Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to+go+aside+1

  • 1 declino

    dē-clīno, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [CLINO = klinô], orig. to bend from the straight path; to turn aside or away (freq. and class.).
    I.
    Lit.
    a.
    Act.:

    ego modo declinavi paullum me extra viam,

    Plaut. Aul. 4, 8, 11; cf.:

    sese rectā regione viai,

    Lucr. 2, 250; and: se a terris omnia numina, Poët. ap. Suet. Aug. 70:

    lumina, Catull. 64, 91: agmen,

    Liv. 1, 28; 36, 23:

    nares in alteram partem,

    Cels. 8, 5.— Poet. of the eyes, to bend down, i. e. to lower, close them in sleep: nec dulci declinat lumina somno, * Verg. A. 4, 185.—
    b.
    Neutr.:

    paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem,

    Cic. Fin. 5, 2, 5; id. Att. 14, 17, 2; Liv. 38, 20, 8.—So of the oblique motion of atoms (corresp. with oblique ferri): si omnes atomi declinabunt, nullae umquam cohaerescent;

    sive aliae declinabunt, aliae suo nutu recte ferentur, etc.,

    Cic. Fin. 1, 6, 19 sq.; cf. id. Fat. 9, 18 (preceded by cur Epicurus atomos de via deducat):

    quae nova causa in natura est, qua declinet atomus? 20, 46 (the reading quae declinet atomum is wrong),

    id. N. D. 1, 25.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.
    a.
    Act., to turn aside: neque (mulierem) declinatam quicquam ab aliarum ingenio ullam reperias, who has departed, deviated, * Ter. Hec. 2, 1, 3; cf.:

    quaedam verborum flgurae paulum figuris sententiarum declinantur,

    Quint. 9, 3, 88; id. 10, 3, 33:

    neque spe, neque metu declinatus animus,

    id. 12, 1, 16:

    Cato literas Graecas aetate jam declinata didicit,

    in the decline of life, id. 12, 11, 23. —
    b.
    Neutr., to turn aside, deviate, turn away:

    de via,

    Cic. Lael. 17; cf.:

    de statu suo,

    id. Clu. 38, 106:

    a religione officii,

    id. Verr. 2, 3, 1:

    a malis (opp. appetere bona),

    id. Tusc. 4, 6, 13:

    a parvis delictis diligentius,

    id. Off. 1, 40 fin.:

    aliquantulum a proposito,

    id. Or. 40, 138:

    a recto itinere (oratio),

    Quint. 4, 3, 14 al.:

    gemma paulum declinans a topazio in aurum,

    passing, Plin. 37, 8, 34, § 113:

    ut eo revocetur unde huc declinavit oratio,

    digressed, Cic. de Or. 2, 38; cf. id. Leg. 1, 21 fin.:

    quantum in Italiam declinaverat belli,

    Liv. 28, 1:

    in asperam Pholoen,

    Hor. Od. 1, 33, 7:

    in pejus,

    Quint. 10, 2, 16:

    ad discendum jus,

    Quint. 12, 3, 9; cf. id. 7, 2, 30.— Absol.:

    declinasse me paululum et praesentes fluctus fugisse,

    Cic. Sest. 34:

    paulatim amor,

    decreases, Ov. M. 9, 460:

    dies coeperat declinare,

    Vulg. Luc. 9, 12. —
    B.
    In partic. grammat. t. t., to vary, inflect a part of speech.
    1.
    In the older grammarians, of every kind of inflection (declension, conjugation, comparison, derivation, etc.), Varr. L. L. 8, § 2 sq.; 10, § 11 sq.; cf. also Quint. 1, 4, 22; 1, 5, 63 al. —
    2.
    In the later grammarians, to decline, in the strict sense, Charis, p. 8 sq. et al. —
    C.
    Transf., with an object denoting that from which one turns aside; to avoid, to shun (classical, most freq. in Cic.);

    nec satis recte (oratio) declinat impetum, nisi etiam in cedendo quid deceat intellegit,

    Cic. Or. 68, 228; cf.

    , corresp. with vitare,

    id. Att. 8, 11, D. fin.; and:

    ictum,

    Liv. 42, 63, 4:

    urbem,

    Cic. Planc. 41:

    laqueos judicii,

    id. Mil. 15, 40:

    appetuntur quae secundum naturam sunt, declinantur contraria,

    id. N. D. 3, 13, 33:

    vitia,

    id. Off. 1, 6, 19:

    ea quae nocitura videantur,

    id. ib. 1, 4; cf. Tac. A. 13, 4:

    invidiam,

    id. H. 4, 41 fin.; Suet. Caes. 4:

    impudicitiam uxoris,

    Tac. A. 6, 51:

    oppida ut busta,

    Amm. 16, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > declino

  • 2 depono

    dē-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum, 3 ( perf. deposivi, Plaut. Curc. 4, 3, 4:

    deposivit,

    id. Most. 2, 1, 35; Catull. 34, 8; inf. perf. deposisse, Verg. Cat. 8, 16; part. sync. depostus, Lucil. ap. Non. 279, 19, v. pono), v. a., to lay away, to put or place aside; to lay, put, or set down; to lay, place, set, deposit (freq. in all periods and sorts of writing).—Constr. with acc. alone; or acc. and locative or abl. with or without a prep.; or acc. and adv. of place where, or apud and personal name; rare and doubtful with in and acc. (cf. Krebs, Antibarb. p. 340 sq.). —
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    caput deponit, condormiscit,

    Plaut. Curc. 2, 3, 81; cf.:

    caput terrae,

    Ov. Am. 3, 5, 20:

    corpora (pecudes),

    Lucr. 1, 259; cf.:

    corpora sub ramis arboris,

    Verg. A. 7, 108:

    fessum latus sub lauru,

    Hor. Od. 2, 7, 19:

    mentum in gremiis mimarum,

    Cic. Phil. 13, 11, 24 et saep.:

    onus,

    Cic. Rosc. Am. 4, 10; id. Sull. 23, 65; Front. Strat. 1, 5, 3 al.; cf.:

    onera jumentis,

    Caes. B. C. 1, 80, 2:

    arma,

    id. B. G. 4, 32 fin.; id. B. C. 3, 10, 9; Liv. 5, 2 al.; cf.:

    depositis in contubernio armis,

    Caes. B. C. 3, 76, 2:

    arma umeris,

    Verg. A. 12, 707:

    anulos aureos et phaleras,

    Liv. 9, 46:

    coronam, and, shortly after, coronam Romae in aram Apollinis,

    id. 23, 11:

    ungues et capillos,

    i. e. to cut off, Petr. 104, 6; cf.

    comas (for which, shortly before, secuit capillos),

    Mart. 5, 48, 6:

    crinem,

    Tac. H. 4, 61 et saep.:

    argenti pondus defossā terrā,

    Hor. S. 1, 1, 42:

    semina vel scrobe vel sulco,

    to deposit in the earth, to plant, Col. 5, 4, 2; and:

    stirpem vitis aut oleae,

    id. 1, 1, 5:

    malleolum in terram,

    id. 3, 10, 19:

    plantas sulcis,

    Verg. G. 2, 24 et saep.: exercitum in terram (for exponere), to land, Just. 4, 5, 8:

    hydriam de umero,

    Vulg. Gen. 21, 46.— Poet. of bearing, bringing forth (as the putting off of a burden): (Latonia) quam mater prope Deliam Deposivit olivam, Catull. 34, 8; cf.:

    onus naturae,

    Phaedr. 1, 18, 5; 1, 19, 4; to lay as a stake, wager: Dam. Ego hanc vitulam... Depono. Men. De grege non ausim quicquam deponere tecum... verum pocula ponam Fagina, Verg. E. 3, 31 sq.—
    B.
    In partic.
    1.
    Pregn., to lay up, lay aside, put by, deposit anywhere; to give in charge to, commit to the care of intrust to any one:

    non semper deposita reddenda: si gladium quis apud te sana mente deposuerit, repetat insaniens: reddere peccatum sit, etc.,

    Cic. Off. 3, 25, 95; so,

    aliquid apud aliquem,

    Plaut. Bac. 2, 3, 72; Cic. Fam. 5, 20, 2; id. Verr. 2, 4, 12, § 29; Caes. B. C. 3, 108 fin.; Quint. 5, 13, 49; 9, 2, 92; Tac. H. 1, 13; Liv. 38, 19, 2 et saep.; cf.:

    obsides apud eos,

    Caes. B. G. 7, 63 al.:

    praedam in silvis,

    id. ib. 6, 41; cf.:

    pecuniam in templo,

    Liv. 44, 25:

    pecunias in publica fide,

    id. 24, 18 fin.;

    also: liberos, uxores suaque omnia in silvas,

    Caes. B. G. 4, 19 (dub.—al. in sylvis; id. B. C. 1, 23, 4 the true reading is in publico):

    impedimenta citra flumen Rhenum,

    id. B. G. 2, 29, 4:

    saucios,

    id. B. C. 3, 78, 1 and 5 et saep.:

    pretium in deposito habendum,

    in charge, Dig. 36, 3, 5 fin.:

    si pro deposito apud eum fuerit,

    ib. 33, 8, 8, § 5.—
    2. a.
    To put or bring down, lay upon the ground:

    scio quam rem agat: ut me deponat vino, etc.,

    to make drunk, Plaut. Aul. 3, 6, 39.—
    b.
    Hence (because it was the custom to take a person who had just died out of bed and lay him on the ground), meton.: depositus, dead, just dead:

    jam prope depositus, certe jam frigidus,

    Ov. Pont. 2, 2, 47:

    depositum nec me qui fleat ullus erit,

    id. Tr. 3, 3, 40:

    DEPOSITVS IN PACE,

    Inscr. Orell. 5014; cf. ib. 4874.—As subst.:

    depositus meus,

    Petr. 133, 4.—
    c.
    Also, because the hopelessly sick were often laid on the earth, dying, given up, despaired of: jam tum depostu' bubulcus Expirans animam pulmonibus aeger agebat, Lucil. ap. Non. 279, 19:

    deponere est desperare, unde et depositi desperati dicuntur,

    Non. 279, 30: depositus modo sum anima, vita sepultus, Caecil. ap. Non. 279 (Com. v. 121 Rib.):

    ut depositi proferret fata parentis,

    Verg. A. 12, 395 Serv.: texere paludes Depositum, Fortuna, tuum, Lucan. 2, 72;

    and transf.: mihi videor magnam et maxime aegram et prope depositam reip. partem suscepisse,

    Cic. Verr. 2, 1, 2, § 5.—
    3.
    In post-Aug. lang. esp. freq. in the jurists, of buildings, etc., to pull down, take down, demolish, overthrow:

    aedificium vel arboris ramos,

    Dig. 8, 2, 17 (shortly after, qui tollit aedificium vel deprimit); so id. 8, 2, 31; 41, 3, 23 fin. et saep.:

    deposita arx,

    Stat. S. 1, 4, 91:

    statuas,

    pull down, Spart. Sev. 14: tabulas, destroy, Capit. Max. duob. 12:

    adversarios tuos,

    Vulg. Exod. 15, 7. —
    II.
    Trop.
    A.
    With a predominant notion of putting away, removing, etc., to lay down, lay aside, give up, resign, get rid of:

    studia de manibus,

    Cic. Ac. 1, 1, 3:

    ex memoria insidias,

    id. Sull. 6, 18:

    in sermone et suavitate alicujus omnes curas doloresque deponere,

    id. Fam. 4, 6, 2:

    petitoris personam capere, accusatoris deponere,

    id. Quint. 13 fin.; so,

    contentionem,

    Liv. 4, 6; cf.

    certamina,

    id. ib.;

    and, bellum,

    Ov. M. 8, 47; Tac. H. 2, 37;

    opp. incipere,

    Sall. J. 83, 1;

    opp. coepisse,

    Liv. 31, 1;

    and with omittere,

    id. 31, 31 fin.:

    deponere amicitias, suscipere inimicitias,

    Cic. Lael. 21, 77:

    invidiam,

    id. Agr. 2, 26, 69:

    simultates,

    id. Planc. 31, 76:

    maerorem et luctum,

    id. Phil. 14, 13:

    omnem spem contentionis,

    Caes. B. G. 5, 19:

    consilium adeundae Syriae,

    id. B. C. 3, 103:

    imperium,

    id. B. G. 7, 33 fin.; id. B. C. 2, 32, 9; Cic. N. D. 2, 4, 11; Liv. 2, 28 al.; cf.

    provinciam,

    Cic. Pis. 2, 5; id. Fam. 5, 2, 3;

    dictaturam,

    Quint. 3, 8, 53; 5, 10, 71:

    nomen,

    Suet. Ner. 41; Ov. M. 15, 543:

    famem,

    id. F. 6, 530; cf.:

    sitim in unda vicini fontis,

    i. e. to quench, id. M. 4, 98:

    morbos,

    Plin. 7, 50, 51:

    animam,

    i. e. to die, Nep. Hann. 1.—
    B.
    To depose from an office (late Lat.):

    te de ministerio tuo,

    Vulg. Is. 22, 19.—
    C.
    (Acc. to no. I. B.) To deposit, intrust, commit to, for safe-keeping: populi Romani jus in vestra fide ac religione depono, Cic. Caecin. 35 fin.:

    aliquid rimosa in aure,

    Hor. S. 2, 6, 46:

    aliquid tutis auribus,

    id. Od. 1, 27, 18:

    eo scortum,

    Tac. H. 1, 13.—Hence, dēpō-nens, entis, P. a., subst. (sc. verbum, lit., a verb that lays aside its proper pass. signif.), in the later grammar. a verb which, in a pass. form, has an act. meaning; deponent, Charis. p. 143 P.; Diom. p. 327 ib.; Prisc. p. 787 ib. sq. et saep.— dēpŏsĭtus, a, um, P. a., and esp. as subst. dēpŏsĭtum, i, n., any thing deposited or intrusted for safe-keeping, etc., a deposit, trust:

    reddere depositum,

    Cic. Off. 1, 10, 31:

    si depositum non infitietur amicus,

    Juv. 13, 60; cf. Dig. 36, 3, 5 al.:

    contempto Domino negaverit proximo suo depositum,

    Vulg. Lev. 6, 2; 1 Tim. 6, 20 al.

    Lewis & Short latin dictionary > depono

  • 3 repono

    rĕ-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum, 3 ( perf. reposivi, Plaut. As. 3, 1, 16; part. sync. repostus, a, um, on account of the metre, Lucr. 1, 35; 3, 346; Verg. G. 3, 527; id. A. 1, 26; 6, 59; 655; 11, 149; Hor. Epod. 9, 1; Sil. 7, 507 al.), v. a., to lay, place, put, or set back, i. e.,
    I.
    With the idea of the re predominant.
    A.
    To lay, place, put, or set a thing back in its former place; to replace, restore, etc. (class.; syn. remitto).
    1.
    Lit.:

    cum suo quemque loco lapidem reponeret,

    Cic. Verr. 2, 1, 56, § 146:

    quicque suo loco,

    Col. 12, 3, 4:

    humum,

    the earth dug from a pit, Verg. G. 2, 231:

    pecuniam in thesauris,

    Liv. 29, 18, 15 Weissenb.; 31, 13; cf.:

    ornamenta templorum in pristinis sedibus,

    Val. Max. 5, 1, 6:

    infans repositus in cunas,

    Suet. Aug. 94:

    ossa in suas sedes,

    Cels. 8, 10, 1:

    femur ne difficulter reponatur vel repositum excidat,

    set again, id. 8, 20; 8, 10, 7: se in cubitum, to lean on the elbow again (at table), Hor. S. 2, 4, 39:

    insigne regium, quod ille de suo capite abjecerat, reposuit,

    Cic. Sest. 27, 58:

    columnas,

    id. Verr. 2, 1, 56, § 147:

    tantundem inaurati aeris,

    Suet. Caes. 54:

    togam,

    to gather up again, Quint. 6, 3, 54; 11, 3, 149:

    capillum,

    id. 11, 3, 8, prooem. §

    22: excussus curru ac rursus repositus,

    Suet. Ner. 24:

    nos in sceptra,

    to reinstate, Verg. A. 1, 253; cf.:

    reges per bella pulsos,

    Sil. 10, 487:

    aliquem solio,

    Val. Fl. 6, 742:

    veniet qui nos in lucem reponat dies,

    Sen. Ep. 36, 10:

    ut mihi des nummos sexcentos quos continuo tibi reponam hoc triduo aut quadriduo,

    Plaut. Pers. 1, 1, 38; Sen. Ben. 4, 32 fin.:

    quosdam nihil reposuisse,

    Plin. Ep. 8, 2, 6:

    donata,

    Hor. Ep. 1, 7, 39:

    flammis ambesa reponunt Robora navigiis,

    to replace, restore, Verg. A. 5, 752:

    aris ignem,

    id. ib. 3, 231:

    molem,

    Sil. 1, 558:

    ruptos vetustate pontes,

    Tac. A. 1, 63:

    fora templaque,

    id. H. 3, 34:

    amissa urbi,

    id. A. 16, 13:

    statuas a plebe disjectas,

    Suet. Caes. 65:

    cenam,

    Mart. 2, 37, 10;

    so esp. freq. in Vergil, of the serving up of a second course, as of a renewed banquet: sublata pocula,

    Verg. A. 8, 175:

    plena pocula,

    id. G. 4, 378:

    vina mensis (soon after, instaurare epulas),

    id. A. 7, 134:

    epulas,

    id. G. 3, 527:

    festas mensas,

    Stat. Th. 2, 88:

    cibi frigidi et repositi,

    Quint. 2, 4, 29.—
    2.
    Trop., to put or bring back; to replace, restore, renew:

    ut, si quid titubaverint (testes), opportuna rursus interrogatione velut in gradum reponantur,

    Quint. 5, 7, 11; cf.:

    excidentes unius admonitione verbi in memoriam reponuntur,

    id. 11, 2, 19:

    nec vera virtus, cum semel excidit, Curat reponi deterioribus,

    Hor. C. 3, 5, 30.—
    (β).
    To represent or describe again, to repeat:

    fabula quae posci vult et spectata reponi,

    Hor. A. P. 190:

    Achillem (after Homer),

    id. ib. 120; cf.:

    dicta paterna,

    Pers. 6, 66.—
    (γ).
    To repay, requite, return:

    cogitemus, alios non facere injuriam, sed reponere,

    Sen. Ira, 2, 28; cf. Cic. Fam. 1, 9, 19:

    semper ego auditor tantum? nunquamne reponam?

    repay, Juv. 1, 1.—
    (δ).
    To put back, put to rest, quiet:

    pontum et turbata litora,

    Val. Fl. 1, 682; cf.:

    post otiosam et repositam vitam,

    Amm. 29, 1, 44.—
    B.
    To bend backwards, lay back: (grues) mollia crura reponunt, bend back (in walking), Enn. ap. Serv. ad Verg. G. 3, 76 (Ann. v. 545 Vahl.);

    imitated by Virgil: pullus mollia crura reponit,

    Verg. G. 3, 76:

    cervicem reponunt et bracchium in latus jactant,

    Quint. 4, 2, 39:

    tereti cervice repostā,

    Lucr. 1, 35:

    interim quartus (digitus) oblique reponitur,

    Quint. 11, 3, 99:

    hic potissimum et vocem flectunt et cervicem reponunt,

    id. 4, 2, 39:

    membra (mortui) toro,

    Verg. A. 6, 220:

    membra stratis,

    id. ib. 4, 392.—
    C.
    To lay aside or away for preservation; to lay up, store up, keep, preserve, reserve (class.; cf.: regero, reservo).
    1.
    Lit.: nec tempestive demetendi [p. 1571] percipiendique fructūs neque condendi ac reponendi ulla pecudum scientia est, Cic. N. D. 2, 62, 156:

    cibum,

    Quint. 2, 4, 29:

    formicae farris acervum tecto reponunt,

    Verg. A. 4, 403:

    Caecubum ad festas dapes,

    Hor. Epod. 9, 1:

    mella in vetustatem,

    Col. 12, 11, 1; 12, 44, 7:

    alimenta in hiemem,

    Quint. 2, 16, 16:

    (caseum) hiemi,

    Verg. G. 3, 403:

    omnia quae multo ante memor provisa repones,

    id. ib. 1, 167:

    thesaurum,

    Quint. 2, 7, 4:

    scripta in aliquod tempus,

    id. 10, 4, 2.— Poet.:

    eadem (gratia) sequitur tellure repostos, i. e. conditos,

    buried, Verg. A. 6, 655; cf.:

    an poteris siccis mea fata reponere ocellis? (= me mortuum),

    Prop. 1, 17, 11:

    tu pias laetis animas reponis Sedibus,

    Hor. C. 1, 10, 17:

    repono infelix lacrimas, et tristia carmina servo,

    Stat. S. 5, 5, 47.—
    2.
    Trop.:

    opus est studio praecedente et acquisitā facultate et quasi repositā,

    Quint. 8, prooem. §

    29: aliquid scriptis,

    id. 11, 2, 9:

    manet altā mente repostum Judicium Paridis,

    Verg. A. 1, 26:

    reponere odium,

    Tac. Agr. 39 fin.:

    sensibus haec imis... reponas,

    Verg. E. 3, 54.—
    D.
    To put in the place of, to substitute one thing for another (class.).
    1.
    Lit.:

    non puto te meas epistulas delere, ut reponas tuas,

    Cic. Fam. 7, 18, 2:

    Aristophanem pro Eupoli,

    id. Att. 12, 6, 2; Quint. 11, 2, 49:

    eorumque in vicem idonea reponenda,

    Col. 4, 26, 2:

    dira ne sedes vacet, monstrum repone majus,

    Sen. Phoen. 122.—
    2.
    Trop.:

    at vero praeclarum diem illis reposuisti, Verria ut agerent,

    Cic. Verr. 2, 2, 21, § 52.—
    E. 1.
    Lit.:

    remum,

    Plaut. As. 3, 1, 16:

    arma omnia,

    Caes. B. C. 2, 14:

    caestus artemque,

    Verg. A. 5, 484:

    feretro reposto,

    id. ib. 11, 149:

    onus,

    Cat. 31, 8:

    telasque calathosque infectaque pensa,

    Ov. M. 4, 10; Sil. 7, 507:

    rursus sumptas figuras,

    Ov. M. 12, 557:

    bracchia,

    to let down, Val. Fl. 4, 279.— Poet.:

    jam falcem arbusta reponunt,

    i. e. permit to be laid aside, Verg. G. 2, 416.—
    2.
    Trop.:

    brevem fugam,

    to end the flight, Stat. Th. 6, 592:

    iram,

    Manil. 2, 649.—
    II.
    With the idea of the verb predominant, to lay, place, put, set a thing anywhere (freq. and class.; syn. colloco).
    A.
    Lit.:

    grues in tergo praevolantium colla et capita reponunt,

    Cic. N. D. 2, 49, 125:

    colla in plumis,

    Ov. M. 10, 269:

    litteras in gremio,

    Liv. 26, 15:

    hunc celso in ostro,

    Val. Fl. 3, 339:

    ligna super foco Large reponens,

    Hor. C. 1, 9, 6:

    (nidum) ante fores sacras reponit,

    Ov. M. 15, 407.— With in and acc.:

    uvas in vasa nova,

    Col. 12, 16:

    data sunt legatis, quae in aerarium reposuerant,

    Val. Max. 4, 3, 9:

    anulos in locellum,

    id. 7, 8, 9; cf.:

    mergum altius in terram,

    Plin. 17, 23, 35, § 205.—
    B.
    Trop., to place, put, set; to place, count, reckon among:

    in vestrā mansuetudine atque humanitate causam totam repono,

    Cic. Sull. 33, 92:

    vos meam defensionem in aliquo artis loco reponetis,

    id. de Or. 2, 48, 198:

    suos hortatur, ut spem omnem in virtute reponant,

    Caes. B. C. 2, 41:

    in se omnem spem,

    Cic. Tusc. 5, 12, 36:

    nihil spei in caritate civium,

    Liv. 1, 49; 2, 39:

    salutem ac libertatem in illorum armis dextrisque,

    id. 27, 45:

    verum honorem non in splendore titulorum, sed in judiciis hominum,

    Plin. Pan. 84, 8; id. Ep. 1, 3, 3:

    plus in duce quam in exercitu,

    Tac. G. 30; Liv. 24, 37:

    plus in deo quam in viribus reponentes,

    Just. 24, 8, 2:

    fiduciam in re reponere,

    Plin. Ep. 3, 9, 16; 1, 8, 14:

    ea facta, quae in obscuritate et silentio reponuntur,

    id. ib. 1, 8, 6:

    quos equidem in deorum immortalium coetu ac numero repono,

    place, count, reckon among, Cic. Sest. 68, 143; so,

    sidera in deorum numero,

    id. N. D. 2, 21, 54; cf. id. ib. 3, 19, 47 Mos. N. cr.:

    Catulum in clarissimorum hominum numero,

    id. Verr. 2, 3, 90, § 210: aliquem in suis, Antonius ap. Cic. Att. 10, 8, A, 1.— With in and acc.:

    homines morte deletos in deos,

    Cic. N. D. 1, 15, 38:

    in deorum numerum reponemus,

    id. ib. 3, 19, 47:

    Isocratem hunc in numerum non repono,

    id. Opt. Gen. 6, 17:

    aliquid in fabularum numerum,

    id. Inv. 1, 26, 39; and:

    hanc partem in numerum,

    id. ib. 1, 51, 97:

    in ejus sinum rem publicam,

    Suet. Aug. 94.—Hence, rĕpŏsĭ-tus ( rĕpostus), a, um, P. a.
    I.
    Remote, distant (syn. remotus;

    very rare): penitusque repostas Massylum gentes,

    Verg. A. 6, 59:

    terrae,

    id. ib. 3, 364:

    populi,

    Sil. 3, 325:

    convalles,

    App. M. 4, p. 145, 6.—
    II.
    Laid aside, stored up:

    spes,

    Vulg. Col. 1, 5:

    corona justitiae,

    id. 2, Tim. 4, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > repono

  • 4 dēclīnō

        dēclīnō āvī, ātus, āre    [CLI-], to bend aside, turn away: ad dexteram de viā: si omnes atomi declinabunt (i. e. oblique ferentur): via ad mare declinans, L.— To deflect, turn away: agmen, L.: cursūs, O.— To avoid, evade, shun: urbem: ictum, L.— To lower, close, let sink: dulci lumina somno, V. — Fig., to turn aside, deviate, turn away, digress: de statu suo: a religione offici: aliquantulum a proposito: ut eo revocetur unde huc declinavit oratio: quantum in Italiam declinaverat belli, L.: paulatim amor, decreases, O.— To turn aside, cause to differ: mulier declinata ab aliarum ingenio, differing, T.— To turn off, ascribe: adversa in inscitiam Paeti, Ta. — To turn from, avoid, shun: (oratio) declinat impetum: laqueos iudici: vitia: societate culpae invidiam, Ta.
    * * *
    I
    declinare, declinavi, declinatus V TRANS
    decline/conjugate/inflect (in the same manner/like); change word form, modify
    II
    declinare, declinavi, declinatus V
    deflect/divert/turnaside/swerve/change direction/deviate/dodge; digress/diverge; avoid/stray; vary/be different; bend/sink down, subside/decline; lower/descend

    Latin-English dictionary > dēclīnō

  • 5 dē-pōnō

        dē-pōnō posuī    (-posīvī, Ct.), positus, ere, to lay away, put aside, set down, lay, place, set, deposit: lecticā paulisper depositā: corpora sub ramis arboris, V.: mentum in gremiis mimarum: onera iumentis, Cs.: depositis armis, Cs.: arma umeris, V.: anulos, L.: argenti pondus defossā terrā, H.: plantas sulcis, V.: Onus naturae, i. e. to give birth to, Ph.—To lay, wager, stake, bet: vitulam, V.—To lay up, lay aside, put by, deposit, give in charge, commit, confide, intrust: gladium apud te: tabulas apud Pompeium, Cs.: (pecunias) in publicā fide, L.: liberos in silvis, Cs.: HS LX in publico, Cs.: saucios, Cs.—P. pass.: depositus, laid down, despaired of, given up, dead (because the recently dead were laid on the ground): Iam prope depositus, certe iam frigidus, i. e. dead, O.: Depositum me flere, O.: parens, V.: rei p. pars.—Fig., to lay down, lay aside, put away, give up, resign, get rid of: studia de manibus: ex memoriā insidias: personam accusatoris: certamina, L.: bellum, O.: timorem: imperium, Cs.: provinciam: nomen, O.: sitim in undā, quench, O.: prius animam quam odium, i. e. to die, N.: clavum, to lose the rank of senator, H.—To deposit, intrust, commit: populi ius in vestrāfide: quae rimosā deponuntur in aure, H.: aliquid tutis auribus, H.—To fix, direct: in Damalin oculos, H.

    Latin-English dictionary > dē-pōnō

  • 6 omittō

        omittō īsī, issus, ere    [ob+mitto], to let go, let loose, let fall: mulierem, T.: pila omittunt, gladiis res geritur, let fall, S.: habenas, Ta.: arma, L.: maritum, desert, Ta.—Fig., to lay aside, let go, give up, dismiss, neglect, disregard: tristitiam tuam, T.: me, let me alone, T.: non omittendum sibi consilium, Cs.: apparatum, L.: omnibus omissis his rebus, laying aside, Cs.: navigationem, neglect: tantum scelus inpunitum, leave unpunished, S.: Omitte de te dicere, do not, T.: hostis non omissu rus, quo minus, etc., would not fail, Ta.—To pass over, say nothing of, omit: ut alia omittam: Pl<*>raque praesens in tempus, H.: quid ille fecerit.— To leave off, give over, cease: lugere: mirari, H.
    * * *
    omittere, omisi, omissus V
    lay aside; omit; let go; disregard

    Latin-English dictionary > omittō

  • 7 re-moveō

        re-moveō mōvī    (pluperf. remōrant, H.), mōtus, ēre, to move back, take away, set aside, put off, drive away, withdraw, remove: pecora, Cs.: ex conspectu remotis equis, Cs.: mensā remotā, O.: Postquam mensae remotae, V.: frena, H.: Aurora removerat ignīs, O.: remotis arbitris: tactu virilīs Virgineo manūs, O.: paulum ab legionibus nostros, Cs.: praesidia ex iis locis, quae, etc.: se in montīs ex urbe, H.: Ex oculis manūs, O.: castra sex milia ab oppido, L.: comas a fronte ad aurīs, O.: parvos natos ab se, H.: plura de medio: arcanis oculos profanos, O.—Fig., to take away, set aside, abolish, put out of view: sumptum: omnia removistis, avaritiam, etc., S.: remoto ioco, jesting aside: soporem, O.: poeta remotus iniuriā adversarium Ab studio, T.: Caelium ab re p., deprive of political rights, Cs.: remoto Catilinā, out of the way: Clodio remoto, dead: a negotiis publicis se, withdraw: ab amicitiā Pompei se: Vim procul hinc, O.: hos quidem ab hoc sermone removeamus, leave out of consideration: thalamis pudorem, O.—To take away, deduct, subtract: si de quincunce remota est Uncia, H.

    Latin-English dictionary > re-moveō

  • 8 sē-dūcō

        sē-dūcō dūxī, ductus, ere,    to lead aside, take apart, draw aside, lead away, carry off, set aside, put by: me rursus: singulos separatim, L.: Hunc blandā manu, O.: Seductus in secretum a liberto, Ph.: quod a te seductus est, was taken out of the way: vina mensis seducta secundis, removed, O.— To put asunder, separate, divide, part: Seducit terras haec brevis unda duas, O.: quarto seducunt castra volatu, i. e. divide into two hostile parties, O.: cum frigida mors animā seduxerit artūs, V.— Fig.: consilia in privato seductaque a plurium conscientiā habuere, L.: ab immortalitate seduci (i. e. excludi), Cu.

    Latin-English dictionary > sē-dūcō

  • 9 deflecto

    dē-flecto, xi, xum, 3, v. a. and n.
    I.
    Act., to bend downwards or aside, to turn aside or in another direction.
    A.
    Lit.:

    ramum olivae,

    Col. 5, 11, 14; cf.:

    palmitem,

    id. 4, 26, 3; Catull. 62, 51; Plin. 17, 23, 35, § 204:

    tela (Venus),

    Verg. A. 10, 331:

    amnis in alium cursum,

    Cic. Div. 1, 19 fin.: cursum ad Romanos. Liv. 10, 27:

    vultum ab aliqua re ad aliquid,

    Val. Max. 5, 10, 1:

    carinam quolibet,

    Luc. 5, 789; cf.:

    rapidum iter,

    id. 3, 337;

    novam viam,

    to turn off, construct in another direction, Liv. 39, 27 fin.
    B.
    Trop.
    1.
    In gen.:

    lumina,

    Ov. M. 7, 789; cf.:

    oculos a cura,

    Val. Fl. 8, 76:

    cum ipsos principes aliqua pravitas de via deflexit,

    Cic. Rep. 1, 44:

    aliquem ab institutis studiis,

    Quint. 10, 1, 91:

    ut declinet a proposito deflectatque sententiam,

    Cic. Or. 40:

    si ad verba rem deflectere velimus,

    id. Caecin. 18, 51:

    quaedam in senectute deflexit (for which, shortly before, mutavit), Cels. praef.: in ipsos factum deflectitur,

    Quint. 7, 2, 23:

    adversarios in suam utilitatem deflectere,

    id. 4, 1, 71; cf.:

    dotes puellae in pejus,

    Ov. R. Am. 325:

    tragoediam in obscenos risus,

    id. Tr. 2, 409:

    perniciosa consilia fortuna deflexit in melius,

    Sen. Ben. 6, 8, 1:

    virtutes in vitia,

    Suet. Dom. 3:

    se de curriculo petitionis,

    to withdraw, id. Mur. 22 fin.
    2.
    Esp. (late Lat.), gramm. t. t., to inflect, to vary the form of a word:

    non solet sic deflecti,

    August. in Psa. 140, 25.—
    II.
    Neutr., to turn off, turn aside.
    A.
    Lit.:

    vulgus militum deflectere viā,

    Tac. H. 2, 70; cf.

    without via,

    Suet. Aug. 93 fin.:

    in Tuscos,

    Plin. Ep. 4, 1, 3.—
    B.
    Trop. (freq., but almost exclusively in Cicero):

    deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum,

    Cic. Lael. 12; so,

    de via (consuetudo),

    id. Off. 2, 3, 9:

    de recta regione,

    id. Verr. 2, 5, 68:

    a veritate,

    id. Rosc. Com. 16:

    oratio redeat illuc unde deflexit,

    id. Tusc. 5, 28, 80:

    a Domino,

    Vulg. Sirach 36, 28; 2, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > deflecto

  • 10 deverto

    dē-verto or dēvorto, ti, sum (in MSS. often confounded with diverto), 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To turn away, turn aside any thing:

    comites suo hortatu,

    Luc. 6, 317:

    acies,

    id. 2, 470:

    ventura fata suo cursu,

    id. 6, 591; cf. Aur. Vict. Caes. 38.— Far more freq.,
    B.
    Pass. with mid. force, to turn one's self aside; and with esp. reference to the term. ad quem, to turn or betake one's self to any place; to turn in, put up at (in the latter sense esp. freq. in Plaut., whereas Cicero commonly uses the act. form; v. under no. II.).
    1.
    Prop.:

    si qui Cobiamacho (vico) deverterentur,

    Cic. Font. 5, 9:

    juvat ire jugis, qua nulla priorum Castaliam molli devertitur orbita clivo,

    Verg. G. 3, 293: deverti ad amicos suos, Cato ap. Fest. p. 234, 26 Müll.:

    devortitur apud suum paternum hospitem,

    Plaut. Mil. 2, 1, 56:

    apud aliquem,

    id. ib. 2, 2, 85; so Liv. 42, 1, 10; cf.

    ib. § 7: ad me in hospitium maximum,

    id. Poen. 3, 3, 60; cf.

    in amici hospitium,

    id. Mil. 3, 1, 146; id. Ps. 4, 2, 6:

    huc in tabernam,

    id. ib. 2, 2, 63:

    intro domum,

    id. Stich. 4, 1, 29; cf. Ter. Phorm. 2, 1, 82:

    in hortos in quibus devertebatur, pergunt,

    Tac. H. 3, 11.—
    2.
    Trop., to resort to, have recourse to (very rare):

    ad magicas artes,

    Ov. A. A. 2, 425:

    meas ad artes,

    id. M. 9, 62.—
    II.
    Neutr. (i. q. no. I. B.), to turn or go aside from any place or any direction; to turn or go towards; to turn in, put up, lodge anywhere.
    1.
    Prop.:

    viā devertit,

    Liv. 44, 43: viā, Plin. [p. 566] Pan. 52 fin.:

    devertere ad cauponem, ad hospitem,

    Varr. R. R. 3, 4, 9; Cic. Div. 1, 27, 57:

    ad aliquem,

    id. Fin. 5, 2; id. Att. 10, 16 fin.:

    ad villam Philemonis,

    id. Fam. 7, 18, 3; cf.:

    ad se in Albanum,

    id. Mil. 19, 51:

    ad villam suam,

    id. ib.:

    in villam suam,

    id. Off. 2, 18 fin.:

    domum regis hospitis,

    id. Deiot. 6, 17:

    Massiliam,

    id. Phil. 13, 6; cf.

    Interamnam,

    Tac. H. 2, 64:

    Rhodum,

    Suet. Tib. 12 et saep.—With apud (late Lat.; cf. deversor): in pago apud familiares devertimus, Ap. M. 4 init.; cf. id. ib. 10, p. 238, 14.— Absol.:

    itineris causa ut deverterem,

    Cic. Att. 3, 7.—
    2.
    Trop. (very rare):

    sed redeamus illuc, unde devertimus,

    have digressed, Cic. Fam. 12, 25, 4; so Liv. 35, 40:

    in haec devertisse non fuerit alienum,

    Plin. 2, 7, 5 fin. (Sillig, divertisse).

    Lewis & Short latin dictionary > deverto

  • 11 devorto

    dē-verto or dēvorto, ti, sum (in MSS. often confounded with diverto), 3, v. a. and n.
    I.
    Act.
    A.
    To turn away, turn aside any thing:

    comites suo hortatu,

    Luc. 6, 317:

    acies,

    id. 2, 470:

    ventura fata suo cursu,

    id. 6, 591; cf. Aur. Vict. Caes. 38.— Far more freq.,
    B.
    Pass. with mid. force, to turn one's self aside; and with esp. reference to the term. ad quem, to turn or betake one's self to any place; to turn in, put up at (in the latter sense esp. freq. in Plaut., whereas Cicero commonly uses the act. form; v. under no. II.).
    1.
    Prop.:

    si qui Cobiamacho (vico) deverterentur,

    Cic. Font. 5, 9:

    juvat ire jugis, qua nulla priorum Castaliam molli devertitur orbita clivo,

    Verg. G. 3, 293: deverti ad amicos suos, Cato ap. Fest. p. 234, 26 Müll.:

    devortitur apud suum paternum hospitem,

    Plaut. Mil. 2, 1, 56:

    apud aliquem,

    id. ib. 2, 2, 85; so Liv. 42, 1, 10; cf.

    ib. § 7: ad me in hospitium maximum,

    id. Poen. 3, 3, 60; cf.

    in amici hospitium,

    id. Mil. 3, 1, 146; id. Ps. 4, 2, 6:

    huc in tabernam,

    id. ib. 2, 2, 63:

    intro domum,

    id. Stich. 4, 1, 29; cf. Ter. Phorm. 2, 1, 82:

    in hortos in quibus devertebatur, pergunt,

    Tac. H. 3, 11.—
    2.
    Trop., to resort to, have recourse to (very rare):

    ad magicas artes,

    Ov. A. A. 2, 425:

    meas ad artes,

    id. M. 9, 62.—
    II.
    Neutr. (i. q. no. I. B.), to turn or go aside from any place or any direction; to turn or go towards; to turn in, put up, lodge anywhere.
    1.
    Prop.:

    viā devertit,

    Liv. 44, 43: viā, Plin. [p. 566] Pan. 52 fin.:

    devertere ad cauponem, ad hospitem,

    Varr. R. R. 3, 4, 9; Cic. Div. 1, 27, 57:

    ad aliquem,

    id. Fin. 5, 2; id. Att. 10, 16 fin.:

    ad villam Philemonis,

    id. Fam. 7, 18, 3; cf.:

    ad se in Albanum,

    id. Mil. 19, 51:

    ad villam suam,

    id. ib.:

    in villam suam,

    id. Off. 2, 18 fin.:

    domum regis hospitis,

    id. Deiot. 6, 17:

    Massiliam,

    id. Phil. 13, 6; cf.

    Interamnam,

    Tac. H. 2, 64:

    Rhodum,

    Suet. Tib. 12 et saep.—With apud (late Lat.; cf. deversor): in pago apud familiares devertimus, Ap. M. 4 init.; cf. id. ib. 10, p. 238, 14.— Absol.:

    itineris causa ut deverterem,

    Cic. Att. 3, 7.—
    2.
    Trop. (very rare):

    sed redeamus illuc, unde devertimus,

    have digressed, Cic. Fam. 12, 25, 4; so Liv. 35, 40:

    in haec devertisse non fuerit alienum,

    Plin. 2, 7, 5 fin. (Sillig, divertisse).

    Lewis & Short latin dictionary > devorto

  • 12 omitto

    ŏmitto, īsi, issum, 3, v. a. [ob-mitto], to let go, let loose, let fall.
    I.
    Lit. (rare; perh. not in Cic.; cf.:

    amitto, dimitto): aliquam,

    Plaut. Mil. 4, 3, 2; id. Stich. 2, 2, 11:

    mulierem,

    Ter. Ad. 2, 1, 18:

    habenas,

    to let go, Tac. H. 1, 86:

    arma,

    to let fall, Liv. 21, 11:

    animam,

    to give up the ghost, to die, Plaut. Am. 1, 1, 85.—
    II.
    Trop. (class.).
    A.
    In gen., to lay aside, let go, give up, dismiss, neglect, disregard:

    omittere tristitiam,

    Ter. Ad. 2, 4, 3:

    iracundiam,

    id. ib. 4, 7, 36:

    noxiam,

    to leave unpunished, id. Eun. 5, 2, 14:

    apparatum,

    Liv. 37, 10:

    nec nostrae nobis utilitates omittendae sunt,

    Cic. Off. 3, 10, 42:

    omitte timorem,

    lay aside, id. Rep. 6, 10, 10:

    voluptates,

    id. Fin. 1, 10, 36:

    omnibus omissis his rebus,

    laying aside all those things, Caes. B. G. 7, 34:

    primam navigationem ne omiseris,

    do not neglect, Cic. Q. Fr. 2, 6, 3:

    teneo quam optabam occasionem neque omittam,

    id. Leg. 1, 2, 5:

    hostes,

    Just. 1, 8, 6:

    ducum officia,

    id. 11, 9, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    To pass over, say nothing of, omit, in speaking (cf., relinquo, praetereo):

    ut omittam cetera quae sunt innumerabilia,

    Cic. Brut. 76, 266; cf.:

    ut alia omittam,

    id. Quint. 22, 70:

    omitto illa vetera, quod, etc.,

    id. Att. 8, 3, 3:

    innumerabiles viros,

    id. Rep 1, 1, 1:

    de reditu,

    id. Pis. 22, 51:

    de me,

    id. Rab. Post. 12, 34; Lact. 4, 24, 6.—
    2.
    Of an action, to leave off, give over, cease doing any thing (syn. desino).—With inf.:

    iratus esse,

    Plaut. Pers. 3, 3, 26. rogare, id. ib. 4, 4, 90: lugere. Cic. Brut. 76, 266:

    curare aliquid,

    id. Cael. 22, 54:

    mirari,

    Hor. C. 3, 29, 11.—Hence, ŏmissus, a, um, P. a., negligent, heedless, remiss (ante-class.): animo esse omisso, Ter, Heaut. 5, 2, 9.— Comp.:

    ab re Omissior,

    in respect of property, Ter. Ad. 5, 3, 44.

    Lewis & Short latin dictionary > omitto

  • 13 removeo

    rĕ-mŏvĕo, mōvi, mōtum, 2 (sync. pluperf. remorant, Hor. S. 2, 1, 71; Sil. 11, 175; inf. remosse, Lucr. 3, 69; perf. remorunt, Ov. Ib. 240), v. a., to move back, draw back; to take away, set aside, withdraw, remove (freq. and class.; syn.: amolior, repono, segrego).
    I.
    Lit.:

    tolle hanc patinam, remove pernam,

    Plaut. Mil. 3, 1, 163 sq.:

    pecora,

    Caes. B. C. 1, 48:

    equos,

    Sall. C. 59, 1:

    equos ex conspectu,

    Caes. B. G. 1, 25:

    dapes,

    Ov. M. 8, 571:

    mensam,

    id. ib. 13, 676:

    frena, Hor.S.2, 7, 74: tegimen,

    to lay aside, Ov. M. 1, 674:

    Aurora removerat ignes,

    had driven away, id. ib. 4, 81:

    monstra,

    id. ib. 5, 216:

    remoto atque ablegato viro,

    Cic. Verr. 2, 5, 31, § 82:

    remotis arbitris,

    id. Off. 3, 31, 112:

    custode remoto,

    Hor. A. P. 161:

    remoto Hannibale,

    Just. 31, 5, 1:

    quae jam infantem removerit,

    i. e. has weaned, Plin. 28, 7, 21, § 72:

    naves longas ab onerariis navibus,

    Caes. B. G. 4, 25:

    cupas furcis ab opere,

    id. B. C. 2, 11:

    castra sex milia ab oppido,

    Liv. 9, 24:

    quae natura occultavit ab oculis,

    Cic. Off. 1, 35, 127:

    bracchia a latere modice,

    Quint. 11, 3, 159:

    comas a fronte ad aures,

    Ov. M. 5, 488:

    se a corpore,

    Lucr. 3, 895:

    se a vulgo,

    Hor. S. 2, 1, 71:

    parvos natos a se,

    id. C. 3, 5, 43:

    se a conspectu, Auct. B. Afr. 62: plura de medio (with auferre),

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    togam inde,

    Quint. 11, 3, 124:

    oculos,

    Cic. Balb. 5, 11:

    arcanis oculos profanos,

    Ov. M. 7, 256:

    tactu viriles virgineo manus,

    id. ib. 13, 467:

    toto sumus orbe remoti,

    id. P. 2, 2, 123: mensae remotae, Verg. A. 1, 216; Ov. M. 13, 676:

    cum paulum ab legionibus nostros removissent,

    Caes. B. G. 5, 16:

    aliquem ab exercitu, Auct. B. Afr. 54: praesidia ex iis locis, quae, etc.,

    Cic. Fam. 16, 12, 3:

    se in montes ex urbe,

    Hor. S. 2, 6, 16:

    ex oculis manus,

    Ov. M. 9, 390:

    ut propinquis suis ultra ducentesimum lapidem removeretur,

    Tac. A. 2, 50.—
    II.
    Trop.:

    removete moram,

    Plaut. Stich. 2, 1, 37; Quint. 8, prooem. §

    3: sumptum removit,

    Cic. Rep. 2, 14, 27:

    hominum conscientiā remotā,

    id. Fin. 2, 9, 28:

    remotā subtilitate disputandi,

    id. ib. 2, 38, 98:

    omnia removistis, avaritiam, imperitiam, superbiam,

    Sall. J. 85, 45; cf.:

    remoto metu,

    id. ib. 87, 4; Tac. Agr. 15:

    remoto joco,

    jesting aside, Cic. Fam. 7, 11, 3:

    remoto personarum complexu,

    Quint. 3, 6, 57; 12, 11, 30:

    formam anilem,

    Ov. M. 6, 43:

    soporem,

    id. ib. 6, 493:

    obstantia fata,

    id. ib. 13, 373: remove istaec, no more of that (i. e. do not speak of it), Cic. ap. Suet. Caes. 49 fin.:

    aliquem ab studio, Ter. Hec. prol. alt. 14: aliquem ab republicā,

    Caes. B. C. 3, 21; Liv. 5, 11:

    aliquem ab hoc sermone,

    Cic. Lael. 9, 32:

    aliquem a legibus (sc. ferendis),

    id. Q. Fr. 2, 6, 5:

    aliquem a vitā (natura),

    Lucr. 5, 350:

    se a negotiis publicis,

    Cic. Off. 1, 20, 69:

    se ab omni ejusmodi negotio,

    id. Clu. 15, 43:

    se ab amicitiā alicujus,

    id. Lael. 21, 77; cf.:

    se ab aliquo,

    id. Att. 4, 8, b, 3:

    se a suspitione,

    id. Agr. 2, 8, 22; cf.:

    illam suspitionem ab sese removere,

    id. Verr. 2, 3, 59, § 136:

    invidiam a se,

    Ov. M. 12, 626:

    vim procul hinc,

    id. Am. 1, 14, 29:

    (levissima) secerni arbitror oportere atque ex oratione removeri,

    Cic. de Or. 2, 76, 309:

    quartum (statum) ex generalibus,

    Quint. 3, 6, 67:

    omnes tribu remoti,

    Liv. 45, 15 Drak. N. cr.:

    ordine,

    Tac. A. 13, 11:

    quaesturā,

    Suet. Tib. 35:

    pudorem thalamis,

    Ov. M. 8, 157; cf.:

    se artibus suis,

    Cic. Or. 2, 5:

    se ministerio sceleris,

    Ov. M. 3, 645:

    aliquem tutelā,

    Dig. 26, 10, 4.— Absol., Dig. 26, 10, 3. —
    B.
    To deduct, subtract:

    si de quincunce remota est Uncia,

    Hor. A. P. 327.—Hence, rĕmōtus, a, um, P. a., removed, i. e. afar off, distant, remote.
    A.
    Lit.:

    silvestribus ac remotis locis,

    distant, retired, Caes. B. G. 7, 1; cf.:

    remoto loco,

    Cic. Fam. 7, 20, 2:

    terrae,

    Lucr. 2, 534:

    Gades,

    Hor. C. 2, 2, 10:

    Britanni,

    id. ib. 4, 14, 47:

    fontes,

    id. S. 2, 4, 94:

    gramen,

    id. C. 2, 3, 6:

    rupes,

    id. ib. 2, 19, 1:

    domūs pars, i. e. penetralia,

    Ov. M. 6, 638. — Neutr. as subst.:

    in remoto,

    far away, Sen. Q. N. 3, 26, 1:

    remotius antrum,

    Ov. F. 6, 121:

    sedes, remotas a Germanis,

    Caes. B. G. 1, 31:

    ab arbitris remoto loco,

    Cic. Verr. 2, 5, 31, § 80:

    civitas a conspectu remota,

    id. ib. 2, 3, 37, §

    85: in quibus (studiis) remoti ab oculis populi omne otiosum tempus contrivimus,

    id. Lael. 27, 104:

    ab aulā,

    Ov. M. 11, 764.— With abl.:

    civitatis oculis remotus,

    Suet. Tib. 42:

    quamvis longā regione remotus Absim,

    by however great a distance I am removed from you, Ov. Tr. 3, 4, 73; cf.:

    licet caeli regione remotus,

    id. M. 15, 62.—
    B.
    Trop., removed, disconnected, separate, clear, free from, strange to any thing:

    quae jam diu gesta et a memoriā remota,

    Cic. Inv. 1, 26, 39:

    genus (narrationum) remotum a civilibus causis,

    id. ib. 1, 19, 27:

    natura deūm longe remota Sensibus ab nostris,

    Lucr. 5, 148:

    scientia remota ab justitiā,

    Cic. Off. 1, 19, 63:

    (defensio) remota ab utilitate rei publicae,

    id. Verr. 2, 3, 84, § 193:

    a verā ratione longe remotum,

    Lucr. 6, 853:

    (fabula) non a veritate modo, sed etiam a formā veritatis remota,

    Quint. 2, 4, 2:

    naturae jura a vulgari intellegentiā remotiora,

    Cic. Inv. 2, 22, 67:

    sermo a forensi strepitu remotissimus,

    id. Or. 9, 32; Quint. 11, 1, 89 Spald. N. cr.:

    (Vestorium) hominem remotum a dialecticis, in arithmeticis satis versatum,

    Cic. Att. 14, 12, 3:

    homines maxime ab injuriis nostrorum magistratuum remoti,

    id. Verr. 2, 2, 66, § 160:

    a Tib. Gracchi aequitate ac pudore longissime remotus,

    id. Agr. 2, 12, 31:

    hic a culpā est remotus,

    id. Mur. 35, 73:

    ab inani laude et sermonibus vulgi,

    id. Fam. 15, 4, 13:

    a vulgo longe lateque,

    Hor. S. 1, 6, 18:

    vitio ab omni,

    id. A. P. 384:

    ab omni minimi errati suspicione remotissimus,

    Cic. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    (vilica) a vino, ab escis, a superstitionibus remotissima sit,

    Col. 12, 1, 3 et saep.—
    2.
    In the philos. lang. of the Stoics, remota, a transl. of the Gr. proêgmena, things not to be preferred; [p. 1564] things to be rejected or postponed (opp. promota), Cic. Fin. 3, 16, 52.—Hence, adv.: rĕmōtē, at a distance, afar off, remotely (very rare).— Comp.:

    stellae eundem orbem tenentes aliae propius a terris, aliae remotius ab eisdem principiis eadem spatia conficiunt,

    Cic. N. D. 1, 31, 87.— Sup.:

    remotissime,

    Aug. Trin. 12, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > removeo

  • 14 seduco

    sē-dūco, xi, ctum, 3, v. a.
    I.
    To lead aside or apart, to draw aside; to lead away, carry off; to set aside, put by, etc. (syn. sevoco).
    A.
    Lit. (class.):

    te huc foras seduxi, Ut, etc.,

    Plaut. Aul. 2, 1, 14; cf.:

    Pamphilus me solum seducit foras,

    Ter. Hec. 1, 2, 69:

    me rursus seducit,

    Cic. Att. 5, 21, 12:

    aliquem solum seorsum ab aedibus,

    Plaut. As. 2, 2, 95:

    aliquem paululum a turbā,

    Petr. 13, 2:

    singulos separatim,

    Liv. 30, 5:

    aliquem blandā manu,

    Ov. M. 2, 691:

    aliquem in secretum,

    Phaedr. 3, 10, 11 al. — Absol.:

    prehendit dextram, seducit,

    Plaut. Curc. 2, 3, 60:

    quod a te seductus est tuoque beneficio adhuc vivit,

    was withdrawn, taken out of the way, Cic. Fam. 10, 28, 1; cf.:

    aliquem a debitā peste,

    id. Phil. 13, 10, 22:

    ocellos,

    to turn away, avert, Prop. 1, 9, 27.—

    Of abstract subjects: et dum avaritia seducere aliquid cupit atque in suum vertere, omnia fecit aliena,

    to lay by, Sen. Ep. 90, 38. —
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to remove, separate, etc. (not ante-Aug. and rare):

    quiddam a corporibus seductum,

    Sen. Ep. 117, 13:

    non potes (Helvia) ad obtinendum dolorem muliebre nomen praetendere, ex quo te virtutes tuae seduxerunt,

    have removed, separated you, Sen. Cons. ad Helv. 16:

    vacuos ocellos,

    Prop. 1, 9, 27.—
    2.
    In partic., to lead astray, mislead, seduce (eccl. Lat.), Tert. adv. Marc. 2, 8; Aug. Conf. 2, 3 med.; id. Tract. in Johan. 29; id. Civ. Dei, 14, 11 fin.; Vulg. Exod. 22, 16 et saep.—
    II.
    Tc. put asunder, separate, divide (only poet. and rare;

    syn.: secerno, sejungo): seducit terras haec brevis unda duas,

    Ov. H. 19, 142; so,

    immensos recessus (Caspia claustra),

    Luc. 8, 291:

    quarto seducunt castra volatu,

    i. e. divide into two adverse squadrons, Ov. M. 13, 611:

    plura locuturi subito seducimur imbre,

    id. F. 4, 385.—With abl.:

    cum frigida mors animā seduxerit artus,

    Verg. A. 4, 385.—Hence, sēductus, a, um, P. a. (acc. to I.), remote, distant, apart ( poet. and in post-Aug. prose):

    ex alto seductas aethere longe Despectat terras,

    Ov. M. 4, 622:

    recessus gurgitis,

    id. ib. 13, 902. —Of distance in an upward direction:

    mons erat audaci seductus in aethera dorso,

    far uplifted, lofty, Stat. Th. 3, 460:

    consilia non publica sed in privato seductaque a plurium conscientiā,

    Liv. 2, 54, 7:

    ut illis non minus hos seductos et quasi rusticos,

    retired, living in solitude, Plin. Ep. 7, 25, 5:

    seductum vitae genus,

    retired, Sen. Cons. ad Helv. 19, 2; cf.:

    quorum (hominum) maxime in seducto actiones sunt,

    in retirement, solitude, id. Tranq. 3, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > seduco

  • 15 sepono

    sē-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum, 3 ( part. perf. sync. sepostus, Sil. 8, 378; 17, 281; but, sepositus, Hor. S. 2, 6, 84), v. a., to lay apart or aside; to put by, separate, pick out, select, etc. (class.; not in Cæs.; syn.: sejungo, segrego, recondo).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    seponi et occultari,

    Cic. Att. 11, 24, 2; cf.:

    aliquid habere sepositum et reconditum,

    id. Verr. 2, 4, 10, § 23; so (with conditus) id. Div. 2, 54, 112; cf.:

    ornamenta seposita (for which, just before, recondita),

    id. de Or. 1, 35, 162:

    id ego ad illud fanum (sc. ornandum) sepositum putabam,

    id. Att. 15, 15, 3:

    captivam pecuniam in aedificationem templi,

    Liv. 1, 53, 3:

    primitias magno Jovi,

    Ov. F. 3, 730:

    nonnullos ex principibus legit ac seposuit ad pompam,

    Suet. Calig. 47:

    se et pecuniam et frumentum in decem annos seposuisse,

    Liv. 42, 52, 12:

    sors aliquem seponit ac servat, qui cum victore contendat,

    Plin. Ep. 8, 14, 21:

    interesse pugnae imperatorem an seponi melius foret, dubitavere,

    to place himself at a distance, withdraw, Tac. H. 2, 33:

    de mille sagittis Unam seposuit,

    picked out, selected, Ov. M. 5, 381.—
    B.
    In partic., to send into banishment, to banish, exile (post-Aug.; cf.

    relego): aliquem a domo,

    Tac. A. 3, 12:

    aliquem in provinciam specie legationis,

    id. H. 1, 13 fin.:

    aliquem in secretum Asiae,

    id. ib. 1, 10:

    in insulam,

    id. ib. 1, 46 fin.; 1, 88; 2, 63; id. A. 4, 44; Suet. Aug. 65; id. Tib. 15; id. Oth. 3; id. Tit. 9.—
    II.
    Trop., to lay or set aside mentally:

    id quod primum se obtulerit,

    Quint. 7, 1, 27.—
    B.
    To set apart, assign, appropriate, reserve, for any purpose, etc.:

    ut alius aliam sibi partem, in quā elaboraret, seponeret,

    Cic. de Or. 3, 33, 132:

    sibi ad eam rem tempus,

    to fix, id. Or. 42, 143; cf.:

    quod temporis hortorum aut villarum curae seponitur,

    Tac. A. 14, 54:

    materiam senectuti seposui,

    have set apart, reserved for my old age, id. H. 1, 1:

    seposuit Aegyptum,

    he sequestered Egypt, made it forbidden ground, id. A. 2, 59 fin.:

    sepositus servilibus poenis locus,

    id. ib. 15, 60:

    quā de re sepositus est nobis locus,

    made it a special division of the subject, Quint. 1, 10, 26.—
    C.
    To remove, take away from others, exclude, select, etc.: Jovem diffusum nectare curas Seposuisse graves, had laid aside, i. e. had discarded for a while, Ov. M. 3, 319:

    (Graecos) seposuisse a ceteris dictionibus eam partem dicendi, quae, etc.,

    to have separated, Cic. de Or. 1, 6, 22:

    ratio suadendi ab honesti quaestione seposita est,

    Quint. 12, 2, 16.— Poet. with simple abl.: si modo Scimus inurbanum lepido seponere dicto, to separate, i. e. distinguish, Hor. A. P. 273.—Hence, sē-pŏsĭtus, a, um, P. a. (only poet. and rare).
    A.
    Distant, remote, = remotus:

    fons,

    Prop. 1, 20, 24:

    gens,

    Mart. Spect. 3, 1:

    mare,

    Sen. Med. 339.—
    B.
    Distinct, special:

    mea seposita est et ab omni milite dissors Gloria,

    Ov. Am. 2, 12, 11.—
    C.
    Select, choice:

    vestis,

    sumptuous garments, Tib. 2, 5, 8:

    seposito de grege,

    Mart. 2, 43, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > sepono

  • 16 ab-dūcō

        ab-dūcō dūxī, ductus, ere    imper. sometimes abdūce, T.), to lead away, take away, carry off, remove, lead aside: filiam abduxit suam, has taken away (from her husband), T.: cohortes secum, Cs.: squalent abductis arva colonis, drafted (for the war), V.: ipsos in lautumias; (poet.): tollite me, Teucri, quascumque abducite terras (i. e. in terras), V.: pluteos ad alia opera, conduct, Cs.: capita retro ab ictu, draw back, V. — Esp., to take home (to dine): tum me convivam solum abducebat sibi, T.—To take (prisoner), arrest: hunc abduce, vinci, T.: e foro abduci, non perduci, arrested for debt, not enticed (by a love-adventure). — To take apart, lead aside (for a private interview): Iugurtham in praetorium, S.—To carry away forcibly, ravish, rob: filia, vi abducta ab tibicine: soceros legere et gremiis abducere pactas, steal betrothed damsels from their bosoms, V.; in jurid. lang.: auferre et abducere, to take and drive away (auferre of inanimate things, abducere of living beings), C. — Fig., to lead away, separate, distinguish: animum a corpore: divinationem a coniecturis.—To seduce, alienate: legiones a Bruto: equitatum a consule: servum ab avo.—From a study, pursuit, or duty, to withdraw, draw off, hinder: a quo studio abduci negotiis: aliquem a quaestu: ab isto officio incommodo.—To bring down, reduce, degrade: ad hanc hominum libidinem me.

    Latin-English dictionary > ab-dūcō

  • 17 ā-moveō

        ā-moveō ōvī, ōtus, ēre    [ab + moveo], to move away, take away, remove: testem abs te, T.: virgas a civium corpore: alia ab hostium oculis, L.: illum ex istis locis. — Esp., with pron reflex., to take oneself off, retire, withdraw: hinc te, T.: e coetu se, L. — To get away, abstract, steal: boves per dolum amotas, H.—To remove by banishment, banish: amotus Cercinam, Ta.: iudicio senatūs, Ta.—Fig., to lay aside, set aside, get rid of: amoto metu, T.: amoto ludo, jesting apart, H.: bellum, avert, L.: odium, invidiam.

    Latin-English dictionary > ā-moveō

  • 18 dēclīnātiō

        dēclīnātiō ōnis, f    [declino], a bending aside, turning away, averting: tuas petitiones parvā declinatione effugi: atomi: corporis, Cu.—Fig., a turning away, avoiding, avoidance: a malis naturā declinamus; quae declinatio, etc.: laboris. — In rhet., a slight deviation (from the direct argument): a proposito: ad amplificandum.— A rejection, qualification (of a word or phrase).
    * * *
    declination/relative sky angle; latitude; compass point; inclination; bend/slope turning aside, swerve; advoidance; divergence/variation/digression; inflection

    Latin-English dictionary > dēclīnātiō

  • 19 dē-flectō

        dē-flectō flēxī, flexus, ere.—     Trans, to bend aside, turn away, divert: tela, V.: amnīs in alium cursum: ad Romanos cursum, L.: novam viam, to build the road in another direction, L.—Fig., to turn away, lead astray: lumina, O.: principes de viā: ad verba rem, i. e. interpret literally: te de curriculo petitionis, to withdraw.—Intrans., to turn aside, deviate, digress: de spatio: de rectā regione: a veritate.

    Latin-English dictionary > dē-flectō

  • 20 dērīvō

        dērīvō āvī, ātus, āre    [de + rivus], to lead off, turn away: aqua ex flumine derivata, Cs.—Fig., to draw, derive, bring: nihil in suam domum inde: Hoc fonte derivata clades, H.— To divert, turn aside, transfer: in me iram senis, T.: derivandi criminis causā: partem in Asiam curae: alio responsionem suam.
    * * *
    derivare, derivavi, derivatus V TRANS
    draw/lead off (river/fluid), divert/turn aside; derive/draw on; form derivative

    Latin-English dictionary > dērīvō

См. также в других словарях:

  • Aside — A*side , adv. [Pref. a + side.] 1. On, or to, one side; out of a straight line, course, or direction; at a little distance from the rest; out of the way; apart. [1913 Webster] Thou shalt set aside that which is full. 2 Kings iv. 4. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • aside — [ə sīd′] adv. [ME < on side: see A 1 & SIDE] 1. on or to one side [pull the curtains aside] 2. away; in reserve [put the book aside for me] 3. out of the way; out of one s mind [lay the proposal aside temporarily ] …   English World dictionary

  • aside — ► ADVERB 1) to one side; out of the way. 2) in reserve. ► NOUN 1) an actor s remark addressed to the audience rather than the other characters. 2) an incidental remark. ● aside from Cf. ↑aside f …   English terms dictionary

  • aside — aside, a side Written as one word, aside is an adverb meaning ‘to or on one side’, as in to put aside, to take aside, etc., or a noun meaning words in a play spoken to the audience out of hearing of the other characters. In the meaning ‘on each… …   Modern English usage

  • Aside — Pays d’origine Lisbonne,  Portugal Genre musical Punk rock Hardcore Années d activité Depuis …   Wikipédia en Français

  • Aside — A*side , n. Something spoken aside; as, a remark made by a stageplayer which the other players are not supposed to hear. [1913 Webster] || …   The Collaborative International Dictionary of English

  • aside from something — aside from (something) except for something. I watch some public television shows, but aside from that, I pretty much turn the TV off …   New idioms dictionary

  • aside from — (something) except for something. I watch some public television shows, but aside from that, I pretty much turn the TV off …   New idioms dictionary

  • aside — [adv] away from; to the side abreast, afar, alone, alongside, apart, away, beside, by oneself, down, in isolation, in reserve, near, nearby, neck and neck, out, out of the way, privately, separately, sidewise; concept 586 Ant. middle aside [n]… …   New thesaurus

  • aside from — ► aside from apart from. Main Entry: ↑aside …   English terms dictionary

  • aside — index innuendo Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»