Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

percĭtus

  • 1 percitus

    percitus, a, um part. passé de percio. [st2]1 [-] mû fortement, agité. [st2]2 [-] ému; irrité, outré, furieux; excité, fougueux.
    * * *
    percitus, a, um part. passé de percio. [st2]1 [-] mû fortement, agité. [st2]2 [-] ému; irrité, outré, furieux; excité, fougueux.
    * * *
        Percitus, penult. corr. Participium. Plaut. Frappé, Fort esmeu et courroucé.

    Dictionarium latinogallicum > percitus

  • 2 percitus

    percitus, s. percio.

    lateinisch-deutsches > percitus

  • 3 percitus

    percitus, s. percio.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > percitus

  • 4 percitus

        percitus adj.    [P. of per-cieo], greatly moved, roused, stimulated, excited: re atroci, T.: illud animo percito facere.— Excitable: ingenium, L.

    Latin-English dictionary > percitus

  • 5 percitus

    percĭtus, a, um, Part. and P. a., from percieo.

    Lewis & Short latin dictionary > percitus

  • 6 percitus

    1. a, um
    part. pf. к percieo
    2. adj.
    возбуждённый ( urigine Ap); легко возбуждающийся, вспыльчивый, пылкий ( ingenium L)

    Латинско-русский словарь > percitus

  • 7 percieo

    per-cĭĕo, cīvi and ii, ĭtum, 2, and per-cĭo, īvi and ĭi, ītum, 4, v. a., to move or rouse greatly, to stir up, excite.
    I.
    In gen.:

    irai fax subdita percit,

    Lucr. 3, 303; 3, 184:

    crura hercle defringentur nisi istum verbum saepe unum perciet aureis Omnibus,

    id. 4, 563.—
    II.
    In partic., to attack with words, abuse, or call aloud (by an opprobrious name):

    aliquem impudicum percies,

    Plaut. As. 2, 4, 69 Ussing ad loc.— Hence, percĭtus, a, um, P. a., greatly moved, roused, stimulated, excited.
    A.
    Lit.:

    amoris causā percitus,

    Plaut. As. 4, 2, 13:

    irā percitus,

    id. Cas. 3, 5, 6:

    atrā bili percita est,

    id. Am. 2, 2, 95:

    incredibili re atque atroci percitus,

    Ter. Hec. 3, 3, 17:

    animo irato ac percito aliquid facere,

    Cic. Mil. 23, 63.—
    B.
    Transf., excitable:

    ingenium percitum ac ferox,

    Liv. 21, 53, 8: corpore et linguā percitum, Sall. Fragm. ap. Prisc. p. 704 P. (Hist. 2, 35 Dietsch).

    Lewis & Short latin dictionary > percieo

  • 8 percio

    percio, cīvī, citum, cīre, u. per-cieo, ciēre, I) erregen, in Bewegung setzen, atrā bili percitast, Plaut. Amph. 727: se, Lucr.: res, Lucr. – dah. percitus, a, um, a) erregt, bewegt, aufgebracht, gereizt, Ter., Cic. u.a.: irā percitus, Plaut. u. Fronto. – b) leicht zu erregen, reizbar, hitzig, auffahrend, heftig, ingenium, Liv. 21, 53, 8: corpore et linguā percitus, Sall. hist. fr. 2, 35 (45). – II) insbes., nennen, alqm impudicum, Plaut. asin. 475.

    lateinisch-deutsches > percio

  • 9 percio

    percio, cīvī, citum, cīre, u. per-cieo, ciēre, I) erregen, in Bewegung setzen, atrā bili percitast, Plaut. Amph. 727: se, Lucr.: res, Lucr. – dah. percitus, a, um, a) erregt, bewegt, aufgebracht, gereizt, Ter., Cic. u.a.: irā percitus, Plaut. u. Fronto. – b) leicht zu erregen, reizbar, hitzig, auffahrend, heftig, ingenium, Liv. 21, 53, 8: corpore et linguā percitus, Sall. hist. fr. 2, 35 (45). – II) insbes., nennen, alqm impudicum, Plaut. asin. 475.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > percio

  • 10 percieo

    per-cieo, —, —, ēre и per-cio, cīvī, citum, īre
    1) приводить в движение, возбуждать ( ira percĭtus Pl); раздражать ( ingenium percĭtum ac ferox L)
    2) погонять, торопить ( aliquem impudīcum Pl). — см. тж. percitus

    Латинско-русский словарь > percieo

  • 11 atrox

    ătrox, ōcis [ater noir, sombre]: [st2]1 [-] sinistre, menaçant, malheureux, funeste, grave. [st2]2 [-] farouche, terrible, cruel, dur, affreux, atroce, impitoyable. [st2]3 [-] violent, fort, véhément. [st2]4 [-] en bonne part: rigide, ferme, inflexible, rigoureux, opiniâtre. [st2]5 [-] (style) énergique, violent.    - re atroci percitus, Ter. Hec. 3, 3, 17: mis hors de moi par cet affreux mystère.    - atrox negotium, Sall. C. 29, 2: affaire épineuse.    - atrox animus Catonis, Hor. C. 2, 1, 24: l'âme inflexible de Caton.    - atrox odii Agrippina, Tac. A. 2, 18: Agrippine, d'une haine implacable.
    * * *
    ătrox, ōcis [ater noir, sombre]: [st2]1 [-] sinistre, menaçant, malheureux, funeste, grave. [st2]2 [-] farouche, terrible, cruel, dur, affreux, atroce, impitoyable. [st2]3 [-] violent, fort, véhément. [st2]4 [-] en bonne part: rigide, ferme, inflexible, rigoureux, opiniâtre. [st2]5 [-] (style) énergique, violent.    - re atroci percitus, Ter. Hec. 3, 3, 17: mis hors de moi par cet affreux mystère.    - atrox negotium, Sall. C. 29, 2: affaire épineuse.    - atrox animus Catonis, Hor. C. 2, 1, 24: l'âme inflexible de Caton.    - atrox odii Agrippina, Tac. A. 2, 18: Agrippine, d'une haine implacable.
    * * *
        Atrox, atrocis, pen. prod. om. g. Cruel, Sans pitié, Oultrageux, Felon, Hideux, Horrible.
    \
        AEstas atrox. Claudian. Oultrageuse en chaleurs.
    \
        Atrocissimum certamen. Liu. Combat à oultrance.
    \
        Flagrantis atrox hora Caniculae. Hor. Les jours caniculaires.
    \
        Atroces literae. Cic. Lettres oultrageuses et terribles.
    \
        Atrox et difficile tempus Reip. Cic. Mauvais temps, Dure saison.
    \
        Atrox odii. Tacit. Qui hait cruellement.
    \
        Atrox, Crudum. Naeuius, Atrocia proiecerunt exta. Hideux. Horribles à veoir.

    Dictionarium latinogallicum > atrox

  • 12 infortunium

    īnfortūnium, iī, n. (*infortunus von in u. fortuna), das Unglück, Ungemach, a) übh., Cod. Iust. 5, 70, 6. Boëth. phil. cons. 3, 7. Apul. met. 9, 23 u. 31; 10, 5. Macr. sat. 7, 2, 5 u. 7, 3, 11: Plur., tua infortunia (Leiden), Hor. de art. poët. 103: vitia et infortunia, Apul. de dogm. Plat. 2, 10 extr.: post emensa infortunia, Macr. sat. 7, 2, 9: ex filiorum infortuniis maximos dolores consequi, Firm. math. 8, 24: his turbinum infortuniis percitus, durch die (über das Heer) wie Ungewitter hereinbrechenden Unfälle, Amm. 19, 7, 8. – b) in der Sprache des gemeinen Lebens euphemistisch = Züchtigung, Strafe, Prügel, ferres infortunium, es sollte dir übel bekommen, Ter.: habiturum infortunium, Liv.: invenies infortunium, Plaut.: infortunio alqm mactare od. multare, Plaut.

    lateinisch-deutsches > infortunium

  • 13 bilis

    bilis, is, f. (abl. sing. bile ou bili) [st2]1 [-] bile. [st2]2 [-] mauvaise humeur, colère, indignation. [st2]3 [-] tristesse.    - bilis splendida (vitrea): bile qui se reflète sur le teint.    - bilem expellere (detrahere, depellere, extrahere, pellere): faire évacuer la bile, purger.    - purgari bilem, Hor.: se purger.    - bilis suffusa, Plin.: jaunisse.    - bile suffusus, Plin.: qui a la jaunisse.    - bilem alicui movere (commovere): émouvoir (échauffer) la bile à qqn.    - bilem in res effundere, Sen.: décharger sa bile sur les choses.    - commotâ bile fervere, Pers.: sentir sa bile s'échauffer.    - bilem movere (commovere): mettre la bile en mouvement, irriter.    - bilis atra (nigra): humeur noire, colère; mélancolie.
    * * *
    bilis, is, f. (abl. sing. bile ou bili) [st2]1 [-] bile. [st2]2 [-] mauvaise humeur, colère, indignation. [st2]3 [-] tristesse.    - bilis splendida (vitrea): bile qui se reflète sur le teint.    - bilem expellere (detrahere, depellere, extrahere, pellere): faire évacuer la bile, purger.    - purgari bilem, Hor.: se purger.    - bilis suffusa, Plin.: jaunisse.    - bile suffusus, Plin.: qui a la jaunisse.    - bilem alicui movere (commovere): émouvoir (échauffer) la bile à qqn.    - bilem in res effundere, Sen.: décharger sa bile sur les choses.    - commotâ bile fervere, Pers.: sentir sa bile s'échauffer.    - bilem movere (commovere): mettre la bile en mouvement, irriter.    - bilis atra (nigra): humeur noire, colère; mélancolie.
    * * *
        Bilis, huius bilis, dicitur a Graecis Cholera. Ci. Le fiel, L'amer.
    \
        Bilis atra, dicitur Melancholia. Plaut. Cholere.
    \
        Difficilis bilis. Horat. Cholere ou courroux implacable, et qu'on ne peult appaiser.
    \
        Libera bilis. Horat. Courroux ouvert, qui n'est point caché par aucune crainte.
    \
        Splendida bilis. Horat. Cholere qui fait dire et monstrer tout ce qu'on ha sur le coeur.
    \
        Vitrea bilis turgescit. Pers. Qui monstre tout ce qui est dedens le coeur de l'homme, ainsi qu'on voit ce qui est dedens une phiole de voirre.
    \
        Effundere bilem. Iuuen. Jecter sa cholere, Monstrer son courroux.
    \
        Intumuit mascula bilis. Pers. Grande cholere s'est esmeue.
    \
        Bilem alicui mouere. Martial. Courroucer aucun.
    \
        Percitus atra bili. Plaut. Fort courroucé et choleré.
    \
        Reddere bilem. Vomir. Celsus, Nonnunquam stomachus primum rufam bilem per os reddit, deinde viridem, quibusdam etiam nigram. Idem, Spumans bilis aluo cum rosione redditur.
    \
        Bile suffusi, et Felle suffusi, Id est, Icterici. Plin. Qui ont la jaunisse. Alibi bilem suffusam vocat.

    Dictionarium latinogallicum > bilis

  • 14 infortunium

    īnfortūnium, iī, n. (*infortunus von in u. fortuna), das Unglück, Ungemach, a) übh., Cod. Iust. 5, 70, 6. Boëth. phil. cons. 3, 7. Apul. met. 9, 23 u. 31; 10, 5. Macr. sat. 7, 2, 5 u. 7, 3, 11: Plur., tua infortunia (Leiden), Hor. de art. poët. 103: vitia et infortunia, Apul. de dogm. Plat. 2, 10 extr.: post emensa infortunia, Macr. sat. 7, 2, 9: ex filiorum infortuniis maximos dolores consequi, Firm. math. 8, 24: his turbinum infortuniis percitus, durch die (über das Heer) wie Ungewitter hereinbrechenden Unfälle, Amm. 19, 7, 8. – b) in der Sprache des gemeinen Lebens euphemistisch = Züchtigung, Strafe, Prügel, ferres infortunium, es sollte dir übel bekommen, Ter.: habiturum infortunium, Liv.: invenies infortunium, Plaut.: infortunio alqm mactare od. multare, Plaut.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infortunium

  • 15 (percieō, —, itus, ēre)

       (percieō, —, itus, ēre)    see percitus.

    Latin-English dictionary > (percieō, —, itus, ēre)

  • 16 percio

    percire, percivi, percitus V
    excite, stir up, move (emotions); set in motion, propel

    Latin-English dictionary > percio

  • 17 acer

    1.
    ăcer, ĕris, n. [kindred with Germ. Ahorn] (f. Serv. ap. Prisc. p. 698 P.), the maple-tree, Plin. 16, 15, 26, § 66 sq.—
    II.
    Transf., the wood of the maple-tree, maplewood, used, on account of its hardness and firmness, for writing-tablets, Plin. 33, 11, 52, § 146; Ov. Am. 1, 11, 28.
    2.
    ācer, cris, cre, adj. (m. acris, Enn.; f. acer, Naev. and Enn.; acrus, a um, Pall.; Veg.; cf. Charis. 63 and 93 P.) [cf. akis, akôn, akmê, akros, ôkus, oxus; Sanscr. acan = dart, acus = swift; Germ. Ecke; Engl. edge, to egg; and with change of quantity, ăcus, acuo, ăceo, ăcies, ăcerbus], sharp, pointed, piercing, and the like.
    I.
    Prop., of the senses and things affecting them, sharp, dazzling, stinging, pungent, fine, piercing:

    praestans valetudine, viribus, formā, acerrimis integerrimisque sensibus,

    Cic. Tusc. 5, 15, 45. So,
    a.
    Of the sight:

    acerrimus sensus videndi,

    Cic. de Or. 2, 87, 357:

    acres oculi,

    id. Planc. 27:

    splendor,

    Lucr. 4, 304:

    quidam colores ruboris acerrimi,

    Sen. Q. N. 1, 14 al. —
    b.
    Of the hearing:

    voce increpet acri?

    Lucr. 3, 953:

    aurium mensura, quod est acrius judicium et certius,

    Cic. de Or. 3, 47:

    acrem flammae sonitum,

    Verg. G. 4, 409:

    acri tibiā,

    Hor. C. 1, 12, 1.—
    c.
    Of smell, Lucr. 4, 122:

    exstinctum lumen acri nidore offendit nares,

    id. 6, 792; cf. ib. 1216:

    unguentis minus diu delectemur summa et acerrima suavitate conditis, quam his moderatis,

    Cic. de Or. 3, 25, 99:

    odor,

    Plin. 12, 17, 40.—
    d.
    Of taste: ut vitet acria, ut est sinapi, cepa, allium, Var. ap. Non. 201, 13:

    acres humores,

    sharp juices, Cic. N. D. 2, 23:

    lactuca innatat acri stomacho,

    an acid stomach, Hor. S. 2, 4, 59; cf. ib. 2, 8, 7:

    dulcibus cibis acres acutosque miscere,

    Plin. Ep. 7, 3 al. —
    e.
    Of sensation in its widest extent: aestatem auctumnus sequitur, post acer hiems fit, sharp, severe, Enn. ap. Prisc. p. 647 P. (Ann. v. 406 ed. Vahl.—cf. Lucr. 3, 20; 4, 261); and so Hor.: solvitur acris hiems, C. 1. 4, 1. —
    B.
    Of the internal states of the human system, violent, sharp, severe, gnawing:

    fames, Naev. ap. Prisc. l. l. (B. Punic. p. 18 ed. Vahl.): somnus, Enn. ap. Prisc. l. l. (Ann. v. 369): morbus,

    Plaut. Men. 5, 2, 119:

    dolor,

    Lucr. 6, 650:

    sitis,

    Tib. 1, 3, 77 al.
    II.
    Of the states of mind: violent, vehement, passionate, consuming: mors amici subigit, quae mihi est senium multo acerrimum, Att. ap. Non. 2, 22:

    acri ira percitus,

    Lucr. 5, 400: cf. 3, 312;

    6, 754 (on the contrary, 5, 1194: iras acerbas): acres curae,

    Lucr. 3, 463, and Var. ap. Non. 241:

    luctus,

    ib. 87:

    dolor,

    Verg. A. 7, 291:

    metus,

    Lucr. 6, 1211; Verg. A. 1, 362:

    amor,

    Tib. 2, 6, 15:

    acrior ad Venerem cupido,

    Curt. 6, 5 al. (Among unpleasant sensations, acer designates a piercing, wounding by sharpness; but acerbus the rough, harsh, repugnant, repulsive.)—
    B.
    Applied to the intellectual qualities, subtle, acute, penetrating, sagacious, shrewd:

    acrem irritat virtutem animi,

    Lucr. 1, 70:

    acri judicio perpende,

    id. 2, 1041:

    memoria,

    strong, retentive, Cic. de Or. 2, 87:

    vir acri ingenio,

    id. Or. 5; cf. id. Sest. 20 al. —
    C.
    Applied to moral qualities.
    1.
    In a good sense, active, ardent, eager, spirited, brave, zealous:

    milites,

    Cic. Cat. 2, 10:

    civis acerrimus,

    an ardent patriot, id. Fam. 10, 28:

    defensor,

    id. ib. 1, 1:

    studio acriore esse,

    id. de Or. 1, 21:

    jam tum acer curas venientem extendit in annum rusticus,

    Verg. G. 2, 405 al. —
    2.
    In a bad sense, violent, hasty, hot, passionate, fierce, severe (very freq.):

    uxor acerrima,

    enraged, angry, Plaut. Merc. 4, 4, 56; Ter. Ph. 2, 1, 32:

    dominos acres,

    Lucr. 6, 63; Nep. Tim. 3, 5; cf. Bremi Nep. Eum. 11, 1. Also, of animals, Lucr. 4, 421; 5, 860; Verg. A. 4, 156; Hor. Epod. 12, 6; 2, 31; Nep. Eum. 11, 1. —
    D.
    Of abstract things (mostly poet.), Ter. Ph. 2, 2, 32:

    egestas,

    Lucr. 3, 65:

    poenas,

    id. 6, 72:

    impetus,

    ib. 128; 392:

    acerrimum bellum,

    Cic. Balb. 6:

    nox acerrima atque acerbissima,

    id. Sull. 18:

    acrius supplicium,

    id. Cat. 1, 1; in Quint.: acres syllabae, which proceed from short to long, 9, 4.—Acer is constr. with abl., and also (esp. in the histt. of the silv. age) with gen., Vell. 1, 13; Tac. H. 2, 5 al.; cf. Ramsh. § 107, 6 note. With in, Cic. Fam. 8, 15; with inf., Sil. 3, 338.— Adv.: ācrĭter, sharply, strongly, vehemently, eagerly, zealously, etc., in all the signif. of the adj., Plaut. Cist. 1, 1, 110; id. Ps. 1, 3, 39; Lucr. 6, 783; Cic. Tusc. 1, 30 al.— Comp., Lucr. 3, 54; 5, 1147; Hor. S. 2, 3, 92; Tac. A. 6, 45; 13, 3.— Sup., Cic. Fl. 11; id. Fam. 10, 28; 15, 4.—Also, ācre, Sall. Fragm. ap. Non. p. 132, 25; App. M. 10, 32; and perh. Pers. 4, 34.

    Lewis & Short latin dictionary > acer

  • 18 agito

    ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [ago], as if the supine were agitu; cf.: quaero quaerito.
    I.
    Lit., to put a thing in motion, to drive or impel (mostly poet., or in more elevated prose; from poetry it passed, after the Aug. per., into common prose).
    A.
    Of cattle, to drive, conduct (cf. ago):

    calcari quadrupedem agitabo advorsum clivom,

    Plaut. As. 3, 3, 118:

    stimulo boves agitat,

    Vulg. Eccli. 38, 26:

    hanc in curru bijugos agitare leones,

    drives her span of lions, Lucr. 2, 602:

    agitantur quadrigae,

    Varr. L. L. 6, § 41 Müll.:

    ad flumina currus,

    Verg. G. 3, 18:

    jussit agitari currum suum,

    Vulg. 2 Macc. 9, 4: lanigeros greges hirtasque capellas, to drive, poet. for to tend, Verg. G. 3, 287:

    sacros jugales (dracones),

    Ov. M. 5, 661:

    quadrigas bigasque et equos desultorios,

    Suet. Caes. 39.—
    B.
    Of the motion of other things, to move, impel, shake:

    triremem in portu,

    Nep. Dion, 9, 2:

    alas,

    Ov. Tr. 3, 4, 21:

    manibusque leves agitavit habenas,

    id. M. 7, 221:

    hastam,

    id. ib. 3, 667: caput, to move the head ( in token of assent = annuere), id. ib. 1, 567:

    arundinem vento agitatam,

    Vulg. Matt. 11, 7.—Esp., of animals, to hunt, chase, pursue: etiamsi excitaturus [p. 72] non sis nec agitaturus feras, Cic. Off. 3, 17:

    aquila insectans alias aves atque agitans,

    id. Div. 2, 70:

    trepidas columbas,

    Ov. M. 5, 606; 11, 300:

    damas,

    id. ib. 10, 539:

    cursu timidos onagros,

    Verg. G. 3, 409 al. —
    C.
    Of the motion caused by the wind, to drive to and fro, toss about, agitate, disturb:

    ventus enim fit, ubi est agitando percitus aër,

    when the air is violently agitated and driven, Lucr. 6, 686:

    mare ventorum vi agitari atque turbari,

    Cic. Clu. 49 fin.; id. Univ. 3, 7:

    freta ponti Incipiunt agitata tumescere,

    Verg. G. 1, 357:

    aristas,

    Ov. A. A. 1, 553:

    Zephyris agitata Tempe,

    Hor. C. 3, 1, 24:

    ventis agitatur pinus,

    id. ib. 2, 10, 9:

    veteres agitantur orni,

    id. ib. 1, 9, 12:

    agitaret aura capillos,

    id. Epod. 15, 9.—
    D.
    Of the motion caused by the water: agitata numina Trojae, tossed or driven about upon the sea, Verg. A. 6, 68; Prop. 3, 21, 5.—
    E.
    In gen., of the motion caused by other things:

    magnes (lapis) agitat (ferri ramenta) per aes,

    Lucr. 6, 1054:

    agitari inter se concursu,

    Cic. N. D. 1, 39: pulsu externo agitari, Macr Somn. Scip. 9.— Poet. of mist, to produce it by motion or agitation: dejectuque (Peneus) gravi tenues agitantia fumos Nubila conducit, and by its impetuous descent (into the valley) raises clouds producing mist, Ov. M. 1, 571—
    II.
    Trop.
    A.
    To rouse up, excite, move, urge, drive, impel one to something: aliquem, sometimes in aliquid (so in Florus very freq.):

    in furias agitantur equae,

    are excited to fury, Ov. A. A. 2, 487:

    agitare plebem,

    to stir up, rouse, Liv. 3, 11:

    populum,

    Flor. 2, 12, 2; so id. 11, 6, 2 al.:

    agitatus cupiditate regni,

    id. 3, 1:

    gens sacratis legibus agitata in exitium urbis,

    id. 1, 16, 7.—
    B.
    To disquiet, disturb, to drive hither and thither, to vex, trouble, torment (the fig. taken from the sea agitated by storm; cf. Gernh. and Beier upon Cic. Off. 1, 24, 82):

    dii deaeque te agitant irati,

    Plaut. Pers. 4, 4, 115:

    atra bilis agitat hominem,

    id. Capt. 3, 4, 64; so id. Curc. 1, 1, 92; 2, 1, 24:

    ut eos agitent furiae, neque usquam consistere patiantur,

    Cic. Rosc. Am. 24 (cf. Verg. A. 3, 331:

    scelerum furiis agitatus Orestes,

    id. ib. 4, 471):

    suum quemque scelus agitat amentiaque afficit,

    id. ib. 24:

    agitare et insequi poëtas,

    Tac. Or. 4; 25 and 41:

    multis injuriis jactata atque agita ta,

    Cic. Quint. 2:

    est magni viri, rebus agitatis (= perturbatis, Beier) punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    agitabatur animus inopiā rei familiaris et conscientiā scelerum,

    Sall. C. 5, 7:

    quos conscientia defectionis agitabat,

    Tac. Agr. 16:

    commotus metu atque libidine diversus agitabatur,

    was drawn in different directions, Sall. J 25, 6; Liv. 22, 12. ne te semper inops agitet vexetque cupido, Hor. Ep. 1, 18, 98:

    quos agitabat timor,

    Tac. Agr. 16:

    timore et metu agitati,

    Vulg. Judith, 15, 1:

    injuriis agitatus,

    Flor. 1, 8, 7:

    seditionibus,

    Just. 12, 4, 12.—
    C.
    To assail with reproach, derision, insult; to reprove, blame, scoff, deride, insult, mock:

    agitat rem militarem, insectatur totam legationem,

    attacks, ridicules, Cic. Mur. 9, 21; id. Brut. 28, 109: mea saevis agitat fastidia verbis, Hor Epod. 12, 13; without verbis:

    agitant expertia frugis,

    id. A. P. 341:

    vesanum poëtam agitant pueri,

    id. ib. 456.—
    D.
    In gen., to drive or urge on a thing, to accomplish or do, to drive at, to be employed in, be engaged in, to have, hold, keep, to celebrate; v. ago, II. D. (in the historians, esp. Sallust, very freq.):

    Haec ego non agitem?

    should I not drive at? Juv. 1, 52:

    vigilias,

    to keep, Plaut. Trin. 4, 2, 27; so,

    custodiam,

    id. Rud. 3, 6, 20; so Tac. A. 11, 18:

    hoc agitemus convivium vino et sermone suavi,

    let us celebrate, Plaut. As. 5, 1, 7:

    Dionysia,

    Ter. Heaut. 4, 4, 11; so id. Hec. 1, 2, 18:

    convivia,

    Ov. M. 7, 431; Suet. Claud. 32 festa gaudia, Sil. 15, 423:

    meum natalem,

    Plaut. Pers. 5, 1, 16;

    so festos dies,

    Cic. Verr. 2, 2, 63:

    jocos,

    Ov. M. 3, 319:

    agraria lex a Flavio tribuno plebis vehementer agitabatur,

    was powerfully urged, supportcd, Cic. Att. 1, 19:

    quae cum praecepta parentis mei agitarem,

    was striving to comply with, Sall. J. 14, 2 (modestius dictum pro:

    studere, ut agerem, Cort.): laeti pacem agitabamus,

    were at peace, enjoyed the delights of peace, id. ib. 14, 10:

    dicit se missum a consule venisse quaesitum ab eo, pacem an bellum agitaturus foret,

    id. ib. 109, 2:

    quoniam deditionis morā induciae agitabantur,

    there was a truce, id. ib. 29, 4; id. C. 24, 2.— Poet.:

    ceu primas agitant acies, certamina miscent,

    as if they formed the front rank, Sil. 9, 330.—Hence of time, esp. life, to pass, spend (cf. ago, II. D 5.):

    vita hominum sine cupiditate agitabatur,

    Sall. C. 2, 1:

    agitare aevum,

    Verg. G. 4, 154; id. A. 10, 235:

    festos dies,

    Tac. H. 3, 78.—In Sall., Tac., Flor., et al., agitare absol., to live, dwell, abide, sojourn, be:

    hi propius mare Africum agitabant,

    Sall. J 18, 9; cf id. ib. 19, 5; id. Fragm. H. 3, 11; so id. J. 54, 2; 59, 1; 94, 4:

    laeti Germant agitabant,

    Tac. A. 1, 50:

    secretus agitat,

    id. ib. 11, 21:

    montium editis sine cultu atque eo ferocius agitabant,

    id. ib. 4, 46; Flor. 4, 12, 48.—
    E.
    Of the mind: agitare aliquid or de aliquā re (in corde, in mente, animo, cum animo, secum, etc.), to drive at a thing in the mind, i. e. to turn over, revolve, to weigh, consider, meditate upon, and with the idea of action to be performed or a conclusion to be made, to deliberate upon, to devise, contrive, plot, to be occupied with, to design, intend, etc.: id ego semper mecum sic agito et comparo, Att ap. Non. 256, 20:

    quom eam rem in corde agito,

    Plaut. Truc 2, 5, 3:

    id agitans mecum,

    Ter. Phorm. 4, 3, 10; so Sall. J. 113, 3:

    habet nihil aliud quod agitet in mente,

    Cic. N. D. 1, 41:

    est tuum sic agitare animo, ut, etc.,

    id. Fam. 6, 1:

    quae omnes animo agitabant,

    Tac. A. 6, 9:

    provincias secretis imaginationibus agitans,

    id. ib. 15, 36 in animo bellum, Liv 21, 2; Vell. 1, 16; Quint. 12, 2, 28.—With inf., as object:

    ut mente agitaret bellum renovare,

    Nep. Ham. 1, 4.— Poet.:

    aliquid jamdudum invadere magnum Mens agitat mihi,

    Verg. A 9, 187. —Sometimes also without mente, animo, and the like, agitare aliquid, in the same signif:

    quodsi ille hoc unum agitare coeperit, esse, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 96:

    rem a me saepe deliberatam et multum agitatam requiris,

    id. Ac. 1, 2: oratori omnia quaesita, disputata, tractata, agitata ( well considered or weighed) esse debent, id. de Or. 3, 14:

    fugam,

    Verg. A. 2, 640.—So esp. freq. in Tac.:

    Britanni agitare inter se mala servitutis, Agr 15: bellum adversus patrem agitare,

    id. H. 4, 86, id. A. 1, 5; 1, 12.—With de:

    de bello,

    Tac. H. 2, 1:

    agitanti de Claudio,

    id. A. 6, 46:

    de tempore ac loco caedis agitabant,

    id. ib. 15, 50; 1, 12; id. H. 4, 59.—With num:

    agitavere, num Messalinam depellerent amore Silli,

    Tac. A. 11, 29; id. H. 1, 19.— With - ne:

    agitavere placeretne, etc.,

    Tac. H. 3, 1.—With an:

    an Artaxata pergeret, agitavit,

    Tac. A. 13, 41 —With quomodo, Tac. A. 2, 12.—With ut (of purpose):

    ut Neronem pudor caperet, insita spe agitari,

    Tac. A. 16, 26.—
    F.
    To treat or speak of or concerning a thing, to confer about, deliberate upon. Romae per omnīs locos et conventus de facto consulis agitart ( impers., for agitabatur), discussions were had, Sall. J 30, 1;

    cum de foedere victor agitaret,

    Liv. 9, 5; 30, 3.—
    * G.
    Sat agitare, with gen., in Plaut., = sat agere, to have enough to do, to have trouble with: nunc agitas sat tute tuarum rerum, Bacch. 4, 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > agito

  • 19 atrox

    ā̆trox, ōcis, adj. [from ater, as ferox from ferus, velox from velum. Atrocem hoc est asperum, crudelem, quod qui atro vultu sunt, asperitatem ac saevitiam prae se ferunt, Perott.; cf. Doed. Syn. I. p. 38 sq.], dark, gloomy, frowning, horrible, hideous, frightful, dreadful; and trop., savage, cruel, fierce, atrocious, harsh, severe, unyielding (of persons and things; while saevus is used only of persons; v. Doed. as cited supra; very freq. and class.): exta, Naev. ap. Non. p. 76, 6: (fortunam) insanam esse aiunt, quia atrox, incerta, instabilisque sit, Pac. ap. Auct. ad Her. 2, 23 (Trag. Rel. p. 125 Rib.):

    sic Multi, animus quorum atroci vinctus malitiā est, Att., Trag. Rel. p. 141 Rib.: re atroci percitus,

    Ter. Hec. 3, 3, 17:

    res tam scelesta, tam atrox, tam nefaria credi non potest,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62:

    saevissimi domini atrocissima effigies,

    Plin. Pan. 52 fin.:

    Agrippina semper atrox,

    always gloomy, Tac. A. 4, 52; 2, 57:

    filia longo dolore atrox,

    wild, id. ib. 16, 10:

    hiems,

    severe, Plin. 18, 35, 80, § 353:

    nox,

    Tac. A. 4, 50:

    tempestas,

    id. ib. 11, 31:

    flagrantis hora Caniculae,

    Hor. C. 3, 13, 9:

    atrocissimae litterae,

    Cic. Fam. 9, 25, 3:

    bellum magnum et atrox,

    Sall. J. 5, 1:

    facinus,

    Liv. 1, 26:

    non alia ante pugna atrocior,

    id. 1, 27:

    periculum atrox,

    dreadful, id. 33, 5; so,

    negotium,

    Sall. C. 29, 2:

    imperium (Manlii),

    harsh, Liv. 8, 7:

    odium,

    violent, Ov. M. 9, 275 et saep.—Of discourse, violent, bitter:

    tunc admiscere huic generi orationis vehementi atque atroci genus illud alterum... lenitatis et mansuetudinis,

    Cic. de Or. 2, 49, 200:

    Summa concitandi adfectūs accusatori in hoc est, ut id, quod objecit, aut quam atrocissimum aut etiam quam maxime miserabile esse videatur,

    Quint. 6, 1, 15:

    peroratio,

    Plin. 27, 2, 2, § 4:

    et cuncta terrarum subacta Praeter atrocem animum Catonis,

    stern, unyielding, Hor. C. 2, 1, 24:

    fides (Reguli),

    Sil. 6, 378; so,

    virtus,

    id. 13, 369:

    ut verba atroci (i. e. rigido) stilo effoderent,

    Petr. 4, 3.—Hence of that which is fixed, certain, invincible:

    occisa est haec res, nisi reperio atrocem mi aliquam astutiam,

    Plaut. Capt. 3, 4, 7 Lind. (perh. the figure is here drawn from the contest; the atrox pugna and atrox astutia are ludicrously contrasted with occidit res, the cause had been lost, if I had not come to the rescue with powerful art).— Adv.: atrōcĭter, violently, fiercely, cruelly, harshly (only in prose):

    atrociter minitari,

    Cic. Verr. 2, 5, 62:

    fit aliquid,

    id. Rosc. Am. 53 fin.:

    dicere,

    id. Or. 17, 56:

    agitare rem publicam,

    Sall. J. 37, 1:

    invehi in aliquem,

    Liv. 3, 9:

    deferre crimen,

    Tac. A. 13, 19 fin.:

    multa facere,

    Suet. Tib. 59 al. — Comp.: atrocius in aliquem saevire, Liv. 42, 8; Tac. H. 1, 2; 2, 56:

    atrocius accipere labores itinerum,

    reluctantly, id. ib. 1, 23.— Sup.:

    de ambitu atrocissime agere in senatu,

    Cic. ad Q. Fr. 2, 16:

    leges atrocissime exercere,

    Suet. Tib. 58.

    Lewis & Short latin dictionary > atrox

  • 20 dementio

    dēmentĭo, īre, 4, v. n. [id.], to be out of one's senses, to be mad, to rave (anteand post-class.): dementit deliraque fatur, * Lucr. 3, 464:

    sese mea magia in amorem inductam dementire,

    App. Mag. p. 324, 9:

    aliquis instinctu daemonis percitus dementit, effertur, insanit,

    Lact. 4, 27 med.

    Lewis & Short latin dictionary > dementio

См. также в других словарях:

  • Liste de gisants de France — Cette page est destinée à fournir une liste non exhaustive des principaux gisants situés en France. Elle est articulée dans l ordre géographique, par département, puis par commune, puis par lieu ou édifice (cimetière, église, musée, autre), puis… …   Wikipédia en Français

  • ACRIDOPHAGI — Aethiopiae populi, deserto contermini: veris tempore, flante Zephyrô et Libyco, locustas permagnas artificiose capfunt, quas sase superinfusô dituius servant; Hic est solus eorum per omne tempus locustarum victus: neque enim pecora nutriunt,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ALPHEA — Diana, ex eventu sic dicta, quod Alpheus amore Dianae percitus, Ortygiam usque eam sit insecutus, ac mox destiterit: ob id exstructô inibi Deae templô, illi conciliatum est de facto cognomen. Cael. Rhodig. l. 13. c. 34 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DEMETRIUS — I. DEMETRIUS Cineae frater, Atheniensis, qui in praelio Mantinensi contra Thebanas ceciderat. Polyaen. l. 2. II. DEMETRIUS Croatiae et Dalmatiae D. a Gregorio VII. Regis titulo ornatus. Gregor. l. 7. ep. 4. Baron. A. C. 1076. III. DEMETRIUS… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FAMA — tamquam Dea ab Atheniensibus colebatur: ea describitur ab Hesiodo in ἔργοις καὶ ἡμέραις, Est dea Fama quidem, sunt ipsi numina Famae. Scribit et Plutarch, in Camillo, templum Famae constructum fuisse. Eam copiose Virg. describit in l. 4. Aen. v.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ISOTTA — vel IZOTA Nogarola, filia Leonhardi, erudition is et virtutis prodigium. Sec. 15. Cuius Epistolarum. 564. in Bibl. Thuani asservantur. Declamavit coram Nicolao V. et Pio II. Papam Principesque ad sacram expeditionem cohortata. Huius Bessarion… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MALACHUS vel MARACHUS — MALACHUS, vel MARACHUS poeta Syracusanus, Aristoteli in Quaestionibus memoratur, qui numquam melius scribebat, quam cum irâ percitus ad carmen accedebat …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MANLIUS (T.) — T. MANLIUS Iuris Pontificii peritissimus, iudex inter Macedonas accusatores et filium constitutus, auditâ causâ ita pronuntiavit, Cum probatum sit Silanum filium meum pecuniam accepisse, ipsum Republ. et domô meâ indignum iudico, protinusque e… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • OEDIPUS — Laii Thebanorum Regis et Iocastae filius ἀπὸ οἰ δήματος τῶ ποδῶν, hoc est, ô tumore pedum, ut Euripidi placet, Seneca Tragoedus, in Oedipo, Actu 4. v. 812. Forata ferrô gesseras vestigia Tumore nactus nomen, ac vitiô pedum. Hunc pater, cum ex… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PHAETHON — Clymenes Nymphae et Solis filius fuisse dicitur, qui cum Epapho, Iovis filio, non cederet, seque Solis filium esso gloriaretur, hunc falso gloriari inquit Epaphus, teste Ovidiô, Met. l. 1. v. 748. Huic Epaphus, magni genitus de semine tandem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PHILOMELA — Pandionis Atheniensium Regis filia, quam Tereus, Thraciae Rex, qui Prognem sororem eius uxorem duxerat, visendae sororis praetextu, a patre abductam, in itinere violavit, et ne flagitium cuiquam indicaret, linguam ei praecidit, arctissimaeque… …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»