Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

avārus

  • 1 avarus

    ăvārus, a, um, adj. ( gen. plur. fem. avarūm, Plaut. Truc. 2, 8, 9 dub.; Speng., aurum) [1. aveo, Gell. 10, 5, 13], eagerly desirous of something, esp. of possessions, avaricious, covetous, greedy (opp. largus, Quadrig. ap. Non. p. 510, 20: avarum et avidum ita discernuntur: avarum semper in reprehensione est;

    avidum autem malis aliquando, aliquando bonis adjungitur,

    Non. p. 442, 12 sq.; v. II.; syn.: avidus, cupidus, tenax, sordidus).
    I.
    Lit.:

    meretrix,

    Ter. Eun. 5, 4, 5, and Cat. 110, 7; cf.:

    Carmine formosae, pretio capiuntur avarae,

    Tib. 3, 1, 7:

    leno,

    Ter. Heaut. prol. 39:

    avarus et furax homo,

    Cic. de Or. 2, 66, 268:

    semper avarus eget,

    Hor. Ep. 1, 2, 56:

    quantum discordet parcus avaro,

    id. ib. 2, 2, 194.—With gen.:

    publicae pecuniae,

    Tac. H. 1, 49:

    caedis,

    Claud. B. Get. 606 et saep.— Poet. transf. to inanimate things:

    fuge litus avarum,

    Verg. A. 3, 44 ( = avarorum, Serv.):

    Troja, i. e. with reference to the perjured avarice of Laomedon,

    Ov. M. 11, 208 (cf.:

    perjura Troja,

    Verg. A. 5, 811; Ov. M. 11, 215):

    fraus,

    Hor. C. 4, 9, 37:

    spes,

    id. ib. 4, 11, 25:

    venter,

    id. Ep. 1, 15, 32:

    mare,

    id. C. 3, 29, 61: Acheron. Verg. G. 2, 492:

    ignis,

    Prop. 3, 26, 10 al. —
    II.
    Transf., in the poets sometimes without the access. idea of reproach: Graiis praeter laudem nullius avaris, eager only for glory, Hor.A.P.324:

    agricola,

    Verg. G. 1, 48.— Comp.:

    avariores magistratus,

    Cic. Verr. 2, 3, 82:

    ruberes, Viveret in terris te si quis avarior uno,

    Hor. Ep. 2, 2, 157. — Sup.:

    homo avarissime et spurcissime,

    Cic. Verr. 2, 1, 37.— Adv., covetously, greedily, avariciously, etc.
    a.
    Ante-class. form ăvārĭter, Cato and Quadrig. ap. Non. p. 510, 17:

    ingurgitare,

    Plaut. Curc. 1, 2, 35. —Of gluttony:

    si quis avidus poscit escam avariter,

    Plaut. Rud. 4, 7, 12; cf. avaritia, II.—
    b.
    Class. form ăvārē:

    avare pretium statui arti meae,

    Ter. Heaut. prol. 48:

    aliquid facere,

    Cic. Off. 3, 8, 37; Nep. Lys. 4, 1:

    superbe avareque imperitare victis,

    Liv. 21, 1, 3; cf. Curt. 4, 7.— Comp., more eagerly, more greedily:

    avarius exigere opus,

    Col. 1, 7, 1.— Sup.:

    avarissime horas suas servare,

    Sen. Ot. Sap. 32.

    Lewis & Short latin dictionary > avarus

  • 2 avārus

        avārus adj. with comp. and sup.    [1 AV-], eagerly desirous, grasping: mare, H.: venter, ravenous, H.: laudis, H.: pecuniae, Ta.: avarae Spes, too ambitious, H.: praeter laudem nullius, eager only for glory, H.: Agricola, zealous, V.—Avaricious, covetous, penurious: meretrix, T.: homo minime: quantum discordet parcus avaro, H.: in rapacitate avidior?: homo avarissime: litus, V.: Troia, O.— As subst, a miser, covetous men: Semper avarus eget, H.
    * * *
    I
    avara -um, avarior -or -us, avarissimus -a -um ADJ
    avaricious, greedy; stingy, miserly, mean; covetous, hungry for
    II
    miser; stingy/mean/greedy person

    Latin-English dictionary > avārus

  • 3 avarus

    greedy, avaricious.

    Latin-English dictionary of medieval > avarus

  • 4 Avarus animus nullo satiatur lucro

    Latin Quotes (Latin to English) > Avarus animus nullo satiatur lucro

  • 5 avidus

    ăvĭdus, a, um, adj. [1. aveo], longing eagerly for something (either lawful or unlawful), desirous, eager, earnest, greedy (diff. from avarus, q. v.).
    I.
    In gen., constr. with gen., in with acc., dat., or absol.
    (α).
    With gen.:

    cibi,

    Ter. Eun. 5, 4, 16:

    Romani semper appetentes gloriae praeter ceteras gentes atque avidi laudis,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7:

    festinatio victoriae avida,

    id. Phil. 3, 1; so,

    potentiae, honoris, divitiarum,

    Sall. J. 15, 4:

    avidissimus privatae gratiae, id. H. Fr. (Orat. Cottae ad Popul. p. 245 Gerl.): turba avida novarum rerum,

    Liv. 1, 8, 6:

    avidus poenae (sc. sumendae),

    id. 8, 30, 13:

    libidinum,

    Hor. C. 1, 18, 11:

    futuri,

    id. A. P. 172 et saep.:

    belli gerundi,

    Sall. J. 35, 3: malefaciundi, id. H. Fr. ap. Serv. ad Verg. A. 9, 343 (p. 251, n. 116 Gerl.):

    avidior properandi,

    id. H. Fr. 4, 30 Gerl.:

    videndi,

    Ov. M. 10, 56 et saep.— Poet. with inf. (inst. of gen. of gerund.):

    avidi committere pugnam,

    Ov. M. 5, 75:

    cognoscere amantem,

    id. ib. 10, 472:

    Chaos innumeros avidum confundere mundos,

    Luc. 6, 696 al. —A. more remote gen. relation is found in Lucr.:

    Humanum genus est avidum nimis auricularum,

    in respect of, Lucr. 4, 594.—
    (β).
    With in with acc.:

    avida in novas res ingenia,

    Liv. 22, 21, 2:

    avidae in direptiones manus,

    id. 5, 20, 6.—
    * (γ).
    With dat.:

    servorum manus subitis avidae,

    Tac. H. 1, 7.—
    (δ).
    Absol. and transf. to inanimate things:

    ita sunt avidae (aures meae), etc.,

    Cic. Or. 29, 104:

    avidi cursus frena retentat equi,

    Ov. P. 3, 9, 26:

    avidae libidines,

    Cic. Sen. 12, 39:

    amor,

    Cat. 68, 83:

    cor,

    Ov. Tr. 3, 11, 58:

    pectus,

    id. H. 9, 161:

    amplexus,

    id. M. 7, 143.—
    II.
    Esp
    A.
    Eager for gain, avaricious, covetous, greedy of money, = avarus:

    me dices avidum esse hominem,

    Plaut. Ps. 5, 2, 34; id. Aul. prol. 9; 3, 5, 12; id. Bacch. 2, 3, 43:

    Sed habet patrem quendam avidum, miserum atque aridum,

    Ter. Heaut, 3, 2, 15:

    divitiasque Conduplicant avidi,

    Lucr. 3, 71:

    aliquantum ad rem avidior,

    Ter. Eun. 1, 2, 51:

    grati animi, non appetentis, non avidi signa proferri perutile est,

    Cic. de Or. 2, 43, 182; id. Rosc. Com. 7 fin.:

    avidae manus heredis,

    Hor. C. 4, 7, 19 al. —
    B.
    Eager for food, hungry, greedy, voracious, gluttonous:

    Avidos vicinum funus et aegros Exanimat,

    Hor. S. 1, 4, 126:

    convivae,

    id. ib. 1, 5, 75: Noli avidus esse in omni epulatione, * Vulg. Eccli. 37, 32.— Poet.:

    Efficit ut largis avidum mare fluminis undis,

    insatiable, Lucr. 1, 1031:

    Exitio est avidum mare nautis,

    Hor. C. 1, 28, 18:

    morbus,

    Lucr. 6, 1236:

    manus Mortis,

    Tib. 1, 3, 4:

    ignis,

    Ov. M. 9, 234; 12, 280:

    flammae,

    id. ib. 9, 172:

    morsus,

    id. ib. 4, 724 et saep.—
    C.
    In Lucr. of space as swallowing up objects, wide, large, vast:

    Inde avidei partem montes silvaeque ferarum Possedere,

    Lucr. 5, 202: avido complexu quem tenet aether id. 2, 1066; so id. 5, 470.— Adv., eagerly, greedily, etc.
    a.
    Anteclass. form ăvĭdĭter: invadere pocula, Val. Antias ap. Arn. 5, p. 155; so App.: merum ventri ingurgitare, Met. 4, p. 145, 27.—
    b.
    Class. form ăvĭdē: ab ludis animus atque aures avent avide exspectantes mentium, Enn. ap. Varr. L. L. 6, § 83 Müll. (Trag. v. 71 Vahl.); Lucr. 4, 1108:

    adripere Graecas litteras,

    Cic. Sen. 8, 26:

    adpetere aliquid,

    id. ib. 20, 72:

    exspectare aliquid,

    id. Att. 12, 40; 16, 10:

    jam bibit avide,

    Suet. Tib. 59:

    pransus,

    Hor. S. 1, 6, 127 al. — Comp.:

    avidius se in voluptates mergere,

    Liv. 23, 18, 11:

    procurrere,

    id. 34, 15, 4:

    avidius vino ciboque corpora onerant,

    id. 41, 2, 13:

    vesci,

    Suet. Calig. 18.— Sup.:

    avidissime exspectare aliquid,

    Cic. Phil. 14, 1:

    credere aliquid,

    Plin. 5, 1, 1, § 4:

    adprehendere palmam,

    id. 14, 22, 28, § 147.

    Lewis & Short latin dictionary > avidus

  • 6 ab-eō

        ab-eō iī, itūrus, īre    (abin' for abisne, T.), to go from, go away, go off, go forth, go, depart: ab urbe: ex eorum agris: ex conspectu, out of sight, Cs.: mater abit templo, O.: abire fugā, to flee, V.: in angulum aliquo, T.: unde abii, V.: exsulatum Tusculum abiit, L.: si periturus abis, to your death, V.: sublimis abiit, ascended, L.: telo extracto praeceps in volnus abiit, collapsed, L.: quo tantum mihi dexter abis? whither so far to the right? V.: nemo non donatus abibit, without a gift, V.: abeas parvis aequus alumnis, show yourself favorable as you go, H.: quae dederat abeuntibus, V.: sub iugum abire, L.: abi, nuntia Romanis, etc., L.; of things: cornus sub altum pectus abit, penetrates deeply, V.: sol... abeunte curru, as his chariot departs, H. — In partic., to pass away, disappear, vanish, cease, die: a vitā: illuc quo priores abierunt, Ph.; of time, to pass away, elapse, expire: abiit illud tempus: tota abit hora, H.; of other things: abeunt pallorque situsque, pass away, O.: inopia praeceps abierat, S.: in aera sucus corporis, O.— Of change, to pass over, be transferred: abeunt illuc omnia, unde orta sunt, return: in avi mores atque instituta, i. e. restore, L.; hence, to be changed, be transformed, be metamorphosed (poet.): in villos abeunt vestes, in crura lacerti, O.: comae in silvas abeunt, O. — Fig., to depart from, leave off, turn aside: ut ab iure non abeat: ne longius abeam, wander from the point: ad istas ineptias, have recourse to: illuc, unde abii, redeo, set out, H. —To retire from an office: cum magistratu abisset: abiens magistratu, L.—Of a consequence or result, to turn out, come off (of persons): ab iudicio turpissime victus: neutra acies laeta ex eo certamine abiit, L.: impune, Ph.: ne in ora hominum pro ludibrio abiret, i. e. lest he should be made ridiculous, L.: ne inrito incepto abiretur, L. —To turn out, end, terminate (of things): mirabar hoc si sic abiret, T.—To get off, escape: quem ad modum illinc abieris, vel potius paene non abieris, scimus, how you came off thence, or rather came near not getting off.—In auctions, not to be knocked down (to one): ne res abiret ab Apronio, i. e. that he may purchase.—To be postponed: in diem, T.— The imper. abi is often a simple exclamation or address, friendly or reproachful: abi, virum te iudico, go to, I pronounce you a man, T.: Non es avarus: abi; quid, etc., well, H.: abi, nescis inescare homines, begone, T.; in imprecations: abin hinc in malam rem? (i. e. abisne?), will you go and be hanged? T.: in malam pestem.

    Latin-English dictionary > ab-eō

  • 7 avārē

        avārē adv. with comp.    [avarus], greedily, covetously, stingily: pretium statuere arti, T.: nihil faciendum: imperitare victis, L.: avarius bellare, L.
    * * *
    avarius, avarissime ADV
    greedily, avariciously, rapaciously; thriftily, economically, stingily, miserly

    Latin-English dictionary > avārē

  • 8 avāritia

        avāritia ae, f    [avarus], inordinate desire, greed, avarice, covetousness: gloriae, Cu.: hians et imminens, gaping and eager: ardeus: classem avaritiā perdere: animus aeger avaritiā, S.: profunda, S.— Plur: omnes, every kind of selfishness.
    * * *
    greed, avarice; rapacity; miserliness, stinginess, meanness

    Latin-English dictionary > avāritia

  • 9 egeō

        egeō uī, —, ēre    [EG-], to be needy, be in want, be poor, need, want, lack, have need: egebat? immo locuples erat: Semper avarus eget, H.: omnibus rebus, Cs.: medicinā: auxilio, S.: auspicia non egent interpretatione: auxili, Cs.: audaciae, S.: sum classis egeret (Aeneas), V.: si quid monitoris eges tu, H.: tantuli quanto est opus, H.— To be without, be destitute of, not to have: quibus (rebus) nos suppeditamur, eget ille, senatu, etc.: auctoritate semper eguit.
    * * *
    egere, egui, - V
    need (w/GEN/ABL), lack, want; require, be without

    Latin-English dictionary > egeō

  • 10 fīnītē

        fīnītē adv.    [finitus], within limits, moderately: avarus.

    Latin-English dictionary > fīnītē

  • 11 temerē

        temerē adv.    [2 TEM-], by chance, by accident, at random, without design, casually, fortuitously, rashly, heedlessly, thoughtlessly, inconsiderately, indiscreetly: evenire, T.: forte temere in adversos montīs agmen erigere, L.: nisi ista casu non numquam forte temere concurrerent: corpora huc et illuc casu et temere cursantia: non temere nec fortuito sati: inconsulte ac temere dicere: alquid de se credere, S.: sub Pinu iacentes sic temere, H.: saxa iacentia, L.—Esp., with a negative, not for nothing, not easily, hardly, scarcely: non temerest; timeo quid sit, it means something, T.: quidquid sit, haud temere esse rentur, that it is something of moment, L.: Haud temere est visum, V.: Hoc temere numquam amittam ego a me, T.: irasci amicis: adire, Cs.: patres quoque non temere pro ullo aeque adnisi sunt, L.: vatis avarus Non temere est animus, H.: nullus dies temere intercessit, quo non ad eum scriberet, N.
    * * *
    rashly, blindly

    Latin-English dictionary > temerē

  • 12 avare

    ăvārē, adv., v. avarus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > avare

  • 13 avariter

    ăvārĭter, adv., v. avarus fin.

    Lewis & Short latin dictionary > avariter

  • 14 avaritia

    ăvārĭtĭa, ae, f. [avarus], a greedy desire for possessions, greediness, avarice, covetousness (opp. abstinentia, Suet. Dom. 9;

    periphrastically, pecuniae cupiditas,

    id. Vesp. 16; syn.: aviditas, cupido).
    I.
    Lit.:

    Est autem avaritia opinatio vehemens de pecuniā, quasi valde expetenda sit, inhaerens et penitus insita,

    Cic. Tusc. 4, 11, 26: avaritia est injuriosa appetitio alienorum, Auct. ad Her. 4, 25:

    avaritiam si tollere voltis, mater ejus est tollenda luxuries,

    Cic. de Or. 2, 40, 171:

    avaritia hians et imminens,

    a gaping and eager avarice, id. Verr. 2, 2, 54:

    pueris talorum nucumque avaritia est: viris auri argentique et urbium,

    Sen. Const. 12:

    avaritiae (sc. nimiae parsimoniae) singulos increpans,

    Suet. Calig. 39 et saep.—In plur.:

    omnes avaritiae,

    every kind of selfishness, Cic. Fin. 4, 27, 75. —
    II.
    Transf., of eagerness for food, gluttony:

    Quam siquis avidus poscit escam avariter, Decipitur in transennā avaritia sua,

    Plaut. Rud. 4, 7, 13.— Trop.: avaritia gloriae, eager desire for renown or glory, Curt. 9, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > avaritia

  • 15 discingo

    dis-cingo, nxi, nctum, 3, v. a., to ungird, deprive of the girdle.
    I.
    Lit.:

    discinctā tunicā fugiendum est,

    Hor. S. 1, 2, 132; Vell. 2, 41 fin.; cf.:

    tunicati et discincti,

    Suet. Aug. 100:

    jam discingitur armis,

    Sil. 8, 34.—As a milit. punishment:

    destrictis gladiis discinctos destituit,

    Liv. 27, 13; Suet. Aug. 24 and 100: cum tenues nuper Marius discinxerit Afros, had disarmed, i. e. conquered, Juv. 8, 120; cf.:

    peltatam Amazona Scythico nodo,

    Mart. 9, 101, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    In verb finit.:

    mihi crede, in sinu est (Caesar), neque ego discingor,

    i. e. I do not neglect him, I endeavor to preserve his friendship, Cic. Q. Fr. 2, 13; cf. Sen. Ep. 92 fin.:

    discinxit ratione dolos fraudesque resolvit,

    i. e. discovered, detected, Sil. 7, 153; cf.:

    ut inter Methium et Paulum, quae veniunt in disceptationem, discingas,

    i. e. that thou wilt decide, Sid. Ep. 2, 7.—
    B.
    discinctus, a, um, ungirt.
    1.
    Lit.:

    ne glorietur accinctus aeque ac discinctus,

    i. e. who has put off his armor, Vulg. 3 Reg. 20, 11.—
    2.
    Trop.
    (α).
    Voluptuous, effeminate, Afri, Verg. A. 8, 724.— Hence,
    (β).
    Slovenly, careless, negligent; loose, dissolute, reckless:

    discincti ludere,

    Hor. S. 2, 1, 73:

    avarus ut Chremes, opp. discinctus ut nepos,

    id. Epod. 1, 34:

    Natta,

    Pers. 3, 31:

    verna,

    id. 4, 22:

    discincta in otia natus,

    Ov. Am. 1, 9, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > discingo

  • 16 ergo

    ergō (rarely with short o in Ov. and the post-Aug. poets, Ov. H. 5, 59 Lennep.; id. Tr. 1, 1, 87; Luc. 9, 256; Val. Fl. 2, 407; Claud. Ep. 4, 17), adv. [for e-regō, from ex and root rag-, to extend upward; cf. Gr. oregô, L. rego, Germ. ragen; v. erga, and Corss. Ausspr. 1, 448 sqq.], proceeding from or out of.
    I.
    With gen. (placed after it, like causa and gratia), in consequence of, on account of, because of (ante-class, but not in Plaut. or Ter.):

    quojus rei ergo,

    Cato R. R. 141, 2:

    hujus rei ergo,

    id. ib. § 3; 4; ib. 139; Tab. Publica ap. Liv. 40, 52 fin.; 41, 28 fin.: dono militari virtutis ergo donari, S. C. ap. Liv. 25, 7; so, virtutis ergo, Lex ap. Cic. Opt. Gen. 7, 19; Sisenn. ap. Non. 107, 16: ejus victoriae ergo, Inscr. ap. Nep. Paus. 1, 3: funeris ergo, Lex ap. Cic. Leg. 2, 23 fin.; 25 fin.:

    ejus legis ergo,

    Cic. Att. 3, 23, 2; Quadrig. ap. Gell. 3, 8, 8:

    formidinis ergo,

    Lucr. 5, 1246:

    illius ergo,

    Verg. A. 6, 670.
    II.
    Absol. (for cujus rei ergo), consequently, accordingly, therefore, then (class.): unus homo nobis cunctando restituit rem: ergo postque magisque viri nunc gloria claret, Enn. ap. Cic. de Sen. 4; Lucil. ap. Cic. Fin. 1, 3, 9; Plaut. Cist. 1, 1, 74:

    Polemoni et jam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Ergo nata est sententia veterum Academicorum, etc.,

    Cic. Fin. 2, 11, 34:

    Albano non plus animi erat quam fidei, nec manere ergo, nec transire aperte ausus, etc.,

    Liv. 1, 27; Verg. E. 5, 58 et saep.—The reason or cause sometimes follows with quia, quod:

    ergo istoc magis, quia vaniloquus, vapulabis,

    Plaut. Am. 1, 1, 222; cf. id. Mil. 4, 6, 18.—Ante- and postclass. pleonast.:

    ergo igitur,

    Plaut. Trin. 3, 3, 27; and:

    igitur ergo,

    App. M. 1, p. 104 al. —So in Ter. and Liv.:

    itaque ergo,

    Ter. Eun. 2, 3, 25; Liv. 1, 25, 2 Drak.; 3, 31, 5 Gron.; 9, 31 fin.; 39, 25.—
    B.
    Transf.
    1.
    In a logical conclusion, consequently, therefore:

    negat haec filiam me suam esse: non ergo haec mater mea est,

    Plaut. Ep. 4, 2, 20; Varr. L. L. 8, § 47; 48; 49;

    59 sq. al.: nullum dicere causae esse genus amentia est, etc.... Relinquitur ergo, ut omnia tria genera sint causarum,

    Cic. Inv. 1, 9 fin.:

    quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Ergo et avarus erit, sed finite,

    id. Fin. 2, 9, 27; 5, 9, 24:

    quis tam esset ferreus qui eam vitam ferre posset, etc.? Verum ergo illud est, quod a Tarentino Archyta dici solitum,

    id. Lael. 23, 88 et saep.;

    corresponding to igitur,

    id. ib. 14 fin. and 15 init.; so consecutively, igitur... ergo... ergo... igitur... id. N. D. 2, 21, 56 sq.—So with si, cum, quia, etc.:

    ergo ego nisi peperissem, Roma non oppugnaretur,

    Liv. 2, 40, 8; Plaut. Ep. 5, 2, 34; id. Capt. 2, 3, 63; id. Aul. 4, 10, 25. —So esp. in Cicero, like an (v. an I. D.), in interrogative argumentation, a minore ad majus, or ex aequo, so, so then:

    ergo haec veteranus miles facere poterit, doctus vir sapiensque non poterit?

    Cic. Tusc. 2, 17, 39; so with the future, id. ib. § 41; 1, 14, 31; 3, 15, 31; id. Off. 1, 31, 114; id. Fin. 2, 33 fin.:

    ergo illi intelligunt, quid Epicurus dicat, ego non intelligo?

    id. ib. 2, 4, 13; cf. id. Arch. 9:

    ergo Ennio licuit vetera contemnenti dicere, etc.... mihi de antiquis eodem modo non licebit?

    id. Or. 51, 171; cf. id. Arch. 8, 9 fin.
    2.
    In interrogations.
    a.
    When an explanation is asked, do you say? do you mean? then: S. Quo agis? P. Quo tu?... S. Quo ergo, scelus? Plaut. Pers. 2, 2, 23: Ipsus es? Ch. Ipsus Charmides sum. S. Ergo ipsusne es? id. Trin. 4, 2, 145; id. Ep. 1, 1, 19; Hor. S. 2, 3, 156.—
    b.
    When a consequence is inquired for, Engl. then: Ps. lstuc ego jam satis scio. Si. Cur ergo, quod scis, me rogas? Plaut. Ps. 4, 1, 10:

    ergo in iis adolescentibus bonam spem esse dicemus, quos? etc.,

    Cic. Fin. 2, 35, 117:

    dedemus ergo Hannibalem? dicet aliquis,

    Liv. 21, 10 fin. et saep.:

    num ergo is excaecat nos aut orbat sensibus, si? etc.,

    Cic. Ac. 2, 23, 74; so,

    num ergo,

    Quint. 10, 1, 5; cf. id. 6, 3, 79:

    quid stamus? quin ergo imus?

    why not then? Plaut. Merc. 3, 3, 21; so,

    quin ergo,

    id. As. 1, 1, 15; 2, 2, 113; id. Merc. 5, 2, 88; id. Mil. 4, 2, 93.— Esp. freq., quid ergo? like the Gr. ti ouW, why then? but why? quid ergo hanc dubitas colloqui? Plaut. Mil. 4, 2, 17; cf. Cic. Fin. 4, 14; Ter. Phorm. 5, 7, 55; Tib. 3, 6, 51:

    quid ergo? hujusne vitae propositio Thyesten levare poterit?

    Cic. Tusc. 3, 18; id. Off. 3, 20, 81; 3, 15, 61; 3, 18, 73; id. Rosc. Am. 1, 2; id. Caecin. 20; id. Mur. 23, 47 et saep.; Caes. B. G. 7, 77, 10 et saep.—
    3.
    With imperatives and words used imperatively, then, now, accordingly:

    dato ergo istum symbolum illi,

    Plaut. Ps. 2, 2, 57:

    vide ergo, hanc conclusionem probaturusne sis,

    Cic. Ac. 2, 30, 96:

    desinite ergo,

    Caes. B. C. 3, 19 fin.:

    sequere ergo,

    Plaut. As. 2, 4, 83; id. Rud. 1, 2, 94; id. Stich. 5, 2, 20; cf.:

    amplectere ergo,

    id. Curc. 1, 3, 16:

    tace ergo,

    id. Aul. 3, 2, 14; id. Ep. 2, 2, 57:

    dic ergo,

    id. Pers. 2, 2, 57: ausculta ergo, id. ib. 4, 6, 19; id. Cas. 2, 4, 18 et saep.:

    quin tu ergo i modo,

    come now, begone! id. Merc. 5, 2, 114; cf.:

    quin tu ergo omitte genua,

    id. Rud. 3, 2, 14:

    agedum ergo,

    id. ib. 3, 4, 15.—So with the subj.:

    age eamus ergo, intro ergo abeant,

    Plaut. Cas. 3, 6, 17; id. Mil. 1, 1, 78:

    abeamus ergo intro,

    id. ib. 3, 3, 69:

    ergo des minam,

    id. ib. 5, 27; Cic. Fin. 5, 8 fin.; id. Brut. 43.—And with the future:

    ergo, si sapis, mussitabis,

    Plaut. Mil. 2, 5, 66.—
    4.
    Like igitur, in resuming an interrupted train of thought, as I was saying; I say, then; well then:

    tres viae sunt ad Mutinam, quo festinat animus, ut, etc.... Tres ergo ut dixi viae,

    Cic. Phil. 12, 9, 22; cf. id. Part. 13, 46; id. de Or. 1, 57; id. Top. 19, 73; id. Tusc. 1, 2, 4.—So (like igitur and inquam) after parenthetical sentences, Cic. Tusc. 1, 7, 14; id. Fin. 2, 34, 113; id. Fam. 15, 10, 1.—Less freq. for inquam in a mere repetition:

    mihi tuus pater, Pater hujus ergo, hospes Antidamas fuit,

    Plaut. Poen. 5, 2, 91; or in beginning a subject with reference to the expectation of the auditors (cf. Gr. ara), then, now:

    accipite ergo animis,

    Verg. A. 10, 109; id. Cir. 29. See Hand Turs. II. pp. 440-467.

    Lewis & Short latin dictionary > ergo

  • 17 existimantes

    ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].
    I.
    = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

    satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

    Plaut. Most. 1, 1, 73:

    dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

    id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    magni operam,

    Nep. Cat. 1, 2:

    minoris aliquid,

    id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

    nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

    Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
    II.
    In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
    (α).
    With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

    quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

    Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

    quod ego nullo modo existimo,

    Cic. Tusc. 3, 11, 25:

    cottidianae vitae consuetudinem,

    pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

    M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

    Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

    P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

    id. de Or. 2, 66, 268:

    qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

    Quint. 11, 3, 8:

    popularitas signum affectati regni est existimatum,

    id. 5, 9, 13:

    assimulata sunt schemata existimanda,

    id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
    (β).
    With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

    merito id fieri uterque existimat,

    Plaut. Most. 1, 3, 147:

    ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

    id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

    si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

    Cic. Agr. 2, 33, 89:

    non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

    id. Fam. 15, 21, 4:

    ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

    id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

    fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

    Cic. de Or. 2, 1, 4:

    disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

    Caes. B. G. 6, 13 fin.:

    Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

    Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

    huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

    Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
    (γ).
    With a rel. or interrog.-clause:

    haud existimans, quanto labore partum,

    Ter. Ph. 1, 1, 11:

    nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

    judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

    utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

    be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

    qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

    Liv. 22, 59, 14:

    existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

    Tac. H. 4, 81.—
    (δ).
    With de:

    de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

    Cic. Leg. 1, 2, 7:

    ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

    id. Fam. 1, 7, 5:

    male de aliquo,

    to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

    tu ipse quem ad modum existimes vide,

    id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

    exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

    Cic. Brut. 21, 82.—
    (ε).
    With in and abl.:

    in hostium numero existimari,

    to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—
    (ζ).
    Absol.:

    ut Cicero existimat,

    Quint. 9, 1, 29:

    sicut multi existimarunt,

    id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

    ita intellegimus vulgo existimari,

    Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

    si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

    Cic. Brut. 24, 92.

    Lewis & Short latin dictionary > existimantes

  • 18 existimo

    ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].
    I.
    = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

    satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

    Plaut. Most. 1, 1, 73:

    dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

    id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    magni operam,

    Nep. Cat. 1, 2:

    minoris aliquid,

    id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

    nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

    Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
    II.
    In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
    (α).
    With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

    quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

    Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

    quod ego nullo modo existimo,

    Cic. Tusc. 3, 11, 25:

    cottidianae vitae consuetudinem,

    pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

    M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

    Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

    P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

    id. de Or. 2, 66, 268:

    qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

    Quint. 11, 3, 8:

    popularitas signum affectati regni est existimatum,

    id. 5, 9, 13:

    assimulata sunt schemata existimanda,

    id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
    (β).
    With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

    merito id fieri uterque existimat,

    Plaut. Most. 1, 3, 147:

    ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

    id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

    si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

    Cic. Agr. 2, 33, 89:

    non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

    id. Fam. 15, 21, 4:

    ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

    id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

    fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

    Cic. de Or. 2, 1, 4:

    disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

    Caes. B. G. 6, 13 fin.:

    Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

    Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

    huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

    Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
    (γ).
    With a rel. or interrog.-clause:

    haud existimans, quanto labore partum,

    Ter. Ph. 1, 1, 11:

    nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

    judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

    utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

    be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

    qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

    Liv. 22, 59, 14:

    existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

    Tac. H. 4, 81.—
    (δ).
    With de:

    de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

    Cic. Leg. 1, 2, 7:

    ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

    id. Fam. 1, 7, 5:

    male de aliquo,

    to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

    tu ipse quem ad modum existimes vide,

    id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

    exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

    Cic. Brut. 21, 82.—
    (ε).
    With in and abl.:

    in hostium numero existimari,

    to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—
    (ζ).
    Absol.:

    ut Cicero existimat,

    Quint. 9, 1, 29:

    sicut multi existimarunt,

    id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

    ita intellegimus vulgo existimari,

    Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

    si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

    Cic. Brut. 24, 92.

    Lewis & Short latin dictionary > existimo

  • 19 existumo

    ex-istĭmo or existŭmo, āvi, ātum, 1, v. a. [aestimo].
    I.
    = aestimo, to value, estimate, reckon, esteem, with gen. of value (rare):

    satin abiit neque quod dixi flocci existumat?

    Plaut. Most. 1, 1, 73:

    dum ne ob malefacta peream, parvi existumo,

    id. Capt. 3, 5, 24: omnia minoris, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 2:

    magni operam,

    Nep. Cat. 1, 2:

    minoris aliquid,

    id. ib. 1, 4; Suet. Aug. 40.—With interrog. clause:

    nunc si dico ut res est, quem ad modum existumet me?

    Plaut. Merc. 3, 1, 18 Ritschl. —
    II.
    In gen., to judge, consider, suppose, think, esteem. —Constr. with the acc., an object-clause, a rel.-clause, with de, or absol.
    (α).
    With acc.: si improbum Cresphontem existimaveras, Enn. ap. Auct. Her. 2, 24, 38 (Trag. v. 156, ed. Vahl., where the reading is existimas); cf.:

    quod eum, qui hoc facit, avarum possumus existimare,

    Cic. Verr. 2, 3, 82, § 190; Quint. 5, 12, 21:

    quod ego nullo modo existimo,

    Cic. Tusc. 3, 11, 25:

    cottidianae vitae consuetudinem,

    pass judgment upon, Ter. Heaut. 2, 3, 41.— In pass.:

    M. Fulcinius domi suae honestus existimatus est,

    Cic. Caecin. 4, 10; cf.:

    P. Cornelius, homo, ut existimabatur, avarus et furax,

    id. de Or. 2, 66, 268:

    qua (fama) diu princeps oratorum... existimandus est,

    Quint. 11, 3, 8:

    popularitas signum affectati regni est existimatum,

    id. 5, 9, 13:

    assimulata sunt schemata existimanda,

    id. 9, 1, 27: utcunque (haec) animadversa aut existimata erunt, Liv. praef. § 8.—
    (β).
    With acc. and inf. as object (so most freq.): tu me amas, ego te amo;

    merito id fieri uterque existimat,

    Plaut. Most. 1, 3, 147:

    ne id quidem me dignum esse existimat, Quem adeat, etc.,

    id. As. 1, 2, 23; id. Bacch. 3, 6, 19:

    si majores nostri existimavissent, quemquam Rulli similem futurum,

    Cic. Agr. 2, 33, 89:

    non possum existimare, plus quemquam a se ipso quam me a te amari,

    id. Fam. 15, 21, 4:

    ego sic existimo, hos oratores fuisse maximos,

    id. Brut. 36, 138 et saep.—In pass. with an inf. clause as subject:

    fuit hoc in utroque eorum, ut Crassus non tam existimari vellet non didicisse, quam illa despicere, etc.,

    Cic. de Or. 2, 1, 4:

    disciplina in Britannia reperta, atque inde in Galliam translata esse existimatur,

    Caes. B. G. 6, 13 fin.:

    Themistocles suasisse existimatur Atheniensibus, ut, etc.,

    Quint. 9, 2, 92 et saep.— Pass. impers.:

    huic (insulae) milia DCCC. in longitudinem esse existimatur,

    Caes. B. G. 5, 13 fin.; Plin. 6, 22, 24, § 81.—
    (γ).
    With a rel. or interrog.-clause:

    haud existimans, quanto labore partum,

    Ter. Ph. 1, 1, 11:

    nunc vos existimate, facta an dicta pluris sint,

    judge, Sall. J. 85, 14 Cort.; cf.:

    utrum avertendae suspicionis causa, etc., an, etc., existimari non poterat,

    be judged, decided, Caes. B. C. 3, 102, 3:

    qui (Pyrrhus) utrum avarior an crudelior sit, vix existimari potest,

    Liv. 22, 59, 14:

    existimari a medicis jubet, an talis caecitas ac debilitas superabiles forent,

    Tac. H. 4, 81.—
    (δ).
    With de:

    de scriptoribus, qui nondum ediderunt, existimare non possumus,

    Cic. Leg. 1, 2, 7:

    ex eventu homines de tuo consilio existimaturos videmus,

    id. Fam. 1, 7, 5:

    male de aliquo,

    to have a bad opinion of any one, id. Off. 2, 10, 36; cf.:

    tu ipse quem ad modum existimes vide,

    id. Div. in Caecil. 12, 37; id. Att. 6, 2, 3.— Pass. impers.:

    exstant orationes, ex quibus existimari de ingeniis eorum potest,

    Cic. Brut. 21, 82.—
    (ε).
    With in and abl.:

    in hostium numero existimari,

    to be regarded as an enemy, Cic. Verr. 1, 5, 13.—
    (ζ).
    Absol.:

    ut Cicero existimat,

    Quint. 9, 1, 29:

    sicut multi existimarunt,

    id. 8, 6, 67.— Pass. impers.:

    ita intellegimus vulgo existimari,

    Cic. Rep. 2, 15, 28.—As subst.: existĭmantes, ium, m., critics, critical judges:

    si in existimantium arbitrium sua scripta non venerint,

    Cic. Brut. 24, 92.

    Lewis & Short latin dictionary > existumo

  • 20 fictura

    fictūra, ae, f. [id.], a forming, fashioning (ante- and post-class.):

    fortunae,

    Plaut. Trin. 2, 2, 86:

    satis placet fictura,

    i. e. disguise, id. Mil. 4, 4, 53:

    avarus ab uno solum verbo inclinatum, quod est aveo eademque fictura, qua est amarus,

    formation, Gell. 10, 5, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > fictura

См. также в других словарях:

  • Avarus — Жанр психоделический фолк Годы 2001 настоящее время Страна …   Википедия

  • avarus — index illiberal Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • Avarus — *For the Roman term for a northern cape in Portugal, see Cape Santo André. *For the Finnish band, see Avarus (band) …   Wikipedia

  • Avarus (band) — Avarus are a band from Tampere, Finland. They were formed in 2001 by members of The Anaksimandros and Pylon and soon absorbed members of other Finnish bands such as Kiila, Munuaissymposium 1960, Kemialliset Ystävät. Avarus floating line up varies …   Wikipedia

  • Avarus, nisi cum moritur, nihil rectum facit. — См. Есть много богачей, которых смерть одна К чему нибудь годна …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Avarus animus nullo satiatur lucro. — См. Ненасытима утроба волка, да сердце человека …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Comic Blade Avarus — Infobox Magazine title = Comic Blade Avarus image size = 200px image caption = Comic Blade Avarus (October 2007 issue) editor = editor title = staff writer = frequency = Monthly circulation = category = Shōjo manga company = Mag Garden publisher …   Wikipedia

  • Monthly Comic Avarus — Cover image of the December 2008 issue of Comic Blade Avarus Categories Shōjo manga Frequency Monthly First issue September 2007 …   Wikipedia

  • Comic Avarus — Специализация: манга Периодичность: ежемесячный Язык: японский Издатель …   Википедия

  • Semper avarus eget. — См. Скупой богач, беднее нищего …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Mag Garden — Год основания 2001 Основатели Ёсихиро Хосака Расположение …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»