Перевод: с польского на немецкий

с немецкого на польский

przen

См. также в других словарях:

  • ciężki — ciężkiżcy, ciężkiższy 1. «mający duży ciężar, dużo ważący; dający się z trudem dźwigać» Ciężki kamień, bagaż, pakunek, plecak. Ciężka zbroja. Ciężki wóz z węglem. Jesteś cięższa niż ja. ∆ Ciężki bombowiec «bombowiec przystosowany do zabierania… …   Słownik języka polskiego

  • pchać — ndk I, pcham, pchasz, pchają, pchaj, pchał, pchany pchnąć dk Va, pchnę, pchniesz, pchnij, pchnął, pchnęła, pchnęli, pchnięty, pchnąwszy 1. «posuwać coś, rzadziej kogoś przed sobą; napierając na coś przesuwać» Pchać taczki, wózek. Pchnąć drzwi.… …   Słownik języka polskiego

  • rozpalić — dk VIa, rozpalićlę, rozpalićlisz, rozpalićpal, rozpalićlił, rozpalićlony rozpalać ndk I, rozpalićam, rozpalićasz, rozpalićają, rozpalićaj, rozpalićał, rozpalićany 1. «rozniecić ogień, spowodować, że coś zacznie się palić» Rozpalić ognisko.… …   Słownik języka polskiego

  • wiązać — ndk IX, wiążę, wiążesz, wiąż, wiązaćał, wiązaćany 1. «umocowywać (tkaninę, wstążkę itp.) tworząc węzeł, kokardę; łączyć końce (tkaniny, taśmy, sznura itp.), przeplatając je w węzeł, kokardę» Wiązać końce sznura. Wiązać zerwaną nić. Wiązać krawat …   Słownik języka polskiego

  • bić — ndk Xa, biję, bijesz, bij, bił, bity 1. «zadawać razy, ciosy; chłostać, smagać» Bić kogoś pięściami, rózgą, kijem, batem. Bić kogoś, coś z całej siły, do utraty przytomności, do upadłego, ile wlezie. Bić po łapach; bić po plecach, po twarzy a. w… …   Słownik języka polskiego

  • ciąć — ndk Xc, tnę, tniesz, tnij, ciął, cięła, cięli, cięty 1. «dzielić jednolitą całość na części, oddzielać coś od jednolitej całości, np. ostrym narzędziem; krajać, ścinać, rozcinać, wycinać» Ciąć materiał nożyczkami. Ciąć bandaż w kawałki, na… …   Słownik języka polskiego

  • ciągnąć — ndk Va, ciągnąćnę, ciągnąćniesz, ciągnąćnij, ciągnąćnął, ciągnąćnęła, ciągnąćnęli, ciągnąćnięty (ciągnąćniony) 1. «przesuwać, wlec kogoś, coś; prowadzić, przewozić, przeciągać kogoś, coś z wysiłkiem, trudem, przezwyciężając opór» Ciągnąć… …   Słownik języka polskiego

  • cichy — cisi, cichszy 1. «mało słyszalny, niegłośny, niehałaśliwy» Cichy głos, śpiew, śmiech. Ciche dźwięki, kroki. przen. a) «nie zwracający na siebie uwagi otoczenia, skromny, małomówny, nieśmiały; skłonny do ustępstw, uległy, potulny, łagodny» Ciche,… …   Słownik języka polskiego

  • głuchy — głusi, głuchychszy 1. «nie mający zdolności słyszenia; nie słyszący lub źle słyszący» Głuchy od urodzenia. Głuchy jak pień. przen. «nie zwracający na coś uwagi, nie reagujący, obojętny» Głuchy na czyjeś perswazje, prośby. Głuchy na głos rozsądku …   Słownik języka polskiego

  • gryźć — ndk XI, gryzę, gryziesz, gryź, gryzł, gryźli, gryziony 1. «ciąć, miażdżyć, rozrywać zębami; przyciskać, chwytać zębami, trzymać, obracać w zębach» Gryźć chleb, mięso. Pies gryzie kość. Gryźć palce z bólu. Gryźć wargi ze zdenerwowania. Koń gryzł… …   Słownik języka polskiego

  • kamień — m I, D. kamieńenia; lm M. kamieńenie, D. kamieńeni 1. «bryła skalna, zwykle twarda, spoista i ciężka; niewielki odłamek takiej bryły; w górnictwie: urobek skały płonnej» Kamień polny, przydrożny, narzutowy. Kamienie nadbrzeżne. Posąg wykuty w… …   Słownik języka polskiego

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»