Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

acquiring

  • 1 cōgnitiō

        cōgnitiō ōnis, f    [com- + GNA-], a becoming acquainted with, acquiring knowledge, knowledge, acquaintance: rerum: animi: urbis: cognitione atque hospitio dignus.—A conception, notion, idea: deorum innatae cognitiones. — In law, a judicial examination, inquiry, cognizance, trial: ipsius cognitio de existimatione: captorum agrorum: vacantium militiae munere, L.: inter patrem et filium, L.: dies cognitionis, the day of trial: centurionum Cognitio de milite, Iu.: tribuni, a decree, Iu.—Recognition, discovery: cognitio facta esse filium natum, T.: de cognitione ut certum sciam, to make sure of the discovery, T.
    * * *
    examination, inquiry/investigation (judicial); acquiring knowledge; recognition; getting to know (fact/subject/person); acquaintance; idea/notion; knowledge

    Latin-English dictionary > cōgnitiō

  • 2 comparātiō (conp-)

        comparātiō (conp-) ōnis, f    [1 comparo], a preparing, providing for, preparation: novi belli: veneni, L.: dicendi.—A procuring, gaining, acquiring: testium: voluptatis: criminis, i. e. of the materials for an accusation.

    Latin-English dictionary > comparātiō (conp-)

  • 3 conciliātiō

        conciliātiō ōnis, f    [concilio], a connection, union, bond: generis hominum: civilis.—Fig., a conciliating, making friendly, gaining over: conciliationis causā. — In rhet., a gaining over, conciliating (of a judge or audience).—In philos., an inclination, longing: hominis ad ea, quae, etc.: naturae.—An acquiring, procuring, winning: gratiae.
    * * *
    connection/union; winning over/favor; attraction; acceptance; desire; procuring

    Latin-English dictionary > conciliātiō

  • 4 cōnsecūtiō

        cōnsecūtiō ōnis, f    [consequor], an effect, consequence: consecutionem adfert voluptatis, has pleasure as a consequence: causas rerum et consecutiones videre.—In rhet., order, connection: verborum.
    * * *
    order; orderly/logical/proper sequence/consequence/connection; result, effect; investigation of consequences/effects; acquiring/obtaining (L+S); attainment

    Latin-English dictionary > cōnsecūtiō

  • 5 quaestuōsus

        quaestuōsus adj. with comp. and sup.    [quaestus], gainful, profitable, advantageous, lucrative, productive: scientia: mercatura: hoc multo est quaestuosius, quam, etc.: benignitas quaestuosior: quaestuosissima officina: edictum.—Of persons, full of gain, acquiring wealth: gens, Cu.— Fond of gain, eager for profit, acqui<*>itive: homo.
    * * *
    quaestuosa, quaestuosum ADJ

    Latin-English dictionary > quaestuōsus

  • 6 quaestus

        quaestus ūs (old gen. quaestuis, T.; quaestī, T.), m    a gaining, acquiring, gain, acquisition, profit, advantage: ad quaestūs pecuniae mercaturasque vis, Cs.: consequendi quaestūs studio: quaestus ac lucrum unius anni et unius agri: quibus fides, decus, omnia quaestui sunt, are venal, S.: quaestui habere rem p., to use public office for personal gain: iudicio abuti ad quaestum: pecuniam in quaestu relinquere, to let money at interest: hos quaestūs recipere: decumanorum nomine ad suos quaestūs esse abusum.—A way of making money, business, occupation, employment, trade: meretricius: de quaestibus, qui liberales habendi. —Of courtesans: quaestum corpore facere, L.: quaestum occipit, T.: in quaestu pro meretrice sedet, O.—Fig., gain, profit, advantage: qui sui quaestūs causā fictas suscitant sententias, Enn. ap. C.: nullum in eo facio quaestum.
    * * *
    gain, profit

    Latin-English dictionary > quaestus

  • 7 consequtio

    order; orderly/logical/proper sequence/consequence/connection; result, effect; investigation of consequences/effects; acquiring/obtaining (L+S); attainment

    Latin-English dictionary > consequtio

  • 8 choragium

    chŏrāgĭum, ii, n., = chorêgion.
    I.
    The place where the chorus was trained and practised, Vitr. 5, 9; Inscr. Orell. 3209.—
    II.
    ( = chorêgia; cf.

    Lidd. and Scott),

    the preparing and bringing out of a chorus, Plaut. Capt. prol. 61; App. Mag. p. 282, 1; cf. Fest. p. 52; in plur., Val. Max. 2, 4, 6.— Hence,
    B.
    Transf., of any other splendid preparation or equipment, Plin. 36, 15, 24, § 115:

    nuptiarum,

    App. M. 4, p. 157, 35:

    funebre,

    id. ib. 2, p. 123, 25.— Trop.:

    gloriae,

    means of acquiring, Auct. Her. 4, 50, 63.—
    III.
    In mechanics, a spring, Vitr. 10, 8, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > choragium

  • 9 cognitio

    cognĭtĭo, ōnis, f. [cognosco].
    I.
    In gen., a becoming acquainted with, learning to know, acquiring knowledge, knowledge as a consequence of perception or of the exercise of our mental powers, knowing, acquaintance, cognition (in good prose; esp. freq. in Cic. and Quint.).
    A.
    Abstr.:

    cognitio contemplatioque naturae,

    Cic. Off. 1, 43, 153:

    rerum occultarum,

    id. ib. 1, 4, 13:

    rerum,

    id. Fin. 3, 5, 17:

    animi,

    id. Tusc. 1, 29, 71:

    deorum,

    id. N. D. 2, 56, 140:

    urbis,

    id. Imp. Pomp. 14, 40:

    in studiis sententiae cognitionisque versabitur,

    id. Off. 1, 6, 19; cf. id. ib. 1, 44, 158; id. Fin. 5, 12, 34:

    illi, quorum studia vitaque omnis in rerum cognitione versata est,

    id. Off. 1, 44, 155; cf. id. ib. §

    157: quorum ego copiam magnitudinem cognitionis atque artis non contemno,

    culture, id. de Or. 1, 51, 219; Quint. 1, 10, 10; 12, 11, 17 al.:

    omnia, quae cognitione digna sunt,

    Cic. Off. 1, 43, 153; 2, 2, 5:

    cognitione atque hospitio dignus,

    id. Arch. 3, 5; id. Fin. 3, 11, 37; cf. Quint. 10, 1, 90:

    cognitio et aestimatio rerum,

    id. 2, 18, 1; 4, 2, 40.—
    B.
    Concr.
    1.
    ( = notio, katalêpsis.) A conception, notion, idea:

    intellegi necesse est esse deos, quoniam insitas eorum vel potius innatas cognitiones habemus,

    Cic. N. D. 1, 17, 44; 1, 14, 36; id. Fin. 2, 5, 16 Madv.; 3, 5, 17.—
    2.
    Knowledge, a branch of learning (late Lat.):

    studiosus cognitionum omnium princeps,

    Amm. 21, 1, 7: 25, 4, 7.—
    II.
    Specif., a legal t. t., a judicial examination, inquiry, cognizance, trial (very freq.):

    ne quod judicium, neve ipsius cognitio illo absente de existimatione ejus constitueretur,

    Cic. Verr. 2, 2, 25, § 60:

    lex earum rerum consulibus cognitionem dedit,

    id. Att. 16, 16, C, 11; cf. id. ib. §

    12: captorum agrorum,

    id. Agr. 2, 22, 60; so,

    principum et senatūs,

    Quint. 3, 10, 1; 7, 2, 20:

    patrum,

    Tac. A. 1, 75:

    magistratuum,

    Suet. Claud. 12:

    praetoria,

    Quint. 3, 6, 70:

    rerum capitalium,

    Liv. 1, 49, 4:

    falsi testamenti,

    Suet. Claud. 9:

    caedis,

    id. Rhet. 6:

    vacantium militiae munere,

    Liv. 4, 26, 12:

    de Christianis,

    Plin. Ep. 10, 97:

    de famosis libellis,

    Tac. A. 1, 72:

    de ejusmodi criminibus ac reis,

    Suet. Tib. 28:

    de Votieno Montano,

    Tac. A. 4, 42:

    inter patrem et filium,

    Liv. 1, 50, 9:

    dies cognitionis,

    the day of trial, Cic. Brut. 32, 87.—
    III.
    In Terence twice for agnitio, recognition, discovery (cf. cognosco), Ter. Hec. 5, 3, 33; id. Eun. 5, 3, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > cognitio

  • 10 collectio

    collectĭo ( conl-), ōnis, f. [id.].
    I.
    Abstr., a collecting together.
    A.
    Prop.:

    membrorum (Absyrti),

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22:

    spiritūs,

    Petr. 98:

    fructuum,

    Dig. 9, 2, 27, § 25: terrae, Paul. ex Fest. p. 96, 17 Müll.—
    B.
    Trop., the collecting, acquiring:

    amicorum (opp. detractio),

    Sen. Ep. 74, 25.—
    2.
    Esp.
    a.
    In rhet. lang., a summing up of things said, a short repetition, recapitulation, summary, anakephalaiôsis, * Cic. Brut. 88, 302; Auct. Her. 1, 6, 10; Quint. 4, 4, 2.—
    b.
    In post-Aug. philos. lang., argumentation, reasoning, a syllogism, a conclusion, inference, Sen. Ep. 45, 7; 85, 2; Quint. 9, 2, 103; Plin. 2, 23, 21, § 85; Arn. 1, 35.—
    II.
    Concr. in medic. lang., a swelling, tumor, abscess, Plin. 22, 25, 58, § 122; 24, 4, 7, § 13; 26, 12, 79, § 127; 27, 12, 87, § 110 et saep.; Sen. Ep. 68, 7; Scrib. Comp. 206.

    Lewis & Short latin dictionary > collectio

  • 11 comparatio

    1.
    compărātĭo ( conp-), ōnis, f. [1. comparo], a comparing, comparison (in good prose).
    I.
    In gen.: comparationis duo sunt modi;

    unus cum idemne sit an aliquid intersit quaeritur: alter, cum quid praestet aliud alii quaeritur,

    Cic. de Or. 3, 29, 117; cf. id. ib. §

    116: potest incidere saepe contentio et comparatio, de duobus honestis utrum honestius,

    id. Off. 1, 43, 152:

    majorum, minorum, parium,

    id. Top. 18, 71:

    orationis suae cum scriptis alienis,

    id. de Or. 1, 60, 257:

    rerum,

    Quint. 2, 4, 24:

    argumentorum,

    id. 5, 13, 57:

    in comparatione alicujus (post-Aug.): strata erant itinera vilioribus sarcinis, quas in conparatione meliorum avaritia contempserat,

    Curt. 3, 11, 20 Vogel ad loc.; so,

    ex conparatione regis novi, desiderium excitabatur amissi,

    id. 10, 8, 9; cf. Lact. 7, 15, 7.—
    II.
    Esp.
    A.
    A trial of skill, contention:

    in comparationem se demittere,

    Suet. Rhet. 6.—
    B.
    A relation, comparison:

    cum solis et lunae et quinque errantium ad eandem inter se comparationem est facta conversio,

    Cic. N. D. 2, 20, 51.—
    C.
    Translation of the Gr. analogia, Cic. Univ. 4 fin.; 5; 7.—
    * D.
    An agreement, contract (v. 1. comparo, II. B.):

    provincia sine sorte, sine comparatione, extra ordinem data,

    Liv. 6, 30, 3.—
    E.
    Of animals, a coupling, pairing:

    boum,

    Col. 6, 2, 13.—
    F.
    In rhet.:

    criminis,

    a defensive comparison of a crime with a good deed, on account of which the crime was committed, Cic. Inv. 1, 11, 15; 2, 24, 72; Auct. Her. 1, 14, 24; 1, 15, 25.—
    G.
    In gram.
    1.
    A climax, Don. p. 1745 P.—
    2.
    The comparative degree, Quint. 1, 5, 45.
    2.
    compărātĭo, ōnis, f. [2. comparo].
    I.
    A preparing, providing for, preparation, etc. (rare, but in good prose):

    novi belli,

    Cic. Imp. Pomp. 4, 9; cf.

    pugnae, Auct. B. Afr. 35: veneni,

    Liv. 42, 17, 6:

    comparatio disciplinaque dicendi,

    Cic. Brut. 76, 263:

    novae amicitiae,

    Sen. Ep. 9, 6.—
    II.
    A procuring, gaining, acquiring:

    testium,

    Cic. Mur. 21, 44:

    voluptatis,

    id. Fin. 2, 28, 92:

    criminis,

    i. e. of all the materials for an accusation, id. Clu. 67, 191:

    quibus ego ita credo, ut nihil de meā comparatione deminuam,

    id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16.—Hence,
    B.
    In late Lat., a purchasing, purchase, Dig. 5, 1, 52; 41, 3, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > comparatio

  • 12 conciliatio

    concĭlĭātĭo, ōnis, f. [concilio] (in Cic. and Quint.).
    I.
    A connection, union.
    A.
    Prop.:

    totius generis hominum,

    Cic. Off. 1, 41, 149; so,

    quasi civili conciliatione et societate conjunctos (deos),

    id. N. D. 2, 31, 78.—
    B.
    Trop.
    1.
    A uniting in feeling, a conciliating, making friendly, a gaining over:

    quae conciliationis causā leniter aut permotionis vehementer aguntur,

    Cic. de Or. 2, 53, 216:

    honestum ad conciliationem satis per se valet,

    Quint. 4, 1, 41; cf. id. 3, 8, 12.—
    b.
    As a rhet. t. t., the gaining over or winning of hearers, a judge, etc., = oikeiôsis, Cic. de Or. 3, 53, 205; cf. Quint. 9, 1, 32; 9, 2, 3.—
    2.
    (In acc. with conciliatus.) In philos. lang., an inclination, desire or longing for:

    prima est enim conciliatio hominis ad ea, quae sunt secundum naturam,

    Cic. Fin. 3, 6, 21; so id. Ac. 2, 42, 131; cf. in plur.:

    conciliationes = res conciliatae,

    id. Fin. 3, 6, 22 Madv.—
    II.
    An acquiring, procuring:

    pecuniam dedit ad conciliationem gratiae,

    Cic. Clu. 31, 84; cf.: omnis conventio conciliatio nominatur, Don. ad Ter. Eun. 4, 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > conciliatio

  • 13 conlectio

    collectĭo ( conl-), ōnis, f. [id.].
    I.
    Abstr., a collecting together.
    A.
    Prop.:

    membrorum (Absyrti),

    Cic. Imp. Pomp. 9, 22:

    spiritūs,

    Petr. 98:

    fructuum,

    Dig. 9, 2, 27, § 25: terrae, Paul. ex Fest. p. 96, 17 Müll.—
    B.
    Trop., the collecting, acquiring:

    amicorum (opp. detractio),

    Sen. Ep. 74, 25.—
    2.
    Esp.
    a.
    In rhet. lang., a summing up of things said, a short repetition, recapitulation, summary, anakephalaiôsis, * Cic. Brut. 88, 302; Auct. Her. 1, 6, 10; Quint. 4, 4, 2.—
    b.
    In post-Aug. philos. lang., argumentation, reasoning, a syllogism, a conclusion, inference, Sen. Ep. 45, 7; 85, 2; Quint. 9, 2, 103; Plin. 2, 23, 21, § 85; Arn. 1, 35.—
    II.
    Concr. in medic. lang., a swelling, tumor, abscess, Plin. 22, 25, 58, § 122; 24, 4, 7, § 13; 26, 12, 79, § 127; 27, 12, 87, § 110 et saep.; Sen. Ep. 68, 7; Scrib. Comp. 206.

    Lewis & Short latin dictionary > conlectio

  • 14 conparatio

    1.
    compărātĭo ( conp-), ōnis, f. [1. comparo], a comparing, comparison (in good prose).
    I.
    In gen.: comparationis duo sunt modi;

    unus cum idemne sit an aliquid intersit quaeritur: alter, cum quid praestet aliud alii quaeritur,

    Cic. de Or. 3, 29, 117; cf. id. ib. §

    116: potest incidere saepe contentio et comparatio, de duobus honestis utrum honestius,

    id. Off. 1, 43, 152:

    majorum, minorum, parium,

    id. Top. 18, 71:

    orationis suae cum scriptis alienis,

    id. de Or. 1, 60, 257:

    rerum,

    Quint. 2, 4, 24:

    argumentorum,

    id. 5, 13, 57:

    in comparatione alicujus (post-Aug.): strata erant itinera vilioribus sarcinis, quas in conparatione meliorum avaritia contempserat,

    Curt. 3, 11, 20 Vogel ad loc.; so,

    ex conparatione regis novi, desiderium excitabatur amissi,

    id. 10, 8, 9; cf. Lact. 7, 15, 7.—
    II.
    Esp.
    A.
    A trial of skill, contention:

    in comparationem se demittere,

    Suet. Rhet. 6.—
    B.
    A relation, comparison:

    cum solis et lunae et quinque errantium ad eandem inter se comparationem est facta conversio,

    Cic. N. D. 2, 20, 51.—
    C.
    Translation of the Gr. analogia, Cic. Univ. 4 fin.; 5; 7.—
    * D.
    An agreement, contract (v. 1. comparo, II. B.):

    provincia sine sorte, sine comparatione, extra ordinem data,

    Liv. 6, 30, 3.—
    E.
    Of animals, a coupling, pairing:

    boum,

    Col. 6, 2, 13.—
    F.
    In rhet.:

    criminis,

    a defensive comparison of a crime with a good deed, on account of which the crime was committed, Cic. Inv. 1, 11, 15; 2, 24, 72; Auct. Her. 1, 14, 24; 1, 15, 25.—
    G.
    In gram.
    1.
    A climax, Don. p. 1745 P.—
    2.
    The comparative degree, Quint. 1, 5, 45.
    2.
    compărātĭo, ōnis, f. [2. comparo].
    I.
    A preparing, providing for, preparation, etc. (rare, but in good prose):

    novi belli,

    Cic. Imp. Pomp. 4, 9; cf.

    pugnae, Auct. B. Afr. 35: veneni,

    Liv. 42, 17, 6:

    comparatio disciplinaque dicendi,

    Cic. Brut. 76, 263:

    novae amicitiae,

    Sen. Ep. 9, 6.—
    II.
    A procuring, gaining, acquiring:

    testium,

    Cic. Mur. 21, 44:

    voluptatis,

    id. Fin. 2, 28, 92:

    criminis,

    i. e. of all the materials for an accusation, id. Clu. 67, 191:

    quibus ego ita credo, ut nihil de meā comparatione deminuam,

    id. Q. Fr. 1, 2, 5, § 16.—Hence,
    B.
    In late Lat., a purchasing, purchase, Dig. 5, 1, 52; 41, 3, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > conparatio

  • 15 consecutio

    consĕcūtĭo (also consĕquūtĭo), ōnis, f. [consequor] (several times in Cic. as a philos. and rhet. t. t., elsewhere perh. only in late Lat.)
    I.
    In philos. lang., an effect, consequence:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    has pleasure as a consequence, Cic. Fin. 1, 11, 37; id. de Or. 3, 29, 113:

    simplex autem conclusio ex necessariā consecutione conficitur,

    id. Inv 1, 29, 45, id. Top. 13, 53 al.— Plur.:

    causas rerum et consecutiones videre,

    Cic. Fin. 2, 14, 45.—
    * II.
    In rhet. lang., the proper following of one thing after another, order, connection, sequence:

    verborum... ne generibus, numeris, temporibus, personis, casibus perturbetur oratio,

    Cic. Part. Or. 6, 18.—
    III.
    An acquiring, obtaining, attainment ( = adeptio; eccl. Lat.); with gen. obj.:

    baptismi,

    Tert. Bapt. 18 fin.:

    resurrectionis,

    id. Res. Carn. 52.

    Lewis & Short latin dictionary > consecutio

  • 16 consequutio

    consĕcūtĭo (also consĕquūtĭo), ōnis, f. [consequor] (several times in Cic. as a philos. and rhet. t. t., elsewhere perh. only in late Lat.)
    I.
    In philos. lang., an effect, consequence:

    ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,

    has pleasure as a consequence, Cic. Fin. 1, 11, 37; id. de Or. 3, 29, 113:

    simplex autem conclusio ex necessariā consecutione conficitur,

    id. Inv 1, 29, 45, id. Top. 13, 53 al.— Plur.:

    causas rerum et consecutiones videre,

    Cic. Fin. 2, 14, 45.—
    * II.
    In rhet. lang., the proper following of one thing after another, order, connection, sequence:

    verborum... ne generibus, numeris, temporibus, personis, casibus perturbetur oratio,

    Cic. Part. Or. 6, 18.—
    III.
    An acquiring, obtaining, attainment ( = adeptio; eccl. Lat.); with gen. obj.:

    baptismi,

    Tert. Bapt. 18 fin.:

    resurrectionis,

    id. Res. Carn. 52.

    Lewis & Short latin dictionary > consequutio

  • 17 despondeo

    dē-spondĕo, spondi, sponsum, 2 ( perf. despopondisse, Plaut. Trin. 3, 1, 2; plqpf. despoponderas, id. Truc. 4, 3, 51;

    with despondi,

    id. Aul. 2, 3, 4:

    despondisse,

    id. Trin. 5, 2, 9 et saep.), v. a., to promise to give, to promise, pledge.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rarely):

    librum alicui,

    Cic. Att. 13, 12, 3:

    Syriam homini,

    id. ib. 1, 16, 8:

    domum, hortos, Baias sibi,

    id. ib. 11, 6, 6:

    imperium Orientis Romanis,

    Liv. 26, 37:

    consulatum,

    id. 4, 13: Tarpeias arces sibi (sc. diripiendas, with promittere), Luc. 7, 758.— Far more freq. and class.,
    B.
    In partic. t. t., to promise in marriage, to betroth, engage: qui spoponderat filiam, despondisse dicebatur, quod de sponte ejus, id est de voluntate exierat, Varr. L. L. 6, § 71 Müll.:

    filiam alicui,

    Plaut. Aul. 2, 2, 28; id. Rud. 4, 8, 5; Ter. Heaut. 4, 5, 36; Cic. Att. 1, 3 fin.; id. de Or. 1, 56, 239; id. Clu. 64, 179; Liv. 1, 26; 1, 39; Ov. M. 9, 715:

    vos uni viro,

    Vulg. 2 Cor. 11, 2 et saep.— Absol.:

    placuit despondi (sc. eam),

    Ter. And. 1, 1, 75; cf.:

    sororem suam in tam fortem familiam,

    Plaut. Trin. 5, 2, 9; and:

    filiam suam in divitias maxumas,

    id. Cist. 2, 3, 57. —Rarely with sibi: Orestillae filiam sibi, to espouse, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 7.— Pass. impers.:

    intus despondebitur,

    Ter. And. 5, 6, 16.—
    2.
    Transf., facete:

    bibliothecam tuam cave cuiquam despondeas, quamvis acrem amatorem inveneris,

    Cic. Att. 1, 10, 4.—
    II.
    Trop.
    A.
    To promise, give up, devote to:

    spes reipublicae despondetur anno consulatus tui,

    Cic. Fam. 12, 9, 2:

    perjuria meritis poenis,

    Val. Fl. 7, 509.—
    B.
    With predom. idea of removing, putting away from one's self, to give up, yield, resign. So esp. freq. in Plaut.: animum, to lose courage, to despair, despond:

    ne lamentetur neve animum despondeat,

    Plaut. Mil. 1, 1, 6; 4, 2, 63; id. Merc. 3, 4, 29; id. Men. prol. 35; Varr. R. R. 3, 5, 6;

    in the same sense, animos,

    Liv. 3, 38; 26, 7; 31, 22;

    and simply, despondere,

    Col. 8, 10, 1:

    sapientiam,

    to despair of acquiring wisdom, Col. 11, 1, 11; cf.: nempe quas spopondi? St. Immo, quas despondi, inquito, have got rid of by promising, i. e. by being security for others, Plaut. Trin. 2, 4, 25 Ritschl (Fleck. dependi).

    Lewis & Short latin dictionary > despondeo

  • 18 mancipatio

    mancĭpātĭo ( mancŭp-), ōnis, f. [mancipo], a making over, delivery, transfer of a thing to another; one of the modes of acquiring possession by the Roman civil law; hence, also, for purchase:

    qui mancipio accipit, apprehendere id ipsum, quod ei mancipio datur, necesse sit: unde etiam mancipatio dicitur, quia manu res capitur,

    Gai. Inst. 1, 121 (v. the passage in full under mancipium):

    mancupationem tabulis probare,

    the purchase, Plin. 9, 35, 58, § 117.

    Lewis & Short latin dictionary > mancipatio

  • 19 quaestus

    quaestus, ūs (archaic gen. quaesti, Plaut. Aul. 1, 2, 5; id. Poen. prol. 95; Ter. Hec. 5, 3, 38; Titin., Nov., Turp., and Caecil. ap. Non. 483, 19 sq.; Varr. ib. 492, 20.— Gen. quaestuis, Varr. ap. Non. 483, 32), m. [quaero], a gaining, acquiring; gain, acquisition, profit, advantage (quite class.; syn.: lucrum, emolimentum).
    I.
    Lit.:

    quaestus pecuniae,

    Caes. B. G. 6, 17, 1:

    emendi aut vendendi quaestu et lucro duci,

    Cic. Tusc. 5, 3, 9:

    pauperes homines, quibus nec quaestus est, nec, etc.,

    Plaut. Rud. 2, 1, 2:

    ad suom quemque hominem quaestum esse aequomst callidum,

    id. As. 1, 3, 34:

    quaestus ac lucrum unius agri, et unius anni,

    Cic. Verr. 2, 3, 44, § 106:

    cum quaestu compendioque dimittere,

    id. ib. 2, 2, 3, §

    6: quibus fides, decus, pietas, postremo honesta atque inhonesta omnia quaestui sunt,

    are venal, are turned to gain, Sall. J. 31, 12:

    quaestui deditum esse,

    id. C. 13, 5:

    quaestui servire,

    Cels. 3, 4:

    ad suom quaestum callere,

    Plaut. Truc. 2, 5, 40:

    in quaestu esse,

    to bring gain, be turned to profit, Quint. 1, prooem. § 13: quaestui habere rem publicam, to derive advantage, enrich one ' s self, by the administration of public affairs, Cic. Off. 2, 22, 77:

    pecuniam in quaestu relinquere,

    to let out money at interest, on usury, id. Pis. 35, 86.—

    Prov.: non potest quaestus consistere, si eum sumptus superat,

    Plaut. Poen. 1, 2, 74; cf.:

    is (sumptibus suis) vel Herculi conterere quaestum possiet,

    i. e. he could spend all the tithes offered to Hercules, id. Most. 4, 2, 68:

    omnes homines ad suom quaestum callent et fastidiunt,

    every one looks to his own interest, id. Truc. 2, 5, 40; cf. id. ib. 2, 4, 62.—
    B.
    Transf., a way of making money, a business, occupation, employment, trade:

    meretricius,

    Cic. Phil. 2, 18, 44.— Plur.:

    meretricii quaestus,

    Sen. Contr. 1, 2, 4:

    de quaestibus, qui liberales habendi,

    Cic. Off. 1, 42, 150; Plaut. Rud. 4, 3, 50:

    malus,

    id. Most. 3, 2, 92.—

    Of a prostitute (freq. and class.): corpore indignum quaestum facere,

    Plaut. Poen. 5, 3, 21; Liv. 26, 33, 8; Tac. A. 2, 85; Val. Max. 6, 1, 6:

    quaestum corpore factitare,

    id. 6, 1, 10; so without corpore:

    uti quaestum faceret,

    Ter. Heaut. 4, 1, 27:

    quaestum occipit,

    id. And. 1, 1, 52; id. Ad. 2, 1, 52; Plaut. Capt. 1, 1, 30.—Of a parasite:

    antiquom quaestum meum alimoniae servo,

    Plaut. Pers. 1, 2, 1. —
    II.
    Trop., gain, profit, advantage: qui sui quaestus causā fictas suscitant sententias, Enn. ap. Cic. Div. 1, 40, 88 (Trag. v. 447 Vahl.):

    ut quaestui habeant male loqui melioribus,

    Plaut. Poen. 3, 3, 12:

    nullum in eo facio quaestum,

    Cic. Fam. 15, 14, 1:

    est autem quaestus magnus pietas,

    Vulg. 1 Tim. 6, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > quaestus

  • 20 sine

    sĭne (old form or sēd; v. the foll.), prep. with abl. [si and ne; si, the demonstrative instrumental, and the negative ne;

    hence, nesi was also found,

    Fest. p. 165; cf. Rib. Beiträge, p. 15; Corss. Ausspr. 1, 201; 1, 778].
    I.
    Without.
    A.
    Form se (sed):

    socordia compositum videtur ex se, quod est sine, et corde, Fest. pp. 292 and 293 Müll.: sed pro sine inveniuntur posuisse antiqui,

    id. p. 336 ib.: SI PLVS MINVSVE SECVERVNT SE FRAVDE ESTO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 49: IM CVM ILLO SEPELIREI VRIVE SE FRAVDE ESTO, id. ap. Cic. Leg. 2, 24, 60:

    EAM PECVNIAM EIS SED FRAVDE SVA SOLVITO,

    Inscr. Grut. 509, 20.—
    B.
    Form sine:

    tu sine pennis vola,

    Plaut. As. 1, 1, 180:

    ne quoquam pedem Efferat sine custode,

    id. Capt. 2, 3, 97:

    ut (urbs) sine regibus sit,

    Cic. Rep. 1, 37, 58:

    sine ullo domino,

    id. ib. 1, 43, 67:

    sine ullo certo exemplari formāque rei publicae,

    id. ib. 2, 11, 22:

    sine ullius populi exemplo,

    id. ib. 2, 39, 66: sine ullā dubitatione; v. dubitatio;

    for which, less freq.: sine omni, etc.,

    Plaut. Aul. 2, 2, 38; 4, 1, 20:

    sine omni malitiā,

    id. Bacch. 5, 2, 13; Ter. And. 2, 3, 17; Cic. de Or. 2, 1, 5; Ov. Tr. 4, 8, 33: sine dubio;

    v. dubius: pol si istuc faxis, haud sine poenā feceris,

    Plaut. Capt. 3, 5, 37; cf.:

    non sine magnā spe,

    Caes. B. G. 1, 44:

    non sine conscio Surgit marito,

    Hor. C. 3, 6, 29; cf.:

    non sine floribus,

    id. ib. 3, 13, 2:

    non sine multis lacrimis,

    id. ib. 3, 7, 7:

    non sine fistulā,

    id. ib. 4, 1, 24.—In poets often with a noun instead of an adjective or adverb; as, sine sanguine, bloodless; sine pondere, weightless; sine fine, endless; sine nomine, nameless; sine sidere, starless; sine viribus, powerless, feeble, etc.:

    ignea vis et sine pondere caeli,

    Ov. M. 1, 26; so id. ib. 2, 537; 3, 417; 5, 249; 7, 306; 7, 275; 7, 830; 8, 518; 11, 429; 15, 120; Verg. A. 3, 204; 5, 694; 6, 534; Hor. C. 4, 14, 32 al.—Hence, poet., sine pondere, like a noun in dat., for rebus sine pondere:

    pugnabant mollia cum duris, sine pondere habentia pondus,

    Ov. M. 1, 20.—Several times repeated:

    si sine vi et sine bello velint rapta tradere,

    Plaut. Am. 1, 1, 51; cf.:

    sine praesidio et sine pecuniā,

    Cic. Att. 8, 3, 5; and more freq. without et:

    eam confeci sine molestiā, Sine sumptu, sine dispendio,

    Ter. Eun. 5, 4, 6 and 7:

    hominem sine re, sine fide, sine spe, sine sede, sine fortunis, ore, linguā, manu, vita omni inquinatum,

    Cic. Cael. 32, 78:

    se solos sine vulnere, sine ferro, sine acie victos,

    Liv. 9, 5; v. Drak. ad Liv. 7, 2, 4.—With part. and subst. (rare):

    sine causā antecedente,

    Cic. Fat. 19, 43:

    sine externā et antecedente causā,

    id. ib. 11, 24:

    sine viso antecedente,

    id. ib. 19, 44:

    sine inpensā operā,

    Liv. 5, 4, 4; 7, 12, 11; 45, 25, 7; cf.:

    sine rest tutā potestate,

    id. 3, 52, 2 MSS. et Madv. (Weissenb. ex conj.: quā sibi non restitutā).—In epistolary style once without a case, referring to a preceding noun:

    age jam, cum fratre an sine?

    Cic. Att. 8, 3, 5.—With gerund (very rare):

    nec sine canendo tibicines dicti,

    Varr. L. L. 6, § 75 Müll.—Taking the place of a clause:

    armantur senes aut pueri, et numerus militum sine exercitūs robore expletur,

    i. e. without acquiring, Just. 5, 6, 3:

    exercitus ejus sine noxā discurrit,

    id. 12, 7, 8.—By the poets sometimes put after its case:

    flammā sine thura liquescere,

    Hor. S. 1, 5, 99:

    vitiis nemo sine nascitur,

    id. ib. 1, 3, 68.—
    II.
    In composition, se, or before a vowel, sed, denotes a going or taking aside, a departing, separating, etc.: secedo, secerno, segrego; seditio.

    Lewis & Short latin dictionary > sine

См. также в других словарях:

  • Acquiring — ist ein Begriff aus dem Bankwesen. Beim Acquiring geht es um die Akquisition von Vertragspartnern, die bereit sind, Zahlungen mittels Kreditkarte zu akzeptieren. Die sogenannte Acquiring Bank ist dabei das Kreditinstitut, welches die… …   Deutsch Wikipedia

  • acquiring — noun the act of acquiring something I envied his talent for acquiring he s much more interested in the getting than in the giving • Syn: ↑getting • Derivationally related forms: ↑get (for: ↑getting), ↑ …   Useful english dictionary

  • Acquiring — Acquire Ac*quire , v. t. [imp. & p. p. {Acquired}; p. pr. & vb. n. {Acquiring}.] [L. acquirere, acquisitum; ad + quarere to seek for. In OE. was a verb aqueren, fr. the same, through OF. aquerre. See {Quest}..] To gain, usually by one s own… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Acquiring the Taste — Acquiring the Taste …   Википедия

  • Acquiring The Taste — Album par Gentle Giant Sortie 1971 Enregistrement 1971 Durée 39:02 Genre(s) Rock progressif Producteur(s) …   Wikipédia en Français

  • Acquiring the taste — Album par Gentle Giant Sortie 1971 Enregistrement 1971 Durée 39:02 Genre(s) Rock progressif Producteur(s) …   Wikipédia en Français

  • Acquiring the Taste — Album par Gentle Giant Sortie 1971 Enregistrement 1971 Durée 39:02 Genre Rock progressif Producteur …   Wikipédia en Français

  • Acquiring The Taste — fue el segundo disco de la banda británica de rock progresivo Gentle Giant, publicado el 16 de julio de 1971. Considerado como uno de los mejores álbumes de la banda por sus fans, este álbum representa una gran mejora en cuanto a arreglos y… …   Wikipedia Español

  • Acquiring bank — An acquiring bank (or acquirer) is the bank or financial institution that accepts credit and or debit card payments for products or services on behalf of a merchant. The term acquirer indicates that the bank accepts or acquires transactions… …   Wikipedia

  • Acquiring the Taste — Infobox Album | Name = Acquiring the Taste Type = Album Artist = Gentle Giant Released = 1971 Recorded = January April 1971, Advision Studios A.I.R. Studios, London Genre = Progressive rock Length = 39:26 Label = Vertigo Producer = Tony Visconti… …   Wikipedia

  • acquiring financial institution — noun An acquiring financial institution (or acquirer ) contracts with the bank and the merchant to enable credit card transactions. The acquirer deposits the credit card totals and debits the end of month processing fees from the merchants… …   Wiktionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»