-
1 Tuscia
Tūscia, ae f. Vr, Fl, Eutr etc. = Etruria -
2 Tuscia
Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,A. B.Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:C.mare,
Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:aequora,
id. C. 4, 4, 54:pelagus,
Mel. 2, 5, 1:sinus,
Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.flumen,
id. M. 14, 615:alveus,
Hor. C. 3, 7, 28:tragoediae,
Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:sacra, Col. poët. 10, 341: dux,
i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:eques,
i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:cadi,
Tuscan wine, id. 13, 118, 2:semen zea,
Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:vicus,
a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,
Plaut. Cist. 2, 3, 20.—Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:D.dispositiones,
of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin. —Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:E.impluvium,
in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:signa,
id. 34, 7, 16, § 33:Apollo,
id. 34, 7, 18, § 43:statuae,
Quint. 12, 10, 1. —Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci). -
3 Thusci
Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,A. B.Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:C.mare,
Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:aequora,
id. C. 4, 4, 54:pelagus,
Mel. 2, 5, 1:sinus,
Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.flumen,
id. M. 14, 615:alveus,
Hor. C. 3, 7, 28:tragoediae,
Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:sacra, Col. poët. 10, 341: dux,
i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:eques,
i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:cadi,
Tuscan wine, id. 13, 118, 2:semen zea,
Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:vicus,
a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,
Plaut. Cist. 2, 3, 20.—Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:D.dispositiones,
of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin. —Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:E.impluvium,
in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:signa,
id. 34, 7, 16, § 33:Apollo,
id. 34, 7, 18, § 43:statuae,
Quint. 12, 10, 1. —Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci). -
4 Tuscanicus
Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,A. B.Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:C.mare,
Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:aequora,
id. C. 4, 4, 54:pelagus,
Mel. 2, 5, 1:sinus,
Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.flumen,
id. M. 14, 615:alveus,
Hor. C. 3, 7, 28:tragoediae,
Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:sacra, Col. poët. 10, 341: dux,
i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:eques,
i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:cadi,
Tuscan wine, id. 13, 118, 2:semen zea,
Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:vicus,
a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,
Plaut. Cist. 2, 3, 20.—Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:D.dispositiones,
of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin. —Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:E.impluvium,
in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:signa,
id. 34, 7, 16, § 33:Apollo,
id. 34, 7, 18, § 43:statuae,
Quint. 12, 10, 1. —Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci). -
5 Tuscanus
Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,A. B.Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:C.mare,
Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:aequora,
id. C. 4, 4, 54:pelagus,
Mel. 2, 5, 1:sinus,
Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.flumen,
id. M. 14, 615:alveus,
Hor. C. 3, 7, 28:tragoediae,
Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:sacra, Col. poët. 10, 341: dux,
i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:eques,
i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:cadi,
Tuscan wine, id. 13, 118, 2:semen zea,
Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:vicus,
a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,
Plaut. Cist. 2, 3, 20.—Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:D.dispositiones,
of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin. —Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:E.impluvium,
in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:signa,
id. 34, 7, 16, § 33:Apollo,
id. 34, 7, 18, § 43:statuae,
Quint. 12, 10, 1. —Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci). -
6 Tusci
Tusci or Thusci, ōrum, m., another name for Etrusci, the inhabitants of Etru [p. 1920] ria, the Tuscans, Etruscans, Etrurians, Mel. 2, 4, 2; Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7; 5, 45, 4; Cic. Div. 2, 51, 106 al.—Hence,A. B.Tuscus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan, Etruscan, Etrurian:C.mare,
Mel. 1, 3. 3 sq.; 2, 4, 1; 2, 7, 17; Plin. 3, 5, 8, § 50; Cic. de Or. 3, 19, 69; Liv. 5, 33, 7; Hor. Ep. 2, 1, 202 al.:aequora,
id. C. 4, 4, 54:pelagus,
Mel. 2, 5, 1:sinus,
Plin. 2, 88, 89, § 203: amnis, i. e. the Tiber, which flows through Etruria, Hor. S. 2, 2, 33; Ov. A. A. 3, 386; cf.flumen,
id. M. 14, 615:alveus,
Hor. C. 3, 7, 28:tragoediae,
Varr. L. L. 5, § 55 Müll.:sacra, Col. poët. 10, 341: dux,
i. e. Mezentius, Ov. F. 4, 884:eques,
i. e. Mœcenas, Mart. 8, 56, 9:cadi,
Tuscan wine, id. 13, 118, 2:semen zea,
Ov. Med. Fac. 65; Plin. 18, 8, 19, § 82:vicus,
a street in Rome inhabited by low people, especially by prostitutes, Varr. L. L. 5, § 46 Müll.; Liv. 2, 14, 9; Tac. A. 4, 65 fin.; Plaut. Curc. 4, 1, 21; Hor. S. 2, 3, 228 al.;hence, ex Tusco modo dotem corpore quaerere,
Plaut. Cist. 2, 3, 20.—Tuscānus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:D.dispositiones,
of the Tuscan style of architecture, Vitr. 4, 6 fin. —Tuscā-nĭcus, a, um, adj., of or belonging to the Tuscans, Tuscan:E.impluvium,
in the Tuscan style, Varr. L. L. 5, § 161 Müll.; cf. Vitr. 3, 2; 4, 7 fin.; Plin. 35, 12, 45, § 154; 36, 23, 56, § 178:signa,
id. 34, 7, 16, § 33:Apollo,
id. 34, 7, 18, § 43:statuae,
Quint. 12, 10, 1. —Tuscĭa, ae, f., the country of the Tuscans, Tuscia, Amm. 27, 3, 1 (but in Varr. L. L. 5, § 32, the correct read. is Tusci). -
7 Tusci [1]
1. Tūscī, ōrum, m., die Tusker, die Einwohner Etruriens, bestehend aus 12, später 15 nach den wichtigsten Stämmen benannten Völkerschaften, von denen jede ihren Vorsteher (Lukumo gen.) hatte: zeichneten sich aus durch Kunst (etrurische Vasen, Säulenordnung u. dgl.) und durch Weissagekunst (Auguren), verschwanden aber nach ihrer Unterjochung durch die Römer gänzlich aus der Geschichte, Varro LL. 5, 161. Varro sat. Men. 17. Mela 2, 4, 2 (2. § 60). Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7 u.a. Cic. de div. 2, 106. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 65 f.u. 94: meton. für das Gebiet der Tusker, Varro LL. 5, 32: in Tuscos in exsilium abiit, in das Gebiet der Tusker, Liv. 3, 13, 8. – Sing. Femin. Tusca, ae, f., die Tuskerin, Iuven. 6, 186. – Dav.: A) Tūscus, a, um, tuskisch, etrurisch, aquilex, Varro fr.: mare, Cic.: amnis, die Tiber, Verg. u. Plin.: so auch alveus, die Tiber, Hor.: dux, Mezentius, Ov.: eques, Mäcenas, der von etrurischen Königen abstammte, Mart.: cadi, tuskische Weine, Mart.: semen, Dinkel, Spelt, Ov.: vicus, eine Straße in Rom, Varro LL., Liv. u.a.; Wohnort der Seidenhändler, Mart., Aufenthalt liederlichen Gesindels, bes. der Buhldirnen, Plaut. u. Hor. – Plur. subst., Tuscī, ōrum, m. (sc. agri), ein Landgut des jüngeren Plinius, Plin. ep. 5, 6, 1 sqq. u.a. – Adv. Tūscē, tuskisch, Varro b. Gell. 2, 25, 8: dicere, Gell. 11, 7, 4. – B) Tūscia, ae, f., das Land der Tusker, Tuskien, Etrurien, Flor. 1, 5, 5. Tert. apol. 40. Eutr. 1, 11; 3, 9; 7, 3. Amm. 27, 3, 1. Corp. inscr. Lat. 10, 1125. Not. Tir. 85, 48 (von Serv. Verg. Aen. 10, 164 als ungebräuchlich verworfenes Wort; dah. Varro LL. 5, 32 Müller mit Recht Tusci liest, obgleich die Hdschrn. Tuscia haben). – C) Tūscānicus, a, um, tuskanisch, etrurisch, impluvium, Varro LL.: signa, Plin.: statuae, Quint.: dispositiones, Vitr. – subst., tūscānicae, ārum, f., tuskische Gefäße, von schmucker Form, beim Arvalendienste gebraucht, Act. fr. arv. ed. Henzen p. 43 u. dazu Henzen S. 44; vgl. Henzen Relatione sugli scavi al sacro bosco degli Arvali p. 47.
-
8 Tusci
1. Tūscī, ōrum, m., die Tusker, die Einwohner Etruriens, bestehend aus 12, später 15 nach den wichtigsten Stämmen benannten Völkerschaften, von denen jede ihren Vorsteher (Lukumo gen.) hatte: zeichneten sich aus durch Kunst (etrurische Vasen, Säulenordnung u. dgl.) und durch Weissagekunst (Auguren), verschwanden aber nach ihrer Unterjochung durch die Römer gänzlich aus der Geschichte, Varro LL. 5, 161. Varro sat. Men. 17. Mela 2, 4, 2 (2. § 60). Liv. 2, 51, 1; 5, 33, 7 u.a. Cic. de div. 2, 106. Vgl. Müller-Deecke Etrusker 1, 65 f.u. 94: meton. für das Gebiet der Tusker, Varro LL. 5, 32: in Tuscos in exsilium abiit, in das Gebiet der Tusker, Liv. 3, 13, 8. – Sing. Femin. Tusca, ae, f., die Tuskerin, Iuven. 6, 186. – Dav.: A) Tūscus, a, um, tuskisch, etrurisch, aquilex, Varro fr.: mare, Cic.: amnis, die Tiber, Verg. u. Plin.: so auch alveus, die Tiber, Hor.: dux, Mezentius, Ov.: eques, Mäcenas, der von etrurischen Königen abstammte, Mart.: cadi, tuskische Weine, Mart.: semen, Dinkel, Spelt, Ov.: vicus, eine Straße in Rom, Varro LL., Liv. u.a.; Wohnort der Seidenhändler, Mart., Aufenthalt liederlichen Gesindels, bes. der Buhldirnen, Plaut. u. Hor. – Plur. subst., Tuscī, ōrum, m. (sc. agri), ein Landgut des jüngeren Plinius, Plin. ep. 5, 6, 1 sqq. u.a. – Adv. Tūscē, tuskisch, Varro b. Gell. 2, 25, 8: dicere, Gell.————11, 7, 4. – B) Tūscia, ae, f., das Land der Tusker, Tuskien, Etrurien, Flor. 1, 5, 5. Tert. apol. 40. Eutr. 1, 11; 3, 9; 7, 3. Amm. 27, 3, 1. Corp. inscr. Lat. 10, 1125. Not. Tir. 85, 48 (von Serv. Verg. Aen. 10, 164 als ungebräuchlich verworfenes Wort; dah. Varro LL. 5, 32 Müller mit Recht Tusci liest, obgleich die Hdschrn. Tuscia haben). – C) Tūscānicus, a, um, tuskanisch, etrurisch, impluvium, Varro LL.: signa, Plin.: statuae, Quint.: dispositiones, Vitr. – subst., tūscānicae, ārum, f., tuskische Gefäße, von schmucker Form, beim Arvalendienste gebraucht, Act. fr. arv. ed. Henzen p. 43 u. dazu Henzen S. 44; vgl. Henzen Relatione sugli scavi al sacro bosco degli Arvali p. 47.————————2. Tūscī, s. Tuscus unter 1. Tusci. -
9 Etruria
Etrūria, ae f. (или Tuscia, у греков Tyrrhenia) -
10 lucmo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
11 lucmon
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
12 lucomo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
13 lucumo
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius). -
14 Lucumonius
lŭcŭmo or lŭcŏmo, and sync. luc-mo or lucmon, ōnis, m. [Etrusc. Lauchme], orig., one possessed, an inspired person: lucumones quidam homines ob insaniam dicti, quod loca ad quae venissent, infesta facerent, Paul. ex Fest. p. 120 Müll. —II.Transf.A.An appellation of the Etruscan princes and priests, like the Roman patricius:B.Tuscia duodecim Lucumones habuit, i. e. reges, quibus unus praeerat,
Serv. Verg. A. 8, 475, and 2, 278: Lucomedi a duce suo Lucomo dicti qui postea Lucereses appellati sunt, Paul. ex Fest. p. 120 Müll.; cf. Cic. Rep. 2, 9 Creuz.; Müll. ad loc.—Mistaken by the Romans for a proper name, it is given to the son of Demaratus of Corinth, afterwards Tarquinius Priscus, king of Rome:C.Anco regnante, Lucumo, vir impiger ac divitiis potens, Romam commigravit,
Liv. 1, 34, 1 sqq.:invexisse in Galliam vinum Arruntem Clusinum irā corruptae uxoris ab Lucumone,
id. 5, 33, 3; cf. Prop. 4 (5), 2, 51 (Müll. Lycomedius).—An Etrurian:D.prima galeritus posuit praetoria Lucmo,
Prop. 4 (5), 1, 29 (Lygmon, Müll.).—Lucumo Samius, for Pythagoras, Aus. Ep. 4, 68.— Hence, Lŭcŭmōnĭus, ii, m., an Etruscan, Prop. 4, 2, 51 dub. (5, 2, 51 Müll. Lycomedius).
См. также в других словарях:
Tuscia — era la denominación atribuida a la Etruria meridional luego del fin del dominio etrusco. El nombre designaba originalmente un territorio muy amplio, al que las vicisitudes históricas fueron repartiendo en tres áreas principales: La Tuscia Romana … Wikipedia Español
Tuscia — is a historical region of Italy that comprised the southern territories under Etruscan influence. While it later came to coincide with today’s province of Viterbo, it was originally much larger, including the whole Region of Tuscany, a great part … Wikipedia
Tuscia — Tuscia, s. Etruria … Herders Conversations-Lexikon
Tuscia — Tuszien auch Tuscien (italienisch / lateinisch = Tuscia) ist eine Landschaft in Mittelitalien. Sie umfasst in etwa die Region der heutigen Toskana und des nördlichen Teils von Latium sowie den Westteil Umbriens. Ihr Name in der Antike war… … Deutsch Wikipedia
tuščia — tùščias, tuščià bdv. Tùščias kambarỹs … Bendrinės lietuvių kalbos žodyno antraštynas
Tuščia — Sp Tuščià õs Ap Тушчанка/Tushchanka baltarusiškai (gudiškai) Ap Тущанка rusiškai L u. V Baltarusijoje … Pasaulio vietovardžiai. Internetinė duomenų bazė
Tuscia Hotel — (Витербо,Италия) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: Via Cairoli 41, 01100 Витербо, Ит … Каталог отелей
Tuscia Hotel — (Витербо,Италия) Категория отеля: 3 звездочный отель Адрес: Via Cairoli 41, 01100 Витербо, Ит … Каталог отелей
Tuscia University — Infobox University name =Tuscia University native name =Università degli Studi della Tuscia latin name =Universitas Studiorum Tusciae motto = established =1979 type =State supported endowment = staff = rector =Prof. Marco Mancini students =… … Wikipedia
Ducado de Tuscia — Saltar a navegación, búsqueda Los dominios lombardos a la muerte de Alboino (572). El Ducado de Tuscia estaba rodeado por los restos del Exarcado de Rávena. Antiguo estado de Italia central, el Ducado de Tuscia (570 770), comprendía la llamada… … Wikipedia Español
Universidad de la Tuscia — Contenido 1 Universidad de la Tuscia 2 Los Departamentos 3 Historia 4 … Wikipedia Español