brzmienia

См. также в других словарях:

• rym — I m IV, D. u, Ms. rymmie; lm M. y 1. lit. «zgodność brzmienia końcowych części co najmniej dwu wyrazów (zwykle poczynając od akcentowanej samogłoski), występująca najczęściej na końcu poszczególnych wersów utworu poetyckiego» ∆ Rym gramatyczny… …   Słownik języka polskiego

• ton — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. tonnie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 8}}fiz. muz. {{/stl 8}}{{stl 7}} dźwięk towarzyszący drganiom akustycznym o tej samej częstotliwości : {{/stl 7}}{{stl 10}}Tony… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• gra — 1. Czysta gra a) «gra zgodna z regułami»: Była to czysta gra (...) rywalizacja zespołowa w najlepszej formie. Roz bezp 1996. b) «postępowanie uczciwe, zgodne z zasadami»: Polityka nie jest czystą grą. Nie można jednocześnie być politykiem i sobą …   Słownik frazeologiczny

• altówka — ż III, CMs. altówkawce; lm D. altówkawek muz. «czterostrunowy instrument smyczkowy o stroju o kwintę niższym od skrzypiec, o miękkiej głębokiej barwie brzmienia; wiola» ∆ Altówka miłosna «instrument większy od altówki, mający 7 strun melodycznych …   Słownik języka polskiego

• bębenek — m III, D. bębeneknka, N. bębeneknkiem; lm M. bębeneknki 1. «mały bęben perkusyjny instrument muzyczny; także podobna zabawka» Uderzać w bębenek pałeczkami. Grać na bębenku. ∆ Bębenek baskijski «instrument perkusyjny o nieokreślonej wysokości… …   Słownik języka polskiego

• bont — m IV, D. u, Ms. boncie; lm M. y muz. «poprzeczna, metalowa listewka na gryfie niektórych instrumentów strunowych, na której opiera się naciskana palcami struna, co ułatwia uzyskanie czystego brzmienia; próg» ‹z niem.› …   Słownik języka polskiego

• chrapać — ndk IX, chrapaćpię, chrapaćpiesz, chrap, chrapaćał chrapnąć dk Va, chrapaćnę, chrapaćniesz, chrapaćnij, chrapaćnął, chrapaćnęła, chrapaćnęli, chrapaćnąwszy 1. «wydawać podczas snu świszczące, charkotliwe dźwięki (zbliżone do brzmienia głosek:… …   Słownik języka polskiego

• cykotać — ndk I, cykotaćta, cykotaćtają, cykotaćał a. IX, cykotaćocze «o zegarze: wydawać szereg następujących po sobie dźwięków zbliżonych do brzmienia „cyk » …   Słownik języka polskiego

• czynel — m I, D. a; lm M. e, D. i ( ów) muz. czynele «perkusyjny instrument muzyczny o nie określonej wysokości brzmienia, używany w zespołach orkiestrowych, składający się z dwu okrągłych płyt (talerzy) z brązu; wydobywanie tonów polega na uderzaniu… …   Słownik języka polskiego

• dęty — dęci «napełniony powietrzem, wewnątrz pusty» Piłka dęta. ∆ Instrumenty dęte; orkiestra dęta «instrumenty muzyczne wydające brzmienia na skutek dęcia, dmuchania; orkiestra złożona z takich instrumentów» przen. pot. «pozornie wielki, ważny;… …   Słownik języka polskiego

• dysonans — m IV, D. u, Ms. dysonanssie; lm M. e 1. lit. «rym niedokładny, półtorazgłoskowy, w którym współdźwięczność nie obejmuje przedostatniej akcentowanej samogłoski wersu» 2. muz. «współbrzmienie lub następstwo co najmniej dwu dźwięków dające wrażenie… …   Słownik języka polskiego