Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

darts

  • 1 silva

    silva (less correctly sylva), ae (old gen. silvaï;

    silua as trisyl.,

    Hor. C. 1, 23, 4; id. Epod. 13, 2; cf. Prisc. p. 546 P.), f. [cf. Gr. hulê],, a wood, forest, woodland (syn.: saltus, nemus, lucus).
    I.
    Lit.: (lupus) Conicit in silvam sese, Enn. ap. Non. 378, 19 (Ann. v. 75 Vahl.): omne sonabat Arbustum fremitu silvaï frondosaï, id. ap. Macr. S. 6, 2 (Ann. v. 197 ib.):

    (ignes) Conficerent silvas,

    Lucr. 1, 906:

    per silvas profundas,

    id. 5, 41; so id. 5, 992:

    densa et aspera,

    Cic. Att. 12, 15; id. Div. 1, 50, 114:

    (Ancus Marcius) silvas maritimas omnes publicavit,

    id. Rep. 2, 18, 33:

    rursus ex silvā in nostros impetum facerent,

    Caes. B. G. 2, 19:

    Caesar silvas caedere instituit,

    id. ib. 3, 29:

    juga coepta movere Silvarum,

    Verg. A. 6, 257:

    dea silvarum,

    i. e. Diana, Ov. M. 3, 163; cf.:

    silvarum numina, Fauni Et Satyri fratres,

    id. ib. 6, 392:

    nemorosis abdita silvis,

    id. ib. 10, 687:

    stabula silvis obscura vetustis,

    id. ib. 6, 521:

    gloria silvarum pinus,

    Stat. S. 5, 1, 151:

    formidolosae,

    Hor. Epod. 5, 55:

    salubres,

    id. Ep. 1, 4, 4:

    virentes,

    Cat. 34, 10:

    Silvius, casu quodam in silvis natus,

    Liv. 1, 3, 6.—
    B.
    Transf.
    1.
    A plantation of trees, an orchard, a grove; a growth or crop of other plants, bush, foliage, etc. (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    signa in silvā disposita,

    Cic. Verr. 2, 1, 19, § 51:

    domūs amoenitas silvā constabat,

    Nep. Att. 13, 2; Sen. Ep. 86, 3; cf.:

    inter silvas Academi quaerere verum,

    Hor. Ep. 2, 2, 45:

    tristis lupini Sustuleris fragiles calamos silvamque sonantem,

    Verg. G. 1, 76; 1, 152; 2, 310; 4, 273; Ov. M. 1, 346; 3, 80; 12, 352; Grat. Cyneg. 47; Col. 7, 9, 7 al.:

    i. q. frondes,

    foliage, Ov. M. 7, 242:

    congeries silvae,

    of wood, id. ib. 9, 235.—
    2.
    In plur., trees ( poet.):

    nemus omne intendat vertice silvas,

    Prop. 1, 14, 5:

    silvarum aliae pressos propaginis arcus Exspectant,

    Verg. G. 2, 26:

    fractis obtendunt limina silvis,

    Stat. Th. 2, 248; cf. Luc. 2, 409; 4, 525:

    bracchia silvarum,

    Stat. Th. 1, 362; id. S. 4, 3, 79; 3, 3, 98; Sen. Oedip. 542.—
    II.
    Trop., a crowded mass, abundance or quantity (class.;

    in Cic. sometimes with quasi): omnis ubertas et quasi silva dicendi ducta ab illis (Academicis) est,

    Cic. Or. 3, 12; cf. id. ib. 41, 139:

    silvae satis ad rem,

    Plaut. Mil. 4, 4, 18:

    silva rerum, sententiarumque,

    Cic. de Or. 3, 26, 103:

    silva virtutum et vitiorum,

    id. ib. 3, 30, 118:

    silva observationum sermonis antiqui,

    Suet. Gram. 24 fin. — Poet.: immanis, an immense forest (of darts), Verg. A. 10, 887; cf.: densam ferens in pectore silvam, a forest (of darts), Luc. 6, 205 Cort.:

    horrida siccae Silva comae,

    a bristling forest, Juv. 9, 13: Silva, as the title of a book; cf. Gell. Noct. Att. praef. § 6; Quint. 10, 3, 17.—So the Silvae of Statius.

    Lewis & Short latin dictionary > silva

  • 2 missilis

        missilis e, adj.    [mitto], that may be hurled, thrown, missile: lapides missiles, sling-stones, L.: ferro, quod missile libro, a javelin, V.: sagittae, H. — Plur n. as subst. (sc. tela), missiles, darts, javelins: missilibus pugnabant, L.: missilibus lacessere, V.
    * * *
    missilis, missile ADJ
    that may be thrown, missile

    Latin-English dictionary > missilis

  • 3 silva

        silva (not sylva; poet. silua, trisyl., H.), ae, f    [2 SER-], a wood, forest, woodland: silvae publicae: genus hominum in silvis dissipatum: ex silvā in nostros impetum facere, Cs.: silvarum potens Diana, H.: dea silvarum, O.: nemorosis abdita silvis, O.: salubres, H.: in silvis natus, L.— A plantation of trees, orchard, grove, crop, bush, foliage: signa in silvā disposita: domūs amoenitas silvā constabat, N.: inter silvas Academi quaerere verum, H.: sonans, V.: (aras) silvā incinxit agresti, foliage, O.: Congeries silvae, of wood, O.— Trees (poet.): Silvarum aliae pressos propaginis arcūs Exspectant, V.: nudata cacumina silvae Ostendunt, i. e. above the water, O.—Fig., a crowd, mass, abundance, quantity, supply, material: ubertas et quasi silva dicendi: rerum ac sententiarum. —Poet.: Immanis, a vast forest (of darts), V.: horrida siccae comae, a bristling forest, Iu.
    * * *
    wood, forest (sylvan)

    Latin-English dictionary > silva

  • 4 adlevo

    1.
    al-lĕvo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. lĕvo].
    I.
    Lit., to lift up, to raise on high, to raise, set up (in the ante-Aug. per. very rare, perh. only twice in Sall. and Hirt.; later often, esp. in Quint. and the histt.): quibus (laqueis) adlevati milites facilius ascenderent, * Sall. J. 94, 2: pauci elevati scutis, borne up on their shields (others: adlevatis scutis, with uplifted shields, viz. for protection against the darts of the enemy), Auct. B. Alex. 20:

    gelidos complexibus adlevat artus,

    Ov. M. 6, 249:

    cubito adlevat artus,

    id. ib. 7, 343:

    naves turribus atque tabulatis adlevatae,

    Flor. 4, 11, 5:

    supercilia adlevare,

    Quint. 11, 3, 79 (cf. the Gr. tas ophrus anaspan); so,

    bracchium,

    id. 11, 3, 41:

    pollicem,

    id. 11, 3, 142:

    manum,

    id. 11, 3, 94; Vulg. Eccli. 36, 3:

    oculos,

    Curt. 8, 14:

    faciem alicujus manu,

    Suet. Calig. 36: adlevavit eum, lifted him up (of the lame man), Vulg. Act. 3, 7 al.—
    II.
    Trop.
    A.
    To lighten, alleviate, mitigate physical or mental troubles; or, referring to the individual who suffers, to lift up, sustain, comfort, console (class.): aliorum aerumnam dictis adlevans, old poet in Cic. Tusc. 3, 29, 71 (cf. Sophocl. Fragm. ap. Brunck. p. 588: Kalôs kakôs prassonti sumparainesas): ubi se adlevat, ibi me adlevat, * Plaut. Pers. 2, 5, 3:

    Allevat Dominus omnes, qui corruunt,

    Vulg. Psa. 144, 14:

    dejecistis eos, dum adlevarentur,

    ib. ib. 72, 18:

    onus, aliquā ex parte,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10:

    sollicitudines,

    id. Brut. 3, 12:

    adlevor cum loquor tecum absens,

    id. Att. 12, 39: adlevare corpus, id. ib. 7, 1; Ov. Tr. 3, 8, 31: adlevor animum ( poet.), Tac. A. 6, 43.—
    B.
    To diminish the force or weight of a thing, to lessen, lighten:

    adversariorum confirmatio diluitur aut infirmatur aut adlevatur,

    Cic. Inv. 1, 42, 78:

    adlevatae notae,

    removed, Tac. H. 1, 52.—
    C.
    To raise up, i. e. to make distinguished; pass., to be or become distinguished:

    C. Caesar eloquentiā et spiritu et jam consulatu adlevabatur,

    Flor. 4, 2, 10.
    2.
    al-lēvo ( adl-), less correctly al-laevo, āre, v. a., to make smooth, to smooth off or over (only in Col.):

    nodos et cicatrices adlevare,

    Col. 3, 15, 3:

    vitem ferro,

    id. 4, 24, 4:

    ea plaga uno vestigio adlevatur,

    id. 4, 24, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > adlevo

  • 5 allevo

    1.
    al-lĕvo ( adl-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. lĕvo].
    I.
    Lit., to lift up, to raise on high, to raise, set up (in the ante-Aug. per. very rare, perh. only twice in Sall. and Hirt.; later often, esp. in Quint. and the histt.): quibus (laqueis) adlevati milites facilius ascenderent, * Sall. J. 94, 2: pauci elevati scutis, borne up on their shields (others: adlevatis scutis, with uplifted shields, viz. for protection against the darts of the enemy), Auct. B. Alex. 20:

    gelidos complexibus adlevat artus,

    Ov. M. 6, 249:

    cubito adlevat artus,

    id. ib. 7, 343:

    naves turribus atque tabulatis adlevatae,

    Flor. 4, 11, 5:

    supercilia adlevare,

    Quint. 11, 3, 79 (cf. the Gr. tas ophrus anaspan); so,

    bracchium,

    id. 11, 3, 41:

    pollicem,

    id. 11, 3, 142:

    manum,

    id. 11, 3, 94; Vulg. Eccli. 36, 3:

    oculos,

    Curt. 8, 14:

    faciem alicujus manu,

    Suet. Calig. 36: adlevavit eum, lifted him up (of the lame man), Vulg. Act. 3, 7 al.—
    II.
    Trop.
    A.
    To lighten, alleviate, mitigate physical or mental troubles; or, referring to the individual who suffers, to lift up, sustain, comfort, console (class.): aliorum aerumnam dictis adlevans, old poet in Cic. Tusc. 3, 29, 71 (cf. Sophocl. Fragm. ap. Brunck. p. 588: Kalôs kakôs prassonti sumparainesas): ubi se adlevat, ibi me adlevat, * Plaut. Pers. 2, 5, 3:

    Allevat Dominus omnes, qui corruunt,

    Vulg. Psa. 144, 14:

    dejecistis eos, dum adlevarentur,

    ib. ib. 72, 18:

    onus, aliquā ex parte,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10:

    sollicitudines,

    id. Brut. 3, 12:

    adlevor cum loquor tecum absens,

    id. Att. 12, 39: adlevare corpus, id. ib. 7, 1; Ov. Tr. 3, 8, 31: adlevor animum ( poet.), Tac. A. 6, 43.—
    B.
    To diminish the force or weight of a thing, to lessen, lighten:

    adversariorum confirmatio diluitur aut infirmatur aut adlevatur,

    Cic. Inv. 1, 42, 78:

    adlevatae notae,

    removed, Tac. H. 1, 52.—
    C.
    To raise up, i. e. to make distinguished; pass., to be or become distinguished:

    C. Caesar eloquentiā et spiritu et jam consulatu adlevabatur,

    Flor. 4, 2, 10.
    2.
    al-lēvo ( adl-), less correctly al-laevo, āre, v. a., to make smooth, to smooth off or over (only in Col.):

    nodos et cicatrices adlevare,

    Col. 3, 15, 3:

    vitem ferro,

    id. 4, 24, 4:

    ea plaga uno vestigio adlevatur,

    id. 4, 24, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > allevo

  • 6 ansatus

    ansātus, a, um, adj. [ansa], furnished with or having a handle:

    capulae a capiendo, quod ansatae, ut prehendi possint,

    Varr. L. L. 5, 26, 35:

    vas,

    Col. 9, 15: tela, darts having a thong, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 155 Vahl.).—Also, absol.: ansatae (sc. hastae), Enn. ap. Non. p. 556, 25 (Ann. v. 176 Vahl.): homo ansatus, a man with handles, i. e. with his arms a-kimbo, Plaut. Pers. 2, 5, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > ansatus

  • 7 dissulto

    dissulto, āre, v. freq. n. [dissilio], to leap apart, to fly in pieces, burst asunder ( poet., and in post-Aug. prose):

    dissultant ripae,

    Verg. A. 8, 240:

    tanti crepitus,

    id. ib. 12, 923:

    ferrum utrimque,

    Plin. 37, 4, 15, § 57:

    Vulcanius ardor,

    Sil. 9, 607: aquae splendor, darts here and there with tremulous motion, cf. id. 7, 143.

    Lewis & Short latin dictionary > dissulto

  • 8 fulmino

    fulmĭno, āre, v. n. and a. [id.].
    I.
    Neutr., to lighten, to hurl lightnings; hence, impers.: fulminat, it lightens ( poet. and in post-Aug. prose, for the class. fulgeo): at Boreae de parte trucis cum fulminat, Verg. G. 1, 370:

    minore vi ad fulgurandum opus est quam ad fulminandum,

    Sen. Q. N. 2, 23:

    nec fulminantis magna manus Jovis,

    Hor. C. 3, 3, 6:

    fulminantem perjurant Jovem,

    Plin. 2, 7, 5, § 21.—With a homogeneous object:

    ignes,

    Auct. Aetn. 342.—
    B.
    Trop.:

    Caesar dum magnus ad altum Fulminat Euphraten bello,

    thunders in war, Verg. G. 4, 561; cf.:

    fulminat Aeneas armis,

    threatens lightning, thunders in arms, id. A. 12, 654:

    fulminat illa oculis,

    hurls lightnings, darts fire, Prop. 4 (5), 8, 55; Ov. Am. 1, 8, 16.—
    II.
    Act., to strike or blast with lightning:

    caelestis flamma Ingentes quercus, annosas fulminat ornos,

    Claud. Ep. 1, 40:

    a deo fulminari,

    Lact. 1, 10:

    vulnera fulminatorum,

    Plin. 2, 54, 55, § 145.—
    B.
    Trop.:

    fulminatus hac pronuntiatione in lectulum decidi,

    thunderstruck, Petr. 805.

    Lewis & Short latin dictionary > fulmino

  • 9 jaculus

    jăcŭlus, a, um, adj. [jacio], that is thrown (mostly subst.). So, rete jaculum and simply jaculum, a casting-net, fishingnet, Plaut. Truc. 1, 1, 14; id. As. 1, 1, 86; cf.:

    hi jaculo pisces, illi capiuntur ab hamis,

    Ov. A. A. 1, 763.—Also of the net of the gladiator retiarius, Isid. Orig. 18, 54.— Hence, subst.: jăcùlus, i, m.
    A.
    (Sc. serpens.) A serpent that darts from a tree on its prey:

    jaculi volucres,

    Luc. 9, 720; 9, 822; Plin. 8, 23, 35, § 85.—
    B.
    Jaculus (sc. funis or laqueus), a sling or noose which is thrown over the horns of oxen, a lasso, Col. 6, 2, 4 (al. laquei).

    Lewis & Short latin dictionary > jaculus

  • 10 praepilatus

    prae-pĭlātus, a, um, Part. [2. pila], furnished in front, i. e. tipped with a ball or button (not before the Aug. per.).
    I.
    Lit.: pila praepilata, Auct. B. Afr. 72: missilia, darts or javelins with a blunt point rounded like a ball, that they might not inflict wounds, something like our foils, Liv. 26, 51, § 17:

    hasta,

    Plin. 8, 6, 6, § 17:

    cornua,

    id. 9, 30, 50, § 95.—
    II.
    Trop.:

    declamationes, quibus ad pugnam forensem, velut praepilatis, exerceri solebamus,

    Quint. 5, 12, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > praepilatus

  • 11 scorpio

    scorpĭo, ōnis ( poet. collat. forms scorpĭus and - ŏs, i, corresp. to the Greek), m., = skorpiôn, skorpios, a scorpion.
    I.
    Lit., Plin. 11, 37, 62, § 86; 28, 2, 5, § 24; 29, 4, 29, § 91; Vulg. Deut. 8, 15. —In the form scorpius, Ov. M. 15, 371 scorpios, id. F. 4, 164; acc. scorpion, id. ib. 5, 541.—
    II.
    Transf.
    A.
    The Scorpion, one of the signs of the zodiac.—Form Scorpios, Cic. poët. N. D. 2, 44, 113; id. Arat. 208 and 430; Ov. M. 2, 196; Hyg. Astr. 2, 26; acc. Scorpion, Ov. M. 2, 83.—Form Scorpio, Petr. 39, 11; 35, 4:

    Scorpionis ascensus,

    Vulg. Num. 34, 4.—
    B.
    A kind of prickly sea-fish: Cottus scorpio, Linn.; Plin. 32, 11, 53, § 151; cf. Petr. 35, 4;

    in the form scorpios,

    Ov. Hal. 116.—
    C.
    A prickly plant, scorpion - wort, scorpion - grass: Spartium scorpius, Linn.; Plin. 22, 15, 17, § 39.—
    D.
    A shrub, also called tragos, Plin. 27, 13, 116, § 142; 13, 21, 37, § 116.—
    E.
    A military engine for throwing darts, stones, and other missiles, a scorpion, Veg. Mil. 4, 22; Amm. 23, 4, 4; Caes. B. G. 7, 25; Sall. Fragm. ap. Non. 553, 24 (Hist. 3, 36 Dietsch); Liv. 26, 47; 26, 49; Vitr. 10, 1; in the form scorpius, Sisenn. ap. Non. 553, 25; Vulg. 1 Macc. 6, 51.—
    F.
    In the agrimensores, a heap of stones terminating in a point, and used as a boundary-mark, Sic. Fl. pp. 4 and 6 Goes. —
    G.
    An instrument of torture, Isid. 5, 27, 18; cf. Vulg. 3 Reg. 12, 14; id. 2 Par. 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > scorpio

  • 12 subicio

    sūb-ĭcĭo (less correctly subjĭcĭo; post-Aug. sometimes sŭb-), jēci, jectum, 3, v. a. [sub-jacio].
    I.
    Lit., to throw, lay, place, or bring under or near (cf. subdo); in all senses construed with acc. and dat., or with acc. and sub and acc.; not with sub and abl. (v. Madvig. ad Cic. Fin. 2, 15, 48; cf. II. B. 2. infra).
    A.
    In gen.: si parum habet lactis mater, ut subiciat (agnum) sub alterius mammam. Varr. R. R. 2, 1, 20:

    manum ventri et sub femina (boum),

    Col. 6, 2, 6: nonnulli inter carros rotasque mataras ac tragulas subiciebant, discharged their javelins and darts below, i. e. between the wagons and the wheels, Caes. B. G. 1, 26:

    biremes, subjectis scutulis, subduxit,

    id. B. C. 3, 40:

    ligna et sarmenta circumdare ignemque circum subicere coeperunt,

    Cic. Verr. 2, 1, 27, § 69; cf.:

    ignes tectis ac moenibus,

    id. Cat. 3, 1, 2:

    ignem,

    id. Rab. Post. 6, 13; Auct. B. Afr. 87, 1; 91, 3; Ov. M. 1, 229 al.:

    faces,

    Cic. Mil. 35, 98; Vell. 2, 48, 3; Val. Max. 5, 5, 4:

    bracchia pallae,

    Ov. M. 3, 167:

    eburnea collo Bracchia,

    id. Am. 3, 7, 7:

    scuto sinistram, Canitiem galeae,

    id. Tr. 4, 1, 74:

    laxiorem sinum sinistro bracchio,

    Quint. 11, 3, 146:

    umeros lecto,

    Val. Max. 4, 1, 12:

    pallium togae,

    id. 2, 2, 2:

    ova gallinis,

    Plin. 18, 26, 62, § 231; 10, 59, 79, § 161:

    cum tota se luna sub orbem solis subjecisset,

    Cic. Rep. 1, 16:

    ossa subjecta corpori,

    id. N. D. 2, 55, 139 et saep:

    sub aspectum omnium rem subicit,

    Auct. Her. 4, 47, 60:

    res sub oculos,

    Quint. 8, 6, 19:

    aliquid oculis,

    Cic. Or. 40, 139; Liv. 3, 69; Quint. 2, 18, 2:

    oves sub umbriferas rupes,

    to place near, close to, Varr. R. R. 2, 2, 11:

    castris legiones,

    Caes. B. C. 3, 56:

    aciem suam castris Scipionis,

    id. ib. 3, 37:

    se iniquis locis,

    id. ib. 3, 85:

    terram ferro,

    to throw up with the share, to plough up, Cic. Leg. 2, 18, 45 Moser N. cr.: corpora saltu Subiciunt in equos, throw up, i. e. mount, Verg. A. 12, 288:

    pavidum regem in equum,

    to set, Liv. 31, 37:

    me e postremo in tertium locum esse subjectum,

    have been brought, Cic. Toga Cand. Fragm. p. 522 Orell.: copias integras vulneratis defessisque subiciebat, i. e. put in the place of, substituted, Auct. B. Alex. 26, 2.—Hence ( poet.): se subicere, to mount, grow:

    quantum vere novo viridis se subicit alnus,

    shoots up, Verg. E. 10, 74:

    laurus Parva sub ingenti matris se subicit umbrā,

    id. G. 2, 19 Forbig. ad loc.—
    B.
    In partic.
    1.
    To hand to, supply:

    cum ei libellum malus poëta de populo subjecisset,

    Cic. Arch. 10, 25:

    ipse manu subicit gladios ac tela ministrat,

    Luc. 7, 574.—
    2.
    To substitute false for true; to forge, counterfeit (syn.:

    suppono, substituo): testamenta,

    Cic. Phil. 14, 3, 7:

    testamentum mariti,

    Quint. 9, 2, 73:

    locupleti falsum testamentum,

    Val. Max. 9, 4, 1:

    partum,

    Dig. 25, 4, 1 fin.:

    falsum aliquid,

    Quint. 12, 3, 3:

    aes pro auro in pignore dando,

    Dig. 13, 7, 36:

    fratrem suum,

    Just. 1, 9.—
    3.
    To suborn:

    subicitur L. Metellus ab inimicis Caesaris, qui hanc rem distrahat,

    Caes. B. C. 1, 33:

    testes frequenter subici ab adversario solent,

    Quint. 5, 7, 12:

    suspitione subjecti petitoris non carebit,

    id. 4, 2, 96.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.
    1.
    To submit, subject:

    ea quae sub sensus subjecta sunt,

    Cic. Ac. 2, 23, 74:

    res, quae subjectae sunt sensibus,

    id. Fin. 5, 12, 36; id. Ac. 1, 8, 31:

    cogitationi aliquid subicere,

    submit, id. Clu. 2, 6; Quint. 5, 12, 13;

    ait (Epicurus), eos neque intellegere neque videre, sub hanc vocem honestatis quae sit subicienda sententia,

    i. e. what meaning is to be attributed to it, Cic. Fin. 2, 15, 48 B. and K.; Madvig. ad loc.; cf.:

    huic verbo (voluptas) omnes qui Latine sciunt duas res subiciunt, laetitiam in animo, commotionem suavem jucunditatis in corpore,

    id. ib. 2, 4, 13:

    dico eum non intellegere interdum, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur,

    id. ib. 2, 2, 6; cf.: quaeritur, quae res ei (nomini) subicienda sit, Quint. 7, 3, 4.—
    2.
    To substitute:

    mutata, in quibus pro verbo proprio subicitur aliud, quod idem significet,

    Cic. Or. 27, 92; so Quint. 3, 6, 28:

    aliud pro eo, quod neges,

    id. 6, 3, 74 et saep.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn., to place under, to make subject, to subject:

    subiciunt se homines imperio alterius et potestati,

    i. e. submit, Cic. Off. 2, 6, 22; cf. Caes. B. G. 7, 1:

    exteras gentes servitio,

    Liv. 26, 49:

    Albius et Atrius quibus vos subjecistis,

    id. 28, 28, 9:

    ut alter alterius imperio subiceretur,

    id. 28, 21, 9:

    gentem suam dicioni nostrae,

    Tac. A. 13, 55; Curt. 8, 1, 37; cf.:

    Gallia securibus subjecta,

    Caes. B. G. 7, 77:

    omnia praeter eam (virtutem) subjecta, sunt sub fortunae dominationem,

    Auct. Her. 4, 17, 24:

    nos sub eorum potestatem,

    id. 2, 31, 50:

    matribus familias sub hostilem libidinem subjectis,

    id. 4, 8, 12:

    sub aspectus omnium rem subjecit,

    id. 4, 47, 60; cf.:

    deos penatis subjectos esse libidini tribuniciae,

    Cic. Dom. 40, 106:

    populum senatui,

    Val. Max. 8, 9, 1:

    si virtus subjecta sub varios incertosque casus famula fortunae est,

    Cic. Tusc. 5, 1, 2:

    id quod sub eam vim subjectum est,

    id. Top. 15, 58:

    cujus victus vestitusque necessarius sub praeconem subjectus est,

    id. Quint. 15, 49 B. and K.:

    bona civium voci praeconis,

    id. Off. 2, 23. 83;

    for which, simply reliquias spectaculorum,

    to expose for sale, Suet. Calig. 38; so,

    delatores,

    id. Tit. 8:

    hiemi navigationem,

    to subject, expose, Caes. B. G. 4, 36:

    domum periculo,

    Quint. 7, 1, 53:

    scelus fraudemque nocentis odio civium,

    Cic. de Or. 1, 46, 202:

    fortunas innocentium fictis auditionibus,

    id. Planc. 23, 56:

    aliquid calumniae,

    Liv. 38, 48.—
    2.
    To subject or subordinate a particular to a general, to range or treat it under, append it to, etc.; in the pass., to be ranged under or comprised in any thing:

    quattuor partes, quae subiciuntur sub vocabulum recti,

    Auct. Her. 3, 4, 7 B. and K.:

    unum quodque genus exemplorum sub singulos artis locos subicere,

    id. 4, 2, 3; cf. with dat.:

    formarum certus est numerus, quae cuique generi subiciantur,

    Cic. Top. 8, 33:

    qui vocabulum sive appellationem nomini subjecerunt tamquam speciem ejus,

    Quint. 1, 4, 20; cf.:

    sub metum subjecta sunt pigritia, pudor, terror, etc.,

    Cic. Tusc. 4, 7, 16; 4, 8, 19; Quint. 3, 5, 1:

    fas, justum, etc.... subici possunt honestati,

    id. 3, 8, 26:

    dicere apte plerique ornatui subiciunt,

    id. 1, 5, 1 et saep.—
    3.
    To place under in succession or order, in speaking or writing, i. e. to place after, let follow, affix, annex, append, subjoin (cf.:

    addo, adicio): post orationis figuras tertium quendam subjecit locum,

    Quint. 9, 1, 36:

    longis (litteris) breves subicere,

    id. 9, 4, 34:

    B litterae absonam et ipsam S subiciendo,

    id. 12, 10, 32:

    narrationem prooemio,

    id. 4, 2, 24; cf. id. 5, 13, 59:

    cur sic opinetur, rationem subicit,

    adds, subjoins, Cic. Div. 2, 50, 104:

    quod subicit, Pompeianos esse a Sullā impulsos, etc.,

    id. Sull. 21, 60:

    a quibusdam senatoribus subjectum est,

    Liv. 29, 15, 1:

    subicit Scrofa: De formā culturae hoc dico, etc.,

    Varr. R. R. 1, 7, 2:

    non exspectare responsum et statim subicere, etc.,

    Quint. 9, 2, 15:

    edicto subjecisti, quid in utrumque vestrum esset impensum,

    Plin. Pan. 20, 5 et saep.:

    vix pauca furenti Subicio,

    i. e. answer, reply, Verg. A. 3, 314.—
    4.
    To comprehend under, collect or embrace in:

    per quam res disperse et diffuse dictae unum sub aspectum subiciuntur,

    Cic. Inv. 1, 52, 98.—
    5.
    To bring forward, propose, adduce; to bring to mind, prompt, suggest, etc.:

    si meministi id, quod olim dictum est, subice,

    Ter. Phorm. 2, 3, 40 Ruhnk.; cf.:

    cupio mihi ab illo subici, si quid forte praetereo,

    Cic. Verr. 2, 5, 10, § 25:

    subiciens, quid dicerem,

    id. Fl. 22, 53:

    quae dolor querentibus subicit,

    Liv. 3, 48; 45, 18:

    nec tibi subiciet carmina serus amor,

    Prop. 1, 7, 20:

    spes est Peliā subjecta creatis,

    Ov. M. 7, 304.—Hence, sub-jectus, a, um, P. a.
    A.
    Of places, lying under or near, bordering upon, neighboring, adjacent:

    alter (cingulus terrae) subjectus aquiloni,

    Cic. Rep. 6, 20:

    Heraclea, quae est subjecta Candaviae,

    Caes. B. C. 3, 79:

    Ossa,

    Ov. M. 1, 155:

    rivus castris Scipionis subjectus,

    Caes. B. C. 3, 37:

    subjectus viae campus,

    Liv. 2, 38: Armenia subjecta suo regno (opp. Cappadocia longius remota), Auct. B. Alex. 35, 2; 28, 3: genae deinde ab inferiore parte tutantur subjectae, Cic. N. D. 2, 57, 143.—
    B.
    (Acc. to II. B. 1.) Subjected, subject:

    si quidem Ea (natura deorum) subjecta est ei necessitati,

    Cic. N. D. 2, 30, 77:

    servitio,

    Liv. 26, 49, 8:

    subjectior in diem et horam Invidiae,

    exposed, Hor. S. 2, 6, 47:

    ancipiti fortunae,

    Val. Max. 7, 2, ext. 2:

    species, quae sunt generi subjectae,

    subordinate, Quint. 5, 10, 57:

    tum neque subjectus solito nec blandior esto,

    submissive, Ov. A. A. 2, 411; cf.:

    parcere subjectis et debellare superbos,

    Verg. A. 6, 853.— Subst.: sub-jectus, i, m., an inferior, subject:

    (vilicus), qui, quid aut qualiter faciendum sit, ab subjecto discit,

    Col. 1, 2, 4; 11, 1, 25:

    Mithridates ab omnibus subjectis singula exquirens, etc.,

    Plin. 25, 2, 3, § 7.—
    C.
    In the later philos. and gram. lang.: subjec-tum, i, n. (sc. verbum), that which is spoken of, the foundation or subject of a proposition:

    omne quicquid dicimus aut subjectum est aut de subjecto aut in subjecto est. Subjectum est prima substantia, quod ipsum nulli accidit alii inseparabiliter, etc.,

    Mart. Cap. 4, § 361; App. Dogm. Plat. 3, p. 34, 4 et saep.—
    * Adv.: subjectē (cf. B. supra), humbly, submissively:

    haec quam potest demississime et subjectissime exponit,

    Caes. B. C. 1, 84 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > subicio

См. также в других словарях:

  • darts — is a popular indoor game, often played in British pubs and working men’s clubs. Players throw small steel darts with feathers or plastic flights attached to one end at a round dartboard fixed to a wall. The dartboard is divided into 20 numbered… …   Universalium

  • Darts — 〈Pl.〉 engl. Wurfspiel, bei dem kleine Pfeile auf eine runde Scheibe geworfen werden [engl.; zu dart „Wurfspieß, Speer“] * * * Darts [da:ɐ̯t̮s ], das; [engl. darts, eigtl. Pl. von: dart = (Wurf)pfeil]: Spiel, bei dem mit kleinen Pfeilen auf eine… …   Universal-Lexikon

  • darts — [ darts ] noun uncount a game in which you throw small pointed objects called darts at a round board called a dartboard in order to score points …   Usage of the words and phrases in modern English

  • Darts — [dɑ:ts] das; <aus engl. darts (Plur.) »Wurfpfeile«, dies über altfr. dart »Pfeil« aus dem Germ.> engl. Wurfspiel …   Das große Fremdwörterbuch

  • Darts — [Wichtig (Rating 3200 5600)] Bsp.: • Danny ist ein Mitglied des Darts Teams der Kneipe …   Deutsch Wörterbuch

  • darts — s.m.pl. ES ingl. {{wmetafile0}} TS giochi gioco delle freccette {{line}} {{/line}} DATA: sec. XX. ETIMO: propr. pl. di dart dardo …   Dizionario italiano

  • Darts — 〈Pl.〉 engl. Wurfspiel, bei dem kleine Pfeile auf eine runde Scheibe geworfen werden [Etym.: <engl. dart »Wurfspieß, Speer«] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • darts — dȃrts m DEFINICIJA društvena igra u kojoj se malim metalnim strelicama gađa u ploču od pluta; pikado ETIMOLOGIJA engl. dart: strijela …   Hrvatski jezični portal

  • Darts — das; <englisch> (ein Wurfpfeilspiel) …   Die deutsche Rechtschreibung

  • Darts — This article is about the pub game. For the British pop band, see Darts (band). For other meanings, see Dart (disambiguation). Darts Darts in a dartboard Highest governing body WDF First played …   Wikipedia

  • Darts — Steeldart im Bullseye Elektronische Dart …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»