Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

at+the+side

  • 41 lienis

    lĭēn, ēnis, and liēnis, is, m. ( gen. plur. lienum, Plin. 23, 7, 63, § 121) [for plien; Sanscr. plīhan; Gr. splên], the milt or spleen.
    I.
    Lit.:

    lienes turgent, Cato. R. R. 157: seditionem facit lien (of a stitch in the side),

    Plaut. Merc. 1, 2, 14:

    jam quasi sona liene cinctus ambulo,

    id. Curc. 2, 1, 6: equisetum lienes cursorum exstinguit, Plin. 26, 13, 83, § 132:

    at lienis, ubi affectus est, intumescit,

    Cels. 4, 9:

    lienis bubulus,

    id. ib.:

    lienem coërcere,

    id. ib.:

    extenuare,

    id. ib.:

    consumere,

    Plin. 26, 8, 48, § 76.—
    II.
    Transf., of the fiscus:

    (Trajanus) fiscum lienem vocavit, quod eo crescente artus reliqui tabescunt,

    Aur. Vict. Epit. 42 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > lienis

  • 42 Pyrgus

    1.
    pyrgus, i, m., = purgos, a little wooden tower on the side of a gaming-board, hollow and having steps inside, through which the dice were thrown upon the board (pure Lat. turricula), Sid. Ep. 8, 12 (in Hor. S. 2, 7, 17, called phimus; v. phimus).
    2.
    Pyrgus, i, m., = Purgos, a castle in Elis, Liv. 27, 32; Rutil. Itin. 223.

    Lewis & Short latin dictionary > Pyrgus

  • 43 pyrgus

    1.
    pyrgus, i, m., = purgos, a little wooden tower on the side of a gaming-board, hollow and having steps inside, through which the dice were thrown upon the board (pure Lat. turricula), Sid. Ep. 8, 12 (in Hor. S. 2, 7, 17, called phimus; v. phimus).
    2.
    Pyrgus, i, m., = Purgos, a castle in Elis, Liv. 27, 32; Rutil. Itin. 223.

    Lewis & Short latin dictionary > pyrgus

  • 44 telum

    tēlum, i, n. [for texlum; root tek-, of tiktô, to beget; tuk-, tuch-, of tunchanô, to hit, chance upon; v. texo; cf. toxon, a bow], a weapon used for fighting at a distance; a missile weapon, missile, as a dart, spear, javelin, etc. (while arma signifies arms for defence or close fight; v. arma; cf.: jaculum, tormentum).
    I.
    Lit.: tela proprie dici videntur ea, quae missilia sunt: ex Graeco videlicet translato eorum nomine, quoniam illi têlothen missa dicunt, quae nos eminus;

    sicut arma ea, quae ab umeris dependentia retinentur manibus,

    Fest. p. 364 Müll.; cf. id. p. 3; and Serv. Verg. A. 8, 249; 9, 509: telum vulgo quidem id appellatur, quod ab arcu mittitur, sed nunc omne significatur, quod mittitur manu. Itaque sequitur, ut et lapis et lignum et ferrum hoc nomine contineatur, dictum ab eo, quod in longinquum mittitur, Graecā voce figuratum apo tou têlou, Dig. 50, 16, 233: arma rigent, horrescunt tela, Enn. ap. Macr. S. 6, 4 (Trag. v. 177 Vahl.); so,

    opp. arma,

    Sall. C. 42, 2; 51, 38; id. J. 43, 3; Ov. M. 9, 201: tela manu jacere, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 438 Vahl.); cf.:

    si quis jaciat volatile telum,

    Lucr. 1, 970:

    tela depellere...telum jacere,

    Cic. Quint. 2, 8:

    conicere,

    Caes. B. G. 1, 26; 1, 46; 1, 47; 2, 27; Cic. Quint. 16, 52 al.; cf.:

    nubes levium telorum conjecta obruit aciem Gallorum,

    Liv. 38, 26, 7;

    and with this cf.: it toto turbida caelo Tempestas telorum ac ferreus ingruit imber,

    Verg. A. 12, 284:

    telum ex loco superiore mittere,

    Caes. B. G. 3, 4:

    Romani omni genere missilium telorum ac saxis maxime vulnerabantur,

    Liv. 44, 35, 21; cf. Sisenn. ap. Non. 449, 3:

    priusquam ad conjectum teli veniretur,

    Liv. 2, 31, 6:

    tela vitare,

    Caes. B. G. 2, 25:

    telis repulsi,

    id. ib. 1, 8; Cic. Rep. 1, 3, 5:

    non primus Teucer tela Cydonio Direxit arcu,

    Hor. C. 4, 9, 17:

    in medios telum torsisti primus Achivos,

    Verg. A. 5, 497:

    tela spargere,

    Luc. 3, 326; Quint. 4, 5, 14:

    aërias telum contendit in auras,

    Verg. A. 5, 520:

    telum volatile sensit,

    Ov. A. A. 1, 169:

    volucre,

    Val. Fl. 2, 524:

    hic confixum ferrea texit Telorum seges,

    Verg. A. 3, 46:

    nubes telorum,

    Liv. 38, 26, 7:

    nimbus,

    Luc. 4, 776. —
    B.
    Transf.
    1.
    In gen., an offensive weapon of any kind, as a sword, dagger, poniard, axe, etc. (class.): Ajax gladio incubuit;

    Ulixes intervenit... e corpore cruentum telum educit,

    Auct. Her. 1, 11, 18:

    ex quibus (telis) ille maximum sicarum numerum et gladiorum extulit,

    Cic. Cat. 3, 3, 8:

    elatam securim in caput dejecit: relictoque in vulnere telo ambo se foras eiciunt,

    Liv. 1, 40, 7:

    non tuba terruerit, non strictis agmina telis,

    Ov. M. 3, 535:

    tela aliis hastae, aliis secures erant,

    Curt. 9, 1, 15:

    clavae tela erant,

    id. 9, 4, 3:

    stare in comitio cum telo,

    Cic. Cat. 1, 6, 15;

    so esp. freq.: esse cum telo,

    to be armed, id. Att. 2, 24, 3; id. Vatin. 10, 24; id. Verr. 2, 5, 3, § 7; Sall. C. 27, 2 al.; cf.:

    esse cum telo hominis occidendi causā (lex) vetat,

    Cic. Mil. 4, 11:

    qui caedem telo quocumque commiserint,

    Quint. 10, 1, 12:

    ut pereat positum rubigine telum,

    my sheathed sword, Hor. S. 2, 1, 43 et saep.:

    pars caret altera telo Frontis,

    i. e. a horn, Ov. M. 8, 883;

    so of the caestus,

    Verg. A. 5, 438; Stat. Th. 6, 772.—
    2.
    Poet., like the Gr. belos (v. Lidd. and Scott, sub voce),
    a.
    A sunbeam:

    non radii solis neque lucida tela diei,

    Lucr. 1, 147; 2, 60; 3, 92; 6, 40.—
    b.
    Lightning:

    arbitrium est in sua tela Jovi,

    Ov. F. 3, 316:

    excutere irato tela trisulca Jovi,

    id. Am. 2, 5, 52.—
    3.
    A stitch in the side, Ser. Samm. 22, 402; cf. Isid. Orig. 4, 6.—
    4.
    = membrum virile, Mart. 11, 78, 6; Auct. Priap. 9; Just. 38, 1. —
    II.
    Trop., a weapon, shaft, dart (class.), Plaut. Am. 1, 1, 113: usque quāque sapere oportet: id erit telum acerrimum, Poët. ap. Cic. Fam. 7, 16, 1; cf.: nec mediocre telum ad res gerendas existimare oportet benevolen, tiam civium, Cic. Lael. 17, 61:

    nec gelidis torpet telis perfixa pavoris,

    Lucr. 3, 305:

    Veneris telis accipere ictus,

    id. 4, 1052:

    necessitas, quae ultimum ac maximum telum est,

    Liv. 4, 28, 5; 5, 29, 9:

    quā lege tribunitiis rogationibus telum acerrimum datum est,

    id. 3, 55, 3:

    de corpore rei publicae tuorum scelerum tela revellere,

    Cic. Pis. 11, 25:

    tela fortunae,

    id. Fam. 5, 16, 2:

    lucubrationis telum,

    Suet. Calig. 53:

    vis tribunicia, telum a majoribus libertati paratum,

    Sall. Or. Macri Licinii ad Pleb. 6; Liv. 6, 35, 8:

    sentire et linguae tela subire tuae,

    Ov. P. 4, 6, 36.

    Lewis & Short latin dictionary > telum

  • 45 cōn-sistō

        cōn-sistō stitī, stitus, ere,    to stand still, stand, halt, stop, take a stand, post oneself: hic, T.: Ubi veni, T.: consistimus, H.: viatores consistere cogant, Cs.: bestiae cantu flectuntur atque consistunt: in oppidis: ire modo ocius, interdum consistere, H.: in muro, get footing, Cs.: ad aras, O.: ante domum, O.: in aede, O.: cum hoc, at the side of: limine, O.: rota constitit orbis, stood still, V.—To set, grow hard, become solid: frigore constitit unda, has been frozen, O.: sanguis.—To take a stand, take position, assume an attitude, stand forth, set oneself: in scaenā, Ph.: in communibus suggestis: mediā harenā, V.: in digitos adrectus, V.: inter duas acies, L.: quocumque modo, in whatever attitude, O.: quales quercūs Constiterunt, stand up in a body, V.—Of troops, to stand, form, halt, make a halt, take position, be posted, make a stand: in superiore acie, Cs.: in fluctibus, Cs.: pro castris, form, S.: pari intervallo, Cs.: a fugā, L.: in orbem, Cs.: quadratum in agmen (acies), Tb.: naves eorum nostris adversae constiterunt, Cs. — To abide, stay, settle, tarry, have a place of business: negotiandi causā ibi, Cs.: locus consistendi in Galliā, Cs.: Latio consistere Teucros, room for, V.: primā terrā, on the very shore, V.: ede ubi consistas, Iu.—Fig., to pause, dwell, delay, stop: in uno nomine: paulisper.—To be firm, stand unshaken, be steadfast, continue, endure, subsist, find a footing: mente: in dicendo: in quo (viro) culpa nulla potuit consistere, rest upon: Quos (finīs) ultra citraque nequit consistere rectum, H.: si prohibent consistere vires, O.—To agree: cum Aristone verbis consistere, re dissidere. — To be, exist, occur, take place: vix binos oratores laudabiles constitisse: sed non in te quoque constitit idem Exitus, O.: ut unde culpa orta esset, ibi poena consisteret, fall, L.: ante oculos rectum pietasque Constiterant, stood forth, O.—To consist in, consist of, depend upon: pars victūs in lacte consistit, Cs.: (rem p.) in unius animā: in unā virtute spes, Cs.: causa belli in personā tuā.—To come to a stand, stand still, stop, cease: omnis administratio belli consistit, Cs.: natura consistat necesse est: consistere usura debuit: bellum, L.: infractaque constitit ira, O.

    Latin-English dictionary > cōn-sistō

  • 46 iniūria

        iniūria ae, f    [iniurius], an injustice, wrong, outrage, injury, insult: (filius) carens patriā ob meas iniurias, harsh treatment, T.: paterna, T.: iniuriam sibi imponere: privatas iniurias ultus est, Cs.: in populum R., L.: a praetore iniurias accipere: imperatoris iniurias defendere, Cs.: Suebos ab Cheruscis iniuriis prohibere, protect from outrage on the side of, etc., Cs.: neque cuiquam iniuriae suae parvae videntur, his wrongs, S.: Turni, threatened by, V.: vos nostrae iniuria caedis subigat, etc., i. e. as its punishment, V.: tantine iniuria cenae? the insult of a dinner, Iu.: Helvetiorum iniuriae populi R., to Rome, Cs.: quarum (mulierum), L.: spretae formae, V.: thalami nostri, O.—In law, unlawful violence, assault, trespass: iniuriarum mihi scripta dica, T.: iniuriarum damnatus.—In language, an insult, affront, abuse: me onerare iniuriis, T.—With per: servos abducebat per iniuriam, unjustly, outrageously: per summam iniuriam.— Abl, unjustly, undeservedly, causelessly, wrongfully: me meis civibus iniuriā suspectum videre: non iniuriā (gaudebas), T.— An unjust acquisition: ad obtinendam iniuriam, L.—A damage, harm, injury: Curandum ne magna iniuria fiat Fortibus, Iu.

    Latin-English dictionary > iniūria

  • 47 adrogo

    ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Jurid. and polit. t. t.
    A.
    To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—
    * B.
    Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:

    cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,

    Liv. 7, 25, 11.—
    C.
    To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:

    quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,

    Cic. Planc. 1:

    non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 32:

    sapientiam sibi adrogare,

    id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:

    Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,

    Sall. J. 85, 25:

    Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,

    Tac. H. 1, 30:

    Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,

    Hor. S. 2, 4, 35.—
    B.
    Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):

    Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,

    Hor. Ep. 2, 1, 35:

    decus arrogavit,

    id. C. 4, 14, 40:

    nihil non arroget armis,

    adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
    A.
    Lit.:

    si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,

    Cic. Phil. 10, 9:

    Induciomarus iste minax atque adrogans,

    id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:

    ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,

    Caes. B. C. 3, 1:

    pigritia adrogantior,

    Quint. 12, 3, 12:

    adrogantissima persuasio,

    id. Decl. 8, 9.—
    B.
    As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):

    proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,

    Cic. Verr. 1, 6:

    de se persuasio,

    Quint. 2, 4, 16:

    crudelitas adrogans,

    Cic. Fam. 5, 4, 2:

    dictum,

    id. Sull. 8, 25:

    consilium,

    id. de Or. 2, 39, 165:

    moderatio,

    Tac. A. 1, 3:

    adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,

    id. ib. 11, 21:

    omnem adrogantem humilia,

    Vulg. Job, 40, 6:

    abominatio Domino est omnis adrogans,

    ib. Prov. 16, 5:

    beatos dicimus adrogantes,

    ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:

    aliquid dicere,

    Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:

    scribere,

    Cic. Att. 6, 1:

    aliquid praejudicare,

    id. ad Brut. 1, 4:

    petere,

    id. Lig. 10, 30:

    adsentire,

    id. Inv. 2, 3, 10:

    facere,

    Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:

    consulere in deditos,

    Tac. Agr. 16.— Comp.:

    multo adrogantius factum,

    Suet. Caes. 79:

    insolentius et adrogantius uti gloriā artis,

    Plin. 36, 10, 36, § 71:

    adrogantius et elatius praefari,

    Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > adrogo

  • 48 arrogo

    ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Jurid. and polit. t. t.
    A.
    To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—
    * B.
    Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:

    cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,

    Liv. 7, 25, 11.—
    C.
    To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:

    quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,

    Cic. Planc. 1:

    non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 32:

    sapientiam sibi adrogare,

    id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:

    Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,

    Sall. J. 85, 25:

    Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,

    Tac. H. 1, 30:

    Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,

    Hor. S. 2, 4, 35.—
    B.
    Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):

    Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,

    Hor. Ep. 2, 1, 35:

    decus arrogavit,

    id. C. 4, 14, 40:

    nihil non arroget armis,

    adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
    A.
    Lit.:

    si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,

    Cic. Phil. 10, 9:

    Induciomarus iste minax atque adrogans,

    id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:

    ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,

    Caes. B. C. 3, 1:

    pigritia adrogantior,

    Quint. 12, 3, 12:

    adrogantissima persuasio,

    id. Decl. 8, 9.—
    B.
    As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):

    proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,

    Cic. Verr. 1, 6:

    de se persuasio,

    Quint. 2, 4, 16:

    crudelitas adrogans,

    Cic. Fam. 5, 4, 2:

    dictum,

    id. Sull. 8, 25:

    consilium,

    id. de Or. 2, 39, 165:

    moderatio,

    Tac. A. 1, 3:

    adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,

    id. ib. 11, 21:

    omnem adrogantem humilia,

    Vulg. Job, 40, 6:

    abominatio Domino est omnis adrogans,

    ib. Prov. 16, 5:

    beatos dicimus adrogantes,

    ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:

    aliquid dicere,

    Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:

    scribere,

    Cic. Att. 6, 1:

    aliquid praejudicare,

    id. ad Brut. 1, 4:

    petere,

    id. Lig. 10, 30:

    adsentire,

    id. Inv. 2, 3, 10:

    facere,

    Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:

    consulere in deditos,

    Tac. Agr. 16.— Comp.:

    multo adrogantius factum,

    Suet. Caes. 79:

    insolentius et adrogantius uti gloriā artis,

    Plin. 36, 10, 36, § 71:

    adrogantius et elatius praefari,

    Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > arrogo

  • 49 funalis

    fūnālis, e, adj. [funis], consisting of or attached to a rope or cord: equus, an extra horse yoked to a chariot, but attached to it at the side of the others by a rope or trace, a trace-horse, Suet. Tib. 6; Stat. Th. 6, 462; Aus. Epit. 35, 10; Hyg. Fab. 183:

    cereus,

    a wax-torch, Val. Max. 3, 6, 4;

    called also candela,

    Serv. Verg. A. 11, 143; cf. II. B.—
    II.
    Subst.: fūnāle, is, n.
    A.
    A cord or thong of a sling:

    funda media duo funalia imparia habebat,

    Liv. 42, 65, 10.—More freq.,
    B.
    A wax-torch or taper (cf.: taeda, fax, candela): funale lampadion, funalia daloi, Gloss. Philox.; cf. Isid. Orig. 20, 10, 5; Serv. Verg. A. 1, 727; 11, 143:

    C. Duilius delectabatur crebro funali et tibicine,

    Cic. de Sen. 13, 44:

    noctem flammis funalia vincunt,

    Verg. A. 1, 727:

    lucida,

    Hor. C. 3, 26, 7:

    clara,

    Sil. 6, 667.—
    2.
    Transf., a chandelier, i. q. candelabrum, Ov. M. 12, 247; cf. Isid. Orig. 20, 10, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > funalis

  • 50 Juliani

    1.
    Jūlĭānus, a, um, adj. [Julius], of or belonging to Julius Cæsar, Julian: vectigalia, i. e. which were introduced by Julius Cæsar, M. Anton. ap. Cic. Phil. 13, 15, 31:

    gladiatores,

    id. Ep. ad Oet. 9.— Subst.: Jūlĭā-ni, ōrum, m., i. e. soldiers who were on the side of Cæsar in the civil war, Suet. Caes. 75.
    2.
    Jūlĭānus, i, m., Julian, a Roman proper name.
    I.
    M. Didius Severus Julianus Augustus, a Roman emperor, who was put to death after a reign of 66 days, A. D. 193.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Juliani

  • 51 Julianus

    1.
    Jūlĭānus, a, um, adj. [Julius], of or belonging to Julius Cæsar, Julian: vectigalia, i. e. which were introduced by Julius Cæsar, M. Anton. ap. Cic. Phil. 13, 15, 31:

    gladiatores,

    id. Ep. ad Oet. 9.— Subst.: Jūlĭā-ni, ōrum, m., i. e. soldiers who were on the side of Cæsar in the civil war, Suet. Caes. 75.
    2.
    Jūlĭānus, i, m., Julian, a Roman proper name.
    I.
    M. Didius Severus Julianus Augustus, a Roman emperor, who was put to death after a reign of 66 days, A. D. 193.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > Julianus

  • 52 Laterensis

    1.
    lătĕrensis, e, adj. [2. latus], of or belonging to the side.—Subst.: lătĕren-sis, is, m., an attendant, body-guard, satellite (post-class.), Tert. adv. Marc. 4, 43.
    2.
    Lătĕrensis, is, m., a Roman surname in the gens Juventia;

    e. g. M. Juventius Laterensis,

    a legate of Lepidus, Cic. Planc. 1 sq.; id. Fam. 10, 21; 23; id. Att. 2, 18; 24 saep.

    Lewis & Short latin dictionary > Laterensis

  • 53 laterensis

    1.
    lătĕrensis, e, adj. [2. latus], of or belonging to the side.—Subst.: lătĕren-sis, is, m., an attendant, body-guard, satellite (post-class.), Tert. adv. Marc. 4, 43.
    2.
    Lătĕrensis, is, m., a Roman surname in the gens Juventia;

    e. g. M. Juventius Laterensis,

    a legate of Lepidus, Cic. Planc. 1 sq.; id. Fam. 10, 21; 23; id. Att. 2, 18; 24 saep.

    Lewis & Short latin dictionary > laterensis

  • 54 mano

    māno, āvi, ātum, 1, v. n. and a. [prob. for mad-no; Sanscr. madas, drunkenness; Gr. madaros, flowing; cf.: madeo, madidus; also Gr. manos], to flow, run, trickle, drop, distil, etc.
    I.
    Lit.
    (α).
    Neutr.: manat omni corpore sudor, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 399); cf.:

    manat item nobis e toto corpore sudor,

    Lucr. 6, 944:

    gelidus toto manabat corpore sudor,

    Verg. A. 3, 175:

    tepidae manant ex arbore guttae,

    Ov. M. 10, 500:

    fons manat,

    id. ib. 9, 664:

    cruor,

    id. ib. 13, 887:

    lacrima,

    Hor. Ep. 1, 17, 59:

    sanies,

    id. C. 3, 11, 19:

    Herculis simulacrum multo sudore manavit,

    dripped with much sweat, Cic. Div. 1, 34, 74:

    signa Lanuvii cruore manavere,

    dripped with gore, Liv. 23, 31, 15:

    cultrum ex volnere extractum manante cruore prae se tenens,

    Liv. 1, 59, 1:

    alvei manantes per latera et fluctu superurgente,

    leaking through the joints of the side, Tac. A. 2, 23:

    longā manantia labra salivā,

    Juv. 6, 623.—
    (β).
    Act., to give out, shed, pour forth:

    Indica gemma in attritu sudorem purpureum manat,

    gives out, Plin. 37, 10, 61, § 170:

    lacrimas marmora manant,

    Ov. M. 6, 312.— Poet.: fidis enim manare poëtica mella Te solum, to distil poetic honey, i. e. to be a poet, Hor. Ep. 1, 19, 44.—
    B.
    Transf., of things not fluid, to flow, diffuse or extend itself, to spread:

    aër, qui per maria manat,

    Cic. N. D. 1, 15, 40:

    sonitus per aures,

    Lucr. 6, 927:

    multa a luna manant, et fluunt,

    Cic. N. D. 2, 19, 50:

    manat dies ab oriente,

    Varr. L. L. 6, § 4 Müll.: manare solem antiqui dicebant, cum solis orientis radii splendorem jacere coepissent, Paul. ex Fest. p. 158 Müll.—
    II.
    Trop., to diffuse or extend itself, to spread, get abroad:

    cum malum manaret in dies latius,

    daily spreads farther, Cic. Phil. 1, 2, 5; cf.:

    malum manavit per Italiam,

    id. Cat. 4, 3, 6:

    manat tota urbe rumor,

    Liv. 2, 49:

    manat et funditur disserendi ratio per omnes partis sapientiae,

    Cic. Tusc. 5, 25, 72:

    cum tristis a Mutina fama manaret,

    id. Phil. 4, 6, 15:

    nomen usque ad Pythagorae manavit aetatem,

    id. ib. 5, 3, 8:

    fidei bonae nomen manat latissime,

    id. Off. 3, 17, 70:

    manavit ea benignitas ex urbe etiam in castra,

    Liv. 24, 18.—
    B.
    Esp., to flow, spring, arise, proceed, emanate, have its origin, originate from any thing:

    peccata ex vitiis manant,

    Cic. Par. 3, 1, 22:

    omnis honestas manat a partibus quattuor,

    id. Off. 1, 43, 152:

    ab Aristippo Cyrenaica philosophia manavit,

    id. de Or. 3, 17, 62:

    unde omnia manant, videre,

    id. ib. 3, 2, 27.—
    C.
    To escape, be forgotten:

    omne supervacuum pleno de pectore manat,

    Hor. A. P. 337.

    Lewis & Short latin dictionary > mano

  • 55 pleuritis

    pleurītis, ĭdis, f., = pleuri?tis.
    I.
    A sharp pain in the side, pleurisy (pure Lat. dolor lateris):

    arthritis, tussis, pleuritis, phthisis,

    Vitr. 1, 6.—
    II.
    The register in a hydraulic organ, Vitr. 10, 13 dub. (al. plinthis).

    Lewis & Short latin dictionary > pleuritis

  • 56 incursiō

        incursiō ōnis, f    [in+1 CEL-], a running against, onset, assault, attack: atomorum: seditionis, outbreak: armatorum.—A hostile inroad, incursion: in finīs Romanos incursionem facit, L.: Suebos ab Cheruscis incursionibus prohibere, on the side of, Cs.
    * * *
    onrush, attack, raid; incursion

    Latin-English dictionary > incursiō

  • 57 iūxtā

        iūxtā adv.    [for * iūgistā, abl f. sup. from iūgis], near to, nigh, near at hand, near, near by, hard by, close to, by the side of: legio, quae iuxta constiterat, Cs.: sellam iuxta ponere, S.: furiarum maxima iuxta Accubat, V.: accedere iuxta, O.— In like manner, equally, alike on a par: eorum ego vitam mortemque iuxta aestimo, S.: ceteri iuxta insontes, L.: res parva ac iuxta magnis difficilis, L.: iuxta eam rem aegre passi patres, quam cum viderent, etc., i. e. were just as indignant, L.: iuxta mecum omnes intellegitis, S.: absentium bona iuxta atque interemptorum diyisa fuere, L.: iuxta ac si meus frater esset, just as if: iuxta ac si hostes adessent, S.: litteris Graecis atque Latinis iuxta eruditus, S.

    Latin-English dictionary > iūxtā

  • 58 margō

        margō inis, m (late also f),    an edge, brink, border, margin: Margine gramineo (sc. fontis), O.: terrarum, shore, O.: viridis, Iu.: scuti, L.: imperii, boundary, O.: plenā margine libri, Iu.: partem modicae sumptam de margine cenae, i. e. the side-dishes, Iu.
    * * *
    margin, edge, flange, rim, border; threshold; bank, retaining wall; gunwale

    Latin-English dictionary > margō

  • 59 juxta

    I
    nearly; near, close to, near by, hard by, by the side of; just as, equally
    II
    near, (very) close to, next to; hard by, adjoining; on a par with; like

    Latin-English dictionary > juxta

  • 60 Legatus a latere

    Latin Quotes (Latin to English) > Legatus a latere

См. также в других словарях:

  • By the side of — Side Side (s[imac]d), n. [AS. s[=i]de; akin to D. zijde, G. seite, OHG. s[=i]ta, Icel. s[=i]?a, Dan. side, Sw. sida; cf. AS. s[=i]d large, spacious, Icel. s[=i]?r long, hanging.] 1. The margin, edge, verge, or border of a surface; especially… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • on the side — {adv. phr.}, {informal} 1. In addition to a main thing, amount or quantity; extra. * /He ordered a hamburger with onions and French fries on the side./ * /His job at the hospital did not pay much, so he found another on the side./ * /The cowboys… …   Dictionary of American idioms

  • on the side — {adv. phr.}, {informal} 1. In addition to a main thing, amount or quantity; extra. * /He ordered a hamburger with onions and French fries on the side./ * /His job at the hospital did not pay much, so he found another on the side./ * /The cowboys… …   Dictionary of American idioms

  • on the side — phrasal 1. in addition to the main portion 2. in addition to a principal occupation 3. secretly outside of one s marriage or romantic relationship < seeing another woman on the side > …   New Collegiate Dictionary

  • Boys on the Side — Infobox film name = Boys on the Side caption = Boys on the Side theatrical poster director = Herbert Ross writer = Don Roos producer = Arnon Milchan Steven Reuther starring = Whoopi Goldberg Mary Louise Parker Drew Barrymore Matthew McConaughey… …   Wikipedia

  • Side — Side, a. 1. Of or pertaining to a side, or the sides; being on the side, or toward the side; lateral. [1913 Webster] One mighty squadron with a side wind sped. Dryden. [1913 Webster] 2. Hence, indirect; oblique; collateral; incidental; as, a side …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Side action — Side Side, a. 1. Of or pertaining to a side, or the sides; being on the side, or toward the side; lateral. [1913 Webster] One mighty squadron with a side wind sped. Dryden. [1913 Webster] 2. Hence, indirect; oblique; collateral; incidental; as, a …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Side arms — Side Side, a. 1. Of or pertaining to a side, or the sides; being on the side, or toward the side; lateral. [1913 Webster] One mighty squadron with a side wind sped. Dryden. [1913 Webster] 2. Hence, indirect; oblique; collateral; incidental; as, a …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Side ax — Side Side, a. 1. Of or pertaining to a side, or the sides; being on the side, or toward the side; lateral. [1913 Webster] One mighty squadron with a side wind sped. Dryden. [1913 Webster] 2. Hence, indirect; oblique; collateral; incidental; as, a …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Side box — Side Side, a. 1. Of or pertaining to a side, or the sides; being on the side, or toward the side; lateral. [1913 Webster] One mighty squadron with a side wind sped. Dryden. [1913 Webster] 2. Hence, indirect; oblique; collateral; incidental; as, a …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Side chain — Side Side, a. 1. Of or pertaining to a side, or the sides; being on the side, or toward the side; lateral. [1913 Webster] One mighty squadron with a side wind sped. Dryden. [1913 Webster] 2. Hence, indirect; oblique; collateral; incidental; as, a …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»