niegłośny

См. также в других словарях:

• niegłośny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, niegłośnyni {{/stl 8}}{{stl 7}} ledwie słyszalny, nieczyniący hałasu; cichy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Niegłośny jęk, śpiew. Niegłośni sąsiedzi. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• niegłośny — niegłośnyni «wydający cichy głos, dźwięk; wypowiadany cichym głosem; ledwo słyszalny, niedonośny» Niegłośny dzwonek. Niegłośny instrument. Niegłośna rozmowa. Niegłośna muzyka …   Słownik języka polskiego

• cichy — cisi, cichszy 1. «mało słyszalny, niegłośny, niehałaśliwy» Cichy głos, śpiew, śmiech. Ciche dźwięki, kroki. przen. a) «nie zwracający na siebie uwagi otoczenia, skromny, małomówny, nieśmiały; skłonny do ustępstw, uległy, potulny, łagodny» Ciche,… …   Słownik języka polskiego

• huczek — m III, N. huczekczkiem 1. D. huczekczku; lm M. huczekczki «niegłośny, niewielki huk, łoskot» 2. D. huczekczku; blm «ogólne poruszenie z powodu jakiejś sprawy; szum, ruch» Huczek w prasie. Huczek wokół sprawy. 3. DB. huczekczka; lm M. huczekczki… …   Słownik języka polskiego

• niegłośno — przysłów. od niegłośny (zwykle w zn. 1) Zapukać niegłośno do drzwi. Mówić niegłośno …   Słownik języka polskiego

• pobrząkać — a. pobrzękać dk I, pobrząkaćam, pobrząkaćasz, pobrząkaćają, pobrząkaćaj, pobrząkaćał pobrząkiwać a. pobrzękiwać ndk VIIIb, pobrząkaćkuję, pobrząkaćkujesz, pobrząkaćkuj, pobrząkaćiwał 1. «spędzić pewien czas na brząkaniu; spowodować brzęczenie… …   Słownik języka polskiego

• podśpiewywanie — n I 1. rzecz. od podśpiewywać. 2. lm D. podśpiewywanieań «urywany, niegłośny śpiew, piosenka» Z daleka słychać było wesołe podśpiewywania …   Słownik języka polskiego

• pojękiwać — ndk VIIIb, pojękiwaćkuję, pojękiwaćkujesz, pojękiwaćkuj, pojękiwaćiwał «wydawać co pewien czas niegłośny jęk; postękiwać» Pojękiwać cicho …   Słownik języka polskiego

• przyciszony — imiesł. przymiotnikowy bierny czas. przyciszyć. przyciszony w użyciu przym. «przytłumiony, niegłośny» Przyciszone tony muzyki. Przyciszona rozmowa …   Słownik języka polskiego

• szmer — m IV, D. u, Ms. szmererze; lm M. y 1. «zjawisko akustyczne, wywoływane przez nieregularne i o nierównym natężeniu drgania fal powietrza; cichy odgłos nieokreślonej wysokości, szelest, szum nieznaczny, niegłośny gwar» Podejrzany, lekki szmer.… …   Słownik języka polskiego

• brzęczeć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIa, brzęczećczę, brzęczećczy, brzęczećczał, brzęczećczeli {{/stl 8}}{{stl 7}} wydawać długotrwały, niegłośny, wibrujący dźwięk : {{/stl 7}}{{stl 10}}Muchy brzęczą. Brzęczą styczniki w szafie rozdzielczej. Samolot… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień