Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

call+in

  • 81 excio

    ex-cĭo, īvi or ii, itum (long and short equally freq.; cf. excĭtus, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40; Lucr. 4, 1207; Cat. 61, 11; 63, 42; 64, 56; Verg. A. 4, 301; 7, 376; 12, 445; Ov. M. 2, 779 al.:

    excītus,

    Lucr. 4, 1215; Verg. A. 3, 675; 7, 642; 10, 38; Ov. M. 8, 338; 11, 384; Sil. 7, 635; Luc. 1, 239 al.;

    also acc. to cieo, ēre: excies,

    Att. Trag. 300 (Rib. Trag. Fragm. p. 175):

    exciet,

    Plaut. Ps. 5, 2, 1; inf. exciere, Liv. 7, 11, 11; imperf. excibat, id. 32, 13:

    excibant,

    Sil. 9, 182), 4, v. a., to call out or forth, to bring out: exciet, excutiet, Paul. ex Fest. p. 80, 4 Müll. (freq. in the ante-class. and post-Aug. periods; perhaps not in Cic., for in Phil. 12, 7, 16, the better reading is excussimus; v. excutio;

    and for excita,

    Cic. Mur. 17 fin. ap. Quint. 8, 3, 80, both the MSS. and editions of Cic. have excitata).
    I.
    Lit.:

    auxilia e Germania Britanniaque excivit segniter,

    Tac. H. 2, 97:

    consulem ab urbe,

    Liv. 3, 2:

    homines sedibus,

    id. 32, 13:

    sellularii exciti (ad militiam) dicuntur,

    id. 8, 20 init.:

    animas imis sepulcris,

    Verg. E. 8, 98:

    suem latebris,

    Ov. M. 10, 711:

    Urgulaniam domo principis,

    Tac. A. 4, 21:

    quid est quod me excivisti ante aedes?

    Plaut. Ep. 4, 2, 1; so,

    aliquem foras,

    id. Trin. 5, 2, 52:

    hostem ad dimicandum acie,

    Liv. 2, 30:

    Volscos ad expugnandam secum Ardeam,

    id. 4, 9, 11:

    auxilia,

    id. 45, 4, 3:

    juventutem Celtiberorum,

    id. 28, 24, 4; cf.:

    in pugnam,

    Luc. 6, 12:

    in arma,

    Stat. Th. 4, 146:

    in proelia,

    Luc. 7, 361:

    principibus coloniae Romam excitis,

    Liv. 3, 4, 5.— Absol.:

    exciente buccina Tritone,

    Suet. Claud. 21 fin.
    B.
    Transf., of inanim. and abstr. objects, to bring out or forth; to call forth, produce:

    semina per artus,

    Lucr. 4, 1215:

    lacrimas alicui,

    Plaut. Cist. 1, 1, 114; Tac. A. 11, 2:

    crepitum,

    Plaut. Curc. 2, 3, 16:

    sonitum pedibus,

    Lucr. 2, 327:

    molem (i. e. tempestatem) in undis,

    Verg. A. 5, 790:

    vim morbi,

    Lucr. 4, 665 et saep.—
    II.
    Trop.
    A.
    To rouse, excite; to frighten, terrify any one:

    sopore,

    Lucr. 4, 37; cf.: excita anus, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 36 ed. Vahl.); cf.

    also: clamor subito ortus dictatorem quoque ex somno excivit,

    Liv. 4, 27, 6:

    somno excitus,

    Sall. J. 72 fin.:

    Mauri atque Gaetuli, ignoto et horribili sonitu repente exciti,

    id. ib. 99, 2:

    inter cetera, quae ad exciendum in Graeciam Antiochum dicere est solitus,

    Liv. 36, 7:

    excivit ea caedes Bructeros, etc.,

    Tac. A. 1, 51:

    qualis commotis excita sacris Thyias,

    Verg. A. 4, 301; esp. freq. in the part. perf.; see the passages quoted init.; cf. also: (juventus) privatis atque publicis largitionibus excita, Sall. C. 37, 7:

    ita conscientia mentem excitam vastabat,

    id. ib. 15, 4:

    Evander concursu pastorum, excitus,

    Liv. 1, 7, 9:

    Britanni omnium civitatium vires exciverant,

    Tac. Agr. 29.— Poet.:

    pulsuque pedum tremit excita tellus,

    frightened, quaking, Verg. A. 7, 722; 12, 445.—
    B.
    To stir up, excite any passion (very rare):

    terrorem,

    Liv. 10, 4; cf.

    tumultum,

    id. 3, 39; 7, 11 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > excio

  • 82 imploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > imploro

  • 83 imprecor

    imprĕcor ( inpr-), ātus, 1, v. dep. a. [in-precor].
    I.
    To invoke on a person, to call down upon, to imprecate (perh. not anteAug.).
    (α).
    Of good wishes (rare): solito sermone salutem ei fuerat imprecatus, had wished health to her (on sneezing), App. M. 9, p. 228:

    cui multos imprecamur annos,

    Hier. Ep. 97 fin.:

    alicui bene,

    Petr. 78.—
    (β).
    Of evil: litora litoribus contraria, fluctibus [p. 908] undas lmprecor, Verg. A. 4, 629:

    diras Pompeio,

    Plin. 8, 7, 7, § 21:

    hoc tibi pro meritis et talibus imprecor ausis, ut, etc.,

    Mart. 7, 24, 7; Sen. Contr. 1, 3, 1; 3, 16, 5; Suet. Aug. 65; id. Cal. 23; Tac. A. 6, 24; id. H. 1, 84; Sen. Ep. 110, 2; id. Ben. 6, 27, 1 al.—
    II.
    To pray to, call upon, invoke (post-class.):

    incrementa solis augusti,

    App. M. 2, p. 127:

    Deus pater est imprecandus, ut, etc.,

    Hier. adv. Helv. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > imprecor

  • 84 increpito

    incrĕpĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. [id.].
    I.
    To call or cry out to one (class.).
    A.
    Encouragingly, to call upon, challenge (only in Verg.):

    tum Bitiae dedit increpitans,

    Verg. A. 1, 738.—
    B.
    Reprovingly, to chide, blame, rebuke:

    increpitare atque incusare Belgas,

    Caes. B. G. 2, 15, 5:

    irridere ex muro atque increpitare vocibus,

    id. ib. 2, 30, 3:

    verbis quoque increpitans,

    Liv. 1, 7, 2:

    hostis amare, quid increpitas, mortemque minaris?

    Verg. A. 10, 900:

    aestatem seram,

    id. G. 4, 138:

    ob invidiam tibi increpitarent,

    Prop. 2, 26, 15:

    aliquem segnitiae,

    to accuse, Sil. 9, 6; cf.:

    ignaviam alicui,

    to cast up to one, reproach one with, Val. Max. 3, 3, 2 fin.
    II.
    Transf., to beat, strike (very rare):

    languentia pectora dextrā,

    Stat. Th. 10, 132.

    Lewis & Short latin dictionary > increpito

  • 85 inploro

    implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).
    I.
    With personal objects:

    quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?

    Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:

    deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,

    id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:

    nomen filii, i. e. filium nomine,

    id. Verr. 2, 5, 49, § 129:

    mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    imploratus a Siculis in auxilium,

    Just. 23, 3; cf.:

    ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,

    id. 22, 2:

    a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,

    Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):

    Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,

    Liv. 34, 23, 3.—
    II.
    With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:

    qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?

    Cic. Quint. 30, 94 fin.:

    misericordiam,

    id. Mur. 40, 86; cf.:

    vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,

    id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:

    sensus vestros,

    id. Sull. 23, 64:

    Heracliti memoriam,

    id. Ac. 2, 4, 11:

    implorantes jura libertatis et civitatis,

    id. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    mater filii nomen implorans,

    repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §

    129: auxilium a populo Romano,

    Caes. B. G. 1, 31, 7; so,

    nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,

    id. B. C. 1, 1 fin.:

    auxilium prope eversae urbi,

    Liv. 4, 9, 1:

    quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,

    Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:

    unius opem,

    Cic. Rep. 1, 40; cf.:

    poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,

    Hor. Ep. 2, 1, 135:

    leges,

    Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:

    mederis erroribus, sed implorantibus,

    Plin. Pan. 46, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > inploro

  • 86 inprecor

    imprĕcor ( inpr-), ātus, 1, v. dep. a. [in-precor].
    I.
    To invoke on a person, to call down upon, to imprecate (perh. not anteAug.).
    (α).
    Of good wishes (rare): solito sermone salutem ei fuerat imprecatus, had wished health to her (on sneezing), App. M. 9, p. 228:

    cui multos imprecamur annos,

    Hier. Ep. 97 fin.:

    alicui bene,

    Petr. 78.—
    (β).
    Of evil: litora litoribus contraria, fluctibus [p. 908] undas lmprecor, Verg. A. 4, 629:

    diras Pompeio,

    Plin. 8, 7, 7, § 21:

    hoc tibi pro meritis et talibus imprecor ausis, ut, etc.,

    Mart. 7, 24, 7; Sen. Contr. 1, 3, 1; 3, 16, 5; Suet. Aug. 65; id. Cal. 23; Tac. A. 6, 24; id. H. 1, 84; Sen. Ep. 110, 2; id. Ben. 6, 27, 1 al.—
    II.
    To pray to, call upon, invoke (post-class.):

    incrementa solis augusti,

    App. M. 2, p. 127:

    Deus pater est imprecandus, ut, etc.,

    Hier. adv. Helv. 2.

    Lewis & Short latin dictionary > inprecor

  • 87 invoco

    in-vŏco, āvi, ātum, 1, v. a., to call upon, invoke (cf. imploro), esp. as a witness or for aid.
    I.
    Lit.
    A.
    With living beings as objects: alium invocat, cum alio cantat, Naev. ap. Isid. Orig. 1, 26:

    invoco vos, Lares viales,

    Plaut. Merc. 5, 2, 23:

    sibi deos,

    id. Am. 5, 1, 9; cf.:

    in pariendo Junonem Lucmam,

    Cic. N. D. 2, 27, 68:

    deos in auxilium,

    Quint. 4 prooem. §

    5: deos precibus,

    Tac. A. 16, 31:

    Deos testes,

    Liv. 45, 31; Curt. 4, 10, 33; 5, 12, 3.—With a foll. subj.:

    justae preces invocantium, ad ultionem accingerentur,

    Tac. H. 4, 79.—
    B.
    With things as objects, to invoke, appeal to, implore:

    leges,

    Tac. A. 2, 71:

    auxilia libertati,

    id. ib. 15, 56:

    arma alicujus adversus alium,

    id. ib. 2, 46:

    fidem suorum militum,

    id. H. 2, 9; Suet. Caes. 33:

    nomen Domini,

    Vulg. Deut. 32, 3 saep. —
    II.
    Transf., in gen., to call by name, to name: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 2, 4 (Trag. v. 402 Vahl.):

    aliquem dominum, regem,

    Curt. 10, 5, 9:

    reginas dominasque veris quondam, tunc alienis nominibus invocantes,

    id. 3, 11, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > invoco

  • 88 nuncupo

    nuncŭpo, āvi, ātum, 1 (nuncupassit for nuncupaverit; v. in the foll.), v. a. [nomencapio], to call by name, to call, name (mostly ante-class. and post-Aug.;

    esp. in jurid. lang.: quem cultrix nomine nostro nuncupat,

    Ov. F. 1, 246; cf. Cic. de Or. 3, 38, 153; Quint. 8, 3, 27 Spald. N. cr.; cf.: designo, declaro, dico): nuncupare nominare valere apparet in legibus, ubi nuncupatae pecuniae sunt scriptae;

    item in choro, in quo est: Aenea! Quis est qui meum nomen nuncupat? Item in Medio: Quis tu es mulier, quae me insueto nuncupāsti nomine?

    Varr. L. L. 6, § 60 Müll.: CVM NEXVM FACIET MANCIPIVMQVE VTI LINGVA NVNCVPASSIT ITA IVS ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Paul. ex Fest. p. 173 Müll.; cf. Cic. Off. 3, 16, 65; cf. also id. de Or. 1, 57, 245: nuncupata pecunia est nominata, certa (nomine certa?), nominibus propriis pronuntiata, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.:

    tum illud, quod erat a deo donatum, nomine ipsius dei nuncupabant,

    Cic. N. D. 2, 23, 60; cf. id. ib. 2, 28, 71:

    res utiles deorum vocabulis,

    id. ib. 1, 15, 38; Plin. 4, 12, 27, § 91:

    Pompeii M. titulos omnes triumphosque hoc in loco nuncupari,

    id. 7, 26, 27, § 95:

    aliquam reginam,

    Just. 24, 2, 9:

    aliquem Caesarem,

    Aur. Vict. Caes. 23, 2:

    Indigetem,

    Ov. M. 14, 608.— Poet.: alicujus fidem, to invoke, Pac. ap. Non. 90, 11 (Trag. Rel. p. 78, v 141 Rib.).—
    II.
    In partic.
    A.
    Nuncupare heredem, to name publicly before witnesses as one's heir:

    heredes palam, ita ut exaudiri possint nuncupandi sunt,

    Dig. 28, 1, 21:

    voce nuncupatus heres,

    Just. 12, 15 fin.; Dig. 37, 11, 8: nuncupatum testamentum, a testament drawn up in the presence of witnesses, in which the testator names his heirs, Plin. Ep. 8, 18, 5.—
    B.
    In gen., to constitute or appoint as one's heir, Suet. Claud. 4; id. Calig. 38:

    nec quia offendit alius, nuncuparis, sed quia ipse meruisti,

    Plin. Pan. 43.—
    C.
    To announce publicly, proclaim formally:

    consultatum pro rostris an in senatu an in castris adoptio nuncuparetur,

    Tac. H. 1, 17.—
    D.
    To pronounce vows publicly, to offer vows, to vow: vota nuncupata dicuntur, quae consules, praetores cum in provinciam proficiscuntur faciunt: ea in tabulas praesentibus multis referuntur. At Santra L. II. de verborum antiquitate satis multis nuncupata colligit non directo nominata significare, sed promissa et quasi testificata, circumscripta, recepta, quod etiam in votis nuncupandis esse convenientius, Paul. ex Fest. p. 173 Müll.; Cic. Phil. 3, 4, 11; Liv. 21, 63:

    cum consul more majorum secundum vota in Capitolio nuncupata, cum lictoribus paludatus profectus ab urbe esset,

    id. 41, 10:

    solvere vota nuncupata pro incolumitate exercitus,

    Val. Max. 1, 1 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > nuncupo

  • 89 posco

    posco, pŏposci, 3 (old perf. peposci, Val. Antias ap. Gell. 7, 9, 9), v. inch. a. [for porc-scere; Sanscr. root parkh- prakh-, to ask; cf.: precor, procus, procax], to ask for urgently; to beg, demand, request, desire (syn.: flagito, postulo, peto).
    I.
    In gen., constr. usually with aliquid, aliquem ( sibi): aliquid ab aliquo; also with a double acc., with ut, with inf., or with acc. and inf., or wholly absol.:

    poscere est secundum Varronem, quotiens aliquid pro merito nostro deposcimus: petere vero est cum aliquid humiliter et cum precibus postulamus,

    Serv. Verg. A. 9, 194.
    (α).
    With acc.:

    posco atque adeo flagito crimen,

    Cic. Planc. 19, 48; cf. id. Verr. 2, 5, 28, § 71:

    argentum,

    id. ib. 2, 4, 20, § 44;

    2, 3, 34, § 78: pugnam,

    Liv. 2, 45, 6: nec mi aurum posco, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 200 Vahl.):

    si quid poscam,

    Plaut. Aul. 2, 5, 10:

    pulvinos,

    Cic. de Or. 1, 7, 29; id. Planc. 19, 48:

    vades poposcit,

    id. Rep. 2, 36, 61; cf.:

    audaciae partes Roscii sibi poposcerunt,

    Cic. Rosc. Am. 13, 35:

    peccatis veniam poscentem (preceded by postulare),

    Hor. S. 1, 3, 75.—
    (β).
    With ab:

    fac, ut audeat Tibi credere omnia, abs te petere et poscere,

    Ter. Heaut. 5, 1, 53: diem a praetore peposcit, Val. Antias ap. Gell. 7, 9, 9:

    abs te litteras,

    Cic. Verr. 2, 4, 16, § 36; 2, 2, 47, § 117:

    tutorem ab aliquo,

    Suet. Aug. 94:

    bibere a me poscis,

    Vulg. Joann. 4, 9.—
    (γ).
    With a double acc.:

    parentes pretium pro sepulturā liberum poscere,

    Cic. Verr. 2, 1, 3, § 7:

    magistratum nummos,

    id. ib. 2, 1, 17, §

    44: aliquem causam disserendi,

    id. Tusc. 3, 3, 7:

    claves portarum magistratus,

    Liv. 27, 24, 8:

    non ita creditum Poscis Quintilium deos,

    Hor. C. 1, 24, 12:

    cur me in decursu lampada poscis?

    Pers. 6, 61:

    poscenti vos rationem,

    Vulg. 1 Pet. 3, 15.—Hence, pass.: poscor aliquid, I am asked for something, something is asked or demanded of me ( poet. and in post-class. prose):

    gravidae posceris exta bovis,

    they ask you for the entrails, Ov. F. 4, 670; cf.:

    poscor meum Laelapa,

    they demand of me my Lœlaps, id. M. 7, 771:

    nec tantum segetes alimentaque debita dives Poscebatur humus,

    id. ib. 1, 138:

    quod rationem pecuniae posceretur,

    Gell. 4, 18, 12; to be called upon or invoked to inspire a poet or to sing:

    aversus Apollo Poscitur invitā verba pigenda lyrā,

    Prop. 4 (5), 1, 76 (better reading poscis ab); cf. absol. Palilia poscor: Non poscor frustra;

    si favet alma Pales,

    Ov. F. 4, 721; so,

    poscimur Aonides,

    Ov. M. 5, 333:

    poscimur,

    Hor. C. 1, 32, 1.—
    (δ).
    With ut:

    poscimus, ut cenes civiliter,

    Juv. 5, 112:

    poscimus ut sit, etc.,

    id. 7, 71; Tac. H. 2, 39: poposcit, ut haec ipsa quaestio diligentius tractaretur, Aug. Civ. Dei, 2, 21.—
    (ε).
    With inf. or acc. and inf. ( poet. and in post-Aug. prose):

    poscat sibi fabula credit,

    Hor. A. P. 339; cf.:

    immolare Fauno, Seu poscat agnā sive malit haedo,

    id. C. 1, 4, 12:

    esse sacerdotes delubraque vestra tueri Poscimus,

    Ov. M. 8, 708:

    contraque occurrere poscunt,

    Val. Fl. 4, 194; Pers. 1, 128; Claud. in Eutr. 1, 151.—In prose:

    ego vero te etiam morari posco inter voluptates,

    Sen. Contr. 1, 8; Arn. 7, p. 254. So, too, perh. (acc. to Stephanus's conjecture):

    vos fallere poscunt,

    Rutil. Lup. Fig. 2, 19, p. 181 Frotsch.—
    (ζ).
    Ellipt.:

    poscunt majoribus poculis, sc. bibere,

    they challenge to drink from larger goblets, Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66.—
    (η).
    Absol., to beg, be a beggar:

    improbus es, cum poscis, ait. Sed pensio clamat, posce,

    Juv. 9, 63 sq. —
    B.
    Of inanimate and abstract subjects, to demand, require, need:

    quod res poscere videbatur,

    Caes. B. G. 7, 1:

    cum usus poscit,

    id. ib. 4, 2: quod negotium poscebat, Sail J. 56, 1; 70, 3; Quint. 11, 3, 162 et saep.—
    II.
    In partic.
    A.
    To demand for punishment, to ask the surrender of: accusant [p. 1403] ii, quos populus poscit, Cic. Rosc. Am. 5, 13; cf.:

    hujus tantae cladis auctor Annibal poscitur,

    Flor. 2, 6, 7:

    nec poscitur auctor,

    Sil. 2, 44:

    poscendum poenae juvenem jubebat,

    id. 1, 677; so Liv. 9, 26.—
    B.
    In gen., to call one (ante-class. and poet.):

    clamore hominem posco,

    Plaut. Curc. 5, 3, 5:

    gemitu Alciden,

    Sen. Herc. Oet. 1887.— Pass.: ego poscor Olympo ( dat. of agent), Olympus calls me, summons me to the combat, Verg. A. 8, 533:

    poscimur,

    Ov. M. 2, 144.—
    2.
    In partic., to call upon, invoke:

    supplex tua numina posco,

    Verg. A. 1, 666.—
    C.
    In selling.
    1.
    To ask, demand for a thing, to offer at a price:

    tanti quanti poscit, vin' tanti illam emi?

    Plaut. Merc. 2, 4, 22: pro reliquis (libris) idem pretium poposcit, Varr. ap. Lact. 1, 6, 10.—
    2.
    To ask, bid, offer a price for a thing:

    agite licemini. Qui cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Plaut. Stich. 1, 3, 68; id. Merc. 2, 3, 101; Plin. 35, 10, 36, § 88.—
    D.
    To demand one's hand, ask in marriage:

    eam si jubes, frater, tibi me poscere, poscam,

    Plaut. Aul. 2, 1, 38:

    filiam tuam mihi uxorem posco,

    id. ib. 2, 2, 42:

    tibi permittam, posce, duce,

    id. Trin. 2, 2, 103:

    sine dote posco tuam sororem filio,

    id. ib. 2, 4, 98:

    tuam sororem uxorem alicui,

    id. ib. 2, 4, 49.

    Lewis & Short latin dictionary > posco

  • 90 repeto

    rĕ-pĕto, īvi or ĭi, ītum, 3, v. a., to fall upon or attack again or anew, to strike again (syn. repercutio).
    I.
    Lit. (in gen. not till after the Aug. per.):

    regem repetitum saepius cuspide ad terram affixit,

    after he had repeatedly attacked him, Liv. 4, 19; cf.:

    mulam calcibus et canem morsu,

    Sen. Ira, 3, 27, 1:

    repetita per ilia ferrum,

    Ov. M. 4, 733; 6, 562.— Absol.:

    bis cavere, bis repetere,

    to attack twice, Quint. 5, 13, 54:

    signum erat omnium, Repete!

    strike again, Suet. Calig. 58:

    ad Nolam armis repetendam,

    Liv. 9, 28:

    repetitus toxico,

    id. Claud. 44. —
    B.
    In partic.
    1.
    To prosecute again:

    condicione propositā, ut, si quem quis repetere vellet, par periculum poenae subiret,

    Suet. Aug. 32; id. Dom. 8 and 9; Dig. 48, 2, 3; 48, 16, 10; 15.—
    2.
    To seek again; to go back to, return to, revisit a person or thing.
    (α).
    With acc.:

    fratresque virumque,

    Ov. H. 3, 143:

    Nearchum,

    Hor. C. 3, 20, 6:

    Penates, ab orā Hispanā,

    id. ib. 3, 14, 3:

    viam, quā venisset,

    to retrace, Liv. 35, 28; cf. id. 9, 2, 8:

    castra,

    id. 31, 21; Suet. Tib. 12:

    domum,

    Hor. C. 1, 15, 6; Ov. P. 4, 4, 41; id. M. 3, 204:

    patriam,

    id. H. 18, 123; Just. 32, 3, 7:

    Africam,

    Liv. 25. 27:

    locum,

    id. 3, 63:

    retro Apuliam,

    id. 22, 18; cf. id. 31, 45 fin.; 40, 58 fin.:

    rursus Bithyniam,

    Suet. Caes. 2:

    urbem atque ordinem senatorium,

    id. Vit. 1:

    paludes,

    Hor. C. 3, 27, 9:

    cavum,

    id. Ep. 1, 7, 33:

    praesepia,

    Verg. E. 7, 39:

    urbem,

    id. A. 2, 749:

    Macedoniam,

    Nep. Eum. 6, 1:

    pugnam (shortly before, redire in pugnam),

    Liv. 37, 43:

    expeditionem,

    Suet. Claud. 1.—
    (β).
    With prep.:

    onerarias retro in Africam repetere,

    Liv. 25, 25 fin. Drak.:

    ad vada,

    Verg. Cul. 104:

    ad prima vestigia,

    Grat. Cyn. 245.—
    (γ).
    Absol.:

    quid enim repetiimus (sc. patriam)?

    Liv. 5, 51.—Freq. in medic. lang., to return, recur:

    morbi repetunt,

    Cels. 2, 1; 3, 22; 4, 4; 14 al. —
    II.
    Transf. (class.).
    A.
    To fetch, bring, or take back (cf. revoco).
    1.
    Lit.:

    filium istinc repetere,

    Plaut. Truc. 4, 3, 72:

    repudiatus repetor,

    Ter. And. 1, 5, 14:

    Lysias est Atticus, quamquam Timaeus eum quasi Liciniā et Muciā lege repetit Syracusas,

    Cic. Brut. 16, 63:

    qui maxime me repetistis atque revocastis,

    id. Dom. 57, 144:

    navigo in Ephesum, ut aurum repetam ab Theotimo domum,

    Plaut. Bacch. 4, 6, 7:

    ad haec (impedimenta) repetenda,

    Caes. B. C. 3, 76:

    aliquid ab Urbe,

    Suet. Calig. 39; cf.:

    thoracem Magni Alexandri e conditorio ejus,

    id. ib. 52 fin.:

    partem reliquam copiarum continenti,

    id. Aug. 16:

    alii (elephanti) deinde repetiti ac trajecti sunt,

    others were then brought and passed over, Liv. 21, 28:

    ut alium repetat in eundem rogum,

    Sen. Oedip. 61. —
    2.
    Trop., in partic.
    a.
    To take hold of or undertake again; to enter upon again; to recommence, resume, renew, repeat an action, a speech, etc. (cf.:

    renovo, restauro): praetermissa repetimus, incohata persequimur,

    Cic. Fin. 5, 19, 51:

    longo intervallo haec studia repetentem,

    id. Fat. 2, 4; id. Att. 15, 11, 1:

    oratio carens hac virtute (sc. ordine) necesse est multa repetat, multa transeat,

    Quint. 7, prooem. §

    3: ad verbum repetita reddantur,

    id. 11, 2, 39 et saep.:

    eadem vetera consilia,

    Cic. Verr. 1, 6, 17:

    hoc primus repetas opus, hoc postremus omittas,

    Hor. Ep. 1, 6, 48:

    susurri Compositā repetantur horā,

    id. C. 1, 9, 20:

    relicta,

    id. Ep. 1, 7, 97:

    verba,

    Ov. H. 20, 9:

    audita,

    id. ib. 20, 193:

    repetitum Mulciber aevum Poscit,

    id. M. 9, 422:

    auspicia de integro,

    Liv. 5, 17:

    pugnam,

    id. 10, 36 acrius bellum, Just. 12, 2, 13:

    iter,

    Ov. A. A. 3, 747:

    sollemnia,

    Tac. A. 3, 6 fin.:

    spectacula ex antiquitate,

    to restore, Suet. Claud. 21; cf.:

    genera ignominiarum ex antiquitate,

    id. Tib. 19:

    legatum,

    Dig. 30, 1, 32:

    usum fructum,

    ib. 7, 4, 3.— With de:

    de mutatione litterarum nihil repetere hic necesse est,

    Quint. 1, 7, 13.— With object-clause:

    repetam necesse est, infinitas esse species,

    Quint. 6, 3, 101; 46: ut repetam coeptum pertexere dictis, Lucr. 1, 418; cf.:

    commemorare res,

    id. 6, 936.— Poet.: rĕpĕtītus, a, um, as an adv., repeatedly, anew, again:

    repetita suis percussit pectora palmis,

    Ov. M. 5, 473; 12, 287:

    robora caedit,

    id. ib. 8, 769:

    vellera mollibat longo tractu,

    by drawing out repeatedly, id. ib. 6, 20; cf.:

    haec decies repetita placebit,

    Hor. A. P. 365. —
    b.
    In discourse, to draw, deduce, derive from anywhere; to go back to, begin from anywhere (cf. deduco):

    populum a stirpe,

    Cic. Rep. 3, 12, 21:

    repetere populi originem,

    id. ib. 2, 1, 3:

    ipsius juris ortum a fonte... stirpem juris a naturā,

    id. Leg. 1, 6, 20:

    usque a Corace nescio quo et Tisiā,

    id. de Or. 1, 20, 91; 2, 2, 6:

    ab ultimā antiquitate,

    id. Fin. 1, 20, 65:

    brevis erit narratio, si non ab ultimo repetetur,

    id. Inv. 1, 20, 28; Quint. 5, 10, 83:

    aliquid a Platonis auctoritate,

    Cic. Tusc. 5, 12, 34:

    ingressio non ex oratoriis disputationibus ducta sed e mediā philosophiā repetita,

    id. Or. 3, 11:

    res remotas ex litterarum monumentis,

    id. Inv. 1, 1, 1: initia amicitiae ex parentibus nostris, Bithyn. ap. Cic. Fam. 6, 16 init.:

    verba ex ultimis tenebris, ex vetustate,

    Quint. 8, 3, 25; 11, 1, 49; 1, 4, 4:

    alte vero et, ut oportet, a capite repetis, quod quaerimus,

    Cic. Leg. 1, 6, 18:

    tam longa et tam alte repetita oratio,

    id. de Or. 3, 24, 91; id. Rep. 4, 4, 4:

    repetam paulo altius, etc.,

    id. Clu. 24, 66:

    altius omnem Expediam primā repetens ab origine famam,

    Verg. G. 4, 286; so,

    altius,

    Quint. 5, 7, 27; 6, 2, 2; 11, 1, 62; Suet. Ner. 2:

    transilire ante pedes posita et alia longe repetita sumere,

    Cic. de Or. 3, 40, 160; so,

    longe,

    id. Fam. 13, 29, 2; id. Div. 2, 58, 119:

    longius,

    id. Inv. 1, 49, 91; Quint. 5, 7, 17; 5, 11, 23:

    repetitis atque enumeratis diebus,

    reckoned backwards, Caes. B. C. 3, 105; so,

    repetitis diebus ex die vulneris,

    Dig. 9, 2, 51, § 2:

    repetitā die,

    ib. 10, 4, 9, § 6; 39, 2, 15, § 31; 43, 19, 1, § 10; 22, 4, 3.—
    c.
    Repetere aliquid memoriā, memoriam rei, or (rarely without memoriā) aliquid, to call up again in the mind; to call to mind, recall, recollect (cf.:

    revoco, recordor): cogitanti mihi saepenumero et memoriā vetera repetenti,

    Cic. de Or. 1, 1, 1; id. Fam. 11, 27, 2; id. Rep. 1, 8, 13; Verg. A. 1, 372:

    repete memoriā tecum, quando, etc.,

    Sen. Brev. Vit. 3, 3; cf. with object-clause: memoriā repeto, diem esse hodiernum, quo, etc., Scipio Afric. ap. Gell. 4, 18, 3; Quint. 1, 6, 10:

    repete temporis illius memoriam,

    Cic. Deiot. 7, 20; id. Verr. 2, 4, 47, § 105:

    memoriam ex annalibus,

    Liv. 8, 18:

    veteris cujusdam memoriae recordationem,

    Cic. de Or. 1, 2, 4.—Without memoriā:

    reminisci quom ea, quae tenuit mens ac memoria, cogitando repetuntur,

    Varr. L. L. 6, § 44 Müll.:

    si omnium mearum praecepta litterarum repetes, intelleges, etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 7:

    supra repetere et paucis instituta majorum disserere,

    Sall. C. 5, 9:

    unde tuos primum repetam, mea Cynthia, fastus,

    Prop. 1, 18, 5:

    cum repeto noctem, quā, etc.,

    Ov. Tr. 1, 3, 3:

    te animo repetentem exempla tuorum,

    Verg. A. 12, 439.— With object-clause:

    repeto, me correptum ab eo, cur ambularem,

    Plin. Ep. 3, 5, 16; 7, 6, 7; 13; Suet. Gram. 4:

    multum ante repetito, concordem sibi conjugem, etc.,

    Tac. A. 3, 33.— Absol.:

    inde usque repetens, hoc video,

    Cic. Arch. 1, 1:

    genitor mihi talia (namque Nunc repeto) Anchises fatorum arcana reliquit,

    Verg. A. 7, 123; 3, 184.—
    B.
    To ask, demand, or take again or back; to demand or claim what is due (syn. reposco).
    1.
    In gen.
    a.
    Lit.:

    si quis mutuom quid dederit, fit pro proprio perditum, quom repetas,

    Plaut. Trin. 4, 3, 45; cf. id. ib. 5, 2, 7:

    suom,

    id. Ps. 1, 3, 63:

    neque repeto pro illā quidquam abs te pretii,

    Ter. Eun. 4, 6, 11:

    bona sua,

    Cic. Verr. 2, 3, 13, § 32:

    abs te sestertium miliens ex lege,

    id. Div. in Caecil. 5, 19:

    ereptas pecunias,

    id. ib. 5, 18; cf.:

    quae erepta sunt,

    id. Sull. 32, 89:

    mea promissa,

    id. Planc. 42, 101:

    obsides,

    Caes. B. G. 1, 31:

    urbes bello superatas in antiquum jus,

    Liv. 35, 16, 6:

    Homerum Colophonii civem esse dicunt suum, Chii suum vindicant, Salaminii repetunt,

    Cic. Arch. 8, 19:

    Cicero Gallum a Verticone repetit, qui litteras ad Caesarem referat,

    applied again for, Caes. B. G. 5, 49:

    si forte suas repetitum venerit plumas,

    Hor. Ep. 1, 3, 18:

    nec repetita sequi curet Proserpina matrem,

    Verg. G. 1, 39:

    Politorium rursus bello,

    to retake, Liv. 1, 33, 3.—
    b.
    Trop.: qui repetit eam, quam ego patri suo quondam spoponderim, dignitatem, Cic. Fl. 42, 106; cf.:

    pro eo (beneficio) gratiam repetere,

    Liv. 1, 47:

    civitatem in libertatem,

    id. 34, 22, 11:

    parentum poenas a consceleratissimis filiis,

    Cic. Rosc. Am. 24, 67:

    ab isto eas poenas vi repetisse, aliquo,

    id. Verr. 2, 5, 63, § 163:

    ut ne mors quidem sit in repetendā libertate fugiendā,

    in the effort to recover, id. Phil. 10, 10, 20:

    libertatem per occasionem,

    Liv. 3, 49; cf.:

    dies ille libertatis improspere repetitae,

    Tac. A. 1, 8:

    beneficia ab aliquo,

    Sall. J. 96, 2:

    honores quasi debitos ab aliquo,

    id. ib. 85, 37:

    repete a me rempublicam,

    take back from me, Suet. Caes. 78: repetitumque, duobus uti mandaretur consulum nomen imperiumque, it was demanded again, that, etc., Liv. 3, 33: se repetere, to recover one ' s self, Sen. Ep. 104, 6.—
    2.
    In partic., publicists' and jurid. t. t.
    a.
    Of the fetiales: repetere res, to demand back from the enemy things which they had taken as booty; hence, in gen., to demand satisfaction:

    (fetiales) mittebantur antequam conciperetur (bellum), qui res repeterent,

    Varr. L. L. 5, § 86 Müll.; Liv. 1, 32; 4, 30; 7, 6; 32; Cic. Off. 1, 11, 36:

    jure gentium res repeto,

    Sall. H. 3, 61, 17 Dietsch:

    amissa bello repetere,

    Just. 6, 6, 7; cf. clarigatio and clarigo. —
    b.
    In jurid. lang.: res repetere, to demand back or reclaim one ' s property before a court:

    in iis rebus repetendis, quae mancipi sunt,

    Cic. Mur. 2, 3.— Hence, transf., in gen., to seek to obtain, to reclaim: non ex jure manum consertum, sed magi' ferro Rem repetunt, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 277 Vahl.).—
    c.
    Pecuniae repetundae, or simply repetundae, money or other things extorted by a provincial governor, and that are to be restored (at a later period, referring to any bribed officer):

    L. Piso legem de pecuniis repetundis primus tulit,

    Cic. Verr. 2, 3, 84, § 195; 2, 4, 25, § 56; id. Brut. 27, 106; id. Off. 2, 21, 75:

    quorum causā judicium de pecuniis repetundis est constitutum,

    id. Div. in Caecil. 4, 11:

    clames te lege pecuniarum repetundarum non teneri,

    id. Clu. 53, 148:

    pecuniarum repetundarum reus,

    Sall. C. 18, 3:

    oppugnatus in judicio pecuniarum repetundarum,

    id. ib. 49, 2:

    quā lege a senatore ratio repeti solet de pecuniis repetundis,

    Cic. Clu. 37, 104:

    accusare de pecuniis repetundis,

    id. Rab. Post. 4, 9; id. Clu. 41, 114:

    cum de pecuniis repetundis nomen cujuspiam deferatur,

    id. Div. in Caecil. 3, 10:

    de pecuniis repetundis ad recuperatores itum est,

    Tac. A. 1, 74 fin. —With ellipsis of pecuniis:

    repetundarum causae, crimen, lex,

    Quint. 4, 2, 85; 5, 7, 5; 4, 2, 15; Tac. A. 4, 19; 13, 43; 12, 22; 13, 33; id. H. 1, 77; 4, 45; Plin. Ep. 2, 11, 3:

    repetundarum reus,

    Val. Max. 9, 12, 7:

    repetundarum argui,

    Tac. A. 3, 33:

    accusare,

    Suet. Dom. 8:

    postulari,

    Tac. A. 3, 66; Suet. Caes. 4:

    absolvi,

    Tac. A. 13, 30:

    convinci,

    Suet. Caes. 43:

    damnari,

    Tac. A. 3, 70; 14, 28:

    teneri,

    id. ib. 11, 7: Pilius de repetundis eum postulavit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2 (for which, §

    3, de pecuniis repetundis): neque absolutus neque damnatus Servilius de repetundis,

    id. ib. §

    3: damnatum repetundis consularem virum,

    Suet. Oth. 2 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > repeto

  • 91 vox

    vox, vōcis, f. [voco], a voice, sound, tone, cry, call.
    I.
    Lit.:

    omnes voces hominis, ut nervi in fidibus, ita sonant, ut a motu animi quoque sunt pulsae, etc.,

    Cic. de Or. 3, 57, 216:

    exsurge praeco... Exerce vocem,

    Plaut. Poen. prol. 13:

    set comprimunda vox mihi atque oratio'st,

    i. e. I must hold my peace, id. Ps. 1, 4, 16:

    humana,

    id. Bacch. 5, 2, 22:

    ulceribus vocis via saepta coïbat,

    Lucr. 6, 1148; cf.:

    quarum (faucium) vitio et frangitur et obscuratur et exasperatur et scinditur vox,

    Quint. 11, 3, 20:

    mira est quaedam natura vocis,

    Cic. Or. 17, 57:

    cum (eloquentia) constet e voce atque motu,

    id. ib. 17, 55:

    vox inflexa ad miserabilem sonum,

    id. de Or. 2, 46, 193:

    inclinata ululantique voce canere,

    id. ib. 8, 27:

    legem Voconiam magnā voce et bonis lateribus suasi,

    id. Sen. 5, 14; so,

    magnā,

    Hor. S. 1, 7, 31: 1, 9, 76: summa id. ib. 1, 3, 8: sedata et depressa. Auct. Her. S, 12, 21:

    tremebunda,

    id. ib. 3, 14, 25:

    theatrum ita resonans, ut usque Romam significationes vocesque referantur,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 42:

    vocem late nemora alta remittunt,

    echo, Verg. A. 12, 929:

    ut nostrorum militum vocibus nonnihil carperetur,

    cries, shouts, Caes. B. G. 3, 17; cf.:

    enimvero voce'st opus: Nausistrata, exi,

    I must exert my voice, must call out, Ter. Phorm. 5, 7, 92.— Of inanimate things ( poet.):

    ad sonitum vocis (i. e. remorum) vestigia torsit,

    Verg. A. 3, 669:

    fractae voces (maris),

    id. ib. 3, 556; cf. Serv. ad Verg. A. 7, 519; Lucr. 4, 524 sqq.—
    II.
    Transf.
    A.
    That which is uttered by the voice, i. e. a word, saying, speech, sentence, proverb, maxim (syn.: vocabulum, verbum); sing.:

    dico, Epicurum non intellegere, quid sonet haec vox voluptatis, id est, quae res huic voci subiciatur,

    Cic. Fin. 2, 2, 6:

    illa Platonis vera et tibi certe non inaudita vox,

    id. de Or. 3, 6, 21:

    hanc sententiam significare videtur Laconis illa vox,

    id. Tusc. 1, 46, 111; so, noêma, quā voce omnis intellectus accipi potest, Quint. 8, 5, 12:

    is verbi sensus, vis ea vocis erat,

    Ov. F. 5, 484:

    vocem pro aliquo mittere,

    Cic. Sest. 19, 42; id. Fl. 3, 6:

    vocem exprimere,

    id. Att. 2, 21, 5; Caes. B. G. 1, 32; cf.:

    vox populi Romani majestate indigna,

    id. ib. 7, 17, 3:

    quod est positum in voce simplice,

    Quint. 1, 9, 4:

    nescit vox missa reverti,

    Hor. A. P. 390:

    constitue, nihil esse opis in hac voce: civis Romanus sum,

    Cic. Verr. 2, 5, 65, § 168; id. Lael. 15, 59; Caes. B. C. 1, 7; Plin. Ep. 4, 17, 9:

    ego cum Graecos facerem... Versiculos, vetuit tali me voce Quirinus: In silvam non ligna feras, etc.,

    Hor. S. 1, 10, 32:

    siderā excantata voce Thessalā,

    incantation, id. Epod. 5, 45:

    consulum voci atque imperio non oboedire,

    command, Cic. Rab. Perd. 8, 23; Val. Max. 2, 2, 4:

    unā voce,

    unanimously, Cic. de Or. 1, 11, 46.— Plur.:

    cum illius nefarii gladiatoris voces percrebuissent,

    Cic. Mur. 25, 50:

    non igitur ex singulis vocibus philosophi spectandi sunt,

    sayings, id. Tusc. 5, 10, 31:

    ex percunctatione nostrorum vocibusque Gallorum ac mercatorum, etc.,

    Caes. B. G. 1, 39:

    voces per vinum, somnum. etc.... emissae,

    Quint. 5, 7, 36:

    victus Veneris Vocibus,

    Hor. C. 4, 6, 22:

    contumeliosae,

    abusive expressions, abuse, Caes. B. C. 1, 69:

    sunt verba et voces, quibus hunc lenire dolorem Possis,

    sayings, maxims, doctrines, Hor. Ep. 1, 1, 34; cf.:

    populum falsis Dedocet uti Vocibus,

    id. C. 2, 2, 21:

    deripere lunam vocibus,

    with charms, incantations, id. Epod. 17, 78; so,

    sacrae,

    id. ib. 17, 6:

    Marsae,

    id. ib. 5, 76.—
    B.
    Speech, language, in gen., = sermo ( poet. and in post-Aug. prose):

    cultus hominum recentum Voce formasti catus (Mercurius),

    Hor. C. 1, 10, 3:

    Graiā scierit sive Latinā Voce loqui,

    Ov. Tr. 3, 12, 40:

    cum civem ex voce cognovisset,

    Just. 11, 15.—
    C.
    Accent, tone:

    ipsa natura... in omni verbo posuit acutam vocem,

    Cic. Or. 18, 58; cf.:

    rustica vox et agrestis quosdam delectat,

    pronunciation, accent, id. de Or. 3, 11, 42.

    Lewis & Short latin dictionary > vox

  • 92 acciō (ad-c-)

        acciō (ad-c-) cīvī, cītus, īre,    to call, summon, send for, invite: si accierit, accurram: Aenean acciri omnes Exposcunt, V.: ex Latio fortissimum quemque, S.: acciti ibant, they went at the summons, S.: in regnum Romam, summoned to reign at Rome, L.: bello acciti reges, V.: alqm filio doctorem.—Supin. acc.: auxilia accitum mittit.

    Latin-English dictionary > acciō (ad-c-)

  • 93 accītus

        accītus    P. of accio.
    * * *
    I
    accita, accitum ADJ
    imported, brought from abroad
    II
    summons, call

    Latin-English dictionary > accītus

  • 94 (accītus

        (accītus ūs), m    [accio], a summons, call; only abl sing.: istius, at his summons: genitoris, V.

    Latin-English dictionary > (accītus

  • 95 acclāmō (ad-c-)

        acclāmō (ad-c-) āvī, ātus, āre,    to call to, shout at, exclaim: hostis omnibus, qui acclamassent: populus cum risu acclamavit, ipsa esse: (provincia) cui acclamari solet: ne acclametur times? cunctis servatorem liberatoremque adclamantibus, applauding, L.

    Latin-English dictionary > acclāmō (ad-c-)

  • 96 ad-hibeō

        ad-hibeō uī, itus, ēre    [habeo], to hold toward, turn to, apply, add to: manūs medicas ad volnera, V.: ad panem adhibere, eat with: manūs genibus adhibet, i. e. clasps, O.—Fig., to furnish, produce, bring forward, apply, bestow, administer: parti corporis scalpellum: oratio, quae lumen adhibere rebus debet: (oratio) ad volgus adhibenda: alicui voluptates: oratorem, call to one's aid: animum, give close attention, V.—Esp., to bring to, summon, employ: fratrem adhibet, Cs.: adhibitis amicis, S.: leges, ad quas (sc. defendendas) adhibemur, we are summoned: adhibebitur heros, shall be brought upon the stage, H.: aliquem in partem periculi, O. —With ad or in consilium (concilium), to summon for counsel, consult: neque hos ad concilium adhibendos censeo, Cs.: illis adhibitis in consilium: (plebes) nullo adhibetur consilio, Cs.; cf. adhibitis omnibus Marcellis, qui tum erant.—Adhibere aliquem cenae or epulis, to invite to dinner, invite to a banquet, entertain: adhibete Penatīs et patrios epulis, etc., V.: convivio neminem, L.: alteris Te mensis deum (when tutelary gods were invoked), H.: mulieres in convivium.—To treat, handle, act towards: victu quam liberalissime adhiberi: alqm severius.—Adhibere aliquid, to put to use, apply, use, employ for, use in: modum quemdam: adhibitā audaciā et virtute, calling to their aid, Cs.: belli necessitatibus patientiam, L.: curam in valetudine tuendā, N.: fidem in amicorum periculis: modum vitio, to set bounds: memoriam contumeliae, to retain in memory, N.—Esp. in phrase, adhibere vim, to employ compulsion, compel: si hanc vim adhibes, quid opus est iudicio? — Poet.: Munitaeque adhibe vim sapientiae, storm the defences of wisdom, H.

    Latin-English dictionary > ad-hibeō

  • 97 ad-iūrō

        ad-iūrō āvī, —, āre,    to swear to in addition, attest besides, add to an oath: praeter commune ius iurandum haec, L.—To add an oath, swear to, confirm by oath: omnia: adiuras id te non esse facturum: in quae adactus est verba, L.—To call to witness, attest, swear by: Stygii caput, V.: te, Ct.

    Latin-English dictionary > ad-iūrō

  • 98 ad-ōrō

        ad-ōrō āvī, ātus, āre,    to call upon, entreat, supplicate, implore: prece numen, V.: adorati di, ut bene eveniret, L.: maneat, adoro, Pr.: pacem deum, i. e. the favor of the gods, L.—To reverence, honor, worship: Phoebum, O.: sanctum sidus, V.

    Latin-English dictionary > ad-ōrō

  • 99 ambigō

        ambigō ere, only present stem    [ambi + ago], to go about, go around, avoid: patriam, Ta.—Fig., to hesitate, waver, doubt, be in doubt about: ius. quod ambigitur, of which there is a doubt: Quale quid sit, ambigitur, is uncertain: adspici volucrem, non ambigitur, cannot be doubted, Ta.: ne quis ambigat decus eam habere, Ta.—To argue, dispute, contend, debate: de vero: cum eo: de quo (fundo) nihil ambigebatur, there was no dispute.
    * * *
    ambigere, -, - V
    hesitate, be in doubt; argue, dispute, contend; call in question; be at issue

    Latin-English dictionary > ambigō

  • 100 animadvertō or -vortō or (older) animum advertō

        animadvertō or -vortō or (older) animum advertō (constr. as one word), tī, sus, ere    [animum + adverto], to direct the mind, give attention to, attend to, consider, regard, observe: tuam rem, T.: eadem in pace: sed animadvertendum est diligentius quae sit, etc.: animum advertere debere, qualis, etc., N.: ad mores hominum regendos, L.: illud animadvertisse, ut ascriberem, etc. consul animadvertere proximum lictorem iussit, to call attention to the consul's presence, L.—To mark, notice, observe, perceive, see, discern: horum silentium: puerum dormientem: quod quale sit: Postquam id vos velle animum advorteram, T.: innocentes illos natos, etc., N.: haec... utcumque animadversa aut existimata erunt, whatever attention or consideration be given, L.: his animadversis, V.: illud ab Aristotele animadversum, the fact observed by. — To attend to, censure, blame, chastise, punish: ea ab illo animadvortenda iniuria est, deserves to be punished, T.: O facinus animadvortendum, worthy of punishment, T.: vox... in quā nihil animadverti possit, there is nothing censurable: neque animadvertere... nisi sacerdotibus permissum, Ta.: verberibus in civīs, S.: si in hunc animadvertissem: cum animadversum esset in iudices.

    Latin-English dictionary > animadvertō or -vortō or (older) animum advertō

См. также в других словарях:

  • call — call …   Dictionnaire des rimes

  • Call — (k[add]l), v. t. [imp. & p. p. {Called} (k[add]ld); p. pr. & vb. n. {Calling}] [OE. callen, AS. ceallian; akin to Icel. & Sw. kalla, Dan. kalde, D. kallen to talk, prate, OHG. kall[=o]n to call; cf. Gr. ghry ein to speak, sing, Skr. gar to praise …   The Collaborative International Dictionary of English

  • call — 1 vt 1: to announce or recite loudly call ed the civil trial list 2: to admit (a person) as a barrister was call ed to the bar 3: to demand payment of esp. by formal notice call …   Law dictionary

  • Call on Me — «Call on Me» …   Википедия

  • call — [kôl] vt. [ME callen < Late OE ceallian & or < ON kalla < IE base * gal , to scream, shriek > Brythonic galw, call, Ger klage & (?) MIr gall, swan] 1. to say or read in a loud tone; shout; announce [to call the names of stations] 2.… …   English World dictionary

  • Call — Call, n. 1. The act of calling; usually with the voice, but often otherwise, as by signs, the sound of some instrument, or by writing; a summons; an entreaty; an invitation; as, a call for help; the bugle s call. Call of the trumpet. Shak. [1913… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • call — ► VERB 1) cry out to (someone) in order to summon them or attract their attention. 2) telephone. 3) (of a bird or animal) make its characteristic cry. 4) pay a brief visit. 5) give a specified name or description to. 6) fix a date or time for (a… …   English terms dictionary

  • Call — may refer to: NOTOC Technology* Call (telecommunications) * Telephone call * Computer assisted language learning, a concept in language education * System call, the mechanism used by an application program to request service from the operating… …   Wikipedia

  • Call Me — may refer to:Albums* Call Me (album), 1973 album by American soul singer Al Greenongs* Call Me (Aretha Franklin song), 1970 single by American soul singer Aretha Franklin * Call Me (Blondie song), 1980 single, theme from American Gigolo * Call Me …   Wikipedia

  • Call — bezeichnet: Call (Tennis), eine Option für die Spieler in einem Tennis Match Call Option, einen Börsenbegriff Call (Band), deutsch österreichische Band das Mitbieten auf einen gegnerischen Einsatz beim Poker Spiel, siehe Setzverhalten Call (North …   Deutsch Wikipedia

  • Call — Call, v. i. 1. To speak in loud voice; to cry out; to address by name; sometimes with to. [1913 Webster] You must call to the nurse. Shak. [1913 Webster] The angel of God called to Hagar. Gen. xxi. 17. [1913 Webster] 2. To make a demand,… …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»