Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

cyneg

  • 41 Furiae

    fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.
    I.
    Appellatively (only poet. for furor or rabies):

    unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,

    Verg. A. 1, 41:

    ubi concepit furias,

    i. e. became furious, id. ib. 4, 474:

    tauri,

    Mart. 2, 43, 5:

    canum,

    Grat. Cyneg. 392:

    in furias agitantur equae,

    i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:

    auri,

    the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:

    ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,

    in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:

    honestae (Sagunti),

    Stat. S. 4, 6, 84.—

    Of things: tranare sonoras Torrentum furias,

    the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—
    II.
    As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    A.
    Prop.:

    Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,

    Cic. N. D. 3, 18, 46:

    ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,

    id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—
    B.
    Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
    (α).
    Plur.:

    itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,

    Cic. Sull. 27, 76:

    Furiae Catilinae,

    id. Par. 4, 1, 27:

    sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,

    Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:

    his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,

    urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—
    (β).
    Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:

    illa furia ac pestis patriae,

    Cic. Sest. 14, 33;

    of the same,

    id. ib. 17, 39; cf.

    also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,

    id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:

    hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,

    Liv. 21, 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > Furiae

  • 42 furiae

    fŭrĭa, ae, f., and, more commonly, plur.: fŭrĭae, ārum, f. [furo], violent passion, rage, madness, fury.
    I.
    Appellatively (only poet. for furor or rabies):

    unius ob noxam et furias Ajacis Oï_lei,

    Verg. A. 1, 41:

    ubi concepit furias,

    i. e. became furious, id. ib. 4, 474:

    tauri,

    Mart. 2, 43, 5:

    canum,

    Grat. Cyneg. 392:

    in furias agitantur equae,

    i. e. furious, ardent desire, Ov. A. A. 2, 478; Verg. G. 3, 244; Prop. 4 (5), 4, 68:

    auri,

    the fierce greediness for gold, Sil. 2, 500:

    ergo omnis furiis surrexit Etruria justis,

    in just fury, just wrath, Verg. A. 8, 494:

    honestae (Sagunti),

    Stat. S. 4, 6, 84.—

    Of things: tranare sonoras Torrentum furias,

    the wild raging, roaring, Claud. III. Cons. Hon. 45.—
    II.
    As a nom. prop.: Fŭrĭae, the three goddesses of vengeance (Allecto, Megaera, and Tisiphone), the Furies (syn.: Dirae, Eumenides).
    A.
    Prop.:

    Furiae deae sunt speculatrices, credo, et vindices facinorum et scelerum,

    Cic. N. D. 3, 18, 46:

    ut eos agitent insectenturque Furiae, non ardentibus taedis, sicut in fabulis sed angore conscientiae,

    id. Leg. 1, 14, 40; cf. id. Rosc. Am. 24, 66 sq.; id. Pis. 20, 46; Auct. ap. Quint. 9, 3, 47; Verg. A. 3, 331; Hor. S. 2, 3, 135; 1, 8, 45 al.—
    B.
    Transf., in gen., avenging spirits, tormenting spirits.
    (α).
    Plur.:

    itaque eos non ad perficiendum scelus sed ad luendas rei publicae poenas furiae quaedam incitaverunt,

    Cic. Sull. 27, 76:

    Furiae Catilinae,

    id. Par. 4, 1, 27:

    sceleratum vicum vocant, quo amens, agitantibus furiis sororis ac viri, Tullia per patris corpus carpentum egisse fertur,

    Liv. 1, 48, 7; cf. id. 1, 59 fin.; 40, 10, 1:

    his muliebribus instinctus furiis Tarquinius circumire et prensare patres, etc.,

    urged on by this female tormenting spiril, this fury of a woman, id. 1, 47, 7.—
    (β).
    Sing., applied to persons who are furious or who are plotting mischief, a fury. —So of Clodius:

    illa furia ac pestis patriae,

    Cic. Sest. 14, 33;

    of the same,

    id. ib. 17, 39; cf.

    also: illa furia muliebrium religionum, qui non pluris fecerat Bonam Deam quam tres sorores,

    id. Fam. 1, 9, 15; id. Q. Fr. 3, 1, 4; Hor. S. 2, 3, 141:

    hunc juvenem (i. e. Hannibalem) tamquam furiam facemque hujus belli odi ac detestor,

    Liv. 21, 10, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > furiae

  • 43 galera

    gălērum, i, n. (also gălērus, i, m., Verg. A. 7, 688: gălēra, ae, f., C. Gracch. in Charis. p. 61 P.) [galea], a helmet-like covering for the head, made of undressed skin, the Gr. kuneê, a cap, bonnet, hat (cf.: pileus, petasus, apex).
    I.
    Lit.: flamen Dialis solus album habet galerum, Varr. ap. Gell. 10, 15, 32; so of a priest's cap, App. Mag. p. 288; cf.:

    Suetonius tria genera pileorum dixit, quibus sacerdotes utuntur, apicem, tutulum, galerum... galerum pileum ex pelle hostiae caesae,

    Serv. Verg. A. 2, 683:

    fulvosque lupi de pelle galeros Tegmen habent capiti,

    Verg. A. 7, 688 (galerus est genus pilei, quod Fronto genere neutro dicit hoc galerum, Serv. ad h. l.); so Verg. M. 121; Suet. Ner. 26; Grat. Cyneg. 340; Calp. Ecl. 1, 7; Juv. 8, 208; Stat. Th. 1, 305. —
    II.
    Transf.
    A.
    A kind of peruke, Suet. Ner. 26 Ruhnk.; Juv. 6, 120.—
    B.
    A rose-bud, Aus. Idyll. 14, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > galera

  • 44 galerum

    gălērum, i, n. (also gălērus, i, m., Verg. A. 7, 688: gălēra, ae, f., C. Gracch. in Charis. p. 61 P.) [galea], a helmet-like covering for the head, made of undressed skin, the Gr. kuneê, a cap, bonnet, hat (cf.: pileus, petasus, apex).
    I.
    Lit.: flamen Dialis solus album habet galerum, Varr. ap. Gell. 10, 15, 32; so of a priest's cap, App. Mag. p. 288; cf.:

    Suetonius tria genera pileorum dixit, quibus sacerdotes utuntur, apicem, tutulum, galerum... galerum pileum ex pelle hostiae caesae,

    Serv. Verg. A. 2, 683:

    fulvosque lupi de pelle galeros Tegmen habent capiti,

    Verg. A. 7, 688 (galerus est genus pilei, quod Fronto genere neutro dicit hoc galerum, Serv. ad h. l.); so Verg. M. 121; Suet. Ner. 26; Grat. Cyneg. 340; Calp. Ecl. 1, 7; Juv. 8, 208; Stat. Th. 1, 305. —
    II.
    Transf.
    A.
    A kind of peruke, Suet. Ner. 26 Ruhnk.; Juv. 6, 120.—
    B.
    A rose-bud, Aus. Idyll. 14, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > galerum

  • 45 galerus

    gălērum, i, n. (also gălērus, i, m., Verg. A. 7, 688: gălēra, ae, f., C. Gracch. in Charis. p. 61 P.) [galea], a helmet-like covering for the head, made of undressed skin, the Gr. kuneê, a cap, bonnet, hat (cf.: pileus, petasus, apex).
    I.
    Lit.: flamen Dialis solus album habet galerum, Varr. ap. Gell. 10, 15, 32; so of a priest's cap, App. Mag. p. 288; cf.:

    Suetonius tria genera pileorum dixit, quibus sacerdotes utuntur, apicem, tutulum, galerum... galerum pileum ex pelle hostiae caesae,

    Serv. Verg. A. 2, 683:

    fulvosque lupi de pelle galeros Tegmen habent capiti,

    Verg. A. 7, 688 (galerus est genus pilei, quod Fronto genere neutro dicit hoc galerum, Serv. ad h. l.); so Verg. M. 121; Suet. Ner. 26; Grat. Cyneg. 340; Calp. Ecl. 1, 7; Juv. 8, 208; Stat. Th. 1, 305. —
    II.
    Transf.
    A.
    A kind of peruke, Suet. Ner. 26 Ruhnk.; Juv. 6, 120.—
    B.
    A rose-bud, Aus. Idyll. 14, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > galerus

  • 46 Geloni

    Gĕlōni, ōrum, m., = Gelônoi, a Scythian people, on the Borysthenes, in the modern Ukraine, Mel. 2, 1, 13; Plin. 4, 12, 26, § 88; Verg. G. 2, 115; id. A. 8, 725; Hor. C. 2, 9, 23; 2, 20, 19; 3, 4, 35.—In sing.: Gĕlō-nus, i, m., the Gelonian, collect., Verg. G. 3, 461.—
    II.
    Deriv.: Gĕlōnus, a, um, adj., of or belonging to the Geloni, Gelonian:

    canes,

    Grat. Cyneg. 195.

    Lewis & Short latin dictionary > Geloni

  • 47 Gelonus

    Gĕlōni, ōrum, m., = Gelônoi, a Scythian people, on the Borysthenes, in the modern Ukraine, Mel. 2, 1, 13; Plin. 4, 12, 26, § 88; Verg. G. 2, 115; id. A. 8, 725; Hor. C. 2, 9, 23; 2, 20, 19; 3, 4, 35.—In sing.: Gĕlō-nus, i, m., the Gelonian, collect., Verg. G. 3, 461.—
    II.
    Deriv.: Gĕlōnus, a, um, adj., of or belonging to the Geloni, Gelonian:

    canes,

    Grat. Cyneg. 195.

    Lewis & Short latin dictionary > Gelonus

  • 48 germen

    germen, ĭnis, n. [Sanscr. root grabh-, grah-, to conceive; garbh-as, child; whence, brephos (for grephos), germanus, perh. gremium], a sprig, offshoot, sprout, bud ( poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Lit.:

    huc aliena ex arbore germen Includunt,

    Verg. G. 2, 76:

    serotino germine malus, tardissimo suber,

    Plin. 16, 25, 41, § 98; Vulg. Deut. 11, 17 et saep.—In plur.:

    inque novos soles audent se germina tuto Credere,

    Verg. G. 2, 332; Plin. 18, 10, 21, § 94:

    auctumni maturet germina Virgo,

    fruits, Claud. Laud. Stil. 2, 465:

    impleratque uterum generoso germine,

    fœtus, embryo, Ov. M. 9, 280; so,

    celsa Tonantis,

    i. e. daughter, Claud. Rapt. Pros. 2, 76:

    servile,

    Just. 18, 3 fin.; and of puppies, whelps, Nemes. Cyneg. 155.—
    B.
    Transf.:

    cara maris,

    i. e. precious stones, Claud. Ep. ad Ser. 14:

    frontis,

    i. e. a horn, id. Rapt. Pros. 1, 129.—
    II.
    Trop., a germ:

    rabies unde illaec germina surgunt,

    Lucr. 4, 1083:

    germen ab aethere trahere,

    origin, Prud. Cath. 10, 32: germine nobilis Eulalia, id. steph. 3, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > germen

  • 49 gravedo

    grăvēdo, ĭnis, f. [gravis].
    I.
    Heaviness of the limbs, cold in the head, catarrh:

    quasi gravedo profluat,

    Plaut. As. 4, 1, 51; Cels. 4, 2, 4; Cic. Att. 10, 16, 6; 16, 14, 4; Cat. 44, 13; Plin. 23, 1, 6, § 10; 25, 13, 94, § 150; 30, 4, 11, § 31.—In plur., Cels. 1, 2; of heaviness in the head produced by intoxication:

    ad crapulae gravedines,

    Plin. 20, 13, 51, § 136.—
    II.
    Pregnancy, Nemes. Cyneg. 132.

    Lewis & Short latin dictionary > gravedo

  • 50 Helice

    hĕlĭcē, ēs, f., = helikê (a winding).
    I.
    A kind of slender, flexible willow, Plin. 16, 37, 69, § 177.—
    II.
    As nom. propr.: Hĕlĭcē.
    A.
    The constellation of the Great Bear, Cic. Ac. 2, 20, 66; Ov. F. 3, 108; Val. Fl. 1, 17.— Transf., the North, Grat. Cyneg. 55; Sen. Herc. Oet. 1539.—
    B.
    A maritime town of Achaia, swallowed up by the sea, Ov. M. 15, 293; Plin. 2, 92, 94, § 206; Sen. Q. N. 6, 23, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Helice

  • 51 helice

    hĕlĭcē, ēs, f., = helikê (a winding).
    I.
    A kind of slender, flexible willow, Plin. 16, 37, 69, § 177.—
    II.
    As nom. propr.: Hĕlĭcē.
    A.
    The constellation of the Great Bear, Cic. Ac. 2, 20, 66; Ov. F. 3, 108; Val. Fl. 1, 17.— Transf., the North, Grat. Cyneg. 55; Sen. Herc. Oet. 1539.—
    B.
    A maritime town of Achaia, swallowed up by the sea, Ov. M. 15, 293; Plin. 2, 92, 94, § 206; Sen. Q. N. 6, 23, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > helice

  • 52 Her

    1.
    ēr, ēris, m. [chêr], a hedgehog, Nemes. Cyneg. 57.
    2.
    Er ( Her), Eris, m., a Pamphylian, who, according to legend (cited in Plato Polit. 10, 12, p. 626), rose from the dead, Cic. Rep. 6, 3; 6 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > Her

  • 53 ichneumon

    ichneumon, ŏnis, m., = ichneumôn.
    I.
    An animal which tracks the crocodile and destroys its eggs; the Egyptian rat or ichneumon, Plin. 8, 24, 35, § 88; 8, 25, 37, § 90 sq.; Cic. N. D. 1, 36, 101; Mart. 7, 87, 5; Nemes. Cyneg. 54.—
    II.
    An insect, the ichneumon-fly, Sphex sabulosus, Linn.; Plin. 10, 74, 95, § 294; 11, 21, 24, § 72.

    Lewis & Short latin dictionary > ichneumon

  • 54 ignicomus

    ignĭcŏmus, a, um, adj. [id.], fieryhaired:

    sol,

    Aus. Ep. 7, 9:

    leo,

    Nemes. Cyneg. 214; cf. preced. art.

    Lewis & Short latin dictionary > ignicomus

  • 55 ingero

    in-gĕro, gessi, gestum, 3, v. a. ( imper. inger for ingere, Cat. 27, 2), to carry, pour, throw, or put into, in, or upon a place.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    aquam ingere,

    Plaut. Ps. 1, 2, 24:

    ligna foco,

    Tib. 2, 1, 22:

    quicquid vini oleique erat, oribus ingerebatur,

    Curt. 7, 5, 7:

    e puteis aquam in salinas,

    Plin. 31, 7, 39, § 81.—
    B.
    Esp.
    1.
    Ingerere se, to betake one ' s self or rush to any place:

    ubi confertissimos hostes pugnare conspexisset, eo se semper ingerebat,

    Just. 11, 14, 5:

    se morti obviam,

    Sen. Herc. Fur. 1032; cf.: se oculis, to offer one ' s self to, Just. 18, 7, 9:

    sese periclis,

    Sil. 10, 5.—
    2.
    To inflict upon, execute, apply:

    supplicia,

    Sen. Med. 461:

    pugnos alicui in ventrem,

    to deal blows, Ter. Phorm. 5, 8, 95: verbera, Curt. 6, 11, 8:

    manus capiti,

    Sen. Ep. 99 med.
    3.
    Of weapons, to press upon, thrust into:

    ensem viris,

    Val. Fl. 6, 230:

    hastas in tergum fugientibus,

    Verg. A. 9, 763:

    saxa in subeuntes,

    Liv. 2, 65, 4:

    sagittas et jacula,

    id. 36, 18, 5:

    missilia in propugnantes,

    Curt. 4, 3, 15; 4, 4, 13.—
    4.
    To bring, give, or present to one:

    saginandis anseribus polentae duas partes, et furfuris quatuor ingerunt,

    Pall. 1, 30:

    mihi nova pocula,

    Nemes. Cyneg. 5.— Absol.:

    aqua frigida ingesta sistitur sanguis,

    administered internally, Plin. 31, 3, 23, § 40.—
    5.
    To bring, throw, heap, or put upon a person or thing:

    ut Cassandreus, saucius ingestā contumuleris humo,

    Ov. Ib. 460:

    vasta giganteis ingesta est insula membris,

    id. M. 5, 346:

    adeps pastillis ingestus,

    Plin. 30, 13, 38, § 112:

    stercus vitibus,

    Col. 2, 16, 8:

    summis ingestum montibus Aepy,

    Stat. Th. 4, 180:

    facies ingesta sopori,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 81:

    ingesta vincula unguibus,

    id. B. Gild. 365:

    supplicia,

    Sen. Med. 461. —
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., of language.
    1.
    To pour forth, to pour out against:

    convicia alicui,

    Hor. S. 1, 5, 12:

    contumelias,

    Tac. A. 1, 39:

    vocis verborumque quantum voletis,

    Liv. 3, 68, 4. —
    2.
    To mention, repeat, keep saying:

    auctorem suum ingerit et inculcat,

    Sen. Ben. 1, 12:

    ingerebat lentissima voce, Carpe, Carpe,

    Petr. 36; Sen. Ben. 7, 22, 2:

    omnia mala ingerebat,

    Plaut. Men. 5, 1, 17:

    voces quae plerumque verae et graves coram ingerebantur,

    Tac. A. 4, 42:

    a tribunis eadem ingerebantur,

    id. H. 4, 78.—
    B.
    In partic.
    1.
    To obtrude, press, or force upon one:

    ne recusanti quidem amicitiam suam ingerere destitit,

    Suet. Vit. Hor. p. 297 Roth:

    nomina liberis,

    Tac. Or. 7; cf. id. A. 1, 72:

    filium filiamque orbis senibus,

    Petr. 140:

    omnia imperia recusanti,

    Just. 6, 8:

    ingerebat iste Artemidorum,

    Cic. Verr. 2, 3, 28, § 69:

    his se ingerit (Fortuna),

    presses her favors, Juv. 6, 609:

    veritatis tanta vis est ut nemo... qui non videat ingerentem se oculis divinam claritatem,

    Lact. 1, 5, 2:

    nomen patris patriae a populo saepius ingestum repudiavit,

    pressed upon him, Tac. A. 1, 72.—
    2.
    To heap up:

    scelus sceleri,

    Sen. Thyest. 731.

    Lewis & Short latin dictionary > ingero

  • 56 jungo

    jungo, nxi, nctum, 3, v. a. [Sanscr. jug, junagmi, to unite; juk, joined; Goth. juk; O. H. Germ. joh, joch; Gr. zug, zeugnumi, zugos, zugon], to join or unite together, connect, attach, fasten, yoke, harness.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    1.
    With acc.:

    Narcissum et florem anethi,

    Verg. E. 2, 48:

    pontes et propugnacula,

    id. A. 9, 170:

    nemoris carentia sensu robora,

    Claud. B. G. 17:

    gradus,

    to close the ranks, Sil. 4, 372:

    montes,

    to heap up, Val. Fl. 1, 198:

    ostia,

    to shut, Juv. 9, 105; cf.:

    junctas quatere fenestras,

    Hor. C. 1, 25, 1:

    oscula,

    to exchange, Ov. M. 2, 357; cf. id. Am. 2, 5, 59; Petr. 67:

    da jungere dextram,

    to clasp, Verg. A. 6, 697:

    cur dextrae jungere dextram non datur,

    id. ib. 1, 408; cf.:

    quas junximus hospitio dextras,

    id. ib. 3, 83;

    11, 165: duos sinus,

    Plin. 5, 29, 31, § 116:

    juncto ponte milites transmittit,

    Tac. A. 1, 49.—So with abl. of means or manner:

    Ticinum ponte,

    to span, Liv. 21, 45, 1:

    amnem ponte,

    Plin. 5, 24, 21, § 86:

    ratibus flumen,

    to bridge, Liv. 21, 47, 2; cf.:

    qui biduo vix locum rate jungendo flumini inventum tradunt,

    id. 21, 47, 6:

    eo omnia vallo et fossa,

    id. 38, 4, 6:

    plumbum nigrum albo,

    Plin. 33, 5, 30, § 94; cf.:

    nam calamus cera jungitur,

    Tib. 2, 5, 32:

    illos defendit numerus junctaeque umbone phalanges,

    Juv. 2, 46:

    erga juncta est mihi foedere dextra,

    Verg. A. 8, 169:

    Pompei acies junxerat in seriem nexis umbonibus arma,

    Luc. 7, 453. —
    2.
    With dat. of indir. object:

    hoc opus ad turrim hostium admovent, ut aedificio jungatur,

    Caes. B. C. 2, 10 fin.:

    humano capiti cervicem equinam,

    Hor. A. P. 2:

    mortua corpora vivis,

    Verg. A. 8, 485; cf.:

    his tignis contraria duo juncta,

    Caes. B. G. 3, 17, 5:

    se Romanis,

    Liv. 24, 49, 1:

    exercitum sibi,

    Vell. 2, 80, 1:

    socia arma Rutulis,

    Liv. 1, 2, 3:

    victores Germani juncturi se Pannoniis,

    Suet. Tib. 17:

    cervicem meam amplexui,

    Petr. 86 dub. (Büch., vinxit amplexu):

    dextra dextrae jungitur,

    Ov. M. 6, 447; cf. Verg. A. 1, 408 supra:

    aeri aes plumbo fit uti jungatur ab albo,

    Lucr. 6, 1079:

    juncta est vena arteriis,

    Cels. 2, 10:

    Comius incensum calcaribus equum jungit equo Quadrati,

    drives against, Hirt. B. C. 8, 48.—
    3.
    With inter se:

    tigna bina inter se,

    Caes. B. G. 3, 17, 3:

    maxime autem corpora inter se juncta permanent, cum, etc.,

    Cic. N. D. 2, 45, 115:

    disparibus calamis inter se junctis,

    Ov. M. 1, 712:

    saltus duo alti inter se juncti,

    Liv. 9, 2, 7.—
    4.
    With cum:

    cum Bruto Cassioque vires suas,

    Vell. 2, 65, 1:

    legiones se cum Caesare juncturae,

    id. 2, 110, 1:

    erat cum pede pes junctus,

    Ov. M. 9, 44:

    lecto mecum junctus in uno,

    id. H. 13, 117:

    digitis medio cum pollice junctis,

    id. F. 5, 433:

    lingua cum subjecta parte juncta est,

    Cels. 7, 12, 4.—
    B.
    Esp.
    1.
    To harness, yoke, attach.
    (α).
    Of animals: angues ingentes alites juncti jugo, Pac. ap. Cic. Inv. 1, 19, 27 (Trag. v. 397 Rib.):

    junge pares,

    i. e. in pairs, Verg. G. 3, 169; Grat. Cyneg. 263:

    nec jungere tauros norant,

    Verg. A. 8, 316:

    currus et quatuor equos,

    id. G. 3, 114:

    grypes equis,

    id. E. 8, 27 Forbig.:

    curru jungit Halaesus Equos,

    id. A. 7, 724:

    leones ad currum,

    Plin. 8, 16, 21, § 54:

    mulis e proximo pistrino ad vehiculum junctis,

    Suet. Caes. 31.—
    (β).
    Of a vehicle (rare):

    reda equis juncta,

    Cic. Att. 6, 1, 25:

    neve (mulier) juncto vehiculo veheretur,

    Liv. 34, 1, 3:

    juncta vehicula, pleraque onusta, mille admodum capiuntur,

    id. 42, 65, 3. —
    2.
    Of wounds, etc., to join, bring together, unite, heal:

    ego vulnera doctum jungere Etiona petam,

    Stat. Th. 10, 733:

    parotidas suppuratas,

    Scrib. Comp. 206:

    oras (tumoris),

    Cels. 7, 17, 1:

    oras vulneris,

    id. 5, 4, 23 al. —
    3.
    Of lands, territories, etc.:

    juncta pharetratis Sarmatis ora Getis,

    adjoining, Ov. Tr. 4, 10, 110; cf.:

    juncta Aquilonibus Arctos,

    id. M. 2, 132:

    quibus (campis) junctae paludes erant,

    Front. Strat. 2, 5, 6; Vell. 2, 110, 4:

    fundos Apuliae,

    to add, join to, Petr. 77:

    longos jungere fines agrorum,

    Luc. 1, 167.—
    4.
    To connect in time, cause to follow immediately:

    cum diei noctem pervigilem junxisset,

    Just. 12, 13, 7:

    somnum morti,

    Petr. 79:

    vidit hic annus Ventidium consularem praetextam jungentem praetoriae,

    Vell. 2, 65, 3:

    nulla natio tam mature consino belli bellum junxit,

    id. 2, 110, 5:

    junge, puer, cyathos, atque enumerare labora,

    Stat. S. 1, 5, 10:

    laborem difficilius est repetere quam jungere,

    to resume than to continue, Plin. Ep. 4, 9, 10.—So of pronunciation:

    si jungas (opp. interpunctis quibusdam),

    Quint. 9, 4, 108.—
    5.
    Milit. t. t., of troops, an army, etc., to join, unite:

    cum juncti essent,

    Liv. 25, 35; 25, 37:

    exercitum Pompei sibi,

    Vell. 2, 80, 1:

    junctis exercitious,

    Vell. 2, 113, 1:

    cum collegae se junxisset,

    Front. Strat. 1, 1, 9; so,

    exercitum,

    id. ib. 1, 2, 9:

    Ajacem naves suas Atheniensibus junxisse,

    Quint. 5, 11, 40.—
    6.
    To add, give in addition:

    commoda praeterea jungentur multa caducis,

    Juv. 9, 89.—
    7.
    In mal. part.:

    corpora,

    Ov. M. 10, 464:

    turpia corpora,

    id. H. 9, 134: tu mihi juncta toro, id. F. 3, 511; id. R. Am. 408:

    si jungitur ulla Ursidio,

    Juv. 6, 41; 6, 448; cf.

    Venerem,

    Tib. 1, 9, 76; Ov. H. 353; id. R. Am. 407.
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., of abstract things, to bring together, join, unite:

    cum hominibus nostris consuetudines, amicitias, res rationesque jungebat,

    Cic. Deiot. 9, 27:

    omnem naturam, quae non solitaria sit... sed cum alio juncta atque conexa, etc.,

    id. N. D. 2, 11, 29:

    an virtus et voluptas inter se jungi copularique possint,

    id. de Or. 1, 51, 122:

    sapientiam junctam habere eloquentiae,

    id. ib. 3, 35, 142:

    indignationem conquestioni,

    id. Inv. 2, 11, 36:

    insignis improbitas et scelere juncta,

    id. de Or. 2, 58, 237:

    plura crimina junguntur,

    are combined, Quint. 4, 4, 5.—
    B.
    Esp.
    1.
    Of persons, to join, unite, bring together, associate, in love, marriage, relationship, etc.:

    cum impari,

    Liv. 1, 46:

    cum pare,

    Ov. F. 4, 98:

    alicujus filiam secum matrimonio,

    Curt. 5, 3, 12:

    si tibi legitimis pactam junctamque tabellis non es amaturus,

    Juv. 6, 200:

    juncta puella viro,

    Ov. A. A. 1, 682; id. Tr. 2, 284. —Of animals, etc.:

    Appulis jungentur capreae lupis,

    Hor. C. 1, 33, 8:

    variis albae junguntur columbac,

    Ov. H. 15, 37:

    unaque nos sibi operā amicos junget,

    Ter. Hec. 5, 2, 32:

    ut quos certus amor junxit,

    Ov. M. 4, 156:

    amicos,

    Hor. S. 1, 3, 54:

    Geminum mecum tua in me beneficia junxerunt,

    Plin. Ep. 10, 26, 1:

    puer puero junctus amicitia,

    Ov. P. 4, 3, 12.—Esp., of a treaty, alliance, etc.:

    si populus Romanus foedere jungeretur regi,

    Liv. 26, 24; Just. 15, 4, 24. —
    2.
    Of things, to make by joining, enter into:

    pacem cum Aenea, deinde adfinitatem,

    Liv. 1, 1:

    nova foedera,

    id. 7, 30:

    cum Hispanis amicitiam,

    Just. 43, 5, 3:

    societatem cum eo metu potentiae ejus,

    id. 22, 2, 6:

    foedus cum eo amicitiamque,

    Liv. 24, 48; 23, 33:

    juncta societas Hannibali,

    id. 24, 6:

    foedera,

    id. 7, 30:

    jungendae societatis gratia,

    Just. 20, 4, 2.—
    3.
    Of words, etc., to join, unite.
    (α).
    Esp., gram. t. t.: verba jungere, to make by joining, to compound:

    jungitur verbum ex corrupto et integro, ut malevolus,

    Quint. 1, 5, 68:

    in jungendo aut in derivando,

    id. 8, 3, 31; so,

    juncta verba,

    Cic. Or. 56, 186; id. Part. Or. 15, 53.—
    (β).
    To connect so as to sound agreeably:

    quantum interest... verba eadem qua compositione vel in textu jungantur vel in fine claudantur,

    Quint. 9, 4, 15.—Hence, P. a.: junc-tus, a, um, joined, united, connected, associated:

    in opere male juncto,

    Quint. 12, 9, 17.— Comp.:

    causa fuit propior et cum exitu junctior,

    Cic. Fat. 16, 36.— Sup.:

    junctissimus illi comes,

    most attached, Ov. M. 5, 69:

    principum prosperis et alii fruantur: adversae ad junctissimos pertineant,

    their nearest of kin, Tac. H. 4, 52.

    Lewis & Short latin dictionary > jungo

  • 57 labes

    1.
    lābes, is (abl. labi for labe, Lucr. 5, 930), f. [1. lābor], a fall, falling down, sinking in.
    I.
    Lit. (rare but class.):

    dare labem,

    Lucr. 2, 1145:

    motus terrae Rhodum... gravi ruinarum labe concussit,

    Just. 30, 4, 3:

    tantos terrae motus in Italia factos esse, ut multis locis labes factae sint terraeque desederint,

    subsidences of the earth, Cic. Div. 1, 35, 78; cf.:

    labes agri,

    id. ib. 1, 43, 97:

    terrae,

    Liv. 42, 15; so absol.:

    si labes facta sit, omnemque fructum tulerit,

    Dig. 19, 2, 15, § 2:

    labes imbris e caelo,

    Arn. 5, 185.—
    II.
    Transf.
    A.
    A fall, stroke, ruin, destruction:

    hinc mihi prima mali labes,

    the first blow of misfortune, Verg. A. 2, 97:

    haec prima mali labes, hoc initium impendentis ruinae fuit,

    Just. 17, 1, 5: metuo legionibu' labem, Enn. ap. Diom. p. 378 P. (Ann. v. 283 Vahl.):

    quanta pernis pestis veniet, quanta labes larido,

    Plaut. Capt. 4, 3, 3:

    innocentiae labes ac ruina,

    Cic. Fl. 10, 24:

    labes in tabella,

    id. Lael. 12, 41:

    regnorum labes,

    Val. Fl. 5, 237.—
    B.
    Meton., ruin, destruction; of a dangerous person, one who causes ruin:

    (Verres) labes atque pernicies provinciae Siciliae,

    Cic. Verr. 1, 1, 2: labes popli, Plant. Pers. 3, 3, 4.—Of a bad law:

    labes atque eluvies civitatis,

    Cic. Dom. 20, 53.—
    2.
    In partic., the falling sickness, epilepsy, Ser. Samm. 57, 1018.—

    Hence, in gen.,

    disease, sickness, Grat. Cyneg. 468.
    2.
    lābes, is, f. [Gr. lôbê, lôbeuô; cf. Curt. Griech. Etym. p. 372]. a spot, blot, stain, blemish, defect.
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose):

    tractata notam labemque remittunt Atramenta,

    Hor. Ep. 2, 1, 235:

    sine labe toga,

    Ov. A. A. 1, 514:

    purum et sine labe salinum,

    Pers. 3, 25:

    victima labe carens,

    Ov. M. 15, 130:

    aliqua corporis labe insignis,

    Suet. Aug. 38: item quae (virgo) lingua debili sensuve aurium deminuta, aliave qua corporis labe insignita sit, Gell. 1, 12, 3.—
    II.
    Trop., a stain, blot, stigma, disgrace, discredit: labes macula in vestimento dicitur, et deinde metaphorikôs transfertur in homines vituperatione dignos, Paul. ex Fest. p. 121 Müll. (freq. and class.):

    animi labes nec diuturnitate evanescere, nec amnibus ullis elui potest,

    Cic. Leg. 2, 10, 24:

    saeculi labes atque macula,

    id. Balb. 6, 15:

    labem alicujus dignitati aspergere,

    a stain, disgrace, id. Vatin. 6, 15:

    labem alicui inferre,

    id. Cael. 18, 42:

    famae non sine labe meae,

    Prop. 4 (5), 8, 20:

    domus sine labe,

    Juv. 14, 69:

    vita sine labe peracta,

    Ov. P. 2, 7, 49:

    abolere labem prioris ignominiae,

    Tac. H. 3, 24:

    donec longa dies... concretam eximit labem, purumque relinquit sensum,

    Verg. A. 6, 746. —Of an immoral custom:

    dedit hanc contagio labem,

    Juv. 2, 78.— Plur.:

    conscientiae labes habere,

    Cic. Off. 3, 21, 85:

    peccatorum labibus inquinati,

    Lact. 4, 26; id. Ira Dei, 19.—
    b.
    Meton. (abstr. pro concreto), a disgrace, i. e. a good-for-nothing fellow, a wretch:

    habeo quem opponam labi illi atque caeno,

    Cic. Sest. 8, 20:

    caenum illud ac labes,

    id. ib. 11, 26.

    Lewis & Short latin dictionary > labes

  • 58 maelis

    1.
    mēles ( maeles) and mēlis ( mae-lis), is, f., a marten or badger, Varr. R. R. 3, 12, 3; Plin. 8, 38, 58, § 138; Grat. Cyneg. 340.
    2.
    Mĕles, ētis, m., Melês, a river in Ionia, near Smyrna, on the banks of which, it is said, Homer was born, Plin. 5, 29, 31, § 118; Stat. S. 2, 7, 33; 3, 3, 60.—Hence,
    A.
    Mĕlētēus, a, um, adj., Meletean, poet. for Homeric:

    chartae,

    Tib. 4, 1, 200.—
    B.
    Mĕ-lētīnus, a, um, adj., Meletine:

    deae,

    dwelling at Meles, Ov. F. 4, 236.
    3.
    Mĕles, ium, f. plur., a village in the Samnite territory, Liv. 27, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > maelis

  • 59 meles

    1.
    mēles ( maeles) and mēlis ( mae-lis), is, f., a marten or badger, Varr. R. R. 3, 12, 3; Plin. 8, 38, 58, § 138; Grat. Cyneg. 340.
    2.
    Mĕles, ētis, m., Melês, a river in Ionia, near Smyrna, on the banks of which, it is said, Homer was born, Plin. 5, 29, 31, § 118; Stat. S. 2, 7, 33; 3, 3, 60.—Hence,
    A.
    Mĕlētēus, a, um, adj., Meletean, poet. for Homeric:

    chartae,

    Tib. 4, 1, 200.—
    B.
    Mĕ-lētīnus, a, um, adj., Meletine:

    deae,

    dwelling at Meles, Ov. F. 4, 236.
    3.
    Mĕles, ium, f. plur., a village in the Samnite territory, Liv. 27, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > meles

  • 60 Meletinus

    1.
    mēles ( maeles) and mēlis ( mae-lis), is, f., a marten or badger, Varr. R. R. 3, 12, 3; Plin. 8, 38, 58, § 138; Grat. Cyneg. 340.
    2.
    Mĕles, ētis, m., Melês, a river in Ionia, near Smyrna, on the banks of which, it is said, Homer was born, Plin. 5, 29, 31, § 118; Stat. S. 2, 7, 33; 3, 3, 60.—Hence,
    A.
    Mĕlētēus, a, um, adj., Meletean, poet. for Homeric:

    chartae,

    Tib. 4, 1, 200.—
    B.
    Mĕ-lētīnus, a, um, adj., Meletine:

    deae,

    dwelling at Meles, Ov. F. 4, 236.
    3.
    Mĕles, ium, f. plur., a village in the Samnite territory, Liv. 27, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Meletinus

См. также в других словарях:

  • cyneg — see cyning …   Old to modern English dictionary

  • RETE — Arachnes inventum, Plin. l. 7. c. 56. qui idem linum Zoelicum ex Hispania illis aptissimum iudicat, l. 19. c. 1. Usus in Venatione maxime: unde Retia Dianae utpote venatricis Deae, statuis olim addita: quemadmodum et venabula, lineae versicolores …   Hofmann J. Lexicon universale

  • séparer — [ separe ] v. tr. <conjug. : 1> • 1314; lat. separare I ♦ 1 ♦ Faire cesser (une chose) d être avec une autre; faire cesser (plusieurs choses) d être ensemble. ⇒ couper, 1. détacher, disjoindre, 1. écarter, isoler. La tête avait été séparée… …   Encyclopédie Universelle

  • VERSICOLOR Linea — inter instrumenta Venationi inservientia, concludebat saltibus feras, vel terrebat apros, vulpes, lupos, ursos, et praecipue cervos: hinc Formido Latinis dicta est. Ovid. l. 5. Fastor. v. 173. Pavidos formidine cervos. In ea alternus plumarum,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • aboi — [ abwa ] n. m. • XIIe; de aboyer 1 ♦ Vx ou littér. Aboiement. « Le soir était tout vibrant d abois de chiens » (F. Mauriac). 2 ♦ Au plur. (Chasse) Les abois, cris de la meute au moment où elle entoure la bête; par ext. situation de la bête ainsi… …   Encyclopédie Universelle

  • sortir — 1. sortir [ sɔrtir ] v. <conjug. : 16> • XIIe; a remplacé issir; p. ê. de 3. sortir, ou du lat. pop. °surctus, class. surrectus, de surgere « jaillir » I ♦ V. intr. SORTIR DE; SORTIR. A ♦ Aller hors d un lieu, du dedans au dehors. 1 ♦ Aller …   Encyclopédie Universelle

  • trolle — 1. trolle [ trɔl ] n. f. • 1655; de troller XIIe, encore dial. trôler « traînasser »; lat. pop. °tragulare, rad. trahere « traîner » ♦ Chasse Manière de chasser au hasard du lancer, après avoir découplé les chiens, si on n a pu détourner le cerf… …   Encyclopédie Universelle

  • trole — ● trolle ou trole nom féminin (latin populaire tragulare, du latin classique trahere, tirer) Manière de chasser au hasard du lancer le chevreuil et le lièvre. ● trolle ou trole (homonymes) nom féminin (latin populaire tragulare, du latin… …   Encyclopédie Universelle

  • trôle — ● trolle ou trole nom féminin (latin populaire tragulare, du latin classique trahere, tirer) Manière de chasser au hasard du lancer le chevreuil et le lièvre. ● trolle ou trole (homonymes) nom féminin (latin populaire tragulare, du latin… …   Encyclopédie Universelle

  • AFRICA — I. AFRICA quae et Libye; Graece dicitur, ab α privativo, et φρίκη horror, quasi sine frigore (ita enim veteres Grammatici nugari amant) una ex tribus orbis terrae partibus, in meridiem vergens, mari Mediterraneo ad arctos, Oceano ad occasum,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ANGLIA — Insulae Britanniae pars, olim Albion, seu Albania, ab albis rupibus (ur quidam volunt) quae primum illuc navigantibus apparent, sic dicta. Hodie in duaspartes dividitur, Angliam proprie sic dictam, veteribus Lhoegriam, et Cambriam, seu Walliam.… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»