-
1 oblitus
-
2 oblītus
oblītus adj. [P. of obliviscor], forgetful, unmindful, not remembering: sui: veterum honorum, O.—Forgetful, regardless, indifferent, neglectful: Illum gementem Obliti relinquunt, V.: pectus, Ct.: mei, i. e. of my dignity: salutis meae: decoris sui, V.: obliti ad metam tendere equi, O.* * *oblita, oblitum ADJforgetful (with gen.) -
3 oblitus
[st1]1 [-] oblĭtus, a, um: part. passé de oblino. - [abcl][b]a - enduit, oint, frotté. - [abcl]b - couvert, recouvert, chargé, rempli, surchargé. - [abcl]c - obstrué, bouché, fermé. - [abcl]d - décoré, orné. - [abcl]e - souillé, sali, flétri.[/b] - oblitus caeno, Cic.: couvert de boue. - oblitus parricidio, Cic.: souillé d’un parricide. - oblitus unguentis, Cic.: parfumé. - gypso oblitus cadus, Plin.: tonneau plâtré. - villa oblita tabulis pictis, Varr.: villa garnie de tableaux. [st1]2 [-] oblītus, a, um: part. passé de obliviscor. - [abcl][b]a - qui a oublié, qui a perdu le souvenir (de qqch, aliquid ou alicujus rei; de qqn, aliquem ou alicujus). - [abcl]b - sens passif: oublié, dont le souvenir est perdu.[/b]* * *[st1]1 [-] oblĭtus, a, um: part. passé de oblino. - [abcl][b]a - enduit, oint, frotté. - [abcl]b - couvert, recouvert, chargé, rempli, surchargé. - [abcl]c - obstrué, bouché, fermé. - [abcl]d - décoré, orné. - [abcl]e - souillé, sali, flétri.[/b] - oblitus caeno, Cic.: couvert de boue. - oblitus parricidio, Cic.: souillé d’un parricide. - oblitus unguentis, Cic.: parfumé. - gypso oblitus cadus, Plin.: tonneau plâtré. - villa oblita tabulis pictis, Varr.: villa garnie de tableaux. [st1]2 [-] oblītus, a, um: part. passé de obliviscor. - [abcl][b]a - qui a oublié, qui a perdu le souvenir (de qqch, aliquid ou alicujus rei; de qqn, aliquem ou alicujus). - [abcl]b - sens passif: oublié, dont le souvenir est perdu.[/b]* * *I.Oblitus, oblita, oblitum, pen. corr. Particip. Tibull. Frotté ou enduict de quelque liqueur, Barbouillé, Maculé, Souillé.\Coeno obliti. Cic. Embouez.II.Oblitus, pen. prod. Participium. Plin. Qui a oublié. -
4 oblitus
-
5 oblitus
I a, um part. pf. к oblino II oblītus, a, um part. pf. к obliviscor (act. и pass.) -
6 Oblitus sum perpolire clepsydras!
• I forgot to polish the clocks!Latin Quotes (Latin to English) > Oblitus sum perpolire clepsydras!
-
7 oblitus
, oblita, oblitum (m,f,n) см. obliviscor -
8 in-oblītus
in-oblītus adj., not forgetful, mindful, O. -
9 obliviscor
, oblitus sum, oblivisci 3 (c. acc. или gen.)забывать -
10 obliviscor
oblīvīscor, lītus sum, līvīscī (viell. von oblino), vergessen, auch absichtlich = nicht mehr denken an usw. (Ggstz. memini, in mentem venit), I) eig., m. Genet., temporum suorum, Cic.: numquam noctis illius, cum etc., Cic.: controversiarum ac dissensionis, Caes.: offensarum, Tac.: oblivisci sui non sinere (v. einer Gabe), Sen.: o nimium nimiumque oblite tuorum, Ov.: meminens naturae et professionis oblitus, Sidon. epist. 4, 12, 1. – m. Acc. rei, iniurias, Cic.: haec tam crebra Etruriae concilia, Liv.: velut aliquid oblitus, als hätte er etwas vergessen (mitzunehmen), Liv.: ut alia obliviscar, anderes zu vergessen (als Parenthese), Cic. – m. Acc. pers., semet, Acc. tr. 190: Ulixem, ibid. 488: deum, Vulg. psalm. 49, 22; Baruch 4, 8: oblitusque meorum obliviscendus et illis, Hor. ep. 1, 11, 9. – m. folg. Infin., et nescio qui tibi sum oblitus hodie ac volui dicere, Ter.: ne obliviscar vigilare, Cic.: quod scribere oblitus es, Cic.: quod auspicari esset oblitus, Cic.: paene est oblita tollere, sie hätte beinahe vergessen, Ov.: obliti de natali suo edicere, Suet.: m. folg. Acc. u. Infin., obliviscor Roscium et Cluvium esse viros primarios, Cic.: oblitus se paulo ante defensum (esse) ab illo, Sen. rhet.: oblitus tot civium animas trahere se in casum, Curt.: neu patruum sibi Othonem fuisse aut oblivisceretur umquam aut nimium meminisset, Tac. hist. 2, 48 extr. – m. folg. indir. Fragesatz, haud obliti, in qua urbe, inter quos simus, quali praeside ac rege spoliati, Curt.: etiam in scriptis obliviscebatur, quid paulo ante posuisset, Cic.: prae metu obliti, quid relinquerent, quid secum ferrent, Liv.: oblitus, quam caducis confideret, Sen. – v. Lebl., poma degenerant sucos oblita priores, Verg.: absol., oblito pectore, Catull.: obliviscentia saecla, die vergeßlichen, Catull.: oblito palato, Ov. – refl., oblivisci sui, sich vergessen = α) nichts von sich wissen, bei Lebzeiten = nicht daran denken, in welcher Zeit man lebe, Tac. dial. 2 (Andresen »aus sich, aus seinem Wesen heraustreten«): nach dem Tode, Sen. Herc. fur. 292 (296). – β) sich nicht besinnen, nicht recht die Gedanken beisammen haben, Ter. eun. 306. – γ) sich vergessen = seiner Würde uneingedenk sein, non oblita Iuno sui, Val. Flacc. 3, 664 sq. – II) übtr., etw. vergessen = etw. aus den Augen setzen, consuetudinis suae, Cic.: paterni generis, Cic.: feritatis ingenitae, Liv.: pudoris, Ov.: oblitus nugarum, Scherz beiseite lassend, keinen Spaß verstehend, Sen. u. Petron.: oblivisci sui, sich selbst (seinem Charakter) untreu werden, seiner Gewohnheit nicht gemäß handeln, Cic. Phil. 2, 10; ep. 9, 12, 1. Verg. Aen. 3, 629. – m. Acc., cultum oblitus es, Caecil. com. 61. – m. Infin., obliti sunt Romae loquier linguā Latinā, Naev. fr. b. Gell. 1, 24, 2. – / Passiv, adoptivae familiae obliviscuntur, Paul. dig. 23, 2, 60. § 3. – öfter Partiz. oblītus, Verg., Val. Max. u.a. – Metaplast. Fut. obliviscebor, Itala (Psalt. Veron.) psalm. 118, 16. – Partiz. oblīvītus, Commodian. instr. 1, 27, 8. – Nbf. oblīscor, wovon obliscar, Acc. tr. 488 u. parag. Infin. Präs. obliscier, Acc. tr. 190 u. Partiz. Fut. Pass. obliscendus, Plaut. mil. 1359 Leo.
-
11 obliviscor
oblīvīscor, lītus sum, līvīscī (viell. von oblino), vergessen, auch absichtlich = nicht mehr denken an usw. (Ggstz. memini, in mentem venit), I) eig., m. Genet., temporum suorum, Cic.: numquam noctis illius, cum etc., Cic.: controversiarum ac dissensionis, Caes.: offensarum, Tac.: oblivisci sui non sinere (v. einer Gabe), Sen.: o nimium nimiumque oblite tuorum, Ov.: meminens naturae et professionis oblitus, Sidon. epist. 4, 12, 1. – m. Acc. rei, iniurias, Cic.: haec tam crebra Etruriae concilia, Liv.: velut aliquid oblitus, als hätte er etwas vergessen (mitzunehmen), Liv.: ut alia obliviscar, anderes zu vergessen (als Parenthese), Cic. – m. Acc. pers., semet, Acc. tr. 190: Ulixem, ibid. 488: deum, Vulg. psalm. 49, 22; Baruch 4, 8: oblitusque meorum obliviscendus et illis, Hor. ep. 1, 11, 9. – m. folg. Infin., et nescio qui tibi sum oblitus hodie ac volui dicere, Ter.: ne obliviscar vigilare, Cic.: quod scribere oblitus es, Cic.: quod auspicari esset oblitus, Cic.: paene est oblita tollere, sie hätte beinahe vergessen, Ov.: obliti de natali suo edicere, Suet.: m. folg. Acc. u. Infin., obliviscor Roscium et Cluvium esse viros primarios, Cic.: oblitus se paulo ante defensum (esse) ab illo, Sen. rhet.: oblitus tot civium animas trahere se in casum, Curt.: neu patruum sibi Othonem fuisse aut oblivisceretur umquam aut nimium meminisset, Tac. hist. 2,————48 extr. – m. folg. indir. Fragesatz, haud obliti, in qua urbe, inter quos simus, quali praeside ac rege spoliati, Curt.: etiam in scriptis obliviscebatur, quid paulo ante posuisset, Cic.: prae metu obliti, quid relinquerent, quid secum ferrent, Liv.: oblitus, quam caducis confideret, Sen. – v. Lebl., poma degenerant sucos oblita priores, Verg.: absol., oblito pectore, Catull.: obliviscentia saecla, die vergeßlichen, Catull.: oblito palato, Ov. – refl., oblivisci sui, sich vergessen = α) nichts von sich wissen, bei Lebzeiten = nicht daran denken, in welcher Zeit man lebe, Tac. dial. 2 (Andresen »aus sich, aus seinem Wesen heraustreten«): nach dem Tode, Sen. Herc. fur. 292 (296). – β) sich nicht besinnen, nicht recht die Gedanken beisammen haben, Ter. eun. 306. – γ) sich vergessen = seiner Würde uneingedenk sein, non oblita Iuno sui, Val. Flacc. 3, 664 sq. – II) übtr., etw. vergessen = etw. aus den Augen setzen, consuetudinis suae, Cic.: paterni generis, Cic.: feritatis ingenitae, Liv.: pudoris, Ov.: oblitus nugarum, Scherz beiseite lassend, keinen Spaß verstehend, Sen. u. Petron.: oblivisci sui, sich selbst (seinem Charakter) untreu werden, seiner Gewohnheit nicht gemäß handeln, Cic. Phil. 2, 10; ep. 9, 12, 1. Verg. Aen. 3, 629. – m. Acc., cultum oblitus es, Caecil. com. 61. – m. Infin., obliti sunt Romae loquier linguā Latinā, Naev. fr. b. Gell. 1, 24, 2. – ⇒ Passiv, adoptivae fa-————miliae obliviscuntur, Paul. dig. 23, 2, 60. § 3. – öfter Partiz. oblītus, Verg., Val. Max. u.a. – Metaplast. Fut. obliviscebor, Itala (Psalt. Veron.) psalm. 118, 16. – Partiz. oblīvītus, Commodian. instr. 1, 27, 8. – Nbf. oblīscor, wovon obliscar, Acc. tr. 488 u. parag. Infin. Präs. obliscier, Acc. tr. 190 u. Partiz. Fut. Pass. obliscendus, Plaut. mil. 1359 Leo.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > obliviscor
-
12 oblino
ob-lino, lēvī, litum, ere, I) beschmieren = bestreichen, A) eig.: 1) im allg.: se visco, Varro: se luto, Lact.: malas cerussā, Plaut.: omnem materiam alumine, Cl. Quadr. fr.: sanguine interemptorum hausto prius vultus suos, Solin.: oblitus caeno, Cornif. rhet.: oblitus unguentis, Cic. fr.: oblitus cruore et luto, Cic.: oblitus faciem suo cruore, ne nosceretur, Tac.: oblitā facie (mit einem mit Teig überzogenen Gesichte), vehi, ne sol neve frigus teneram cutem laedat, Sen. – 2) insbes.: a) verschmieren, verpichen, dolia, Cato: ora urceolorum oblita, Colum.: gypso oblitus cadus, Plin. – b) ausstreichen, das Geschriebene auf der Wachstafel, Gell. 20, 6, 14. – B) übtr.: a) verschmieren, zuschmieren, verstopfen, oblinitur minimae si qua est suspicio rimae, Mart. 11, 45, 5. – b) mit etwas vollmachen, erfüllen, auch überladen, villa oblita tabulis, Varro: lacunaria auro oblita, überladen, Apul. flor. 23: facetiae oblitae Latio, Cic.: actor oblitus divitiis, bekleidet, bedeckt, Hor.: oblitam reddunt orationem, mit Schmuck überladen, Cornif. rhet. – II) beschmieren = mit Kot besudeln, A) eig.: catulos, Varro: quid tu istuc curas, ubi ego oblinar atque voluter, Lucil. – B) übtr.: a) beflecken, besudeln, se externis moribus, Cic.: oblitus parricidio, Cic.: alqm versibus atris, schmähen, Hor.: sunt omnia cum summo dedecore ac turpitudine tum singulari stultitiā atque inhumanitate oblita, Cic. – b) os alci, jmdm. das Maul beschmieren, d.i. etw. weismachen, hintergehen, Plaut. Curc. 589. – / Archaist. Perf., cum oblinerunt vasa, Varro fr. b. Prisc. 10, 39.
-
13 oblino
ob-lino, lēvī, litum, ere, I) beschmieren = bestreichen, A) eig.: 1) im allg.: se visco, Varro: se luto, Lact.: malas cerussā, Plaut.: omnem materiam alumine, Cl. Quadr. fr.: sanguine interemptorum hausto prius vultus suos, Solin.: oblitus caeno, Cornif. rhet.: oblitus unguentis, Cic. fr.: oblitus cruore et luto, Cic.: oblitus faciem suo cruore, ne nosceretur, Tac.: oblitā facie (mit einem mit Teig überzogenen Gesichte), vehi, ne sol neve frigus teneram cutem laedat, Sen. – 2) insbes.: a) verschmieren, verpichen, dolia, Cato: ora urceolorum oblita, Colum.: gypso oblitus cadus, Plin. – b) ausstreichen, das Geschriebene auf der Wachstafel, Gell. 20, 6, 14. – B) übtr.: a) verschmieren, zuschmieren, verstopfen, oblinitur minimae si qua est suspicio rimae, Mart. 11, 45, 5. – b) mit etwas vollmachen, erfüllen, auch überladen, villa oblita tabulis, Varro: lacunaria auro oblita, überladen, Apul. flor. 23: facetiae oblitae Latio, Cic.: actor oblitus divitiis, bekleidet, bedeckt, Hor.: oblitam reddunt orationem, mit Schmuck überladen, Cornif. rhet. – II) beschmieren = mit Kot besudeln, A) eig.: catulos, Varro: quid tu istuc curas, ubi ego oblinar atque voluter, Lucil. – B) übtr.: a) beflecken, besudeln, se externis moribus, Cic.: oblitus parricidio, Cic.: alqm versibus atris, schmähen, Hor.: sunt omnia cum summo dedecore ac turpitudine tum singu-————lari stultitiā atque inhumanitate oblita, Cic. – b) os alci, jmdm. das Maul beschmieren, d.i. etw. weismachen, hintergehen, Plaut. Curc. 589. – ⇒ Archaist. Perf., cum oblinerunt vasa, Varro fr. b. Prisc. 10, 39. -
14 obliviscor
oblīviscor, lītus (archaic inf. obliscier. Att. Tr. 190; 488), 3, v. dep. [ob and livor, q. v.; livēre, to become dark; hence, to have the mind darkened, forget], to forget; constr. with gen. of pers. and with gen. or acc. of thing; less freq. with inf. or a rel.clause (class.; cf. dedisco).(α).With gen. of person:(β).vivorum memini, nec tamen Epicuri licet oblivisci,
Cic. Fin. 5, 1, 3: nescio hercule, neque unde eam, neque quorsum eam;ita prorsum oblitus sum mei,
I have so completely forgotten myself, been lost in thought, Ter. Eun. 2, 3, 15:regisque ducumque meique,
Ov. M. 13, 276:dum tu ades, sunt oblitae sui,
Cic. Fam. 9, 12, 1:nec oblitus sui est Ithacus discrimine tanto,
was not forgetful of himself, untrue to his nature, Verg. A. 3, 629; cf. Val. Fl. 3, 664: sui, to forget one's self, know nothing of one's former self, sc. after death, Sen. Herc. Fur. 292; also, to forget one's self in a character represented or assumed:tamquam in eo tragoediae argumento sui oblitus tantum Catonem cogitāsset,
Tac. Or. 2. —With gen. of thing:(γ).meminens naturae et professionis oblitus,
Sid. Ep. 4, 12:nec umquam obliviscar noctis illius, etc.,
Cic. Planc. 42, 101; cf.:oblivisci temporum meorum,
id. Fam. 1, 9, 8:ut nostrae dignitatis simus obliti,
id. ib. 1, 7, 7:veterumque oblitus honorum,
Ov. M. 7, 543; Just. 4, 2, 5:oblivisci veteris contumeliae, recentium injuriarum,
Caes. B. G. 1, 14:controversiarum ac dissensionum,
id. ib. 7, 34:pristini instituti,
id. B. C. 3, 57:offensarum,
Tac. H. 2, 1:tot exemplorum,
Quint. 9, 2, 86.—With acc. of thing:(δ).qui quod dedit id ob litust datum,
Plaut. Truc. 2, 1, 24:officium meum,
id. Cas. 1, 1, 16:injurias,
Cic. Cael. 20, 50; cf.:artificium obliviscatur,
id. Rosc. Am. 17, 49:res praeclarissimas,
id. Mil. 23, 63:totam causam,
id. Brut. 60, 218:haec tam crebra Etruriae concilia,
Liv. 5, 5, Drak. N. cr.:ut alia obliviscar,
Cic. Rosc. Am. 31, 87.—With acc. of person:obliti sunt Deum,
Vulg. Psa. 105, 21; 49, 22.—With inf.:(ε).oblita pharetram tollere,
Ov. M. 2, 439:suas quatere pennas,
id. ib. 4, 676: dicere aliquid. Ter. And. 5, 1, 22:obliviscor, Roscium et Cluvium viros esse primarios,
Cic. Rosc. Com. 17, 50.—With a rel.clause:b.in scriptis obliviscebatur, quid paulo ante posuisset,
Cic. Brut. 60, 218.—Poet., transf., of things:c.saeclis obliviscentibus,
i. e. causing forgetfulness, Cat. 68, 43:oblito pectore,
id. 64, 207: pomaque degenerant sucos oblita priores, forgetting, i. e. being deprived of losing, Verg. G. 2, 59; imitated by Col. poët. 10, 408.—Prov.:d.oblivisci nomen suum,
to forget one's own name, to have a bad memory, Petr. 66.—Part. fut. pass.:► In Pass.oblitusque meorum, obliviscendus et illis,
Hor. Ep. 1, 11, 9:obliviscendi stratiotici,
Plaut. Mil. 4, 8, 49.signif. ( poet. and late Lat.):post emancipationem in totum adoptivae familiae obliviscuntur,
Dig. 23, 2, 60, § 6:oblita carmina,
Verg. E. 9, 53; Val. Fl. 2, 388:oblitos superūm dolores,
id. 1, 791:suis hominibus oblitus,
August. Mus. 4, 4. -
15 oblino
ob-lĭno, lēvi, rarely lĭni (Varr. ap. Prisc. p. 898 P.), lĭtum, 3 (form acc. to the 4th conj. oblinio, q. v.), v. a., to daub or smear over, to bedaub, besmear (syn.: inficio, induco).I.Lit.A.In gen.:B.cerussā malas oblinere,
Plaut. Most. 1, 3, 101:se visco,
Varr. R. R. 3, 7:obliti unguentis,
Cic. Cat. 2, 5, 10:oblitus caeno,
id. Att. 1, 21:oblitus faciem suo cruore,
having besmeared his face with his own blood, Tac. A. 2, 17:caede,
Ov. M. 4, 97:sanguine,
id. ib. 11, 367.—In partic.1.To smear over, blot out, rub out any thing written (post-class.; cf.:2.deleo, interpolo, oblittero): vestrum obleverunt et vestri superscripserunt,
Gell. 20, 6, 4.— Trop.:veritatem oblinire,
to blot out, Ambros. de Spic. Savet. 3, 10, 60.—To bemire, befoul, defile (syn.: polluo, inquino, maculo): quid tu istuc curas, ubi ego oblinar atque voluter? Lucil. ap. Non. 420, 22:3.catulos,
Varr. R. R. 2, 9, 13:aliquem caeno,
Dig. 47, 11, 1, § 1; cf. also II. A.—To stop up by smearing, to plaster over (syn. obturo):C.dolia oblinito,
Cato, R. R. 36:amphoram,
id. ib. 127:oblinitur minimae si qua est suspicio rimae,
is stopped up, Mart. 11, 45, 5:gypso oblitus cadus,
Plin. 20, 9, 39, § 98.—Transf., to cover over, fill with any thing (of things;II.very rare): villa oblita tabulis pictis,
Varr. R. R. 3, 2, 5.—Trop.A.To befoui, defile (class.): se externis moribus. Cic. Brut. 13, 51:B.oblitus parricidio,
id. Phil. 11, 12, 27:sunt omnia dedecore oblita,
id. Verr. 2, 3, 4, § 8:geram morem vobis et me oblinam sciens,
id. Rep. 3, 5, 8:aliquem versibus atris,
to defame, Hor. Ep. 1, 19, 30.—To cover over, to fill with any thing; to fill to excess, to overload: facetiae oblitae Latio. Roman wit which had received a Latin tincture (through the right of citizenship granted to the Latins), Cic. Fam. 9, 15, 2:C.divitiis oblitus actor,
covered, decked, Hor. Ep. 2, 1, 204:oblita oratio,
overloaded, Auct. Her. 4, 11, 16:Sallustii scripta nimiā priscorum verborum affectatione oblita,
Suet. Gram. 10.—To cover over, blind, deceive:sicine mihi esse os oblitum,
Plaut. Curc. 4, 4, 33. -
16 obliviscor
oblīvīscor, lītus sum, līvīscī depon. [ oblino ]1)а) забывать, не помнить (alicujus rei или aliquid C etc.); упускать из виду, не обращать внимания, не принимать во внимание ( consuetudinis suae C)o. sui C, V — изменить себе, поступать вопреки своему обыкновению, тж. VF забыть о своём достоинстве, Ter не помнить себя или T не думать о реальных условияхquid deceat, quid non, oblitus H — забыв(ший), что подобает, а что нетnomen suum o. погов. Pt — забыть собственное имя, т. е. иметь очень плохую памятьб) иногда pass.2) покрывать забвением, изглаживать из памяти ( saecla obliviscentia Ctl) -
17 oblīvīscor
oblīvīscor lītus, ī [ob+LIV-], to forget: cui placet obliviscitur: Latine, forget their mother tongue: oblitus sum mei, have forgotten myself, T.: sceleris eorum, S.: veteris contumeliae, Cs.: artificium: concilia, L.: tibi sum oblitus, ac volui, dicere, T.: suas quatere pennas, O.: obliviscebatur, quid paulo ante posuisset.— Pass: Oblitusque meorum, obliviscendus et illis, H.: Nunc oblita mihi tot carmina (sunt), I have forgotten, V.—To forget, disregard, omit, neglect, be indifferent to, cease from: temporum meorum: dissensionum, Cs.: sui, unworthy of himself, V.: tuas iniurias: (eos) viros esse primarios.—Poet.: Poma sucos oblita priores, i. e. having lost, V.* * *oblivisci, oblitus sum V DEPforget; (with GEN) -
18 gypsum
gypsum, i, n. - cf. gr. γύψος. [st1]1 [-] pierre à plâtre, gypse, plâtre. --- Cato, Agr. 39, 1; Sen. Nat. 3, 25, 1; Plin. 36, 182. - gypso oblitus, Plin.: plâtré. [st1]2 [-] plâtre, statue ou portrait en plâtre. --- Juv. 2, 4.* * *gypsum, i, n. - cf. gr. γύψος. [st1]1 [-] pierre à plâtre, gypse, plâtre. --- Cato, Agr. 39, 1; Sen. Nat. 3, 25, 1; Plin. 36, 182. - gypso oblitus, Plin.: plâtré. [st1]2 [-] plâtre, statue ou portrait en plâtre. --- Juv. 2, 4.* * *Gypsum, huius gypsi. Plin. Plastre. -
19 incrementum
incrēmentum, i, n. [incresco] [st1]1 [-] accroissement, développement. - dum de incremento cogitat, oblitus est usus, Sen. Ep. 2, 14, 18: préoccupé d'augmenter le capital, il a oublié de l'utiliser. - parvi incrementi animalia, Col. 8, 15, 6: animaux qui grossissent peu. --- Cic. CM 52; Pall. Feb. 24, 7; 25, 22. [st1]2 [-] progéniture; recrues. - Virg. B. 4, 49: Curt. 6, 1, 23. - incremento renovare exercitum, Curt. 5, 1, 23: refaire une armée avec des recrues. [st1]3 [-] augmentation, addition, promotion, avancement. - incrementum afferre rei, Cic. Fin. 2, 88: ajouter qqch à une chose. - virtus tua semper in incremento erit, Curt. 9, 3: ta valeur ne cessera de grandir. - ducum haec incrementa sunt, Curt. 5, 1, 24: ce sont là les degrés qui mènent au grade de général. - Vell. 2, 51; Liv. 40, 58, 2; 21, 7, 3; Suet. Vit. 3. [st1]4 [-] gradation [rhét.]. - Quint. 8, 4, 3. --- cf. gr. αὔξησις. [st1]5 [-] ce qui développe. - viperei dentes, populi incrementa futuri, Ov. M. 3, 103: les dents du dragon qui feront naître un peuple.* * *incrēmentum, i, n. [incresco] [st1]1 [-] accroissement, développement. - dum de incremento cogitat, oblitus est usus, Sen. Ep. 2, 14, 18: préoccupé d'augmenter le capital, il a oublié de l'utiliser. - parvi incrementi animalia, Col. 8, 15, 6: animaux qui grossissent peu. --- Cic. CM 52; Pall. Feb. 24, 7; 25, 22. [st1]2 [-] progéniture; recrues. - Virg. B. 4, 49: Curt. 6, 1, 23. - incremento renovare exercitum, Curt. 5, 1, 23: refaire une armée avec des recrues. [st1]3 [-] augmentation, addition, promotion, avancement. - incrementum afferre rei, Cic. Fin. 2, 88: ajouter qqch à une chose. - virtus tua semper in incremento erit, Curt. 9, 3: ta valeur ne cessera de grandir. - ducum haec incrementa sunt, Curt. 5, 1, 24: ce sont là les degrés qui mènent au grade de général. - Vell. 2, 51; Liv. 40, 58, 2; 21, 7, 3; Suet. Vit. 3. [st1]4 [-] gradation [rhét.]. - Quint. 8, 4, 3. --- cf. gr. αὔξησις. [st1]5 [-] ce qui développe. - viperei dentes, populi incrementa futuri, Ov. M. 3, 103: les dents du dragon qui feront naître un peuple.* * *Incrementum, incrementi. Quintil. Accroissement, Croissance, Augmentation. -
20 institutum
instĭtūtum, i, n. [instituo] [st2]1 [-] ce qui est établi, ce qui est institué. [st2]2 [-] arrangement, organisation; plan (d'un ouvrage); ordre de bataille. [st2]3 [-] entreprise, intention, idée, projet, plan. [st2]4 [-] institution (politique ou sociale), usage, coutume, règle, principe, règlement, tradition. [st2]5 [-] enseignement, leçon, précepte. [st2]6 [-] pacte, arrangement, convention, traité. - Caesar, instituto suo... Caes.: César, conformément à son plan... - non oblitus pristini instituti Caesar, Caes. BC. 3: César, qui n'avait pas oublié son premier projet. - Caesar, superius institutum servans decimam legionem in dextro cornu, nonam in sinistro collocaverat, Caes. BC. 3: César, gardant toujours son ancien ordre de bataille, avait placé la dixième légion à l'aile droite. - institutum vitae capere, Cic.: adopter une manière de vivre, adopter une règle de conduite. - instituta meretricum, Cic.: les habitudes des courtisanes. - institutum flaminum, Tac.: règles relatives aux flamines. - decedere instituto, Liv.: s'écarter des usages reçus. - militare institutum servare, Caes. BC. 3: conserver les usages militaires. - nulla lege, nullo instituto, Cic.: sans respecter les lois et les règlements. - majorum institutis judicare, Nep.: juger d'après la tradition des ancêtres. - quippe cum cives ejus eodem uterentur instituto, Nep.: puisque ses concitoyens suivaient la même règle de conduite. - ex instituto: conformément au traité ou conformément à la tradition. - Mamertini more atque instituto suo, Cic.: les Mamertins, selon leur usage. - ex instituto ac lege Rupilia, Cic.: d'après la tradition et la loi Rupilia. - formare quam optimis institutis mentem infantium, Quint.: former l'âme des enfants par les meilleures règles possible.* * *instĭtūtum, i, n. [instituo] [st2]1 [-] ce qui est établi, ce qui est institué. [st2]2 [-] arrangement, organisation; plan (d'un ouvrage); ordre de bataille. [st2]3 [-] entreprise, intention, idée, projet, plan. [st2]4 [-] institution (politique ou sociale), usage, coutume, règle, principe, règlement, tradition. [st2]5 [-] enseignement, leçon, précepte. [st2]6 [-] pacte, arrangement, convention, traité. - Caesar, instituto suo... Caes.: César, conformément à son plan... - non oblitus pristini instituti Caesar, Caes. BC. 3: César, qui n'avait pas oublié son premier projet. - Caesar, superius institutum servans decimam legionem in dextro cornu, nonam in sinistro collocaverat, Caes. BC. 3: César, gardant toujours son ancien ordre de bataille, avait placé la dixième légion à l'aile droite. - institutum vitae capere, Cic.: adopter une manière de vivre, adopter une règle de conduite. - instituta meretricum, Cic.: les habitudes des courtisanes. - institutum flaminum, Tac.: règles relatives aux flamines. - decedere instituto, Liv.: s'écarter des usages reçus. - militare institutum servare, Caes. BC. 3: conserver les usages militaires. - nulla lege, nullo instituto, Cic.: sans respecter les lois et les règlements. - majorum institutis judicare, Nep.: juger d'après la tradition des ancêtres. - quippe cum cives ejus eodem uterentur instituto, Nep.: puisque ses concitoyens suivaient la même règle de conduite. - ex instituto: conformément au traité ou conformément à la tradition. - Mamertini more atque instituto suo, Cic.: les Mamertins, selon leur usage. - ex instituto ac lege Rupilia, Cic.: d'après la tradition et la loi Rupilia. - formare quam optimis institutis mentem infantium, Quint.: former l'âme des enfants par les meilleures règles possible.* * *Institutum, huius instituti, pen. prod. Une coustume et maniere de faire qu'on ha, Un train, Une facon de faire.\Instituta, plurali numero. Quintil. Bonnes meurs, Louables coustumes, ou observances.\Homo domesticis institutis clarus. Cic. Qui gouverne bien sa maison. B.\Consuetudo et institutum maiorum. Cic. Maniere de faire.\Abduci ab institutis suis pecunia. Cic. Estre par argent destourné de sa bonne maniere de faire.\Institutum vitae capiendum. Cic. Maniere de vivre.\Instituto suo facere aliquid. Cic. Selon sa coustume et maniere de faire, A sa mode, A sa guise.\Vti instituto suo. Caesar. Faire selon sa coustume.
См. также в других словарях:
Cyperus filiculmis Vahl var. oblitus Fernald & Grisc. — Symbol CYGR2 Synonym Symbol CYFIO Botanical Family Cyperaceae … Scientific plant list
Clan MacTavish — Crest badge … Wikipedia
Harpalus — Harpalus … Wikipédia en Français
Harpalus — affinis … Wikipédia en Français
oublier — [ ublije ] v. tr. <conjug. : 7> • ublier 1080; oblider Xe; lat. pop. °oblitare, de oblitus, p. p. de oblivisci I ♦ 1 ♦ Ne pas avoir, ne pas retrouver (le souvenir d une chose, d un événement, d une personne). J ai oublié son nom. J ai… … Encyclopédie Universelle
Kryztof Penderecki — Krzysztof Penderecki in einem Café 1993 Krzysztof Penderecki (* 23. November 1933 in Dębica, Woiwodschaft Karpatenvorland, Polen) ist ein zeitgenössischer polnischer Komponist, dessen Werk der postseriellen Musik zugeordnet wird und der vor allem … Deutsch Wikipedia
Krzysztof Penderecki — in einem Café 1993 Krzysztof Penderecki (* 23. November 1933 in Dębica, Woiwodschaft Karpatenvorland, Polen) ist ein zeitgenössischer polnischer Komponist, dessen Werk der postseriellen Musik zugeordnet wird und der vor allem durch seine… … Deutsch Wikipedia
Krzyztof Penderecki — Krzysztof Penderecki in einem Café 1993 Krzysztof Penderecki (* 23. November 1933 in Dębica, Woiwodschaft Karpatenvorland, Polen) ist ein zeitgenössischer polnischer Komponist, dessen Werk der postseriellen Musik zugeordnet wird und der vor allem … Deutsch Wikipedia
Penderecki — Krzysztof Penderecki in einem Café 1993 Krzysztof Penderecki (* 23. November 1933 in Dębica, Woiwodschaft Karpatenvorland, Polen) ist ein zeitgenössischer polnischer Komponist, dessen Werk der postseriellen Musik zugeordnet wird und der vor allem … Deutsch Wikipedia
Symphonie no 7 de Penderecki — Symphonie n° 7 de Penderecki La Septième Symphonie les sept portes de Jérusalem est une œuvre de Krzysztof Penderecki, composée en 1996. Le musicien a écrit symphonies numérotées de 1 à 8, la sixième n étant pas transcrite. La septième est donc… … Wikipédia en Français
Symphonie n° 7 de Penderecki — La Septième Symphonie les sept portes de Jérusalem est une œuvre de Krzysztof Penderecki, composée en 1996. Le musicien a écrit symphonies numérotées de 1 à 8, la sixième n étant pas transcrite. La septième est donc son avant dernière symphonie,… … Wikipédia en Français