Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

apium

  • 41 nantes

    1.
    no, nāvi, 1, v. n. [neô], to swim, float.
    I.
    Lit.: alter nare cupit: alter pugnare paratu'st, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 166 Müll. (Ann. v. 258 Vahl.):

    pueris, qui nare discunt, scirpea induitur ratis,

    Plaut. Aul. 4, 1, 9; cf.

    below,

    Hor. S. 1, 4, 120:

    pinus Dicuntur liquidas Neptuni nāsse per undas,

    Cat. 64, 1:

    nat lupus,

    Ov. M. 1, 304:

    nantem delphina per undas,

    id. H. 19, 199:

    piger ad nandum,

    id. ib. 18, 210:

    ars nandi,

    id. Tr. 2, 486:

    nat tibi linter,

    Tib. 1, 5, 76; Luc. 8, 374.—Prov.: nare sine cortice, to swim without corks, i. e. to be able to do without a guardian (cf. above the passage in Plaut. Aul. 4, 1, 9), Hor. S. 1, 4, 120.—
    II.
    Poet., transf., to sail, flow, fly, etc.: cum juventus Per medium classi barbara navit Athon, Cat. 66, 45:

    (undae) nantes refulgent,

    id. 64, 274:

    nare per aestatem liquidam suspexeris agmen (apium),

    Verg. G. 4, 59.—Of the eyes of drunken persons, to swim:

    nant oculi,

    Lucr. 3, 480; v. nato.— Hence, nans, antis, P. a., swimming, floating:

    nantes scaphae,

    Gell. 10, 26, 10; as subst., a swimmer; hence, nantes, ĭum, f., swimming fowls, i. e. geese, ducks, etc.:

    greges nantium,

    Col. 8, 14, 1.
    2.
    No, an Egyptian city, perh. Alexandria; acc. to Bochart, Thebes, Hier. ad Ezech. 30, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > nantes

  • 42 natio

    nātĭo, ōnis, f. [nascor], a being born, birth; hence, transf.
    I.
    Personified, Natio, the goddess of birth:

    Natio quoque dea putanda est, quae, quia partus matronarum tueatur, a nascentibus Natio nominata est,

    Cic. N. D. 3, 18, 47 (al. Nascio).—
    II.
    A breed, stock, kind, species, race (rare but class.;

    syn.: genus, stirps, familia): in hominibus emendis si natione alter est melior, emimus pluris, etc.,

    Varr. L. L. 9, § 93 Müll.;

    Auct. B. Alex. 7, 3: natio optimatium,

    Cic. Sest. 44, 96:

    officiosissima candidatorum,

    id. Pis. 23, 55.—Also in a contemptuous sense, a race, tribe, set:

    salvete, fures maritimi, Famelica hominum natio, quid agitis?

    Plaut. Rud. 2, 2, 6:

    vestra natio (Epicureorum),

    Cic. N. D. 2, 29, 74:

    ardelionum,

    Phaedr. 2, 5, 1.—Of animals:

    praegnantes opere levant: venter enim labore nationem reddit deteriorem,

    Varr. R. R. 2, 6, 4; cf. id. L. L. 9, § 92 Müll.; and: in pecoribus quoque bonus proventus feturae bona natio dicitur, Paul. ex Fest. p. 167 Müll.— Transf., of things, a sort, kind (post-Aug.):

    nationes in apium naturā diximus,

    Plin. 22, 24, 50, § 109:

    cera natione Pontica,

    id. 21, 14, 49, § 83; cf. id. 12, 25, 55, § 125.—
    B.
    In a more restricted sense, a race of people, nation, people (used commonly in a more limited sense than gens, and sometimes as identical with it; cf.: gens, populus; usually applied by Cicero to distant and barbarous people): nam itast haec hominum natio;

    in Epidamniis Voluptarii, etc.,

    Plaut. Men. 2, 1, 34:

    omnes nationes servitutem ferre possunt: nostra civitas non potest,

    Cic. Phil. 10, 10, 20; cf.:

    exteris nationibus ac gentibus ostendere, etc.,

    id. Font. 11, 25:

    ne nationes quidem et gentes,

    id. N. D. 3, 39, 93; cf.

    , in the reverse order: omnes exterae gentes ac nationes,

    id. Imp. Pomp. 11, 31:

    per omnes gentes nationesque,

    Quint. 11, 3, 87:

    eruditissima Graecorum natio,

    Cic. de Or. 2, 4, 18:

    Judaei et Syri, nationes natae servituti,

    id. Prov. Cons. 5, 10:

    immanes ac barbarae nationes,

    id. Q. Fr. 1, 1, 9, § 27:

    quod eas quoque nationes adire volebat,

    Caes. B. G. 3, 7:

    Suevi majorem Germaniae partem obtinent, propriis adhuc nationibus nominibusque discreti,

    Tac. G. 38:

    Gannascus, natione Canninefas,

    id. A. 11, 18:

    patre Camissare, natione Care, matre Scythissā natus,

    Nep. Dat. 1, 1:

    NATIONE CILIX,

    Inscr. Fabr. p. 495, n. 189; so in connection with names of cities: NATIONE ARRETIO, Inscr. Don. cl. 6, n. 181.—
    2.
    Ad Nationes, the name of a portico in Rome, built by Augustus, where the images of all known nations were set up:

    ante aditum porticūs Ad Nationes,

    Plin. 36, 5, 4, § 39; cf. Serv. Verg. A. 8, 721.—
    3.
    In eccl. Lat., like gens, and the Gr. ethnos, opp. to Christians, the heathen:

    per deos nationum,

    Tert. de Idol. 22.

    Lewis & Short latin dictionary > natio

  • 43 No

    1.
    no, nāvi, 1, v. n. [neô], to swim, float.
    I.
    Lit.: alter nare cupit: alter pugnare paratu'st, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 166 Müll. (Ann. v. 258 Vahl.):

    pueris, qui nare discunt, scirpea induitur ratis,

    Plaut. Aul. 4, 1, 9; cf.

    below,

    Hor. S. 1, 4, 120:

    pinus Dicuntur liquidas Neptuni nāsse per undas,

    Cat. 64, 1:

    nat lupus,

    Ov. M. 1, 304:

    nantem delphina per undas,

    id. H. 19, 199:

    piger ad nandum,

    id. ib. 18, 210:

    ars nandi,

    id. Tr. 2, 486:

    nat tibi linter,

    Tib. 1, 5, 76; Luc. 8, 374.—Prov.: nare sine cortice, to swim without corks, i. e. to be able to do without a guardian (cf. above the passage in Plaut. Aul. 4, 1, 9), Hor. S. 1, 4, 120.—
    II.
    Poet., transf., to sail, flow, fly, etc.: cum juventus Per medium classi barbara navit Athon, Cat. 66, 45:

    (undae) nantes refulgent,

    id. 64, 274:

    nare per aestatem liquidam suspexeris agmen (apium),

    Verg. G. 4, 59.—Of the eyes of drunken persons, to swim:

    nant oculi,

    Lucr. 3, 480; v. nato.— Hence, nans, antis, P. a., swimming, floating:

    nantes scaphae,

    Gell. 10, 26, 10; as subst., a swimmer; hence, nantes, ĭum, f., swimming fowls, i. e. geese, ducks, etc.:

    greges nantium,

    Col. 8, 14, 1.
    2.
    No, an Egyptian city, perh. Alexandria; acc. to Bochart, Thebes, Hier. ad Ezech. 30, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > No

  • 44 no

    1.
    no, nāvi, 1, v. n. [neô], to swim, float.
    I.
    Lit.: alter nare cupit: alter pugnare paratu'st, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 166 Müll. (Ann. v. 258 Vahl.):

    pueris, qui nare discunt, scirpea induitur ratis,

    Plaut. Aul. 4, 1, 9; cf.

    below,

    Hor. S. 1, 4, 120:

    pinus Dicuntur liquidas Neptuni nāsse per undas,

    Cat. 64, 1:

    nat lupus,

    Ov. M. 1, 304:

    nantem delphina per undas,

    id. H. 19, 199:

    piger ad nandum,

    id. ib. 18, 210:

    ars nandi,

    id. Tr. 2, 486:

    nat tibi linter,

    Tib. 1, 5, 76; Luc. 8, 374.—Prov.: nare sine cortice, to swim without corks, i. e. to be able to do without a guardian (cf. above the passage in Plaut. Aul. 4, 1, 9), Hor. S. 1, 4, 120.—
    II.
    Poet., transf., to sail, flow, fly, etc.: cum juventus Per medium classi barbara navit Athon, Cat. 66, 45:

    (undae) nantes refulgent,

    id. 64, 274:

    nare per aestatem liquidam suspexeris agmen (apium),

    Verg. G. 4, 59.—Of the eyes of drunken persons, to swim:

    nant oculi,

    Lucr. 3, 480; v. nato.— Hence, nans, antis, P. a., swimming, floating:

    nantes scaphae,

    Gell. 10, 26, 10; as subst., a swimmer; hence, nantes, ĭum, f., swimming fowls, i. e. geese, ducks, etc.:

    greges nantium,

    Col. 8, 14, 1.
    2.
    No, an Egyptian city, perh. Alexandria; acc. to Bochart, Thebes, Hier. ad Ezech. 30, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > no

  • 45 obverto

    ob-verto, ti, sum, 3, v. a.
    I.
    To turn [p. 1249] towards or against, to direct towards any thing (not in Cic. or Cæs.): cujus ob os Graii ora obvertebant sua, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39; also ap. Cic. Fam. 9, 26, 2:

    mihi cornua,

    Plaut. Ps. 4, 3, 3:

    arcūs in aliquem,

    Ov. M. 12, 605:

    fenestras in aquilonem,

    Plin. 14, 21, 27, § 133:

    pelago proras,

    Verg. A. 6, 3;

    without pelago: cornua velatarum obvertimus antennarum,

    direct, id. ib. 3, 549: obstantes dum vult obvertere remos, to turn against (the water), to play, Ov. M. 3, 676:

    ordines ad clamorem,

    Liv. 27, 18.—
    II.
    Mid., to turn one's self to or towards, turn to any thing:

    obvertor ad undas,

    Ov. H. 19, 191.—Hence, obversus, a, um, P. a., turned towards or against, directed towards.
    A.
    Lit.:

    faciemque obversus in agmen utrumque,

    Ov. M. 12, 467:

    ad matrem,

    Tac. A. 4, 54:

    domicilia (apium) ad orientem,

    Col. 9, 7, 5;

    for which: frons (ornithonis) orienti,

    id. 8, 3, 1:

    Caucasus quā soli est obversus,

    Sol. 65.—With simple acc.:

    obversus orientem,

    App. M. 2, p. 127; cf.:

    profligatis obversis,

    the opponents, enemy, Tac. A. 12, 14.—
    B.
    Trop., turned towards, inclined to, engaged in:

    ad sanguinem, et caedes,

    Tac. H. 3, 83:

    obversi militum studiis,

    id. ib. 3, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > obverto

  • 46 populares

    pŏpŭlāris (sync. poplāris, Plaut. Rud. 3, 4, 36), e, adj. [1. populus], of or belonging to the people, proceeding from or designed for the people.
    I.
    In gen.:

    populares leges,

    i. e. laws instituted by the people, Cic. Leg. 2, 4, 9:

    accessus,

    id. Q. Fr. 1, 1, 8, § 25:

    coetus,

    id. Ac. 2, 2, 6:

    munus,

    a donation to the people, id. Off. 2, 16, 56:

    popularia verba usitata,

    id. ib. 2, 10, 35; cf.:

    ad usum popularem atque civilem disserere,

    id. Leg. 3, 6, 14:

    dictio ad vulgarem popularemque sensum accommodata,

    id. de Or. 1, 23, 108:

    oratio philosophorum... nec sententiis nec verbis instructa popularibus,

    id. Or. 19, 64:

    popularis oratio,

    id. ib. 44, 151:

    populari nomine aliquid appellare,

    Plin. 13, 4, 9, § 48:

    laudes,

    in the mouths of the people, Cic. Ac. 2, 2, 6:

    admiratio,

    id. Fam. 7, 1, 2:

    honor,

    Cic. Dom. 18:

    ventus,

    popular favor, id. Clu. 47, 130 init.:

    aura,

    Hor. C. 3, 2, 20:

    civitas,

    democracy, Plin. 7, 56, 57, § 200 (opp. regia civitas, monarchy):

    popularia sacra sunt, ut ait Labeo, quae omnes cives faciunt nec certis familiis attributa sunt,

    Fest. p.253 Müll.—
    B.
    Subst.: pŏpŭlārĭa, ĭum, n. (sc. subsellia), the seats of the people in the theatre, the common seats, Suet. Claud. 25; id. Dom. 4 fin.
    II.
    In partic.
    A.
    Of or belonging to the same people or country, native, indigenous (as an adj. rare):

    Sappho puellis de popularibus querentem vidimus,

    Hor. C. 2, 13, 25:

    flumina,

    of the same district, Ov. M. 1, 577:

    oliva,

    native, id. ib. 7, 498.—
    2.
    As subst.: pŏpŭlāris, is, comm. (freq. and class.).
    (α).
    Masc., a countryman, fellow-countryman:

    redire ad suos populares, Naev. ap. Fest. s. v. stuprum, p. 317 Müll.: o mi popularis, salve,

    Plaut. Poen. 5, 2, 79:

    o populares,

    Ter. Eun. 5, 8, 1; id. Ad. 2, 1, 1:

    popularis ac sodalis suus,

    Cic. Ac. 2, 37, 118:

    ego vero Solonis, popularis tui, ut puto, etiam mei, legem neglegam (for Cicero had also lived in Athens),

    id. Att. 10, 1, 2:

    popularis alicujus definiti loci (opp. civis totius mundi),

    id. Leg. 1, 23, 61:

    non populares modo,

    Liv. 29, 1:

    cum turbā popularium,

    Just. 43, 1, 6: quae res indicabat populares esse.—
    (β).
    Fem.:

    mea popularis opsecro haec est?

    Plaut. Rud. 3, 4, 35; 4, 4, 36; 4, 8, 4 al.; Sall. J. 58, 4:

    tibi popularis,

    Ov. M. 12, 191.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Of animals and plants of the same region:

    leaena, Ov. lb. 503: (glires) populares ejusdem silvae (opp. alienigenae, amne vel monte discreti),

    Plin. 8, 57, 82, § 224:

    populares eorum (prunorum) myxae,

    id. 15, 13, 12, § 43.—
    (β).
    Of persons of the same condition, occupation, tastes, etc., a companion, partner, associate, accomplice, comrade: meus popularis Geta, fellow (i. e. a slave), Ter. Phorm. 1, 1, 1:

    populares conjurationis,

    Sall. C. 24, 1; 52, 14:

    sceleris,

    id. ib. 22, 1: invitis hoc nostris popularibus dicam, the men of our school, i. e. the Stoics, Sen. Vit. Beat. 13.—
    B.
    In a political signification, of or belonging to the people, attached or devoted to the people (as opposed to the nobility), popular, democratic:

    res publica ex tribus generibus illis, regali et optumati et populari confusa modice,

    Cic. Rep. 2, 23, 41 (ap. Non. 342, 31):

    homo maxime popularis,

    Cic. Clu. 28, 77:

    consul veritate non ostentatione popularis,

    id. Agr. 1, 7, 23: animus vere popularis, saluti populi consulens, id. Cat. 4, 5, 9:

    ingenium,

    Liv. 2, 24:

    sacerdos, i. e. Clodius, as attached to the popular party,

    Cic. Sest. 30, 66:

    vir,

    Liv. 6, 20: homo, of the common people (opp. rex), Vulg. Sap. 18, 11. —Hence, subst.: pŏpŭlāres, ĭum, m., the people's party, the democrats (opp. optimates, the aristocrats):

    duo genera semper in hac civitate fuerunt... quibus ex generibus alteri se populares, alteri optimates et haberi et esse voluerunt. Quia ea quae faciebant, multitudini jucunda esse volebant, populares habebantur,

    Cic. Sest. 45, 96:

    qui populares habebantur,

    id. ib. 49, 105:

    ex quo evenit, ut alii populares, alii studiosi optimi cujusque videantur,

    id. Off. 1, 25, 85.—
    C.
    Acceptable to the people, agreeable to the multitude, popular:

    dixi in senatu me popularem consulem futurum. Quid enim est tam populare quam pax?

    Cic. Agr. 2, 4, 9:

    potest nihil esse tam populare quam id quod ego consul popularis adfero, pacem, etc.,

    id. ib. 2, 37, 102:

    quo nihil popularius est,

    Liv. 7, 33, 3:

    populare gratumque audientibus,

    Plin. Paneg. 77, 4.—
    D.
    Of or belonging to the citizens (as opposed to the soldiery):

    quique rem agunt duelli, quique populare auspicium,

    Cic. Leg.2, 8; cf.Amm. 14, 10; usually as subst.: popŭlāris, is, m., a citizen (post-class.):

    multa milia et popularium et militum,

    Capitol. Ant. Phil. 17; Dig. 1, 12, 1 fin.:

    popularibus militibusque,

    Juv. 26, 3, 5; Amm. 22, 2.—
    E.
    Belonging to or fit for the common people; hence, common, coarse, mean, bad: sal. Cato, R. R. 88:

    pulli (apium),

    Col. 9, 11, 4: popularia agere, to play coarse tricks, Laber. ap. Non. 150, 25.—Hence, adv.: pŏpŭlārĭter.
    A.
    After the manner of the common people, i. e. commonly, coarsely, vulgarly, Cic. Rep. 6, 22, 24:

    loqui,

    id. Fin. 2, 6, 17:

    scriptus liber (opp. limatius),

    id. ib. 5, 5, 12.—
    B.
    In a popular manner, popularly, democratically:

    agere,

    Cic. Off. 2, 21, 73:

    conciones seditiose ac populariter excitatae,

    id. Clu. 34, 93:

    occidere quemlibet populariter,

    to win popularity, Juv. 3, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > populares

  • 47 popularis

    pŏpŭlāris (sync. poplāris, Plaut. Rud. 3, 4, 36), e, adj. [1. populus], of or belonging to the people, proceeding from or designed for the people.
    I.
    In gen.:

    populares leges,

    i. e. laws instituted by the people, Cic. Leg. 2, 4, 9:

    accessus,

    id. Q. Fr. 1, 1, 8, § 25:

    coetus,

    id. Ac. 2, 2, 6:

    munus,

    a donation to the people, id. Off. 2, 16, 56:

    popularia verba usitata,

    id. ib. 2, 10, 35; cf.:

    ad usum popularem atque civilem disserere,

    id. Leg. 3, 6, 14:

    dictio ad vulgarem popularemque sensum accommodata,

    id. de Or. 1, 23, 108:

    oratio philosophorum... nec sententiis nec verbis instructa popularibus,

    id. Or. 19, 64:

    popularis oratio,

    id. ib. 44, 151:

    populari nomine aliquid appellare,

    Plin. 13, 4, 9, § 48:

    laudes,

    in the mouths of the people, Cic. Ac. 2, 2, 6:

    admiratio,

    id. Fam. 7, 1, 2:

    honor,

    Cic. Dom. 18:

    ventus,

    popular favor, id. Clu. 47, 130 init.:

    aura,

    Hor. C. 3, 2, 20:

    civitas,

    democracy, Plin. 7, 56, 57, § 200 (opp. regia civitas, monarchy):

    popularia sacra sunt, ut ait Labeo, quae omnes cives faciunt nec certis familiis attributa sunt,

    Fest. p.253 Müll.—
    B.
    Subst.: pŏpŭlārĭa, ĭum, n. (sc. subsellia), the seats of the people in the theatre, the common seats, Suet. Claud. 25; id. Dom. 4 fin.
    II.
    In partic.
    A.
    Of or belonging to the same people or country, native, indigenous (as an adj. rare):

    Sappho puellis de popularibus querentem vidimus,

    Hor. C. 2, 13, 25:

    flumina,

    of the same district, Ov. M. 1, 577:

    oliva,

    native, id. ib. 7, 498.—
    2.
    As subst.: pŏpŭlāris, is, comm. (freq. and class.).
    (α).
    Masc., a countryman, fellow-countryman:

    redire ad suos populares, Naev. ap. Fest. s. v. stuprum, p. 317 Müll.: o mi popularis, salve,

    Plaut. Poen. 5, 2, 79:

    o populares,

    Ter. Eun. 5, 8, 1; id. Ad. 2, 1, 1:

    popularis ac sodalis suus,

    Cic. Ac. 2, 37, 118:

    ego vero Solonis, popularis tui, ut puto, etiam mei, legem neglegam (for Cicero had also lived in Athens),

    id. Att. 10, 1, 2:

    popularis alicujus definiti loci (opp. civis totius mundi),

    id. Leg. 1, 23, 61:

    non populares modo,

    Liv. 29, 1:

    cum turbā popularium,

    Just. 43, 1, 6: quae res indicabat populares esse.—
    (β).
    Fem.:

    mea popularis opsecro haec est?

    Plaut. Rud. 3, 4, 35; 4, 4, 36; 4, 8, 4 al.; Sall. J. 58, 4:

    tibi popularis,

    Ov. M. 12, 191.—
    b.
    Transf.
    (α).
    Of animals and plants of the same region:

    leaena, Ov. lb. 503: (glires) populares ejusdem silvae (opp. alienigenae, amne vel monte discreti),

    Plin. 8, 57, 82, § 224:

    populares eorum (prunorum) myxae,

    id. 15, 13, 12, § 43.—
    (β).
    Of persons of the same condition, occupation, tastes, etc., a companion, partner, associate, accomplice, comrade: meus popularis Geta, fellow (i. e. a slave), Ter. Phorm. 1, 1, 1:

    populares conjurationis,

    Sall. C. 24, 1; 52, 14:

    sceleris,

    id. ib. 22, 1: invitis hoc nostris popularibus dicam, the men of our school, i. e. the Stoics, Sen. Vit. Beat. 13.—
    B.
    In a political signification, of or belonging to the people, attached or devoted to the people (as opposed to the nobility), popular, democratic:

    res publica ex tribus generibus illis, regali et optumati et populari confusa modice,

    Cic. Rep. 2, 23, 41 (ap. Non. 342, 31):

    homo maxime popularis,

    Cic. Clu. 28, 77:

    consul veritate non ostentatione popularis,

    id. Agr. 1, 7, 23: animus vere popularis, saluti populi consulens, id. Cat. 4, 5, 9:

    ingenium,

    Liv. 2, 24:

    sacerdos, i. e. Clodius, as attached to the popular party,

    Cic. Sest. 30, 66:

    vir,

    Liv. 6, 20: homo, of the common people (opp. rex), Vulg. Sap. 18, 11. —Hence, subst.: pŏpŭlāres, ĭum, m., the people's party, the democrats (opp. optimates, the aristocrats):

    duo genera semper in hac civitate fuerunt... quibus ex generibus alteri se populares, alteri optimates et haberi et esse voluerunt. Quia ea quae faciebant, multitudini jucunda esse volebant, populares habebantur,

    Cic. Sest. 45, 96:

    qui populares habebantur,

    id. ib. 49, 105:

    ex quo evenit, ut alii populares, alii studiosi optimi cujusque videantur,

    id. Off. 1, 25, 85.—
    C.
    Acceptable to the people, agreeable to the multitude, popular:

    dixi in senatu me popularem consulem futurum. Quid enim est tam populare quam pax?

    Cic. Agr. 2, 4, 9:

    potest nihil esse tam populare quam id quod ego consul popularis adfero, pacem, etc.,

    id. ib. 2, 37, 102:

    quo nihil popularius est,

    Liv. 7, 33, 3:

    populare gratumque audientibus,

    Plin. Paneg. 77, 4.—
    D.
    Of or belonging to the citizens (as opposed to the soldiery):

    quique rem agunt duelli, quique populare auspicium,

    Cic. Leg.2, 8; cf.Amm. 14, 10; usually as subst.: popŭlāris, is, m., a citizen (post-class.):

    multa milia et popularium et militum,

    Capitol. Ant. Phil. 17; Dig. 1, 12, 1 fin.:

    popularibus militibusque,

    Juv. 26, 3, 5; Amm. 22, 2.—
    E.
    Belonging to or fit for the common people; hence, common, coarse, mean, bad: sal. Cato, R. R. 88:

    pulli (apium),

    Col. 9, 11, 4: popularia agere, to play coarse tricks, Laber. ap. Non. 150, 25.—Hence, adv.: pŏpŭlārĭter.
    A.
    After the manner of the common people, i. e. commonly, coarsely, vulgarly, Cic. Rep. 6, 22, 24:

    loqui,

    id. Fin. 2, 6, 17:

    scriptus liber (opp. limatius),

    id. ib. 5, 5, 12.—
    B.
    In a popular manner, popularly, democratically:

    agere,

    Cic. Off. 2, 21, 73:

    conciones seditiose ac populariter excitatae,

    id. Clu. 34, 93:

    occidere quemlibet populariter,

    to win popularity, Juv. 3, 37.

    Lewis & Short latin dictionary > popularis

  • 48 rhuselinon

    rhūsĕlīnon, i, n., = rhouselinon, a plant, also called apium rusticum, App. Herb. 8.

    Lewis & Short latin dictionary > rhuselinon

  • 49 ritus

    rītus, ūs ( gen. rituis, Varr. ap. Non. 494, 30; abl. rite nefasto, Stat. Th. 11, 285; v. rite), m. [etym. unknown], orig. belonging to relig. lang.
    I.
    Lit., the form and manner of religious observances; a religious usage or ceremony, a rite (cf. caerimonia):

    Graeco ritu sacra non Romano facere,

    Varr. L. L. 7, § 88 Müll.:

    sacra diis aliis Albano ritu, Graeco Herculi facit,

    Liv. 1, 7:

    quo haec privatim et publice modo rituque flant, discunto ignari a publicis sacerdotibus,

    Cic. Leg. 2, 8, 20; cf.:

    morem ritusque sacrorum Adiciam,

    Verg. A. 12, 836:

    de more rituque priscae religionis,

    Suet. Tit. 5:

    ex patriis ritibus optuma colunto,

    Cic. Leg. 2, 9, 21; 2, 16, 40:

    tempestates, quae populi Romani ritibus consecratae sunt,

    id. N. D. 3, 20, 51:

    regina dei (sc. Bacchi) Ritibus instruitur,

    Ov. M. 6, 591:

    sacrificos docuit ritus,

    id. ib. 15, 483:

    profanos ritus exuere,

    Tac. A. 2, 85 fin.:

    lustrari magico ritu,

    Ov. M. 10, 398.—
    II.
    Transf., in gen., a custom, usage, manner, mode, way:

    ritus, mos vel consuetudo,

    Fest. p. 273 Müll.; cf. id. p. 289 ib.
    a.
    Usually in abl. sing. and with a foll. gen., after the usage, wont, manner, or fashion of any thing.
    (α).
    With gen.:

    more ferarum Quadrupedumque ritu,

    Lucr. 4, 1265:

    qui pecudum ritu ad voluptatem omnia referunt,

    Cic. Lael. 9, 32:

    pecudum, ferarumque,

    Liv. 3, 47; 5, 44; Quint. 8, 3, 81; Ov. M. 6, 717; 15, 222:

    latronum vivere,

    Cic. Phil. 2, 25, 62:

    juvenum,

    Hor. A. P. 62:

    Lucili,

    id. S. 2, 1, 29:

    Herculis (petiisse laurum),

    id. C. 3, 14, 1; cf.

    Dianae (cincta, etc.),

    Ov. M. 1, 695; 9, 89; 10, 536:

    fluminis,

    Hor. C. 3, 29, 34:

    tempestatis,

    id. S. 2, 3, 268:

    non hominis sed accipitris,

    Just. 27, 2, 8:

    volucri ritu flammarum,

    Lucr. 1, 1102.—
    (β).
    With adj.:

    haec mulier cantherino ritu astans somniat,

    Plaut. Men. 2, 3, 46:

    ritu barbarico esse,

    id. Cas. 3, 6, 19:

    res quaeque suo ritu procedit,

    Lucr. 5, 923:

    novo Sublime moliar atrium,

    Hor. C. 3, 1, 46:

    aleatorio,

    Gell. 18, 13, 6; cf.:

    rancida quo perolent projecta cadavera ritu,

    in the way that, such as, Lucr. 6, 1157.—
    b.
    In other cases (mostly poet. and post-Aug.), habit, custom, usage:

    cognosse Sabinae Gentis ritus,

    Ov. M. 15, 5:

    referre Cyclopum,

    id. ib. 15, 93:

    humanos,

    id. ib. 9, 500:

    in alienos ritus mores legesque verti,

    Liv. 24, 3, 12:

    ritus dissimiles habuere duo examina apium,

    Plin. 11, 10, 10, § 23:

    moresque tractamus innumeros,

    id. 7, 1, 1, § 6:

    externas caerimonias, Aegyptios Judiacosque ritus compescuit,

    Suet. Tib. 36; Sil. 15, 40:

    de ritu nuptiarum,

    Dig. 23, tit. 2. [p. 1597]

    Lewis & Short latin dictionary > ritus

  • 50 selinon

    sĕlīnon, i, n., = selinon, pure Lat. apium, parsley, App. Herb. 8; 116; 118.

    Lewis & Short latin dictionary > selinon

  • 51 servitium

    servĭtĭum, ii, n. [servus].
    I.
    In abstr., the condition of a slave or servant, slavery, servitude (not so in Cic., who has servitus).
    A.
    Lit.: hoc tibi pro servitio debeo, as your servant, * Ter. And. 4, 1, 52:

    cum secum ipse reputaret, quam gravis casus in servitium ex regno foret,

    Sall. J. 62, 9: neque desistam abstrahere a servitio civitatem nostram, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 16, 9:

    militibus nostris Jugurthae servitium minari,

    Sall. J. 94, 4:

    genus servitii insolitum,

    id. H. 2, 81 Dietsch:

    servitii pretium,

    id. ib. 3, 61, 20; 3, 61, 1;

    4, 61, 11: ductus ab creditore in servitium,

    Liv. 2, 23, 6:

    justum pati servitium (just before: regia servitus),

    id. 41, 6, 9:

    cum domus Assaraci Phthiam Servitio premet,

    Verg. A. 1, 285:

    aliquem servitio levare,

    to free from slavery, Hor. S. 2, 5, 99:

    servitio exire,

    Verg. E. 1, 41:

    servitium subire,

    Ov. Tr. 4, 6, 8.—
    B.
    Transf., in gen., servitude or subjection of any kind:

    animi imperio, corporis servitio magis utimur,

    Sall. C. 1, 2:

    illi etiam tauros primi docuisse feruntur Servitium,

    Tib. 2, 1, 41; 2, 4, 1; Ov. A. A. 3, 488; cf. Verg. G. 3, 168; Col. 8, 8, 4:

    qui servitium (amoris) ferre fatentur,

    Ov. Am. 1, 2, 18:

    tanto infensius servitium,

    Tac. A. 1, 81 fin.
    II.
    In concr., a body of servants, the class of slaves (collect.; class. in sing. and plur.).
    (α).
    Sing.:

    ita nunc servitium'st,

    such are servants nowadays, Plaut. Curc. 2, 3, 21:

    Lycurgus agros locupletium plebi, ut servitio, colendos dedit,

    Cic. Rep. 3, 9, 16:

    ut a servitio caveremus (cf. just before: examina tanta servorum immissa in populum Romanum),

    id. Har. Resp. 12, 25:

    nulline motus in Siciliā servorum Verre praetore... facti esse dicuntur?... coeptum esse in Siciliā moveri aliquot locis servitium suspicor,

    id. Verr. 2, 5, 4, § 9:

    ex omni faece urbis ac servitio,

    id. Pis. 4, 9:

    calonum servitiique tertia (pars),

    Vell. 2, 82, 3; cf.:

    servitii decem milia offerebat,

    Tac. A. 12, 17:

    qui (gladiatores) e servitio Blaesi erant,

    id. ib. 1, 23 et saep.—
    (β).
    Plur.:

    servitia ad caedem et inflammandam urbem incitavit,

    Cic. Cael. 32, 78:

    vincula soluta sunt et servitia incitata,

    id. Leg. 3, 11, 25:

    opera facessant, servitia sileant,

    id. Fl. 38, 97; Sall. C. 24, 4; 46, 3; 50, 1; 56, 5; id. J. 66, 1; Liv. 2, 10; 6, 12; 28, 11; Col. 11, 1, 3 et al.—
    B.
    Transf., of drones among bees:

    sunt autem fuci... quasi servitia verarum apium,

    Plin. 11, 11, 11, § 27.—
    2.
    = servi, servants as individuals:

    servitia regum superborum,

    Liv. 2, 10, 8:

    inopia servitiorum,

    id. 28, 11, 9:

    dilapsis etiam infimis servitiorum,

    Tac. H. 3, 84.

    Lewis & Short latin dictionary > servitium

  • 52 sexangulus

    sex-angŭlus, a, um, adj. [id.], sexangular, hexagonal:

    cera,

    Ov. M. 15, 382:

    cellae (apium),

    Plin. 11, 11, 12, § 29:

    figura,

    id. 37, 5, 20, § 76:

    laevor laterum,

    id. 37, 4, 15, § 56:

    crystallus,

    Sol. 15, 29 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > sexangulus

  • 53 silaus

    silaus, i, m., a kind of parsley, smallage: Apium graveolens, Linn.; Plin. 26, 8, 56, § 88.

    Lewis & Short latin dictionary > silaus

  • 54 stabulum

    stăbŭlum, i, n. [sto], a standing-place, abode, habitation, dwelling.
    I.
    In gen. (very rare;

    perh. only in the foll. passages): stabile stabulum,

    Plaut. Aul. 2, 2, 56; cf.:

    nusquam stabulum est confidentiae,

    id. Most. 2, 1, 3:

    DOMESTICORVM ET STABVLI SACRI,

    Inscr. Orell. 1134.—
    II.
    A stoppingplace or abode for animals or persons of the lower class (freq. and class.).
    A.
    For animals, a stall, stable, enclosure of any kind (cf. praesepe):

    ovium,

    Varr. R. R. 2, 2, [p. 1750] 19:

    pecudum, boum, etc.,

    Col. 1, 6, 4; 6, 23, 2; Verg. G. 3, 295; 3, 302; Hor. C. 1, 4, 3 al.; cf.:

    pastorum stabula,

    Cic. Sest. 5, 12:

    avium cohortalium,

    Col. 8, 1, 3:

    pavonum,

    i. e. an aviary, id. 8, 11, 3:

    piscium,

    i. e. a fishpond, id. 8, 17 7:

    apium,

    i. e. a beehive, Verg. G. 4, 14; 4, 191; Col. 9, 6, 4:

    stabula ferarum,

    lairs, haunts, Verg. A. 6, 179; cf. id. ib. 10, 723:

    a stabulis tauros avertit,

    pasture, id. ib. 8, 207; 8, 213.—
    2.
    Poet., transf., herds, flocks, droves, etc.:

    stabuli nutritor Iberi,

    i. e. Spanish sheep, Mart. 8, 28, 5:

    mansueta,

    Grat. Cyn. 154.—
    B.
    Of humble houses.
    1.
    A dwelling like a stable, cottage, hut:

    pastorum,

    Cic. Sest. 5, 12:

    ardua tecta stabuli,

    Verg. A. 7, 512; Liv. 1, 4, 7; Just. 1, 4, 11.—
    2.
    Esp., a public-house, pothouse, tavern, hostelry, etc.:

    cauponam vel stabulum exercere,

    Dig. 4, 9, 1; Petr. 6, 3; 8, 2; 16, 4; 79, 5; 97, 1; Plin. Ep. 6, 19, 4; Mart. 6, 94, 3; App. M. 1, p. 104, 9; Spart. Sev. 1 al.—Such pothouses were also the usual abode of prostitutes, Plaut. Poen. 1, 2, 56.—Hence,
    3.
    Stabulum = lupanar, a brothel, house of ill - fame:

    pro cubiculis stabula,

    Cic. Phil. 2, 28, 69.—
    4.
    As a term of abuse:

    stabulum flagitii,

    Plaut. Truc. 2, 7, 31:

    nequitiae,

    id. Cas. 2, 1, 13:

    servitritium,

    id. Pers. 3, 3, 13.—On account of his intercourse with king Nicomedes, the nickname of stabulum Nicomedis was given to Cæsar, acc. to Suet. Caes. 49.

    Lewis & Short latin dictionary > stabulum

  • 55 udus

    ūdus, a, um, adj. [contr. for uvidus from uveo], wet, moist, damp, humid ( poet. and in post-Aug. prose):

    cum sint umidae (nubes), imo udae,

    Sen. Q. N. 2, 25:

    paludes,

    Ov. F. 6, 401:

    litus,

    Hor. C. 1, 32, 7:

    humus,

    id. ib. 3, 2, 23:

    argilla,

    id. Ep. 2, 2, 8:

    salictum,

    id. C. 2, 5, 7:

    pomaria rivis,

    id. ib. 1, 7, 13:

    Tibur,

    id. ib. 3, 29, 6:

    apium,

    id. ib. 2, 7, 23:

    palatum,

    Verg. G. 3, 388:

    oculi,

    Ov. H. 12, 55; cf.

    lumina,

    Prop. 2, 7, 10:

    genae,

    Ov. Am. 1, 8, 84:

    Lyaeo tempora,

    Hor. C. 1, 7, 22; cf.

    aleator,

    soaked, fuddled, Mart. 5, 84, 5:

    vere madent udo terrae,

    Verg. G. 3, 429:

    udae Vocis iter,

    id. A. 7, 533.— Poet.:

    gaudium,

    i. e. tearful, Mart. 10, 78, 8.—In mal. part.:

    inguina,

    Juv. 10, 321:

    puella,

    Mart. 11, 16, 8.— Neutr. absol.:

    udo colores illinere,

    i. e. to paint in fresco, Plin. 35. 7, 31, § 49; cf. Vitr. 7, 3, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > udus

  • 56 vivax

    vīvax, ācis, adj. [vivo].
    I. A.
    Lit.:

    phoenix,

    Ov. Am. 2, 6, 54:

    anus,

    id. M. 13, 519:

    patrem,

    id. F. 2, 625:

    mater,

    Hor. S. 2, 1, 53:

    cervus,

    Verg. E. 7, 30 Forbig. ad loc.; Ov. M. 3, 194; 7, 273:

    Sibylla,

    ancient, venerable, id. ib. 14, 104 (cf.:

    lux aeterna,

    id. ib. 14, 132).— Comp.:

    heres,

    Hor. S. 2, 2, 132.—
    B.
    Transf., of things, concr. and abstr., lasting long, enduring, durable:

    apium (opp. breve lilium),

    Hor. C. 1, 36, 16:

    oliva,

    Verg. G. 2, 181:

    vivaci cespite,

    Ov. F. 4, 397:

    gratia,

    Hor. A. P. 69:

    virtus expersque sepulcri,

    Ov. P. 4, 8, 47.—
    II.
    Lively, vigorous, vivacious:

    sulfura,

    burning briskly, inflammable, Ov. M. 3, 374:

    solum,

    id. ib. 1, 420:

    vivacissimus cursus,

    Gell. 5, 2, 4: discipuli paulo vivaciores, more lively, brisker, quick, eager, = alacriores, Quint. 2, 6, 3 Spald.— Adv.: vīvācĭter, with liveliness or spirit, vigorously:

    pertractare res mysticas,

    Fulg. Myth. 1 praef. med.; comp.:

    vivacius quaerere abdita,

    Prud. adv. Symm. 2, 332.

    Lewis & Short latin dictionary > vivax

См. также в других словарях:

  • Apium — Saltar a navegación, búsqueda ? Apium Apium graveolens …   Wikipedia Español

  • Apĭum — (A. L., Eppig), Pflanzengattung aus der Familie der Doldengewächse (Umbelliferae Ammineae), 5. Klasse 2. Ordn. L.; Art: A. graveolens, ist Sellerie (s.d.) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Apĭum — L. (Sellerie, Eppich), Gattung der Umbelliferen, ein oder mehrjährige Kräuter mit fiederlappigen Blättern, zuweilen einfachen Dolden, grünlichweißen Blüten und rundlich zweiknöpfiger Frucht. Etwa 20 Arten über die ganze Erde verbreitet. A.… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Apium — Apĭum L., Sellerie, Pflanzengattg. der Umbelliferen, einjährige, überall verbreitete Kräuter: A. graveŏlens L., (gewöhnlicher Sellerie, Eppich, Mark), auf salzhaltigem Boden wild wachsend, wegen der Wurzel angebaut (verschiedene Kulturformen) …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Apium L. — Apium L. Eine Doldenpflanzen Gattung, welche zwei der wichtigsten Küchengewächse liefert, die Petersilie (A. Petroselinum L.) und den Sellerie (A. graveolens L.). – Von der Petersilie sind hauptsächlich 2 Sorten im Gebrauch, die Wurzel Petersilie …   Herders Conversations-Lexikon

  • Apium — Apium,   die Pflanzengattung Sellerie.   …   Universal-Lexikon

  • Apium — Sellerie Echter Sellerie (Apium graveolens) Systematik Klasse: Dreifurchenpollen Zweikeimblättrige (Rosopsida) …   Deutsch Wikipedia

  • Apium — Ache Apium …   Wikipédia en Français

  • Apium — Céleri …   Wikipédia en Français

  • Apium — Taxobox name = Apium image width = 240px image caption = Apium graveolens regnum = Plantae divisio = Magnoliophyta classis = Magnoliopsida ordo = Apiales familia = Apiaceae genus = Apium genus authority = L. subdivision ranks = Species… …   Wikipedia

  • Apium — ID 4755 Symbol Key APIUM Common Name celery Family Apiaceae Category Dicot Division Magnoliophyta US Nativity N/A US/NA Plant Yes State Distribution AZ, CA, CT, FL, ID, IL, LA, MA, MO, MS, NC, NJ, NM, NV, NY, OH, OK, OR, PA, SC, SD, TN, TX, UT,… …   USDA Plant Characteristics

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»