-
1 callim
clam (old access. form callim, or, acc. to Cod. Gu. 1, calam, Paul. ex Fest. p. 47, 3 Müll.) [root cal-; cf.: calix, celo, cella, occulo, caligo], adv. and prep., secretly, privately; and in the predicate after sum and fore, hidden, secret, unknown (opp. palam; except once in Caes., v. II. infra; in class. prose only used as adv.).I.Adv.A.In gen.: clamque palamque, Enn. ap. Gell. 12, 4 (247 Vahl.): ignis mortalibus clam Divisus, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23:B.mea nunc facinora aperiuntur, clam quae speravi fore,
Plaut. Truc. 4, 3, 21; cf. Ter. Ad. 1, 1, 46; Lucr. 5, 1157:nec id clam esse potuit,
Liv. 5, 36, 6: clam mordax canis (Gr. lathrodêktês kuôn), Plaut. Bacch. 5, 2, 27; cf. Amm. 15, 3, 5; Ter. And. 2, 6, 13; Cat. 21, 5; cf. Ov. Am. 3, 14, 8:clam peperit uxor,
Ter. Hec. 5, 2, 15:hanc tu mihi vel vi, vel clam, vel precario Fac tradas (a jurid. formula),
id. Eun. 2, 3, 28; cf. Cic. Caecin. 32, 92:qui propter avaritiam clam depositum non reddidit,
id. Tusc. 3, 8, 17:clam mussitantes,
Liv. 33, 31, 1; Suet. Tib. 6:praemissis confestim clam cohortibus,
id. Caes. 31; id. Ner. 34:ille Sychaeum Clam ferro incautum superat,
stealthily, Verg. A. 1, 350:nec dic quid doleas, clam tamen usque dole,
Ov. R. Am. 694:cui te commisit alendum Clam,
id. M. 13, 432; cf. id. ib. 14, 310 al.—Esp.1.With advv.; with furtim, Plaut. Poen. 3, 3, 49;2.with furtive,
id. ib. 5, 2, 61;with occulte,
Plin. 36, 2, 2, § 6; poet. with tacitus:tacito clam venit illa pede, and similar words,
Tib. 1, 10, 34; 4, 6, 16; cf.:strepito nullo clam reserare fores,
id. 1, 8, 60; opp. palam, Enn. l. l.; Plaut. Merc. 5, 4, 63; Cic. Cael. 9, 20; id. Rosc. Am. 8, 23; id. Fam. 1, 1, 4; Tib. 2, 1, 84; Suet. Caes. 80; id. Dom. 2;and opp. propalam,
Suet. Ner. 22.—With gen.:3.res exulatum at illam clam abibat patris,
Plaut. Merc. 1, 1, 43 Ritschl (cf. lathrê Laomedontos, Hom. Il. 5, 269).—Clam est, with subj.-clause (cf. II. B. infra):II. (α).meretricem commoneri Quam sane magni referat, nil clam'st,
Plaut. Mil. 3, 3, 9.—With abl. (only in the two foll. passages; for Plaut. Merc. 3, 2, 2; 4, 6, 5; id. Curc. 1, 3, 17; id. Am. prol. 107 al., where the abl. formerly stood with clam, have been corrected by Ritschl and recent edd.; v. Speng. ad Ter. And. 1, 5, 52;(β).but cf. Ussing ad Plaut. Curc. l.l.): nec clam durateus Trojanis Pergama partu Inflammasset equos,
Lucr. 1, 476 Munro ad loc.:non sibi clam vobis salutem fuga petivit?
Caes. B. C. 2, 32.—With acc.:B.clam uxorem,
Plaut. As. Grex. 1; id. Cas. prol. 54: clam uxorem et clam filium, [p. 348] id. Merc. 3, 2, 2:matrem,
id. Mil. 2, 1, 34:patrem,
id. Merc. 2, 3, 8; 3, 4, 75; id. Truc. 2, 1, 37 Speng.; Gell. 2, 23, 16:senem,
Plaut. Most. 5, 1, 13:uxorem,
id. Cas. 2, 8, 32; id. As. Grex. 5; id. Men. 1, 2, 43; 5, 9, 78; id. Merc. 4, 6, 3 Ritschl:virum,
id. Cas. 2, 2, 28; id. Am. prol. 107:clam alter alterum,
id. Cas. prol. 51:illum,
id. Merc. 2, 3, 26:omnīs,
id. Aul. prol. 7:clam praesidia Pompeii, Auct. B. Hisp. 3: clam quemdam Philonem,
id. ib. 35:nostros,
id. ib. 16:dominum,
Dig. 9, 2, 27, § 14:haec clam me omnia,
Ter. Heaut. 1, 1, 46.—Clam me est, it is unknown to me, I know not (only in Plaut. and Ter.):* C.neque adeo clam me est,
Ter. Hec. 2, 2, 19:haud clam me est,
id. ib. 3, 4, 10; so id. ib. 4, 1, 53;4, 2, 1: nec clam te est, quam, etc.,
id. And. 1, 5, 52.—Clam habere aliquem = celare aliquem, to keep secret from one, conceal from, Ter. Hec. 4, 4, 35; cf. Prisc. p. 988 P.; Pomp. Comm. Art. Don. p. 399. -
2 callim
Isecretly, in secret, unknown to; privately; covertly; by fraudIIwithout knowledge of, unknown to; concealed/secret from; (rarely w/ABL) -
3 οὖλος
οὖλος, 1) altepisch u. ion. = ὅλος, ganz, völlig, denn so ist wohl Od. 17, 343, ἄρτον τ' οὖλον ἑλών zu nehmen, da eine reichliche Gabe, wie das Folgende zeigt, angedeutet werden soll, u; 24, 118, μηνὶ δ' ἄρ' οὔλῳ πάντα περήσαμεν εὐρέα πόντον, einen ganzen Monat; κᾶλα οὖλα, H. h. Merc. 113; σπιϑαμῆς οὔλης, Leon. Tar. 20 (VI, 286); dah. auch = unversehrt, heil (vgl. οὐλή u. οὐλοκάρηνα, nach dem unter 3 angeführten Schol. zu Od. 4, 50). – Auch dor. οὔλως, wie ὅλως, überhaupt, πατέρι καὶ ματέρι καὶ προπάτορι καὶ οὔλως τοῖς ὁμοιορύσμοις, Pempel. bei Stob. Flor. 79, 52. – Uebertr., von ganzer, ungetheilter Kraft, tüchtig, handgreiflich ( solidus kommt von diesem ὅλος, οὖλος her); so erkl. man Il. 2, 6. 8 οὖλος Ὄνειρος, der handgreifliche, leibhafte Traumgott selbst, im Ggstz gegen die körperlosen, nichtigen Traumbilder, Träume, die er sendet; die andere Erklärung »verderblich« paßt nicht recht, da der Gott selbst so angeredet wird, u., wie Passow bemerkt, »der Traumgott nicht schlechtweg verderblich heißen konnte, weil ja auch heilsame, wahrhaft Trost und Rath gebende Traumgesichte von ihm kamen«. – So ist auch wohl οὖλον κεκλήγοντες, Il. 17, 756. 759, zu erklären, was von dem Geschrei einer Schaar Dohlen u. Staare gesagt u. auf das Geschrei der fliehenden Griechen übertragen ist; Buttm. Lexil. I p. 185 ff. erkl. es arg, entsetzlich, u. leitet es von ὄλλυμι, wie οὐλόμενος u. ὀλοός her (vgl. nachher); Schol. erkl. ὀξύ, πυκνόν, ein helles, starkes, also tüchtiges Geschrei, wie es unzweifelhaft die Alexandriner aufgefaßt haben, wie Callim. Dian. 247, οὖλα κατακροταλίζειν, u. Antp. Sid. 73 (VII, 27), von einem Einzigen, οὖλον ἀείδειν, kräftig, laut singen; u. auf Anderes übertr., οὖλα δὲ Κούρητες – ὠρχήσαντο, Callim. Iov. 52, nicht von den krausen Windungen des Tanzes, sondern »tüchtig tanzen«, wie Call. ep. 31 ( App. 45) οὖλος ἐρέσσων. In der homer. Stelle mag freilich auch an εἴλω, zusammendrängen, zu denken sein, vgl. οὖλος u. unter 3); Plut. garrul. 17 vbdt οὖλα καὶ πυκνὰ καὶ συνεστραμμένα φϑεγγόμενοι. – 2) auch Ares, Il. 5, 461. 717, u. Achilles, 21, 536, heißen οὖλος, was ein Schol. zur letzten Stelle ὀλοϑρευτικός erklärt u. aus Callim. in derselben Verbindung anführt, Apoll. L. H. ὀλέϑριος, also verderblich, Verderben, Unheil bringend, von ὄλλυμι, wie οὐλόμενος, vgl. Buttm. a. a. O. Man könnte mit anderen Erklärern auch hier die erste Bdtg »tüchtig«, »gewaltig«, »kräftig« wiederfinden, vgl. aber οὔλιος u. ὀλοόφρων. – 3) von εἴλω, zusammengedrängt, od. auch mit der ersten Bedeutung zusammenhangend, dicht, fest, wie Hom. Il. 16, 224. 24, 646 Od. 4, 50. 299. 7, 338. 10, 451. 17, 89. 19, 225, χλαῖναι, τάπητες, also von seinen, dichten Wollarbeiten, vgl. Il. 10, 134, χλαῖναν διπλῆν, οὔλη δ' ἐπενήνοϑε λάχνη, dichte Wolle war darauf; die alten Erkl. geben das Wort dem Sinne nach u. um die Abstammung unbekümmert, durch μαλακός wieder, Schol. zu Il. 16, 224, εὐείλητος διὰ μαλακότητα; Schol. Od. 4, 50 schwankt zwischen ἁπαλάς, κεκροκισμένας ἢ τριχωτάς, wollig, flockig, u. καινουργίδας (wie mit Buttmann zu lesen scheint), ἀπὸ τοῦ οὖλον, τὸ σῶον καὶ ὑγιές; ibd. 299 kommt gar noch die auf das einfache ὅλος zurückgehende Erklärung τελείας καὶ ἀνδρομήκεις, wie auch 19, 225 πορφυρέην οὔλην Mehrere für gleichbedeutend mit ὁλοπόρφυρον erklärten; χλανίδες δ' οὖλαι, Hermipp. bei Ath. XV, 668 a. Damit hängt zusammen οὖλαι κόμαι, dichtes Haupthaar, Od. 6, 231. 23, 158; weil aber dichtes Haar gewöhnlich kraus ist, so erklärt man es geradezu für »krausgelockt«, worauf auch die Vergleichung dieses Haares mit ὑακίνϑινον ἄνϑος zu gehen scheint, u. womit die starken Locken der antiken Odysseusköpfe zusammenstimmen; die Ableitung von εἰλέω, zusammengedreht ( Schol. 6, 231 sagt δηλοῖ καὶ τὴν τῶν τριχῶν διαστροφήν), fährt auch auf diese Erklärung, die auf die Wolle u. Teppiche, die kraus, flockig, flauschig sind, ebenfalls paßt, vgl. Buttmann a. a. O. u. II p. 159. Bei Her. 7, 70 bezeichnet überdies οὐλότατον τρίχωμα das wollig krause Haar der Neger (vgl. οὐλοκάρηνος, οὐλόϑριξ). – Hippocr. vrbdt ἔριον οὖλον, wie οὖλα ἔρια Ar. Ran. 1065; sp. D., βοστρύχια οὖλα, Antiphil. (XI, 66); βόστρυχοι βρύων οὐλότεροι, Alciphr. 3, 1; vgl. σελίνων οὐλοτέρη Philodem. 10 (V, 121); Stesichor. sagt ἴων οὖλαι κορωνίδες, dicht gewundene Veilchenkränze. Immer scheint aber das Dichte des Haares der Hauptbegriff, dah. ist die Deutung der oben angeführten Stelle des Callim. οὖλα ὠρχήσαντο von künstlichen, krausen Tanzwindungen unrichtig. – Dunkel ist οὖλος Ἔρως, Mosch. ep. (Plan. 200), wo man δοῠλος hat ändern wollen, aber vielleicht die so. häufige Erklärung der Alten μαλακός anzuwenden ist. – Bei Plut. de prim. frigid. 21, οἱ δὲ ψυχροτέρου ποτοῦ δεόμενοι, χάλικας ἐμβάλλουσιν εἰς τὸ ὕδωρ· γίνεται γὰρ οὐλότερον καὶ στομοῦται, ist es wohl nicht »gesunder«, sondern »frischer«, »kräftiger«.
-
4 περι-σκεπής
περι-σκεπής, ές, 1) ringsum bedeckt, ϑάμνοις, Callim. Iov. 11. – 2) ringsum bedeckend, beschützend; Callim. Del. 23; D. Per. 245.
-
5 παλάσσω
παλάσσω, 1) besprengen, bespritzen, u. dah. besudeln, verunreinigen (vgl. παλύνω); καί τιν' ὀΐω αἵματί τ' ἐγκεφάλῳ τε παλαξέμεν οὖδας, Od. 13, 395; häufiger im pass., παλάσσετο δ' αἵματι ϑώρηξ Il. 3, 100, λύϑρῳ δ' ἐπαλάσσετο χεῖρας ἀάπ τους 11, 169, αἵματι καὶ λύϑρῳ πεπαλαγμένος Od. 22, 402; μηδ' αἰδοῖα γονῇ πεπαλαγμένος, Hes. O. 735; auch ἐγκέφαλος πεπάλακτο, das Gehirn war umhergespritzt, Il. 11, 98. 12, 186; sp. D., wie Ap. Rh. 3, 1046; Callim. Lav. Pall. 7 u. A. in allgemeinerer Bdtg, benetzen, bestreichen; sogar πεπάλακτο κεραυνῷ, = ἐπέπληκτο, Callim. Del. 78. – 2) mit πάλλω zusammenhangend, loofen, nur im perf. pass. mit akt. Bdta, κλήρῳ πεπάλαχϑε Il. 7, 171, αὐτὰρ τοὺς ἄλλους κλήρῳ πεπαλάχϑαι ἄνωγον Od. 9, 331 (Bekk. πεπάλασϑε, πεπαλάσϑαι, nach Scholl. u. E. M. 661, 4); danach sagt Ap. Rh. 1, 358 πεπάλαχϑε κατὰ κληῖδας ἐρετμά. – (Die Grundbdtg ist also wohl schwingen, πάλλω, welche Bewegung auch beim Sprengen, Spritzen angewendet wird.)
-
6 καλάμη
καλάμη, ἡ, Halm, bes. Rohr oder Getreidehalm; σὺν τῇ καλάμῃ ἀπόκειται ὁ σῖτος Xen. An. 5, 4, 27; σῖτον τόν τ' ἐπὶ ταῖς καλάμαις καὶ τὸν ἤδη κατειργασμένον D. Hal. 5, 13; καλάμην τε καὶ ἱερὰ δράγματα ἀσταχύων Callim. Cer. 20; sprichwörtlich ἐπὶ καλάμῃ ἀροῦν, Lys. bei Suid., das Land dadurch, daß man immerfort Getreide säet, erschöpfen, so daß es nur Halme ohne Körner trägt. – Uebertr., φυλόπιδος, ἧς τε πλείστην μὲν καλάμην χϑονὶ χαλκὸς ἔχευεν Il. 19, 222, wie im Orak. bei Polyaen. 6, 53. – Die bei der Ernte stehen bleibenden Halme, Stoppeln, Arist. meteor. 1, 4; übertr., ἀλλ' ἔμπης καλάμην γέ σ' ὀΐομαι εἰςορόωντα γιγνώσκειν Od. 14, 214, ich glaube, du wirst noch die Stoppeln, die Ueberbleibsel früherer Kraft, erkennen an dem altersschwachen Leibe; Arist. rhet. 3, 10 sagt γῆρας καλάμην εἶπεν, ἄμφω γὰρ ἀπηνϑηκότα; Luc. Alex. 5 μειράκιον ἔτι ὢν πάνυ ὡραῖον, ὡς ἐνῆν ἀπὸ τῆς καλάμης τεκμαίρεσϑαι; Philip. 3 (XI, 36) τὴν καλάμην δωρῇ, δοὺς ἑτέροις τὸ ϑέρος, die Stoppeln des Alters, der Jugend, ϑέρος, entggstzt; Ῥήσου κ., d. i. sein Leichnam, Or. Polyaen. 6, 53. – Callim. bei Schol. Pind. P. 4, 376, = λινοκαλάμη.
-
7 μέσφα
μέσφα, poet. = μέχρι, mit μέσος verwandt, bis; c. gen., μέσφ' ἠοῦς, Il. 8, 508 u. häufiger bei sp. D., ἠγορόωντο μέσφ' αὖτις δόρποιο κορεσσάμενοι κατέδαρϑεν, Ap. Rh. 2, 1229; μέσφα μιν οὐράνιον κρύος ὤλεσεν, Alpheus 12 (IX, 95); vgl. Eryc. 7 (X, 558); μέσφα κε δεῖμα χάσσηται, Opp. Hal. 1, 755; auch μέσφ' ἐπί τινα, Antp. Sid. 3 (XII, 97); μέσφα παρά τι, Arat. 399; μέσφα ἐχϑές, Theocr. 2, 144; μέσφα τὰ πρυτανήϊα, Callim. Cer. 129; – absolut, inzwischen, Callim. Lav. Pall. 55.
-
8 λιμενο-σκόπος
λιμενο-σκόπος, ὁ, Hafenaufseher, -beschützer; Phöbus, Antp. Th. 18 (X, 25); Zeus, Callim. frg. 114 (XIII, 10); auch fem., Μουνυχίη, Callim. Dian. 259.
-
9 ἀμφι-λαφής
ἀμφι-λαφής, ές, von alten Gramm. durch ἀμφιλαβής erklärt, umfassend (ohne daß man mit Suid. an ἀμφοτέραις χερσὶ λαμβάνειν zu denken hat), ausgedehnt, δύναμις Pind. Ol. 9, 88; βρονταί, gewaltiger Donner, Her. 4, 28; χιών 4, 50; von Bäumen, deren Zweige sich weit nach allen Seiten ausdehnen, 3, 114. 4, 172; πλάτανος Plat. Phaedr. 230 b; Ap. Rh. 2, 733; Thall. 3 (VI, 170) u. sp. D., ἄμπελοι Luc. Am. 12; von Gesträuch, Ael. N. A. 7, 6. Von weit sich erstreckenden Ländereien, κτήματα Herodian. 7, 12, 14; ἀμφιλαφὲς ἄλσος δένδρεσιν, ein mit Bäumen dicht bewachsener Hain, Call. Cer. 27; so wohl βουνὸς ἀμφ., dicht bewachsener Hügel, Plut. Syll. 16; νῆσος Ap. Rh. 4, 983. Auch von Thieren, groß, ἐλέφαντες Her. 3, 114; ἵππος Ap. Rh. 4, 1366; δόσις, reichlich, Aesch. Ag. 986; ἀφορμαὶ μέμψεων Luc. rhet. pr. 22; δεῖπνον, ἑστίασις, Ael. N. A. 3, 21. 9, 7; ὠφέλεια Plut. Flam. 5; Callim. Ap. 42 Ἀπόλλων τέχνῃ ἀμφιλαφής, von umfassender Kunst. Eigenthümlichere Vrbdgn sind: γόος, von beiden Seiten erhobene Trauerklage, Aesch. Ch. 328; παστάς, ringum eingeschlossen, Theocr. 24, 46; wenn es nicht auch hier geräumig ist; χορός Callim. Dian. 3, = κύκλιος. – Adv. ἀμφιλαφῶς τῶν πεδίων κομώντων, reich belaubt, Plut. Eum. 6.
-
10 ἀγγελιώτης
ἀγγελιώτης, ὁ, p., Bote, H. h. Merc. 296; Callim. in Jov. 68; Mus. 8; fem. ἀγγελιῶτις Callim. H. in Del. 216.
-
11 ἑλίσσω
ἑλίσσω, att. ἑλίττω, ion. u. ep. εἱλίσσω, auch bei Tragg. nach Versbedürfniß, εἱλιχϑεῖσα Eur. Or. 352, u. in sp. Prosa, wie Luc. As. 37, Lob. Phryn. 30; vgl. εἱλέω, ἕλιξ, über die Schreibung ἐλίσσω Spitzner zu Il. 12, 408; aor. εἵλιξα, εἰλίξασαι Parmenid. Sext. Emp. adv. Math. 7, 111; perf. εἵλιγμαι, Sp. auch ἐλήλιγμαι, wie Paus. 10, 17, 12; εἱλίχατο Her. 7, 90; – 1) Act., herumdrehen, herumlenken; περὶ τέρμα, sc. ἵππους, Il. 23, 309. 466; ἑλιχϑείς, wieder herumgedreht, gegen den Feind gewandt; übh. schwingen, schnell bewegen, στρόμβοι κόνιν, aufwirbeln, Aesch. Prom. 1086; ἅλιον πλάταν, das Ruder schwingen, Soph. Ai. 351; übertr., λογισμούς Ant. 231; vgl. Plat. Epinom. 978 c; κόρας, βλέφαρα, Eur. Herc. Fur. 868 Or. 1266, vgl. 1292; χεῖρας ἀμφί τι, umschlingen, Tr. 758 Phoen. 1622, vgl. ὠκεανὸς πόντον ἀγκάλαις ἑλίσσων Or. 1376; ὅπλοις ἑλίσσειν, mit Bewaffneten umringen, Phoen. 711; τὰς κεφαλὰς εἱλίχατο μίτρῃσι, sie hatten sich die Köpfe mit Binden umwickelt, Her. 7, 90; – πόδα, schnell bewegen, Eur. Or. 171; ohne diesen Zusatz, I. A. 215; βωμόν, um den Altar laufen, Callim. Del. 321; tanzen, den Reigen schlingen, Eur. Phoen. 235; ἁβρὰ ποδῶν βήμαϑ' ἑλισσόμεναι Ep. ad. 521 (IX, 189); τινά, durch Reigen feiern, Eur. Herc. Fur. 689 I. A. 1480. Uebertr., αἰϑὴρ κοινὸν φάος ἑλίσσων Aesch. Prom. 1094; Eur. ἵπποισιν εἱλίσσων φλόγα, Phoen. 3; αἴγλας παγὰν περὶ γαῖαν ἅπασαν Dionys. 2. – Vom Geiste; τοιαῠϑ' ἑλίσσων Soph. Ant. 231, animo volvere; Plat. Epin. 978 c; μῆτιν Ap. Rh. – Bei Callim. Del. 13 = med. – 2) Med., sich winden, drehen, mit rascher Thätigkeit; Il. öfter, ἑλιξάμενος διὰ βήσσας, sich hindurchwinden, 17, 283; ἔνϑα καὶ ἔνϑα Od. 20, 24; περί τι, ὠκεανοῦ τοῠ περὶ πᾶσάν ϑ' εἱλισσομένου χϑόν' ἀκοιμήτῳ ῥεύματι Aesch. Prom. 138; sich schlängeln, ringeln, vom Flusse, Hes. Th. 791, wie D. Sic. 1, 32; von der Schlange, Il. 22, 95; ἑλισσομένη καλαῠροψ, der durch die Luft geschleuderte, wirbelnde Hirtenstab, 23, 846. Aber κεφαλὴν σφαιρηδὸν ἑλίξασϑαι, wie einen Ball schleudern, also wie das act.; κῦμα ἑλισσόμενον Pind. N. 6, 57; im Reigen sich umschwingen, tanzen, Eur. u. A., s. oben; – ἐν αὐτοῖς τούτοις στρέφεται καὶ ἑλίττεται ἡ δόξα Plat. Theaet. 194 b, wie versari.
-
12 ἜΧΘω
ἜΧΘω, hassen, fast nur praes.; ϑάνατον ἔχϑουσι βροτοί Aesch. trg. 296; εἰ δὲ πικροὺς ἔχϑεις Ἀτρείδας Soph. Phil. 508, wie Ai. 454; Eur. Med. 118 Androm. 212 u. sp. D., wie Callim. Del. 8. – Pass. verhaßt sein, τινί, οὐ γὰρ ὀΐω πάγχυ ϑεοῖς γονὴν ἔχϑεσϑαι Od. 4, 756; ἤχϑετο πᾶσι ϑεοῖσι 14, 366, wie 19, 338; εὐμόρφων δὲ κολοσσῶν ἔχϑεται χάρις ἀνδρί Aesch. Ag. 406; sp. D., Callim. Del. 183 Nic. Ther. 428; – Lycophr. 827 hat auch ein perf. ἠχϑημένας ἀκτάς. Vgl. ἀπεχϑάνομαι.
-
13 UNKNOWN TO
[ADV]CALLIM[PREP]CALLIM -
14 calim
calim (al. cod. calam, callim), Adv., altlat. = clam, s. Paul. ex Fest. 47, 3.
-
15 πρωτ-άγριος
πρωτ-άγριος, zuerst erjagend; τὰ πρωτάγρια, Erstlinge der Jagd, erster Fang, Callim. Dian. 104; Ep. ad Monum. Byz. 15 (IX, 656).
-
16 πρύλις
-
17 πρεμνόθεν
-
18 προς-πηχύνομαι
προς-πηχύνομαι, noch dazu umarmen; Callim. Iov. 46; ποτιπηχ., Rhian.
-
19 προτερη-γενής
προτερη-γενής, ές, eher geboren, Callim. Iov. 58.
-
20 προτέρω
προτέρω, adv. von πρότερος, od. unmittelbar von πρό, wie ἀπωτέρω von ἀπό gebildet, weiter vor, vorwärts, weiterhin; ἴϑυσαν δὲ πολὺ προτέρω, Il. 4, 507; διώκειν, 5, 672; ἄγειν, u. sonst bei Ver- bis der Bewegung; auch πῆ με προτέρω πολίων ἄξεις, 3, 400; ἔρις προτέρω γένετο, der Streit ging weiter, wurde heftiger, 23, 490; u. sp. D., ἔτι προτέρω τετιημένοι ἰσχανόωντο Ap. Rh. 2, 864, τῶν μὲν ἔτ' οὐ προτέρω μυϑήσομαι 1, 919. – Auch von der Zeit, früher, vormals, Callim. Dian. 72.
См. также в других словарях:
CALLIM`ACHUS — 1) Greek architect, inventor of the Corinthian order, 4th century B.C. 2) Greek poet, born in Cyrena; taught grammar and belles lettres at Alexandria; was keeper of the library there; of his writings, which are said to have been on a… … The Nuttall Encyclopaedia
Apollo — APOLLO, ĭnis, Gr. Ἀπόλλων, ωνος, (⇒ Tab. II. & ⇒ XIV.) 1 §. Namen. Diesen haben einige von πάλλω, ich schieße, hergeleitet, weil er, als die Sonne, seine Stralen von sich schieße; Plato ap. Macrob. Saturn. l. II. c. 17. andere vom α priv. und… … Gründliches mythologisches Lexikon
Ceres — CERES, ĕris, Gr. Δημήτηρ, τρος, (⇒ Tab. IX.) 1 §. Namen. Der Namen Ceres soll nach einigen von Gero, ich trage, herkommen, und so viel, als Geres seyn, weil die Erde, die durch die Ceres bemerket wird, Früchte trage. Cicero de N.D. l. II. c. 26.… … Gründliches mythologisches Lexikon
Аполлон — (Apollo, Απόλλων). Божество солнца, сын Зевса и Лето (Латоны), брат близнец богини Артемиды. Аполлон считался также богом музыки и искусств, богом прорицания и покровителем стад и скота. Он принимает живое участие в основании городов и управлении … Энциклопедия мифологии
Артемида — (Αρτεμισ, Diana). Дочь Зевса и Лето, сестра Аполлона, родившаяся на острове Делос, богиня луны и охоты. Она изображалась с колчаном, стрелами и луком и отождествлялась с богиней луны Селеной, как Аполлон с богом солнца Гелиосом. У римлян эта… … Энциклопедия мифологии
Diána — DIÁNA, æ, Gr. Ἄρτεμις, ιδος, (⇒ Tab. II.) 1 §. Namen. Den Namen Diana hat diese Göttinn von Dea und Jana, welches letztere so viel als Luna, der Mond, wie Janus so viel, als Apollo, die Sonne heißt; Scal. ap. Voss. Etym. in Ianua, s. p. 301. oder … Gründliches mythologisches Lexikon
Minerva — MINERVA, æ, Gr. Ἀθηνᾶ, ᾶς, Poët. Ἀθήνη, ης, (⇒ Tab. X.) 1 §. Namen. Diesen hat sie nach einigen von minuo, Cicer. de N.D. l. II. c. 24. p. 1183. b. & l. III. c. 24. ich verringere, weil durch die Kriege, deren Göttinn sie mit ist, der Menschen… … Gründliches mythologisches Lexikon
Tiresias — TIRESIAS, æ, Gr. Τειρεσίας, ου, (⇒ Tab. XXI.) 1 §. Aeltern. Sein Vater war Everes, welchen einige unrecht Eurius, Eurus, od. Eurimus nennen. Muncker. ad Hygin. Fab. 68. Er heißt daher oftmals Εὐηρείδες, Everides. Callim. in lavaer. Pallad. 81.… … Gründliches mythologisches Lexikon
Cerynítis Cerva — CERYNÍTIS CERVA, Gr. Κερυνίτις ἔλαφος, war eine von den fünf Hindinnen mit goldenen Geweihen, an denen die Diana ihre erste Jagdprobe erwies, und viere von ihnen fieng, diese fünfte sich aber mußte entgehen lassen, weil sie, nach der Juno Rathe,… … Gründliches mythologisches Lexikon
Ivppiter — IVPPĬTER, Iovis, Gr. Ζεὺς, Διός. 1 §. Namen. Der Namen Iuppiter, welcher insgemein Jupiter, wiewohl nicht so richtig, geschrieben wird, Cellar. & Schurtzfleisch. Orthogr. in Iuppiter. soll von Iuvo. ich helfe, und Pater, ein Vater, zusammen… … Gründliches mythologisches Lexikon
АРТЕМИДА — [греч. ̀ρδβλθυοτεΑρτεμις], в древнегреч. мифологии богиня охоты, дочь Зевса и Лето, сестра близнец Аполлона (Hes. Theog. 918); сочетает в себе черты архаики и классики, губительные и целительные функции. А. проводит время в лесах и горах, в… … Православная энциклопедия