Перевод: с исландского на английский

с английского на исландский

sore

  • 1 aumur

    Íslensk-ensk orðabók > aumur

  • 2 SÁR

    * * *
    I)
    (sás, sáir), m. large cask.
    n. wound (liggja í sárum).
    * * *
    1.
    m., gen. sás, acc. sá, pl. sáir, and so in mod. usage, but saar (i. e. sár), N. G. L. iii. 15, l. 6; [Swed. så]:—a large cask; þau báru á öxlum sér sá, Edda 7; fjóra sái fulla vatns, Stj. 593; sás-girði, cask-hoops, Grág. ii. 338; sáir kallask stór keröld, Krók.; smá-verplar eðr sár, N. G. L. iii. 15: freq. in mod. usage of large vessels in a dairy, skyr-sár.
    2.
    n., old pl. sór Skálda 162, Grág. passim; [Engl, sore; Dan.-Swed. saar]:— a sore; féllu maðkar ór sárum hans, 656 A. i. 25; hundar kómu ok sleiktu sár hans, N. T.; this, although rarer, is the original sense, cp. also sársauki; hence,
    II. a wound; in the Scandin. languages this is the general word, ‘und’ and ‘ben’ being special; it is thus defined, þat eru sár, ef þar blæðir sem á kom, Grág. ii. 90; þat er sár er odds farvegr er á eðr eggjar, enda er þó sár, at maðr ljósti til, ef þar blæðir sem við kemr, eðr hvat sem hann görir þess er blæðir, 115, 116; and in the Norse law, ef maðr kastar at manni ok lýstr hann, þat heitir sár, ef maði hefir ekki vápn i-hendi, en annars drep, N. G. L. i. 69; sár þau er menn fá í orrostum, Post.; hafði annarr bana en annar sár á sér, Nj. 101; veita e-m sár, N. G. L. i. 67; liggja í sárum, Fbr. 96 new Ed.; deyja ór sárum, Fs. 130; bana-sár, q. v.; holsár, Fbr. 211, vöðva-sár, a flesh wound; síðu-sár, a side wound; svöðu-sár, and so passim: poët., sár-dropi, -flóð, -gýmir, -lá, -lögr, = ‘wound-drop,’ i. e. blood; sár-eldr, -iss, -jökull, -klungr, -laukr, -linnr, -teinn, -viti, -vöndr, -þisl, = ‘wound-fire,’ … ‘wound-shaft,’ i. e. a weapon; sár-gagl, -gammr, -geitungr, -límr, -mútari, -orri, = a carrion-crow; sár-fíkinn, ‘wound-greedy,’ Lex. Poët.
    COMPDS: sársauki, sársbrún, sárafar, sárafullr, sáramenn, sárasýki.

    Íslensk-ensk orðabók > SÁR

  • 3 sár

    * * *
    I)
    (sás, sáir), m. large cask.
    n. wound (liggja í sárum).
    * * *
    = sá, demonstr. pron., is of frequent occurrence on Runic stones, e. g. sar eigi flo, he flew not; sár vann Nurviag at kristnu, he won Norway to Christianity; this ‘sár’ is simply a nominative case formed like öngr, margr, from einngi, manngi.

    Íslensk-ensk orðabók > sár

  • 4 MEIN

    * * *
    n.
    1) hurt, harm, injury, damage; at engum verði m. at, that it may do nobody harm; gera e-m m., to do one harm; hón kvað þat m., at, she said it was a great pity that; mikit m. var honum þat, þá er, a great loss it was to him when; láta sér e-t í m., to deny to oneself; hann lét sveininum ekki í m., he denied the lad nothing;
    2) disease, sore (af því vatni þykkjast margir bót hafa fengit sinna meina);
    3) impediments, hindrances (that make a marriage unlawful), = meinbugir.
    * * *
    n. [A. S. mân; cp. Old Engl. (Chaucer) meygned = maimed; Dan. meen], a hurt, harm; muna þeir mein er þiggja, a saying, Lv. 86; at engum verði mein at, that it may do nobody harm, Fs. 94, Al. 98; engum manni at meini verða, Fs. 131, Fms. vi. 350; e-m verðr mein at e-u, Grág. ii. 266: göra e-m mein, Fms. i. 99, Fs. 11; hón kvað þat mein ( a pity) at hón hafði eigi þá menn augum leitt, Fs. 85; mein ok úhapp, Edda 18; geysi mikit mein var honum þat, 23; láta sér í mein, to deny to oneself, Hom.; hann lét sveininum ekki í mein, ok unni mikit, i. e. he let the boy want nothing, and loved him much, Nj. 147; taka sér e-t í mein, to part with a thing one cannot well do without.
    2. medic. a disease, sore, &c.; ein kona varð fyrir meini miklu, Bs. i. 309; til bótar hans meins, id., 377; þá er meinit hvarf frá honum (of epileptic fits), 380: also used of an internal organic disease, thus, innan-mein, internal disease, 323 (of hydatides); fingr-mein, a sore finger; handar-mein, a sore hand; fótar-mein, 321, 328: brjóst-mein, a bad chest, but brjósta-mein, abscess or cancer in the breast, of women; átu-mein, an ‘eating sore’ a cancer; tungl-mein, a kind of ‘tinea’ or woodworm.
    II. plur. a drawback; þótti þat með stórum meinum um slíkan mann, Fs. 50; honum syndisk mein auðsýn á því, Ó. H. 195; ef maðr tekr sök af manni, ok verða þau mein á, at sök verðr eigi sótt. Grág. ii. 81.
    2. of marriage in the eccl. law, hindrances, such as relationship or the like, that make a wedding unlawful; hann gipti Snælaugu dóttur sína Þórði Böðvarssyni með tvauföldum meinum, Bs. i. 427; sagði laungetin börn þeirra sem getin vóru upp frá því sem mein vóru vituð, 285 (see meinbugir); ef hin meiri mein eru, Grág. i. 365; ok varðar fjörbaugs-garð um in minni mein, 366.
    COMPDS: meinalauss, meinsvanr.

    Íslensk-ensk orðabók > MEIN

  • 5 SÁRR

    a.
    1) wounded (lítt sárr, mjök sárr, sárr til úlífis);
    2) sore, painful (sárar píslir); sárt, as adv. sorely, painfully (sárt bítr soltin lús); sárt ertu leikinn, thou hast been sorely treated; menn höfðu sárt (= illa) haldit frændum sínum, they had sore losses among their kinsmen; honum er s. matr, it pains him to part with the meat.
    * * *
    adj. [A. S. sâr; Scot. sair; Engl. sore; Dan. saare]:
    I. sore, aching; the phrase, eiga um sárt at binda, to have sores to bind up, to smart sorely, of a loss, Nj. 54; hann þrýsti knénu ok því er sárast var, Fms. v. 224; sár skeina, Stj. 187; önd hennar varð sárari við dauða sonar síns, Mar.; með sáru hjarta, 623. 58; með sárum huga, sárr grátr, Fb. ii. 392; sáran sjúknað, Fms. iii. 172; sárar píslir, i. 189; sár kvöl, Sks. 652, hörund-sárr, hár-sárr, touchy, sensitive: neut. sárt, painful; opt verðr sárin sárt at lækna, Al. 99; bítr þat sárara, Sks. 804; en menn höfðu þó sárt haldit frændum sínum, i.e, had sore losses among their kinsmen, Ísl. ii. 384; cp. hafa ílla haldit; vera sárt leikinn, to be sorely handled, Nj. 27, 114; hverjum er lífit sárast at láta, Þiðr. 119: sáran, as adverb, gráta sáran, to ‘greet sair,’ Fas. ii. 236: the phrase, sitja aldri á sárs-höfði, to be always quarrelling:—nú. þótt Þorkatli væri matrinn sárr, þá þorði hann þó eigi at synja þeim gistingar, though it pained him to part with the meat, yet …, Fbr. 36.; skaða-sárr.
    II. wounded, Ísl. ii. 258; mjök sárr, Eg. 33; sárr til úlífis, 190; lítt sárr, Ld. 222; ekki sárr, passim; ú-sárr, not wounded, and so passim.

    Íslensk-ensk orðabók > SÁRR

  • 6 EYMA

    (-da, -t), v.
    1) to commiserate, pity; e. sík, to lament;
    2) impers., eymir af e-u, one feels sore after something.
    * * *
    d, [aumr], to feel sore; in the phrase, e. sik, to wail, Hom. 155: reflex., eymask, id., Post. (Fr.)
    β. impers., in the metaph. phrase, það eymir af e-u, one feels sore, of after-pains, Fas. iii. 222: in mod. usage also of other things, whatever can still be smelt or felt, as if it came from eimr, q. v.

    Íslensk-ensk orðabók > EYMA

  • 7 AUMR

    a. poor, miserable, unhappy, wretched.
    * * *
    adj. [Ulf. has arms = miser; Dan. and Swed. öm], seems with all its compounds to be a Scandin. word. It originally probably meant sore, aching, touchy, tender. In mod. Icel. it is sometimes used in this sense, in Dan. and Swed. only = sore, and metaph. tender.
    2. metaph. poorly, miserable, unhappy; styrkstú, aumr, strengthen thyself, wretched man, Orkn. 153, Hom. 15, 16, Th. 6, 16: in a bad sense = armr, Fms. ix. 414.

    Íslensk-ensk orðabók > AUMR

  • 8 BINDA

    * * *
    (bind; batt, bundum; bundinn), v.
    1) to bind, tie, fasten, tie up;
    binda hest, hund, to tie up a horse, dog;
    binda skó, þvengi, to tie shoes, thongs;
    binda stein við háls e-m, to fasten a stone to one’s neck;
    binda fyrir augu e-m, to blindfold one;
    2) to bind in parcels, to pack up (binda varning til skips);
    binda hey á hest, to truss hay on a horse’s back;
    binda klyf, to tie up a pack;
    3) binda e-t um e-t, to bind round;
    hann batt silkiræmu um fót sér, he bound a strip of silk round his leg;
    binda um e-t, to put a bandage on;
    batt Yngvildr um fót honum, bound up his (wounded) leg;
    binda um sár, to bind up a wound;
    fig., hefir margr hlotit um sárt at binda fyrir mér, many a man has had wounds to tie up by my means (i. e. inflicted by me);
    þykkir mér bezt um heilt at binda, to bind a sound limb, to keep safe and sound;
    binda sár = binda um sár;
    binda hönd e-s, to bind his hand;
    4) to make, form, contract, enter into (binda samfélag, vináttu, tengdir, hjúskap);
    binda sætt ok frið, to make a reconciliation and peace;
    binda ráð, to resolve;
    absol. with infin., to fix, engage (bundu þeir Þórir at hittast á ákveðnum stáð);
    em ek þó eigi þess búinn, nema fleiri bindist, unless more persons bind themselves, enter the league;
    bindast á hendi (höndum) e-m, to bind oneself to serve another (bindast á hendi konungum);
    bindast (= binda sik) í e-u, to engage in a thing (bindast í heitum);
    with gen. (bindast e-s = bindast af or frá e-u), to refrain from a thing;
    eigi bazt hann ferligra orða, he did not refrain from bad words.
    * * *
    batt, 2nd pers. bazt, pl. bundu, bundit; pres. bind; 3rd pers. reflex. bizt; imperat. bind, bind þú; 2nd pers. bittú, bitt þú, Fm. 40; battú, Bret. 32; bitzt, Post. 154: [Goth., A. S., Hel. bindan; Engl. bind; Germ. binden; Swed. binda, 2nd pers. bandt; in Icel. by assimilation batt; bant, however, Hb. 20, 32 (1865)]:— to bind:
    I. prop. to bind in fetters, (cp. bönd, vincula; bandingi, prisoner), Hom. 119, Fms. xi. 146, Gþl. 179:
    1. to tie, fasten, tie up, b. hest, Nj. 83; naut, Ld. 98, Bs. i. 171; b. hund, Grág. ii. 119; b. við e-t, to fasten to; b. stein við háls e-m, 655 xxviii; b. blæju við stöng, Fms. ix. 358; b. skó, þvengi, to tie the shoes, Nj. 143, Þorst. St. 53, Orkn. 430: to bind in parcels, to pack up, b. varning, Fms. iii. 91, ix. 241 (a pun); b. hey, to truss hay for carting, Nj. 74; klyf, Grett. 123; b. at, til, to bind round a sack, parcel, Fms. i. 10; to bind a book, (band, bindi, volume, are mod. phrases), Dipl. i. 5, 9, ii. 13.
    β. medic. to bind wounds, to bind up, b. sár, Eg. 33, Bs. i. 639, Fms. i. 46 (cp. Germ. verbinden); b. um, of fomentation, Str. 4. 72: metaph. phrase, eiga um sárt at b., to have a sore wound to bind up, one feeling sore; hefir margr hlotið um sárt at b. fyrir mér, i. e. I have inflicted deep wounds on many, Nj. 54: the proverb, bezt er um heilt at b., or eiga um heilt at b., to bind a sound limb, i. e. to be safe and sound; þykir mér bezt um heilt at b., I think to keep my limbs unhurt, to run no risk, Fms. vii. 263.
    2. with a notion of impediment; b. skjöld sinn, to entangle the shield: metaph., bundin (closed, shut) skjaldborg, Sks. 385.
    II. metaph. to bind, make obligatory; leysa ok b., of the pope, Fms. x. 11: to make, contract a league, friendship, affinity, wedding, fellowship, oath, or the like; b. ráð, to resolve, Ld. 4, Eg. 30; samfélag, lag, vináttu, eið, tengdir, hjúskap, Fms. i. 53, iv. 15, 20, 108, 210, ix. 52, Stj. 633, K. Á. 110: absol. with a following infin., binda ( fix) þeir Þórir at hittast í ákveðnum stað, Ísl. ii. 147.
    III. reflex, to bind, engage oneself, enter a league; leikmenn höfðu saman bundizt at setjast á kirkjueignir, Bs. i. 733; bindask (b. sik) í e-u, to engage in a thing; þótt hann væri bundinn í slíkum hlutum, 655; at b. sik í veraldligu starfi, id.; hann bazt í því, at sýslumenn yðrir skyldu eigi koma á mörkina, Eg. 71; em ek þó eigi þessa búinn, nema fleiri bindist, unless more people bind themselves, enter the league, Fær. 25, Valla L. 216; bindast í banns atkvæði, H. E. i. 465; binda sik undir e-t, with a following infin. to bind oneself to do, Vm. 25; b. sik við e-t, id., N. G. L. i. 89; bindask e-m á hendi, to bind oneself to serve another, esp. of the service of great personages; b. á hendi konungum, Fms. xi. 203, x. 215, Bs. i. 681, Orkn. 422; bindast fyrir e-u, to place oneself at the head of an undertaking, to head, Hkr. iii. 40; Öngull vildi b. fyrir um atför við Gretti, Grett. 147 A.
    2. with gen., bindask e-s, to refrain from a thing; eigi bazt harm ferligra orða, i. e. he did not refrain from bad language, 655. 12; b. tára (only negative), to refrain from bursting into tears, Fms. ii. 32; hlátrs, Sks. 118; b. við e-t, id., El. 21; b. af e-u, Stj. 56.

    Íslensk-ensk orðabók > BINDA

  • 9 eymstr

    n., medic. a sore, sore place.

    Íslensk-ensk orðabók > eymstr

  • 10 FALLA

    * * *
    (fell; féll, féllum; fallinn), v.
    eigi fellr tré við fyrsta högg, a tree falls not with the first stroke;
    falla af baki, to fall from horse back;
    falla á kné, to fall on one’s knees;
    falla áfram (á bak aptr), to fall forwards (backwards);
    falla flatr, to fall prostrate;
    falla til jarðar, to fall to the ground;
    refl., láta fallast (= sik falla), to let oneself fall (þá lét Loki falla í kné Skaða);
    2) to drop down dead, be killed, fall (in battle);
    3) to die of plague (féllu fátœkir menn um alit land);
    4) to flow, run (of water, stream, tide);
    særinn fell út frá landi, ebbed;
    féll sjór fyrir hellismunnann, the sea rose higher than the cave-mouth;
    síðan féll sjór at, the tide rose;
    þeir sá þá ós mikinn falla í sjóinn, fall into the sea;
    á fél (a river flowed) við skála Ásólfs;
    var skipit svá hlaðit, at inn féll um söxin, that the sea rushed in at the prow;
    5) of clothes, hair, to fall, hang down;
    hárit féll á herðar honum aptr, the hair fell back on his shoulders;
    létu kvennváðir um kné falla, they let women’s dress fall about hi s knees;
    6) to fall, calm down (of the wind);
    féll veðrit (the storm fell) ok gerði logn;
    7) to fail, be foiled;
    sá eiðr fellr honum til útlegðar, if he fails in taking the oath, he shall be liable to outlawry;
    falla á verkum sínum, to have been caught red-handed, to be justly slain;
    falla or fallast at máli, sókn, to fail in one’s suit;
    falla frá máli, to give it up;
    fallinn at frændum, bereft of kinsmen;
    dœmi ek fyrir dráp hans fallnar yðrar eignir, I sentence your estates to be forfieited for his slaughter;
    refl., ef gerðarmenn láta fallast, if the umpires fail to do their duty;
    þá fallust öllum Ásum orðtök ok svá hendr, then voice and hands alike failed the Gods;
    féllust þeim allar kvéðjur, their greetings died on their lips;
    vill sá eigi falust láta andsvör, he will not fail or falter in replying;
    mér féll svá gæfusamliga (it befell me so quickly), at;
    stundum kann svá at falla, at, sometimes it may so happen that;
    9) to be had or produced (þat járn fellr í firði þeim; þar fellr hveiti ok vín);
    10) with adv., e-m fellr e-t þungt, létt, a thing falls heavily, lightly upon one (þetta mun ðr þungt falla);
    féll þá keisaranum þyngra bardaginn, the battle turned against the emperor;
    e-m fellr e-t nær, it falls nigh to one, touches one nearly;
    henni féll meinit svá nær, at, the illness fell on her so sore, that;
    mér fellr eigi firr en honum, it touches me no less than him;
    hörmuliga fellr oss nú, at, it falls out sadly for us, that;
    11) to please, suit;
    kvað sér, þat vel falla til attekta, said that it suited him well for drawing revenue from;
    honum féll vel í eyru lofsorð konungs, the king’s praise was pleasant in his ears;
    jarli féllst þat vel í eyru, the earl was well pleased to hear it;
    mun mér illa falla, ef, it will displease me, if;
    féll vel á með þeim, they were on good terms;
    refl., honum féllst þat vel í skap, it suited his mind well, he was pleased with it;
    féllst hvárt öðru vel í geð, they loved each other;
    12) with preps. and advs.,
    falla af, to fall, abate (féll af vindr, byrr);
    falla á e-n, to befall one;
    þær féllu lyktir í, at, the end was, that;
    falla í e-t, to fall into;
    falla í brot, to fall in a fit;
    falla í óvit, to faint, swoon;
    falla í villu, to fall into heresy;
    falla í vald e-s, to fall into one’s power;
    féll veðrit í logn, the storm calmed down;
    falla niðr, to fall, drop;
    mitt kvæði mun skjótt niðr falla, my poem will soon be forgotten;
    féll svá niðr þeirra tal, their conversation dropped, they left off talking;
    falla saman, to fill in with, agree;
    þó at eigi félli alit saman með þeim, though they, did not agree in everything;
    falla til, to occur, happen, fall out;
    ef auðna fellr til, if luck will have it so;
    litlu síðar féll til fagrt leiði, fair wind came on;
    öll þingviti, er til falla, all the fines that may fall in, be due;
    nema þörf falli til, unless need be;
    sem sakir falla til, as the case falls;
    falla undir e-n, to fall to one’s lot (of inheritance, obligation);
    arfr fellr undir e-n, devolves upon one;
    falla út, to recede, of the tide (þá er út féll sjórinn);
    falla við árar, to fall to at the oars.
    * * *
    pret. féll, 2nd pers. féllt, mod. féllst, pl. féllu; pres. fell, pl. föllum; part. fallinn; reflex. féllsk, fallisk, etc., with the neg. suffix fellr-at, féll-at, féllsk-at, Am. 6, vide Lex. Poët. [Common to all Teut. languages except Goth. (Ulf. renders πίπτειν by drjûsan); A. S. feallan; Engl. fall; Germ. fallen; Dan. falde; Swed. falla.]
    A. to fall; as in Engl. so in Icel. falla is the general word, used in the broadest sense; in the N. T. it is therefore used much in the same passages as in the Engl. V., e. g. Matth. v. 14, vii. 25, 27, x. 29, xii. 11, xiii. 4, xxi. 44, Luke xiv. 5, John xii. 24, Rom. xi. 11, xiv. 4, 1 Cor. x. 12, 1 Tim. vi. 9, Rev. viii. 10: blómstrið fellr, James i. 11: again, the verbs hrynja and hrapa denote ruin or sudden fall, detta a light fall, hrasa stumbling; thus in the N. T. hrynja is used, Luke xxiii. 30, Rev. vi. 16; hrapa, Luke x. 18, xi. 17, xiii. 4, Matth. xxiv. 29; hrasa, Luke x. 30; detta, xvi. 21: the proverb, eigi fellr tré við hit fyrsta högg, a tree falls not by the first stroke, Nj. 163, 224; hann féll fall mikit, Bs. i. 343; hón féll geigvænliga, id.; falla af baki, to fall from horseback, 344; f. áfram, to fall forwards, Nj. 165; f. á bak aptr, to fall on the back, 9; f. um háls e-m, to fall on one’s neck, Luke xv. 20; f. til jarðar, to fall to the ground, fall prostrate, Fms. vii. 13, Pass. 5. 4: to fall on one’s face, Stj. 422. Ruth ii. 10; f. fram, to fall down, Matth. iv. 9; f. dauðr ofan, to fall down dead, Fær. 31; ok jafnsnart féll á hann dimma og myrkr, Acts xiii. 11; hlutr fellr, the lot fell (vide hlut-fall), i. 26.
    2. to fall dead, fall in battle, Lat. cadere, Nj. 31, Eg. 7, 495, Dropl. 25, 36, Hm. 159, Fms. i. 8, 11, 24, 38, 95, 173, 177, 178, ii. 318, 324, 329, iii. 5, iv. 14, v. 55, 59, 78, 85, vi. 406–421, vii–xi, passim.
    3. of cattle, to die of plague or famine, Ann. 1341.
    4. medic., falla í brot, to fall in a fit, Bs. i. 335; f. í óvit, to swoon, Nj. 210: the phrase, f. frá, to fall, die (frá-fall, death), Grág. i. 139, 401, Fms. iv. 230, vii. 275; f. í svefn, to fall asleep, Acts xx. 9.
    II. to flow, run, of water, stream, tide, etc.: of the tide, særinn féll út frá landi, ebbed, Clem. 47; féll þar sær fyrir hellismunnann, the sea rose higher than the cave’s mouth, Orkn. 428; síðan féll sjór at, the tide rose, Ld. 58; ok þá er út féll sjórinn, Þorf. Karl. 420; sjórinn féll svá skjótt á land, at skipin vóru öll á floti, Fms. iv. 65: also used of snow, rain, dew, Vsp. 19; snjó-fall, a fall of snow: of the ashes of a volcano, cp. ösku-fall, s. v. aska: of a breaker, to dash, menn undruðusk er boði féll í logni, þar sem engi maðr vissi ván til at fyrri hefði fallit, Orkn. 164: of a river, nema þar falli á sú er eigi gengr fé yfir, Grág. ii. 256; vötn þau er ór jöklum höfðu fallit, Eg. 133; á féll ( flowed) við skála Ásólfs, Landn. 50, A. A. 285; þeir sá þá ós (fors, Hb.) mikinn falla í sjóinn, Landn. 29, v. l., cp. Fms. i. 236; Markar-fljót féll í millum höfuð-ísa, Nj. 142; á fellr austan, Vsp. 42; falla forsar, 58; læk er féll meðal landa þeirra, Landn. 145: of sea water, sjár kolblár fellr at þeim, the ship took in water, Ld. 118, Mar. 98; svá at inn féll um söxin, that the tea rushed in at the stern, Sturl. iii. 66.
    2. to stream, of hair; hárit silki-bleikt er féll ( streamed) á herðar honum aptr, Fms. vii. 155.
    β. of clothes, drapery, Edda (Ht. 2) 121.
    III. to fall, of the wind; féll veðrit ok görði logn, the wind fell, Eg. 372; þá féll byrrinn, Eb. 8; ok fellr veðrit er þeir koma út at eyjum, Ld. 116; hón kvaðsk mundu ráða at veðrit félli eigi, Gullþ. 30; í því bili fellr andviðrit, Fbr. 67; þá féll af byrrinn, Fms. vi. 17.
    2. falla niðr, to fall, drop; mitt kvæði mun skjótt niðr f., my poem will soon be forgotten, Fms. vi. 198; mun þat (in the poem) aldri niðr f. meðan Norðrlönd eru bygð, 372; féll svá þeirra tal, their speech dropped, they left off talking, Fas. iii. 579; as a law term, to let a thing drop, lát niðr f., Fs. 182; féllu hálfar bætr niðr fyrir sakastaði þá er hann þótti á eiga, Nj. 166, 250, Band. 18; þat eitt fellr niðr, Grág. i. 398, Fms. vii. 137; falla í verði, to fall in price, etc.
    IV. to fail, be foiled, a law term; sá (viz. eiðr) fellr honum til útlegðar, i. e. if he fails in taking the oath he shall be liable to outlawry, N. G. L. i. 84 (eið-fall); en ef eiðr fellr, þá fari hann útlægr, K. Á. 214; fellr aldri sekt handa á milli, the fine is never cancelled, N. G. L. i. 345; f. á verkum sínum, to have been caught red-handed, to be justly slain, Eg. 736; vera fallinn at sókn, to fail in one’s suit, N. G. L. i. 166; hence metaph. fallin at frændum, failing, bereft of friends, Hðm. 5; fallinn frá minu máli, having given my case up, Sks. 554, 747; því dæmi ek fyrir dráp hans fallnar eignir ykkar, I sentence your estates to lie forfeited for his slaughter, Fs. 122; f. í konungs garð, to forfeit to the king’s treasury. Fms. iv. 227; reflex., ef honum fellsk þessor brigð, if his right of reclamation fails, Gþl. 300; ef menn fallask at því, if men fail in that, N. G. L. ii. 345; ef gerð fellsk, if the reparation comes to naught, id.; ef gerðar-menn láta fallask, if they fail to do their duty, id., cp. i. 133, 415; to fail, falter, in the phrase, e-m fallask hendr, the hands fail one; bliknaði hann ok féllusk honum hendr, Ó. H. 70; þá féllusk öllum Ásum orðtök ok svá hendr, their voice and hands alike failed them, Edda 37; en bóndum féllusk hendr, því á þeir höfðu þá engan foringja, Fms. vi. 281; féllusk þeim allar kveðjur er fyrir vóru, their greeting faltered, i. e. the greeting died on their lips, Nj. 140; vill sá eigi fallask fáta andsvör, he would not fail or falter in replying, Hkr. i. 260; féllskat saðr sviðri, her judgment did not fail, Am. 6.
    V. metaph., falla í villu, to fall into heresy, Ver. 47; f. í hórdóm, to fall into whoredom, Sks. 588; f. í vald e-s. to fall into one’s power, Ld. 166; f. í fullsælu, to drop ( come suddenly) into great wealth, Band. 31; f. í fullting við e-n, to fall a-helping one, to take one’s part, Grág. i. 24; lyktir falla á e-t, to come to a close, issue, Fms. ix. 292. xi. 326; f. á, to fall on, of misfortune, vide á-fall.
    2. falla undir e-n, to full to one’s lot, of inheritance, obligation; arfr fellr undir e-n. devolves upon one, Gþl. 215; f. frjáls á jörð to be free born, N. G. L. i. 32; f. ánanðigr á jörð, to be born a bondsman, Grág. ii. 192.
    3. falla við árar, to fall to at the oars, Fms. xi. 73, 103; Þorgeirr féll þá svá fast á árar (pulled, so bard), at af gengu báðir háirnir, Grett. 125 A; f. fram við árar, id., Fas. ii. 495 (in a verse).
    VI. to fall out, befall; ef auðna fellr til, if it so falls out by luck, Fms. iv. 148; ef auðna vildi til f. með þeim, xi. 267; litlu siðar fellr til fagrt leiði, a fair wind befell them, 426; alla hluti þá er til kunni f., Nj. 224; öll þingvíti er til f., all the fines that may fall in, be due, Gþl. 21; nema þörf falli til, unless a mishap befalls him, i. e. unless he be in a strait, 76; mér féll svá gæfusamliga, it befell me so luckily, Barl. 114; verðuliga er fallit á mik þetta tilfelli, this accident has justly befallen me, 115; sem sakir f. til, as the case falls, Eg. 89.
    2. to fall, be produced; þat (the iron) fellr í firði þeim er Ger heitir, Fas. iii. 240; þar fellr hveiti ok vín, 360.
    VII. impers. in the phrases, e-m fellr e-t þungt, létt, etc., a thing falls lightly, heavily upon, esp. of feeling; þetta mun yðr þungt f., it will fall heavily on you, Band. 18; felir þá keisaranum þyngra bardaginn, the battle fell out ill to ( turned against) the emperor, Fms. xi. 32; at oss mundi þungt f. þessi mál, Nj. 191.
    2. the phrases, e-m fellr e-t nær, it falls nigh to one, touches one nearly; svá fellr mér þetta nær um trega, Nj. 170; sjá einn var svá hlutr, at Njáli féll svá nær, at hana mátti aldri óklökvandi um tala, this one thing touched Njal so nearly, that he could never speak of it without tears, 171; mér fellr eigi firr en honum, it touches me no less than him, Blas. 41; henni féll meinit svá, nær, at …, the illness fell on her so sore, that …, Bs. i. 178; féll henni nær allt saman, she was much vexed by it all (of illness), 351; e-t fellr bágliga, hörmuliga etc. fyrir e-m, things fall out sadly for one. Vígl. 30, El. 15.
    B. Metaph. to fall in with, agree, fit, suit, Germ. gefallen:
    I. to please, suit; kvað sér þat vel falla til aftekta, said that it suited him well for drawing taxes from, Fb. ii. 122: en allt þat, er hann heyrði frá himnaguði, féll honum harla vel, pleased him very well, Fms. i. 133; honum féll vel í eyru lofsorð konungs, the king’s praise suited his ears well, tickled, pleased his fancy, Bret. 16: reflex., þat lof fellsk honum í eyru, 4; jarli fellsk þat vel í eyru, the earl was well pleased to hear it, Bjarn. 7.
    β. falla saman, to fall in with, comply, agree; en þó at eigi félli allt saman með þeim, though they did not agree in all, Bs. i. 723.
    γ. féllsk vel á með þeim, they loved one another, Fas. i. 49; féll vel á með þeim Styrkári, i. e. he and S. were on good terms, Fms. iii. 120.
    δ. honum féllsk þat vel í skap, it suited his mind well, pleased him, Fas. i. 364; féllsk hvárt öðru vel í geð, they agreed well, liked one another well, Band. 9; fallask á e-t, to like a thing; brátt kvartar að mér fellst ei á, Bb. 3. 23.
    2. to beseem, befit; heldr fellr þeim ( it befits them), at sýna öðrum með góðvilja, Str. 2.
    3. falla at e-u, to apply to, refer to; þetta eitt orð er at fellr eiðstafnum, Band. MS. 15 (Ed. 18 wrongly eiðrinn instead of eiðnum).
    4. the phrase ‘falla við’ in Luke vi. 36 (bótin af því hinu nýja fellr eigi við hið gamla) means to agree with; hence also viðfeldinn, agreeable:—but in the two passages to be cited falla við seems to be intended for falda við, to enfold; hvergi nema þar sem falli við akr eða eng, unless field or meadow be increased or improved, N. G. L. ii. 116; ekki má falla (qs. falda) við hamingju-leysi mitt, ‘tis impossible to add a fold to my bad luck, it cannot be worse than it is, Al. 110.
    II. part. fallinn; svá f., such-like, so framed; eitt lítið dýr er svá fallið, at …, a small animal is so framed, that …, Stj. 77; hví man hinn sami maðr svá fallinn, how can the same man be so framed? Fms. xi. 429:—in law phrases, such-like, as follows, svá fallinn vitnisburð, testimony as follows, Vm. 47; svo fallinn órskurð, dóm, etc., a decision, sentence … as follows, a standing phrase; þá leið fallinn, such, such-like (Germ. beschaffen), Stj. 154.
    2. fallinn vel, illa, etc., well, ill-disposed; hann var vænn maðr ok vel fallinn, Fms. xi. 422; þau vóru tröll bæði ok at öllu illa fallin, Bárð. 165; fitted, worthy, bezt til konungs fallinn, Fms. i. 58; ok er hann bezt til þess f. af þessum þremr, vi. 386; at hann væri betr til fallinn at deyja fyrir þá sök en faðir hans, that he more deserved to die than his father did, x. 3; Ólafr er betr til yfirmanns f. enn mínir synir, Ld. 84; margir eru betr til fallnir fararinnar, Ísl. ii. 327; Hallgerðr kvað hann sér vel fallinn til verkstjóra, Nj. 57; sá er til þess er f., Sks. 299; ‘worthy,’ 1 Cor. vi. 2.
    3. neut. fit; ok hætti þá er honum þótti fallit, when he thought fit, Fms. vi. 364; slík reip sem f. þykir, as seems needful, Sks. 420; væri þat vel fallit, at …, it would do well, to …, Fms. ii. 115; þat mun nú vel fallit, that will be right, that will do well, Nj. 145; kallaði vel til fallit, said it was quite right, Fms. xi. 321.
    4. of a thing, with dat. suited to one; eigi þyki mér þér sú ferð vel fallin, i. e. this journey will not do for thee, will not do thee good, Fms. vi. 200; cp. ó-fallit, unfit.

    Íslensk-ensk orðabók > FALLA

  • 11 GRÁTA

    * * *
    (græt; grét, grétum; grátinn), v.
    1) to weep; g. hástöfum, to weep aloud;
    2) to bewail, weep for one (þú grætr góðan mann).
    * * *
    grét, grátið, pres. græt, with neg. suff. grátt-at-tu, weep not thou, Hkv. Hjörv. 41; [Ulf. grêtan; A. S. grætan; Hel. greotan; lost in mod. Engl., but used in North. E. and Scot. to greit or greet = weep; Swed. gråta; Dan. græde; Ivar Aasen graata]:—to greit, weep; grét Þórir, en Sigmundr mælti, grátum eigi, frændi, munum lengr, Fær. 33; Freyja grætr eptir, en tár hennar eru gull rautt, Edda 21; hón tók at gráta ok svaraði engu, Nj. 11; hvárt grætr þú nú Skarphéðinn, 202; hón greiddi hárit frá augum sér ok grét; Flosi mælti, skapþungt er þér nú, frændkona, er þú grætr, 176, cp. Edda 38, 39; fár er fagr ef grætr, Fb. i. 566; hversu bersk Auðr af um bróður-dauðann, grætr hón mjök? Gísl. 24, 62; gráta sáran, to ‘greit sore,’ Ísl. ii. 103; gráta hástöfum, to weep aloud; hón mátti eigi stilla sik ok grét hástöfum, Nj. 27; gráta beiskliga, to weep bitterly, N. T.; gráta fögrum tárum, to weep fair tears (cp. θαλερόν δάκρυ), to ‘greit sore;’ gráta fegins-tárum, to weep tears of joy.
    II. trans. to bewail, weep for one, 677. 1; þó er þat vel er þú grætr góðan mann, Nj. 176; gráta Baldr ór Helju, Edda 39; ef allir hlutir í heiminum kykvir ok dauðir gráta hann, 38: the saying, sé gret aldrei fyrir gull sem ekki átti það, he never wept for gold who had it not, Vídal. i. 286, ii. 84.
    III. part. grátinn, bathed in tears, Stj. 385, Am. 94; hón var löngum grátin, Bs. i. 193; hón var grátin mjök, Vígl. 28.

    Íslensk-ensk orðabók > GRÁTA

  • 12 GRIMMR

    a.
    1) grim, stern, dire; gráta grimmum tárum, to weep bitter tears; grimmr dómr, severe jugement;
    2) wroth; svá var hón grimm orðin Brjáni konungri, at, she hated him so much, that.
    * * *
    adj. [A. S., Engl., and Hel. grim; Dan. grim = ugly; in old Icel. writers this word implies the notion of ferocity, sternness, wrath, but not of wanton cruelty, and seldom of ugliness as in Engl., Dan., etc.]:—grim, stern, horrible, dire, sore; grimmt er fall frænda at telja, ‘tis grim to tell of a kinsman’s death, Stor. 10; grimt várumk hlið, a sore gap it was to me, 6; gráta grimmum tárum, to weep grim, bitter tears, Hkv. 2. 43; fimm grimmar nætr five grim, miserable nights, Korm. 184 (in a verse); grimm orð, lamentation, Gh. 1; hugðak mér grimt í svefni, I had a fearful dream, Bkv. 16.
    2. stern, savage, Lat. ferox; hón var allra kvenna grimmust ok skaphörðust, Nj. 147; ákafa-maðr mikill í skapi, grimmr, úþýðr ok fátálr, Fms. i. 19; glaðmælt, undirhyggju-maðr mikill, ok hin grimmasta, 20; fyllask ens grimmasta hugar, to be filled with rage, 623. 25; g. híðbjörn, a grim bear, Grett. 100.
    3. with dat. wroth; svá var hón orðin grimm Brjáni konungi, at …, she hated him so much, that …, Nj. 269; hence in poët. phrases, baugum, vellum grimmr, fé-grimmr, hodd-g., hating, wasting gold, munificent, Lex. Poët.: neut., með grimmü, grimly, Fms. ii. 9; gjalda e-t grimmu, to take grim revenge, 223.
    II. metaph.,
    1. with the notion of ugly, hideous; ljótt andlit ok grimmt ok andstygt mannligu kyni, Sks. 539, (rare.)
    2. piercing, of cold; svá sem kalt stóð af Niflheimi ok allir hlutir grimmir, Edda 4.

    Íslensk-ensk orðabók > GRIMMR

  • 13 GRÍPA

    * * *
    (gríp; greip, gripurn; gripinn), v.
    1) to grasp, seize (hann greip sverð sitt á skjöld);
    2) to seize upon (grípa góz fyrir mönnum);
    3) with preps.:
    grípa á e-u, to catch hold of (H. greip á stafni);
    grípa á kýlinu, to touch upon a sore place;
    grípa til e-s, to seize (grípa til sverðsins);
    greip hundrinn til hans, the dog snapped at him;
    grípa upp, to catch up (Loki greip upp mikla stöng);
    grípa við orði, to commence speaking.
    * * *
    greip, gripu, gripit, [Ulf. greipan = κρατειν, λαμβάνειν; A. S. grîpan; Engl. grip, gripe, grapple; O. H. G. grîfan; Germ. greifen; Swed. gripa; Dan. gribe]:—to grasp, seize:
    1. with the notion of suddenness or violence; hann greip skjöld sinn ok sverð, Ó. H. 117; konungr greip til sverðs þess er stóð hjá honum, Fms. i. 16, vi. 159; Egill kastaði þegar niðr horninu, en greip sverðit ok brá, Eg. 215; Egill greip þá skjótt meðalkafla sverðsins, 379; síðan greip hann til Egils, 192; hann greip upp Þórð ok keyrði niðr, id.; Ormr grípr þá í móti fleininum, Fb. i. 530; hann greip upp beiti-ásinn ok barði með, 491; hann greip til hans ( the dog snaps at him) um sinn ok reif kviðinn, Fms. ii. 174; hann grípr nárann, Anal. 122.
    2. to capture, seize; gripinn, and gripinn höndum, captured, Hom. 131, Pass. 6. 12, 9. 1, 11. 1.
    β. to seize upon, rob; þat er mér sagt at þú farir heldr óspaklega ok grípir fyrir mönnum góðs sitt, Grett. 130 (grip-deildir).
    γ. to grasp; hann greip á stafni, Hým. 27.
    3. phrases, grípa gulli á við e-n, to coax one; at svá þykki ( lest it shall seem) at ek grípa gulli á við þá, Nj. 6; ok gríp nú gulli á við konunginn, ok lát sem þú þykisk þar allt eiga er konungrinn er, Fms. xi. 112; grípa á kýlinu, to touch upon the sore place; Eysteinn konungr svarar, nú greiptu á kýlinu því er ek hugða at fyrir löngu myndi springa, vii. 121: grípa í tómt, to grasp the air (cp. when the bird is flown): grípa á e-u, to decide; hann kvaðsk ekki mundu svá skjótt grípa á slíku, he said he would take time to consider, xi. 362.
    4. medic. of fits or sickness, to seize upon; þitt geð grípi, seize thy senses (of insanity)! Skm.; þá var hann gripinn af æði mikilli, 623. 12.
    II. metaph. to understand, very rare and borrowed from Lat. comprehendere, Sks. 559 C, Eluc. 21: in mod. usage, to grasp, encompass with the mind; but nema, to learn.
    III. reflex., grípask þeir þá til ( they grasped at one another) ok glíma lengi, Fb. i. 530.

    Íslensk-ensk orðabók > GRÍPA

  • 14 gröftr

    (gen. graftar and graftrar, dat. grefti and greftri), m.
    1) digging (vera at grefti);
    2) burial, interment; veita e-m gröft, to bury;
    3) tomb;
    * * *
    (and gröptr less correctly), m., gen. graftar, dat. grefti, the mod. with radical r in gen. and dat. graftrar, greftri, but acc. gröft (never gröftr); the ancients use both forms, graftrar, Eb. 176, Fms. vii. 174, viii. 236, x. 175, xi. 17; greftri, vi. 401; grefti, viii. 236, ix. 4; greftar, N. G. L. i. 345, 347, 368: [A. S. gräft]:—a digging; fauska-g., Landn. 303: engraving, Stj. 45.
    2. burial, Hom. 97, K. Þ. K. 24, passim (vide above): a tomb, Fms. xi. 307.
    COMPDS: graftardagr, graftarkirkja, graftarreitr, graftarstaðr, graftartíð.
    II. medic. matter (of a sore); whence graftar-kyli, n. a running sore; graftar-nagli, a, m. the core in a boil.

    Íslensk-ensk orðabók > gröftr

  • 15 HLEYPA

    (-ta, -t), v.
    h. njósnarmönnum á land upp, to send spies ashore;
    hleypti hann annarri brúninni ofan á kinnina, he let one eye-brow sink upon the cheek;
    h. hurð í lás, to shut a door;
    h. ánni í veg sinn, to lead the river into its channel;
    h. e-u á e-n, to cause to fall upon one (hleypti Gróa skriðu á þá);
    hann hleypir út vatni miklu ór sullinum, he presses much water out of the sore;
    h. ór e-m auganu, to poke the eye out;
    2) to throw off (h. heimdraganum);
    h. akkerum, to cast anchors;
    3) h. berki af trjám, to cut the bark off the trees;
    h. upp dóminum, to break up the court (by violence);
    4) to gallop, ride swiftly = h. hesti (Hrungnir varð reiðr ok hleypti eptir honum).
    * * *
    t, [causal of hlaupa], to make one leap, make one rush or burst forth, to start or put into motion, Fms. vi. 145; þeir skáru böndin ok hleyptu á braut fólki því öllu, Ó. H. 168; Önundr hleypti njósnarmönnum á land upp, to put them ashore, Fb. ii. 280; hleypti (pulled, made sink) hann annarri brúninni ofan á kinnina, Eg. 305; h. brúnum, to knit the brows; h. hurð í lás, to shut a door, Fms. ix. 364; var hleypt fyrir hliðit stórum járnhurðum, i. 104.
    2. to make to escape, emit, of anything confined or compressed, e. g. hleypa vindi ór belg, to force air out of a bellows; h. vindi ór segli, to shake the wind out of the sail; h. fé, sauðum, kúm ór kvíum, to turn out sheep, cows; h. til ánna, to put the rams to the ewes: medic., hleypa vatni, vág, blóði, to emit matter out of a sore, etc.; hann hleypir út vatni miklu ór sullinum, Vápn. 17; h. ór e-m auganu, to poke the eye out, Fs. 98: to lead a stream of water or the like, þeir hleyptu saman fleirum vötnum, Fms. iv. 359; h. ánni í farveg, Fb. ii. 280; landsfólkit var á fjöllum uppi ok hleypti ofan ( rolled) stóru grjóti, Al. 92; h. skriðu á e-n, an avalanche, Fs. 194.
    3. special phrases; h. upp dómum, a law phrase, to break up a court by violence, Landn. 89, Hrafn. 18, Fb. 61, Eb. 48, 58, Lv. 31; h. berki af trjám, to cut the bark off the trees, Hkr. ii. 220; h. heimdraganum, to throw off sloth, take heart, Fms. vii. 121: naut. to run before a gale, þeir hleyptu upp á Mýrar, Barðaströnd; h. akkerum, to cast anchor, Fms. xi. 439; h. stjóra, id.: h. hesti, or absol., to gallop, ride swiftly; hesti hleypti ok hjörvi brá, Rm. 34; Hrungnir varð reiðr ok hleypir eptir honum, Óðinn hleypti svá mikit, at …, Edda 57, Nj. 59, 82, 107, Fms. ix. 364.
    4. hleypa mjólk, to curdle milk; hann hleypti helming innar hvítu mjólkr, Od. ix. 246.

    Íslensk-ensk orðabók > HLEYPA

  • 16 HRÚÐR

    m. crust, scab on a sore.
    * * *
    m., gen. hrúðrs, a crust, scab on a sore, Bs. i. 182, freq.: crusty, of moss on rocks.
    COMPDS: hrúðrkarl, hrúðrurt.

    Íslensk-ensk orðabók > HRÚÐR

  • 17 KAUN

    n. a sore, of wounds and scabs, Bs. ii. 20 (in a verse), Mar.; fullr kauna, Luke xvi. 26: freq. in mod. usage is the phrase, blása í kaunin, to blow on one’s sores, of fingers burnt, sore, or cold, Grönd. 46, = ὁ δ ἄλγεε και χέρ ἐφύση of Theocr. 19. 3.
    2. the Rune ᚴ, see introduction to letter K.

    Íslensk-ensk orðabók > KAUN

  • 18 KRANKR

    a.
    1) ill, silk; mér er krankt, I am ill;
    2) sore, distressing.
    * * *
    m. [Germ. krank], ill, sick; krankr mjök, Fms. x. 146, Finnb. 322: k. í líkam. B. K. 97; krönk augu, Stj. 171: sore, distressing, hin krankasta tíð, the sorest time, of a famine, 162; krankir hlutir, 156; krönkustu tilfelli, 218; inar krönkustu flugur, 271.

    Íslensk-ensk orðabók > KRANKR

  • 19 KÝLI

    n. boil, abscess; grípa á kýlinu, to touch a sore place.
    * * *
    n. a boil, abscess, freq. in mod. usage; the phrase, grípa á kýlinu, to touch a sore place, Fms. vii. 121.

    Íslensk-ensk orðabók > KÝLI

  • 20 MEIÐA

    (-dda, -ddr), v.
    1) to hurt, esp. to maim, injure seriously (hina rak hann ór landi, meiddi eðr drap);
    2) of things, to damage (finna þeir at skipit var meitt neðan); to spoil, destroy (þá tók hann at m. hof ok hörga);
    3) refl. to take hurt.
    * * *
    d, to hurt, of bodily injury; hann lék hann ílla ok kvaðsk mundu meiða hann, Eg. 189; munda ek þat ok vilja, at hann meiddi ykkr eigi opt, Fms. ii. 101; meiddu þig ekki, take heed not to hurt thee! hefirðu meitt þig?—esp. to maim, injure seriously, or if of things, to damage, sverðum þeir meiddu þann er saklauss var, Sól. 22, Sturl. ii. 181; en hina rak hann ór landi, meiddi eðr drap, Fs. 18, 99, Ó. H. 63; ok ætlaði at láta meiða eðr drepa ossa landa fyrir, Íb. 10; meiðit hvert skip svá at ekki sé sjófært, Fær. 260; finna þeir nú, at skipit var meitt neðan, Sturl. iii. 68:—to spoil, destroy, eptir þat kom hagl stórt ok meiddi allan ávöxt jarðar, Pr. 436; nú hefir yður vangeymsla mjök meiddan várn sigr, Fms. vi. 326; ef menn skeðja jörðu eðr meiða lands-nytjar, Grág. ii. 216; þá tók hann at meiða hof ok hörga, Bs. i. 10:—of a horse, to make it sore on the back, and part. meiddr, sore in the back.
    II. reflex. to take hurt, be hurt, maimed, Grág. ii. 16, Fms. i. 273; meiddusk skipin þar fyrir, Ó. H. 164; ok hafði meizk (= meiðsk) þjóleggrinn, Bs. i. 344.

    Íslensk-ensk orðabók > MEIÐA

См. также в других словарях:

  • sore´ly — sore «sr, sohr», adjective, sor|er, sor|est, noun, adverb. –adj. 1. causing sharp or continuous pain; painful; aching; smarting; tender: » …   Useful english dictionary

  • Sore — Sore, a. [Compar. {Sorer}; superl. {Sorest}.] [OE. sor, sar, AS. s[=a]r; akin to D. zeer, OS. & OHG. s?r, G. sehr very, Icel. s[=a]rr, Sw. s[*a]r, Goth. sair pain. Cf. {Sorry}.] 1. Tender to the touch; susceptible of pain from pressure; inflamed; …   The Collaborative International Dictionary of English

  • sore — [sôr] adj. sorer, sorest [ME sor < OE sar, akin to Ger sehr, very, lit., sore < IE base * sai , pain, sickness > L saevus, raging, terrible, OIr sāeth, illness] 1. a) giving physical pain; painful; tender [a sore throat] b) feeling… …   English World dictionary

  • Sore — Sore, adv. [AS. s[=a]re. See {Sore}, a.] 1. In a sore manner; with pain; grievously. [1913 Webster] Thy hand presseth me sore. Ps. xxxviii. 2. [1913 Webster] 2. Greatly; violently; deeply. [1913 Webster] [Hannah] prayed unto the Lord and wept… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • sore — ► ADJECTIVE 1) painful or aching. 2) suffering pain. 3) severe; urgent: in sore need. 4) informal, chiefly N. Amer. upset and angry. ► NOUN 1) a raw or painful place on the body. 2) a source of distress or a …   English terms dictionary

  • Sore — Sore, a. [F. saure, sore, sor; faucon sor a sore falcon. See {Sorrel}, n.] Reddish brown; sorrel. [R.] [1913 Webster] {Sore falcon}. (Zo[ o]l.) See {Sore}, n., 1. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Sore — steht für: ein Wort der deutschen Gaunersprache für (Hehler )Ware, Diebesgut oder Beute, das aus Jiddisch sechoro „Ware“ entlehnt ist, siehe Rotwelsch Sore ist der Name folgender Orte: Sore (Landes), Gemeinde in der Region Aquitanien im… …   Deutsch Wikipedia

  • Sore — Sore, n. [OE. sor, sar, AS. s[=a]r. See {Sore}, a.] 1. A place in an animal body where the skin and flesh are ruptured or bruised, so as to be tender or painful; a painful or diseased place, such as an ulcer or a boil. [1913 Webster] The dogs… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Sore — Sòra País …   Wikipedia Español

  • sore — ● sore nom masculin (grec sôros, tas) Amas de sporanges, situé à la face inférieure d une feuille de fougère. ● sore (homonymes) nom masculin (grec sôros, tas) saur adjectif masculin saure forme conjuguée du verbe …   Encyclopédie Universelle

  • Sore — may refer to: * A mild pain or ache * A small ulcer, usually open from skin infection * A slang term for angry * Sore, Landes, a village in the Landes département of France * Sore (album), by Buzzov*en …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»