Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

accessiō

  • 1 accessio

    accessĭo, ōnis, f. [accedo], a going or coming to or near, an approach.
    I.
    In gen.:

    quid tibi in concilium huc accessio est?

    why comest thou hither? Plaut. Trin. 3, 2, 86; cf.:

    quid tibi ad hasce accessio est aedīs prope?

    id. Truc. 2, 2, 3; Cic. Univ. 12:

    ut magnas accessiones fecerint in operibus expugnandis,

    sallies, Caes. B. Alex. 22:

    suo labore suisque accessionibus,

    i. e. by his labor of calling on people, by his visits, Cic. Verr. 2, 2, 53 fin.
    II.
    In part.
    A.
    In medicine, t. t., the access, attack, or paroxysm of a disease, Cels. 2, 12; 3, 3 sq.; Sen. Ep. 85, 12; id. N. Q. 6, 18, 6; Suet. Vesp. 23 al.—
    B. 1.
    In abstracto:

    paucorum annorum,

    Cic. Lael. 3, 7:

    pecuniae,

    Nep. Att. 14, 2:

    fortunae et dignitatis,

    Cic. Fam. 2, 1; 7, 6; 10, 9; id. Rep. 2, 21:

    odii,

    Caes. B. Alex. 48:

    dignitatis,

    Vell. 2, 130 fin.
    2.
    The thing added, the addition, or accession: in concreto:

    Scaurusaccessionem adjunxit aedibus,

    added a new part, Cic. Off. 1, 39, 138; so id. Att. 16, 16. Thus Syphax is called, accessio Punici belli, as not being the chief enemy in the Punic war, but, as it were, an appendage to the war, Liv. 47, 7; so in Pliny: turbā gemmarum potamus—et aurum jam accessio est, and gold is only accessory, a mere appendage, 33 prooem. fin.
    C.
    In rhetor., an addition that makes a definition complete:

    nisi adhiberet illam magnam accessionem,

    Cic. Ac. 2, 35, 112; so id. Fin. 2, 13.—
    D.
    The addition to every kind of fee or tax (opp. decessio), Cato R. R. 144:

    decumae,

    Cic. Rab. 11; so id. Verr. 2, 3, 33, § 116 al.

    Lewis & Short latin dictionary > accessio

  • 2 accessiō

        accessiō ōnis, f    [accedo], a coming to, approach; hence, is suo labore suisque accessionibus consequebatur, ut, etc., by his personal appeals, visits. — Praegn.; abstr., an increase, enlargement, addition: accessiones fortunae et dignitatis: paucorum annorum; concr., an addition, augment, contribution, reinforcement, appendix: quadraginta militum: nummorum: alqd accessionis dare, conferre, by way of addition: decumae, an addition to a tax: tibi etiam accessio fuit ad necem Platoris Pleuratus, i. e. you added the murder of Pleuratus to that of Plator.
    * * *
    approach; increase, bonus; accessory; attack, onset (fever, rage); fit

    Latin-English dictionary > accessiō

  • 3 decessio

    dēcessĭo, ōnis, f. [decedo], a going away, departure (opp. accessio—good prose).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    is mecum saepe de tua mansione aut decessione communicat,

    Cic. Fam. 4, 4 fin.
    B.
    Esp.
    1.
    The withdrawal, retirement of a magistrate from the province he has governed, Cic. Pis. 36, 89; id. Att. 6, 5 fin.; id. Q. Fr. 1, 1, 1.—
    2.
    Pregn., the decrease, diminution, abatement, or entire disappearance of an object:

    neque enim ulla decessio fieri poterat neque accessio,

    Cic. Univ. 6:

    utrum accessionem decumae an decessionem de summa fecerit,

    id. Rab. Post. 11, 30 sq.; Dig. 29, 4, 28 fin.:

    decessio capitis aut accessio,

    Cic. Div. 2, 15, 36:

    accessio et decessio febris,

    Cels. 3, 3 fin.; so id. 2, 4 et saep.—
    3.
    Decease:

    Juliani,

    Spart. Did. Jul. 7 fin.
    * II.
    Trop.: verborum, the transition, transferring of words from their primary to a derivative meaning, Gell. 13, 29, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > decessio

  • 4 ecquīnam

        ecquīnam quaenam, quodnam (no gen. or dat.), pron interrog. adj.    [ecqui + nam].—Direct, Is there any? any? ecquodnam principium putatis? etc. —Indirect, whether any, if any: dubium, ecquaenam fieri possit accessio.

    Latin-English dictionary > ecquīnam

  • 5 abscessio

    abscessĭo, ōnis, f. [abscedo], a going away, a separating: cum ad corpora tum accessio fieret, tum abscessio, i.e. diminution, * Cic. Univ. 12; Dict. Cret. B. Tr. 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > abscessio

  • 6 ampendix

    appendix, ĭcis, f (acc. to Paul. ex Fest. p. 21 Müll., earlier ampendix, m.; v. ampendices) [appendo].
    I.
    That which hangs to any thing, an appendage.
    A.
    Lit., App. M. 8, p. 211, 27; 5, p. 169, 10.—More freq.,
    B.
    Trop., an addition, supplement, or accession to any thing, Varr R. R. 1, 16, 1; cf. id. ib. 3, 9, 2: vidit enim appendicem animi esse corpus, * Cic. Hort. Fragm. ap. Non. p. 42, 9:

    exigua appendix Etrusci belli,

    Liv. 9, 41 (cf. accessio):

    appendices majoris muneris,

    id. 39, 27:

    appendices Olcadum,

    id. 21, 5.—
    II.
    A thorny shrub, the barberrybush: Berberis vulgaris, Linn.; Plin. 24, 13, 70, § 114.

    Lewis & Short latin dictionary > ampendix

  • 7 appendix

    appendix, ĭcis, f (acc. to Paul. ex Fest. p. 21 Müll., earlier ampendix, m.; v. ampendices) [appendo].
    I.
    That which hangs to any thing, an appendage.
    A.
    Lit., App. M. 8, p. 211, 27; 5, p. 169, 10.—More freq.,
    B.
    Trop., an addition, supplement, or accession to any thing, Varr R. R. 1, 16, 1; cf. id. ib. 3, 9, 2: vidit enim appendicem animi esse corpus, * Cic. Hort. Fragm. ap. Non. p. 42, 9:

    exigua appendix Etrusci belli,

    Liv. 9, 41 (cf. accessio):

    appendices majoris muneris,

    id. 39, 27:

    appendices Olcadum,

    id. 21, 5.—
    II.
    A thorny shrub, the barberrybush: Berberis vulgaris, Linn.; Plin. 24, 13, 70, § 114.

    Lewis & Short latin dictionary > appendix

  • 8 clades

    clādes, is ( gen. plur. usu. cladium, Liv. 2, 63, 7; 5, 22, 8 et saep.:

    cladum,

    Sil. 1, 41; 7, 505; 9, 353; 16, 672; Amm. 29, 1, 14; 32, 2, 1), f. [kindr. with Sanscr. klath, laedere; Gr. klaô, to break, break in pieces; cf.: per - cello, clava, gladius].
    I.
    Prop., a breaking, beating, dashing to pieces; hence,
    A.
    In gen., destruction, devastation, injury, mischief, harm, misfortune, disaster, loss, detriment, calamity (cf.: calamitas, pernicies;

    class. and freq.): clades calamitasque, intemperies modo in nostram advenit domum,

    Plaut. Capt. 4, 4, 3:

    haec igitur subito clades nova pestilitasque Aut in aquas cadit aut fruges persidit in ipsas,

    Lucr. 6, 1125:

    dare late cladem magnasque ruinas,

    id. 5, 347:

    etsi cursum ingeni tui, Bruti, premit haec inportuna clades civitatis,

    Cic. Brut. 97, 332:

    atque haec vetusta... Luctifica clades nostro infixa est corpori,

    id. Tusc. 2, 10, 25:

    et illam meam cladem... maximum esse rei publicae volnus judicastis,

    id. Sest. 13, 31:

    cum tibi ad pristinas cladis accessio fuisset Aetoliae repentinus interitus,

    id. Pis. 37, 91:

    quod si primo proelio Catilina superior discessisset, profecto magna clades atque calamitas rem publicam oppressisset,

    Sall. C. 39, 4:

    captae urbis Romanae clades,

    Liv. 5, 21, 16:

    publica,

    Tac. A. 14, 64:

    tum urbs tota eorum conruit et Taygeti montis magna pars... abrupta cladem eam insuper ruinā pressit,

    Plin. 2, 79, 81, § 191:

    plus populationibus quam proeliis cladium fecit (cf. B. 1. infra),

    Liv. 8, 2, 8:

    quidve superbia spurcitia ac petulantia? Quantas Efficiunt clades!

    Lucr. 5, 48:

    aliam quamvis cladem inportare pericli,

    id. 5, 369:

    agrum omni belli clade pervastat,

    Liv. 22, 4, 1:

    colonias belli clade premi,

    Curt. 9, 7, 22:

    colonias omni clade vastare,

    id. 4, 1, 10:

    majestas populi Romani... vastata cladibus fuerat,

    Plin. 16, 32, 57, § 132:

    per sex dies septemque noctes eā clade saevitum est,

    of the burning of Rome, Suet. Ner. 38:

    quo tantae cladis pretio,

    i. e. the burning of the Capitol, Tac. H. 3, 72; id. A. 13, 57:

    recens,

    the destruction of the amphitheatre, id. A. 4, 63 sq.:

    Lugdunensis,

    the burning of Lyons, id. ib. 16, 13 Nipp. ad loc.—With gen. obj.:

    si denique Italia a dilectu, urbs ab armis, sine Milonis clade numquam esset conquietura,

    without ruining Milo, Cic. Mil. 25, 68: tum privatae per domos clades vulgatae sunt, the losses of particular families at Cannae, Liv. 22, 56, 4.— Poet.:

    cladibus, exclamat, Saturnia, pascere nostris,

    Ov. M. 9, 176:

    Trojae renascens alite lugubri Fortuna tristi clade iterabitur,

    Hor. C. 3, 3, 62.—
    B.
    Esp.
    1.
    In war or battle, a disaster, defeat, overthrow, discomfiture, massacre:

    ni pedites cum equitibus permixti magnam cladem in congressu facerent,

    Sall. J. 59, 3:

    exercitatior hostis magnā clade eos castigavit,

    Liv. 39, 1, 4:

    iret ut... subitā turbaret clade Latinos,

    Verg. A. 12, 556:

    quodsi... supervenisset, ingens clades accipi potuit,

    Curt. 4, 12, 15;

    so freq.: accipere cladem,

    to be defeated, beaten, Liv. 3, 26, 3; 5, 11, 5; 8, 12, 17;

    22, 51, 11: apud Chaeroneam accepta,

    Quint. 9, 2, 62:

    classe devictā multas ipsi lacrimas, magnam populo Romano cladem attulit,

    Cic. N.D. 2, 3, 7:

    postquam is... contractae cladi superesset... fusa est Romana acies,

    Liv. 25, 19, 16:

    omnibus pacis modo incurrisse agentibus magna clades inlata,

    id. 29, 3, 8:

    non vulnus super vulnus sed multiplex clades,

    id. 22, 54, 9: paene exitiabilem omnibus cladem intulit, Vell. 2, 112, 4:

    tantā mole cladis obrui,

    Liv. 22, 54, 10:

    terrestri simul navalique clade obruebantur,

    Curt. 4, 3, 14; Sen. Med. 207: clades illa pugnae Cannensis vastissima, Claud. Quadrig. ap. Gell. 5, 17, 5:

    binaque castra clade unā deleta,

    Liv. 30, 6, 6:

    exercituum,

    Tac. A. 3, 6; 3, 73; Sall. H. 1, 41, 5 Dietsch:

    quis cladem illius noctis fando Explicet,

    Verg. A. 2, 362:

    Germanica,

    Tac. H. 4, 12:

    Variana,

    id. A. 1, 57:

    Pharsaliam Philippos et Perusiam ac Mutinam, nota publicarum cladium nomina loquebantur,

    id. H. 1, 50. — Poet.:

    ut barbarorum Claudius agmina... diruit... Primosque et extremos metendo Stravit humum, sine clade victor (i.e. of his own men),

    Hor. C. 4, 14, 32.—
    2.
    Of the plague:

    inque ipsos saeva medentes Erumpit clades,

    Ov. M. 7, 562; cf.:

    sue abstinent merito cladis, quā ipsos scabies quondam turpaverat, cui id animal obnoxium,

    Tac. H. 5, 4 Heraeus ad loc.—
    3.
    Of the loss of a limb:

    Mucius, cui postea Scaevolae a clade dextrae manūs cognomen inditum,

    Liv. 2, 13, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of persons who bring destruction, etc., a destroyer, scourge, pest:

    geminos, duo fulmina belli, Scipiadas, cladem Libyae,

    Verg. A. 6, 843:

    haec clades,

    of Heliogabalus, Lampr. Heliog. 34, 1: illa, of immodest women as a class, id. Alex. Sev. 34, 4.—
    B.
    Of dissolute morals, corruption:

    fecunda culpae saecula nuptias inquinavere... Hoc fonte derivata clades In patriam populumque fluxit,

    Hor. C. 3, 6, 19.

    Lewis & Short latin dictionary > clades

  • 9 credo

    crēdo, dĭdi, dĭtum, 3 ( pres. subj. creduam, Plaut. Poen. 3, 5, 2:

    creduas,

    id. Bacch. 3, 3, 72; id. Trin. 3, 1, 5:

    creduat,

    id. Bacch. 3, 4, 5; 4, 7, 6:

    creduis,

    id. Am. 2, 2, 49; id. Capt. 3, 4, 73:

    creduit,

    id. Truc. 2, 2, 52; inf. credier, id. Poen. 2, 43;

    crevi for credidi,

    id. Cist. 1, 1, 1), v. a. [Sanscr. crat, crad, trust, and dha-; v. 2. do].
    I.
    Orig. belonging to the lang. of business, to give as a loan, to loan, lend, make or loan to any one: (vilicus) injussu domini credat nemini;

    quod dominus crediderit, exigat,

    Cato, R. R. 5, 4:

    quibus credas male,

    Plaut. Curc. 4, 1, 20; cf.

    populis,

    Cic. Rab. Post. 2, 4:

    alicui grandem pecuniam,

    id. ib. 2, 4; so,

    pecunias ei,

    id. Fam. 1, 7, 6; and:

    pecuniae creditae,

    id. Prov. Cons. 4, 7:

    centum talenta,

    Quint. 5, 10, 111:

    solutio rerum creditarum,

    Cic. Off. 2, 24, 84 et saep.—Hence,
    B.
    crēdĭtum, i, n., a loan, Sall. C. 25, 4; Liv. 6, 15, 5; 6, 27, 3; 8, 28, 3; Sen. Ben. 2, 34, 1; Quint. 5, 10, 105; 5, 10, 117; Dig. 12, 1, 19 sq. et saep.—
    II.
    Transf. beyond the circle of business (very freq. in every period and species of composition).
    A.
    With the prevailing idea of intended protection, to commit or consign something to one for preservation, protection, etc., to intrust to one, = committo, commendo (cf. concredo):

    ubi is obiit mortem, qui mihi id aurum credidit,

    Plaut. Aul. prol. 15 (credere est servandum commendare, Non. p. 275, 9); so,

    nummum,

    Plaut. Trin. 4, 2, 112 (for which id. ib. 4, 2, 115, concredere):

    alicujus fidei potestatique (with committere),

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 9, § 27; cf. id. ib. 1, 1, 4, § 14: vitam ac fortunas meas, Lucil. ap. Non. p. 275, 8; cf. Ter. And. 1, 5, 37:

    militi arma,

    Liv. 2, 45, 10:

    se suaque omnia alienissimis,

    Caes. B. G. 6, 31:

    se ponto,

    Ov. M. 14, 222:

    se perfidis hostibus,

    Hor. C. 3, 5, 33:

    se ventis,

    Quint. 12, prooem. §

    2: pennis se caelo,

    Verg. A. 6, 15; cf. Ov. M. 2, 378:

    se pugnae,

    Verg. A. 5, 383 et saep.:

    crede audacter quid lubet,

    Plaut. Trin. 2, 4, 118:

    facinus magnum timido pectori,

    id. Ps. 2, 1, 3:

    illi consilia omnia,

    Ter. Ad. 5, 4, 18:

    arcanos sensus tibi,

    Verg. A. 4, 422; cf.:

    arcana libris,

    Hor. S. 2, 1, 31:

    aliquid cerae,

    Plaut. Pers. 4, 3, 67.— Poet., with in and acc.:

    inque novos soles audent se germina tuto Credere,

    Verg. G. 2, 333.—
    B.
    With the prevailing idea of bestowing confidence, to trust to or confide in a person or thing, to have confidence in, to trust.
    1.
    With dat.:

    virtuti suorum satis credere,

    Sall. J. 106, 3; cf. id. ib. 72, 2:

    praesenti fortunae,

    Liv. 45, 8, 6:

    consules magis non confidere quam non credere suis militibus,

    rather mistrusted their intentions than their valor, id. 2, 45, 4:

    nec jam amplius hastae,

    Verg. A. 11, 808:

    ne nimium colori,

    id. E. 2, 17:

    bibulis talaribus,

    Ov. M. 4, 731.—Freq. in eccl. Lat.:

    Moysi et mihi,

    Vulg. Johan. 5, 46:

    verbis meis,

    id. Luc. 1, 20.—
    2.
    Esp., with in and acc. of pers., to believe in, trust in (eccl. Lat.):

    hoc est ergo credere in Deum, credendo adhaerere ad bene coöperandum bona operanti Deo,

    Aug. Enarr. in Psa. 77, 8:

    qui fidem habet sine spe ac dilectione, Christum esse credit, non in Christum credit,

    id. Serm. 144, 2:

    qui credit in Filium habet vitam aeternam,

    Vulg. Johan. 3, 36 et saep.—
    C.
    To trust one in his declarations, assertions, etc., i. e. to give him credence, to believe:

    injurato, scio, plus credet mihi, quam jurato tibi,

    Plaut. Am. 1, 1, 284 sq.:

    vin' me istuc tibi, etsi incredibile'st, credere?

    Ter. Heaut. 4, 1, 11:

    credit jam tibi de isto,

    Plaut. Men. 4, 2, 53:

    cui omnium rerum ipsus semper credit,

    in every thing, id. As. 2, 4, 59; cf. id. Truc. 2, 2, 52:

    diu deliberandum et concoquendum est, utrum potius Chaereae injurato in suā lite, an Manilio et Luscio juratis in alieno judicio credatis,

    Cic. Rosc. Com. 15, 45.—
    b.
    Mihi crede, beliere me, confide in my words, upon my word, emoi pithou, an expression of confirmation, Plaut. Ep. 3, 2, 4; Cic. Cat. 1, 3, 6; id. Mur. 19, 40; 38, 82; id. de Or. 2, 17, 72; id. Off. 3, 19, 75; id. Tusc. 1, 31, 75; 1, 43, 103; id. Fin. 2, 21, 68 et saep.; Hor. S. 1, 7, 35; 2, 6, 93 al.; cf.: mihi credite, Cic. Cat. 2, 7, 15; id. Agr. 3, 4, 16; Liv. 24, 22, 17; Ov. M. 15, 254 al.—In the same sense (but more rare in Cic.):

    crede mihi,

    Cic. Att. 6, 6, 1; 14, 15, 2; 11, 6, 1; id. Verr. 2, 4, 59, § 133; Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4; Ov. A. A. 1, 66; id. M. 1, 361; id. Tr. 3, 4, 25:

    crede igitur mihi,

    Cic. Fam. 10, 6, 2:

    credite mihi,

    Curt. 6, 11, 25.—
    c.
    Credor in poets several times equivalent to creditur mihi:

    certe credemur, ait, si verba sequatur Exitus,

    Ov. F. 3, 351; so id. Tr. 3, 10, 35:

    creditus accepit cantatas protinus herbas, etc.,

    id. M. 7, 98; so in part., id. H. 17, 129; cf.:

    (Cassandra) non umquam credita Teucris,

    Verg. A. 2, 247.—
    d.
    Sibi, to believe one's self, trust one's own convictions, be fully convinced:

    cum multa dicta sunt sapienter et graviter, tum vel in primis, crede nobis, crede tibi,

    Plin. Pan. 74:

    fieri malunt alieni erroris accessio, quam sibi credere,

    Min. Fel. 24, 2: non satis sibi ipsi credebant, Auct. B. Alex. 6:—
    2.
    With simple reference to the object mentioned or asserted, to believe a thing, hold or admit as true: velim te id quod verum est credere, Lucil. ap. Non. p. 275, 6; cf.: credo et verum est, Afer ap. Quint. 6, 3, 94:

    me miseram! quid jam credas? aut cur credas?

    Ter. Ad. 3, 2, 32:

    quod fere libenter homines id quod volunt credunt,

    Caes. B. G. 3, 18; cf. Quint. 6, 2, 5:

    audivi ista... sed numquam sum addictus ut crederem,

    Cic. Brut. 26, 100:

    ne quid de se temere crederent,

    Sall. C. 31, 7:

    res Difficilis ad credundum,

    Lucr. 2, 1027; cf. Caes. B. G. 5, 28 et saep.— Pass.:

    res tam scelesta... credi non potest,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62.— Pass. impers.:

    in quo scelere, etiam cum multae causae convenisse unum in locum atque inter se congruere videntur, tamen non temere creditur,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62.—
    b.
    In gen. = opinor, arbitror, to be of opinion, to think, believe, suppose.
    (α).
    With acc.:

    timeo ne aliud credam atque aliud nunties,

    Ter. Hec. 5, 4, 4:

    quae deserta et inhospita tesqua credis,

    Hor. Ep. 1, 14, 20:

    fortem crede bonumque,

    id. ib. 1, 9, 13:

    quos gravissimos sapientiae magistros aetas vetus credidit,

    Quint. 12, 1, 36.— Pass.:

    potest... falsum aliquid pro vero credi,

    Sall. C. 51, 36:

    origo animi caelestis creditur,

    Quint. 1, 1, 1; 8, prooem. §

    24: Evander venerabilior divinitate creditā Carmentae matris,

    Liv. 1, 7, 8.—
    (β).
    With acc. and inf. (so most freq.):

    jam ego vos novisse credo, ut sit pater meus,

    Plaut. Am. prol. 104:

    cum reliquum exercitum subsequi crederet,

    Caes. B. G. 6, 31: caelo tonantem credidimus Jovem Regnare. Hor. C. 3, 5, 1 et saep.:

    victos crederes,

    one would have thought, one might have imagined, Liv. 2, 43, 9; so Curt. 4, 10, 23; cf. Zumpt, Lat. Gr. § 528.— Pass.:

    navis praeter creditur ire,

    Lucr. 4, 389:

    quem (Athin) peperisse Limnate creditur,

    Ov. M. 5, 49:

    creditus est optime dixisse,

    Quint. 3, 1, 11; cf. id. 10, 2, 125 al.— Impers.:

    credetur abesse ab eo culpam,

    Quint. 11, 1, 64:

    neque sine causā creditum est, stilum non minus agere cum delet,

    id. 10, 4, 1 al. — So in the abl. part. pass. credito, with acc. and inf., Tac. A. 3, 14; 6, 34.—
    (γ).
    Absol.: credo inserted, like opinor, puto, etc., and the Gr. oimai, as a considerate, polite, or ironical expression of one's opinion, I believe, as I think, I suppose, I dare say, etc.:

    credo, misericors est,

    Plaut. Am. 1, 1, 144;

    so placed first,

    id. Cas. 2, 6, 3; Ter. And. 2, 1, 13; Cic. Cat. 1, 2, 5; id. Sull. 4, 11; Caes. B. C. 3, 70; Sall. C. 52, 13; Liv. 4, 17, 7; Hor. S. 2, 2, 90:

    Mulciber, credo, arma fecit,

    Plaut. Ep. 1, 1, 32; so id. Truc. 2, 5, 27; Caes. B. C. 2, 31; Cic. Fin. 1, 3, 7; id. Tusc. 1, 22, 52; Verg. A. 6, 368 et saep.:

    aut jam hic aderit, credo hercle, aut jam adest,

    Plaut. Ep. 2, 2, 74.

    Lewis & Short latin dictionary > credo

  • 10 criticus

    crĭtĭcus, a, um, adj., = kritikos, fit or suitable for deciding, capable of judging.
    I.
    Adj., only as a medic. t. t. (cf. crisimus), decisive, critical:

    accessio morbi,

    Aug. Conf. 6, 1 fin. —More frequent,
    II.
    Subst.: crĭtĭ-cus, i, m., a critic, Cic. Fam. 9, 10, 1 (also ap. Suet. Gram. 14); Quint. 2, 1, 4; Hor. Ep. 2, 1, 51.

    Lewis & Short latin dictionary > criticus

  • 11 demissio

    dēmissĭo, ōnis, f. [id.], a letting down, sinking, lowering (very rare).
    I.
    Prop.: storiarum, * Caes. B. C. 2, 9, 5:

    barbae,

    a letting grow, Macr. S. 1, 22, 4.—In plur.:

    clipei aenei demissiones,

    Vitr. 5, 10 fin.
    II.
    Trop.
    * A.
    (Acc. to demissus, no. II. A.): animi, dejection, * Cic. Tusc. 3, 7, 14. —
    * B.
    In medic. lang., an abatement, mitigation (opp. accessio), Coel. Aur. Acut. 1, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > demissio

  • 12 dimissio

    dīmissĭo, ōnis, f. [dimitto].
    I.
    A sending in different directions, a sending out, sending forth (very rare):

    dimissiones libertorum ad faenerandas provincias,

    Cic. Par. 6, 2, 46:

    sanguinis,

    i. e. blood-letting, Gell. 10, 8 in lemm.—
    * II.
    A dismissing, discharging:

    propugnatorum atque remigum,

    Cic. Verr. 2, 5, 33, § 86.—
    III.
    The remission (of pain, fever, etc.;

    opp. accessio),

    Cael. Aur. Acut. 2, 3, 13; 2, 18, 108 al.

    Lewis & Short latin dictionary > dimissio

  • 13 dubio

    dŭbĭus, a, um, adj. [for duhibius, duohabeo, held as two or double, i. e. doubtful; cf. dubito, Corss. Ausspr. 2, 1027].
    I.
    Moving in two directions alternately, vibrating to and fro, fluctuating (cf. ambiguus, anceps, incertus, perplexus, duplex).
    A.
    Lit. (very rare):

    ut vas non quit constare, nisi humor Destitit in dubio fluctu jactarier intus,

    Lucr. 6, 556; cf.:

    fluctibus dubiis volvi coeptum est mare,

    Liv. 37, 16, 4.—Far more freq. and class.,
    B.
    Trop., vacillating in mind, uncertain.
    1.
    Act.
    a.
    Wavering in opinion, doubting, doubtful, dubious, uncertain, = ambigens, haesitans, etc.:

    sin est is homo, anni multi me dubiam dant,

    Plaut. Ep. 4, 1, 17:

    quae res est, quae cujusquam animum in hac causa dubium facere possit?

    Cic. de Imp. Pomp. 10.— With an interrog. clause, A. and S. Gr. §

    213 R. 4 (1.): temptat dubiam mentem rationis egestas, ecquae nam fuerit mundi genitalis origo,

    Lucr. 5, 1211; cf.:

    equites procul visi ab dubiis, quinam essent,

    Liv. 4, 40:

    dubius sum, quid faciam,

    Hor. S. 1, 9, 40:

    dubius, unde rumperet silentium,

    id. Epod. 5, 85:

    spemque metumque inter dubii, seu vivere credant, Sive extrema pati,

    Verg. A. 1, 218; cf. Liv. 1, 42:

    Philippus non dubius, quin, etc.,

    id. 31, 42:

    haud dubius quin,

    id. 42, 14; Curt. 5, 12.—With acc. and inf.:

    dictator minime dubius, bellum cum his populis Patres jussuros,

    Liv. 6, 14; so,

    haud dubius,

    id. 31, 24; Curt. 9, 7:

    nec sum animi dubius, verbis ea vincere magnum Quam sit,

    well aware how hard it is, Verg. G. 3, 289; so,

    dubius with the genitives animi, Auct. B. Alex. 56, 2: mentis,

    Ov. F. 6, 572:

    consilii,

    Just. 2, 13:

    sententiae,

    Liv. 33, 25 Drak.:

    salutis,

    Ov. M. 15, 438:

    vitae,

    id. Tr. 3, 3, 25:

    fati,

    Luc. 7, 611 al.; cf. Zumpt, Gr. § 437; A. and S. Gr. § 213 R. 1 ( a.).—
    b.
    Wavering in resolution, irresolute, undecided (very rare):

    dubio atque haesitante Jugurtha incolumes transeunt,

    Sall. J. 107, 6; cf.

    hostes (opp. firmi),

    id. ib. 51 fin.:

    nutantes ac dubiae civitates,

    Suet. Caes. 4 fin.:

    quid faciat dubius,

    Ov. M. 8, 441.— Poet. transf.:

    cuspis,

    Sil. 4, 188.—
    2.
    Pass., that is doubted of, uncertain, doubtful, dubious, undetermined (so most freq. in all periods and kinds of composition):

    videsne igitur, quae dubia sint, ea sumi pro certis atque concessis?

    Cic. Div. 2, 51, 106; cf. id. ib. 2, 50 fin.; id. Fin. 4, 24, 67; id. de Or. 1, 20, 92; id. Mur. 32, 68; Quint. 3, 4, 8; 7, 8, 6:

    nihil aegrius est quam res secernere apertas Ab dubiis,

    Lucr. 4, 468 (cf. verba, vague language, opp. aperta, Quint. 7, 2, 48):

    jus, opp. certum,

    id. 12, 3, 6;

    opp. confessum,

    id. 7, 7, 7:

    in regno, ubi ne obscura quidem est aut dubia servitus,

    Cic. Rep. 1, 31:

    dubium vel anceps genus causarum,

    Quint. 4, 1, 40; cf. id. 9, 2, 69: dubii variique casus, Auct. ap. Cic. Clu. 21, 58:

    et incerta societas,

    Suet. Aug. 17 et saep.:

    quia sciebam dubiam esse fortunam scenicam, Ter. Hec. prol. alt. 8: salus (opp. aperta pernicies),

    Cic. N. D. 3, 27, 69:

    spes pacis,

    id. Att. 8, 13:

    victoria,

    Caes. B. G. 7, 80, 6; cf.:

    victoria, praeda, laus,

    Sall. J. 85, 48:

    Marte,

    Vell. 2, 55, 3:

    spes armorum,

    id. 2, 71:

    discrimen pugnae,

    indecisive, Sil. 5, 519:

    proelia,

    Tac. G. 6:

    auctor,

    unknown, Ov. M. 12, 61 et saep.:

    an auspicia repetenda, ne quid dubiis diis agerem?

    i. e. unassured of their favor, Liv. 8, 32:

    dubii socii suspensaeque ex fortuna fidei (opp. fideles socii and certi hostes),

    id. 44, 18; cf. Caes. B. C. 1, 3, 5:

    Hispaniae,

    Tac. A. 3, 44; cf.:

    gens dubiae ad id voluntatis,

    Liv. 9, 15:

    lux,

    i. e. morning twilight, dawn, Ov. M. 11, 596:

    sidera,

    Juv. 5, 22; cf.

    nox,

    evening twilight, Ov. M. 4, 401:

    caelum,

    i. e. over cast, Verg. G. 1, 252:

    fulgor solis,

    Sen. Herc. Fur. 670; cf.:

    et quasi languidus dies,

    Plin. Ep. 6, 20, 6:

    dubiāque tegens lanugine malas,

    i. e. between down and a beard, Ov. M. 9, 398; 13, 754; cf.:

    dubia lanuginis umbra, Claud. Epith. Pall. et Cel. 42: vina,

    not sure to ripen, Plin. 18, 31, 74, § 319:

    consilia,

    wavering, Tac. Agr. 18 et saep.:

    hunc annum sequitur annus haud dubiis consulibus (shortly thereafter the contrary: Papirius Semproniusque, quorum de consulatu dubitabatur),

    Liv. 4, 8; so,

    haud dubius praetor,

    id. 39, 39 fin.:

    haud dubii hostes,

    open enemies, id. 37, 49:

    haud dubii Galli (opp. degeneres, mixti, Gallograeci vere),

    id. 38, 17: cena dubia, see below, II.—
    b.
    In the neutr. absol.
    (α).
    (Non, haud) dubium est, it is ( not, not at all) doubtful, uncertain, undecided. (aa) Absol.:

    si quid erit dubium,

    Plaut. Ep. 5, 1, 40:

    haud dubium id quidem est,

    id. Poen. 3, 4, 27; Ter. And. 2, 3, 25; cf.

    in the interrog.: o! dubiumne id est?

    Ter. Eun. 1, 2, 49; id. Heaut. 3, 3, 46; id. Phorm. 5, 2, 9; and with the dat.:

    an dubium id tibi est?

    Ter. Heaut. 5, 1, 38; Cic. Fam. 4, 15.—(bb) With de:

    de Pompeii exitu mihi dubium numquam fuit,

    Cic. Att. 11, 6, 5; so,

    de eorum jure,

    id. de Or. 1, 57:

    de re,

    Quint. 7, 3, 4; cf. id. 7, 6, 3.—(ng) With an interrog. clause:

    illud dubium (est), ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam fieri possit accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67; cf. Quint. 7, 9, 12:

    hoc ergo, credo, dubium est, uter nostrum sit verecundior,

    Cic. Ac. 2, 41, 126:

    hoc enim dubium est, utrum... an,

    Quint. 6, 3, 83:

    Ambiorix copias suas judicione non conduxerit... an tempore exclusus, dubium est,

    Caes. B. G. 6, 31, 1:

    an dubium vobis fuit inesse vis aliqua videretur necne?

    Cic. Caecin. 11, 31 et saep.—Since the Aug. per. freq. dubium, absol. and adv.:

    codicilli, dubium ad quem scripti,

    Quint. 7, 2, 52:

    quo postquam dubium pius an sceleratus, Orestes venerat,

    Ov. Tr. 4, 4, 69; Suet. Caes. 58; id. Aug. 28; id. Tib. 10; Flor. 1, 1, 12; 2, 14, 3:

    Erechtheus, Justitiā dubium validisne potentior armis,

    Ov. M. 6, 678; cf. id. Pont. 3, 1, 17:

    neque multo post exstincto Maximo, dubium an quaesita morte,

    Tac. A. 1, 5; Flor. 1, 1, 8; 4, 2, 91 al.—(dd) Non dubium est quin uxorem nolit filius, Ter. And. 1, 2, 1; id. Eun. 5, 6, 27; Cic. de Or. 2, 8, 32; id. Att. 13, 45; Quint. 11, 2, 10 et saep.:

    haud dubium est, quin,

    Ter. And. 2, 3, 17; 3, 2, 50; id. Ad. 5, 9, 19;

    and interrog.,

    Quint. 3, 2, 1; 10, 1, 5. —(ee) With acc. and inf.:

    periisso me una haud dubium est,

    Ter. Hec. 3, 1, 46; so Liv. 38, 6; Suet. Caes. 52 fin.; cf.

    interrog.: an dubium tibi est, eam esse hanc?

    Plaut. Mil. 2, 5, 9.—Ellipt.:

    si exploratum tibi sit posse te, etc., non esse cunctandum: si dubium sit, non esse conandum,

    Cic. Fam. 1, 7, 5.—
    (β).
    Dubium habere, to regard as uncertain, to doubt:

    an tu dubium habebis, etiam sancte quom jurem tibi?

    Plaut. Capt. 4, 2, 112:

    an dubium habetis, num obficere quid vobis possit? etc.,

    Sall. H. Fragm. III. 61, 8 Dietsch; cf.:

    haec habere dubia, neque, etc.,

    Cic. Ac. 2, 9 fin.
    (γ).
    In dubium:

    in dubium vocare,

    to call in question, Cic. de Or. 2, 34; cf.: illud me dixisse nemo vocabit in dubium, Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 5. Vid. also under 3. b.:

    venire in dubium,

    Cic. Quint. 2; id. ib. 21, 67; Liv. 3, 13; cf.:

    alii non veniunt in dubium de voluntate,

    i. e. there is no doubt what their wish is, Cic. Att. 11, 15, 2. Vid. also under 3. b.—
    (δ).
    In dubio, in doubt, in question, undetermined:

    dum in dubio est animus,

    Ter. And. 1, 5, 31; cf. Luc. 7, 247:

    in dubioque fuere utrorum ad regna cadendum esset, etc.,

    Lucr. 3, 836; cf. id. 1085; Quint. 7, 9, 9:

    aestate potius quam hieme dandum, non est in dubio,

    Plin. 25, 5, 24, § 59 et saep.:

    ut in dubio poneret, utrum... an, etc.,

    Liv. 34, 5. Vid. also 3. b.—
    (ε).
    Sine dubio, without doubt, doubtless, indisputably, certainly (very freq.; in Cic. more than twenty times; not in Caes. and Sall.): Th. Numquid dubitas quin? etc. Gn. Sine dubio, opinor, Ter. Eun. 5, 9, 14; Cic. Verr. 2, 1, 2; 47; id. Cat. 2, 1; id. Balb. 24, 55; id. Tusc. 2, 7, 18; id. Off. 1, 29, 102; id. N. D. 1, 9, 23; id. Att. 1, 19, 2 et saep. Vid. the passages in Stuerenb. Cic. Off. p. 134 sq. Sometimes, esp. in Quint., with adversative particles: sed, verum, at, etc., no doubt, doubtless... but, yet, etc.: cum te togatis omnibus sine dubio anteferret... sed, etc.. Cic. N. D. 1, 21, 58; so with sed, id. de Or, 3, 57; Quint. 1, 6, 38; 5, 10, 53; 6, 3, 64;

    with sed tamen,

    id. 12, 6, 7;

    with tamen,

    id. 3, 8, 21; 5, 7, 28; 6, 4, 12;

    with verum,

    id. 8 prooem. § 33;

    with at,

    id. 8, 3, 67;

    with autem,

    id. 1, 6, 12 Spald.—
    (ζ).
    Procul dubio, beyond question, undoubtedly (very rare), Lucr. 3, 638; Liv. 39, 40 fin.; Plin. 18, 21, 50, § 187; and:

    dubio procul,

    Lucr. 1, 812; 2, 261.—
    3.
    Meton., like anceps (4), doubtful, dubious, i. e. precarious, dangerous, critical, difficult (freq. but mostly poet.):

    res dubias, egenas, inopiosas consili,

    critical condition, Plaut. Poen. 1, 1, 2; so,

    res,

    id. Capt. 2, 3, 46; id. Most. 5, 1, 1; Sall. C. 10, 2; 39, 3; id. J. 14, 5; Liv. 2, 50 fin.; Tac. A. 2, 62; Verg. A. 6, 196; 11, 445 al.; cf.

    pericla (with advorsae res),

    Lucr. 3, 55; 1076:

    tempora (opp. secunda),

    Hor. C. 4, 9, 36:

    mons erat ascensu dubius,

    Prop. 4, 4, 83; cf.:

    quae (loca) dubia nisu videbantur,

    Sall. J. 94, 2.—
    b.
    In the neutr. absol. (i. q. discrimen, II. B. 2, and periculum):

    mea quidem hercle certe in dubio vita est,

    is in danger, Ter. And. 2, 2, 10 Ruhnk.; Sall. C. 52, 6; cf. Ov. Am. 2, 13, 2:

    sese suas exercitusque fortunas in dubium non devocaturum,

    Caes. B. G. 6, 7, 6; cf. Cic. Caecin. 27, 76:

    tua fama et gnatae vita in dubium veniet,

    Ter. Ad. 3, 2, 42; cf. id. ib. 2, 2, 35; Ov. H. 16, 138 Loers.— Plur. as subst.:

    hinc Italae gentes in dubiis responsa petunt,

    Verg. A. 7, 86:

    mens dubiis percussa pavet,

    Luc. 6, 596.
    II.
    For the syn. varius, manifold, various (only in the foll. passages): o multimodis variūm et dubiūm et prosperūm copem diem, Pac. ap. Non. 84, 23 (Trag. Rel. p. 115, ed. Rib.). And so prob. is to be explained dubia cena, a multifarious, richly provided supper, Ter. Ph. 2, 2, 28 (for the subjoined explanation of Terence: ubi tu dubites, quid sumas potissimum, is only outwardly adapted to the meaning of dubius); so,

    dubia cena,

    Hor. S. 2, 2, 77; and:

    fercula dubiae cenae,

    Aus. Mos. 102; Hier. Ep. 22, no. 16.—Hence, adv., in two forms.
    (α).
    dŭbĭe (acc. to I. B. 1.), doubtfully, dubiously (not in Plaut., Ter., or Caes.):

    potest accidere, ut aliquod signum dubie datum pro certo sit acceptum,

    Cic. Div. 1, 55.—Esp. freq. (particularly since the Aug. per.) with negatives: haud (rarely non) dubie, undoubtedly, indisputably, positively, certainly:

    etsi non dubie mihi nuntiabatur Parthos transisse Euphratem, tamen, etc.,

    Cic. Fam. 15, 1 (nowhere else as an adv. in Cic.):

    non dubie,

    Quint. 7, 2, 6; 9, 4, 67; Front. Strat. 2, 3, 16; and with sed (cf. dubius, I. B. 2. b. e), Quint. 11, 2, 1; so,

    too, nec dubie,

    Liv. 2, 23 fin.; Quint. 2, 14, 2;

    and with verum,

    id. 3, 4, 1;

    with sed,

    Tac. A. 4, 19 fin.: haud dubie jam victor, [p. 615] Sall. J. 102, 1 (cf. on the contrary in Cic.: sine ulla dubitatione hostis, Phil. 14, 4, 10; cf. Liv. 3, 38; Cic. Cat. 4, 3, 5); so,

    haud dubie,

    Liv. 1, 9; 13; 3, 24; 38; 53; 4, 2; 23; 5, 10 fin.; 33 fin.; 49 fin. et saep. (about 70 times; see the passages in Stuerenb. Cic. Off. p. 138); Quint. 10, 1, 85; Tac. A. 2, 43; 88; id. H. 1, 7; 46; 72; 3, 86; 4, 27 fin.; 80; id. G. 28; Suet. Caes. 55; id. Calig. 9; id. Galb. 2; Vulg. Lev. 13, 43.—
    (β).
    dubio = dubie, App. M. 9, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > dubio

  • 14 dubium

    dŭbĭus, a, um, adj. [for duhibius, duohabeo, held as two or double, i. e. doubtful; cf. dubito, Corss. Ausspr. 2, 1027].
    I.
    Moving in two directions alternately, vibrating to and fro, fluctuating (cf. ambiguus, anceps, incertus, perplexus, duplex).
    A.
    Lit. (very rare):

    ut vas non quit constare, nisi humor Destitit in dubio fluctu jactarier intus,

    Lucr. 6, 556; cf.:

    fluctibus dubiis volvi coeptum est mare,

    Liv. 37, 16, 4.—Far more freq. and class.,
    B.
    Trop., vacillating in mind, uncertain.
    1.
    Act.
    a.
    Wavering in opinion, doubting, doubtful, dubious, uncertain, = ambigens, haesitans, etc.:

    sin est is homo, anni multi me dubiam dant,

    Plaut. Ep. 4, 1, 17:

    quae res est, quae cujusquam animum in hac causa dubium facere possit?

    Cic. de Imp. Pomp. 10.— With an interrog. clause, A. and S. Gr. §

    213 R. 4 (1.): temptat dubiam mentem rationis egestas, ecquae nam fuerit mundi genitalis origo,

    Lucr. 5, 1211; cf.:

    equites procul visi ab dubiis, quinam essent,

    Liv. 4, 40:

    dubius sum, quid faciam,

    Hor. S. 1, 9, 40:

    dubius, unde rumperet silentium,

    id. Epod. 5, 85:

    spemque metumque inter dubii, seu vivere credant, Sive extrema pati,

    Verg. A. 1, 218; cf. Liv. 1, 42:

    Philippus non dubius, quin, etc.,

    id. 31, 42:

    haud dubius quin,

    id. 42, 14; Curt. 5, 12.—With acc. and inf.:

    dictator minime dubius, bellum cum his populis Patres jussuros,

    Liv. 6, 14; so,

    haud dubius,

    id. 31, 24; Curt. 9, 7:

    nec sum animi dubius, verbis ea vincere magnum Quam sit,

    well aware how hard it is, Verg. G. 3, 289; so,

    dubius with the genitives animi, Auct. B. Alex. 56, 2: mentis,

    Ov. F. 6, 572:

    consilii,

    Just. 2, 13:

    sententiae,

    Liv. 33, 25 Drak.:

    salutis,

    Ov. M. 15, 438:

    vitae,

    id. Tr. 3, 3, 25:

    fati,

    Luc. 7, 611 al.; cf. Zumpt, Gr. § 437; A. and S. Gr. § 213 R. 1 ( a.).—
    b.
    Wavering in resolution, irresolute, undecided (very rare):

    dubio atque haesitante Jugurtha incolumes transeunt,

    Sall. J. 107, 6; cf.

    hostes (opp. firmi),

    id. ib. 51 fin.:

    nutantes ac dubiae civitates,

    Suet. Caes. 4 fin.:

    quid faciat dubius,

    Ov. M. 8, 441.— Poet. transf.:

    cuspis,

    Sil. 4, 188.—
    2.
    Pass., that is doubted of, uncertain, doubtful, dubious, undetermined (so most freq. in all periods and kinds of composition):

    videsne igitur, quae dubia sint, ea sumi pro certis atque concessis?

    Cic. Div. 2, 51, 106; cf. id. ib. 2, 50 fin.; id. Fin. 4, 24, 67; id. de Or. 1, 20, 92; id. Mur. 32, 68; Quint. 3, 4, 8; 7, 8, 6:

    nihil aegrius est quam res secernere apertas Ab dubiis,

    Lucr. 4, 468 (cf. verba, vague language, opp. aperta, Quint. 7, 2, 48):

    jus, opp. certum,

    id. 12, 3, 6;

    opp. confessum,

    id. 7, 7, 7:

    in regno, ubi ne obscura quidem est aut dubia servitus,

    Cic. Rep. 1, 31:

    dubium vel anceps genus causarum,

    Quint. 4, 1, 40; cf. id. 9, 2, 69: dubii variique casus, Auct. ap. Cic. Clu. 21, 58:

    et incerta societas,

    Suet. Aug. 17 et saep.:

    quia sciebam dubiam esse fortunam scenicam, Ter. Hec. prol. alt. 8: salus (opp. aperta pernicies),

    Cic. N. D. 3, 27, 69:

    spes pacis,

    id. Att. 8, 13:

    victoria,

    Caes. B. G. 7, 80, 6; cf.:

    victoria, praeda, laus,

    Sall. J. 85, 48:

    Marte,

    Vell. 2, 55, 3:

    spes armorum,

    id. 2, 71:

    discrimen pugnae,

    indecisive, Sil. 5, 519:

    proelia,

    Tac. G. 6:

    auctor,

    unknown, Ov. M. 12, 61 et saep.:

    an auspicia repetenda, ne quid dubiis diis agerem?

    i. e. unassured of their favor, Liv. 8, 32:

    dubii socii suspensaeque ex fortuna fidei (opp. fideles socii and certi hostes),

    id. 44, 18; cf. Caes. B. C. 1, 3, 5:

    Hispaniae,

    Tac. A. 3, 44; cf.:

    gens dubiae ad id voluntatis,

    Liv. 9, 15:

    lux,

    i. e. morning twilight, dawn, Ov. M. 11, 596:

    sidera,

    Juv. 5, 22; cf.

    nox,

    evening twilight, Ov. M. 4, 401:

    caelum,

    i. e. over cast, Verg. G. 1, 252:

    fulgor solis,

    Sen. Herc. Fur. 670; cf.:

    et quasi languidus dies,

    Plin. Ep. 6, 20, 6:

    dubiāque tegens lanugine malas,

    i. e. between down and a beard, Ov. M. 9, 398; 13, 754; cf.:

    dubia lanuginis umbra, Claud. Epith. Pall. et Cel. 42: vina,

    not sure to ripen, Plin. 18, 31, 74, § 319:

    consilia,

    wavering, Tac. Agr. 18 et saep.:

    hunc annum sequitur annus haud dubiis consulibus (shortly thereafter the contrary: Papirius Semproniusque, quorum de consulatu dubitabatur),

    Liv. 4, 8; so,

    haud dubius praetor,

    id. 39, 39 fin.:

    haud dubii hostes,

    open enemies, id. 37, 49:

    haud dubii Galli (opp. degeneres, mixti, Gallograeci vere),

    id. 38, 17: cena dubia, see below, II.—
    b.
    In the neutr. absol.
    (α).
    (Non, haud) dubium est, it is ( not, not at all) doubtful, uncertain, undecided. (aa) Absol.:

    si quid erit dubium,

    Plaut. Ep. 5, 1, 40:

    haud dubium id quidem est,

    id. Poen. 3, 4, 27; Ter. And. 2, 3, 25; cf.

    in the interrog.: o! dubiumne id est?

    Ter. Eun. 1, 2, 49; id. Heaut. 3, 3, 46; id. Phorm. 5, 2, 9; and with the dat.:

    an dubium id tibi est?

    Ter. Heaut. 5, 1, 38; Cic. Fam. 4, 15.—(bb) With de:

    de Pompeii exitu mihi dubium numquam fuit,

    Cic. Att. 11, 6, 5; so,

    de eorum jure,

    id. de Or. 1, 57:

    de re,

    Quint. 7, 3, 4; cf. id. 7, 6, 3.—(ng) With an interrog. clause:

    illud dubium (est), ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam fieri possit accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67; cf. Quint. 7, 9, 12:

    hoc ergo, credo, dubium est, uter nostrum sit verecundior,

    Cic. Ac. 2, 41, 126:

    hoc enim dubium est, utrum... an,

    Quint. 6, 3, 83:

    Ambiorix copias suas judicione non conduxerit... an tempore exclusus, dubium est,

    Caes. B. G. 6, 31, 1:

    an dubium vobis fuit inesse vis aliqua videretur necne?

    Cic. Caecin. 11, 31 et saep.—Since the Aug. per. freq. dubium, absol. and adv.:

    codicilli, dubium ad quem scripti,

    Quint. 7, 2, 52:

    quo postquam dubium pius an sceleratus, Orestes venerat,

    Ov. Tr. 4, 4, 69; Suet. Caes. 58; id. Aug. 28; id. Tib. 10; Flor. 1, 1, 12; 2, 14, 3:

    Erechtheus, Justitiā dubium validisne potentior armis,

    Ov. M. 6, 678; cf. id. Pont. 3, 1, 17:

    neque multo post exstincto Maximo, dubium an quaesita morte,

    Tac. A. 1, 5; Flor. 1, 1, 8; 4, 2, 91 al.—(dd) Non dubium est quin uxorem nolit filius, Ter. And. 1, 2, 1; id. Eun. 5, 6, 27; Cic. de Or. 2, 8, 32; id. Att. 13, 45; Quint. 11, 2, 10 et saep.:

    haud dubium est, quin,

    Ter. And. 2, 3, 17; 3, 2, 50; id. Ad. 5, 9, 19;

    and interrog.,

    Quint. 3, 2, 1; 10, 1, 5. —(ee) With acc. and inf.:

    periisso me una haud dubium est,

    Ter. Hec. 3, 1, 46; so Liv. 38, 6; Suet. Caes. 52 fin.; cf.

    interrog.: an dubium tibi est, eam esse hanc?

    Plaut. Mil. 2, 5, 9.—Ellipt.:

    si exploratum tibi sit posse te, etc., non esse cunctandum: si dubium sit, non esse conandum,

    Cic. Fam. 1, 7, 5.—
    (β).
    Dubium habere, to regard as uncertain, to doubt:

    an tu dubium habebis, etiam sancte quom jurem tibi?

    Plaut. Capt. 4, 2, 112:

    an dubium habetis, num obficere quid vobis possit? etc.,

    Sall. H. Fragm. III. 61, 8 Dietsch; cf.:

    haec habere dubia, neque, etc.,

    Cic. Ac. 2, 9 fin.
    (γ).
    In dubium:

    in dubium vocare,

    to call in question, Cic. de Or. 2, 34; cf.: illud me dixisse nemo vocabit in dubium, Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 5. Vid. also under 3. b.:

    venire in dubium,

    Cic. Quint. 2; id. ib. 21, 67; Liv. 3, 13; cf.:

    alii non veniunt in dubium de voluntate,

    i. e. there is no doubt what their wish is, Cic. Att. 11, 15, 2. Vid. also under 3. b.—
    (δ).
    In dubio, in doubt, in question, undetermined:

    dum in dubio est animus,

    Ter. And. 1, 5, 31; cf. Luc. 7, 247:

    in dubioque fuere utrorum ad regna cadendum esset, etc.,

    Lucr. 3, 836; cf. id. 1085; Quint. 7, 9, 9:

    aestate potius quam hieme dandum, non est in dubio,

    Plin. 25, 5, 24, § 59 et saep.:

    ut in dubio poneret, utrum... an, etc.,

    Liv. 34, 5. Vid. also 3. b.—
    (ε).
    Sine dubio, without doubt, doubtless, indisputably, certainly (very freq.; in Cic. more than twenty times; not in Caes. and Sall.): Th. Numquid dubitas quin? etc. Gn. Sine dubio, opinor, Ter. Eun. 5, 9, 14; Cic. Verr. 2, 1, 2; 47; id. Cat. 2, 1; id. Balb. 24, 55; id. Tusc. 2, 7, 18; id. Off. 1, 29, 102; id. N. D. 1, 9, 23; id. Att. 1, 19, 2 et saep. Vid. the passages in Stuerenb. Cic. Off. p. 134 sq. Sometimes, esp. in Quint., with adversative particles: sed, verum, at, etc., no doubt, doubtless... but, yet, etc.: cum te togatis omnibus sine dubio anteferret... sed, etc.. Cic. N. D. 1, 21, 58; so with sed, id. de Or, 3, 57; Quint. 1, 6, 38; 5, 10, 53; 6, 3, 64;

    with sed tamen,

    id. 12, 6, 7;

    with tamen,

    id. 3, 8, 21; 5, 7, 28; 6, 4, 12;

    with verum,

    id. 8 prooem. § 33;

    with at,

    id. 8, 3, 67;

    with autem,

    id. 1, 6, 12 Spald.—
    (ζ).
    Procul dubio, beyond question, undoubtedly (very rare), Lucr. 3, 638; Liv. 39, 40 fin.; Plin. 18, 21, 50, § 187; and:

    dubio procul,

    Lucr. 1, 812; 2, 261.—
    3.
    Meton., like anceps (4), doubtful, dubious, i. e. precarious, dangerous, critical, difficult (freq. but mostly poet.):

    res dubias, egenas, inopiosas consili,

    critical condition, Plaut. Poen. 1, 1, 2; so,

    res,

    id. Capt. 2, 3, 46; id. Most. 5, 1, 1; Sall. C. 10, 2; 39, 3; id. J. 14, 5; Liv. 2, 50 fin.; Tac. A. 2, 62; Verg. A. 6, 196; 11, 445 al.; cf.

    pericla (with advorsae res),

    Lucr. 3, 55; 1076:

    tempora (opp. secunda),

    Hor. C. 4, 9, 36:

    mons erat ascensu dubius,

    Prop. 4, 4, 83; cf.:

    quae (loca) dubia nisu videbantur,

    Sall. J. 94, 2.—
    b.
    In the neutr. absol. (i. q. discrimen, II. B. 2, and periculum):

    mea quidem hercle certe in dubio vita est,

    is in danger, Ter. And. 2, 2, 10 Ruhnk.; Sall. C. 52, 6; cf. Ov. Am. 2, 13, 2:

    sese suas exercitusque fortunas in dubium non devocaturum,

    Caes. B. G. 6, 7, 6; cf. Cic. Caecin. 27, 76:

    tua fama et gnatae vita in dubium veniet,

    Ter. Ad. 3, 2, 42; cf. id. ib. 2, 2, 35; Ov. H. 16, 138 Loers.— Plur. as subst.:

    hinc Italae gentes in dubiis responsa petunt,

    Verg. A. 7, 86:

    mens dubiis percussa pavet,

    Luc. 6, 596.
    II.
    For the syn. varius, manifold, various (only in the foll. passages): o multimodis variūm et dubiūm et prosperūm copem diem, Pac. ap. Non. 84, 23 (Trag. Rel. p. 115, ed. Rib.). And so prob. is to be explained dubia cena, a multifarious, richly provided supper, Ter. Ph. 2, 2, 28 (for the subjoined explanation of Terence: ubi tu dubites, quid sumas potissimum, is only outwardly adapted to the meaning of dubius); so,

    dubia cena,

    Hor. S. 2, 2, 77; and:

    fercula dubiae cenae,

    Aus. Mos. 102; Hier. Ep. 22, no. 16.—Hence, adv., in two forms.
    (α).
    dŭbĭe (acc. to I. B. 1.), doubtfully, dubiously (not in Plaut., Ter., or Caes.):

    potest accidere, ut aliquod signum dubie datum pro certo sit acceptum,

    Cic. Div. 1, 55.—Esp. freq. (particularly since the Aug. per.) with negatives: haud (rarely non) dubie, undoubtedly, indisputably, positively, certainly:

    etsi non dubie mihi nuntiabatur Parthos transisse Euphratem, tamen, etc.,

    Cic. Fam. 15, 1 (nowhere else as an adv. in Cic.):

    non dubie,

    Quint. 7, 2, 6; 9, 4, 67; Front. Strat. 2, 3, 16; and with sed (cf. dubius, I. B. 2. b. e), Quint. 11, 2, 1; so,

    too, nec dubie,

    Liv. 2, 23 fin.; Quint. 2, 14, 2;

    and with verum,

    id. 3, 4, 1;

    with sed,

    Tac. A. 4, 19 fin.: haud dubie jam victor, [p. 615] Sall. J. 102, 1 (cf. on the contrary in Cic.: sine ulla dubitatione hostis, Phil. 14, 4, 10; cf. Liv. 3, 38; Cic. Cat. 4, 3, 5); so,

    haud dubie,

    Liv. 1, 9; 13; 3, 24; 38; 53; 4, 2; 23; 5, 10 fin.; 33 fin.; 49 fin. et saep. (about 70 times; see the passages in Stuerenb. Cic. Off. p. 138); Quint. 10, 1, 85; Tac. A. 2, 43; 88; id. H. 1, 7; 46; 72; 3, 86; 4, 27 fin.; 80; id. G. 28; Suet. Caes. 55; id. Calig. 9; id. Galb. 2; Vulg. Lev. 13, 43.—
    (β).
    dubio = dubie, App. M. 9, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > dubium

  • 15 dubius

    dŭbĭus, a, um, adj. [for duhibius, duohabeo, held as two or double, i. e. doubtful; cf. dubito, Corss. Ausspr. 2, 1027].
    I.
    Moving in two directions alternately, vibrating to and fro, fluctuating (cf. ambiguus, anceps, incertus, perplexus, duplex).
    A.
    Lit. (very rare):

    ut vas non quit constare, nisi humor Destitit in dubio fluctu jactarier intus,

    Lucr. 6, 556; cf.:

    fluctibus dubiis volvi coeptum est mare,

    Liv. 37, 16, 4.—Far more freq. and class.,
    B.
    Trop., vacillating in mind, uncertain.
    1.
    Act.
    a.
    Wavering in opinion, doubting, doubtful, dubious, uncertain, = ambigens, haesitans, etc.:

    sin est is homo, anni multi me dubiam dant,

    Plaut. Ep. 4, 1, 17:

    quae res est, quae cujusquam animum in hac causa dubium facere possit?

    Cic. de Imp. Pomp. 10.— With an interrog. clause, A. and S. Gr. §

    213 R. 4 (1.): temptat dubiam mentem rationis egestas, ecquae nam fuerit mundi genitalis origo,

    Lucr. 5, 1211; cf.:

    equites procul visi ab dubiis, quinam essent,

    Liv. 4, 40:

    dubius sum, quid faciam,

    Hor. S. 1, 9, 40:

    dubius, unde rumperet silentium,

    id. Epod. 5, 85:

    spemque metumque inter dubii, seu vivere credant, Sive extrema pati,

    Verg. A. 1, 218; cf. Liv. 1, 42:

    Philippus non dubius, quin, etc.,

    id. 31, 42:

    haud dubius quin,

    id. 42, 14; Curt. 5, 12.—With acc. and inf.:

    dictator minime dubius, bellum cum his populis Patres jussuros,

    Liv. 6, 14; so,

    haud dubius,

    id. 31, 24; Curt. 9, 7:

    nec sum animi dubius, verbis ea vincere magnum Quam sit,

    well aware how hard it is, Verg. G. 3, 289; so,

    dubius with the genitives animi, Auct. B. Alex. 56, 2: mentis,

    Ov. F. 6, 572:

    consilii,

    Just. 2, 13:

    sententiae,

    Liv. 33, 25 Drak.:

    salutis,

    Ov. M. 15, 438:

    vitae,

    id. Tr. 3, 3, 25:

    fati,

    Luc. 7, 611 al.; cf. Zumpt, Gr. § 437; A. and S. Gr. § 213 R. 1 ( a.).—
    b.
    Wavering in resolution, irresolute, undecided (very rare):

    dubio atque haesitante Jugurtha incolumes transeunt,

    Sall. J. 107, 6; cf.

    hostes (opp. firmi),

    id. ib. 51 fin.:

    nutantes ac dubiae civitates,

    Suet. Caes. 4 fin.:

    quid faciat dubius,

    Ov. M. 8, 441.— Poet. transf.:

    cuspis,

    Sil. 4, 188.—
    2.
    Pass., that is doubted of, uncertain, doubtful, dubious, undetermined (so most freq. in all periods and kinds of composition):

    videsne igitur, quae dubia sint, ea sumi pro certis atque concessis?

    Cic. Div. 2, 51, 106; cf. id. ib. 2, 50 fin.; id. Fin. 4, 24, 67; id. de Or. 1, 20, 92; id. Mur. 32, 68; Quint. 3, 4, 8; 7, 8, 6:

    nihil aegrius est quam res secernere apertas Ab dubiis,

    Lucr. 4, 468 (cf. verba, vague language, opp. aperta, Quint. 7, 2, 48):

    jus, opp. certum,

    id. 12, 3, 6;

    opp. confessum,

    id. 7, 7, 7:

    in regno, ubi ne obscura quidem est aut dubia servitus,

    Cic. Rep. 1, 31:

    dubium vel anceps genus causarum,

    Quint. 4, 1, 40; cf. id. 9, 2, 69: dubii variique casus, Auct. ap. Cic. Clu. 21, 58:

    et incerta societas,

    Suet. Aug. 17 et saep.:

    quia sciebam dubiam esse fortunam scenicam, Ter. Hec. prol. alt. 8: salus (opp. aperta pernicies),

    Cic. N. D. 3, 27, 69:

    spes pacis,

    id. Att. 8, 13:

    victoria,

    Caes. B. G. 7, 80, 6; cf.:

    victoria, praeda, laus,

    Sall. J. 85, 48:

    Marte,

    Vell. 2, 55, 3:

    spes armorum,

    id. 2, 71:

    discrimen pugnae,

    indecisive, Sil. 5, 519:

    proelia,

    Tac. G. 6:

    auctor,

    unknown, Ov. M. 12, 61 et saep.:

    an auspicia repetenda, ne quid dubiis diis agerem?

    i. e. unassured of their favor, Liv. 8, 32:

    dubii socii suspensaeque ex fortuna fidei (opp. fideles socii and certi hostes),

    id. 44, 18; cf. Caes. B. C. 1, 3, 5:

    Hispaniae,

    Tac. A. 3, 44; cf.:

    gens dubiae ad id voluntatis,

    Liv. 9, 15:

    lux,

    i. e. morning twilight, dawn, Ov. M. 11, 596:

    sidera,

    Juv. 5, 22; cf.

    nox,

    evening twilight, Ov. M. 4, 401:

    caelum,

    i. e. over cast, Verg. G. 1, 252:

    fulgor solis,

    Sen. Herc. Fur. 670; cf.:

    et quasi languidus dies,

    Plin. Ep. 6, 20, 6:

    dubiāque tegens lanugine malas,

    i. e. between down and a beard, Ov. M. 9, 398; 13, 754; cf.:

    dubia lanuginis umbra, Claud. Epith. Pall. et Cel. 42: vina,

    not sure to ripen, Plin. 18, 31, 74, § 319:

    consilia,

    wavering, Tac. Agr. 18 et saep.:

    hunc annum sequitur annus haud dubiis consulibus (shortly thereafter the contrary: Papirius Semproniusque, quorum de consulatu dubitabatur),

    Liv. 4, 8; so,

    haud dubius praetor,

    id. 39, 39 fin.:

    haud dubii hostes,

    open enemies, id. 37, 49:

    haud dubii Galli (opp. degeneres, mixti, Gallograeci vere),

    id. 38, 17: cena dubia, see below, II.—
    b.
    In the neutr. absol.
    (α).
    (Non, haud) dubium est, it is ( not, not at all) doubtful, uncertain, undecided. (aa) Absol.:

    si quid erit dubium,

    Plaut. Ep. 5, 1, 40:

    haud dubium id quidem est,

    id. Poen. 3, 4, 27; Ter. And. 2, 3, 25; cf.

    in the interrog.: o! dubiumne id est?

    Ter. Eun. 1, 2, 49; id. Heaut. 3, 3, 46; id. Phorm. 5, 2, 9; and with the dat.:

    an dubium id tibi est?

    Ter. Heaut. 5, 1, 38; Cic. Fam. 4, 15.—(bb) With de:

    de Pompeii exitu mihi dubium numquam fuit,

    Cic. Att. 11, 6, 5; so,

    de eorum jure,

    id. de Or. 1, 57:

    de re,

    Quint. 7, 3, 4; cf. id. 7, 6, 3.—(ng) With an interrog. clause:

    illud dubium (est), ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam fieri possit accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67; cf. Quint. 7, 9, 12:

    hoc ergo, credo, dubium est, uter nostrum sit verecundior,

    Cic. Ac. 2, 41, 126:

    hoc enim dubium est, utrum... an,

    Quint. 6, 3, 83:

    Ambiorix copias suas judicione non conduxerit... an tempore exclusus, dubium est,

    Caes. B. G. 6, 31, 1:

    an dubium vobis fuit inesse vis aliqua videretur necne?

    Cic. Caecin. 11, 31 et saep.—Since the Aug. per. freq. dubium, absol. and adv.:

    codicilli, dubium ad quem scripti,

    Quint. 7, 2, 52:

    quo postquam dubium pius an sceleratus, Orestes venerat,

    Ov. Tr. 4, 4, 69; Suet. Caes. 58; id. Aug. 28; id. Tib. 10; Flor. 1, 1, 12; 2, 14, 3:

    Erechtheus, Justitiā dubium validisne potentior armis,

    Ov. M. 6, 678; cf. id. Pont. 3, 1, 17:

    neque multo post exstincto Maximo, dubium an quaesita morte,

    Tac. A. 1, 5; Flor. 1, 1, 8; 4, 2, 91 al.—(dd) Non dubium est quin uxorem nolit filius, Ter. And. 1, 2, 1; id. Eun. 5, 6, 27; Cic. de Or. 2, 8, 32; id. Att. 13, 45; Quint. 11, 2, 10 et saep.:

    haud dubium est, quin,

    Ter. And. 2, 3, 17; 3, 2, 50; id. Ad. 5, 9, 19;

    and interrog.,

    Quint. 3, 2, 1; 10, 1, 5. —(ee) With acc. and inf.:

    periisso me una haud dubium est,

    Ter. Hec. 3, 1, 46; so Liv. 38, 6; Suet. Caes. 52 fin.; cf.

    interrog.: an dubium tibi est, eam esse hanc?

    Plaut. Mil. 2, 5, 9.—Ellipt.:

    si exploratum tibi sit posse te, etc., non esse cunctandum: si dubium sit, non esse conandum,

    Cic. Fam. 1, 7, 5.—
    (β).
    Dubium habere, to regard as uncertain, to doubt:

    an tu dubium habebis, etiam sancte quom jurem tibi?

    Plaut. Capt. 4, 2, 112:

    an dubium habetis, num obficere quid vobis possit? etc.,

    Sall. H. Fragm. III. 61, 8 Dietsch; cf.:

    haec habere dubia, neque, etc.,

    Cic. Ac. 2, 9 fin.
    (γ).
    In dubium:

    in dubium vocare,

    to call in question, Cic. de Or. 2, 34; cf.: illud me dixisse nemo vocabit in dubium, Asin. Pollio ap. Cic. Fam. 10, 31, 5. Vid. also under 3. b.:

    venire in dubium,

    Cic. Quint. 2; id. ib. 21, 67; Liv. 3, 13; cf.:

    alii non veniunt in dubium de voluntate,

    i. e. there is no doubt what their wish is, Cic. Att. 11, 15, 2. Vid. also under 3. b.—
    (δ).
    In dubio, in doubt, in question, undetermined:

    dum in dubio est animus,

    Ter. And. 1, 5, 31; cf. Luc. 7, 247:

    in dubioque fuere utrorum ad regna cadendum esset, etc.,

    Lucr. 3, 836; cf. id. 1085; Quint. 7, 9, 9:

    aestate potius quam hieme dandum, non est in dubio,

    Plin. 25, 5, 24, § 59 et saep.:

    ut in dubio poneret, utrum... an, etc.,

    Liv. 34, 5. Vid. also 3. b.—
    (ε).
    Sine dubio, without doubt, doubtless, indisputably, certainly (very freq.; in Cic. more than twenty times; not in Caes. and Sall.): Th. Numquid dubitas quin? etc. Gn. Sine dubio, opinor, Ter. Eun. 5, 9, 14; Cic. Verr. 2, 1, 2; 47; id. Cat. 2, 1; id. Balb. 24, 55; id. Tusc. 2, 7, 18; id. Off. 1, 29, 102; id. N. D. 1, 9, 23; id. Att. 1, 19, 2 et saep. Vid. the passages in Stuerenb. Cic. Off. p. 134 sq. Sometimes, esp. in Quint., with adversative particles: sed, verum, at, etc., no doubt, doubtless... but, yet, etc.: cum te togatis omnibus sine dubio anteferret... sed, etc.. Cic. N. D. 1, 21, 58; so with sed, id. de Or, 3, 57; Quint. 1, 6, 38; 5, 10, 53; 6, 3, 64;

    with sed tamen,

    id. 12, 6, 7;

    with tamen,

    id. 3, 8, 21; 5, 7, 28; 6, 4, 12;

    with verum,

    id. 8 prooem. § 33;

    with at,

    id. 8, 3, 67;

    with autem,

    id. 1, 6, 12 Spald.—
    (ζ).
    Procul dubio, beyond question, undoubtedly (very rare), Lucr. 3, 638; Liv. 39, 40 fin.; Plin. 18, 21, 50, § 187; and:

    dubio procul,

    Lucr. 1, 812; 2, 261.—
    3.
    Meton., like anceps (4), doubtful, dubious, i. e. precarious, dangerous, critical, difficult (freq. but mostly poet.):

    res dubias, egenas, inopiosas consili,

    critical condition, Plaut. Poen. 1, 1, 2; so,

    res,

    id. Capt. 2, 3, 46; id. Most. 5, 1, 1; Sall. C. 10, 2; 39, 3; id. J. 14, 5; Liv. 2, 50 fin.; Tac. A. 2, 62; Verg. A. 6, 196; 11, 445 al.; cf.

    pericla (with advorsae res),

    Lucr. 3, 55; 1076:

    tempora (opp. secunda),

    Hor. C. 4, 9, 36:

    mons erat ascensu dubius,

    Prop. 4, 4, 83; cf.:

    quae (loca) dubia nisu videbantur,

    Sall. J. 94, 2.—
    b.
    In the neutr. absol. (i. q. discrimen, II. B. 2, and periculum):

    mea quidem hercle certe in dubio vita est,

    is in danger, Ter. And. 2, 2, 10 Ruhnk.; Sall. C. 52, 6; cf. Ov. Am. 2, 13, 2:

    sese suas exercitusque fortunas in dubium non devocaturum,

    Caes. B. G. 6, 7, 6; cf. Cic. Caecin. 27, 76:

    tua fama et gnatae vita in dubium veniet,

    Ter. Ad. 3, 2, 42; cf. id. ib. 2, 2, 35; Ov. H. 16, 138 Loers.— Plur. as subst.:

    hinc Italae gentes in dubiis responsa petunt,

    Verg. A. 7, 86:

    mens dubiis percussa pavet,

    Luc. 6, 596.
    II.
    For the syn. varius, manifold, various (only in the foll. passages): o multimodis variūm et dubiūm et prosperūm copem diem, Pac. ap. Non. 84, 23 (Trag. Rel. p. 115, ed. Rib.). And so prob. is to be explained dubia cena, a multifarious, richly provided supper, Ter. Ph. 2, 2, 28 (for the subjoined explanation of Terence: ubi tu dubites, quid sumas potissimum, is only outwardly adapted to the meaning of dubius); so,

    dubia cena,

    Hor. S. 2, 2, 77; and:

    fercula dubiae cenae,

    Aus. Mos. 102; Hier. Ep. 22, no. 16.—Hence, adv., in two forms.
    (α).
    dŭbĭe (acc. to I. B. 1.), doubtfully, dubiously (not in Plaut., Ter., or Caes.):

    potest accidere, ut aliquod signum dubie datum pro certo sit acceptum,

    Cic. Div. 1, 55.—Esp. freq. (particularly since the Aug. per.) with negatives: haud (rarely non) dubie, undoubtedly, indisputably, positively, certainly:

    etsi non dubie mihi nuntiabatur Parthos transisse Euphratem, tamen, etc.,

    Cic. Fam. 15, 1 (nowhere else as an adv. in Cic.):

    non dubie,

    Quint. 7, 2, 6; 9, 4, 67; Front. Strat. 2, 3, 16; and with sed (cf. dubius, I. B. 2. b. e), Quint. 11, 2, 1; so,

    too, nec dubie,

    Liv. 2, 23 fin.; Quint. 2, 14, 2;

    and with verum,

    id. 3, 4, 1;

    with sed,

    Tac. A. 4, 19 fin.: haud dubie jam victor, [p. 615] Sall. J. 102, 1 (cf. on the contrary in Cic.: sine ulla dubitatione hostis, Phil. 14, 4, 10; cf. Liv. 3, 38; Cic. Cat. 4, 3, 5); so,

    haud dubie,

    Liv. 1, 9; 13; 3, 24; 38; 53; 4, 2; 23; 5, 10 fin.; 33 fin.; 49 fin. et saep. (about 70 times; see the passages in Stuerenb. Cic. Off. p. 138); Quint. 10, 1, 85; Tac. A. 2, 43; 88; id. H. 1, 7; 46; 72; 3, 86; 4, 27 fin.; 80; id. G. 28; Suet. Caes. 55; id. Calig. 9; id. Galb. 2; Vulg. Lev. 13, 43.—
    (β).
    dubio = dubie, App. M. 9, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > dubius

  • 16 ecqua

    1.
    ecqui, ecquae, or ecqua (cf. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 11, § 25, and v. aliqui), ecquod ( gen. is not in use), pron. interr. adj. [ec, cf. ecce, and qui], Is there any one who? Any? in impassioned interrogation, i. q. num qui, quae (qua) quod.
    I.
    Prop. (with a subst.; class.):

    ecqui pudor est? ecquae religio, Verres? ecqui metus?

    Cic. Verr. 2, 4, 8; cf. id. Sest. 52.—In the fem.:

    ecquae,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 1; id. Stich. 2, 2, 42; Cic. Ac. 2, 26 fin.; id. Att. 8, 12, 4; Ov. H. 16, 341;

    but: ecqua,

    Plaut. Most. 3, 2, 83; id. Men. 1, 2, 86; id. Mil. 3, 1, 199; Ter. Eun. 3, 3, 15; Cic. Verr. 2, 1, 24 fin.; id. Att. 7, 8, 4; id. Inv. 2, 12 fin. (thrice); Verg. A. 3, 341 al.:

    rus Sunii ecquod haberem,

    Ter. Eun. 3, 3, 13; so,

    ecquod,

    Cic. Verr. 2, 3, 57; id. Inv. 2, 12 fin.; Liv. 1, 9; Ov. P. 3, 1, 3 al.:

    ecquem trapezitam,

    Plaut. Curc. 2, 3, 62; so,

    ecquem,

    id. Poen. 5, 2, 84; id. Rud. 1, 2, 37; 2, 2, 7 al.; Ter. Hec. 5, 3, 6; cf.

    ecquam,

    Plaut. Epid. 3, 4, 5; id. Mil. 3, 1, 187; id. Merc. 2, 3, 56 al.:

    ecquas,

    id. Ps. 1, 5, 69:

    ecqui silices,

    Ov. P. 4, 10, 3.—With suffixed nam:

    Ecquaenam origo,

    Lucr. 5, 1211:

    accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67:

    ecquodnam curriculum,

    id. Brut. 6, 22:

    ecquonam modo, ecquonam loco,

    id. Part. 14.—
    * II.
    Without a subst.:

    quis cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Does any one bid a breakfast? Plaut. Stich. 1, 3, 69.
    2.
    ecqui, adv.; see the foll. art. II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > ecqua

  • 17 ecquae

    1.
    ecqui, ecquae, or ecqua (cf. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 11, § 25, and v. aliqui), ecquod ( gen. is not in use), pron. interr. adj. [ec, cf. ecce, and qui], Is there any one who? Any? in impassioned interrogation, i. q. num qui, quae (qua) quod.
    I.
    Prop. (with a subst.; class.):

    ecqui pudor est? ecquae religio, Verres? ecqui metus?

    Cic. Verr. 2, 4, 8; cf. id. Sest. 52.—In the fem.:

    ecquae,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 1; id. Stich. 2, 2, 42; Cic. Ac. 2, 26 fin.; id. Att. 8, 12, 4; Ov. H. 16, 341;

    but: ecqua,

    Plaut. Most. 3, 2, 83; id. Men. 1, 2, 86; id. Mil. 3, 1, 199; Ter. Eun. 3, 3, 15; Cic. Verr. 2, 1, 24 fin.; id. Att. 7, 8, 4; id. Inv. 2, 12 fin. (thrice); Verg. A. 3, 341 al.:

    rus Sunii ecquod haberem,

    Ter. Eun. 3, 3, 13; so,

    ecquod,

    Cic. Verr. 2, 3, 57; id. Inv. 2, 12 fin.; Liv. 1, 9; Ov. P. 3, 1, 3 al.:

    ecquem trapezitam,

    Plaut. Curc. 2, 3, 62; so,

    ecquem,

    id. Poen. 5, 2, 84; id. Rud. 1, 2, 37; 2, 2, 7 al.; Ter. Hec. 5, 3, 6; cf.

    ecquam,

    Plaut. Epid. 3, 4, 5; id. Mil. 3, 1, 187; id. Merc. 2, 3, 56 al.:

    ecquas,

    id. Ps. 1, 5, 69:

    ecqui silices,

    Ov. P. 4, 10, 3.—With suffixed nam:

    Ecquaenam origo,

    Lucr. 5, 1211:

    accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67:

    ecquodnam curriculum,

    id. Brut. 6, 22:

    ecquonam modo, ecquonam loco,

    id. Part. 14.—
    * II.
    Without a subst.:

    quis cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Does any one bid a breakfast? Plaut. Stich. 1, 3, 69.
    2.
    ecqui, adv.; see the foll. art. II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > ecquae

  • 18 ecqui

    1.
    ecqui, ecquae, or ecqua (cf. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 11, § 25, and v. aliqui), ecquod ( gen. is not in use), pron. interr. adj. [ec, cf. ecce, and qui], Is there any one who? Any? in impassioned interrogation, i. q. num qui, quae (qua) quod.
    I.
    Prop. (with a subst.; class.):

    ecqui pudor est? ecquae religio, Verres? ecqui metus?

    Cic. Verr. 2, 4, 8; cf. id. Sest. 52.—In the fem.:

    ecquae,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 1; id. Stich. 2, 2, 42; Cic. Ac. 2, 26 fin.; id. Att. 8, 12, 4; Ov. H. 16, 341;

    but: ecqua,

    Plaut. Most. 3, 2, 83; id. Men. 1, 2, 86; id. Mil. 3, 1, 199; Ter. Eun. 3, 3, 15; Cic. Verr. 2, 1, 24 fin.; id. Att. 7, 8, 4; id. Inv. 2, 12 fin. (thrice); Verg. A. 3, 341 al.:

    rus Sunii ecquod haberem,

    Ter. Eun. 3, 3, 13; so,

    ecquod,

    Cic. Verr. 2, 3, 57; id. Inv. 2, 12 fin.; Liv. 1, 9; Ov. P. 3, 1, 3 al.:

    ecquem trapezitam,

    Plaut. Curc. 2, 3, 62; so,

    ecquem,

    id. Poen. 5, 2, 84; id. Rud. 1, 2, 37; 2, 2, 7 al.; Ter. Hec. 5, 3, 6; cf.

    ecquam,

    Plaut. Epid. 3, 4, 5; id. Mil. 3, 1, 187; id. Merc. 2, 3, 56 al.:

    ecquas,

    id. Ps. 1, 5, 69:

    ecqui silices,

    Ov. P. 4, 10, 3.—With suffixed nam:

    Ecquaenam origo,

    Lucr. 5, 1211:

    accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67:

    ecquodnam curriculum,

    id. Brut. 6, 22:

    ecquonam modo, ecquonam loco,

    id. Part. 14.—
    * II.
    Without a subst.:

    quis cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Does any one bid a breakfast? Plaut. Stich. 1, 3, 69.
    2.
    ecqui, adv.; see the foll. art. II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > ecqui

  • 19 ecquod

    1.
    ecqui, ecquae, or ecqua (cf. Zumpt ad Cic. Verr. 2, 4, 11, § 25, and v. aliqui), ecquod ( gen. is not in use), pron. interr. adj. [ec, cf. ecce, and qui], Is there any one who? Any? in impassioned interrogation, i. q. num qui, quae (qua) quod.
    I.
    Prop. (with a subst.; class.):

    ecqui pudor est? ecquae religio, Verres? ecqui metus?

    Cic. Verr. 2, 4, 8; cf. id. Sest. 52.—In the fem.:

    ecquae,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 1; id. Stich. 2, 2, 42; Cic. Ac. 2, 26 fin.; id. Att. 8, 12, 4; Ov. H. 16, 341;

    but: ecqua,

    Plaut. Most. 3, 2, 83; id. Men. 1, 2, 86; id. Mil. 3, 1, 199; Ter. Eun. 3, 3, 15; Cic. Verr. 2, 1, 24 fin.; id. Att. 7, 8, 4; id. Inv. 2, 12 fin. (thrice); Verg. A. 3, 341 al.:

    rus Sunii ecquod haberem,

    Ter. Eun. 3, 3, 13; so,

    ecquod,

    Cic. Verr. 2, 3, 57; id. Inv. 2, 12 fin.; Liv. 1, 9; Ov. P. 3, 1, 3 al.:

    ecquem trapezitam,

    Plaut. Curc. 2, 3, 62; so,

    ecquem,

    id. Poen. 5, 2, 84; id. Rud. 1, 2, 37; 2, 2, 7 al.; Ter. Hec. 5, 3, 6; cf.

    ecquam,

    Plaut. Epid. 3, 4, 5; id. Mil. 3, 1, 187; id. Merc. 2, 3, 56 al.:

    ecquas,

    id. Ps. 1, 5, 69:

    ecqui silices,

    Ov. P. 4, 10, 3.—With suffixed nam:

    Ecquaenam origo,

    Lucr. 5, 1211:

    accessio,

    Cic. Fin. 4, 24, 67:

    ecquodnam curriculum,

    id. Brut. 6, 22:

    ecquonam modo, ecquonam loco,

    id. Part. 14.—
    * II.
    Without a subst.:

    quis cenā poscit? ecqui poscit prandio?

    Does any one bid a breakfast? Plaut. Stich. 1, 3, 69.
    2.
    ecqui, adv.; see the foll. art. II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > ecquod

  • 20 legitima

    lēgĭtĭmus, a, um, adj. [lex; cf. Cic. Top. 8, 36], fixed or appointed by law, according to law, lawful, legal, legitimate.
    I.
    Lit.
    A.
    Adj.:

    dies is erat legitimus comitiis habendis,

    Cic. Verr. 2, 2, 52, § 128:

    legitimum imperium habere,

    id. Phil. 11, 10, 26:

    potestas,

    id. Tusc. 1, 30, 74:

    scriptum,

    id. Inv. 2, 43, 125:

    controversiae legitimae et civiles,

    which come under and are settled by the laws, id. Or. 34, 120: justus et legitimus hostis, a lawful adversary, as distinguished from pirates and other outlaws, id. Off. 3, 29, 109:

    aetas legitima ad petendam aedilitatem,

    Liv. 25, 2: horae, allowed by law (for transacting any business), Cic. Verr. 2, 1, 9, § 25:

    impedimentum,

    a legal impediment, id. Agr. 2, 9, 24:

    poena,

    Suet. Claud. 14:

    crimen,

    laid down in the laws, Dig. 47, 20, 3:

    filius (opp. nothus),

    legitimate, Quint. 3, 6, 72; 5, 14, 16;

    Mos. et Rom. Leg. Coll. 6, 4, 3: matrimonia,

    ib. 6, 4, 2:

    conjux,

    Ov. M. 10, 437:

    legitimis pactam junctamque tabellis amare,

    Juv. 6, 200.—
    B.
    Subst.: lēgĭtĭma, ōrum, n., usages prescribed by law, precepts (very rare):

    legitimis quibusdam confectis,

    Nep. Phoc. 4, 2:

    custodite legitima mea,

    precepts, statutes, Vulg. Lev. 18, 26; also in sing.:

    legitimum sempiternum erit,

    id. Exod. 28, 43.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    l. q. legalis, of or belonging to the law, legal (post-Aug.):

    quaestiones,

    Quint. 3, 6, 72; 7, 3, 13:

    verba,

    Gell. 11, 1, 4:

    scientia, Just. Inst. prooem. § 4: actio injuriarum, Mos. et Rom. Leg. Coll. 2, 5, 5: judicia,

    Gai. Inst. 4, 103 sq. —
    B.
    Right, just, proper, appropriate (class.):

    numerus,

    Cic. Verr. 2, 5, 22, 57:

    in omnibus meis epistolis, legitima quaedam est accessio commendationis tuae,

    id. Fam. 7, 6, 1:

    illa oratorum propria et quasi legitima tractavit, ut delectaret, ut moveret, ut augeret, etc.,

    id. Brut. 21, 82:

    poëma facere,

    Hor. Ep. 2, 2, 109:

    sonus,

    id. A. P. 274:

    insania,

    Plin. 21, 31, 105, § 178:

    verba,

    Ov. F. 2, 527:

    partus,

    right, regular, Plin. 8, 43, 64, § 168; cf.:

    spectavit studiosissime pugiles, non legitimos et ordinarios modo, sed et catervarios, etc.,

    Suet. Aug. 45:

    olus,

    Plin. 22, 22, 38, § 80.—In neutr.: legitimum est, with a subject-clause, it is right, proper, suitable (post-Aug.):

    fistulas denum pedum longitudinis esse, legitimum est,

    Plin. 31, 6, 31, § 58; 33, 3, 20, § 64:

    seruntur lactucae anno toto: legitimum tamen, a bruma semen jacere,

    but the proper way is, id. 19, 8, 39, § 130.—Hence, adv.: lēgĭtĭmē.
    1.
    According to law, lawfully, legally, legitimately:

    is qui legitime procurator dicitur,

    Cic. Caecin. 20, 57:

    juste et legitime imperanti,

    id. Off. 1, 4, 13:

    non nisi legitime vult nubere,

    Juv. 10, 338.—
    2.
    Transf., duly, properly:

    faex legitime cocta,

    Plin. 23, 2, 31, § 64:

    studere,

    Tac. Or. 32:

    legitime fixis tabellis,

    Juv. 12, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > legitima

См. также в других словарях:

  • Accessio — is a concept from Ancient Roman property law that decided ownership of an object or work that is somehow related to another object or work; one thing is considered the principal, and the other is considered to be an accession or addition to it.… …   Wikipedia

  • accessio — index accession (annexation), addition, appendix (supplement), augmentation Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • accessio — /aeksesh(iy)ow/ In Roman law, an increase or addition; that which lies next to a thing, and is supplementary and necessary to the principal thing; that which arises or is produced from the principal thing; an accessory obligation (q.v.). One of… …   Black's law dictionary

  • accessio — /aeksesh(iy)ow/ In Roman law, an increase or addition; that which lies next to a thing, and is supplementary and necessary to the principal thing; that which arises or is produced from the principal thing; an accessory obligation (q.v.). One of… …   Black's law dictionary

  • accessió — ac|ces|si|ó Mot Agut Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • accessio — See accession. The right of an owner of personal property to the personal property of another which is incorporated into or united with his property. Sometimes the term is given a broader significance to include rights which an owner of real or… …   Ballentine's law dictionary

  • accessio possessionis — See tacking …   Ballentine's law dictionary

  • ACCESSUS seu ACCESSIO — ACCESSUS, seu ACCESSIO de Mari, cum crescit, Lat. Venilia, vide ibi. Item de Nilo. Seneca, l. 4. Natural. Quaesi. c. 2. Nilus autem per quatuor menses liquitur, et aequalis illi accessio est. Quod Herodot. de eodem flumine loquens, πελάζειν vocat …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Акцессия — (accessio) отношение сочетания и подчиненности одной вещи (в юридическом смысле имущественного объекта) другой. Римляне называли акцессией лишь самое присоединенную вещь; ныне же под этим словом понимают и самый акт присоединения одной вещи к… …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • accession — [ aksesjɔ̃ ] n. f. • XIIe; lat. accessio I ♦ Le fait d accéder. 1 ♦ Vx Arrivée. 2 ♦ (XVIIIe; empr. angl.) Accession au trône, le fait d y monter. ⇒ avènement. 3 ♦ Fig. et mod. Le fait d accéder, d arriver (à un état, une situation) …   Encyclopédie Universelle

  • Accession — (from Lat. accedere , to go to, to approach), in law, a method of acquiring property adopted from Roman law (see: accessio ), by which, in things that have a close connection with or dependence on one another, the property of the principal draws… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»