-
1 clangor
clangŏr, ōris, m. [clango] [st1]1 [-] cri (de l'aigle, de la grue et d'autres oiseaux). - aquila cum magno clangore volitans, Liv. 1, 34, 8: un aigle qui volait en poussant de grands cris. [st1]2 [-] son de la trompette. - exoritur clamorque virum clangorque tubarum, Virg. En. 2, 313: les clameurs des hommes s'élèvent, et le son des trompettes. - cf. Virg. En. 8, 526; 11, 192; Luc. 1, 237; Sil. 2, 19; Stat. Th. 3, 651; Flor. 4, 2, 67; Ov. M. 3, 707. [st1]3 [-] aboiement des chiens. --- Grat. Cyneg. 186.* * *clangŏr, ōris, m. [clango] [st1]1 [-] cri (de l'aigle, de la grue et d'autres oiseaux). - aquila cum magno clangore volitans, Liv. 1, 34, 8: un aigle qui volait en poussant de grands cris. [st1]2 [-] son de la trompette. - exoritur clamorque virum clangorque tubarum, Virg. En. 2, 313: les clameurs des hommes s'élèvent, et le son des trompettes. - cf. Virg. En. 8, 526; 11, 192; Luc. 1, 237; Sil. 2, 19; Stat. Th. 3, 651; Flor. 4, 2, 67; Ov. M. 3, 707. [st1]3 [-] aboiement des chiens. --- Grat. Cyneg. 186.* * *Clangor, clangoris, m. g. Virg. Son de trompette. -
2 compitum
compĭtum, i, n. (souvent au plur.) [competo] [st1]1 [-] carrefour, croisement de routes ou de rues. - Virg. G. 2, 382 ; Hor. S. 2, 3, 26. - fig. ramosa compita, Pers. 5, 35: le carrefour du vice et de la vertu. - compitum stomachi, Tert. Res. 60: le carrefour qu'est l'estomac. [st1]2 [-] autel élevé dans un carrefour. - Grat. Cyneg. 483. - voir hors site compitum.* * *compĭtum, i, n. (souvent au plur.) [competo] [st1]1 [-] carrefour, croisement de routes ou de rues. - Virg. G. 2, 382 ; Hor. S. 2, 3, 26. - fig. ramosa compita, Pers. 5, 35: le carrefour du vice et de la vertu. - compitum stomachi, Tert. Res. 60: le carrefour qu'est l'estomac. [st1]2 [-] autel élevé dans un carrefour. - Grat. Cyneg. 483. - voir hors site compitum.* * *Compitum, compiti, pen. corr. Virgil. Quarefour.\Frequentia compita. Horat. Pleins de gens et de monde.\Pertusa compita. Persius. Derompus du pettelis et marcher des allants et venants.\Ramosa compita. Persius. Qui ont plusieurs branches ou voyes, Où respondent plusieurs et divers chemins. -
3 σάνδυξ
σάνδυξ, υκος, ἡ, auch σάνδιξ, ὁ, 1) Mennig od. eine dem Mennig ähnliche Farbe, lat. sandyx usta, καὶ ἀρμένιον καλοῠσι χρῶμα ὅμοιον κάλχῃ, Strab. 11, 14, 9. – 2) eine Pflanze, mit deren Saft Leinwand hellroth gefärbt wurde, Hesych.; vgl. Voß Virg. Ecl. 4, 45 p. 208. – Bei den Lydern hießen σάνδυκες mit Sandyx gefärbte seine, durchsichtige Frauenkleider von Leinwand. – [Υ ist bei Propert. 2, 25, 45 lang, bei Grat. Cyneg. 86 kurz.]
-
4 αἰσθάνομαι
αἰσθάνομαι, αἰσϑήσομαι, ᾐσϑόμην (αἰσϑέσϑαι, s. unten αἴσϑομαι), ᾐσϑημαι (bei Sp., wie LXX., auch αἰσϑανϑῆναι), vgl. ἀΐω, – durch die Sinne wahrnehmen, bemerken, τινός, z. B. hören, κραυγῆς Xen. Hell. 4, 4, 4; φωνῆς Ar. Nub. 292; κηρυγμάτων Soph. El. 683; εἴτε ἄλλου παρὼν ἐπαινοῠντος ᾔσϑησαι Plat. Polit. 306 d; φωνήν Ar. Plut. 670; βοήν Soph. Ai. 1308; κτύπον Eur. Or. 1296; τῇ ἀκοῇ, mit dem Gehöre, vernehmen, Thuc. 6, 17; riechen, τῇ ὀσμῂ Xen. Mem. 3, 11, 8 Cyneg. 3, 3. Vom Sehen, Soph. Phil. 75; Xen. Cyr. 3, 2, 1. Vom Gefühl, beim μαστιγοῠν, Ar. Ran. 634. Ganz allgemein: ἀκούω ἡ τιν' ἄλλην αἴσϑησιν αἰσϑάνομαι Plat. Theaet. 192 d; ὁρᾶν, ἀκούειν καὶ τἄλλα αἰσϑ. Phaed. 75 b. Uebrtr., mit dem Geiste wahrnehmen, bemerken; mit folgender Fragepartikel, ὅσου ἐνδὲουσιν Cratyl. 432 d; πῶς ἐχεις Alc. I, 135 c; ὁποῖον λέγεις Xen. Mam. 4, 4, 13; mit ὅτι, Plat. Gorg. 518 e Conv. 202 a; Xen. An. 3, 1, 40; ᾔσϑου τὸν Ἄβυδον ὡς ἀνὴρ γεγένηται Hermipp. com. Ath. XII, 524 f; ᾔσϑετο τὸ στράτευμα ὅτι ήν An. 1, 2, 21; ψυχὴ ϑεῶν ᾔσϑηται ὅτι εἰσί Mem. 1, 4, 13; häufig c. gen. u. partic., τινὸς ὑποστενούσης Soph. El. 79; τειχιζόντων Thuc. 5, 83; ἐμοῠ ψευδομαρτυροῠντος Xen. Mem. 4, 4, 11; σοῠ φιλοῠντος Ar. Vesp. 888; mit dem bloßen gen., Soph. El. 673; ἀπειλῶν Plat. Tim. 70 b; mit acc. c. partic., τυράννους ἐμπεσόντας Aesch. Prom. 459; ἐμὲ λυπουμὲνην Ar. Plut. 1011; vgl. Soph. Phil. 443; Plat. Theaet. 144 a; öfter Thuc. u. Xen.; ῥύγχος φορῶν ὕειον ᾐσϑόμην Anaxil. Ath. III, 95 b; mit dem bloßen acc., τὰ τῶν πολεμίων Thuc. 4, 70 u. öfter; selten περί τινος, 1, 70; aber ὑπό τινος, von Einem erfahren, 5, 2; Plat. Theaet. 185 a. Absolut, οἱ αἰσϑανόμενοι, die Verständigen, Thuc. 1, 71, Schol. οἱ φρόνιμοι; vgl. Xen. Mem. 4, 1, 1; ἀγαϑῶν καὶ κακῶν, der Recht und Unrecht zu unterscheiden weiß, 4, 5, 6.
-
5 ἀπο-χαλκεύω
ἀπο-χαλκεύω, von Erz schmieden, κνώδοντες ἀποκεχαλκευμένοι Xen. Cyneg. 10, 3.
-
6 ἀκονῑτικόν
ἀκονῑτικόν, φάρμακον, Xen. Cyneg. 11, 2, aus Akonitum bereitet.
-
7 ἄ-καιρος
ἄ-καιρος, nicht zur gelegenen Zeit, ungelegen, unzeitig, προϑυμία Thuc. 5, 65; dem ἐς καιρόν entgegengesetzt, Eur. Hel. 1081; ἐς ἄκαιρα πονεῖν, zur Unzeit, umsonst, sich anstrengen, Theogn. 899; οὐκ ἄκαιρα λέγειν Aesch. Prom. 1038, passendes sagen; dem σύμμετρος entgegengesetzt, Isocr. 12, 86; ἡδοναί Xen. Cyneg. 12, 15; – activ., γνώμα ἄκαιρος ὄλβου, nicht Maaß haltend im Glück, Eur. I. T. 420. – Lästig, zudringlich, Theophr. Char. 12; ineptus, Plut. sol. an. 12. – Adv. ἀκαίρως, dem δικαίως entggstzt, Aesch. Ag. 782.
-
8 ἌΓω
ἌΓω, fut. ἄξω, Dor. ἀξῶ, Theocr. 15, 40; – aor. II ἤγαγον, ἀγαγεῖν; aor. I ἦξα Batrach. 115. 168; med. ἠξάμην; Her. u. einzeln bei den Attikern, bes. in den compos., wie ἀπῆξαν. Ar. Ran. 469, προςῆξαν Thuc. 2, 97, προεξάξαντες 8, 25; die Formen ἄξετε Iliad. 3, 105. 24, 778 Odyss. 14, 414 u. ἄξεσϑε Iliad. 8, 505 als imperat. aor., ἀξέμεναι Iliad. 23, 50, ἀξέμεν Iliad. 23, 111. 24, 663 als infin. aor. erklärt, wie βήσετο, δύσετο u. dgl., können auch als Futurformen gelten, für welche in Prosa praes. oder aor. stehn würde, vgl. die Aristarchischen Notizen bei Friedlaender Aristonic. p. 6; Iliad. 8, 545 ἐκ πόλιος δ' ἄξοντο βόας; ἄξαι Antinho 5, 46; vgl. Lob. zu Phryn. p. 287. 735; – perf. ἦχα unatt. nach den Atticisten, ἀγήοχα, wassich uaib Phrynich. bei Lysias fand, Arist. Oec. 1, 7 u. Sp. wie Plut. Phoc. 17; εἰςαγηοχότες steht im Brief des Philipp Dem. 18, 39 u. καταγήοχεν im Dekret ib. 73; – pass. ἦγμαι, – fut. ἀχϑήσομαι Plat. Hipp. mai. 292 a; vgl. προάγω. – Führen, leiten, zunächst 1) belebte Wesen, βεβλημένον, einen Verwundeten führen, Iliad. 11, 650, ἵππον 23, 596, ἀλόχους τε φίλας καὶ νήπια τέκνα ἐν νήεσσιν 4, 239; ὑπὸ ζυγὸν ἤγαγεν ἵππους, führte sie unters Joch, schirrte sie an, 5, 731, βοῠν Od. 3, 383, auch ἵππους ζεύξαϑ' ὑφ' ἅρματ' ἄγοντες 478, wie Aesch. Prom. 463; ϑηρίον ἐπὶ τὸ πιεῖν Plat. Rep. IV, 439 b, ἡκέτην ἄγοντε τὸν Πρόδικον Prot. 317 e, ποῖ καὶ παρὰ τίνας ἄγομεν τοὺς κάμνοντας Gorg. 478 b; so bei Xen. ὑποζύγια, ἵππους, An. 4, 5, 24 Equ. 6, 4; auch τῆς ἡνίας τὸν ἵππον, das Pferd am Zügel führen, 6, 9; mit doppeltem acc. τὰς κύνας τὰ ὄρη, in das Gebirge, Cyneg. 4, 9, wo jetzt εἰς hinzugesetzt ist, vgl. Soph. Ant. 805; anders τὸ στράτευμα ἦγε τὴν ἐπὶ Μέγαρα Hell. 4, 4, 13, vgl. ἐπὶ τὴν ῥᾴστην ὁδὸν ἄξω σε Mem. 2, 1, 23; ἄγομαι τάνδ' ὁδόν Soph. Ant. 869; vom Wegweiser Xen. An. 1, 3, 17 u. sonst. Auch wie im Deutschen vom Wege, ὁδὸς ἡ ἐπὶ τοῠτο ἄγουσα, dahin führend, Plat. Rep. IV, 435 d; ἡ σχιστὴ ὁδὸς εἰς ταὐτὰ ἄγει, der Weg trifft zusammen, Soph. O. R. 734; τὰ ἵχνη ἄξει, die Spuren werden führen, Xen. Cyn. 8, 4. – Bes. 2) anführen, vom Feldherrn, λαόν Il. 10, 79, Λυκίων μέγα ἔϑνος 12, 330; λόχον Aesch. Spt. 56, στρατόν Soph. O. C. 1327; häufig in Prosa, Xen. Cyr. 1, 4, 17, λόχους ὀρϑίους An. 4, 3, 13, u. mit Weglassung von στρατόν absolut ᾑγε ταχέως, crmarschierte schnell, 4, 1, 17 u. öfter; ἄγειν ἐπί τινα, πρὸς τοὺς πολεμίους, auch ἐγγὺς ἄγειν, sich nähern. – Von den Göttern u. dem Schicksal, τὸν δ'ἄγε Μοῖρα κακή, ihn führte, trieb die böse Möre, Il. 13, 602, vgl. 2, 834; ϑεῶν ἀγόντων, unter Leitung der Götter, Soph. O. C. 994, wie εἰ ϑεὸς ἄγει 254; vgl. Her. 7, 8, 1; ἡ πεπρωμένη ἄγει ϑανεῖν ἀδελφὴν ἐμήν, das Geschick hat beschlossen, daß meine Schwester sterben soll. Eur. Hec. 43; ἄγει ὁ ϑεὸς οὕτως, Gott will es so, Xen. An. 6, 1, 18. Ferner, den Staat lenken, regieren, wie Plat. ἄρχειν καὶ ἄγειν Phaedr. 237 d, ἄγειν καὶ δεσπόζειν Phaed. 94 e verbindet; πολιτείαν, den Staat verwalten, Thuc. 1, 127, wie Plut. Cat. min. 1; πόλιν Plat. Legg. VI, 771 b, δήμους III, 681 c; so auch ψυχὴ ἄγει πάντα Legg. X, 896 e. Von Leidenschaften, Furcht u. Hoffnung geleitet werden, ἀγόμενος ὑπὸ τῶν ἡδονῶν Plat. Prot. 355 a, ὑπ. ἐλπίδος Phaed. 68 a; wohin auch gerechnet werden kann Il. 10, 391 πολλῇσίν μ' ἄτῃσι παρὲκ νόον ἤγαγεν Ἕκτωρ, bethörte mich; ποῖ ἡ ἐπιϑυμία αὐτὸν ἄξει Plat. Rep. II, 359 c; τοῖς ἔξωϑεν λόγοις ἠγμένος, durch äußere Gründe veranlaßt, Dem. 18. 9. Und so allgemeiner aufs Geistige übertragen, ἐπὶ τὸ βέλτιστον ἄγειν, zum Besten führen, anleiten, Plat. Tim. 48 a; εἰς πίστιν, zur Ueberzeugung, Legg. XII, 966 d, εἰς κακὰς δόξας Rep. VI, 363 d, τὰ πρὸς τὴν νόησιν ἄγοντα μαϑήματα VII, 522 e, τὰς ψυχὰς εἰς τὴν ἀρετήν VIII, 547 b. Man vgl. hiermit εἰς οἶκτον ἄγειν, zum Mitleid bewegen, Eur. Iph. A. 653, wie εἰς ἔλεον Dem. 25, 76; τὴν πόλιν εἰς ὁμόνοιαν 22, 74; Sp. noch häufiger; εἰς φόβον Pol. 3, 2, 2, εἰς ἐπίστασιν 2, 56, 6, εἰς μνήμην 2, 35, 5. – Geistig anleiten ist erziehen; dah. καλῶς ἀχϑεῖσαι den ἀνάγωγοι, ungebildeten, entgegenstehen, Xen. Mem. 4, 1, 3; κακῶς, φαύλως ἠγμένοι, schlecht Erzogene, Plat. Alc. I, 124 a; Dem. 13, 15; ἄγειν καὶ τρέφειν Luc. Anach. 20, Plut. ed. lib. 4 g. E. ἤγαγεν σκύλακας. – 3) Selten von leblosen Dingen; ὕδωρ, Wasser leiten, Plat. Legg. VIII, 844 b; – τεῖχος, eine Mauer ziehen, Thuc. 6, 99; ὄγμον, eine Furche ziehen, Fhcoer. 10, 2; τάφρον Plut. Ages. 39; – νεφέλας ἐπὶ ναυσίν, Wolken herausführen, Eur. Hel. 1149; – Iliad. 23, 50 ὕλην ἀξέμεναι, 111 οὐρῆάς τ- ὤτρυνε καὶ ἀνέρας ἀξέμεν ὕλην; so bes. von Waaren, ἄγω δ' αἴϑωνα σίδηρον Od. 1, 184. Damit vgl. man einerseits, wo es mehr nach 4) übergeht, ἄποινα, ὀνείατα ἄγειν II. 22, 350. 24, 367; κειμήλια Od. 15, 159; δῶρα, Geschenke bringen, Soph. Trach. 495; Xen. Cyr. 5, 5, 12 u. öfter; ἀπαρχάς, die Erstlinge darbringen, Soph. Trach. 182; ἐσϑῆτας βασιλεῖἄγειν; – andrerseits die Stellen, wo es von Schiffen und Wagen gesagt ist, führen, tragen, Iliad. 5, 839 δεινὴν γὰρ ἄγεν ϑεὸν ἄνδρα τ' ἄριστον ( scil. ὁ ἄξων); ἀπήνη ἄγει Λάϊον Soph. O. R. 753; νῆες πεζοὺς ἤγαγον Aesch. Pers. 553; vgl. Soph. Phil. 523; Xen. An. 5, 1, 4, vom Pferde 1, 9, 27. Dah. pass. ὅπλα ἤγετο ἐπὶ ἁμαξῶν Xen. An. 1, 7, 15, vgl. Hom. ϑῆκ' ἐπὶ νηὸς ἄγεσϑαι Il. 16, 223; vgl. Od. 13, 216; Eur. ἐπὶ νεὼς ἄξεις I. T. 1001. Die oft wiederholte Regel ἄγεται τὰ ἔμψυχα, φέρεται τὰ ἄψυχα ist unrichtig; die Attiker wie Homer unterscheiden beide Berba ebenso, wie man im Deutschen »tragen« und »führen« unterscheidet; dabei giebt es natürlich Fälle, wo man, von verschiedener Vorstellung ausgehend, beide Verba gebrauchen kann. Vgl. Odyss. 21, 196 die Frage ποῖοί κ' εἶτ' Ὀδυσῆι ἀμυνέμεν, εἴ ποϑεν ἔλϑοι ὧδε μάλ' ἐξαπίνης καί τις ϑεὸς αὐτὸν ἐνείκοι; mit der Antwort vs. 201 Ζεῠ πάτερ, αἲ γὰρ τοῠτο τελευτήσειας ἐέλδωρ, ὡς ὲλϑοι μὲν κεῖνος ἀνήρ, ἀγάγοι δέ ἑ δαίμων. Ebenso verhält sich Iliad. 24, 367 τῶν εἴ τίς σε ἴδοιτο ϑοὴν διὰ νύκτα μέλαιναν τοσσάδ' ὀνείατ' ἄγοντα zu 24, 502 τοῠ νῠν εἵνεχ' ἱκάνω νῆας' Αχαιῶν, λυσόμενος παρὰ σεῖο, φέρω δ' ἀπερείσἰἄποινα; u. ineinern. ders. Stelle 24, 139 τῇδ' εἴη· ὃς ἄποινα φέροι, καὶ νεκρὸν ἄγοιτο. Dagegen unmöglich wäre ἄγειν Iliad. 24, 275 ἐκ ϑαλάμου δὲ φέροντες ἐυξέστης ἐπ' ἀπήνης νήεον Ἑκτορέης κεφαλῆς ἀπερείσἰ ἄποινα, und es ist vollkommen richtig, was Aristonic. Schell. Iliad. 23, 263 sagt ἀκριβὴς γὰρ ὁ ποιητὴς περὶ τὰ ἀκτὰ καὶ φορητά. Lehrreich ist z. B. Iliad. 23, 512 δῶκε δ' ἄγειν έτάροισιν ὑπερϑύμοισι γυναῖκα καὶ τρίποδ' ὠτώεντα φέρειν u. Odyss. 4, 622 οἱ δ' ᾑγον μὲν μῆλα, φέρον δ' εὐήνορα οἶνον. Wie Aristarch die Regel ausdrückte, ist nicht mehr deutlich; man sehe die schwachen Spuren der Ueberlieferung bei Lehrs Aristarch. p. 142. – 4) mitbringen, mitnehmen, mit sich führen, mit sich bringen: έταίρους τρεῖς ἄγον, ich nahm drei Gefährten mit, Od. 4, 434, κῆρυξ ἦλϑεν ἄγων ἀοιδόν 8, 62; καὶ αὐτὸς παρέσει καὶ ἄλλους ἄξεις Plat. Hipp. mai. 286 c, ἐξ έκάστων τῶν πόλεων Prot. 315 a; Xen. τὴν μητέρα μεϑ' έαυτοῦ Cyr. 5, 4, 38. Dah. ist τοὺς ϑεράποντας ἄγων geradezu: mit den Dienern, Mem. 3, 3, 2, vgl. Hell. 3, 4, 10; περσικὸν στόλον ἄγων, mit einer persischen Flotte, Plat. Legg. III, 698. S. med. Auch von leblosen Dingen: νέφος λαίλαπα ἄγει, bringt den Sturm mit, Il. 4, 278, πέπλους Σιδονίηϑεν 6, 291; κειμήλια, χρήματα, Od. 14, 385 Il. 11, 632. Hieran schließt sich ἄγειν ἀγώγιμα, Waaren führen, ungefähr wie bei uns die Kaufleute sagen, Plat. Prot. 313 d; ἀγοράν Xen. An. 5, 7, 18; mit πωλεῖν verbdn Plat. Soph. 224 a. wie Xen. An. 1, 5, 5, im Ggstz von ἄγεσϑαι u. πιπράσκεσϑαι. – 5) Gewaltsam mit sich nehmen u. forttreiben, bes. ἄγειν καὶ φέρειν, Menschen u. Vieh wegtreiben und alles bewegliche Eigenthum fortschleppen, rauben und plündern, von Her. an bes. bei Geschichtschreibern häufig, sowohl mit dem acc. der Sache, τὰ σά Her. 1, 88, τὰ τῶν Ἀρμενίων Xen. Cvr. 3, 2, 12, und pass. ἡ χώρα ἐφέρετο καὶ ἤγετο, als mit dem acc. der Person, τοὺς περιοίκους Her. 1, 166, ἀλλήλους 6, 42, τοὺς πολεμίους Isocr. 6, 74, τοὺς Θρᾷκας Xen. An. 2, 6, 5, in der Umstellung ἔφερε καὶ ἦγε, welche in dieser Vrbdg selten, auch Hell. 5, 4, 42; pass. ἀγόμεϑα καὶ φερόμεϑα Eur. Tread. 1310, ἄγομαι, φέρομαι ὑπὸ χρήστων Ar. Nub. 241. Dagegen in der Bdtg: herbeiführen und tragen, ohne feindliche Beziehung, steht φέρειν καὶ ἄγειν, z. B. χρυσοῦ πλῆϑος Plat. Phaedr. 279 c, u. übertr. ποίησιν Legg. VII, 817 a; vgl. Xen. Cvr. 3, 3, 2. 5, 4, 29; ἄγειν καὶ καίειν τὴν Βιϑυνίδα Hell. 3, 2, 4; – Eur. verstärkt ἄγετε, φέρετε, ῥίπτετέ νιν Trcad. 769. Auch allein: mit Gewalt fortschleppen, ἀπὸ βρετέων Aesch. Suppl. 425, ἁρπάσας ἄξει Eur. I. A. 1365, δήσας ἄξει Heraclid. 861, wie Mel. 57 (VII, 119) u. Mesch. 1, 24; ἵππους αἰχμαλώτους καὶ ἄνδρας Xen. Cyr. 4, 3, 1, λείαν 5, 3, 1, χρήματα 1, 4, 19, u. pass. τῶν ἡμετέρων ἀγομένων 6, 1, 7; ἐξανδ' ραποδισάμενος ἦγε Plat. Legg. III, 698 c, δοῠλον XI, 914 e; δούλα ἄγομαι, als Sclavin werde ich fortgeschleppt, Eur. Troad. 140, vgl. 610; ebenso εἰς δουλείαν Aesch. 1, 62. 3, 157 (Ggstz: εἰς ἐλευϑερίαν ἐξαιρεῖσϑαι, Meier und Schöm. Att. Proc. p. 395); ἐξόρους ἄγειν, verbannen, Eur. Bacch. 51; ἄχϑη ἀγόμενος Her. 6, 30, er wurde gefangen fortgeführt. Hieran reiht sich – 6) ἄγειν εἰς δικαστήριον, vor Gericht führen, schleppen, anklagen, Plat. Legg. XI, 928 b; εἰς την δίκην, sehr oft, εἰς δίκας Xen. Mem. 2, 9, 1, εἰς κρίσιν Plat. Legg. IX, 856 c, εἰς ἀγῶνα Eur. Bacch. 972, ἐπὶ τοὺς δικαστάς Plat. Legg. XII, 856 c, ἐπὶ τοὺς ἐφόρους Xen. Lac. 4, 6, παρὰ πολέμαρχον Hell. 5, 4, 8; ὑπὸ τὴν ψῆφον, dem Urtheil unterwerfen, Dem. 59, 126; Aesch. 3, 20; ähnlich ἐπὶ τὸ βῆμα ἄξειν καὶ ἀναγκάσ ειν ἀποκρίνασϑαι 3, 55; ὑπὸ τοὺς νόμους Dem. 24, 131. Allgemeiner ἀμφισβήτημα ἄγειν πρὸς δικαστάς Plut. Sol. 18; pass. οὐκ ἀχϑήσεται καὶ δίκας ὀφλήσει; Plat. Hipp. mai. 292 a, wird er nicht vor Gericht geführt werden? εἰς δεσμοὺς ἄγειν, ins Gefängniß, Eur. Bacch. 518; ἐπὶ ϑανάτῳ, zum Tode abführen, Xen. An. 1, 6, 10 Mem. 4, 4, 3. – 7) herbeiholen, ἄξει ἀμύντορας Od. 2, 326, ἄξεϑ' ὑῶν τὸν ἄριστον 14, 414, πάντας ἰὼν έτάρους ἀγέτω 3, 424; ἐκ Σαλαμῖνος Λέοντα Plat. Apol-32 d; πλοῖα Xen. An. 5, 1, 6, συμμάχους Cyr. 4, 5, 12. Aehnlich τὸ ἀνακρυπτόμενον εἰς φῶς ἄγειν Plat. Phaedr. 261 e u. öfter, ans Licht bringen, vgl. Pind. Ol. 5, 14 δᾶμον εἰς φάος; – λίϑος δακτυλίους σιδ ηροῦς ἄγει, zieht das Eisen an, Plat. Ion. 533 d. – 8) ach ten, schätzen, wie ducere, anknüpfend an καίμευ κλέος ἦγον Ἀχαιοί, meinen Ruhm hätten (mit sich geführt u.) verbreitet, Od. 5, 311; περὶ πλείστου ἦγον τὰ τοῠ ϑεοῠ πορσύνειν Her. 9, 7, ἐν οὐδεμιῇ μοίρῃ μεγάλῃ αὐτὸν ἦγον 2, 172, οὐδαμοὺς μέζονας ὑμέων ἄγω 7, 150, 3, u. med. ἐν τιμῇ ἄγεσϑαι 1, 134. 2, 83; ἐν τιμῇ ἄγειν u. ἐντίμως ἄγειν τι, Plat. Rep. VII, 538 e 528 c; Plut. Mar. 40; Luc. Necyom. 13; ἐν ἴσῃ τιμῇ ἄγω Gall. 5; τίμιον ἄγειν. 8, 81, διὰτιμῆς ἄγειν. Prom. 4 App. B. C. II, 20, alles: Jemanden ehren, in Ehren halten; ὧδέ πως τὴν σοφίαν ἄγουσι, sie urtheilen so von der Weisheit, Plat. Theaet. 172 b; ὧδ' ἀνάνδρους ἄγεις Θήβας Eur. Bacch. 1035; ἄγοιμι ἂν ϑεούς Aesch. Suppl. 902; wie sonst νομίζω; ϑεὸν ἄγειν τινά Luc. Gall. 18; ὡς παρ' οὐδὲν ἄγ., für nichts achten, Soph. Ant. 34; ähnlich δυςφόρως τοὔνειδος ἦγον, wie mo-leste ferre, O. R. 784; pass. ἠγόμην μέγιστος, ich wurde geachtet, 774; πρόσϑεν ἄγειν τί τινος Eur. Bacch. 225; vorziehen, Antiph. bei Harpocr. τοὺς νόμους μεγάλους ἄγοι, durch ἡγοῖτο erkl. Hierher gehört auch εἰς ἐϑελοκάκησιν ἄγειν τι, es für absichtliche Beleidigung halten, Pol. 27, 13, 13; ταπεινῶς ἄγειν Athen. X, 393 f. vgl. IV, 153 a; ϑαυμαστὸν ἄγειν Ael. H. A. 10, 21. – 9) Dem Sinne nach schließt sich hieran, doch eigtl. von der Wagschaale entlehnt, die Schaale ziehen, d. i. wiegen, schwer sein (VLL. ἐπὶ τοῠ σταϑμοῠ), τἀκπώματα ἦγε δύο δραχμάς Alexis Ath. XI, 503 a u. öfter; χρυσὶς ἑκάστη ἄγουσα μνᾶν, jede eine Mine schwer, Dem. 22, 26, ὅσον ἦγον αἱ φιάλαι 49, 32; auch werth sein: ὁ ἀκινάκης ἦγε τριακοσίους δαρεικούς 24, 129. Man vgl. Soph. El. 118 μούνη γὰρ ἄγειν οὐκέτι σωκῶ λύπης ἀντίῤῥοπον ἄχϑος, ich kann nicht mehr dem Schmerz das Gleichgewicht halten (eigentl. die gleichwiegende Last ziehen). – 10) Von den vielfachen übrigen Verbindungen, in denen es meist einen dauernden Zustand (woran man irgend wie thätigen Antheil nimmt) hinbringen, durchführen, bedeutet, merke man noch: ἑορτὴν ἄγει ν, ein Fest feiern, Her. 1, 138 u. oft, Plat. Rep. I, 327 a, Xen. Cyr. 6, 2, 3; μυστήρια Hell. 1, 4, 8, Ἑρμαῖα Plat. Lys. 206 d, ϑιάσους Eur. Bacch. 115, ἀχϑῆναι Διονὐσια Luc. Tim. 51, ϑυσίας Plat. Alc. II, 148 e, βουϑυσίαν Ep. ad. 513 (VII, 119); wohin auch Hes. O. 768 zu ziehen, εὖτ' ἂν ἀληϑείην λαοὶ κρίνοντες ἄγωσι, wo die Völker in Rechtsentscheidungen feiern; εἴσεται κατὰ σελήνην ὡς ἄγειν χρὴ τοῦ βίου τὰς ἡμέρας Ar. Nub. 616, wie man die Tage hinbringen, auf die Geschäfte vertheilen muß; οἵαν ἡμέραν ἄγουσι Xen. Cyr. 7, 1, 7; den Tag zubringen, wie ποίας ἡμέρας με δοκεῖς ἄγειν Soph. El. 258; vgl. λυπηρὰν ἡμέραν ἄγ. Eur. Hec. 364 mit βίοτον ἡδέως ἄγ, Cycl. 452, αἰῶνα Ion. 638, μακάρεσσιν ἴσαν ἄγω ἁμέραν Theocr. 29, 7; ἄγει ἡ σελήνη νουμηνίαν Plut. Dio. 23; τὰς ϑέας ἄγειν, von Spielen, Brut. 21; οὕτω γὰρ ᾑγε τοὺς χρόνους τὸ Ἀχαιῶν ἔϑνος, so rechnete die Zeit, Pol. 5, 1. Dah. zur Bestimmung des Lebensalters, τὸ δέκατον ἔτος ἄγειν, im zehnten Jahre stehen. Bestimmter σχολὴν ἄγειν, Ruhe halten, sich ruhig verhalten, Plat. Theaet. 172 b, Eur. Med. 1238 u. sonst; ebenso oft ἡσυχίαν, εἰρήνην, Friede halten, z. B. Xen. Cyr. 1, 4, 18 An. 2, 6, 4; πόλεμον, Krieg führen, Dem. 5, 19; νεῖκος ἄγει Pind. P. 9, 31, σπονδάς Thuc. 6, 7, ἐκεχειρίαν πρός τινα Luc. Tim. 3, εὐδαιμονίαν Eur. Hipp. 750, ἀσχολίαν Plat. Apol. 39 e, γέλων ἄγειν, Gespött treiben, Soph. Ai. 375; ὕπνον ἄγ., Schlaf bewirken, Phil. 634; ἄδειαν Dem. 19, 149, sorglos sein; πένϑος Luc. Tim. 22; κτύπον, Geräusch machen, Eur. Or. 180. Bei Plat. Crit. 113 a ist εἰς τὴν ἡμετέραν φωνὴν ἄγειν = übersetzen. – Das partic. ἄγων steht in lebhafter Darstellung, schon bei Hom., oft scheinbar pleonastisch bei Zeitwörtern der Bewegung. – Med. für sich führen, mit bringen, χρυσόν τε καὶ ἄργυρον οἴκαδ' ἄγεσϑαι Od. 10, 35; φορτία Xen. Oec. 8. 12; – γυναῖκα ἄγεσϑαι, sich eine Frau heimführen, Her. 1, 34. 2, 47; auch vom Vater, der dem Sohne eine Frau zuführt, Od. 4, 10; Plut. Cat. mai. 34; auch ohne γυναῖκα, Her. 5. 92; Thuc. 8, 21. Das act. in derselben Bdtg hat Aesch. Prom. 558; etwas anders ἐπὶ γάμῳ τὴν βασιλέως ϑυγατέρα ἦγεν, er führte sie zur Hochzeit ab, Xen. An. 2, 4, 4; Ἑλένην εἰς ϑαλάμους Eur. Androm. 104, vgl. Herc. Fur. 12; Hes. Th-410; Plat. Legg. VI, 771 e; Plut. Sol. 20; Arr. 7, 4, 12; – δῶρον ἄγεσϑαι, sich ein Geschenk zueignen, Theocr. 1, 11; – διὰ στόμα ἄγεσϑαι μῠϑον, eine Rede im Munde führen, Il. 14, 91; – ἄγεσϑαί τι ἐς χεῖρας, etwas in die Hände nehmen, übernehmen, Her. 1, 126; στράτευμα, den Oberbefehl über das Heer, 7, 8; τὴν τελετήν, sich einweihen lassen, 4, 79; – κόλπος γῆς ἄγεται ist pass., es bildet sich ein Landzipfel, 4, 99. – Der imperat. ἄγε u. plur. ἄγετε wird adverb. bei Aufforderungen gebraucht, auf! wohlan! age! agite! der sing. steht auch in der Anrede an Mehrere, Odyss. 3, 475 παῖδες ἐμοί, ἄγε Τηλεμάχῳ καλλίτριχας ἵππους ζεύξαϑ' ὑφ' ἅρματ' ἄγοντες; oft mit ἀλλά, Odyss. 8, 250 ἀλλ ἄγε, Φαιήκων βητάρμονες ὅσσοι ἄριστοι, παίσατε, Iliad. 1, 62 ἀλλ' ἄγε δή τινα μάντιν ἐρείομεν, 2, 331 ἀλλ' ἄγε μίμνετε πάντες, ἐυκνήμιδες Ἀχαιοί; Odyss. 1, 76 ἀλλ' ἄγεϑ' ἡμεῖς οἵδε περιφραζώμεϑα πάντες νόστον; – ἄγε δὴ ἀκούσατε ἄλλα Aesch. Pers. 136; Soph. Trach. 1245; Eur. Cycl. 623; Xen. Apol. 14; ἄγε παῖδες Plut. de san. tu. p. 404; ἄγετε τοίνυν καταλείπωμεν Xen. Cyr. 5, 3, 16.
-
9 adulter
1.ăd-ulter, ĕri, m., and ădultĕra, ae, f. [alter, acc. to Fest.: adulter et adultera dicuntur, quia et ille ad alteram et haec ad alterum se conferunt, p. 22 Müll.], orig. one who approaches another ( from unlawful or criminal love), an adulterer or adulteress (as an adj. also, but only in the poets).I.Prop.:II.quis ganeo, quis nepos, quis adulter, quae mulier infamis, etc.,
Cic. Cat. 2, 4:sororis adulter Clodius,
id. Sest. 39; so id. Fin. 2, 9; Ov. H. 20, 8; Tac. A. 3, 24; Vulg. Deut. 22, 22:adultera,
Hor. C. 3, 3, 25; Ov. M. 10, 347; Quint. 5, 10, 104; Suet. Calig. 24; Vulg. Deut. 22, 22;and with mulier: via mulieris adulterae,
ib. Prov. 30, 20; ib. Ezech. 16, 32.—Also of animals:adulter,
Grat. Cyneg. 164; Claud. Cons. Mall. Theod. 304:adultera,
Plin. 8, 16, 17, § 43.— Poet. in gen. of unlawful love, without the access. idea of adultery, a paramour:Danaën munierant satis nocturnis ab adulteris,
Hor. C. 3, 16, 1 sq.; so id. ib. 1, 36, 19; Ov. Ib. 338.—Adulter solidorum, i. e. monetae, a counterfeiter or adulterator of coin, Const. 5, Cod. Th.—III.The offspring of unlawful love: nothus, a bastard (eccl.):2.adulteri et non filii estis,
Vulg. Heb. 12, 8.ădulter, - tĕra, - tĕrum, adj. (Rudd. I. p. 51, n. 36), for adulterinus, adulterous, unchaste:II.crines,
finely-curled hair, like that of a full-dressed paramour, Hor. C. 1, 15, 19:mens,
that thinks only of illicit love, Ov. Am. 3, 4, 5:clavis,
a key to the chamber of a courtesan, id. A. A. 3, 643.—Transf., counterfeit, false: imitatio solidi, Cod. Th. 9, 22, 1. -
10 adultera
1.ăd-ulter, ĕri, m., and ădultĕra, ae, f. [alter, acc. to Fest.: adulter et adultera dicuntur, quia et ille ad alteram et haec ad alterum se conferunt, p. 22 Müll.], orig. one who approaches another ( from unlawful or criminal love), an adulterer or adulteress (as an adj. also, but only in the poets).I.Prop.:II.quis ganeo, quis nepos, quis adulter, quae mulier infamis, etc.,
Cic. Cat. 2, 4:sororis adulter Clodius,
id. Sest. 39; so id. Fin. 2, 9; Ov. H. 20, 8; Tac. A. 3, 24; Vulg. Deut. 22, 22:adultera,
Hor. C. 3, 3, 25; Ov. M. 10, 347; Quint. 5, 10, 104; Suet. Calig. 24; Vulg. Deut. 22, 22;and with mulier: via mulieris adulterae,
ib. Prov. 30, 20; ib. Ezech. 16, 32.—Also of animals:adulter,
Grat. Cyneg. 164; Claud. Cons. Mall. Theod. 304:adultera,
Plin. 8, 16, 17, § 43.— Poet. in gen. of unlawful love, without the access. idea of adultery, a paramour:Danaën munierant satis nocturnis ab adulteris,
Hor. C. 3, 16, 1 sq.; so id. ib. 1, 36, 19; Ov. Ib. 338.—Adulter solidorum, i. e. monetae, a counterfeiter or adulterator of coin, Const. 5, Cod. Th.—III.The offspring of unlawful love: nothus, a bastard (eccl.):2.adulteri et non filii estis,
Vulg. Heb. 12, 8.ădulter, - tĕra, - tĕrum, adj. (Rudd. I. p. 51, n. 36), for adulterinus, adulterous, unchaste:II.crines,
finely-curled hair, like that of a full-dressed paramour, Hor. C. 1, 15, 19:mens,
that thinks only of illicit love, Ov. Am. 3, 4, 5:clavis,
a key to the chamber of a courtesan, id. A. A. 3, 643.—Transf., counterfeit, false: imitatio solidi, Cod. Th. 9, 22, 1. -
11 adulterum
1.ăd-ulter, ĕri, m., and ădultĕra, ae, f. [alter, acc. to Fest.: adulter et adultera dicuntur, quia et ille ad alteram et haec ad alterum se conferunt, p. 22 Müll.], orig. one who approaches another ( from unlawful or criminal love), an adulterer or adulteress (as an adj. also, but only in the poets).I.Prop.:II.quis ganeo, quis nepos, quis adulter, quae mulier infamis, etc.,
Cic. Cat. 2, 4:sororis adulter Clodius,
id. Sest. 39; so id. Fin. 2, 9; Ov. H. 20, 8; Tac. A. 3, 24; Vulg. Deut. 22, 22:adultera,
Hor. C. 3, 3, 25; Ov. M. 10, 347; Quint. 5, 10, 104; Suet. Calig. 24; Vulg. Deut. 22, 22;and with mulier: via mulieris adulterae,
ib. Prov. 30, 20; ib. Ezech. 16, 32.—Also of animals:adulter,
Grat. Cyneg. 164; Claud. Cons. Mall. Theod. 304:adultera,
Plin. 8, 16, 17, § 43.— Poet. in gen. of unlawful love, without the access. idea of adultery, a paramour:Danaën munierant satis nocturnis ab adulteris,
Hor. C. 3, 16, 1 sq.; so id. ib. 1, 36, 19; Ov. Ib. 338.—Adulter solidorum, i. e. monetae, a counterfeiter or adulterator of coin, Const. 5, Cod. Th.—III.The offspring of unlawful love: nothus, a bastard (eccl.):2.adulteri et non filii estis,
Vulg. Heb. 12, 8.ădulter, - tĕra, - tĕrum, adj. (Rudd. I. p. 51, n. 36), for adulterinus, adulterous, unchaste:II.crines,
finely-curled hair, like that of a full-dressed paramour, Hor. C. 1, 15, 19:mens,
that thinks only of illicit love, Ov. Am. 3, 4, 5:clavis,
a key to the chamber of a courtesan, id. A. A. 3, 643.—Transf., counterfeit, false: imitatio solidi, Cod. Th. 9, 22, 1. -
12 blandum
blandus, a, um, adj. [for mlandus; akin to meilichos, mollis, mulier; Goth. milds; Engl. mild], of a smooth tongue, flattering, fawning, caressing (class and very freq.).I.Lit.:b.blanda es parum,
Plaut. Cas. 3, 3, 21:nemini credo qui large blandu'st dives pauperi,
id. Aul. 2, 2, 19:ut unus omnium homo te vivat numquam quisquam blandior,
Ter. Hec. 5, 4, 21:scis me minime esse blandum,
Cic. Att. 12, 5, 4:unum te puto minus blandum esse quam me,
id. ib. 12, 3, 1:blandum amicum a vero secernere,
id. Lael. 25, 95:(Alcibiades) affabilis, blandus, temporibus callidissime inserviens,
Nep. Alcib. 1, 3:an blandiores (mulieres) in publico quam in privato et alienis quam vestris estis?
Liv. 34, 2, 10:tum neque subjectus solito nec blandior esto,
Ov. A. A. 2, 411:canes,
Verg. G. 3, 496:catulorum blanda propago,
Lucr. 4, 999; Nemes. Cyneg. 215; 230:columba,
Ov. Am. 2, 6, 56:tigres,
Claud. IV. Cons. Hon. 604; Quint. 9, 4, 133; 11, 1, 30; 11, 3, 72 al.—Poet. constr.(α).With gen.:(β).precum,
Stat. Achill. 2, 237.—With acc.:(γ).genas vocemque,
Stat. Th. 9, 155.—With inf.:(δ).blandum et auritas fidibus canoris Ducere quercus,
Hor. C. 1, 12, 11; Stat. Th. 5, 456. —With abl.:II.chorus implorat..doctā prece blandus ( = blande supplicans dis carmine quod poëta eum docuit. Orell. ad loc.),
Hor. Ep. 2, 1, 135.—Trop. (mostly of things).A.Flattering, pleasant, agreeable, enticing, alluring, charming, seductive (cf. blandior, II. B.; blanditia, II.): blandā voce vocare, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 51 Vahl.):2.ne blandā aut supplici oratione fallamur,
Cic. Phil. 7, 9, 26; Lucr. 6, 1245:voces,
Verg. A. 1, 670; Cat. 64, 139:preces,
Tib. 3, 6, 46; Hor. C. 4, 1, 8; id. A. P. 395; Ov. M. 10, 642:querelae,
Tib. 3, 4, 75:laudes,
Verg. G. 3, 185:verba,
Ov. M. 2, 575; 6, 360:dicta,
id. ib. 3, 375;9, 156: os,
id. ib. 13, 555: pectus, Afran. ap. Non. p. 515.—So, voluptas, Lucr. 2, 966; 4, 1081; 4, 1259; 5, 179; Cic. Tusc. 4, 3, 6:amor,
Lucr. 1, 20; Ov. Tr. 1, 3, 49:Veneris blandis sub armis,
Prop. 4 (5), 1, 137:amaracini liquor,
Lucr. 2, 847:tura,
Tib. 3, 3, 2:manus,
Hor. C. 3, 23, 18; cf. Ov. M. 2, 691:aquae,
id. ib. 4, 344:caudae,
id. ib. 14, 258 al.:otium consuetudine in dies blandius,
Liv. 23, 18, 12:blandiores suci,
Plin. 12, 1, 2, § 4; Suet. Tib. 27:blandissima litora, Baiae,
Stat. S. 3, 5, 96; Plin. 9, 8, 9, § 32:actio,
Quint. 7, 4, 27: ministerium, Cod. Th. 10, 10, 12, § 1.— With dat.:et blandae superūm mortalibus irae,
Stat. Th. 10, 836:neque admittunt orationes sermonesve... jucunda dictu aut legentibus blanda,
Plin. 1, prooem. § 12.—Of persons:B.filiolus,
Quint. 6, prooem. § 8; cf.: nam et voluptates, blandissimae dominae ( the most alluring mistresses), majores partes animi a virtute detorquent, Cic. Off. 2, 10, 37.—Persuading by caressing, persuasive:a.nunc experiemur, nostrum uter sit blandior,
Plaut. Cas. 2, 3, 56. —Hence, adv., in three forms, soothingly, flatteringly, courteously, etc.Anteclass. form blandĭter, Plaut. As. 1, 3, 69; id. Ps. 5, 2, 3; Titin. ap. Non. p. 210, 6 (also id. ib. p. 256, 15), and ap. Prisc. p. 1010 P.—b.Class. form blandē, Plaut. Am. 1, 3, 9:* c.compellare hominem,
id. Poen. 3, 3, 72:me adpellare,
id. Truc. 1, 2, 61:adloqui,
Ter. Phorm. 2, 1, 22:dicere,
id. Ad. 5, 4, 24; cf.:blande, leniter, dulciter dicere,
Quint. 12, 10, 71;and blande ac benedice,
Plaut. As. 1, 3, 54:rogare,
Cic. Rosc. Com. 16, 49:excepti hospitio ab Tullo blande ac benigne,
Liv. 1, 22, 5:quaerere,
Suet. Calig. 32:linguā lambere,
Lucr. 5, 1066:et satiati agni ludunt blandeque coruscant,
id. 2, 320:colere fructus,
to treat carefully, gently, id. 5, 1368 (cf. blandimentum, II. B.):flectere cardinem sonantem,
softly, carefully, Quint. Decl. 1, 13 al. — Comp.:blandius petere,
Cic. de Or. 1, 24, 112: ad aurem invocabat, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124:moderere fidem,
Hor. C. 1, 24, 13 al. — Sup.:blandissime appellat hominem,
Cic. Clu. 26, 72.—blandum = blande:ridere,
Petr. 127, 1. -
13 blandus
blandus, a, um, adj. [for mlandus; akin to meilichos, mollis, mulier; Goth. milds; Engl. mild], of a smooth tongue, flattering, fawning, caressing (class and very freq.).I.Lit.:b.blanda es parum,
Plaut. Cas. 3, 3, 21:nemini credo qui large blandu'st dives pauperi,
id. Aul. 2, 2, 19:ut unus omnium homo te vivat numquam quisquam blandior,
Ter. Hec. 5, 4, 21:scis me minime esse blandum,
Cic. Att. 12, 5, 4:unum te puto minus blandum esse quam me,
id. ib. 12, 3, 1:blandum amicum a vero secernere,
id. Lael. 25, 95:(Alcibiades) affabilis, blandus, temporibus callidissime inserviens,
Nep. Alcib. 1, 3:an blandiores (mulieres) in publico quam in privato et alienis quam vestris estis?
Liv. 34, 2, 10:tum neque subjectus solito nec blandior esto,
Ov. A. A. 2, 411:canes,
Verg. G. 3, 496:catulorum blanda propago,
Lucr. 4, 999; Nemes. Cyneg. 215; 230:columba,
Ov. Am. 2, 6, 56:tigres,
Claud. IV. Cons. Hon. 604; Quint. 9, 4, 133; 11, 1, 30; 11, 3, 72 al.—Poet. constr.(α).With gen.:(β).precum,
Stat. Achill. 2, 237.—With acc.:(γ).genas vocemque,
Stat. Th. 9, 155.—With inf.:(δ).blandum et auritas fidibus canoris Ducere quercus,
Hor. C. 1, 12, 11; Stat. Th. 5, 456. —With abl.:II.chorus implorat..doctā prece blandus ( = blande supplicans dis carmine quod poëta eum docuit. Orell. ad loc.),
Hor. Ep. 2, 1, 135.—Trop. (mostly of things).A.Flattering, pleasant, agreeable, enticing, alluring, charming, seductive (cf. blandior, II. B.; blanditia, II.): blandā voce vocare, Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 40 (Ann. v. 51 Vahl.):2.ne blandā aut supplici oratione fallamur,
Cic. Phil. 7, 9, 26; Lucr. 6, 1245:voces,
Verg. A. 1, 670; Cat. 64, 139:preces,
Tib. 3, 6, 46; Hor. C. 4, 1, 8; id. A. P. 395; Ov. M. 10, 642:querelae,
Tib. 3, 4, 75:laudes,
Verg. G. 3, 185:verba,
Ov. M. 2, 575; 6, 360:dicta,
id. ib. 3, 375;9, 156: os,
id. ib. 13, 555: pectus, Afran. ap. Non. p. 515.—So, voluptas, Lucr. 2, 966; 4, 1081; 4, 1259; 5, 179; Cic. Tusc. 4, 3, 6:amor,
Lucr. 1, 20; Ov. Tr. 1, 3, 49:Veneris blandis sub armis,
Prop. 4 (5), 1, 137:amaracini liquor,
Lucr. 2, 847:tura,
Tib. 3, 3, 2:manus,
Hor. C. 3, 23, 18; cf. Ov. M. 2, 691:aquae,
id. ib. 4, 344:caudae,
id. ib. 14, 258 al.:otium consuetudine in dies blandius,
Liv. 23, 18, 12:blandiores suci,
Plin. 12, 1, 2, § 4; Suet. Tib. 27:blandissima litora, Baiae,
Stat. S. 3, 5, 96; Plin. 9, 8, 9, § 32:actio,
Quint. 7, 4, 27: ministerium, Cod. Th. 10, 10, 12, § 1.— With dat.:et blandae superūm mortalibus irae,
Stat. Th. 10, 836:neque admittunt orationes sermonesve... jucunda dictu aut legentibus blanda,
Plin. 1, prooem. § 12.—Of persons:B.filiolus,
Quint. 6, prooem. § 8; cf.: nam et voluptates, blandissimae dominae ( the most alluring mistresses), majores partes animi a virtute detorquent, Cic. Off. 2, 10, 37.—Persuading by caressing, persuasive:a.nunc experiemur, nostrum uter sit blandior,
Plaut. Cas. 2, 3, 56. —Hence, adv., in three forms, soothingly, flatteringly, courteously, etc.Anteclass. form blandĭter, Plaut. As. 1, 3, 69; id. Ps. 5, 2, 3; Titin. ap. Non. p. 210, 6 (also id. ib. p. 256, 15), and ap. Prisc. p. 1010 P.—b.Class. form blandē, Plaut. Am. 1, 3, 9:* c.compellare hominem,
id. Poen. 3, 3, 72:me adpellare,
id. Truc. 1, 2, 61:adloqui,
Ter. Phorm. 2, 1, 22:dicere,
id. Ad. 5, 4, 24; cf.:blande, leniter, dulciter dicere,
Quint. 12, 10, 71;and blande ac benedice,
Plaut. As. 1, 3, 54:rogare,
Cic. Rosc. Com. 16, 49:excepti hospitio ab Tullo blande ac benigne,
Liv. 1, 22, 5:quaerere,
Suet. Calig. 32:linguā lambere,
Lucr. 5, 1066:et satiati agni ludunt blandeque coruscant,
id. 2, 320:colere fructus,
to treat carefully, gently, id. 5, 1368 (cf. blandimentum, II. B.):flectere cardinem sonantem,
softly, carefully, Quint. Decl. 1, 13 al. — Comp.:blandius petere,
Cic. de Or. 1, 24, 112: ad aurem invocabat, Cael. ap. Quint. 4, 2, 124:moderere fidem,
Hor. C. 1, 24, 13 al. — Sup.:blandissime appellat hominem,
Cic. Clu. 26, 72.—blandum = blande:ridere,
Petr. 127, 1. -
14 Carina
1.cărīna, ae, f. [cf. karuon, cornu].I.The keel of a ship, Plaut. Mil. 3, 3, 42; Caes. B. G. 3, 13; id. B. C. 1, 54; Liv. 22, 20, 2; 28, 8, 14; Tac. A. 2, 6; Curt. 7, 3, 9; 10, 1, 19; Ov. M. 14, 552; id. P. 4, 3, 5.—In the poets very freq. (in Ovid's Met. alone about thirty times).—II.Meton.A.(Pars pro toto.) A vessel, boat, ship, Enn. Ann. 379; 476; 560 Vahl.; Cat. 64, 10; 64, 250; Prop. 3 (4), 9, 35; Verg. G. 1, 303; 1, 360; 2, 445; id. A. 2, 23; 4, 398; 5, 158; Hor. C. 1, 4, 2; 1, 14, 7; id. Epod. 10, 20; Ov. M. 1, 134.—B.Transf., of objects of similar form; of the shells of nuts, Plin. 15, 22, 24, § 88; of the bodies of dogs, Nemes. Cyneg. 110 Wernsd.; cf. Schol. Stat. Th. 11, 512 and 2. carino.—2.Esp. freq. as nom. propr.: Cărīnae, ārum, f., the Keels, a celebrated quarter in the fourth region of Rome, between the Cœlian and Esquiline Hills, now S. Pietro in vincoli, Varr. L. L. 5, § 46 sq.; Cic. Q. Fr. 2, 3, 7; Liv. 26, 10, 1; Hor. Ep. 1, 7, 48; Suet. Gram. 15 al.; cf.2.Becker, Antiq. 1, p. 522 sq.: lautae,
Verg. A. 8, 361 Serv.—Here stood also the house of Pompey, Suet. Tib. 15; id. Gram. 15; hence the humorous play upon the word carinae, ships ' keels, Vell. 2, 77, 1; Aur. Vict. Vir. Ill. 84; cf. Dio. Cass. 48, 38, p. 555.Cărīna, ae, f., a town of Troas, Plin. 5, 32, 41, § 145.3.Cărīna, ae, m., a mountain in Crete, Plin. 21, 14, 46, § 79. -
15 carina
1.cărīna, ae, f. [cf. karuon, cornu].I.The keel of a ship, Plaut. Mil. 3, 3, 42; Caes. B. G. 3, 13; id. B. C. 1, 54; Liv. 22, 20, 2; 28, 8, 14; Tac. A. 2, 6; Curt. 7, 3, 9; 10, 1, 19; Ov. M. 14, 552; id. P. 4, 3, 5.—In the poets very freq. (in Ovid's Met. alone about thirty times).—II.Meton.A.(Pars pro toto.) A vessel, boat, ship, Enn. Ann. 379; 476; 560 Vahl.; Cat. 64, 10; 64, 250; Prop. 3 (4), 9, 35; Verg. G. 1, 303; 1, 360; 2, 445; id. A. 2, 23; 4, 398; 5, 158; Hor. C. 1, 4, 2; 1, 14, 7; id. Epod. 10, 20; Ov. M. 1, 134.—B.Transf., of objects of similar form; of the shells of nuts, Plin. 15, 22, 24, § 88; of the bodies of dogs, Nemes. Cyneg. 110 Wernsd.; cf. Schol. Stat. Th. 11, 512 and 2. carino.—2.Esp. freq. as nom. propr.: Cărīnae, ārum, f., the Keels, a celebrated quarter in the fourth region of Rome, between the Cœlian and Esquiline Hills, now S. Pietro in vincoli, Varr. L. L. 5, § 46 sq.; Cic. Q. Fr. 2, 3, 7; Liv. 26, 10, 1; Hor. Ep. 1, 7, 48; Suet. Gram. 15 al.; cf.2.Becker, Antiq. 1, p. 522 sq.: lautae,
Verg. A. 8, 361 Serv.—Here stood also the house of Pompey, Suet. Tib. 15; id. Gram. 15; hence the humorous play upon the word carinae, ships ' keels, Vell. 2, 77, 1; Aur. Vict. Vir. Ill. 84; cf. Dio. Cass. 48, 38, p. 555.Cărīna, ae, f., a town of Troas, Plin. 5, 32, 41, § 145.3.Cărīna, ae, m., a mountain in Crete, Plin. 21, 14, 46, § 79. -
16 Carinae
1.cărīna, ae, f. [cf. karuon, cornu].I.The keel of a ship, Plaut. Mil. 3, 3, 42; Caes. B. G. 3, 13; id. B. C. 1, 54; Liv. 22, 20, 2; 28, 8, 14; Tac. A. 2, 6; Curt. 7, 3, 9; 10, 1, 19; Ov. M. 14, 552; id. P. 4, 3, 5.—In the poets very freq. (in Ovid's Met. alone about thirty times).—II.Meton.A.(Pars pro toto.) A vessel, boat, ship, Enn. Ann. 379; 476; 560 Vahl.; Cat. 64, 10; 64, 250; Prop. 3 (4), 9, 35; Verg. G. 1, 303; 1, 360; 2, 445; id. A. 2, 23; 4, 398; 5, 158; Hor. C. 1, 4, 2; 1, 14, 7; id. Epod. 10, 20; Ov. M. 1, 134.—B.Transf., of objects of similar form; of the shells of nuts, Plin. 15, 22, 24, § 88; of the bodies of dogs, Nemes. Cyneg. 110 Wernsd.; cf. Schol. Stat. Th. 11, 512 and 2. carino.—2.Esp. freq. as nom. propr.: Cărīnae, ārum, f., the Keels, a celebrated quarter in the fourth region of Rome, between the Cœlian and Esquiline Hills, now S. Pietro in vincoli, Varr. L. L. 5, § 46 sq.; Cic. Q. Fr. 2, 3, 7; Liv. 26, 10, 1; Hor. Ep. 1, 7, 48; Suet. Gram. 15 al.; cf.2.Becker, Antiq. 1, p. 522 sq.: lautae,
Verg. A. 8, 361 Serv.—Here stood also the house of Pompey, Suet. Tib. 15; id. Gram. 15; hence the humorous play upon the word carinae, ships ' keels, Vell. 2, 77, 1; Aur. Vict. Vir. Ill. 84; cf. Dio. Cass. 48, 38, p. 555.Cărīna, ae, f., a town of Troas, Plin. 5, 32, 41, § 145.3.Cărīna, ae, m., a mountain in Crete, Plin. 21, 14, 46, § 79. -
17 de
1.dē, adv.: of place, down, only in the phrase susque deque, q. v.2.dē, prep. [perh. for ded; cf. Oscan dat, old abl. of pronom. stem da; cf. also Lith. praep. da, as far as; and the suffixes, old case-forms, -dam, -dem, -dum, -do, with the locative -de; v. Ribbeck, Beitr. z. L. v. d. Lat. Part. p. 4 sq.] (with abl., denotes the going out, departure, removal, or separating of an object from any fixed point. Accordingly, it occupies a middle place between ab, away from, which denotes a mere external departure, and ex, out of, which signifies from the interior of a thing. Hence verbs compounded with de are constr. not only with de, but quite as freq. with ab and ex; and, on the other hand, those compounded with ab and ex often have the terminus a quo indicated by de), from, away from, down from, out of, etc.A.In space, lit. and trop. with verbs of motion: animam de corpore mitto, Enn. ap. Non. p. 150, 6 (Ann. v. 216 Vahl.):b.aliquo quom jam sucus de corpore cessit,
Lucr. 3, 224:(quod Ariovistus) de altera parte agri Sequanos decedere juberet,
to depart, withdraw from, Caes. B. G. 1, 31, 10; cf.:civitati persuasit, ut de finibus suis cum omnibus copiis exirent,
id. ib. 1, 2:decedere de provincia,
Cic. Verr. 2, 2, 20, § 49 ( = ex provincia, id. ib. 2, 2, 65, §147): de vita decedere,
Cic. Rab. Perd. 11:exire de vita,
id. Lael. 4, 15 (cf.:excedere e vita,
id. ib. 3, 12):de triclinio, de cubiculo exire,
id. de Or. 2, 65 fin.:hamum de cubiculo ut e navicula jacere,
Plin. Ep. 9, 7, 4:de castris procedere,
Sall. C. 61, 8 et saep.:brassica de capite et de oculis omnia (mala) deducet,
Cato R. R. 157, 6:de digito anulum detraho,
Ter. Heaut. 4, 1, 38; cf.:de matris complexu aliquem avellere atque abstrahere,
Cic. Font. 17:nomen suum de tabula sustulit,
id. Sest. 33, 72:ferrum de manibus extorsimus,
id. Cat. 2, 1, 2:juris utilitas vel a peritis vel de libris depromi potest,
id. de Or. 1, 59, 252 et saep.:... decido de lecto praeceps,
Plaut. Casin. 5, 2, 50:de muro se deicere,
Caes. B. C. 1, 18, 3:de sella exsilire,
Cic. Verr. 2, 2, 30 fin.:nec ex equo vel de muro, etc., hostem destinare,
Tert. adv. Jud. 9, p. 192:de caelo aliquid demittere,
Lucr. 2, 1155; cf. Cato R. R. 14, 3 et saep.—In gen., to indicate the person or place from which any thing is taken, etc., with verbs of taking away, depriving, demanding, requesting, inquiring, buying; as capere, sumere, emere, quaerere, discere, trahere, etc., and their compounds; cf.:2.emere de aliquo,
Cato R. R. 1, 4:aliquid mercari de aliquo,
Cic. Fl. 20 et saep.:de aliquo quaerere, quid, etc.,
Cic. Att. 1, 14, 2:saepe hoc audivi de patre,
id. de Or. 3, 33, 133; cf.:de mausoleo exaudita vox est,
Suet. Ner. 46:ut sibi liceret discere id de me,
Ter. Eun. 2, 2, 31;so with petere, of place (class.): de vicino terra petita solo,
Ov. F. 4, 822;so of persons (late Lat.): peto de te,
Dig. 36, 1, 57, § 2; Apul. M. 6, p. 179, 40.To point out the place from which any thing is brought; and hence, trop., to indicate its origin, derivation, etc.: of, from: de circo astrologi, Enn. ap. Cic. Div. 1, 58; so,3.caupo de via Latina,
Cic. Clu. 59, 163:nescio qui de circo maximo,
id. Mil. 24, 65:declamator aliqui de ludo aut rabula de foro,
id. Or. 15, 47:homo de schola atque a magistro... eruditus,
id. de Or. 2, 7, 28:nautae de navi Alexandrina,
Suet. Aug. 98:aliquis de ponte,
i. e. a beggar, Juv. 14, 134:Libyca de rupe leones,
Ov. F. 2, 209:nostro de rure corona,
Tib. 1, 1, 15:Vaticano fragiles de monte patellas,
Juv. 6, 344 al.:de summo loco Summoque genere eques,
Plaut. Capt. prol. 30; cf. id. Aul. prol. 28; id. Poen. 3, 1, 13:genetrix Priami de gente vetusta,
Verg. A. 9, 284; cf. id. ib. 10, 350; Stat. S. 5, 3, 126:de Numitore sati,
Ov. F. 5, 41:de libris,
Cic. de Or. 1, 59, 252:de Philocteta, id,
ib. 3, 35, 141 (cf.:e Philocteta versus,
Quint. 3, 1, 14).Transf., to indicate the quarter from which motion proceeds (cf. ab), from, and because motion is so often and naturally downwards, down from:B.haec agebantur in conventu, palam, de sella ac de loco superiore,
Cic. Verr. 2, 4, 40; cf. ib. 2, 2, 38:quem ad se vocari et de tribunali citari jussit,
id. ib. 2, 5, 7:qui nihil ex occulto, nihil de insidiis, agendum putant,
Cic. Off. 1, 30, 109; cf.de tergo plagas dare,
from behind, Plaut. Asin. 2, 2, 10; Just. 20, 5, 5:de paupere mensa dona,
Tib. 1, 1, 37 et saep.—In jurid. Latin: de plano discutere, interloqui, cognoscere, etc., i. e. on level ground, not on the tribunal (cf. chamothen, opp. pro bêmatos, Dig. 27, 1, 13, § 10), Dig. 1, 4, 1; 1, 16, 9; 14. 3, 11 et saep.; so, de plano, off-hand, without formal consideration, Lucr. 1, 411;v. planus.—And with pendeo, etc. (the motion in the eye transferred to the object): deque viri collo dulce pependit onus,
Ov. F. 2, 760:lucerna de camera pendebat,
Petr. 30, 3; cf.:et nova de gravido palmite gemma tumet,
Ov. F. 1, 152:de qua pariens arbore nixa dea est,
leaning downwards against the tree, id. H. 21, 100.In time.1.Immediately following a given moment of time, after, directly after (very rare):2.de concursu,
Lucr. 1, 384 (cf. Munro, ad loc.):velim scire hodiene statim de auctione aut quo die venias,
Cic. Att. 12, 3:non bonus somnus est de prandio,
Plaut. Most. 3, 2, 8:de eorum verbis prosilui, etc.,
id. Trin. 1, 2, 178.—Hence, diem de die, from day to day, day after day, Liv. 5, 48:cum is diem de die differret, dum, etc.,
id. 25, 25; cf.:diem de die proferendo,
Just. 2, 15, 6: de die in diem, from day to day, daily (eccl. Lat.), Vulg. Psa. 60, 8; 2 Pet. 2, 8; Cypr. Ep. 3, 11.De nocte, de vigilia, etc., to designate an act which begins or takes its origin from the night-time, Engl. during or in the course of the night, at night, by night, etc.: De. Rus cras cum filio Cum primo lucu ibo hinc. Mi. Imo de nocte censeo, to-night rather, Ter. Ad. 5, 3, 55: in comitium Milo de nocte venit, in the night (cf. shortly before, Milo media nocte in campum venit), Cic. Att. 4, 3, 4; cf. id. Mur. 33, 69:C.vigilas tu de nocte,
id. ib. 9, 22; cf.:de nocte evigilabat,
Suet. Vesp. 21:ut jugulent homines, surgunt de nocte latrones,
at night, Hor. Ep. 1, 2, 32;and Hannibal surgere de nocte solitus, Frontin Strat. 4, 3, 7 et saep.: ut de nocte multa impigreque exsurrexi,
late in the night, Plaut. Rud. 4, 2, 10; so,multa de nocte,
Cic. Sest. 35, 75; id. Att. 7, 4 fin. (for which multa nocte, id. Q. Fr. 2, 9); cf.also: si de multa nocte (al. de nocte) vigilassent,
id. Att. 2, 15, 2:Caesar mittit complures equitum turmas eo de media nocte,
Caes. B. G. 7, 45; 7, 88; so,media de nocte,
at midnight, Suet. Calig. 26; Hor. Ep. 1, 18, 91:Caesar de tertia vigilia e castris profectus,
in the third night-watch, Caes. B. G. 1, 12:de tertia vigilia,
id. ib. 1, 21; Liv. 9, 44 Drak.; 40, 4 al.; cf.:de quarta vigilia,
Caes. B. G. 1, 21, 3 al.; v. vigilia. —As in this manner de nocte became adverbially = nocte, so de die was sometimes used for die or per diem:de die potare,
by day, in the daytime, Plaut. Asin. 4, 2, 16:epulari de die,
Liv. 23, 8; Ter. Ad. 5, 9, 8; Catull. 47, 6; Suet. Calig. 37; id. Domit. 21; cf.:bibulus media de luce Falerni,
Hor. Ep. 1, 14, 34;and in a lusus verbb. with in diem,
Cic. Phil. 2, 34 fin. —Less freq., de mense:navigare de mense Decembri,
in December, Cic. Q. Fr. 2, 1 fin. —And once de tempore for tempore: ipse de tempore coenavit, Auct. B. Hisp. 33, 5.In other relations, implying separation, departure from, etc.1.To designate the whole, from which a part is taken, or of which a part is separately regarded, etc., from among, out of, from:b.hominem certum misi de comitibus meis,
Cic. Att. 8, 1, 2:gladio percussus ab uno de illis,
id. Mil. 24, 65:si quis de nostris hominibus,
id. Flacc. 4:quemvis de iis qui essent idonei,
id. Div. in Caecil. 4 fin.:de tribus et decem fundis tres nobilissimi fundi,
id. Rosc. Am. 35, 99 et saep.:accusator de plebe,
id. Brut. 34, 131:pulsare minimum de plebe Quiritem,
Ov. Am. 1, 7, 29; cf. Liv. 7, 17:malus poëta de populo,
Cic. Arch. 10, 25 et saep.:partem solido demere de die,
Hor. Od. 1, 1, 20:quantum de vita perdiderit,
Petr. 26:praeteriine tuas de tot caelestibus aras,
Ov. Her. 21, 179; Juv. 1, 138. —Sometimes de with abl. takes the place of the gen. partit. or gen. obj. In the best writers this occurs mainly(α).to avoid ambiguity where genitives would be multiplied:(β).ne expers partis esset de nostris bonis,
Ter. Heaut. 4, 1, 39:ut aliquem partem de istius impudentia reticere possim,
Cic. Verr. 2, 1, 12, § 32;for greater precision:(γ).si quae sunt de eodem genere,
id. Tusc. 4, 7, 16:persona de mimo,
id. Phil. 2, 27, 65;in the poets, metri gratiā:2.aliquid de more vetusto,
Ov. F. 6, 309; Grat. Cyneg. 17:laudes de Caesare,
Ov. Pont. 4, 13, 23:cetera de genere hoc,
Hor. Sat. 1, 1, 13; Lucr. 4, 746. This circumlocution was freq. [p. 514] in comic writers and in vulgar lang., and became more common in the declining periods of the lang., so that in the Romance tongues de, di, etc., with a case represent the earlier genitive (so, conscius, conscientia, meminisse, mentionem facere, recordari, etc., de aliqua re for alicujus rei, v. h. vv.).To indicate the property from which the costs of any thing are taken:3.obsonat, potat, olet unguenta de meo,
Ter. Ad. 1, 2, 37; so,de tuo,
Plaut. Bac. 1, 1, 65:de suo,
Cic. Att. 16, 16, A, 5; Suet. Caes. 19:de nostro,
Plaut. Truc. 1, 2, 11:de vestro,
Liv. 6, 15, 10; cf.:de vestris,
Ov. F. 3, 828:de alieno,
Liv. 3, 1, 3; Just. 36, 3 fin.:de publico,
Cic. Verr. 2, 3, 44; Liv. 1, 20; 2, 16; 4, 60. For de tuo, once de te:de te largitor puer,
Ter. Ad. 5, 8, 17.—Also in a trop. sense:ad tua praecepta de meo nihil his novum apposivi,
Plaut. Mil. 3, 3, 31; cf. id. Men. 1. 2, 40; Cic. Fam. 4, 3; Plin. Ep. 4, 13, 8.— Poet., to denote that out of which, or by which, one pays a penalty or suffers punishment:has vestro de sanguine poenas datis,
Luc. 4, 805; cf.:cum de visceribus tuis satisfacturus sis quibus debes,
Cic. Q. Frat. 1, 3, 7.To designate the material of which any thing is made, of, out of, from:4.niveo factum de marmore signum,
Ov. M. 14, 313; cf. Verg. G. 3, 13:verno de flore corona,
Tib. 2, 1, 59:sucus de quinquefolio,
Plin. 26, 4, 11:cinis de fico,
Pall. 1, 35, 3 et saep.:de templo carcerem fleri,
Cic. Phil. 5, 7; cf. Flor. 2, 6, 32:captivum de rege facturi,
Just. 7, 2, 11; cf.:inque deum de bove versus erat,
Ov. F. 5, 616 et saep.:fles de rhetore consul,
Juv. 7, 197.—Cf. trop. by means of:de eodem oleo et opera exaravi nescio quid ad te,
Cic. Att. 13, 38.—Prov.:de nihilo nihilum,
Pers. 3, 84; cf. Lucr. 1, 157 sq.In mental operations, to indicate the subject-matter or theme on which any mental act (thinking, considering, advising, determining, etc.; discoursing, informing, exhorting, deciding, disputing, doubting, etc.) is founded; of, about, concerning, Gr. peri:5.cogitare de aliqua re, etc. (the most common signification): multa narrare de Laelio,
Cic. Lael. 1, 1:dubitare de re,
id. Fam. 3, 10, 15:de suo adventu docere,
Suet. Caes. 9:de moribus admonere,
Sall. Cat. 5, 9 et saep.—With this, too, is connected its use,To indicate the producing cause or reason, for, on account of, because of:6.nam id nisi gravi de causa non fecisset,
Cic. Att. 7, 7, 3; cf. id. de Or. 1, 41, 186; Cael ap. Cic. Fam. 8, 15; Cic. Att. 11, 3:de quo nomine ad arbitrum adiisti, de eo ad judicium venisti,
id. Rosc. Com. 4, 12:flebat uterque non de suo supplicio, sed pater de filii morte, de patris filius,
id. Verr. 2, 1, 30, § 76:de labore pectus tundit,
with pain, Plaut. Casin. 2, 6, 63:incessit passu de vulnere tardo,
Ov. M. 10, 49:humus fervet de corpore,
id. ib. 7, 560:facilius de odio creditur,
Tac. H. 1, 34:quod erat de me feliciter Ilia mater,
through me, Ov. F. 3, 233 et saep.To indicate the thing with reference to which any thing is done, with respect to, concerning:7.de istac re in oculum utrumvis conquiescito,
Plaut. Ps. 1, 1, 121: nil peccat de savio, Caec. ap. Gell. 2, 23, 11 (v. 161 Ribbeck):credere de numero militum,
Cic. Att. 9, 1, 2:de numero dierum fidem servare,
Caes. B. G. 6, 36; Sall. C. 50, 3:de ceteris senatui curae fore,
id. Jug. 26, 1:concessum ab nobilitate de consule plebeio,
Liv. 6, 42:solem de virgine rapta consule,
Ov. F. 4, 581 et saep.—Ellipt.:de argento somnium,
as for the money, Ter. Ad. 2, 1, 50 (for which id. Heaut. 4, 2, 4: quod de argento sperem, nihil est): Varr. R. R. 1, 59, 1:de Dionysio sum admiratus,
Cic. Att. 9, 12; id. Off. 1, 15, 47:de me autem suscipe paullisper meas partes,
id. Fam. 3, 12, 2; Ter. Hec. 2, 1, 36 et saep.:de Samnitibus triumphare,
concerning, over, Cic. Sen. 16, 55; cf. Hor. 4, 2, 88:de Atheniensibus victoria,
Curt. 8, 1, 33.To indicate the thing in conformity with which any thing is done, according to, after:8.secundum: DE SENATVOS SENTENTIAD, S. C. de Bac.: fecisse dicas de mea sententia,
Plaut. Bac. 4, 9, 115; cf.:de suorum propinquorum sententia atque auctoritate fecisse dicatur,
Cic. Cael. 29: de consilii sententia Mamertinis se frumentum non imperare pronunciat, id. Verr. 2, 5, 21 al.:de ejus consilio velle sese facere,
Ter. Ph. 3, 1, 17:vix de mea voluntate concessum est,
Cic. Att. 4, 2, 4:de exemplo meo ipse aedificato,
Plaut. Most. 3, 2, 86:de more vetusto,
Verg. A. 11, 142; Ov. M. 7, 606:de nomine,
id. ib. 1, 447:patrioque vocat de nomine mensem,
id. F. 3, 77.With adjectives to form adverbial expressions.a.De integro, anew ( = ab integro, ex integro; cf.: iterum, rursus, denuo), indidemque eadem aeque oriuntur de integro, atque eodem occidunt, Pac. ap. Varr. L. L. 5, § 17 Müll. (v. 92 Ribb.):b.ratio de integro ineunda est mihi,
Ter. Heaut. 4, 2, 7; Cic. Verr. 2, 2, 56; id. Att. 13, 27; id. Fam. 12, 30, 2 et saep. (The combination de novo appears only in the contracted form denuo, v. h. v.).—De improviso, unexpectedly:c.ubi de improviso interventum est mulieri,
Ter. Heaut. 2, 3, 40; id. And. 2, 2, 23; id. Ad. 3, 3, 53; Caes. B. G. 2, 3; 5, 22; 5, 39 et saep.; Cic. Rosc. Am. 52, 151 et saep.—De transverso, unexpectedly:► De is often put between an adj.ecce autem de transverso L. Caesar ut veniam ad se rogat,
Cic. Att. 15, 4 fin.; Auct. Her. 4, 10, 14.or pron. and its substantive; cf.II.above multa de nocte, media de nocte, gravi de causa, etc.: qua de re,
Ter. Andr. 1, 2, 13; esp. in the judic. formula: qua de re agitur; cf. Varr. R. R. 2, 2, 6; Cic. Brut. 79 fin. Also freq. after a simple relative:quo de,
Cic. Inv. 1, 28, 41; 54, 104; 2, 11, 37:qua de,
id. ib. 2, 23, 70 et saep.In composition the e becomes short before a vowel, as in dĕhisco, dĕhinc, dĕorsum, and coincides with it in the poets by synaeresis; cf.: dehinc, deinde, deinceps, deorsum; sometimes contraction takes place, as in debeo, debilis, dego, demo, from dehabeo, de-habilis, de-ago, de-emo.—2.Signif.a.Separation, departure, removal, taking away; off, away, down, out: decedo, demigro, demeto, depromo, descendo, devolvo, derivo, deflecto, etc.; and trop. dedico, denuntio; and in a downward direction, decido, decumbo, deprimo, demergo, delabor, defluo, demitto, desido, desideo, declivis, deculco, degredior, deicio, etc.—b.Cessation, removal of the fundamental idea ( = un-, de-, dis-): dearmo, deartuo, decresco, dedisco, dedecoro, dedignor, dedoceo, denascor, denormo, desum, etc.; and hence direct negation, as in dedecet, deformis, demens, etc.—c.With reference to the terminus of the action: defero, defigo, demitto, etc.; hence also trop., with reference to the extent of the action, to the uttermost, to exhaustion, through. out: debacchor, debello, dedolo, delino, delibuo, etc.: defatigo, delaboro, delasso, etc.; hence freq. a mere strengthening of the fundamental idea, = valde, thoroughly, much: demiror, demitigo, etc.—d.Giving a bad sense to the verb: decipio, delinquo, deludo, derideo, detestor.—e.Rarely, contraction from a broad into a narrow space, together: deligo, devincio. See also Hand Turs. II. p. 183-229. -
18 devotio
dēvōtĭo, ōnis, f. [devoveo].I.A devoting, consecrating.A.Prop.:B.Deciorum devotiones,
the devoting of themselves, Cic. N. D. 3, 6, 15; cf.vitae,
id. Rab. Post. 1 fin.;capitis,
id. Dom. 57; a vow, Vulg. Act. 23, 1. —Transf., fealty, allegiance, devotedness (late Lat.):2.alicujus erga rempublicam, Treb. Poll. Gall. 14: Aquileiensium pro Romanis, Capitol. Maxim. et Balb. 11: quis fortes animat devotio mentes,
Nemes. Cyneg. 83 al. —Hence,(Cf. devotus, P. a. no. B.) In Christian authors, piety, devotion, zeal, Lact. 2, 11 med.:II.inutilis est Deo qui devotione caret,
id. 5, 19, 13; cf.coupled with religio,
Lampr. Heliog. 3.—A cursing, curse, imprecation, execration, Nep. Alcib. 4, 5:III.pilae in quibus devotio fuerit scripta,
id. ib. 6, 5:dissimulata nauseantis devotione,
Petr. 103, 6; v. also Macr. Sat. 3, 9.—Sorcery, enchantment; and concr., a magical formula, incantation, spell, Suet. Calig. 3:B.carmina et devotiones,
id. ib.; Tac. A. 2, 69:devotionibus et veneno peremisse,
id. ib. 3, 13;4, 52: conjugium (i. e. conjugem) principis devotionibus petere,
id. ib. 12, 65 al.—Transf., any form of prayer: devotiones faustae, Ap. M. 11, p. 265, 5. -
19 Diana
Dĭāna (in inscrr. also, DEANA, Orell. 1453; 1462; 1546. Also written Jana, Varr. R. R. 1, 37, 3; cf. Nigid. ap. Macr. S. 1, 9. The i measured long, Cinna ap. Suet. Gramm. 11; Verg. A. 1, 499; Hor. C. 1, 21, 1; cf. Diom. p. 436 P.; hence also, Deiana, Enn. ap. Ap. de Deo Socr.), ae, f. [for Divana, Gr. Diônê for DiWônê; root DI-, DIV-; cf. Gr. Zeus, also Jovis (Diovis), Deus, dies, divus, etc.], orig. an Italian divinity, afterwards regarded as identical with the Gr. Artemis, the daughter of Jupiter and Latona, the sister of Apollo, the virgin moon-goddess (Luna), the patroness of virginity, and the presider over child-birth (in this character she is called Lucina), the chase, and nocturnal incantations (on this account her statues were three-formed, and set up in the trivia), Cic. N. D. 2, 27; 3, 23; Catull. 34; Hor. Od. 3, 22; id. Carm. Sec. 1; 70; Tib. 4, 3, 19; Ov. F. 2, 155; Verg. A. 4, 511 et passim:B.quem urguet iracunda Diana, of an epileptic,
Hor. A. P. 453.—Meton.1. 2.The chase, Mart. Spect. 12 (cf. Verg. A. 11, 582).—II.Derivv.A.Dĭānĭus, a, um, adj., of or belonging to Diana:b.turba,
i. e. dogs, Ov. F. 5, 141; cf.arma,
i. e. hunting equipments, Grat. Cyneg. 253.—Subst., Diānium, ii, n.(α).A place or temple sacred to Diana, Liv. 1, 48; cf. Paul. ex Fest. p. 74, 12 Müll.—(β). B.Dĭānārĭus, a, um, adj., of or belonging to Diana: radix, i. q. artemisia, the plant mug-wort or artemisia, Veg. A. V. 3, 6, 7; 5, 32, 4.—C.Dĭānātĭcus, i, m., a devotee of Diana, Maxim. Taur. ap. Murat. Anecd. Lat. 4, p. 100. -
20 Dianarius
Dĭāna (in inscrr. also, DEANA, Orell. 1453; 1462; 1546. Also written Jana, Varr. R. R. 1, 37, 3; cf. Nigid. ap. Macr. S. 1, 9. The i measured long, Cinna ap. Suet. Gramm. 11; Verg. A. 1, 499; Hor. C. 1, 21, 1; cf. Diom. p. 436 P.; hence also, Deiana, Enn. ap. Ap. de Deo Socr.), ae, f. [for Divana, Gr. Diônê for DiWônê; root DI-, DIV-; cf. Gr. Zeus, also Jovis (Diovis), Deus, dies, divus, etc.], orig. an Italian divinity, afterwards regarded as identical with the Gr. Artemis, the daughter of Jupiter and Latona, the sister of Apollo, the virgin moon-goddess (Luna), the patroness of virginity, and the presider over child-birth (in this character she is called Lucina), the chase, and nocturnal incantations (on this account her statues were three-formed, and set up in the trivia), Cic. N. D. 2, 27; 3, 23; Catull. 34; Hor. Od. 3, 22; id. Carm. Sec. 1; 70; Tib. 4, 3, 19; Ov. F. 2, 155; Verg. A. 4, 511 et passim:B.quem urguet iracunda Diana, of an epileptic,
Hor. A. P. 453.—Meton.1. 2.The chase, Mart. Spect. 12 (cf. Verg. A. 11, 582).—II.Derivv.A.Dĭānĭus, a, um, adj., of or belonging to Diana:b.turba,
i. e. dogs, Ov. F. 5, 141; cf.arma,
i. e. hunting equipments, Grat. Cyneg. 253.—Subst., Diānium, ii, n.(α).A place or temple sacred to Diana, Liv. 1, 48; cf. Paul. ex Fest. p. 74, 12 Müll.—(β). B.Dĭānārĭus, a, um, adj., of or belonging to Diana: radix, i. q. artemisia, the plant mug-wort or artemisia, Veg. A. V. 3, 6, 7; 5, 32, 4.—C.Dĭānātĭcus, i, m., a devotee of Diana, Maxim. Taur. ap. Murat. Anecd. Lat. 4, p. 100.
См. также в других словарях:
cyneg — see cyning … Old to modern English dictionary
RETE — Arachnes inventum, Plin. l. 7. c. 56. qui idem linum Zoelicum ex Hispania illis aptissimum iudicat, l. 19. c. 1. Usus in Venatione maxime: unde Retia Dianae utpote venatricis Deae, statuis olim addita: quemadmodum et venabula, lineae versicolores … Hofmann J. Lexicon universale
séparer — [ separe ] v. tr. <conjug. : 1> • 1314; lat. separare I ♦ 1 ♦ Faire cesser (une chose) d être avec une autre; faire cesser (plusieurs choses) d être ensemble. ⇒ couper, 1. détacher, disjoindre, 1. écarter, isoler. La tête avait été séparée… … Encyclopédie Universelle
VERSICOLOR Linea — inter instrumenta Venationi inservientia, concludebat saltibus feras, vel terrebat apros, vulpes, lupos, ursos, et praecipue cervos: hinc Formido Latinis dicta est. Ovid. l. 5. Fastor. v. 173. Pavidos formidine cervos. In ea alternus plumarum,… … Hofmann J. Lexicon universale
aboi — [ abwa ] n. m. • XIIe; de aboyer 1 ♦ Vx ou littér. Aboiement. « Le soir était tout vibrant d abois de chiens » (F. Mauriac). 2 ♦ Au plur. (Chasse) Les abois, cris de la meute au moment où elle entoure la bête; par ext. situation de la bête ainsi… … Encyclopédie Universelle
sortir — 1. sortir [ sɔrtir ] v. <conjug. : 16> • XIIe; a remplacé issir; p. ê. de 3. sortir, ou du lat. pop. °surctus, class. surrectus, de surgere « jaillir » I ♦ V. intr. SORTIR DE; SORTIR. A ♦ Aller hors d un lieu, du dedans au dehors. 1 ♦ Aller … Encyclopédie Universelle
trolle — 1. trolle [ trɔl ] n. f. • 1655; de troller XIIe, encore dial. trôler « traînasser »; lat. pop. °tragulare, rad. trahere « traîner » ♦ Chasse Manière de chasser au hasard du lancer, après avoir découplé les chiens, si on n a pu détourner le cerf… … Encyclopédie Universelle
trole — ● trolle ou trole nom féminin (latin populaire tragulare, du latin classique trahere, tirer) Manière de chasser au hasard du lancer le chevreuil et le lièvre. ● trolle ou trole (homonymes) nom féminin (latin populaire tragulare, du latin… … Encyclopédie Universelle
trôle — ● trolle ou trole nom féminin (latin populaire tragulare, du latin classique trahere, tirer) Manière de chasser au hasard du lancer le chevreuil et le lièvre. ● trolle ou trole (homonymes) nom féminin (latin populaire tragulare, du latin… … Encyclopédie Universelle
AFRICA — I. AFRICA quae et Libye; Graece dicitur, ab α privativo, et φρίκη horror, quasi sine frigore (ita enim veteres Grammatici nugari amant) una ex tribus orbis terrae partibus, in meridiem vergens, mari Mediterraneo ad arctos, Oceano ad occasum,… … Hofmann J. Lexicon universale
ANGLIA — Insulae Britanniae pars, olim Albion, seu Albania, ab albis rupibus (ur quidam volunt) quae primum illuc navigantibus apparent, sic dicta. Hodie in duaspartes dividitur, Angliam proprie sic dictam, veteribus Lhoegriam, et Cambriam, seu Walliam.… … Hofmann J. Lexicon universale