rĕ-sĕquor

sĕd or sĕt, conj. [cf. Freund, Cic. Mil. p. 8 sq.; old and orig. form sedum, acc. to Charis. p. 87 P., and Mar. Vict. p. 2458 P.; but more prob. an ablative from root of the reflexive pron. so- for suo-, and orig. the same with the insep. prep. 2. sēd; prop., by itself, apart; hence, but, only, etc.; cf. Corss. Ausspr. 1, p. 200 sq.], a particle of limitation, exception, or correction (cf. at and autem init.).

In gen., but, yet:

ipsum regale genus civitatis reliquis simplicibus longe anteponendum: sed ita, quoad statum suum retinet, etc.,

Cic. Rep. 2, 23, 43:

Neoptolemus apud Ennium Philosophari sibi ait necesse esse, sed paucis: nam omnino haud placere,

id. Tusc. 2, 1, 1; cf. id. Rep. 1, 18, 33:

C. Memmius perfectus litteris, sed Graecis,

id. Brut. 70, 247:

nactus es (me otiosum), sed mehercule otiosiorem operā quam animo,

id. Rep. 1, 9, 14:

quae observanda essent, multa constituit (Numa), sed ea sine impensa,

id. ib. 2, 14, 27; cf. id. ib. 1, 31, 47:

miser homo est, qui, etc....sed ille miserior qui, etc.,

Plaut. Capt. 3, 1, 2:

vera dico, sed nequicquam, quoniam non vis credere,

id. Am. 2, 2, 205:

video te testimoniis satis instructum: sed apud me argumenta plus quam testes valent,

Cic. Rep. 1, 38, 59:

(Platonis civitatem) praeclaram illam quidem fortasse, sed a vitā hominum abhorrentem et moribus,

id. ib. 2, 11, 21; cf. id. ib. 1, 40, 63:

sed id ubi jam penes sese habent, ex bonis pessumi sunt,

Plaut. Capt. 2, 1, 37:

nostri casus plus honoris habuerunt quam laboris, etc....Sed si aliter ut dixi accidisset: qui possem queri? etc.,

Cic. Rep. 1, 4, 7:

istos captivos sinito ambulare, si foris, si intus volent. Sed uti asserventur magnā diligentiā,

Plaut. Capt. 1, 2, 6:

non possum dicere...sed neque his contentus sum,

Cic. Rep. 1, 22, 36: nec sum in ullā re molestus civitatibus;

sed fortasse tibi, qui haec praedicem de me,

id. Att. 5, 21, 7:

non sum tantopere admiratus, sed posteaquam coepit rationem exponere,

id. Rep. 1, 14, 22:

non perfectum illud quidem, sed tolerabile est,

id. ib. 1, 26, 42:

sane bonum rei publicae genus, sed tamen inclinatum et quasi pronum ad perniciosissimum statum,

id. ib. 2, 26, 48:

scio tibi ita placere: sed tamen velim scire, etc.,

id. ib. 1, 30, 46; cf. Plaut. As. 2, 2, 72:

difficile factu est, sed conabor tamen,

Cic. Rep. 1, 43, 66:

in quo defuit fortasse ratio, sed tamen vincit ipsa natura saepe rationem,

id. ib. 2, 33, 57: illa quidem tristis, nec adhuc interrita vultu: Sed regina tamen, sed opaci maxima mundi;

Sed tamen inferni pollens matrona tyranni,

Ov. M. 5, 507 sq.; cf. id. ib. 7, 718:

plerique patriae, sed omnes famā atque fortunis expertes,

Sall. C. 33, 1:

ipsum quidem regem assecutus non est, sed magnam partem agminis oppresserunt,

Liv. 36, 19:

plus aegri ex abitu viri quam ex adventu voluptatis cepi. Sed hoc me beat saltem, quod perduelles vicit,

Plaut. Am. 2, 2, 15:

apponam urnam jam ego hanc in mediā viā. Sed autem, quid si hanc hinc abstulerit quispiam?

but then, id. Rud. 2, 5, 15 (cf. in the foll. II. A. 2.):

statim Luculli... eum domum suam receperunt. Sed enim hoc non solum ingenii ac litterarum, verum etiam naturae, etc.,

but indeed, Cic. Arch. 3, 5:

progeniem sed enim Trojano a sanguine duci Audierat,

Verg. A. 1, 19; 2, 164; 5, 395;

6, 28 et saep. (cf. also infra, II. A. 2.): sed enimvero, cum detestabilis altera res sit, quid ad deliberationem dubii superesse?

Liv. 45, 19, 14.—Very rarely with non (for nec tamen), introducing a qualification of a previous word:

Academici veteres beatum quidem esse etiam inter hos cruciatus fatentur, sed non ad perfectum,

Sen. Ep. 71, 18.

In partic.

Interrupting the discourse by transition to another subject or by ending the speech.

In a transition to another subject:

tristis sit (servus), si eri sint tristes: hilarus sit, si gaudeant. Set age, responde: jam vos redistis in gratiam?

Plaut. Am. 3, 3, 7; cf. id. ib. 5, 1, 20;

5, 1, 26: non impedio, praesertim quoniam feriati sumus. Sed possumus audire aliquid, an serius venimus?

Cic. Rep. 1, 13, 20:

nunc reliquorum oratorum aetates et gradus persequamur. Curio fuit igitur ejusdem aetatis fere, etc.... Scripsit etiam alia nonnulla, etc.... Sed ecce in manibus vir praestantissimo ingenio... C. Gracchus,

id. Brut. 33, 125; cf.:

sed eccum Amphitruonem, etc.,

Plaut. Am. 3, 4, 22; id. Aul. 2, 1, 55; 3, 5, 62; id. Capt. 5, 3, 20; 5, 4, 8 al.:

sed quid ego cesso?

id. As. 1, 1, 112: sed ista mox;

nunc audiamus Philum, quem, etc.,

Cic. Rep. 1, 13, 20 fin. et saep.—In recurring to a previous subject:

sed ad instituta redeamus,

Cic. Brut. 61, 220:

sed redeamus rursus ad Hortensium,

id. ib. 84, 291:

sed jam ad id, unde degressi sumus, revertamur,

id. ib. 88, 300:

sed perge de Caesare et redde quae restant,

id. ib. 74, 258 et saep.—Hence, after parenthetic clauses, but, now, I say, etc.:

equidem cum audio socrum meam Laeliam (facilius enim mulieres incorruptam antiquitatem conservant, quod multorum sermonis expertes ea tenent semper quae prima didicerunt) sed eam sic audio, ut Plautum mihi aut Naevium videar audire,

Cic. de Or. 3, 12, 45:

qui (Pompeius) ut peroravit (nam in eo sane fortis fuit: non est deterritus: dixit omnia, atque interdum etiam silentio, cum auctoritate semper), sed ut peroravit, surrexit Clodius,

id. Q. Fr. 2, 3, 2.—

In breaking off, discontinuing speech:

sed satis verborum est: cura quae jussi atque abi,

Plaut. Capt. 1, 2, 16:

sed, si placet, in hunc diem hactenus,

Cic. Rep. 2, 44, 71:

sed haec hactenus,

id. Off. 1, 39, 140 al.: sed quid ego haec memoro? Enn. ap. Prisc. p. 724 P. (Ann. v. 318 Vahl.):

nec requievit enim, donec Calchante ministro—Sed quid ego haec autem nequicquam ingrata revolvo? Quidve moror?

Verg. A. 2, 101: sed enim, oikonomia (epistulae) si perturbatior est, tibi assignato: te enim sequor, schediazonta, but indeed, Cic. Att. 6, 1, 11; so,

sed enim,

Verg. A. 1, 19.—

After negative clauses, to limit the negative statement, i. e. to indicate either that the assertion does not hold good at all, but something else does instead; or else that it is not exclusively true, but something else holds good in addition, but, on the contrary; and in an ascending signif., but also, but even, but in fact, etc.

In a simple opposition: non cauponantes bellum, sed belligerantes, Ferro, non auro, vitam cernamus utrique, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 201 Vahl.); cf.: haud doctis dictis certantes, sed maledictis...Non ex jure manu consertum sed magi' ferro Rem repetunt, id. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 274 sq. Vahl.):

non ego erus tibi, sed servus sum,

Plaut. Capt. 2, 1, 44:

quae (hominum vestigia) ille (Aristippus) non ex agri consiturā, sed ex doctrinae indiciis interpretabatur,

Cic. Rep. 1, 17, 29:

nec leges imponit populo, quibus ipse non pareat, sed suam vitam, ut legem, praefert suis civibus,

id. ib. 1, 34, 52;

1, 13, 19: neque hac nos patria lege genuit, ut...sed ut, etc.,

id. ib. 1, 4, 8:

non quod...sed quod, etc.,

id. ib. 1, 18, 30.—With contra:

non liberis servitutem, sed contra servientibus libertatem afferre,

Liv. 4, 18 init. —

Several times repeated: non sibi se soli natum, sed patriae, sed suis,

Cic. Fin. 2, 14, 45 Madv. ad loc.:

quod non naturā exoriatur, sed judicio, sed opinione,

id. Tusc. 3, 34, 82:

sed publicam, sed ob frumentum decretam, sed a publicanis faenore acceptam,

id. Verr. 2, 3, 72, § 169; id. Planc. 10, 24:

non eros nec dominos appellat eos...sed patriae custodes, sed patres et deos,

id. Rep. 1, 41, 64; Tib. 1, 7, 44 sq.: quam tibi non Perseus, verum si quaeris, ademit;

Sed grave Nereïdum numen, sed corniger Hammon, Sed quae visceribus veniebat belua ponti Exsaturanda meis,

Ov. M. 5, 17 sq.:

sed Pompeium, sed Lepidum,

Tac. A. 1, 10; Sen. Const. 13, 4; id. Ben. 1, 1, 6; 1, 7, 3:

non praefectum ab iis, sed Germanicum ducem, sed Tiberium imperatorem violari,

Tac. A. 1, 38 et saep.—

In a climax. [p. 1658]

Non modo (solum, tantum, etc.)...sed or sed etiam (et, quoque), not only, not merely...but, but also, but even, but indeed (sed, standing alone, isolates the ascending idea, while an appended etiam, et, or quoque places it in closer connection with the first statement, and thus permits them to be viewed together):

non modo falsum illud esse, sed hoc verissimum,

Cic. Rep. 2, 44, 71:

quod non modo singulis hominibus, sed potentissimis populis saepe contingit,

id. ib. 5, 8, 11;

3, 10, 17: id ei perpetuā oratione contigit, non modo ut acclamatione, sed ut convitio et maledictis impediretur,

id. Q. Fr. 2, 3, 2:

unius viri consilio non solum ortum novum populum, sed adultum jam et paene puberem,

id. Rep. 2, 11, 21; cf.:

nec vero corpori soli subveniendum est, sed menti atque animo multo magis,

id. Sen. 11, 36:

volo ut in scaenā, sic in foro non eos modo laudari, qui celeri motu utantur, sed eos etiam, quos statarios appellant,

id. Brut. 30, 116; id. Rep. 1, 8, 13:

omnia ejus non facta solum, sed etiam dicta meminisset,

id. ib. 6, 10, 10:

neque solum fictum, sed etiam imperite absurdeque fictum,

id. ib. 2, 15, 28; 1, 3, 4;

1, 34, 51: neque vero se populo solum, sed etiam senatui commisit, neque senatui modo, sed etiam publicis praesidiis et armis, neque his tantum, verum ejus potestati, cui, etc.,

id. Mil. 23, 61:

haec non delata solum, sed paene credita,

id. ib. 24, 64:

nec mihi soli versatur ante oculos, sed etiam posteris erit clara et insignis,

id. Lael. 27, 102:

illum non modo favisse sed et tantam illi pecuniam dedisse honoris mei causā,

id. Att. 11, 9, 2:

omnes civiles dissensiones, neque solum eas, quas audistis, sed et has, quas vosmet ipsi meministis et vidistis,

id. Cat. 3, 10, 24:

multiplicatusque terror non infimis solum, sed primoribus patrum,

Liv. 3, 36, 5:

non responsum solum benigne legatis est, sed Philippi quoque filius Demetrius ad patrem reducendus legatis datus est,

id. 36, 35 fin.:

conciti per haec non modo Cherusci, sed conterminae gentes,

Tac. A. 1, 60; 3, 44:

via non angusta modo, sed plerumque praerupta,

Curt. 3, 4, 12; 5, 1, 20 Mützell ad loc.—

Esp., in passing from the part to the whole, from the particular to the universal (usually followed by omnino, or by omnis, cunctus, totus, universus, etc.):

timebat non ea solum quae timenda erant, sed omnia,

Cic. Mil. 24, 66:

neglegere, quid de se quisque sentiat, non solum arrogantis est, sed etiam omnino dissoluti,

id. Off. 1, 28, 99:

nec sibi tantum, sed universis singulisque consulere,

Sen. Ben. 2, 5, 4:

non consuli modo, sed omnibus civibus enitendum,

Plin. Pan. 2, 1:

non initio tantum, sed continuo totius temporis successu,

Just. 1, 8, 14:

non modo Italiā, sed toto orbe terrarum,

Flor. 1, 16, 3.—Etiam is rarely added:

quotiens non modo ductores nostri, sed universi etiam exercitus ad mortem concurrerunt,

Cic. Tusc. 1, 37, 89; Curt. 5, 1, 24.—

Non modo (solum) non...sed, sed etiam; sed ne... quidem, not only not...but, but even, but indeed, but not even, etc.:

ut non modo a mente non deserar, sed id ipsum doleam, me, etc.,

Cic. Att. 3, 15, 2; id. Rep. 2, 23, 43:

judicetur non verbo, sed re non modo non consul, sed etiam hostis Antonius,

id. Phil. 3, 6, 14:

hoc non modo non laudari, sed ne concedi quidem potest,

id. Mur. 3, 8:

iis non modo non laudi, verum etiam vitio dandum puto,

id. Off. 1, 21, 71:

non modo non oppugnator, sed etiam defensor,

id. Planc. 31, 76:

ego contra ostendo, non modo nihil eorum fecisse Sex. Roscium, sed ne potuisse quidem facere,

id. Rosc. Am. 29, 79.—Also, without the second non in the first clause, and with ne quidem, doubly negative (only when both clauses have the same verb;

v. Zumpt, Gram. § 724 b): quod mihi non modo irasci, sed ne dolere quidem impune licet,

Cic. Att. 11, 24, 1:

ea est ratio instructarum navium, ut non modo plures, sed ne singuli quidem possint accedere,

id. Verr. 2, 5, 51, § 133:

non modo aeternam, sed ne diuturnam quidem gloriam assequi possumus,

id. Rep. 6, 21, 23:

ea sunt demum non ferenda in mendacio, quae non solum facta esse, sed ne fieri quidem potuisse cernimus,

id. ib. 2, 15, 28:

quae non modo amico, sed ne libero quidem digna est,

id. Lael. 24, 89: non modo facere, sed ne cogitare quidem quicquam audebit, id. Off. 2, 19, 77; cf. with vix:

verum haec genera virtutum non solum in moribus nostris, sed vix jam in libris reperiuntur,

id. Cael. 17, 40:

non modo ad expeditiones, sed vix ad quietas stationes viribus sufficiebant,

Liv. 3, 6.—After quisquam with ellipsis of non:

ut non modo praedandi causā quisquam ex agro Romano exiret, sed ultro Fidenates descenderent, etc.,

Liv. 4, 21, 6 (where Weissenb. supplies non in brackets before exiret); cf.:

antiqui non solum erant urbes contenti cingere muris, verum etiam loca aspera et confragosa saxis eligebant,

Hyg. Grom. Limit. p. 197.—

As sed, after non modo, acquires an idea of ascent or climax, from the fact that non modo represents a thing as existing (only not existing alone), and thus includes an affirmation, so, too, after purely affirmative clauses, sed sometimes serves as an ascending adjunct, but, but in fact, but also:

ego te hodie reddam madidum, sed vino, probe,

Plaut. Aul. 3, 6, 37:

odore canibus anum, sed multo, replent,

Phaedr. 4, 17, 19: Dae. Curriculo affer Duas clavas. La. Clavas? Dae. Sed probas:

propera cito,

Plaut. Rud. 3, 5, 19.—In good prose usually joined with etiam (or et):

hic mihi primum meum consilium defuit, sed etiam obfuit,

Cic. Att. 3, 15, 5; cf. id. ib. 4, 16, c, 10;

10, 16, 6: Q. Volusium, certum hominem, sed mirifice etiam abstinentem, misi in Cyprum,

id. ib. 5, 21, 6:

hoc in genere si eum adjuveris, apud ipsum praeclarissime posueris, sed mihi etiam gratissimum feceris,

id. Fam. 13, 64, 2:

ex testamento Tiberii, sed et Liviae Augustae,

Suet. Calig. 16; 20.

sēd = sine, v. sine init. and 2. se.

sēd = se; cf. the letter D.

segnis, e, adj. [commonly referred to sequor, that follows after, creeps after], slow, tardy, slack, dilatory, lingering, sluggish, inactive, unenergetic, lazy (in posit. not freq. till after the Aug. per., esp. in the histt.; in Cic. only comp., except in a passage from Non.; in Caes. only once in comp.; syn.:

deses, ignavus, desidiosus, piger): (servi) quia tardius irent Propter onus segnes,

Hor. S. 2, 3, 102; cf.:

tardum et segne,

Quint. 9, 4, 83: animus (opp. mobilis), Trogas ap. Plin. 11, 52, 114, § 275:

puer segnis et jacens,

Quint. 1, 3, 2:

segnis inersque vocer,

Tib. 1, 1, 58: segniores castigat atque incitat, * Caes. B. C. 1, 3; cf.:

laudando promptos et castigando segnes,

Tac. Agr. 21:

segnes et pavidos,

id. A. 16, 25:

multa quae segnibus ardua videantur,

id. ib. 15, 59:

segnior esse,

Cic. Att. 8, 11, B fin.:

bonus segnior fit ubi neglegas,

Sall. J. 31, 28:

ne segniores viris feminas habere viderentur,

Just. 2, 4, 27:

equus aut morbo gravis aut segnior annis,

Verg. G. 3, 95 et saep.: in quo tua me provocavit oratio, mea consecuta est segnis (segnius?), Cic. ap. Non. 33, 23:

obsidio,

Liv. 5, 46; 10, 10: [p. 1662] bellum, id. 10, 12:

pugna,

id. 10, 36:

navigatio,

id. 30, 10:

militia,

id. 26, 21:

mora,

id. 25, 8 fin.; 34, 9; Ov. M. 3, 563:

voluptas,

id. R. Am. 404:

otium,

Tac. A. 14, 39 fin.; id. H. 4, 70:

ingenium,

id. A. 12, 26:

imperium,

Liv. 25, 14:

pes (in the race),

Hor. C. 3, 12, 9:

Arar,

slowly-flowing, sluggish, Plin. 3, 4, 5, § 33; cf.

aquae,

Curt. 8, 9, 18: stellae ( Ursa Major and Minor and Boötes), Val. Fl. 1, 484:

campus,

i. e. unfruitful, Verg. G. 1, 72; cf.

arvum,

id. ib. 1, 151; Luc. 9, 438:

metus,

id. 4, 700:

sopor,

Sen. Herc. Oet. 690:

alter (terror) diutinus, sed segnior,

slower, more lingering, Liv. 35, 40, 7:

segnior mors (per venenum),

id. 40, 4 fin. — Sup., App. Mag. p. 310, 21.—With a neg.:

non segnior discordia,

Liv. 2, 43; cf.:

nec Sagunti oppugnatio segnior erat,

id. 21, 12:

haud illo segnior ibat Aeneas,

Verg. A. 4, 149; 7, 383; 8, 414.—

Ad aliquid, less freq. in aliquā re, in aliquam rem:

segniores posthac ad imperandum ceteri sint,

Cic. Font. 7, 17 (3, 7); so in comp.:

ad respondendum,

id. Fin. 1, 10, 34:

ad persequendum,

Nep. Thras. 2, 2:

ad laetitiam,

Ov. P. 3, 4, 50; 4, 8, 75:

ad credendum,

Liv. 24, 13 fin.:

ad alia facta,

id. 44, 12:

gnarus gentem segnem ad pericula,

Tac. A. 14, 23:

senatu segniore in exsequendis conatibus,

Suet. Claud. 10:

non in Venerem segnes nocturnaque bella,

Verg. A. 11, 736; Maxim. Eleg. 5, 50. —

With gen. (in Tac.):

occasionum haud segnis,

Tac. A. 16, 14:

laeti praedā et aliorum segnes,

id. ib. 14, 33.—

With inf. ( poet.):

segnes nodum solvere Gratiae,

Hor. C. 3, 21, 22; Ov. Tr. 5, 7, 19.—Hence, adv., slowly, sluggishly, slothfully, lazily.

segnĭter:

segniter, otiose, neglegenter, contumaciter omnia agere,

Liv. 2, 58; so id. 25, 35; 29, 19; 40, 40; Vell. 2, 69, 2; 2, 87, 1; Tac. A. 11, 26; id. H. 2, 71; Stat. S. 1, 4, 106 al.—

segnē:

haud segne id ipsum tempus consumpserat,

Liv. 38, 22:

nihil agendum segne ratus,

Amm. 21, 10.—

Comp.: segnius atque timidius pro re publicā niti, Cato ap. Charis. p. 196 P.:

segnius socordiusque oppugnare,

Liv. 40, 27; 30, 21; Tac. A. 11, 15; 13, 29; id. H. 3, 40; Hor. A. P. 180 al.—Esp. freq. with the negg. non, haud, nihilo segnius (for which, in the MSS., sequius or secius is freq. interchanged), none the slower, not the less actively, earnestly, or zealously, with the same activity or earnestness, with undiminished zeal:

non ideo tamen segnius precor,

Plin. Ep. 3, 18, 10; so,

non segnius,

Plin. 28, 7, 23, § 77:

haud segnius,

Ov. M. 11, 534; Luc. 6, 286:

nec segnius,

Liv. 40, 40:

neque segnius,

Tac. A. 6, 13:

neque eo segnius,

Suet. Ner. 20:

oppidani nihilo segnius bellum parare,

Sall. J. 75, 10; so,

nihilo segnius,

Liv. 2, 47; 6, 38; 7, 18 fin.; 26, 12; 32, 22; 35, 8; Plin. Ep. 6, 20, 5; Nep. Dat. 2, 4.—

Sup.:

nautae torpedinis tactu segnissime torpuerunt,

Cassiod. Var. 1, 35.

sĕquax, ācis, adj. [sequor], following or seeking after, pursuing, sequacious ( poet.; a favorite word of Vergil).

Lit.:

Medea,

Prop. 4 (5), 5, 41:

(Arcadas) Latio dare terga sequaci,

pursuing, Verg. A. 10, 365:

cui (frondi) Silvestres uri assidue capraeque sequaces Illudunt,

hunting after, eager for it, id. G. 2, 374 Wagn. N. cr. (cf.:

cytisum sequitur lasciva capella,

id. E. 2, 64):

flammae,

darting, lambent, id. A. 8, 432:

hederae,

clinging, winding, Pers. prol. 6:

fumi,

piercing, penetrating, Verg. G. 4, 230:

Maleae undae,

pursuing, id. A. 5, 193:

quae (chelys) saxa sequacia flectens,

Sid. Carm. 16, 3 (for which:

saxa sequentia,

Ov. M. 11, 2):

oculi,

following, Stat. Th. 3, 500; so Calp. Ecl. 1, 31:

ensis,

following speedily, rapidly moving, Val. Fl. 7, 619.—As subst.: sĕquax, ācis, m., an attendant, follower:

Bacchi Venerisque,

Manil. 5, 143; Cassiod. Hist. Eccl. 6, 23; 1, 13.—

In partic., of materials, in working, yielding, pliable, ductile, flexible:

trabes,

Val. Fl. 1, 124:

bituminum sequax ac lenta natura,

Plin. 7, 15, 13, § 65:

natura cornus,

id. 11, 37, 45, § 127:

lentitia salicis ad vincturas,

id. 16, 37, 68, § 174 et saep.— Comp.:

nec est alia nunc materia sequacior (vitro),

Plin. 36, 26, 67, § 198:

flexibiles quamcumque in partem ducimur a principe, atque ut ita dicam, sequaces sumus,

Plin. Pan. 45, 5.—

Trop., following, pursuing:

naturas hominum varias moresque sequaces,

following them, Lucr. 3, 315:

metus hominum curaeque sequaces,

pursuing them, id. 2, 47:

scabies sequax malum,

Grat. Cyn. 411.—

Following, tractable:

imbueret novas artes sensusque sequaces,

Aus. Idyll. 5, 3; so,

discipuli,

Pacat. Pan. Theod. 15.—Hence, adv.: sĕquācĭter, of course, consequently, Arn. 2, 49; 2, 75; Aug. Doctr. Christ. 2, 22; id. de Musica, 4, 10.

sŏcĭus, a, um, adj. [root sec- of sequor], sharing, joining in, partaking, united, associated, kindred, allied, fellow (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf. subst. infra):

hic (Augustus) socium cum Jove nomen habet,

Ov. F. 1, 608:

aurea possedit socio Capitolia templo Mater,

i. e. in common with Jupiter, id. ib. 6, 73:

regnum,

id. M. 5, 378:

classis,

id. ib. 13, 352:

sepulcrum,

id. H. 11, 123:

lectus,

id. A. A. 2, 377:

ignes,

id. M. 9, 795:

anni,

id. H. 2, 33:

linguae,

id. Tr. 5, 10, 35:

dei,

id. F. 2, 618:

spes,

id. M. 13, 375:

sociis quid noctibus uxor anxia,

Stat. S. 3, 5, 1:

platanus clara in Lyciā gelidi fontis sociā amoenitate,

Plin. 12, 1, 5, § 9:

potestas,

Amm. 26, 2, 8.—

Esp., leagued, allied, confederate:

cura sociae retinendae urbis,

Liv. 27, 1; so,

urbs,

id. 31, 24:

civitates,

id. 41, 6 fin.; Quint. 3, 8, 12; cf.:

civitas nobis,

Tac. A. 13, 57:

agmina,

Verg. A. 2, 371: manus, i. e. of the allies (in the Bellum Sociale), Ov. Am. 3, 15, 10:

classis,

id. M. 13, 352:

arma,

Sil. 7, 635.—Hence, substt

sŏcĭus, i, m. ( gen. plur. socium, Liv. 43, 6, 12; 44, 21, 10; v. II. B. infra;

also in the poets,

Verg. A. 5, 174; Prop. 3, 7, 41; Neue, Formenl. 1, 112 sq.).

In gen., fellow, sharer, partner, comrade, companion, associate (very freq. and class.;

syn.: consors, particeps): belli particeps et socius et adjutor,

Cic. Att. 9, 10, 5; cf.:

consiliorum omnium particeps et socius paene regni,

id. Rep. 2, 20, 35; cf.:

regni sociis,

Luc. 1, 92:

hereditatis,

Plin. Pan. 38:

tuorum consiliorum (with particeps),

Plaut. Mil. 4, 2, 22:

fortunarum omnium (with particeps),

Cic. Font. 17, 37 (21, 47):

me quidem certe tuarum actionum, sententiarum, rerum denique omnium socium comitemque habebis,

id. Fam. 1, 9, 22:

praeter Laelium neminem habeo culpae socium,

id. Att. 11, 14, 1:

Agusius, omnium laborum, periculorum meorum socius,

id. Fam. 13, 71:

socius et consors gloriosi laboris,

id. Brut. 1, 2; Sall. J. 29, 2:

Romuli socius in Sabino proelio,

Cic. Rep. 2, 8, 14; for which, with dat.:

alicui socius,

Plaut. Rud. 1, 2, 72:

hunc cape consiliis socium,

Verg. A. 5, 712:

hos castris adhibe socios,

id. 8, 56:

socium esse in negotiis,

Ter. Heaut. 3, 1, 9:

quia sine sociis nemo quicquam tale conatur,

Cic. Lael. 12, 42:

socium ad malam rem quaerere,

Plaut. As. 2, 2, 22:

cum sociis operum,

Hor. Ep. 2, 1, 142:

ante alios Infert se socium Aeneas,

Verg. A. 4, 142:

amissā sociorum parte,

Ov. M. 14, 242.— Poet.:

generis socii,

i. e. relatives, Ov. M. 3, 259; cf.

sanguinis,

id. Tr. 4, 5, 29:

tori,

i. e. a spouse, consort, id. M. 14, 678.—

In partic.

In mercant. lang., a copartner, partner in business:

socii putandi sunt, quos inter res communicata est, etc.,

Cic. Verr. 2, 3, 20, § 50; id. Rosc. Am. 40, 116; id. Quint. 3, 12:

nefarium est socium fallere qui se in negotio conjunxit,

id. Rosc. Com. 6, 16.—So, socii, of the company of farmers of the public revenue, Cic. Fam. 13, 9, 3; Plin. 33, 7, 40, § 120; cf. societas, II. A. 2. —Hence,

Jurid. t. t.:

pro socio (agere, damnari, etc.),

for defrauding a partner, Cic. Fl. 18, 43; id. Quint. 3, 13; cf. Dig. 17, [p. 1716] tit. 2: Pro socio.—

In publicists' lang., an ally, confederate (cf. foederatus); plur., Plaut. Men. 1, 2, 25:

servate vestros socios,

id. Cist. 1, 3, 51:

Boios receptos ad se socios sibi asciscunt,

Caes. B. G. 1, 5 fin.; 1, 11 fin.; 1, 14; 1, 15;

1, 36: Cyprius rex, cujus majores huic populo socii atque amici semper fuerunt,

Cic. Dom. 20, 52; Liv. 29, 17; 44, 1 et saep. al.;

opp. hostes,

Sall. C. 51, 38; id. J. 92, 2.— Sing.:

socius et amicus populi Romani,

Sall. J. 24, 3.—In the connection, socii et Latini, or, more freq., socii et nomen Latinum, the term socii denotes the Italian people dwelling out of Latium who were under the protection of and allied with Rome, the Italian allies, Cic. Lael. 3, 12; id. Rep. 6, 12, 12; id. Sest. 13, 30; id. Rep. 1, 19, 31; 3, 29, 41; Sall. J. 39, 2; 42, 1:

socii nomenque Latinum,

id. ib. 43, 4 Kritz N. cr.; Liv. 29, 27;

for which, also: socii ac nominis Latini,

id. 41, 8;

and without ellipsis: per homines nominis Latini et socios Italicos impedimenta parabant,

Sall. J. 40, 2; cf.

also: quos (milites) uti ex Latio et a sociis cogeret,

id. ib. 95, 1. —The socii Latini nominis, on the other hand, are simply the Latin allies, the Latins, Liv. 40, 36; 32, 8; 41, 12:

socii ab nomine Latino,

id. 22, 38.—In this sense the gen. plur. is usually socium, Liv. 21, 17, 2; 22, 27, 11 et saep.:

socii navales,

id. 21, 50; v. navalis.—

sŏcĭa, ae, f.:

eos, qui nos socias sumpserunt sibi,

Plaut. Stich. 1, 2, 45:

(eloquentia) pacis est comes otiique socia,

Cic. Brut. 12, 45:

vitae socia virtus, mortis comes gloria,

id. Font. 17, 39 (21, 49); cf.: est socia mortis homini vita ingloria, Publ. Syr. App. 213 Rib.:

nox socia,

Cic. Phil. 2, 18, 45:

quam plurimas uxores habent.... nulla pro sociā obtinet,

Sall. J. 80, 7:

addit se sociam,

Verg. E. 6, 20:

socias sorores Impietatis habet,

Ov. M. 4, 3:

hic socias tu quoque junge moras,

id. A. A. 1, 492:

sociae doloris casusque tui,

App. M. 5, p. 166, 18.— Poet.: socia generisque torique, related by blood and marriage, relative and wife (Juno), Ov. M. 1, 620; so,

tori,

id. ib. 8, 521;

10, 268: ulmus cum sociā vite,

id. ib. 14, 662.

specto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [id.], to look at, behold; to gaze at, watch, observe, etc. (freq. and class.; syn.: adspicio, speculor, conspicor, contueor).

Lit.

In gen.

With acc.:

speculum a speciendo, quod ibi se spectant,

Varr. L. L. 5, § 129 Müll.; cf. id. ib. 6, §

82 ib.: si vis videre ludos jucundissimos... amores tuos si vis spectare,

Plaut. Poen. 1, 1, 81:

spectare aliquid et visere,

Cic. Tusc. 1, 19, 44:

taceas, me spectes,

Plaut. As. 3, 3, 90:

quid illas spectas?

id. Rud. 3, 4, 54; id. Am. 1, 1, 268:

ere, ne me spectes,

Ter. Eun. 5, 5, 18:

corpora,

Lucr. 4, 1102:

ingentes acervos,

Hor. C. 2, 2, 24:

gaude quod spectant oculi te mille loquentem,

id. Ep. 1, 6, 19:

cum modo me spectas oculis protervis,

Ov. H. 16 (17), 77:

spectari tergo,

id. A. A. 3, 774:

Zoroaster primus siderum motus diligentissime spectasse dicitur,

Just. 1, 1, 9.—

With rel.clause:

tacitus te sequor, Spectans quas tu res hoc ornatu geras,

Plaut. Bacch. 1, 2, 2:

specta quam arcte dormiunt,

id. Most. 3, 2, 144; cf.:

saepe tui, specto, si sint in litore passus,

Ov. H. 18 (19), 27.—

Absol.:

vise, specta tuo arbitratu,

Plaut. Most. 3, 2, 106: Am. Sosia, age me huc aspice. So. Specto, id. Am. 2, 2, 119:

quam magis specto, minus placet mihi hominis facies,

id. Trin. 4, 2, 19:

alte spectare,

Cic. Rep. 6, 23, 25:

populo spectante,

Hor. Ep. 1, 6, 60.—

With ad, in, per, or adv. of place:

spectare ad carceris oras,

Enn. Ann. 1, 102:

quaeso huc ad me specta,

Plaut. Most. 3, 2, 149; so, ad me, Afran. ap. Isid. Orig. 12, 8, 16:

ad dexteram,

Plaut. Poen. 3, 4, 1:

tota domus, quae spectat in nos solos,

Cic. Off. 1, 17, 58:

ego limis specto Sic per flabellum clanculum,

Ter. Eun. 3, 5, 53:

quoquo hic spectabit, eo tu spectato simul,

Plaut. Ps. 3, 2, 69.—

Impers. pass. with subj. or final clause:

cum plausu congregari feros (pisces) ad cibum assuetudine, in quibusdam vivariis spectetur,

Plin. 10, 70, 89, § 193:

spectandum ne quoi anulum det,

Plaut. As. 4, 1, 33. —

With inf.:

spectet currere Gangem,

Sen. Herc. Oet. 629:

minaces ire per caelum faces specta,

id. ib. 325.—

In partic.

To look at or see (a play or an actor) as a spectator, to look on:

fabulam,

Plaut. Bacch. 2, 2, 37:

Megalesia,

Cic. Har. Resp. 11, 22; Hor. A. P. 190:

ludos,

id. S. 2, 6, 48; 2, 8, 79; id. Ep. 2, 1, 203; Suet. Aug. 40; 53 al.:

Circenses,

id. ib. 45; id. Claud. 4:

pugiles,

id. Aug. 45:

artifices saltationis,

id. Tit. 7 al. —With inf.:

spectavi ego pridem Comicos ad istum modum Sapienter dicta dicere atque is plaudier,

Plaut. Rud. 4, 7, 23:

matronae tacitae spectent, tacitae rideant,

id. Poen. prol. 32:

jam hic deludetur (Amphitruo), spectatores, vobis spectantibus,

id. Am. 3, 4, 15; cf. id. ib. prol. 151. —Hence, very often in inscrr. and tesseris: GLADIATORIIS SP., i. e. spectatus, of a gladiator who had stood the first public fight, Inscr. Orell. 2561 sq.; cf.: Morcelli delle tessere degli spettacoli Roma, Becker, Antiq. 4, p. 562.—

Of localities, to look, face, lie, be situated towards any quarter (syn.: prospicio, vergo); constr. usu. with ad, in, inter, etc., or an adv. of place; less freq. with acc.:

(hujus insulae) alter angulus ad orientem solem, inferior ad meridiem spectat,

Caes. B. G. 5, 13; so,

ad orientem solem,

id. ib. 7, 69:

ad fretum,

Cic. Verr. 2, 5, 66, § 169:

ager, qui in ventum Favonium spectet,

Varr. R. R. 1, 24, 1:

in urbem... in Etruriam,

Liv. 5, 5;

v. also infra: Aquitania spectat inter occasum solis et septentriones,

is situated to the north - west, Caes. B. G. 1, 1 fin.: quare fit, ut introversus et ad te Spectent atque ferant vestigia se omnia prorsus, Lucil. ap. Non. 402, 7; cf.:

ut ora eorum deorsum spectent,

Col. 12, 16, 4:

vestigia Omnia te adversum spectantia, nulla retrorsum,

Hor. Ep. 1, 1, 75:

quo (villae) spectent porticibus,

Varr. R. R. 1, 4, 4: Creta altior est, quā spectat orientem, Sall. ap. Serv. Verg. A. 6, 23 (H. 3, 58 Dietsch):

Acarnania solem occidentem et mare Siculum spectat,

Liv. 33, 17, 5:

mediterranea regio est, orientem spectat,

id. 25, 9, 10; 30, 25, 11:

quae et Tanaim et Bactra spectant,

Curt. 7, 7, 4; Plin. Ep. 5, 6, 15; Vell. 1, 11, 3:

ab eo latere, quo (Gadis) Hispaniam spectat,

Plin. 4, 21, 36, § 120; 6, 17, 20, § 53.— Transf., of nations:

Belgae spectant in septentriones et orientem solem,

Caes. B. G. 1, 1, 6:

Masaesyli in regionem Hispaniae spectant,

Liv. 28, 17.—

To examine, try, test:

(argentum) dare spectandum,

Plaut. Pers. 3, 3, 35:

ut fulvum spectatur in ignibus aurum, Tempore sic duro est inspicienda fides,

Ov. Tr. 1, 5, 25; cf.:

qui pecuniā non movetur... hunc igni spectatum arbitrantur,

as having stood the test of fire, Cic. Off. 2, 11, 38; cf. spectatio, I. B., and spectator, I. B.—

Trop.

In gen., to look at, behold, see, regard, consider (very rare):

specta rem modo!

Plaut. Bacch. 4, 6, 14:

audaciam meretricum specta,

Ter. Eun. 5, 5, 24:

importunitatem spectate aniculae,

id. And. 1, 4, 4:

suave, E terrā magnum alterius spectare laborem,

Lucr. 2, 2: caeli signorum admirabilem ordinem spectat, Cic. Fragm. ap. Non. 402, 17:

ad te unum omnis mea spectat oratio,

Cic. Deiot. 2, 5.—

In partic.

To look to a thing, as to an end or guide of action; hence, to have in view, bear in mind; to aim, strive, or endeavor after; to meditate; to tend, incline, refer, pertain, or have regard to a thing (freq. and class.;

syn.: contendo, pertineo, tendo): juvenes magna spectare et ad ea rectis studiis debent contendere,

Cic. Off. 2, 13, 45:

nec commune bonum poterant spectare,

Lucr. 5, 958:

rem, non hominem, spectari oportere,

Auct. Her. 1, 6, 9:

nihil spectat nisi fugam,

Cic. Att. 8, 7, 1:

Pompeius statuisse videtur, quid vos in judicando spectare oporteret,

id. Mil. 6, 15:

nos ea, quae sunt in usu vitāque communi, non ea quae finguntur aut optantur spectare debemus,

id. Lael. 5, 18:

ingenti consensu defectionem omnes spectare,

Liv. 22, 22, 21:

arma et bellum,

id. 3, 69, 2:

Romani, desperatā ope humanā, fata et deos spectabant,

id. 5, 16, 8; Curt. 9, 7, 2; Just. 13, 1, 8:

tota domus quae spectat in nos solos,

relies on, Cic. Off. 1, 17, 58:

in philosophiā res spectatur, non verba penduntur,

id. Or. 16, 51:

mores,

id. Off. 2, 20, 69; so (with sequi) id. de Or. 2, 50, 204:

quem locum probandae virtutis tuae spectas?

do you seek? Caes. B. G. 5, 44:

noli spectare, quanti homo sit,

Cic. Q. Fr. 1, 2, 4, § 14:

me spectasse semper, ut tibi possem quam maxime esse conjunctus,

id. Fam. 5, 8, 3:

ad imperatorias laudes,

id. Vatin. 10, 24:

ad suam magis gloriam quam ad salutem rei publicae,

id. Sest. 16, 37:

ad vitulam,

Verg. E. 3, 48:

cum plebes Nolana de integro ad defectionem spectaret,

Liv. 23, 16, 2; so id. 23, 6, 4:

ab scelere ad aliud spectare mulier scelus,

id. 1, 47, 1; 34, 56, 10.—Of subjects not personal:

et prima et media verba spectare debent ad ultimum,

Cic. Or. 59, 200:

ad arma rem spectare,

id. Fam. 14, 5, 1; cf.:

rem ad seditionem spectare,

Liv. 25, 3, 19:

ad vim spectare res coepit,

id. 1, 9, 6; cf.:

si ad perniciem patriae res spectabit,

Cic. Off. 2, 23, 90:

aliquid anquirunt, quod spectet et valeat ad bene beateque vivendum,

id. ib. 2, 2, 6:

ea non tam ad religionem spectant, quam ad jus sepulcrorum,

belong to, concern, id. Leg. 2, 23, 58:

quoniam de eo genere beneficiorum dictum est, quae ad singulos spectant: deinceps de iis, quae ad universos pertinent, disputandum est,

id. Off. 2, 21, 72; cf. id. ib. 1, 3, 7: artem negabat esse ullam, nisi quae cognitis et in unum exitum spectantibus, Cic. de Or. 1, 20, 92:

nostra consilia sempiternum tempus spectare debent,

id. ib. 2, 40, 169:

solvendi necessitas debitorem spectat,

Dig. 2, 14, 42:

res eo spectat, ut eā poenā non videamini esse contenti,

Cic. Lig. 5, 13:

hoc eo spectabat, ut eam (Pythiam) a Philippo corruptam diceret,

id. de Div. 2, 57, 118: summa judicii mei spectat huc, ut meorum injurias ferre possim, Anton. ap. Cic. Phil. 13, 20, 46:

quo igitur haec spectat oratio?

Cic. Att. 8, 2, 4; cf. id. Phil. 13, 20, 46:

quorsum haec omnis spectat oratio?

id. ib. 7, 9, 26 et saep.:

quia quicquid ad corpus spectat, et immortalitatis est expers, vanum sit,

Lact. 3, 12, 33.—

(Acc. to I. B. 3.) To judge of; to try, test (syn. probo):

nemo illum ex trunco corporis spectabat, sed ex artificio comico aestimabat,

Cic. Rosc. Com. 10, 28:

alicujus animum ex animo suo,

Ter. And. 4, 1, 22:

non igitur ex singulis vocibus philosophi spectandi sunt, sed ex perpetuitate atque constantiā,

Cic. Tusc. 5, 10, 31:

ex meo otium tuum specto,

id. Att. 12, 39:

quod ego non tam fastidiose in nobis quam in histrionibus spectari puto,

id. de Or. 1, 61, 258:

ubi facillime spectatur mulier, quae ingenio'st bono?

Plaut. Stich. 1, 2, 59; cf.:

hominem in dubiis periclis,

Lucr. 3, 55:

beneficium a deteriore parte,

Sen. Ben. 2, 28, 2.—Hence, spectātus, a, um, P. a. (acc. to II. B. 2.).

Tried, tested, proved (syn.: probatus, cognitus): tuam probatam et spectatam maxime adulescentiam, Lucil. ap. Non. 437, 14:

homines spectati et probati,

Cic. de Or. 1, 27, 124:

fides spectata et diu cognita,

id. Div. in Caecil. 4, 11; Ov. P. 2, 7, 82:

pietas spectata per ignes,

id. F. 4, 37:

integritas,

Liv. 26, 49, 16; cf.:

homo in rebus judicandis spectatus et cognitus,

Cic. Verr. 1, 10, 29:

spectata ac nobilitata virtus,

id. Fl. 26, 63:

spectata multis magnisque rebus singularis integritas,

id. Phil. 3, 10, 26:

rebus spectata juventus,

Verg. A. 8, 151:

utebatur medico ignobili, sed spectato homine, Cleophanto,

id. Clu. 16, 47:

mores,

Plaut. Pers. 2, 1, 4:

ni virtus fidesque vestra spectata mihi forent,

Sall. C. 20, 2.— Sup.:

id cuique spectatissimum sit, quod occurrerit, etc.,

let that be the best test of each, Liv. 1, 57, 7.—With subject-clause:

mihi satis spectatum est, Pompeium malle principem volentibus vobis esse quam, etc.,

Sall. H. 3, 61, 23 Dietsch.—

In gen., looked up to, respected, esteemed, worthy, excellent:

fecere tale ante alii spectati viri,

Plaut. Merc. 2, 2, 47:

in perfecto et spectato viro,

Cic. Lael. 2, 9:

homines,

id. Div. in Caecil. 7, 24:

castitas,

Liv. 1, 57, 10.— Comp.:

quo non spectatior alter,

Sil. 1, 440.— Sup.:

auctoritas clarissimi et spectatissimi viri atque in primis probati,

Cic. Fam. 5, 12, 7:

spectatissima femina,

id. Rosc. Am. 50, 147.—Of things (Plinian):

paeninsula spectatior (with flumen clarum),

Plin. 4, 18, 32, § 107:

spectatius artificium,

id. 11, 1, 1, § 1:

spectatissima laurus,

id. 15, 30, 40, § 134.— Hence, adv.: spectātē, splendidly, excellently:

spectatissime florere,

Plin. 21, 1, 1, § 2:

spectatissime ministrere,

Amm. 28, 3, 9.

sponte, abl., and spontis, gen. (perh. the only cases in use of a noun spons, assumed by Charis. p. 34 P., and Aus. Idyll. 12, 8, 11, as nom. But ad spontem is Müller's reading, Varr. L. L. 6, 7, 72, for a sponte), f. [spondeo; prop. a pledging of one's self to a thing; hence, opp. to external necessity or inducement, of free will, of one's own accord].

Sponte, in good prose always joined with meā, tuā, suā ( poet. and in post-Aug. prose; also absol. or with gen.), of free will, of one's own accord, of one's self, freely, willingly, voluntarily, spontaneously (syn. ultro):

sponte valet a voluntate,

Varr. L. L. 6, § 69 Müll.:

si imprudenter aut necessitate aut casu quippiam fecerit, quod non concederetur iis, qui suā sponte et voluntate fecissent,

Cic. Part. Or. 37, 131:

tuo judicio et tuā sponte facere,

id. Fam. 9, 14, 2; cf.:

Galliam totam hortatur ad bellum, ipsam suā sponte suoque judicio excitatam,

id. Phil. 4, 3, 8:

potius consuefacere filium, Suā sponte recte facere quam alieno metu,

Ter. Ad. 1, 1, 50:

si hic non insanit satis suā sponte, instiga,

id. And. 4, 2, 9:

ut id suā sponte facerent, quod cogerentur facere legibus,

Cic. Rep. 1, 2, 3:

meā sponte (opp. invitatu tuo),

id. Fam. 7, 5, 2:

meā sponte (opp. monente et denuntiante te),

id. ib. 4, 3, 1:

non solum a me provocatus, sed etiam suā sponte,

id. ib. 1, 7, 3:

transisse Rhenum sese non suā sponte, sed rogatum et arcessitum a Gallis,

Caes. B. G. 1, 44:

et suā sponte multi in disciplinam conveniunt et a parentibus propinquisque mittuntur,

id. ib. 6, 14:

sive ipse sponte suā, sive senatusconsulto accitus,

Liv. 10, 25, 12:

quaesitum est, praecipitata esset ab eo uxor, an se ipsa suā sponte jecisset,

Quint. 7, 2, 24:

gaudeo id te mihi suadere, quod ego meā sponte pridie feceram,

Cic. Att. 15, 27: sponte ipsam suāpte adductam, Lucil. ap. Varr. L. L. 6, § 69 Müll.:

me si fata meis paterentur ducere vitam Auspiciis et sponte meā componere curas,

Verg. A. 4, 341:

interim sponte nostrā velut donantes,

Quint. 3, 6, 8.—Sometimes propriā for suā (late Lat.):

sponte se propriā dederunt,

Amm. 17, 2, 3:

Richomeres se sponte obtulit propriā,

id. 31, 12, 15.—

Absol.:

Italiam non sponte sequor,

Verg. A. 4, 361:

sponte properant,

Ov. M. 11, 486:

odio tyrannidis exsul Sponte erat,

id. ib. 15, 62:

sponte en ultroque peremptus,

Stat. Th. 10, 809; cf.:

multitudo sponte et ultro confluens,

Suet. Caes. 16:

nec illum sponte exstinctum,

Tac. A. 3, 16:

sponte judicioque plaudere,

Quint. 8, 3, 4:

opto ut ea potissimum jubear, quae me deceat vel sponte fecisse,

Plin. Ep. 6, 29, 11: equites Romani natalem ejus sponte atque consensu biduo semper celebrarunt, Suet. Aug. 57.—

With gen.:

sponte deūm,

according to the will of the gods, Luc. 1, 234 Cort.:

sponte ducum,

id. 1, 99:

sponte deorum,

id. 5, 136; Val. Fl. 4, 358:

naturae,

Plin. 7, prooem. 1, § 4; 9, 51, 74, § 160; 11, 49, 110, § 263; 14, 4, 6, § 53; Sil. 14, 153:

principis,

Tac. A. 2, 59:

Caesaris,

id. ib. 6, 31:

praefecti,

id. ib. 4, 7:

incolarum,

id. ib. 4, 51:

litigatoris,

id. ib. 13, 42; 7, 51; id. H. 4, 19; Curt. 4, 1, 16.—

Very rarely with a prep.: de tuā sponte, Cotta ap. Charis. p. 195 P.:

a sponte,

Varr. L. L. 6, § 69 Müll.; cf. § 71 sqq. ib.—

Transf., of one's own will or agency (opp. to foreign participation or assistance), by one's self, without the aid of others, alone (rare but class.):

nequeo Pedibus meā sponte ambulare,

Plaut. Truc. 2, 6, 46:

nec suā sponte, sed eorum auxilio,

Cic. Fam. 7, 2, 3:

cum oppidani autem etiam suā sponte Caesarem recipere conarentur,

Caes. B. C. 3, 11 fin.:

his cum suā sponte persuadere non possent, legatos ad Dumnorigem mittunt, ut eo deprecatore a Sequanis impetrarent,

id. B. G. 1, 9:

civitatem ignobilem atque humilem Eburonum suā sponte populo Romano bellum facere ausam, vix erat credendum,

id. ib. 5, 28; cf. id. ib. 7, 65:

judicium quod Verres suā sponte instituisset,

Cic. Verr. 2, 1, 43, § 111:

cum illa civitas cum Poenis suo nomine ac suā sponte bellaret,

id. ib. 2, 4, 33, §

72: ecquis Volcatio si suā sponte venisset, unam libellam dedisset?

id. ib. 2, 2, 10, § 26.—

Of things concr. and abstr., of itself, spontaneously:

is autem ardor non alieno impulsu sed suā sponte movetur, etc.,

Cic. N. D. 2, 12, 32:

ut cum suā sponte nullā adhibitā vi, consumptus ignis exstinguitur,

id. Sen. 19, 71:

natura videtur Ipsa suā per se sponte omnia dis agere expers,

Lucr. 2, 1092:

aliae (arbores) nullis hominum cogentibus ipsae Sponte suā veniunt,

Verg. G. 2, 11; cf.:

stellae sponte suā jussaene vagentur et errent,

Hor. Ep. 1, 12, 17:

sapientem suā sponte ac per se bonitas et justitia delectat,

Cic. Rep. 3, 16, 26:

res quae suā sponte scelerata est,

id. Verr. 2, 1, 42, § 108; id. Or. 32, 115:

justitium in foro suā sponte coeptum prius quam indictum,

Liv. 9, 7, 8:

clamor suā sponte ortus,

id. 9, 41, 17:

id suā sponte ap parebat,

id. 22, 38, 13:

de capite signum in manum sponte suā delapsum,

id. 27, 11, 3 ex loco superiore, qui prope suā sponte in hostem inferebat, id. 5, 43, 3:

quod terra crearat Sponte suā,

Lucr. 5, 938:

sponte suā quae fiunt aëre in ipso,

id. 4, 738:

ut vera et falsa suā sponte, non alienā judicantur,

Cic. Leg. 1, 17, 45:

te Sponte suā probitas officiumque juvat,

Ov. P. 2, 3, 34:

sponte deae munus promeritumque patet (i. e. sine indice),

id. F. 4, 394.—Very rarely with quādam: litterae syllabaeque... orationem sponte quādam sequantur, Quint 5, 10, 125. —

Absol.:

ut numeri sponte fluxisse videantur,

Quint. 9, 4, 147.—

spontis, only in the phrase suae spontis (esse).

To be one's own master, at one's own disposal (very rare and mostly post-Aug.;

not in Cic. or Cæs.): quod suae spontis statuerant finem,

Varr. L. L. 6, § 71 Müll.:

sanus homo, qui suae spontis est, nullis obligare se legibus debet,

Cels. 1, 1.—

In Columella, of things, = suā sponte, of itself, spontaneously:

altera (cytisus est) suae spontis,

springs up spontaneously, Col. 9, 4, 2:

ubi loci natura neque manu illatam neque suae spontis aquam ministrari patitur,

id. 11, 3, 10.

sub-sĕquor, cūtus, 3, v. n. and a., to follow close after or immediately; to follow, succeed, ensue (class.).

Lit.

With acc.:

subsequor te,

Plaut. Am. 2, 1, 1; cf. id. ib. 1, 3, 52; id. Bacch. 4, 4, 72:

has (cohortes) subsidiariae ternae subsequebantur,

Caes. B. C. 1, 83:

signa,

id. B. G. 4, 26:

ancillam,

Ov. H. 20, 131:

senem,

id. F. 4, 528. —

Absol.:

quom verba facis, subsequere,

Plaut. Most. 3, 2, 116:

Caesar equitatu praemisso sequebatur omnibus copiis,

Caes. B. G. 2, 19; cf. id. ib. 2, 11; 5, 18; Liv. 27, 31 al.:

subsequitur, pressoque legit vestigia gressu,

Ov. M. 3, 17:

subsequiturque manus,

id. F. 2, 336.—

Transf., of inanim. or abstr. subjects:

(Hesperus) tum antecedens, tum subsequens,

Cic. N. D. 2, 20, 53; cf.:

minorem Septentrionem Cepheus a tergo subsequitur,

id. ib. 2, 43, 111:

digitis subsequens verba,

id. de Or. 3, 59, 220; cf.:

hos motus subsequi debet gestus,

id. ib. 3, 59, 220:

totidem subsecuti libri Tusculanarum disputationum,

id. Div. 2, 1, 2; Lucr. 2, 496:

si ducis consilia favor subsecutus militum foret,

Liv. 8, 36:

subsequenti tempore,

Vell. 1, 4, 3; so,

subsequenti anno,

the following, next year, Plin. 11, 29, 35, § 101:

proxima subsequitur, quid agas, audire voluptas,

Ov. P. 2, 7, 3.—

Trop., to follow after, mentally or in opinion, to follow, adhere to, comply with, conform to, imitate a person or thing; with acc.:

Speusippus Platonem avunculum subsequens,

Cic. N. D. 1, 13, 32; cf. id. Div. 1, 3, 6:

ut locupletes omnes summum ordinem subsequantur,

id. Phil. 13, 10, 23:

te imitari. te subsequi student,

Plin. Pan. 84, 5.—With abl.:

mirifice ipse suo sermone subsecutus est humanitatem litterarum tuarum,

Cic. Fam. 3, 1, 2; Liv. 8, 35; Dig. 42, 2, 6:

(orationis) vim ac varietatem,

Cic. Part. Or. 7, 25.—Hence, adv.: subsĕquenter, in succession, one after another, Mess. Corv. Prog. Aug. 23; Aug. Enarr. in Psa. 87.

tū (old form of the gen. sing. tis, Plaut. Mil. 4, 2, 42; id. Trin. 2, 2, 62; id. Bacch. 5, 2, 87; id. Ps. 1, 1, 6; acc. ted, id. As. 2, 2, 33 et saep.; gen. plur. vestrorum or vostrorum, Pac. ap. Non. 85, 5; Plaut. Most. 1, 3, 123; fem. vostrarum, Ter. Heaut. 2, 4, 6; v. ego init.), pers. pron. [Sanscr. tva, tvam; Gr. su; Dor. tu; Goth. thu; Germ. du; Engl. thou, etc.], thou.

In gen.: nec pol homo quisquam faciet impune animatus Hoc nisi tu, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 101 Vahl.); imitated by Verg. A. 9, 422: unus erit quem tu tolles in caerula caeli Templa, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 6 Müll. (Ann. v. 66 Vahl.):

tu mihi etiam legis Portiae, tu C. Gracchi, tu horum libertatis, tu cujusquam denique hominis popularis mentionem facis,

Cic. Rab. Perd. 4, 13:

nec dulces amores Sperne puer, neque tu choreas,

Hor. C. 1, 9, 16:

ego tu sum, tu es ego: uni animi sumus,

Plaut. Stich. 5, 4, 49:

mei te rogandi et tui respondendi mihi (labor),

id. Ps. 1, 1, 4.— Fem.:

cum tui videndi est copia,

Plaut. Truc. 2, 4, 19:

neque mei neque te tui intus puditum est,

id. Bacch. 3, 1, 12; cf. id. ib. 3, 1, 19:

quia tis egeat, quia te careat,

id. Mil. 4, 2, 42:

tibi aras. tibi occas, tibi seris, tibi eidem metis,

id. Merc. 1, 1, 71:

quot pondo ted esse censes nudum?

id. As. 2, 2, 33 et saep.: vosne velit an me regnare era, Fors, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 203 Vahl.):

si quis quid vostrum Epidamnum curari sibi Velit,

Plaut. Men. prol. 51:

vestri adhortandi causā,

Liv. 21, 41, 1:

istanc tecum conspicio simul,

Plaut. Am. 2, 2, 112:

stulta multum, quae vobiscum fabuler,

id. Mil. 2, 5, 33.—

Emphatic.

Jam tibi cerebrum Dispercutiam, excetra tu, Plaut. Cas. 3, 5, 24 sq.:

neque postulem abs te, ni ipsa res moneat,

Ter. And. 3, 3, 19:

nec enim illa studia deserui, quibus etiam te incendi,

Cic. Fat. 2, 3:

tu si hic sis aliter sentias,

Ter. And. 2, 1, 10.—

Esp. in opp. to another pron. pers.:

id mihi da negoti: tu tamen Perge, etc.,

Ter. And. 3, 2, 41:

an mihi potest quicquam esse molestum quod tibi gratum futurum sit?

Cic. Fat. 2, 4:

nos patriam fugimus... tu, Tityre, lentus, etc.,

Verg. E. 1, 4; Hor. Ep. 1, 10, 6.—

Poet., in second clause of a command, etc.:

solve metus, et tu Trojanos exue caestus,

Verg. A. 5, 420; cf. id. ib. 5, 691; 6, 365; Hor. C. 1, 9, 16.—

With an emphatic -te or -met suffixed (only in the forms tute or tutemet, tibimet, tete, vosmet, and vobismet): o Tite, tute, Tati, tibi tanta, tyranne, tulisti, Enn. ap. Prisc. p. 947 P. (Ann. v. 113 Vahl.): bene mones: tute ipse cunctas, id. ap. Non. 469, 25 (Com. v. 3 Vahl. p. 153): Al. Quae ex te audivi: ut urbem maximam Expugnavisses regemque Pterelam tute occideris. Am. Egone istuc dixi? Al. Tute istic, etiam astante hoc Sosia, Plaut. Am. 2, 2, 114 sq.:

tute ipse his rebus finem praescripsisti, pater,

Ter. And. 1, 1, 124:

utere igitur argumento, Laeli, tute ipse sensus tui,

Cic. Rep. 1, 38, 59:

tute,

id. Div. in Caecil. 8, 27; 10, 31:

ut tute mihi praecepisti,

id. Fam. 1, 8, 2:

tute scis—si modo meministi—me tibi tum dixisse, etc.,

id. Att. 12, 18, a, 2.— Acc.:

uxor, si cesses, aut te amare cogitat Aut tete amari,

Ter. Ad. 1, 1, 8; so,

tete,

id. Phorm. 3, 1, 3:

tibi si recta probanti placebis, tum non modo tete viceris, etc.,

Cic. Tusc. 2, 26, 63:

nisi quid tibi in tete auxilii est, absumptus es,

Plaut. Ep. 1, 1, 76:

tutemet mirabere,

Ter. Heaut. 2, 3, 133:

tutemet in culpā cum sis,

Lucr. 4, 915:

tutemet a nobis... quaeres,

id. 1, 102:

tibimet ipse supplicia irroga,

Sen. Hippol. 1222:

ita vosmet aiebatis,

Plaut. Capt. 3, 5, 18:

atque hoc vosmet ipsi, scio... haud aliter id dicetis,

id. Most. 1, 2, 13: vos quoque in eā re consilio me adjuvate:

nullum libentius sequor quam quod vosmet ipsi attuleritis,

Liv. 34, 17, 9; 3, 56, 3 Drak. N. cr. —

In partic.

Tibi, as a dativus ethicus (cf. Ruddim. II. p. 126, n. 44):

alter tibi descendit de palatio et aedibus suis,

Cic. Rosc. Am. 46, 133:

ecce tibi exortus est Isocrates,

id. de Or. 2, 22, 94; so,

ecce tibi,

id. Sest. 41, 89; id. Att. 2, 15, 3:

hic Marius veniet tibi origine parva,

Sil. 13, 854:

haec vobis ipsorum per biduum militia fuit,

Liv. 22, 60 et saep.—

Vos, addressed to one person as a representative of more than one, or with a collective noun in the sing.:

vos, vero, Attice, et praesentem me curā levatis, et, etc.,

Cic. Brut. 3, 11:

sed quid hoc loco vos inter vos, Catule?

id. de Or. 2, 73, 295; id. Dom. 31, 83:

vos, Romanus exercitus, ne destiteritis impio bello?

Liv. 7, 40, 12 Drak.:

vos, Gaetulia sueta, etc.,

Sil. 3, 287:

vos, o Calliope, precor aspirate canenti,

i. e. you, Muses, Verg. A. 9, 525; imitated by Sil. 12, 390.—

Gen. plur. for poss. pron.:

majores vostrum,

Sall. C. 33, 3:

hac vestrum frequentiā,

Cic. Agr. 2, 21, 55; id. Phil. 4, 1, 1:

quantus consensus vestrum,

id. ib. 5, 1, 2:

contra urbis salutem omniumque vestrum,

id. Cat. 2, 12, 27.—

Mea tu, my love, my dear, my darling, in familiar language, Ter. Eun. 4, 3, 22.

vŏlŭcer, ūcris, ūcre ( gen. plur. volucrium, Cic. ap. Charis. p. 119 P.; masc. volucris, Tib. 4, 1, 209; Sil. 10, 471; fem. volucer fama, Petr. poët. 123, 210; cf. acer; on the quantity of the u in volucris, v. Quint. 1, 5, 28), adj. [cf. 2. volo], flying, winged (class.; syn.: ales, volatilis).

Lit.

Adj.:

bestiae,

Cic. Tusc. 5, 13, 38; id. Lael. 21, 81:

angues,

id. N. D. 1, 36, 101:

dracones,

Ov. M. 7, 218:

Cupido,

id. ib. 9, 482:

natus,

i. e. Cupid, id. ib. 5, 364:

deus,

i. e. Mercury, Stat. Th. 2, 55; cf.

pes (Mercurii),

Ov. F. 5, 88; and:

o nuntium volucrem!

Cic. Quint. 25, 80.—

Subst.: vŏlū̆cris, is, f. (sc. avis, once masc., sc. ales:

teneros volucres, Cic. poët. Div. 2, 30, 64),

a bird, a flying creature, Lucr. 1, 12; 2, 145; 2, 344; Cic. de Or. 2, 6, 23; id. Ac. 2, 25, 81:

marinae,

Prop. 3, 7 (4, 6), 11; Ov. A. A. 3, 35; id. H. 10, 123:

Junonis,

i. e. the peacock, id. M. 15, 385; cf.

Junonia,

id. Med. Fac. 33; of the cock: volucres cecinere diem, Coripp. 1, 199; cf. Sil. 14, 22;

the eagle,

Luc. 6, 129:

obscenae,

Verg. A. 3, 241:

Tityi volucres,

vultures, Prop. 2, 20 (3, 13), 31; Hor. S. 1, 8, 6;

of the sirens,

Stat. S. 5, 3, 87; Quint. 10, 3, 24; 12, 11, 13; Suet. Aug. 13:

pictae,

Verg. A. 4, 525; Ov. M. 1, 308:

volucris parvula,

the fly, Phaedr. 5, 3, 3.—

Transf., of any thing that moves rapidly, flying, winged, fleet, swift, rapid (mostly poet.;

syn. velox): lumen,

Lucr. 6, 173; cf.:

ritu flammarum,

id. 1, 1102:

fumi,

Verg. G. 2, 217:

aurae,

id. A. 11, 795; Ov. M. 13, 807:

nebulae,

id. ib. 1, 602:

procellae,

id. Am. 2, 11, 33:

sagitta,

Verg. A. 5, 242; Ov. M. 9, 102;

called also ferrum,

id. Tr. 3, 10, 64:

harundo,

Verg. A. 5, 544:

equi,

Ov. M. 2, 153; 2, 234; 4, 245:

currus,

Hor. C. 1, 34, 8:

volucri freta classe pererrat,

Ov. M. 7, 460:

jam volucrem sequor Te per gramina Martii Campi,

speeding, running, Hor. C. 4, 1, 38 et saep.—

Trop.

In gen., fleet, swift, rapid:

nihil est tam volucre quam maledictum,

Cic. Planc. 23, 57:

aliud genus (dicendi) est... verbis volucre atque incitatum,

id. Brut. 95, 325:

volucri spe et cogitatione rapiuntur a domo longius,

id. Rep. 2, 4, 7:

somnus,

Verg. A. 2, 794:

fatum,

Hor. C. 2, 17, 24.—

In partic., passing quickly by, fleeting, transient, transitory:

o volucrem fortunam,

Cic. Sull. 32, 91:

dies,

Hor. C. 3, 28, 6; 4, 13, 16:

fama,

Ov. H. 17, 207; Petr. 123:

gaudium,

Tac. Or. 9.— Adv.: vŏlŭcrĭter, swiftly, rapidly (post-class.):

congregati,

Amm. 17, 1, 12:

perurgebat nocentes innocentesque,

id. 29, 1, 18.