Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

vanam

  • 1 vanaṁ

    Sanskrit-English dictionary by latin letters > vanaṁ

  • 2 vanum

    vānus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. vaco], that contains nothing, empty, void. vacant.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic.): sed illos Exspectata seges vanis elusit aristis,

    Verg. G. 1, 226:

    leve ac vanum granum,

    Col. 2, 9, 13:

    ne vana urbis magnitudo esset,

    Liv. 1, 8, 5:

    vanior jam erat hostium acies,

    id. 2, 47, 4:

    videtis ordines raros, cornua extenta, mediam aciem vanam et exhaustam,

    Curt. 4, 14, 14:

    vanam aciem esse ratus,

    i. e. thin, weak, id. 4, 14, 8: non vanae redeat sanguis imagini, i. e. to the shade of the dead (so called as being without a body), Hor. C. 1, 24, 15; 3, 27, 41.—
    II.
    Trop., empty as to purport or result, idle, null, groundless, unmeaning, fruitless, vain (freq. and class.): omnes dant consilium vanum, Enn. ap. Front. Ep. 2, 13 (Trag. Rel. v. 419 Vahl.):

    falsum aut vanum aut fictum (opp. vera),

    Ter. Eun. 1, 2, 24:

    oratio,

    Cic. Lael. 26, 98: vana quaedam atque inania polliceri. id. Planc. 42, 101:

    vana falsaque,

    Plin. 30, 2, 5, §

    14: res tumida, vana, ventosa,

    Sen. Ep. 84, 11:

    orationi vanae crediderunt,

    idle, delusive, Cic. Rosc. Am. 40, 117:

    non bellum sed vanam imaginem belli insedisse,

    Liv. 3, 16, 5:

    verba,

    Ov. M. 13, 263:

    convicia,

    id. ib. 9, 303:

    historiae,

    Quint. 1, 8, 20:

    argumentum,

    id. 7, 2, 34:

    error,

    Lucr. 1, 1068:

    agitatio armorum,

    Liv. 7, 10, 8:

    metus,

    Hor. C. 1, 23, 3; Ov. H. 16, 342:

    gaudia,

    Hor. Ep. 2, 1, 188:

    spes,

    Ov. M. 14, 364:

    ira,

    Val. Fl. 8, 374; Liv. 1, 10, 4:

    fides,

    Verg. A. 4, 12:

    omen,

    Ov. M. 2, 597:

    vox auguris,

    id. ib. 3, 349:

    cuspis,

    id. ib. 8, 346:

    pila omnia,

    Liv. 7, 23, 8:

    pleraque tela,

    id. 30, 10, 13:

    ensis,

    id. 7, 10, 9:

    ictus,

    id. 34, 39, 2:

    promissa,

    Tac. A. 3, 16:

    vana et irrita testamenta,

    Suet. Calig. 38:

    vaniore dicendi genere inflata (gens),

    Quint. 12, 10, 17:

    sententiarum vanissimus strepitus,

    Petr. 1.—With abl.:

    postquam equestris pugna effectu quam conatibus vanior erat,

    Liv. 7, 7, 8:

    oratio non suis vana laudibus, non crimine alieno laeta,

    id. 4, 41, 1.—
    2.
    Subst.: vānum, i, n., emptiness, nothingness, naught:

    ad vanum et irritum redacta victoria,

    brought to nothing, Liv. 26, 37, 8:

    nec tota ex vano criminatio erat,

    i. e. groundless, without cause, id. 33, 31, 4:

    ex vano habere spem,

    id. 27, 26, 1:

    cedit labor in vanum,

    Sen. Hippol. 182. — Plur.:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37, 6.— Neutr. plur. adverb.:

    ut vidit (Arruntem) laetantem animis ac vana tumentem,

    i. e. vainly, with vain show, Verg. A. 11, 854.—With gen.:

    corruptus vanis rerum,

    Hor. S. 2, 2, 25:

    vana rumoris,

    Tac. A. 4, 59.—
    3.
    Vanum est, with subject-clause:

    vanum arbitror esse circa canis ortum angues candidos membranam eam exuere,

    Plin. 30, 3, 8, § 25.—
    B.
    Transf., of persons, false, lying, deceptive, delusive, untrustworthy:

    vanus et perfidiosus et impius,

    false, Cic. Quint. 6, 26:

    vanus mendaxque,

    Verg. A. 2, 80:

    haruspices,

    Cic. Div. 1, 19, 36:

    haec mihi non vani (neque erat cur fallere vellent) Narravere senes,

    i. e. veracious, Ov. M. 8, 721; cf.:

    ingenium dictatoris,

    Liv. 1, 27, 1:

    vane Ligus frustraque animis elate superbis,

    Verg. A. 11, 715:

    vir omnium vanissimus,

    Vell. 2, 30, 1:

    invidia vulgi vanum ingenium dictatoris corrupit,

    weak, wavering, Liv. 1, 27, 1:

    ne irrisus ac vanus iisdem castris assideret, etc.,

    in vain, Tac. H. 2, 22 fin. —With gen.:

    aut ego (i. e. Juno) veri Vana feror,

    Verg. A. 10, 631:

    voti vanus,

    i. e. deceived, Sil. 12, 261:

    turba vana sanctitudinis,

    App. de Deo Socr. p. 43, 1.—
    2.
    Esp., vainglorious, ostentatious, boastful, vain:

    Cn. Lentulus perincertum stolidior an vanior,

    Sall. H. 4, 35 Dietsch ad loc.:

    laudare se vani, vituperare stulti est,

    Val. Max. 7, 2, ext. 8.—With abl.:

    hunc ingenio vanum Aetoli inpulerant in spem regni,

    Liv. 35, 47, 7.—Hence, adv.: vānē, idly, vainly (post-class.):

    vane gaudere,

    Tert. Apol. 49:

    vanius excogitatum,

    App. Mag. p. 300, 41:

    praecavere vanissime,

    Tert. Pud. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > vanum

  • 3 vanus

    vānus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. vaco], that contains nothing, empty, void. vacant.
    I.
    Lit. (rare;

    not in Cic.): sed illos Exspectata seges vanis elusit aristis,

    Verg. G. 1, 226:

    leve ac vanum granum,

    Col. 2, 9, 13:

    ne vana urbis magnitudo esset,

    Liv. 1, 8, 5:

    vanior jam erat hostium acies,

    id. 2, 47, 4:

    videtis ordines raros, cornua extenta, mediam aciem vanam et exhaustam,

    Curt. 4, 14, 14:

    vanam aciem esse ratus,

    i. e. thin, weak, id. 4, 14, 8: non vanae redeat sanguis imagini, i. e. to the shade of the dead (so called as being without a body), Hor. C. 1, 24, 15; 3, 27, 41.—
    II.
    Trop., empty as to purport or result, idle, null, groundless, unmeaning, fruitless, vain (freq. and class.): omnes dant consilium vanum, Enn. ap. Front. Ep. 2, 13 (Trag. Rel. v. 419 Vahl.):

    falsum aut vanum aut fictum (opp. vera),

    Ter. Eun. 1, 2, 24:

    oratio,

    Cic. Lael. 26, 98: vana quaedam atque inania polliceri. id. Planc. 42, 101:

    vana falsaque,

    Plin. 30, 2, 5, §

    14: res tumida, vana, ventosa,

    Sen. Ep. 84, 11:

    orationi vanae crediderunt,

    idle, delusive, Cic. Rosc. Am. 40, 117:

    non bellum sed vanam imaginem belli insedisse,

    Liv. 3, 16, 5:

    verba,

    Ov. M. 13, 263:

    convicia,

    id. ib. 9, 303:

    historiae,

    Quint. 1, 8, 20:

    argumentum,

    id. 7, 2, 34:

    error,

    Lucr. 1, 1068:

    agitatio armorum,

    Liv. 7, 10, 8:

    metus,

    Hor. C. 1, 23, 3; Ov. H. 16, 342:

    gaudia,

    Hor. Ep. 2, 1, 188:

    spes,

    Ov. M. 14, 364:

    ira,

    Val. Fl. 8, 374; Liv. 1, 10, 4:

    fides,

    Verg. A. 4, 12:

    omen,

    Ov. M. 2, 597:

    vox auguris,

    id. ib. 3, 349:

    cuspis,

    id. ib. 8, 346:

    pila omnia,

    Liv. 7, 23, 8:

    pleraque tela,

    id. 30, 10, 13:

    ensis,

    id. 7, 10, 9:

    ictus,

    id. 34, 39, 2:

    promissa,

    Tac. A. 3, 16:

    vana et irrita testamenta,

    Suet. Calig. 38:

    vaniore dicendi genere inflata (gens),

    Quint. 12, 10, 17:

    sententiarum vanissimus strepitus,

    Petr. 1.—With abl.:

    postquam equestris pugna effectu quam conatibus vanior erat,

    Liv. 7, 7, 8:

    oratio non suis vana laudibus, non crimine alieno laeta,

    id. 4, 41, 1.—
    2.
    Subst.: vānum, i, n., emptiness, nothingness, naught:

    ad vanum et irritum redacta victoria,

    brought to nothing, Liv. 26, 37, 8:

    nec tota ex vano criminatio erat,

    i. e. groundless, without cause, id. 33, 31, 4:

    ex vano habere spem,

    id. 27, 26, 1:

    cedit labor in vanum,

    Sen. Hippol. 182. — Plur.:

    haud vana adtulere,

    Liv. 4, 37, 6.— Neutr. plur. adverb.:

    ut vidit (Arruntem) laetantem animis ac vana tumentem,

    i. e. vainly, with vain show, Verg. A. 11, 854.—With gen.:

    corruptus vanis rerum,

    Hor. S. 2, 2, 25:

    vana rumoris,

    Tac. A. 4, 59.—
    3.
    Vanum est, with subject-clause:

    vanum arbitror esse circa canis ortum angues candidos membranam eam exuere,

    Plin. 30, 3, 8, § 25.—
    B.
    Transf., of persons, false, lying, deceptive, delusive, untrustworthy:

    vanus et perfidiosus et impius,

    false, Cic. Quint. 6, 26:

    vanus mendaxque,

    Verg. A. 2, 80:

    haruspices,

    Cic. Div. 1, 19, 36:

    haec mihi non vani (neque erat cur fallere vellent) Narravere senes,

    i. e. veracious, Ov. M. 8, 721; cf.:

    ingenium dictatoris,

    Liv. 1, 27, 1:

    vane Ligus frustraque animis elate superbis,

    Verg. A. 11, 715:

    vir omnium vanissimus,

    Vell. 2, 30, 1:

    invidia vulgi vanum ingenium dictatoris corrupit,

    weak, wavering, Liv. 1, 27, 1:

    ne irrisus ac vanus iisdem castris assideret, etc.,

    in vain, Tac. H. 2, 22 fin. —With gen.:

    aut ego (i. e. Juno) veri Vana feror,

    Verg. A. 10, 631:

    voti vanus,

    i. e. deceived, Sil. 12, 261:

    turba vana sanctitudinis,

    App. de Deo Socr. p. 43, 1.—
    2.
    Esp., vainglorious, ostentatious, boastful, vain:

    Cn. Lentulus perincertum stolidior an vanior,

    Sall. H. 4, 35 Dietsch ad loc.:

    laudare se vani, vituperare stulti est,

    Val. Max. 7, 2, ext. 8.—With abl.:

    hunc ingenio vanum Aetoli inpulerant in spem regni,

    Liv. 35, 47, 7.—Hence, adv.: vānē, idly, vainly (post-class.):

    vane gaudere,

    Tert. Apol. 49:

    vanius excogitatum,

    App. Mag. p. 300, 41:

    praecavere vanissime,

    Tert. Pud. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > vanus

  • 4 sequor

    secūtus (sequūtus) sum, sequī depon.
    1) идти вслед (за), следовать (s. patrem in bello L; s. alicujus vestigia O)
    s. alicujus castra Nep — служить в армии под чьим-л. начальством
    diversa sequentes H — живущие по-другому, ведущие иной образ жизни
    2) провожать, следить (nubem oculis s. V)
    3) отвечать (dictă sic voce s. V)
    4) преследовать (hostem Cs, L, T; agmine quadrato cum gladiis C)
    5) ( во времени) следовать, наступать, наставать (bellum secutum est Macedonicum Eutr; hiems sequitur L)
    6) отыскивать, устремляться, держать путь (s. Italiam V; s. loca demissa ac palustria Cs; s. astra pennis O); добиваться, домогаться, стремиться, искать (s. alicujus amicitiam C, Nep, Cs; vitam tranquillam et quietam C)
    s. ferro extrema Vзаколоться
    s. fidem alicujus C — стать под чью-л. защиту
    7) ( о причинной связи) следовать, наступать ( magna poena illud scelus sequetur C)
    sequitur (ut) C, Dig etc. — (из этого) следует (вытекает), что (ср. 6.)
    8)
    а) следовать, повиноваться (alicujus consilium C)
    б) подражать, воспроизводить (alicujus exemplum Nep)
    9) поддаваться, уступать ( celerius rumpi quam sequi Vr)
    rem tene, verba sequentur Q — держись сути дела, (а) слова (сами) придут

    Латинско-русский словарь > sequor

  • 5 imbibo

    im-bibo, bibī, ere (in u. bibo), in sich trinken, einsaugen, I) eig.: nidorem, Plin. 24, 135. – o truces oculi! meritas ipsi tenebras non imbibistis? Nazar. pan. 12, 3. – II) übtr.: A) in sich aufnehmen, vanam opinionem, Gell.: animo malam opinionem de alqo, Cic.: ingenio artes paternas, Auson.: tantum certamen animis, ins Herz fassen, Liv. – B) sich vorsetzen, sich vornehmen, memor eius, quod initio consulatus imbiberat, Liv. 2, 47, 12. – m. folg. Infin., Lucr. 3, 995 u. 6, 72. Cic. Quinct. 27.

    lateinisch-deutsches > imbibo

  • 6 spes

    spēs, eī, f. (altlat. Plur. speres, wov. spero), I) die Hoffnung, 1) eig.: a) appell.: lentior, sera. Liv.: vera, begründete, Cic.: falsa, Ter.: bona certaque, Cic.: spes emptionis, auf die dauernde Gültigkeit des Kaufes, Cic.: peccatorum, Cic.: patrandi incepti, Amm.: egregiae spei filia, hoffnungsvolle Tochter, Tac.: summae spei adulescentes, hochstrebende, Caes.: mit Genet. obiect., nullast spes iuventutis, von der Jugend ist nichts zu hoffen, Plaut.: spes est od. alci deest ad alqd faciendum, zB. ut nunc in uno cive spes ad resistendum sit, Cic.: cum spei nihil ad resistendum esset, Liv.: quia Gallis ad temptanda ea defuit spes, Liv. (vgl. Weißenb. Liv. 21, 25, 10): spem cepit fenoris expugnandi, Liv.: spes est in vobis, beruht auf euch, Cic.: in eo spem verti obsidionis, darauf beruhe usw., Liv.: omnem spem salutis in virtute ponere, Caes.: omnem spem otii in Pompeio ponere, Cic.: in alqo magnam spem dignitatis suae collocare, Cic.: spem habere, in spem venire od. ingredi od. adduci, spes me tenet (ich hoffe) mit folg. Acc. u. Infin., Cic. (vgl. Sorof u. Meißner Cic. Tusc. 1, 97): iniecta mihi spes est m. folg. Acc. u. Infin., Cic.: si spem afferunt, ut etc., Cic. de amic. 68: spes magna est, ut etc., Gell. 7 (6), 14, 4: spes mihi certa fuit, ut etc., Auson. edyll. 2, 46. p. 34 Schenkl: irritā spe agitari, ut etc., Tac. ann. 16, 26: opinio omnis ad eam spem traducenda est, ut etc., Cic. de off. 2, 10: spes (mihi) est m. folg. Acc. u. Infin., Plaut.: in magna spe esse m. folg. Acc. u. Infin. Fut. act., Cic.: de alqa re nec nulla nec magna in spe esse, Cic.: spe ullā teneri, Cic.: spe, quā iubes, nitemur, Cic.: spe duci m. folg. Acc. u. Infin., Cic.: ponere in spem (seine H. darauf setzen) m. folg. Acc. u. Infin., Plaut.: pax fuit in spe, wurde gehofft, Cic.: quod nulla habeo in spe, das hoffe ich nicht, macht mir keine Hoffnung, Cic.: id in optima spe pono, macht mir gute Hoffnung, Cic.: spem alci facere od. ostendere od. afferre, Cic.: spem alcis explere, Liv. u. (Ggstz. frustrari) Suet.: spes omnium explere, Iustin.: spei finem imponere, die H. krönen, Liv. spem alci dare, einflößen, Cic.: aber spem insperatam dare alci, erfüllen, Plaut.: spem insperatam offerre (eröffnen) alci, Plaut.: meam spem cupio consequi, Plaut. fr.: spem abscīdere, Liv., incīdere, Liv., od. praecīdere, Cic., od. destituere, Liv., od. fallere, Cic., od. eripere, Cic., od. adimere, Ter. u. Cic.: spem abicere, Brut. in Cic. ep., deponere, Hor.: spem perdere, Cic.: tum spem, tum metum ostendere (vor Augen stellen), Cic.: partim spe, partim metu, Versprechungen, Liv. – praeter spem, Cic., od. contra spem, Liv.: contra spem omnium, Caes. – in spem arripere, Hoffnung auf Erbschaft, Hor.: scribere alqm in secundam spem, zum anderen Erben, wenn der erste sterben sollte usw., zum Aftererben, Tac. – Plur., spes, Komik., Cic., Liv. u.a.: sperum, Eumen. pan. Constant. Aug. 15, 3: spebus, Sidon. epist. 1, 9. Sulpic. Sev. dial. 3, 10, 3. Salv. adv. avar. 2, 1, 1. Paul. Nol carm. 18, 263. Hilar. in psalm. 119. – b) personif., Spes, die Hoffnung als Göttin, die in Rom mehrere Tempel hatte u. deren Fest am 1. August gefeiert wurde, Plaut. Bacch. 893. Cic. de legg. 2, 28. Liv. 2, 51, 2. – 2) meton., die Hoffnung für das, worauf man seine Hoffnung setzt, wie ελπίς, das gehoffte Gut, spem vanam sequens, Ov.: spem sine corpore amat, Ov.: spem anni intercipere, Ov.: spe potitur, erreicht das Gehoffte, Ov.: castra Argivom, vestras spes uritis, Verg. – v. leb. Wesen, cum tam procul Romani, unica spes, circa omnia hostium essent, Liv.: spes gregis, v. den Lämmern, Verg.: u. so spes grexque, Lämmer u. Mutterschafe, Verg.: spes gentis, v. jungen Bienen, Verg.: clarissima forma multorum fuit spes invidiosa procorum, Ov.: spes reliqua nostra, Cicero, der du noch meine einzige H. bist, Cic.: u. als Schmeichelwort, spes mea, Plaut.: o mea spes, Plaut.: Flacce, Antenorei spes, Mart. – II) die Erwartung von etwas Ungünstigem = die Aussicht auf etw., die Befürchtung von etw. (vgl. Fabri Liv. 21, 6, 5), naufragii, Lucan.: mala res, spes multo asperior, Sall.: spe omnium serius, Liv.: omnium spe celerius, Liv. – / Archaist. Acc. Sing. sperem, Non. 171, 25 (ohne Beleg): Nom. u. Acc. Plur. speres, Enn. ann. 429 u. 128: Abl. speribus, Varro sat. Men. 1 u. 350.

    lateinisch-deutsches > spes

  • 7 praebeo

    praebĕo, ēre, praebŭi, praebitum [prae + habeo] - tr. - [st2]1 [-] présenter, offrir, montrer, exposer (dans tel ou tel état). [st2]2 [-] fournir, donner; apporter, faire naître, causer, provoquer. [st2]3 [-] livrer, abandonner, mettre à la discrétion.    - (se) praebere + attribut à l'acc.: se montrer.    - se severum praebere: se montrer sévère.    - in eos me severum vehementemque praebebo, Cic. Cat. 4, 12: je me montrerai sévère et violent envers eux.    - Phormio strenuum hominem praebuit, Ter. Phorm. 3, 1, 12: Phormion a montré ici tout son zèle.    - praebere locum peccandi, Col. 11, 1: donner l'occasion de mal faire.    - praebere usum, Plin.: être utile, servir.    - aliquid alicui praebere: offrir qqch à qqn.    - alicui metum praebere: causer de la crainte à qqn.    - praebere aures (aurem): prêter l'oreille.
    * * *
    praebĕo, ēre, praebŭi, praebitum [prae + habeo] - tr. - [st2]1 [-] présenter, offrir, montrer, exposer (dans tel ou tel état). [st2]2 [-] fournir, donner; apporter, faire naître, causer, provoquer. [st2]3 [-] livrer, abandonner, mettre à la discrétion.    - (se) praebere + attribut à l'acc.: se montrer.    - se severum praebere: se montrer sévère.    - in eos me severum vehementemque praebebo, Cic. Cat. 4, 12: je me montrerai sévère et violent envers eux.    - Phormio strenuum hominem praebuit, Ter. Phorm. 3, 1, 12: Phormion a montré ici tout son zèle.    - praebere locum peccandi, Col. 11, 1: donner l'occasion de mal faire.    - praebere usum, Plin.: être utile, servir.    - aliquid alicui praebere: offrir qqch à qqn.    - alicui metum praebere: causer de la crainte à qqn.    - praebere aures (aurem): prêter l'oreille.
    * * *
        Praebeo, praebes, praebui, praebitum, pen. corr. praebere, Ex prae et habeo compositum, abiectis a et h. Donner, Bailler.
    \
        Aurem praebere. Plin. iunior. Escouter, Prester l'oreille.
    \
        Aures conuitiis. Liu. Endurer et escouter oultrages.
    \
        Auxilium. Plin. Donner aide et secours.
    \
        Causam. Liu. Bailler occasion.
    \
        Ceruices. Cic. Presenter le col, S'offrir à la mort.
    \
        Curam praebere. Liu. Mettre en soulci.
    \
        Praebet errorem, quod eiusdem nominis vrbs inter Caere atque Veios fuit. Liu. Cela fait faillir, que, etc. Cela est cause de l'erreur, que, etc. L'erreur vient de, ou Cela donne occasion d'errer.
    \
        Indignationem praebere. Liu. Estre cause d'une indignation.
    \
        Iusta. Cic. Bailler ce qui est justement et raisonnablement ordonné et constitué.
    \
        Locum peccandi praebere. Colum. Bailler occasion de pecher.
    \
        Non possum satis narrare quos ludos praebueris intus. Terent. Quels passetemps tu as baillé, Combien tu t'es faict mocquer de toy.
    \
        Lumen praebere dicitur fenestra. Varro. Donner clarté.
    \
        Materiam. Liu. Donner occasion.
    \
        Metum. Liu. Faire paour ou peur.
    \
        Miraculum. Plin. Donner occasion d'esbahissement.
    \
        Munimenta. Caesar. Servir de defense.
    \
        Operam praebere. Plaut. Aider.
    \
        Suo sumptu operam Reip. praebere. Liu. Servir à la Republique à ses despens.
    \
        Vt modeste orationem praebuit. Plaut. Qu'elle a parlé modestement.
    \
        Os tacitum alicui praebere. Cic. Presenter son visage aux coups, ou à injure sans dire mot. Vide OS oris.
    \
        Os praebere ad male audiendum. Cic. Se laisser dire oultrage à son nez.
    \
        Pigneranda poenae praebere bona. Liuius. Laisser ses biens à l'abandon de la justice pour les confisquer.
    \
        Prandium alicui praebere. Cic. Luy bailler à disner.
    \
        Strenuum hominem praebuit. Terent. Il s'est monstré vaillant homme.
    \
        Se aequum praebere. Cic. Faire droict et raison à autruy, et ne luy estre point rigoureux.
    \
        Se aequabilem praebere. Cic. Estre tout un quelque qu'il vienne, Se tenir tousjours en un estat, et de mesme sorte.
    \
        Se attentum auditiorem praebere. Cic. Estre attentif auditeur.
    \
        Me libenter praebeo credulum. Cic. Je croy facilement ce qu'on me dit.
    \
        Se docilem praebere. Cic. Estre docile.
    \
        Se duriorem alicuius afflictae fortunae praebere. Cic. Se monstrer rude.
    \
        Se facilem praebere dicitur res aliqua. Plinius. Estre aisee et facile.
    \
        Se alicui facilem praebere. Cic. Luy accorder voluntiers et facilement ce qu'il demande.
    \
        Se facilem praebere in hominibus audiendis, admittendisque. Cic. Ouir voluntiers, etc.
    \
        Se iudicem acrem praebere. Cic. Juger virilement, et ne rien espargner.
    \
        Quoquomodo se in ea quaestione praebebat, tamen in consilio, etc. Cic. En quelque maniere qu'il se portast et mainteinst en ceste, etc.
    \
        Se virum praebere in re aliqua. Cic. Se monstrer homme.
    \
        Sonitum praebere. Liu. Faire bruit.
    \
        Gladii speciem praebet caule duum cubitorum. Pli. Il semble d'un cousteau, Il resemble à, etc.
    \
        Erroris speciem haud vanam mendacio praebuerant verberati. Liu. Ceulx qui avoyent esté batuz de verges, avoyent donné grande occasion d'errer à ceulx qui mentoyent.
    \
        Speciem triumpho praebere. Liu. Decorer le triomphe, et le rendre de grande monstre.
    \
        Spem. Liu. Donner esperance.
    \
        Sponsalia alicui praebere. Cic. Faire le banquet de ses espousailles, ou fianceailles.
    \
        Terga praebere. Tacit. S'enfuir.
    \
        Terrorem. Liu. Faire frayeur, Effrayer.
    \
        Tyrannum aut alium quemuis praebere. Cic. Se maintenir et faire le faict d'un tyrant.
    \
        Hastarum vicem praebent additis cuspidibus. Plin. Servent de, etc.
    \
        Vim glutini praebet. Plin. Il ha la force de glu.
    \
        Baculorum vsum senectuti praebet. Plin. Sert de baston aux vieilles gents.

    Dictionarium latinogallicum > praebeo

  • 8 imbibo

    im-bibo, bibī, ere (in u. bibo), in sich trinken, einsaugen, I) eig.: nidorem, Plin. 24, 135. – o truces oculi! meritas ipsi tenebras non imbibistis? Nazar. pan. 12, 3. – II) übtr.: A) in sich aufnehmen, vanam opinionem, Gell.: animo malam opinionem de alqo, Cic.: ingenio artes paternas, Auson.: tantum certamen animis, ins Herz fassen, Liv. – B) sich vorsetzen, sich vornehmen, memor eius, quod initio consulatus imbiberat, Liv. 2, 47, 12. – m. folg. Infin., Lucr. 3, 995 u. 6, 72. Cic. Quinct. 27.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > imbibo

  • 9 spes

    spēs, eī, f. (altlat. Plur. speres, wov. spero), I) die Hoffnung, 1) eig.: a) appell.: lentior, sera. Liv.: vera, begründete, Cic.: falsa, Ter.: bona certaque, Cic.: spes emptionis, auf die dauernde Gültigkeit des Kaufes, Cic.: peccatorum, Cic.: patrandi incepti, Amm.: egregiae spei filia, hoffnungsvolle Tochter, Tac.: summae spei adulescentes, hochstrebende, Caes.: mit Genet. obiect., nullast spes iuventutis, von der Jugend ist nichts zu hoffen, Plaut.: spes est od. alci deest ad alqd faciendum, zB. ut nunc in uno cive spes ad resistendum sit, Cic.: cum spei nihil ad resistendum esset, Liv.: quia Gallis ad temptanda ea defuit spes, Liv. (vgl. Weißenb. Liv. 21, 25, 10): spem cepit fenoris expugnandi, Liv.: spes est in vobis, beruht auf euch, Cic.: in eo spem verti obsidionis, darauf beruhe usw., Liv.: omnem spem salutis in virtute ponere, Caes.: omnem spem otii in Pompeio ponere, Cic.: in alqo magnam spem dignitatis suae collocare, Cic.: spem habere, in spem venire od. ingredi od. adduci, spes me tenet (ich hoffe) mit folg. Acc. u. Infin., Cic. (vgl. Sorof u. Meißner Cic. Tusc. 1, 97): iniecta mihi spes est m. folg. Acc. u. Infin., Cic.: si spem afferunt, ut etc., Cic. de amic. 68: spes magna est, ut etc., Gell. 7 (6), 14, 4: spes mihi certa fuit, ut etc., Auson. edyll. 2, 46. p. 34 Schenkl: irritā spe agitari, ut etc., Tac. ann. 16, 26: opinio omnis ad eam spem
    ————
    traducenda est, ut etc., Cic. de off. 2, 10: spes (mihi) est m. folg. Acc. u. Infin., Plaut.: in magna spe esse m. folg. Acc. u. Infin. Fut. act., Cic.: de alqa re nec nulla nec magna in spe esse, Cic.: spe ullā teneri, Cic.: spe, quā iubes, nitemur, Cic.: spe duci m. folg. Acc. u. Infin., Cic.: ponere in spem (seine H. darauf setzen) m. folg. Acc. u. Infin., Plaut.: pax fuit in spe, wurde gehofft, Cic.: quod nulla habeo in spe, das hoffe ich nicht, macht mir keine Hoffnung, Cic.: id in optima spe pono, macht mir gute Hoffnung, Cic.: spem alci facere od. ostendere od. afferre, Cic.: spem alcis explere, Liv. u. (Ggstz. frustrari) Suet.: spes omnium explere, Iustin.: spei finem imponere, die H. krönen, Liv. spem alci dare, einflößen, Cic.: aber spem insperatam dare alci, erfüllen, Plaut.: spem insperatam offerre (eröffnen) alci, Plaut.: meam spem cupio consequi, Plaut. fr.: spem abscīdere, Liv., incīdere, Liv., od. praecīdere, Cic., od. destituere, Liv., od. fallere, Cic., od. eripere, Cic., od. adimere, Ter. u. Cic.: spem abicere, Brut. in Cic. ep., deponere, Hor.: spem perdere, Cic.: tum spem, tum metum ostendere (vor Augen stellen), Cic.: partim spe, partim metu, Versprechungen, Liv. – praeter spem, Cic., od. contra spem, Liv.: contra spem omnium, Caes. – in spem arripere, Hoffnung auf Erbschaft, Hor.: scribere alqm in secundam spem, zum anderen Erben, wenn der erste sterben sollte usw., zum Aftererben, Tac. –
    ————
    Plur., spes, Komik., Cic., Liv. u.a.: sperum, Eumen. pan. Constant. Aug. 15, 3: spebus, Sidon. epist. 1, 9. Sulpic. Sev. dial. 3, 10, 3. Salv. adv. avar. 2, 1, 1. Paul. Nol carm. 18, 263. Hilar. in psalm. 119. – b) personif., Spes, die Hoffnung als Göttin, die in Rom mehrere Tempel hatte u. deren Fest am 1. August gefeiert wurde, Plaut. Bacch. 893. Cic. de legg. 2, 28. Liv. 2, 51, 2. – 2) meton., die Hoffnung für das, worauf man seine Hoffnung setzt, wie ελπίς, das gehoffte Gut, spem vanam sequens, Ov.: spem sine corpore amat, Ov.: spem anni intercipere, Ov.: spe potitur, erreicht das Gehoffte, Ov.: castra Argivom, vestras spes uritis, Verg. – v. leb. Wesen, cum tam procul Romani, unica spes, circa omnia hostium essent, Liv.: spes gregis, v. den Lämmern, Verg.: u. so spes grexque, Lämmer u. Mutterschafe, Verg.: spes gentis, v. jungen Bienen, Verg.: clarissima forma multorum fuit spes invidiosa procorum, Ov.: spes reliqua nostra, Cicero, der du noch meine einzige H. bist, Cic.: u. als Schmeichelwort, spes mea, Plaut.: o mea spes, Plaut.: Flacce, Antenorei spes, Mart. – II) die Erwartung von etwas Ungünstigem = die Aussicht auf etw., die Befürchtung von etw. (vgl. Fabri Liv. 21, 6, 5), naufragii, Lucan.: mala res, spes multo asperior, Sall.: spe omnium serius, Liv.: omnium spe celerius, Liv. – Archaist. Acc. Sing. sperem, Non. 171, 25 (ohne Beleg): Nom. u. Acc. Plur. speres,
    ————
    Enn. ann. 429 u. 128: Abl. speribus, Varro sat. Men. 1 u. 350.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > spes

  • 10 अनुवनम्


    anu-vanam
    √1 ind. along side of a wood Kir. (cf. Pāṇ. 2-1, 15.)

    Sanskrit-English dictionary > अनुवनम्

  • 11 उपवनम्


    upa-vanam
    ind. near a wood, in the wood Ṡiṡ. VI, 62.

    Sanskrit-English dictionary > उपवनम्

  • 12 प्रतिवनम्


    prati-vanam
    ind. in every wood orᅠ forest Bhartṛ.

    Sanskrit-English dictionary > प्रतिवनम्

  • 13 प्रव्रजित


    pra-vrajita
    mfn. gone astray orᅠ abroad R. Kāṡ. on Pāṇ. 2-3, 38 ;

    run away (said of horses) MBh. ;
    ( alsoᅠ with vanam) one who has left home to become a religious mendicant orᅠ (with Jainas) to become a monk Mn. MBh. HPariṡ. ;
    m. a religious mendicant orᅠ a monk MBh. Var. Suṡr. ;
    (ā) f. a female ascetic orᅠ a nun Yājñ. Var. Kād. Sāh. ;
    Nardostachys Jatamansi L. ;
    another plant ( muṇḍīrī) L. ;
    n. the life of a religious mendicant MBh.

    Sanskrit-English dictionary > प्रव्रजित

  • 14 effero

    1.
    ef-fĕro or ecfĕro (cf. Neue, Formenl. 2, 766), extŭli, ēlatum, efferre or ecferre, v. a., to bring or carry out, to bring forth (very freq. and class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    ex navi,

    Plaut. Am. 2, 1, 82; cf.

    tela, etc., ex aedibus Cethegi,

    Cic. Cat. 3, 3 fin.:

    argentum jubeo jam intus efferri foras,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 62; cf. id. ib. 4, 9, 127; id. Most. 2, 1, 58; id. Mil. 4, 8, 4:

    argentum ad aliquem,

    id. Epid. 5, 1, 27; id. Truc. 3, 1, 16:

    machaeram huc,

    id. Mil. 2, 5, 53; cf. id. Stich. 2, 2, 28:

    puerum extra aedes usquam,

    Ter. Hec. 4, 1, 48:

    cistellam domo,

    id. Eun. 4, 6, 15; cf.:

    cibaria sibi quemque domo,

    Caes. B. G. 1, 5, 3:

    frumentum ab Ilerda,

    id. B. C. 1, 78, 1:

    piscem de custodia,

    Col. 8, 17 fin.:

    litteras,

    Caes. B. G. 5, 45, 4:

    mucronem,

    Cic. Cat. 2, 1, 2; cf.:

    vexilla, signa, arma (e castris, extra fines, etc.),

    Liv. 10, 19; 27, 2; 29, 21; Tac. H. 3, 31 al.:

    ferrum a latere deripuit, elatumque deferebat in pectus,

    id. A. 1, 35 fin.: Colchis pedem, Enn. ap. Non. 297, 20; so,

    pedem,

    Verg. A. 2, 657; cf.

    pedem aedibus,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 19:

    pedem portā,

    Cic. Att. 6, 8, 5; 7, 2, 6; Suet. Tib. 38:

    pedem quoquam,

    Plaut. Capt. 2, 3, 97:

    se hinc (ignis),

    Lucr. 6, 89 and 385:

    se vallo (equus),

    Tac. A. 15, 7:

    Furium longius extulit cursus,

    Liv. 3, 5; cf.:

    Messium impetus per hostes extulit,

    id. 4, 29.—
    B.
    In partic.
    1.
    Like the Gr. ekpherô, to carry out (of the house) for burial, to bear to the grave, to bury (cf.: cremo, humo, sepelio, prosequor): optumum'st Loces illum efferendum;

    nam jam credo mortuus est,

    Plaut. Aul. 3, 6, 32; id. Most. 4, 3, 8 sqq.; Ter. And. 1, 1, 90 Don. and Ruhnk.; 1, 1, 101; Cic. N. D. 3, 32, 80; Nep. Att. 17; Liv. 2, 33; 3, 18 fin.; Quint. 8, 5, 21; Suet. Aug. 99; Hor. S. 2, 5, 85; Vulg. Luc. 7, 12.—
    b.
    Transf.: meo unius funere elata populi Romani esset res publica, carried to burial, i. e. overthrown, destroyed, Liv. 28, 28; 24, 22; 31, 29.—
    2.
    Of a fruit-bearing soil, to bring forth, bear, produce:

    id, quod agri efferant,

    Cic. Rep. 2, 4 fin.; id. Brut. 4, 16; cf. also id. Verr. 2, 3, 47 fin.; 86 al.—
    b.
    Transf.:

    ea, quae efferant aliquid ex sese, perfectiores habere naturas quam, etc.,

    Cic. N. D. 2, 33 fin.; cf. Quint. 10, 1, 109; poet.:

    (Italia) genus acre virum,

    Verg. G. 2, 169.—
    3.
    Of motion in an upward direction (cf.: erigo and educo, II. B. 1.), to lift up, elevate, raise, exalt, Lucil. ap. Non. 297, 25:

    aliquem in murum,

    Caes. B. G. 7, 47 fin.:

    pars operis in altitudinem turris elata,

    id. B. C. 2, 8 fin.; cf. Quint. 11, 3, 103; and Suet. Calig. 32:

    corvus e conspectu elatus,

    Liv. 7, 26:

    pulvis elatus,

    id. 4, 33:

    elata super capita scuta,

    Tac. H. 3, 27: jubar (luna), Petron. Poët. 89, 2, 54; poet.:

    caput Auctumnus agris extulit,

    Hor. Epod. 2, 18.
    II.
    Trop.
    A.
    To set forth, spread abroad, utter, publish, proclaim:

    clamorem,

    to raise, Plaut. Am. 1, 1, 73:

    quod neque in vulgum disciplinam efferri velint, neque, etc.,

    Caes. B. G. 6, 14, 4; cf. Plin. 2, 12, 9:

    vocem ejus in vulgus,

    Tac. A. 12, 21:

    tuum peccatum foras,

    Ter. Phorm. 5, 7, 65 Ruhnk.:

    hoc foras,

    Cic. Phil. 10, 3; so,

    clandestina consilia,

    Caes. B. G. 7, 1, 6:

    rem,

    id. ib. 7, 2, 2:

    has meas ineptias,

    Cic. de Or. 1, 24, 111:

    divinitus dicta,

    id. ib. 3, 1 fin. et saep.—With a rel. clause:

    posteaquam in volgus militum elatum est, qua arrogantia in colloquio Ariovistus usus, etc.,

    Caes. B. G. 1, 46, 4.—
    2.
    In partic., of speech, to utter, pronounce, express, declare:

    verbum de verbo expressum extulit,

    Ter. Ad. prol. 11:

    ut verba inter se ra tione conjuncta sententiam efferant,

    Varr. L. L. 8, § 1 Müll.:

    si graves sententiae inconditis verbis efferuntur,

    Cic. Or. 44, 150; cf. Quint. 9, 4, 13:

    quae incisim aut membratim efferuntur, ea, etc.,

    Cic. Or. 67; cf. Quint. 9, 4, 33; 8, 3, 40; 10, 2, 17: pleraque utroque modo efferuntur, luxuriatur, luxuriat, etc., id. 9, 3, 7; cf. id. 1, 5, 16; 64; 2, 14, 2.—
    B.
    In the pass., qs. to be carried out of one's self by passions, feelings, etc.; to be carried away, transported, hurried away: usque adeo studio atque odio illius efferor ira, Lucil. ap. Cic. Tusc. 4, 21 fin.; so,

    studio,

    Cic. de Sen. 23, 83; id. Att. 1, 8, 2; id. N. D. 1, 20 fin.; Caes. B. C. 1, 45, 2; cf.

    cupiditate,

    Cic. Div. 1, 24, 49:

    vi naturae atque ingenii,

    id. Mur. 31, 65:

    laetitia,

    id. Deiot. 9, 26 (cf. act.:

    comitia ista praeclara, quae me laetitia extulerunt,

    id. Fam. 2, 10):

    incredibili gaudio,

    id. Fam. 10, 12, 2; cf. id. Rep. 3, 30; Suet. Caes. 22:

    voluptate canendi ac saltandi,

    id. Calig. 54:

    popularitate,

    id. Ner. 53.—
    C.
    (Acc. to I. B. 3.) To raise, elevate, exalt:

    pretia alicujus rei,

    Varr. R. R. 3, 6 fin.:

    quorum animi altius se extulerunt,

    Cic. Rep. 3, 3:

    aliquem ad summum imperium per omnes honorum gradus,

    id. Cat. 1, 11, 28; cf.:

    aliquem supra leges,

    Tac. A. 2, 34; and:

    aliquem geminatis consulatibus,

    id. ib. 1, 3; cf. also id. ib. 4, 40:

    aliquem pecunia aut honore,

    Sall. J. 49, 4:

    patriam demersam extuli,

    Cic. Sull. 31, 87; cf. Nep. Dion. 6; Cic. Prov. Cons. 14, 34:

    aliquem maximis laudibus,

    id. Off. 2, 10, 36; cf. Caes. B. C. 3, 87:

    aliquem summis laudibus ad caelum,

    Cic. Fam. 9, 14; cf. Nep. Dion. 7 fin.:

    aliquid maximis laudibus,

    Cic. Lael. 7, 24:

    aliquem laudibus,

    Tac. A. 3, 72:

    aliquem verbis,

    Cic. de Or. 3, 14, 52:

    aliquid versibus,

    id. Rep. 1, 14;

    and simply aliquid,

    id. Verr. 2, 4, 56; Tac. A. 2, 63:

    aliquem in summum odium,

    id. H. 4, 42; cf.:

    rem in summam invidiam,

    Quint. 8, 4, 19.—
    2.
    In partic., with se, to raise, elevate one's self; to rise, advance (cf.:

    appareo, eluceo, exsisto): cum (virtus) se extulit et ostendit suum lumen,

    Cic. Lael. 27; cf.

    so with a figure borrowed from the heavenly bodies: qua in urbe (Athenis) primum se orator extulit,

    id. Brut. 7, 26:

    volo se efferat in adolescente fecunditas,

    id. de Or. 2, 21.—
    b.
    In a bad sense, with se, or in the [p. 629] pass., to lift up one's self, to carry one's self high; to be puffed up, haughty, proud on account of any thing (the figure being borrowed from a prancing horse; cf. Liv. 30, 20; and Quint. 10, 3, 10):

    nec cohibendo efferentem se fortunam, quanto altius elatus erat, eo foedius corruit (Atilius),

    Liv. 30, 30:

    quod aut cupias ardenter aut adeptus ecferas te insolenter,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    qui enim victoria se ecferunt, quasi victos nos intuentur,

    id. Fam. 9, 2, 2; cf.:

    se altius et incivilius,

    Flor. 1, 26, 8:

    sese audacia, scelere atque superbia,

    Sall. J. 14, 11:

    hic me magnifice effero,

    Ter. Heaut. 4, 3, 31:

    (fortunati) efferuntur fere fastidio et contumacia,

    Cic. Lael. 15, 54:

    se efferre in potestate,

    to be insolent in office, id. de Or. 2, 84, 342.—Esp. freq. in the part. perf.:

    stulta ac barbara arrogantia elati,

    Caes. B. C. 3, 59, 3:

    recenti victoria,

    id. B. G. 5, 47, 4:

    spe celeris victoriae,

    id. ib. 7, 47, 3:

    gloria,

    id. B. C. 3, 79, 6:

    elatus et inflatus his rebus,

    Cic. Agr. 2, 35, 97:

    secunda fortuna magnisque opibus,

    Nep. Alcib. 7, 3; id. Milt. 7, 2:

    elatus ad vanam fiduciam,

    Curt. 3, 19, 10;

    but also: ad justam fiduciam,

    Liv. 27, 8, 7 et saep.—In the act. (rare, and with a fig. perh. borrowed from the wind): is demum vir erit, cujus animum nec prospera (fortuna) flatu suo efferet ( elates, inflates), nec adversa infringet, Liv. 45, 8 fin.
    D.
    Ante-class. and very rare, to carry out to the end, to support, endure: laborem, Att. ap. Cic. Sest. 48; cf.: malum patiendo, to get rid of, do away with, Cic. Poët. Tusc. 4, 29, 63 (but not in Lucr. 1, 141, where the better reading is sufferre).—Hence, ēlā-tus, a, um, P. a. (acc. to I. B. 3. and II. C. 2.), exalted, lofty, high (rare; cf.: superbus, insolens, arrogans, etc.).
    A.
    Lit.:

    modo in elatiora modo in depressiora clivi,

    Col. 2, 4, 10:

    elatissimae lucernae,

    Tert. Apol. 53.—
    B.
    Trop.:

    animus magnus elatusque,

    Cic. Off. 1, 18, 61; id. Tusc. 1, 40, 96:

    verba,

    high-sounding, id. Or. 36, 124;

    hoc casu elatior Julianus,

    Amm. 21, 4, 7; Vulg. Rom. 1, 30:

    insula opibus,

    Nep. Milt. 7, 2. — Adv.: ēlāte, loftily, proudly:

    elate et ample loqui, opp. humiliter demisseque sentire,

    Cic. Tusc. 5, 9:

    dicere (opp. summisse),

    id. Opt. Gen. 4, 10.— Comp.:

    se gerere,

    Nep. Paus. 2, 3:

    elatius et arrogantius praefatur,

    Gell. 9, 15, 4.
    2.
    ef-fĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [ex-ferus], to make wild, savage, fierce (class.; most freq. since the Aug. per.).
    I.
    Physically:

    terram immanitate beluarum efferari,

    Cic. N. D. 2, 39, 99:

    speciem oris,

    Liv. 2, 23; cf.

    vultum,

    Suet. Calig. 50:

    efferantia sese ulcera,

    becoming aggravated, malignant, Plin. 26, 14, 87, § 146.— Poet.:

    Mars efferat aurum,

    i. e. works up into weapons, Stat. Achill. 1, 425; cf.:

    homo qui magnae artis subtilitate tantum efferavit argentum,

    i. e. wrought into the figures of beasts, App. M. 5, p. 159, 14.—
    II.
    Mentally:

    gentes sic immanitate efferatae,

    Cic. N. D. 1, 23; cf. id. Tusc. 4, 14, 32:

    militem dux ipse efferavit,

    Liv. 23, 5; cf. id. 2, 29:

    animos,

    id. 1, 19; 25, 26:

    ingenia,

    Curt. 8, 2; 9, 19:

    efferavit ea caedes Thebanos omnes ad exsecrabile odium Romanorum,

    exasperated, Liv. 33, 29; cf. Vulg. Dan. 8, 7.—Hence, effĕrātus, a, um, P. a., wild, savage, fierce:

    sunt enim multa ecferata et immania, quaedam autem humanitatis quoque habent primam speciem,

    Cic. Tusc. 4, 14, 32:

    vultus,

    Petr. 82, 1:

    animi,

    Vulg. 2 Macc. 5, 11.— Comp.:

    mores ritusque,

    Liv. 34, 24.— Sup.:

    effectus,

    Sen. Ep. 121, 4:

    canes in homines,

    Jul. Val. Rer. Gest. Alex. M. 3, 18.— Adv.: effĕrāte, fiercely:

    saevire,

    Lact. 5, 20, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > effero

  • 15 rariter

    rārus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. Sanscr. root rah-, to abandon], having wide interstices between its parts, of a loose texture, not thick or dense, thin (opp. densus; freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    denseri poterunt ignes, rarique relinqui,

    Lucr. 1, 656; cf.:

    (terra) Rara sit an supra morem si densa requiras... Densa magis Cereri, rarissima quaeque Lyaeo,

    Verg. G. 2, 227 sq.; 1, 419:

    textura,

    Lucr. 4, 196; cf.

    retia,

    Verg. A. 4, 131; Hor. Epod. 2, 33:

    tunica,

    Ov. Am. 1, 5, 13; and:

    cribrum,

    id. M. 12, 437:

    rariores silvae,

    the thinner, clearer parts of the forest, Tac. Agr. 37:

    seges,

    Col. 2, 9, 6:

    corpus (opp. solidae res),

    Lucr. 1, 347; 2, 860; 6, 631 al.:

    aër,

    id. 2, 107; cf. in the comp., id. 6, 1024:

    manus,

    i.e. with the fingers spread apart, Quint. 11, 3, 103:

    raraque non fracto vestigia pulvere pendent,

    i.e. scarcely visible, Stat. Th. 6, 640.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of things which stand apart from each other, far apart, here and there, scattered, thin, scanty ( = disjectus;

    opp. densus, confertus): cum raris disjectisque ex aedificiis pabulum conquireretur,

    Hirt. B. G. 8, 10; cf.:

    vides habitari in terrā raris et angustis in locis,

    scattered, Cic. Rep. 6, 19, 20:

    apparent rari nantes,

    Verg. A. 1, 118:

    foramina,

    Lucr. 5, 457:

    bacae expanduntur rarae,

    Plin. 17, 10, 11, § 60:

    frutices in vertice,

    Ov. H. 10, 25:

    coma,

    id. Am. 1, 8, 111; cf. capillus. Suet. Calig. 50:

    racemi,

    Verg. E. 5, 7:

    umbra,

    id. ib. 7, 46:

    arbores,

    Nep. Milt. 5, 3:

    tela,

    Ov. M. 12, 600 et saep. — Poet.:

    manat rara meas lacrima per genas,

    drop by drop, Hor. C. 4, 1, 34. —
    2.
    In partic., in military lang., far apart, here and there, scattered about, dispersed, straggling, single (opp. confertus). accedebat huc, ut numquam conferti, sed rari magnisque intervallis proeliarentur, Caes. B. G. 5, 16; cf.:

    rari in confertos illati,

    Liv. 23, 27:

    ipsi ex silvis rari propugnabant,

    Caes. B. G. 5, 9; 5, 17; 7, 45; 7, 80; id. B. C. 1, 27 fin.:

    Samnites raris ordinibus constiterant,

    Liv. 9, 27; Curt. 4, 14, 14:

    rara est acies,

    Verg. A. 9, 508:

    rarior acies,

    Tac. H. 3, 25; Front. Strat. 3, 10, 4:

    rarior acies,

    Curt. 4, 15, 20: ut ordines suos non magnopere servarent. [p. 1525] rari dispersique pugnarent, Caes. B. C. 1, 44; cf. Tac. Agr. 37 fin.; Front. Strat. 1, 5, 23.—
    B.
    Of any thing found in small numbers or which seldom takes place, few, rare (cf. paucus):

    in omni arte... ut in ipsă virtute, optimum quidque rarissimum,

    Cic. Fin. 2, 25, 81; cf.:

    rarum genus (amicorum) et quidem omnia praeclara rara,

    id. Lael. 21, 79:

    raris ac prope nullis portibus,

    Caes. B. G. 3, 12 fin.; cf.:

    etiamsi rarus ejus rei, nonnullus tamen usus,

    Quint. 8, 6, 30:

    rarus enim est animus ad ea defendenda,

    Sall. H. 3, 61, 7 Dietsch:

    Idem rarum est, non sine usu tamen,

    Quint. 5, 11, 42:

    rari domos, plurimi amicorum tecta... petivere,

    Tac. H. 1, 79 fin.:

    Oceanus raris ab orbe nostro navibus aditur,

    id. G. 2:

    aliquod solitarium aut rarum,

    Cic. Inv. 1, 44, 83:

    ut anteponantur rara vulgaribus,

    id. Top. 18, 69:

    litterae,

    Liv. 6, 1; cf. id. 7, 3:

    rara hostium apparebant arma,

    id. 2, 50:

    lites,

    Quint. 7, 1, 43:

    infelicitas,

    id. 11, 2, 49:

    quae (littera) est apud nos rarissima in clausulis,

    id. 12, 10, 31:

    quod est magis rarum,

    id. 9, 2, 73:

    ex maxime raro genere hominum,

    Cic. Lael. 17, 64; cf. Quint. 7, 3, 25:

    raris vocibus hisco,

    Verg. A. 3, 314:

    rara per ignotos errent animalia montes,

    id. E. 6, 40:

    audiet pugnas vitio parentum Rara juventus,

    Hor. C. 1, 2, 24. —Rarum est, with ut:

    rarum est, ut, etc.,

    Quint. 3, 10, 3; 6, 3, 38; 10, 7, 24:

    rarum dictu, esse aliquid, cui prosit neglegentia,

    Plin. 18, 16, 39, § 140.—
    b.
    Mostly poet. and in post-Aug. prose for the adv. raro, seldom, rarely:

    nec Iliacos coetus nisi rarus adibat,

    Ov. M. 11, 766; cf.:

    rarus, qui tam procul a portu recessisset, reperiebatur,

    Quint. 12, prooem. § 3; so,

    rarus fuit, qui, etc.,

    id. 6, 2, 3:

    antiquis scriptoribus rarus obtrectator,

    Tac. A. 4, 33; Sall. H. Fragm. 3, 22, p. 233 Gerl.:

    Caesar rarus egressu,

    Tac. A. 15, 53; cf.:

    leones rari in potu,

    Plin. 8, 16, 18, § 46:

    (calculus) rarus inventu,

    id. 28, 15, 61, § 217; cf.:

    helxine rara visu est,

    id. 21, 16, 56, § 96:

    Homerus alias circa picturas pigmentaque rarus,

    i. e. rarely speaks of them, id. 33, 7, 38, § 115 —
    2.
    Poet., in partic., uncommon of its kind, scarce, rare, extraordinary, remarkable:

    rara puella fuit,

    Prop. 1, 17, 16; so,

    Cynthia,

    id. 1, 8, 42:

    ministra deae,

    id. 4 (5), 11, 52; cf.:

    rara quidem facie, sed rarior arte canendi,

    Ov. M. 14, 337:

    facies,

    id. H. 17, 93 Ruhnk.:

    vestis,

    Cat. 69, 3:

    avis (sc. pavo),

    Hor. S. 2, 2, 26:

    fides,

    id. C. 1, 35, 21:

    artis opus rarae,

    Tib. 3, 4, 37:

    patulis rarissima ramis,

    Ov. M. 7, 622:

    rarissima turba,

    id. A. A. 2, 281:

    rarissimi ingenii homo,

    Sen. Contr. 28:

    conjux rarissima,

    Stat. S. 5, 1, 11.— Hence, adv., usually raro (class.), but sometimes rare (ante - class. and postAug.), rarenter (ante- and post - class.), or rariter (late Lat.).
    A.
    Form rārō:

    raro nimium dabat quod biberem,

    Plaut. Cist. 1, 1, 20:

    potavi, edi, donavi, et enim id raro,

    id. Bacch. 4, 10, 6:

    si id, quod raro fit, fieri omnino negetur,

    Cic. Inv. 1, 43, 80:

    evenire insolenter et raro (opp. vulgo),

    id. ib. 1, 28, 43:

    vinum aegrotis prodest raro, nocet saepissime,

    id. N. D. 3, 27, 69; id. de Or. 3, 52, 101; cf. id. Or. 24, 80:

    sed tamen raro habet in oratione poeticum aliquod verbum dignitatem,

    id. de Or. 3, 38, 153:

    raro antecedentem scelestum Deseruit poena,

    Hor. C. 3, 2, 31: admodum raro, Cic. Fat. Fragm. ap. Macr. S. 2, 12;

    for which we find raro admodum,

    Quint. 11, 1, 14; Plin. 2, 50, 51, § 135:

    raro umquam,

    Quint. 4, 1, 4; 5, 7, 22; Plin. 22, 22, 46, § 93:

    ita raro,

    Cic. Rosc. Am. 13, 37:

    sic raro,

    Hor. S. 2, 3, 1:

    tam raro,

    Ov. M. 13, 117:

    quam raro,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 25:

    perquam raro,

    Plin. 37, 4, 15, § 55.— Comp.:

    quod si rarius fiet, quam tu exspectabis,

    Cic. Fam. 1, 7, 1.— Sup.:

    istud rarissime accidere,

    Col. 5, 5, 7:

    non affari nisi rarissime,

    Suet. Claud. 3.—
    B.
    Form rārē (acc. to I.), far apart, thinly, sparsely, here and there:

    nisi rare conseritur, vanam et minutam spicam facit,

    Col. 2, 9, 5:

    tenui vimine rarius contextus saccus,

    id. 9, 15, 12.—
    2.
    (Acc. to II. B.) Of time, seldom, rarely:

    vero rare capitur (piscis),

    Plaut. Rud. 4, 3, 56.—
    C.
    Form rārenter, seldom, rarely:

    dato rarenter bibere,

    Cato, R. R. 103; so, rarenter, Liv. And., Enn., Caecil., Nov., Trab., Pompon. ap. Non. 515, 23 sq.; 164, 25 sq.; App. Flor. 3, p. 357, 22. —
    D.
    Form rārĭter (very rare): quidquid fit rariter, magis delectat, Schol. Juv. 11, 208.

    Lewis & Short latin dictionary > rariter

  • 16 rarus

    rārus, a, um, adj. [etym. dub.; cf. Sanscr. root rah-, to abandon], having wide interstices between its parts, of a loose texture, not thick or dense, thin (opp. densus; freq. and class.).
    I.
    Lit.:

    denseri poterunt ignes, rarique relinqui,

    Lucr. 1, 656; cf.:

    (terra) Rara sit an supra morem si densa requiras... Densa magis Cereri, rarissima quaeque Lyaeo,

    Verg. G. 2, 227 sq.; 1, 419:

    textura,

    Lucr. 4, 196; cf.

    retia,

    Verg. A. 4, 131; Hor. Epod. 2, 33:

    tunica,

    Ov. Am. 1, 5, 13; and:

    cribrum,

    id. M. 12, 437:

    rariores silvae,

    the thinner, clearer parts of the forest, Tac. Agr. 37:

    seges,

    Col. 2, 9, 6:

    corpus (opp. solidae res),

    Lucr. 1, 347; 2, 860; 6, 631 al.:

    aër,

    id. 2, 107; cf. in the comp., id. 6, 1024:

    manus,

    i.e. with the fingers spread apart, Quint. 11, 3, 103:

    raraque non fracto vestigia pulvere pendent,

    i.e. scarcely visible, Stat. Th. 6, 640.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of things which stand apart from each other, far apart, here and there, scattered, thin, scanty ( = disjectus;

    opp. densus, confertus): cum raris disjectisque ex aedificiis pabulum conquireretur,

    Hirt. B. G. 8, 10; cf.:

    vides habitari in terrā raris et angustis in locis,

    scattered, Cic. Rep. 6, 19, 20:

    apparent rari nantes,

    Verg. A. 1, 118:

    foramina,

    Lucr. 5, 457:

    bacae expanduntur rarae,

    Plin. 17, 10, 11, § 60:

    frutices in vertice,

    Ov. H. 10, 25:

    coma,

    id. Am. 1, 8, 111; cf. capillus. Suet. Calig. 50:

    racemi,

    Verg. E. 5, 7:

    umbra,

    id. ib. 7, 46:

    arbores,

    Nep. Milt. 5, 3:

    tela,

    Ov. M. 12, 600 et saep. — Poet.:

    manat rara meas lacrima per genas,

    drop by drop, Hor. C. 4, 1, 34. —
    2.
    In partic., in military lang., far apart, here and there, scattered about, dispersed, straggling, single (opp. confertus). accedebat huc, ut numquam conferti, sed rari magnisque intervallis proeliarentur, Caes. B. G. 5, 16; cf.:

    rari in confertos illati,

    Liv. 23, 27:

    ipsi ex silvis rari propugnabant,

    Caes. B. G. 5, 9; 5, 17; 7, 45; 7, 80; id. B. C. 1, 27 fin.:

    Samnites raris ordinibus constiterant,

    Liv. 9, 27; Curt. 4, 14, 14:

    rara est acies,

    Verg. A. 9, 508:

    rarior acies,

    Tac. H. 3, 25; Front. Strat. 3, 10, 4:

    rarior acies,

    Curt. 4, 15, 20: ut ordines suos non magnopere servarent. [p. 1525] rari dispersique pugnarent, Caes. B. C. 1, 44; cf. Tac. Agr. 37 fin.; Front. Strat. 1, 5, 23.—
    B.
    Of any thing found in small numbers or which seldom takes place, few, rare (cf. paucus):

    in omni arte... ut in ipsă virtute, optimum quidque rarissimum,

    Cic. Fin. 2, 25, 81; cf.:

    rarum genus (amicorum) et quidem omnia praeclara rara,

    id. Lael. 21, 79:

    raris ac prope nullis portibus,

    Caes. B. G. 3, 12 fin.; cf.:

    etiamsi rarus ejus rei, nonnullus tamen usus,

    Quint. 8, 6, 30:

    rarus enim est animus ad ea defendenda,

    Sall. H. 3, 61, 7 Dietsch:

    Idem rarum est, non sine usu tamen,

    Quint. 5, 11, 42:

    rari domos, plurimi amicorum tecta... petivere,

    Tac. H. 1, 79 fin.:

    Oceanus raris ab orbe nostro navibus aditur,

    id. G. 2:

    aliquod solitarium aut rarum,

    Cic. Inv. 1, 44, 83:

    ut anteponantur rara vulgaribus,

    id. Top. 18, 69:

    litterae,

    Liv. 6, 1; cf. id. 7, 3:

    rara hostium apparebant arma,

    id. 2, 50:

    lites,

    Quint. 7, 1, 43:

    infelicitas,

    id. 11, 2, 49:

    quae (littera) est apud nos rarissima in clausulis,

    id. 12, 10, 31:

    quod est magis rarum,

    id. 9, 2, 73:

    ex maxime raro genere hominum,

    Cic. Lael. 17, 64; cf. Quint. 7, 3, 25:

    raris vocibus hisco,

    Verg. A. 3, 314:

    rara per ignotos errent animalia montes,

    id. E. 6, 40:

    audiet pugnas vitio parentum Rara juventus,

    Hor. C. 1, 2, 24. —Rarum est, with ut:

    rarum est, ut, etc.,

    Quint. 3, 10, 3; 6, 3, 38; 10, 7, 24:

    rarum dictu, esse aliquid, cui prosit neglegentia,

    Plin. 18, 16, 39, § 140.—
    b.
    Mostly poet. and in post-Aug. prose for the adv. raro, seldom, rarely:

    nec Iliacos coetus nisi rarus adibat,

    Ov. M. 11, 766; cf.:

    rarus, qui tam procul a portu recessisset, reperiebatur,

    Quint. 12, prooem. § 3; so,

    rarus fuit, qui, etc.,

    id. 6, 2, 3:

    antiquis scriptoribus rarus obtrectator,

    Tac. A. 4, 33; Sall. H. Fragm. 3, 22, p. 233 Gerl.:

    Caesar rarus egressu,

    Tac. A. 15, 53; cf.:

    leones rari in potu,

    Plin. 8, 16, 18, § 46:

    (calculus) rarus inventu,

    id. 28, 15, 61, § 217; cf.:

    helxine rara visu est,

    id. 21, 16, 56, § 96:

    Homerus alias circa picturas pigmentaque rarus,

    i. e. rarely speaks of them, id. 33, 7, 38, § 115 —
    2.
    Poet., in partic., uncommon of its kind, scarce, rare, extraordinary, remarkable:

    rara puella fuit,

    Prop. 1, 17, 16; so,

    Cynthia,

    id. 1, 8, 42:

    ministra deae,

    id. 4 (5), 11, 52; cf.:

    rara quidem facie, sed rarior arte canendi,

    Ov. M. 14, 337:

    facies,

    id. H. 17, 93 Ruhnk.:

    vestis,

    Cat. 69, 3:

    avis (sc. pavo),

    Hor. S. 2, 2, 26:

    fides,

    id. C. 1, 35, 21:

    artis opus rarae,

    Tib. 3, 4, 37:

    patulis rarissima ramis,

    Ov. M. 7, 622:

    rarissima turba,

    id. A. A. 2, 281:

    rarissimi ingenii homo,

    Sen. Contr. 28:

    conjux rarissima,

    Stat. S. 5, 1, 11.— Hence, adv., usually raro (class.), but sometimes rare (ante - class. and postAug.), rarenter (ante- and post - class.), or rariter (late Lat.).
    A.
    Form rārō:

    raro nimium dabat quod biberem,

    Plaut. Cist. 1, 1, 20:

    potavi, edi, donavi, et enim id raro,

    id. Bacch. 4, 10, 6:

    si id, quod raro fit, fieri omnino negetur,

    Cic. Inv. 1, 43, 80:

    evenire insolenter et raro (opp. vulgo),

    id. ib. 1, 28, 43:

    vinum aegrotis prodest raro, nocet saepissime,

    id. N. D. 3, 27, 69; id. de Or. 3, 52, 101; cf. id. Or. 24, 80:

    sed tamen raro habet in oratione poeticum aliquod verbum dignitatem,

    id. de Or. 3, 38, 153:

    raro antecedentem scelestum Deseruit poena,

    Hor. C. 3, 2, 31: admodum raro, Cic. Fat. Fragm. ap. Macr. S. 2, 12;

    for which we find raro admodum,

    Quint. 11, 1, 14; Plin. 2, 50, 51, § 135:

    raro umquam,

    Quint. 4, 1, 4; 5, 7, 22; Plin. 22, 22, 46, § 93:

    ita raro,

    Cic. Rosc. Am. 13, 37:

    sic raro,

    Hor. S. 2, 3, 1:

    tam raro,

    Ov. M. 13, 117:

    quam raro,

    Plaut. Bacch. 4, 4, 25:

    perquam raro,

    Plin. 37, 4, 15, § 55.— Comp.:

    quod si rarius fiet, quam tu exspectabis,

    Cic. Fam. 1, 7, 1.— Sup.:

    istud rarissime accidere,

    Col. 5, 5, 7:

    non affari nisi rarissime,

    Suet. Claud. 3.—
    B.
    Form rārē (acc. to I.), far apart, thinly, sparsely, here and there:

    nisi rare conseritur, vanam et minutam spicam facit,

    Col. 2, 9, 5:

    tenui vimine rarius contextus saccus,

    id. 9, 15, 12.—
    2.
    (Acc. to II. B.) Of time, seldom, rarely:

    vero rare capitur (piscis),

    Plaut. Rud. 4, 3, 56.—
    C.
    Form rārenter, seldom, rarely:

    dato rarenter bibere,

    Cato, R. R. 103; so, rarenter, Liv. And., Enn., Caecil., Nov., Trab., Pompon. ap. Non. 515, 23 sq.; 164, 25 sq.; App. Flor. 3, p. 357, 22. —
    D.
    Form rārĭter (very rare): quidquid fit rariter, magis delectat, Schol. Juv. 11, 208.

    Lewis & Short latin dictionary > rarus

  • 17 species

    spĕcĭes, ēi ( gen. sing. specie or specii, Matius ap. Gell. 9, 14, 15; gen. and dat. plur. were not in use in Cicero's time, but formarum, formis were used instead; cf. Cic. Top. 7, 30.—At a later period were introduced:

    specierum,

    Pall. Oct. 14, 15; Cod. Just. 1, 2, 10; Cael. Aur. Tard. 1, 5, § 151; cf. Charis. p. 18 P.; and Diom. p. 281 P.:

    speciebus,

    App. ad Asclep. p. 92, 25; Cod. Just. 11, 9, 1 al.; Dig. 28, 2, 29, § 10), f. [specio].
    I.
    Act., a seeing, sight, look, view (rare; cf.

    aspectus): speciem quo vortimus,

    Lucr. 4, 242; so id. 4, 236 (for which, a little before, visus); 5, 707; 5, 724; Vitr. 3, 2 fin.; 5, 9:

    si tantis intervallis nostra species potest id animadvertere,

    id. 9, 4:

    qui sensus nostros specie primā acerrime commovent,

    Cic. de Or. 3, 25, 98:

    qui doloris speciem ferre non possunt,

    id. Tusc. 2, 23, 54.—
    II.
    Pass., prop. that which is seen in a thing, i. e. the outward appearance, outside, exterior; shape, form, figure, mien, etc. (freq. and class.; syn. forma).
    A.
    Lit.:

    praeter speciem stultus,

    Plaut. Most. 4, 2, 49:

    quod speciem ac formam similem gerit ejus imago,

    Lucr. 4, 52; cf.:

    quae species formaque pugnae, qui motus hominum non ita expictus est, ut, etc.,

    outlines, contours, Cic. Tusc. 5, 39, 114:

    esse aliquem humanā specie et figurā,

    id. Rosc. Am. 22, 63:

    hominis esse specie deos confitendum est,

    id. N. D. 1, 18, 48:

    edepol specie lepida mulier!

    Plaut. Rud. 2, 4, 2; cf.:

    bellan' videtur specie mulier?

    id. Bacch. 4, 7, 40; id. Most. 1, 3, 23; id. Mil. 4, 2, 10; 4, 6, 20:

    urbis speciem vidi,

    id. Pers. 4, 4, 2; so,

    species praeclara oppidi,

    Cic. Rep. 3, 32, 44; id. Verr. 2, 4, 58, § 129:

    sphaerae (Archimedeae), etc.,

    id. Rep. 1, 14, 21:

    navium,

    Caes. B. G. 4, 25; cf.:

    nova atque inusitata,

    id. ib. 2, 31:

    horribilis,

    id. ib. 7, 36:

    agro bene culto nihil potest esse specie ornatius,

    Cic. Sen. 16, 57:

    horum hominum species est honestissima,

    id. Cat. 2, 8, 18:

    ad speciem magnifico ornatu,

    as to outward appearance, id. Verr. 2, 1, 22, § 58:

    populi,

    id. Rep. 3, 33, 45:

    nec ulla deformior species est civitatis, quam illa, in quā opulentissimi optimi putantur,

    id. Rep. 1, 34, 51: speciem honesti habere, the look or semblance of what is right, id. Off. 3, 2, 7:

    turba majorem quam pro numero speciem ferens,

    Curt. 3, 2, 3; cf.:

    fallaces sunt rerum species, quibus credimus,

    Sen. Ben. 4, 34, 1.—
    2.
    Something seen, a spectacle, sight, appearance:

    ponite itaque ante oculos miseram quidem illam ac flebilem speciem,

    Cic. Phil. 11, 3:

    non tulit hanc speciem furiatā mente Coroebus,

    Verg. A. 2, 407 (cf. I. supra).—
    3.
    Trop., that which is seen by the mind, an idea, notion: hanc illi idean appellabant:

    nos recte speciem possumus dicere,

    Cic. Ac. 1, 8, 30; cf. id. Top. 7, 30:

    insidebat in ejus mente species eloquentiae,

    id. Or. 5, 18:

    excellentis eloquentiae speciem et formam adumbrabimus,

    id. ib. 14, 43:

    species, forma et notio viri boni,

    id. Off. 3, 20, 81; cf.:

    prima sit haec forma et species et origo tyranni,

    id. Rep. 2, 29, 51:

    qui species alias veri scelerisque capiet,

    Hor. S. 2, 3, 208:

    utinam non inanes species anxio animo figuraret,

    Curt. 7, 1, 36.—
    B.
    In partic.
    1.
    A look, show, seeming, appearance, semblance, pretence, cloak, color, pretext, etc. (opp. that which is real, actual, etc.).
    a.
    In gen.:

    obiciuntur saepe formae, quae reapse nullae sunt, speciem autem offerunt,

    Cic. Div. 1, 37, 81:

    ista securitas specie quidem blanda sed reapse, etc.,

    id. Lael. 13, 47:

    cujus rei species erat acceptio frumenti,

    Sall. J. 29, 4:

    fraudi imponere aliquam speciem juris,

    Liv. 9, 11:

    specie liberā... re verā, etc.,

    id. 35, 31; cf.:

    litteras inanis vanā specie libertatis adumbratas esse,

    id. 33, 31, 2 Weissenb. ad loc.:

    plurimi ibi a fallaci equitum specie agasonibusque excepti sunt,

    id. 7, 15, 7:

    si dux primam speciem adpropinquantis terroris sustinuisset,

    id. 44, 6, 6 Weissenb. ad loc.:

    quae (nomina) primā specie admirationem, re explicatā risum movent,

    Cic. Fin. 4, 22, 61:

    quaedam humanitatis habent primam speciem ut misericordia,

    id. Tusc. 4, 14, 32:

    similitudinem quandam speciemque sapientium gerere,

    id. Off. 3, 4, 16:

    si speciem utilitatis voluptas habere dicetur,

    id. ib. 3, 33, 120.— Hence,
    b.
    Esp. with gen. of that which is assumed or pretended, under pretext of, under pretence of, etc.
    (α).
    With abl.:

    fortis viros specie quādam virtutis adsimulatae tenebat,

    Cic. Cael. 6, 14.—
    (β).
    With sub:

    sub specie tutelae liberūm ejus invasisse regnum,

    Curt. 9, 2, 7; 10, 6, 21; Liv. 44, 24, 4.—
    (γ).
    With per:

    per speciem celebrandarum cantu epularum,

    Liv. 9, 30, 8:

    per speciem auxilii Byzantiis ferendi, re ipsā, etc.,

    id. 39, 35, 4; 40, 13, 8; 42, 52, 8.—
    (δ).
    With in:

    si quis in speciem refectionis (viae) deteriorem viam facit,

    Dig. 43, 11, 1, § 2.—Adverb.: in speciem, for a show, as a pretence:

    haud dubio in speciem consensu fit ad Poenos deditio,

    Liv. 24, 1, 8:

    dilatā in speciem actione, re ipsā sublatā,

    id. 3, 9, 13; so,

    ad speciem tabernaculis relictis,

    Caes. B. C. 2, 35 fin.; id. B. G. 1, 51; Quint. Cic. Pet. Cons. 5, 18 al.—
    2.
    Also with gen.: in speciem, after the manner, in the fashion, like (cf. tamquam; poet.):

    inque chori ludunt speciem,

    Ov. M. 3, 685:

    in montis speciem curvari,

    id. ib. 15, 509; cf.:

    scorpiones vermiculos ovorum specie pariunt,

    Plin. 11, 25, 30, § 86.—
    3.
    Pregn., like the Engl. show, for ornament, display, splendor, beauty (cf.:

    dignitas, venustas): ut in usum boni sint et in speciem populo,

    Plaut. Most. 1, 2, 42:

    fuit pompa, fuit species, fuit incessus saltem Seplasiā dignus et Capuā,

    Cic. Pis. 11, 24:

    adhibere quandam in dicendo speciem atque pompam,

    id. de Or. 2, 72, 294:

    speciem candoremque caeli,

    id. Tusc. 1, 28, 68; cf. id. N. D. 2, 37; 2, 39:

    specie et motu capere homines,

    id. Brut. 62, 224:

    triumpho praebere speciem,

    Liv. 34, 52, 10:

    addere speciem,

    id. 37, 40; 9, 40:

    si fortunatum species et gratia praestat,

    Hor. Ep. 1, 6, 49; cf. id. ib. 2, 2, 203:

    ducit te species,

    id. S. 2, 2, 35:

    speciem Saturnia vaccae probat,

    Ov. M. 1, 612:

    juvenis,

    Juv. 10, 310:

    corporis,

    Curt. 7, 9, 19; Vitr. 3, 2.—
    C.
    Transf.
    1.
    Concr. (for simulacrum, i. q. eidôgon).
    a.
    An appearance in sleep, a vision, apparition (mostly poet.), Lucr. 1, 125:

    repetit quietis Ipsa suae speciem,

    Ov. M. 9, 473:

    voce suā specieque viri turbata soporem Excutit,

    id. ib. 11, 677:

    in quiete utrique consuli eadem dicitur visa species viri, etc.,

    Liv. 8, 6:

    per nocturnas species,

    id. 26, 19; cf.:

    mirabundi velut ad somni vanam speciem,

    id. 33, 32, 7; Sil. 13, 394; Curt. 3, 6, 7.—
    b.
    A likeness, image, statue: tum species ex aere vetus concidit... Et divum simulacra peremit fulminis ardor... Sancta Jovis species... Haec tardata diu species tandem celsā in sede locata, Cic. poët. Div. 1, [p. 1737] 12, 21.—
    2.
    Reputation, honor:

    o speciem dignitatemque populi Romani, quam reges pertimescant,

    Cic. Dom. 33, 89.—
    3.
    The particular thing among many to which the looks are turned; hence, a particular sort, kind, or quality, a species:

    species pars est generis,

    App. Asclep. p. 78, 26:

    harum singula genera minimum in binas species dividi possunt, etc.,

    Varr. R. R. 3, 3, 3; cf.:

    genus est id, quod sui similes communione quādam, specie autem differentes, duas aut plures complectitur partes,

    Cic. de Or. 1, 42, 189:

    primum illud genus quaerimus, ex quo ceterae species suspensae sunt... Homo species est, ut Aristoteles ait, canis species: commune his vinculum animal,

    Sen. Ep. 58, 7; Varr. R. R. 1, 9, 4; id. L. L. 10, § 18; Cic. Inv. 1, 27, 40; id. Or. 10, 33; id. Top. 18, 68; Quint. 3, 6, 26; 3, 10, 2; 5, 10, 90 al.: codicillis multas species vestis, argenti specialiter reliquit, many kinds or sorts, Dig. 34, 2, 19; cf. ib. 41, 1, 7.—
    b.
    In later jurid. lang., a special case:

    proponitur apud eum species talis: Sutor puero discenti cervicem percussit, etc.,

    Dig. 9, 2, 5 fin.; 31, 1, 85.—
    c.
    In late Lat., goods, wares (that are classed together; cf. assortment);

    publicae,

    Cod. Just. 1, 2, 10:

    annonariae,

    ib. 11, 73, 3:

    vendenda sit species,

    i. e. wine, Pall. Oct. 14, 3.—Esp., spices, drugs, etc., Macr. S. 7, 8 med.; Dig. 39, 4, 16, § 7; Pall. Oct. 14 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > species

  • 18 πίτῡρα

    πίτῡρα
    Grammatical information: n. pl.,
    Meaning: `husks of corn, bran', also metaph. = `bran-like rash, sediment' (Hp., D., Thphr.).
    Other forms: rarely - ον sg.
    Derivatives: πιτῡρ-ίς (- ις) f. `bran-coloured olive' (Call.), - ίας m. `bread baked of bran' (Gal., Poll.), - ίτης ( ἄρτος) `id.' (Philem. Gloss. ap. Ath., Gal.), - ώδης `bran-like' (Hp., Thphr.), - όομαι `to suffer from pituriasis' (Hp.), - ίζω `to have bran on oneself' (pap.) with - ισμα n. `scab' (Hdn. Gr.); - ίασις f. `bran, scab' (medic.: *-ιάω; after ψωρίασις a.o.). -- On PN Πιτυρεύς Bosshardt 119.
    Origin: PG [a word of Pre-Greek origin]X [probably]
    Etymology: Formation like the close λέπῡρον; not certainly explained. Note the synonymous πήτεα πίτυρα, πητῖται πιτύρι\<ν\> οι ἄρτοι H., which is connected with πῆν, πάσσω (s. v.). With this πίτυρα because of its cannot without force be brought together. Whether from *πύτῡρον with dissimilation (cf. Schwyzer 258, Specht KZ 61, 277 ff.) to Lat. pŭtus `clean' with putāre `purify etc.', Skt. pávate `purify', a.o. of grain, with pávanam n. `winnow, sieve', OHG fowen `sieve, purify grain' etc. (WP. 2, 13, Pok. 827)? For connection with πίτυλος (with semant. parallels) Thumb KZ 36, 180. -- Cf. πτύον. - Prob. Pre-Greek.
    Page in Frisk: 2,545

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > πίτῡρα

См. также в других словарях:

  • Vikasa vidya vanam — is a school located in Poranki, a suburb of Vijayawada, affiliated to ICSE Board, New Delhi. It was established in 1983 in Vijayawada with the principle of child centered education by a group of academic intellectuals forming Vikasa educational… …   Wikipedia

  • anu-vanam — अनुवनम् …   Indonesian dictionary

  • prati-vanam — प्रतिवनम् …   Indonesian dictionary

  • upa-vanam — उपवनम् …   Indonesian dictionary

  • P. Susheela — Born November 13, 1935 (1935 11 13) (age 76) Origin Vizianagaram, Madras Presidency, British India Genres Playback singing, Carnatic music …   Wikipedia

  • Thillai Nataraja Temple, Chidambaram — Chidambaram Temple …   Wikipedia

  • Chidambaram Temple — Infobox Mandir creator = proper name = Thillai Nataraja Perumal Kovil or Chidambaram Natarajar Koil date built = primary deity = Nataraja (Shiva) architecture = Dravidian architecture location = Chidambaram, Tamil NaduChidambaram Temple (Tamil:… …   Wikipedia

  • Chellanam — means Place where no one goes (In Malayalam Chella Vanam)   village   …   Wikipedia

  • Kummanam — is a village that lies on either side of River Meenachil. Administratively it is in Thiruvarpu and Aymanam Gramapanchayat of Kottayam district in Kerala State, India. Capital town of [Kottayam] District is 4 km east from here. A bridge named… …   Wikipedia

  • Corentin (Bande Dessinée) — Pour les articles homonymes, voir Corentin. Corentin est une série de bande dessinée. Scénario : Paul Cuvelier, Jacques Van Melkebeke, Greg, Jean Van Hamme Dessins : Paul Cuvelier Couleurs : Cécile Vergult Cette série est terminée …   Wikipédia en Français

  • Corentin (bande dessinee) — Corentin (bande dessinée) Pour les articles homonymes, voir Corentin. Corentin est une série de bande dessinée. Scénario : Paul Cuvelier, Jacques Van Melkebeke, Greg, Jean Van Hamme Dessins : Paul Cuvelier Couleurs : Cécile Vergult …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»