-
1 adjudicate
[ə'dʒuːdɪkeɪt] 1. vt 2. vi* * *[ə'‹u:dikeit](to act as a judge (in an artistic competition etc).) zasiadać w jury- adjudicator -
2 certify
['səːtɪfaɪ] 1. vtfact poświadczać (poświadczyć perf); ( award diploma to) przyznawać (przyznać perf) dyplom or patent +dat2. vito certify sb insane — orzekać (orzec perf) o czyjejś niepoczytalności
to certify that … — zaświadczać (zaświadczyć perf), że …
* * *1) (to declare formally (eg that something is true): I certify that I witnessed the signing of his will.) poświadczyć2) (to declare officially that (someone) is insane.) orzekać (niepoczytalność)• -
3 rule
[ruːl] 1. n( norm) reguła f; ( regulation) przepis m; ( government) rządy pl, panowanie nt2. vtrządzić +instr3. vito rule (over sb/sth) — rządzić (kimś/czymś)
to rule in favour of/against/on — wydawać (wydać perf) orzeczenie na korzyść +gen /na niekorzyść +gen /w sprawie +gen
to rule that … — orzekać (orzec perf), że …
as a rule of thumb, … — można przyjąć, że …
Phrasal Verbs:- rule out* * *[ru:l] 1. noun1) (government: under foreign rule.) panowanie2) (a regulation or order: school rules.) przepis3) (what usually happens or is done; a general principle: He is an exception to the rule that fat people are usually happy.) reguła4) (a general standard that guides one's actions: I make it a rule never to be late for appointments.) zasada5) (a marked strip of wood, metal etc for measuring: He measured the windows with a rule.) miara, przymiar2. verb1) (to govern: The king ruled (the people) wisely.) rządzić2) (to decide officially: The judge ruled that the witness should be heard.) zawyrokować3) (to draw (a straight line): He ruled a line across the page.) narysować (linię)•- ruled- ruler
- ruling 3. noun(an official decision: The judge gave his ruling.) orzeczenie- rule off
- rule out -
4 foreclose
[fɔː'kləuz]vt
См. также в других словарях:
orzec — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}orzekać {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
orzec — dk Vc, orzeknę, orzekniesz, orzekł, orzeczony, orzekłszy orzekać ndk I, orzecam, orzecasz, orzecają, orzecaj, orzecał, orzecany 1. «wypowiedzieć, wyrazić sąd, opinię, zdanie o czymś; oświadczyć, stwierdzić, określić coś, rozstrzygnąć coś» Lekarze … Słownik języka polskiego
orzekać — → orzec … Słownik języka polskiego
orzekać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, orzekaćam, orzekaća, orzekaćają, orzekaćany {{/stl 8}}– orzec {{/stl 13}}{{stl 8}}dk IVc, orzeknę, orzeknie, orzeknij, orzekł, orzekła, orzekli, orzekany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
orzeczenie — n I; lm D. orzeczenieeń 1. rzecz. od orzec. 2. «sąd, zdanie, opinia, decyzja» Orzeczenie lekarskie. Wydać orzeczenie o niezdolności do pracy. 3. jęz. «część zdania (wyraz lub wyrazy), za pomocą której orzeka się o podmiocie zdania; wyraża ona… … Słownik języka polskiego
przesądzić — dk VIa, przesądzićdzę, przesądzićdzisz, przesądzićsądź, przesądzićdził, przesądzićdzony przesądzać ndk I, przesądzićam, przesądzićasz, przesądzićają, przesądzićaj, przesądzićał, przesądzićany «z góry coś osądzić; orzec, zawyrokować o czymś,… … Słownik języka polskiego
sprawiedliwość — ż V, DCMs. sprawiedliwośćści, blm 1. «sprawiedliwe postępowanie; sprawiedliwy sąd o czymś; bezstronność osądu, obiektywizm» Należna sprawiedliwość. Sprawiedliwość dziejowa. Obywatelska sprawiedliwość. Sprawiedliwość w sądach, w postępowaniu, w… … Słownik języka polskiego
uznać — dk I, uznam, uznasz, uznają, uznaj, uznał, uznany uznawać ndk IX, uznaję, uznajesz, uznaćwaj, uznaćwał, uznaćwany 1. «dojść do wniosku, że coś jest słuszne, właściwe, konieczne, obowiązujące; orzec» Uznać czyjeś prawa do spadku. Nie uznawać… … Słownik języka polskiego
zadekretować — dk IV, zadekretowaćtuję, zadekretowaćtujesz, zadekretowaćtuj, zadekretowaćował, zadekretowaćowany 1. «wydać dekret w jakiejś sprawie; orzec, uchwalić, ustanowić dekretem» Zadekretować wybory. Zadekretować unieważnienie traktatów. 2. «dokonać… … Słownik języka polskiego
zaopiniować — dk IV, zaopiniowaćniuję, zaopiniowaćniujesz, zaopiniowaćniuj, zaopiniowaćował, zaopiniowaćowany «wydać opinię, wypowiedzieć swój sąd; orzec» Zaopiniować czyjś projekt, czyjąś pracę … Słownik języka polskiego
zawiesić — dk VIa, zawiesićwieszę, zawiesićsisz, zawiesićwieś, zawiesićsił, zawiesićwieszony zawieszać ndk I, zawiesićam, zawiesićasz, zawiesićają, zawiesićaj, zawiesićał, zawiesićany 1. «wieszając umieście coś gdzieś, na czymś; powiesić» Zawiesić lampę nad … Słownik języka polskiego