Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

laetitia+h

  • 81 inrepo

    irrēpo ( inr-), repsi, reptum, 3, v. n. [1. in-repo], to creep in, into, upon, or to a place.
    I.
    Lit., with ad:

    draconem repente irrepsisse ad eam,

    Suet. Aug. 94.— With dat.:

    (salamandra) si arbori irrepsit,

    Plin. 29, 4, 23, § 74.— Absol.:

    irrepsi tamen,

    Petr. 87.—With acc. of place:

    cubiculum,

    App. M. 3, p. 139; 8, p. 206:

    caveam,

    id. ib. 4, p. 149:

    hospitium,

    id. ib. 9, p. 219:

    Mogontiacum,

    Amm. 27, 10, 1.—
    II.
    Transf., of things:

    haec lues... inrepsit in Italiam,

    Plin. 26, 1, 3, § 3; cf. id. 26, 1, 3, § 9:

    inrepsisse medicinam,

    to be gradually introduced, id. 30, 1, 1, § 2:

    irrepentes radiculae,

    Col. 4, 1, 2:

    irrepentibus aquis,

    id. 3, 18, 5 Schneid. —
    III.
    Trop., to come or get into in an imperceptible manner, to steal in, insinuate one ' s self: laetitia in sinum, Pompon. ap. Non. 500, 26 (Com. Rel. v. 141 Rib.):

    eloquentia irrepit in sensus,

    Cic. Or. 28, 97:

    in mentes hominum,

    id. de Or. 3, 53, 203:

    in tabulas municipiorum,

    id. Arch. 5, 10:

    in testamenta locupletium,

    id. Off. 3, 19, 75.—
    (β).
    With acc.:

    inrepere paulatim militares animos,

    Tac. A. 4, 2.—
    (γ).
    With dat.:

    dolor animo irrepet,

    Sen. Cons. ad Polyb. 26: irrepsit subito canities seni, Prud. prooem. 23.—
    (δ).
    Absol.:

    lentoque irrepunt agmine poenae,

    Stat. Th. 5, 60:

    penitus irrepere per luxum,

    Tac. A. 13, 12; cf. id. H. 2, 63.

    Lewis & Short latin dictionary > inrepo

  • 82 insolens

    in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].
    I.
    In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.:

    quid tu Athenas insolens?

    Ter. And. 5, 4, 4:

    mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis),

    Hor. C. 1, 5, 8:

    verbum, i. q. insuetum, insolitum,

    Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.—With gen.:

    infamiae,

    Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207:

    belli,

    Caes. B. C. 2, 36:

    bellorum,

    Tac. H. 1, 87:

    audiendi,

    id. A. 15, 67:

    vera accipiendi,

    Sall. H. 4, 48 Dietsch:

    ruris colendi,

    Gell. 19, 12, 7:

    malarum artium,

    Sall. C. 3, 4 al. —
    II.
    In partic.
    A.
    Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent:

    insolenti alacritate gestire,

    Cic. Tusc. 5, 14, 42:

    ostentatio,

    id. Par. 6, 1, 42:

    victoria,

    id. Marc. 3, 9:

    laetitia,

    Hor. C. 2, 3, 3:

    exercitus,

    id. ib. 1, 6, 21:

    nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax,

    Cic. de Sen. 10, 31:

    ne in re nota multus et insolens sim,

    id. de Or. 2, 87, 358:

    non tam insolens sum, quam ineruditus,

    id. Dom. 34, 92:

    nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit,

    Nep. Tim. 4:

    Fortuna ludum insolentem ludere pertinax,

    Hor. C. 3, 29, 50.— Comp.:

    secundis rebus insolentiores,

    Hirt. B. G. 8, 13.— Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.—
    B.
    Extravagant, prodigal:

    in aliena re,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    in pecunia,

    id. de Or. 2, 84, 342.—
    C.
    Unfrequented, lonely:

    locus,

    Pall. 12, 4, 2.— Hence, adv.: insŏlenter.
    1.
    Unusually, contrary to custom (class.):

    evenire insolenter et raro,

    Cic. Inv. 1, 28, 43:

    verbum fingere,

    Gell. 1, 21, 5.— Comp.:

    insolentius hac figura uti,

    Gell. 10, 13, 4.—
    2.
    Immoderately; haughtily, insolently:

    Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur,

    Cic. Or. 52, 176:

    auctorem extinctum laete atque insolenter ferre,

    with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7:

    victoriā suā insolenter gloriari,

    Caes. B. G. 1, 14:

    se efferre,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    a sorore irrisa,

    Flor. 1, 26:

    dictum,

    Quint. 1, 5, 9:

    hostis insequens,

    Caes. B. C. 1, 45.— Comp.:

    se insolentius jactare,

    Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46. — Sup.:

    insolentissime obequitare,

    Val. Max. 3, 2, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > insolens

  • 83 insolenter

    in-sŏlens, ntis, adj. [2. in-soleo].
    I.
    In gen., i. q. insuetus, contrary to custom, unaccustomed to a thing; unusual, not in use (class.); constr. absol., or with gen.:

    quid tu Athenas insolens?

    Ter. And. 5, 4, 4:

    mutatos deos flebit et aspera aequora emirabitur insolens (= antea insuetus tam celeris immutationis),

    Hor. C. 1, 5, 8:

    verbum, i. q. insuetum, insolitum,

    Cic. Or. 8, 25; Quint. 4, 1, 58; Gell. 11, 7, 1; cf. in sup.: insolentissimum nomen, Quint. prooem. § 14.—With gen.:

    infamiae,

    Cic. Att. 2, 21, 3; id. de Or. 1, 48, 207:

    belli,

    Caes. B. C. 2, 36:

    bellorum,

    Tac. H. 1, 87:

    audiendi,

    id. A. 15, 67:

    vera accipiendi,

    Sall. H. 4, 48 Dietsch:

    ruris colendi,

    Gell. 19, 12, 7:

    malarum artium,

    Sall. C. 3, 4 al. —
    II.
    In partic.
    A.
    Excessive, immoderate; haughty, arrogant, insolent:

    insolenti alacritate gestire,

    Cic. Tusc. 5, 14, 42:

    ostentatio,

    id. Par. 6, 1, 42:

    victoria,

    id. Marc. 3, 9:

    laetitia,

    Hor. C. 2, 3, 3:

    exercitus,

    id. ib. 1, 6, 21:

    nec erat ei verendum, ne vera de se praedicans, nimis videretur aut insolens, aut loquax,

    Cic. de Sen. 10, 31:

    ne in re nota multus et insolens sim,

    id. de Or. 2, 87, 358:

    non tam insolens sum, quam ineruditus,

    id. Dom. 34, 92:

    nihil umquam neque insolens, neque gloriosum ex ore ejus exiit,

    Nep. Tim. 4:

    Fortuna ludum insolentem ludere pertinax,

    Hor. C. 3, 29, 50.— Comp.:

    secundis rebus insolentiores,

    Hirt. B. G. 8, 13.— Sup.: insolentissimi homines, Cael. ad Cic. Fam. 8, 12, 3.—
    B.
    Extravagant, prodigal:

    in aliena re,

    Cic. Rosc. Am. 8, 23:

    in pecunia,

    id. de Or. 2, 84, 342.—
    C.
    Unfrequented, lonely:

    locus,

    Pall. 12, 4, 2.— Hence, adv.: insŏlenter.
    1.
    Unusually, contrary to custom (class.):

    evenire insolenter et raro,

    Cic. Inv. 1, 28, 43:

    verbum fingere,

    Gell. 1, 21, 5.— Comp.:

    insolentius hac figura uti,

    Gell. 10, 13, 4.—
    2.
    Immoderately; haughtily, insolently:

    Gorgias his festivitatibus insolentius abutitur,

    Cic. Or. 52, 176:

    auctorem extinctum laete atque insolenter ferre,

    with insolent exultation, id. Phil. 9, 3, 7:

    victoriā suā insolenter gloriari,

    Caes. B. G. 1, 14:

    se efferre,

    Cic. Tusc. 4, 17, 39:

    a sorore irrisa,

    Flor. 1, 26:

    dictum,

    Quint. 1, 5, 9:

    hostis insequens,

    Caes. B. C. 1, 45.— Comp.:

    se insolentius jactare,

    Cic. Cat. 2, 9, 20; Caes. B. C. 3, 46. — Sup.:

    insolentissime obequitare,

    Val. Max. 3, 2, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > insolenter

  • 84 irrepo

    irrēpo ( inr-), repsi, reptum, 3, v. n. [1. in-repo], to creep in, into, upon, or to a place.
    I.
    Lit., with ad:

    draconem repente irrepsisse ad eam,

    Suet. Aug. 94.— With dat.:

    (salamandra) si arbori irrepsit,

    Plin. 29, 4, 23, § 74.— Absol.:

    irrepsi tamen,

    Petr. 87.—With acc. of place:

    cubiculum,

    App. M. 3, p. 139; 8, p. 206:

    caveam,

    id. ib. 4, p. 149:

    hospitium,

    id. ib. 9, p. 219:

    Mogontiacum,

    Amm. 27, 10, 1.—
    II.
    Transf., of things:

    haec lues... inrepsit in Italiam,

    Plin. 26, 1, 3, § 3; cf. id. 26, 1, 3, § 9:

    inrepsisse medicinam,

    to be gradually introduced, id. 30, 1, 1, § 2:

    irrepentes radiculae,

    Col. 4, 1, 2:

    irrepentibus aquis,

    id. 3, 18, 5 Schneid. —
    III.
    Trop., to come or get into in an imperceptible manner, to steal in, insinuate one ' s self: laetitia in sinum, Pompon. ap. Non. 500, 26 (Com. Rel. v. 141 Rib.):

    eloquentia irrepit in sensus,

    Cic. Or. 28, 97:

    in mentes hominum,

    id. de Or. 3, 53, 203:

    in tabulas municipiorum,

    id. Arch. 5, 10:

    in testamenta locupletium,

    id. Off. 3, 19, 75.—
    (β).
    With acc.:

    inrepere paulatim militares animos,

    Tac. A. 4, 2.—
    (γ).
    With dat.:

    dolor animo irrepet,

    Sen. Cons. ad Polyb. 26: irrepsit subito canities seni, Prud. prooem. 23.—
    (δ).
    Absol.:

    lentoque irrepunt agmine poenae,

    Stat. Th. 5, 60:

    penitus irrepere per luxum,

    Tac. A. 13, 12; cf. id. H. 2, 63.

    Lewis & Short latin dictionary > irrepo

  • 85 laetatio

    laetātĭo, ōnis, f. [laetor], rejoicing, exultation, joy (for the usual laetitia):

    diutina,

    Caes. B. G. 5, 52 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > laetatio

  • 86 laetitudo

    laetĭtūdo, ĭnis, f. [id.], ante-class. for laetitia, joy: me excitasti ex luctu in laetitudinem, Att. ap. Non. 132, 12:

    affecti laetitudine,

    id. ib. 13 (Trag. Fragm. v. 61, 259 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > laetitudo

  • 87 laetor

    laetor, ātus, 1, v. dep. n. [lit. pass. of laeto], to rejoice, feel joy, be joyful or glad [p. 1030] at any thing (syn. gaudeo); constr. with abl., with in, de, ex, or super and abl., with neutr. acc., with acc. and inf., poet. with gen.
    (α).
    With abl.:

    ut quisquam amator nuptiis laetetur,

    Ter. Hec. 5, 3, 37:

    et laetari bonis rebus et dolere contrariis,

    Cic. Lael. 13, 47:

    sua re gesta,

    id. Rep. 1, 42, 65:

    laetor tum praesenti, tum sperata tua dignitate,

    id. Fam. 2, 9, 1:

    laetabitur cor meum quasi a vino,

    Vulg. Zach. 10, 7:

    juvenis specie,

    Juv. 10, 310.—
    (β).
    With in and abl.:

    laetaris tu in omnium gemitu,

    Cic. Verr. 2, 5, 46, § 121:

    in hoc est laetatus, quod,

    because that, id. Phil. 11, 4, 9:

    ad laetandum in laetitia gentis tuae,

    Vulg. Psa. 105, 5:

    in Domino,

    id. ib. 96, 12; 84, 7 et saep.—
    (γ).
    With de and abl.:

    de communi salute,

    Cic. Marc. 11, 33:

    de labore suo,

    Vulg. Sirach, 5, 18.—
    (δ).
    With ex and abl.:

    Vaccenses ex perfidia laetati,

    Sall. J. 69, 3. —
    (ε).
    With super (late Lat.):

    super hederā,

    Vulg. Jonah, 4, 6; id. Isa. 39, 2.—
    (ζ).
    With neutr. acc.:

    illud mihi laetandum video, quod,

    because that, Cic. de Imp. Pomp. 1; but rarely with acc. of direct object:

    laetandum magis quam dolendum casum tuum,

    Sall. J. 14, 22:

    hos erat Aeacides voltu laetatus honores,

    Verg. Cul. 322.—
    (η).
    With acc. and inf. (freq. in Cic.):

    istuc tibi ex sententia tua obtigisse laetor,

    Ter. Heaut. 4, 3, 5; id. Hec. 5, 3, 35:

    quae perfecta esse gaudeo, judices, vehementerque laetor,

    Cic. Rosc. Am. 47, 136:

    quem esse natum... haec civitas laetabitur,

    id. Lael. 4, 14:

    utrumque laetor, et sine dolore corporis te fuisse et animo valuisse,

    id. Fam. 7, 1, 1; cf.:

    nec vero Alciden me sum laetatus euntem accepisse,

    Verg. A. 6, 392.—
    (θ).
    With gen., in connection with memini:

    nec veterum memini laetorve malorum,

    Verg. A. 11, 280.—
    II.
    Transf., of inanim. subjects, to delight, rejoice, be joyful:

    omne vitis genus naturaliter laetatur tepore potius, quam frigore,

    is fonder of warmth than of cold, Col. 3, 9 fin.:

    frumenta omnia maxime laetantur patenti campo,

    delight in, Pall. 1, 6, 15:

    laetatur mons Sion,

    Vulg. Psa. 47. 12.— Hence, laetans, antis, P. a., rejoicing, joyful, glad:

    eos nunc laetantis faciam adventu meo,

    Plaut. Stich. 3, 1, 6:

    nubit Oppianico continuo Sassia laetanti jam animo,

    Cic. Clu. 9 fin. — Poet., of inanim. things:

    loca,

    delightful, cheerful, agreeable, Lucr. 2, 344.—
    * Adv.: laetanter, with joy, joyfully, Lampr. Commod. 5.

    Lewis & Short latin dictionary > laetor

  • 88 Libentia

    lĭbentĭa ( lŭb-), ae, f. [libens], delight, pleasure, joy (ante- and post-class.):

    onustum pectus porto laetitia lubentiaque,

    Plaut. Stich. 2, 1, 3:

    postquam erili filio Largitu's dictis dapsilis lubentias,

    id. Ps. 1, 4, 3:

    libentiae gratiaeque conviviorum,

    Gell. 15, 2, 7.—
    II.
    Personified: Lĭbentĭa ( Lŭb-), ae, f., the goddess of delight, Plaut. As. 2, 2, 2; cf. the foll. art.

    Lewis & Short latin dictionary > Libentia

  • 89 libentia

    lĭbentĭa ( lŭb-), ae, f. [libens], delight, pleasure, joy (ante- and post-class.):

    onustum pectus porto laetitia lubentiaque,

    Plaut. Stich. 2, 1, 3:

    postquam erili filio Largitu's dictis dapsilis lubentias,

    id. Ps. 1, 4, 3:

    libentiae gratiaeque conviviorum,

    Gell. 15, 2, 7.—
    II.
    Personified: Lĭbentĭa ( Lŭb-), ae, f., the goddess of delight, Plaut. As. 2, 2, 2; cf. the foll. art.

    Lewis & Short latin dictionary > libentia

  • 90 libido

    lĭbīdo or lŭbīdo, ĭnis, f. [libet], pleasure, desire, eagerness, longing, fancy, inclination (cf.: appetitio, optatio, cupiditas, cupido, studium).
    I.
    In gen.:

    ubilubido veniet nauseae,

    Cato, R. R. 156, 4; Plaut. Pers. 5, 2, 26; Lucr. 4, 779:

    ex bonis (perturbationibus) libidinem et laetitiam, ut sit laetitia praesentium bonorum, libido futurorum,

    Cic. Tusc. 4, 6, 11:

    ipsa iracundia libidinis est pars: sic enim definitur iracundia, ulciscendi libido,

    id. ib. 3, 5, 11; id. Fin. 3, 9, 32:

    non omnibus delendi urbem libido erat,

    Liv. 5, 42:

    juventus magis in decoris armis et militaribus equis quam in scortis atque conviviis libidinem habebat,

    delighted in, Sall. C. 7:

    tanta libido cum Mario eundi plerosque invaserat,

    id. J. 84; id. ib. 86:

    tanta libidine vulgi auditur,

    Juv. 7, 85:

    rarus sermo illis, et magna libido tacendi,

    id. 2, 14:

    urinae lacessit,

    Gell. 19, 4: est lubido with inf. ( = libet, ante-class.):

    est lubido orationem audire,

    Plaut. Trin. 3, 1, 25; 4, 2, 23:

    est lubido homini suo animo opsequi,

    id. Bacch. 3, 3, 11; id. Men. 1, 1, 7; id. Ep. 2, 2, 56 al.—
    II.
    In partic.
    A.
    Unlawful or inordinate desire, passion, caprice, wilfulness, wantonness:

    ingenium est omnium hominum ab labore proclive ad libidinem,

    Ter. And. 1, 1, 51:

    ad libidinem suam vexare aliquem,

    Cic. Rosc. Am. 49, 141: fortuna res cunctas ex lubidine magis, quam ex vero celebrat obscuratque, arbitrarily, according to pleasure or caprice, Sall. C. 8:

    quod positum est in alterius voluntate, ne dicam libidine,

    Cic. Fam. 9, 16, 3:

    ad libidinem aliorum judicare,

    id. Font. 12, 26; id. Fin. 1, 6, 19:

    instruitur acies ad libidinem militum,

    Liv. 25, 21.—
    B.
    Sensual desire, lust (the usual meaning in plur.):

    procreandi,

    Cic. Off. 1, 17, 53:

    libidinis ministri,

    id. Lael. 10, 35:

    commiscendorum corporum mirae libidines,

    id. N. D. 2, 51, 128:

    qui voluptatum libidine feruntur,

    id. Tusc. 3, 2, 4:

    qui feruntur libidine,

    id. ib. 3, 5, 11:

    libidine accendi,

    Sall. C. 28:

    mala libido Lucretiae per vim stuprandae,

    Liv. 1, 57; Suet. Aug. 69; id. Galb. 22; Col. 8, 11, 6:

    eadem summis pariter minimisque libido,

    Juv. 6, 349:

    saltante libidine,

    i. e. passion goading on, id. 6, 318.—Esp., of unnatural lust, Suet. Aug. 71; Paul. Sent. 5, 23, 13. —Of unbridled indulgence:

    vinulentiam ac libidines, grata barbaris, usurpans,

    Tac. A. 11, 16.—Hence,
    2.
    Transf. (abstr. pro concreto): libidines, voluptuous or obscene representations in painting and sculpture, Cic. Leg. 3, 13, 31:

    in poculis libidines caelare juvit,

    Plin. 33 praef. §

    4: pinxit et libidines,

    id. 35, 10, 36, § 72.

    Lewis & Short latin dictionary > libido

  • 91 Lubentia

    lĭbentĭa ( lŭb-), ae, f. [libens], delight, pleasure, joy (ante- and post-class.):

    onustum pectus porto laetitia lubentiaque,

    Plaut. Stich. 2, 1, 3:

    postquam erili filio Largitu's dictis dapsilis lubentias,

    id. Ps. 1, 4, 3:

    libentiae gratiaeque conviviorum,

    Gell. 15, 2, 7.—
    II.
    Personified: Lĭbentĭa ( Lŭb-), ae, f., the goddess of delight, Plaut. As. 2, 2, 2; cf. the foll. art.

    Lewis & Short latin dictionary > Lubentia

  • 92 lubentia

    lĭbentĭa ( lŭb-), ae, f. [libens], delight, pleasure, joy (ante- and post-class.):

    onustum pectus porto laetitia lubentiaque,

    Plaut. Stich. 2, 1, 3:

    postquam erili filio Largitu's dictis dapsilis lubentias,

    id. Ps. 1, 4, 3:

    libentiae gratiaeque conviviorum,

    Gell. 15, 2, 7.—
    II.
    Personified: Lĭbentĭa ( Lŭb-), ae, f., the goddess of delight, Plaut. As. 2, 2, 2; cf. the foll. art.

    Lewis & Short latin dictionary > lubentia

  • 93 luxurio

    luxŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. n., and luxŭ-rĭor, ātus, 1, v. dep. (cf. Quint. 9, 3, 7) [luxuria], to be rank, luxuriant, abound to excess (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    ager assiduā luxuriabat aquā,

    Ov. F. 4, 644:

    luxuriat Phrygio sanguine pinguis humus,

    id. H. 1, 53:

    cacumina virgarum ne luxurientur,

    Col. Arb. 11:

    ne (caules) in frondem luxurient,

    Plin. 19, 6, 34, § 113:

    in patulas comas, Ov. de Nuce, 20: ut seges in pingui luxuriabit humo,

    id. A. A. 1, 360.—
    B.
    Transf.
    1.
    To wanton, sport, skip, bound, frisk:

    (equus) luxurians,

    Verg. A. 11, 497:

    luxuriat pecus,

    Ov. F. 1, 156:

    leo luxurians,

    Val. Fl. 6, 613.—
    2.
    To have in abundance or excess, to abound in:

    luxuriatque toris animosum pectus,

    Verg. G. 3, 81:

    faciem Deliciis decet luxuriare novis,

    Ov. H. 16, 191.—
    3.
    To swell, enlarge, grow rapidly:

    membra luxuriant,

    Ov. M. 7, 292.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of style or language, to be luxuriant, to be too fruitful, to run riot:

    luxuriantia compescet,

    Hor. Ep. 2, 2, 122; cf.:

    luxuriantia astringere (stilo),

    Quint. 10, 4, 1.—
    B.
    To be wanton or licentious, to indulge to excess, to revel, run riot, be dissolute:

    ne luxuriarentur otio animi,

    Liv. 1, 19: Capuam luxuriantem felicitate, id, 23, 2; cf. Flor. 2, 15:

    libertate luxuriare,

    Curt. 10, 7, 11: vereor ne haec laetitia luxuriet. [p. 1089] Liv. 23, 12:

    usus luxuriantis aetatis,

    Macr. S. 7, 13, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > luxurio

  • 94 luxurior

    luxŭrĭo, āvi, ātum, 1, v. n., and luxŭ-rĭor, ātus, 1, v. dep. (cf. Quint. 9, 3, 7) [luxuria], to be rank, luxuriant, abound to excess (not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit.:

    ager assiduā luxuriabat aquā,

    Ov. F. 4, 644:

    luxuriat Phrygio sanguine pinguis humus,

    id. H. 1, 53:

    cacumina virgarum ne luxurientur,

    Col. Arb. 11:

    ne (caules) in frondem luxurient,

    Plin. 19, 6, 34, § 113:

    in patulas comas, Ov. de Nuce, 20: ut seges in pingui luxuriabit humo,

    id. A. A. 1, 360.—
    B.
    Transf.
    1.
    To wanton, sport, skip, bound, frisk:

    (equus) luxurians,

    Verg. A. 11, 497:

    luxuriat pecus,

    Ov. F. 1, 156:

    leo luxurians,

    Val. Fl. 6, 613.—
    2.
    To have in abundance or excess, to abound in:

    luxuriatque toris animosum pectus,

    Verg. G. 3, 81:

    faciem Deliciis decet luxuriare novis,

    Ov. H. 16, 191.—
    3.
    To swell, enlarge, grow rapidly:

    membra luxuriant,

    Ov. M. 7, 292.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of style or language, to be luxuriant, to be too fruitful, to run riot:

    luxuriantia compescet,

    Hor. Ep. 2, 2, 122; cf.:

    luxuriantia astringere (stilo),

    Quint. 10, 4, 1.—
    B.
    To be wanton or licentious, to indulge to excess, to revel, run riot, be dissolute:

    ne luxuriarentur otio animi,

    Liv. 1, 19: Capuam luxuriantem felicitate, id, 23, 2; cf. Flor. 2, 15:

    libertate luxuriare,

    Curt. 10, 7, 11: vereor ne haec laetitia luxuriet. [p. 1089] Liv. 23, 12:

    usus luxuriantis aetatis,

    Macr. S. 7, 13, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > luxurior

  • 95 mobilito

    mōbĭlĭto, 1, v. a. [mobilis], to make movable, to make quick (ante-class.):

    omnia mobilitantur,

    Lucr. 3, 248: laetitia me mobilitat, Caecil. ap. Non. 4, 346, 14: mobilitatā mente, Laber. ap. Non. 137, 27 (Com. Rel. v. 91 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > mobilito

  • 96 objurgo

    ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
    I.
    In gen.:

    objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 97:

    hanc,

    id. Trin. 2, 2, 74:

    objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,

    Cic. Cael. 11, 25:

    monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    id. Lael. 24, 88; 90:

    ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    aliquem molli bracchio de aliquā re,

    moderately, id. Att. 2, 1, 6:

    cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,

    id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:

    si objurgaret populi segnitiem,

    Quint. 6, 5, 8:

    fatum,

    Sen. Ep. 93, 1:

    naturam,

    id. ib. 107, 9.— Absol.:

    recte objurgat,

    Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:

    cum objurgamus, maledicimus,

    id. 3, 4, 3.—
    (β).
    With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:

    objurgavi eos,

    Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:

    objurgare haec me,

    Plaut. Merc. 1, 1, 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:

    objurgans me a peccatis,

    Plaut. Trin. 3, 2, 54.—
    2.
    To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:

    quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,

    Cic. Att. 3, 15, 1.—
    B.
    Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):

    colaphis objurgare puerum,

    Petr. 34:

    verberibus,

    Sen. Ira, 3, 12, 6:

    flagris,

    Suet. Oth. 2:

    ferulis,

    id. Calig. 20:

    soleā rubrā,

    Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > objurgo

  • 97 objurigo

    ob-jurgo (old form objūrĭgo, Plaut. Trin. 1, 2, 30; 32), āvi, ātum, 1 ( part. pass. objurgatus, as a dep. in the act. signif.: Hirrius Curionem non mediocriter objurgatus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 9, 1), v. a., to chide, scold, blame, rebuke, reprove (freq. and class.; syn.: increpo, improbo, vitupero); constr. usually with acc. of the person or thing; post-class. also with dat.
    I.
    In gen.:

    objurgat is, qui id facit (i. e. jurgat) juste,

    Varr. L. L. 7, § 93 Müll.:

    Menelaus me objurgat, Enn. ap. Rufin. Fig. (Trag. v. 264 Vahl.): quod Chrysalus med objurgavit plurimis verbis malis,

    Plaut. Bacch. 4, 9, 97:

    hanc,

    id. Trin. 2, 2, 74:

    objurgavit M. Caelium, sicut neminem umquam parens,

    Cic. Cael. 11, 25:

    monendi amici saepe sunt et objurgandi,

    id. Lael. 24, 88; 90:

    ne, in quo te objurgem, id ipsum videar imitari,

    id. Fam. 3, 8, 6:

    aliquem molli bracchio de aliquā re,

    moderately, id. Att. 2, 1, 6:

    cum objurgarer, quod nimiā laetitiā paene desiperem,

    id. Fam. 2, 9, 2.—With an abstract object:

    Caesar meam in rogando verecundiam objurgavit,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; 3, 1, 2, § 5:

    si objurgaret populi segnitiem,

    Quint. 6, 5, 8:

    fatum,

    Sen. Ep. 93, 1:

    naturam,

    id. ib. 107, 9.— Absol.:

    recte objurgat,

    Plaut. Curc. 1, 3, 15: sic objurgant, quasi oderint, Quint. 2, 2, 7:

    cum objurgamus, maledicimus,

    id. 3, 4, 3.—
    (β).
    With dat.: objurgo filium veteres dicebant; nos, objurgo filio, ut Graeci (sc. epitiman tini), Diom. p. 305 P.:

    objurgavi eos,

    Vulg. 2 Esdr. 13, 25.—With double acc.:

    objurgare haec me,

    Plaut. Merc. 1, 1, 46.—
    II.
    Transf.
    * A.
    To dissuade or deter one from any thing, by means of reproof:

    objurgans me a peccatis,

    Plaut. Trin. 3, 2, 54.—
    2.
    To urge in a tone of reproof, to exhort earnestly:

    quā (epistulā) me objurgas, ut firmior sim,

    Cic. Att. 3, 15, 1.—
    B.
    Objurgare aliquem aliquā re, to punish, chastise, correct a person with any thing, = ferire, plectere (postAug.):

    colaphis objurgare puerum,

    Petr. 34:

    verberibus,

    Sen. Ira, 3, 12, 6:

    flagris,

    Suet. Oth. 2:

    ferulis,

    id. Calig. 20:

    soleā rubrā,

    Pers. 5, 169: sestertio centies objurgatus, punished, i. e. fined, Sen. Ben. 4, 36, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > objurigo

  • 98 oborior

    ŏb-ŏrĭor, ortus, 4, v. dep., to arise, appear, spring up (class.): oboritur, nascitur, nam praepositionem ob pro ad, solitam poni, testis hic versus: tantum gaudium oboriri ex tumultu maximo, Paul. ex Fest. p. 190 Müll.:

    tenebrae oboriuntur,

    Plaut. Curc. 2, 3, 30:

    lacrimis ita fatur obortis,

    Verg. A. 11, 41; Ov. M. 2, 181:

    bellum,

    Liv. 21, 8:

    laetitia,

    Ter. Heaut. 4, 3, 2: vide, quanta lux liberalitatis et sapientiae mihi apud te dicenti oboriatur, * Cic. Lig. 3, 6:

    sitis,

    Suet. Ner. 34:

    caligo,

    id. ib. 19 al.:

    verba,

    App. Flor. 1, p. 29 Oud.

    Lewis & Short latin dictionary > oborior

  • 99 onero

    ŏnĕro, āvi, ātum, 1, v. a. [onus].
    I.
    To load, lade, burden, freight with any thing (class.).
    A.
    Lit.:

    navim magnam multis mercibus,

    Plaut. Men. prol. 25:

    naves, ad celeritatem onerandi subductionesque, paulo facit humiliores,

    for loading expeditiously, Caes. B. G. 5, 1:

    jumenta,

    Sall. J. 75, 6:

    naves commeatu, etc.,

    id. ib. 86, 1:

    costas aselli pomis,

    Verg. G. 1, 274:

    tauri cervix oneratur aratro,

    is loaded, burdened, Ov. A. A. 1, 19:

    aures lapillis,

    id. ib. 3, 129; cf.:

    umerum pallio,

    Ter. Phorm. 5, 6, 4:

    ventrem,

    to load, fill, Sall. Or. Rep. Ord. 1:

    epulis onerari,

    to overload, gorge one's self, Ov. P. 1, 10, 31:

    vino et epulis onerati,

    Sall. J. 76, 6:

    cibus, qui in aegritudine alat neque oneret,

    without oppressing the stomach, Plin. 29, 3, 11, § 48:

    vaccas,

    to cause them to be covered, Pall. 8, 4.—
    2.
    Transf., in gen., to load, cover ( poet.):

    dapibus mensas onerare,

    to cover, Verg. G. 4, 133:

    manusque ambas jaculis oneravit acutis,

    id. A. 10, 868:

    jaculo palmas oneravit acuto,

    i. e. armed, id. ib. 11, 574 (but armavit is the better read.; v. Forbig. ad loc.): membra [p. 1266] sepulcro, id. ib. 10, 558; cf.:

    ossa aggere terrae,

    id. ib. 11, 212:

    aliquem saxis,

    to stone, Phaedr. 3, 2, 4.—
    B.
    Trop., to load, burden, weary; to oppress, overwhelm, overload (with good or evil; cf. Forbig. ad Verg. A. 10, 620), etc.:

    me amoenitate oneravit dies,

    has overwhelmed me, Plaut. Capt. 4, 1, 7.:

    laetitiā senem,

    id. ib. 4, 2, 47:

    malignitateomnis mortalis,

    id. ib. 3, 1, 5:

    diem commoditatibus,

    Ter. Phorm. 5, 6, 1:

    aliquem mendaciis,

    Cic. Fam. 3, 10, 7; cf. Plaut. Mil. 3, 3, 61:

    judicem argumentis,

    id. N. D. 3, 3, 8:

    aethera votis,

    Verg. A. 9, 24:

    verbis lassas onerantibus aures,

    Hor. S. 1, 10, 10:

    aliquem pugnis,

    Plaut. Am. 1, 1, 172:

    maledictis,

    id. Ps. 1, 3, 123; cf.

    contumeliis,

    Cic. Phil. 2, 38, 99; for which only absol. Sejanum, Tac. A. 4. 68:

    aliquem injuriis,

    Ter. And. 5, 1, 8:

    aliquem malis,

    Verg. A. 4, 549:

    aliquem laudibus,

    Liv. 4, 13:

    spe praemiorum,

    id. 35, 11:

    promissis,

    Sall. J. 12, 3:

    honoribus,

    Just. 5, 4, 13.—
    C.
    Transf., to make heavier or more burdensome, to render more oppressive, to heighten, to aggravate (only since the Aug. per.;

    esp. freq. in Tac. and the younger Plin.): injuriam alicujus invidiā,

    Liv. 38, 56 fin.:

    pericula alicujus,

    Tac. A. 16, 30:

    curas,

    id. H. 2, 52:

    delectum avaritiā et luxu,

    to aggravate, make worse, render more odious, id. ib. 4, 14:

    onerat te quaesturae tuae famā, quam ex Bithyniā optimam revexisti,

    Plin. Ep. 8, 24, 8; 1, 8, 5; id. Pan. 24, 1; 73, 6.—
    II.
    To load, stow, or heap up any thing in any thing ( poet.):

    vina cadis,

    Verg. A. 1, 195:

    canistris Dona Cereris,

    id. ib. 8, 180.— Hence, ŏnĕrātus, a, um, P. a., filled, full; with gen.: oneratus frugum et floris Liberi, Pac. ap. Non. 498, 12 (Trag. Rel. p. 95 Rib.).—
    B.
    Loaded, i. e. deceived, befooled:

    ille est oneratus recte,

    Plaut. Bacch. 2, 3, 115:

    ego illum probe jam oneratum huc admovebo,

    id. Mil. 3, 3, 61.

    Lewis & Short latin dictionary > onero

  • 100 onustus

    ŏnustus ( hŏnust-), a, um, adj. [onus], loaded, laden, burdened, freighted, etc. (class.).
    I.
    Lit.:

    asellus onustus auro,

    Cic. Att. 1, 16, 12 (dub.):

    naves onustae frumento,

    id. Off. 3, 12:

    currus quinque liberis,

    Tac. A. 2, 41:

    magna vis camelorum onusta frumenti,

    id. ib. 15, 12.—
    B.
    Transf.
    1.
    Filled, full, abounding in:

    ager praedā onustus,

    Sall. J. 87, 1:

    pharetrae telis,

    Tac. A. 12, 13.—
    (β).
    With gen.:

    auri,

    Plaut. Aul. 4, 2, 10.—
    2.
    Full, satisfied with food (anteclass.):

    quia sum onusta mei ex sententiā,

    Plaut. Cist. 1, 2, 7; id. Merc. 4, 4, 6:

    corpus,

    overloaded, Lucr. 3, 113.—
    II.
    Trop., loaded, burdened (ante-class.):

    omnes exegit foras onustos fustibus,

    Plaut. Aul. 3, 1, 7:

    corpus,

    burdened, weighed down with years, id. Men. 5, 2, 5:

    onustum pectus porto laetitiā lubentiāque,

    id. Stich. 2, 1, 3:

    fidicina dolis astutiisque,

    full of, id. Ep. 3, 2, 39:

    corpus hesternis vitiis,

    Hor. S. 2, 2, 77.— Sup.:

    carri onustissimi,

    Jul. Val. Res Gest. Alex. 2, 26, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > onustus

См. также в других словарях:

  • Laetitia — ist ein weiblicher Vorname. Inhaltsverzeichnis 1 Herkunft und Bedeutung 2 Namenstag 3 Bekannte Namensträger/Namensträgerinnen 3.1 Personen …   Deutsch Wikipedia

  • Laetitia — may refer to: People Laetitia is a girls name that is quite popular in the south of France and is also used in Québec. It is originally a Latin name. * Laetitia Sadier, member of Stereolab and Monade * Saint Laetitia * Laetitia Casta, a… …   Wikipedia

  • Laetitĭa — (lat.), 1) Fröhlichkeit, Freude; als allegorische Person trägt sie auf dem Kopf einen Kranz, in der Linken eine Opferschale, in der Rechten ein Steuerruder, als Symbol der durch Herrschaft des Geistes rein erhaltenen Freude; 2) weiblicher Name,… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Laetitia — Laetitia, (21. Oct.), eine Jungfrau, welche als Tochter der Schwester des Königs Clodoveus und als eine Gefährtin der hl. Ursula bei Crombach vorkommt. (IX. 205) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Laetitia — LAETITIA, æ, Fröhlichkeit, eine Göttinn der Römer, welche bald mit einem Kranze und Zweige, bald aber mit einem Diadem in der rechten und einem Steuerruder in der linken Hand, bald noch anders abgebildet wurde. Struv. Synt. A. R. c. 1. p. 142 …   Gründliches mythologisches Lexikon

  • Laetitia — f Original Latin form of LETTICE (SEE Lettice). This is currently a moderately fashionable name in France …   First names dictionary

  • Laetitia — Lætitia Cet article possède un paronyme, voir : Leticia. Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Lætitia ou Laetitia est un nom propre qui peut désigner& …   Wikipédia en Français

  • Laëtitia — Lætitia Cet article possède un paronyme, voir : Leticia. Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. Lætitia ou Laetitia est un nom propre qui peut désigner& …   Wikipédia en Français

  • Laetitia — Provenance. Vient du latin laetitia Signifie : joie, allégresse Se fête le 18 août. Histoire. On ne connaît pas de sainte portant ce prénom. La sainte patronne des Laetitia est Notre Dame de Liesse qui signifie la joie et qui est fêtée depuis le… …   Dictionnaire des prénoms français, arabes et bretons

  • Laëtitia — Provenance. Vient du latin laetitia Signifie : joie, allégresse Se fête le 18 août. Histoire. On ne connaît pas de sainte portant ce prénom. La sainte patronne des Laetitia est Notre Dame de Liesse qui signifie la joie et qui est fêtée depuis le… …   Dictionnaire des prénoms français, arabes et bretons

  • Laetitia — Lätitia, Lätizia, Laetitia lateinischer Ursprung, Bedeutung: Freude. In Deutschland selten, in Frankreich verbreiteter …   Deutsch namen

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»