-
1 ἐπι-καίω
ἐπι-καίω, att. - κάω (s. καίω), darauf anzünden, πῦρ H. h. Apoll. 491; in tmesi ὅς μοι πολλὰ βοῶν ἐπὶ μηρί' ἔκηεν, Il. 22, 170 u. öfter, d. i. auf dem Altar verbrennen; vgl. Hes. O. 335. – Auf der Oberfläche u. übh. verbrennen, οἱ τὰ σώματα ὑπὸ τοῦ ἡλίου ἐπικεκαυμένοι Plat. Ep. VII, 340 d; τῷ χρώματι παρὰ τὴν φύσιν ἐπικεκαυμένος Pol. 39, 2, 7; B. A. 72, 28 wird ἐπικαίεσϑαι ἐν τῷ ἡλίῳ als der vulgäre Ausdruck für χραίνεσϑαι πρὸς ἥλιον erkl.; vom Blitz, Arist. meteor. 3, 1; mit glühendem Eisen, H. A. 9, 40; D. Sic. 3, 53 u. A. Uebertr. erkl. Schol. Ar. Lys. 221 ἐπιτυφῇ μου durch ἐπικαυϑῇ ἐπ' ἐμοί.
-
2 ἐπι-κατα-καίω
ἐπι-κατα-καίω (s. καίω), noch dazu verbrennen, Liban.
-
3 καίω
καίω, att. κάω, obwohl in den mss. häufiger καίω steht, fut. καύσω, aor. ἔκαυσα, ep. ἔκηα, κῆεν, Il. 21, 349, conj. κήομεν, 7, 377. 396, opt. κήαι, κήαιεν, 21, 336. 24, 38, inf. κῆαι, Od. 15, 97, im med. κήαντο, Il. 9, 88, κηάμενοι, 9, 234 (in der Od. steht bei Wolf κείαντες, 9, 231. 13, 26, imper. κεῖον, 21, 176, med. κειάμενος, 16, 2. 23, 54, wo Bekker κήαντες, κῆον, κηάμενος schreibt), auch att. κέας, Aesch. Ag. 849, κέαντες, Soph. El. 747, Herm. emend. für κείας, wie ἐκκέας Ar. Pax 1099 u. Eur. Rhes. 97, perf. κέκαυκα, Xen. Hell. 6, 5, 37 u. Alexis Ath. IX, 383 c, aor. pass. ἐκαύϑην, Hom. ἐκάην; brennen, anbrennen, anzünden, πυρὰ πολλά Il. 9, 76, öfter; aor. I. med. für sich anbrennen, a. a. O.; gew. verbrennen, δένδρεα 21, 337, νεκρούς 21, 343; μηρί' ἔκαιον, beim Opfer, Od. 9, 553, wie καίουσ' ὀστέα λευκὰ ϑυηέντων ἐπὶ βωμῶν Hes. Th. 557; pass. verbrannt werden, brennen, πυραὶ νεκύων καίοντο ϑαμειαί Il. 1, 52, φλὸξ ϑεείου καιομένοιο 8, 135, wie σέλας καιομένοιο πυρός 19, 376; πυρὶ καιόμενος Pind. P. 3, 102, wie πυρὶ καυϑεῖσα N. 10, 35; ἱερῶν καυϑέντων κατὰ νόμον Plat. Legg. VII, 800 b; σβεννύναι τὸ καιόμενον πῦρ Her. 1, 86; ἐν ἀγορᾷ τοῖς ϑεοῖς δὰς καίεται Ar. Vesp. 1372; καομένων τῶν λαμπάδων Thesm. 280; von einem Gießbache, κεκαυμένος ἡλίῳ, ausgetrocknet, Antiphil. 31 (IX, 277). Uebertr., von der Kälte, wegen der ähnlichen Empfindung, die sie verursacht, ἡ χιὼν καίει τῶν κυνῶν τὰς ῥῖνας, er macht, daß die Nasen erfrieren, Xen. Cyn. 8, 2; Arist. Meteorl. 4, 5 ἐνίοτε γὰρ καὶ κάειν λέγεται καὶ ϑερμαίνειν τὸ ψυχρόν, οὐχ ὡς τὸ ϑερμόν, ἀλλὰ τῷ συνάγειν καὶ ἀντιπεριιστάναι τὸ ϑερμόν. Von Fieberhitze, Hippocr. – Sehr gew. ist die Vrbdg τέ-μνειν καὶ καίειν, als die beiden Hauptthätigkeiten der alten Aerzte, die sie bei Verwundungen anwandten; auch übertr. gebraucht, Plat. Gorg. 480 c 521 a Polit. 293 b; κέαντες ἢ τεμόντες πειρασόμεσϑα πῆμ' ἀποτρέψαι νόσου Aesch. Ag. 823; οἱἰατροὶ τέμνουσι καὶ καίουσιν ἐπ' ἀγαϑῷ Xen. An. 5, 8, 18; Mem. 1, 2, 54; Sp. – Uebertr. von Leidenschaften, wie Zorn, κάομαι τὴν καρδίαν Ar. Lys. 9; bes. von Liebe, ἐν φρεσὶ καιομέναν Pind. P. 4, 219; πόϑος ἔκαυσέ με ἑταίρης Ep. ad. 11 (XII, 90); καίεσϑαί τινος, von Liebe zu Einem entflammt sein, Hermesian. bei Ath. XIII, 598 a.
-
4 καίω
Aἔκαιον Od.9.553
, [dialect] Att. ἔκᾱον, [dialect] Ep.καῖον Il. 21.343
: [tense] fut.καύσω X.Cyr.5.4.21
, ([etym.] ἐπι-) Pl.Com.186.4, ([etym.] κατα-) Ar. Lys. 1218; also : [tense] aor. 1 , Th. 7.80 (bis), Pl.Grg. 456b, etc.; [dialect] Ep. ἔκηα (certain [voice] Act. and [voice] Med. forms have κει- in codd. of Hom., v. infr.),ἔκηα Il.1.40
, al.; [ per.] 3sg. ἔκηε ([etym.] ν) 22.170, 24.34, al.; unaugm.κῆεν 21.349
; [ per.] 3pl. ἔκηαν (v.l. ἔκειαν) Od.22.336; imper.κεῖον 21.176
codd.; [ per.] 1pl. subj.κείομεν Il.7.333
([pref] κατα-), 377, 396 (better attested than κήομεν); opt. κήαι, κήαιεν, 21.336, 24.38; inf.κῆαι Od.15.97
(v.l. κεῖαι), κατα-κῆαι 10.533
, 11.46, κακκῆαι ib.74 (v.l. κακκεῖαι); part.κείαντες 9.231
, 13.26, [dialect] Att. , S.El. 757, ([etym.] ἐκ-) E.Rh.97, (lyr.),ἐγκέαντι IG12.374.96
,261: [tense] pf. κέκαυκα ([etym.] κατα-, προς-) X.HG6.5.37, Alex.124.3:—[voice] Med., [tense] aor. 1 ἐκαυσάμην ([etym.] ἀν-) Hdt.1.202, 8.19; [dialect] Ep. κείαντο, κειάμενοι, Il.9.88, 234;κειάμενος Od.16.2
, 23.51:—[voice] Pass., [tense] fut.καυθήσομαι Hp.Nat.Mul. 107
, ([etym.] κατα-, ἐκ-) Ar.Nu. 1505, Pl.R. 362a; lateκᾰήσομαι 1 Ep.Cor.3.15
: [tense] aor. 1ἐκαύθην Hp.Epid.4.4
, Int. 28, ([etym.] κατ-) Hdt.1.19, Th.3.74; [dialect] Ep. and [dialect] Ion.[tense] aor. 2 ἐκάην [pron. full] [ᾰ] Il.9.212 ([etym.] κατ-), Od.12.13, ([etym.] δί-) Hp.Loc.Hom.40, ([etym.] κατ-) Hdt.2.180; inf.καήμεναι Il.
<*>3.210,καῆναι Parth.9.8
: [tense] pf. , Th.4.34, etc.,κέκαυσμαι Hp.Int.28
; inf. . (From κᾰϝ-yw.)I kindle,πυρὰ πολλά Il.9.77
;πῦρ κείαντες Od.9.231
;πῦρ κῆαι 15.97
, etc.:—[voice] Med., πῦρ κείαντο they lighted them a fire, Il.9.88, cf. 234, Od.16.2:—[voice] Pass., to be lighted, burn,πυραὶ νεκύων καίοντο Il.1.52
;θεείου καιομένοιο 8.135
;καιομένοιο πυρός 19.376
, cf. Hdt.1.86, Ar.V. 1372, etc.;φῶς πυρὸς καόμενον Pl.R. 514b
; αἱ φλόγες αἱ καιόμεναι.. περὶ τὸν οὐρανόν the meteors which blaze, Arist.Mete. 341b2; of ore, to be smelted, Id.HA 552b10.II set on fire, burn, μηρία, ὀστέα, Od.9.553, Hes.Th. 557;νεκρούς Il.21.343
; δένδρεα ib. 338:—[voice] Pass.,νηυσὶν καιομένῃσιν 9.602
.2 make hot, of the sun,ἀνθρώπους Hdt.3.104
: abs., ibid., Pl.Cra. 413b; [ Χείμαρρος] smelted,AP
9.277 (Antiphil.).3 of extreme cold,ἡ Χιὼν καίει τῶν κυνῶν τὰς ῥῖνας X.Cyn.8.2
, cf. 6.26 ([voice] Pass.);κάειν λέγεται.. τὸ ψυχρόν, οὐχ ὡς τὸ θερμόν Arist.Mete. 382b8
.4 [voice] Pass., of fever-heat,τὰ ἐντὸς ἐκάετο Th.2.49
: metaph., of passion, esp. of love, to be on fire,ἐν φρασὶ καιομένα Pi.P.4.219
;κάομαι τὴν καρδίαν Ar.Lys.9
;ἔρως.. ὕβρει καόμενος Pl.Lg. 783a
; καίεσθαί τινος (sc. ἔρωτι) Hermesian.7.37, Charito 4.6, cf. Parth.14.2; also καομένη Ἑλλάς Greece being in a fever of excitement, Lys.33.7.III burn and destroy (in war), τέμνειν καὶ κ., κ. καὶ πορθεῖν, waste with fire and sword, X.HG4.2.15, 6.5.27.IV of surgeons, cauterize,ὤμους Hp.Art.11
:—in [voice] Pass., Id.Aph.6.60: abs., τέμνειν καὶ κάειν to use knife and cautery, Pl.Grg. 480c, 521e, X.An.5.8.18, etc.: rarely reversed,κέαντες ἢ τεμόντες A.Ag. 849
. -
5 συγ-καίω
συγ-καίω, att. - κάω (s. καίω), mit od. zugleich in Brand setzen, anzünden; κοιλίαι συγκαίειν ἀγαϑαί, zur Entzündung geneigt, Hippocr.; τὰ ἐπὶ γῆς ξυνέκαυσε, Plat. Tim.. 22 c. – Pass. mit in Brand gerathen, brennen, συγκαυϑέντα ἀέρα, 49 e.
-
6 ἐπικαίω
ἐπι-καίω, darauf anzünden; ὅς μοι πολλὰ βοῶν ἐπὶ μηρί' ἔκηεν, auf dem Altar verbrennen. Auf der Oberfläche u. übh. verbrennen; vom Blitz; mit glühendem Eisen -
7 επικαιω
атт. ἐπικάω (ᾱ)1) культ. возжигать(πῦρ HH.)
; сжигать на жертвеннике(θεῷ μηρία Hom., Hes. - in tmesi)
2) обжигать, опалять(ἀστραπέ ἐπέκαυσε Arst.)
οἱ τὰ σώματα ὑπὸ τοῦ ἡλίου ἐπικεκαυμένοι Plat. — загоревшие на солнце;τῷ χρώματι ἐπικεκαυμένος Polyb. — темнокожий, смуглый -
8 ἐπικατακαίω
-
9 καρδία
καρδία, ας, ἡ (since Hom. [καρδίη, κραδίη]. Rather rare in other wr. in the period of the Gk. Bible [s. Diod S 32, 20; Plut., Mor. p. 30a; 63a; Epict. 1, 27, 21; M. Ant. 2, 3, 3; 7, 13, 3; Ps.-Apollod. 1, 4, 1, 5; Lucian; pap, incl. PGM 5, 157; 13, 263; 833; 1066; s. below 1bη], but common LXX, pseudepigr.; Ar. 15, 3; Just., D. 39, 5; 46, 5 al.; Ath. 31, 3. On Philo and Joseph. s. ASchlatter, D. Theol. d. Judentums nach d. Bericht d. Jos. ’32, 21).① heart as seat of physical, spiritual and mental life (as freq. in Gk. lit.), fig. extension of ‘heart’ as an organ of the body (Il. 13, 282 al.), a mng. not found in our lit.ⓐ as the center and source of physical life (Ps 101:5; 103:15) ἐμπιπλῶν τροφῆς … τὰς κ. satisfying the hearts w. food Ac 14:17. τρέφειν τὰς κ. fatten the hearts Js 5:5.ⓑ as center and source of the whole inner life, w. its thinking, feeling, and volition (νοῦν κ. φρένας κ. διάνοιαν κ. λογισμὸν εἶπέ τις ποιητὴς [Hes., Fgm. 247 Rz.] ἐν καρδίᾳ περιέχεσθαι=some poet said that the heart embraces perception, wit, intellect, and reflection), of humans whether in their pre-Christian or Christian experienceα. in an all-inclusive sense: said of God’s or Christ’s awareness about the inner life of humans γινώσκειν τὰς καρδίας (cp. 1 Km 16:7; 1 Ch 28:9; s. also Did., Gen. 170, 24) Lk 16:15; δοκιμάζειν 1 Th 2:4; ἐρευνᾶν Ro 8:27; Rv 2:23 (νεφροὺς κ. καρδίας as Ps 7:10; Jer 17:10; 20:12); κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας Hb 4:12; τὰ κρυπτὰ τῆς κ. 1 Cor 14:25 (cp. TestReub 1:4). Generally, of human attitudes ὁ κρυπτὸς τῆς κ. ἄνθρωπος 1 Pt 3:4. ἐκ καρδίας from (the bottom of) the heart=sincerely (Aristoph., Nub. 86) Ro 6:17. Also ἀπὸ τῶν καρδιῶν (M. Ant. 2, 3, 3 ἀπὸ καρδίας εὐχάριστος τ. θεοῖς; Lucian, Jupp. Tr. 19; Is 59:13; La 3:33) Mt 18:35. ἐκ καθαρᾶς καρδίας 1 Ti 1:5; 2 Ti 2:22; 1 Pt 1:22. ἐξ ὅλης τ. καρδίας (TestLevi 13:1) Ac 8:37 v.l. Χριστὸν ἁγιάσατε ἐν ταῖς κ. ὑμῶν 1 Pt 3:15. Opp. κοιλία Mk 7:19. Opp. πρόσωπον and καρδία externals and inner attitude of heart (cp. 1 Km 16:7 ἄνθρωπος ὄψεται εἰς πρόσωπον, ὁ δὲ θεὸς ὄψεται εἰς καρδίαν) 2 Cor 5:12. The same contrast προσώπῳ οὐ καρδίᾳ outwardly, not inwardly 1 Th 2:17. As seat of inner life in contrast to mouth or lips, which either give expression to the inner life or deny it Mt 15:8; Mk 7:6 (both Is 29:13); Mt 15:18; Ro 10:8 (Dt 30:14); vs. 9f; 2 Cor 6:11. ψάλλοντες (+ ἐν v.l.) τῇ καρδίᾳ Eph 5:19. ᾂδειν ἐν ταῖς κ. Col 3:16.β. of inner awareness (see the ‘poet’ under 1b above; Aesop, Fab. 254P.=232H/134b H-H./184 Ch.; 3 Km 10:2; Job 12:3; 17:4): 2 Cor 4:6; Eph 1:18; 2 Pt 1:19. τῇ κ. συνιέναι understand Mt 13:15b; Ac 28:27b (both Is 6:10). νοεῖν τῇ κ. think J 12:40b. ἐν τῇ κ. λέγειν (Dt 8:17; 9:4; Ps 13:1. Also Aesop Fab. 62 H.=283b 5 H-H./179c Ch. βοῶν ἐν τῇ καρδίᾳ alternating w. ταῦτα καθʼ ἑαυτὸν λέγοντος) say to oneself, i.e. think, reflect, without saying anything aloud Mt 24:48; Lk 12:45; Ro 10:6; Rv 18:7; διαλογίζεσθαι Mk 2:6, 8; Lk 3:15; 5:22; Hv 1, 1, 2; 3, 4, 3. The κ. as the source of διαλογισμοί Mt 15:19; Mk 7:21; Lk 2:35; 9:47. διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν τῇ καρδίᾳ Lk 24:38. ἀναβαίνει τι ἐπὶ τὴν καρδίαν τινός someth. enters someone’s mind=someone thinks of someth. (s. ἀναβαίνω 2) Ac 7:23; 1 Cor 2:9; Hv 3, 7, 2; m 12, 3, 5; Hs 5, 7, 2. Also of memory Hv 3, 7, 6; m 4, 2, 2; 6, 2, 8. θέσθαι ἐν τῇ καρδίᾳ Lk 1:66. διατηρεῖν ἐν τ. καρδίᾳ Lk 2:51 (cp. TestLevi 6:2). συμβάλλειν vs. 19. ἐνθυμεῖσθαι Mt 9:4. διακρίνειν Hv 1, 2, 2. πάντα τὰ ῥήματά μου ἐν καρδίᾳ λαμβάνων taking all my words to heart AcPl Ha 1, 6.—Likew. of a lack of understanding: ἡ ἀσύνετος κ. the senseless mind Ro 1:21; βραδὺς τῇ κ. slow of comprehension Lk 24:25 (cp. Tetr. Iamb. 2, 31a, 6 the mocking words of the fox ὦ ἀνόητε κ. βραδὺ τῇ καρδίᾳ). ἐπαχύνθη ἡ κ. τοῦ λαοῦ Mt 13:15a; Ac 28:27a (both Is 6:10). πωροῦν τὴν κ. J 12:40a; κ. πεπωρωμένη Mk 6:52; 8:17; ἡ πώρωσις τῆς κ. 3:5; Eph 4:18. ἀπατᾶν καρδίαν αὐτοῦ Js 1:26; cp. Ro 16:18. κάλυμμα ἐπὶ τὴν κ. κεῖται 2 Cor 3:15 (cp. ἐστί τι ‘κάλλυμα’ ἀγνοίας ἐν τῇ καρδίᾳ Orig., C. Cels. 4, 50, 5).—As the seat of thought, κ. is also the seat of doubt διακρίνεσθαι ἐν τῇ κ. Mk 11:23. διστάζειν Hm 9:5.—The gospel is sown in the heart Mt 13:19 v.l.; Mk 4:15 v.l.; Lk 8:12, 15. God opens the heart Ac 16:14 or the eyes of the heart Eph 1:18; 1 Cl 59:3 to Christian knowledge.γ. of the will and its decisions (Diod S 32, 20) ἕκαστος καθὼς προῄρηται τῇ κ. each of you must give as you have made up your mind 2 Cor 9:7 (NRSV) (cp. TestJos 17:3 ἐπὶ προαιρέσει καρδίας). θέτε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν (s. 1 Km 21:13) make up your minds Lk 21:14; cp. Ac 5:4. πρόθεσις τ. καρδίας 11:23. βάλλειν εἰς τὴν κ. ἵνα put it into someone’s heart to J 13:2. Also διδόναι εἰς τ. κ. (2 Esdr 17:5) w. inf. foll. Rv 17:17, or πληροῦν τὴν κ. w. inf. foll. Ac 5:3. Cp. 1 Cor 4:5; 7:37; 2 Cor 8:16; in citation Hb 3:8, 15; 4:7 (each Ps 94:8) al. πλανᾶσθαι τῇ κ. 3:10. God’s law written in human hearts Ro 2:15; 2 Cor 3:2f. In citation Hb 8:10; 10:16 (both Jer 38:33). Stability in the face of dissident teaching Hb 13:9.δ. of moral decisions, the moral life, of vices and virtues: ἁγνίζειν τὰς κ. Js 4:8; καθαρίζειν τὰς κ. Ac 15:9; Hv 3, 9, 8; w. ἀπό τινος Hm 12, 6, 5; καθαρὸς τῇ κ. pure in heart (Ps 23:4) Mt 5:8; καθαρὰ κ. (Sextus 46b) Hv 4, 2, 5; 5:7; m 2:7 cj.; Hs 7:6. ῥεραντισμένοι τὰς κ. ἀπὸ συνειδήσεως πονηρᾶς with hearts sprinkled clean from a consciousness of guilt Hb 10:22. κ. ἄμεμπτος 1 Th 3:13. ἀμετανόητος Ro 2:5. κ. πονηρὰ ἀπιστίας Hb 3:12; λίθιναι κ. B 6:14 (Ezk 36:26). γεγυμνασμένη πλεονεξίας trained in greediness 2 Pt 2:14 (cp. κ. … ἐπὶ τὸ κακὸν ἔγκειται Did., Gen. 104, 14). Cp. Lk 21:34; Ac 8:21f. περιτομὴ καρδίας (cp. Jer 9:25; Ezk 44:7, 9) Ro 2:29.—B 9:1; 10:12. Cp. Ac 7:51.ε. of the emotions, wishes, desires (Theognis 1, 366; Bacchylides 17, 18): ἐπιθυμίαι τῶν κ. desires of the heart Ro 1:24. ἐπὶ τὴν κ. σου ἀνέβη ἡ ἐπιθυμία τ. πονηρίας Hv 1, 1, 8; cp. Hs 5, 1, 5. ἐνθύμησις m 4, 1, 2; 6, 2, 7. μὴ ἀναβαινέτω σου ἐπὶ τὴν κ. περὶ γυναικός m 4, 1, 1; cp. Hv 1, 2, 4; Mt 5:28.—6:21; 12:34f; Lk 6:45; 12:34; 24:32 (s. καίω 1b); Js 3:14; 5:8. Of joy: ηὐφράνθη ἡ κ. Ac 2:26 (Ps 15:9). χαρήσεται ἡ κ. J 16:22. Of sorrow: ἡ λύπη πεπλήρωκεν τὴν κ. 16:6; λύπη ἐγκάθηται εἰς τὴν κ. grief sits in the heart Hm 10, 3, 3. ἡ κ. ταράσσεται (Job 37:1; Ps 142:4) J 14:1, 27; ὀδύνη τῇ κ. Ro 9:2. συνοχὴ καρδίας anguish of heart 2 Cor 2:4; διαπρίεσθαι ταῖς κ. Ac 7:54; κατανυγῆναι τὴν κ. 2:37; συνθρύπτειν τὴν κ. 21:13. κ. συντετριμμένη a broken heart B 2:10; 1 Cl 18:17b (Ps 50:19). συντετριμμένοι τὴν κ. Lk 4:18 v.l. παρακαλεῖν τὰς κ. Eph 6:22; Col 2:2; 4:8; 2 Th 2:17. Of hope (Ps 111:7) Hm 12, 5, 2. Of repentance ἐξ ὅλης κ. Hv 3, 13, 4; m 5, 1, 7; 12, 6, 1. Of sensitivity about doing what is right (1 Km 24:6; 2 Km 24:10) 1J 3:19, 20, 21 (s. ASkrinjar, Verb. Dom. 20, ’40, 340–50). Of a wish εὐδοκία τῆς κ. (s. εὐδοκία 3) Ro 10:1. Of a longing for God τὴν κ. ἔχειν πρὸς κύριον Hm 10, 1, 6. ἐπιστρέφεσθαι πρὸς τὸν κύριον ἐξ ὅλης τῆς κ. 12, 6, 2 (cp. 3 Km 8:48). προσέρχεσθαι μετὰ ἀληθινῆς κ. with sincere desire (cp. Is 38:3; TestDan 5:3 ἀλ. κ.) Hb 10:22. Cp. the opposite Ac 7:39.—Also of the wish or desire of God ἀνὴρ κατὰ τὴν κ. (τοῦ θεοῦ) after God’s heart i.e. as God wishes him to be Ac 13:22 (cp. 1 Km 13:14).ζ. esp. also of love (Aristoph., Nub. 86 ἐκ τῆς κ. φιλεῖν; M. Ant. 7, 13, 3 ἀπὸ κ. φιλεῖν τ. ἀνθρώπους) ἀγαπᾶν τινα ἐξ ὅλης τ. καρδίας Mk 12:30, 33; Lk 10:27 (cp. Dt 6:5 and APF 5, 1913, 393 no. 312, 9 ἐκ ψυχῆς κ. καρδίας). ἐν ὅλῃ τ. καρδίᾳ Mt 22:37; ἐπιστρέψαι καρδίας πατέρων ἐπὶ τέκνα Lk 1:17 (Mal 3:23); εἶναι ἐν τῇ κ. have a place in the heart 2 Cor 7:3; ἔχειν τινὰ ἐν τῇ κ. Phil 1:7; Hm 12, 4, 3; Hs 5, 4, 3; cp. m 12, 4, 5; κατευθύνειν τὰς κ. εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ θεοῦ 2 Th 3:5.—The opp. κατά τινος ἐν τῇ κ. ἔχειν have someth. against someone Hv 3, 6, 3.η. of disposition (TestJob 48:1 ἀνέλαβεν ἄλλην κ.) διάνοια καρδίας Lk 1:51; ἁπλότης (τ.) καρδίας (TestReub 4:1, Sim 4:5 al.) Eph 6:5; Col 3:22; ἀφελότης καρδίας Ac 2:46. κ. καὶ ψυχὴ μία Ac 4:32 (cp. Iren. 1, 10, 2 [Harv. I 92, 5]; combination of ψυχή and καρδία as PGM 7, 472; IDefixWünsch 3, 15; Dt 11:18; 1 Km 2:35; 4 Km 23:3 and oft. LXX—on such combinations s. Reader, Polemo p. 260 and cp. Demosth. 18, 220 ῥώμη καὶ τόλμη). πραῢς καὶ ταπεινὸς τῇ κ. Mt 11:29 (cp. TestReub 6:10). ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς κ. ὑμῶν let the peace of Christ control you Col 3:15; cp. Phil 4:7.θ. The human καρδία as the dwelling-place of heavenly powers and beings (PGM 1, 21 ἔσται τι ἔνθεον ἐν τῇ σῇ κ.): of the Spirit Ro 5:5; 2 Cor 1:22; Gal 4:6; of the Lord Eph 3:17; of the angel of righteousness Hm 6, 2, 3; 5.② interior, center, heart, fig. ext. of 1 (Ezk 27:4, 25; Jon 2:4; Ps 45:3; EpJer 19) τῆς γῆς Mt 12:40.—S., in addition to works on Bibl. anthropology and psychology (πνεῦμα end): HKornfeld, Herz u. Gehirn in altjüd. Auffassung: Jahrb. für jüd. Gesch. u. Lit. 12, 1909, 81–89; ASchlatter, Herz. u. Gehirn im 1. Jahrh.: THaering Festschr. 1918, 86–94; RBultmann, Theologie des NT ’48, 216–22 (Paul), tr., Theol. of the NT, KGrobel, ’51, I, 220–27; RJewett, Paul’s Anthropological Terms, ’71, 305–33. For OT viewpoints s. RNorth, BRev 11/3, ’95, 33 (lit.)—B. 251. EDNT. DELG. M-M. TW. Sv. -
10 καυχάομαι
καυχάομαι (s. two next entries; Pind., Hdt.+) mid. dep.; 2 sing. καυχᾶσαι Ro 2:17, 23; 1 Cor 4:7 (s. Mayser 328; JWackernagel, TLZ 33, 1908, 639; Thackeray 218; Mlt-H. 198); fut. καυχήσομαι; 1 aor. ἐκαυχησάμην; pf. κεκαύχημαι. In our lit. restricted to Paul, except for two pass. each in Js and Ign., and one in 1 Cl (a quot. fr. the OT).① to take pride in someth., boast, glory, pride oneself, brag, intr. (Sappho, Fgm. 26, 10 D.2) ἔν τινι in or about a person or thing (schol. on Apollon. Rhod. 3, 976 οἱ καυχώμενοι ἐν ἑτέρων διαβολαῖς; LXX; TestJud 13:2; ἐν τοῖς θεοῖς Theoph. Ant. 1, 1 [p. 58, 6].—B-D-F §196; s. Rob. 532) ἐν θεῷ Ro 2:17. ἐν τῷ θεῷ 5:11. ἐν κυρίῳ 1 Cor 1:31b; 2 Cor 10:17b; 1 Cl 13:1 (cp. on the three Jer 9:23). ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ Phil 3:3. ἐν ἀνθρώποις 1 Cor 3:21.—ἐν νόμῳ (cp. Sir 39:8) Ro 2:23; in afflictions 5:3; in the work of others 2 Cor 10:15; in weaknesses 12:9; in high position Js 1:9; in wisdom, etc. 1 Cl 13:1 (Jer 9:22f). ἐν τῇ ὑμετέρᾳ σαρκί Gal 6:13. ἐν τῷ σταυρῷ vs. 14. ἐν τῷ προσώπῳ κ., opp. ἐν τῇ καρδίᾳ pride oneself on externals … on the heart 2 Cor 5:12. ἐν ᾧ καυχῶνται 11:12. On 2 Th 1:4 v.l. see ἐγκαυχάομαι.—The ἐν is to be taken somewhat differently Js 4:16 (s. ἀλαζονεία).—εἴς τι boast with regard to someth. 2 Cor 10:16. Differently εἰς τὰ ἄμετρα κ. boast beyond limit (s. ἄμετρος) vss. 13, 15.—ἐπί τινι based on someth., in someth. (Cratinus Com. [V B.C.] 95; Diod S 15, 6, 2 ἐπὶ τοῖς ποιήμασιν; 16, 70, 2; iambic poet in Ps.-Callisth. 2, 20, 11 ἐπὶ τέκνοισι; SIG 1268, 23 ἐπὶ ῥώμῃ; Ps 48:7) Ro 5:2 (JBover, Biblica 22, ’41, 41–45). ὑπέρ τινος on behalf of someone 2 Cor 12:5ab. κατά τι in accordance with someth. 2 Cor 11:18a.—ἐνώπιον τ. θεοῦ before God 1 Cor 1:29.—W. ὅτι foll. (Strabo 13, 1, 27) IPhld 6:3. (W. inf. TestJob 41:3; Just., D. 101, 1.)—Abs. (TestReub 3:5) 1 Cor 1:31a; 4:7; 2 Cor 10:17a; 11:18b, 30a; 12:1, 6, 11 v.l.; Eph 2:9; IPol 5:2.—1 Cor 13:3, a variety of witnesses have καυχήσωμαι (read by N. and defended e.g. by Harnack, SBBerlAk 1911, 139ff; Goodsp., Probs. 162–65; KClark, Studia Paulina [deZwaan Festschr.] ’53, 61f) instead of the v.l. καυθήσομαι, which is preferred by others (e.g., EPreuschen, ZNW 16, 1915, 127ff; JKElliott, ZNW 62, ’71, 297f; et al.).—S. καίω 2.② to make a boast about someth., boast about, mention in order to boast of, be proud of, trans. τὶ someth. (Philemon Com. [IV–III B.C.], Fgm. 141 p. 521; Diod S 20, 63, 4) τὰ τῆς ἀσθενείας μου boast about my weaknesses 2 Cor 11:30b (cp. Pr 27:1 κ. τὰ εἰς αὔριον). τὶ περί τινος 10:8. τί τινι ὑπέρ τινος say someth. boastingly (or in pride) to someone concerning someone 7:14; 9:2 (here a ὅτι-clause defines τὶ more closely). μικρόν τι 11:16.—For Gr-Rom. cultural background on Paul’s theme of boasting in 2 Cor s. Plut., Mor. 539–547 ‘On Inoffensive Self-Praise’; FDanker, Augsburg Comm. on the NT: II Cor ’89, esp. 147–214; idem, Paul’s Debt to Demosthenes’ ‘De Corona’, in Persuasive Artistry [GKennedy Festschr.], ed. DWatson, ’91, 262–80; JLambrecht, Dangerous Boasting, Paul’s Self-Commendation in 2 Cor 10–13, in RBieringer, ed., The Corinthian Correspondence ’96, 325–46.—JBosch, ‘Gloriarse’ según San Pablo, Sentido y teologia de καυχάομαι, ’70. BDowdy, The Meaning of καυχᾶσθαι in the NT, diss. Vanderbilt ’55.—B. 1281. DELG. M-M. EDNT. TW. Spicq. -
11 σείω
Grammatical information: v.Meaning: `shake, agitate, sway', midd. a. pass. also `to quake, to shiver'.Other forms: (ep. ἐπι-σσείω, s. bel.), aor. σεῖσαι (Il.), aor. 2. ptc. acc. σιόντα (Anacr.), pass. σεισθῆναι, fut. σείσω (IA.), perf. midd. σέσεισμαι (Pi. etc.), act. σέσεικα (hell. a. late).Compounds: Very often w. prefix, e.g. ἀνα-, κατα-, ἀπο-, δια-, ἐν-, ἐπι-. -- Some compp., e.g. σεισ-άχθεια (: *σεισ-αχθής) f. `burden-', i. e. `the casting off of debts', des. of a law of Solon. (Arist., Plu. a. o.); δορυ-σσόος, s. δόρυ and Schwyzer 450 n. 4.Derivatives: 1. σεῖ-σις ( ἀπό-, κατά- a. o.) f. `shaking' (medic. a.o.); 2. - σμός ( ἀνα-, δια- a.o.) m. `shock, earthquake, extortion' (IA.) with - σμώδης `earthquake-like' (late); 3. - σμα ( παρά-, διά- a.o.) f. `shaking' (LXX), `extortion' (pap.) with - σματίας m. `concerning an earthquake' (D. L., Plu.; Chantraine Form. 95); 4. - στρον n. `rattle', Lat. sistrum (Delos IIa, Plu. a.o.); - στρος m. plantname `Rhinanthus maior' (Arist., Plu.; after the trembling fruit-group, Strömberg 77); 5. - σων, - σωνος m. "shaker", kind of vase (middl. com.; as καύσων, s. on καίω w. lit.); 6. - στης m. kind of earthquake (Lyd.); 7. - στός `shaken' (Ar.), `rattling', of ear-pendants (Delos III--IIa).Origin: IE [Indo-European] [1099] *tu̯ei(s)- `excite, sparkle'Etymology: Except the isolated zero-grade ptc. σιόντα, which because of the form σείω that stands beside it must be taken as aorist, and the ablauting nominal -( σ)σόος, the whole system is built on a full grade σει(σ)-. The geminate in ep. ἐπι-σσείω, ἐ-σσείοντο shows an orig. consonantgroup, so that σείω from *tu̯eis-ō can be identified with Skt. tvéṣati (gramm.) `excite', almost only midd. `be excited, inflame, sparkle' (rejecteing Wackernagel KZ 25, 277 = Kl. Schr. 1, 221). The two languages have developped diff. in this sense, that in OInd. the middle forms have become almost completely dominating and the zero grades (e.g. ipf. 3. pl. a-tvis-anta, perf. 3. sg. ti-tviṣ-é) strongly predominate. -- Beside this stands in Iran. forms without -s- and in slightly deviating meaning, e.g. Av. ʮway-ah- n., ʮwy-ā f. `fright, danger' (IE *tu̯ei-os-, *tu̯i-ā), thus with -s- in ʮwaēšah- n. `fear'. A further member of this group is supposed in Σείριος, s. v. w. lit.; see also Mayrhofer s. tvéṣati.Page in Frisk: 2,689Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > σείω
-
12 δαίω
δαίω, brennen, anzünden; entstanden entweder aus ΔΑ'FΩ (das Digamma in ι übergegangen), oder aus ΔΑFΊΩ (das Digamma ausgeworfen); Wurzel auf jeden Fall ΔΑF-; durchaus verschieden also von δαίομαι »theilen«, Wurzel ΔΑ –. Das Digamma in δαίω »brennen« bezeugt z. B. die Form δεδαυμένος, μηρίων δεδαυμένων Simonid. (Amorgin.?) in Etym. m. p. 250, 18 und Cram. An. Ox. 1 p. 106, 4 (Bergk L. G. ed. 2 fr 30 p. 587); durch conj. hergestellt δεδαυμένον Callimach. epigr. 53; vgl. Hesych. δεδαυμένον· περιπεφλεγμένον; δάβελος· δαλός, Λάκωνες; Sanskrit. davas, dâvas = calor, ignis, s. Curtius Grundzüge d. Gr. Etym. 1 S. 197; wahrscheinlich sind δαίω »brennen«, αὔω oder αὕω nebst αὐαίνω oder αὑαίνω, εὕω, καίω (καύσω, ΚΑF-), dem Ursprunge nach identisch; vgl. λείβω εἴβω, δείλη εἵλη, δαήμων δαίμων αἵμων, δνόφος νέφος γνόφος κνέφας, μέλας μέλαινα μελαινός κελαινός, δᾶ γᾶ γέα γῆ γαῖα αἶα, Verwandt mit δαίω »brennen« auf jeden Fall δαΐς »die Fackel« und δαλός. – Transitiv. werden von δαίω gebraucht praes. und imperfect. activ.: Hom. πῠρ Il. 9, 211 Od. 7, 7; φλόγα Il. 18, 206, wie Aesch. Ag. 496; π ῠρ καὶ φῶς Ch. 864; übertr., δαῖε δ' ἐν όφϑαλμοῖς γλυκερὸν πόϑον, Verlangen aus den Augen leuchten lassen, Ap. Rh. 4, 1147. – In Prosa Dem. χώραν δαίοντος καὶ δενδροκοπέοντος in dem Psephisma der Byzantier 18, 90. – Intransitiv wird das medium gebraucht nebst perf. und plusquamperf. act. δέδηα ἐδεδήειν, = brennen, in Brand sein, in Flammen stehen, in Flammen gerathen, sich entzünden: Hom. Iliad. 18, 227 ἀκάματον πῠρ δεινὸν ὑπὲρ κεφαλῆς Πηλείωνος δαιόμενον· τὸ δὲ δαῖε ϑεὰ γλαυκῶπις Ἀϑήνη; vom Blitz Iliad. 8, 75 αὐτὸς δ' ἐξ Ἴδης μεγάλ' ἔκτυπε, δαιόμενον δὲ ἧκε σέλας; neben καίω Odyss. 5, 61 πῠρ μὲν ἐπ' ἐσχαρόφιν μέγα καίετο, τηλόϑι δ' ὀδμ ὴ κέδρου τ' εὐκεάτοιο ϑύου τ' ἀνὰ νῆσον ὀδώδει δαιομένων; Iliad. 21, 343 Ἥφαιστος δὲ τιτύσκετο ϑεσπιδαὲς πῦρ. πρῶτα μὲν ἐν πεδίῳ πῦρ δαίετο, καῖε δὲ νεκροὺς πολλούς: hier kann δαίετο Homerisch medium statt des activ. sein, Hephästos Subject zu δαίετο. – Soph. Tr. 762 ἐδαίετο φλόξ; λύχνοις ἅμα δαιομένοισιν Theocr. 24, 51. – Uebertr., δαίεται ὄσσε, die Augen funkeln, Od. 6, 132. – Δάηται. conjunct. aor. 2. med., in auffallender Verbindung, δάηται δαιομένη, zwei Mal dieselbe Stelle: μή ποτ' ἐπὶ Τρώεσσιν ἀλεξήσειν κακὸν ἦμαρ, μηδ ὁπότ' ἄν Τροίη μαλερῷ πυρὶ πᾶσα δάηται δαιομένη, δαίωσι δ' ἀρήιοι υἷες Ἀχαιῶν, Iliad. 20, 316. 21, 375. – Perf. u. plusqpft. act., intransitiv, übertr.: πυρὶ δ' ὄσσε δεδήει Iliad. 12, 466; μάχη πόλεμός τε δέδηεν Iliad. 20, 18, die Schlacht ist entbrannt; 35, wohl Tmesis; πάντῃ γάρ σε περὶ στέ φανος πολέμοιο δέδηεν Iliad. 13, 736, wohl Tmesis; τόσση γὰρ ἔρις πολέμοιο δἔδηεν Iliad. 17, 253; μετὰ δέ σφισιν ὄσσα δεδήει ότρύνουσ' ἰέναι, Διὸς ἄγγελος Iliad 2, 93, vergl. das Deutsche »ein Gerücht verbreitet sich wie ein Lauffeuer«; οἰμωγὴ δὲ δέδηε, hat sich erhoben, flammt auf, Odyss. 20, 853.
-
13 πῦρ
πῦρ, ός, τό (Hom.+) fireⓐ of earthly fire, as an important element in creation Dg 7:2.—Mt 17:15; Mk 9:22; Ac 28:5; Js 5:3 (cp. 4 Macc 15:15); ITr 2:3. Melting lead 2 Cl 16:3. Necessary for forging metals Dg 2:3. Testing precious metals for purity 1 Pt 1:7; Hv 4, 3, 4; in metaphor Rv 3:18. For ἄνθρακες πυρός Ro 12:20 s. ἄνθραξ. For κάμινος (τοῦ) πυρός (Iren. 5, 5, 2 [Harv. II 332, 2) 1 Cl 45:7; 2 Cl 8:2 s. κάμινος. For βάλλειν εἰς (τὸ) π. s. βάλλω 1b.—περιάπτειν πῦρ kindle a fire Lk 22:55. κατακαίειν τι πυρί burn someth. (up) with fire, in a pass. construction Mt 13:40; τινὰ ἐν πυρὶ Rv 17:16 (v.l. without ἐν). Pass. construction 18:8. ὑπὸ πυρὸς κατακαίεσθαι MPol 5:2 (κατακαίω, end). πῦρ καιόμενον 11:2b (καίω 1a). πυρὶ καίεσθαι Hb 12:18; Rv 8:8 (καίω 1a). Fire is used in comparisons γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός Ac 2:3 (Ezek. Trag. 234 [in Eus., PE 9, 29, 14] ἀπʼ οὐρανοῦ φέγγος ὡς πυρὸς ὤφθη ἡμῖν). φλὸξ πυρός a flame of fire (Ex 3:2; Is 29:6; PsSol 15:4; JosAs 14:9): ὀφθαλμοὶ ὡς φλὸξ πυρός Rv 1:14; cp. 2:18; 19:12.—Of a Christian worker who has built poorly in the congregation it is said σωθήσεται ὡς διὰ πυρός he will be saved as if through (the) fire, i.e. like a person who must pass through a wall of fire to escape fr. a burning house (Ps.-Crates, Ep. 6 [=Malherbe p. 56] κἂν διὰ πυρός; Jos., Ant. 17, 264 διὰ τοῦ πυρός; Diod S 1, 57, 7; 8 διὰ τοῦ φλογὸς … σωθείς from a burning tent) 1 Cor 3:15 (HHollander, NTS 40, ’94, 89–104; s. σῴζω 3). Cp. Jd 23 (ἁρπάζω 2a).—Of the torture of a loyal confessor by fire IRo 5:3; ISm 4:2; MPol 2:3; 11:2a; 13:3; 15:1f; 16:1; 17:2; cp. Hb 11:34; in imagery of Rome ἀπέρχομαι εἰς κάμινον πυρός AcPl Ha 6, 20 (cp. b below).ⓑ of fire that is heavenly in origin and nature (cp. Diod S 4, 2, 3 of the ‘fire’ of lightning, accompanying the appearance of Zeus; 16, 63, 3 τὸ θεῖον πῦρ; Just., D. 88, 3 πῦρ ἀνήφθη ἐν τῷ Ἰορδάνῳ [at Jesus’ baptism]. In gnostic speculation Iren. 1, 17, 1 [Harv. I 164, 14]; Hippol., Ref. 6, 9, 5.—Orig., C. Cels. 4, 13, 19): an angel appears to Moses ἐν φλογὶ πυρὸς βάτου in the flame of a burning thorn-bush Ac 7:30 (s. Ex 3:2; cp. Just., A I, 62, 3 ἐν ἰδέᾳ πυρός.—PKatz, ZNW 46, ’55, 133–38). God makes τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα (cp. Ps 103:4, esp. in the v.l. [ARahlfs, Psalmi cum Odis ’31]) Hb 1:7; 1 Cl 36:3. Corresp., there burn before the heavenly throne seven λαμπάδες πυρός Rv 4:5 and the ‘strong angel’ 10:1 has πόδες ὡς στῦλοι πυρός, but both of these pass. fit equally well in a. Fire appears mostly as a means used by God to execute punishment: in the past, in the case of Sodom ἔβρεξεν πῦρ καὶ θεῖον ἀπʼ οὐρανοῦ Lk 17:29 (Gen 19:24; cp. 1QH 3:31). Cp. Lk 9:54 (4 Km 1:10, 12; TestAbr A 10 p. 88, 13 [Stone p. 24, 13] ἐξ οὐρανοῦ; Jos., Ant. 9, 23 πῦρ ἀπʼ οὐρανοῦ πεσόν). Quite predom. in connection w. the Last Judgment: the end of the world διʼ αἵματος καὶ πυρός Hv 4, 3, 3; cp. Ac 2:19 (Jo 3:3. Also Sib-Or 4, 173; 5, 376f); Rv 8:7. κόσμος αἴρεται ἐν πυρί AcPl Ha 2, 26; 9, 11. The Judgment Day ἐν πυρὶ ἀποκαλύπτεται makes its appearance with fire 1 Cor 3:13a; cp. 13b (JGnilka, Ist 1 Cor 3:10–15 … Fegfeuer? ’55); 2 Pt 3:7 (on first-century cosmological views s. FDowning, L’AntCl 64, ’95, 99–109, esp. 107f). When Jesus comes again he will reveal himself w. his angels ἐν πυρὶ φλογός (cp. Sir 45:19) 2 Th 1:8. Oft. in Rv: fire is cast fr. heaven upon the earth 8:5; 13:13; 20:9 (καταβαίνω 1b). It proceeds fr. the mouths of God’s two witnesses 11:5 and fr. the mouths of plague-bringing horses 9:17f. See 16:8. For πυρὸς ζῆλος ἐσθίειν μέλλοντος τ. ὑπεναντίους Hb 10:27 s. ζῆλος 1, end. ἡ χείρ μου πυρὶ ἀποπίπτει ἀπʼ ἐμοῦ my hand falls off me from (burning in) the fire GJs 20:1 (codd.).—The fire w. which God punishes sinners (cp. ApcSed 4:1 κόλασις καὶ πῦρ ἐστιν ἡ παίδευσίς σου) οὐ σβέννυται (cp. Is 66:24) Mk 9:48; 2 Cl 7:6; 17:5. Hence it is called (s. PGM 5, 147 τὸ πῦρ τὸ ἀθάνατον): (τὸ) πῦρ (τὸ) αἰώνιον (4 Macc 12:12; TestZeb 10:3; GrBar 4:16; Just., A I, 21, 6 al.; Tat. 17, 1; Theoph. Ant. 1, 14 [p. 92, 9]) Mt 18:8; 25:41; Jd 7; Dg 10:7 (opp. τὸ πῦρ τὸ πρόσκαιρον 10:8). πῦρ ἄσβεστον (ἄσβεστος 1) Mt 3:12; Mk 9:43, 45 v.l.; Lk 3:17; 2 Cl 17:7; IEph 16:2; AcPl Ha 1, 22. It burns in the γέεννα (τοῦ) πυρός (ApcEsdr 1:9 p. 25, 1 Tdf.; s. γέεννα and cp. En 10:13 τὸ χάος τοῦ πυρός) Mt 5:22; 18:9 (cp. 1QS 2:7f); Mk 9:47 v.l.; 2 Cl 5:4 (a saying of Jesus not recorded elsewhere). ἡ λίμνη τοῦ πυρὸς (καὶ θείου) Rv 19:20; 20:10, 14ab, 15 (cp. Jos As 12, 10 ἄβυσσον τοῦ πυρός); cp. Rv 21:8; 14:10, 18; 15:2. The fiery place of punishment as ἡ κάμινος τοῦ πυρός Mt 13:42, 50 (difft. AcPl Ha 6, 20 see at the end of a, above). τὸ πῦρ ἐστι μετʼ αὐτοῦ fire awaits that person AcPlCor 2:37. The fire of hell is also meant in certain parables and allegories, in which trees and vines represent persons worthy of punishment Mt 3:10; 7:19; Lk 3:9; J 15:6. The one whose coming was proclaimed by John the Baptist βαπτίσει ἐν πνεύματι ἁγίῳ καὶ πυρί; whether πῦρ in Mt 3:11; Lk 3:16 refers to reception of the Holy Spirit (esp. in Lk 3:16) or to the fire of divine judgment is debatable; for association of πῦρ with πνεῦμα s. Ac 2:3f; AcPlCor 2:13 (βαπτίζω 3b). As Lord of Judgment God is called πῦρ καταναλίσκον Hb 12:29 (Dt 4:24; 9:3.—Mesomedes calls Isis πῦρ τέλεον ἄρρητον [IAndrosIsis p. 145, 14]).—Of a different kind is the idea that fire is to be worshiped as a god (Maximus Tyr. 2, 4b of the Persians: πῦρ δέσποτα; Theosophien 14 p. 170, 11 τὸ πῦρ ἀληθῶς θεός) Dg 8:2.ⓒ fig. (Just., D. 8, 1 πῦρ ἐν τῇ ψυχῇ ἀνήφθη; Chariton 2, 4, 7 πῦρ εἰς τ. ψυχήν; Ael. Aristid. 28, 110 K.=49 p. 527 D.: τὸ ἱερὸν κ. θεῖον πῦρ τὸ ἐκ Διός; Aristaen., Ep. 2, 5; PGrenf I=Coll. Alex. p. 177 ln. 15 [II B.C.] of the fire of love; Theoph. Ant. 1, 3 [p. 62, 21] of God’s wrath) ἡ γλῶσσα πῦρ Js 3:6 (s. γλῶσσα 1a). The saying of Jesus πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν Lk 12:49 seems, in the context where it is now found, to refer to the fire of discord (s. vss. 51–53). πῦρ is also taken as fig. in Agr 3, the sense of which, however, cannot be determined w. certainty (s. Unknown Sayings, 54–56) ὁ ἐγγύς μου ἐγγὺς τοῦ πυρός. ὁ δὲ μακρὰν ἀπʼ ἐμοῦ μακρὰν ἀπὸ τῆς βασιλείας (cp. ἐγγύς 3; ἐγγὺς εἶναι τοῦ πυρός as someth. dangerous also Chariton 6, 3, 9). On the difficult pass. πᾶς πυρὶ ἁλισθήσεται Mk 9:49 and its variants s. ἁλίζω and cp. ἅλας b (s. also NColeman, JTS 24, 1923, 381–96, ET 48, ’37, 360–62; PHaupt, Salted with Fire: AJP 45, 1924, 242–45; AFridrichsen, Würzung durch Feuer: SymbOsl 4, 1926, 36–38; JdeZwaan, Met vuur gezouten worden, Mc 9:49: NThSt 11, 1928, 179–82; RHarris, ET 48, ’37, 185f; SEitrem, Opferritus u. Voropfer der Griechen u. Römer 1915, 309–44. JBauer, TZ 15, ’59, 446–50; HZimmermann [Mk 9:49], TQ 139, ’59, 28–39; TBaarda [Mk 9:49], NTS 5, ’59, 318–21).—B. 71; RAC VII 786–90; BHHW I 479f. DELG. M-M. EDNT. TW. Sv. -
14 ξυγκαιω
атт. συγκάω (ᾱ) (fut. συγκαύσω)1) вместе или сразу сжигать(τὰ ἐπι γῆς Plat.)
2) воспламенятьὁ συγκαυθεὴς ἀήρ Plat. — раскаленный воздух
3) обмораживать(χειμῶνος συγκεκαυμένος Diog.L.)
-
15 συγκαιω
атт. συγκάω (ᾱ) (fut. συγκαύσω)1) вместе или сразу сжигать(τὰ ἐπι γῆς Plat.)
2) воспламенятьὁ συγκαυθεὴς ἀήρ Plat. — раскаленный воздух
3) обмораживать(χειμῶνος συγκεκαυμένος Diog.L.)
См. также в других словарях:
Liste unregelmäßiger Verben im Neugriechischen — Unregelmäßige Verben im Neugriechischen sind Verben, die entweder hinsichtlich ihrer Stämme oder ihrer Endungen Besonderheiten aufweisen und nicht nach den üblichen Konjugationsregeln der neugriechischen Verben flektiert werden.… … Deutsch Wikipedia
Unregelmäßige Verben des Neugriechischen — Unregelmäßige Verben im Neugriechischen sind Verben, die entweder hinsichtlich ihrer Stämme oder ihrer Endungen Besonderheiten aufweisen und nicht nach den üblichen Konjugationsregeln der neugriechischen Verben flektiert werden.… … Deutsch Wikipedia
Unregelmäßige Verben im Neugriechischen — sind Verben, die entweder hinsichtlich ihrer Stämme oder ihrer Endungen Besonderheiten aufweisen und nicht nach den üblichen Konjugationsregeln der neugriechischen Verben flektiert werden. Inhaltsverzeichnis 1 Vorbemerkungen und Statistik 2… … Deutsch Wikipedia
Unregelmäßige neugriechische Verben — Unregelmäßige Verben im Neugriechischen sind Verben, die entweder hinsichtlich ihrer Stämme oder ihrer Endungen Besonderheiten aufweisen und nicht nach den üblichen Konjugationsregeln der neugriechischen Verben flektiert werden.… … Deutsch Wikipedia
επιθύω — (I) ἐπιθύω (AM) θυσιάζω μετά από άλλη θυσία («τέλεον νεαροῖς ἐπιθύσας», Αισχύλ.) αρχ. 1. θυσιάζω πάνω σε κάτι 2. μέσ. ἐπιθύομαι σκοτώνω κάποιον για κάποιον σκοπό («πότερον οὖν Νέρωνι Γάλβαν ἐπιθυσώμεθα;», Πλούτ.) 3. καίω θυμίαμα («καὶ ἀνέβη ἐπὶ… … Dictionary of Greek
καθαγίζω — και ιων. τ. καταγίζω (Α) 1. προσφέρω κάτι σε θεό, αφιερώνω σε θεό, καθιερώ* («ἀκροθίνια ταῡτα καταγιεῑν θεῶν ὅτεῳ, δή», Ηρόδ.) 2. ιδίως για θυσία πάνω σε φωτιά («θυμιήματα δὲ παρ αὐτῆ παντοῑα καταγίζουσι», Ηρόδ.) 3. αφιερώνω, προσφέρω κάτι στις… … Dictionary of Greek
προσαύω — Α καίω κάτι επί πλέον («πρὶν πυρὶ θερμῷ πόδα τις προσαύση», Σοφ.). [ΕΤΥΜΟΛ. < προσ * + αὔω «ανάβω, καίω»] … Dictionary of Greek
προσκαίω — και αττ. τ. προσκάω Α [καίω] 1. αναφλέγω, καίω επί πλέον («ἐν τοῑς ἑψομένοις προσκάει τὸ πλεῑον πῡρ», Αριστοτ.) 2. φρ. «προσκαίομαί τινι» μτφ. διακαίομαι από έρωτα για κάποιον («ἐκείνῳ τότε ἰσχυρῶς προσεκαύθη», Ξεν.) … Dictionary of Greek
άστρο — και άστρι και αστρί, το (AM ἄστρον) 1. το αστέρι 2. ο έξοχος, ο υπέροχος («αυτός είναι άστρο», «Ἀκροκόρινθον Ἑλλάδος ἄστρον») νεοελλ. 1. ο αστερισμός, το ζώδιο κάθε ανθρώπου («γεννήθηκε σε καλό άστρο») 2. α) «άστρο της ημέρας» ο ήλιος β) «άστρο… … Dictionary of Greek
ήλιος — (Ηelianthus annus). Μονοετές φυτό της οικογένειας των δικοτυλήδονων συνθέτων. Η επιστημονική του ονομασία είναι ηλίανθος ο ετήσιος. Κατάγεται από την Κεντρική Αμερική, αλλά διαδόθηκε και καλλιεργείται σε διάφορες χώρες κυρίως για τον εδώδιμο… … Dictionary of Greek
δάδα — η (Α δαΐς, δαΐδος και αττ. δᾴς, δαδός) 1. δαυλός από δαδί 2. πυρσός, λαμπάδα νεοελλ. 1. σχίζα κλαδιού από δέντρο που έχει ρετσίνι (συνήθ. πεύκο), το δαδί 2. κάθε μέσο που μεταδίδει φως ή φωτιά 3. φωτιστικό πυροτέχνημα 4. κάθε μέσο φωτισμού ή… … Dictionary of Greek
