Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

semen+col

  • 101 inporco

    imporco ( inp-), no perf., ātum, 1, v. a. [in-porca], to put into furrows; imporco aulakizô, Gloss. Philox.:

    semen imporcatum occabimus,

    Col. 2, 10, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > inporco

  • 102 obcaeco

    occaeco ( obc-), āvi, ātum, 1, v. a. [obcaeco], to make blind, to blind, to deprive of sight.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (only postAug.; cf.

    excaeco): quidam subito occaecati sunt,

    are made blind, lose their sight, Cels. 6, 6, 57:

    requirendum est, num oculi ejus occaecati sint,

    id. 8, 4:

    in occaecatum pulvere effuso hostem,

    Liv. 22, 43, 11; Plin. 10, 3, 3, § 9.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make dark; to darken, obscure:

    solem vides, Satin' ut occaecatus est prae hujus corporis candoribus,

    Plaut. Men. 1, 2, 66:

    densa caligo occaecaverat diem,

    Liv. 33, 7, 2.— Absol.: noctis et nimbūm occaecat nigror, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157.—
    2.
    To hide, conceal (so in Cic.):

    terra semen occaecatum cohibet,

    Cic. Sen. 15, 51:

    fossas,

    Col. 2, 2, 9; 10.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of speech, to make dark, obscure, unintelligible:

    obscura narratio totam occaecat orationem,

    Cic. de Or. 2, 80, 329.—
    B.
    Mentally, to make blind, to blind:

    stultitiā occaecatus,

    Cic. Fam. 15, 1, 4:

    occaecatus cupiditate,

    id. Fin. 1, 10, 33:

    nec quid agerent, ira et pavore occaecatis animis, cernebant,

    Liv. 38, 21, 7:

    consilia,

    id. 42, 43, 3:

    occaecatus irā,

    id. 8, 32, 17.—
    C.
    To render senseless, deprive of feeling, to benumb ( poet.):

    timor occaecaverat artus,

    Verg. Cul. 198.

    Lewis & Short latin dictionary > obcaeco

  • 103 occaeco

    occaeco ( obc-), āvi, ātum, 1, v. a. [obcaeco], to make blind, to blind, to deprive of sight.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (only postAug.; cf.

    excaeco): quidam subito occaecati sunt,

    are made blind, lose their sight, Cels. 6, 6, 57:

    requirendum est, num oculi ejus occaecati sint,

    id. 8, 4:

    in occaecatum pulvere effuso hostem,

    Liv. 22, 43, 11; Plin. 10, 3, 3, § 9.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make dark; to darken, obscure:

    solem vides, Satin' ut occaecatus est prae hujus corporis candoribus,

    Plaut. Men. 1, 2, 66:

    densa caligo occaecaverat diem,

    Liv. 33, 7, 2.— Absol.: noctis et nimbūm occaecat nigror, Poët. ap. Cic. de Or. 3, 39, 157.—
    2.
    To hide, conceal (so in Cic.):

    terra semen occaecatum cohibet,

    Cic. Sen. 15, 51:

    fossas,

    Col. 2, 2, 9; 10.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of speech, to make dark, obscure, unintelligible:

    obscura narratio totam occaecat orationem,

    Cic. de Or. 2, 80, 329.—
    B.
    Mentally, to make blind, to blind:

    stultitiā occaecatus,

    Cic. Fam. 15, 1, 4:

    occaecatus cupiditate,

    id. Fin. 1, 10, 33:

    nec quid agerent, ira et pavore occaecatis animis, cernebant,

    Liv. 38, 21, 7:

    consilia,

    id. 42, 43, 3:

    occaecatus irā,

    id. 8, 32, 17.—
    C.
    To render senseless, deprive of feeling, to benumb ( poet.):

    timor occaecaverat artus,

    Verg. Cul. 198.

    Lewis & Short latin dictionary > occaeco

  • 104 occatio

    occātĭo, ōnis, f. [occo], a harrowing (class.):

    terra semen occaecatum cohibet: ex quo occatio, quae hoc efficit, nominata est,

    Cic. Sen. 15, 51; Col. 11, 2, 62; Plin. 18, 20, 49, § 180.

    Lewis & Short latin dictionary > occatio

  • 105 pistillum

    pistillum, i, n., and pistillus, i, m., a pounder, pestle of a mortar, Plaut. Aul. 1, 2, 17:

    semen sinapis in mortarium conicito et pistillis conterito,

    Col. 12, 55; Plin. 34, 18, 50, § 169: pistillum grande est, Auct. ap. Non. 221, 5 (yet pastillum appears to be the more correct reading).

    Lewis & Short latin dictionary > pistillum

  • 106 pistillus

    pistillum, i, n., and pistillus, i, m., a pounder, pestle of a mortar, Plaut. Aul. 1, 2, 17:

    semen sinapis in mortarium conicito et pistillis conterito,

    Col. 12, 55; Plin. 34, 18, 50, § 169: pistillum grande est, Auct. ap. Non. 221, 5 (yet pastillum appears to be the more correct reading).

    Lewis & Short latin dictionary > pistillus

  • 107 quod

    1.
    quod, conj. [ acc. resp., from qui].
    I. That, in that, because (cf.:

    quia, quoniam): cum tibi agam gratias quod me vivere coëgisti,

    Cic. Att. 3, 3, 1:

    mirari, Cato se aiebat, quod non rideret haruspex, haruspicem cum vidisset,

    id. Div. 2, 24, 51; id. Att. 1, 17, 1:

    fecisti mihi pergratum, quod Serapionis librum ad me misisti,

    id. ib. 2, 4, 1:

    propter hanc causam, quod, etc.,

    id. Verr 2, 3, 46, § 109:

    quod victoribus ultro inferrent arma,

    Liv. 21, 1; 8, 1:

    quam quod urbes urerent,

    Curt. 4, 14, 2.—

    Esp.: propterea quod,

    because, Ter. And. 3, 4, 5; v. propterea. —Esp. after eo (mostly post-Aug.):

    eo deceptum, quod neque, etc.,

    Caes. B. G. 1, 14, 2:

    eo conspectius (supplicium), quod, etc.,

    Liv. 2, 5, 5; 22, 34, 5; Plin. Pan. 25, 2:

    forma navium eo differt, quod, etc.,

    Tac. G. 44; Quint. 8, 6, 8; Plin. 22, 25, 59, § 126; Sen. Cons. ad Helv. 7, 8; Cels. 3, 18.—
    II. Wherefore, why, that:

    in viam quod te des hoc tempore, nihil est,

    it is not necessary that, Cic. Fam. 14, 12: magis est quod gratuler tibi quam, etc., id. Att. 16, 5, 2:

    ne causae quid sit, quod te quisquam quaeritet,

    Plaut. Aul. 1, 3, 14; Ter. Hec. 3, 2, 3:

    hoc est quod ad vos venio,

    Plaut. Stich. 1, 2, 70:

    non est quod multa loquamur,

    Hor. Ep. 2, 1, 30.—
    III. If so be that, as respects that, in case that:

    quod quispiam ignem quaerat,

    Plaut. Aul. 1, 3, 13 Ussing ad loc.; id. Mil. 2, 2, 7 Brix ad loc.; Ter. Eun. 4, 7, 15; Cic. Verr. 2, 5, 68, § 175; cf. qui, E. 1. —
    IV. Though, although, albeit, even if:

    si te in plateā offendero hāc post umquam, quod dicas mihi, Alium quaerebam, iter hac habui, periisti,

    Ter. Eun. 5, 8, 33; Prop. 3 (4), 1, 49; Ov. A. A. 1, 261; id. M. 7, 705:

    quod sim ligneus, ut vides, Prendam te tamen,

    Auct. Priap. 6.—
    V. In respect to time, since that, since (only post-Aug.; in Plaut. Am. 1, 1, 146, and Ter. Heaut. 1, 1, 2;

    recent edd. read quom): tertius dies est, quod audivi, etc.,

    Plin. Ep. 4, 27, 1.—
    VI. After facere and facile est, = ut, that: facile est, quod habeant conservam in villā, Varr, R. R. 2, 10, 6: utinam dii immortales fecissent, quod ea lex etiam populo Romano esset constituta, Vitr. praef. 10.—
    VII. With other particles, as si, nisi, utinam, ubi, etc., always with reference to something which precedes (very freq.), but, though, now:

    quod si quis illorum legat facta, paria horum cognoscat,

    Nep. Eum. 8, 3:

    quod si te fors Afris praefecisset, tamen,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 9, § 27; 1, 1, 14, § 41:

    quod nisi domi civium suorum invidiā debilitatus esset, Romanos videtur superare potuisse,

    Nep. Hann. 1, 2:

    quod utinam minus vitae cupidi fuissemus!

    Cic. Fam. 14, 4, 1:

    quod ne longiore exordio legentem fatigemus, unum quasi exemplum subiciemus,

    Col. 5, 11, 13:

    quod ubi ille intellexit, id agi, ut, etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 67:

    quod cum esset animadversum, conjunctam esse flumini, protinus,

    Caes. B. C. 3, 68:

    quod ut hanc quoque curam determinemus, etc.,

    Plin. 18, 23, 53, § 194:

    peccasse se non anguntur, objurgari moleste ferunt: quod contra oportebat delicto dolere, correctione gaudere,

    instead of which, whereas, Cic. Lael. 24, 90:

    quod nunc,

    whereas now, Lucr. 1, 221.—
    VIII. With verbs of perceiving and declaring, instead of an object-clause:

    scio jam, filius quod amet meus istanc meretricem,

    Plaut. As. 1, 1, 37; Cato ap. Plin. 29, 1, 7, § 14:

    recordatus quondam super cenam, quod nihil cuiquam toto die praestitisset,

    Suet. Tit. 8:

    nec credit, quod, etc.,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 223:

    aliqui semen ejus non obruunt, opinantes, quod a nullā ave tangatur,

    Pall. 3, 24:

    rem miram de ocimo Martialis affirmat, quod, etc.,

    id. 5, 3:

    notum facere, quod, etc.,

    Dig. 25, 3, 1:

    novi quod pulchra sis,

    Vulg. Gen. 12, 11:

    vidit lucem quod esset bona,

    id. ib. 1, 4.—Esp. after illud:

    videndum illud, quod, si, etc.,

    Cic. Off. 2, 20, 70: illud mihi occurrit, quod, etc., Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 1 fin.
    ► Quod, in restrictive sense, v. qui, E. 1.
    2.
    quod, another orthogr. for quot, v. h. v.

    Lewis & Short latin dictionary > quod

  • 108 repango

    rĕ-pango, ĕre, v. a., to set in, plant:

    semen ferulae,

    Col. 5, 10, 14; id. Arb. 22 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > repango

  • 109 seminalia

    sēmĭnālis, e, adj [semen], of or belonging to seed, good for seed, seminal (late Lat.):

    vicia,

    Col. 11, 2, 76:

    membrum,

    Auct. Priap. 26, 2; cf.

    venae, Lact. Opif. Dei, 12: viae,

    Cael. Aur. Acut. 3, 18, 180:

    vascula,

    Theod. Prisc. 4, 2:

    vita,

    vegetable, Claud. Mam. Stat. Anim. 1, 21.— Plur. subst.: sē-mĭnālia, n., standing crops, Tert. adv. Marc. 13 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > seminalia

  • 110 seminalis

    sēmĭnālis, e, adj [semen], of or belonging to seed, good for seed, seminal (late Lat.):

    vicia,

    Col. 11, 2, 76:

    membrum,

    Auct. Priap. 26, 2; cf.

    venae, Lact. Opif. Dei, 12: viae,

    Cael. Aur. Acut. 3, 18, 180:

    vascula,

    Theod. Prisc. 4, 2:

    vita,

    vegetable, Claud. Mam. Stat. Anim. 1, 21.— Plur. subst.: sē-mĭnālia, n., standing crops, Tert. adv. Marc. 13 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > seminalis

  • 111 seminarius

    I.
    Adj. [semen], of or belonging to seed:

    seminarium pilum,

    for bruising seed, Cato, R. R. 10, 5.—
    II.
    Subst.: sēmĭnārĭum, ii, n., a nursery, nursery-garden, seed-plot, seminary.
    A.
    Lit., Plin. 18, 27, 71, § 295; Cato, R. R. 46; 48; Varr. R. R. 1, 29; Col. 5, 6, 1; 11, 2, 16; 11, 2, 30; id. Arb. 1, 3; 2, 1 et saep.—
    B.
    Trop. (class.):

    seminarium rei publicae,

    Cic. Off. 1, 17, 54:

    fons et seminarium triumphorum,

    id. Pis. 40, 97:

    Catilinarium,

    id. Cat. 2, 10, 23; so,

    judicum (veterani),

    id. Phil. 13, 2, 3:

    senatūs (equites),

    Liv. 42, 61, 5:

    exiguum militum,

    id. 6, 12:

    hostilis exercitus (Hispania),

    Flor. 2, 6, 38:

    ducum,

    Curt. 8, 6, 6: dulce hilaritatis (vinum), Varr. ap. Non. 28, 22:

    scelerum omnium (Bacchanalia),

    Liv. 39 epit.:

    omnium malorum,

    App. Mag. 74, p. 321, 30:

    rixarum,

    Hier. Ep. 27, 2:

    repudii,

    id. in Helv. 20.

    Lewis & Short latin dictionary > seminarius

  • 112 sollicito

    sollĭcĭto ( sōlĭ-), āvi, ātum, 1, v. a. [sollicitus], to disturb, stir, agitate, move; to distress, harass, make uneasy, vex, solicit, tempt, seduce, attract, induce.
    I.
    Lit., to stir, put in lively motion, move violently, disturb, shake, exercise ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Histri tela manu jacientes sollicitabant, Enn. ap. Macr. S. 6, 3 (Ann. v. 438 Vahl.): myropolas omnes sollicito;

    ubicumque unguentum est, ungor,

    keep them busy, Plaut. Cas. 2, 3, 10:

    nec fas esse, quod sit fundatum perpetuo aevo, sollicitare suis.. ex sedibus,

    Lucr. 5, 162:

    pinnisque repente sollicitant divum nocturno tempore lucos,

    id. 4, 1008; 2, 965: teneram ferro sollicitavit humum, stirred, i. e. by the plough, Tib. 1, 7, 30; so,

    tellurem,

    Verg. G. 2, 418:

    herbae, Quas tellus, nullo sollicitante (i. e. eam) dabat,

    Ov. F. 4, 396:

    remis freta,

    Verg. G. 2, 503:

    spicula dextrā,

    id. A. 12, 404:

    totum tremoribus orbem,

    Ov. M. 6, 699:

    stamina docto Pollice, pregn.,

    excite by handling, id. ib. 11, 169 (v. II. B. 1. infra):

    stomachum vomitu, alvum purgatione,

    to move, Cels. 1 praef. fin.: mox, velut aurā sollicitante, provecti longius, as if a breeze were moving us on, Quint. 12, prooem. 2:

    hic (spiritus naturae), quamdiu non... pellitur, jacet innoxius... ubi illum extrinsecus superveniens causa sollicitat, compellitque et in artum agit, etc.,

    stirs up, Sen. Q. N. 6, 18, 2:

    sollicitavit aquas remis,

    Claud. Rapt. Pros. 1, 2:

    lucus, qui primus anhelis sollicitatur equis,

    id. Idyll. 1, 3:

    seu remige Medo sollicitatur Athos,

    id. Ruf. 1, 336:

    Maenalias feras,

    to hunt, Ov. Am. 1, 7, 14:

    ne salebris sollicitentur apes,

    Col. 9, 8, 3.—Of a river:

    cum Danubius non jam radices nec media montium stringit, sed juga ipsa sollicitat,

    Sen. Q. N. 3, 27, 9.—In mal. part., Ov. Am. 3, 7, 74; Mart. 11, 22, 4; 11, 46, 4; Petr. 20, 2.—
    B.
    To produce by stirring, excite, cause to come forth, to arouse, draw out (rare): radices in ipsā arbore sollicitando, by starting roots from the tree (cf. the context), Plin. 17, 13, 21, § 98; cf.:

    sollicitatur id in nobis quod diximus ante semen,

    Lucr. 4, 1037.—
    II.
    Trop., = sollicitum facere.
    A.
    With the notion of distress, to cause distress, anxiety, uneasiness, to distress, disturb.
    1.
    Of the body (very rare and poet.):

    mala copia Aegrum sollicitat stomachum,

    distresses, Hor. S. 2, 2, 43. —
    2.
    Of the mind; constr. with acc. of person, with animum, etc.
    (α).
    To fill with apprehension, cause fear, suspense of the mind, and anxiety for the future; and pass., = sollicitum esse, to be distressed, to torment one's self:

    nunc ibo ut visam, estne id aurum ut condidi, quod me sollicitat miserum plurimis modis,

    Plaut. Aul. 1, 1, 26: certo scio, non ut Flamininum sollicitari te, Tite, sic noctesque diesque, Enn. ap. Cic. Sen. 1, 1:

    jamdudum equidem sentio, suspicio quae te sollicitet,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 50:

    sicine me atque illam operā tuā nunc miseros sollicitarier?

    Ter. And. 4, 2, 6: egon' id timeo? Ph. Quid te ergo aliud sollicitat? id. Eun. 1, 2, 82; so id. Heaut. 2, 3, 10:

    aut quid sit id quod sollicitere ad hunc modum?

    id. Hec. 4, 4, 54:

    me autem jam et mare istuc et terra sollicitat,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 1:

    an dubitas quin ea me cura (pro genero et filio) vehementissime sollicitet?

    id. Fam. 2, 16, 5:

    multa sunt quae me sollicitant anguntque,

    id. Att. 1, 18, 1:

    ne cujus metu sollicitaret animos sociorum,

    Liv. 45, 28 med.:

    cum Scipionem exspectatio successoris sollicitaret,

    id. 30, 36 fin.:

    desiderantem quod satis est neque Tumultuosum sollicitat mare, Nec, etc.,

    Hor. C. 3, 1, 26; cf. Mart. 7, 54, 2.—With de:

    de posteris nostris et de illā immortalitate rei publicae sollicitor, quae, etc.,

    Cic. Rep. 3, 29, 41.— Hence, like verbs of fearing, with ne, that ( lest):

    et Quibus nunc sollicitor rebus! ne aut ille alserit, Aut uspiam ceciderit, etc.,

    Ter. Ad. 1, 1, 11:

    sollicitari se simulans, ne in ejus perniciem conspirarent,

    Amm. 14, 7, 9.—Also with quod, like verbs of emotion:

    me illa cura sollicitat angitque vehementer, quod... nihil a te, nihil ex istis locis... affluxit,

    Cic. Q. Fr. 3, 3, 1.—
    (β).
    More rarely, to grieve, afflict, make wretched:

    istuc facinus quod tuom sollicitat animum, id ego feci,

    Plaut. Aul. 4, 10, 8:

    sed erile scelus me sollicitat,

    id. Rud. 1, 3, 19: cur meam senectutem hujus sollicito amentiā? why do I make my old age miserable by, etc., Ter. And. 5, 3, 16:

    haec cura (ob miserum statum rei publicae) sollicitat et hunc meum socium,

    Cic. Brut. 97, 331.—With subject-clause:

    nihil me magis sollicitat quam... non me ridere tecum,

    Cic. Fam. 2, 12, 1.—
    (γ).
    To disturb the rest or repose of a person or community, to trouble, harass, = perturbare:

    quid me quaeris? quid laboras? quid hunc sollicitas?

    Plaut. Ep. 5, 2, 15; so,

    quae roget, ne se sollicitare velis,

    Ov. A. A. 1, 484:

    temeritas et libido et ignavia semper animum excruciant, et semper sollicitant,

    Cic. Fin. 1, 16, 50:

    anxitudo, prona ad luctum et maerens, semperque ipsa se sollicitans,

    id. Rep. Fragm. 2, 41, 68:

    quoniam rebellando saepius nos sollicitant,

    Liv. 8, 13, 13:

    finitimi populi, qui castra, non urbem positam in medio ad sollicitandam omnium pacem crediderant,

    to disturb the peace, id. 1, 21, 2:

    unde neque ille sollicitare quietae civitatis statum possit,

    id. 21, 10, 12; so,

    pacem,

    id. 34, 16 fin.:

    ira Jovis sollicitati prava religione,

    id. 1, 31, 8:

    ea cura quietos (deos) sollicitat,

    Verg. A. 4, 380:

    alium ambitio numquam quieta sollicitat,

    Sen. Cons. Polyb. 4 (23), 2:

    eum non metus sollicitabit,

    id. ib. 9 (28), 4: (voluptas) licet alia ex aliis admoveat, quibus totos partesque nostri sollicitet, id. Vit. Beat. 5, 4:

    et magnum bello sollicitare Jovem,

    Ov. F. 5, 40:

    sollicitatque feros non aequis viribus hostes,

    Luc. 4, 665:

    ut me nutricibus, me aviae educanti, me omnibus qui sollicitare illas aetates solent, praeferret,

    Quint. 6, prooem. § 8: sollicitare manes, to disturb the dead by mentioning their names:

    parce, precor, manes sollicitare meos,

    Ov. Tr. 3, 11, 32; cf.:

    cur ad mentionem defunctorum testamur, memoriam eorum a nobis non sollicitari?

    Plin. 28, 2, 5, § 23.—Hence, pregn.:

    sollicito manes,

    I disturb the dead, Ov. M. 6, 699:

    sollicitare umbras = ciere, citare, in necromancy,

    Manil. 1, 93.—
    B.
    Without the idea of distress or uneasiness.
    1.
    To stir, rouse, excite, incite ( poet. and in post-Aug. prose):

    unicus est de quo sollicitamur honor,

    Ov. F. 6, 10, 76:

    sollicitatque deas,

    id. M. 4, 473:

    vanis maritum sollicitat precibus,

    id. ib. 9, 683:

    quoque Musarum studium a nocte silenti Sollicitare solet, Claud. VI. Cons. Hon. praef. 12: cupidinem lentum sollicitas,

    Hor. C. 4, 13, 6:

    labris quae poterant ipsum sollicitare Jovem,

    Mart. 66, 16:

    me nova sollicitat, me tangit serior aetas,

    Ov. Am. 2, 4, 45:

    deinde (luxuria) frugalitatem professos sollicitat,

    Sen. Ep. 56, 10.—Hence,
    2.
    To attract, to tempt, to invite ( poet. and in post-Aug. prose):

    si quis dotatam uxorem habet, eum hominem sollicitat sopor,

    Plaut. Most. 3, 2, 15 Lorenz:

    nullum sollicitant haec, Flacce, toreumata canem,

    Mart. 12, 74, 5:

    cum, mira specie, feminarum sollicitaret oculos,

    Val. Max. 4, 5, 1 ext.:

    non deest forma quae sollicitet oculos,

    Sen. Ep. 88, 7:

    in his (praediis venalibus) me multa sollicitant,

    Plin. Ep. 3, 19, 1:

    quibuscum delinimentis potest animos omnium sollicitat,

    Just. 21, 1, 5:

    omni studio sollicitatum spe regni,

    id. 8, 3, 8:

    in Graeciam Philippus cum venisset, sollicitatus paucarum civitatum direptione (i. e. spe diripiendi),

    id. 9, 1:

    sollicitati praeda,

    id. 23, 1, 10; 2, 13 fin.:

    te plaga lucida caeli... sollicitet,

    Stat. Th. 1, 27:

    magno praemio sollicitatus,

    bribed, Front. Strat. 3, 6, 4.—So, to attract the attention, occupy the mind:

    ut vix umquam ita sollicitari partibus earum debeamus ut non et summae meminerimus,

    Quint. 11, 3, 151.—
    III.
    Transf., to incite one to do something.
    A. 1.
    Absol.:

    servum sollicitare verbis, spe promissisque corrumpere, contra dominum armare,

    Cic. Deiot. 11, 30:

    non sollicitabit rursus agrarios?

    id. Phil. 7, 6, 18:

    sollicitant homines imperitos Saxo et Cafo,

    id. ib. 10, 10, 22: necare eandem voluit: quaesivit venenum;

    sollicitavit quos potuit,

    id. Cael. 13, 31:

    Milo... quos ex aere alieno laborare arbitrabatur, sollicitabat,

    Caes. B. C. 3, 22: quos ingenti pecuniae spe sollicitaverant vestri (sc. to murder Philip), Curt. 4, 1, 12:

    ipsam ingentibus sollicitare datis,

    Ov. M. 6, 463:

    pretio sperare sollicitari animos egentium,

    Cic. Cat. 4, 8, 17; Liv. 2, 42, 6; Nep. Paus. 3, 6.—So esp. milit. t. t.,= temptare (freq. in the historians), to strive to win over, tempt, instigate, incite to defection, attack, etc.:

    ad sollicitandas civitates,

    Caes. B. G. 7, 63:

    Germanos Transrhenanos sollicitare dicebantur,

    id. ib. 5, 2; so id. B. C. 3, 21; id. B. G. 5, 55; 6, 2; 7, 53;

    7, 54: servitia urbana sollicitare,

    Sall. C. 24 fin.:

    nobilissimos Hispanos in Italiam ad sollicitandos populares... miserunt,

    Liv. 24, 49, 8:

    vicinos populos haud ambigue sollicitari,

    id. 8, 23, 2:

    ad continendas urbes, quas illinc Eumenes, hinc Romani sollicitabant,

    id. 37, 8, 5:

    num sollicitati animi sociorum ab rege Perseo essent,

    id. 42, 19 fin.:

    omnes sollicitatos legationibus Persei, sed egregie in fide permanere,

    id. 42, 26 fin.; so,

    diu,

    id. 31, 5, 8; 40, 57, 2; 41, 23, 7;

    45, 35, 8: interim qui Persas sollicitarent mittuntur,

    Curt. 5, 10, 9; Suet. Oth. 5; id. Ner. 13; id. Tit. 9; Nep. Paus. 3, 6.—
    2.
    With ad and acc.:

    in servis ad hospitem necandum sollicitatis,

    Cic. Cael. 21, 51:

    servum ad venenum dandum,

    id. Clu. 16, 47:

    opifices et servitia ad Lentulum eripiendum,

    Sall. C. 50, 1:

    qui ultro ad transeundum hostes vocabant sollicitabantque,

    Liv. 25, 15, 5.—After in:

    cum milites ad proditionem, amicos ad perniciem meam pecunia sollicitet,

    Curt. 4, 11, 1.—
    3.
    With ut: civitates sollicitant [p. 1722] ut in libertate permanere vellent, Caes. B. G. 3, 8:

    se sollicitatum esse ut regnare vellet,

    Cic. Fam. 15, 2, 6:

    missis ad accolas Histri, ut in Italiam irrumperent sollicitandos, Liv 39, 35: Darei litterae quibus Graeci milites sollicitabantur ut regem interficerent,

    Curt. 4, 10, 16.—
    4.
    With gen., gerund., and causa:

    comperi legatos Allobrogum tumultus Gallici excitandi causa a P. Lentulo esse sollicitatos,

    Cic. Cat. 3, 2, 4.—
    5.
    With in and acc. (post-class.;

    the prevailing constr. in Just.): amicum in adulterium uxoris sollicitatum,

    Just. 1, 7, 18:

    Alexander in Italiam sollicitatus,

    urgently invited, id. 12, 2, 1:

    Iones sollicitare in partes suas statuit,

    id. 2, 12, 1:

    qui Peloponnenses in societatem armorum sollicitaret,

    id. 13, 5; so id. 13, 5, 10; 32, 4, 1; 29, 4, 5. —
    6.
    With acc. of abstract objects ( poet.):

    nuptae sollicitare fidem (= nuptam sollicitare ad fidem violandam),

    to make attempts against, Ov. H. 16 (17), 4; cf. id. Am. 3, 1, 50; id. M. 6, 463; 7, 721; id. P. 3, 3, 50.—
    B.
    In gen., without implying an evil purpose, to induce, incite, stimulate, solicit, urge, invite, exhort, move ( poet. and in postAug. prose):

    antequam est ad hoc opus (historiam scribendi) sollicitatus,

    induced to undertake this work, Quint. 10, 1, 74:

    quae Hecubae maritum posset ad Hectoreos sollicitare rogos,

    Mart. 6, 7, 4:

    cum, sollicitatus ex urbe Roma (a Mithridate), praecepta pro se mitteret,

    Plin. 25, 2, 3, § 6:

    sollicitandi (parentes) ad hunc laborem erant,

    it was necessary to give inducements to the parents to undertake this labor, Sen. Ben. 3, 11, 1:

    cum juventutem ad imitationem sui sollicitaret,

    id. Cons. Helv. 10, 10:

    alios Orientis regis ut idem postularent sollicitare temptavit,

    Suet. Dom. 2:

    juvenum... corpora nunc pretio, nunc ille hortantibus ardens sollicitat dictis,

    Stat. Th. 2, 485:

    sollicitat tunc ampla viros ad praemia cursu celeres,

    id. ib. 6, 550:

    ut per praecones susceptores sollicitarent,

    Just. 8, 3, 8:

    Alexander in Italiam a Tarentinis sollicitatus,

    id. 12, 2, 1:

    avaritia sollicitatus (= permotus),

    id. 32, 2, 1:

    sollicitatoque juvene ad colloquium,

    allured him to the conference, id. 38, 1, 9:

    hoc maxime sollicitatus ad amicitiam,

    Plin. 6, 22, 24, § 85:

    serpentes sollicitant ad se avis,

    id. 8, 23, 35, § 85:

    hyaena ad sollicitandos canes,

    id. 8, 30, 44, § 106:

    velut vacua possessione sollicitatus,

    Just. 31, 3, 2:

    remansit in caelibatu, neque sollicitari ulla condicione amplius potuit (i. e. ad uxorem ducendam),

    Suet. Galb. 5:

    quod me, tamquam tirunculum, sollicitavit ad emendum (signum),

    Plin. Ep. 3, 6, 4:

    ut ex copia studiosorum circumspicias praeceptores quos sollicitare possimus (sc. ut huc veniant),

    id. 4, 13, 11.—With inf. ( poet.):

    finemque expromere rerum sollicitat superos,

    urgently implores to disclose the issue, Luc. 5, 69:

    cum rapiant mala facta bonos... sollicitor nullos esse putare deos,

    Ov. Am. 3, 8, 36; cf.:

    sollicitat spatium decurrere amoris,

    Lucr. 4, 1196.—With ne:

    maritum sollicitat precibus, ne spem sibi ponat in arte,

    Ov. M. 9, 683.

    Lewis & Short latin dictionary > sollicito

  • 113 statim

    stătim (a scanned long, Avien. Arat. 397; Alcim. 2, 180), adv. [sto].
    I.
    Firmly, steadily, steadfastly, unyieldingly (so only ante-class.):

    nemo recedit loco, quin statim rem gerat,

    Plaut. Am. 1, 1, 84; so, qui rem cum Achivis gesserunt statim, Enn. ap. Non. 393, 14 (Trag. v. 39 Vahl.); cf.:

    statim stant signa,

    Plaut. Am. 1, 1, 120: vectigalia legerunt vestra et servantur statim, steadily, regularly, Att. ap. Charis. p. 195 P. (statute et ordinate, Charis.); cf.:

    ex his praediis talenta argenti bina capiebat statim,

    Ter. Phorm. 5, 3, 7: delaborat cum statim puer, constantly, Afran. ap. Non. 393, 16. —
    II.
    Like our on the spot, i. q. forthwith, straightway, at once, immediately, instantly (the predom. signif. of the word;

    syn.: continuo, confestim, extemplo),

    Plaut. Ep. 4, 1, 40:

    Publicola lege illā perlatā statim secures de fascibus demi jussit,

    Cic. Rep. 2, 31, 55:

    de se ter sortibus consultum dicebat, utrum igni statim necaretur, an in aliud tempus reservaretur,

    Caes. B. G. 1, 53 fin.:

    statim dimittere,

    Cic. Or. 59, 200:

    qui discedere animum censent, alii statim dissipari, alii diu permanere,

    id. Tusc. 1, 9, 18:

    ut statim alienatio disjunctioque facienda sit,

    id. Lael. 21, 76:

    postremos in agmine temptare ac statim in collis regredi,

    Sall. J. 55, 8:

    principio anni statim res turbulentae,

    Liv. 3, 22, 2; cf. id. 4, 53, 9:

    statim ac sine morā,

    Flor. 2, 2; Tac. A. 6, 3; Suet. Calig. 1.—
    (β).
    With ut, simul ac, atque, quam, or cum, immediately after, as soon as, etc.:

    litteras scripsi horā decimā, statim, ut tuas legeram,

    Cic. Att. 2, 12, 3:

    statim, ut dici (res) coepta est,

    id. de Or. 2, 77, 313:

    ut heri me salutavit, statim Romam profectus est,

    id. Att. 12, 18, 1; id. Fam. 2, 13, 2:

    dicebat, statim se iturum, simul ac ludorum apparatum iis tradidisset,

    id. Att. 15, 12, 1:

    proconsul ubique proconsularia insignia habet statim atque Urbem egressus est,

    Dig. 1, 16, 1:

    proconsules, statim quam Urbem egressi fuerint, habent jurisdictionem,

    ib. 1, 16, 2:

    semen statim cum spargitur, obruendum est,

    Pall. Apr. 3, 3.—
    (γ).
    With abl. absol.:

    hoc sum aggressus statim Catone absoluto,

    Cic. Or. 10, 35:

    hostium navibus captis statim ex classe copias suas eduxit,

    Nep. Cim. 2, 3.—
    (δ).
    With ab and abl.:

    statim a primā luce,

    Col. 11, 1, 17:

    a primā statim maturitate,

    Plin. 18, 7, 18, § 80:

    rami paene statim ab radice modici,

    id. 16, 10, 18, § 41.—
    (ε).
    With post:

    exercitationes campestres statim post civilia bella omisit,

    Suet. Aug. 83:

    statim post putationem,

    Pall. Febr. 15 fin.
    * B.
    Rarely for recenter, modo, recently, newly, just:

    ventriculus vervecis statim occisi,

    Pall. 1, 35, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > statim

  • 114 subtilia

    subtīlis, e, adj. [sub-tela; and therefore, prop., woven fine; hence], fine, not thick or coarse, thin, slender, minute (syn. tenuis).
    I.
    Lit. (mostly poet. and in postAug. prose;

    not in Cic.): quae vulgo volitant subtili praedita filo,

    Lucr. 4, 88:

    ventus subtili corpore tenuis,

    id. 4, 901; cf. id. 3, 195; Cat. 54, 3:

    acies gladii,

    Sen. Ep. 76, 14:

    farina,

    Plin. 18, 7, 14, § 74:

    mitra,

    Cat. 64, 63:

    ignis,

    Lucr. 6, 225:

    subtilia et minuta primordia rerum,

    id. 4, 122; 4, 114.— Subst.: subtīlĭa, ĭum, n. plur., fine goods or stuffs, Vulg. Isa. 19, 9:

    indui te subtilibus,

    id. Ezech. 16, 10.— Comp.:

    harundo,

    Plin. 16, 36, 66, § 168:

    semen raporum,

    id. 18, 13, 34, § 129.— Sup.:

    sucus subtilissimus,

    Plin. 11, 5, 4, § 11.—
    B.
    Transf., of the senses, fine, nice, acute, delicate, exqui site (rare):

    palatum,

    Hor. S. 2, 8, 38:

    subtilior gula,

    Col. 8, 16, 4.—
    II.
    Trop., fine, nice, precise, exact, accurate, keen, subtle (class.; syn.: elegans, concinnus).
    A.
    In gen.:

    sollers subtilisque descriptio,

    Cic. N. D. 2, 47, 121:

    definitio,

    id. de Or. 1, 23, 109:

    observatio,

    Plin. 18, 13, 35, § 132:

    sententia,

    id. 18, 17, 46, § 165:

    argumentatio,

    id. 2, 108, 112, § 247:

    quaestio,

    id. 11, 16, 16, § 46:

    Graecia,

    Manil. 4, 718.— Comp.:

    reliquae (epistulae) subtiliores erunt,

    more particular, Cic. Att. 5, 14, 3.— Sup.:

    quae (curatio manus) inter subtilissimas haberi potest,

    Cels. 7, 7, 13:

    inventum,

    Plin. 31, 3, 23, § 40:

    Democritus, subtilissimus antiquorum,

    Sen. Q. N. 7, 3, 2.—
    2.
    Transf., of taste or judgment, fine, keen, delicate, exquisite (syn.:

    sagax, acutus): judicium,

    Cic. Fam. 15, 6, 1; Hor. Ep. 2, 1, 242; cf.:

    subtilis veterum judex,

    id. S. 2, 7, 101:

    sapiens subtilisque lector,

    Plin. Ep. 4, 14, 7:

    vir subtilis, dispositus, acer, disertus,

    id. ib. 2, 11, 17; 4, 17, 4.—
    B.
    In partic., in rhet., of speech or of the speaker, plain, simple, unadorned (syn. simplex):

    genus dicendi,

    Cic. Or. 21, 69; cf.:

    acutissimum et subtilissimum dicendi genus,

    id. de Or. 2, 23, 98:

    oratio,

    id. Or. 5, 20; cf. id. ib. 23, 78:

    Stoicorum non ignoras, quam sit subtile vel spinosum potius dicendi genus,

    id. Fin. 3, 1, 3: subtile quod ischnon vocant, Quint. 12, 10, 58:

    disputator,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    quis illo (Catone) in docendo edisserendoque subtilior?

    id. Brut. 17, 65:

    oratione limatus atque subtilis,

    id. de Or. 1, 39, 180; cf. id. de Or. 3, 8, 31: Lysias subtilis scriptor atque [p. 1785] elegans, id. Brut. 9, 35; Quint. 10, 1, 78:

    praeceptor,

    id. 1, 4, 25; 12, 10, 51.—Hence, adv.: subtīlĭter, finely, minutely.
    1.
    Lit.:

    subtiliter insinuatus ad parvas partes aër,

    Lucr. 6, 1031:

    conexae res,

    closely, intimately, id. 3, 739:

    dividere aliquid,

    Plin. 5, 12, 13, § 67:

    fodere,

    lightly, superficially, Pall. Febr. 21 fin.
    2.
    Trop., finely, acutely, minutely, accurately, subtly.
    a.
    In gen.:

    subtiliter judicare,

    finely, acutely, Cic. Verr. 2, 4, 57, § 127:

    de re publicā quid ego tibi subtiliter? tota periit,

    minutely, particularly, id. Att. 2, 21, 1; cf.:

    haec ad te scribam alias subtilius,

    id. ib. 1, 13, 4:

    subtiliter exsequi numerum,

    Liv. 3, 5:

    de aliquā re subtiliter disserere,

    Cic. Fl. 17, 41:

    aliquid persequi,

    id. de Or. 1, 21, 98; cf.:

    id persequar subtilius,

    id. Rep. 2, 23, 42:

    subtilius haec disserunt,

    id. Lael. 5, 18:

    subtilius ista quaerunt,

    id. ib. 2, 7 et saep. —
    b.
    In partic., in rhet., plainly, simply, without ornament:

    humilia subtiliter et magna graviter et mediocria temperate dicere,

    Cic. Or. 29, 100:

    versute et subtiliter dicere,

    id. ib. 7, 22:

    privatas causas agere subtilius: capitis aut famae ornatius,

    id. Fam. 9, 21, 1:

    magnifice an subtiliter dicere,

    Quint. 8, 3, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > subtilia

  • 115 subtilis

    subtīlis, e, adj. [sub-tela; and therefore, prop., woven fine; hence], fine, not thick or coarse, thin, slender, minute (syn. tenuis).
    I.
    Lit. (mostly poet. and in postAug. prose;

    not in Cic.): quae vulgo volitant subtili praedita filo,

    Lucr. 4, 88:

    ventus subtili corpore tenuis,

    id. 4, 901; cf. id. 3, 195; Cat. 54, 3:

    acies gladii,

    Sen. Ep. 76, 14:

    farina,

    Plin. 18, 7, 14, § 74:

    mitra,

    Cat. 64, 63:

    ignis,

    Lucr. 6, 225:

    subtilia et minuta primordia rerum,

    id. 4, 122; 4, 114.— Subst.: subtīlĭa, ĭum, n. plur., fine goods or stuffs, Vulg. Isa. 19, 9:

    indui te subtilibus,

    id. Ezech. 16, 10.— Comp.:

    harundo,

    Plin. 16, 36, 66, § 168:

    semen raporum,

    id. 18, 13, 34, § 129.— Sup.:

    sucus subtilissimus,

    Plin. 11, 5, 4, § 11.—
    B.
    Transf., of the senses, fine, nice, acute, delicate, exqui site (rare):

    palatum,

    Hor. S. 2, 8, 38:

    subtilior gula,

    Col. 8, 16, 4.—
    II.
    Trop., fine, nice, precise, exact, accurate, keen, subtle (class.; syn.: elegans, concinnus).
    A.
    In gen.:

    sollers subtilisque descriptio,

    Cic. N. D. 2, 47, 121:

    definitio,

    id. de Or. 1, 23, 109:

    observatio,

    Plin. 18, 13, 35, § 132:

    sententia,

    id. 18, 17, 46, § 165:

    argumentatio,

    id. 2, 108, 112, § 247:

    quaestio,

    id. 11, 16, 16, § 46:

    Graecia,

    Manil. 4, 718.— Comp.:

    reliquae (epistulae) subtiliores erunt,

    more particular, Cic. Att. 5, 14, 3.— Sup.:

    quae (curatio manus) inter subtilissimas haberi potest,

    Cels. 7, 7, 13:

    inventum,

    Plin. 31, 3, 23, § 40:

    Democritus, subtilissimus antiquorum,

    Sen. Q. N. 7, 3, 2.—
    2.
    Transf., of taste or judgment, fine, keen, delicate, exquisite (syn.:

    sagax, acutus): judicium,

    Cic. Fam. 15, 6, 1; Hor. Ep. 2, 1, 242; cf.:

    subtilis veterum judex,

    id. S. 2, 7, 101:

    sapiens subtilisque lector,

    Plin. Ep. 4, 14, 7:

    vir subtilis, dispositus, acer, disertus,

    id. ib. 2, 11, 17; 4, 17, 4.—
    B.
    In partic., in rhet., of speech or of the speaker, plain, simple, unadorned (syn. simplex):

    genus dicendi,

    Cic. Or. 21, 69; cf.:

    acutissimum et subtilissimum dicendi genus,

    id. de Or. 2, 23, 98:

    oratio,

    id. Or. 5, 20; cf. id. ib. 23, 78:

    Stoicorum non ignoras, quam sit subtile vel spinosum potius dicendi genus,

    id. Fin. 3, 1, 3: subtile quod ischnon vocant, Quint. 12, 10, 58:

    disputator,

    Cic. Off. 1, 1, 3:

    quis illo (Catone) in docendo edisserendoque subtilior?

    id. Brut. 17, 65:

    oratione limatus atque subtilis,

    id. de Or. 1, 39, 180; cf. id. de Or. 3, 8, 31: Lysias subtilis scriptor atque [p. 1785] elegans, id. Brut. 9, 35; Quint. 10, 1, 78:

    praeceptor,

    id. 1, 4, 25; 12, 10, 51.—Hence, adv.: subtīlĭter, finely, minutely.
    1.
    Lit.:

    subtiliter insinuatus ad parvas partes aër,

    Lucr. 6, 1031:

    conexae res,

    closely, intimately, id. 3, 739:

    dividere aliquid,

    Plin. 5, 12, 13, § 67:

    fodere,

    lightly, superficially, Pall. Febr. 21 fin.
    2.
    Trop., finely, acutely, minutely, accurately, subtly.
    a.
    In gen.:

    subtiliter judicare,

    finely, acutely, Cic. Verr. 2, 4, 57, § 127:

    de re publicā quid ego tibi subtiliter? tota periit,

    minutely, particularly, id. Att. 2, 21, 1; cf.:

    haec ad te scribam alias subtilius,

    id. ib. 1, 13, 4:

    subtiliter exsequi numerum,

    Liv. 3, 5:

    de aliquā re subtiliter disserere,

    Cic. Fl. 17, 41:

    aliquid persequi,

    id. de Or. 1, 21, 98; cf.:

    id persequar subtilius,

    id. Rep. 2, 23, 42:

    subtilius haec disserunt,

    id. Lael. 5, 18:

    subtilius ista quaerunt,

    id. ib. 2, 7 et saep. —
    b.
    In partic., in rhet., plainly, simply, without ornament:

    humilia subtiliter et magna graviter et mediocria temperate dicere,

    Cic. Or. 29, 100:

    versute et subtiliter dicere,

    id. ib. 7, 22:

    privatas causas agere subtilius: capitis aut famae ornatius,

    id. Fam. 9, 21, 1:

    magnifice an subtiliter dicere,

    Quint. 8, 3, 40.

    Lewis & Short latin dictionary > subtilis

  • 116 Thusci

    Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,
    A.
    Tuscĭa, ae, f., Etruria, the Etruscan territory, Eutr. 3, 9; 7, 3; Flor. 1, 5, 5.—
    B.
    Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:

    mare,

    Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:

    aequora,

    id. C. 4, 4, 54:

    pelagus,

    Mel. 2, 5, 1:

    sinus,

    Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.

    flumen,

    id. M. 14, 615:

    alveus,

    Hor. C. 3, 7, 28:

    tragoediae,

    Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:

    sacra, Col. poët. 10, 341: dux,

    i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:

    eques,

    i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:

    cadi,

    Tuscan wine, id. 13, 118, 2:

    semen zea,

    Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:

    vicus,

    a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;

    hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,

    Plaut. Cist. 2, 3, 20.—
    C.
    Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:

    dispositiones,

    of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin.
    D.
    Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:

    impluvium,

    in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:

    signa,

    id. 34, 7, 16, § 33:

    Apollo,

    id. 34, 7, 18, § 43:

    statuae,

    Quint. 12, 10, 1. —
    E.
    Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci).

    Lewis & Short latin dictionary > Thusci

  • 117 turgesco

    turgesco, ĕre, v. inch. n. [turgeo], to begin to swell, to swell up, swell.
    I.
    Lit.:

    ne aqua in eorum corpore turgescat,

    Varr. R. R. 8, 9, 13:

    hoc (umore) aetas illa (puerilis) turgescit,

    Quint. 11, 3, 28:

    prima Ceres docuit turgescere semen in agris,

    Ov. Am. 3, 10, 11:

    brassica valido caule, Col. poët. 10, 325: virgulta,

    Plin. 8, 50, 76, § 200: hic satur irriguo mavult turgescere somno, i. e. to grow fat or stout, Pers. 5, 56:

    bullatis nugis Pagina turgescit,

    i. e. is full, id. 5, 18.—
    II.
    Trop.
    A.
    To swell with passion:

    sapientis animus numquam turgescit, numquam tumet,

    Cic. Tusc. 3, 9, 19: cor turgescit tristibus iris, id. poët. id. ib. 3, 9, 18:

    turgescit vitrea bilis,

    Pers. 3, 8.—
    B.
    Of speech, to be inflated, turgid:

    genus dicendi, quod immodico tumore turgescit,

    Quint. 12, 10, 73.

    Lewis & Short latin dictionary > turgesco

  • 118 Tuscanicus

    Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,
    A.
    Tuscĭa, ae, f., Etruria, the Etruscan territory, Eutr. 3, 9; 7, 3; Flor. 1, 5, 5.—
    B.
    Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:

    mare,

    Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:

    aequora,

    id. C. 4, 4, 54:

    pelagus,

    Mel. 2, 5, 1:

    sinus,

    Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.

    flumen,

    id. M. 14, 615:

    alveus,

    Hor. C. 3, 7, 28:

    tragoediae,

    Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:

    sacra, Col. poët. 10, 341: dux,

    i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:

    eques,

    i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:

    cadi,

    Tuscan wine, id. 13, 118, 2:

    semen zea,

    Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:

    vicus,

    a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;

    hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,

    Plaut. Cist. 2, 3, 20.—
    C.
    Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:

    dispositiones,

    of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin.
    D.
    Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:

    impluvium,

    in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:

    signa,

    id. 34, 7, 16, § 33:

    Apollo,

    id. 34, 7, 18, § 43:

    statuae,

    Quint. 12, 10, 1. —
    E.
    Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci).

    Lewis & Short latin dictionary > Tuscanicus

  • 119 Tuscanus

    Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,
    A.
    Tuscĭa, ae, f., Etruria, the Etruscan territory, Eutr. 3, 9; 7, 3; Flor. 1, 5, 5.—
    B.
    Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:

    mare,

    Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:

    aequora,

    id. C. 4, 4, 54:

    pelagus,

    Mel. 2, 5, 1:

    sinus,

    Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.

    flumen,

    id. M. 14, 615:

    alveus,

    Hor. C. 3, 7, 28:

    tragoediae,

    Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:

    sacra, Col. poët. 10, 341: dux,

    i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:

    eques,

    i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:

    cadi,

    Tuscan wine, id. 13, 118, 2:

    semen zea,

    Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:

    vicus,

    a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;

    hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,

    Plaut. Cist. 2, 3, 20.—
    C.
    Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:

    dispositiones,

    of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin.
    D.
    Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:

    impluvium,

    in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:

    signa,

    id. 34, 7, 16, § 33:

    Apollo,

    id. 34, 7, 18, § 43:

    statuae,

    Quint. 12, 10, 1. —
    E.
    Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci).

    Lewis & Short latin dictionary > Tuscanus

  • 120 Tusci

    Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,
    A.
    Tuscĭa, ae, f., Etruria, the Etruscan territory, Eutr. 3, 9; 7, 3; Flor. 1, 5, 5.—
    B.
    Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:

    mare,

    Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:

    aequora,

    id. C. 4, 4, 54:

    pelagus,

    Mel. 2, 5, 1:

    sinus,

    Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.

    flumen,

    id. M. 14, 615:

    alveus,

    Hor. C. 3, 7, 28:

    tragoediae,

    Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:

    sacra, Col. poët. 10, 341: dux,

    i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:

    eques,

    i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:

    cadi,

    Tuscan wine, id. 13, 118, 2:

    semen zea,

    Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:

    vicus,

    a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;

    hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,

    Plaut. Cist. 2, 3, 20.—
    C.
    Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:

    dispositiones,

    of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin.
    D.
    Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:

    impluvium,

    in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:

    signa,

    id. 34, 7, 16, § 33:

    Apollo,

    id. 34, 7, 18, § 43:

    statuae,

    Quint. 12, 10, 1. —
    E.
    Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci).

    Lewis & Short latin dictionary > Tusci

См. также в других словарях:

  • Affaire du col Dyatlov — La tente telle qu elle a été trouvée le 26 février 1959 L affaire du col Dyatlov se solda par la mort de neuf skieurs/randonneurs dans le nord de l Oural (Russie), dans la nuit du 1er au 2 février 1959. Il a lieu sur le côté est du mont Kholat… …   Wikipédia en Français

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • Jersey cattle — For other uses, see Jersey (disambiguation). Jersey A Jersey cow in the western United States Country of origin Jersey Traits …   Wikipedia

  • Délétion de la spermatogenèse — Tendance au déclin continu de la spermatogénèse (dans les pays riches) Cliquer sur le triangle bleu pour l image suivante ou précédente …   Wikipédia en Français

  • October 2011 in sports — << October 2011 >> S M T W T …   Wikipedia

  • ДУША — [греч. ψυχή], вместе с телом образует состав человека (см. статьи Дихотомизм, Антропология), будучи при этом самостоятельным началом; Д. человека заключает образ Божий (по мнению одних отцов Церкви; по мнению других образ Божий заключен во всем… …   Православная энциклопедия

  • ВОПЛОЩЕНИЕ — [греч. ἐνσάρκωσις, лат. incarnatio], ключевое событие истории спасения, состоящее в том, что предвечное Слово (Логос), Сын Божий, Второе Лицо Пресв. Троицы, восприняло человеческую природу. Вера в факт В. служит основанием христ. исповедания… …   Православная энциклопедия

  • Spermiologie — La spermiologie est une branche de la médecine, plus particulièrement de la Biologie médicale, qui a pour but d analyser la quantité et la qualité du sperme et donc des spermatozoïdes. Spermatozoïdes humains en imagerie fausse couleur Elle se… …   Wikipédia en Français

  • Historia LGBT — Véase también: Cronología de la historia LGBT La Historia LGBT es la historia relativa a las lesbianas, gays, bisexuales y transexuales. Su estudio abarca las situaciones socio políticas que les afectaron en cada época, su cultura, sus costumbres …   Wikipedia Español

  • Janus — For other uses, see Janus (disambiguation). Bifrons redirects here. For other uses, see Bifrons (disambiguation). A statue representing Janus Bifrons in the Vatican Museums In ancient Roman religion and mythology, Janus is the god of beginnings… …   Wikipedia

  • Anexo:Falsos amigos — Los falsos amigos son palabras que, a pesar de tener significados diferentes, pueden escribirse o pronunciarse de una manera similar en dos o más idiomas. Lo anterior puede deberse tanto a distintas etimologías como a un cambio en el significado… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»