-
1 orzec
orze|c\orzecknie, \orzeckł, \orzecczony сов. 1. высказать (выразить) мнение; заявить; дать заключение;trudno \orzec, kto ma rację трудно сказать, кто прав;
2. юр. вынести постановление (приговор)+1. oświadczyć, stwierdzić 2. postanowić
* * *orzeknie, orzekł, orzeczony сов.1) вы́сказать (вы́разить) мне́ние; заяви́ть; дать заключе́ниеtrudno orzec, kto ma rację — тру́дно сказа́ть, кто прав
2) юр. вы́нести постановле́ние (пригово́р)Syn: -
2 orzec
* * *pf.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > orzec
-
3 orzec*
orzec* pf →LINK="orzekać" orzekać -
4 orzec
-
5 orzec
1. заявити; вивести; зробити висновок;2. постановити, ухвалити, винести вирок (юрид.) -
6 podw|órzec
m książk. courtyard; (przed budynkiem) forecourtThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > podw|órzec
-
7 orzekać
impf ⇒ orzec* * *1. (-am, -asz); perf orzec; vi( oświadczać) to state; PRAWO to rule, to adjudicate2. vt( stwierdzać) to state* * *ipf.1. (= stwierdzić) decide, state.2. prawn. rule, adjudicate, adjudge; orzec o winie (= uznać winnym) adjudge sb guilty; (= zdecydować o winie/niewinności) determine sb's guilt or innocence.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > orzekać
-
8 orzekać
глаг.• высказывать• гласить• констатировать* * *orzeka|ć\orzekaćny несов. 1. высказывать (выражать) мнение; заявлять; давать заключение;2. юр. выносить постановление (приговор); ср. orzec+1. oświadczać, stwierdzać 2. postanawiać
* * *orzekany несов.1) выска́зывать (выража́ть) мне́ние; заявля́ть; дава́ть заключе́ниеSyn: -
9 zawyrokować
-
10 prawomocnie
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > prawomocnie
-
11 bezapelacyjnie
adv. [rozstrzygnąć, zwyciężyć] conclusively, decisively; [powiedzieć, orzec] categorically- to bezapelacyjnie najlepszy uczeń w klasie he’s undoubtedly a. without doubt the best pupil in the class- polecenia szefa wykonywano bezapelacyjnie the boss’s orders were carried out without question a. argumentThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > bezapelacyjnie
-
12 orze|c
pf — orze|kać impf (orzeknę, orzekł, orzekła, orzekli — orzekam) vt książk. 1. (stwierdzić) to state, to pronounce- po kuracji lekarze orzekli poprawę after the treatment the doctors announced an improvement- orzekli, że postąpił głupio they pronounced his behaviour stupid- trudno było orzec, czyja to wina it was difficult to state whose fault it was- komisja orzeknie o przyczynach wypadku the committee will determine the reasons for the accident2. (wydać decyzję) to rule, to adjudicate- zespół orzekający the adjudication panel- sąd orzekł o winie oskarżonego the defendant was pronounced guilty- sąd orzekł wyrok śmierci the court pronounced a. passed the death sentenceThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > orze|c
-
13 orzecze|nie
Ⅰ sv ⇒ orzec Ⅱ n 1. Prawo (wyrok) ruling, adjudication- wydać orzeczenie o czymś to make a ruling on sth2. książk. (opinia) statement- orzeczenie lekarskie a medical certificate3. Jęz. predicate- orzeczenie imienne a nominal predicate- orzeczenie proste a simple predicate- orzeczenie rozwinięte a complex predicate- orzeczenie złożone a complex predicateThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > orzecze|nie
-
14 uzna|ć
pf — uzna|wać impf vt (orzec słuszność, prawidłowość) to recognize, to acknowlegde- uznać czyjeś argumenty to accept sb’s reasoning- uznać kogoś za niewinnego to find sb innocent- uznać swój błąd to admit one’s mistake- nie uznawać konwenansów to disregard convention- uznała, że musi się z nim rozstać she recognized that she had to leave him- uznać, że wszystko jest w porządku to take sb to be sth- uznała go za nauczyciela she (mis)took him for a teacher- □ uznać dziecko za swoje a. własne Prawo to acknowledge a child (as one’s own), to admit paternityThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > uzna|ć
-
15 orzekać
-
16 orzekać
I. vi1) ( wyrażać opinię) befinden, beurteilen -
17 aussprechen
aus|sprechenI. vteine Verleumdung \aussprechen rzucić oszczerstwoeine Warnung \aussprechen ostrzegać [ perf ostrzec]3) ( ausdrücken)jdm sein Bedauern \aussprechen wyrazić komuś swe ubolewanieII. vr1) ( offen sprechen)sich mit jdm [über etw ( akk) ] \aussprechen rozmówić się z kimś [o czymś]2) ( Stellung beziehen)sich für jdn/etw \aussprechen opowiedzieć się za kimś/czymśsich gegen jdn/etw \aussprechen opowiedzieć się przeciw komuś/czemuśIII. vi kończyć wypowiedźlass mich doch \aussprechen! daj mi skończyć!
См. также в других словарях:
orzec — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}orzekać {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
orzec — dk Vc, orzeknę, orzekniesz, orzekł, orzeczony, orzekłszy orzekać ndk I, orzecam, orzecasz, orzecają, orzecaj, orzecał, orzecany 1. «wypowiedzieć, wyrazić sąd, opinię, zdanie o czymś; oświadczyć, stwierdzić, określić coś, rozstrzygnąć coś» Lekarze … Słownik języka polskiego
orzekać — → orzec … Słownik języka polskiego
orzekać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, orzekaćam, orzekaća, orzekaćają, orzekaćany {{/stl 8}}– orzec {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVc, orzeknę, orzeknie, orzeknij, orzekł, orzekła, orzekli, orzekany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
orzeczenie — n I; lm D. orzeczenieeń 1. rzecz. od orzec. 2. «sąd, zdanie, opinia, decyzja» Orzeczenie lekarskie. Wydać orzeczenie o niezdolności do pracy. 3. jęz. «część zdania (wyraz lub wyrazy), za pomocą której orzeka się o podmiocie zdania; wyraża ona… … Słownik języka polskiego
przesądzić — dk VIa, przesądzićdzę, przesądzićdzisz, przesądzićsądź, przesądzićdził, przesądzićdzony przesądzać ndk I, przesądzićam, przesądzićasz, przesądzićają, przesądzićaj, przesądzićał, przesądzićany «z góry coś osądzić; orzec, zawyrokować o czymś,… … Słownik języka polskiego
sprawiedliwość — ż V, DCMs. sprawiedliwośćści, blm 1. «sprawiedliwe postępowanie; sprawiedliwy sąd o czymś; bezstronność osądu, obiektywizm» Należna sprawiedliwość. Sprawiedliwość dziejowa. Obywatelska sprawiedliwość. Sprawiedliwość w sądach, w postępowaniu, w… … Słownik języka polskiego
uznać — dk I, uznam, uznasz, uznają, uznaj, uznał, uznany uznawać ndk IX, uznaję, uznajesz, uznaćwaj, uznaćwał, uznaćwany 1. «dojść do wniosku, że coś jest słuszne, właściwe, konieczne, obowiązujące; orzec» Uznać czyjeś prawa do spadku. Nie uznawać… … Słownik języka polskiego
zadekretować — dk IV, zadekretowaćtuję, zadekretowaćtujesz, zadekretowaćtuj, zadekretowaćował, zadekretowaćowany 1. «wydać dekret w jakiejś sprawie; orzec, uchwalić, ustanowić dekretem» Zadekretować wybory. Zadekretować unieważnienie traktatów. 2. «dokonać… … Słownik języka polskiego
zaopiniować — dk IV, zaopiniowaćniuję, zaopiniowaćniujesz, zaopiniowaćniuj, zaopiniowaćował, zaopiniowaćowany «wydać opinię, wypowiedzieć swój sąd; orzec» Zaopiniować czyjś projekt, czyjąś pracę … Słownik języka polskiego
zawiesić — dk VIa, zawiesićwieszę, zawiesićsisz, zawiesićwieś, zawiesićsił, zawiesićwieszony zawieszać ndk I, zawiesićam, zawiesićasz, zawiesićają, zawiesićaj, zawiesićał, zawiesićany 1. «wieszając umieście coś gdzieś, na czymś; powiesić» Zawiesić lampę nad … Słownik języka polskiego