-
1 τύφω
τύφω, fut. ϑύψω, aor. ἔϑυψα, perf. τέϑυμμαι, aor. ἐτύφην, Rauch, Dampf machen, κηκὶς μηρίων ἐτήκετο κἄτυφε κἀνέπτυε, Soph. Ant. 996; rauchern, καπνὸν τύφειν, Rauch machen, Her. 4, 196; καπνῷ τύφειν μελίσσας, die Bienen mit Rauch vertreiben; auch καπνῷ τύφειν τὴν πόλιν, die Stadt mit Rauch und Qualm erfüllen, Ar. Vesp. 457. 1059. – In Rauch aufgehen lassen, bes. in langsamem Feuer verbrennen, versengen, pass. rauchen, schweelen, glimmen, τύφεται Ἴλιον, Eur. Troad. 146; δόμων ἐρείπια τυφόμενα, Bacch. 8; u. übertr., sich in langsamer Gluth verzehren, bes. von der Liebe, πόϑοις τυφόμενον γλυκὺ πῦρ, Mel. 13 (XII, 63); τύφεσϑε ὑποκαιόμενοι, 4 (XII, 92); τύφεται πῦρ ἐγκρύφιον, Philodem. 15 (V, 124), u. öfter in Anth.; τύφεσϑαι καὶ ϑυμιᾶσϑαι, Arist. meteor. 2, 5; τυφόμενος πόλεμος, ein glimmender, noch nicht völlig ausgebrochener Krieg, Plut. Sulla 6, u. a. Sp. – Verwandt mit ϑύω, fumus. – [Υ im aor. pass. ist kurz.]
-
2 τύφω
τύφω, Rauch, Dampf machen; καπνῷ τύφειν μελίσσας, die Bienen mit Rauch vertreiben; auch καπνῷ τύφειν τὴν πόλιν, die Stadt mit Rauch und Qualm erfüllen. In Rauch aufgehen lassen, bes. in langsamem Feuer verbrennen, versengen, pass. rauchen, schwelen, glimmen; übertr., sich in langsamer Glut verzehren, bes. von der Liebe; τυφόμενος πόλεμος, ein glimmender, noch nicht völlig ausgebrochener Krieg -
3 τυφω-μανία
τυφω-μανία, ἡ, s. τυφομανία.
-
4 ἐπι-τύφω
ἐπι-τύφω (s. τύφω), in Rauch aufgehen lassen, pass. angebrannt, versengt werden; Καπανεὺς βέβληται ὑπὸ τοῦ Διὸς καὶ ἐπιτύφεται Philostr. Imag. 2, 29; Τυφῶνος μᾶλλον ἐπιτεϑυμμένος, mehr noch entflammt, Plat. Phaedr. 230 a, worauf sich Moeris zu beziehen scheint, der als hellenistischen Ausdruck dafür ἐπιτετυφωμένος u. ἐπικεκαυμένος angiebt; übertr., in Liebesflammen entzündet werden, sich verlieben, ὅπως ἀνὴρ ἐπιτυφῇ μάλιστά μου Ar. Lys. 221.
-
5 ἐκ-τύφω
ἐκ-τύφω (s. τύφω), in Dampf od. Rauch verwandeln, entzünden; im pass., ἔρωτα ἐκτύφεσϑαι τούτῳ μηχανωμένη Alciphr. 3, 50; Men. frg. bei Schol. Eur. Phoen. 1160, ἐξετύφην κλαίουσα, ich weinte mir die Augen aus, vielleicht »ich entzündete mir die Augen«; E. M erkl. ἐκτυφλωϑῆναι μικρόν; ἐκτυφήσομαι, Men. a. a. O.
-
6 ὑπο-τύφω
ὑπο-τύφω (s. τύφω), von unten durch Feuer erhitzen, am langsamen Schmauchfeuer allmälig anzünden; übertr., allmälig in Leidenschaft setzen, eine heimliche Leidenschaft anfachen, οἷον ὑποϑύψας τὴν διαβολήν Pol. 5, 42, 3; Luc. u. a. Sp. – Pass. darunter, im Verborgenen glimmen; Ctes. Pers. 45; Luc. abd. 30.
-
7 δια-τύφω
δια-τύφω, durchräuchern; übertr., ψυχὴ ἄχους πλέα καὶ διατεϑυμμένη, Liban.
-
8 ἐν-τύφω
-
9 τῡφώς
τῡφώς, ὁ, gen. ῶ, u. so nach der 2. art. Declination, aber auch nach der 3. τυφῶνος, welche Formen im plur. die allein gebräuchlichen zu sein scheinen (vgl. nom. pr.); – ein von der Erde mit großer Gewalt emporfahrender, Staubwolken erregender und Häuser umstürzender Wirbelwind; Soph. Ant. 418; Aesch. Ag. 642; τυφῶ μένος, Suppl. 555; μεγάλῳ τυφῷ καὶ πρηστῆρι, Ar. Lys. 974; Arist. meteor. 3, 1 mund. 4, 18. 6, 22. – Auch eine Wasserhose. – Ueberh. Ungewitter, Blitz u. Donnerwetter mit heftigem Sturm verbunden, Schol. Ar. Ran. 871 erkl. τοὺς καταιγιδώδεις ἀνέμους. – Auch übertr., τυφως δὲ πάμπαν ἐξέλετο φρένας, Alcaeus.
-
10 πρηστήρ
πρηστήρ, ῆρος, ὁ, feuriger Wetterstrahl, Blitzstrahl, Gewitter; Hes. Th. 846; πυρός, Coluth. 52; a. sp. D., wie Gemin. 3 ( Plan. 30); βρονταί τε καὶ πρηστῆρες ἐπειςπίπτουσιν, Her. 7, 42; Arist. Meteorol. 3, 1; ὁ νεὼς ἐνεπρήσϑη, πρηστῆρος ἐμπεσόντος, da der Blitz eingeschlagen hatte, Xen. Hell. 1, 3, 1; vgl. Plut. de plac. phil. 3, 3. – Auch heftiger Sturmwind, Orkan, μεγάλῳ τυφῷ καὶ πρηστῆρι, Ar. Lys. 974; Lycophr. 1018; χϑόνιος, ein aus der Erde aufsteigender Wirbelwind, Arist.; vgl. auch Plut. a. a. O.; übtr. nennt Ap. Rh. 4, 777 die Blasebälge πρηστῆρες; – Wasserhose, übh. angeschwollener, reißender Strom; von Thränen, Eur. frg. Thes. 1. – Nach Poll. 2, 134 heißen die Adern am Halse, welche im Zorn aufschwellen, πρηστῆρες. – Bei Diosc. eine giftige Schlangenart, deren Biß Entzündung und Geschwulst verursacht.
-
11 τυφλός
τυφλός (wahrscheinlich für τυφελός von τύφω, eigtl. rauchig, qualmig u. dah. verfinstert), 1) blind; bei Hom. Il. 6, 139; h. Apoll. 172; oft bei Her. u. Folgdn; τυφλὸν γὰρ ἐκδεδορκότος Soph. O. R. 454; πλοῦτος οὐ τυφλός, ἀλλ' ὀξὺ βλέπων Plat. Legg. I, 631 c; auch τυφλὰς ἐν αὐτοῖς ἐλπίδας κατῴκισα, Aesch. Prom. 250. – Uebtr. auch von den übrigen Sinnen u. vom Verstande, stumpfsinnig, blödsinnig, τυφλὸν ἦτορ, Pind. N. 7, 23; τυφλὸς τά τ' ὦτα, τόν τε νοῦν, τά τ' ὄμματα, Soph. O. R. 371; τὴν τέχνην ἔφυ τυφλός, 389; τυφλά τε καὶ σκολιά, Plat. Rep. VI, 506 c; – τυφλός τινος, blind für Etwas, Xen. Conv. 4, 12; so auch adv., τυφλῶς ἔχειν πρὸς τὸ ὠφέλιμον, Plat. Gorg. 479 b. – 2) dunkel, unsichtbar, unbemerkt; ἄτη, Soph. Tr. 1094; σπιλάδες, Gaet. 7 (VII, 275); Sp., wie Plut. Sulla 20; auch = unbeachtet, u. von Kräften, wirkungslos, vergeblich, Sp. – 3) auf der Rückseite befindlich, wo man keine Augen hat, τὰ τυφλά, die Rückseite des Menschen, Xen. Cyr. 3, 3, 45; auch die Seite einer Wand, eines Hauses, die ohne Fenster ist, Sp. – 4) von den Mündungen der Flüsse, verstopft, verschlemmt; dah. wie eine Mündung aussehend, ohne die Dienste einer solchen zu leisten, λίμναι, Plut. Sull. 20, vgl. Aemil. Paull. 14; καὶ ἀνέξοδος, Suid.
-
12 τύμβος
τύμβος, ὁ, eigtl. die Stelle, wo eine Leiche verbrannt ist ( τύφω), bustum, gew. der über der Asche u. den Gebeinen aufgeschüttete Erdhügel, der Grabhügel; Il. 2, 604. 793; τύμβον δ' ἀμφ' αὐτὴν ἕνα ποίεον 7, 435; στήλῃ κεκλιμένος ἀνδροκμήτῳ ἐπὶ τύμβῳ 11, 371; τῷ κέν οἱ τύμβον μὲν ἐποίησαν Παναχαιοί Od. 1, 239 u. öfter; Pind. N. 10, 66 Ol. 1, 93; τύμβῳ χέουσα τάςδε χοάς Aesch. Ch. 85, u. öfter; Soph., wie Eur., Ar. u. in Prosa überall; – übh. Erdhügel, γῆς Qu. Sm. 1, 328. – In B. A. 304 wird erkl. οὐ τὸν τάφον λέγει, ἀλλὰ τὸν τόπον τὸν ἀπεικόνισμα σχόντα (Leichenstein), ὅπερ ἡμεῖς ἐπιζήτημα λέγομεν; Eur. vrbdt auch γέρων τύμβος, = τυμβογέρων, Med. 1206, gleichsam ein wandelndes Grab; vgl. Heracl. 167 u. Ar. Lys. 372.
-
13 καρτερός
καρτερός, = κρατερός, was zu vgl., stark, gewaltig, muthig, tapfer; Beiwort der Helden, καὶ εἰ μάλα καρτερός ἐστιν, von Hektor, Il. 13, 316, vgl. 1, 178; c. inf., ὃς μάλα καρτερός ἐστι μάχῃ ἔνι φῶτας ἐναίρειν 13, 483; ἐν πολέμῳ 9, 53; φάλαγγες Il. 5, 592; von Sachen, καρτερὰ ἔργα, Gewaltthaten, 5, 872; ὅρκος, gewaltiger, festbindender Schwur, 19, 108 Od. 4, 253; ἕλκος, starke, schwere Wunde, Il. 16, 517. – Von Helden auch Pind. Ol. 13, 81 N. 7, 26; ἀλαλά I. 6, 10; ὅρκος P. 4, 166; λίϑος, der gewaltige Stein, Ol. 1, 57; μέριμνα I. 7, 13; εἰ Ζεύς γε Τυφῶ καρτερώτερος μάχῃ Aesch. Spt. 500; καρτερὰ φρονήματα, der gewaltige, trotzige Muth, Prom. 207; καὶ γὰρ τὰ δεινὰ καὶ τὰ καρτερώτατα τιμαῖς ὑπείκει, selbst das Gewaltige, Mächtige weicht den höheren Ehren, Soph. Ai. 635. – In Prosa oft mit πρός, z. B. καρτερὸς πρὸς τὸ λέγειν Plat. Theaet. 169 b; καρτερώτατος ἀνϑρώπων ἐστὶ πρὸς τὸ ἀπιστεῖν τοῖς λόγοις, er ist der hartnäckigste, Phaed. 77 a; καρτερὸς πρὸς πάντα Xen. Cyr. 1, 6, 25; ἐν πολέμοις Luc. D. Mort. 24, 1; καὶ ἐῤῥωμένος Tox. 10. – Bes. auch τινός, einer Sache mächtig, Herr u. Meister davon, herrschend, vgl. Od. 15, 553 ὑμετέρου δ' οὐκ ἔστι γένος βασιλεύτερον ἄλλο ἐν δήμῳ Ἰϑάκης, ἀλλ' ὑμεῖς καρτεροὶ αἰεί; Theocr. 15, 94, u. bes. in sp. Prosa, wie Arr. An. 7, 11, 5 D. Hal. 5, 8. – Uebh. stark, fest, dauerhaft, haltbar; τεῖχος Her. 9, 9; Xen. Hell. 7, 4, 22; χωρίον Thuc. 5, 65; Sp.; μάχη, heftige, gewaltige Schlacht, Her. 1, 76. 8, 12, wie Sp., z. B. Plut. Alc. 31. – Τὸ καρτερόν, substantivisch, σϑένει κατὰ τὸ καρτερὸν ἀνασώσασϑαι τὴν ἀρχήν, durch Muth u. Gewalt, Her. 3, 65, vgl. 1, 212; οὐ κατ' ἰσχύν, οὐδὲ πρὸς τὸ καρτερόν, δόλῳ δέ Aesch. Prom. 212; καὶ ναυσὶ καὶ πεζοῖσι κατὰ τὸ κ. Ar. Ach. 597, wie Plut. Conv. 217 c; Sp.; τόλμης εἶμι πρὸς τὸ καρτερόν, zum gewalt tigen Wagestück, Eur. Med. 394. – Adv. καρτερῶς, bes. Sp., καὶ βιαίως Luc. somn. 6.
-
14 κάτ-οχος
κάτ-οχος, 1) festgehalten; γαίᾳ κάτοχα Aesch. Pers. 219; οὐ μὴ 'ξεγερεἴς τὸν ὕπνῳ κάτοχον Soph. Trach. 974, vom Schlaf gefesselt; – von einer Gottheit besessen, begeistert, verzückt; Ἄρηϊ κάτοχον γένος Eur. Hec. 1090; ἐκ ϑεοῦ κάτοχος Plut. Rom. 19, öfter; Philostr. γυναῖκα κάτοχον ἐκ τοῦ ϑείου γιγνομένην Arr. An. 4, 13; τύφῳ, eingenommen, Luc. Demon. 5. – Bei den Aerzten von dee Starrsucht befallen (s. κατοχή); auch heißt die, Krankheit selbst ἡ κάτοχος. – 2) akt., festhaltend; καὶ μνημονικός Plut. Cat. min. 1; vgl. B. A. 105, 7; πλησάμενος ϑυμὸν Μούσης κατόχοιο bei Ath. V, 219 d, fesselnd, Freunde anziehend. – Aber κτῆσις κάτοχος καὶ βέβαιος ist ein fester Besitz, D. Hal. iud. de Is. 9. – Bei Poll. 2, 132 οἱ κάτοχοι, die vorragenden Theile des mittleren Halswirbels. – Adv., begeistert; ἐκ ϑεοῦ κατόχως ἐνϑουσιῶν Ael. V. H. 3, 9; = μνημονικῶς, B. A. 105; καὶ ἀκριβῶς βεβάφϑαι ib. 237, 14.
-
15 θύψαι
-
16 θῡμάλωψ
-
17 διατύφω
-
18 ἐκτύφω
ἐκ-τύφω, in Dampf od. Rauch verwandeln, entzünden; pass., ἐξετύφην κλαίουσα, ich weinte mir die Augen aus, vielleicht »ich entzündete mir die Augen« -
19 ἐντύφω
ἐν-τύφω, darin schmauchen, glimmen lassen, übh. anzünden. Pass., darin rauchen, glimmen -
20 ἐπιτύφω
ἐπι-τύφω, u. ἐπι-τυφόω, in Rauch aufgehen lassen, pass. angebrannt, versengt werden; Τυφῶνος μᾶλλον ἐπιτεϑυμμένος, mehr noch entflammt; übertr., in Liebesflammen entzündet werden, sich verlieben
- 1
- 2
См. также в других словарях:
τυφώ — τυφῶ, όω, ΝΑ [τύφος] (λόγιος τ.) μτφ. καθιστώ κάποιον αλαζόνα, ματαιόδοξο, κενόδοξο («τετυφωμένον ταῑς τοσαύταις εὐτυχίαις», Στράβ.) αρχ. 1. περιβάλλω ή γεμίζω κάτι με καπνό 2. (συν. στον παθ. παρακμ.) τετύφωμαι είμαι παράφρονας από υπερβολική… … Dictionary of Greek
τυφῶ — τύφω raise a smoke aor subj pass 1st sg (attic epic doric) τύπτω beat aor subj pass 1st sg (attic epic doric) τῡφῶ , τυφόω delude pres subj act 1st sg τῡφῶ , τυφόω delude pres ind act 1st sg τῡφῶ , τυφώς Typhoëus masc dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
τύφω — Α 1. σηκώνω καπνό («ἐσβάντες ἐς τὰ πλοῑα τύφειν καπνόν», Ηρόδ.) 2. (αμτβ.) βγάζω καπνό, καπνίζω 3. (μτβ.) α) περιβάλλω με καπνό («τῡφε πολλῷ τῷ καπνῷ [τοὺς σφῆκας]», Αριστοφ.) β) γεμίζω κάτι με καπνό («τῷ καπνῷ τύφων ἅπασαν τὴν πόλιν καὶ… … Dictionary of Greek
τύφω — τύ̱φω , τύφω raise a smoke pres subj act 1st sg τύ̱φω , τύφω raise a smoke pres ind act 1st sg τύ̱φω , τῦφος frigidae febres masc nom/voc/acc dual τύ̱φω , τῦφος frigidae febres masc gen sg (doric aeolic) τύ̱φω , τυφόω delude pres imperat act 2nd… … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Τυφῶ — Τῡφῶ , Τυφωεύς Typhoëus masc dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
Τυφώ — Τῡφώ̆ , Τυφώς Typhoëus masc gen sg (attic epic ionic) Τῡφώ̆ , Τυφωεύς Typhoëus masc gen sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
τυφώ — τῡφώ̆ , Τυφώς Typhoëus masc gen sg (attic epic ionic) τῡφώ̆ , τυφώς Typhoëus masc gen sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
τύφῳ — τύ̱φῳ , τῦφος frigidae febres masc dat sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
τῦφον — τύφω raise a smoke pres part act masc voc sg τύφω raise a smoke pres part act neut nom/voc/acc sg τύφω raise a smoke imperf ind act 3rd pl (homeric ionic) τύφω raise a smoke imperf ind act 1st sg (homeric ionic) τῦφος frigidae febres masc acc sg … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
τετυμμένα — τύφω raise a smoke perf part mp neut nom/voc/acc pl τετυμμένᾱ , τύφω raise a smoke perf part mp fem nom/voc/acc dual τετυμμένᾱ , τύφω raise a smoke perf part mp fem nom/voc sg (doric aeolic) τύπτω beat perf part mp neut nom/voc/acc pl… … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)
τέτυφθε — τύφω raise a smoke perf imperat mp 2nd pl τύφω raise a smoke perf ind mp 2nd pl τύφω raise a smoke plup ind mp 2nd pl (homeric ionic) τύπτω beat perf imperat mp 2nd pl τύπτω beat perf ind mp 2nd pl τύπτω beat plup ind mp 2nd pl (homeric ionic) … Greek morphological index (Ελληνική μορφολογικούς δείκτες)