Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

flee

  • 61 diffugio

    dif-fŭgĭo, fūgi, 3, v. n., to fly asunder, flee in different directions, to disperse, scatter (class.):

    diffugiebat enim varium genus omne ferarum,

    Lucr. 5, 1337 sq.; 3, 256; cf. id. 1, 762 sq.:

    vox una diffugit in multas aures,

    id. 4, 564:

    metu perterriti repente diffugimus,

    Cic. Phil. 2, 42, 108; id. Fam. 15, 1, 5; id. Off. 3, 32, 114; Suet. Caes. 82; Hor. C. 1, 35, 26; Verg. A. 2, 212; 4, 123; Ov. F. 2, 211; id. M. 7, 257 et saep.:

    diffugiunt stellae,

    id. ib. 2, 114; cf.:

    diffugere nives,

    to scatter, disappear, Hor. C. 4, 7, 1:

    mordaces sollicitudines,

    id. ib. 1, 18, 4:

    tota exterrita silvis Diffugiunt armenta,

    Verg. G. 3, 150; cf. id. A. 10, 804.—Designating the limit:

    spiritus unguenti suavis diffugit in auras,

    Lucr. 3, 223:

    in vicos passim suos,

    Liv. 21, 28; cf.:

    ad sua praesidia,

    Hirt. B. G. 8, 35 fin.:

    ad naves,

    Verg. A. 2, 399:

    per agros,

    Val. Fl. 3, 255.

    Lewis & Short latin dictionary > diffugio

  • 62 dilabor

    dī-lābor, lapsus, 3, v. dep. n., to fall asunder, go to pieces, melt away, dissolve (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    glacies liquefacta et dilapsa,

    Cic. N. D. 2, 10, 26; cf.

    nix,

    Liv. 21, 36, 6:

    nebula,

    id. 41, 2, 4:

    calor,

    Verg. A. 4, 705:

    Vulcanus (i. e. ignis),

    Hor. S. 1, 5, 73:

    aestus,

    Tac. A. 14, 32 et saep.—Of a river, to flow apart, flow away, hoc quasi rostro finditur Fibrenus, et divisus aequaliter... rapideque dilapsus cito in unum confluit, Cic. Leg. 2, 3, 6:

    amnis presso in solum alveo dilabitur,

    Curt. 5, 4, 8; cf. Mütz. ad h. 1.— Poet.:

    ungula in quinos dilapsa ungues,

    divided, Ov. M. 1, 742:

    (Proteus) in aquas tenues dilapsus abibit,

    melting, Verg. G. 4, 410.—
    B.
    In partic.
    1.
    In the historians, of persons, esp. of soldiers, to move away in different directions, to flee, escape, scatter, disperse:

    exercitus amisso duce brevi dilabitur,

    Sall. J. 18, 3;

    so,

    absol., id. C. 57, 1; Nep. Eum. 3, 4; Liv. 9, 45; Front. Strat. 2, 1, 18 al.— With ab:

    ab signis,

    Liv. 23, 18; cf. id. 37, 20.—With ex or e, Liv. 6, 17; 24, 46, 4.— With in:

    in oppida,

    Liv. 8, 29; cf. id. 21, 32; 40, 33; Front. Strat. 3, 8, 3.—With ad, Suet. Calig. 48; Front. Strat. 3, 6, 3:

    domum,

    id. ib. 2, 12 fin.:

    ab eo,

    desert, Vulg. 1 Reg. 13, 8.—
    2.
    Pregn., to tumble down, i. e. to fall to pieces, go to decay:

    monumenta virum dilapsa,

    Lucr. 5, 312;

    so of buildings,

    Liv. 4, 20 Drak.; Tac. A. 4, 43; id. H. 1, 68; 86 fin. al.:

    navis putris vetustate,

    Liv. 35, 26:

    supellex,

    Col. 12, 3, 5:

    cadavera tabo,

    Verg. G. 3, 557; cf.:

    corpora foeda,

    Ov. M. 7, 550:

    fax in cineres,

    Hor. C. 4, 13, 28 et saep.
    II.
    Trop. (acc. to I. B. 2.), to go to decay, go to ruin, perish, be lost: male parta male dilabuntur, like our light come, light go, Poëta ap. Cic. Phil. 2, 27 (for which, disperire, Plaut. Poen. 4, 2, 22):

    ne omnia dilabantur, si unum aliquod effugerit,

    Cic. Tusc. 4, 5, 10:

    praeclarissime constituta, respublica,

    id. Off. 2, 23, 80:

    res familiaris,

    id. ib. 2, 18, 64:

    divitiae, vis corporis, etc.,

    Sall. J. 2, 2:

    res maxumae (opp. crescere),

    id. ib. 10, 6:

    omnis invidia,

    id. ib. 27, 2:

    tempus,

    i. e. to slip away, id. ib. 36, 4:

    vectigalia publica negligentiā,

    i. e. to fall into confusion, Liv. 33, 46 fin.:

    curae inter nova gaudia,

    to vanish, Ov. P. 4, 4, 21 et saep.:

    sunt alii plures fortasse, sed meā memoriā dilabuntur,

    vanish, Cic. Phil. 13, 5, 11.—
    2.
    Of time, to glide away, pass:

    dilapso tempore,

    Sall. J. 36, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > dilabor

  • 63 dimitto

    dī-mitto, mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    With particular reference to the prep., to send different ways, to send apart, i. e.,
    A.
    [p. 582] To send out or forth in different directions, to send about (class.).
    (α).
    With acc.:

    Naevius pueros circum amicos dimittit,

    Cic. Quint. 6, 2:

    consules designatos circum provincias,

    Suet. Aug. 64:

    litteras circum municipia,

    Caes. B. C. 3, 22, 1; cf.:

    litteras circa praefectos,

    Liv. 42, 51:

    litteras per omnes provincias,

    Caes. B. C. 3, 79, 4;

    with which cf.: nuntios per agros,

    id. B. G. 6, 31, 2:

    librum per totam Italiam,

    Plin. Ep. 4, 7, 2:

    edicta per provincias,

    Suet. Galb. 10:

    certos per litora,

    Verg. A. 1, 577 et saep.:

    nuntios tota civitate Aeduorum,

    Caes. B. G. 7, 38, 9:

    nuntios in omnes partes,

    id. ib. 4, 19, 2; 4, 34, 5; cf. ib. 5, 49, 8; and poet.:

    aciem (i. e. oculos) in omnes partes,

    Ov. M. 3, 381:

    praefectos in finitimas civitates,

    Caes. B. G. 3, 7, 3; cf.:

    Manlium Faesulas,

    Sall. C. 27 et saep.:

    nuntios ad Centrones, etc.,

    Caes. B. G. 5, 39, 1; so with ad, id. ib. 6, 34, 8; id. B. C. 1, 52 fin. al.:

    legatos quoquoversus,

    id. B. G. 3, 23, 2; 7, 4, 5; id. B. C. 1, 36, 2:

    dimissos equites pabulandi causa,

    id. ib. 1, 80, 3; cf.

    equitatum,

    id. B. G. 7, 71, 5:

    omnem ab se equitatum,

    id. ib. § 1.— Trop.:

    animum ignotas in artes,

    Ov. M. 8, 188, directs, applies (al. demittit).—
    (β).
    Without object acc.:

    dimisit circum omnes propinquas regiones,

    Caes. B. C. 3, 112, 6:

    per provincias,

    Liv. 29, 37: ad amicos, Cic. Tull. Fragm. § 22; cf.:

    in omnes partis,

    Caes. B. G. 6, 43, 1.—
    B.
    To separate a multitude, to break up, dissolve; and subjectively, to dismiss (from one's self), to discharge, disband:

    senatu dimisso,

    Cic. Lael. 3, 12:

    senatum,

    id. Verr. 2, 4, 65:

    concilium,

    id. Leg. 2, 12, 31; id. Vatin. 2, 5; Caes. B. G. 1, 18; 1, 31; id. B. C. 1, 32, 4 et saep.; cf.

    conventum,

    Sall. C. 21 fin.: exercitum (a standing military t. t.; cf. Vell. 2, 52, 4), Caes. B. C. 1, 2, 6; 1, 9, 5 et saep.:

    plures manus (with diducere, and opp. continere manipulos ad signa),

    Caes. B. G. 6, 34, 5:

    delectum,

    Plaut. Rud. 4, 8, 15:

    convivium,

    to break up, Liv. 36, 29; Tac. A. 15, 30 et saep.
    II.
    With particular reference to the verb, to send away either an individual or a body; to let go, discharge, dismiss, release.
    A.
    Lit.:

    aliquem ab se et amandare in ultimas terras,

    Cic. Sull. 20, 57; so,

    aliquem ab se,

    id. Fam. 13, 63; Nep. Att. 4, 2:

    discedentem aliquem non sine magno dolore,

    id. ib. 12, 18 fin.:

    aliquos aequos placatosque,

    id. Or. 10, 34; so,

    aliquem incolumem,

    Caes. B. C. 1, 18, 4; 1, 23, 3:

    ex custodia,

    Liv. 23, 2, 14:

    e carcere,

    Just. 21, 1, 5:

    impunitum,

    Sall. C. 51, 5:

    saucium ac fugatum,

    Nep. Hann. 4:

    neminem nisi victum,

    id. ib. 3 et saep.; cf.:

    aliquem ludos pessumos, i. e. pessime ludificatum,

    Plaut. Rud. 3, 5, 12:

    uxorem,

    i. e. to put her away, repudiate her, Suet. Aug. 63 al.:

    Cossutia dimissa, quae desponsata fuerat, etc.,

    id. Caes. 1:

    sponsam intactam,

    id. Aug. 62: cf.

    also: aliquam e matrimonio,

    Suet. Tib. 49; v. also under no. B.:

    creditorem,

    i. e. to pay him, Dig. 31, '72:

    debitorem,

    i. e. to forgive him the debt, ib. 50, 9, 4:

    equos, in order to fight on foot,

    Tac. Agr. 37 fin.; Verg. A. 10, 366;

    but also in order to flee,

    Caes. B. C. 3, 69 fin.:

    hostem ex manibus,

    id. ib. 1, 64, 2; 3, 49, 2; cf.

    also: Demosthenem (i. e. his orations) e manibus,

    to put out of one's hands, to lay down, Cic. Or. 30; cf.:

    istos sine ulla contumelia dimittamus,

    id. de Or. 3, 17, 64:

    milites, in oppidum,

    Caes. B. C. 1, 21, 2:

    a turpissima suspicione,

    to free, relieve, Petr. 13, 4.— Absol.:

    dimittam, ut te velle video,

    Plaut. Trin. 4, 2, 106; Cic. de Or. 1, 28; Quint. 11, 3, 86 al. —
    2.
    Transf., of inanimate objects:

    eum locum, quem ceperant,

    to abandon, desert, Caes. B. C. 1, 44, 4:

    Italiam,

    id. ib. 1, 25, 4:

    ripas,

    id. B. G. 5, 18 fin.:

    complura oppida,

    Hirt. B. G. 8, 5:

    provinciam,

    Liv. 40, 43:

    captam Trojam,

    Ov. M. 13, 226 et saep.:

    fortunas morte,

    Cic. Tusc. 1, 6, 12; cf.

    patrimonium,

    id. Caecin. 26 fin.:

    speratam praedam ex manibus,

    Caes. B. G. 6, 8, 1:

    signa ex metu,

    id. B. C. 3, 69 fin.; cf.

    arma,

    Sen. Ep. 66 fin.; Luc. 3, 367 et saep.— Esp.: dimissis manibus, with hands relaxed, i. e. in all haste:

    ibi odos dimissis manibus in caelum volat,

    Plaut. Ps. 3, 2, 52; cf.:

    dimissis pedibus,

    id. ib. v. 54:

    dimissis manibus fugere domum,

    id. Ep. 3, 1, 16.—
    B.
    Trop., to renounce, give up, abandon, forego, forsake:

    ista philosophia, quae nunc prope dimissa revocatur,

    Cic. Ac. 2, 4, 11:

    rem saepius frustra tentatam,

    Caes. B. C. 1, 26 fin.:

    exploratam victoriam,

    id. B. G. 7, 52, 2:

    oppugnationem,

    id. ib. 7, 17, 4; id. B. C. 3, 73, 1:

    occasionem rei bene gerendae,

    id. B. G. 5, 57, 1; cf. id. B. C. 1, 72, 4; 3, 25, 4:

    rei gerendae facultatem,

    id. ib. 1, 28, 2;

    3, 97, 1: omnem rei frumentariae spem,

    id. ib. 1, 73, 1:

    condiciones pacis,

    id. ib. 1, 26, 2:

    principatum,

    id. B. G. 6, 12, 6:

    tempus,

    id. ib. 2, 21 fin.; Cic. de Or. 2, 21, 89:

    suum jus (opp. retinere),

    id. Balb. 13, 31:

    vim suam,

    id. Fam. 9, 12: libertatem; id. Planc. 34 fin.:

    amicitias,

    id. Lael. 21:

    commemorationem nominis nostri,

    id. Arch. 11 fin.:

    quaestionem,

    id. Verr. 2, 2, 30:

    curam,

    id. Att. 14, 11; Tac. Or. 3:

    praeterita, instantia, futura pari oblivione,

    id. H. 3, 36:

    matrimonia,

    Suet. Calig. 25:

    fugam,

    Verg. A. 11, 706:

    coeptum iter,

    Ov. M. 2, 598:

    cursus,

    id. ib. 11, 446 et saep.:

    tantam fortunam ex manibus,

    Caes. B. G. 6, 37 fin.:

    studium et iracundiam suam rei publicae dimittere, i. q. condonare,

    to sacrifice to the good of the state, id. B. C. 3, 69, 3; cf.:

    tributa alicui,

    i. e. to remit, Tac. H. 3, 55:

    laudibus nomen alicujus in longum aevum,

    to transmit, Luc. 1, 448:

    dimissum quod nescitur, non amittitur,

    is foregone, not lost, Pub. Syr. 138 (Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > dimitto

  • 64 dira

    dīrus, a, um, adj. [Sanscr. root dī, to flee; Gr. deos, deidô, deinos], fearful, awful (for syn. cf.: saevus, atrox, ferox, crudelis, trux, furens, furiosus, immitis).
    I.
    Orig. belonging to the lang. of augurs; of fate, ill-omened, ominous, boding, portentous:

    QVAE AVGVR INIVSTA, NEFASTA VITIOSA DIRA DEFIXERIT, IRRITA INFECTAQVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8 fin.; cf. id. Div. 1, 16:

    tristissima exta sine capite fuerunt, quibus nihil videtur esse dirius,

    id. ib. 2, 15 fin.; cf.:

    bubo, dirum mortalibus omen,

    Ov. M. 5, 550:

    omen,

    Tac. H. 3, 56; Suet. Aug. 92; id. Tib. 1, 3, 17:

    aves,

    Tac. A. 12, 43; Suet. Claud. 22:

    alites,

    Plin. 18, 1, 1, § 4:

    somnia,

    Val. Fl. 3, 59:

    tempus, Cic. Poët. Div. 1, 11, 18: exsecrationes,

    Liv. 40, 56; 28, 22; Suet. Claud. 12; cf.

    deprecationes,

    Plin. 28, 2, 4, § 19:

    detestatio,

    Hor. Epod. 5, 89:

    ritus sacrorum,

    Tac. A. 16, 8:

    religio loci,

    Verg. A. 8, 350 et saep.—Hence, as subst.:
    1.
    dīrae, ārum, f.
    (α).
    (sc. res), ill-boding things, portents, unlucky signs:

    dirarum obnuntiatio,

    id. ib.; Plin. 28, 2, 4, § 17; 28, 2, 5, § 26; Tac. A. 6, 24 al.; Hor. Epod. 5, 89; Müll. Etrusk. 2, p. 117.—
    (β).
    As a nom. propr., Dīrae, the Furies, Verg. A. 12, 845 sq.; 4, 473; Val. Fl. 1, 804; Aur. Vict. Epit. 21 al.;

    called also Dirae deae, sorores,

    Verg. A. 7, 324 and 454.—
    2.
    dīra, ōrum, n., fearful things, ill-boding events:

    in dira et in vitiosa incurrimus,

    Cic. Div. 1, 16, 29; id. Leg. 2, 8, 21; cf.:

    me mihi dira precari cogis,

    to curse, invoke curses on, Tib. 2, 6, 17:

    dira passus,

    Vulg. Sirach, 38, 16.
    II.
    Transf., of character, dreadful, horrible, terrible, abominable, detestable (so almost exclusively poet.; a very favorite expression with the Aug. poets; in the Ciceron. per. not at all; but cf. diritas, II.): senex dirissimus, Varr. Poët. ap. Non. 100, 30:

    Dea,

    i. e. Circe, Ov. M. 14, 278:

    Ulixes,

    Verg. A. 2, 261; 762:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2 al.:

    durum,

    id. ib. 3, 6, 36 (also ap. Quint. 8, 2, 9):

    Afer,

    Hor. C. 4, 4, 42:

    Amulius,

    Ov. F. 4, 53:

    noverca,

    id. H. 12, 188:

    pellex,

    id. ib. 5, 60 et saep.:

    hydra,

    Hor. Ep. 2, 1, 10:

    serpens,

    Ov. M. 2, 651:

    victima,

    id. A. A. 1, 334:

    parens,

    fell, cruel, id. ib. 2, 383:

    soror,

    Stat. S. 5, 3, 84:

    parentes,

    Manil. 5, 541.—
    b.
    Of inanimate and abstr. subjects:

    regio,

    Ov. Tr. 3, 3, 5:

    facies,

    id. F. 1, 553:

    dapes,

    id. ib. 6, 663:

    venena,

    Hor. Epod. 5, 61; id. S. 1, 9, 31:

    Asphaltites lacus,

    Plin. 5, 15, 15, § 71:

    scopulus,

    id. 4, 11, 18, § 51:

    duarum Syrtium vadoso mari diri sinus,

    id. 5, 4, 4, § 26 et saep.:

    bellum,

    Verg. A. 11, 217:

    nefas,

    id. ib. 4, 563:

    sollicitudines,

    Hor. Epod. 13, 10:

    amores,

    Ov. M. 10, 426:

    superbia,

    id. ib. 3, 354:

    quies,

    Tac. A. 1, 65 et saep.— Poet., answering to the Gr. deinos, with inf.:

    dira portas quassare trabs,

    Sil. 4, 284.—
    B.
    Skilful:

    in complicandis negotiis,

    Amm. 14, 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > dira

  • 65 dirae

    dīrus, a, um, adj. [Sanscr. root dī, to flee; Gr. deos, deidô, deinos], fearful, awful (for syn. cf.: saevus, atrox, ferox, crudelis, trux, furens, furiosus, immitis).
    I.
    Orig. belonging to the lang. of augurs; of fate, ill-omened, ominous, boding, portentous:

    QVAE AVGVR INIVSTA, NEFASTA VITIOSA DIRA DEFIXERIT, IRRITA INFECTAQVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8 fin.; cf. id. Div. 1, 16:

    tristissima exta sine capite fuerunt, quibus nihil videtur esse dirius,

    id. ib. 2, 15 fin.; cf.:

    bubo, dirum mortalibus omen,

    Ov. M. 5, 550:

    omen,

    Tac. H. 3, 56; Suet. Aug. 92; id. Tib. 1, 3, 17:

    aves,

    Tac. A. 12, 43; Suet. Claud. 22:

    alites,

    Plin. 18, 1, 1, § 4:

    somnia,

    Val. Fl. 3, 59:

    tempus, Cic. Poët. Div. 1, 11, 18: exsecrationes,

    Liv. 40, 56; 28, 22; Suet. Claud. 12; cf.

    deprecationes,

    Plin. 28, 2, 4, § 19:

    detestatio,

    Hor. Epod. 5, 89:

    ritus sacrorum,

    Tac. A. 16, 8:

    religio loci,

    Verg. A. 8, 350 et saep.—Hence, as subst.:
    1.
    dīrae, ārum, f.
    (α).
    (sc. res), ill-boding things, portents, unlucky signs:

    dirarum obnuntiatio,

    id. ib.; Plin. 28, 2, 4, § 17; 28, 2, 5, § 26; Tac. A. 6, 24 al.; Hor. Epod. 5, 89; Müll. Etrusk. 2, p. 117.—
    (β).
    As a nom. propr., Dīrae, the Furies, Verg. A. 12, 845 sq.; 4, 473; Val. Fl. 1, 804; Aur. Vict. Epit. 21 al.;

    called also Dirae deae, sorores,

    Verg. A. 7, 324 and 454.—
    2.
    dīra, ōrum, n., fearful things, ill-boding events:

    in dira et in vitiosa incurrimus,

    Cic. Div. 1, 16, 29; id. Leg. 2, 8, 21; cf.:

    me mihi dira precari cogis,

    to curse, invoke curses on, Tib. 2, 6, 17:

    dira passus,

    Vulg. Sirach, 38, 16.
    II.
    Transf., of character, dreadful, horrible, terrible, abominable, detestable (so almost exclusively poet.; a very favorite expression with the Aug. poets; in the Ciceron. per. not at all; but cf. diritas, II.): senex dirissimus, Varr. Poët. ap. Non. 100, 30:

    Dea,

    i. e. Circe, Ov. M. 14, 278:

    Ulixes,

    Verg. A. 2, 261; 762:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2 al.:

    durum,

    id. ib. 3, 6, 36 (also ap. Quint. 8, 2, 9):

    Afer,

    Hor. C. 4, 4, 42:

    Amulius,

    Ov. F. 4, 53:

    noverca,

    id. H. 12, 188:

    pellex,

    id. ib. 5, 60 et saep.:

    hydra,

    Hor. Ep. 2, 1, 10:

    serpens,

    Ov. M. 2, 651:

    victima,

    id. A. A. 1, 334:

    parens,

    fell, cruel, id. ib. 2, 383:

    soror,

    Stat. S. 5, 3, 84:

    parentes,

    Manil. 5, 541.—
    b.
    Of inanimate and abstr. subjects:

    regio,

    Ov. Tr. 3, 3, 5:

    facies,

    id. F. 1, 553:

    dapes,

    id. ib. 6, 663:

    venena,

    Hor. Epod. 5, 61; id. S. 1, 9, 31:

    Asphaltites lacus,

    Plin. 5, 15, 15, § 71:

    scopulus,

    id. 4, 11, 18, § 51:

    duarum Syrtium vadoso mari diri sinus,

    id. 5, 4, 4, § 26 et saep.:

    bellum,

    Verg. A. 11, 217:

    nefas,

    id. ib. 4, 563:

    sollicitudines,

    Hor. Epod. 13, 10:

    amores,

    Ov. M. 10, 426:

    superbia,

    id. ib. 3, 354:

    quies,

    Tac. A. 1, 65 et saep.— Poet., answering to the Gr. deinos, with inf.:

    dira portas quassare trabs,

    Sil. 4, 284.—
    B.
    Skilful:

    in complicandis negotiis,

    Amm. 14, 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > dirae

  • 66 dirus

    dīrus, a, um, adj. [Sanscr. root dī, to flee; Gr. deos, deidô, deinos], fearful, awful (for syn. cf.: saevus, atrox, ferox, crudelis, trux, furens, furiosus, immitis).
    I.
    Orig. belonging to the lang. of augurs; of fate, ill-omened, ominous, boding, portentous:

    QVAE AVGVR INIVSTA, NEFASTA VITIOSA DIRA DEFIXERIT, IRRITA INFECTAQVE SVNTO,

    Cic. Leg. 2, 8 fin.; cf. id. Div. 1, 16:

    tristissima exta sine capite fuerunt, quibus nihil videtur esse dirius,

    id. ib. 2, 15 fin.; cf.:

    bubo, dirum mortalibus omen,

    Ov. M. 5, 550:

    omen,

    Tac. H. 3, 56; Suet. Aug. 92; id. Tib. 1, 3, 17:

    aves,

    Tac. A. 12, 43; Suet. Claud. 22:

    alites,

    Plin. 18, 1, 1, § 4:

    somnia,

    Val. Fl. 3, 59:

    tempus, Cic. Poët. Div. 1, 11, 18: exsecrationes,

    Liv. 40, 56; 28, 22; Suet. Claud. 12; cf.

    deprecationes,

    Plin. 28, 2, 4, § 19:

    detestatio,

    Hor. Epod. 5, 89:

    ritus sacrorum,

    Tac. A. 16, 8:

    religio loci,

    Verg. A. 8, 350 et saep.—Hence, as subst.:
    1.
    dīrae, ārum, f.
    (α).
    (sc. res), ill-boding things, portents, unlucky signs:

    dirarum obnuntiatio,

    id. ib.; Plin. 28, 2, 4, § 17; 28, 2, 5, § 26; Tac. A. 6, 24 al.; Hor. Epod. 5, 89; Müll. Etrusk. 2, p. 117.—
    (β).
    As a nom. propr., Dīrae, the Furies, Verg. A. 12, 845 sq.; 4, 473; Val. Fl. 1, 804; Aur. Vict. Epit. 21 al.;

    called also Dirae deae, sorores,

    Verg. A. 7, 324 and 454.—
    2.
    dīra, ōrum, n., fearful things, ill-boding events:

    in dira et in vitiosa incurrimus,

    Cic. Div. 1, 16, 29; id. Leg. 2, 8, 21; cf.:

    me mihi dira precari cogis,

    to curse, invoke curses on, Tib. 2, 6, 17:

    dira passus,

    Vulg. Sirach, 38, 16.
    II.
    Transf., of character, dreadful, horrible, terrible, abominable, detestable (so almost exclusively poet.; a very favorite expression with the Aug. poets; in the Ciceron. per. not at all; but cf. diritas, II.): senex dirissimus, Varr. Poët. ap. Non. 100, 30:

    Dea,

    i. e. Circe, Ov. M. 14, 278:

    Ulixes,

    Verg. A. 2, 261; 762:

    Hannibal,

    Hor. C. 2, 12, 2 al.:

    durum,

    id. ib. 3, 6, 36 (also ap. Quint. 8, 2, 9):

    Afer,

    Hor. C. 4, 4, 42:

    Amulius,

    Ov. F. 4, 53:

    noverca,

    id. H. 12, 188:

    pellex,

    id. ib. 5, 60 et saep.:

    hydra,

    Hor. Ep. 2, 1, 10:

    serpens,

    Ov. M. 2, 651:

    victima,

    id. A. A. 1, 334:

    parens,

    fell, cruel, id. ib. 2, 383:

    soror,

    Stat. S. 5, 3, 84:

    parentes,

    Manil. 5, 541.—
    b.
    Of inanimate and abstr. subjects:

    regio,

    Ov. Tr. 3, 3, 5:

    facies,

    id. F. 1, 553:

    dapes,

    id. ib. 6, 663:

    venena,

    Hor. Epod. 5, 61; id. S. 1, 9, 31:

    Asphaltites lacus,

    Plin. 5, 15, 15, § 71:

    scopulus,

    id. 4, 11, 18, § 51:

    duarum Syrtium vadoso mari diri sinus,

    id. 5, 4, 4, § 26 et saep.:

    bellum,

    Verg. A. 11, 217:

    nefas,

    id. ib. 4, 563:

    sollicitudines,

    Hor. Epod. 13, 10:

    amores,

    Ov. M. 10, 426:

    superbia,

    id. ib. 3, 354:

    quies,

    Tac. A. 1, 65 et saep.— Poet., answering to the Gr. deinos, with inf.:

    dira portas quassare trabs,

    Sil. 4, 284.—
    B.
    Skilful:

    in complicandis negotiis,

    Amm. 14, 5, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > dirus

  • 67 evado

    ē-vādo, si, sum, 3 ( perf. sync. evasti, Hor. S. 2, 7, 68; Sil. 15, 796; perf. evadi. Treb. Poll. Trig. Tyr. 5, 6), v. n. and a.
    I.
    Neutr., to go or come out, go forth (freq. and class.).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    si (apes) ex alvo minus frequentes evadunt,

    Varr. R. R. 3, 16, 36:

    ex aqua,

    Plaut. Rud. 1, 2, 86:

    ex balineis,

    Cic. Cael. 27, 65:

    oppido,

    Sall. J. 56, 5:

    undis,

    Verg. A. 9, 99:

    puteo,

    Phaedr. 4, 9, 11:

    abiit, excessit, evasit, erupit,

    Cic. Cat. 2, 1:

    per praeruptum saxum in Capitolium,

    Liv. 5, 46:

    in terram,

    to disembark, to land, id. 29, 27 fin.
    b.
    In an upward direction:

    ex abditis sedibus evadere atque exire,

    Cic. N. D. 2, 37, 95:

    evado ad summi fastigia culminis,

    mount up, ascend, Verg. A. 2, 458:

    ad parietem,

    Suet. Ner. 48:

    in murum, muros, moenia,

    Liv. 2, 17; 4, 34; 10, 17:

    in jugum,

    id. 33, 8:

    in cacumen,

    Curt. 7, 11:

    super capita hostium,

    id. 5, 3 et saep.—
    2.
    In partic., to get away, escape:

    aut e morbo evasurum aegrotum, aut e periculo navem, aut ex insidiis exercitum,

    Cic. Div. 2, 5, 13: ex fuga, * Caes. B. G. 3, 19, 4:

    e manibus hostium,

    Liv. 22, 49:

    ex judicio,

    Cic. Verr. 2, 1, 5:

    e tanto periculo,

    Liv. 42, 18:

    periculo,

    id. 21, 33:

    adverso colle, sicuti praeceptum fuerat, evadunt,

    Sall. J. 52, 3; cf. id. ib. 50 fin.; Liv. 1, 12 fin.; 10, 1 et saep.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to go or come out, pass out, escape:

    accedit, ut eo facilius animus evadat ex hoc aëre eumque perrumpat, quod, etc.,

    Cic. Tusc. 1, 19; cf.:

    ex corpore (animus),

    id. de Sen. 22, 80; and:

    cum ab iis... evaseris, id Tusc. 1, 41, 98: ad conjecturam,

    to arrive at, Plaut. Rud. 3, 1, 20:

    ne in infinitum quaestio evadat,

    Quint. 2, 17, 16. —
    b.
    In an upward direction:

    nitamur semper ad optima: quod facientes aut evademus in summum, aut certe multos infra nos videbimus,

    Quint. 12, 11, 30.—
    2.
    In partic., to turn out, fall out, end in some manner, to have an issue of some kind, to result, to turn to or become something:

    ex communibus proprii, ex fucosis firmi suffragatores evadunt,

    Q. Cic. Pet. Cons. 9, 35; cf. Cic. Or. 27, 95; id. Fin. 4, 25, 69:

    quos judicabat non posse oratores evadere,

    id. de Or. 1, 28, 126:

    fuit autem Athenis adulescens, perfectus Epicureus evaserat,

    id. Brut. 35, 131; 87, 299; id. Fin. 4, 28, 78:

    ita molles mentes evadunt civium,

    id. Rep. 1, 43, 67; cf.:

    juvenis evasit vere indolis regiae,

    Liv. 1, 39:

    quod tu ejusmodi evasisti,

    Cic. Verr. 2, 3, 69:

    nimis saepe secus videmus evadere,

    id. Leg. 2, 17, 43.—Of abstract subjects:

    ut ita fastidiosae mollesque mentes evadant civium, ut, etc.,

    id. Rep. 1, 43 fin.:

    si quando aliquod somnium verum evaserit,

    id. Div. 2, 53:

    vereor ne haec quoque laetitia vana evadat,

    Liv. 23, 12:

    quoniam primum vanum inceptum evasisset,

    id. 35, 47 et saep.:

    intellego hercle: sed quo evadas nescio,

    what you are driving at, Plaut. Poen. 1, 1, 44: quam timeo, quorsum evadas, where you are coming out in your story, Ter. And. 1, 1, 100; 1, 2, 5:

    nimia illaec licentia Profecto evadet in aliquod magnum malum,

    id. Ad. 3, 4, 64:

    demiror quid sit, et quo evadat, sum in metu,

    Plaut. As. 1, 1, 68; cf. Cic. Att. 14, 19 fin.:

    videamus, hoc quorsum evadat,

    id. ib. 9, 18, 4; Nep. Dion. 8, 1:

    huccine (beneficia),

    to end in this, Sall. J. 14, 9:

    in morbos longos,

    Liv. 27, 33, 6.—
    b.
    Pregn., to come to pass, be fulfilled:

    aliquando id, quod somniarimus, evadere,

    Cic. Div. 2, 59;

    for which: si somnium verum evasit aliquod,

    id. ib. 2, 71, 146.
    II.
    Act. (mostly poet. and post-Aug.; not in Cic.), to pass over or pass a thing, to get over, pass beyond, leave behind.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    omnem videbar evasisse viam,

    Verg. A. 2, 730:

    tot urbes,

    id. ib. 3, 282:

    vada, arva,

    Ov. M. 3, 19:

    amnem,

    Tac. A. 12, 35:

    limen harae,

    Col. 7, 9, 13:

    vestibulum (apes),

    id. 9, 12, 1 et saep.—
    b.
    In an upward direction:

    sic fata gradus evaserat altos,

    had mounted the steps, Verg. A. 4, 685:

    ardua,

    to climb, ascend, Liv. 2, 65. —
    2.
    In partic., to get away, flee, escape from, = effugere:

    alicujus manus,

    Verg. A. 9, 560:

    loca mortis,

    Ov. M. 14, 126:

    flammam,

    Verg. A. 5, 689:

    angustias,

    Liv. 21, 32; 38, 2:

    nocturnas insidias,

    Suet. Caes. 74: aliquem, Tiber. ap. Suet. Tib. 61.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen.: vitam, to depart from, i. e. to die, App. M. 4, p. 140.—
    b.
    In an upward direction:

    si haec quoque jam lenius supina perseverantibus studiis evaseris,

    hast climbed, ascended, Quint. 12, 10, 79.—
    2.
    In partic., to escape, get rid of: aegritudinem, Lucil. ap. Non. 294, 7:

    necem,

    Phaedr. 4, 6, 4:

    gravem casum,

    Tac. A. 14, 6:

    sermones malignorum,

    Plin. Ep. 7, 24, 3 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > evado

  • 68 evanesco

    ē-vānesco, nŭi, 3 ( part. fut. evaniturus, Lact. 5, 4 fin.), v. inch. n., to vanish or pass away, to die away, to disappear (class.).
    I.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    Bacchi cum flos evanuit (with diffugere in auras),

    Lucr. 3, 222:

    evanescere paulatim et decrescere pondus,

    id. 5, 536:

    evanescere stinguique colorem,

    id. 2, 828:

    pruna,

    Varr. R. R. 2, 4, 6:

    aquae,

    to evaporate, Sen. Q. N. 3, 24; cf.:

    vinum et salsamentum vetustate,

    i. e. to lose its strength, become vapid, Cic. Div. 2, 57:

    cornuaque extremae velut evanescere lunae,

    Ov. M. 2, 117 et saep.:

    et procul in tenuem ex oculis evanuit auram,

    Verg. A. 9, 658; Ov. M. 14, 432; id. F. 2, 509.—
    2.
    Of persons who flee or hide themselves through fear, Flor. 3, 3, 18; Amm. 16, 6, 3. —
    II.
    Trop.: ne cum poëta scriptura evanesceret, to die away, sink into oblivion, Ter. Hec. prol. alt. 5; cf.:

    omnis eorum memoria sensim obscurata est et evanuit,

    Cic. de Or. 2, 23, 95:

    orationes,

    id. Brut. 27 fin.:

    Hortensius,

    id. ib. 94:

    sententiae Aristonis, Pyrrhonis (opp. stabilitatem habere),

    id. Tusc. 5, 30, 85 et saep.:

    postea quam extenuari spem nostram et evanescere vidi,

    id. Att. 3, 13:

    rumor,

    Liv. 28, 25; 44, 31:

    fama,

    id. 33, 8:

    ingenium,

    id. 2, 48:

    omnis vis herbarum,

    Ov. M. 14, 356:

    bella per taedia et moras (opp. valida impetu),

    Tac. H. 2, 32: donatio, i. e. to lose its effect (opp. valere), Dig. 24, 1, 11, § 7; cf.:

    actio dotis,

    ib. 24, 3, 21:

    evanescunt haec atque emoriuntur comparatione meliorum,

    Quint. 12, 10, 75.

    Lewis & Short latin dictionary > evanesco

  • 69 exuo

    ex-ŭo, ŭi, ūtum, 3, v. a. [ex and root av-, to go to, put on; Zend. avaiti, go into, ao-thra, shoe; Slav. and Lith. forms, v. Fick, Vergl. Wört. p. 17; cf. ind-uo], to draw out or off, to pull or strip off, put off, divest (class.; esp. freq. since the Aug. period).
    I.
    Lit.:

    serpens exuit in spinis vestem,

    Lucr. 4, 61:

    manticam umero,

    App. M. 1, p. 110; cf.:

    pharetram umero,

    Ov. M. 2, 419:

    telum magno e vulnere,

    Stat. Th. 9, 287:

    ensem vaginā,

    id. ib. 9, 76:

    clipeum reduci,

    Ov. H. 13, 147; cf.:

    vincula sibi,

    id. M. 7, 773:

    jugum,

    to shake off, Liv. 35, 17, 8:

    alas,

    to lay aside, Verg. A. 1, 690:

    Trojanos cestus,

    id. ib. 5, 420:

    setosa duris exuere pellibus membra,

    Hor. Epod. 17, 15; cf.:

    magnos membrorum artus, magna ossa lacertosque Exuit,

    strips, bares, Verg. A. 5, 423:

    aliquem veste,

    Suet. Ner. 32:

    palmas vinclis,

    Verg. A. 2, 153:

    digitos,

    i. e. to strip of rings, Mart. 14, 109:

    mensas,

    to uncover, id. 9, 60, 7:

    si ex his te laqueis exueris,

    Cic. Verr. 2, 5, 58, § 151:

    se jugo,

    Liv. 34, 13, 9. —In a Greek construction:

    unum exuta pedem vinclis,

    Verg. A. 4, 518:

    cornua exuitur,

    Ov. M. 9, 52.— Absol.:

    si non saltas, exue igitur (sc. pallam),

    Plaut. Men. 1, 3, 16. —
    B.
    Transf., in gen., to strip, despoil, deprive of any thing:

    hostium copiis fusis armisque exutis,

    i. e. to be forced to throw off their arms and to flee, Caes. B. G. 3, 6, 3:

    hostem armis,

    id. ib. 5, 51 fin.; Sall. J. 88, 3; Liv. 22, 21, 4:

    exuti prope omnes armis diffugere,

    id. 21, 61, 9; 34, 28, 11; Verg. A. 11, 395:

    impedimentis,

    Caes. B. G. 7, 14, 8; 7, 42, 5:

    castris,

    Liv. 31, 42, 7; 41, 3, 10; 41, 12, 5; Vell. 1, 9, 4:

    sedibus,

    Tac. A. 13, 39:

    aliquem avitis bonis,

    id. ib. 14, 31; cf.:

    aliquem patrimonio,

    Suet. Gramm. 11:

    montes,

    to strip, lay bare, Stat. S. 4, 3, 50:

    se agro paterno avitoque,

    Liv. 2, 23, 6: exuto Lepido, interfecto Antonio, stripped bare, i. e. without legions, without arms, etc., Tac. A. 1, 2.—
    II.
    Trop., to lay aside, cast off, divest one's self of any thing:

    humanitatem,

    Cic. Lig. 5, 14; cf. id. Att. 13, 2, 1:

    sapientia vanitatem exuit mentibus,

    Sen. Ep. 90 med.:

    mentitum colorem,

    Quint. 12, 10, 76:

    silvestrem animum,

    Verg. G. 2, 51:

    vultus severos,

    Ov. Am. 3, 4, 43:

    feritatem,

    id. F. 3, 281:

    mores antiquos,

    Liv. 27, 8, 6:

    virtutes,

    Tac. A. 1, 75:

    fidem,

    id. ib. 12, 14:

    amicitiam,

    id. ib. 1, 8:

    tristitiam et arrogantiam et avaritiam,

    id. Agr. 9:

    jus fasque,

    id. H. 3, 5:

    promissa,

    to break one's word, id. A. 13, 44:

    pacta,

    id. ib. 6, 43:

    patriam,

    id. H. 5, 5 et saep.:

    hominem exuens ex homine,

    Cic. Fin. 5, 12, 35:

    magistrum,

    Tac. A. 14, 52 fin.
    * (β).
    With a subjectclause:

    mihi quidem ex animo exui non potest, esse deos,

    Cic. N. D. 3, 3, 7.—
    B.
    Transf., to make void of, to free from:

    se omnibus vitiis,

    Sen. Ep. 11.

    Lewis & Short latin dictionary > exuo

  • 70 fugo

    fŭgo, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to cause to flee, to put to flight, drive or chase away, to rout, discomfit (rare but class.):

    qui homines inermes armis, viris, terrore repulerit, fugarit, averterit,

    Cic. Caecin. 12, 33; cf.:

    fugatus, pulsus,

    id. ib. 11, 31;

    23, 64: Latini ad Veserim fusi et fugati,

    id. Off. 3, 31, 112:

    hostes (with fundere),

    Sall. J. 21, 2; 58, 3; Vell. 46 fin.; cf.:

    fugato omni equitatu,

    Caes. B. G. 7, 68, 1:

    fugatis equitibus,

    Sall. J. 101, 10:

    fugato duce altero,

    Hirt. B. G. 8, 36, 1:

    Hannibalem Lares Romanā sede fugantes,

    Prop. 3, 3 (4, 2), 11:

    indoctum doctumque fugat recitator acerbus,

    Hor. A. P. 474:

    nisi me mea Musa fugasset,

    had not sent me into exile, Ov. P. 3, 5, 21; cf.:

    longe fugati conspectu ex hominum,

    Lucr. 3, 48:

    dum rediens fugat astra Phoebus,

    Hor. C. 3, 21, 24:

    fugatis tenebris,

    id. ib. 4, 4, 39:

    (flammas) a classe,

    Ov. M. 13, 8:

    maculas ore,

    id. Med. Fac. 78:

    fugat e templis oculos Bona diva virorum,

    id. A. A. 3, 637: tela sonante fugat nervo, lets fly, discharges, Sil. 2, 91:

    saepe etiam audacem fugat hoc terretque poëtam, Quod, etc.,

    Hor. Ep. 2, 1, 182; cf.:

    id quidem multos a proposito studendi fugat,

    Quint. 2, 2, 7:

    fugat hoc (telum), facit illud amorem, etc.,

    Ov. M. 1, 469 sq.:

    nostro de corde fugabitur ardor,

    id. ib. 9, 502.— Trop.:

    Martia cui somnos classica pulsa fugent,

    Tib. 1, 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > fugo

  • 71 interfugio

    inter-fŭgĭo, fŭgĕre, v. n., to flee between or into; in tmesi:

    inter enim fugit,

    Lucr. 6, 332.

    Lewis & Short latin dictionary > interfugio

  • 72 Maroboduus

    Marŏbŏdŭus, i, m., Marbod, king of the Suevi, who, being defeated by Arminius and compelled to flee, was hospitably received by Augustus, Vell. 2, 108; Tac. G. 42; id. A. 2, 26; 44; 63.

    Lewis & Short latin dictionary > Maroboduus

  • 73 perfugio

    per-fŭgĭo, fūgi, 3, v. n., to flee to a place for refuge.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare; ap. Cic. Pis. 36, 89, profugisti is the correct reading.; cf.

    confugio): ad aliquem,

    Liv. 2, 9:

    Corinthum,

    Nep. Dion. 5, 1:

    Bactra,

    Curt. 6, 6, 22:

    ad tribunal,

    Tac. A. 1, 32:

    in Capitolium,

    id. ib. 3, 36.—
    B.
    In partic., to go over or desert to the enemy (class.):

    nemo a Caesare ad Pompeium transierat, cum paene cotidie a Pompeio ad Caesarem perfugerent,

    Caes. B. C. 3, 61; Cic. Balb. 9, 24:

    servos, qui ad eos perfugissent (al. profugissent), poposcit,

    Caes. B. G. 1, 27, 3.—
    II.
    Trop., to take refuge in any thing (post-class.):

    qui cum in culpā et in maleficio revicti sunt, perfugiunt ad fati necessitatem,

    Gell. 6, 2, 13:

    in fidem alicujus,

    Liv. 28, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > perfugio

  • 74 perfugium

    perfŭgĭum, ii, n. [perfugio], a place to flee to, a shelter, asylum, refuge (class.):

    perfugi sibi copiam comparare,

    Plaut. Cas. 3, 5, 2:

    si unum ostium obsideatur, aliud perfugium petat,

    id. Truc. 4, 4, 17 Bothe:

    pedibus perfugium peperit,

    ran off, escaped, id. Cist. 1, 3, 13:

    cum propter siccitates paludum, quo se reciperent, non haberent, quo perfugio superiore anno fuerant usi,

    Caes. B. G. 4, 38:

    portum ac perfugium esse,

    Cic. Clu. 3, 7:

    perfugium et praesidium salutis,

    id. Rab. Perd. 2, 4:

    perfugium unum, una spes reliqua est Roscio,

    id. Rosc. Am. 52, 150:

    commune,

    id. Cat. 4, 1, 2:

    desperatissimum,

    id. Verr. 2, 2, 41, § 101:

    perfugium omnium laborum et sollicitudinum somnus,

    id. Div. 2, 72, 150:

    annonae,

    i. e. Campania, id. Phil. 8, 8, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > perfugium

  • 75 possum

    possum, pŏtŭi, posse, v. n. irreg. (old forms, potis sum, for possum, Plaut. Poen. 5, 2, 26; id. Curc. 5, 3, 23; so,

    potis est,

    id. Ps. 1, 1, 41:

    potis sunt, for possunt,

    id. Poen. 1, 2, 17: POTISIT, S. C. de Bacchan.: potisset, for posset, and potisse, for posse, Lucil. ap. Non. 484, 32, and 445, 29:

    potesse, for posse, very freq.,

    Plaut. Aul. 2, 4, 30; id. Cist. 1, 1, 32; id. Truc. 1, 1, 73; id. Ep. 2, 2, 43; id. Bacch. 3, 6, 30 al.; Lucr. 1, 665; 2, 225; 1010:

    possiem,

    Plaut. Bacch. 4, 5, 2; id. Stich. 3, 2, 25:

    potis sis,

    id. Poen. 4, 2, 53:

    potis siem,

    id. Merc. 2, 2, 59: possies, Enn. ap. Gell. 2, 29 fin., or Sat. v. 38 Vahl.; Plaut. As. 4, 2, 10; id. Aul. 4, 10, 17; id. Most. 2, 2, 34; 3, 2, 147; id. Men. 5, 9, 45:

    possiet,

    id. Cist. 1, 3, 37; id. Bacch. 3, 1, 3; id. Most. 1, 1, 13 al.; cf. Brix ad Plaut. Mil. 884; Fleck. Krit. Misc. p. 45 sq.—In pass.: potestur, Enn. ap. Diom. p. 380 P. (Ann. [p. 1404] v. 594 Vahl.): Pac. ap. Non. 508, 29; Quadrig. ap. id. 508, 30; Lucr. 3, 1010: poteratur, Cael. ap. Non. 508, 27: possitur, Lex. Servil. p. 59 Haubold; Scaurus ap. Diom. p. 381 P.: possetur, Quadrig. ap. Non. 508, 18) [potis-sum].
    I.
    In gen., to be able, have power; I ( thou, he, etc.) can (syn. queo):

    quantum valeam, quantumque possim,

    Cic. Fam. 6, 5, 1:

    consilio, quantum potero, labore plus paene quam potero exeubabo,

    id. Phil. 6, 7, 18:

    ut, quoad possem et liceret, a senis latere nunquam discederem,

    id. Lael. 1, 1:

    timor igitur ab iis aegritudinem potuit repellere, ratio non poterit?

    id. Tuse. 3, 27, 66.—With sup.:

    Caesari te commendavi et tradidi, ut gravissime diligentissimeque potui,

    as earnestly and warmly as I possibly could, Cic. Fam. 7, 17, 2: potest fieri, it may be, is possible:

    potest fieri, ut fallar,

    id. ib. 13, 73, 2: non possum quin, I can not but: non possum quin exclamem, ut ait ille in Trinummo (Plaut. Trin. 3, 2, 79; cf. id. Mil. 2, 2, 107); Cic. de Or. 2, 10, 39:

    ut nihil ad te dem litterarum, facere non possum,

    I cannot help writing to you, id. Att. 8, 14, 1:

    facere non potui quin tibi sententiam declararem meam,

    id. Fam. 6, 13, 1; cf.:

    non possum non: aequitatem tuam non potui non probare,

    id. ib. 1, 9, 26:

    non possum te non accusare,

    id. ib. 5, 14, 2:

    is non potest eam (mortem) non timere,

    id. Fin. 3, 8, 29.— Absol.: potest (sc. fieri), it may be, is possible:

    potest, ut alii ita arbitrentur,

    Plaut. Ps. 2, 2, 38: non, non sic futurum est;

    non potest,

    Ter. Phorm. 2, 1, 73; Plaut. Mil. 3, 1, 100 Brix; cf. id. Trin. 3, 3, 3:

    quae (mala) si potest singula consolando levare, etc.,

    Cic. Fin. 5, 28, 84:

    nos dignitatem, ut potest, retinebimus,

    id. Fam. 1, 2, 4.—Quantum or ut potest, as much or as far as possible:

    ibo atque arcessam medicum, quantum potest,

    Plaut. Men. 5, 2; id. Most. 3, 2, 71; Ter. Eun. 5, 1, 20:

    nos in senatu dignitatem nostram, ut potest in tantā hominum perfidiā, retinebimus,

    Cic. Fam. 1, 2, 4.—In urgent questions:

    possum scire, quo profectus, cujus sis, aut quid veneris?

    may I know? can I learn? pray, will you tell me? Plaut. Am. 1, 1, 190:

    possumne ego hodie ex te exsculpere Verum?

    Ter. Eun. 4, 4, 44.—
    II.
    In partic.
    A. 1.
    With neutr. acc. used adverbially (class.; cf.

    polleo): vocat me, quae in me plus potest,

    Plaut. Truc. 4, 2, 42:

    plus potest qui plus valet,

    id. ib. 4, 3, 38:

    qui tum et poterant per vim et scelus plurimum, et quod poterant, id audebant,

    Cic. Quint. 21, 69:

    quid ergo? hoc pueri possunt, viri non poterunt?

    id. Tusc. 2, 14, 34:

    qui apud me et amicitiā, et beneficiis, et dignitate plurimum possunt,

    id. Rosc. Am. 1, 4:

    plus aliquanto apud te pecuniae cupiditas, quam judicii metus potuit,

    id. Verr. 2, 3, 57, § 131; id. de Or. 2, 42, 180:

    quid aristolochia ad morsus serpentum possit,

    id. Div. 1, 10, 16:

    quoniam multum potest provisio animi ad minuendum dolorem,

    id. Tusc. 3, 14, 30:

    ad beate vivendum satis posse virtutem,

    id. ib. 5, 5, 12: multum posse ad salutem alterius... parum potuisse ad exitium, Cic. Opp. ap. Amm. 30, 8, 7.—
    2.
    In gen., and without neutr. acc. (late Lat.):

    posse litteras ejus ad perniciem, non posse ad salutem,

    App. Mag. 79, p. 324.—
    B.
    Posse aliquem, to be able to embrace one ( poet.), Mart. 3, 32.—
    C.
    Posse as subst. ( poet.):

    posse loqui,

    the power of speech, Ov. M. 2, 483:

    posse moveri = facultatem se movendi,

    id. ib. 11, 177.—
    D.
    Freq. in elliptical sentences:

    quod vi non poterant, fraude assequi temptant,

    Curt. 5, 10, 8:

    Ismenias, etsi publicis non poterat, privatis tamen viribus adjuvabat,

    Just. 5, 9, 8:

    ut auxilium quod misericordiā non poterat, jure cognationis obtineret,

    id. 28, 1, 9:

    ut collegam vi, si aliter non possent, de foro abducerent,

    Liv. 2, 56.—
    E.
    In apodosis of conditional sentences, analogous to the auxiliaries of the Engl. potential mood (v. Roby, § 1520; Zumpt, § 519).
    1.
    Indic.:

    ille potuit exspectatior venire, qui te nuntiaret mortuom (= si quis nuntiaret, etc.),

    Plaut. Most. 1, 2, 12:

    nec vero ipsam amicitiam tueri possumus, nisi aeque amicos et nosmet ipsos diligamus,

    Cic. Fin. 1, 20, 67:

    Pompeius munitiones Caesaris prohibere non poterat, nisi praelio decertare vellet,

    Caes. B. C. 3, 44: consul esse qui potui, nisi eum vitae cursum tenuissem, Cic. Rep. 1, 6, 10:

    (res publica) poterat esse perpetua, si patriis viveretur institutis,

    id. ib. 3, 29, 41:

    deleri totus exercitus potuit, si fugientis persecuti victores essent,

    Liv. 32, 12, 6:

    nisi felicitas in socordiam vertisset exuere jugum potuerunt,

    Tac. Agr. 31.—
    2.
    Subj.:

    qui denique ex bestiis fructus, nisi homines adjuvarent, percipi posset,

    Cic. Off. 2, 4, 14; cf.:

    ventum quidem erat eo, ut, si hostem similem antiquis Macedonum regibus habuisset consul, magna clades accipi potuerit,

    Liv. 44, 4, 9.—So when the condition is implied, or is contained in an adverbial clause:

    quae res egestati et aeri alieno tuo praeter mortem Caesaris subvenire potuisset?

    Cic. Phil. 2, 14, 36:

    quis opifex praeter naturam... tantam sollertiam persequi potuisset in sensibus?

    id. N. D. 2, 57, 142; id. Tusc. 4, 19, 44:

    plurima proferre possemus, sed modus adhibendus est,

    Nep. Epam. 4, 6:

    possem hic Ciceronis respondere verbis, sed, etc.,

    Quint. 2, 21, 14.—Hence, pŏtens, entis ( gen. plur. potentum, Verg. A. 12, 519; Claud. Laud. Stil. 2, 114), P. a.
    A.
    In gen., able, mighty, powerful, potent (class.):

    amplae atque potentes civitates,

    Cic. Inv. 2, 56, 169:

    familiae clarae ac potentes,

    Liv. 23, 4:

    amici magni et potentes,

    Suet. Aug. 56:

    ne quis ex plebe contra potentiorem auxilii egeret,

    Caes. B. G. 6, 10:

    duo potentissimi reges,

    Cic. Imp. Pomp. 2, 4:

    potentissimus et clarissimus civis,

    id. Planc. 21, 51.—
    (β).
    With gen.:

    quanta sit humani ingenii vis, quam potens efficiendi quae velit,

    Quint. 12, 11, 10.—
    (γ).
    With abl.:

    Roma potens opibus,

    Ov. F. 4, 255:

    pecuniā et orbitate,

    Tac. H. 1, 73.—
    (δ).
    With inf.:

    compensare potens,

    Dig. 16, 2, 10.—
    B.
    In partic.
    1.
    Having power over, ruling over, master of a thing; with gen.:

    dum liber, dum mei potens sum,

    as long as I am my own master, Liv. 26, 13, 14:

    sanus mentisque potens,

    in his right mind, Ov. Tr. 2, 139:

    potens mei non eram,

    Curt. 4, 13, 23:

    potentes rerum suarum atque urbis,

    having made themselves masters of, Liv. 23, 16, 6; so, facere aliquem potentem alicujus rei, to make one master of any thing, to give one the power over a thing:

    consilii,

    id. 8, 13, 14:

    imperii,

    id. 22, 42, 12: diva potens Cypri, that reigns over Cyprus, i.e. Venus, Hor. C. 1, 3, 1:

    Naïadum potens (Bacchus),

    id. ib. 3, 25, 14:

    silvarum potens Diana,

    id. C. S. 1:

    diva potens uteri,

    i.e. Lucina, Ov. M. 9, 315:

    rerum omnium potens Juppiter,

    Tac. H. 4, 84:

    lyrae Musa potens,

    that presides over lyric poetry, Hor. C. 1, 6, 10:

    irae,

    master of his anger, Curt. 4, 2, 5:

    mariti,

    ruling her husband, Tac. A. 14, 60:

    animal potens leti,

    that can kill, deadly, Luc. 6, 485; cf. id. 5, 199 Corte ad loc.—
    2.
    Fit for, capable of any thing; with gen.:

    potens regni,

    Liv. 24, 2: hostes neque pugnae, neque fugae satis potentes caeduntur, unable either to fight or flee, id. 8, 39.—
    3.
    Partaking of, having attained a thing; with gen. ( poet.):

    pacis potentes,

    Plaut. Poen. 5, 4, 9:

    voti,

    Ov. M. 8, 80:

    jussi,

    having fulfilled the command, id. ib. 4, 509.—
    4.
    Strong, mighty, powerful, efficacious, potent (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    fortuna in res bellicas potens,

    Liv. 9, 17:

    herba potens ad opem,

    Ov. H. 5, 147:

    verba,

    id. Am. 3, 11, 31:

    herba potens adversus ranas,

    Plin. 25, 10, 81, § 130:

    passum ex uvis contra haemorrhoida potens,

    id. 23, 1, 12, § 15.— Comp.:

    nihil esse potentius auro,

    Ov. Am. 3, 8, 29:

    quaedam ad efficiendum potentiora,

    Quint. 6, 1, 26.— Sup.:

    potentissimae cantharides,

    Plin. 29, 4, 30, § 94:

    argumenta,

    Quint. 6, 4, 22.—Hence, adv.: pŏtenter, strongly, mightily, powerfully, effectually ( poet. and in post-Aug. prose):

    se ipsam potenter atque efficaciter defendere,

    Val. Max. 1, 1, 1:

    dicere,

    Quint. 12, 10, 72. — Comp.:

    aurum... perrumpere amat saxa potentius Ictu fulmineo,

    Hor. C. 3, 16, 9; Quint. 6, 4, 18.—
    B.
    According to one's ability or powers ( poet.):

    lecta potenter res,

    Hor. A. P. 40.

    Lewis & Short latin dictionary > possum

  • 76 praefugio

    prae-fŭgĭo, fūgi, 3, v. n., to flee before (post-class.), Tert. Anim. 33 med.

    Lewis & Short latin dictionary > praefugio

  • 77 praesto

    1.
    praestō (old collat. form praestū, acc. to Curtius Valerianus in Cassiod. p. 2289 P.: qui praestu sunt, Inscr. Carina Via Appia, 1, p. 217. In later time as adj.: prae-stus, a, um:

    bonorum officio praestus fui,

    Inscr. Grut. 669, 4), adv. [dat. from praestus, a sup. form from prae, so that praesto esse alicui = to be or stand in the foremost place for or as respects one], at hand, ready, present, here; usually with esse (very freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    ni tua propitia pax foret praesto,

    Plaut. Trin. 4, 1, 18: sed ubi est frater? Chaer. Praesto adest, Ter. Eun. 5, 8, 20; id. Heaut. 1, 1, 120; so Att. Tr. 498:

    quod adest praesto in primis placet,

    Lucr. 5, 1412; Lact. 3, 7, 10:

    sacrificiis omnibus praesto adesse,

    id. 2, 16, 10;

    more freq., praesto esse: ibi mihi praesto fuit L. Lucilius,

    Cic. Fam. 3, 5, 1:

    togulae lictoribus ad portam praesto fuerunt,

    id. Pis. 23, 55:

    tibi nulla fuit clementia praesto?

    hadst thou no compassion? Cat. 64, 137: praesto esse, to arrive, appear:

    hirundines aestivo tempore praesto sunt,

    Auct. Her. 4, 48, 61.—Without esse ( poet.):

    era, eccum praesto militem,

    Plaut. Mil. 4, 6, 1:

    ipsum adeo praesto video,

    Ter. And. 2, 5, 4; Stat. Th. 6, 643.—
    II.
    In partic: praesto esse or adire
    A.
    To be at hand, to attend or wait upon, to serve, aid:

    ero meo ut omnibus locis sine praesto,

    Plaut. Men. 5, 6, 26:

    jus civile didicit, praesto multis fuit,

    Cic. Mur. 9, 19:

    praesto esse clientem tuum?

    id. Att. 10, 8, 3:

    saluti tuae praesto esse, praesto esse virtutes ut ancillulas,

    id. Fin. 2, 21, 69; id. Fam. 4, 14, 4:

    ut ad omnia, quae tui velint, ita assim praesto, ut, etc.,

    id. ib. 4, 8, 1; id. Att. 4, 12, 1 fin.;

    also with videor,

    id. ib. 4, 12, 1 fin. —With adire:

    pauper erit praesto semper tibi, pauper adibit primus,

    will be at hand, at your service, Tib. 1, 5, 61.—
    B.
    With esse, to present one's self in a hostile manner, to resist, oppose:

    si quis mihi praesto fuerit cum armatis hominibus,

    Cic. Caecin. 30, 87:

    quaestores cum fascibus mihi praesto fuerunt,

    id. Verr. 2, 2, 4, § 11.
    2.
    prae-sto, ĭti (post-class. also praestāvi), ātum or ĭtum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to stand before or in front.
    A.
    Lit.:

    dum primae praestant acies,

    Luc. 4, 30.—
    B.
    Trop., to stand out, be superior, to distinguish one's self, to be excellent, distinguished, admirable; constr. alicui aliquā re, alicui rei, in aliquā re, or absol. (class.):

    cum virtute omnibus praestarent,

    Caes. B. G. 1, 3:

    quantum praestiterint nostri majores prudentiā ceteris gentibus,

    Cic. de Or. 1, 44, 192:

    quā re homines bestiis praestent,

    id. Inv. 1, 4, 5:

    hoc praestat amicitia propinquitati, quod, etc.,

    id. Lael. 5, 19:

    Zeuxin muliebri in corpore pingendo plurimum aliis praestare,

    id. Inv. 2, 1, 1:

    ceteris,

    id. Ac. 1, 4, 16:

    suos inter aequales longe praestitit,

    id. Brut. 64, 230:

    omnes homines, qui sese student praestare ceteris animalibus,

    Sall. C. 1, 1:

    praestare honestam mortem existimans turpi vitae,

    Nep. Chabr. 4, 3:

    quantum ceteris praestet Lucretia,

    Liv. 1, 57, 7:

    cernere, quantum eques Latinus Romano praestet,

    id. 8, 7, 7:

    quantum vel vir viro vel gens genti praestat!

    id. 31, 7, 8:

    genere militum praestare tironibus,

    id. 42, 52, 10:

    tantum Romana in bellis gloria ceteris praestat,

    Quint. 1, 10, 14:

    qui eloquentiā ceteris praestet,

    id. 2, 3, 5; 2, 16, 17; Curt. 8, 14, 13; Just. 18, 3, 14; 28, 2, 11; 44, 3, 9:

    sacro, quod praestat, peracto,

    Juv. 12, 86:

    probro atque petulantiā maxume praestabant,

    were pre-eminent, distinguished themselves, Sall. C. 37, 5:

    truculentiā caeli praestat Germania,

    Tac. A. 2, 24:

    cur alias aliis praestare videmus Pondere res rebus?

    Lucr. 1, 358.—
    2.
    Praestat, with a subjectclause, it is preferable or better:

    nimio impendiosum praestat te, quam ingratum dicier,

    it is much better, Plaut. Bacch. 3, 2, 12:

    mori milies praestitit, quam haec pati,

    it was better, Cic. Att. 14, 9, 2:

    praestare dicunt, Gallorum quam Romanorum imperia perferre,

    it is better, Caes. B. G. 1, 17:

    motos praestat componere fluctus,

    Verg. A. 1, 135; 3, 429; 6, 39.
    II.
    Act.
    A.
    To surpass, outstrip, exceed, [p. 1431] excel (not in Cic. or Cæs.; constr. usually aliquem aliquā re): qui primus in alterutrā re praestet alios, Varr. ap. Non. 502, 23; Varr. R. R. 2, 2, 10; 3, 1, 3:

    quantum Galli virtute ceteros mortales praestarent,

    Liv. 5, 36, 4:

    qui belli gloriā Gallos omnes Belgasque praestabant,

    Hirt. B. G. 8, 6:

    praestate virtute peditem, ut honore atque ordine praestatis,

    Liv. 3, 61, 7:

    ut vetustate et gradu honoris nos praestent,

    id. 7, 30, 4; 34, 34, 14; 37, 30, 2:

    praestat ingenio alius alium,

    Quint. 1, 1, 3; Val. Max. 3, 2, 21; 3, 2, ext. 7;

    7, 2, 17: honore ceteros,

    Nep. Att. 18, 5; 3, 3; id. Reg. 3, 5:

    imperatores prudentiā,

    id. Hann. 1, 1:

    eloquentiā omnes eo tempore,

    id. Epam. 6, 1.—Only aliquem, Stat. Th. 4, 838.—
    B.
    To become surety for, to answer or vouch for, to warrant, be responsible for, to take upon one's self, etc. (class.):

    ut omnes ministros imperii tui rei publicae praestare videare,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 3:

    quem tamen ego praestare non poteram,

    id. Att. 6, 3, 5:

    quanto magis arduum est alios praestare quam se, tanto laudabilius,

    Plin. Pan. 83:

    communem incertumque casum neque vitare quisquam nostrum, nec praestare ullo pacto potest,

    Cic. Fam. 5, 17, 3: simus eā mente ut nihil in vitā nobis praestandum praeter culpam putemus, that we need only answer for guilt, i. e. keep ourselves clear of guilt, id. ib. 6, 1, 4:

    impetus populi praestare nemo potest,

    no one can be held to answer for the outbreaks of the people, id. de Or. 2, 28, 124:

    periculum judicii,

    id. Mur. 2, 3:

    damnum alicui,

    id. Off. 3, 16:

    invidiam,

    id. Sest. 28, 61:

    nihil,

    to be responsible for nothing, id. Q. Fr. 3, 1, 3; cf. in pass.:

    cum id, quod ab homine non potuerit praestari, evenerit,

    what none could vouch for that it would not happen, id. Tusc. 3, 16, 34. —With ab aliquā re:

    ego tibi a vi praestare nihil possum,

    Cic. Fam. 1, 4, 3.—With de:

    quod de te sperare, de me praestare possum,

    Cic. Fam. 4, 15, 2.—With an objectclause:

    quis potest praestare, semper sapientem beatum fore, cum, etc.?

    Cic. Tusc. 5, 10, 29; cf.:

    (praedones) nullos fore, quis praestare poterat?

    id. Fl. 12, 28:

    meliorem praesto magistro Discipulum,

    Juv. 14, 212.—With ut:

    illius lacrimae praestant ut veniam culpae non abnuat Osiris,

    Juv. 6, 539.—
    C.
    In gen., to fulfil, discharge, maintain, perform, execute:

    arbitramur nos ea praestitisse, quae ratio et doctrina praescripserit,

    Cic. N. D. 1, 3, 7:

    ultima exspectato, quae ego tibi et jucunda et honesta praestabo,

    id. Fam. 7, 17, 2:

    suum munus,

    id. de Or. 2, 9, 38:

    hospitii et amicitiae jus officiumque,

    id. Fam. 14, 4, 2:

    ne quem ejus paeniteret, praestiti,

    I took care, exerted myself, Liv. 30, 30; Ov. Tr. 5, 14, 19:

    quamcumque ei fidem dederis, ego praestabo,

    I will fulfil, keep the promise, Cic. Fam. 5, 11, 2:

    fidem alicui,

    Liv. 30, 15:

    pacem cum iis populus Romanus non ab se tantum, sed ab rege etiam Masinissa praestitit,

    maintained, id. 40, 34:

    tributa,

    to pay, Juv. 3, 188:

    annua,

    id. 6, 480:

    triplicem usuram,

    id. 9, 7.— Pass.:

    promissum id benignius est ab rege quam praestitum,

    Liv. 43, 18, 11:

    mea tibi tamen benevolentia fidesque praestabitur,

    Cic. Fam. 12, 2, 3; so,

    quibus (victoribus) senatūs fides praestabitur,

    id. Phil. 14, 11, 30:

    virtus vetat spectare fortunam dum praestetur fides,

    id. Div. 2, 37, 79:

    ni praestaretur fides publica,

    Liv. 2, 28, 7.—
    2.
    In partic.
    a.
    To keep, preserve, maintain, retain:

    pueri, quibus videmur praestare rem publicam debuisse,

    Cic. Att. 10, 4, 5; Ov. M. 11, 748:

    omnes socios salvos praestare poteramus,

    Cic. Imp. Pomp. 18, 55:

    mors omnia praestat Vitalem praeter sensum calidumque vaporem,

    Lucr. 3, 214. —
    b.
    To show, exhibit, to prove, evince, manifest:

    Pomptinius praestat tibi memoriam benevolentiamque, quam debet,

    Cic. Fam. 3, 10, 3:

    neque hercule in iis ipsis rebus eam voluntatem, quam exspectaram, praestiterunt,

    id. ib. 1, 9, 5:

    virtutem,

    Caes. B. G. 2, 27:

    benevolentiam,

    Cic. Att. 11, 1, 1:

    consilium suum fidemque,

    id. de Or. 3, 33, 134. —With se, to show, prove, or behave one's self as: praesta te eum, qui, etc., show thyself such, as, etc., Cic. Fam. 1, 6, 2:

    se incolumem,

    Lucr. 3, 220:

    se invictum,

    Ov. Tr. 4, 10, 104:

    teque praesta constanter ad omne Indeclinatae munus amicitiae,

    show thyself constant, id. ib. 4, 5, 23:

    Victoria nunc quoque se praestet,

    show itself, id. ib. 2, 169: sed ne ad illam quidem artissimam innocentiae formulam praestare nos possumus, prove ourselves innocent even according to that rule, Sen. Ira, 2, 28, 1:

    juris periti consultatoribus se praestabant,

    showed themselves accessible, Dig. 1, 2, 2.— Poet.:

    vel magnum praestet Achillem,

    should show, prove, approve himself a great Achilles, Verg. A. 11, 438.—
    c.
    To show, exhibit, manifest:

    honorem debitum patri,

    Cic. Phil. 9, 5, 12:

    fratri pietatem,

    id. Brut. 33, 126:

    virtutem et diligentiam alicui,

    id. Fam. 14, 3, 2:

    frequentiam et officium alicui honores petenti,

    Hirt. B. G. 8, 50:

    obsequium,

    Sen. Q. N. 2, 59, 8:

    sedulitatem alicui rei,

    to apply, Plin. Ep. 3, 18, 6.—
    d.
    To give, offer, furnish, present, expose:

    alicui certam summam pecuniae,

    Suet. Dom. 9: cervicem, Sen. ap. Diom. p. 362 P.:

    caput fulminibus,

    to expose, Luc. 5, 770:

    Hiberus praestat nomen terris,

    id. 4, 23:

    anser praestat ex se pullos atque plumam,

    Col. 8, 13:

    cum senatui sententiam praestaret,

    gave his vote, Cic. Pis. 32, 80:

    terga hosti,

    to turn one's back to the enemy, to flee, Tac. Agr. 37:

    voluptatem perpetuam sapienti,

    to assume, Cic. Fin. 2, 27, 89.— Pass.:

    pueri, quibus id (biduum) praestabatur,

    was devoted, Quint. 1, prooem. § 7; cf.:

    corpus, cui omnia olim tamquam servo praestabantur, nunc tamquam domino parantur,

    Sen. Ep. 90, 19.—Hence, praestans, antis, P. a., pre-eminent, superior, excellent, distinguished, extraordinary.
    A.
    In gen. (class.).
    1.
    Of persons:

    omnibus praestans et ingenio et diligentiā,

    far surpassing all, Cic. Tusc. 1, 10, 22:

    usu et sapientiā praestantes,

    noted for their experience and wisdom, Nep. Timoth. 3, 2.— Comp.:

    virginibus praestantior omnibus Herse,

    superior to all, Ov. M. 2, 724.— Sup.:

    in illis artibus praestantissimus,

    Cic. de Or. 1, 50, 217:

    praestantissimi studio atque doctrinā,

    id. Ac. 1, 4, 17.—With gen.:

    o praestans animi juvenis,

    distinguished for courage, Verg. A. 12, 19:

    belli,

    Sil. 5, 92:

    armorum,

    Stat. Th. 1, 605:

    praestantissimus sapientiae,

    Tac. A. 6, 6.— Poet., with objectclause:

    quo non praestantior alter Aere ciere viros,

    whom no other excelled in rousing the men, Verg. A. 6, 164.—
    2.
    Of things, pre-eminent, excellent, remarkable, extraordinary, distinguished:

    praestanti corpore Nymphae,

    Verg. A. 1, 71:

    praestanti corpore tauri,

    id. G. 4, 550:

    formā,

    id. A. 7, 483:

    naturā excellens atque praestans,

    Cic. N. D. 1, 20, 56:

    qui a te tractatus est praestanti et singulari fide,

    id. Fam. 3, 10, 3:

    praestans prudentiā in omnibus,

    Nep. Alc. 5, 1; Cic. Tusc. 5, 13, 38:

    quid praestantius mihi potuit accidere?

    id. Vatin. 3, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    Efficacious:

    medicina,

    Plin. 13, 24, 47, § 130:

    usus praestantior,

    id. 18, 13, 34, § 126:

    calamus praestantior odore,

    id. 12, 22, 48, § 105:

    sucus sapore praestantissimus,

    id. 15, 1, 2, § 5:

    praestantissima auxilia,

    id. 27, 13, 120, § 146.—
    2.
    Sup.:

    Praestantissimus,

    a title of the later emperors, Nazar. 26; Tert. Cor. Mil. 1.— Hence, adv.: praestanter, excellently, admirably (post-Aug.); sup.:

    praestantissime,

    Plin. 28, 12, 50, § 186.

    Lewis & Short latin dictionary > praesto

  • 78 praestu

    1.
    praestō (old collat. form praestū, acc. to Curtius Valerianus in Cassiod. p. 2289 P.: qui praestu sunt, Inscr. Carina Via Appia, 1, p. 217. In later time as adj.: prae-stus, a, um:

    bonorum officio praestus fui,

    Inscr. Grut. 669, 4), adv. [dat. from praestus, a sup. form from prae, so that praesto esse alicui = to be or stand in the foremost place for or as respects one], at hand, ready, present, here; usually with esse (very freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    ni tua propitia pax foret praesto,

    Plaut. Trin. 4, 1, 18: sed ubi est frater? Chaer. Praesto adest, Ter. Eun. 5, 8, 20; id. Heaut. 1, 1, 120; so Att. Tr. 498:

    quod adest praesto in primis placet,

    Lucr. 5, 1412; Lact. 3, 7, 10:

    sacrificiis omnibus praesto adesse,

    id. 2, 16, 10;

    more freq., praesto esse: ibi mihi praesto fuit L. Lucilius,

    Cic. Fam. 3, 5, 1:

    togulae lictoribus ad portam praesto fuerunt,

    id. Pis. 23, 55:

    tibi nulla fuit clementia praesto?

    hadst thou no compassion? Cat. 64, 137: praesto esse, to arrive, appear:

    hirundines aestivo tempore praesto sunt,

    Auct. Her. 4, 48, 61.—Without esse ( poet.):

    era, eccum praesto militem,

    Plaut. Mil. 4, 6, 1:

    ipsum adeo praesto video,

    Ter. And. 2, 5, 4; Stat. Th. 6, 643.—
    II.
    In partic: praesto esse or adire
    A.
    To be at hand, to attend or wait upon, to serve, aid:

    ero meo ut omnibus locis sine praesto,

    Plaut. Men. 5, 6, 26:

    jus civile didicit, praesto multis fuit,

    Cic. Mur. 9, 19:

    praesto esse clientem tuum?

    id. Att. 10, 8, 3:

    saluti tuae praesto esse, praesto esse virtutes ut ancillulas,

    id. Fin. 2, 21, 69; id. Fam. 4, 14, 4:

    ut ad omnia, quae tui velint, ita assim praesto, ut, etc.,

    id. ib. 4, 8, 1; id. Att. 4, 12, 1 fin.;

    also with videor,

    id. ib. 4, 12, 1 fin. —With adire:

    pauper erit praesto semper tibi, pauper adibit primus,

    will be at hand, at your service, Tib. 1, 5, 61.—
    B.
    With esse, to present one's self in a hostile manner, to resist, oppose:

    si quis mihi praesto fuerit cum armatis hominibus,

    Cic. Caecin. 30, 87:

    quaestores cum fascibus mihi praesto fuerunt,

    id. Verr. 2, 2, 4, § 11.
    2.
    prae-sto, ĭti (post-class. also praestāvi), ātum or ĭtum, 1, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to stand before or in front.
    A.
    Lit.:

    dum primae praestant acies,

    Luc. 4, 30.—
    B.
    Trop., to stand out, be superior, to distinguish one's self, to be excellent, distinguished, admirable; constr. alicui aliquā re, alicui rei, in aliquā re, or absol. (class.):

    cum virtute omnibus praestarent,

    Caes. B. G. 1, 3:

    quantum praestiterint nostri majores prudentiā ceteris gentibus,

    Cic. de Or. 1, 44, 192:

    quā re homines bestiis praestent,

    id. Inv. 1, 4, 5:

    hoc praestat amicitia propinquitati, quod, etc.,

    id. Lael. 5, 19:

    Zeuxin muliebri in corpore pingendo plurimum aliis praestare,

    id. Inv. 2, 1, 1:

    ceteris,

    id. Ac. 1, 4, 16:

    suos inter aequales longe praestitit,

    id. Brut. 64, 230:

    omnes homines, qui sese student praestare ceteris animalibus,

    Sall. C. 1, 1:

    praestare honestam mortem existimans turpi vitae,

    Nep. Chabr. 4, 3:

    quantum ceteris praestet Lucretia,

    Liv. 1, 57, 7:

    cernere, quantum eques Latinus Romano praestet,

    id. 8, 7, 7:

    quantum vel vir viro vel gens genti praestat!

    id. 31, 7, 8:

    genere militum praestare tironibus,

    id. 42, 52, 10:

    tantum Romana in bellis gloria ceteris praestat,

    Quint. 1, 10, 14:

    qui eloquentiā ceteris praestet,

    id. 2, 3, 5; 2, 16, 17; Curt. 8, 14, 13; Just. 18, 3, 14; 28, 2, 11; 44, 3, 9:

    sacro, quod praestat, peracto,

    Juv. 12, 86:

    probro atque petulantiā maxume praestabant,

    were pre-eminent, distinguished themselves, Sall. C. 37, 5:

    truculentiā caeli praestat Germania,

    Tac. A. 2, 24:

    cur alias aliis praestare videmus Pondere res rebus?

    Lucr. 1, 358.—
    2.
    Praestat, with a subjectclause, it is preferable or better:

    nimio impendiosum praestat te, quam ingratum dicier,

    it is much better, Plaut. Bacch. 3, 2, 12:

    mori milies praestitit, quam haec pati,

    it was better, Cic. Att. 14, 9, 2:

    praestare dicunt, Gallorum quam Romanorum imperia perferre,

    it is better, Caes. B. G. 1, 17:

    motos praestat componere fluctus,

    Verg. A. 1, 135; 3, 429; 6, 39.
    II.
    Act.
    A.
    To surpass, outstrip, exceed, [p. 1431] excel (not in Cic. or Cæs.; constr. usually aliquem aliquā re): qui primus in alterutrā re praestet alios, Varr. ap. Non. 502, 23; Varr. R. R. 2, 2, 10; 3, 1, 3:

    quantum Galli virtute ceteros mortales praestarent,

    Liv. 5, 36, 4:

    qui belli gloriā Gallos omnes Belgasque praestabant,

    Hirt. B. G. 8, 6:

    praestate virtute peditem, ut honore atque ordine praestatis,

    Liv. 3, 61, 7:

    ut vetustate et gradu honoris nos praestent,

    id. 7, 30, 4; 34, 34, 14; 37, 30, 2:

    praestat ingenio alius alium,

    Quint. 1, 1, 3; Val. Max. 3, 2, 21; 3, 2, ext. 7;

    7, 2, 17: honore ceteros,

    Nep. Att. 18, 5; 3, 3; id. Reg. 3, 5:

    imperatores prudentiā,

    id. Hann. 1, 1:

    eloquentiā omnes eo tempore,

    id. Epam. 6, 1.—Only aliquem, Stat. Th. 4, 838.—
    B.
    To become surety for, to answer or vouch for, to warrant, be responsible for, to take upon one's self, etc. (class.):

    ut omnes ministros imperii tui rei publicae praestare videare,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 3:

    quem tamen ego praestare non poteram,

    id. Att. 6, 3, 5:

    quanto magis arduum est alios praestare quam se, tanto laudabilius,

    Plin. Pan. 83:

    communem incertumque casum neque vitare quisquam nostrum, nec praestare ullo pacto potest,

    Cic. Fam. 5, 17, 3: simus eā mente ut nihil in vitā nobis praestandum praeter culpam putemus, that we need only answer for guilt, i. e. keep ourselves clear of guilt, id. ib. 6, 1, 4:

    impetus populi praestare nemo potest,

    no one can be held to answer for the outbreaks of the people, id. de Or. 2, 28, 124:

    periculum judicii,

    id. Mur. 2, 3:

    damnum alicui,

    id. Off. 3, 16:

    invidiam,

    id. Sest. 28, 61:

    nihil,

    to be responsible for nothing, id. Q. Fr. 3, 1, 3; cf. in pass.:

    cum id, quod ab homine non potuerit praestari, evenerit,

    what none could vouch for that it would not happen, id. Tusc. 3, 16, 34. —With ab aliquā re:

    ego tibi a vi praestare nihil possum,

    Cic. Fam. 1, 4, 3.—With de:

    quod de te sperare, de me praestare possum,

    Cic. Fam. 4, 15, 2.—With an objectclause:

    quis potest praestare, semper sapientem beatum fore, cum, etc.?

    Cic. Tusc. 5, 10, 29; cf.:

    (praedones) nullos fore, quis praestare poterat?

    id. Fl. 12, 28:

    meliorem praesto magistro Discipulum,

    Juv. 14, 212.—With ut:

    illius lacrimae praestant ut veniam culpae non abnuat Osiris,

    Juv. 6, 539.—
    C.
    In gen., to fulfil, discharge, maintain, perform, execute:

    arbitramur nos ea praestitisse, quae ratio et doctrina praescripserit,

    Cic. N. D. 1, 3, 7:

    ultima exspectato, quae ego tibi et jucunda et honesta praestabo,

    id. Fam. 7, 17, 2:

    suum munus,

    id. de Or. 2, 9, 38:

    hospitii et amicitiae jus officiumque,

    id. Fam. 14, 4, 2:

    ne quem ejus paeniteret, praestiti,

    I took care, exerted myself, Liv. 30, 30; Ov. Tr. 5, 14, 19:

    quamcumque ei fidem dederis, ego praestabo,

    I will fulfil, keep the promise, Cic. Fam. 5, 11, 2:

    fidem alicui,

    Liv. 30, 15:

    pacem cum iis populus Romanus non ab se tantum, sed ab rege etiam Masinissa praestitit,

    maintained, id. 40, 34:

    tributa,

    to pay, Juv. 3, 188:

    annua,

    id. 6, 480:

    triplicem usuram,

    id. 9, 7.— Pass.:

    promissum id benignius est ab rege quam praestitum,

    Liv. 43, 18, 11:

    mea tibi tamen benevolentia fidesque praestabitur,

    Cic. Fam. 12, 2, 3; so,

    quibus (victoribus) senatūs fides praestabitur,

    id. Phil. 14, 11, 30:

    virtus vetat spectare fortunam dum praestetur fides,

    id. Div. 2, 37, 79:

    ni praestaretur fides publica,

    Liv. 2, 28, 7.—
    2.
    In partic.
    a.
    To keep, preserve, maintain, retain:

    pueri, quibus videmur praestare rem publicam debuisse,

    Cic. Att. 10, 4, 5; Ov. M. 11, 748:

    omnes socios salvos praestare poteramus,

    Cic. Imp. Pomp. 18, 55:

    mors omnia praestat Vitalem praeter sensum calidumque vaporem,

    Lucr. 3, 214. —
    b.
    To show, exhibit, to prove, evince, manifest:

    Pomptinius praestat tibi memoriam benevolentiamque, quam debet,

    Cic. Fam. 3, 10, 3:

    neque hercule in iis ipsis rebus eam voluntatem, quam exspectaram, praestiterunt,

    id. ib. 1, 9, 5:

    virtutem,

    Caes. B. G. 2, 27:

    benevolentiam,

    Cic. Att. 11, 1, 1:

    consilium suum fidemque,

    id. de Or. 3, 33, 134. —With se, to show, prove, or behave one's self as: praesta te eum, qui, etc., show thyself such, as, etc., Cic. Fam. 1, 6, 2:

    se incolumem,

    Lucr. 3, 220:

    se invictum,

    Ov. Tr. 4, 10, 104:

    teque praesta constanter ad omne Indeclinatae munus amicitiae,

    show thyself constant, id. ib. 4, 5, 23:

    Victoria nunc quoque se praestet,

    show itself, id. ib. 2, 169: sed ne ad illam quidem artissimam innocentiae formulam praestare nos possumus, prove ourselves innocent even according to that rule, Sen. Ira, 2, 28, 1:

    juris periti consultatoribus se praestabant,

    showed themselves accessible, Dig. 1, 2, 2.— Poet.:

    vel magnum praestet Achillem,

    should show, prove, approve himself a great Achilles, Verg. A. 11, 438.—
    c.
    To show, exhibit, manifest:

    honorem debitum patri,

    Cic. Phil. 9, 5, 12:

    fratri pietatem,

    id. Brut. 33, 126:

    virtutem et diligentiam alicui,

    id. Fam. 14, 3, 2:

    frequentiam et officium alicui honores petenti,

    Hirt. B. G. 8, 50:

    obsequium,

    Sen. Q. N. 2, 59, 8:

    sedulitatem alicui rei,

    to apply, Plin. Ep. 3, 18, 6.—
    d.
    To give, offer, furnish, present, expose:

    alicui certam summam pecuniae,

    Suet. Dom. 9: cervicem, Sen. ap. Diom. p. 362 P.:

    caput fulminibus,

    to expose, Luc. 5, 770:

    Hiberus praestat nomen terris,

    id. 4, 23:

    anser praestat ex se pullos atque plumam,

    Col. 8, 13:

    cum senatui sententiam praestaret,

    gave his vote, Cic. Pis. 32, 80:

    terga hosti,

    to turn one's back to the enemy, to flee, Tac. Agr. 37:

    voluptatem perpetuam sapienti,

    to assume, Cic. Fin. 2, 27, 89.— Pass.:

    pueri, quibus id (biduum) praestabatur,

    was devoted, Quint. 1, prooem. § 7; cf.:

    corpus, cui omnia olim tamquam servo praestabantur, nunc tamquam domino parantur,

    Sen. Ep. 90, 19.—Hence, praestans, antis, P. a., pre-eminent, superior, excellent, distinguished, extraordinary.
    A.
    In gen. (class.).
    1.
    Of persons:

    omnibus praestans et ingenio et diligentiā,

    far surpassing all, Cic. Tusc. 1, 10, 22:

    usu et sapientiā praestantes,

    noted for their experience and wisdom, Nep. Timoth. 3, 2.— Comp.:

    virginibus praestantior omnibus Herse,

    superior to all, Ov. M. 2, 724.— Sup.:

    in illis artibus praestantissimus,

    Cic. de Or. 1, 50, 217:

    praestantissimi studio atque doctrinā,

    id. Ac. 1, 4, 17.—With gen.:

    o praestans animi juvenis,

    distinguished for courage, Verg. A. 12, 19:

    belli,

    Sil. 5, 92:

    armorum,

    Stat. Th. 1, 605:

    praestantissimus sapientiae,

    Tac. A. 6, 6.— Poet., with objectclause:

    quo non praestantior alter Aere ciere viros,

    whom no other excelled in rousing the men, Verg. A. 6, 164.—
    2.
    Of things, pre-eminent, excellent, remarkable, extraordinary, distinguished:

    praestanti corpore Nymphae,

    Verg. A. 1, 71:

    praestanti corpore tauri,

    id. G. 4, 550:

    formā,

    id. A. 7, 483:

    naturā excellens atque praestans,

    Cic. N. D. 1, 20, 56:

    qui a te tractatus est praestanti et singulari fide,

    id. Fam. 3, 10, 3:

    praestans prudentiā in omnibus,

    Nep. Alc. 5, 1; Cic. Tusc. 5, 13, 38:

    quid praestantius mihi potuit accidere?

    id. Vatin. 3, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    Efficacious:

    medicina,

    Plin. 13, 24, 47, § 130:

    usus praestantior,

    id. 18, 13, 34, § 126:

    calamus praestantior odore,

    id. 12, 22, 48, § 105:

    sucus sapore praestantissimus,

    id. 15, 1, 2, § 5:

    praestantissima auxilia,

    id. 27, 13, 120, § 146.—
    2.
    Sup.:

    Praestantissimus,

    a title of the later emperors, Nazar. 26; Tert. Cor. Mil. 1.— Hence, adv.: praestanter, excellently, admirably (post-Aug.); sup.:

    praestantissime,

    Plin. 28, 12, 50, § 186.

    Lewis & Short latin dictionary > praestu

  • 79 struo

    strŭo, xi, ctum, 3, v. a. [root stor; Gr. strônnumi, to spread; cf. Sanscr. upa-star, to make ready; and v. sterno], to place by or upon each other; to pile up, arrange, etc.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare but class.; cf.

    condo, compono): quasi structa et nexa verbis, etc.,

    Cic. Or. 41, 140:

    lateres, qui super musculo struantur,

    Caes. B. C. 2, 10:

    altaque congestos struxisse ad sidera montes,

    Ov. M. 1, 153:

    arbores in pyram,

    id. ib. 9, 231:

    frugem ordine,

    Cic. Sen. 15, 51:

    avenas,

    Ov. M. 1, 677:

    ordine longo penum,

    Verg. A. 1, 704; Sil. 11, 279; hence, poet., transf.:

    altaria donis,

    Verg. A. 5, 54:

    acervum,

    Hor. S. 1, 1, 35:

    congeriem armorum,

    Tac. A. 2, 22:

    opes, rem,

    to heap up, accumulate, Petr. 120, 85; Pers. 2, 44: PEDEM, to heap up steps, i. e. to flee: SI CALVITVR PEDEMVE STRVIT MANVM ENDOIACITO, Fragm. XII. Tab. ap. Fest. 313 Müll.— Absol.: aliae (apes) struunt, aliae poliunt, aliae suggerunt, pile up (the comb), Plin. 11, 10, 10, § 22. —
    B.
    In partic.
    1.
    To make by joining together; to build, erect, fabricate, make, form, construct (syn. aedifico):

    fornacem bene struito... lateribus summam (fornacem) struito,

    Cato, R. R. 38, 1 and 3: per speluncas saxis structas, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 16, 37 (Trag. Rel. p. 208 Rib.); imitated by Lucr. 6, 195; cf.:

    templa saxo structa vetusto,

    Verg. A. 3, 84:

    moenia saxo,

    Ov. M. 6, 573:

    moenia,

    Verg. A. 5, 811:

    domos,

    Hor. C. 2, 18, 19:

    pyras,

    Verg. A. 11, 204:

    ingentem pyram,

    id. ib. 6, 215; Luc. 3, 240:

    navem,

    Val. Fl. 5, 295:

    tubas,

    to make, Prop. 4 (5), 3, 20:

    cubilia,

    Luc. 9, 841:

    convivia,

    to get ready, prepare, Tac. A. 15, 37 et saep.— Absol.:

    reticulata structura, quā frequentissime Romae struunt,

    Plin. 36, 22, 51, § 172. — Part. perf., subst.:

    saxorum structa,

    masonry, Lucr. 4, 361.—
    2.
    With the idea of order predominating, to set in order, arrange:

    copias ante frontem castrorum struit,

    arranges, draws up in rank and file, Caes. B. C. 3, 37; so,

    aciem,

    Liv. 9, 31; 8, 8; Verg. A. 9, 42: omnes armatos in campo, Liv 42, 51.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to join together, compound, compose:

    ex praepositione et duobus vocabulis dure videtur struxisse Pacuvius, Nerei repandirostrum,

    Quint. 1, 5, 67.—
    B.
    In partic.
    1.
    To prepare something detrimental; to cause, occasion; to devise, contrive, instigate, etc. (very freq., esp. in Cic.):

    struunt sorores Atticae dirum nefas, Poët. ap. Mar. Vict. p. 2596 P. (Trag. Rel. p. 272 Rib.): aliquid calamitatis struere et moliri,

    Cic. Clu. 64, 178:

    sycophantias,

    Plaut. As. 1, 1, 57:

    num me fefellit hosce id struere?

    Ter. Heaut. 3, 2, 3:

    sollicitudinem sibi,

    Cic. Att. 5, 21, 3:

    odium in alios,

    id. de Or. 2, 51, 208:

    insidias alicui,

    Liv. 23, 17:

    consilia recuperandi regni,

    id. 2, 3; Tac. A. 2, 65 fin.; Ov. M. 1, 198: periculum ruinae, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 3:

    pericula alicui,

    Sen. Ep. 10, 2:

    mortem alicui,

    Tac. A. 4, 10 fin.:

    crimina et accusatores,

    id. ib. 11, 12; cf.: ultroque struebantur qui monerent perfugere ad Germaniae exercilus, [p. 1768] id. ib. 4, 67:

    controversiam de nomine,

    Auct. Her. 2, 28, 45:

    causas,

    Tac. A. 2, 42:

    quid struit?

    Verg. A. 4, 235:

    quid struis?

    id. ib. 4, 271; Hor. Ep. 1, 3, 6.—
    2.
    To order, arrange, dispose, regulate:

    rem domi,

    Plaut. Aul. 3, 6, 8:

    verba,

    Cic. de Or. 3, 43, 171:

    bene structa collocatio,

    id. Or. 70, 232:

    orationem,

    Quint. 7, 10, 7: orationem solutam, Prob. ap. Gell. 13, 20, 1:

    dum proxima dicimus, struere ulteriora possimus,

    Quint. 10, 7, 8:

    quid parum structum (in oratione),

    Sen. Ep. 100, 5:

    cum varios struerem per saecula reges,

    ordained, Val. Fl. 1, 535.—
    3.
    To fit out, provide with (late Lat.):

    quot steriles utriusque naturae infructuosis genitalibus structi,

    Tert. Res. Carn. 61:

    sermo autem spiritu structus est,

    id. adv. Prax. 8; id. Verg. Vel. 9.—Hence, structē, adv., orderly, regularly, methodically (very rare):

    historiam scripsere Sallustius structe, Pictor incondite,

    Front. Ep. ad Ver. 1:

    quae nobis causa est structius prodeundi?

    with more embellishment, more ornately, Tert. Cult. Fem. 11.

    Lewis & Short latin dictionary > struo

  • 80 subterfugio

    subter-fŭgĭo, fūgi, 3, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to flee secretly or by stealth, to get off (so very rare):

    subterfugisse sic mihi hodie Chrysalum,

    Plaut. Bacch. 4, 6, 2; Dig. 42, 6, 20.—
    II.
    Act., to escape, evade, avoid, shun (class.;

    a favorite word of Cic.): mare,

    Plaut. Merc. 1, 2, 83:

    vim criminum,

    Cic. Verr. 1, 3, 8:

    imprudentiam,

    id. ib. 1, 4, 13:

    militiam,

    id. Off. 3, 26, 97: poenam aut calamitatem, id. Caecin. 34, 100:

    periculum,

    id. Fam. 15, 1, 4:

    omnia quasi fata,

    id. Lael. 10, 35:

    tempestatem Punici belli,

    Liv. 31, 10:

    jus fisci,

    Suet. Vesp. 23.—With inf.:

    dicere,

    Quint. Decl. 6, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > subterfugio

См. также в других словарях:

  • Flee — Flée Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Flée, commune française de la Côte d Or Flée, ancienne commune française de la Côte d Or, aujourd hui intégrée à Dampierre et Flée Flée, commune… …   Wikipédia en Français

  • Flée — may refer to the following communes in France:* Flée, Côte d Or, in the Côte d Or department * Flée, Sarthe, in the Sarthe department * Dampierre et Flée, in the Côte d Or department * L Hôtellerie de Flée, in the Maine et Loire department * La… …   Wikipedia

  • Flee — (fl[=e]), v. i. [imp. & p. p. {Fled} (fl[e^]d); p. pr. & vb. n. {Fleeing}.] [OE. fleon, fleen, AS. fle[ o]n (imperf. fle[ a]h); akin to D. vlieden, OHG. & OS. fliohan, G. fliehen, Icel. fl[=y]ja (imperf. fl[=y][eth]i), Dan. flye, Sw. fly (imperf …   The Collaborative International Dictionary of English

  • flee — I verb abandon, abscond, absent oneself, clear out, decamp, desert, disappear, effugere, escape, evacuate, evade, fly, fugam petere, hasten away, hide, make an escape, make off, play truant, remove oneself, retire, retreat, run, run away, run off …   Law dictionary

  • flee — [ fli ] (past tense and past participle fled [ fled ] ) verb intransitive or transitive ** to escape from a dangerous situation or place very quickly: Earthquake victims have been forced to flee their homes. Police caught up with one of the gang …   Usage of the words and phrases in modern English

  • flee — meaning ‘to run away, escape’ is most often used in its past tense fled. Flee has a somewhat literary or romantic flavour: • The fourteenth Dalai Lama…has lived in exile in the Indian Himalayas since 1959, when Khamba rebels persuaded him to flee …   Modern English usage

  • flee — [fli:] v past tense and past participle fled [fled] [I and T] written [: Old English; Origin: flean] to leave somewhere very quickly, in order to escape from danger ▪ His attackers turned and fled. ▪ Masaari spent six months in prison before… …   Dictionary of contemporary English

  • flee — (v.) O.E. fleon take flight, fly from, avoid, escape (contracted class II strong verb; past tense fleah, pp. flogen), from P.Gmc. *thleukhanan (Cf. O.H.G. fliohan, O.N. flöja, O.Fris. flia, Du. vlieden, Ger. fliehen, Goth. þliuhan to flee ), of… …   Etymology dictionary

  • flee — flee·rish; flee; …   English syllables

  • flee — /flee/, v., fled, fleeing. v.i. 1. to run away, as from danger or pursuers; take flight. 2. to move swiftly; fly; speed. v.t. 3. to run away from (a place, person, etc.). [bef. 900; ME fleen, OE fleon; c. OHG flichan (G fliehen), Goth thliuhan;… …   Universalium

  • flee — fly, Cscape, decamp, abscond Analogous words: evade, elude, avoid, Cscape …   New Dictionary of Synonyms

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»