Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

to+destroy+the

  • 101 ex-edō

        ex-edō ēdī, ēsus, ere,    to eat up, consume, devour: tibi omne est exedendum, i. e. take the consequences, T.—To prey upon, consume, destroy: alquem adsidue, consume the property of, T.: id vis aliqua exedet: urbem, V.: Exesa rubigine pila, V.: exesis partibus versiculorum, erased: exesae arboris antrum, hollow, V.—Fig., to consume, corrode: aegritudo exest animum: cura medullas, Ct.

    Latin-English dictionary > ex-edō

  • 102 metō

        metō messuī, messus, ere    [MET-], to reap, mow, crop, gather, collect, harvest: in metendo occupatos, Cs.: pabula falce, cut down, O.: Falcibus messae herbae, V.—Prov.: ut sementem feceris, ita metes, as you sow, so shall you reap.—Of the vintage, to gather: Postremus metito, V.: purpureos flores, i. e. gather the pollen (of bees), V.— To cut off, pluck, crop: virgā lilia summa, O.: farra metebat aper, laid waste, O.: barbam, Iu.— To mow down, cut down, destroy: Proxuma quaeque gladio, V.: metit Orcus Grandia cum parvis, H.: vita omnibus metenda, ut fruges, C. poët.
    * * *
    metere, messui, messus V
    reap; mow, cut off

    Latin-English dictionary > metō

  • 103 prō-sternō

        prō-sternō strāvī, strātus, ere,    to strew before, spread out, cast down, throw to the ground, overthrow, prostrate: ceteros, T.: arbor prostravit multam pondere silvam, O.: se ad pedes meos: prostraverant se omnes humi, L.—Fig., to throw to the ground, overthrow, subvert, ruin, destroy: hostem: omnia cupiditate: adflicta et prostrata virtus: sic te ipse prosternes, ut, etc., abase.

    Latin-English dictionary > prō-sternō

  • 104 re-sīgnō

        re-sīgnō āvī, ātus, āre,    to unseal, open: litteras: testamenta, H.: (Mercurius) lumina morte resignat, i. e. the eyes (of the dead), V.—To give back, give up, resign: cuncta, H.: (Fortuna) quae dedit, H.—Fig., to annul, cancel, destroy: tabularum fidem.—To disclose, reveal: fata, O.

    Latin-English dictionary > re-sīgnō

  • 105 ruō

        ruō uī, ātus (P. fut. ruitūrus), ere    [1 RV-], to fall with violence, rush down, fall down, tumble down, go to ruin: caedebant pariter pariterque ruebant Victores victique, V.: ruere illa non possunt: tecta, tumble down, L.: Templa deum, H.: murus latius quam caederetur, L.: alta a culmine Troia, V.: ruit arduus aether, rain falls in torrents, V.: caelum in se, L.: ruit imbriferum ver, i. e. is ending, V.—Prov.: quid si nunc caelum ruat? i. e. what if the impossible happens? T.— To hasten, hurry, run, rush: id ne ferae quidem faciunt, ut ita ruant itaque turbent: (Pompeium) ruere nuntiant: Huc omnis turba ruebat, V.: ultro ruere ac se morti offerre, Ta.: in aquam, L.: in volnera ac tela, L.: ruebant laxatis habenis aurigae, Cu.: de montibus amnes, V.: per apertos flumina campos, O.: Nox ruit, i. e. hastens on, V.: antrum, Unde ruunt totidem voces, break forth, V.— To cause to fall, cast down, dash down, hurl to the ground, prostrate: Ceteros ruerem, agerem, T.: cumulos ruit harenae, levels, V.— To cast up, turn up, throw up, rake up: (mare) a sedibus (venti), V.: cinerem focis, V.: unde Divitias aerisque ruam acervos, H.—Fig., to fall, fail, sink, be ruined: ruere illam rem p.: sive ruet sive eriget rem p.— To rush, dash, hurry, hasten, run: ad interitum: pati reum ruere, L.: crudelitatis odio in crudelitatem, L.: In sua fata, O.: omnia fatis In peius, V.: Quo quo scelesti ruitis? H.: ut ferme fugiendo in media fata ruitur, L.
    * * *
    ruere, rui, rutus V
    destroy, ruin, overthrow; rush on, run; fall; charge (in + ACC); be ruined

    Latin-English dictionary > ruō

  • 106 absumo

    ab-sūmo, mpsi, mptum (not msi, mtum), 3, v. a.
    I.
    Orig., to take away; hence, to diminish by taking away. Of things, to consume, to annihilate; of persons, orig. to ruin, to corrupt; later, in a phys. sense, to kill. Thus Hercules, in the transl. of the Trachiniae, complains: sic corpus clade horribili absumptum extabuit, consumed, ap. Cic. Tusc. 2, 8, 20; so Philoctetes in a piece of Attius: jam jam absumor: conficit animam vis vulneris, Att. ap. Cic. Tusc. 2, 7, 19 (Trag. Rel. p. 209 Rib.):

    jam ista quidem absumpta res erit: diesque noctesque estur, bibitur, etc.,

    Plaut. Most. 1, 3, 78:

    absumpti sumus, pater tuus venit,

    we are lost, undone! id. ib. 2, 1, 18; id. Am. 5, 1, 6:

    nisi quid tibi in tete auxili est, absumptus es,

    you are ruined, id. Ep. 1, 1, 76:

    dum te fidelem facere ero voluisti, absumptu's paene,

    id. Mil. 2, 4, 55:

    pytisando modo mihi quid vini absumpsit!

    has consumed, Ter. Heaut. 3, 1, 48; so,

    absumet heres Caecuba dignior,

    Hor. C. 2, 14, 25:

    mensas malis,

    Verg. A. 3, 257; cf. id. G. 3, 268; and:

    absumptis frugum alimentis,

    Liv. 23, 30, 3:

    urbem flammis,

    to consume, destroy, Liv. 30, 7, 9; cf. Vell. 2, 130; Plin. Ep. 10, 42:

    plures fame quam ferro absumpti,

    Liv. 22, 39, 14; cf.:

    quos non oppresserat ignis, ferro absumpti,

    killed, id. 30, 6, 6; and:

    multi ibi mortales ferro ignique absumpti sunt,

    id. 5, 7, 3; so,

    nisi mors eum absumpsisset,

    id. 23, 30 fin.; and:

    animam leto,

    Verg. A. 3, 654.—Absumi, to be killed:

    ubi nuper Epiri rex Alexander absumptus erat,

    Liv. 9, 17 fin. —Absumi in aliquid, to be used for any thing, to be changed into:

    dentes in cornua absumi,

    Plin. 11, 37, 45 fin.
    II.
    Fig., to ruin:

    cum ille et curā et sumptu absumitur,

    Ter. Phorm. 2, 2, 26:

    satietatem amoris,

    to consume, id. ib. 5, 5, 6.—Often of time:

    ne dicendo tempus absumam,

    spend, pass, Cic. Quint. 10; so,

    quattuor horas dicendo,

    Liv. 45, 37, 6:

    diem,

    Ov. Tr. 4, 10, 114:

    biduum inter cogitationes,

    Curt. 3, 6, 8:

    magnam partem aetatis in hoc,

    Quint. 12, 11, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > absumo

  • 107 casso

    1.
    casso, āvi, ātum, 1, v. a. [cassus] (late Lat.).
    I.
    In gen., to bring to naught, destroy, trop., Sid. Ep. 1 fin.
    II.
    In the Lat. of the jurists, to annul, make null or void, = abrogo, Cod. Th. 11, 1, 3 al.
    2.
    casso ( caso), avi, atum, 1, v. n., rare collat. form of quasso (only in Plautus), to shake, waver:

    ubi bacchabatur aula, cassabant cadi,

    Plaut. Mil. 3, 2, 41; cf.

    v. 37: capitibus cassantibus,

    id. Bacch. 2, 3, 71; cf. quasso, II.

    Lewis & Short latin dictionary > casso

  • 108 comburo

    com-būro ( conb-), ussi, ustum, ĕre, v. a. [root bur-, pur-; cf. burrus, Gr. purros, pruna, Gr. pimprêmi, and Lat. bustum], to burn up, consume (class.).
    I.
    Prop.: quae potuere Nec cum capta capi, nec cum combusta cremari, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 360 Vahl.):

    fumo comburi nihil potest,

    Plaut. Curc. 1, 1, 54:

    flamma comburens impete magno,

    Lucr. 6, 153:

    is ejus (solis) tactus est, ut saepe comburat,

    Cic. N. D. 2, 15, 40:

    aedis,

    Plaut. Aul. 2, 6, 12:

    frumentum omne,

    Caes. B. G. 1, 5:

    naves,

    id. B. C. 3, 101:

    annales,

    Cic. Div. 1, 17, 33; cf. id. N. D. 1, 23, 63; Liv 33, 11, 1: religiosas vestes, * Suet. Tib. 36:

    aliquem vivum,

    Cic. Tusc. 2, 22, 52; Auct. B. Hisp. 20;

    so of persons: et patrem et filium vivos conburere,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6; Serv ap. Cic. Fam. 4, 12, 3; Cic. Att. 14, 10, 1.—Hence,
    B.
    P. a., as subst. ' combu-stum, i, n., a burn, a wound made by burning combusta sanare, Plin. 20, 3, 8, § 17:

    combustis mederi,

    id. 22, 25, 69, § 141. —
    II.
    Trop. comburere aliquem judicio, to ruin, destroy, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6 (v. the passage in connection). So to be consumed by love, * Prop. 2 (3), 30, 29: diem to pass it in carousing, q. s. to bear it to its grave (the figure borrowed from burning dead bodies), Plaut. Men. 1, 2, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > comburo

  • 109 conburo

    com-būro ( conb-), ussi, ustum, ĕre, v. a. [root bur-, pur-; cf. burrus, Gr. purros, pruna, Gr. pimprêmi, and Lat. bustum], to burn up, consume (class.).
    I.
    Prop.: quae potuere Nec cum capta capi, nec cum combusta cremari, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 360 Vahl.):

    fumo comburi nihil potest,

    Plaut. Curc. 1, 1, 54:

    flamma comburens impete magno,

    Lucr. 6, 153:

    is ejus (solis) tactus est, ut saepe comburat,

    Cic. N. D. 2, 15, 40:

    aedis,

    Plaut. Aul. 2, 6, 12:

    frumentum omne,

    Caes. B. G. 1, 5:

    naves,

    id. B. C. 3, 101:

    annales,

    Cic. Div. 1, 17, 33; cf. id. N. D. 1, 23, 63; Liv 33, 11, 1: religiosas vestes, * Suet. Tib. 36:

    aliquem vivum,

    Cic. Tusc. 2, 22, 52; Auct. B. Hisp. 20;

    so of persons: et patrem et filium vivos conburere,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6; Serv ap. Cic. Fam. 4, 12, 3; Cic. Att. 14, 10, 1.—Hence,
    B.
    P. a., as subst. ' combu-stum, i, n., a burn, a wound made by burning combusta sanare, Plin. 20, 3, 8, § 17:

    combustis mederi,

    id. 22, 25, 69, § 141. —
    II.
    Trop. comburere aliquem judicio, to ruin, destroy, Cic. Q. Fr. 1, 2, 2, § 6 (v. the passage in connection). So to be consumed by love, * Prop. 2 (3), 30, 29: diem to pass it in carousing, q. s. to bear it to its grave (the figure borrowed from burning dead bodies), Plaut. Men. 1, 2, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > conburo

  • 110 deperditus

    dē-perdo, dĭdi, dĭtum, 3, v a.
    I.
    To destroy, ruin (so only in the part. perf., and rare):

    sator inopia deperditus,

    i. e. impoverished, Phaedr. 1, 14, 1:

    ut est deperditus Io,

    i. e. desperately in love, Prop. 2, 30, 29 (3, 28, 29 M.); cf.

    amore,

    Suet. Dom. 3:

    deperditum intelligitur, quod in rerum natura esse desiit,

    Gai. Dig. 5, 3, 21.—More freq. and class.,
    II.
    To lose:

    qui non solum bona sed etiam honestatem miseri deperdiderunt,

    Cic. Prov. Cons. 5, 11:

    nihil sui,

    Caes. B. G. 1, 43, 8:

    vitalem sensum,

    Lucr. 3, 526:

    folia (arbores),

    Plin. 16, 22, 34, § 82:

    colorem,

    id. 37, 8, 33, § 112 al.:

    gratiam,

    Plaut. Ep. 1, 1, 9:

    tantum ejus opinionis,

    Caes. B. G. 5, 54 fin.:

    bonam famam,

    Hor. S. 1, 2, 61:

    usum linguae,

    Ov. M. 5, 562 al.:

    ne quid ex his deperdat,

    Cic. Tusc. 5, 14; cf.:

    paucos ex suis (nostri),

    Caes. B. G. 3, 28 fin.:

    ne quid apud vos de existimatione sua deperderet,

    Cic. Font. 9, 19; so,

    quid de libertate,

    id. Verr. 2, 2, 30:

    nihil de jure civitatis,

    id. Caecin. 35, 102:

    paululum admodum de celeritate (stilus),

    Quint. 10, 7, 24:

    ne quid Summa deperdat metuens, aut ampliet ut rem,

    Hor. S. 1, 4, 32:

    quod ex naufragio expulsum est... non est in derelicto, sed in deperdito,

    Dig. 41, 2, 21; cf. ib. 5, 3, 21 (for the pass. of deperdo, depereo is used).—Hence, * dēperdĭtus, a, um, P. a. (acc. to no. II.), corrupt, abandoned, Gell. 5, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > deperditus

  • 111 deperdo

    dē-perdo, dĭdi, dĭtum, 3, v a.
    I.
    To destroy, ruin (so only in the part. perf., and rare):

    sator inopia deperditus,

    i. e. impoverished, Phaedr. 1, 14, 1:

    ut est deperditus Io,

    i. e. desperately in love, Prop. 2, 30, 29 (3, 28, 29 M.); cf.

    amore,

    Suet. Dom. 3:

    deperditum intelligitur, quod in rerum natura esse desiit,

    Gai. Dig. 5, 3, 21.—More freq. and class.,
    II.
    To lose:

    qui non solum bona sed etiam honestatem miseri deperdiderunt,

    Cic. Prov. Cons. 5, 11:

    nihil sui,

    Caes. B. G. 1, 43, 8:

    vitalem sensum,

    Lucr. 3, 526:

    folia (arbores),

    Plin. 16, 22, 34, § 82:

    colorem,

    id. 37, 8, 33, § 112 al.:

    gratiam,

    Plaut. Ep. 1, 1, 9:

    tantum ejus opinionis,

    Caes. B. G. 5, 54 fin.:

    bonam famam,

    Hor. S. 1, 2, 61:

    usum linguae,

    Ov. M. 5, 562 al.:

    ne quid ex his deperdat,

    Cic. Tusc. 5, 14; cf.:

    paucos ex suis (nostri),

    Caes. B. G. 3, 28 fin.:

    ne quid apud vos de existimatione sua deperderet,

    Cic. Font. 9, 19; so,

    quid de libertate,

    id. Verr. 2, 2, 30:

    nihil de jure civitatis,

    id. Caecin. 35, 102:

    paululum admodum de celeritate (stilus),

    Quint. 10, 7, 24:

    ne quid Summa deperdat metuens, aut ampliet ut rem,

    Hor. S. 1, 4, 32:

    quod ex naufragio expulsum est... non est in derelicto, sed in deperdito,

    Dig. 41, 2, 21; cf. ib. 5, 3, 21 (for the pass. of deperdo, depereo is used).—Hence, * dēperdĭtus, a, um, P. a. (acc. to no. II.), corrupt, abandoned, Gell. 5, 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > deperdo

  • 112 diripio

    dī-rĭpĭo, ŭi, eptum, 3, v. a. [rapio], to tear asunder, tear in pieces (class.).
    I.
    In gen. (rarely):

    Pentheum diripuisse aiunt Bacchas,

    Plaut. Merc. 2, 4, 1:

    Hippolytum (equi),

    Ov. A. A. 1, 338; id. F. 5, 310:

    nec opinantes (leae),

    Lucr. 5, 1319:

    membra manibus nefandis,

    Ov. M. 3, 731 et saep.:

    venti diripiunt fretum,

    Stat. Th. 5, 367. —
    II.
    In partic.
    A.
    Milit. t. t., to lay waste, ravage, spoil, plunder an enemy's territory or possessions (so most freq.):

    bona alicujus,

    Caes. B. G. 7, 3, 1; 7, 42, 3; 7, 43, 2:

    magnum numerum frumenti commeatusque,

    id. ib. 7, 38, 9:

    impedimenta,

    id. ib. 2, 17, 3:

    naves more praedonum,

    id. B. C. 3, 112, 3:

    praedas bellicas,

    Sall. J. 41, 7 et saep.:

    oppidum,

    Caes. B. C. 1, 21, 2; 3, 80 fin.:

    urbes,

    Liv. 37, 32 fin.:

    tecta,

    id. 5, 41:

    templa hostiliter,

    id. 37, 21; cf.:

    castra hostiliter,

    id. 2, 14; and:

    oppida hostiliter,

    Suet. Caes. 54:

    civitates,

    Caes. B. C. 3, 31 fin.:

    provincias,

    Cic. de Imp. Pomp. 19, 57:

    patriam,

    id. Att. 8, 2, 3 et saep.—
    b.
    With personal objects:

    Eburones,

    Caes. B. G. 6, 34, 8; 6, 35, 4:

    Lusitanos,

    Nep. Cato, 3, 4:

    ab hostibus diripi,

    Caes. B. G. 7, 8, 4; cf. id. B. C. 2, 12, 4 al.—
    2.
    Transf. beyond the milit. sphere, to destroy, to rob:

    (Harpyiae) diripiunt dapes,

    Verg. A. 3, 227:

    supellectilem,

    Suet. Ner. 11.—
    B.
    To struggle, strive, contend for a thing (post-Aug.):

    talos jecit in medium, quos pueri diripere coeperant,

    Quint. 6, 1, 47: editum librum, to buy up rapidly, Suet. Vita Pers. fin. —Of persons:

    diripitur ille toto foro patronus,

    Sen. Brev. Vit. 7; so,

    Timagenem, id. de Ira, 3, 23: Homerum (urbes),

    Stat. Silv. 5, 3, 131:

    matrem avidis complexibus ambo,

    id. Th. 5, 722:

    te potentiores per convivia,

    Mart. 7, 76.—
    C.
    To tear away, snatch away:

    direpto ex capite regni insigni et lacerata veste,

    Curt. 7, 5, 24:

    ferrum a latere,

    Tac. A. 1, 35; Hor. C. 3, 5, 21 Stallb. (al. derepta). —
    III.
    Trop., of the mind and feelings, to distract, distress:

    differor, distrahor, diripior,

    Plaut. Cist. 2, 1, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > diripio

  • 113 disperdo

    dis-perdo, dĭdi, dĭtum, 3, v. a., to destroy, spoil, ruin (rare but class.):

    bibe, es, disperde rem,

    Plaut. Cas. 2, 3, 32; cf. id. Trin. 2, 2, 58: ut a majoribus nostris possessiones relictas disperdat et dissipet, * Cic. Agr. 1, 1, 2:

    imaginem,

    Gell. 15, 31, 4. — Poet.: stridenti miserum stipula disperdere carmen, to spoil, * Verg. E. 3, 27.—

    Of personal objects: lenonem,

    Plaut. Poen. 4, 2, 96: qui tot cives Romanos occidit, arripuit, disperdidit, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10:

    inimicos,

    Vulg. Psa. 142, 11 et saep.— (The pass. forms are not found, dispereo taking their place. In Lucr. 2, 831, dispergitur is the true reading.)

    Lewis & Short latin dictionary > disperdo

  • 114 incendo

    incendo, di, sum, 3 (archaic form of the perf. subj. incensit = incenderit, sicut incepsit = inceperit, Paul. ex Fest. p. 107 Müll.), v. a. [in-candeo; cf.: accendo and succendo], to set fire to, to kindle, burn (freq. and class.; syn. inflammare).
    I.
    Lit.:

    cupas taedā ac pice refertas incendunt,

    Caes. B. C. 2, 11, 2:

    tus et odores,

    Cic. Verr. 2, 4, 37, § 77; cf.

    odores,

    id. Tusc. 3, 18, 43:

    lychnos,

    Verg. A. 1, 727:

    oppida sua omnia, vicos, reliqua privata aedificia incendunt,

    Caes. B. G. 1, 5, 2:

    aedificia vicosque,

    id. ib. 6, 6, 1:

    tabularium,

    Cic. N. D. 3, 30, 74:

    Capitolium,

    Sall. C. 47, 2:

    naves omnes,

    Cic. Att. 9, 6, 3:

    tamquam ipse suas incenderit aedes,

    Juv. 3, 222:

    classem inflammari incendique jussit,

    id. Verr. 2, 5, 35, § 91:

    urbem,

    id. Cat. 3, 4, 10; cf. Liv. 9, 9, 6:

    quod primo incendendum Avaricum censuerat,

    Caes. B. G. 7, 3, 2:

    agros,

    Verg. G. 1, 84:

    vepres,

    id. ib. 1, 271:

    cum ipse circumsessus paene incenderere,

    wast consumed, Cic. Verr. 2, 1, 33, § 85.— Absol.:

    nec incendit nisi ignis,

    Quint. 6, 2, 28.—
    B.
    Transf.
    1.
    To light up with fire, to make a fire upon:

    aras votis,

    i. e. in pursuance of vows, Verg. A. 3, 279:

    altaria,

    id. ib. 8, 285.—
    2.
    To heat, make hot:

    diem,

    Luc. 4, 68:

    igne et tenuibus lignis fornacem incendemus,

    will heat, warm, Col. 12, 19, 3.—
    3.
    To make bright or shining, to brighten, illumine:

    ejusdem (solis) incensa radiis luna,

    Cic. N. D. 1, 31, 87; Ov. P. 2, 1, 41:

    maculosus et auro Squamam incendebat fulgor,

    Verg. A. 5, 88: vivis digitos incendere gemmis, to make brilliant, i. e. to adorn, Stat. S. 2, 1, 134.—
    II.
    Trop.
    A.
    To kindle, inflame, set on fire; to fire, rouse, incite, excite; to irritate, incense (esp. freq. in pass.):

    ut mihi non solum tu incendere judicem, sed ipse ardere videaris,

    Cic. de Or. 2, 45, 188:

    iidem hominem perustum etiamnum gloria volunt incendere,

    id. Fam. 13, 15, 2:

    me ita vel cepit vel incendit, ut cuperem, etc.,

    id. ib. 5, 12, 1:

    aliquem morando,

    Sall. J. 25, 10:

    (aliquem) querelis,

    Verg. A. 4, 360:

    in minime gratum spectaculum animo incenduntur,

    Liv. 1, 25, 2:

    Tyndariden incendit amor,

    Val. Fl. 6, 207:

    plebem largiundo atque pollicitando,

    Sall. C. 38, 1:

    juventutem ad facinora,

    id. ib. 13, 4:

    bonorum animos,

    Cic. Att. 2, 16, 1:

    animum cupidum inopiā,

    Ter. Heaut. 2, 3, 126:

    cupiditatem alicujus,

    Cic. Fam. 15, 21, 1:

    odia improborum in nos,

    id. Att. 9, 1, 3:

    tum pudor incendit vires et conscia virtus,

    inflames, Verg. A. 5, 455:

    illam incendentem luctus,

    id. ib. 9, 500: clamore incendunt caelum, set on fire with, i. e. fill with, id. ib. 10, 895:

    regiam repentino luctu,

    Just. 38, 8 fin.:

    rabie jecur incendente feruntur Praecipites,

    Juv. 7, 648:

    quibus incendi jam frigidus, aevo Laomedontiades possit,

    id. 6, 325.—In pass.:

    nimis sermone hujus irā incendor,

    Plaut. Ps. 1, 2, 66; id. As. 2, 4, 14; cf.:

    incendor irā, esse ausam facere haec te injussu meo,

    Ter. Hec. 4, 1, 47:

    hisce ego illam dictis ita tibi incensam dabo, ut, etc.,

    id. Phorm. 5, 7, 81:

    amore sum incensus,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 5, § 18:

    (mulier) incensa odio pristino,

    id. Clu. 64, 181:

    incendor quotidie magis non desiderio solum sed etiam incredibili fama virtutum admirabilium,

    id. Or. 10, 33:

    incensus studio,

    id. Rosc. Am. 17, 48:

    iratus iste vehementer Sthenio et incensus hospitium renuntiat,

    id. Verr. 2, 2, 36, § 89:

    omnes incenduntur ad studia gloriā,

    id. Tusc. 1, 2, 4; cf. id. ib. 1, 19, 44:

    imperator incensus ad rem publicam bene gerendam,

    id. Prov. Cons. 14, 35:

    Caesar ab eo (Crasso) in me esset incensus,

    id. Fam. 1, 9, 9:

    nulla mens est tam ad comprehendendam vim oratoris parata, quae possit incendi, nisi inflammatus ipse ad eam et ardens accesseris,

    id. de Or. 2, 45, 190 fin.:

    inimicitiis incensa contentio,

    id. Opt. Gen. Or. 7, 22:

    incensus calcaribus equus,

    Hirt. B. G. 8, 48, 5.— Absol.: loquarne? incendam;

    taceam? instigem,

    Ter. Phorm. 1, 4, 9:

    dumque petit petitur pariterque incendit et ardet,

    Ov. M. 3, 425.—
    * B.
    To enhance, raise: annonam ( the price of corn), to produce a dearness or scarcity (shortly before:

    excandefaciebant),

    Varr. R. R. 3, 2, 16 (cf. incendium, II. A.).—
    C.
    To destroy, ruin, lay waste:

    si istuc conare... tuum incendes genus,

    Plaut. Trin. 3, 2, 49:

    campos,

    Stat. Th. 1, 631. — Hence, incensus, a, um, P. a., inflamed, burning, hot:

    profuit incensos aestus avertere ( = vehementissimos ardores febris),

    Verg. G. 3, 469 Forbig. ad loc.— In comp.:

    aether,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 201.

    Lewis & Short latin dictionary > incendo

  • 115 interrumpo

    inter-rumpo, rūpi, ruptum, 3 (in tmesi:

    inter quasi rumpere,

    Lucr. 5, 287:

    inter quasi rupta,

    id. 5, 299), v. a., to break apart or asunder, break to pieces, break up (class., esp. in part. pass.).
    I.
    Lit.:

    contingere idem terrae necesse est, ut nihil interrumpat, quo labefactari possit,

    Cic. N. D. 2, 45, 116:

    interrupta et impervia itinera,

    Tac. A. 3, 31:

    acies,

    Liv. 40, 40:

    ignes,

    scattered about, here and there, Verg. A. 9, 239.—Of bridges, etc.:

    pontem fluminis,

    to destroy, Caes. B. C. 1, 16; 1, 48; id. B. G. 7, 34; Plaut. Cas. prol. 66; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3; Liv. 2, 10; Just. 2, 13, 5.—Of the ranks of an army, esp. the enemy's line:

    interrupta acies,

    Liv. 40, 40:

    extremum agmen,

    Caes. B. C. 1, 64:

    aciem hostium,

    Liv. 44, 41. —
    II.
    Trop., to break off, interrupt:

    orationem,

    Caes. B. C. 3, 19:

    iter amoris et officii,

    Cic. Att. 4, 2:

    ordinem,

    Col. 11, 2, 25:

    sermonem,

    Plaut. Trin. 5, 2, 25:

    contextum,

    Quint. 11, 3, 39:

    querelas,

    Ov. M. 11, 420:

    possessionem,

    Dig. 41, 3, 5:

    somnos,

    Plin. 28, 4, 14, § 55:

    ni medici adventus nos interrupisset,

    Varr. R. R. 2, 1, 1:

    somnum,

    Suet. Aug. 78.—Hence, interruptus, a, um, P. a., interrupted:

    officium,

    Cic. Fam. 5, 8:

    consuetudo,

    id. ib. 15, 14:

    voces,

    id. Cael. 24:

    dictio silentio,

    Quint. 9, 2, 71:

    sermo,

    Tac. H. 2, 41. — Adv.: interruptē, interruptedly:

    narrare,

    Cic. de Or. 2, 80, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > interrumpo

  • 116 interrupte

    inter-rumpo, rūpi, ruptum, 3 (in tmesi:

    inter quasi rumpere,

    Lucr. 5, 287:

    inter quasi rupta,

    id. 5, 299), v. a., to break apart or asunder, break to pieces, break up (class., esp. in part. pass.).
    I.
    Lit.:

    contingere idem terrae necesse est, ut nihil interrumpat, quo labefactari possit,

    Cic. N. D. 2, 45, 116:

    interrupta et impervia itinera,

    Tac. A. 3, 31:

    acies,

    Liv. 40, 40:

    ignes,

    scattered about, here and there, Verg. A. 9, 239.—Of bridges, etc.:

    pontem fluminis,

    to destroy, Caes. B. C. 1, 16; 1, 48; id. B. G. 7, 34; Plaut. Cas. prol. 66; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3; Liv. 2, 10; Just. 2, 13, 5.—Of the ranks of an army, esp. the enemy's line:

    interrupta acies,

    Liv. 40, 40:

    extremum agmen,

    Caes. B. C. 1, 64:

    aciem hostium,

    Liv. 44, 41. —
    II.
    Trop., to break off, interrupt:

    orationem,

    Caes. B. C. 3, 19:

    iter amoris et officii,

    Cic. Att. 4, 2:

    ordinem,

    Col. 11, 2, 25:

    sermonem,

    Plaut. Trin. 5, 2, 25:

    contextum,

    Quint. 11, 3, 39:

    querelas,

    Ov. M. 11, 420:

    possessionem,

    Dig. 41, 3, 5:

    somnos,

    Plin. 28, 4, 14, § 55:

    ni medici adventus nos interrupisset,

    Varr. R. R. 2, 1, 1:

    somnum,

    Suet. Aug. 78.—Hence, interruptus, a, um, P. a., interrupted:

    officium,

    Cic. Fam. 5, 8:

    consuetudo,

    id. ib. 15, 14:

    voces,

    id. Cael. 24:

    dictio silentio,

    Quint. 9, 2, 71:

    sermo,

    Tac. H. 2, 41. — Adv.: interruptē, interruptedly:

    narrare,

    Cic. de Or. 2, 80, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > interrupte

  • 117 praecano

    prae-căno, ĕre ( perf. praececini), v. a.
    I.
    To foretell, predict, prophesy (post-class.;

    for the class. praecino),

    Tert. adv. Jud. 10; id. adv. Marc. 4, 40; Mamert. Genethl. 10 (al. praecinebant; v. praecino, II.).—
    * II.
    To anticipate, i. e. prevent, destroy in advance the power of an enchantment:

    aiunt (viperam) praecanere,

    Plin. 29, 4, 21, § 69 dub. (perh. recanere, cf. id. 28, 2, 4, § 19).

    Lewis & Short latin dictionary > praecano

  • 118 praecipito

    praecĭpĭto, āvi, ātum, 1, v. a. and n. [praeceps], to throw or cast down headlong, to precipitate (class.; syn.. deicio, deturbo, proruo).
    I.
    Act.
    A.
    Lit.:

    pilae in mare praecipitatae,

    Nep. Alcib. 6 fin.:

    truncas rupes in tecta domosque,

    Stat. Th. 10, 881: currum scopulis, hurl or dash against, Ov. M. 15, 518:

    pinus,

    Stat. Achill. 2, 546.— Freq. with se or pass. in middle sense:

    se e Leucade,

    Cic. Tusc. 4, 18, 41:

    se a tecto,

    Sen. Ep. 4, 4:

    se de turri,

    Liv. 23, 37:

    sese in fossas,

    Caes. B. C. 3, 69:

    praecipitasse se quosdam constabat (sc. de muro),

    threw themselves from the wall, Liv. 23, 19, 6; Hor. S. 2, 3, 277:

    plerique semet ipsi praecipitaverunt,

    Liv. 21, 14, 1:

    se in Tiberim,

    id. 4, 12, 11; Caes. B. G. 4, 15; Curt. 4, 16, 16; 6, 6, 32;

    Auct. B. Alex. 18: ubi Nilus praecipitans se fragore auditum accolis aufert,

    Plin. 6, 29, 35, § 118:

    praecipitare volens etiam pulcherrima,

    to throw overboard, Juv. 12, 38.—Mid.:

    cum alii super vallum praecipitarentur,

    threw themselves down, Sall. J. 58, 6; Ov. F. 4, 164; id. M. 7, 760; 11, 556:

    lux Praecipitatur aquis,

    sinks in the ocean, sets, id. ib. 4, 92; cf.:

    hac te praecipitato,

    run this way, for life! Ter. Ad. 4, 2, 36.— Absol.: si quando iis (parvis) ludentes minamur, praecipitaturos alicunde, extimescunt, that we will throw them down from any place (= nos eos dejecturos), Cic. Fin. 5, 11, 31.—
    2.
    Transf., in gen., to bend a thing down:

    vitem,

    Cato, R. R. 32, 2:

    partem (vitis),

    Col. 4, 20, 4:

    palmitem,

    id. 5, 6, 33.—
    B.
    Trop.
    1.
    To throw, hurl, or cast down, to precipitate: [p. 1414] praecipitari ex altissimo dignitatis gradu, Cic. Dom. 37, 98; cf.:

    in tanta mala praeeipitatus ex patrio regno,

    Sall. J. 14, 23.— Esp. with reflex. pron.:

    semet ipse praecipitare,

    to hasten to ruin, destroy one's self, Sall. J. 41, 9:

    se in exitium,

    Cels. 3, 21:

    se in insidias,

    Liv. 3, 18, 7 dub. (Madv. omits se):

    furor iraque mentem Praecipitant,

    carry away, urge onward, sway violently, Verg. A. 2, 317:

    spem festinando praecipitare,

    Ov. P. 3, 1, 140:

    in senectam praecipitare,

    to cause to grow old prematurely, Plin. 17, 12, 19, § 94:

    quosdam praecipitat subjecta potentia magnae Invidiae,

    Juv. 10, 56.—In pass., Cic. Rep. 2, 23, 43: nox praecipitata, declining, i. e. drawing to a close, Ov. Tr. 1, 3, 47; cf.: aetas praecipitata (opp. adulescens), declining age, Mat. ap. Cic. Fam. 11, 28, 5.—
    2.
    To hasten, hurry a thing (mostly poet. and in post-Aug. prose):

    quae Praecipitent obitum,

    hasten their setting, Cic. Arat. 349:

    vindemiam,

    Col. 3, 21, 10:

    consulta viri,

    Sil. 3, 166:

    ne praecipitetur editio,

    Quint. Ep. ad Tryph. 2:

    consilia raptim praecipitata,

    precipitate, Liv. 31, 32.— Poet.:

    moras,

    i. e. exchange delay for haste, Verg. A. 8, 443; 12, 699:

    Tiphyn pelago parari praecipitat,

    Val. Fl. 2, 390:

    cursum,

    Juv. 15, 78.—
    3.
    With acc. and inf., to hasten, press, urge to do any thing ( poet.):

    dare tempus Praecipitant curae,

    Verg. A. 11, 3:

    si praecipitant miserum cognoscere curae,

    Stat. Th. 1, 679. —
    II.
    Neutr., to hasten or rush down, to throw one's self down, rush headlong, sink rapidly, to fall (class., but only of involuntary falling; cf. I. A.).
    A.
    Lit.:

    praecipitare istuc quidem est, non descendere,

    Cic. N. D. 1, 32, 90:

    de montibus altis ad terram,

    Lucr. 4, 1021:

    ubi Nilus praecipitat ex altissimis montibus,

    Cic. Rep. 6, 18, 19; cf.:

    Fibrenus... statim praecipitat in Lirem,

    id. Leg. 2, 3, 6: and:

    in amni praecipitante,

    id. de Or. 3, 48, 186:

    nimbi In vada praecipitant,

    Verg. A. 9, 670; 11, 617:

    in fossam,

    Liv. 25, 11, 6; 7, 6, 9; 38, 2, 14;

    39, 2, 3: in insidias,

    id. 2, 51; 5, 18; Plin. 11, 24, 28, § 82:

    non fugis hinc praeceps, dum praecipitare potestas?

    Verg. A. 4, 565:

    sol praecipitans,

    Cic. de Or. 3, 55, 209:

    jam nox caelo Praecipitat,

    is sinking, draws to a close, Verg. A. 2, 9:

    hiems jam praecipitaverat,

    had closed, come to an end, Caes. B. C. 3, 25.—
    B.
    Trop.
    1.
    To fall down, to fall, rush, or sink to ruin:

    qui in amorem Praecipitavit, pejus perit quam si saxo saliat,

    Plaut. Trin. 2, 1, 31:

    praecipitantes impellere, certe est inhumanum,

    Cic. Rab. Post. 1, 2; so,

    praecipitantem impellamus,

    id. Clu. 26, 70:

    ubi non subest, quo praecipitet ac decidat,

    he may tumble down, id. Rep. 1, 45, 69:

    praecipitante re publicā,

    id. Sull. 1, 1; cf. id. ib. 31, 87; and:

    cum ad Cannas praecipitasset Romana res,

    Liv. 27, 40:

    ad exitium praecipitans,

    Cic. Att. 3, 15, 7.—
    2.
    To be too hasty:

    cum vitiosum sit adsentiri quicquam aut falsum aut incognitum, sustinenda est potius omnis adsensio, ne praecipitet, si temere processerit,

    Cic. Ac. 2, 21, 68.—Hence, praecĭpĭ-tanter, adv., hastily, precipitately:

    agens mannos ad villam,

    Lucr. 3, 1063.

    Lewis & Short latin dictionary > praecipito

  • 119 adflīctō (aff-)

        adflīctō (aff-) āvī, ātus, āre, freq.    [adfligo], to break to pieces, destroy, shatter, damage, injure: qui Catuli monumentum adflixit: navīs tempestas adflictabat, Cs.: quod (naves) in vadis adflictarentur, were broken in the shallows, Cs.—Fig., to crush, put an end to: eiusdem furorem.—To trouble, disquiet, distress, harass: homines gravius adflictantur: adflictatur res p. — With pron reflex., to grieve, be greatly troubled: ne te adflictes, T.: cum se Alcibiades adflictaret.— Pass: adflictari lamentarique: de aliquā re: morbo, L.

    Latin-English dictionary > adflīctō (aff-)

  • 120 arātrum

        arātrum ī, n    [aro], a plough: subigere terram aratris: imprimere aratrum muris, i. e. to destroy utterly, H.: aratrum circumducere, to mark the boundaries (of a colony): urbem designat aratro, V.
    * * *

    Latin-English dictionary > arātrum

См. также в других словарях:

  • Destroy The Map EP — by 36 Crazyfists Released April, 2005 Recorded 2004 (track 1); 2005 (track 2) Genre Nu metal …   Wikipedia

  • Destroy the Runner — playing at Cornerstone Festival in Illinois 2008. Background information Origin …   Wikipedia

  • Destroy the Orcs — Single by 3 Inches of Blood from the album Battlecry Under a Wintersun Released …   Wikipedia

  • Destroy the Opposition — Studio album by Dying Fetus Released October 3, 2000 …   Wikipedia

  • Destroy the Robots — EP by The Red Paintings Released …   Wikipedia

  • Destroy the Boy — EP by Sponge Released January 16, 2010 Leng …   Wikipedia

  • Destroy the Machines — Studio album by Earth Crisis Released …   Wikipedia

  • Destroy the Plastique Man — Studio album by As Fast As Released March 11, 2008[1] Genre Power pop …   Wikipedia

  • Destroy The Runner — est un groupe de metalcore américain, qui vient d Encinitas, Californie. Sommaire 1 Membres du groupe 1.1 Membres actuels 1.2 Anciens membres …   Wikipédia en Français

  • Destroy the Runner — Pays d’origine  États Unis Genre musical Post hardcore Metalcore Années d activité …   Wikipédia en Français

  • destroy the affection of — index disaffect Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»