Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

trŭcīdo

  • 1 trucīdō

        trucīdō āvī, ātus, āre    [trux+SAC-], to cut to pieces, slaughter, butcher, massacre: cavete neu capti sicut pecora trucidemini, S.: civīs trucidandos denotavit: tribunos suppliciis trucidatos occidit, L.: pueros coram populo, H.— To cut up, demolish, destroy, ruin: seu piscīs seu porrum, chew, H.: fenore trucidari: fenore plebem, L.
    * * *
    trucidare, trucidavi, trucidatus V
    slaughter, butcher, massacre

    Latin-English dictionary > trucīdō

  • 2 trucido

    trŭcīdo, āvi, ātum, 1, v. a. [perh. for truci-cidare, i. e. truncum caedere], to cut to pieces, to slay or kill cruelly, to slaughter, butcher, massacre (class.; syn.: obtrunco, jugulo, perimo).
    I.
    Lit.:

    cavete neu capti sicut pecora trucidemini,

    Sall. C. 58, 21; cf.:

    pecus diripi, trucidari, Auct. B. Afr. 20, 6: cives Romanos necandos trucidandosque curavit,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7:

    ne hic ibidem ante oculos vestros trucidetur,

    id. Rosc. Am. 5, 13:

    trucidando occidere,

    Liv. 29, 18, 14:

    quos ferro trucidari oportebat, eos nondum voce vulnero,

    Cic. Cat. 1, 4, 9; id. Rosc. Am. 5, 13:

    ne pueros coram populo Medea trucidet,

    Hor. A. P. 185:

    trucidatae legiones,

    Tac. A. 2, 45:

    nobilissum corpus ignobili saevitiā,

    Val. Max. 9, 2, 2.—
    II.
    Transf., to cut up, demolish; to destroy, ruin:

    seu pisces seu porrum et caepe trucidas,

    chew up, Hor. Ep. 1, 12, 21:

    haec (nubes) multo si forte umore recepit Ignem, continuo magno clamore trucidat,

    i. e. extinguishes, Lucr. 6, 147:

    juventus ne effundat patrimonium, ne fenore trucidetur,

    Cic. Cael. 18, 42:

    plebem fenore,

    Liv. 6, 37, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > trucido

  • 3 trucido

    to kill cruelly, slay, butcher, massacre, slaughter.

    Latin-English dictionary of medieval > trucido

  • 4 con-trucīdō

        con-trucīdō āvī, ātus, are,    to cut to pieces, cut down, put to the sword: corpore contrucidato.— Fig.: rem p.

    Latin-English dictionary > con-trucīdō

  • 5 trucīdātiō

        trucīdātiō ōnis, f    [trucido], a slaughter, massacre, butchery: velut pecorum, L.: civium.
    * * *
    slaughtering, massacre

    Latin-English dictionary > trucīdātiō

  • 6 contrucido

    con-trŭcīdo, āvi, ātum, 1, v. a., to hew or cut to pieces, to cut down, to put to the sword, slay (rare, but in good prose).
    I.
    Prop.:

    debilitato corpore et contrucidato se abjecit exanimatus (cf., shortly after, concisum vulneribus),

    Cic. Sest. 37, 79; so,

    plebem immisso milite,

    Sen. Ira, 1, 2, 3:

    universos,

    Suet. Calig. 28; cf. id. ib. 48; id. Ner. 43 al.:

    taurorum opima corpora,

    Sen. Ep. 115, 5:

    bestias ad munus populi comparatas,

    Suet. Caes. 75.—
    * II.
    Trop.:

    hi summi imperii nomine armati rem publicam contrucidaverunt,

    cut in pieces, Cic. Sest. 10, 24 (v. the figure in connection).

    Lewis & Short latin dictionary > contrucido

  • 7 eneco

    ē-nĕco or ēnĭco, cŭi (enicavit, Plaut. As. 5, 2, 71), ctum (less freq. enecatum; in the part. enecatus, Plin. 18, 13, 34, § 127; 30, 12, 34, § 108;

    and, enectus,

    id. 7, 9, 7, § 47; 26, 15, 90, § 159), 1 (old form of the fut. perf. enicasso, Plaut. Most. 1, 3, 55 and 66), v. a., to kill off, kill completely, to kill, [p. 646] stay (freq. and class., esp. in the transf. signif.; syn.: neco, interficio, interimo, conficio, caedo, occido, concido, trucido, jugulo, obtrunco, etc.).
    I.
    Lit.:

    puer ambo anguis enicat,

    Plaut. Am. 5, 1, 67; id. Most. 1, 3, 62; id. Aul. 5, 22; id. Rud. 2, 5, 19; Varr. ap. Non. 81, 12; Plin. 23, 2, 31, § 63 et saep.:

    cicer, ervum,

    i. e. to stifle in growth, to destroy, Plin. 18, 17, 44, § 155; cf.

    Bacchum (i. e. vinum),

    Luc. 9, 434 (with exurere messes).—
    II.
    Transf., in gen., to exhaust utterly, to wear out, destroy: enectus Tantalus siti, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10 Fischer N. cr.; cf. fame, Plaut. Pers. 2, 5, 17; Cic. Div. 2, 35; Liv. 21, 40 al.:

    bos est enectus arando,

    Hor. Ep. 1, 7, 87.—
    2.
    In colloq. lang., to torment, torture, plague to death:

    aliquem amando,

    Plaut. Merc. 2, 2, 41:

    aliquem jurgio,

    id. ib. 3, 2, 14:

    aliquem odio,

    id. As. 5, 2, 71; id. Pers. 1, 1, 49; id. Rud. 4, 3, 7:

    aliquem rogitando,

    Ter. Eun. 3, 5, 6;

    and simply aliquem,

    Plaut. Most. 3, 1, 120; id. Am. 5, 1, 4.—Esp. freq.:

    enicas or enicas me,

    you kill me, Plaut. Merc. 1, 2, 45; 2, 4, 25; id. Poen. 5, 4, 98; id. Truc. 1, 2, 21; Ter. Ph. 2, 3, 37; 5, 6, 16. —
    B.
    Trop.:

    ea pars animi, quae voluptate alitur, nec inopia enecta nec satietate affluenti,

    Cic. Div. 1, 29, 61; cf. id. Att. 6, 1, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > eneco

  • 8 interficio

    interfĭcĭo, fēci, fectum (archaic pass.:

    interfiat,

    Lucr. 3, 872:

    interfieri,

    Plaut. Trin. 2, 4, 131), 3, v. a. [inter-facio], to put between.
    I.
    In gen. (rare):

    terrae natura medicatas aquas interficit,

    Plin. 2, 100, 104, § 222 (al. inficiat).—
    II.
    In partic.
    A.
    To consume, devour: piscium magnam atque altilium vim, Lucil. ap. Non. 330, 31 al. —
    B.
    To destroy, bring to naught:

    messes,

    Verg. G. 4, 330: herbas, Cic. Fragm. ap. Non. 450, 2:

    usum, fructum, victum,

    Plaut. Merc. 5, 1, 4:

    virginitatem,

    App. M. 5, p. 160, 25.—
    C.
    To kill, slay, murder (class.;

    syn. neco, occido, trucido): aliquem,

    Cic. Att. 13, 10; Caes. B. G. 1, 12 fin.; 2, 23; Sall. Cat. 18, 5; Liv. 31, 18, 7 al.:

    feras,

    Lucr. 5, 1249.—With abl. of separation, to cut off from:

    aliquem et vitā, et lumine,

    Plaut. Truc. 2, 6, 37.—With abl. of means:

    anum siti fameque atque algu,

    id. Most. 1, 3, 36.—
    2.
    Esp. with se, to commit suicide: se ipsum, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 2:

    omnes desperatā salute se ipsi interficiunt,

    Cic. de Or. 3, 3, 10; Caes. B. G. 5, 37, 6; Liv. 31, 18, 7; Tac. A. 6, 18; Quint. 11, 1, 36; Curt. 6, 11, 20; Aug. Civ. Dei, 1, 17 fin. al.—
    * D.
    To interrupt:

    sermonem,

    App. M. 11, p. 269.

    Lewis & Short latin dictionary > interficio

  • 9 interneco

    inter-nĕco, āvi, ātum, 1, v. a., to kill, destroy (ante- and post-class.; cf.: interficio, trucido, etc.).
    I.
    Lit.:

    internecatis hostibus,

    Plaut. Am. 1, 1, 34, 6. —
    II.
    Transf.:

    sementes,

    Amm. 23, 6, 50: culmum, Prud. prooem. Apoth. 61.

    Lewis & Short latin dictionary > interneco

  • 10 obcido

    1.
    occīdo ( obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem pugnis,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum,

    to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1:

    occisum ad mortem,

    wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.—
    B.
    In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.):

    L. Virginius filiam suā manu occidit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66:

    ejus copias,

    id. Phil. 14, 14, 36:

    ipse pro castris fortissime pugnans occiditur,

    Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio:

    ad unum omnes,

    to cut off all to the last man, Liv. 3, 23:

    aliquem veneno,

    to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1:

    occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatus... sed et is qui veneno Necatus dicitur,

    Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.:

    et occidet eum lingua viperae,

    Vulg. Job, 20, 16:

    occisa sunt in terrae motu,

    id. Apoc. 11, 13:

    dedistine ei gladium qui se occideret?

    Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so,

    se occidere,

    Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.:

    occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit,

    Cic. de Or. 2, 74, 302.—
    II.
    Transf.
    A.
    To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare;

    not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas,

    Plaut. Ps. 4, 1, 21:

    aliā occidis fabulā,

    id. Men. 5, 5, 23:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5:

    legendo,

    id. A. P. 475.—
    B.
    To ruin, undo:

    occidisti me tuis fallaciis,

    Ter. Phorm. 4, 3, 67.—Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.):

    occisa est haec res, nisi, etc.,

    Plaut. Capt. 3, 4, 7.— Sup.:

    occisissimus sum omnium, qui vivunt,

    I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.
    2.
    occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare):

    et alia Signa de caelo ad terram occidunt,

    Plaut. Rud. prol. 8: ut alii [p. 1251] super alios occiderent, Liv. 21, 35:

    arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent,

    id. 23, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda,

    Cat. 5, 4:

    Capra, Aquila, Canicula,

    Col. 11, 2, 94:

    occasura pars caeli,

    i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so,

    ante solem obcasum,

    before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41:

    donec lux occidat,

    Juv. 13, 158.—Fig.:

    non occidet ultra sol tuus,

    Vulg. Isa. 60, 20.—
    2.
    Pregn., to fall, perish, die (class.;

    syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    in bello,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    Eudemus proelians ad Syracusas occidit,

    id. Div. 1, 25, 53:

    sperans hostium saevitiā facile eum occasurum,

    Sall. J. 7, 2:

    occiderit ferro Priamus?

    Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659:

    minimo vulnere,

    Ov. M. 6, 265.—
    II.
    Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    A.
    Of persons:

    sin plane occidimus,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26:

    nulla sum, nulla sum: tota tota occidi,

    Plaut. Cas. 3, 5, 1:

    occidimus funditus,

    Verg. A. 11, 413.—
    B.
    Of things:

    non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes,

    I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72:

    occidit spes nostra,

    is gone, id. Most. 2, 1, 2:

    lumen (oculorum),

    Lucr. 3, 414:

    dolus,

    Plaut. Truc. 2, 5, 6:

    causa,

    Lucr. 2, 790:

    rem publicam occidere,

    Cic. Dom. 30, 96:

    vita,

    id. Tusc. 1, 45, 109:

    occidit ornatus (mundi),

    perishes, id. Ac. 2, 38, 119:

    vestra beneficia occasura esse,

    id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.):

    ab oriente ad occidentem,

    Cic. N. D. 2, 66, 164:

    vel occidentis usque ad ultimum sinum,

    Hor. Epod. 1, 13:

    cui se oriens occidensque submiserat,

    Plin. 7, 30, 31, § 112:

    validissima in se civium arma viribus occidentis coepta,

    Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
    3.
    occīdo, for occedo, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > obcido

  • 11 obtrunco

    ob-trunco, āvi, ātum, 1, v. a., to cut off, lop away; to trim, prune.
    I.
    Lit. (post-Aug. and very rare):

    vitem,

    Col. 4, 29, 13.—
    II.
    In gen., to cut down, cut to pieces, kill, slay, slaughter (not in Cic. or Cæs.;

    syn.: trucido, jugulo, occido): ipsus Amphitruo optruncavit regem Pterelam in proelio,

    Plaut. Am. 1, 1, 259: (Medea) puerum interea obtruncat, Poët. ap. Cic. N. D. 3, 26, 67: ceteri vice pecorum obtruncabantur, Sall. Fragm. ap. Non. 497, 27:

    caedere alios, alios obtruncare,

    id. J. 97, 5:

    regem,

    Liv. 1, 5:

    (hostes),

    Sall. J. 67, 2:

    cervos ferro,

    Verg. G. 3, 374:

    gallum,

    Plaut. Aul. 3, 4, 10; Liv. 7, 26, 5; 8, 24, 9; 10, 38, 11; Curt. 6, 1, 1; Just. 16, 5, 15; Tac. H. 1, 80; 3, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > obtrunco

  • 12 occido

    1.
    occīdo ( obc-), cīdi, cīsum, 3 (occisit for occiderit, Lex Num. Pompil. ap. Paul. ex Fest. s. v. occisum. pp. 178 and 179; also Lex XII. Tab. ap. Macr. S. 1, 4), v. a. [ob-caedo], to strike down, strike to the ground; to beat, smash, crush.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (very rare):

    aliquem pugnis,

    Ter. Ad. 4, 2, 20:

    occare id est comminuere, ne sit glaeba: quod ita occidunt, occare dictum,

    to crush, Varr. R. R. 1, 31, 1:

    occisum ad mortem,

    wounded to death, Vulg. Apoc. 13, 3.—
    B.
    In partic., to strike or cut down; to cut off, kill, slay (class. and very freq.; syn.: interficio, trucido, obtrunco): summus ibi capitur meddix: occiditur alter, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 123 Müll. (Ann. v. 296 Vahl.):

    L. Virginius filiam suā manu occidit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66:

    ejus copias,

    id. Phil. 14, 14, 36:

    ipse pro castris fortissime pugnans occiditur,

    Caes. B. G. 5, 36: occidione occidere, to completely cut off, destroy; v. occidio:

    ad unum omnes,

    to cut off all to the last man, Liv. 3, 23:

    aliquem veneno,

    to destroy with poison, Suet. Claud. 44; Just. 3, 2, 1:

    occisus videtur non tantum qui per vim aut per caedem interfectus est, velut jugulatus... sed et is qui veneno Necatus dicitur,

    Paul. Sent. 3, 5, 2 sqq.; cf.:

    et occidet eum lingua viperae,

    Vulg. Job, 20, 16:

    occisa sunt in terrae motu,

    id. Apoc. 11, 13:

    dedistine ei gladium qui se occideret?

    Plaut. Trin. 1, 2, 92: cum ipse se conaretur occidere, Cic. ap. Quint. 5, 10, 69; so,

    se occidere,

    Curt. 6, 10, 18; Quint. 7, 3, 7; Suet. Vit. 10; Eutr. 1, 8; 6, 24; Lact. 3, 18, 8; cf.:

    occidit, adversariumne? immo vero aiunt se et eum, quem defendit,

    Cic. de Or. 2, 74, 302.—
    II.
    Transf.
    A.
    To plague to death; to torture, torment, pester (cf. exanimo, II. B.; very rare;

    not in Cic. or Cæs.): occidis me, cum istuc rogitas,

    Plaut. Ps. 4, 1, 21:

    aliā occidis fabulā,

    id. Men. 5, 5, 23:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5:

    legendo,

    id. A. P. 475.—
    B.
    To ruin, undo:

    occidisti me tuis fallaciis,

    Ter. Phorm. 4, 3, 67.—Hence, oc-cīsus, a, um, P. a., ruined, lost, unfortunate, undone (Plautin.):

    occisa est haec res, nisi, etc.,

    Plaut. Capt. 3, 4, 7.— Sup.:

    occisissimus sum omnium, qui vivunt,

    I am the most unfortunate, Plaut. Cas. 3, 5, 53.
    2.
    occĭdo, cĭdi, cāsum, 3, v. n. [obcado], to fall down, fall.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (rare):

    et alia Signa de caelo ad terram occidunt,

    Plaut. Rud. prol. 8: ut alii [p. 1251] super alios occiderent, Liv. 21, 35:

    arbores ita inciderant, ut momento levi impulsae occiderent,

    id. 23, 24.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the heavenly bodies, to go down, set (class.): prope jam occidente sole, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    soles occidere, et redire possunt: Nobis, cum semel occidit brevis lux, Nox est perpetua una dormienda,

    Cat. 5, 4:

    Capra, Aquila, Canicula,

    Col. 11, 2, 94:

    occasura pars caeli,

    i. e. western, Plin. 2, 25, 23, § 92: SOL OCCASVS SVPREMA TEMPESTAS ESTO, i. e. sundown, sunset, Lex XII. Tab.; cf. Gell. 17, 2, 10 (Varr. L. L. 6, § 5 Müll., gives, instead of it, OCCASVS SOLIS; v. 2. occasus); so,

    ante solem obcasum,

    before sunset, Plaut. Ep. 1, 2, 41:

    donec lux occidat,

    Juv. 13, 158.—Fig.:

    non occidet ultra sol tuus,

    Vulg. Isa. 60, 20.—
    2.
    Pregn., to fall, perish, die (class.;

    syn.: obeo, pereo, intereo): exstincto calore, occidimus ipsi et extinguimur,

    Cic. N. D. 2, 9, 23:

    in bello,

    id. Fam. 9, 5, 2:

    Eudemus proelians ad Syracusas occidit,

    id. Div. 1, 25, 53:

    sperans hostium saevitiā facile eum occasurum,

    Sall. J. 7, 2:

    occiderit ferro Priamus?

    Verg. A. 2, 581: dextrā suā, to die by one's own hand (by suicide), id. ib. 12, 659:

    minimo vulnere,

    Ov. M. 6, 265.—
    II.
    Transf., to perish, be ruined, lost, etc.
    A.
    Of persons:

    sin plane occidimus,

    Cic. Q. Fr. 1, 4, 4.—So, esp., occidi, an exclamation of despair, I am lost, undone, Plaut. Stich. 2, 3, 75; Ter. And. 3, 4, 26:

    nulla sum, nulla sum: tota tota occidi,

    Plaut. Cas. 3, 5, 1:

    occidimus funditus,

    Verg. A. 11, 413.—
    B.
    Of things:

    non hercle occiderunt mihi etiam fundique atque aedes,

    I have not yet lost, Plaut. Truc. 1, 2, 72:

    occidit spes nostra,

    is gone, id. Most. 2, 1, 2:

    lumen (oculorum),

    Lucr. 3, 414:

    dolus,

    Plaut. Truc. 2, 5, 6:

    causa,

    Lucr. 2, 790:

    rem publicam occidere,

    Cic. Dom. 30, 96:

    vita,

    id. Tusc. 1, 45, 109:

    occidit ornatus (mundi),

    perishes, id. Ac. 2, 38, 119:

    vestra beneficia occasura esse,

    id. Mil. 36, 100.—Hence, occĭdens, entis, P. a.; as subst., m., the quarter of the setting sun, the west, the occident (class.):

    ab oriente ad occidentem,

    Cic. N. D. 2, 66, 164:

    vel occidentis usque ad ultimum sinum,

    Hor. Epod. 1, 13:

    cui se oriens occidensque submiserat,

    Plin. 7, 30, 31, § 112:

    validissima in se civium arma viribus occidentis coepta,

    Tac. H. 2, 6: partes mundi, Paul. ex Fest. p. 339 Müll.
    3.
    occīdo, for occedo, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > occido

  • 13 perimo

    pĕrĭmo (orig. form pĕrĕmo, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.), ēmi, emptum (emtum), 3, v. a. [per-emo], to take away entirely, to annihilate, extinguish, destroy; to cut off, hinder, prevent.
    I.
    In gen. (class.;

    syn.: perdo, deleo): penitus materiem omnem,

    Lucr. 1, 226:

    sensu perempto,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89: luna subito perempta est, was taken away, i. e. vanished, disappeared, id. poët. Div. 1, 11, 18:

    divum simulacra peremit fulminis ardor,

    id. ib. 1, 12, 19:

    Troja perempta,

    destroyed, ruined, Verg. A. 5, 787:

    corpus macie,

    Liv. 2, 23; cf. id. 38, 21: ne quid consul auspici peremat, should hinder, prevent, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.:

    reditum,

    Cic. Planc. 42, 101:

    nisi aliqui casus consilium ejus peremisset,

    id. Off. 3, 7, 33:

    si causam publicam mea mors peremisset,

    id. Sest. 22, 49; id. Fragm. ap. Non. 450, 5:

    perimit urbem incendio,

    Vulg. Jos. 11, 11.— Absol.:

    sin autem (supremus ille dies) perimit ac delet omnino, quid melius, quam? etc.,

    Cic. Tusc. 1, 49, 117.—
    II.
    In partic., to kill, slay ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    trucido): perempta et interempta pro interfectis poni solet a poëtis,

    Fest. p. 217 Müll.; Lucr. 3, 886:

    crudeli morte peremptus,

    Verg. A. 6, 163:

    aliquem caede,

    id. ib. 9, 453:

    sorte,

    id. ib. 11, 110: hunc, ubi tam teneros volucres matremque peremit (trans. from Homer), Cic. poët. Div. 2, 30, 64; Ov. M. 8, 395:

    conceptum abortu,

    Plin. 3, 44, 69, § 172:

    caedes fratrum indigne peremptorum,

    Just. 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > perimo

  • 14 trucidatio

    trŭcīdātĭo, ōnis, f. [trucido], a slaughtering, massacring, butchery.
    I.
    Lit.:

    inde non jam pugna, sed trucidatio velut pecorum fleri,

    Liv. 28, 16, 6:

    civium,

    Cic. Phil. 4, 5, 11.—In plur. absol.: tantas trucidationes facis, Cato ap. Gell. 13, 24, 12.—
    II.
    Transf., a cutting to pieces, cutting up, cutting off, Cels. praef. med.:

    arborum,

    a lopping, trimming, Plin. 17, 27, 45, § 257.

    Lewis & Short latin dictionary > trucidatio

См. также в других словарях:

  • trucido — / trutʃido/ [var. roman. di trucio logoro, sporco (raccostato a sucido ), cui talora si sovrappone anche il sign. di truce ], roman. ■ agg. 1. [che esprime minaccia, che incute spavento] ▶◀ e ◀▶ [➨ truce (1)]. 2. (estens.) [che dimostra crudeltà …   Enciclopedia Italiana

  • trucido — trù·ci·do agg., s.m. RE centr. 1. agg., torvo, minaccioso, truce 2. agg., s.m., che, chi è rozzo, volgare o sporco {{line}} {{/line}} DATA: 1987. ETIMO: da trucio con influsso di sudicio; nell accez. 1 cfr. truce …   Dizionario italiano

  • trucido — {{hw}}{{trucido}}{{/hw}}agg. ; anche s. m.  (f. a ) (region.) Truce | Rozzo, volgare …   Enciclopedia di italiano

  • trucido — pl.m. trucidi sing.f. trucida pl.f. trucide …   Dizionario dei sinonimi e contrari

  • trucido — A agg. (rom.) truce, bieco, feroce, sinistro B agg.; anche s. m. (rom.) rozzo, sciattone, cafone, becero …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • Piotta (chanteur) — Nom Tommaso Zanello Naissance 26 avril 1973 (1973 04 26) …   Wikipédia en Français

  • Tomás Milián — Tomás Milián, real name Tomás Quintín Rodriguez (born March 3, 1932), is a Cuban American actor. Career Milian was born in Havana. The son of a Cuban general, he settled in the United States to study in New York s Actor s Studio and became an… …   Wikipedia

  • Tomas Milian — Tomás Milián (bürgerlich Tomás Quintin Rodriguez; * 3. März 1932 in Havanna, Kuba) ist ein kubanischer Schauspieler. Inhaltsverzeichnis 1 Leben und Werk 2 Filmografie 2.1 Kinofilme 2.2 Fernsehproduktionen …   Deutsch Wikipedia

  • John Dunn — Ugo Tucci Pour les articles homonymes, voir Tucci. Ugo Tucci est un producteur italien. Biographie Cette section est vide, pas assez détaillée ou incomplète. Votre aide est la bienvenue ! Filmographie sélective 1959 : Le notti dei Teddy …   Wikipédia en Français

  • Néo-polar italien — Le néo polar italien, connu sous le nom de polar bis italien ou poliziottesco / poliziesco all italiana dans la langue originale, a été un genre cinématographique italien en vogue entre les années 1970 et le début des années 1980. Sa thématique… …   Wikipédia en Français

  • Poliziottesco — Néo polar italien Le néo polar italien, connu sous le nom de polar bis italien ou poliziottesco dans la langue originale, a été un genre cinématographique italien en vogue entre les années 1970 et le début des années 1980. Sa thématique repose… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»