czujność

См. также в других словарях:

• czujność — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVa, DCMc. czujnośćści, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} gotowość szybkiej reakcji na niebezpieczeństwo; wyostrzona uwaga : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dzięki czujności polskich celników udaremniono próbę przemytu. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• czujność — ż V, DCMs. czujnośćści, blm «zwracanie na wszystko bacznej uwagi; łatwe wyczuwanie czegoś» Chory wymagał czujności. ◊ Budzić, obudzić czyjąś czujność «zwracać, zwrócić czyjąś uwagę na coś, szczególnie na coś niebezpiecznego, wymagającego… …   Słownik języka polskiego

• argusowy — argusowywi «taki jak Argus; czujny, baczny, wszechwidzący; podejrzliwy, zazdrosny» Argusowa nieufność, czujność. ◊ Argusowe oczy «oczy, przed którymi nic się nie ukryje» …   Słownik języka polskiego

• baczenie — n I 1. książk. rzecz. od baczyć. 2. przestarz. «uwaga, czujność» dziś we fraz. Dawać, mieć na kogoś, na coś baczenie «pilnować, strzec, chronić kogoś, coś» …   Słownik języka polskiego

• baczność — ż V, DCMs. bacznośćści, blm 1. «postawa gotowości do pełnienia rozkazów lub złożenia meldunku, zatrzymania się w pozycji wyprostowanej z rękami wyprężonymi wzdłuż boków» Stanąć, stać na baczność, w pozycji, w postawie na baczność. ∆ Baczność!… …   Słownik języka polskiego

• budzić — ndk VIa, budzićdzę, budzićdzisz, budź, budzićdził, budzićdzony 1. «przerywać czyjś sen» Budziło ją bicie zegara. Budzić kogoś do pracy, na śniadanie, ze snu, z drzemki. □ Nie budź licha, póki śpi.przen. Wiosenne słońce budziło przyrodę do życia.… …   Słownik języka polskiego

• postawić — dk VIa, postawićwię, postawićwisz, postawićstaw, postawićwił, postawićwiony 1. «stawiając umieścić gdzieś jakąś rzecz (rzadziej osobę) we właściwej dla niej pozycji; ustawić» Postawić wazon z kwiatami na stole. Postawić laskę w kącie. Postawić… …   Słownik języka polskiego

• przytępić — dk VIa, przytępićpię, przytępićpisz, przytępićtęp, przytępićpił, przytępićpiony przytępiać ndk I, przytępićam, przytępićasz, przytępićają, przytępićaj, przytępićał, przytępićany «pozbawić ostrości; trochę, częściowo stępić» Przytępić nóż, kosę.… …   Słownik języka polskiego

• usypiać — I → usnąć II ndk I, usypiaćam, usypiaćasz, usypiaćają, usypiaćaj, usypiaćał, usypiaćany uśpić dk VIa, uśpię, uśpisz, uśpij, uśpił, uśpiony 1. «powodować, żeby ktoś zasnął» Huśtaniem uśpiła dziecko. Usypiała płaczące dziecko. Uśpił ich monotonny… …   Słownik języka polskiego

• wzmocnić — dk VIa, wzmocnićnię, wzmocnićnisz, wzmocnićnij, wzmocnićnił, wzmocnićniony wzmacniać ndk I, wzmocnićam, wzmocnićasz, wzmocnićają, wzmocnićaj, wzmocnićał, wzmocnićany 1. «uczynić mocniejszym, dodać komuś lub czemuś sił; umocnić, pokrzepić»… …   Słownik języka polskiego

• wzmóc — dk XI, wzmogę, wzmożesz, wzmóż, wzmógł, wzmogła, wzmogli, wzmożony, wzmógłszy wzmagać ndk I, wzmócam, wzmócasz, wzmócają, wzmócaj, wzmócał, wzmócany «uczynić coś większym, intensywniejszym, bardziej nasilonym; zwiększyć, spotęgować» Wzmóc… …   Słownik języka polskiego