-
81 Tullius [1]
1. Tullius, a, um, ein röm. Familienname. Bekannt sind: der sechste röm. König Serv. Tullius; M. Tullius Cicero, der bekannte Staatsmann u. Redner in Rom (vgl. Cicero), sowie auch seine Tochter Tullia u. sein Bruder Q. Tullius Cicero: dah. vorzugsw. von M. Tullius Cicero, cincinat ore Tullius, Auson. epist. 16, 15: Demosthenis et Tullii Philippicae, Hieron. epist. 57, 13: legere Tullium, Hieron. epist. 22, 30: Demosthenes legendus aut Tullius est, Hieron. epist. 29, 1. – Dav. Tullianus, a, um, tullianisch, des Tullius (bes. des M. Tullius Cicero), caput, Cic.: semis, die sechs Prozent des (unbekannten) Tullius, Cic.: epistulae, Fronto: puritas, Hieron.: exempla, Prob.: Scipio, bei Cicero redend eingeführt, Macr.: alqm in epistula sua maxime exhibere Tullianum (als einen Ciceronianer), Fronto. – subst., a) Tulliāna, ae, f. (sc. oratio), die Rede Ciceros für M. Tullius, Grill. comment. in Cic. de inv. 604, 27 Halm. – b) Tulliānum, ī, n., ein unterirdischer Teil des röm. Staatsgefängnisses, nach seinem Erbauer, dem Könige Servius Tullius, benannt, das Tullianum (vgl. Varro LL. 5, 151. Fest. 356 [b], 16), Sall. Cat. 55, 3. Liv. 29, 22, 10: dafür inferior carcer, Liv. 34, 44, 8. – Adv. Tulliānē, tullianisch, nach Art des Tullius, Augustin. adv. Pelagon. 2, 10, 37. Prisc. inst. 15, 37 u. de accent. § 47. p. 528, 25 K.; vgl. Serg. expl. in Donat. 512, 26 K. ›cum dicimus Tulliane, non possumus dicere Tullianius, quia non dico Tullianior‹.
-
82 behaupten
behaupten, I) fortwährend als Meinung aufstellen: tenere. obtinere (da b., wo um die Wahrheit gestritten wird). – contendere. intendere (durchzusetzen suchen gegen anders Gesinnte, mit allg. Akk. (id, quod u. dgl.] od. m. Akk. u. Infin.). – defendere mit Akk. od. mit Akk. u. Infin. (verteidigen, zu verteidigen suchen gegen Widerspruch). – affirmare (als gewiß behaupten, versichern, z. B. fortissime [ganz fest, ganz bestimmt], pro certo). – asseverare (ernstlich versichern, in vollem Ernst behaupten, z. B. firmissime [ganz fest, ganz bestimmt]). – efficere (dartun od. darzutun suchen). – disserere. disputare (erörternd behaupten; s. »erörtern« das Nähere). – velle (wollen). – censere (seine Meinung dahin aussprechen, erachten). – ponere (als feststehend aufstellen, annehmen). – placet od. videtur mihi (als beliebige Meinung angeben). – statuere (als Meinung hinstellen). – dicere (als Meinung äußern); alle mit Akk. u. Infin. – aio (sagen, daß etwas so ist; wenn es = behaupten, Ggstz. negare; namentl. oft ut ait, wie er od. man behauptet). – auctorem esse mit Akk. u. Infin. (als Gewährsmann, bezeugend überliefern, v. Geschichtschreibern etc.). – behaupten, daß etwas nicht so sei, negare, z. B. Demokrit behauptet, daß es ohne Begeisterung keinen großen Dichter geben könne, Democritus negat sine furore quem quam poëtam magnum esse posse. – ich will nicht b., daß etc., non dico mit Akk. u. Infin.: daß nicht etc., non nego mit Akk. u. Infin. – II) etwas od. sich in etwas behaupten, d. i. fortwährend sich im Besitze einer Sache erhalten: teuere. obtinere (den Besitz einer strittigen Sache behaupten, nicht verloren gehen lassen). – retinere (zurückhalten, nicht hergeben, sich im Besitz einer Sache erhalten). – sustinere, sustentare (etw. od. sich gegen etw. aufrecht halten, auch absol.). – tueri (gegen mögliche Gefahren schützen, bewahren); verb. sustinere ac tueri. – sich in einer Stadt b. (gegen den Feind), in urbe sustinere: sich gegen den Feind b., vim od. impetum hostium sustinere: sich in seinem Ansehen, seiner Würde b., auctoritatem, dignitatem suam tenere. – sich behaupten = sich aufrecht erhalten, nicht sinken, stare (Ggstz. ruere, cadere; durch jmd., per alqm: durch etw., alqā re, z. B. regnum stat concordiā). – valere (sich in voller Kraft erhalten, v. Meinungen etc.).
-
83 civilis
1. cīvīlis, e (civis), Adi. m. Compar. u. Superl., I) den Bürger (u. insbes. den Mitbürger) betreffend, bürgerlich, Bürger-, des Bürgers, der Bürger, des Mitbürgers, der Mitbürger, 1) eig.: mos, Cic.: clamor, Liv.: furor, Hor.: sanguis, Cic.: cruor, Cic.: bellum, Cic.: victoria, über Mitbürger, Nep. Epam. 10, 3 u. Pelop. 5, 4, im Bürgerkriege, Sall. Iug. 45, 9: quercus, poet. = corona civica (s. civicus), Verg.: ius, entweder (im weit. Sinne) das bürgerliche Staatsrecht (Ggstz. ius naturale), Cic., Hor. u.a., od. (im engern Sinne) das Zivilrecht, Privatrecht (Ggstz. ius publicum), Cic.: actio, Klage eines Bürgers gegen seinen Mitbürger, Cic.: controversia, Cic.: dies, der bürgerliche Tag (von Mitternacht bis Mitternacht, Ggstz. dies naturalis, vom Aufgang bis zum Untergang der Sonne), Varr.: so auch annus, das aus 365 bürgerlichen Tagen bestehende Jahr, Gell. – 2) übtr.: a) bürgerlich = voll Bürgersinn; populär = gemeinnützig, dem Gemeinwohl zuträglich, nulli civilis animus, Liv. 45, 32, 5: at hercule sermo est minime c., Liv. 6, 40, 15: neque magistratum continuari satis civile esse, Liv. 27, 6, 4: neutr. subst., si quicquam in vobis non dico civilis, sed humani esset, wenn in auch noch ein Funke, nicht etwa von Bürgersinn, aber doch von Menschlichkeit wäre, Liv. 5, 3, 9: quid civilius ordinatione? wodurch kann man sich————um Bürger verdienter machen als durch Verleihung einer ordentlichen Verfassung, Plin. ep. 8, 24, 7. – b) populär = leutselig, gewinnend, herablassend, höflich, schonend, animus, Suet.: ingenium, Tac.: ingressus, Quint.: genus vitae, Suet.: quid civilius illo (patre patriae), Ov.: aequissimum se et civilissimum praebuit, Eutr. – m. Abl., civilis ingressu, Plin. pan. 83, 7. – m. in u. Abl., in colloquiis, etiam humilissimorum, civilissimus fuit, Spart. Hadr. 20, 1: civilis in semet augendo, Suet. Claud. 12, 1. – m. circa od. in u. Akk., civilis circa quosdam amicos, Eutr. 7, 13: civilis in cunctos, Eutr. 10, 16. – civile reabatur mit folg. Infin. Präs. Pass., Tac. ann. 1, 54. – n. pl. subst., plus quam civilia agitare, Tac. ann. 1, 12: civilia loqui de se, Tac. hist. 4, 5. – II) den Staat od. Staatsdienst betreffend, öffentlich, Staats-, a) übh.: oratio, Cic.: res, Cic.: officia, Quint.: scientia, ratio, Staatswissenschaft, Cic.: rerum civilium cognitio, Staatskunde, Cic.: vir, Staatsmann (ἀνώρ πολιτικός), Quint.: dass. civilium rerum peritus, Tac.: fluctus, procellae, des Staatslebens, Nep. – b) dem Zivildienst betreffend, Zivil- (Ggstz. militaris, bellicus), officia (Ggstz. bellica off.), Cic. de off. 1, 122: non militaria solum sed civilia quoque munera, Liv. 9, 3, 5: civiles res (Ggstz. bella), Liv. 6, 22, 7. – n. pl. subst., ut militarium aliquis ad civilia (zum Zivildienste, zur Zivilverwaltung) transiret, Amm. 21, 16, 3. -
84 inauditus
1. inaudītus, a, um (in u. audio), I) ungehört, 1) = noch nicht gehört, a) im engern Sinne, vocis inauditi sonus, Lucr.: inaud. criminatio, Cic.: sententiae, Iustin. – b) im weitern Sinne, wovon man bis jetzt keine Kunde (Kenntnis) gehabt hat, unerhört, bis jetzt noch unbekannt, noch nicht dagewesen, ungewöhnlich, agger inaud., Caes.: mare inaud. atque incognitum (zus. = bis jetzt völlig unbekannt), Vell.: inaud. volucres, Tac.: invisitatus atque inauditus hostis, Liv.: nova acies inaudita ante id tempus invisitataque, Liv.: vectigalia nova atque inaud., Suet.: maribus non invisa solum sed etiam inaudita sacra, Cic.: inaud. atque insolens verbum, Caes. fr.: inaud. verba, Cic.: o novum atque inauditum ad principatum iter! Plin. pan.: novum est, non dico inusitatum, verum etiam inauditum, Cic.: inauditum habetur m. folg. Acc. u. Infin., quia triumphali supplicio affici virginem inauditum habebatur, Tac. ann. 5, 9: Compar., hominum nescias invisitatius an inauditius genus, Iul. Val. 3, 14 (17). – neutr. pl. subst., se praeter ceteros inaudita atque incognita pati, er erdulde ein unerh. und nie dagewesenes Geschick, Suet. Ner. 42, 1. – 2) ungehört = unverhört, rea, Tac.: alqm inauditum damnare, Iustin.: alqm inauditum et indefensum damnare, Tac.: alqm inauditum punire, Suet.: statuit aliquid parte inauditā alterā, Sen. poët.————————2. inaudītus, a, um, Partic. v. inaudio, w. s.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inauditus
-
85 inusitatus
in-ūsitātus, a, um, ungebräuchlich, ungewöhnlich, selten, res in. ac nova, Cic.: res usitatae atque inusitatae, Cornif. rhet.: viae inusitatae (Ggstz. tritae), Cic.: aut inusitatum verbum aut novatum aut translatum, Cic.: in. consilium, Cic.: in. supplicia, Cic.: magna et in. principis gloria, Plin. pan.: in. portentum, Gell.: elephantorum in. facies, Liv. epit.: in. corporum magnitudo, Ps. Quint. decl.: navis Persei, quae inusitatae magnitudinis fuisse dicitur, Eutr.: Nero inusitatae luxuriae sumptuumque, Eutr.: novum est, non dico inusitatum, verum omnino inauditum, Cic.: species navium inusitatior, Caes.: miracula inusitatissima rarissimaque, Augustin. de civ. dei 10, 12. – m. Dat., inusitatus nostris oratoribus lepos, Cic. de or. 3, 91: illud inusitatum Caesaris oculis, Flor. 4, 2, 81. – inusitatum est m. Infin., zB. est ita inusitatum regem reum capitis esse, ut ante hoc tempus non sit auditum, Cic. Deiot. 1: m. folg. ut u. Konj., quid tam inusitatum, quam ut, cum duo consules clarissimi fortissimique essent, eques Romanus ad bellum maximum formidolosissimumque pro consule mitteretur? Cic. de imp. Pomp. 62.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inusitatus
-
86 meritum
meritum, ī, n. (mereo), I) der Verdienst, Lohn, nil suave meritum est, Ter. Phorm. 305. – euphem. wie unser Lohn = Strafe, delictorum, Tert. apol. 21: meritum reportare, Apul. met. 8, 28 in.: merita invenire, Sall. hist. fr. 1, 48 (51), 16. – II) das Verdienst, d.i. jede Handlung, wodurch man sich Ansprüche auf Dank od. Belohnung erwirbt, A) im allg.: ingens m., Sen. u.a., ingentia merita, Liv. u.a.: pro cuiusque merito, Liv.: pro singulari eorum merito, Cic.: ex merito, Tac.: magnitudo tuorum erga me meritorum, Cic.: meritum ingens in alqm, Curt.: ob merita eius erga rem publicam, Inscr.: merito tuo feci, Cic. – B) insbes.: 1) das Verdienst, die Wohltat, Großmut (großmütige Tat) gegen jmd., magna eius in me, non dico officia, sed merita sunt, Cic.: dare et recipere merita, Cic.: quasi remunerans meritum, Liv. – 2) die Schuld, a) das Verschulden, die Verschuldung, merito populi Romani, Caes.: non meo quidem mehercules merito, Vatin. in Cic. ep.: nullo meo merito, Cic.: nullo meo in se merito, ohne etwas gegen ihn verschuldet zu haben, Liv.: quod ob meritum, Liv. – b) das Vergehen, Verbrechen, meriti sui in Harpago oblitus, Iustin. 1, 6, 8. – 3) übtr., a) das Verdienst, d.i. der Wert, die Wichtigkeit, die Bedeutung, quo sit merito quaeque notata dies, Ov.: loci, Mart.: agri, mellis, Pallad. – b) die Beschaffenheit, morborum, Fulg.————myth. 3, 8. -
87 Tullius
1. Tullius, a, um, ein röm. Familienname. Bekannt sind: der sechste röm. König Serv. Tullius; M. Tullius Cicero, der bekannte Staatsmann u. Redner in Rom (vgl. Cicero), sowie auch seine Tochter Tullia u. sein Bruder Q. Tullius Cicero: dah. vorzugsw. von M. Tullius Cicero, cincinat ore Tullius, Auson. epist. 16, 15: Demosthenis et Tullii Philippicae, Hieron. epist. 57, 13: legere Tullium, Hieron. epist. 22, 30: Demosthenes legendus aut Tullius est, Hieron. epist. 29, 1. – Dav. Tullianus, a, um, tullianisch, des Tullius (bes. des M. Tullius Cicero), caput, Cic.: semis, die sechs Prozent des (unbekannten) Tullius, Cic.: epistulae, Fronto: puritas, Hieron.: exempla, Prob.: Scipio, bei Cicero redend eingeführt, Macr.: alqm in epistula sua maxime exhibere Tullianum (als einen Ciceronianer), Fronto. – subst., a) Tulliāna, ae, f. (sc. oratio), die Rede Ciceros für M. Tullius, Grill. comment. in Cic. de inv. 604, 27 Halm. – b) Tulliānum, ī, n., ein unterirdischer Teil des röm. Staatsgefängnisses, nach seinem Erbauer, dem Könige Servius Tullius, benannt, das Tullianum (vgl. Varro LL. 5, 151. Fest. 356 , 16), Sall. Cat. 55, 3. Liv. 29, 22, 10: dafür inferior carcer, Liv. 34, 44, 8. – Adv. [b]Tulliānē, tullianisch, nach Art des Tullius, Augustin. adv. Pelagon. 2, 10, 37. Prisc. inst. 15, 37 u. de accent. § 47. p. 528, 25 K.; vgl. Serg. expl. in————Donat. 512, 26 K. ›cum dicimus Tulliane, non possumus dicere Tullianius, quia non dico Tullianior‹. -
88 sacrilegium
sā̆crĭlĕgĭum, ii, n. [sacrilegus] (not ante-Aug.).I.The robbing of a temple, stealing of sacred things, sacrilege:II.sacrilegium est, rem sacram de templo surripere,
Quint. 7, 3, 10; cf. id. 7, 3, 22; 5, 10, 39; Liv. 29, 8; 29, 18; 32, 1; 42, 3 al.; Quint. 5, 14, 11; 7, 3, 21; Tac. Agr. 6 fin.; Phaedr. 4, 11, 3 al. —In plur., Suet. Caes. 54 fin. (with rapinae). —Violation or profanation of sacred things, sacrilege (post-Aug.):cum in caelum insanitis, non dico sacrilegium facitis, sed operam perditis,
Sen. Vit. Beat. 27, 1:non sine quodam sacrilegi metu,
Flor. 2, 17, 12:aliquem sacrilegii damnare,
Nep. Alcib. 6, 4:parum se grate gerere sacrilegium est,
Sen. Ben. 1, 4, 4; Curt. 4, 3, 23. -
89 bugia
f.1.ложь, неправда, враньё (n.)dir bugie — врать (говорить неправду, лгать; gerg. заливать, пудрить мозги, гнать туфту)
raccontare un sacco di bugie — наврать с три короба (scherz. наврать вагон и маленькую тележку)
non dico bugie, io! — я говорю правду!
2.•◆
bugia pietosa — ложь во спасениеuna bugia tira l'altra — только начни врать, потом трудно остановиться (ври да не завирайся!)
3.• -
90 никогда
[nikogdá] avv.1.2.◆3.◇лучше поздно, чем никогда — meglio tardi che mai
-
91 -C2789
± это совсем другое дело; здесь большая разница:Voglio riavere mia moglie, s'intende. Ma da questo a minacciarla col trincetto, ci corre. (A. Moravia, «Nuovi racconti romani»)
Конечно же, я хочу вернуть жену. Но от хотения до того, чтобы грозить ей сапожным ножом, еще очень далеко.E non dico che non mi piacesse... ma dal piacermi a finire in galera per lei, ci correva. (A. Moravia, «Racconti romani»)
И не могу сказать, чтобы Сестилия мне не нравилась.., но попадать из-за нее в тюрьму — об этом не может быть и речи. -
92 -M2063
это бросается в глаза; это ясно как день:— È un tipo che mi piace...
— Sarà, non dico io di no, ma non è il mio tipo.— Oh! ne sono persuasa! Se n'accorgerebbero anche le mosche!. (T. Lori, «Bufere sull'Arno»)— Такие мужчины мне нравятся...— Что ж, я это понимаю, но он не в моем вкусе.— О! нисколько не сомневаюсь! Это было ясно всем с первого взгляда. -
93 -S525
a) (обыкн. употр. с ел. essere, morire, tornare, ecc.) a) в сознании:Ma Rocco non era più in sé; lo guardavo un po' spaventato. (R. Durante, «La malapianta»)
Но Рокко уже не приходил в сознание. Я смотрел на него с некоторым испугом.b) с полным сознанием, сознавая:— Quella sera tuo padre mi mandò a chiamare, credeva che io potessi assisterlo come sacerdote. Non dico che fosse del tutto in sé.... (E. Pea, «Il forestiero»)
В тот вечер твой отец прислал за мной, рассчитывая на мою помощь как священника. Не скажу, чтобы он вполне сознавал, что делает, -
94 addio
1.1) прощай(те)!addio a poi! — пока!, до свидания!non dico addio — я не прощаюсь, скоро увидимсяdire addio a qc — распроститься с чем-либоdigli di no, e addio! — откажи ему, и конец!2. mpranzo d'addio — прощальный обедserata d'addio — прощальный вечер; последнее представление••dare l'ultimo addio — сказать последнее прости; распрощаться с жизнью; приказать долго жить разг.addio si dice a chi muore — не (говори) "прощай", а (лучше) "до свидания" -
95 отсохни язык
прост.; = отсохни мой языкотсохни язык, если я вру — mi cascasse la lingua se non dico la verità -
96 я не прощаюсь...
prongener. non dico addio... -
97 я этого не говорю
prongener. non dico questo -
98 consistere
1) стоять: locus, ubi quis consistat moveaturque spectaculum sui praebiturus (1. 2 § 5 D. 3, 2. 1. 1 pr. 1. 5 § 6. 9 D. 9, 3. 1. 15 pr. D. 8, 1). 2) находиться, проживать: si quo constitit, non dico jure domicilii, sed tabernulam - conducens (1. 19 § 2 D. 5, 1);3)предъявлять иск против кого: cons. adversus aliquem (1. 53 D. 5, 1. 1. 13 § 3 D. 20, 1. 1. 9 pr. D. 40, 12), cum aliquo (1. 49 D. 5, 3. 1. 5 pr. D. 40, 1. 1. 7 D. 48, 10);in alia provincia cons. = constitutum esse (l. 1 C. 3, 19).
cons. adversus aliq. actione tutelae (1. 3 C. 5, 54. 1. 1 C. 5, 75. 1. 1 C. 9, 20);
4) существовать, бывать, а) иметь место (Gai. III. 24);judicio communi divid., venditi (1. 1 C. 3, 37. 1. 1 C. 4, 49).
b) становиться, иметь законное основание (1. 98 pr. D. 45, 1. 1. 1291 1 D. 50, 17. 1. 14 § 1 D. 20, 1. 1. 1 § 2 D. 13, 6. 1. 27 D. 24, 1); с) основываться, зависеть от: obligationum substantia in eo consistit etc. (1. 3 pr. D. 44, 7); (1. 1 pr. D. 17, 1), res, quae in abusu consistunt (1. 5 § 1 D. 7, 5);
d) состоять из, ex particulis (1. 76 D. 5, 1);
usufr. ex fruendo consistit (1. 1 pr. D. 7, 3).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > consistere
-
99 bugia sf
[bu'dʒia] I bugia (-gie)(menzogna) liedire o raccontare bugie — to tell lies
II bugia (-gie)le bugie hanno le gambe corte — (Proverbio) truth will out
(candeliere) candleholder -
100 no
nono [nlucida sans unicodeɔfont]I avverbionein; (in frasi negative) nicht; parti o no? fährst du ab oder nicht?; lo farai, no? du wirst es tun, oder (nicht)?; pare di no es scheint nicht so zu sein; come no! und ob!, und wie!; perché no? warum nicht?; no e poi no Nein, Nein und nochmals Nein; dire di no Nein sagen; rispondere di no Nein sagen, mit Nein antworten; non dico di no da sage ich nicht Nein; (ammettere) das schon, das gebe ich zuII <-> sostantivo Maskulin1 (risposta) Nein neutro2 (voto) Nein neutro, Neinstimme FemininDizionario italiano-tedesco > no
СтраницыСм. также в других словарях:
non — nón avv. FO 1a. conferisce valore negativo o esclude il concetto espresso dal verbo cui è premesso: non è ancora arrivato, non posso farlo, non voglio saperlo, non te lo dico, non ci vado, non lo sapranno mai, non nevica più | in una proposizione … Dizionario italiano
dico — dictionnaire [ diksjɔnɛr ] n. m. • v. 1501 « dictionnaire bilingue »; lat. médiév. dictionarium, de dictio « action de dire » 1 ♦ Recueil d unités signifiantes de la langue (mots, termes, éléments...) rangées dans un ordre convenu, qui donne des… … Encyclopédie Universelle
non-consommation — Incompétence ou impossibilité de réaliser un coït vaginal. Un «mariage non consommé» peut être un mariage d’amour, la fidélité y est de règle, d’autres formes de plaisir érogène y transitent longtemps, mais il est infertile... C’est cette menace… … Dictionnaire de Sexologie
Dico — Dictionnaire Pour les articles homonymes, voir Dictionnaire (homonymie). Un dictionnaire est un ouvrage de référence contenant l’ensemble des mots d’une langue ou d’un domaine d’activité généralement présentés par ordre alphabétique et… … Wikipédia en Français
non — Injonction de refus. Cette manifestation de l’absence de consentement est capitale en sexologie médico judiciaire, car si la preuve en est faire, elle va qualifier le degré de gravité et de punition d’un comportement illicite. Voir aussi viol. le … Dictionnaire de Sexologie
digues non latex — Feuilles en élastomère synthétique pour les allergiques au latex. Sans odeur de caoutchouc et tout aussi résistantes à la déchirure. le DICO de l amour et des pratiques sexuelles Par Jacques Waynberg … Dictionnaire de Sexologie
Quoties aliquid inveni, non exspecto donec dicas: in commune; ipse mihi dico. — См. Чур пополам … Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)
dire — dì·re v.tr. e intr., s.m. FO I. v.tr. I 1a. esprimere, comunicare con la voce: dire qcs. a bassa voce, non dire nulla, non ho sentito ciò che hai detto Sinonimi: affermare, asserire, comunicare, dichiarare, proferire, pronunciare. I 1b. con… … Dizionario italiano
MARIA — I. MARIA Angliae Regina. Filia Henrici VIII. ex Catharina Arragonia, Eduardo VI. non sine veneni suspicione exstincto, successit A. C. 1553. Iohannâ Suffolciâ, quam Rex heredem scripserat, cum marito et socero Dudlaeo, aliisque, capite plexâ. Mox … Hofmann J. Lexicon universale
Галилей, Галилео — Галилео Галилей Galileo Galilei Портрет Галилео Галилея (1635) кисти … Википедия
Дело Галилея — Галилей перед Инквизицией (картина Кристиано Банти, 1857 год) Процесс Галилея инквизиционный процесс над 70 летним физиком и астрономом Галилео Галилеем, состоявшийся в 1632 году в Риме. Галилей был обвинён в публичной поддержке запрещённой… … Википедия
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Болгарский
- Итальянский
- Латинский
- Немецкий
- Русский
- Французский