Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

in-oblītus

  • 41 relliquus

    rĕlĭquus (sometimes written rĕlĭcuus, rell-, -qus, v. Lachm. ad Lucr. p. 305; Freund ad Cic. Mil. p. 31-34. Rēlĭcŭus as a quadrisyl., Lucr. 1, 560 Munro ad loc.; 4, 976), a, um, adj. [relinquo, I.], that is left or remains, that is left behind, remaining, = relictus (freq. and a good prose word; not found in Cat., Tib., Verg., or Hor.).
    (α).
    With dat.:

    hoc mihi unum ex plurimis miseriis reliquom fuerat malum,

    Ter. Hec. 4, 1, 55:

    ut spes nulla reliqua in te siet tibi,

    id. Eun. 2, 2, 9:

    potes mulo isto, quem tibi reliquum dicis esse, Romam pervehi,

    Cic. Fam. 9, 18, 4:

    quod erant oppida mihi etiam complura reliqua,

    id. Verr. 2, 2, 27, § 65:

    quae deprecatio est igitur ei reliqua, qui, etc.,

    id. ib. 2, 4, 50, §

    120: quibus lubido atque luxuria ex magnis rapinis nihil reliqui fecerat,

    Sall. C. 28, 4:

    reliqua alia optio,

    Quint. 7, 7, 8.—
    (β).
    Without a dat., Cato ap. Prisc. p. 696 P.: ne a stirpe genus nostrum interiret et uti aliqua propago generis nostri reliqua esset (just before, restare), C. Gracch. ap. Schol. Cic. Sull. 9, p. 365 Orell.; cf.:

    neu causa ulla restet reliqua, Quin, etc.,

    Ter. Hec. 4, 2, 11:

    ex quā (familiā) reliquus est M. Titurnius Rufus,

    Cic. Fam. 13, 39; cf. id. Clu. 7, 22:

    reliquos hos esse non ex bello... sed ex tuo scelere,

    id. Verr. 2, 3, 54, § 124; and:

    moriar, si praeter te quemquam reliquum habeo, in quo, etc.,

    id. Fam. 9, 15, 2; and with this cf. Sall. H. Fragm. 1, 15 (p. 216 Gerl.):

    qui lucus in Graeciā totā tam sanctus fuit, in quo ullum simulacrum, ullum ornamentum reliquum sit?

    Cic. Prov. Cons. 4, 7:

    si qua reliqua spes est, quae sociorum animos consolari possit,

    id. Div. in Caecil. 5, 18. — Esp., subst.: rĕlĭquum ( - quom), i, n., that is left, a remainder, residue, rest:

    numquam ab amatore suo postulat id, quod datum est, Sed reliquom dat operam, ne sit reliquum,

    Plaut. Truc. prol. 15:

    quod ad vos, spectatores, reliquum relinquitur, More majorum date plausum, id. Cist. grex 5: ut pernoscatis, ecquid spei sit relicuom,

    Ter. And. prol. 25; cf. id. Eun. 5, 5 (6), 26:

    addendo deducendoque videre, quae reliqui summa fuit,

    Cic. Off. 1, 18, 59:

    quid reliqui'st, quin habeat quae quidem in homine dicuntur bona,

    Ter. Heaut. 1, 2, 19:

    quid enim est huic reliqui, quod, etc.,

    Cic. Sull. 31, 89:

    cum reliqui nihil sit omnino, quod pertinet ad nos,

    id. Fin. 2, 31, 101:

    quid reliqui habemus praeter,

    Sall. C. 20, 13:

    nec, quod ab hoste crudelius pati possent, reliqui quicquam fuit,

    Liv. 32, 13.— With gen. (syn. reliquiae): illud breve vitae reliquum nec avide adpetendum senibus sit, Cic. Sen. 20, 72:

    Agrigentum, quod belli reliquum erat,

    i. e. where alone the war was afterwards carried on, Liv. 26, 40; cf., in plur.:

    reliqua belli perfecta,

    id. 9, 16; and Tac. H. 4, 2:

    ubi reliquum vitae degere tuto posset,

    Liv. 39, 13:

    reliquum dici,

    id. 2, 25, 2; 3, 15, 8; 3, 52, 5:

    corporis reliqua,

    Aur. Vict. Caes. 21 fin. (but in Plaut. Merc. 3, 2, 4, the correct read. is:

    reliquom vitae spatium, v. Ritschl ad h. l.).— So in late Lat. persaep.: reliqua verborum,

    Vulg. 3 Reg. 11, 41:

    urbis,

    id. 1 Par. 11, 8.—
    2.
    Partic. constructions.
    a.
    Reliquum est, ut, or with inf., it remains, that (syn.:

    relinquitur, restat, superest): reliquum est, ut officiis certemus inter nos,

    Cic. Fam. 7, 31, 1; id. Att. 7, 13, 4; id. Fl. 14, 32; Nep. Att. 21, 5; Quint. 5, 7, 19; cf.:

    reliquum est, ubi nunc est res publica, ibi simus,

    Cic. Fam. 9, 9, 3 (where B. and K. supply ut, ex conj.); so,

    reliquum est, tuam profectionem amore prosequar,

    id. ib. 15, 21, 5.—With inf.:

    nunc hortari modo reliquum est et ire,

    Sall. H. Fragm. 3,22 (p. 232 Gerl.).—
    b.
    Reliquum (aliquem, aliquid) or aliquid reliqui facere, a periphrase for relinquere, and in the twofold signification of that word.
    (α).
    To leave behind, leave remaining:

    ut arent, quibus aratrum saltem aliquod satelles istius Apronius relicum fecit,

    Cic. Verr. 2, 3, 55, § 128:

    quos belli calamitas reliquos fecerat,

    id. ib. 2, 3, 53, §

    126: haec addita cura vix mihi vitam reliquam fecit,

    id. Att. 3, 8, 2:

    si quos fortuna fecisset reliquos,

    Hirt. B. G. 8, 24 fin.; cf.:

    quos reliquos fortuna ex nocturnā caede ac fugā fecerat,

    Liv. 9, 24; Curt. 6, 9, 27:

    duarum mihi civitatum reliquos feci agros,

    i. e. have left to be considered, Cic. Verr. 2, 3, 44, § 104.— Subst.: rĕlĭquum, i, n., a remnant, remainder (cf. 1, b fin. supra):

    quod reliquum vitae viriumque fames fecerat, id, etc.,

    Cic. Verr. 2, 5, 34, § 89:

    quod fortuna in malis reliqui fecit, id, etc.,

    id. Sull. 32, 89.—

    Esp. negatively: te nullum munus officii cuiquam reliquum fecisse,

    have left behind you, Cic. Fam. 3, 13, 1:

    quibus nihil non modo de fructu, sed ne de bonis quidem suis reliqui fecit,

    id. Verr. 2, 3, 48, § 115:

    hi milites nihil reliqui victis fecere,

    Sall. C. 11, 7 Kritz; cf.: captā urbe nihil fit reliqui victis, id ib. 52, 4:

    quibus libido atque luxuria ex magnis rapinis nihil reliqui fecerant,

    id. ib. 28, 4; cf. Liv. 7, 35:

    ne hoc quidem sibi reliqui facit, ut, etc.,

    Cic. Verr. 2, 1, 1, § 2.—
    (β).
    To leave undone, to omit, neglect (rare and perh. only in the historians;

    also only negatively): nihil ad celeritatem sibi reliqui fecerunt,

    omitted nothing, made every exertion, Caes. B. G. 2, 26 fin.:

    prorsus ab utrisque nihil reliquum fieri,

    Sall. J. 76, 4:

    me nihil reliqui fecisse, quod, etc.,

    Nep. Att. 21, 5:

    nihil reliqui faciunt, quominus, etc.,

    Tac. A. 1, 21 fin.
    B.
    In partic.
    1.
    Of time, that is left or remains, future, subsequent:

    spe reliquae tranquillitatis,

    Cic. Sest. 34, 73:

    reliquae vitae dignitas,

    id. Fam. 10, 3, 2:

    reliqua et sperata gloria,

    id. Q. Fr. 1, 1, 15, § 43: in reliquum tempus vectigalibus prospexi, Metell. ap. Cic. Verr. 2, 3, 55, § 128:

    reliquum in tempus,

    id. Agr. 1, 4, 13; Caes. B. G. 1, 20 fin.; 3, 16 fin.; cf.

    so, reliquum tempus (opp. praesenti bello),

    Nep. Them, 2, 1.—In the neutr. absol.:

    numquam ecastor ullo die risi adaeque, neque hoc, quod reliquom est (sc. vitae), plus risuram opinor,

    in all my life, to the end of my days, Plaut. Cas. 5, 1, 4.—Hence, in reliquum, adverb., for the future, in future, henceforward, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 7, 2; Sall. J. 42, 4; Liv. 23, 20; 25, 32; 36, 10 fin. al.—
    2.
    In mercantile lang., of debts, remaining, outstanding, in arrear:

    reliquom, quod ex eo quod debitum reliquom,

    Varr. L. L. 5, § 175 Müll.:

    nunc quod reliquom restat, volo persolvere,

    Plaut. Cist. 1, 3, 40:

    quod dedi datum non vellem, quod reliquom est non dabo,

    id. ib. 2, 1, 30:

    rationes putare argentariam... quid venierit, quid exactum siet, quid reliquum siet,

    Cato, R. R. 2, 5:

    erat ei de ratiunculā Jampridem apud me reliquom pauxillulum Nummorum,

    Ter. Phorm. 1, 1, 3:

    ut pecuniam reliquam Buthrotii ad diem solverent,

    Cic. Att. 16, 16, A, § 4 (Cod. Faerni: pecuniae reliquum).—As subst.: rĕlĭqua, ōrum, n. (less freq. rĕlĭquum, i, n.), the remainder of a debt, balance, arrears: reliqua mea Camillus scribit se accepisse, Cic. Att. 6, 1, 19; cf.:

    maxime me angit ratio reliquorum meorum,

    id. ib. 16, 3, 5:

    cum tanta reliqua sint,

    id. ib. 16, 15, 4;

    15, 15, 3: dum reliqua colonorum minuit ad tempus, vires in posterum exhausit, quarum defectione rursus reliqua creverunt,

    Plin. Ep. 3, 19, 6; 9, 37, 2: Sticho reliqua habente, holding a balance, i. e. being in arrears, Dig. 35, 1, 81; so,

    reliqua trahere,

    ib. 26, 7, 46:

    computare,

    ib. 40, 7, 34:

    in adaerandis reliquorum debitis (= reliquiis debitorum),

    Amm. 31, 14, 2; 16, 5, 15.— In sing.:

    nisi forte fidejussores minus idonei sunt et in reliquum non exsolutae quantitatis accesserint,

    Dig. 49, 14, 45 fin.; Symm. Ep. 10, 47.—Hence, by a lusus verbb., of a narration in arrears, the rest, remainder:

    accipite reliquom, alieno uti nil moror,

    Plaut. Capt. prol. 16; cf.

    also the passage cited above,

    id. Cist. 1, 3, 40.
    II.
    Transf., of that which remains after a part just mentioned, the remaining, the other; and, in the sing., the remainder, the rest of a thing (diff. from ceteri, q. v.).
    (α).
    Plur.:

    murus cum Romuli tum etiam reliquorum regum sapientiā definitus,

    Cic. Rep. 2, 6, 11; cf. id. ib. 2, 11, 22:

    decemviros... reliquos magistratus,

    id. ib. 2, 31, 54; cf.:

    Servilius consul reliquique magistratus,

    Caes. B. C. 3, 21:

    sol dux et princeps et moderator luminum reliquorum,

    Cic. Rep. 6, 17, 17; cf. id. ib. 6, 9, 9; 6, 20, 22; id. Planc. 1, 3:

    ipsum regale genus civitatis haud scio an reliquis simplicibus longe anteponendum,

    id. Rep. 2, 23, 43:

    res capitales et reliquas omnes judicabant iidem,

    id. ib. 3, 35, 48; cf. id. ib. 6, 17, 17; id. Leg. 3, 7, 16:

    ad eam sententiam, cum reliquis causis, haec quoque ratio eos deduxit,

    Caes. B. G. 2, 10:

    oppida, vicos, reliqua privata aedificia incendunt,

    id. ib. 1, 5:

    octo cohortes in fronte constituit, reliquarum signa in subsidio collocat,

    Sall. C. 59, 2.—As subst.:

    princeps ille (Plato) aream sibi sumpsit, in quā, etc.... Reliqui disseruerunt, etc.,

    the others, the rest, Cic. Rep. 2, 11, 21; 1, 4, 7:

    in quā (causā) et ipse sentiat et reliqui omnes me, etc.,

    id. Att. 16, 15, 1:

    aurum perinde aspernantur (Scythae) ac reliqui mortales appetunt,

    Just. 2, 2, 7:

    deinceps Jovem atque Junonem, reliquos, quos, etc.,

    Cic. Univ. 11; cf.

    thus, without a copula, Brutorum, C. Cassii, Cn. Domitii, C. Trebonii, reliquorum,

    and so forth, id. Phil. 2, 12, 30; cf.:

    Africanus, cum patria illo modo loquens. reliquaque praeclare,

    id. Fin. 2, 32, 106, Quint. 9, 4, 124:

    si placet, in hunc diem hactenus. Reliqua (satis enim multa restant) differamus in crastinum,

    Cic. Rep. 2, 44, 71:

    audi reliqua,

    Plaut. As. 4, 1, 46:

    age, ambula, ibique reliqua alia fabulabimur,

    id. Poen. 3, 4, 8:

    reliqua vaticinationis brevi esse confecta,

    Cic. Div. 1, 32, 68:

    aderat janitor carceris et carnifex praetoris, reliqua,

    and the like, and so forth, and so on, Quint. 9, 4, 124;

    but post-class.: et reliqua,

    Vop. Firm. 5 fin.
    (β).
    Sing.:

    corpore relicuo pugnam caedesque petessit,

    Lucr. 3, 648 Lachm.:

    equitum magno numero ex omni populi summa separato, reliquum populum distribuit in quinque classes, etc.,

    Cic. Rep. 2, 22, 39:

    scribit Labieno... cum legione ad fines Nerviorum veniat, reliquam partem exercitūs non putat exspectandam,

    Caes. B. G. 5, 46 fin.; 1, 18:

    neque de frumento reliquoque commeatu satis esse provisum,

    id. ib. 3, 3:

    militibus quoque equis exceptis reliquam praedam concessimus,

    Cic. Att. 5, 20, 5:

    jampridem cupio Alexandream reliquamque Aegyptum visere,

    id. ib. 2, 5, 1; cf. id. Lael. 2, 6; id. Rep. 2, 38, 64.— As subst.:

    paene oblitus sum, reliquom dicere,

    Plaut. Poen. prol. 118; Cic. Verr. 2, 3, 43, § 103:

    reliquum temporis cum magnā trepidatione vigilavit,

    Suet. Ner. 34:

    haec quidem hactenus: quod reliquum est, cottidie tabellarios habebis,

    as for the rest, as for what remains, Cic. Att. 16, 15, 3; so,

    quod reliquum est,

    id. Fam. 13, 72, 2; id. Planc. 10, 11; Ter. Ad. 3, 2, 48; cf.:

    de reliquo quid tibi ego dicam?

    Cic. Att. 16, 13, c, 2; id. Fam. 6, 20, 3; id. de Or. 1, 22, 100.

    Lewis & Short latin dictionary > relliquus

  • 42 sin

    sīn, conj. [apocop. from si-ne], an adversative conditional particle, if however, if on the contrary, but if (good prose).
    I.
    With a preceding si, nisi, quando, dum.
    A.
    After si.
    1.
    In gen.:

    si domi sum, foris est animus: sin foris sum, animus domi est,

    Plaut. Merc. 3, 4, 2; cf. id. ib. 3, 4, 7: hunc mihi timorem eripe: si est verus, ne opprimar;

    sin falsus, ut, etc.,

    Cic. Cat. 1, 7, 18 fin.:

    si optimates... sin populus, etc.,

    id. Rep. 1, 42, 65:

    quos si boni oppresserunt... sin audaces,

    id. ib. 1, 44, 68;

    1, 37, 58: si nostri oblitus es... sin aestivorum timor te debilitat,

    id. Fam. 7, 14, 1:

    qui si improbasset... sin' probasset, etc.,

    Caes. B. C. 1, 32:

    si sine vi velint rapta tradere, redderent... Sin aliter sient animati, etc.,

    Plaut. Am. 1, 1, 54:

    sin aliter es,

    id. Trin. 1, 2, 9; Ter. Ad. 3, 5, 5;

    and simply sin aliter, with a verb understood,

    but if not, in the contrary case, Ter. Phorm. 1, 2, 66; Cic. Caecin. 24, 69; id. Fam. 11, 14, 3; Quint. 8, 6, 74 al.:

    sin secus,

    Plaut. Cas. 2, 6, 25:

    accusator illum... defendet, si poterit: sin minus poterit, negabit,

    Cic. Inv. 2, 29, 88;

    so simply sin minus,

    id. Att. 9, 15, 1; id. Q. Fr. 2, 8, 2. —
    2.
    In the epistolary style also, ellipt., sin (for sin aliter or sin minus):

    si pares aeque inter se, quiescendum: sin, latius manabit,

    Cic. Att. 16, 13, b, 2.—
    3.
    Strengthened,
    (α).
    By autem:

    si malus est... sin autem frugi'st, etc.,

    Plaut. Pers. 4, 1, 6; cf.:

    id si ita est, etc.... sin autem illa veriora,

    Cic. Lael. 4, 14; Ter. Hec. 4, 1, 44; 5, 2, 14; Cic. Rosc. Am. 49, 142; id. Att. 3, 8, 6 and 7; Just. 16, 4, 14; 31, 5, 7 al.; cf.:

    si sunt viri boni, me adjuvant... sin autem minus idonei, me non laedunt,

    Cic. Caecin. 1, 3; so id. Div. in Caecil. 11, 34; and in epistolary style, ellipti.: si vir esse volet, praeclara sunodia: sin autem erimus nos, qui solemus id. Att. 10, 7, 2.—So freq. in Vulg.:

    si est tibi intellectus, responde proximo: sin autem, sit manus tua super os tutum,

    Vulg. Ecclus. 5, 14; 29, 8; id. Luc. 10, 6; id. Apoc. 2, 5.—
    (β).
    Less freq. by vero: si sit ovis matura [p. 1706]... sin vero feta, Col. 7, 3, 11.—
    * B.
    After nisi:

    nisi molestum est, nomen dare vobis volo Comoediaï: sin odio est—dicam tamen,

    Plaut. Poen. prol. 51.—
    * C.
    After quando:

    quando abiit rete pessum, adducit lineam: sin jecit recte, etc.,

    Plaut. Truc. 1, 1, 16 (Speng. si injecit).—
    * D.
    After dum:

    dum illi agunt suam rem agunt, ceteri cleptae: sin vident quempiam se adservare, obludunt,

    Plaut. Truc. 1, 2, 10.—
    II.
    Without a preceding si, nisi, etc. (where the foregoing particle is usu. clearly implied by the context).
    A.
    In gen.:

    qui ero servire servos postulat, etc.... Sin dormitat, ita dormitet, ut, etc.,

    Plaut. Aul. 4, 1, 5; cf. Cic. Rep. 3, 3, 6: Pae. Ne me attrecta. So. Sin te amo? Plaut. Pers. 2, 2, 45; cf. id. Ps. 1, 3, 22; id. Mil. 4, 8, 27:

    primum danda opera est, ne quā amicorum discidia fiant: sin tale aliquid evenerit, ut, etc.,

    Cic. Lael. 21, 78; cf. id. Off. 2, 21, 74:

    adhuc nostri nulli fuerunt: sin quando exstiterint, etc.,

    id. de Or. 3, 24, 95:

    orat ac postulat, rem publicam suscipiant. Sin timore defugiant, etc.,

    Caes. B. C. 1, 32; Nep. Ages. 1, 3:

    haec ut fiant, deos quaeso, ut vobis decet. Sin aliter animus voster est, etc.,

    Ter. Ad. 3, 4, 46.—
    B.
    In epistolary style, ellipt.:

    ego, ut constitui, adero: atque utinam tu quoque eodem die! Sin quid—multa enim—utique postridie,

    Cic. Att. 13, 22, 4.—
    C.
    Strengthened,
    1.
    By autem:

    summi puerorum amores saepe unā cum praetextā togā ponerentur: sin autem ad adulescentiam perduxissent, etc.,

    Cic. Lael. 10, 34; 21, 77; id. Rep. 1, 6, 11; 2, 39, 66; id. Off. 1, 34, 123; id. Tusc. 3, 9, 19; id. Rosc. Am. 47, 137; Caes. B. G. 5, 35 al.—
    2.
    Rarely by vero:

    quidam saepe in parvā pecuniā cognoscuntur quam sint leves, quidam, etc., sin vero erunt aliqui, etc.,

    Cic. Lael. 17, 63.

    Lewis & Short latin dictionary > sin

  • 43 sordes

    sordes, is (abl. sordi, Lucr. 6, 1271; usu. sorde), f. [sordeo], dirt, filth, uncleanness, squalor (class.; esp. freq. in a trop. sense, and in plur.; syn.: situs, squalor, caenum, illuvies).
    I.
    Lit.
    (α).
    Plur.:

    pleni sordium,

    Plaut. Poen. 1, 2, 104 sq.:

    in sordibus aurium inhaerescere,

    Cic. N. D. 2, 57, 144:

    sint sine sordibus ungues,

    Ov. A. A. 1, 519:

    caret obsoleti Sordibus tecti,

    Hor. C. 2, 10, 7; Plin. 36, 26, 65, § 191.—
    (β).
    Sing.:

    etiam in medio oculo paulum sordi'st,

    Plaut. Poen. 1, 2, 102:

    auriculae collectā sorde dolentes,

    Hor. Ep. 1, 2, 53:

    (pellis) Ulceribus tetris prope jam sordique sepultā,

    Lucr. 6, 1271.—
    B.
    Transf., plur., a mourning garment (because usu. soiled or dirty); and hence, mourning in gen. (syn. squalor):

    jacere in lacrimis et sordibus,

    Cic. Fam. 14, 2, 2; cf.:

    in sordibus, lamentis, luctuque jacuisti,

    id. Pis. 36, 89:

    mater squalore hujus et sordibus laetatur,

    id. Clu. 6, 18; 67, 192; id. Mur. 40, 86:

    sordes lugubres vobis erant jucundae,

    id. Dom. 23, 59; Liv. 6, 16 fin.; Quint. 6, 1, 33; Suet. Vit. 8:

    suscipere sordes,

    Tac. A. 4, 52; id. Or. 12; Val. Max. 7, 8, 7.—
    II.
    Trop., lowness or meanness of rank, a low condition; meanness, baseness of behavior or disposition (syn. illiberalitas).
    A.
    In gen.:

    sordes fortunae et vitae,

    Cic. Brut. 62, 224:

    obscuritas et sordes tuae,

    id. Vatin. 5, 11; id. Sest. 28, 60:

    ut quisque sordidissimus videbitur, ita libentissime severitate judicandi sordes suas eluet,

    id. Phil. 1, 8, 20:

    nulla nota, nullus color, nullae sordes videbantur his sententiis allini posse,

    id. Verr. 1, 6, 17:

    in infamiā relinqui ac sordibus,

    id. Att. 1, 16, 2; Liv. 4, 56:

    sordes illae verborum,

    low, vulgar expressions, Tac. Or. 21:

    propter maternas sordes,

    low origin, Just. 13, 2, 11:

    pristinarum sordium oblitus,

    id. 25, 1, 9; cf. id. 18, 7, 11.—
    2.
    Concr., the dregs of the people, the mob, rabble (syn. faex):

    apud sordem urbis et faecem,

    Cic. Att. 1, 16, 11; so (with caenum) Plin. Ep. 7, 29, 3:

    sordes et obscuritatem Vitellianarum partium,

    Tac. H. 1, 84.—Hence, as a term of abuse:

    o lutum, o sordes!

    low-minded creature, Cic. Pis. 26, 62.—
    B.
    In partic., meanness, stinginess, niggardliness, sordidness (cf.: parcimonia, avaritia).
    (α).
    Plur.:

    (populus Romanus) non amat profusas epulas, sordes et inhumanitatem multo minus,

    Cic. Mur. 36, 76; so (opp. luxuria) Plin. Ep. 2, 6, 7:

    damnatus sordium,

    id. ib. 2, 12, 4:

    incusare alicujus sordes,

    Quint. 6, 3, 74:

    sordes obicere alicui,

    Hor. S. 1, 6, 68 and 107:

    sepulcrum sine sordibus exstrue,

    id. ib. 2, 5, 105:

    cogit minimas ediscere sordes,

    the meanest tricks, Juv. 14 124; 1, 140.—
    (β).
    Sing.:

    nullum hujus in privatis rebus factum avarum, nullam in re familiari sordem posse proferri,

    Cic. Fl. 3, 7; so (with avaritia) Tac. H. 1, 52; 1, 60:

    extremae avaritiae et sordis infimae infamis,

    App. M. 1, p. 112, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > sordes

  • 44 sors

    sors, tis (nom. sortis, Plaut. Cas. 2, 6, 28; abl. sorti. C. I. L. 198, 54; 200, 16; Plaut. Cas. 2, 7, 5; Liv. 4, 37, 6; 28, 45, 11; 29, 20, 4; cf. Neue, Formenl. 1, 241; but sorti is dat., Verg. G. 4, 165 Forbig. ad loc.; Sil. 7, 3, 65), f. [2. sero; cf.: fors, fero], any thing used to determine chances.
    I.
    Lit., a lot:

    aut populna sors aut abiegna,

    Plaut. Cas. 2, 6, 32:

    coniciam sortes in sitellam,

    id. ib. 2, 5, 34 sq.:

    tot in hydriam sortes conicerentur,

    Cic. Verr. 2, 2, 51, § 127:

    ponere in sitellam,

    Liv. 41, 18, 8;

    and simply conicere,

    Plaut. Cas. 2, 6, 34 sq.; Cic. Lig. 7, 21:

    deicere,

    Caes. B. C. 1, 6 fin.; Verg. A. 5, 490; cf.:

    cum dejecta in id sors esset,

    lots were cast for it, Liv. 21, 42:

    miscere,

    Cic. Div. 2, 41, 86:

    ducere,

    id. ib. 2, 41, 86; id. Verr. 2, 4, 64, § 143:

    cum de consularibus mea prima sors exisset,

    id. Att. 1, 19, 3:

    ut cujusque sors exciderat,

    Liv. 21, 42, 3:

    sortem in sitellam latam,

    id. 41, 18, 8 Weissenb.:

    et Caere sortes extenuatas (creditum est), as an omen of ill,

    id. 21, 62, 5 and 8:

    sortes suā sponte adtenuatas,

    id. 22, 1, 11.—Of chances or tickets in a lottery, Suet. Aug. 75 fin.; Lampr. Heliog. 21 fin.
    II.
    Transf.
    A.
    Abstr., a casting or drawing of lots, decision by lot, lot:

    quaestor quem sors dedit,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 3, § 11:

    res revocatur ad sortem,

    id. Verr. 2, 2, 51, § 127:

    sorti sum victus,

    Plaut. Cas. 2, 7, 5:

    ei sorte provincia Sicilia obvenit,

    Cic. Verr. 2, 2, 6, § 17; cf.:

    cui Sicilia provincia sorte evenisset,

    Liv. 29, 20;

    for which: cui ea provincia sorti evenit,

    id. 4, 37, 6:

    Q. Caecilio sorte evenit, ut in Bruttiis adversum Hannibalem bellum gereret,

    id. 28, 45, 11:

    sorte ductus,

    Cic. Rep. 1, 34, 51; Sall. Fragm. ap. Serv. Verg. A. 2, 201:

    sorte ducti e primoribus civitatis unus et viginti,

    Tac. A. 1, 54; 13, 29: sorte in provinciam proficisci, S. C. ap. Cic. Fam. 8, 8, 8:

    sorte agros legionibus assignare, Brut. ib., 11, 20, 3 et saep.: de se ter sortibus consultum dicebat,

    Caes. B. G. 1, 53 fin.:

    jubet extra sortem Theomnastum renuntiari,

    Cic. Verr. 2, 2, 51, § 127:

    extra sortem agrum Campanum dividere,

    Suet. Caes. 20. —
    B.
    A lot, share, the duty assigned by lot, esp. of the prætors, who divided by lot the duties of their office:

    praetores, Q. Fulvius Flaccus urbanam, M. Valerius Laevinus peregrinam sortem in juris dictione habuit,

    Liv. 23, 30, 18; 22, 35, 5; cf.:

    urbana, peregrina (sc. sors),

    id. 27, 36, 10; 28, 10, 9 al.:

    urbana et peregrina (provinciae), quae duorum ante sors fuerat,

    id. 25, 3, 2; 24, 44, 2; [p. 1733] cf. id. 35, 41, 6:

    comitia suae sortis esse,

    i.e. had by lot been assigned to him, id. 35, 6, 2;

    hence, numquam ex urbe afuit nisi sorte,

    i.e. on official duty, Cic. Planc. 27, 67.—
    C.
    In gen., an oracular response (which was often written on a little tablet or lot), a prophecy (cf. responsum):

    cum (Spartiatae) oraculum ab Jove Dodonaeo petivissent legatique illud, in quo inerant sortes, collocavissent: simia et sortis ipsas et cetera quae erant ad sortem parata, disturbavit,

    Cic. Div. 1, 34, 76:

    ut interpres egeat interprete et sors ipsa ad sortis referenda sit,

    id. ib. 2, 56, 115:

    Italiam Lyciae jussere capessere sortes,

    i.e. the oracles of the Lycian Apollo, Verg. A. 4, 346; 4, 377; so,

    Phoebeae,

    Ov. M. 3, 130:

    faticinae,

    id. ib. 15, 436:

    sacrae,

    id. ib. 1, 368;

    11, 412: edita oraculo,

    Curt. 3, 1, 16; 5, 4, 11; 6, 9, 18; Val. Max. 1, 6, 3:

    neque responsa sortium ulli alii committere ausus,

    Liv. 1, 56: conjecturam postulat, ut se edoceret, Quo sese vertant tantae sortes somniūm, Enn. ap. Cic. Div. 1, 21, 42 (Trag. v. 64 Vahl.).—
    2.
    In partic., oracular sayings, verses, or sentences at the opening of a book, selected for the purpose:

    sortes Vergilii or Vergilianae,

    Lampr. Alex. Sev. 14, 5; Spart. Had. 2, 8:

    sacrae,

    Tib. 1, 3, 11:

    sanctorum,

    Isid. Orig. 8, 9, 28:

    sortes tollere,

    Tib. 1. 1.:

    ducere,

    Juv. 6, 583:

    de paginis poëtae cujusdam sortem consulere,

    Aug. Conf. 4, 3:

    de paginis evangelicis sortes legere,

    id. Ep. 119.—
    D.
    In gen., like the Engl. lot, for fate, destiny, chance, fortune, condition, share, part (esp. freq. after the Aug. per.; cf.

    fors, casus, fortuna): nescia mens hominum fati sortisque futurae,

    Verg. A. 10, 501:

    ferrea sors vitae,

    Ov. Tr. 5, 3, 28:

    vires ultra sortemque senectae,

    Verg. A. 6, 114:

    iniqua,

    id. ib. 6, 332; Liv. 38, 23:

    qui fit, ut nemo, quam sibi sortem Seu ratio dederit seu fors objecerit, illa Contentus vivat,

    Hor. S. 1, 1, 1:

    sperat infestis, metuit secundis Alteram sortem,

    id. C. 2, 10, 14:

    sors mea fuit irrequieta,

    Ov. M. 2, 386:

    sors querenda, Non celanda foret,

    id. ib. 3, 551:

    aliena,

    Liv. 21, 43, 2:

    sunt quibus ad portas cecidit custodia sorti,

    to whose lot, Verg. G. 4, 165; Sil. 7, 368:

    homines ultimae sortis,

    Suet. Aug. 19; cf.: non tuae sortis juvenem, of your rank or condition, Hor. C. 4, 11, 22:

    sors tua mortalis,

    Ov. M. 2, 56:

    nec cedit nisi sorte mihi,

    id. ib. 5, 529:

    dilectos inter sors prima sodales,

    id. Tr. 4, 5, 1:

    huic sortem concede priorem,

    id. A. A. 1, 581:

    quattuor ille quidem juvenes totidemque crearat Femineae sortis,

    i. e. of the female sex, id. M. 6, 680; so,

    feminea,

    id. ib. 13, 651:

    altera,

    id. ib. 9, 676; cf. id. ib. 3, 329:

    Saturni sors ego prima fui,

    i. e. the first child, id. F. 6, 30:

    suae sortis oblitus,

    Curt. 3, 2, 11:

    ultima,

    id. 9, 2, 6:

    nec pars nec sors in sermone isto,

    Vulg. Act. 8, 21.—With gen.:

    cujus mali sors incidit Remis,

    Hirt. B. G. 8, 12, 3:

    incommodi,

    id. ib. 8, 1 fin.:

    nobis quoniam prima animi ingenique negata sors est, secundam ac mediam teneamus,

    Liv. 22, 29, 9:

    puer post avi mortem in nullam sortem bonorum natus (opp. omnium heredi bonorum),

    to no share of the property, id. 1, 34, 3:

    praedae mala sors,

    Ov. M. 13, 485:

    utrius vitae sortem legant,

    Just. 1, 6, 6:

    servitutis,

    id. 6, 5, 1.—
    2.
    In partic., in mercant. lang. (prop. fortune, money; hence), capital bearing interest, principal:

    et sors et fenus,

    Plaut. Most. 3, 1, 122; 5, 2, 38; 3, 1, 34; 3, 1, 64; 3, 1, 70; 3, 1, 84; Ter. Ad. 2, 2, 35; Cic. Att. 6, 1, 3; Liv. 6, 14; 6, 15; Plin. praef. § 23; Mart. 5, 42, 3; Dig. 33, 2, 24; Inscr. Orell. 4405; cf. Varr. L. L. 6, § 65, and id. ib. 5, § 183 Müll.—
    E.
    A rank, class, order (late Lat.):

    ex turbā imae sortis,

    Amm. 14, 6, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > sors

  • 45 squalor

    squālor, ōris, m. [Sanscr. kālas, black; Gr. kelainos, kêlis].
    I.
    In gen., stiffness, roughness:

    quaecumque (res) aspera constat, Non aliquo sine materiae squalore reperta est (opp. lēvor),

    Lucr. 2, 425.—
    II.
    In partic., stiffness from dirt, dirtiness, filthiness, foulness, squalor (the predom. signif. of the word; syn.: sordes, illuvies).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.:

    immundas fortunas aequum est squalorem sequi,

    Plaut. Cist. 1, 1, 115:

    squaloris plenus ac pulveris (opp. unguentis oblitus),

    Cic. Verr. 2, 3, 12, § 31:

    obsita erat squalore vestis,

    Liv. 2, 23, 3:

    illuvie, squalore enecti,

    id. 21, 40, 9:

    ignavis et imbellibus manet squalor (corresp. to crinem barbamque submittere),

    Tac. G. 31:

    senex macie et squalore confectus,

    Plin. Ep. 7, 27, 5:

    vitis squalore deciso,

    Plin. 34, [p. 1749] 14, 39, §

    138: squalore situque posito,

    Calp. Ecl. 1, 43.—
    2.
    Esp., of places:

    locorum squalor et solitudines inviae militem terrebant,

    desolation, Curt. 5, 6, 13; cf.:

    silva squalore tenebrarum horrenda,

    Amm. 17, 1, 8.—
    3.
    So esp. freq. of filthy garments, as a sign of mourning:

    decesserat ex Asiā frater meus magno squalore, sed multo majore maerore,

    Cic. Sest. 31, 68:

    aspicite, judices, squalorem sordesque sociorum,

    id. Verr. 2, 5, 48, § 128; so (with sordes and luctus) id. Clu. 6, 18; 67, 192; id. Mur. 40, 86; id. Planc. 8, 21; id. Att. 3, 10, 2; Metell. ap. Cic. Fam. 5, 1, 2; Liv. 29, 16, 6; Quint. 6, 1, 33;

    with maestitia,

    Tac. H. 1, 54.—
    B.
    Trop.:

    deterso rudis saeculi squalore,

    i. e. in language, Quint. 2, 5, 23:

    Gallus, ex squalore nimio miseriarum, ad principale culmen provectus,

    i. e. from the very lowest rank, Amm. 14, 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > squalor

  • 46 toga

    tŏga, ae, f. [tego], a covering, garment.
    I.
    In gen. (ante-class. and rare): praeterea quod in lecto togas ante habebant; ante enim olim fuit commune vestimentum et diurnum et nocturnum et muliebre et virile, Varr. ap. Non. 541, 2:

    incinctā togā,

    Afran. ib. 540, 33; cf.

    comic.: ne toga cordylis, ne paenula desit olivis,

    Mart. 13, 1, 1. —
    * B.
    A roofing, roof:

    (toga) dicitur et tectum,

    Non. 406, 21. —
    II.
    In partic., the outer garment of a Roman citizen in time of peace, long, broad, and flowing, and consisting of a single piece of stuff; the toga or gown.
    A.
    Lit.:

    sed quod pacis est insigne et otii toga,

    Cic. Pis. 30, 73:

    quem tenues decuere togae,

    Hor. Ep. 1, 14, 32:

    ima,

    Quint. 11, 3, 139:

    pexa,

    Mart. 2, 44, 1:

    rasa,

    id. 2, 88, 4: toga praetexta, the toga of magistrates and free-born children, ornamented with purple; v. praetexo: toga pura, the unornamented toga of youth who had laid aside the praetexta:

    Ciceroni meo togam puram cum dare Arpini vellem,

    Cic. Att. 9, 6, 1; 5, 20, 9; 7, 8, 5;

    called more freq. virilis,

    id. Sest. 69, 144; id. Phil. 2, 18, 44; Liv. 26, 19, 5; Plin. Ep. 1, 9, 2; and:

    toga libera,

    Prop. 4 (5), 1, 132; Ov. F. 3, 771; cf.:

    a patre ita eram deductus ad Scaevolam sumptā virili togā,

    Cic. Lael. 1, 1:

    toga picta,

    worn by a victor in his triumph, Liv. 10, 7, 9; 30, 15, 11; Flor. 1, 5, 6:

    purpurea,

    worn by kings, Liv. 27, 4, 11; 31, 11, 12: candida, the toga worn by candidates for office, made of white fulled cloth; v. candidus: pulla, the dark-gray toga of mourners; v. pullus; cf. Becker, Gallus, 3, p. 107 sq.; 2, pp. 55 and 74 sq. (2d edit.).—
    B.
    Transf.
    1.
    As a designation for peace:

    ex quo genere haec sunt, Liberum appellare pro vino, campum pro comitiis, togam pro pace, arma ac tela pro bello,

    Cic. de Or. 3, 42, 167: cedant arma togae, id. poët. Off. 1, 22, 77; id. Pis. 30, 73:

    vir omnibus belli ac togae dotibus eminens,

    Vell. 1, 12, 3; Tert. Pall. 5.—Also of the Roman national character; hence, togae oblitus, forgetful of Rome, Hor. C. 3, 5, 10.—
    2.
    As, in the times of the emperors, the toga went more and more out of use, and became almost exclusively the garment of clients, poet. for a client:

    eheu quam fatuae sunt tibi Roma togae,

    Mart. 10, 18, 4; 10, 47, 5; cf. Plin. Pan. 65; Flor. 4, 12, 32. —
    3.
    As women of loose character were not allowed to wear the proper female garment (the stola), and assumed the toga, poet. for a prostitute: si tibi cura togae est [p. 1876] potior pressumque quasillo Scortum, Tib. 4, 10, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > toga

  • 47 V

    V, v, a character derived from the Greek g, Mar. Victor. p. 2459 P. A consonant which, though originally written with the same sign as the vowel u (v. the letter U), was by the ancients themselves considered as essentially different from it, Charis. p. 57 P.; Diom. p. 416; 420 P.; Prisc. p. 539; 542; 544 sq. P.; Vel. Long. p. 2215; 2222 P.; just as the consonant i ( j) and the vowel i were regarded as two distinct letters; v. the letter J.
    I.
    The sound of V seems to have been the same with that of English initial W. It corresponded to the Æolic digamma;

    hence it is called,

    Quint. 12, 10, 29, Aeolica littera, and the emperor Claudius used the Greek digamma inverted F to represent it (because in its proper position it already formed the Latin letter F), Quint. 1, 7, 26; Prisc. p. 545 sq. P.; Gell. 14, 5, 2;

    v. also the inscrr. of the period during and immediately succeeding the reign of Claudius,

    Inscr. Orell. 710 sq.; Marini Atti, p. 97. In very many words which were originally common to both languages, the initial or medial v in Latin represents a lost digamma in Greek; cf.: ver, êr; vis, is; video, ID; vestis, esthês; vitulus, italos; vomo, emeô; voco, epô; volvo, eilô; vinum, oinos; viola, ion; vespera, hespera; Vesta, Hestia; silva, hulê; ovis, oïs; divus, dios; aevum, aiôn; scaevus, skaios; vicus, oikos; levis, leios al. (For a full discussion of the sound of V, see Roby, Gram. I. praef. p. xxxiii. sqq.).—
    II.
    V has the closest affinity to the vowel u, and hence, in the course of composition and inflection, it often passed into the latter: solvo, solutum, from solvĭtum, solŭĭtum; caveo, cautum, from cavitum; fautor, from faveo; lautum, from lavo; nauta, from navita; audeo, cf. avidus; neu, seu, from neve, sive; tui, cf. Sanscr. tvam; sui, Sanscr. sva-; suavis, Sanscr. svadus, and is resolved into it by the poets from prosodial necessity: silŭa (trisyl.) for silva; dissŏlŭo, evŏlŭam (quadrisyl.), for dissolvam, evolvam; dissŏlŭenda, evolŭisse (quinquasyl.), for dissolvenda, evolvisse, etc., just as, for the same cause, although less freq., u passed into v: gēnva, tēnvis (dissyl.), for gēnŭa, tĕnŭis; tēnvĭa, tēnvĭus (trisyl.), for tĕnŭĭa, tĕnŭĭus.—For the affinity of v to b, v. the letter B.—
    III.
    V as a medial between two vowels was very freq. elided, esp. in inflection, and the word underwent in consequence a greater or less contraction: amavisti, amāsti; deleverunt, delērunt; novisti, nōsti; audivisti, audīsti, or audiisti; siveris, siris, or sieris; obliviscor, oblitus; dives, dis; aeviternus, aeternus; divitior, ditior; bovibus, bubus, etc.; providens, prudens; movimentum, momentum; provorsus, prorsus; si vis, sis; si vultis, sultis; Jovis pater, Juppiter; mage volo, mavolo, malo; non volo, nolo, etc. An example of the elision of v without a further contraction of the word is found in seorsus, from sevorsus (v. seorsus).—This etymological suppression of v is to be distinguished from its purely orthographical omission before or after u in ancient MSS. and inscriptions, as serus for servus, noum for novum, festius for festivus, Pacuius for Pacuvius; cf. the letters J and Q.—V is sometimes elided after a mute: dis for dvis from duo; likewise after s: sibi for svibi (from su-ibi); sis, sas, sos, for suis, suas, suos; sultis for si vultis; so Lat. si corresponds to Umbr. sve and Osc. svai; v. esp. Corss. Ausspr. 1, p. 310 sqq.—
    IV.
    As an abbreviation, V (as the sign of the consonant) stands for vir, vivus, vixit, voto, vale, verba, etc.; V. C., or also VC., vir clarissimus; VCP., voti compos posuit; V. V., virgo Vestalis; V. F. Q. D. E. R. F. P. D. E. R. I. C., verba fecerunt. Quid de eā re fieri placeret, de eā re ita censuerunt.—As a numeral, the letter V stands for half of the geometrical cross X or ten, Zumpt, Gr. § 115 Anm. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > V

  • 48 v

    V, v, a character derived from the Greek g, Mar. Victor. p. 2459 P. A consonant which, though originally written with the same sign as the vowel u (v. the letter U), was by the ancients themselves considered as essentially different from it, Charis. p. 57 P.; Diom. p. 416; 420 P.; Prisc. p. 539; 542; 544 sq. P.; Vel. Long. p. 2215; 2222 P.; just as the consonant i ( j) and the vowel i were regarded as two distinct letters; v. the letter J.
    I.
    The sound of V seems to have been the same with that of English initial W. It corresponded to the Æolic digamma;

    hence it is called,

    Quint. 12, 10, 29, Aeolica littera, and the emperor Claudius used the Greek digamma inverted F to represent it (because in its proper position it already formed the Latin letter F), Quint. 1, 7, 26; Prisc. p. 545 sq. P.; Gell. 14, 5, 2;

    v. also the inscrr. of the period during and immediately succeeding the reign of Claudius,

    Inscr. Orell. 710 sq.; Marini Atti, p. 97. In very many words which were originally common to both languages, the initial or medial v in Latin represents a lost digamma in Greek; cf.: ver, êr; vis, is; video, ID; vestis, esthês; vitulus, italos; vomo, emeô; voco, epô; volvo, eilô; vinum, oinos; viola, ion; vespera, hespera; Vesta, Hestia; silva, hulê; ovis, oïs; divus, dios; aevum, aiôn; scaevus, skaios; vicus, oikos; levis, leios al. (For a full discussion of the sound of V, see Roby, Gram. I. praef. p. xxxiii. sqq.).—
    II.
    V has the closest affinity to the vowel u, and hence, in the course of composition and inflection, it often passed into the latter: solvo, solutum, from solvĭtum, solŭĭtum; caveo, cautum, from cavitum; fautor, from faveo; lautum, from lavo; nauta, from navita; audeo, cf. avidus; neu, seu, from neve, sive; tui, cf. Sanscr. tvam; sui, Sanscr. sva-; suavis, Sanscr. svadus, and is resolved into it by the poets from prosodial necessity: silŭa (trisyl.) for silva; dissŏlŭo, evŏlŭam (quadrisyl.), for dissolvam, evolvam; dissŏlŭenda, evolŭisse (quinquasyl.), for dissolvenda, evolvisse, etc., just as, for the same cause, although less freq., u passed into v: gēnva, tēnvis (dissyl.), for gēnŭa, tĕnŭis; tēnvĭa, tēnvĭus (trisyl.), for tĕnŭĭa, tĕnŭĭus.—For the affinity of v to b, v. the letter B.—
    III.
    V as a medial between two vowels was very freq. elided, esp. in inflection, and the word underwent in consequence a greater or less contraction: amavisti, amāsti; deleverunt, delērunt; novisti, nōsti; audivisti, audīsti, or audiisti; siveris, siris, or sieris; obliviscor, oblitus; dives, dis; aeviternus, aeternus; divitior, ditior; bovibus, bubus, etc.; providens, prudens; movimentum, momentum; provorsus, prorsus; si vis, sis; si vultis, sultis; Jovis pater, Juppiter; mage volo, mavolo, malo; non volo, nolo, etc. An example of the elision of v without a further contraction of the word is found in seorsus, from sevorsus (v. seorsus).—This etymological suppression of v is to be distinguished from its purely orthographical omission before or after u in ancient MSS. and inscriptions, as serus for servus, noum for novum, festius for festivus, Pacuius for Pacuvius; cf. the letters J and Q.—V is sometimes elided after a mute: dis for dvis from duo; likewise after s: sibi for svibi (from su-ibi); sis, sas, sos, for suis, suas, suos; sultis for si vultis; so Lat. si corresponds to Umbr. sve and Osc. svai; v. esp. Corss. Ausspr. 1, p. 310 sqq.—
    IV.
    As an abbreviation, V (as the sign of the consonant) stands for vir, vivus, vixit, voto, vale, verba, etc.; V. C., or also VC., vir clarissimus; VCP., voti compos posuit; V. V., virgo Vestalis; V. F. Q. D. E. R. F. P. D. E. R. I. C., verba fecerunt. Quid de eā re fieri placeret, de eā re ita censuerunt.—As a numeral, the letter V stands for half of the geometrical cross X or ten, Zumpt, Gr. § 115 Anm. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > v

  • 49 veneficium

    vĕnēfĭcĭum, ii, n. [veneficus].
    I.
    A poisoning:

    de veneficiis accusare,

    Cic. Rosc. Am. 32, 90:

    qui tuis veneficiis remedia invenit,

    id. Phil. 13, 11, 25; id. Clu. 1, 1 sq.; Liv. 8, 18, 11; Val. Max. 2, 5, 3; Quint. 5, 7, 37; 5, 9, 11; 7, 3, 7:

    venefici damnari,

    Tac. A. 12, 66:

    deferre aliquem venefici reum,

    Plin. Ep. 7, 6, 8 al. —
    II.
    The preparation of magic potions, magic, sorcery: subito totam causam oblitus est:

    idque veneficiis et cantionibus Titiniae factum esse dicebat,

    Cic. Brut. 60, 217; cf.:

    quosque veneficiis abstulit illa (Medea) suis,

    Ov. H. 6, 150; Plin. 18, 6, 8, § 41 sq.; 25, 2, 5, § 10; Petr. 128.

    Lewis & Short latin dictionary > veneficium

См. также в других словарях:

  • Cyperus filiculmis Vahl var. oblitus Fernald & Grisc. — Symbol CYGR2 Synonym Symbol CYFIO Botanical Family Cyperaceae …   Scientific plant list

  • Clan MacTavish — Crest badge …   Wikipedia

  • Harpalus — Harpalus …   Wikipédia en Français

  • Harpalus — affinis …   Wikipédia en Français

  • oublier — [ ublije ] v. tr. <conjug. : 7> • ublier 1080; oblider Xe; lat. pop. °oblitare, de oblitus, p. p. de oblivisci I ♦ 1 ♦ Ne pas avoir, ne pas retrouver (le souvenir d une chose, d un événement, d une personne). J ai oublié son nom. J ai… …   Encyclopédie Universelle

  • Kryztof Penderecki — Krzysztof Penderecki in einem Café 1993 Krzysztof Penderecki (* 23. November 1933 in Dębica, Woiwodschaft Karpatenvorland, Polen) ist ein zeitgenössischer polnischer Komponist, dessen Werk der postseriellen Musik zugeordnet wird und der vor allem …   Deutsch Wikipedia

  • Krzysztof Penderecki — in einem Café 1993 Krzysztof Penderecki (* 23. November 1933 in Dębica, Woiwodschaft Karpatenvorland, Polen) ist ein zeitgenössischer polnischer Komponist, dessen Werk der postseriellen Musik zugeordnet wird und der vor allem durch seine… …   Deutsch Wikipedia

  • Krzyztof Penderecki — Krzysztof Penderecki in einem Café 1993 Krzysztof Penderecki (* 23. November 1933 in Dębica, Woiwodschaft Karpatenvorland, Polen) ist ein zeitgenössischer polnischer Komponist, dessen Werk der postseriellen Musik zugeordnet wird und der vor allem …   Deutsch Wikipedia

  • Penderecki — Krzysztof Penderecki in einem Café 1993 Krzysztof Penderecki (* 23. November 1933 in Dębica, Woiwodschaft Karpatenvorland, Polen) ist ein zeitgenössischer polnischer Komponist, dessen Werk der postseriellen Musik zugeordnet wird und der vor allem …   Deutsch Wikipedia

  • Symphonie no 7 de Penderecki — Symphonie n° 7 de Penderecki La Septième Symphonie les sept portes de Jérusalem est une œuvre de Krzysztof Penderecki, composée en 1996. Le musicien a écrit symphonies numérotées de 1 à 8, la sixième n étant pas transcrite. La septième est donc… …   Wikipédia en Français

  • Symphonie n° 7 de Penderecki — La Septième Symphonie les sept portes de Jérusalem est une œuvre de Krzysztof Penderecki, composée en 1996. Le musicien a écrit symphonies numérotées de 1 à 8, la sixième n étant pas transcrite. La septième est donc son avant dernière symphonie,… …   Wikipédia en Français

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»