Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

Pelion

  • 1 Pelion

    Pēlĭon, ii ( masc. collat. form Pēlĭos, Plin. 4, 8, 15, § 30:

    Pelio, scanned as a dissyl. per syniz.,

    Sil. 3, 495), n., = Pêlion, a high mountain in Thessaly, a continuation of Ossa, now Zagora, Plin. 2, 65, 65, § 162; Verg. G. 1, 281; 3, 94; Ov. M. 12, 513; 1, 155; Mel. 2, 3, 2.—Hence,
    A.
    Pēlĭăcus, a, um, adj., of or belonging to Pelion:

    vertex,

    Cat. 64, 1:

    apex,

    Ov. F. 1, 308:

    juga,

    Stat. Achill. 1, 321: trabs, i.e. the Argo (because built of timber from Pelion), Prop. 3 (4), 22, 12:

    Peliaca carina,

    Val. Fl. 8, 417; cf. also: Peliaca cuspis, of Achilles, cut on Pelion, Ov. M. 12, 74:

    axis,

    the chariot of Achilles, Sen. Troad. 414.—
    B.
    Pēlĭus, a, um, adj., of or belonging to Pelion, Pelian:

    mons,

    Cic. Fat. 15, 35: in nemore Pelio, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22, 34 (Trag. v. 280 Vahl.); so,

    in imitation, nemus,

    Phaedr. 4, 7, 6.—
    C.
    Pēlĭas, ădis, f. adj., that comes from Pelion: Pelias hasta, the spear of Achilles (because its shaft came from Pelion), Ov. H. 3, 126:

    pinus,

    the Argo, Stat. Th. 5, 335.—As subst.: Pēlĭas, ădis, f., a spear, Auct. Pan. ad Pis. 165.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelion

  • 2 Peliacus

    Pēlĭon, ii ( masc. collat. form Pēlĭos, Plin. 4, 8, 15, § 30:

    Pelio, scanned as a dissyl. per syniz.,

    Sil. 3, 495), n., = Pêlion, a high mountain in Thessaly, a continuation of Ossa, now Zagora, Plin. 2, 65, 65, § 162; Verg. G. 1, 281; 3, 94; Ov. M. 12, 513; 1, 155; Mel. 2, 3, 2.—Hence,
    A.
    Pēlĭăcus, a, um, adj., of or belonging to Pelion:

    vertex,

    Cat. 64, 1:

    apex,

    Ov. F. 1, 308:

    juga,

    Stat. Achill. 1, 321: trabs, i.e. the Argo (because built of timber from Pelion), Prop. 3 (4), 22, 12:

    Peliaca carina,

    Val. Fl. 8, 417; cf. also: Peliaca cuspis, of Achilles, cut on Pelion, Ov. M. 12, 74:

    axis,

    the chariot of Achilles, Sen. Troad. 414.—
    B.
    Pēlĭus, a, um, adj., of or belonging to Pelion, Pelian:

    mons,

    Cic. Fat. 15, 35: in nemore Pelio, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22, 34 (Trag. v. 280 Vahl.); so,

    in imitation, nemus,

    Phaedr. 4, 7, 6.—
    C.
    Pēlĭas, ădis, f. adj., that comes from Pelion: Pelias hasta, the spear of Achilles (because its shaft came from Pelion), Ov. H. 3, 126:

    pinus,

    the Argo, Stat. Th. 5, 335.—As subst.: Pēlĭas, ădis, f., a spear, Auct. Pan. ad Pis. 165.

    Lewis & Short latin dictionary > Peliacus

  • 3 Pelios

    Pēlĭon, ii ( masc. collat. form Pēlĭos, Plin. 4, 8, 15, § 30:

    Pelio, scanned as a dissyl. per syniz.,

    Sil. 3, 495), n., = Pêlion, a high mountain in Thessaly, a continuation of Ossa, now Zagora, Plin. 2, 65, 65, § 162; Verg. G. 1, 281; 3, 94; Ov. M. 12, 513; 1, 155; Mel. 2, 3, 2.—Hence,
    A.
    Pēlĭăcus, a, um, adj., of or belonging to Pelion:

    vertex,

    Cat. 64, 1:

    apex,

    Ov. F. 1, 308:

    juga,

    Stat. Achill. 1, 321: trabs, i.e. the Argo (because built of timber from Pelion), Prop. 3 (4), 22, 12:

    Peliaca carina,

    Val. Fl. 8, 417; cf. also: Peliaca cuspis, of Achilles, cut on Pelion, Ov. M. 12, 74:

    axis,

    the chariot of Achilles, Sen. Troad. 414.—
    B.
    Pēlĭus, a, um, adj., of or belonging to Pelion, Pelian:

    mons,

    Cic. Fat. 15, 35: in nemore Pelio, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22, 34 (Trag. v. 280 Vahl.); so,

    in imitation, nemus,

    Phaedr. 4, 7, 6.—
    C.
    Pēlĭas, ădis, f. adj., that comes from Pelion: Pelias hasta, the spear of Achilles (because its shaft came from Pelion), Ov. H. 3, 126:

    pinus,

    the Argo, Stat. Th. 5, 335.—As subst.: Pēlĭas, ădis, f., a spear, Auct. Pan. ad Pis. 165.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelios

  • 4 Pelius

    Pēlĭon, ii ( masc. collat. form Pēlĭos, Plin. 4, 8, 15, § 30:

    Pelio, scanned as a dissyl. per syniz.,

    Sil. 3, 495), n., = Pêlion, a high mountain in Thessaly, a continuation of Ossa, now Zagora, Plin. 2, 65, 65, § 162; Verg. G. 1, 281; 3, 94; Ov. M. 12, 513; 1, 155; Mel. 2, 3, 2.—Hence,
    A.
    Pēlĭăcus, a, um, adj., of or belonging to Pelion:

    vertex,

    Cat. 64, 1:

    apex,

    Ov. F. 1, 308:

    juga,

    Stat. Achill. 1, 321: trabs, i.e. the Argo (because built of timber from Pelion), Prop. 3 (4), 22, 12:

    Peliaca carina,

    Val. Fl. 8, 417; cf. also: Peliaca cuspis, of Achilles, cut on Pelion, Ov. M. 12, 74:

    axis,

    the chariot of Achilles, Sen. Troad. 414.—
    B.
    Pēlĭus, a, um, adj., of or belonging to Pelion, Pelian:

    mons,

    Cic. Fat. 15, 35: in nemore Pelio, Enn. ap. Auct. ad Her. 2, 22, 34 (Trag. v. 280 Vahl.); so,

    in imitation, nemus,

    Phaedr. 4, 7, 6.—
    C.
    Pēlĭas, ădis, f. adj., that comes from Pelion: Pelias hasta, the spear of Achilles (because its shaft came from Pelion), Ov. H. 3, 126:

    pinus,

    the Argo, Stat. Th. 5, 335.—As subst.: Pēlĭas, ădis, f., a spear, Auct. Pan. ad Pis. 165.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelius

  • 5 Peliades

    1.
    Pĕlĭas, ădis, f.
    I.
    Of or belonging to Pelias; v. 2. Pelias fin.
    II.
    Pēlĭas, ădis, f., of or belonging to Pelion; v. Pelion, C.
    2.
    Pĕlĭas, ae (nom. Pelia, Sen. Med. 201; 276), m., = Pelias, a king of Thessaly, son of Neptune and the nymph Tyro, brother of Neleus, half-brother of Æson, and father of Acastus. Being appointed by Æson guardian to his son Jason, he sought, when Jason grew up, to rid himself of the charge by inciting him to join the Argonautic expedition. After Jason's return Pelias was slain by his own daughters, at the artful instigation of Medea, Plaut. Ps. 3, 2, 80; Hyg. Fab. 24; Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34 (Trag. v. 286 Vahl.); id. ap. Cic. de Or. 3, 58, 217 (id. v. 313 ib.); Ov. M. 7, 304; Val. Fl. 1, 22 et saep.—Hence, Pĕlĭădes, the daughters of Pelias, who, upon Medea's promise to restore their father's youth, cut him to pieces, and boiled him in a caldron, Phaedr. 4, 7, 16; cf. Hyg. Fab. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Peliades

  • 6 Pelias

    1.
    Pĕlĭas, ădis, f.
    I.
    Of or belonging to Pelias; v. 2. Pelias fin.
    II.
    Pēlĭas, ădis, f., of or belonging to Pelion; v. Pelion, C.
    2.
    Pĕlĭas, ae (nom. Pelia, Sen. Med. 201; 276), m., = Pelias, a king of Thessaly, son of Neptune and the nymph Tyro, brother of Neleus, half-brother of Æson, and father of Acastus. Being appointed by Æson guardian to his son Jason, he sought, when Jason grew up, to rid himself of the charge by inciting him to join the Argonautic expedition. After Jason's return Pelias was slain by his own daughters, at the artful instigation of Medea, Plaut. Ps. 3, 2, 80; Hyg. Fab. 24; Enn. ap. Auct. Her. 2, 22, 34 (Trag. v. 286 Vahl.); id. ap. Cic. de Or. 3, 58, 217 (id. v. 313 ib.); Ov. M. 7, 304; Val. Fl. 1, 22 et saep.—Hence, Pĕlĭădes, the daughters of Pelias, who, upon Medea's promise to restore their father's youth, cut him to pieces, and boiled him in a caldron, Phaedr. 4, 7, 16; cf. Hyg. Fab. 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Pelias

  • 7 agger

    agger, ĕris, m. [ad-gero].
    I.
    Things brought to a place in order to form an elevation above a surface or plain, as rubbish, stone, earth, sand, brushwood, materials for a rampart, etc. (in the histt., esp. Cæs., freq.; sometimes in the poets): ab opere revocandi milites, qui paulo longius aggeris petendi causā processerant, Caes. B. G. 2, 20:

    aggere paludem explere,

    id. ib. 7, 58; cf. id. ib. 7, 86:

    longius erat agger petendus,

    id. B. C. 1, 42; 2, 15 al.:

    superjecto aggere terreno,

    Suet. Calig. 19; cf. id. ib. 37:

    implere cavernas aggere,

    Curt. 8, 10, 27:

    fossas aggere complent,

    Verg. A. 9, 567: avis e medio aggere exit, from the midst of the pile of wood, Ov. M. 12, 524.— But far oftener,
    II.
    Esp.
    A.
    The pile formed by masses of rubbish, stone, earth, brushwood, etc., collected together; acc. to its destination, a dam, dike, mole, pier; a hillock, mound, wall, bulwark, rampart, etc.; esp. freq. in the histt. of artificial elevations for military purposes: tertium militare sepimentum est fossa et terreus agger, a clay or mud wall, Varr. R. R. 1, 14, 2: aggeribus niveis ( with snow-drifts) informis Terra, Verg. G. 3, 354:

    atque ipsis proelia miscent Aggeribus murorum, pleon. for muris,

    id. A. 10, 24; cf. id. ib. 10, 144:

    ut cocto tolleret aggere opus, of the walls of Babylon,

    Prop. 4, 10, 22.— A dike of earth for the protection of a harbor (Ital. molo), Vitr. 5, 12, 122; Ov. M. 14, 445; 15, 690.— A causeway through a swamp:

    aggeres umido paludum et fallacibus campis imponere,

    Tac. A. 1, 61.— A heap or pile of arms:

    agger armorum,

    Tac. H. 2, 70.— Poet., for mountains:

    aggeres Alpini,

    Verg. A. 6, 830; so,

    Thessalici aggeres,

    i. e. Pelion, Ossa, Olympus, Sen. Herc. Oet. 168.— A funeral pile of wood, Ov. M. 9, 234, and Sen. Herc. Fur. 1216.— A heap of ashes:

    ab alto aggere,

    Luc. 5, 524 Weber.— A high wave of the sea:

    ab alto Aggere dejecit pelagi,

    Luc. 5, 674:

    consurgit ingens pontus in vastum aggerem,

    Sen. Hippol. 1015 (cf.:

    mons aquae,

    Verg. A. 1, 105).—
    B.
    In milit. lang.
    1.
    A mound erected before the walls of a besieged city, for the purpose of sustaining the battering engines, and which was gradually advanced to the town; cf. Smith's Dict. Antiq., and Herz. ad Caes. B. G. 2, 12:

    aggere, vineis, turribus oppidum oppugnare,

    Cic. Fam. 15, 4; id. Att. 5, 20:

    esset agger oppugnandae Italiae Graecia,

    id. Phil. 10, 9:

    celeriter vineis ad oppidum actis, aggere jacto turribusque constitutis, etc.,

    Caes. B. G. 2, 12:

    jacere,

    to throw up, Sall. J. 37, 4; so Vulg. Isa. 29, 3:

    aggerem exstruere,

    Caes. B. G. 2, 30:

    instruere,

    id. ib. 8, 41:

    promovere ad urbem,

    to bring near to the city, Liv. 5, 7.— Hence, poet.: stellatis axibus agger Erigitur, geminasque aequantis moenia turres Accipit, a mound is built provided with wheels (for moving it forwards), Luc. 3, 455; imitated by Sil. 13, 109.—Since such aggeres consisted principally of wood, they could be easily set on fire, Caes. B. C. 2, 14: horae momento simul aggerem ac vineas incendium hausit, Liv 5, 7.— Trop.:

    Graecia esset vel receptaculum pulso Antonio, vel agger oppugnandae Italiae,

    rampart, mound, Cic. Phil. 10, 4: Agger Tarquini, the mound raised by Tarquinius Superbus for the defence of the eastern part of the city of Rome, in the neighborhood of the present Porta S. Lorenzo, Plin. 3, 5, 9, § 67; cf. id. 36, 15, 24, n. 2, * Hor. S. 1, 8, 15; Juv. 5, 153; so id. 8, 43; Quint. 12, 10, 74.—Suet. uses agger for the Tarpeian rock: quoad praecipitaretur ex aggere, Calig. 27.—
    2.
    The mound raised for the protection of a camp before the trench (fossa), and from earth dug from it, which was secured by a stockade (vallum), consisting of sharpened stakes (valli); cf.

    Hab. Syn. 68, and Smith's Dict. Antiq.: in litore sedes, Castrorum in morem pinnis atque aggere cingit,

    Verg. A. 7, 159; Plin. 15, 14, 14, § 47.—
    3.
    The tribunal, in a camp, formed of turf, from which the general addressed his soldiers:

    stetit aggere saltus Cespitis, intrepidus vultum meruitque timeri,

    Luc. 5, 317:

    vix eā turre senex, cum ductor ab aggere coepit,

    Stat. Th. 7, 374; cf. Tac. A. 1, 18 Lips.—
    4.
    A military or public road, commonly graded by embankments of earth (in the class. per. only in Verg. and Tac., and always in connection with viae, agger alone belonging only to later Lat.):

    viae deprensus in aggere serpens,

    Verg. A. 5, 273:

    Aurelius agger, i. e. via Aurelia,

    Rutil. Itiner. 39:

    aggerem viae tres praetoriae cohortes obtinuere,

    Tac. H. 2, 24 and 42; 3, 21 and 23.

    Lewis & Short latin dictionary > agger

  • 8 Anaurus

    Lewis & Short latin dictionary > Anaurus

  • 9 Emathia

    Ēmăthĭa, ae, f., = Êmathia, a district of Macedonia, Plin. 4, 10, 17, § 33; Liv. 44, 44, 5; Justin. 7, 1, 1.—
    B.
    In poet. meton.
    1.
    Macedonia, Verg. G. 4, 390.—
    2.
    Thessaly, and esp. for Pharsalia, Verg. G. 1, 492 Serv. and Heyne; v. the foll.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ēmăthĭus, a, um, adj., Emathian, i. e. in poet. meton.,
    1.
    Macedonian: Perses, Corn. Sever. ap. Sen. Suas. 7:

    campi,

    Ov. M. 5, 313:

    dux,

    i. e. Alexander, id. Tr. 3, 5, 39;

    of the same: manes,

    Stat. S. 3, 2, 117; cf.

    tecta,

    i. e. of Alexandria, Luc. 10, 58.—
    2.
    Thessalian:

    vertex,

    i. e. Pelion, Verg. Cir. 34:

    acies,

    i. e. in Pharsalia, Luc. 8, 531;

    of the same: clades,

    id. 9, 950:

    ruina,

    id. 9, 33; cf.

    also: ferrum,

    id. 9, 245; and:

    campi,

    id. 1, 1.—
    3.
    Thracian: ventus, Lucil. ap. Jul. Rufin. de Fig. § 26 Ruhnk.—
    B.
    Ēmăthis, ĭdis, f. adj., Emathian, i. e.
    1.
    Macedonian; as a subst.: Ēmăthĭdes, the daughters of the Macedonian king Pierus, the Pierides, Ov. M. 5, 669.—
    2.
    Thessalian:

    tellus,

    Luc. 6, 580; cf. as a subst., Emathis, i. q. Emathia, id. 6, 350.

    Lewis & Short latin dictionary > Emathia

  • 10 Emathides

    Ēmăthĭa, ae, f., = Êmathia, a district of Macedonia, Plin. 4, 10, 17, § 33; Liv. 44, 44, 5; Justin. 7, 1, 1.—
    B.
    In poet. meton.
    1.
    Macedonia, Verg. G. 4, 390.—
    2.
    Thessaly, and esp. for Pharsalia, Verg. G. 1, 492 Serv. and Heyne; v. the foll.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ēmăthĭus, a, um, adj., Emathian, i. e. in poet. meton.,
    1.
    Macedonian: Perses, Corn. Sever. ap. Sen. Suas. 7:

    campi,

    Ov. M. 5, 313:

    dux,

    i. e. Alexander, id. Tr. 3, 5, 39;

    of the same: manes,

    Stat. S. 3, 2, 117; cf.

    tecta,

    i. e. of Alexandria, Luc. 10, 58.—
    2.
    Thessalian:

    vertex,

    i. e. Pelion, Verg. Cir. 34:

    acies,

    i. e. in Pharsalia, Luc. 8, 531;

    of the same: clades,

    id. 9, 950:

    ruina,

    id. 9, 33; cf.

    also: ferrum,

    id. 9, 245; and:

    campi,

    id. 1, 1.—
    3.
    Thracian: ventus, Lucil. ap. Jul. Rufin. de Fig. § 26 Ruhnk.—
    B.
    Ēmăthis, ĭdis, f. adj., Emathian, i. e.
    1.
    Macedonian; as a subst.: Ēmăthĭdes, the daughters of the Macedonian king Pierus, the Pierides, Ov. M. 5, 669.—
    2.
    Thessalian:

    tellus,

    Luc. 6, 580; cf. as a subst., Emathis, i. q. Emathia, id. 6, 350.

    Lewis & Short latin dictionary > Emathides

  • 11 Emathis

    Ēmăthĭa, ae, f., = Êmathia, a district of Macedonia, Plin. 4, 10, 17, § 33; Liv. 44, 44, 5; Justin. 7, 1, 1.—
    B.
    In poet. meton.
    1.
    Macedonia, Verg. G. 4, 390.—
    2.
    Thessaly, and esp. for Pharsalia, Verg. G. 1, 492 Serv. and Heyne; v. the foll.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ēmăthĭus, a, um, adj., Emathian, i. e. in poet. meton.,
    1.
    Macedonian: Perses, Corn. Sever. ap. Sen. Suas. 7:

    campi,

    Ov. M. 5, 313:

    dux,

    i. e. Alexander, id. Tr. 3, 5, 39;

    of the same: manes,

    Stat. S. 3, 2, 117; cf.

    tecta,

    i. e. of Alexandria, Luc. 10, 58.—
    2.
    Thessalian:

    vertex,

    i. e. Pelion, Verg. Cir. 34:

    acies,

    i. e. in Pharsalia, Luc. 8, 531;

    of the same: clades,

    id. 9, 950:

    ruina,

    id. 9, 33; cf.

    also: ferrum,

    id. 9, 245; and:

    campi,

    id. 1, 1.—
    3.
    Thracian: ventus, Lucil. ap. Jul. Rufin. de Fig. § 26 Ruhnk.—
    B.
    Ēmăthis, ĭdis, f. adj., Emathian, i. e.
    1.
    Macedonian; as a subst.: Ēmăthĭdes, the daughters of the Macedonian king Pierus, the Pierides, Ov. M. 5, 669.—
    2.
    Thessalian:

    tellus,

    Luc. 6, 580; cf. as a subst., Emathis, i. q. Emathia, id. 6, 350.

    Lewis & Short latin dictionary > Emathis

  • 12 Emathius

    Ēmăthĭa, ae, f., = Êmathia, a district of Macedonia, Plin. 4, 10, 17, § 33; Liv. 44, 44, 5; Justin. 7, 1, 1.—
    B.
    In poet. meton.
    1.
    Macedonia, Verg. G. 4, 390.—
    2.
    Thessaly, and esp. for Pharsalia, Verg. G. 1, 492 Serv. and Heyne; v. the foll.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Ēmăthĭus, a, um, adj., Emathian, i. e. in poet. meton.,
    1.
    Macedonian: Perses, Corn. Sever. ap. Sen. Suas. 7:

    campi,

    Ov. M. 5, 313:

    dux,

    i. e. Alexander, id. Tr. 3, 5, 39;

    of the same: manes,

    Stat. S. 3, 2, 117; cf.

    tecta,

    i. e. of Alexandria, Luc. 10, 58.—
    2.
    Thessalian:

    vertex,

    i. e. Pelion, Verg. Cir. 34:

    acies,

    i. e. in Pharsalia, Luc. 8, 531;

    of the same: clades,

    id. 9, 950:

    ruina,

    id. 9, 33; cf.

    also: ferrum,

    id. 9, 245; and:

    campi,

    id. 1, 1.—
    3.
    Thracian: ventus, Lucil. ap. Jul. Rufin. de Fig. § 26 Ruhnk.—
    B.
    Ēmăthis, ĭdis, f. adj., Emathian, i. e.
    1.
    Macedonian; as a subst.: Ēmăthĭdes, the daughters of the Macedonian king Pierus, the Pierides, Ov. M. 5, 669.—
    2.
    Thessalian:

    tellus,

    Luc. 6, 580; cf. as a subst., Emathis, i. q. Emathia, id. 6, 350.

    Lewis & Short latin dictionary > Emathius

  • 13 excutio

    ex-cŭtĭo, cussi, cussum, 3 (archaic perf. subj. excussit, for excusserit, Plaut. Bacch. 4, 2, 16), v. a. [quatio], to shake out or off, to cast out, drive out, to send forth (class., esp. in the trop. sense).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    posse ex his (litteris) in terram excussis annales Ennii, ut deinceps legi possint, effici,

    shaken out, Cic. N. D. 2, 37, 94:

    equus excussit equitem,

    threw off, Liv. 8, 7, 10:

    excussus equo,

    Verg. A. 11, 640:

    excussus curru,

    id. ib. 10, 590; Suet. Caes. 37; Curt. 3, 11; cf.:

    lectis excussit utrumque,

    Hor. S. 2, 6, 112:

    gubernatorem in mare e puppi,

    Curt. 4, 4 med.; cf.

    also: ancora ictu ipso excussa e nave sua,

    Liv. 37, 30, 9:

    lapide clavum,

    to knock off, Plaut. Men. 1, 1, 10:

    pulvis digitis excutiendus erit,

    Ov. A. A. 1, 150:

    poculum e manibus,

    Pers. 3, 101:

    ignem de crinibus,

    to shake off, Ov. M. 12, 281:

    rem de manu alicujus,

    to strike out, Dig. 47, 2, 53, § 13:

    Pelion subjectā Ossā (Juppiter),

    Ov. M. 1, 155:

    poma venti,

    to cast down, shake down, id. ib. 14, 764 et saep.:

    ne nucifrangibula (i. e. dentes) excussit ex malis meis,

    to knock out, Plaut. Bacch. 4, 2, 16; cf.:

    cerebrum alicui,

    id. Capt. 3, 4, 69; id. Aul. 2, 1, 29:

    oculum alicui cyatho, verberibus,

    id. Pers. 5, 2, 16; Suet. Tib. 53; cf.:

    oculo excusso,

    id. Caes. 68: ipso cum domino calce omnes excutiamus, to drive out or forth, Lucil. ap. Non. 298, 33:

    Teucros vallo,

    Verg. A. 9, 68:

    hostem oppidis et regionibus,

    Flor. 2, 6, 42:

    ab obsidione Nolae urbis (with pellere a Campania),

    id. ib. 29:

    feras cubilibus,

    to scare, rouse up, Plin. Pan. 81, 1:

    si flava excutitur Chloë,

    be shaken off, cast off, Hor. C. 3, 9, 19:

    (viros) excussos patriā infesta sequi,

    Verg. A. 7, 299:

    ut me excutiam atque egrediar domo,

    take myself off, decamp, Ter. Ph. 4, 1, 20:

    quartanas,

    to drive away, Plin. 20, 6, 23, § 56 et saep.:

    (leo) gaudet comantes Excutiens cervice toros,

    shaking about, shaking, Verg. A. 12, 7; cf. Quint. 11, 3, 71:

    caesariem,

    Ov. M. 4, 492:

    pennas,

    id. ib. 6, 703:

    habenas,

    id. ib. 5, 404; cf.:

    nares inflare et movere... et pulso subito spiritu excutere, etc.,

    to blow up, dilate, Quint. 11, 3, 80:

    se (gallinae edito ovo),

    Plin. 10, 41, 57, § 116:

    tela,

    to hurl, discharge, Tac. A. 2, 20; cf. Curt. 8, 13:

    fulmen in Thebas,

    Stat. Th. 10, 69:

    excussaque brachia jacto,

    tossed, Ov. M. 5, 596; id. H. 18, 189:

    (aër) Excussit calidum flammis velocibus ignem,

    sends out, produces, Lucr. 6, 688; cf. id. 6, 161: largum imbrem (procellae), Curt. 4, 7:

    lacrimas alicui,

    Plaut. Capt. 2, 3, 59; Ter. Heaut. 1, 1, 15:

    vomitum alicui,

    Plaut. Merc. 3, 3, 15:

    sudorem,

    Nep. Eum. 5 et saep.— Transf.:

    excutior somno,

    I am roused from sleep, Verg. A. 2, 302; Ov. H. 13, 111; Hor. S. 2, 6, 112.—
    B.
    In partic., to shake out, shake.
    1.
    Esp. a garment, to free it from dust:

    vexatam solo vestem,

    Petr. 128, 4; Vulg. Act. 18, 6; cf.:

    excutere de pulvere,

    shake yourself, Vulg. Isa. 52, 2; and:

    pulverem de pedibus,

    id. Matt. 10, 14.—
    2.
    To stir, move any thing to see under it; and hence, to search, examine a person: St. Di me perdant, si ego tui quicquam abstuli. Eu. Agedum, excutedum pallium, Plaut. Aul. 4, 4, 19; so,

    culcitisque et stragulis praetentatis et excussis,

    Suet. Claud. 35.—With personal objects: excutiuntur tabellarii, Asin. Poll. ap. Cic. Fam. 10, 31, 4; cf.:

    verum (porcellum) ut subesse pallio contenderent Et excuti juberent,

    Phaedr. 5, 5, 19:

    non excutio te, si quid forte ferri habuisti: non scrutor,

    Cic. Rosc. Am. 34, 97.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to shake out or off, force away, etc.:

    omnes istorum delicias, omnes ineptias,

    to shake off, discard, Cic. Cael. 28, 67:

    noli aculeos orationis meae, qui reconditi sunt, excussos arbitrari,

    plucked out, removed, id. Sull. 16, 47:

    omnia ista nobis studia de manibus excutiuntur,

    are torn, wrested from our hands, id. Mur. 14, 30; cf.:

    hanc excutere opinionem mihimet volui radicitus,

    id. Tusc. 1, 46, 111:

    severitatem veterem,

    id. Fam. 9, 10, 2; cf.

    also: excutient tibi istam verborum jactationem,

    id. Sull. 8, 24:

    excute corde metum,

    remove, banish, Ov. M. 3, 689:

    diros amores,

    id. ib. 10, 426:

    orbem paci excutere,

    to banish peace from the world, Luc. 1, 69:

    omnis quae erat conceptae mentis intentio mora et interdum iracundia excutitur,

    Quint. 10, 3, 20:

    quem (Senecam) non equidem omnino conabar excutere,

    id. 10, 1, 126:

    aliena negotia curo, excussus propriis,

    Hor. S. 2, 3, 20:

    dummodo risum excutiat sibi,

    can raise, produce, id. ib. 1, 4, 35. —
    B.
    In partic. (acc. to I. B.), to search, examine, inspect, investigate:

    explicando excutiendoque verbo,

    Cic. Part. Or. 36, 134; cf.: pervulgata atque in manibus jactata et excussa, qs. shaken out, i. e. examined, id. Mur. 12. 26:

    illud excutiendum est, ut sciatur quid sit carere,

    id. Tusc. 1, 36, 88:

    quae fere omnia Cicero in crimine veneficii excutit,

    Quint. 5, 7, 37; 12, 8, 13:

    totum locum,

    id. 5, 7, 6:

    aut conjecturā excutiuntur, an vera sint, etc.,

    id. 5, 13, 19 et saep.— Hence, excussus, a, um, P. a., stretched out, extended, stiff (post-Aug. and rare):

    interest, utrum tela excusso lacerto torqueantur, an remissa manu effluant,

    Sen. Ben. 2, 6; so,

    lacerto,

    Ov. H. 4, 43:

    palma excussissima,

    Petr. 95.— Adv.: excussē, strongly, violently:

    mittere pilam (with rigide, opp. languidius),

    Sen. Ben. 2, 17, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > excutio

  • 14 frater

    frāter, tris, m. [Sanscr. bhrātā; Gr. phratêr, phratôr, clansman; Goth. brothar; Engl. brother], a brother.
    I.
    Lit.:

    frater mi, salve,

    Plaut. Curc. 5, 2, 58; cf.:

    mi frater, mi frater, mi frater, tune id veritus es? etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 3, 1:

    amabo te, mi frater, ne, etc.,

    id. ib. 1, 4, 1:

    L. frater meus,

    id. Verr. 2, 4, 11, § 25:

    uxores habent inter se communes: et maxime fratres cum fratribus,

    Caes. B. G. 5, 14, 4; cf.:

    fratrem a fratre renuntiatum,

    id. ib. 7, 33, 3:

    et filius et fratris filius,

    id. ib. 5, 27, 2:

    fratris filia,

    Plin. Ep. 8, 11, 1:

    fratres gemini,

    twin-brothers, Cic. Clu. 16, 46; Hor. Ep. 1, 18, 41:

    fratres gemelli,

    Ov. H. 8, 77;

    also in the reverse order: gemini fratres,

    Cic. Div. 2, 43, 90; Liv. 1, 5, 6; Suet. Caes. 10; Verg. A. 7, 670; Ov. H. 17, 250 (and therefore wrongly censured by Quint.:

    quaedam ordine permutato fiunt supervacua, ut fratres gemini: nam si praecesserint gemini, fratres addere non est necesse,

    Quint. 9, 4, 24).— Also in sing.: To. Hic ejus geminus est frater. Do. Hiccine'st? To. Ac geminissimus. Do. Di deaeque et te et geminum fratrem excrucient, Plaut. Pers. 5, 2, 49 sq.:

    venimus fratrem quaesitum geminum germanum meum,

    my full twin-brother, id. Men. 2, 1, 7; cf.:

    spes mihi est, vos inventuros fratres germanos duos Geminos, una matre natos et patre uno uno die,

    id. ib. 5, 9, 43:

    Cn. Phaenius... frater germanus Q. Titinii,

    full brother, own brother, Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Font. 17, 36:

    fratres uterini,

    brothers by the same mother, uterine brothers, Cod. Just. 5, 62, 21: fratribus illa (templa) deis fratres de gente deorum Circa Juturnae composuere lacus, the brothers of a race of gods (Tiberius and Drusus), descended from the divine brothers (Castor and Pollux), Ov. F. 1, 707.—Of the giants:

    fratresque tendentes opaco Pelion imposuisse Olympo,

    Hor. C. 3, 4, 51:

    conjurati fratres,

    Verg. G. 1, 280.— Poet. of dogs:

    et Thous et Cyprio velox cum fratre Lycisca,

    Ov. M. 3, 220; Grat. Cyneg. 299.
    II.
    Transf.
    A.
    Like our word brother, as a familiar appellation of friends and lovers.
    1.
    In gen.:

    quam copiose laudatur Apronius a Timarchide... Volo, mi frater, fraterculo tuo credas: consorti quidem in lucris atque in furtis, gemino et simillimo nequitia, improbitate, audacia,

    Cic. Verr. 2, 3, 66, § 155:

    frater, pater, adde: Ut cuique est aetas, ita quemque facetus adopta,

    Hor. Ep. 1, 6, 54:

    frater erat Romae consulti rhetor,

    id. ib. 2, 2, 87:

    eheu cicatricum et sceleris pudet Fratrumque,

    i. e. of dear fellow-citizens, id. C. 1, 35, 34; Juv. 5, 135; cf. Phaedr. 1, 31, 5.—So freq. of civil wars:

    gaudent perfusi sanguine fratrum,

    Verg. G. 2, 510:

    crudeles gaudent in tristi funere fratrum,

    Lucr. 3, 70.—
    2.
    In partic.
    a.
    Of lovers:

    nisi intercederent mihi inimicitiae cum istius mulieris viro: fratre volui dicere: semper hic erro,

    Cic. Cael. 13, 32; cf. Tib. 3, 1, 23; Mart. 2, 4, 3; 10, 65, 14 (cf. soror); Petr. 9, 2.—
    b.
    In publicists' lang., an honorary title given to allies:

    Aedui, fratres consanguineique saepenumero a senatu appellati,

    Caes. B. G. 1, 32, 2; 2, 3, 5:

    non modo hostes, sed etiam fratres nostri Aedui,

    Cic. Fam. 7, 10 fin.:

    Aedui fratres nostri pugnant,

    id. Att. 1, 19, 2 (cf. fraternitas). —
    B.
    Fratres for brother and sister (as also the Gr. adelphoi):

    Lucius et Titia fratres emancipati a patre,

    Dig. 10, 2, 38:

    tres fratres, Titius, Naevius et Seia,

    ib. 2, 14, 35:

    fratrum incestus, amor,

    Tac. A. 12, 4:

    INFANTIBVS HILARIONI ET REVOCATAE FRATRIBVS,

    Inscr. Orell. 4583.—
    C.
    Like Gr. adelphos, of near kindred.
    1.
    Frater patruelis, a cousin, a father's brother's son:

    hic illius frater patruelis et socer T. Torquatus,

    Cic. Planc. 11, 27; cf.:

    L. Cicero frater noster, cognatione patruelis, amore germanus,

    id. Fin. 5, 1, 1; cf. Dig. 38, 10, 1, § 10;

    for which simply frater,

    Cic. Clu. 24, 60; id. Att. 1, 5, 1; Cat. 66, 22; Ov. H. 8, 28; id. M. 13, 31; Tac. A. 3, 38; 11, 9; Just. 17, 3; Cic. Post Red. in Sen. 10, 25.—
    2.
    Perh. also for levir (cf. the Fr. beaufrère), a brother-in-law, sister's husband:

    prope attonitus ipso congressu Numida, gratias de fratris filio remisso agit,

    Liv. 28, 35, 8 (cf. id. 27, 19, 9).—
    D.
    Fratres Arvales, a college of priests; v. arvalis.—
    E.
    Frater Solis et Lunae, the title of the Parthian kings, Amm. 17, 5; 23, 5.—
    F.
    Of things of a like kind (so, too, the Gr. adelphos; cf.

    also soror): aspicies illic positos ex ordine fratres (i. e. libros),

    Ov. Tr. 1, 1, 107; so Mart. 12, 3, 6.—As a proper name:

    (In Mauretania) montes sunt alti, qui... ob numerum Septem, ob similitudinem Fratres nuncupantur,

    Mel. 1, 5, 5; Plin. 5, 2, 1, § 18; Sol. 25 (in Ptolemy, Hepta adelphoi; cf. Mann. Afr. 2, p. 459).

    Lewis & Short latin dictionary > frater

  • 15 impono

    impōno, pŏsŭi, pŏsĭtum, 3 (arch. forms of the perf. imposivit, Plaut. Rud. 2, 3, 27:

    imposisse,

    id. Most. 2, 2, 4; sync. form of the part. perf. impostus, a, um, Lucr. 5, 543; Verg. A. 9, 716; Val. Fl. 4, 186; Prop. 5, 2, 29; Stat. Th. 1, 227 al.), v. a. [in-pono], to place, put, set, or lay into, upon or in a place (very freq. and class.); constr. usu. with aliquid in aliquam rem or alicui rei; rarely in aliqua re or absol.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: pedem in undam. Plaut. Most. 2, 2, 4:

    hunc in collum,

    id. Pers. 4, 6, 10:

    aliquem in rogum,

    Cic. Tusc. 1, 35, 85; cf.:

    in ignem imposita'st: fletur,

    Ter. And. 1, 1, 102:

    omnem aciem suam redis et carris circumdederunt: eo mulieres imposuerunt,

    Caes. B. G. 1, 51 fin.:

    milites eo (i. e. in equos),

    id. ib. 1, 42, 5:

    aliquid in foco Lari,

    Plaut. Aul. 2, 8, 16:

    coronam auream litteris,

    Cic. Fl. 31, 76; cf.:

    collegae diadema,

    id. Phil. 5, 12:

    operi incohato fastigium,

    id. Off. 3, 7, 33:

    pondera nobis,

    Lucr. 5, 543:

    serta delubris et farra cultris,

    Juv. 12, 84:

    clitellas bovi,

    Cic. Att. 5, 15, 3:

    juvenes rogis,

    Verg. G. 4, 477:

    artus mensis,

    Ov. M. 1, 230:

    aliquid mensis,

    id. F. 2, 473: natum axi (i. e. in currum). Stat. Th. 6, 321:

    frontibus ancillarum vittas,

    Juv. 12, 118:

    ali quem mannis,

    Hor. Ep. 1, 7, 77:

    aliquem jumento,

    Gell. 20, 1, 11:

    Pelion Olympo,

    Hor. C. 3, 4, 52:

    arces montibus impositae,

    id. Ep. 2, 1, 253; cf. id. C. 4, 14, 12:

    impositum saxis Anxur,

    id. S. 1, 5, 26:

    celeri raptos per inania vento Imposuit caelo,

    placed them in the heavens, Ov. M. 2, 507:

    (Romulum) ablatum terris caelo,

    id. ib. 14, 811:

    hoc metuens molemque et montes insuper altos Imposuit,

    Verg. A. 1, 62; cf.:

    pedem super cervicem jacentis,

    Curt. 9, 7 fin.:

    haec super imposuit liquidum aethera,

    Ov. M. 1, 67:

    ei jus est in infinito supra suum aedificium imponere,

    to build, Dig. 8, 2, 24:

    pontibus praesidiisque impositis,

    Tac. A. 2, 11:

    pons lapideus flumini impositus,

    Curt. 5, 1, 29:

    quidvis oneris impone, impera,

    Ter. And. 5, 3, 26; id. Phorm. 3, 3, 29:

    nec peredit Impositam celer ignis Aetnam,

    Hor. C. 3, 4, 76:

    diadema imposuit,

    Quint. 9, 3, 61:

    pars togae, quae postea imponitur,

    id. 11, 3, 140. —
    B.
    In partic.
    1.
    Naut. t. t., to put on board ship, to embark; with in and acc.:

    quicquid domi fuit in navem imposivit,

    Plaut. Rud. 2, 3, 27: in quas (naves) exercitus ejus imponi posset, Lentul. ap. Cic. Fam. 12, 14, 1:

    legiones equitesque Brundisii in naves,

    Caes. B. C. 3, 14, 1:

    aeris magno pondere in naves imposito,

    id. ib. 3, 103, 1.—With dat.:

    et nos in aeternum Exsilium impositura cymbae,

    Hor. C. 2, 3, 28:

    ut semel imposita est pictae Philomela carinae,

    Ov. M. 6, 511.—With adv.:

    deprehensis navibus circiter quinquaginta atque eo militibus inpositis,

    Caes. B. G. 7, 58, 4:

    scaphas contexit, eoque milites imposuit,

    id. B. C. 3, 24, 1. — With abl.: vetustissima nave impositi, Caes. ap. Suet. Caes. 66. — Absol.:

    ipsi expediti naves conscenderent, quo major numerus militum posset imponi,

    Caes. B. C. 3, 6, 1:

    cum Crassus exercitum Brundisii imponeret,

    Cic. Div. 2, 40, 84:

    signa nostra velim imponas,

    id. Att. 1, 10, 3:

    per istos quae volebat clam imponenda curabat,

    id. Verr. 2, 4, 10, § 23.—
    2.
    Med. t. t., to apply a remedy externally:

    alium imponitur in vulnera,

    Plin. 20, 6, 23, § 50:

    porrum vulneribus,

    id. 20, 6, 21, § 47:

    raphanos super umbilicum contra tormenta vulvae,

    id. 20, 4, 13, § 27:

    imponuntur et per se folia,

    id. 23, 7, 71, § 138.—
    3.
    Of animals, to put the male to the female:

    asinum equae,

    Col. 6, 36, 4; 7, 2, 5.—In mal. part., Juv. 6, 334.
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to put or lay upon, to impose; to throw or inflict upon; to put, set, or give to:

    culpam omnem in med inponito,

    Plaut. Mil. 3, 3, 54: cujus amicitia me paulatim in hanc perditam causam imposuit, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 17, 1:

    ne magnum onus observantiae Bruto nostro imponerem,

    Cic. Att, 13, 11, 1:

    onus alicui,

    id. Fam. 6, 7, 6; 13, 56, 1; id. Rep. 1, 23; cf.:

    plus militi laboris,

    id. Mur. 18, 38:

    graviores labores sibi,

    Caes. B. C. 3, 74, 2:

    illi illud negotium,

    Cic. Sest. 28, 60:

    vos mihi personam hanc imposuistis, ut, etc.,

    id. Agr. 2, 18, 49; cf. Anton. ap. Cic. Att. 10, 10, 2:

    si mihi imposuisset aliquid,

    Cic. Att. 15, 26, 4:

    ego mihi necessitatem volui imponere hujus novae conjunctionis,

    id. ib. 4, 5, 2; cf. id. Sull. 12, 35:

    mihi impone istam vim, ut, etc.,

    id. Verr. 2, 2, 60, § 138:

    rei publicae vulnera,

    id. Fin. 2, 24, 66; so,

    vulnus rei publicae,

    id. Att. 1, 16, 7:

    plagam mortiferam rei publicae,

    id. Sest. 19, 44:

    quibus injurias plurimas contumeliasque imposuisti,

    id. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    injuriam sine ignominia alicui,

    id. Quint. 31, 96; cf. id. Rep. 1, 3:

    servitus fundo illi imposita,

    id. Q. Fr. 3, 1, 2, § 3:

    servitutem civibus,

    Sall. Or. ad Caes. 2:

    belli invidiam consuli,

    id. C. 43, 1:

    leges civitati per vim imposuit,

    Cic. Phil. 7, 5, 15:

    leges alicui,

    id. ib. 12, 1, 2; id. Rep. 1, 34; cf.:

    saevas imponite leges, ut, etc.,

    Juv. 7, 229:

    nimis duras leges huic aetati,

    Cic. de Or. 1, 60, 256:

    huic praedae ac direptioni cellae nomen imponis,

    assign, give, id. Verr. 2, 3, 85, § 197:

    nomen alicui,

    Liv. 35, 47, 5; Quint. 8, 3, 7; Tac. A. 4, 34; 14, 39 et saep.; cf.:

    imponens cognata vocabula rebus,

    Hor. S. 2, 3, 280:

    finem imponere volumini,

    Quint. 9, 4, 146:

    finem spei,

    Liv. 5, 4, 10:

    clausulam disputationi,

    Col. 3, 19, 3; cf.: quasi perfectis summam eloquentiae manum imponerent, gave the last touch to, Quint. prooem. §

    4: summam manum operi,

    Plin. 36, 5, 4, § 16; Sen. Ep. 12, 4; Vell. 2, 33, 1; 2, 87, 1; Gell. 17, 10, 5; Quint. 1 prooem. 4:

    extremam manum bello,

    Verg. A. 7, 573:

    manum supremam bellis,

    Ov. R. Am. 114:

    modum alicui,

    Liv. 4, 24, 7:

    modum dolori,

    Plin. Ep. 9, 13, 16:

    modum divortiis,

    Suet. Aug. 34.—Prov.:

    imponit finem sapiens et rebus honestis,

    Juv. 6, 444 (453).—
    B.
    In partic.
    1.
    To set over, as overseer, commander, etc.:

    si emimus, quem vilicum imponeremus, quem pecori praeficeremus,

    Cic. Planc. 25, 62:

    consul est impositus is nobis, quem, etc.,

    id. Att. 1, 18, 3:

    Lacedaemonii devictis Atheniensibus triginta viros imposuere,

    Sall. C. 51, 28:

    Macedoniae regem,

    Liv. 40, 12, 15; cf.:

    Masinissam in Syphacis regnum,

    id. 37, 25, 9:

    Cappadociae consularem rectorem,

    Suet. Vesp. 8:

    quid si domini milites imperatoribus imponantur?

    Liv. 45, 36, 8:

    itaque imposuistis cervicibus nostris sempiternum dominum (deum),

    Cic. N. D. 1, 20, 54 (al. in cervicibus).—
    2.
    To lay or impose upon, as a burden, tax, etc.: omnibus agris publicis pergrande vectigal. Cic. Agr. 1, 4, 10:

    vectigal fructibus,

    id. Font. 5, 10:

    stipendium victis,

    Caes. B. G. 1, 44, 5:

    tributa genti,

    Suet. Dom. 12; so, tributi aliquid alicui, id. Calig. 40; cf.:

    tributum in capita singula,

    Caes. B. C. 3, 32, 1:

    frumentum,

    Cic. Att. 15, 10:

    nulla onera nova,

    Hirt. B. G. 8, 49 fin.
    3.
    Alicui, to impose upon, deceive, cheat, trick (= frustror, fallo, fraudo, circumvenio):

    Catoni egregie imposuit Milo noster,

    Cic. Q. Fr. 2, 6, 5:

    si mihi imposuisset aliquid,

    id. Att. 15, 26, 4: populo imposuimus et oratores visi sumus, id. ap. Quint. 8, 6, 20 and 55:

    praefectis Antigoni imposuit,

    Nep. Eum. 5, 7; Plin. Ep. 3, 15, 3:

    facile est barbato inponere regi,

    Juv. 4, 103:

    falluntur quibus luxuria specie liberalitatis imponit,

    Tac. H. 1, 30.— Pass. impers.:

    utcumque imponi vel dormienti posset,

    Petr. 102.

    Lewis & Short latin dictionary > impono

  • 16 mergo

    mergo, si, sum, 3, v. a. [cf. Sanscr. madsh-, majan, to dip; Zend, masga, marrow; Germ. Mark; Engl. marrow], to dip, dip in, immerse; absol. also to plunge into water, to sink.
    I.
    Lit. (class.):

    eos (pullos) mergi in aquam jussit,

    Cic. N. D. 2, 3, 7:

    aves, quae se in mari mergunt,

    id. ib. 2, 49, 124:

    putealibus undis,

    Ov. Ib. 391:

    Stygia undā,

    id. M. 10, 697:

    prodigia indomitis merge sub aequoribus,

    Tib. 2, 5, 80:

    ab hoc (the sword-fish) perfossas naves mergi,

    Plin. 32, 2, 6, § 15:

    mersa navis omnes destituit,

    Curt. 4, 8, 8:

    mersa carina,

    Luc. 3, 632:

    cum coepisset mergi,

    Vulg. Matt. 14, 30:

    in immensam altitudinem mergi, ac sine ulla respirandi vice perpeti maria,

    Sen. Dial. 4, 12, 4:

    naves,

    Eutr. 2, 20:

    partem classis,

    Vell. 2, 42, 2:

    pars maxima classis mergitur,

    Luc. 3, 753 sq.:

    nec me deus aequore mersit,

    Verg. A. 6, 348:

    sub aequora,

    Ov. M. 13, 948; Luc. 3, 753:

    ter matutino Tiberi mergetur,

    bathe, Juv. 6, 523.— Poet., of overwhelming waters, to engulf, swallow up, overwhelm, etc.:

    sic te mersuras adjuvet ignis aquas,

    Ov. Ib. 340:

    mersa rate,

    Juv. 14, 302.—
    B.
    Transf.
    1.
    To sink down, sink in, to plunge, thrust, or drive in, to fix in, etc. ( poet. and post-Aug. prose):

    palmitem per jugum mergere, et alligare,

    to thrust, push, Plin. 17, 22, 35, § 180:

    aliquem ad Styga,

    Sen. Thyest. 1007:

    manum in ora (ursae),

    to thrust into, Mart. 3, 19, 4:

    mersisque in corpore rostris Dilacerant (canes) falsi dominum sub imagine cervi,

    Ov. M. 3, 249: fluvius in Euphratem mergitur, runs or empties into, Plin. 6, 27, 31, § 128: visceribus ferrum. to thrust into, Claud. ap. Eutr. 1, 447.—Of heavenly bodies, etc.:

    Bootes, Qui vix sero alto mergitur Oceano,

    sinks into, Cat. 66, 68.—
    2.
    In partic., to hide, conceal:

    mersitque suos in cortice vultus,

    Ov. M. 10, 498:

    vultum,

    Sen. Herc. Oet. 1348:

    diem or lucem, of the setting of the sun,

    id. Thyest. 771:

    terra caelum mergens, i. e. occidentalis, because there the sky seems to sink into the sea,

    Luc. 4, 54. —Of those on board a vessel: mergere Pelion et templum, i. e. to sail away from until they sink below the horizon:

    condere,

    Val. Fl. 2, 6.—
    II.
    Trop., to plunge into, sink, overwhelm, cover, bury, immerse, drown:

    aliquem malis,

    Verg. A. 6, 512:

    funere acerbo,

    to bring to a painful death, id. ib. 11, 28:

    mergi in voluptates,

    to plunge into, yield one's self up to sensual delights, Curt. 10, 3, 9:

    se in voluptates,

    Liv. 23, 18:

    mergit longa atque insignis honorum pagina,

    Juv. 10, 57.—Esp. in part. pass.:

    Alexander mersus secundis rebus,

    overwhelmed with prosperity, Liv. 9, 18:

    vino somnoque mersi jacent,

    dead drunk and buried in sleep, id. 41, 3; Luc. 1, 159; cf.:

    lumina somno,

    Val. Fl. 8, 66:

    cum mergeretur somno,

    Vulg. Act. 20, 9.—Esp. of those whose fortune is swallowed up in debts or debauchery: mersus foro, bankrupt, Plaut [p. 1137] Ep. 1, 2, 13:

    aere paterno Ac rebus mersis in ventrem,

    Juv. 11, 39:

    censum domini,

    Plin. 9, 17, 31, § 67:

    mergentibus sortem usuris,

    sinking, destroying his capital, Liv. 6, 14:

    ut mergantur pupilli,

    be robbed of their fortune, ruined, Dig. 27, 4, 3:

    mersis fer opem rebus,

    bring aid to utter distress, Ov. M. 1, 380.—Of drinking to excess:

    potatio quae mergit,

    Sen. Ep. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > mergo

  • 17 peliacus

    pēlĭăcus, a, um, v. Pelion, A.

    Lewis & Short latin dictionary > peliacus

  • 18 reticenda

    rĕ-tĭcĕo, cŭi, 2, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to be silent, keep silence (class.;

    syn.: sileo, obmutesco): cum Sulpicius reticuisset, etc.,

    Cic. de Or. 2, 57, 232:

    de Chelidone reticuit, quoad potuit,

    id. Verr. 2, 1, 53, § 139:

    de utriusque vestrum errore,

    id. Phil. 1, 12, 29:

    non placuit reticere,

    Sall. J. 85, 26:

    ne retice, ne verere,

    Ter. Heaut. 1, 1, 33:

    de adversis,

    Tac. A. 1, 67:

    velut vinculis ori impositis reticentes,

    Amm. 30, 4, 11. — Poet.:

    lyra, quae reticet,

    Claud. IV. Cons. Hon. 223:

    Pelion,

    id. in Rufin. 2, 43.—
    (β).
    With dat. of a person asking something, to keep silent, not to answer, to refrain from answering (perh. not ante-Aug.):

    nunc interroganti senatori, paeniteatne, etc.... si reticeam, superbus videar,

    Liv. 23, 12, 9 Drak.; 3, 41, 3; Tac. A. 14, 49:

    loquenti,

    Ov. M. 3, 357.—
    II.
    Act., to keep a thing silent; to keep secret, conceal (class.;

    syn. celo): nihil reticebo, quod sciam,

    Plaut. Merc. 5, 9, 47; so,

    nihil,

    Ter. Ad. 3, 3, 51; Cic. Q. Fr. 1, 2, 1, § 3:

    ea, quae, etc.,

    id. Fam. 5, 2, 1:

    quae audierat,

    Sall. C. 23, 2:

    vestros dolores,

    Prop. 1, 10, 13:

    multa linguae reticenda modestae,

    Ov. H. 19, 63.— Pass.:

    reticetur formula pacti,

    Ov. H. 20, 151.— Absol.:

    nihil me subterfugere voluisse reticendo nec obscurare dicendo,

    Cic. Clu. 1, 1.— P. a. as subst.: rĕtĭcenda, ōrum, n., things to be kept secret, Just. 1, 7, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > reticenda

  • 19 reticeo

    rĕ-tĭcĕo, cŭi, 2, v. n. and a.
    I.
    Neutr., to be silent, keep silence (class.;

    syn.: sileo, obmutesco): cum Sulpicius reticuisset, etc.,

    Cic. de Or. 2, 57, 232:

    de Chelidone reticuit, quoad potuit,

    id. Verr. 2, 1, 53, § 139:

    de utriusque vestrum errore,

    id. Phil. 1, 12, 29:

    non placuit reticere,

    Sall. J. 85, 26:

    ne retice, ne verere,

    Ter. Heaut. 1, 1, 33:

    de adversis,

    Tac. A. 1, 67:

    velut vinculis ori impositis reticentes,

    Amm. 30, 4, 11. — Poet.:

    lyra, quae reticet,

    Claud. IV. Cons. Hon. 223:

    Pelion,

    id. in Rufin. 2, 43.—
    (β).
    With dat. of a person asking something, to keep silent, not to answer, to refrain from answering (perh. not ante-Aug.):

    nunc interroganti senatori, paeniteatne, etc.... si reticeam, superbus videar,

    Liv. 23, 12, 9 Drak.; 3, 41, 3; Tac. A. 14, 49:

    loquenti,

    Ov. M. 3, 357.—
    II.
    Act., to keep a thing silent; to keep secret, conceal (class.;

    syn. celo): nihil reticebo, quod sciam,

    Plaut. Merc. 5, 9, 47; so,

    nihil,

    Ter. Ad. 3, 3, 51; Cic. Q. Fr. 1, 2, 1, § 3:

    ea, quae, etc.,

    id. Fam. 5, 2, 1:

    quae audierat,

    Sall. C. 23, 2:

    vestros dolores,

    Prop. 1, 10, 13:

    multa linguae reticenda modestae,

    Ov. H. 19, 63.— Pass.:

    reticetur formula pacti,

    Ov. H. 20, 151.— Absol.:

    nihil me subterfugere voluisse reticendo nec obscurare dicendo,

    Cic. Clu. 1, 1.— P. a. as subst.: rĕtĭcenda, ōrum, n., things to be kept secret, Just. 1, 7, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > reticeo

  • 20 tendo

    tendo ( tenno), tĕtendi, tentum and tensum, 3, v. a. and n. [root ten-, tan, v. teneo; cf. Gr. teinô].
    I.
    Act., to stretch, stretch out, distend, extend, etc. (class.; cf.: extendo, explico).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    suntne igitur insidiae, tendere plagas?

    Cic. Off. 3, 17, 68:

    plagam, Pac. ap. Fest. s. v. nequitum, p. 162 Müll.: quia non rete accipitri tennitur,

    Ter. Phorm. 2, 2, 16 sq.; cf.:

    retia (alicui),

    Prop. 2, 32 (3, 30), 20; Hor. Epod. 2, 33; Ov. M. 4, 513; 7, 701; 8, 331 al.:

    casses alicui,

    Tib. 1, 6, 5:

    intumescit collum, nervi tenduntur,

    Col. 6, 14, 4:

    chordam,

    Plaut. Most. 3, 2, 55:

    arcum,

    to bend, Verg. A. 7, 164; Hor. C. 2, 10, 20; Ov. M. 2, 604; 5, 55; 5, 63; Stat. S. 3, 1, 51.—Hence, poet. transf.:

    sagittas Arcu,

    to shoot, hurl, Hor. C. 1, 29, 9; cf.:

    spicula cornu,

    Verg. A. 9, 606:

    pariterque oculos telumque,

    id. ib. 5, 508:

    barbiton,

    to tune, Hor. C. 1, 1, 34; cf.:

    tympana tenta tonant palmis,

    Lucr. 2, 618:

    validā lora manu,

    Ov. Am. 3, 2, 72:

    vela (Noti),

    to swell, Verg. A. 3, 268:

    praecipiti carbasa tenta Noto,

    Ov. H. 10, 30:

    praetorium,

    to stretch out, pitch, Caes. B. C. 3, 82: pelles in ordine tentae, Lucil. ap. Non. 181, 30:

    conopia,

    Prop. 3, 11 (4, 10), 45: grabatos restibus, Lucil. ap. Non. 181, 29:

    cubilia,

    Hor. Epod. 12, 12: manus ad caeli caerula templa, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 51 Vahl.); so, manus ad caelum, Caes. B. C. 2, 5; Verg. A. 3, 176:

    bracchia ad caelum,

    Ov. M. 6, 279; 9, 293;

    for which: bracchia caelo,

    id. ib. 2, 580;

    9, 210: ad legatos atque exercitum supplices manus tendunt,

    Caes. B. C. 2, 12; so,

    manus ad aliquem,

    id. B. G. 2, 13:

    ad sidera palmas,

    Verg. A. 1, 93:

    super aequora palmas,

    Ov. M. 8, 849:

    ad aliquem orantia bracchia,

    id. P. 2, 9, 65:

    manus supplices dis immortalibus,

    Cic. Font. 17, 48; cf.:

    vobis supplex manus tendit patria communis,

    id. Cat. 4, 9, 18; so,

    manus alicui,

    Caes. B. G. 7, 48; Ov. M. 3, 723; id. H. 10, 146:

    manus supinas,

    Liv. 3, 50, 5:

    manus ripae ulterioris amore,

    Verg. A. 6, 314; cf.

    also: Graecia tendit dexteram Italiae,

    stretches forth, reaches, Cic. Phil. 10, 4, 9; id. Prov. Cons. 4, 9:

    (conjux) parvum patri tendebat Iulum,

    reaches out, Verg. A. 2, 674:

    tu munera supplex Tende, petens pacem,

    id. G. 4, 535:

    quo tendant ferrum,

    aim, direct, id. A. 5, 489:

    qua nunc se ponti plaga caerula tendit,

    stretches itself out, extends, Lucr. 5, 481. —
    2.
    In partic.:

    nervum tendere, in mal. part.,

    Auct. Priap. 70; cf. Mart. 11, 60, 3.—Hence, tentus, a lecherous man, Mart. 11, 73, 3; Auct. Priap. 20; 27; 34 al.; and tenta, ōrum, n., = membrum virile, Cat. 80, 6.—
    B.
    Trop.: insidiae tenduntur alicui, are spread out, laid (qs. like nets), Cic. Rosc. Com. 16, 46:

    insidias alicui,

    Sall. C. 27, 2; Suet. Caes. 35:

    omnes insidias animis,

    Cic. Leg. 1, 17, 47:

    animum vigilem,

    to strain, exert, Stat. Achill. 1, 543: longo tendit praecordia voto, Claud. Cons. Prob. et Ol. 66; cf.:

    sunt quibus in Satirā videor nimis acer et ultra Legem tendere opus,

    i. e. to heighten, aggravate, Hor. S. 2, 1, 2:

    aestivam sermone benigno noctem,

    to protract, extend, id. Ep. 1, 5, 11:

    (lunam) Tanto posse minus cum Signis tendere cursum,

    to direct, Lucr. 5, 631:

    cursum ex acie in Capitolia,

    Sil. 9, 216:

    cursum ad agmina suorum,

    id. 10, 73:

    iter ad naves,

    Verg. A. 1, 656:

    iter pennis,

    id. ib. 6, 240:

    ad dominum iter,

    Ov. M. 2, 547:

    cursum unde et quo,

    Liv. 23, 34, 5:

    iter in Hispaniam, Auct. B. Afr. 95: cunctis civibus lucem ingenii et consilii sui porrigens atque tendens,

    tendering, offering, Cic. de Or. 1, 40, 184.—
    II.
    Neutr.
    A.
    To direct one ' s self or one ' s course; to aim, strive, go, travel, march, tend, bend one ' s course in any direction (class.).
    1.
    Lit.:

    dubito an Venusiam tendam,

    Cic. Att. 16, 5, 3:

    Beneventum,

    Hor. S. 1, 5, 71:

    cursuque amens ad limina tendit,

    Verg. A. 2, 321:

    ad castra,

    Liv. 9, 37:

    in castra,

    id. 10, 36:

    ad aedes,

    Hor. Ep. 1, 7, 89:

    ad domum Bruti et Cassii,

    Suet. Caes. 85:

    ad portus,

    Ov. M. 15, 690:

    Ciconum ad oras,

    id. ib. 10, 3:

    ad metam,

    id. ib. 15, 453; cf.:

    cum alter ad alterum tenderemus,

    Plin. Ep. 1, 5, 9:

    unde venis? et Quo tendis?

    Hor. S. 1, 9, 63; id. Ep. 1, 15, 11; id. C. 3, 3, 70:

    quo tendere pergunt,

    Verg. A. 6, 198; Nep. Milt. 1, 6:

    tendimus huc (sc. in Orcum) omnes,

    Ov. M. 10, 34 et saep. —
    b.
    Of things concrete or abstract, to go, proceed, extend, stretch, etc.:

    in quem locum quaeque (imago) tendat,

    Lucr. 4, 179:

    levibus in sublime tendentibus,

    Plin. 2, 5, 4, § 11:

    sursum tendit palmes,

    Col. 5, 6, 28:

    simulacra viis derectis omnia tendunt,

    Lucr. 4, 609.— Poet., with acc. of direction:

    tunc aethera tendit,

    Luc. 7, 477:

    dextera (via), quae Ditis magni sub moenia tendit,

    Verg. A. 6, 541:

    gula tendit ad stomachum, is ad ventrem,

    reaches, extends, Plin. 11, 37, 66, § 176:

    Taurus mons ad occasum tendens,

    id. 5, 27, 27, § 97; so id. 5, 5, 5, § 35; 16, 30, 53, § 122; cf.:

    Portae Caspiae, quae per Iberiam in Sarmatas tendunt,

    id. 6, 13, 15, § 40:

    seu mollis quā tendit Ionia,

    Prop. 1, 6, 31.—
    2.
    Trop.
    a.
    In gen., to aim, strive, be directed or inclined, to tend in any direction:

    ad reliqua alacri tendebamus animo,

    Cic. Div. 2, 2, 4; cf.:

    ad altiora et non concessa tendere,

    Liv. 4, 13, 4:

    ad majora,

    Quint. 2, 4, 20; 12, 2, 27:

    ad eloquium,

    Ov. Tr. 4, 10, 17:

    ad suum,

    Liv. 4, 9, 5; cf.:

    ad Carthaginienses,

    id. 24, 5, 8:

    cum alii alio tenderent,

    id. 24, 28, 1:

    in diversum sententiae tendebant,

    id. 36, 10, 7: tenes, quorsum haec tendant, quae loquor, tend, look, = spectent, Plaut. Ps. 1, 2, 81; Hor. S. 2, 7, 21. —
    (β).
    To exert one ' s self, to strive, endeavor (mostly poet.); with inf.:

    (Laocoon) manibus tendit divellere nodos,

    Verg. A. 2, 220:

    pasta (nitedula) rursus Ire foras pleno tendebat corpore frustra,

    Hor. Ep. 1, 7, 31: captae [p. 1853] civitati leges imponere, Liv. 6, 38, 7; 24, 35; 10, 1:

    quod efficere tendimus,

    Quint. 9, 1, 21:

    fratresque tendentes opaco Pelion imposuisse Olympo,

    Hor. C. 3, 4, 51:

    tendit disertus haberi,

    id. Ep. 1, 19, 16:

    aqua tendit rumpere plumbum,

    id. ib. 1, 10, 20; Pers. 5, 139; Juv. 10, 154. — Absol.:

    miles tendere, inde ad jurgium,

    insists, persists, Ter. Eun. 4, 1, 12. —
    b.
    In partic., to exert one ' s self in opposition, to strive, try, endeavor, contend (class. but not freq. till the Aug. per.):

    nec nos obniti contra nec tendere tantum Sufficimus,

    Verg. A. 5, 21; cf.: nec mora nec requies;

    vasto certamine tendunt,

    id. ib. 12, 553:

    Petreius ubi videt Catilinam contra ac ratus erat magnā vi tendere,

    Sall. C. 60, 5; cf.:

    summā vi,

    Liv. 32, 32, 7 Drak.:

    adversus, etc.,

    id. 34, 34, 1:

    contra,

    id. 35, 51, 6:

    ultra,

    id. 24, 31, 4:

    acrius,

    Tac. A. 2, 74; cf.:

    acrius contra, ut, etc.,

    Liv. 3, 15, 2; so with ut, id. 4, 7, 8; with ne, id. 4, 8, 6:

    quid tendit? cum efficere non possit, ut, etc.,

    what does he strive for? to what do his efforts tend? Cic. Fin. 2, 5, 16; cf.:

    nihil illi tendere contra,

    Verg. A. 9, 377. —
    B.
    For tentoria tendere, to set up tents, to be under tents, be encamped, to encamp:

    qui sub vallo tenderent mercatores,

    Caes. B. G. 6, 37; cf.:

    omnibus extra vallum jussis tendere, Frontin. Strat. 4, 1, 18: vallo tendetis in illo,

    Luc. 7, 328:

    hic Dolopum manus, hic saevus tendebat Achilles,

    Verg. A. 2, 29:

    legio latis tendebat in arvis,

    id. ib. 8, 605:

    isdem castris,

    Liv. 44, 13, 12; 27, 46; 44, 5; Suet. Galb. 12; 19; cf.:

    isdem hibernis tendentes,

    Tac. H. 1, 55:

    Lugduni tendentes,

    id. ib. 1, 59:

    cum multitudo laxius tenderet,

    Curt. 3, 8, 18; 5, 7, 6; 7, 2, 37:

    tendere in campis,

    id. 10, 7, 20. — Hence, tensus, a, um, P. a., stretched out, drawn tight, strained, tense (rare):

    rectissima linea tensa,

    Quint. 3, 6, 83:

    collum,

    id. 11, 3, 82; cf.:

    remissis magis quam tensis (digitis),

    id. 11, 3, 99:

    vox tensior (opp. remissior),

    id. 11, 3, 42:

    lacerti,

    Luc. 7, 469:

    rudentes,

    id. 2, 683:

    frons,

    Lucr. 6, 1195:

    tormento citharāque tensior,

    Auct. Priap. 6 and 70.— Sup. and adv. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > tendo

См. также в других словарях:

  • Pelion — redirects here. For the Greek city in Chaonia, see Pellion. Pilion redirects here. For the cargo ship in service 1966 67, see SS Pilion. This article is about the mountain in Greece. For the mountain in Tasmania, see Pelion Range. Pelion Πήλιο… …   Wikipedia

  • Pelión — Saltar a navegación, búsqueda Vista satelital de la peninsula de Pilio, con el macizo …   Wikipedia Español

  • PÉLION — À l’est de la Thessalie se dresse le Pélion, lourde montagne de marbre et de schistes dominant directement la mer Égée, qui lui procure fraîcheur, humidité et un couvert végétal abondant. Les revenus d’une agriculture faisant une large place à… …   Encyclopédie Universelle

  • Pelion — Pelion, SC U.S. town in South Carolina Population (2000): 553 Housing Units (2000): 211 Land area (2000): 3.463595 sq. miles (8.970670 sq. km) Water area (2000): 0.095878 sq. miles (0.248323 sq. km) Total area (2000): 3.559473 sq. miles (9.218993 …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • Pelion, SC — U.S. town in South Carolina Population (2000): 553 Housing Units (2000): 211 Land area (2000): 3.463595 sq. miles (8.970670 sq. km) Water area (2000): 0.095878 sq. miles (0.248323 sq. km) Total area (2000): 3.559473 sq. miles (9.218993 sq. km)… …   StarDict's U.S. Gazetteer Places

  • PELION — Thessaliae mons Ossae et Olympo attiguus, in sinum Pelasgicum incumbens, verticem habens pineto, reliquam partem querneô nemore tectam. Ovid. Fast. l. 5. v. 381. Pelion Aemonie mons est obversus in Austros. Summa virent pinu: cetera quercus habet …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pelion — [pē′lē ən] mountain in E Thessaly, NE Greece: 5,252 ft (1,601 m): in Greek mythology, the Titans piled Pelion on Ossa & both on Olympus in a futile attempt to reach & attack the gods in heaven …   English World dictionary

  • Pelĭon — Pelĭon, hohes Waldgebirge in Magnesia (Thessalien), schloß sich südlich an den Ossa an u. endigte mit den Vorgebirgen Sepias u. Öantion in den Pagasäischen Meerbusen; auf dem Gipfel ist bei der heißesten Jahreszeit strenge Kälte; auf ihm wachsen… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Pelĭon — (jetzt Plessidi), waldiges und quellenreiches, bis 1618 m ansteigendes, aus ältern Schiefern und Kalksteinen bestehendes Gebirge im alten Thessalien, Landschaft Magnesia, zwischen dem See Böbeïs und dem Thrakischen Meer. Bekannt ist der Mythus,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Pelion — Pelĭon, jetzt Plessidi, Waldgebirge der thessal. Halbinsel Magnesia, 1618 m hoch; an den Abhängen die sog. 24 Dörfer …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Pelion — Pelion, thessal. Gebirge, südl. vom Ossa, ungefähr von derselben Höhe, reich an Heilkräutern, in der Centaurenmythe öfters genannt …   Herders Conversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»