Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

pluvius

  • 1 pluvius

        pluvius adj.    [PLV-], rainy, bringing rain: Hyades, V.: Iuppiter, Tb.: aqua, rain-water, S.: aurum, a shower of gold, O. rores, rain, H.: arcus, rainbow, H.: frigus, a cold shower, V.—As subst n., the inner court of a dwelling: Venisse per pluvium, T.
    * * *
    pluvia, pluvium ADJ
    rainy, causing or bringing rain

    Latin-English dictionary > pluvius

  • 2 pluvius

    plŭvĭus, a, um, adj. [pluo], rainy, causing or bringing rain, rain- (class.): SI AQVA PLVVIA NOCET, rain-water, Fragm. XII. Tab.; cf.

    aquae,

    Cic. Mur. 9, 22; id. Top. 9, 38:

    tempestates,

    Cato, R. R. 2, 3:

    caelum,

    Varr. R. R. 1, 13, 2:

    Hyades,

    rain-bringing, Verg. A. 3, 516:

    venti,

    Hor. C. 1, 17, 4:

    rores,

    rain, id. ib. 3, 3, 56:

    arcus,

    rainbow, id. A. P. 18:

    Juppiter,

    who dispenses rain, Tib. 1, 8 (7), 26 (cf.:

    Juppiter uvidus,

    Verg. G. 1, 418, and Zeus ikmaios):

    dies,

    Col. 2, 15:

    caeli status,

    id. 2, 10:

    nomen,

    Plin. 2, 39, § 106.—Hence, subst.: plŭvĭum, ii, n., = impluvium, q. v., the inner court of a dwelling, Ter. Eun. 3, 5, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > pluvius

  • 3 pluvium

    plŭvĭus, a, um, adj. [pluo], rainy, causing or bringing rain, rain- (class.): SI AQVA PLVVIA NOCET, rain-water, Fragm. XII. Tab.; cf.

    aquae,

    Cic. Mur. 9, 22; id. Top. 9, 38:

    tempestates,

    Cato, R. R. 2, 3:

    caelum,

    Varr. R. R. 1, 13, 2:

    Hyades,

    rain-bringing, Verg. A. 3, 516:

    venti,

    Hor. C. 1, 17, 4:

    rores,

    rain, id. ib. 3, 3, 56:

    arcus,

    rainbow, id. A. P. 18:

    Juppiter,

    who dispenses rain, Tib. 1, 8 (7), 26 (cf.:

    Juppiter uvidus,

    Verg. G. 1, 418, and Zeus ikmaios):

    dies,

    Col. 2, 15:

    caeli status,

    id. 2, 10:

    nomen,

    Plin. 2, 39, § 106.—Hence, subst.: plŭvĭum, ii, n., = impluvium, q. v., the inner court of a dwelling, Ter. Eun. 3, 5, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > pluvium

  • 4 arcus

    arcus, ūs, m. (the orthography, arquus (cf. arquatus), is freq. in MSS., like quum for cum, quur for cur, etc.; cf. Freund ad Cic. Mil. p. 31 sq. Thus Charis. p. 92 P. upon Cic. N. D. 3, 20, 51, reads arcuis; Prisc. p. 712 P. arci; and Non. p. 425, 5, upon Lucr. 6, 526, arqui; but the distinction which the latter gram. points out (arcus suspensus fornix appellatur; arquus non nisi qui in caelo apparet, quam Irim poëtae dixerunt) does not seem to be well founded.— Abl. plur. never found;

    acc. to the gram., Don. p. 1751,

    Diom. p. 285, Prisc. p. 779, Rhem. Palaem. p. 1371 P. al., it was arcubus; so Vulg. 2 Esdr. 4, 13; cf. Rudd. I. p. 104, n. 48.— Gen. sing. arqui, Lucr. 6, 526 Lachm., and Cic. N. D. 3, 20, 51 B. and K.— Dat. arcu, Sil. 4, 18.— Nom. plur. ARCVVS, Corp. Inscr. V. 85; Inscr. Henz. 5313: arci, Varr. ap. Non. p. 77, 12.— Acc. ARCOS, Corp. Inscr. II. 3420.— Fem., Enn. ap. Prisc. p. 712 P.; cf. id. 658 P.; and Serv. ad Verg. 6, 610, says that Catull. and others used it as fem.; v. Neue, Formenl. I. p. 679) [cf. Sanscr. arālas = bent, the bent arm, aratnis = Gr. ôlenê; Lat. ulna; Germ. Elbogen; Engl. elbow. Curt.], prop., something bent; hence,
    I.
    A bow (syn. cornu).
    A.
    For shooting: intendit crinitus Apollo Arcum auratum, Enn. ap. Cic. Ac. 2, 28, 89 (Trag. v. 54 Müll.):

    arcus intentus in aliquem,

    Cic. Sest. 7:

    haec cernens arcum intendebat Apollo Desuper,

    Verg. A. 8, 704; 9, 665; so Vulg. Psa. 10, 3; 36, 14:

    arcum tendere,

    ib. 3 Reg. 22, 34; ib. 4 Reg. 9, 24:

    adductus,

    Verg. A. 5, 507:

    remissus,

    Hor. C. 3, 27, 67:

    arcum dirigere in aliquem,

    Pers. 3, 60:

    quom arcum et pharetram mi et sagittas sumpsero,

    Plaut. Trin. 3, 2, 98; so,

    arcum suscitare,

    Vulg. Hab. 3, 9 et saep. —
    B.
    The rainbow (fully: pluvius arcus, v. infra, II.), Enn. ap. Prisc. p. 712 P. (Ann. v. 393 Vahl.): Tum color in nigris existit nubibus arqui, * Lucr. 6, 526 Lachm.:

    arcus ipse ex nubibus efficitur quodam modo coloratis,

    Cic. N. D. 3, 20, 51:

    ceu nubibus arcus Mille jacit varios adverso sole colores,

    Verg. A. 5, 88 Rib.; so Ov. M. 6, 63; 11, 632; 14, 838:

    pluvius describitur arcus,

    Hor. A. P. 18; Liv. 30, 2; 41, 21; Plin. 18, 35, 80, § 353; Sen. Q. N. 1, 5 and 6:

    arcum meum ponam in nubibus,

    Vulg. Gen. 9, 13 sqq. (in Vulg. Apoc. 4, 3; 10, 1, iris, q. v.) al.—
    C.
    A bow or arch in building, a vault, arch, triumphal arch, etc.:

    efficiens humilem lapidum compagibus arcum,

    Ov. M. 3, 30; 3, 160; Juv. 3, 11; Suet. Ner. 25:

    marmoreus arcus,

    id. Claud. 1; so id. ib. 11; id. Dom. 13; cf. Plin. Pan. 59, 2 Schwarz.—
    II.
    Transf.
    A.
    Poet. or in post-Aug. prose, any thing arched or curved like a bow; of the breaking of waves:

    niger arcus aquarum,

    Ov. M. 11, 568.—Of the windings of a serpent:

    immensos saltu sinuatur in arcus,

    Ov. M. 3, 42.—Of a curve in flight:

    dea se paribus per cælum sustulit alis Ingentemque fugā secuit sub nubibus arcum,

    Verg. A. 5, 658.—Of the curving or bendings of a bay:

    sinus curvos falcatus in arcus,

    Ov. M. 11, 229 (cf.:

    inque sinus scindit sese unda reductos,

    Verg. A. 1, 161).—

    Of a harbor: Portus ab Euroo fluctu curvatus in arcum,

    Verg. A. 3, 533.—Of boughs of trees, Verg. G. 2, 26 et saep.—Of the back of a chair, Tac. A. 15, 57.—
    B.
    The mathematical arc, Sen. Q. N. 1, 10; Col. 5, 2, 9.—Hence, of the five parallel circles of the globe which bound the zones (or perhaps rather, the zones themselves):

    via quinque per arcus,

    Ov. M. 2, 129.

    Lewis & Short latin dictionary > arcus

  • 5 arcus

        arcus ūs (gen. ī, once, C.), m    [ARC-], a bow: intentus in me: adductus, V.: arcum tendere, H.: tela Direxit arcu, H.: pluvius, the rainbow, H.: arcus sereno caelo intentus, L.: nubibus arcus iacit colores, V.—Poet.: niger aquarum, O.: inmensos saltu sinuatur in arcūs, O.: sinus curvos falcatus in arcūs, bays, O.: Efficiens humilem lapidum compagibus arcum, an arch, O.: via quinque per arcūs, circles of the earth, O.: ad arcum sellae, Ta.
    * * *
    bow, arc, coil, arch; rainbow; anything arched or curved

    Latin-English dictionary > arcus

  • 6 auster

        auster trī, m    [AVS-], the south wind: portus ab austro tutus, Cs.: vehemens: turbidus, H.: pluvius, O.: frigidus, V.: floribus austrum inmisi, have exposed to the parching blast, V.—The south country, the south: in aquilonis austrive partibus: mundus Libyae devexus in austros, south of Libya, V.
    * * *
    I
    austeris -e, austerior -or -us, austerrimus -a -um ADJ
    austere, plain; bitter, sour; dry (wine); sharp, pungent; dark, somber, morose
    II
    south; south wind; southern parts (pl.)

    Latin-English dictionary > auster

  • 7 dē-scrībō

        dē-scrībō īpsī, īptus, ere    (often confounded with discribo), to copy off, transcribe, write out, write down: a te librum (i. e. a tuo exemplo): descriptam legem adferunt, the draf<*> in foliis carmina, V.: in cortice Carmina, carve, V.: ius ab antiquā gente, copy, adopt, L.—To sketch, describe, draw, depict, represent: formas in harenā: caeli meatūs radio, V.—Fig., to represent, delineate, describe: res verbis describenda: dignus describi, quod malus ac fur, etc., H.: volnera Parthi, H.: cum pluvius describitur arcus, H.: facta versibus, N.: Votivā descripta tabellā Vita senis, H.—To define, prescribe, fix, assign: iura finium: rationem totius belli: classīs ex censu, L.: vices (poetae), H.: in quattuor urbanas tribūs libertinos, L.: in duodecim mensīs annum, L.: vecturas frumenti finitimis civitatibus, Cs.: suum cuique munus.

    Latin-English dictionary > dē-scrībō

  • 8 Iuppiter (Iūpi-)

        Iuppiter (Iūpi-) Iovis, m    [DIV-], Jupiter, Jove, son of Saturn, brother and husband of Juno, chief of the gods, god of the sky, Cs., C., L., H., V., O.: Iovis stella, the planet Jupiter.—Heaven, sky, air: sub Iove frigido, H.: metuendus (i. e. pluvius), V.: sub Iove, in the open air, O.: loci, temperature, O.: Iuppiter Stygius, i. e. Pluto, V.: Iovis auribus ista Servas, i. e. of Augustus, H.

    Latin-English dictionary > Iuppiter (Iūpi-)

  • 9 auctumnitas

    auctumnĭtas (correctly aut-), ātis, f. [id.] (only ante- and post-class.).
    I.
    The season of autumn, the autumn, harvest-time:

    Circum oleas autumnitate ablaqueato,

    Cato, R. R. 5, 8:

    primā autumnitate cum pluvius est,

    id. ib. 155, 1: autumnitas in anni tetrachordo mensem praeterierat, Varr. ap. Non. p. 71, 15:

    aestas atque autumnitas,

    Arn. 2, p. 96.—
    II.
    The produce of autumn, the harvest (cf. 1. auctumnus, II.): dapem autumnitatis uvidam, Varr. ap. Non. p. 71, 18:

    ex olivis atque vinetis plenam faciant autumnitatem fundi,

    Arn. 1, p. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > auctumnitas

  • 10 auster

    1.
    auster, tri, m. [Sanscr. ush-, to burn; the burning, hot wind], the south wind (opp. aquilo, the north wind).
    I.
    Lit.:

    auster fulmine pollens,

    Lucr. 5, 745:

    validus,

    id. 1, 899; Hor. Ep. 1, 11, 15:

    vehemens,

    Cic. Att. 16, 7:

    turbidus,

    Hor. C. 3, 3, 4: nubilus. [p. 210] Prop. 3, 8, 56: umidus, bringing or producing rain, Verg. G. 1, 462; so,

    pluvius,

    Ov. M. 1, 66:

    frigidus,

    Verg. G. 4, 261, and Prop. 3, 22, 16: hibernus. Tib. 1, 1, 47; Vulg. Cant. 4, 16; ib. Luc. 12, 25 et saep.—
    II.
    Meton., the south country, the south:

    in aquilonis austrive partibus,

    Cic. Rep. 6, 20, 22; so Varr. L. L. 9, § 25 Müll.; Plin. 2, 9, 6, § 43; Vulg. Exod. 26, 16; ib. Matt. 12, 42.
    2.
    auster = austerus, q. v.

    Lewis & Short latin dictionary > auster

  • 11 autumnitas

    auctumnĭtas (correctly aut-), ātis, f. [id.] (only ante- and post-class.).
    I.
    The season of autumn, the autumn, harvest-time:

    Circum oleas autumnitate ablaqueato,

    Cato, R. R. 5, 8:

    primā autumnitate cum pluvius est,

    id. ib. 155, 1: autumnitas in anni tetrachordo mensem praeterierat, Varr. ap. Non. p. 71, 15:

    aestas atque autumnitas,

    Arn. 2, p. 96.—
    II.
    The produce of autumn, the harvest (cf. 1. auctumnus, II.): dapem autumnitatis uvidam, Varr. ap. Non. p. 71, 18:

    ex olivis atque vinetis plenam faciant autumnitatem fundi,

    Arn. 1, p. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > autumnitas

  • 12 concresco

    con-cresco, crēvi, crētum, 3 ( inf. perf. sync. concresse, Ov. M. 7, 416), v. n., to grow together; hence with the prevailing idea of uniting, and generally of soft or liquid substances which thicken; to harden, condense, curdle, stiffen, congeal, etc. (very freq., and class. in prose and poetry).
    I.
    Prop.:

    concrescunt semina (opp. extenuantur),

    Lucr. 4, 1261; 6, 626; cf.:

    concrescunt subitae currenti in flumine crustae,

    Verg. G. 3, 360;

    opp. liquere,

    Cic. Univ. 14: rigido concrescere rostro Ora videt, to stiffen into a hard beak. Ov. M. 5, 673; cf.:

    Aconteus Gorgone conspectā saxo concrevit oborto,

    id. ib. 5, 202 (cf. also saxoque oculorum induruit umor, id. ib. 5, 233):

    quo pacto pluvius concrescat in altis Nubibus umor,

    Lucr. 6, 495; cf. id. 6, 250:

    imbres gelidis concrescunt ventis,

    Ov. M. 9, 220:

    (aqua) neque conglaciaret frigoribus neque nive pruināque concresceret, etc.,

    Cic. N. D. 2, 10, 26:

    gelidus concrevit frigore sanguis,

    Verg. A. 12, 905:

    cum lac concrevit,

    Col. 7, 8, 3; cf. Ov. M. 12, 436: concretos sanguine crines, stuck together or clotted, Verg. A. 2, 277; cf.:

    concreta sanguine barba,

    Ov. M. 14, 201.—With in and acc.:

    crystalli modo glaciari et in lapidem concrescere,

    harden into, Plin. 36, 22, 45, § 161; cf.:

    aër... tum autem concretus in nubis cogitur,

    Cic. N. D. 2, 39, 101.—
    II.
    Meton.
    A.
    To take form, to grow, increase:

    de terris terram concrescere parvis,

    Lucr. 1, 840:

    terrā in ipsā taetro concrescere odore bitumen,

    id. 6, 807; Verg. E. 6, 34; cf.:

    indagatio initiorum unde omnia orta, generata, concreta sint,

    Cic. Tusc. 5, 24, 69; 1, 24, 56:

    valles, quae fluminum alluvie et inundationibus concreverint,

    Col. 3, 11, 8.—With ex:

    omne corpus aut aqua aut aër aut ignis aut terra est, aut id quod est concretum ex aliquā parte eorum,

    composed, formed of, Cic. N. D. 3, 12, 30; so id. ib. 3, 14, 34; Tac. A. 13, 57.—
    2.
    Trop.:

    illud funestum animal, ex nefariis stupris, ex civili cruore concretum (al. conceptum),

    Cic. Pis. 9, 21. —
    B.
    (Con intens.) To grow strong, to rise by growing, etc. (so very rare):

    (lana) quanto prolixior in pecore concrescit, tanto, etc.,

    Col. 7, 3, 10 (but in Lucr. 5, 833, the best reading is clarescit; v. Lachm.).—Hence, concrētus, a, um, P. a. (acc. to I.), grown together, concrete, compound, condensed, hardened, thick, hard, stiff, curdled, congealed, clotted, etc. (class.):

    dubitare non possumus quin nihil sit animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71; 1, 27, 66:

    aër crassus et concretus,

    id. ib. 1, 18, 42; Lucr. 1, 1018; 5, 467 sq.:

    aër (opp. fusus, extenuatus),

    Cic. N. D. 2, 39, 101; cf.:

    pingue et concretum esse caelum,

    id. Div. 1, 57, 130:

    umores (opp. acres),

    id. N. D. 2, 23, 59:

    spuma,

    Ov. M. 4, 537:

    lac,

    Verg. G. 3, 463:

    in sanguine,

    Ov. M. 13, 492:

    mare,

    Plin. 4, 16, 30, § 104:

    nix concreta pruinā,

    Lucr. 3, 20:

    concreta et durata glacies,

    Liv. 21, 36, 8; cf.:

    concreta frigora canā pruinā,

    stiffened by the hoary frost, Verg. G. 2, 376:

    gelu,

    Curt. 8, 4.— Poet., of light: cum claram speciem concreto lumine luna abdidit, thick, i. e. dimmed, Cic. poët. Div. 1, 11, 18:

    nanus et ipse suos breviter concretus in artus,

    shortened, Prop. 4 (5), 8, 41:

    dolor,

    benumbing, tearless, Ov. P. 2, 11, 10.— Subst.: concrētum, i, n., firm or solid matter:

    species quaedam deorum, quae nihil concreti habeat, nihil solidi,

    Cic. N. D. 1, 27, 75.—Esp. (sc. gelu), hard or stiff frost:

    nec semine jacto Concretum patitur radicem adfigere terrae,

    Verg. G. 2, 318 Rib. Forbig.; cf. Hildebr. ad App. M. 1, p. 455. (By others concretum is made acc. of 2. concretus. The common reading is concretam, sc. gelu, the root stiffened by frost; cf. Forbig. ad loc.)— Comp.:

    semen concretius,

    Lucr. 4, 1240:

    spuma lactis concretior,

    Plin. 11, 41, 96, § 239: ossa concreta, t. t., solid bones, i. e. without marrow, id. 7, 18, 18, § 78.— Sup. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > concresco

  • 13 concretum

    con-cresco, crēvi, crētum, 3 ( inf. perf. sync. concresse, Ov. M. 7, 416), v. n., to grow together; hence with the prevailing idea of uniting, and generally of soft or liquid substances which thicken; to harden, condense, curdle, stiffen, congeal, etc. (very freq., and class. in prose and poetry).
    I.
    Prop.:

    concrescunt semina (opp. extenuantur),

    Lucr. 4, 1261; 6, 626; cf.:

    concrescunt subitae currenti in flumine crustae,

    Verg. G. 3, 360;

    opp. liquere,

    Cic. Univ. 14: rigido concrescere rostro Ora videt, to stiffen into a hard beak. Ov. M. 5, 673; cf.:

    Aconteus Gorgone conspectā saxo concrevit oborto,

    id. ib. 5, 202 (cf. also saxoque oculorum induruit umor, id. ib. 5, 233):

    quo pacto pluvius concrescat in altis Nubibus umor,

    Lucr. 6, 495; cf. id. 6, 250:

    imbres gelidis concrescunt ventis,

    Ov. M. 9, 220:

    (aqua) neque conglaciaret frigoribus neque nive pruināque concresceret, etc.,

    Cic. N. D. 2, 10, 26:

    gelidus concrevit frigore sanguis,

    Verg. A. 12, 905:

    cum lac concrevit,

    Col. 7, 8, 3; cf. Ov. M. 12, 436: concretos sanguine crines, stuck together or clotted, Verg. A. 2, 277; cf.:

    concreta sanguine barba,

    Ov. M. 14, 201.—With in and acc.:

    crystalli modo glaciari et in lapidem concrescere,

    harden into, Plin. 36, 22, 45, § 161; cf.:

    aër... tum autem concretus in nubis cogitur,

    Cic. N. D. 2, 39, 101.—
    II.
    Meton.
    A.
    To take form, to grow, increase:

    de terris terram concrescere parvis,

    Lucr. 1, 840:

    terrā in ipsā taetro concrescere odore bitumen,

    id. 6, 807; Verg. E. 6, 34; cf.:

    indagatio initiorum unde omnia orta, generata, concreta sint,

    Cic. Tusc. 5, 24, 69; 1, 24, 56:

    valles, quae fluminum alluvie et inundationibus concreverint,

    Col. 3, 11, 8.—With ex:

    omne corpus aut aqua aut aër aut ignis aut terra est, aut id quod est concretum ex aliquā parte eorum,

    composed, formed of, Cic. N. D. 3, 12, 30; so id. ib. 3, 14, 34; Tac. A. 13, 57.—
    2.
    Trop.:

    illud funestum animal, ex nefariis stupris, ex civili cruore concretum (al. conceptum),

    Cic. Pis. 9, 21. —
    B.
    (Con intens.) To grow strong, to rise by growing, etc. (so very rare):

    (lana) quanto prolixior in pecore concrescit, tanto, etc.,

    Col. 7, 3, 10 (but in Lucr. 5, 833, the best reading is clarescit; v. Lachm.).—Hence, concrētus, a, um, P. a. (acc. to I.), grown together, concrete, compound, condensed, hardened, thick, hard, stiff, curdled, congealed, clotted, etc. (class.):

    dubitare non possumus quin nihil sit animis admixtum, nihil concretum, nihil copulatum, nihil coagmentatum, nihil duplex,

    Cic. Tusc. 1, 29, 71; 1, 27, 66:

    aër crassus et concretus,

    id. ib. 1, 18, 42; Lucr. 1, 1018; 5, 467 sq.:

    aër (opp. fusus, extenuatus),

    Cic. N. D. 2, 39, 101; cf.:

    pingue et concretum esse caelum,

    id. Div. 1, 57, 130:

    umores (opp. acres),

    id. N. D. 2, 23, 59:

    spuma,

    Ov. M. 4, 537:

    lac,

    Verg. G. 3, 463:

    in sanguine,

    Ov. M. 13, 492:

    mare,

    Plin. 4, 16, 30, § 104:

    nix concreta pruinā,

    Lucr. 3, 20:

    concreta et durata glacies,

    Liv. 21, 36, 8; cf.:

    concreta frigora canā pruinā,

    stiffened by the hoary frost, Verg. G. 2, 376:

    gelu,

    Curt. 8, 4.— Poet., of light: cum claram speciem concreto lumine luna abdidit, thick, i. e. dimmed, Cic. poët. Div. 1, 11, 18:

    nanus et ipse suos breviter concretus in artus,

    shortened, Prop. 4 (5), 8, 41:

    dolor,

    benumbing, tearless, Ov. P. 2, 11, 10.— Subst.: concrētum, i, n., firm or solid matter:

    species quaedam deorum, quae nihil concreti habeat, nihil solidi,

    Cic. N. D. 1, 27, 75.—Esp. (sc. gelu), hard or stiff frost:

    nec semine jacto Concretum patitur radicem adfigere terrae,

    Verg. G. 2, 318 Rib. Forbig.; cf. Hildebr. ad App. M. 1, p. 455. (By others concretum is made acc. of 2. concretus. The common reading is concretam, sc. gelu, the root stiffened by frost; cf. Forbig. ad loc.)— Comp.:

    semen concretius,

    Lucr. 4, 1240:

    spuma lactis concretior,

    Plin. 11, 41, 96, § 239: ossa concreta, t. t., solid bones, i. e. without marrow, id. 7, 18, 18, § 78.— Sup. and adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > concretum

  • 14 Jupiter

    Jūppĭter ( Jūpĭter; in all good MSS. double p; v. Wagner, Orthogr. Vergl. s. h. v.), Jŏvis (nom. Jovis, Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42; Ann. v. 64 Vahl.), m. [Jovis-pater; Jovis for Djovis, kindred to Sanscr. dyō, splendere; Gr. Zeus; cf. Bopp. Gloss. p. 177, a], Jupiter or Jove, a son of Saturn, brother and husband of Juno, the chief god among the Romans; corresp. to the Gr. Zeus, Plaut. Capt. 4, 2, 89; Cic. N. D. 2, 26, 64; 3, 21, 53: Juppiter pater, old formula ap. Liv. 1, 18 ext.:

    Jovis satelles,

    the eagle, Cic. Div. 1, 47, 106; so,

    Jovis ales,

    Ov. A. A. 3, 420.—As the god of omens, etc.:

    te prodigiali Iovi conprecatam oportuit,

    Plaut. Am. 2, 2, 108.—Prov.: Jovem lapidem jurare, said of one who swore by Jupiter (holding in one hand a knife with which he pierced the sacrificial sow, and in the other hand a stone);

    of gossips: sciunt quod Juno fabulata'st cum Jove,

    Plaut. Trin. 1, 2, 171; Paul. ex Fest. s v. lapidem, p. 115 Müll.; Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4.—In plur.:

    Varro trecentos Joves (sive Juppiteres dicendum) introducit,

    Tert. Apol. 14;

    and, trop.: repente ut emoriantur humani Joves,

    Plaut. Cas. 2, 5, 26:

    Joves quoque plures in priscis Graecorum litteris invenimus,

    Cic. N. D. 3, 16, 42.—
    II.
    Transf.
    A.
    As the god of heaven, his name is freq. used by the poets as i. q. Heaven, sky, air: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65:

    Chrysippus disputat, aethera esse eum, quem homines Jovem appellarent,

    Cic. N. D. 1, 15, 40:

    sub Jove frigido,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    malus,

    id. ib. 1, 22, 20:

    metuendus, i. e. pluvius,

    Verg. G. 2, 419:

    hibernus,

    Stat. Th. 3, 26:

    sub Jove pars durat,

    in the open air, Ov. F. 3, 527:

    loci,

    the temperature, id. M. 13, 707.—
    B.
    Juppiter Stygius, i. e. Pluto, Verg. A. 4, 638; cf.

    terrestris,

    Plaut. Pers. 1, 3, 20; of the planet Jupiter, Cic. N. D. 2, 20; Luc. 10, 207.—
    C.
    As an exclamation of surprise, i. q. our My heavens! good heavens! Juppiter! estne illic Charinus? Plaut. Merc. 5, 2, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Jupiter

  • 15 Juppiter

    Jūppĭter ( Jūpĭter; in all good MSS. double p; v. Wagner, Orthogr. Vergl. s. h. v.), Jŏvis (nom. Jovis, Enn. ap. App. de Deo Socr. p. 42; Ann. v. 64 Vahl.), m. [Jovis-pater; Jovis for Djovis, kindred to Sanscr. dyō, splendere; Gr. Zeus; cf. Bopp. Gloss. p. 177, a], Jupiter or Jove, a son of Saturn, brother and husband of Juno, the chief god among the Romans; corresp. to the Gr. Zeus, Plaut. Capt. 4, 2, 89; Cic. N. D. 2, 26, 64; 3, 21, 53: Juppiter pater, old formula ap. Liv. 1, 18 ext.:

    Jovis satelles,

    the eagle, Cic. Div. 1, 47, 106; so,

    Jovis ales,

    Ov. A. A. 3, 420.—As the god of omens, etc.:

    te prodigiali Iovi conprecatam oportuit,

    Plaut. Am. 2, 2, 108.—Prov.: Jovem lapidem jurare, said of one who swore by Jupiter (holding in one hand a knife with which he pierced the sacrificial sow, and in the other hand a stone);

    of gossips: sciunt quod Juno fabulata'st cum Jove,

    Plaut. Trin. 1, 2, 171; Paul. ex Fest. s v. lapidem, p. 115 Müll.; Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4.—In plur.:

    Varro trecentos Joves (sive Juppiteres dicendum) introducit,

    Tert. Apol. 14;

    and, trop.: repente ut emoriantur humani Joves,

    Plaut. Cas. 2, 5, 26:

    Joves quoque plures in priscis Graecorum litteris invenimus,

    Cic. N. D. 3, 16, 42.—
    II.
    Transf.
    A.
    As the god of heaven, his name is freq. used by the poets as i. q. Heaven, sky, air: aspice hoc sublimen candens, quem invocant omnes Jovem, Enn. ap. Cic. N. D. 2, 25, 65:

    Chrysippus disputat, aethera esse eum, quem homines Jovem appellarent,

    Cic. N. D. 1, 15, 40:

    sub Jove frigido,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    malus,

    id. ib. 1, 22, 20:

    metuendus, i. e. pluvius,

    Verg. G. 2, 419:

    hibernus,

    Stat. Th. 3, 26:

    sub Jove pars durat,

    in the open air, Ov. F. 3, 527:

    loci,

    the temperature, id. M. 13, 707.—
    B.
    Juppiter Stygius, i. e. Pluto, Verg. A. 4, 638; cf.

    terrestris,

    Plaut. Pers. 1, 3, 20; of the planet Jupiter, Cic. N. D. 2, 20; Luc. 10, 207.—
    C.
    As an exclamation of surprise, i. q. our My heavens! good heavens! Juppiter! estne illic Charinus? Plaut. Merc. 5, 2, 24.

    Lewis & Short latin dictionary > Juppiter

  • 16 lenis

    1.
    lēnis, e, adj. [cf. lentus], soft, smooth, mild, gentle, easy, calm.
    I.
    Lit.:

    sensus judicat dulce, amarum: lene, asperum,

    Cic. Fin. 2, 12, 36; id. N. D. 2, 58, 146:

    vehemens fricatio spissat, lenis mollit,

    Plin. 28, 4, 14, § 53:

    vinum hoc asperum est: aliud lenius, sodes, vide,

    Ter. Heaut. 3, 1, 48:

    lenibus venenis uti,

    Cic. Att. 2, 21, 1:

    lenissimus ventus,

    id. ib. 7, 2, 1:

    motus laterum,

    moderate, gentle, Quint. 11, 3, 92; 161:

    leni igni sucus coquitur,

    Plin. 21, 18, 73, § 122.—Of the Nile:

    postea lenis,

    Plin. 5, 9, 10, § 54:

    tormentum,

    Hor. C. 3, 21, 13:

    volatus,

    Ov. M. 12, 527:

    somnus,

    Hor. C. 3, 1, 21.—Of heights, gently or gradually rising:

    clivus,

    Liv. 6, 24; cf. id. 29, 33.— Comp.:

    jugum paulo leniore fastigio ab ea parte quae, etc.,

    Caes. B. C. 2, 24;

    so fastigium,

    Plin. 16, 36, 64, § 158.—
    II.
    Trop., gentle, moderate, mild, lenient, calm.
    A.
    In gen.:

    servitutem lenem reddere,

    Plaut. Capt. 2, 1, 5:

    Ecce me. Opusne (erit tibi) leni? leniorem dices quam mutumst mare,

    id. Mil. 3, 1, 70:

    homo lenis et facilis,

    Cic. Fam. 5, 2, 9:

    populus Romanus in hostes lenissimus,

    id. Rosc. Am. 53, 154:

    lenissima verba,

    id. Fam. 5, 15, 1:

    lenissimum ingenium,

    id. Brut. 56, 204: lenior sententia, Caes. B. C. 1, 2: lene consilium dare, Hor C. 3, 4, 41.—
    (β).
    With inf.:

    non lenis precibus fata recludere Mercurius,

    Hor. C. 1, 24, 17.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of speech, mild, gentle:

    oratio placida, submissa, lenis,

    Cic. de Or. 2, 43, 183:

    lenis et fluens contextus orationis,

    Quint. 9, 4, 127:

    leniores epilogi,

    id. 6, 1, 50.—
    2.
    In gram.: spiritus, the spiritus lenis, the smooth or soft breathing (opp. the spiritus asper), Prisc. p. 572 P.— Hence, adv. in two forms.
    A.
    lēne (only poet.), softly, mildly, gently:

    sectus humum rivo, lene sonantis aquae,

    Ov. F. 2, 704:

    clivi lene jacentes,

    gently rising, Calp. Ecl. 7, 25:

    lene fluens fons,

    Nemes. Ecl. 4, 47:

    lene Notus spirat,

    Avien. Descript. Orb. 857.—
    B.
    lēnĭter (class.), softly, mildly, gently.
    1.
    Lit.:

    leniter arridens,

    Cic. Rep. 6, 12, 12:

    leniter atterens Caudam,

    Hor. C. 2, 19, 30:

    ventus leniter pluvius,

    Plin. 18, 34, 77, § 337:

    leniter ire per excubias custodum,

    Ov. Am. 1, 6, 7: collis leniter acclivis, gradually or gently rising, Caes. B. G. 7, 19; so,

    editus collis,

    Liv. 2, 50.— Comp.:

    torrens lenius decurrit,

    Ov. M. 3, 568.—
    2.
    Trop., quietly, calmly, gently, moderately, leniently.
    a.
    In gen.:

    tentem leniter an minaciter?

    Plaut. Stich. 1, 2, 20:

    petere quippiam ab aliquo dictis bonis,

    id. Am. prol. 25:

    ferre aliquid,

    Ov. H. 5, 7:

    traducere aevum,

    Hor. Ep. 1, 18, 97:

    nimis leniter latam suam injuriam ratus,

    Liv. 29, 9 (al. leviter).— Sup.:

    lenissime sentire,

    Cic. Fam. 5, 2, 9.—
    b.
    In partic.
    (α).
    Of speech:

    multa leniter, multa aspere dicta sunt,

    Cic. Brut. 44, 164:

    agit versum Roscius quam leniter, quam remisse, quam non actuose,

    id. de Or. 3, 26, 102.— Comp.:

    qui jamdiu multo dicis remissius et lenius quam solebas,

    Cic. de Or. 1, 60, 255.—
    (β).
    Moderately, i. e. very little, not at all:

    hoc leniter laudabitis,

    Plaut. Poen. 5, 3, 40; 3, 3, 9:

    leniter qui saeviunt sapiunt magis,

    id. Bacch. 3, 3, 4.—
    (γ).
    In a bad sense, remissly, indolently:

    si cunctetur atque agat lenius,

    too slowly, Caes. B. C. 1, 1.
    2.
    lenis, is, m., a kind of vessel, Afran. and Laber. ap. Non. 544, 31.

    Lewis & Short latin dictionary > lenis

  • 17 madidus

    mădĭdus, a, um, adj. [madeo], moist, wet, soaked, drenched (rare until after the Aug. per.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: fasciculus epistolarum aquā madidus, * Cic. Q. Fr. 2, 12, 4:

    spiritus,

    Plin. 31, 7, 39, § 79:

    madidi myrrhā capilli,

    Ov. M. 5, 53:

    madidis Notus evolat alis,

    id. ib. 1, 264; cf. Luc. 1, 219 Cort.:

    genae,

    i. e. bedewed with tears, Ov. A. A. 1, 660:

    comae,

    moistened with unguents, id. H. 14, 30:

    fossae,

    wet, abounding in water, id. Tr. 5, 6, 37:

    palus,

    id. A. A. 1, 554:

    lacus,

    Mart. 4, 44, 2:

    Juppiter,

    i. e. Pluvius, id. 7, 36, 1:

    ver,

    rainy, Juv. 9, 51. —
    * (β).
    With gen.:

    rosas madidas divini roris et nectaris video,

    App. M. 4, p. 143.—
    B.
    In partic.
    1.
    Dyed:

    vestis cocco madida, vel murice tincta,

    Mart. 5, 23, 5. —
    2.
    Drunk, intoxicated:

    madidus vino,

    Plaut. Aul. 3, 6, 36:

    faciam ut sit madidus sobrius,

    id. Am. 3, 4, 18:

    cum peteret matellam madidus,

    Mart. 6, 89, 2; 9, 23, 11:

    illum madidum, nihili incontinentem, etc.,

    a drunkard, sot, Plaut. As. 5, 2, 9:

    molli luxu madefacta meroque,

    Sil. 12, 18:

    dies,

    i. e. spent in drinking, Mart. 14, 1, 9:

    Tarentum,

    full of drunkenness, Juv. 6, 297. —
    C.
    Transf., soft, boiled soft, sodden, soaked:

    madidiora lenticula,

    Plin. 27, 5, 21, § 38:

    madida quae mihi apposita in mensam,

    Plaut. Men. 1, 3, 29; id. Pers. 1, 3, 14:

    cicer,

    Mart. 1, 42, 6; 10, 48, 12:

    siliginis offas accipere et madidae,

    Juv. 6, 473:

    tabe jecur madidum,

    putrid, corrupt, Luc. 1, 621.—
    II.
    Trop.
    * A.
    Soft, weak: madida memoria, Caecil. ap. Prisc. p. 699 P. (Com. Rel. v. 31 Rib.).—
    B.
    Full of, filled with any thing:

    Minervae artibus,

    Mart. 1, 40, 3:

    madidi jocis libelli,

    id. 4, 14, 12.— Hence, * adv.: mădĭdē, moistly:

    non vides me uti madide madeam?

    how thoroughly soaked, drunk, I am, Plaut. Ps. 5, 2, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > madidus

  • 18 pluvia

    plŭvĭa, ae, f. (sc. aqua) [pluvius].
    I.
    Rain (class.; cf.

    imber): pluvias metuo,

    Cic. Att. 15, 16:

    tenues,

    Verg. G. 1, 92:

    in gens,

    id. ib. 325:

    a pluviā tueri,

    Juv. 3, 202:

    de pluviis loqui,

    id. 4, 87:

    pluviarum signa,

    Sen. Q. N. 1, 9, 1:

    qui aufert stillas pluviae,

    Vulg. Job, 36, 27.—
    II.
    Transf., a fall or shower of any thing (post-class.; cf. pluo);

    of blossoms,

    Claud. Nupt. Honor. 298:

    pluvia ignea,

    Aug. Quaest. in Num. 4, 27; id. Serm. 105, 7.—
    III.
    Rain-water (post-Aug.):

    admixtā pluviā,

    Plin. 33, 6, 34, § 103.

    Lewis & Short latin dictionary > pluvia

  • 19 sicca

    siccus, a, um, adj. [cf. Sanscr. cush, to dry up; Gr. auô], dry.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.

    aridus): arena,

    Verg. G. 1, 389:

    fauces fluminum,

    id. ib. 4, 427:

    siccāque in rupe resedit,

    id. A. 5, 180:

    litus,

    id. ib. 6, 162:

    siccum et sine umore ullo solum,

    Quint. 2, 4, 8:

    glebae,

    Hor. Epod. 16, 55:

    agri,

    id. S. 2, 4, 15:

    lacus,

    Prop. 2, 14 (3, 6), 11:

    regio,

    Curt. 9, 10, 2:

    via (opp. palustris),

    Dig. 43, 8, 2, § 32 et saep.— Sup.:

    horreum siccissimum,

    Col. 12, 15, 2:

    oculi,

    tearless, Quint. 6, 2, 27; Prop. 1, 17, 11; Hor. C. 1, 3, 18; so,

    lumina,

    Tib. 1, 1, 66; Luc. 9, 1044:

    genae,

    Prop. 4 (5), 11, 80; Ov. H. 11, 10:

    decurrere pedibus super aequora siccis,

    id. M. 14, 50;

    and, transf.: siccus aerumnas tuli,

    tearless, Sen. Herc. Oet. 1270:

    pocula,

    Tib. 3, 6, 18:

    urna,

    Hor. C. 3, 11, 23:

    panis,

    dry bread, Sen. Ep. 83, 6; Plin. 22, 25, 68, § 139:

    agaricum manducatum siccum,

    id. 26, 7, 18, § 32; Capitol. Anton. 13; Vop. Tac. 11:

    spolia non sanguine sicca suo,

    Prop. 4 (5), 10, 12:

    cuspis,

    Stat. Th. 8, 383:

    ensis,

    Sen. Troad. 50.—With gen.:

    sicci stimulabant sanguinis enses,

    i. e. bloodless, Sil. 7, 213:

    carinae,

    standing dry, Hor. C. 1, 4, 2:

    magna minorque ferae (i. e. ursa major et minor), utraque sicca,

    i. e. that do not dip into, set beneath the sea, Ov. Tr. 4, 3, 2; so,

    signa,

    id. ib. 4, 9, 18:

    aquae,

    i. e. snow, Mart. 4, 3, 7:

    vox,

    dried up with heat, husky, Ov. M. 2, 278 et saep.—
    2.
    As subst.: siccum, i; and plur.: sicca, ōrum, n., dry land, a dry place; dry places:

    donec rostra tenent siccum,

    Verg. A. 10, 301:

    in sicco,

    on the dry land, on the shore, Prop. 3, 10 (9), 6; Verg. G. 1, 363; Liv. 1, 4; Plin. 9, 8, 8, § 27; 26, 7, 22, § 39:

    ut aqua piscibus, ut sicca terrenis, circumfusus nobis spiritus volucribus convenit,

    Quint. 12, 11, 13:

    harundo, quae in siccis provenit,

    Plin. 16, 36, 66, § 165; so,

    in siccis,

    id. 17, 22, 35, § 170.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the weather, dry, without rain:

    sive annus siccus est... seu pluvius,

    Col. 3, 20, 1:

    ver,

    Plin. 11, 29, 35, § 101:

    aestivi tempora sicca Canis,

    Tib. 1, 4, 6;

    for which: incipit et sicco fervere terra Cane,

    Prop. 2, 28 (3, 24), 4:

    sole dies referente siccos,

    Hor. C. 3, 29, 20:

    siccis aër fervoribus ustus,

    Ov. M. 1, 119:

    caelum,

    Plin. 18, 12, 31, § 123:

    ventus,

    id. 2, 47, 48, § 126; Luc. 4, 50:

    luna,

    Prop. 2, 17 (3, 9), 15; Plin. 17, 9, 8, § 57; cf. id. 17, 14, 24, § 112:

    nubes,

    i. e. without rain, Luc. 4, 331:

    hiemps,

    without snow, Ov. Am. 3, 6, 106.—
    2.
    Of the human body, dry, as a healthy state (opp. rheumy, catarrhal, tumid, etc.), firm, solid, vigorous:

    (mulier) sicca, succida,

    Plaut. Mil. 3, 1, 192; Petr. 37:

    corpora sicciora cornu,

    Cat. 23, 12:

    corpora graciliora siccioraque,

    Plin. 34, 8, 19, § 65:

    (puella) Nec bello pede... nec ore sicco,

    free from saliva, Cat. 43, 3; cf.

    tussis,

    without expectoration, Cels. 4, 6:

    medicamentum,

    causing dryness, Scrib. Comp. 71. —
    3.
    Dry, thirsty:

    nimis diu sicci sumus,

    Plaut. Pers. 5, 2, 41; cf.:

    siti sicca sum,

    id. Curc. 1, 2, 26; 1, 2, 22; id. Ps. 1, 2, 51; Hor. S. 2, 2, 14:

    faucibus siccis,

    fasting, Verg. A. 2, 358.—
    b.
    Transf., abstemious, temperate, sober (syn. sobrius): Art. Ego praeter alios meum virum fui rata Siccum, frugi, continentem, etc. Pa. At nunc dehinc scito, illum ante omnes... Madidum, nihili, incontinentem, Plaut. As. 5, 2, 7; so (opp. vinolentus) Cic. Ac. 2, 27, 88; id. Agr. 1, 1, 1; id. Fragm. ap. Non. 395, 4 (opp. vinolenti); Sen. Ep. 18, 3; Hor. S. 2, 3, 281; id. C. 4, 5, 39:

    siccis omnia dura deus proposuit,

    id. ib. 1, 18, 3; id. Ep. 1, 19, 9; 1, 17, 12.—
    II.
    Trop.
    1.
    Firm, solid (acc. to I. B. 2.):

    (Attici) sani duntaxat et sicci habeantur,

    Cic. Opt. Gen. 3, 8; cf.:

    nihil erat in ejus oratione nisi sincerum, nihil nisi siccum atque sanum,

    id. Brut. 55, 202; Quint. 2, 4, 6.—
    2.
    Of style, dry, insipid, jejune (acc. to I. B. 3.):

    siccum et sollicitum et contractum dicendi propositum,

    Quint. 11, 1, 32:

    sicca et incondita et propemodum jejuna oratio,

    Gell. 14, 1, 32:

    durus et siccus,

    Tac. Or. 21:

    ne sicci omnino atque aridi pueri rhetoribus traderentur,

    ignorant, unformed, unprepared, Suet. Gram. 4.—
    3.
    Dry, cold:

    medullae,

    i. e. void of love, cold, Prop. 2, 12 (3, 3), 17; so,

    puella,

    Ov. A. A. 2, 686; Mart. 11, 81, 2; cf. id. 11, 17, 8.—Hence, adv.: siccē, dryly, without wet or damp (very rare; perh. only in the two foll. passages).
    A.
    Lit.:

    ut bos sicce stabuletur,

    Col. 6, 12, 2.—
    B.
    Trop.:

    eos solos Attice dicere, id est quasi sicce et integre,

    firmly, solidly, Cic. Opt. Gen. 4, 12; v. supra, II.

    Lewis & Short latin dictionary > sicca

  • 20 siccum

    siccus, a, um, adj. [cf. Sanscr. cush, to dry up; Gr. auô], dry.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (mostly poet. and in post-Aug. prose; cf.

    aridus): arena,

    Verg. G. 1, 389:

    fauces fluminum,

    id. ib. 4, 427:

    siccāque in rupe resedit,

    id. A. 5, 180:

    litus,

    id. ib. 6, 162:

    siccum et sine umore ullo solum,

    Quint. 2, 4, 8:

    glebae,

    Hor. Epod. 16, 55:

    agri,

    id. S. 2, 4, 15:

    lacus,

    Prop. 2, 14 (3, 6), 11:

    regio,

    Curt. 9, 10, 2:

    via (opp. palustris),

    Dig. 43, 8, 2, § 32 et saep.— Sup.:

    horreum siccissimum,

    Col. 12, 15, 2:

    oculi,

    tearless, Quint. 6, 2, 27; Prop. 1, 17, 11; Hor. C. 1, 3, 18; so,

    lumina,

    Tib. 1, 1, 66; Luc. 9, 1044:

    genae,

    Prop. 4 (5), 11, 80; Ov. H. 11, 10:

    decurrere pedibus super aequora siccis,

    id. M. 14, 50;

    and, transf.: siccus aerumnas tuli,

    tearless, Sen. Herc. Oet. 1270:

    pocula,

    Tib. 3, 6, 18:

    urna,

    Hor. C. 3, 11, 23:

    panis,

    dry bread, Sen. Ep. 83, 6; Plin. 22, 25, 68, § 139:

    agaricum manducatum siccum,

    id. 26, 7, 18, § 32; Capitol. Anton. 13; Vop. Tac. 11:

    spolia non sanguine sicca suo,

    Prop. 4 (5), 10, 12:

    cuspis,

    Stat. Th. 8, 383:

    ensis,

    Sen. Troad. 50.—With gen.:

    sicci stimulabant sanguinis enses,

    i. e. bloodless, Sil. 7, 213:

    carinae,

    standing dry, Hor. C. 1, 4, 2:

    magna minorque ferae (i. e. ursa major et minor), utraque sicca,

    i. e. that do not dip into, set beneath the sea, Ov. Tr. 4, 3, 2; so,

    signa,

    id. ib. 4, 9, 18:

    aquae,

    i. e. snow, Mart. 4, 3, 7:

    vox,

    dried up with heat, husky, Ov. M. 2, 278 et saep.—
    2.
    As subst.: siccum, i; and plur.: sicca, ōrum, n., dry land, a dry place; dry places:

    donec rostra tenent siccum,

    Verg. A. 10, 301:

    in sicco,

    on the dry land, on the shore, Prop. 3, 10 (9), 6; Verg. G. 1, 363; Liv. 1, 4; Plin. 9, 8, 8, § 27; 26, 7, 22, § 39:

    ut aqua piscibus, ut sicca terrenis, circumfusus nobis spiritus volucribus convenit,

    Quint. 12, 11, 13:

    harundo, quae in siccis provenit,

    Plin. 16, 36, 66, § 165; so,

    in siccis,

    id. 17, 22, 35, § 170.—
    B.
    In partic.
    1.
    Of the weather, dry, without rain:

    sive annus siccus est... seu pluvius,

    Col. 3, 20, 1:

    ver,

    Plin. 11, 29, 35, § 101:

    aestivi tempora sicca Canis,

    Tib. 1, 4, 6;

    for which: incipit et sicco fervere terra Cane,

    Prop. 2, 28 (3, 24), 4:

    sole dies referente siccos,

    Hor. C. 3, 29, 20:

    siccis aër fervoribus ustus,

    Ov. M. 1, 119:

    caelum,

    Plin. 18, 12, 31, § 123:

    ventus,

    id. 2, 47, 48, § 126; Luc. 4, 50:

    luna,

    Prop. 2, 17 (3, 9), 15; Plin. 17, 9, 8, § 57; cf. id. 17, 14, 24, § 112:

    nubes,

    i. e. without rain, Luc. 4, 331:

    hiemps,

    without snow, Ov. Am. 3, 6, 106.—
    2.
    Of the human body, dry, as a healthy state (opp. rheumy, catarrhal, tumid, etc.), firm, solid, vigorous:

    (mulier) sicca, succida,

    Plaut. Mil. 3, 1, 192; Petr. 37:

    corpora sicciora cornu,

    Cat. 23, 12:

    corpora graciliora siccioraque,

    Plin. 34, 8, 19, § 65:

    (puella) Nec bello pede... nec ore sicco,

    free from saliva, Cat. 43, 3; cf.

    tussis,

    without expectoration, Cels. 4, 6:

    medicamentum,

    causing dryness, Scrib. Comp. 71. —
    3.
    Dry, thirsty:

    nimis diu sicci sumus,

    Plaut. Pers. 5, 2, 41; cf.:

    siti sicca sum,

    id. Curc. 1, 2, 26; 1, 2, 22; id. Ps. 1, 2, 51; Hor. S. 2, 2, 14:

    faucibus siccis,

    fasting, Verg. A. 2, 358.—
    b.
    Transf., abstemious, temperate, sober (syn. sobrius): Art. Ego praeter alios meum virum fui rata Siccum, frugi, continentem, etc. Pa. At nunc dehinc scito, illum ante omnes... Madidum, nihili, incontinentem, Plaut. As. 5, 2, 7; so (opp. vinolentus) Cic. Ac. 2, 27, 88; id. Agr. 1, 1, 1; id. Fragm. ap. Non. 395, 4 (opp. vinolenti); Sen. Ep. 18, 3; Hor. S. 2, 3, 281; id. C. 4, 5, 39:

    siccis omnia dura deus proposuit,

    id. ib. 1, 18, 3; id. Ep. 1, 19, 9; 1, 17, 12.—
    II.
    Trop.
    1.
    Firm, solid (acc. to I. B. 2.):

    (Attici) sani duntaxat et sicci habeantur,

    Cic. Opt. Gen. 3, 8; cf.:

    nihil erat in ejus oratione nisi sincerum, nihil nisi siccum atque sanum,

    id. Brut. 55, 202; Quint. 2, 4, 6.—
    2.
    Of style, dry, insipid, jejune (acc. to I. B. 3.):

    siccum et sollicitum et contractum dicendi propositum,

    Quint. 11, 1, 32:

    sicca et incondita et propemodum jejuna oratio,

    Gell. 14, 1, 32:

    durus et siccus,

    Tac. Or. 21:

    ne sicci omnino atque aridi pueri rhetoribus traderentur,

    ignorant, unformed, unprepared, Suet. Gram. 4.—
    3.
    Dry, cold:

    medullae,

    i. e. void of love, cold, Prop. 2, 12 (3, 3), 17; so,

    puella,

    Ov. A. A. 2, 686; Mart. 11, 81, 2; cf. id. 11, 17, 8.—Hence, adv.: siccē, dryly, without wet or damp (very rare; perh. only in the two foll. passages).
    A.
    Lit.:

    ut bos sicce stabuletur,

    Col. 6, 12, 2.—
    B.
    Trop.:

    eos solos Attice dicere, id est quasi sicce et integre,

    firmly, solidly, Cic. Opt. Gen. 4, 12; v. supra, II.

    Lewis & Short latin dictionary > siccum

См. также в других словарях:

  • Pluvĭus — (lat., »Regenspender«), röm. Beiname des Jupiter (griech. Zeus Hyëtios) …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Pluvius — Pluvĭus (lat.), Regenspender, Beiname des Jupiter …   Kleines Konversations-Lexikon

  • PLUVIUS — Iuppiter dictus est, quod Athenis esset simulacrum a Iove pluviam precantis. Tibullus, l. 1. El. 7. v. 25. Te propter nullos tellus tua pestulat imbres, Arida nec Pluvio supplicat herba Iovi. De Aegypto loquitur, quae, teste Claudianô: Terra suis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Pluvius — In Roman mythology, Jupiter Pluvius was the reliever of droughts. See Jupiter (god) for more details. The name could also be used to describe the Hyades.In Frank O Connor s Guest s of the Nation The old woman blames the drought entirely on… …   Wikipedia

  • Pluvius (Mythologie) — Pluvius (Mythologie), ein römischer Beiname des Zeus, daher Jupiter Pluvius der regnende Gott, wie Ambrios bei den Griechen. Man bildete ihn geflügelt ab ohne Leib, von Haupt und Flügeln Fluth auf die Länder träufelnd. –ch– …   Damen Conversations Lexikon

  • pluvius insurance — noun Insurance cover taken out eg by the organizer of a fête against loss of takings due to rain • • • Main Entry: ↑pluvial …   Useful english dictionary

  • Pluvius — Plu|vi|us <lateinisch> (Beiname Jupiters) …   Die deutsche Rechtschreibung

  • Pluvius — …   Useful english dictionary

  • Jupiter Pluvius — [plo͞o′vē əs] n. 〚L, lit., Jupiter who brings rain: pluvius, rainy < pluere, to rain: see PLUVIAL〛 Jupiter regarded as the giver of rain * * * …   Universalium

  • Jupiter Pluvius — [plo͞o′vē əs] n. [L, lit., Jupiter who brings rain: pluvius, rainy < pluere, to rain: see PLUVIAL] Jupiter regarded as the giver of rain …   English World dictionary

  • Jupiter pluvius — Jupiter pluvius, s. Jupiter, S. 379, und Regenmacher …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»