sprostać

См. также в других словарях:

• sprostać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIIa, sprostaćam, sprostaća, sprostaćają {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} dorównać komuś lub czemuś; zrównać się, doścignąć, dotrzymać kroku : {{/stl 7}}{{stl 10}}Nie może sprostać mu w …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• sprostać — dk I, sprostaćam, sprostaćasz, sprostaćają, sprostaćaj, sprostaćał 1. «dorównać komuś lub czemuś» Sztuka nie sprosta arcydziełom przyrody. Nikt nie sprosta mu w odwadze. 2. «dać sobie radę z czymś, podołać czemuś» Sprostać obowiązkom, trudnościom …   Słownik języka polskiego

• wymóg — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. wymógmogu {{/stl 8}}{{stl 7}} to, co jest wymagane w jakimś zakresie, czemu należy sprostać; norma, do której trzeba się dostosować; postulat : {{/stl 7}}{{stl 10}}Odpowiadać, sprostać wymogom. Wyposażenie… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• dwoić się — i troić «być niezwykle czynnym; uwijać się»: Kierownik świetlicy (...) dwoi się i troi, by sprostać wymaganiom swoich podopiecznych i w miarę, głównie finansowych, możliwości, urozmaicić nieco codzienną monotonię. Organizuje więc wycieczki… …   Słownik frazeologiczny

• igielny — książk. Przejść, przecisnąć się przez ucho igielne «spełnić niezwykle trudne warunki, sprostać niezwykle trudnym wymogom, poddać się trudnej próbie»: O przyjęciu decyduje komitet, przez głosowanie. Jeśli ktoś przeciśnie się już przez to ucho… …   Słownik frazeologiczny

• dać — dk I dam, dasz, dadzą, daj, dał, dany dawać ndk IX, daję, dajesz, dają, dawaj, dawał, dawany 1. «przekazać komuś rzecz, którą się posiada lub rozporządza; obdarzyć czym; podarować, ofiarować, oddać; poświęcić co» Dawać pieniądze na utrzymanie.… …   Słownik języka polskiego

• dorosnąć — + rzad. doróść dk Vc, dorosnąćrosnę, dorosnąćrośniesz, dorosnąćrośnij, dorosnąćrósł, dorosnąćrosła, dorosnąćrośli, dorosnąćrósłszy dorastać ndk I, dorosnąćam, dorosnąćasz, dorosnąćają, dorosnąćaj, dorosnąćał 1. «dorównać komuś albo czemuś… …   Słownik języka polskiego

• napór — m IV, D. napórporu, Ms. napórporze, blm 1. «gwałtowny, silny nacisk, silne parcie, napieranie na coś» Napór tłumu. Napór wiatru, fal. Stary most runął pod naporem pękających lodów. przen. Nie móc sprostać naporowi kłopotów, strapień. Bronić się… …   Słownik języka polskiego

• podołać — dk I, podołaćam, podołaćasz, podołaćają, podołaćaj, podołaćał «dać sobie radę, uporać się z czymś, potrafić coś zrobić; sprostać czemuś» Podołać kłopotom, nieszczęściu, trudom. Podołać obowiązkom, pracy, zadaniom …   Słownik języka polskiego

• poradzić — dk VIa, poradzićdzę, poradzićdzisz, poradzićradź, poradzićdził 1. «udzielić komuś rady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie, zalecić komuś środek na coś; doradzić» Poradził nam zaczekać. Poradzę ci, jak to zrobić. Poradziła mu, aby… …   Słownik języka polskiego

• sprostanie — n I rzecz. od sprostać …   Słownik języka polskiego