błyszczeć

См. также в других словарях:

• błyszczeć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIa, błyszczećczę, błyszczećczy, błyszczećczał, błyszczećczeli {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} lśnić, połyskiwać, jaśnieć, świecić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Buty aż błyszczą po solidnym… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• błyszczeć — ndk VIIb, błyszczećczę, błyszczećczysz, błyszcz, błyszczećczał, błyszczećczeli 1. «jaśnieć blaskiem; lśnić, połyskiwać» Błyszczą ogniska, lampy. Złota broszka błyszczy. Błyszczące guziki. Śnieg błyszczy w słońcu. Oczy błyszczą ze wzruszenia. 2.… …   Słownik języka polskiego

• błyszczeć się — {{/stl 13}}{{stl 8}}ndk IVa, {{/stl 8}}{{stl 7}}to samo co błyszczeć w zn. 1.: Kasia wymyła zlew, że aż się błyszczał. {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• Мазовецкий диалект — на карте диалектов польского языка, составленной на основе работ С. Урбанчика …   Википедия

• cień — 1. Ani cienia czegoś «zupełnie nic, wcale»: (...) nie mogła wydobyć ze siebie ani cienia uśmiechu (...). S. Żeromski, Wiatr. 2. Bać się, lękać się własnego cienia «być bardzo lękliwym, podejrzliwym, nadmiernie ostrożnym»: Człowiek nie będzie… …   Słownik frazeologiczny

• błyszcząco — przysłów. od błyszczący (p. błyszczeć) Wypolerować coś na błyszcząco …   Słownik języka polskiego

• błyszczenie — ↨ błyszczenie się n I rzecz. od błyszczeć (się) …   Słownik języka polskiego

• brylować — ndk IV, brylowaćluję, brylowaćlujesz, brylowaćluj, brylowaćował przestarz. «wyróżniać się, być przedmiotem podziwu, błyszczeć; popisywać się» Brylować w towarzystwie, na przyjęciu, na scenie. Brylować wśród aktorów, wykonawców, kolegów. Brylować… …   Słownik języka polskiego

• diamentowo — przysłów. od diamentowy Błyszczeć, skrzyć się diamentowo …   Słownik języka polskiego

• fosforyzować — ndk IV, fosforyzowaćzuje, fosforyzowaćował «odznaczać się fosforescencją; świecić w ciemności po uprzednim naświetleniu» Morze fosforyzujące. Fosforyzująca tarcza zegara. przen. «błyszczeć jak fosfor, jarzyć się, wydawać zielonkawe, blade… …   Słownik języka polskiego

• gorzeć — ndk III, gorzećeję, gorzećejesz, gorzećeje, gorzećej, gorzećrzał, gorzećrzeli «palić się, płonąć; paląc się świecić» Stodoła gorzała. przen. a) «być ogarniętym przez jakieś silne, gwałtowne uczucie» Gorzeć miłością, żądzą. Gorzeć ze wstydu. b)… …   Słownik języka polskiego