to an audience, Sen. Const. 14, 4. —
    c.
    The archives of the State, public records:

    ut scriptum in publico in litteris exstat,

    Varr. R. R. 2, 11, 10.—
    d.
    The commonwealth, State, community, city:

    consulere in publicum,

    to deliberate for the public weal, Plin. Ep. 9, 13, 21.—
    II.
    Transf., common, general, public (as adj. rare, and mostly poet.):

    publica lex hominum,

    Pers. 5, 98:

    juvenum Publica cura,

    Hor. C. 2, 8, 7:

    usus,

    id. Ep. 2, 1, 92:

    favor,

    the favor of all, Ov. P. 4, 14, 56:

    lux publica mundi,

    the sun, id. M. 2, 35:

    verba,

    common, usual, id. Am. 3, 7, 12; id. A. A. 1, 144; Sen. Ep. 3, 1; 59, 1:

    moneta,

    current, Vulg. Gen. 23, 16.— Hence,
    2.
    Substt. *
    a.
    publica, ae, f., a public woman, Sen. Ep. 88, 37.—
    b.
    pu-blicum, i, n., a public place, publicity (freq. and class.):

    NEVE IN POPLICOD NEVE IN PREIVATOD, S. C. de Bacchan.: IN. POPLICO, Tab. Bantin. lin. 3: in publico esse non audet, includit se domi,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92:

    summa in publico copia,

    id. Tusc. 5, 35, 102:

    epistulam in publico proponere,

    publicly, id. Att. 8, 9, 2:

    prodire in publicum,

    to go out in public, id. Verr. 2, 1, 31, § 80:

    egredi,

    Tac. H. 4, 49:

    carere publico,

    not to go out in public, to remain at home, Cic. Mil. 7, 18:

    abstinere publico,

    Tac. A. 3, 3; Suet. Claud. 36:

    lectica per publicum vehi,

    id. Ner. 9:

    oratio, quam nuper in publicum dedi,

    published, Plin. Ep. 8, 3, 2.—
    B.
    General, in a bad sense, i. e. common, ordinary, bad (very rare):

    structura carminis,

    Ov. P. 4, 13, 4:

    vatem, cui non sit publica vena,

    Juv. 7, 53:

    sermo non publici saporis,

    Petr. 3.—Hence, adv.: pu-blĭcē ( poplice).
    A.
    On account, at the cost, in behalf, or in charge of the State:

    haud scio mali quid ortum ex hoc sit publice,

    Ter. Ad. 3, 3, 89:

    AES. ARGENTVM. AVRVMVE. PVPLICE. SIGNANTO,

    to provide with the public stamp, Cic. Leg. 3, 3, 6: VT BONA EIVS POPLICE POSSIDEANTVR FACITO, for the State, in charge of the State, Tab. Bantin. lin. 9:

    sunt illustriora, quae publice fiunt,

    Cic. Rep. 3, 12, 21:

    disciplina puerilis publice exposita,

    on the part of the State, by the State, id. ib. 4, 3, 3:

    publice interfici,

    by order of the State, id. Brut. 62, 224:

    legationis princeps publice dixit,

    in the name of the State, id. Verr. 2, 3, 44, § 105:

    publice maximam putant esse laudem, quam latissime a suis finibus vacare agros,

    in a national point of view, Caes. B. G. 4, 3:

    frumentum, quod Aedui essent publice polliciti,

    for the State, in the name of the State, id. ib. 1, 16:

    gratiam atque amicitiam publice privatimque petere,

    on behalf of the public, and as individuals, id. ib. 5, 55 fin.; id. B. C. 2, 16:

    ea privatim et publice rapere,

    Sall. C. 11, 6:

    potius publice quam privatim amicitiam populi Ron ani colere,

    id. J. 8, 2; id. C. 49, 3:

    Minucius eandem publice curationem agens, quam Maelius privatim agendam susceperat,

    Liv. 4, 13:

    neque publice neque privatim,

    Cic. Verr. 2, 1, 6, § 16:

    ut filiae ejus publice alerentur,

    at the public expense, Nep. Arist. 3, 3: in urbe, celeberrimo loco elatus publice, id. Dion, 10, 3; cf. Liv. 5, 55; Plin. 33, 1, 4, § 11.—
    B.
    Generally, all together, universally:

    exulatum publice ire,

    Liv. 5, 53 fin.; Dig. 39, 2, 24:

    Labeo consulentibus de jure publice responsitavit,

    all without exception, Gell. 13, 10, 1.—
    C.
    Before the people, openly, publicly, = palam (only post-class.):

    publice disserere,

    Gell. 17, 21, 1:

    virtutem Claudii publice praedicare,

    Treb. Pol. Claud. 17:

    rumor publice crebuerat,

    App. M. 10, p. 247, 16; id. Mag. p. 276, 35; id. M. 2, p. 118, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > publicum

  • 15 publicus

    pūblĭcus (in inscrr. also POBLICVS and POPLICVS), a, um, adj. [contr. from populicus, from populus], of or belonging to the people, State, or community; that is done for the sake or at the expense of the State; public, common.
    I.
    Lit.: multi suam rem bene gessere et publicam patriā procul, the business of the State, Enn. ap. Cic. Fam. 7, 6, 1 (Trag. v. 295 Vahl.):

    publica magnificentia (opp. privata luxuria),

    Cic. Mur. 36, 76:

    sacrificia publica ac privata,

    Caes. B. G. 6, 12:

    injuriae,

    done to the State, id. ib. 1, 12:

    litterae testimonium,

    Cic. Verr. 2, 3, 31, § 74:

    memoria publica recensionis tabulis publicis impressa,

    id. Mil. 27, 73:

    pecunia,

    id. Agr. 2, 30, 82:

    publicum funus,

    at the public expense, Plin. Ep. 2, 1 init.:

    defunctum senatus publico funere honoravit,

    Suet. Vit. 3:

    causa,

    an affair of State, Liv. 2, 56;

    also,

    a criminal process, Cic. Rosc. Am. 21, 59:

    in causis judiciisque publicis,

    id. Div. in Caecil. 1, 1:

    largitiones,

    Sall. C. 37, 7: res publica, the commonwealth, the State; v. publicus ludus, Hor. C. 4, 2, 42:

    in publica commoda peccare,

    id. Ep. 2, 1, 3:

    incisa notis marmora publicis,

    id. C. 4, 8, 13.—
    B.
    Subst.
    1.
    pūblĭcūs, i, m.
    a.
    A public officer, public functionary, magistrate:

    si quis aut privatus aut publicus, etc.,

    Caes. B. G. 6, 12: metuit publicos, the police, Plaut. Truc. 2, 7, 6.—
    b.
    A public slave or servant, an attendant upon a college of augurs, etc., Inscr. Orell. 24, 68 sq.; 2470; 2853 al.—
    2.
    publĭcum, i, n.
    a.
    Possessions of the State, public territory, communal property:

    publicum Campanum,

    Cic. Agr. 2, 30, 82.—
    b.
    The public purse, the public coffers or treasury, public income, revenue, etc.: solitus non modo in publico ( in public, openly; v. under II. b.), sed etiam de publico convivari, at public cost, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 105:

    bona alicujus vendere et in publicum redigere,

    into the public treasury, for public use, Liv. 4, 15 fin.:

    in publicum emere,

    id. 39, 44; 26, 27:

    mille et ducenta talenta praedae in publicum retulit,

    Nep. Timoth. 1, 2:

    publicis male redemptis,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 11, § 33:

    conducere publica,

    to farm the public revenues, Hor. Ep. 1, 1, 77:

    habere publicum,

    to be a farmer of the public revenues, Plaut. Truc. 1, 2, 41:

    frui publico,

    Cic. Prov. Cons. 5, 12; Dig. 39, 4, 1, § 1:

    publicum quadragesimae in Asiā egit,

    Suet. Vesp. 1:

    publicum agitare,

    Sen. Ep. 119, 5:

    pessimo publico facere,

    to the injury of the State, Liv. 2, 1, 1.—
    (β).
    Transf.: qui hoc salutationum publicum exercet, who receives pay (like a porter) for admitting to an audience, Sen. Const. 14, 4. —
    c.
    The archives of the State, public records:

    ut scriptum in publico in litteris exstat,

    Varr. R. R. 2, 11, 10.—
    d.
    The commonwealth, State, community, city:

    consulere in publicum,

    to deliberate for the public weal, Plin. Ep. 9, 13, 21.—
    II.
    Transf., common, general, public (as adj. rare, and mostly poet.):

    publica lex hominum,

    Pers. 5, 98:

    juvenum Publica cura,

    Hor. C. 2, 8, 7:

    usus,

    id. Ep. 2, 1, 92:

    favor,

    the favor of all, Ov. P. 4, 14, 56:

    lux publica mundi,

    the sun, id. M. 2, 35:

    verba,

    common, usual, id. Am. 3, 7, 12; id. A. A. 1, 144; Sen. Ep. 3, 1; 59, 1:

    moneta,

    current, Vulg. Gen. 23, 16.— Hence,
    2.
    Substt. *
    a.
    publica, ae, f., a public woman, Sen. Ep. 88, 37.—
    b.
    pu-blicum, i, n., a public place, publicity (freq. and class.):

    NEVE IN POPLICOD NEVE IN PREIVATOD, S. C. de Bacchan.: IN. POPLICO, Tab. Bantin. lin. 3: in publico esse non audet, includit se domi,

    Cic. Verr. 2, 5, 35, § 92:

    summa in publico copia,

    id. Tusc. 5, 35, 102:

    epistulam in publico proponere,

    publicly, id. Att. 8, 9, 2:

    prodire in publicum,

    to go out in public, id. Verr. 2, 1, 31, § 80:

    egredi,

    Tac. H. 4, 49:

    carere publico,

    not to go out in public, to remain at home, Cic. Mil. 7, 18:

    abstinere publico,

    Tac. A. 3, 3; Suet. Claud. 36:

    lectica per publicum vehi,

    id. Ner. 9:

    oratio, quam nuper in publicum dedi,

    published, Plin. Ep. 8, 3, 2.—
    B.
    General, in a bad sense, i. e. common, ordinary, bad (very rare):

    structura carminis,

    Ov. P. 4, 13, 4:

    vatem, cui non sit publica vena,

    Juv. 7, 53:

    sermo non publici saporis,

    Petr. 3.—Hence, adv.: pu-blĭcē ( poplice).
    A.
    On account, at the cost, in behalf, or in charge of the State:

    haud scio mali quid ortum ex hoc sit publice,

    Ter. Ad. 3, 3, 89:

    AES. ARGENTVM. AVRVMVE. PVPLICE. SIGNANTO,

    to provide with the public stamp, Cic. Leg. 3, 3, 6: VT BONA EIVS POPLICE POSSIDEANTVR FACITO, for the State, in charge of the State, Tab. Bantin. lin. 9:

    sunt illustriora, quae publice fiunt,

    Cic. Rep. 3, 12, 21:

    disciplina puerilis publice exposita,

    on the part of the State, by the State, id. ib. 4, 3, 3:

    publice interfici,

    by order of the State, id. Brut. 62, 224:

    legationis princeps publice dixit,

    in the name of the State, id. Verr. 2, 3, 44, § 105:

    publice maximam putant esse laudem, quam latissime a suis finibus vacare agros,

    in a national point of view, Caes. B. G. 4, 3:

    frumentum, quod Aedui essent publice polliciti,

    for the State, in the name of the State, id. ib. 1, 16:

    gratiam atque amicitiam publice privatimque petere,

    on behalf of the public, and as individuals, id. ib. 5, 55 fin.; id. B. C. 2, 16:

    ea privatim et publice rapere,

    Sall. C. 11, 6:

    potius publice quam privatim amicitiam populi Ron ani colere,

    id. J. 8, 2; id. C. 49, 3:

    Minucius eandem publice curationem agens, quam Maelius privatim agendam susceperat,

    Liv. 4, 13:

    neque publice neque privatim,

    Cic. Verr. 2, 1, 6, § 16:

    ut filiae ejus publice alerentur,

    at the public expense, Nep. Arist. 3, 3: in urbe, celeberrimo loco elatus publice, id. Dion, 10, 3; cf. Liv. 5, 55; Plin. 33, 1, 4, § 11.—
    B.
    Generally, all together, universally:

    exulatum publice ire,

    Liv. 5, 53 fin.; Dig. 39, 2, 24:

    Labeo consulentibus de jure publice responsitavit,

    all without exception, Gell. 13, 10, 1.—
    C.
    Before the people, openly, publicly, = palam (only post-class.):

    publice disserere,

    Gell. 17, 21, 1:

    virtutem Claudii publice praedicare,

    Treb. Pol. Claud. 17:

    rumor publice crebuerat,

    App. M. 10, p. 247, 16; id. Mag. p. 276, 35; id. M. 2, p. 118, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > publicus

  • 16 testo

    testor, ātus, 1, v. a. [1. testis].
    I. A.
    Lit. (very rare, and not in Cic.; cf.

    testificor): confiteor: testere licet: signate Quirites,

    thou canst attest it, Ov. P. 4, 15, 11:

    quasi inclamaret aut testaretur locutus est,

    Quint. 11, 3, 172.—
    B.
    Transf., in gen., to make known, show, prove, demonstrate; to give to understand, to declare, aver, assert, bear witness to, etc. (class and very freq.):

    ego quod facio, me pacis, otii, etc.... causā facere, clamo atque testor,

    Cic. Mur. 37, 78:

    auctoritatem hujus indicii monumentis publicis,

    id. Sull. 14, 41:

    nunc illa testabor, non me sortilegos... agnoscere,

    id. Div. 1, 58, 132:

    testatur isto audiente, se pro communi necessitudine id primum petere,

    id. Quint. 21, 66:

    clarissimā voce se nomen Oppianici... delaturum esse testatur,

    id. Clu. 8, 23:

    ea quae accidere testatus antea,

    Sall. H. 4, 61, 10 Dietsch:

    testatus, quae praestitisset civibus eorum, etc.,

    Liv. 25, 10, 8:

    vectigal testandi causā publicum agrum esse imponere,

    id. 31, 13, 7:

    assiduoque suos gemitu testata dolores,

    Ov. M. 2, 486:

    quod Cicero pluribus et libris et epistulis testatur,

    Quint. 12, 2, 6:

    utraeque (venae et arteriae) vim quandam incredibilem artificiosi operis divinique testantur,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    sunt Agamemnonias testantia litora curas,

    Prop. 3, 7 (4, 6), 21:

    ut pura testantur sidera caelo,

    Tib. 4, 1, 10:

    verba nos testantia gratos,

    Ov. M. 14, 307:

    carmina raros testantia mores,

    id. P. 1, 9, 43:

    campus sepulcris proelia testatur,

    Hor. C. 2, 1, 31:

    numerus autem (saepe enim hoc testandum est) est non modo non poëtice junctus, verum etiam, etc.,

    Cic. Or. 68, 227; Quint. prooem. § 26; 11, 1, 5.—
    2.
    In partic., to publish one ' s last will or testament, to make a will, provide by will for any thing, Cic. Inv. 2, 21, 62:

    cum ignorans nurum ventrem ferre, immemor in testando nepotis decessisset,

    Liv. 1, 34, 3:

    quis dubitaret, quin ea voluntas fuisset testantis, ut is non nato filio heres esset,

    Quint. 7, 6, 10:

    si exheredatum a se filium pater testatus fuerit elogio,

    id. 7, 4, 20:

    primipilari seni jam testato,

    id. 6, 3, 92:

    intestati appellantur, qui cum possent testamentum facere, testati non sunt,

    Dig. 38, 16, 1; 29, 1, 19 pr.;

    49, 14, 45 pr.: nomen testatas intulit in tabulas,

    i. e. into his will, Cat. 68, 122.—
    II.
    To call upon or invoke a person or thing as witness (likewise class.):

    Venus Cyrenensis, testem te testor mihi,

    Plaut. Rud. 5, 2, 51:

    vos, di patrii ac penates, testor, me defendere, etc.,

    Cic. Sull. 31, 86:

    C. Marii et ceterorum virorum mentis testor, me pro illorum famā propugnandum putare, etc.,

    id. Rab. Perd. 10, 30: omnes deos, with an obj.-clause, id. Q. Fr. 1, 3, 2:

    ego omnes homines deosque testor,

    id. Caecin. 29, 83:

    deos immortales,

    id. Clu. 68, 194:

    me potissimum testatus est, se aemulum mearum laudum exstitisse,

    id. Phil. 2, 12, 28 stuprata per vim Lucretia a regis filio, testata cives, se ipsa interemit, id. Fin. 2, 20, 66:

    implorarem sensus vestros, uniuscujusque indulgentiam in suos testarer, etc.,

    id. Sull. 23, 64:

    consulibus deos hominesque testantibus,

    Liv. 4, 53, 5:

    Jovem et laesi foederis aras,

    Verg. A. 12, 496:

    vos, aeterni ignes, et non violabile vestrum testor numen,

    id. ib. 2, 155:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles, Hic Ixioniden, ille Menoetiaden,

    Prop. 2, 1, 37:

    volnera testor,

    Ov. F. 4, 885:

    id testor deos, Ter Hec. 3, 5, 26: hoc vos, judices, testor,

    Cic. Sull. 12, 35.
    1.
    Act. collat. form testo, āre, acc. to Prisc. p. 797 P.—
    2.
    Pass. (acc. to I. B.), Cic. Fl. 11, 26:

    cum aliorum monumentis tum Catonis oratione testatum est,

    shown, proved, attested, Quint. 2, 15, 8; 2, 17, 2; 8, prooem. § 20.—Hence, P. a. in pass. force: testātus, a, um, public, manifest, published (class.):

    ut res quam maxime clara ac testata esse posset,

    Cic. Verr. 2, 2, 76, § 187; 2. 2, 42, § 104;

    1, 16, 48: haec testata sunt atque inlustria,

    id. Fam. 11, 27, 6:

    ut testatum esse velim, de pace quid senserim,

    id. Att. 8, 9, 1:

    nihil religione testatum,

    id. Fl. 11, 26.— Comp.:

    ut res multorum oculis esset testatior,

    Cic. Cael. 27, 64: quo notior testatiorque virtus ejus esset, Hirt. B. G. 8, 42:

    quo testatior esset poena improborum,

    id. ib. 8, 44; Nep. Alcib. 4, 5.— Sup.:

    testatissima miracula,

    Aug. Conf. 8, 6.—Hence, adv.: testātō, before witnesses:

    jussum accipiendum est, sive testato quis, sive verbis, aut per nuntium, jusserit,

    Dig. 15, 4, 1; cf. ib. 18, 6, 1; 45, 1, 122; App. Mag. p. 324, 11.—
    2.
    As is well known or evident, Plin. 8, 36, 54, § 130.—
    3.
    After making a will, testate:

    sive testato, sive intestato, decesserint,

    Dig. 49, 14, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > testo

  • 17 testor

    testor, ātus, 1, v. a. [1. testis].
    I. A.
    Lit. (very rare, and not in Cic.; cf.

    testificor): confiteor: testere licet: signate Quirites,

    thou canst attest it, Ov. P. 4, 15, 11:

    quasi inclamaret aut testaretur locutus est,

    Quint. 11, 3, 172.—
    B.
    Transf., in gen., to make known, show, prove, demonstrate; to give to understand, to declare, aver, assert, bear witness to, etc. (class and very freq.):

    ego quod facio, me pacis, otii, etc.... causā facere, clamo atque testor,

    Cic. Mur. 37, 78:

    auctoritatem hujus indicii monumentis publicis,

    id. Sull. 14, 41:

    nunc illa testabor, non me sortilegos... agnoscere,

    id. Div. 1, 58, 132:

    testatur isto audiente, se pro communi necessitudine id primum petere,

    id. Quint. 21, 66:

    clarissimā voce se nomen Oppianici... delaturum esse testatur,

    id. Clu. 8, 23:

    ea quae accidere testatus antea,

    Sall. H. 4, 61, 10 Dietsch:

    testatus, quae praestitisset civibus eorum, etc.,

    Liv. 25, 10, 8:

    vectigal testandi causā publicum agrum esse imponere,

    id. 31, 13, 7:

    assiduoque suos gemitu testata dolores,

    Ov. M. 2, 486:

    quod Cicero pluribus et libris et epistulis testatur,

    Quint. 12, 2, 6:

    utraeque (venae et arteriae) vim quandam incredibilem artificiosi operis divinique testantur,

    Cic. N. D. 2, 55, 138:

    sunt Agamemnonias testantia litora curas,

    Prop. 3, 7 (4, 6), 21:

    ut pura testantur sidera caelo,

    Tib. 4, 1, 10:

    verba nos testantia gratos,

    Ov. M. 14, 307:

    carmina raros testantia mores,

    id. P. 1, 9, 43:

    campus sepulcris proelia testatur,

    Hor. C. 2, 1, 31:

    numerus autem (saepe enim hoc testandum est) est non modo non poëtice junctus, verum etiam, etc.,

    Cic. Or. 68, 227; Quint. prooem. § 26; 11, 1, 5.—
    2.
    In partic., to publish one ' s last will or testament, to make a will, provide by will for any thing, Cic. Inv. 2, 21, 62:

    cum ignorans nurum ventrem ferre, immemor in testando nepotis decessisset,

    Liv. 1, 34, 3:

    quis dubitaret, quin ea voluntas fuisset testantis, ut is non nato filio heres esset,

    Quint. 7, 6, 10:

    si exheredatum a se filium pater testatus fuerit elogio,

    id. 7, 4, 20:

    primipilari seni jam testato,

    id. 6, 3, 92:

    intestati appellantur, qui cum possent testamentum facere, testati non sunt,

    Dig. 38, 16, 1; 29, 1, 19 pr.;

    49, 14, 45 pr.: nomen testatas intulit in tabulas,

    i. e. into his will, Cat. 68, 122.—
    II.
    To call upon or invoke a person or thing as witness (likewise class.):

    Venus Cyrenensis, testem te testor mihi,

    Plaut. Rud. 5, 2, 51:

    vos, di patrii ac penates, testor, me defendere, etc.,

    Cic. Sull. 31, 86:

    C. Marii et ceterorum virorum mentis testor, me pro illorum famā propugnandum putare, etc.,

    id. Rab. Perd. 10, 30: omnes deos, with an obj.-clause, id. Q. Fr. 1, 3, 2:

    ego omnes homines deosque testor,

    id. Caecin. 29, 83:

    deos immortales,

    id. Clu. 68, 194:

    me potissimum testatus est, se aemulum mearum laudum exstitisse,

    id. Phil. 2, 12, 28 stuprata per vim Lucretia a regis filio, testata cives, se ipsa interemit, id. Fin. 2, 20, 66:

    implorarem sensus vestros, uniuscujusque indulgentiam in suos testarer, etc.,

    id. Sull. 23, 64:

    consulibus deos hominesque testantibus,

    Liv. 4, 53, 5:

    Jovem et laesi foederis aras,

    Verg. A. 12, 496:

    vos, aeterni ignes, et non violabile vestrum testor numen,

    id. ib. 2, 155:

    Theseus infernis, superis testatur Achilles, Hic Ixioniden, ille Menoetiaden,

    Prop. 2, 1, 37:

    volnera testor,

    Ov. F. 4, 885:

    id testor deos, Ter Hec. 3, 5, 26: hoc vos, judices, testor,

    Cic. Sull. 12, 35.
    1.
    Act. collat. form testo, āre, acc. to Prisc. p. 797 P.—
    2.
    Pass. (acc. to I. B.), Cic. Fl. 11, 26:

    cum aliorum monumentis tum Catonis oratione testatum est,

    shown, proved, attested, Quint. 2, 15, 8; 2, 17, 2; 8, prooem. § 20.—Hence, P. a. in pass. force: testātus, a, um, public, manifest, published (class.):

    ut res quam maxime clara ac testata esse posset,

    Cic. Verr. 2, 2, 76, § 187; 2. 2, 42, § 104;

    1, 16, 48: haec testata sunt atque inlustria,

    id. Fam. 11, 27, 6:

    ut testatum esse velim, de pace quid senserim,

    id. Att. 8, 9, 1:

    nihil religione testatum,

    id. Fl. 11, 26.— Comp.:

    ut res multorum oculis esset testatior,

    Cic. Cael. 27, 64: quo notior testatiorque virtus ejus esset, Hirt. B. G. 8, 42:

    quo testatior esset poena improborum,

    id. ib. 8, 44; Nep. Alcib. 4, 5.— Sup.:

    testatissima miracula,

    Aug. Conf. 8, 6.—Hence, adv.: testātō, before witnesses:

    jussum accipiendum est, sive testato quis, sive verbis, aut per nuntium, jusserit,

    Dig. 15, 4, 1; cf. ib. 18, 6, 1; 45, 1, 122; App. Mag. p. 324, 11.—
    2.
    As is well known or evident, Plin. 8, 36, 54, § 130.—
    3.
    After making a will, testate:

    sive testato, sive intestato, decesserint,

    Dig. 49, 14, 45.

    Lewis & Short latin dictionary > testor

  • 18 virgo

    virgo, ĭnis, f. [root varg-; Sanscr. ūrg, strength, ūrga-jami, nourish; Gr. orgaô, to swell, orgê, impulse], a maid, maiden, virgin (cf. puella).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

    Cic. Rep. 2, 7, 12:

    (oratio philosophorum) casta, verecunda, virgo incorrupta,

    id. Or. 19, 64:

    bellica,

    i. e. Pallas, Ov. M. 4, 754; Sil. 7, 459:

    Saturnia,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383:

    Vestalis,

    Cic. Rep. 2, 14, 26; 3, 10, 17.—In apposition:

    virgo filia,

    Cic. Rep. 2, 37, 63: dea, the virgin goddess, i. e. Diana, Ov. M. 12, 28; Mart. 10, 92, 8.— Transf., of female animals that have not coupled, Plin. 28, 9, 41, § 147:

    lea,

    Stat. Th. 12, 357:

    porca,

    Mart. 13, 56, 1.—Adject.:

    carnes,

    Plin. 28, 4, 10, § 43; cf.

    equa,

    Pall. 1, 35 fin.:

    buculae,

    Arn. 7, 224.—
    B.
    In partic., of particular virgins.—Of a Vestal:

    qui esset decimus annus post Virginum absolutionem,

    Cic. Cat. 3, 4, 9; Hor. C. 3, 30, 9:

    virgines sanctae,

    the Vestals, id. ib. 1, 2, 27.— Of Diana, Hor. C. 1, 12, 22; 3, 22, 1.—Of the Danaides, Hor. C. 3, 11, 26.—Of Astrœa, Verg. E. 4, 6.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., of young females, a young woman, girl, Ov. H. 6, 133; Sil. 3, 435; Just. 1, 3, 2; Curt. 5, 1, 38; Verg. E. 6, 47; 6, 52; Hor. C. 2, 8, 23; 3, 14, 9.—
    B.
    In the eccl. fathers, of males, Tert. Virg. Vel. 8; Hier. adv. Jovin. 1, 4; id. Ep. 22, 21; Paul. Nol. Carm. 22, 2. —
    C.
    The constellation Virgo in the zodiac, Cic. poët. N. D. 2, 42, 110; Hyg. Astr. 2, 25; 3, 24.—
    D.
    Aqua Virgo, or simply Virgo, a stream of cold water brought to Rome in an aqueduct constructed by M. Agrippa (so called because a young girl discovered its source), now Fontana Trevi, Front. Aquaed. 10; Plin. 31, 3, 25, § 42; Sen. Ep. 83, 5; Cassiod. Var. 7, 6; Ov. A. A. 3, 385; id. Tr. 3, 12, 22; Mart. 6, 42, 18; 11, 47, 6; 14, 163, 2 al.; cf. Becker, Antiq. 1, p. 703 sq.—
    E.
    Of things; as an adjectival appellative for unwedded, pure, unused (mostly post-class.):

    senecta,

    i. e. unmarried, Tert. adv. Valent. 5:

    saliva,

    fasting, id. Jejun. 6:

    terra,

    untilled, Plin. 33, 3, 15, § 52: charta, i. e. that has not been read or published, Mart. 1, 67, 7:

    EMIT ET COMPARAVIT LOCVM VIRGINEM,

    vacant, Inscr. Orell. 4566.

    Lewis & Short latin dictionary > virgo

См. также в других словарях:

  • Published — одна из секций в объявлении класса. Присутствует в C++ (Компилятор public. Отличие состоит в том, что свойства объявленные в секции published отображаются в Object Inspector е. Пример: TMyClass = class private protected public published procedure …   Википедия

  • published — index patent, public (known) Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Published — Publish Pub lish, v. t. [imp. & p. p. {Published}; p. pr. & vb. n. {Publishing}.] [F. publier, L. publicare, publicatum. See {Public}, and { ish}.] 1. To make public; to make known to mankind, or to people in general; to divulge, as a private… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • published — adjective 1. prepared and printed for distribution and sale (Freq. 3) the complete published works Dickens • Ant: ↑unpublished 2. formally made public published accounts • Syn: ↑promulgated …   Useful english dictionary

  • published — adj. Published is used with these nouns: ↑article, ↑author, ↑data, ↑document, ↑literature, ↑paper, ↑report, ↑source, ↑story, ↑version, ↑volume, ↑work …   Collocations dictionary

  • published — un·published; …   English syllables

  • published work — When copies of a copyrighted work are made available to the public on an unrestricted basis. Both published and unpublished works are entitled to copyright protection, but some of the rules differ. For example, the duration of a copyright in an… …   Law dictionary

  • Published Price to Dealer — (PPD) is a music industry term designating the wholesale unit price of a recorded work.The PPD is often used in recording industry contracts as a basic figure for defining royalty shares …   Wikipedia

  • published accounts — Accounts of organizations published according to UK law. The most common are the accounts of limited companies, which must be provided for their shareholders and filed with the Registrar of Companies at Companies House, Cardiff. Companies often… …   Accounting dictionary

  • published accounts — Accounts of organizations published according to UK law. The most common are the accounts of limited company, which must be provided for their shareholders and filed with the Registrar of Companies at Companies House, Cardiff. Companies often… …   Big dictionary of business and management

  • published — Synonyms and related words: accessible, affirmed, announced, broadcast, brought to notice, circulated, common knowledge, common property, current, declared, diffused, disseminated, distributed, in circulation, in print, made public, open,… …   Moby Thesaurus

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»