-
1 błyszczeć
błyszczeć [bwɨʃʧ̑ɛʨ̑]I. vi\błyszczeć dowcipem/inteligencją durch Witz/Intelligenz glänzenII. vr → błyszczeć I.1. -
2 błyszczeć
-
3 błyszczeć
viglänzen, leuchten, schimmern -
4 świecić
świecić [ɕfjɛʨ̑iʨ̑]I. vi2) ( błyszczeć) papier: glänzen, leuchten3) \świecić golizną ( pot) seine Nacktheit zur Schau tragen\świecić pustkami leer sein, leer stehen\świecić przykładem mit gutem Beispiel vorangehen, sich +akk beispielhaft verhaltenII. vr2) ( błyszczeć) cera: glänzen\świecić się hell seinw jego oknie świeciło się do północy in seinem Fenster brannte bis Mitternacht [das] Licht -
5 mienić się
mienić się [mjɛɲiʨ̑ ɕɛ], [mjɛɲiʨ̑ ɕɛ]\mienić się kimś/czymś sich +akk für jdn/etw halten -
6 palić
palić [paliʨ̑]I. vtw jego pokoju ciągle pali się światło in seinem Zimmer brennt ständig das Lichtwapno palone Löschkalk mII. vi( opalać)\palić czymś mit etw heizen\palić w piecu den Ofen heizensłońce/piasek pali die Sonne/der Sand brennt( wywoływać uczucie gorąca) gorączka: brennenpali mnie [w gardle] es brennt mir im Halsekogoś pali ciekawość/pragnienie/zazdrość jd brennt vor Neugier/Durst/NeidIII. vr(pot: wykazywać chęć)\palić się do czegoś auf etw +akk brennen [ lub begierig sein]IV. vimperspali się! es brennt!nie pali się! ( pot) es eilt nicht!, es hat keine Eile! -
7 popisywać się
popisywać się [pɔpisɨvaʨ̑ ɕɛ] < perf popisać się>vr1) ( błyszczeć)\popisywać się czymś mit etw glänzen [ lub brillieren]\popisywać się bystrością/talentem mit Scharfsinn/Talent glänzen -
8 funkeln
funkeln ['fʊŋkəln]ihre Augen funkelten vor Wut jej oczy zaiskrzyły się z wściekłości -
9 glänzen
glänzen ['glɛnʦ̑ən]vi1) ( Licht zurückstrahlen) Haar, Möbel, Schuhe, Fläche: lśnić; Augen, Haar, Sterne: błyszczeć; Schnee, Wasser: iskrzyć się2) ( sich hervortun)durch Wissen \glänzen wyróżniać się wiedzą -
10 glitzern
-
11 ölig
-
12 prangen
-
13 spiegeln
-
14 strahlen
vi1) ( leuchten) Sonne: świecić2) ( glänzen) Edelstein: błyszczeć, połyskiwać3) ( erfreut sein)[vor Freude ( dat) ] \strahlen promienieć [radością]4) ( radioaktiv sein) emitować promienie radioaktywne
См. также в других словарях:
błyszczeć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIa, błyszczećczę, błyszczećczy, błyszczećczał, błyszczećczeli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} lśnić, połyskiwać, jaśnieć, świecić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Buty aż błyszczą po solidnym… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
błyszczeć — ndk VIIb, błyszczećczę, błyszczećczysz, błyszcz, błyszczećczał, błyszczećczeli 1. «jaśnieć blaskiem; lśnić, połyskiwać» Błyszczą ogniska, lampy. Złota broszka błyszczy. Błyszczące guziki. Śnieg błyszczy w słońcu. Oczy błyszczą ze wzruszenia. 2.… … Słownik języka polskiego
błyszczeć się — {{/stl 13}}{{stl 8}}ndk IVa, {{/stl 8}}{{stl 7}}to samo co błyszczeć w zn. 1.: Kasia wymyła zlew, że aż się błyszczał. {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
Мазовецкий диалект — на карте диалектов польского языка, составленной на основе работ С. Урбанчика … Википедия
cień — 1. Ani cienia czegoś «zupełnie nic, wcale»: (...) nie mogła wydobyć ze siebie ani cienia uśmiechu (...). S. Żeromski, Wiatr. 2. Bać się, lękać się własnego cienia «być bardzo lękliwym, podejrzliwym, nadmiernie ostrożnym»: Człowiek nie będzie… … Słownik frazeologiczny
błyszcząco — przysłów. od błyszczący (p. błyszczeć) Wypolerować coś na błyszcząco … Słownik języka polskiego
błyszczenie — ↨ błyszczenie się n I rzecz. od błyszczeć (się) … Słownik języka polskiego
brylować — ndk IV, brylowaćluję, brylowaćlujesz, brylowaćluj, brylowaćował przestarz. «wyróżniać się, być przedmiotem podziwu, błyszczeć; popisywać się» Brylować w towarzystwie, na przyjęciu, na scenie. Brylować wśród aktorów, wykonawców, kolegów. Brylować… … Słownik języka polskiego
diamentowo — przysłów. od diamentowy Błyszczeć, skrzyć się diamentowo … Słownik języka polskiego
fosforyzować — ndk IV, fosforyzowaćzuje, fosforyzowaćował «odznaczać się fosforescencją; świecić w ciemności po uprzednim naświetleniu» Morze fosforyzujące. Fosforyzująca tarcza zegara. przen. «błyszczeć jak fosfor, jarzyć się, wydawać zielonkawe, blade… … Słownik języka polskiego
gorzeć — ndk III, gorzećeję, gorzećejesz, gorzećeje, gorzećej, gorzećrzał, gorzećrzeli «palić się, płonąć; paląc się świecić» Stodoła gorzała. przen. a) «być ogarniętym przez jakieś silne, gwałtowne uczucie» Gorzeć miłością, żądzą. Gorzeć ze wstydu. b)… … Słownik języka polskiego