-
1 cieō
cieō cīvī, citus, ēre [1 CI-], to cause to go, move, stir, drive: natura omnia ciens et agitans: animal motu cietur suo: imo aequora fundo, stirs up, V: alquos e municipiis, Ta.: puppes sinistrorsum citae, H.—In law: ciere erctum, to divide the inheritance.—Fig., to put in motion, rouse, disturb: aurae cient (mare), L.: tonitru caelum omne ciebo, V.— To call by name, name, call, invoke. magnā supremum voce ciemus, i. e. utter the last invocation to the Manes, V.: numina, O.: triumphum nomine, i. e. to call Io triumphe! L.: patrem, i. e. show one's free birth, L. — To summon, rouse, stir, call. ad arma, L.: aere viros, V.: ad sese alqm, Ct.: ille cieri Narcissum postulat, Ta.—To call upon for help, invoke, appeal to: nocturnos manes, V.: vipereas sorores, the Furies, O.: foedera et deos, L.— To excite, stimulate, rouse, enliven, produce, cause, occasion, begin: motūs: tinnitūs aere, Ct.: fletūs, V.: murmur, V.: pugnam, L.: pugnam impigre, Ta.: bellum, L.: belli simulacra, V.: tumultum, L.: Martem, V.* * *ciere, civi, citus V TRANSmove; shake; rouse, stir/call up; disturb; provoke; invoke; produce; discharge -
2 accersō
accersōs ee arcesso.* * *Iaccersere, accersi, - V TRANSsend for, summon; indict/accuse; fetch, import; invite; invoke; bring on oneselfIIaccersere, accersivi, accersitus V TRANSsend for, summon; indict/accuse; fetch, import; invite; invoke; bring on oneself -
3 implōrō (in-pl-)
implōrō (in-pl-) āvī, ātus, āre [in+ploro], to invoke with tears: nomen filii (i. e. filium nomine). —To call to help, call for aid, appeal to, invoke, beseech, entreat, implore: alqm: deos deasque omnīs: milites, ne, etc., Cs.: fidem vostram, T.: cuius hominis fides imploranda est?: iura libertatis.—To pray for, beg earnestly, implore: auxilium a populo R., Cs.: auxilium urbi, L.: Caelestīs aquas doctā prece, H.: Romanos imploratos auxilium, etc., L.: cum me res p. implorarit. -
4 vocō
vocō āvī, ātus, āre [VOC-], to call, summon, invoke, call together, convoke: (patrem) blandā voce: hominum multitudinem ex omni provinciā vocat, Cs.: classico ad concilium milites ad tribunos, L.: patribus vocatis, V.: Fertur haec moriens pueris dixisse vocatis, H.: ut in senatum vocarentur qui, etc., L.: in contionem vocari placuit, L.— Poet.: Tum cornix plenā pluviam vocat voce, i. e. announces, V.: pugnas, i. e. declare war, V.— To call upon, invoke, appeal to: Voce vocans Hecaten, invoking, V.: ventis vocatis, V.: Auxilio deos, V.: vos (deos) in verba, as witnesses, O.: Quem vocet divōm populus, H.: votis imbrem, call down, V.: (Charon) levare functum Pauperem laboribus Vocatus, H.—In legal proceedings, to cite, summon: in ius: vocatus Ariston purgare sese, L.—As a guest, to bid, invite, ask: alqm ad cenam, T.: ad prandium volgo: Spatium Vocandi dabitur, i. e. for sending invitations, T.—To call, invite, exhort, summon, urge, stimulate: me ad vitam: quam in spem me.—To challenge, defy: centuriones hostīs, si introire vellent, vocare coeperunt, Cs.: cum hinc Aetoli vocarent ad bellum, L.: cantu vocat in certamina divos, V.—To call by name, name, denominate, designate, entitle: urbem Romam, Enn. ap. C.: regem illum unum: ad Spelaeum, quod vocant, biduum moratus, L.: me miserum vocares, H.: patrioquo vocat de nomine mensem, names after, O.: se Quirinum vocari: Sive tu Lucina probas vocari, H.—To call, bring, draw, put, set, place: apud milites me in invidiam: in partem (hereditatis) mulieres vocatae sunt, succeeded to a share: me ad Democritum vocas, refer: eam (causam) in iudicium, bring to trial: quae fecisti, in iudicium voco, I call to account: sub iudicium singula verba, O.: si ad calculos eum res p. vocet, L.: Italiam ad exitium vocas, i.e. threaten with ruin.—Of things, to invite, call, summon, incite, arouse: lenis crepitans vocat Auster in altum, V.: Quāque vocant fluctūs, O.: Carthaginiensīs fessos nox ad quietem vocabat, L.: ipso anni tempore ad gerendum bellum vocari, Cs.* * *vocare, vocavi, vocatus Vcall, summon; name; call upon -
5 imploro
implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).I.With personal objects:II.quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?
Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,
id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:nomen filii, i. e. filium nomine,
id. Verr. 2, 5, 49, § 129:mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,
Caes. B. G. 1, 51 fin.:imploratus a Siculis in auxilium,
Just. 23, 3; cf.:ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,
id. 22, 2:a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,
Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,
Liv. 34, 23, 3.—With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?
Cic. Quint. 30, 94 fin.:misericordiam,
id. Mur. 40, 86; cf.:vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,
id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:sensus vestros,
id. Sull. 23, 64:Heracliti memoriam,
id. Ac. 2, 4, 11:implorantes jura libertatis et civitatis,
id. Verr. 2, 1, 3, § 7:mater filii nomen implorans,
repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §129: auxilium a populo Romano,
Caes. B. G. 1, 31, 7; so,nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,
id. B. C. 1, 1 fin.:auxilium prope eversae urbi,
Liv. 4, 9, 1:quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,
Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:unius opem,
Cic. Rep. 1, 40; cf.:poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,
Hor. Ep. 2, 1, 135:leges,
Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:mederis erroribus, sed implorantibus,
Plin. Pan. 46, 8. -
6 imprecor
I. (α).Of good wishes (rare): solito sermone salutem ei fuerat imprecatus, had wished health to her (on sneezing), App. M. 9, p. 228:(β).cui multos imprecamur annos,
Hier. Ep. 97 fin.:alicui bene,
Petr. 78.—Of evil: litora litoribus contraria, fluctibus [p. 908] undas lmprecor, Verg. A. 4, 629:II.diras Pompeio,
Plin. 8, 7, 7, § 21:hoc tibi pro meritis et talibus imprecor ausis, ut, etc.,
Mart. 7, 24, 7; Sen. Contr. 1, 3, 1; 3, 16, 5; Suet. Aug. 65; id. Cal. 23; Tac. A. 6, 24; id. H. 1, 84; Sen. Ep. 110, 2; id. Ben. 6, 27, 1 al.—To pray to, call upon, invoke (post-class.):incrementa solis augusti,
App. M. 2, p. 127:Deus pater est imprecandus, ut, etc.,
Hier. adv. Helv. 2. -
7 inploro
implōro ( inpl-), āvi, ātum, 1 (archaic form: endoplorato implorato, quod est cum questione inclamare: implorare namque est cum fletu rogare, quod est proprie vapulantis, Paul. ex Fest. p. 77 Müll.), v. a. [in-ploro], to invoke with tears, call to one ' s assistance, call upon for aid; to invoke, beseech, entreat, implore (freq. and class.; cf. invoco).I.With personal objects:II.quem enim alium appellem? quem obtester? quem implorem?
Cic. Fl. 2, 4; cf.: vos etiam atque etiam imploro et appello, sanctissimae deae... deos deasque omnes imploro atque obtestor, id. Verr. 2, 5, 72, § 188:deos precari, venerari, implorare debetis, ut, etc.,
id. Cat. 2, 13, 29 fin.; cf.:nomen filii, i. e. filium nomine,
id. Verr. 2, 5, 49, § 129:mulieres milites passis crinibus flentes implorabant, ne, etc.,
Caes. B. G. 1, 51 fin.:imploratus a Siculis in auxilium,
Just. 23, 3; cf.:ad cujus auxilium Hamilcar imploratus,
id. 22, 2:a Veiis exercitum Camillumque ducem implorabunt,
Liv. 9, 4, 13.—With two acc. (very rare):Romanos imploratos auxilium adversus Philippum tulisse opem,
Liv. 34, 23, 3.—With inanim. or abstr. objects, to pray earnestly for, to beseech, entreat, implore, appeal to:qui deus appellandus est? cujus hominis fides imploranda est?
Cic. Quint. 30, 94 fin.:misericordiam,
id. Mur. 40, 86; cf.:vestram fidem, dignitatem, religionem in judicando non imploro,
id. Verr. 2, 3, 62, § 146; id. Mil. 34, 92:sensus vestros,
id. Sull. 23, 64:Heracliti memoriam,
id. Ac. 2, 4, 11:implorantes jura libertatis et civitatis,
id. Verr. 2, 1, 3, § 7:mater filii nomen implorans,
repeating aloud with tears, id. ib. 2, 5, 49, §129: auxilium a populo Romano,
Caes. B. G. 1, 31, 7; so,nequicquam ejus auxilium, si postea velit, senatum imploraturum,
id. B. C. 1, 1 fin.:auxilium prope eversae urbi,
Liv. 4, 9, 1:quae (altera pars) non oratoris ingenium, sed consulis auxilium implorat et flagitat,
Cic. Rab. Perd. 3, 9; cf. id. de Or. 2, 33, 144; Caes. B. G. 1, 32, 4:unius opem,
Cic. Rep. 1, 40; cf.:poscit opem chorus et... Caelestes implorat aquas docta prece blandus,
Hor. Ep. 2, 1, 135:leges,
Liv. 3, 56, 12.— Rarely absol.:mederis erroribus, sed implorantibus,
Plin. Pan. 46, 8. -
8 inprecor
I. (α).Of good wishes (rare): solito sermone salutem ei fuerat imprecatus, had wished health to her (on sneezing), App. M. 9, p. 228:(β).cui multos imprecamur annos,
Hier. Ep. 97 fin.:alicui bene,
Petr. 78.—Of evil: litora litoribus contraria, fluctibus [p. 908] undas lmprecor, Verg. A. 4, 629:II.diras Pompeio,
Plin. 8, 7, 7, § 21:hoc tibi pro meritis et talibus imprecor ausis, ut, etc.,
Mart. 7, 24, 7; Sen. Contr. 1, 3, 1; 3, 16, 5; Suet. Aug. 65; id. Cal. 23; Tac. A. 6, 24; id. H. 1, 84; Sen. Ep. 110, 2; id. Ben. 6, 27, 1 al.—To pray to, call upon, invoke (post-class.):incrementa solis augusti,
App. M. 2, p. 127:Deus pater est imprecandus, ut, etc.,
Hier. adv. Helv. 2. -
9 invoco
I.Lit.A.With living beings as objects: alium invocat, cum alio cantat, Naev. ap. Isid. Orig. 1, 26:B.invoco vos, Lares viales,
Plaut. Merc. 5, 2, 23:sibi deos,
id. Am. 5, 1, 9; cf.:in pariendo Junonem Lucmam,
Cic. N. D. 2, 27, 68:deos in auxilium,
Quint. 4 prooem. §5: deos precibus,
Tac. A. 16, 31:Deos testes,
Liv. 45, 31; Curt. 4, 10, 33; 5, 12, 3.—With a foll. subj.:justae preces invocantium, ad ultionem accingerentur,
Tac. H. 4, 79.—With things as objects, to invoke, appeal to, implore:II.leges,
Tac. A. 2, 71:auxilia libertati,
id. ib. 15, 56:arma alicujus adversus alium,
id. ib. 2, 46:fidem suorum militum,
id. H. 2, 9; Suet. Caes. 33:nomen Domini,
Vulg. Deut. 32, 3 saep. —Transf., in gen., to call by name, to name: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 2, 4 (Trag. v. 402 Vahl.):aliquem dominum, regem,
Curt. 10, 5, 9:reginas dominasque veris quondam, tunc alienis nominibus invocantes,
id. 3, 11, 25. -
10 precor
prĕcor, ātus ( gen. plur. precantūm, Ov. M. 12, 33; Plaut. Rud. 1, 5, 2), 1, v. dep. n. and a. [root Sanscr. pracch- prask-, to ask; Germ. fragen; v. posco].I.To ask, beg, entreat, pray, supplicate, request, invoke, call upon, beseech; to sue, say, or speak as a suppliant (class.; syn.: oro, rogo, supplico).(α).With acc. of the person addressed:(β).qui ne precari quidem Jovem optimum maximum possit,
Cic. Verr. 2, 4, 32, § 71; id. Balb. 24, 55:deos colere, precari, venerarique,
id. N. D. 1, 42, 119:quid veneramur, quid precamur deos,
id. ib. 1, 44, 122; id. Cat. 2, 13, 29:deos tacite malumus et intra nos ipsos precari,
Sen. Ben. 2, 1, 4:Nyctelium patrem precare,
Ov. A. A. 1, 567.—With dat. of person in whose behalf:(γ).bona omnia populo Romano,
Liv. 24, 16, 10:longum Augusto precare diem,
Prop. 3, 9, 49 (4, 10, 50).—With pro and abl. of person prayed for:(δ).ut jure sacerdotii precari deos pro te publice possim, quos nunc precor pietate privatā,
Plin. Ep. 10, 13 (8) fin.:pro necessario ac propinquo suo,
Curt. 5, 3, 14:pro nobis mitte precari,
Ov. M. 3, 614:pro te,
Front. Ep. ad Anton. 1, 1; Aug. Ep. 175, 5.—With acc. of thing prayed for:(ε).haec precatus sum,
Cic. Pis. 20, 46:hortatur pater veniam precari,
Verg. A. 3, 144:tibi di, quaecunque preceris commoda dent,
Hor. S. 2, 8, 75:date quae precamur,
id. C. S. 3:vitam,
Vell. 2, 79, 5; 2, 85, 5:saepe precor mortem,
Ov. P. 1, 2, 59.—So with two acc.:quod precarer deos,
Cic. Q. Fr. 1, 3, 9:ut quod deos precati eritis,
Liv. 40, 46, 9:quid habeo aliud deos immortales precari, quam ut, etc.,
Suet. Aug. 58 fin. —With ut, ne, quominus, or ( poet.) subj. alone:(ζ).ut fas sit vidisse, tacitus precatur,
Sen. Ep. 115, 4:deosque precetur et oret, ut,
Hor. A. P. 200; Cic. Dom. 57, 144; Curt. 7, 2, 31; Liv. 24, 5, 5; 25, 25, 6; 26, 25, 13:pro se quisque precari coepere, ne festinatione periculum augeret,
Curt. 3, 5, 14:precare ne jubeant, etc.,
Ov. A. A. 1, 568:si id non probares, quominus ambo unā necaremini non precarere,
Cic. Fin. 2, 24, 79:hoc quoque, dux operis, moneas, precor,
Ov. F. 4, 247:det solum miserae mite, precare, fuge,
id. P. 2, 2, 68:tandem venias precamur,
Hor. C. 1, 2, 30:reddas incolumem precor,
id. ib. 1, 3, 7; id. Epod. 3, 20.—With ab and abl. of person addressed:(η).precor ab iis ut, etc.,
Cic. Rab. Perd. 2, 5:hoc a diis immortalibus precari, ut, etc.,
Nep. Timol. 5, 2:quae precatus a diis sum, ut, etc.,
Cic. Mur. 1, 1: ab indigno, id. [p. 1440] Lael. 16, 57:esse stultitiam, a quibus bona precaremur, ab iis dantibus nolle sumere,
id. N. D. 3, 34, 84.—With acc. of the prayer:(θ).te bonas preces precor, uti sies volens propitius mihi,
Cato, R. R. 139; cf. id. ib. 132, 2.—With object-clause:(ι). (κ).sibi et vicinis serere se,
Plin. 18, 13, 35, § 131:numquam placidas esse precarer aquas,
Ov. H. 19, 82.—Absol.:II.fata deūm flecti precando,
Verg. A. 6, 376; so freq. in part. pres.:mitis precanti,
Stat. Th. 1, 189:verba precantia,
Ov. M. 7, 590:manum precantem Protendere,
Verg. A. 12, 930:oliva,
Stat. Th. 2, 478:eum sororem dedisse Prusiae precanti,
Liv. 42, 12, 4;and parenthetically: gnatique patrisque, Alma, precor, miserere,
Verg. A. 6, 117:parce, precor,
Hor. C. 4, 1, 2; Ov. H. 16, 11; id. Am. 3, 9, 67:per hoc decus, precor,
Hor. Epod. 5, 7.—In partic., to wish well or ill to any one, to hail, salute, or address one with a wish, alicui aliquid (class.).1.Of good wishes:2.sic exire e patriā, ut omnes sui cives salutem, incolumitatem, reditum precentur,
Cic. Pis. 14, 33:cape, Roma, triumphum, Et longum Augusto salva precare diem,
Prop. 3, 11 (4, 10), 50:nos perpetuam felicitatem reipublicae precari,
Suet. Aug. 58: sibi et suis euthanasian similem precabatur, id. ib. 97:alicui immortalitatem,
Curt. 8, 5, 16:permittamus vela ventis et oram solventibus bene precemur,
Quint. Ep. ad Tryph. 3.—Of evil wishes, imprecations; with mala, male, etc., to curse, invoke evil upon:neque, si umquam vobis mala precarer, morbum aut mortem aut cruciatum precarer,
Cic. Pis. 19, 43:quod tibi evenit, ut omnes male precarentur,
id. ib. 14, 33:(Ajax) mala multa precatus Atridis,
Hor. S. 2, 3, 203:male precari,
Plaut. Merc. 2, 1, 11:pergin' precari pessimo,
id. As. 2, 4, 71; cf.:audisti quae malo principi precamur,
Plin. Pan. 94, 2.—( Act. form prĕco, āre, Prisc. p. 779 P.; partic. precatus, as passive, Juvenc. 3, 85; cf. Varr. ap. Non. 480, 27.) -
11 ad-for (aff-)
ad-for (aff-) ātus, ārī, dep., only praes ind. adfātur, adfāminī; imperf. adfābar (once); imper. adfāre; infin. adfārī; part. adfātus.—In gen., to speak to, say to, address, accost: Pyrrham, O.: hos adfabar, V.: hostem supplex adfare superbum. V.: licet enim versibus iisdem mihi adfari te, quibus, etc.—Esp., to invoke: deos, V.—To the dead, to bid a last farewell: sic positum adfati discedite corpus, V.: te adfari extremum, V. -
12 ad-vocō
ad-vocō āvī, ātus, āre, to call, summon, invite: contionem: complures senatorii ordinis, Cs.: eo senatum, S.: populum ad tribunum, L.: Ut noris quibus advoceris Gaudiis, to what pleasures you are invited, H.: viros in consilium. — In law, to call as a counsellor or witness: amicos: aliquot mihi Amicos, T.: viros bonos: aderat... advocabat, summoned friends.—To collect, recall: animum ad se.—To call upon, invoke: deum, Ct.: deos, L. —To call to aid, employ: arma, V.: artīs, O. -
13 antestor
antestor ātus, ārī, dep. [an- (for ambi-) + testor], in law, to call as a witness, summon to testify (the summoner said, licet antestari? the summoned offered his ear to be touched): Licet antestari? Ego vero Oppono auriculam, H.—In gen., to call to witness, invoke: te.* * *antestari, antestatus sum V DEP -
14 clāmō
clāmō āvī, ātus, āre [1 CAL-], intrans, to call, cry out, shout aloud, complain aloud: Non clamas? non insanis? T.: de pecuniā: anseres, qui clamant: (cicada) clamare occoepit, Ph.— Trans, to call aloud, call upon, proclaim, declare, invoke: comites, O.: ora clamantia nomen, O.: morientem nomine, V.: Saturnalia, L.: se causam crimenque, V.: alquem furem, H.: clamare, ‘Adeste cives’: ‘Persephone,’ clamant,’ O.: ‘Mater, te appello,’ H.: indignissime Factum esse, T.: dignam rem esse: clamare coeperunt, sibi ut haberet hereditatem. — Fig., to proclaim, declare: eum beatiorem fuisse quam, etc.: (tabulae) se corruptas esse clamant: quid enim restipulatio clamat?* * *clamare, clamavi, clamatus Vproclaim, declare; cry/shout out; shout/call name of; accompany with shouts -
15 con-testor
con-testor ātus, ārī, dep., to call to witness, invoke, appeal to: deos, ut res feliciter eveniret, Cs.: caelum.—Of a suit at law, to introduce, set on foot, set at issue: litem.— Pass: lite contestatā.— Fig., to prove, attest.—P. pass.: contestata virtus. -
16 in-clāmō
in-clāmō āvī, ātus, āre, to give a cry, make a call, appeal, invoke: ut, si inclamaro, advoles, call out: nemo inclamavit patronorum: volui inclamare, sed, etc., O.: Curiatiis, uti opem ferant fratri, L.: comitem suum: Fulvium nomine, L.—To exclaim against, cry in remonstrance, rebuke: ‘quo tu turpissime,’ magnā Inclamat voce, H.: alios, quid cessarent, L. -
17 in-vocō
in-vocō āvī, ātus, āre, to call upon, invoke, appeal to: in pariendo Iunonem Lucinam: deos testīs, L.: agmina matrum, summon, O.—To call, name, address: quem invocant omnes Iovem: aliquem dominum, Cu. -
18 pōscō
pōscō popōscī, —, ere, inch. [PREC-], to ask urgently, beg, demand, request, desire: Impius es cum poscis, ait: sed pensio clamat, Posce, beg, Iu.: Fauno immolare, Seu poscat agnā sīve malit haedo, if he require it, H.: argentum: pugnam, L.: peccatis veniam, H.: accusant ei, quos populus poscit, demands for punishment: dictatorem reum, require the prosecution of, L.: ego poscor Olympo, it is I that Olympus summons, V.: tua numina, invoke, V.: abs te litteras: parentes pretium pro sepulturā liberūm poscere: non ita creditum Poscis Quintilium deos, H.: Quid dedicatum poscit Apollinem Vates? H.: gravidae posceris exta bovis, they ask you for the entrails, O.: poscor meum Laelapa, they demand of me, O.: Parilia poscor, O.: poscimus, ut cenes civiliter, Iu.: poscat sibi fabula credi, H.: Esse sacerdotes delubraque vestra tueri Poscimus, O.: poscunt maioribus poculis (sc. bibere), challenge with larger goblets.—Of things, to make necessary, demand, require, need, call for: quod res poscere videbatur, Cs.: quod negotium poscebat, S.: terrae semina poscunt, V.* * *poscere, poposci, - Vask, demand -
19 (prae-for)
(prae-for) fātus, ārī, dep., to say beforehand, utter in advance, premise, preface: in parte operis mei licet mihi praefari, quod, etc., L.: quae de deorum naturā praefati sumus, etc.: arcana se et silenda adferre praefatus, Cu.: honorem, i. e. to begin by saying, ‘I speak with deference:’ Talia praefantes, foretelling, Ct.—To utter a preliminary prayer, address in prayer beforehand: maiores nostri omnibus rebus agendis Quod bonum, faustum, felix fortunatumque esset, praefabantur: carminibus, say in verse beforehand, L.—To invoke: divos, V. -
20 precor
precor ātus, ārī, dep. [prex], to ask, beg, entreat, pray, supplicate, request, call upon, beseech, sue: ita, ut precamini, eveniat: fata deūm flecti precando, V.: sororem dedisse Prusiae precanti, to the prayers of Prusias, L.: patris, precor, miserere, V.: Parce, precor, fasso, O.: di, ad quos precentur ac supplicent, at whose altars, L.: teque, Iuno, precor atque quaeso: quid veneramur, quid precamur deos: Nyctelium patrem precare, O.: haec precatus sum: veniam, V.: date quae precamur, H.: bona omnia populo R., L.: mortem, O.: quod precarer deos: quod deos precati eritis, L.: pro propinquo suo, Cu.: pro nobis mitte precari, O.: precor ab iis, ut patiantur, etc.: deos, ut, H.: venerunt precantes, ut a caedibus parceretur, L.: precare ne iubeant, etc., O.: quo minus ambo unā necaremini non precarere: Hoc quoque, dux operis, moneas, precor, O.: tandem venias precamur, H.: hoc a deis immortalibus precari, ut, etc., N.: a quibus bona precaremur, ab iis, etc.: numquam placidas esse precarer aquas, O.: tua esse precor, O.— To wish for, invoke upon, wish: ut sui cives salutem precentur: seram immortalitatem regi, Cu.: vobis mala: quod tibi evenit, ut omnes male precarentur, uttered curses.* * *precari, precatus sum V DEPbeg/implore/entreat; wish/pray for/to; pray, supplicate, beseech
См. также в других словарях:
invoke — in‧voke [ɪnˈvəʊk ǁ ˈvoʊk] verb [transitive] LAW to use a law, principle etc to support a view or decision: • The seller of the goods invoked an exclusion clause in the guarantee. * * * invoke UK US /ɪnˈvəʊk/ verb [T] FORMAL ► … Financial and business terms
Invoke — In*voke , v. t. [imp. & p. p. {Invoked}; p. pr. & vb. n. {Invoking}.] [F. invoquer, L. invocare; pref. in in, on + vocare to call, fr. vox voice. See {Voice}, and cf. {Invocate}.] To call on for aid or protection; to invite earnestly or solemnly; … The Collaborative International Dictionary of English
invoke — in·voke /in vōk/ vt in·voked, in·vok·ing 1: to appeal to as furnishing authority or motive 2: to put into legal effect or call for the observance of: enforce invoking his Fifth Amendment privilege … Law dictionary
invoke — [in vōk′] vt. invoked, invoking [ME invoken < MFr invoquer < L invocare < in , in, on + vocare, to call < vox, VOICE] 1. to call on (God, a god, a saint, the Muses, etc.) for blessing, help, inspiration, support, etc. 2. to resort to… … English World dictionary
invoke — [v1] call upon adjure, appeal to, beg, beseech, call forth, conjure, crave, entreat, implore, importune, petition, plead, pray, request, send for, solicit, summon, supplicate; concept 48 invoke [v2] put into effect apply, call in, effect, enforce … New thesaurus
invoke — [engl.], aufrufen … Universal-Lexikon
invoke — (v.) late 15c., from M.Fr. envoquer (12c.), from L. invocare call upon, implore, from in upon (see IN (Cf. in ) (2)) + vocare to call, related to vox (gen. vocis) voice (see VOICE (Cf. voice)). Related … Etymology dictionary
invoke — ► VERB 1) appeal to as an authority or in support of an argument. 2) call on (a deity or spirit) in prayer or as a witness. 3) call earnestly for. 4) summon (a spirit) by charms or incantation. 5) give rise to; evoke. DERIVATIVES invoker noun … English terms dictionary
invoke — 01. The priest [invoked] a blessing for the sick child. 02. Too many people [invoke] a passage of the Bible to justify their intolerance of those who are different. 03. The old witch [invoked] the help of evil spirits to destroy her enemy. 04. By … Grammatical examples in English
invoke — invocable, adj. invoker, n. /in vohk /, v.t., invoked, invoking. 1. to call for with earnest desire; make supplication or pray for: to invoke God s mercy. 2. to call on (a deity, Muse, etc.), as in prayer or supplication. 3. to declare to be… … Universalium
invoke — UK [ɪnˈvəʊk] / US [ɪnˈvoʊk] verb [transitive] Word forms invoke : present tense I/you/we/they invoke he/she/it invokes present participle invoking past tense invoked past participle invoked formal 1) to use a law or rule in order to achieve… … English dictionary