-
1 verschleißen
ver'schleißen ( verschliss, verschlissen) vt <z>niszczyć, zuży(wa)ć (a Person); durch Reibung ścierać < zetrzeć>; vi (sn) <z>niszczyć się, zużywać się; ścierać < zetrzeć> się -
2 abreiben
* vtścierać, zetrzeć -
3 aufreiben
* vt1) ścierać, rozcieraćsich die Haut aufreiben — zetrzeć sobie skórę
2) ( erschöpfen) wyczerpywać, wyniszczać -
4 auswischen
vtzetrzeć (kurz); powycierać, wytrzeć ( das Glas szklankę) -
5 löschen
vtLicht lö́schen — zgasić światło
2) ( streichen) zmazać, zetrzećTon auf dem Tonband lö́schen — skasować zapis na taśmie
Durst lö́schen — ugasić
-
6 wischen
vtwycierać; ścierać, zetrzeć -
7 ablöschen
-
8 abnutzen
-
9 abnützen
-
10 abreiben
-
11 abscheuern
abscheuern v/t <wy>szorować;vr der Kragen hat sich abgescheuert kołnierz wytarł się -
12 abschleifen
abschleifen ( irr) vt zeszlifow(yw)ać;vr sich abschleifen ścierać < zetrzeć> się -
13 abwischen
-
14 aufeinander
aufein'ander adv jeden na drugi oder drugim, jedno na drugie oder drugim, jedna na drugą oder drugiej; wzajemnie;aufeinander angewiesen sein zależeć nawzajem od siebie;aufeinander folgen następować <- stąpić> po sobie;aufeinander pressen ściskać <- snąć>;aufeinander treffen spot(y)kać się -
15 aufreiben
eine aufreibende Tätigkeit wyczerpująca działalność, męcząca praca -
16 aufwischen
-
17 pürieren
-
18 Staub
Staub wischen ścierać < zetrzeć> kurz(e pl);fam. fig Staub aufwirbeln narobić pf szumu;fam. sich aus dem Staub machen zwi(ew)ać, zmyć się -
19 wegwischen
wegwischen ścierać < zetrzeć>, wymaz(yw)ać -
20 wischen
- 1
- 2
См. также в других словарях:
zetrzeć — coś w pył zob. pył. Zetrzeć kogoś, coś na miazgę zob. miazga. Zetrzeć kogoś, coś na proch, w proch zob. proch 8. Zetrzeć kogoś, coś z powierzchni ziemi zob. powierzchnia 3 … Słownik frazeologiczny
zetrzeć — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}ścierać {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zetrzeć — dk XI, zetrzećtrę, zetrzećtrzesz, zetrzećtrzyj, starł, starty, starłszy ścierać ndk I, zetrzećam, zetrzećasz, zetrzećają, zetrzećaj, zetrzećał, zetrzećany 1. «usunąć z czegoś zewnętrzną warstwę przez pocieranie czymś twardym, szorstkim,… … Słownik języka polskiego
zetrzeć [stłuc, zgnieść i in.] — {{/stl 13}}{{stl 8}}{kogoś, coś} {{/stl 8}}na miazgę {{/stl 13}}{{stl 7}} zupełnie, nieodwracalnie coś zniszczyć, pokonać kogoś; unicestwić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zetrzeć nieprzyjaciela na miazgę. Walący się dom zgniótł na miazgę stojące obok… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
ścierać — → zetrzeć … Słownik języka polskiego
miazga — Zetrzeć, rozbić, zgnieść itp. kogoś, coś na miazgę; zrobić z kogoś, z czegoś miazgę «zniszczyć doszczętnie kogoś lub coś, odnieść nad kimś całkowite zwycięstwo»: Precz stąd! Wasze miejsce jest w kryminale! (...) I żeby mi się więcej na oczy nie… … Słownik frazeologiczny
pył — Zetrzeć, zamienić, roznieść itp. coś w pył «całkowicie zniszczyć, unicestwić coś»: (...) polskich jeńców w Turcji było 150 tysięcy, z czego znaczna część (...) to żołnierze do niewoli pod Cecorą i Mohylowem wzięci, kiedy wojska polskie rozbite w… … Słownik frazeologiczny
otrzeć — dk XI, otrę, otrzesz, otrzyj, otarł, otarty ocierać ndk I, otrzećam, otrzećasz, otrzećają, otrzećaj, otrzećał, otrzećany 1. «wytrzeć, usunąć coś z powierzchni; oczyścić, osuszyć, wycierając zetrzeć» Otrzeć pot z czoła. Ocierała łzy z policzków.… … Słownik języka polskiego
miazga — ż III, CMs. miazgazdze, blm «bezkształtna, spoista masa powstała zwykle na skutek rozbicia, zgniecenia, stłuczenia czegoś» Miazga owocowa. Zbić, rozbić, zgnieść, zgruchotać coś na miazgę. ∆ anat. Miazga zęba a. miazga zębowa «miękka, silnie… … Słownik języka polskiego
pościerać — dk I, pościeraćam, pościeraćasz, pościeraćają, pościeraćaj, pościeraćał, pościeraćany 1. «ścierając usunąć coś z wielu rzeczy; wytrzeć wiele czegoś» Pościerać kurz z mebli. Pościerać wodę z okien. Pościerać napisy. 2. «uszkodzić, zniszczyć,… … Słownik języka polskiego
pył — m IV, D. u, Ms. pyle; lm M. y «drobniutkie, sproszkowane ziarenka ziemi, piasku, różnego rodzaju rozkruszonych lub bardzo rozdrobnionych ciał unoszące się w powietrzu i osiadające na powierzchni przedmiotów; kurz» Pył cementowy, śnieżny, węglowy … Słownik języka polskiego