Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

insult

  • 1 vituperium

    insult

    Latin-English dictionary of medieval > vituperium

  • 2 iniūria

        iniūria ae, f    [iniurius], an injustice, wrong, outrage, injury, insult: (filius) carens patriā ob meas iniurias, harsh treatment, T.: paterna, T.: iniuriam sibi imponere: privatas iniurias ultus est, Cs.: in populum R., L.: a praetore iniurias accipere: imperatoris iniurias defendere, Cs.: Suebos ab Cheruscis iniuriis prohibere, protect from outrage on the side of, etc., Cs.: neque cuiquam iniuriae suae parvae videntur, his wrongs, S.: Turni, threatened by, V.: vos nostrae iniuria caedis subigat, etc., i. e. as its punishment, V.: tantine iniuria cenae? the insult of a dinner, Iu.: Helvetiorum iniuriae populi R., to Rome, Cs.: quarum (mulierum), L.: spretae formae, V.: thalami nostri, O.—In law, unlawful violence, assault, trespass: iniuriarum mihi scripta dica, T.: iniuriarum damnatus.—In language, an insult, affront, abuse: me onerare iniuriis, T.—With per: servos abducebat per iniuriam, unjustly, outrageously: per summam iniuriam.— Abl, unjustly, undeservedly, causelessly, wrongfully: me meis civibus iniuriā suspectum videre: non iniuriā (gaudebas), T.— An unjust acquisition: ad obtinendam iniuriam, L.—A damage, harm, injury: Curandum ne magna iniuria fiat Fortibus, Iu.

    Latin-English dictionary > iniūria

  • 3 contumēlia

        contumēlia ae, f    [com-+1 TEM-], insult, abuse, affront, reproach, invective, contumely: ei facere contumeliam, T.: contumelias dicere, L.: improborum: tam insignem in me accipere, T.: tantā adfectus: tantā acceptā, Cs.: contumeliam remanere in exercitu sinere, disgrace, S.: addere contumeliam iniuriae, Ph.: contumelias perferre, Cs.: graves, H.: verborum: a quibus contumeliā perfugae appellarentur, Cs.: ingenium contumeliā adcensum, S.: quam sine contumeliā describo.— Person.: Contumeliae fanum. — Fig., injury, assault, violence: naves factae ad contumeliam perferendam, violence, Cs.: praebere ora contumeliis, to the blows, Ta.
    * * *
    indignity, affront, abuse/insult; insulting language/behavior; rough treatment

    Latin-English dictionary > contumēlia

  • 4 laedō

        laedō sī, sus, ere,    to hurt, wound, injure, damage: frondes laedit hiemps, O.: hominem volnere, O.: me dente, Ph.: robigine ferrum, V.: collum, i. e. hang oneself, H.—Fig., to trouble, annoy, vex, injure, insult, offend, afflict, grieve, hurt: quia laesit prior, T.: verba laedendi: iniuste neminem laesit: Caecinam periurio suo, attack: Pisonem, rail at: nulli os, insult, T.: tua me infortunia laedunt, H.: quo numine laeso, V.: numen deorum, H.: ego laedor, O.—To break, violate, betray: fidem: Laesā praenitere fide, H.: laesi testatus foederis aras, V.: laesus pudor, O.
    * * *
    laedere, laesi, laesus V
    strike; hurt, injure, wound; offend, annoy

    Latin-English dictionary > laedō

  • 5 ōs

       ōs ōris (no gen plur.), n     the mouth: ad haec omnia percipienda os est aptissimum: tenerum pueri, H.: os loquentis Opprimere, O.: e foliis natos Ore legunt (apes), V.: Gallica Temperat ora frenis, i. e. controls the horses, H.: nidum sibi construit ore, beak, O.: hostilia Ora canum, jaws, O.— Prov.: equi frenato est auris in ore, H.—The organ of speech, mouth, tongue, lips: in orest omni populo, in everybody's mouth, T.: istius nequitiam in ore volgi esse versatam: Postumius in ore erat, was the common talk, L.: consolatio, quam semper in ore habere debemus, to talk of constantly: poscebatur ore volgi dux Agricola, unanimously, Ta.: uno ore dicere, with one consent, T.: Uno ore auctores fuere, ut, etc., unanimously advised, T.: volito vivus per ora virūm, become famous, Enn. ap. C.: in ora hominum pro ludibrio abire, become a by-word of mockery, L.: quasi pleniore ore laudare, with more zest.—The face, countenance, look, expression, features: figura oris, T.: in ore sunt omnia, i. e. everything depends on the expression: concedas hinc aliquo ab ore eorum aliquantisper, leave them alone, T.: ad tribunum ora convertunt, looks, Cs.: agnoscunt ora parentum, V.: ales cristati cantibus oris, O.: coram in os te laudare, to your face, T.: nulli laedere os, insult to his face, T.: qui hodie usque os praebui, exposed myself to insult, T.: ut esset posteris ante os documentum, etc.: ante ora coniugum omnia pati, L.: Ora corticibus horrenda cavatis, masks, V.—As expressing boldness or modesty, the face, cheek, front, brow<*> os durum! brazen cheek! T.: os durissimum, very bold front: quo redibo ore ad eam, with what face? T.: quo ore ostendi posse? etc., L.: in testimonio nihil praeter vocem et os praestare.—Boldness, effrontery, impudence: quod tandem os est eius patroni, qui, etc.: nostis os hominis.—A voice, speech, expression: ora sono discordia signant, V.: ruit profundo Pindarus ore, H.: falsi ambages oris, O.— A mouth, opening, entrance, aperture, orifice, front: ante os ipsum portūs, L.: ingentem lato dedit ore <*>enestram, V.: os atque aditus portūs: Tiberis, L.: per ora novem, etc., sources, V.: ora navium Rostrata, beaks, H.—Fig., a mouth: ex tot<*>us belli ore ac faucibus.
    * * *
    I
    mouth, speech, expression; face; pronunciation
    II
    bone; (implement, gnawed, dead); kernel (nut); heartwood (tree); stone (fruit)
    III
    bones (pl.); (dead people)

    Latin-English dictionary > ōs

  • 6 probrum

        probrum ī, n    a shameful act, base deed: ignaviae luxuriaeque probra, S.: emergere ex paternis probris.—Immodesty, lewdness, unchastity: probri insimulare feminam.—Shame, disgrace, dishonor, infamy, degradation: Quin in probro sim, T.: alquem senatu probri gratiā movere, S.: vita rustica, quam tu probro et crimini putas esse oportere, disgraceful: probrum castis inferre: terras implere probris, O.: Antoni, Romani nominis probra.—Abuse, insult, reproach, libel: epistulae plenae omnium in me probrorum: ingerere probra, L.: multa obicere: probris alqm onerare, L.
    * * *
    disgrace; abuse, insult; disgrace, shame

    Latin-English dictionary > probrum

  • 7 agito

    ăgĭto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [ago], as if the supine were agitu; cf.: quaero quaerito.
    I.
    Lit., to put a thing in motion, to drive or impel (mostly poet., or in more elevated prose; from poetry it passed, after the Aug. per., into common prose).
    A.
    Of cattle, to drive, conduct (cf. ago):

    calcari quadrupedem agitabo advorsum clivom,

    Plaut. As. 3, 3, 118:

    stimulo boves agitat,

    Vulg. Eccli. 38, 26:

    hanc in curru bijugos agitare leones,

    drives her span of lions, Lucr. 2, 602:

    agitantur quadrigae,

    Varr. L. L. 6, § 41 Müll.:

    ad flumina currus,

    Verg. G. 3, 18:

    jussit agitari currum suum,

    Vulg. 2 Macc. 9, 4: lanigeros greges hirtasque capellas, to drive, poet. for to tend, Verg. G. 3, 287:

    sacros jugales (dracones),

    Ov. M. 5, 661:

    quadrigas bigasque et equos desultorios,

    Suet. Caes. 39.—
    B.
    Of the motion of other things, to move, impel, shake:

    triremem in portu,

    Nep. Dion, 9, 2:

    alas,

    Ov. Tr. 3, 4, 21:

    manibusque leves agitavit habenas,

    id. M. 7, 221:

    hastam,

    id. ib. 3, 667: caput, to move the head ( in token of assent = annuere), id. ib. 1, 567:

    arundinem vento agitatam,

    Vulg. Matt. 11, 7.—Esp., of animals, to hunt, chase, pursue: etiamsi excitaturus [p. 72] non sis nec agitaturus feras, Cic. Off. 3, 17:

    aquila insectans alias aves atque agitans,

    id. Div. 2, 70:

    trepidas columbas,

    Ov. M. 5, 606; 11, 300:

    damas,

    id. ib. 10, 539:

    cursu timidos onagros,

    Verg. G. 3, 409 al. —
    C.
    Of the motion caused by the wind, to drive to and fro, toss about, agitate, disturb:

    ventus enim fit, ubi est agitando percitus aër,

    when the air is violently agitated and driven, Lucr. 6, 686:

    mare ventorum vi agitari atque turbari,

    Cic. Clu. 49 fin.; id. Univ. 3, 7:

    freta ponti Incipiunt agitata tumescere,

    Verg. G. 1, 357:

    aristas,

    Ov. A. A. 1, 553:

    Zephyris agitata Tempe,

    Hor. C. 3, 1, 24:

    ventis agitatur pinus,

    id. ib. 2, 10, 9:

    veteres agitantur orni,

    id. ib. 1, 9, 12:

    agitaret aura capillos,

    id. Epod. 15, 9.—
    D.
    Of the motion caused by the water: agitata numina Trojae, tossed or driven about upon the sea, Verg. A. 6, 68; Prop. 3, 21, 5.—
    E.
    In gen., of the motion caused by other things:

    magnes (lapis) agitat (ferri ramenta) per aes,

    Lucr. 6, 1054:

    agitari inter se concursu,

    Cic. N. D. 1, 39: pulsu externo agitari, Macr Somn. Scip. 9.— Poet. of mist, to produce it by motion or agitation: dejectuque (Peneus) gravi tenues agitantia fumos Nubila conducit, and by its impetuous descent (into the valley) raises clouds producing mist, Ov. M. 1, 571—
    II.
    Trop.
    A.
    To rouse up, excite, move, urge, drive, impel one to something: aliquem, sometimes in aliquid (so in Florus very freq.):

    in furias agitantur equae,

    are excited to fury, Ov. A. A. 2, 487:

    agitare plebem,

    to stir up, rouse, Liv. 3, 11:

    populum,

    Flor. 2, 12, 2; so id. 11, 6, 2 al.:

    agitatus cupiditate regni,

    id. 3, 1:

    gens sacratis legibus agitata in exitium urbis,

    id. 1, 16, 7.—
    B.
    To disquiet, disturb, to drive hither and thither, to vex, trouble, torment (the fig. taken from the sea agitated by storm; cf. Gernh. and Beier upon Cic. Off. 1, 24, 82):

    dii deaeque te agitant irati,

    Plaut. Pers. 4, 4, 115:

    atra bilis agitat hominem,

    id. Capt. 3, 4, 64; so id. Curc. 1, 1, 92; 2, 1, 24:

    ut eos agitent furiae, neque usquam consistere patiantur,

    Cic. Rosc. Am. 24 (cf. Verg. A. 3, 331:

    scelerum furiis agitatus Orestes,

    id. ib. 4, 471):

    suum quemque scelus agitat amentiaque afficit,

    id. ib. 24:

    agitare et insequi poëtas,

    Tac. Or. 4; 25 and 41:

    multis injuriis jactata atque agita ta,

    Cic. Quint. 2:

    est magni viri, rebus agitatis (= perturbatis, Beier) punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    agitabatur animus inopiā rei familiaris et conscientiā scelerum,

    Sall. C. 5, 7:

    quos conscientia defectionis agitabat,

    Tac. Agr. 16:

    commotus metu atque libidine diversus agitabatur,

    was drawn in different directions, Sall. J 25, 6; Liv. 22, 12. ne te semper inops agitet vexetque cupido, Hor. Ep. 1, 18, 98:

    quos agitabat timor,

    Tac. Agr. 16:

    timore et metu agitati,

    Vulg. Judith, 15, 1:

    injuriis agitatus,

    Flor. 1, 8, 7:

    seditionibus,

    Just. 12, 4, 12.—
    C.
    To assail with reproach, derision, insult; to reprove, blame, scoff, deride, insult, mock:

    agitat rem militarem, insectatur totam legationem,

    attacks, ridicules, Cic. Mur. 9, 21; id. Brut. 28, 109: mea saevis agitat fastidia verbis, Hor Epod. 12, 13; without verbis:

    agitant expertia frugis,

    id. A. P. 341:

    vesanum poëtam agitant pueri,

    id. ib. 456.—
    D.
    In gen., to drive or urge on a thing, to accomplish or do, to drive at, to be employed in, be engaged in, to have, hold, keep, to celebrate; v. ago, II. D. (in the historians, esp. Sallust, very freq.):

    Haec ego non agitem?

    should I not drive at? Juv. 1, 52:

    vigilias,

    to keep, Plaut. Trin. 4, 2, 27; so,

    custodiam,

    id. Rud. 3, 6, 20; so Tac. A. 11, 18:

    hoc agitemus convivium vino et sermone suavi,

    let us celebrate, Plaut. As. 5, 1, 7:

    Dionysia,

    Ter. Heaut. 4, 4, 11; so id. Hec. 1, 2, 18:

    convivia,

    Ov. M. 7, 431; Suet. Claud. 32 festa gaudia, Sil. 15, 423:

    meum natalem,

    Plaut. Pers. 5, 1, 16;

    so festos dies,

    Cic. Verr. 2, 2, 63:

    jocos,

    Ov. M. 3, 319:

    agraria lex a Flavio tribuno plebis vehementer agitabatur,

    was powerfully urged, supportcd, Cic. Att. 1, 19:

    quae cum praecepta parentis mei agitarem,

    was striving to comply with, Sall. J. 14, 2 (modestius dictum pro:

    studere, ut agerem, Cort.): laeti pacem agitabamus,

    were at peace, enjoyed the delights of peace, id. ib. 14, 10:

    dicit se missum a consule venisse quaesitum ab eo, pacem an bellum agitaturus foret,

    id. ib. 109, 2:

    quoniam deditionis morā induciae agitabantur,

    there was a truce, id. ib. 29, 4; id. C. 24, 2.— Poet.:

    ceu primas agitant acies, certamina miscent,

    as if they formed the front rank, Sil. 9, 330.—Hence of time, esp. life, to pass, spend (cf. ago, II. D 5.):

    vita hominum sine cupiditate agitabatur,

    Sall. C. 2, 1:

    agitare aevum,

    Verg. G. 4, 154; id. A. 10, 235:

    festos dies,

    Tac. H. 3, 78.—In Sall., Tac., Flor., et al., agitare absol., to live, dwell, abide, sojourn, be:

    hi propius mare Africum agitabant,

    Sall. J 18, 9; cf id. ib. 19, 5; id. Fragm. H. 3, 11; so id. J. 54, 2; 59, 1; 94, 4:

    laeti Germant agitabant,

    Tac. A. 1, 50:

    secretus agitat,

    id. ib. 11, 21:

    montium editis sine cultu atque eo ferocius agitabant,

    id. ib. 4, 46; Flor. 4, 12, 48.—
    E.
    Of the mind: agitare aliquid or de aliquā re (in corde, in mente, animo, cum animo, secum, etc.), to drive at a thing in the mind, i. e. to turn over, revolve, to weigh, consider, meditate upon, and with the idea of action to be performed or a conclusion to be made, to deliberate upon, to devise, contrive, plot, to be occupied with, to design, intend, etc.: id ego semper mecum sic agito et comparo, Att ap. Non. 256, 20:

    quom eam rem in corde agito,

    Plaut. Truc 2, 5, 3:

    id agitans mecum,

    Ter. Phorm. 4, 3, 10; so Sall. J. 113, 3:

    habet nihil aliud quod agitet in mente,

    Cic. N. D. 1, 41:

    est tuum sic agitare animo, ut, etc.,

    id. Fam. 6, 1:

    quae omnes animo agitabant,

    Tac. A. 6, 9:

    provincias secretis imaginationibus agitans,

    id. ib. 15, 36 in animo bellum, Liv 21, 2; Vell. 1, 16; Quint. 12, 2, 28.—With inf., as object:

    ut mente agitaret bellum renovare,

    Nep. Ham. 1, 4.— Poet.:

    aliquid jamdudum invadere magnum Mens agitat mihi,

    Verg. A 9, 187. —Sometimes also without mente, animo, and the like, agitare aliquid, in the same signif:

    quodsi ille hoc unum agitare coeperit, esse, etc.,

    Cic. Verr. 2, 3, 96:

    rem a me saepe deliberatam et multum agitatam requiris,

    id. Ac. 1, 2: oratori omnia quaesita, disputata, tractata, agitata ( well considered or weighed) esse debent, id. de Or. 3, 14:

    fugam,

    Verg. A. 2, 640.—So esp. freq. in Tac.:

    Britanni agitare inter se mala servitutis, Agr 15: bellum adversus patrem agitare,

    id. H. 4, 86, id. A. 1, 5; 1, 12.—With de:

    de bello,

    Tac. H. 2, 1:

    agitanti de Claudio,

    id. A. 6, 46:

    de tempore ac loco caedis agitabant,

    id. ib. 15, 50; 1, 12; id. H. 4, 59.—With num:

    agitavere, num Messalinam depellerent amore Silli,

    Tac. A. 11, 29; id. H. 1, 19.— With - ne:

    agitavere placeretne, etc.,

    Tac. H. 3, 1.—With an:

    an Artaxata pergeret, agitavit,

    Tac. A. 13, 41 —With quomodo, Tac. A. 2, 12.—With ut (of purpose):

    ut Neronem pudor caperet, insita spe agitari,

    Tac. A. 16, 26.—
    F.
    To treat or speak of or concerning a thing, to confer about, deliberate upon. Romae per omnīs locos et conventus de facto consulis agitart ( impers., for agitabatur), discussions were had, Sall. J 30, 1;

    cum de foedere victor agitaret,

    Liv. 9, 5; 30, 3.—
    * G.
    Sat agitare, with gen., in Plaut., = sat agere, to have enough to do, to have trouble with: nunc agitas sat tute tuarum rerum, Bacch. 4, 3, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > agito

  • 8 injuria

    injūrĭa, ae, f. [injurius], any thing that is done contrary to justice and equity, injury, wrong, violence:

    injuria ex eo dicta est, quod non jure fiat! omne enim, quod non jure fit, injuria fieri dicitur: hoc generaliter. Specialiter autem injuria dicitur contumelia. Interdum injuriae appellatione damnum culpa datum significatur: interdum iniquitatem injuriam dicimus, etc.,

    Dig. 47, 10, 1:

    cum autem duobis modis, id est aut vi aut fraude, fiat injuria,

    Cic. Off. 1, 13, 41:

    injuriae sunt, quae aut pulsatione corpus, aut convicio aures, aut aliqua turpitudine vitam cujuspiam violant,

    Auct. Her. 4, 25, 35.
    I.
    Lit.:

    tibi a me nulla orta est injuria,

    Ter. Ad. 2, 1, 35:

    alienum est a sapiente non modo injuriam cui facere, verum etiam nocere,

    Cic. Fin. 3, 21, 71:

    injuriam inferre,

    id. Off. 1, 7, 24:

    injurias contumeliasque imponere,

    id. Verr. 2, 4, 9, § 20:

    injuriam jacere et immittere in aliquem,

    id. Par. 4, § 28:

    in populum Romanum,

    Liv. 44, 1, 10:

    accipere ab aliquo,

    Cic. Div. in Caecil. 18, 60:

    propulsare,

    id. Rosc. Am. 50, 145:

    defendere,

    Caes. B. C. 1, 7:

    condonare alicui,

    id. B. G. 1, 20:

    persequi,

    id. ib. 7, 38:

    ulcisci,

    id. ib. 1, 12:

    injuriis onerare,

    Ter. And. 5, 1, 8:

    per injuriam,

    in an unjust manner, unjustly, Cic. Verr. 2, 3, 97, § 226.—The abl. injuriā is used adverb., unjustly, undeservedly, without cause:

    ne palma detur cuiquam artifici injuriā,

    Plaut. Poen. prol. 37:

    dispertivisti,

    id. Aul. 2, 5, 4:

    si me meis civibus injuriā suspectum viderem,

    Cic. Cat. 1, 7, 17:

    hoc horret Milo: nec injuriā,

    id. Q. Fr. 3, 8, 6.
    II.
    Transf., injurious, unlawful, or unjust conduct.
    A. 1.
    Act., injustice, wrongdoing:

    vostrā hercle factum injuriā,

    Plaut. Truc. 1, 2, 66:

    quocumque aspexisti, ut furiae, sic tuae tibi occurrunt injuriae,

    Cic. Par. 2, 18:

    ut meum jus teneam et injuriam tuam persequar,

    id. Caecin. 11, 32. —
    2.
    Pass.:

    pro veteribus Helvetiorum injuriis populi Romani,

    Caes. B. G. 1, 30:

    Sabinae mulieres, quarum ex injuria bellum ortum,

    Liv. 1, 13, 1; cf., so of dishonoring, deflowering a virgin, Plaut. Aul. 4, 10, 64; id. Cist. 1, 3, 32.—
    B.
    An injurious act, injury, outrage, insult, affront:

    injuriarum multam dicere,

    Plaut. Poen. 5, 5, 57:

    injuriarum dicam alicui scribere,

    Ter. Phorm. 2, 2, 15: actio injuriarum, an action for a personal injury or affront, Cic. Caecin. 12, 35:

    periculum injuriae muliebris,

    Liv. 26, 49, 12:

    agere injuriarum,

    Dig. 47, tit. 10:

    teneri injuriarum,

    ib. 11: injuriarum experiri, ib. fin.:

    injuriarum judicio convenire quempiam,

    ib. 13:

    tantine injuria cenae?

    the insult of a dinner, Juv. 5, 9.—
    C.
    Unjust severity, harshness, rigor:

    (filius) carens patriā ob meas injurias,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf.

    paterna,

    id. ib. 5, 2, 39.—
    D.
    Revenge or punishment for injury inflicted:

    injuria consulis, etiam si justa, non tamen in magistratu exercenda,

    Liv. 42, 1, 12:

    injuria caedis nostrae,

    Verg. A. 3, 256.—
    E.
    An unjust acquisition:

    injuriam obtinere,

    Liv. 29, 1, 17.—
    F.
    A damage, harm, injury of any kind, even that which proceeds from inanimate things:

    ab injuria oblivionis aliquem asserere,

    Plin. Ep. 3, 5, 4:

    pluviarum,

    Col. 11, 3, 7:

    ignis,

    id. ib.:

    frigorum, grandinum aut nivis,

    Plin. 13, 24, 47, § 134:

    puellam vinculis onerat, ex quorum injuria decessit,

    Just. 43, 2:

    comparere incolumem ac sine injuria,

    Suet. Aug. 14:

    haerens injuria lumbis,

    pain, disease, Ser. Samm. 38, 452:

    curandum ne magna injuria fiat fortibus,

    Juv. 8, 121.

    Lewis & Short latin dictionary > injuria

  • 9 accipiō

        accipiō cēpī, ceptus, ere    [ad+capio], to take without effort, receive, get, accept. — Of voluntary taking, to take, accept, take into possession, receive: obsides, Cs.: divitias, N.: aliquid a patre, inherit, N.: suspitio acceptae pecuniae ob rem iudicandam (of a bribe): pecuniam per Volcatium, by the hands of: alqm gremio, V.: milites urbe tectisve, L.: sucos ore aut volnere, O. — Fig.: oculis aut pectore noctem, V.—To admit, let in: armatos in arcem, L.: alqm in amicitiam: (parentes) in civitatem, to citizenship, L.— To take under protection: (virginem) accepi, acceptam servabo, T.: taedā accepta iugali, i. e. wedded, O.—To receive as a guest, entertain, welcome: Laurentes nymphae, accipite Aenean, V.: quam Delos orantem accepit, O.: (eum) in vestram fidem, into your confidence.— Ironically, to entertain, deal with, treat: indignis modis, T.: quo te modo accepissem, nisi iratus essem: eum male acceptum... coegit, etc. (of a defeated enemy), N.—In busines, to collect (money): a praetore pecuniam. — acceptus, P., received, collected: accepta pecunia. — Esp. in the phrase, referre acceptum (alqd), to credit, give credit for: amplius sestertium ducentiens acceptum hereditatibus rettuli, entered to the credit of inheritance, i. e. owe to bequests: alcui vitam suam referre acceptam, acknowledge that he owes his life, etc.: salutem imperi uni omnes acceptam relaturos, Cs. — In law: sponsionem acceptam facere, to discharge the bond, acknowledge payment of the sponsio.—Of involuntary taking, to receive, get, be the recipient of, take, submit to, suffer, bear: volnera tergo, V.: graviore volnere accepto, Cs.: cum semel accepit solem (leo), has felt the power of, H.: hunc metum, i. e. take this risk, T.: contumeliam, T. — Esp. of places, to admit, take in, receive, open to: Strophadum me litora primum Accipiunt, V.: nullae eum urbes accipiunt, nulla moenia, L.: illum unda accipit sinu vasto, V. — Fig., of perception and thought: quae accepi auribus, T.: mandata auribus: quem ipse accepi oculis animoque sensum, hunc, etc., the impression I received.—In gen., to take, hear, attend to, perceive, understand, learn: Accipe nunc Danaum insidias, listen to, V.: sicut ego accepi, as I have heard, S.: ut accepi a senibus: accipite... veterem orationem Archytae: quae postea acciderant, Cs.: reliquos ne famā quidem acceperunt, have not heard of them, Cs.: si te aequo animo ferre accipiet, T.: hoc sic fieri solere accepimus: ex parente ita accepi, munditias mulieribus convenire, S.: ut celeriter acciperet quae tradebantur, understood, N.— Absol: non recte accipis, T.: volenti animo de ambobus acceperant, had eagerly welcomed news of both, S.—In partic., of a word or pledge, take: accipe daque fidem, i. e. exchange solemn assurances, V.—Praegn., to take, interpret, explain: ad contumeliam omnia, to regard as an insult, T.: his in maius acceptis, being exaggerated, L.: hoc in bonam partem, take kindly: alqd durius: facinus severe accipere, with displeasure: aliter tuom amorem atque est, T.: aequo animo, S. — Accipere aliquid in omen, to regard a thing as an omen, accept the omen: id a plerisque in omen magni terroris acceptum, L.; but accipere omen, to receive as a ( favorable) omen, L.—With ellips. of omen: Accipio, adgnoscoque deos, I accept ( the omen) and, etc., V.—To accept, be satisfied with, approve: dos, Pamphile, est decem talenta. Pam. Accipio, T.: ‘equi te esse feri similem, dico.’ Ridemus et ipse Messius, ‘accipio,’ I allow it, exactly so, H.: ab hoste armato condicionem, Cs.— To take upon one, undertake, assume, undergo: bellum, quod novus imperator noster accipiat, in which... succeeds to the command: causam: eos (magistratūs): iudicium (of the defendant), stand the trial: iudicium accipere pro Quinctio, i. e. agree for Q. to stand trial.
    * * *
    accipere, accepi, acceptus V TRANS
    take, grasp, receive, accept, undertake; admit, let in, hear, learn; obey

    Latin-English dictionary > accipiō

  • 10 agitō

        agitō āvī, ātus, āre, freq.    [ago], to set in violent motion, drive onward, move, impel, urge: (Harena) magnā vi agitata, S.: greges, drive to pasture, V.: equum, V.: iugales (dracones), O.: (triremem) in portu agitari iubet, rowed about, N. — To hunt, chase, pursue: aquila alias avīs agitans: dammas, O.: cervos in retia, O. — Fig., to drive, urge forward, press, support, insist on: agrariam legem: hoc unum agitare, esse, etc., keep pressing this one point: pacem an bellum, S.—To attend, keep, celebrate: Dionysia, T.: festos dies. — To observe, obey, carry out, exercise: praecepta parentis mei, S.: secreta consilia, L.—Of time, to pass, spend vitam sine cupiditate, S.: apud aquam noctem, S. — Absol, to live, abide, be: varius atque incertus agitabat, S.: pro muro dies noctīsque, remain, S. —To move to and fro, stir, agitate, shake, disturb, toss: corpora huc et illuc, S.: hastam, brandish, O.: scintilla agitata (ventis), fanned, O.: habenas manibus, wield, O.: caput, nod, O.: mare ventorum vi agitari: freta incipiant agitata tumescere, V.: Zephyris agitata Tempe, H.: agitata numina Troiae, tossed on the sea, V.: agitantia fumos Nubila, tossing up spray, O. — Fig., to stir, rouse, agitate, stimulate, excite, goad: hunc, T.: plebem, L.: mens agitat molem, animates, V. — To vex, disquiet, disturb, distress: nationes: Furiis agitatus Orestes, V.: rebus agitatis, in times of disorder: metu atque libidine divorsus agitabatur, was distracted by, S.: te agitet cupido, H.: fidem aut gentīs, to disturb the loyalty, etc., V. — To insult, scoff, rail at, deride, revile: rem militarem: mea fastidia verbis, H.: (poemata) expertia frugis, H.: ea belle agitata ridentur, neatly mocked. — To prosecute, occupy oneself with, engage in, keep going, stir: cuncta, keep active, S.: mutas artes, V.: iocos, O.: eo modo agitabat, ut, etc., so conducted himself, S.: scaenis agitatus Orestes, i. e. represented, V.—To pursue, consider, deliberate on, meditate: secum multum, S.: haec mecum, H.: in animo bellum, L.: agitare coepit, si posset, etc., L.: ut mente agitaret, bellum renovare, N. — To discuss, debate, sift, investigate: oratori omnia tractata, agitata, i. e. sifted, discussed: omnia ex tabulis, by the accounts: senatus de secessione plebis agitat, L. — Impers: Romae de facto agitari, there were discussions, S.
    * * *
    agitare, agitavi, agitatus V
    stir/drive/shake/move about; revolve; live; control, ride; consider, pursue

    Latin-English dictionary > agitō

  • 11 cōnspūtō

        cōnspūtō —, ātus, āre, freq.    [conspuo], to spit upon, insult grossly: nostros.
    * * *
    consputare, consputavi, consputatus V TRANS
    spit on/over; (in contempt)

    Latin-English dictionary > cōnspūtō

  • 12 convīcium

        convīcium (not-vītium), ī, n    [com-+VOC-], a loud noise, cry, clamor, outcry: cum maximo convitio: alcui fit a senatu: cantorum: Humanae convicia linguae, utterances, O.—Of frogs, Ph.— Wrangling, altercation, contention: aures convitio defessae.— Importunity: alqd convitio efflagitare. —A violent disapprobation, contradiction: omnium vestrum: grave: senatūs.—Reproach, abuse, reviling, insult: scurrae: convicio consulis correpti, Cs.: acerbior in conviciis, Ta.: pueris convicia Ingerere, H.: transire a conviciis ad tela, Ta.: nemorum convicia, picae, scolds, O.
    * * *
    noise (angry), chatter/outcry/clamor/bawling; noise source; noisy importuning; reprimand/reproach/reproof; abuse/jeers/mockery/insults; object of shame

    Latin-English dictionary > convīcium

  • 13 ē-lūdō

        ē-lūdō sī, sus, ere,    to stop playing, cease to sport: litus, quā fluctus eluderet. — To parry, elude, avoid: quasi rudibus eius eludit oratio (i. e. in a sham fight): elusa volnera, O.—To escape, avoid, shun: celeritate navium nostros, Cs.: Orsilochum fugiens, V.: Satyros sequentīs, O.: contra eludere Poenus, avoided a fight, L.—To make vain, frustrate: bellum quiete, quietem bello, L.: his miraculis elusa fides, i. e. denied, L.—To delude, deceive, cheat: eludendi occasiost senes, T.: elusa imagine tauri Europa, O.: eludebas, cum, etc., you were making a pretence. — To mock, jeer, make sport of, trifle with, insult: quamdiu furor tuus nos eludet?: illum vicissim: per licentiam, L.: gloriam eius, L.: alqm contumeliis, L.

    Latin-English dictionary > ē-lūdō

  • 14 indīgnitās

        indīgnitās ātis, f    [indignus], unworthiness, vileness, shamefulness: propter indignitatem repudiatus: rei, Cs.—Unworthy conduct, insult, indignity, outrage, baseness: Omnīs indignitates perferre, Cs.: inpensius iis indignitas crescere, si, etc., L.—Indignation, resentment: tacita: indignitate angere animum, L.
    * * *
    vileness, baseness, shamelessness; indignity, humiliation

    Latin-English dictionary > indīgnitās

  • 15 īnsultō

        īnsultō āvī, ātus, āre, freq.    [insilio], to spring at, leap upon, leap, bound, jump, spring: fremit aequore toto Insultans sonipes, V.: busto, H.: Fluctibus insultavere carinae, O.: istas (forīs) calcibus, T.: nemora avia matres Insultant thiasis, V.—Fig., to be insolent, scoff at, revile, abuse, taunt, insult: vehementius: tibi in calamitate: impune, L.: Cernis ut insultent Rutuli, exult, V.: multos: sibi per contumelias, L.: Huic capiti, V.: in rem p.: in omnīs: morte meā, Pr.
    * * *
    insultare, insultavi, insultatus V
    leap, jump, dance or trample (upon or in), behave insultingly, mock (at)

    Latin-English dictionary > īnsultō

  • 16 maledictum

        maledictum ī, n    [maledico], a foul saying, abusive word: vemens, T.: maledictis increpabat bonos, S.: coniecta maledicta in eius vitam: maledictorum clamor.
    * * *
    insult, reproach, taunt

    Latin-English dictionary > maledictum

  • 17 mūnicipālis

        mūnicipālis e, adj.    [municeps], of a municipality, municipal: a materno genere municipalis: homines.— Of a petty town, provincial: eques (of Cicero), Iu.
    * * *
    municipalis, municipale ADJ
    of, belonging to or typical of a municipium; provincial (contemptous insult)

    Latin-English dictionary > mūnicipālis

  • 18 oppēdō (obp-)

        oppēdō (obp-) —, —, ere    [ob+pedo], to break wind at, deride, mock, insult: Curtis Iudaeis, H.

    Latin-English dictionary > oppēdō (obp-)

  • 19 praebeō

        praebeō uī, itus, ēre    [prae+habeo], to hold forth, reach out, proffer, offer, tender: os ad contumeliam, submit to open insult, L.: eis os tuum: collum cultris, Iu.: aurīs adulescentium conviciis, give ear, L.— To give, grant, furnish, supply: panem, N.: spectaculum, S.: sponsalia: Luna praebebat lumen eunti, O.— To give up, yield, expose, surrender, offer: se tertiam victimam rei p.: vos telis hostium, L.: Cyrum vertenti fortunae, L.: se praebentem destringere Cygnum, O.— To give, furnish, render, show, exhibit, represent: aetati lubricae exempla nequitiae. speciem pugnantium, Cs.: materiam seditionis, L.: Ciceroni in periculis fidem, N.: Phormio in hac re strenuom hominem praebuit (i. e. se), T.: in re misericordem se: in eos me severum praebeo.— To excite, cause, occasion, arouse: suspicionem insidiarum, N.: praebet errorem, quod, etc., L.: opinionem timoris, Cs.: ludos, furnish sport, T.— To permit, allow, suffer: Quae totiens rapta est, praebuit ipsa rapi, O.
    * * *
    praebere, praebui, praebitus V TRANS
    present/show/put forward; offer; expose physically oneself; expose/submit/allow; make available, supply, provide; be the cause, occasion, produce; render

    Latin-English dictionary > praebeō

  • 20 proprius

        proprius adj.,    not common with others, own special, several, individual, peculiar, particular, proper: tria praedia Capitoni propria traduntur, as his private property: familia, L.: proprio Marte, by his own bravery, O.: contumelia, i. e. personal insult, L.: omnia, quae nostra erant propria, all that belonged peculiarly to us: suā quādam propriā, non communi oratorum facultate: calamitas propria sua, Cs.: id est cuiusque proprium, quo quisque fruitur, each man's own.—As subst n.: Amittit merito proprium qui alienum appetit, his own... another's, Ph.—Personal, individual, peculiar, own: propriā ut Phaedria poteretur, have her for his own, T.: agitur in criminibus Cluenti proprium periculum: libri, H.: Da propriam domum, V.: tempus agendi fuit mihi magis proprium quam ceteris.—Peculiar, characteristic: hoc proprium virtutis existimant, Cs.: oratoris: reliquae partes quales propriae sunt hominis: libertas propria Romani generis.—Appropriate, exact, proper, strict: qui proprio nomine perduellis esset, is hostis vocaretur: vocabula rerum.—Lasting, constant, enduring, permanent: voluptates eorum (deorum), T.: quod ut illi proprium sit atque perpetuum: parva munera diutina, locupletia non propria esse consueverunt, N.: dona, V.; cf. tamquam Sit proprium quidquam, quod Permutet dominos, etc., H.
    * * *
    propria, proprium ADJ
    own, very own; individual; special, particular, characteristic

    Latin-English dictionary > proprius

См. также в других словарях:

  • INSULT — INSULT, disparagement or defamation of the character or injury to the feelings of another (Heb. boshet, ona at devarim, halbanat panim, hoẓa at shem ra). The rabbis of the Talmud distinguished between two main types of insult: that which causes… …   Encyclopedia of Judaism

  • Insult — In*sult , v. i. 1. To leap or jump. [1913 Webster] Give me thy knife, I will insult on him. Shak. [1913 Webster] Like the frogs in the apologue, insulting upon their wooden king. Jer. Taylor. [1913 Webster] 2. To behave with insolence; to exult.… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Insult — In sult, n. [L. insultus, fr. insilire to leap upon: cf. F. insulte. See {Insult}, v. t.] [1913 Webster] 1. The act of leaping on; onset; attack. [Obs.] Dryden. [1913 Webster] 2. Gross abuse offered to another, either by word or act; an act or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Insult — In*sult , v. t. [imp. & p. p. {Insulted}; p. pr. & vb. n. {Insulting}.] [F. insulter, L. insultare, freq. fr. insilire to leap into or upon; pref. in in, on + salire to leap. See {Salient}.] [1913 Webster] 1. To leap or trample upon; to make a… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • insult — vb affront, outrage, *offend Analogous words: humiliate, humble, debase, degrade, *abase: flout, *scoff, jeer, gird, gibe, fleer, sneer: mock, taunt, deride, *ridicule Antonyms: honor Contrasted words: gratify, *pl …   New Dictionary of Synonyms

  • insult — [n] hateful communication abuse, affront, aspersion, black eye*, blasphemy, cheap shot*, contempt, contumely, derision, despite, discourtesy, disdainfulness, disgrace, disrespect, ignominy, impertinence, impudence, incivility, indignity,… …   New thesaurus

  • insult — ► VERB ▪ speak to or treat with disrespect or abuse. ► NOUN 1) an insulting remark or action. 2) a thing so worthless or contemptible as to be offensive: the pay offer is an absolute insult. ORIGIN Latin insultare jump or trample on …   English terms dictionary

  • insult — [in sult′; ] for n. [ in′sult΄] vt. [MFr insulter < L insultare, to leap upon, scoff at, insult < in , in, on + saltare, freq. of salire, to leap: see SALIENT] 1. to treat or speak to with scorn, insolence, or great disrespect; subject to… …   English World dictionary

  • Insult — (Insultation, v. lat.), 1) muthwilliger Angriff; 2) Beschimpfung; 3) Beleidigung; daher Insultiren, übermüthig begegnen, verhöhnen, beschimpfen, beleidigen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Insult — (Insultation), beleidigender Anfall, Beschimpfung, Beleidigung; insultieren, gröblich beleidigen, beschimpfen, verhöhnen …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Insúlt — Insúlt, Insultation (lat.), beleidigender Angriff, Beschimpfung; in der Medizin s.v.w. Anfall, Paroxismus, auch äußere Verletzung; insultieren, gröblich beleidigen, beschimpfen, verhöhnen …   Kleines Konversations-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»