in-jungo

jungo, nxi, nctum, 3, v. a. [Sanscr. jug, junagmi, to unite; juk, joined; Goth. juk; O. H. Germ. joh, joch; Gr. zug, zeugnumi, zugos, zugon], to join or unite together, connect, attach, fasten, yoke, harness.

Lit.

In gen.

With acc.:

Narcissum et florem anethi,

Verg. E. 2, 48:

pontes et propugnacula,

id. A. 9, 170:

nemoris carentia sensu robora,

Claud. B. G. 17:

gradus,

to close the ranks, Sil. 4, 372:

montes,

to heap up, Val. Fl. 1, 198:

ostia,

to shut, Juv. 9, 105; cf.:

junctas quatere fenestras,

Hor. C. 1, 25, 1:

oscula,

to exchange, Ov. M. 2, 357; cf. id. Am. 2, 5, 59; Petr. 67:

da jungere dextram,

to clasp, Verg. A. 6, 697:

cur dextrae jungere dextram non datur,

id. ib. 1, 408; cf.:

quas junximus hospitio dextras,

id. ib. 3, 83;

11, 165: duos sinus,

Plin. 5, 29, 31, § 116:

juncto ponte milites transmittit,

Tac. A. 1, 49.—So with abl. of means or manner:

Ticinum ponte,

to span, Liv. 21, 45, 1:

amnem ponte,

Plin. 5, 24, 21, § 86:

ratibus flumen,

to bridge, Liv. 21, 47, 2; cf.:

qui biduo vix locum rate jungendo flumini inventum tradunt,

id. 21, 47, 6:

eo omnia vallo et fossa,

id. 38, 4, 6:

plumbum nigrum albo,

Plin. 33, 5, 30, § 94; cf.:

nam calamus cera jungitur,

Tib. 2, 5, 32:

illos defendit numerus junctaeque umbone phalanges,

Juv. 2, 46:

erga juncta est mihi foedere dextra,

Verg. A. 8, 169:

Pompei acies junxerat in seriem nexis umbonibus arma,

Luc. 7, 453. —

With dat. of indir. object:

hoc opus ad turrim hostium admovent, ut aedificio jungatur,

Caes. B. C. 2, 10 fin.:

humano capiti cervicem equinam,

Hor. A. P. 2:

mortua corpora vivis,

Verg. A. 8, 485; cf.:

his tignis contraria duo juncta,

Caes. B. G. 3, 17, 5:

se Romanis,

Liv. 24, 49, 1:

exercitum sibi,

Vell. 2, 80, 1:

socia arma Rutulis,

Liv. 1, 2, 3:

victores Germani juncturi se Pannoniis,

Suet. Tib. 17:

cervicem meam amplexui,

Petr. 86 dub. (Büch., vinxit amplexu):

dextra dextrae jungitur,

Ov. M. 6, 447; cf. Verg. A. 1, 408 supra:

aeri aes plumbo fit uti jungatur ab albo,

Lucr. 6, 1079:

juncta est vena arteriis,

Cels. 2, 10:

Comius incensum calcaribus equum jungit equo Quadrati,

drives against, Hirt. B. C. 8, 48.—

With inter se:

tigna bina inter se,

Caes. B. G. 3, 17, 3:

maxime autem corpora inter se juncta permanent, cum, etc.,

Cic. N. D. 2, 45, 115:

disparibus calamis inter se junctis,

Ov. M. 1, 712:

saltus duo alti inter se juncti,

Liv. 9, 2, 7.—

With cum:

cum Bruto Cassioque vires suas,

Vell. 2, 65, 1:

legiones se cum Caesare juncturae,

id. 2, 110, 1:

erat cum pede pes junctus,

Ov. M. 9, 44:

lecto mecum junctus in uno,

id. H. 13, 117:

digitis medio cum pollice junctis,

id. F. 5, 433:

lingua cum subjecta parte juncta est,

Cels. 7, 12, 4.—

Esp.

To harness, yoke, attach.

Of animals: angues ingentes alites juncti jugo, Pac. ap. Cic. Inv. 1, 19, 27 (Trag. v. 397 Rib.):

junge pares,

i. e. in pairs, Verg. G. 3, 169; Grat. Cyneg. 263:

nec jungere tauros norant,

Verg. A. 8, 316:

currus et quatuor equos,

id. G. 3, 114:

grypes equis,

id. E. 8, 27 Forbig.:

curru jungit Halaesus Equos,

id. A. 7, 724:

leones ad currum,

Plin. 8, 16, 21, § 54:

mulis e proximo pistrino ad vehiculum junctis,

Suet. Caes. 31.—

Of a vehicle (rare):

reda equis juncta,

Cic. Att. 6, 1, 25:

neve (mulier) juncto vehiculo veheretur,

Liv. 34, 1, 3:

juncta vehicula, pleraque onusta, mille admodum capiuntur,

id. 42, 65, 3. —

Of wounds, etc., to join, bring together, unite, heal:

ego vulnera doctum jungere Etiona petam,

Stat. Th. 10, 733:

parotidas suppuratas,

Scrib. Comp. 206:

oras (tumoris),

Cels. 7, 17, 1:

oras vulneris,

id. 5, 4, 23 al. —

Of lands, territories, etc.:

juncta pharetratis Sarmatis ora Getis,

adjoining, Ov. Tr. 4, 10, 110; cf.:

juncta Aquilonibus Arctos,

id. M. 2, 132:

quibus (campis) junctae paludes erant,

Front. Strat. 2, 5, 6; Vell. 2, 110, 4:

fundos Apuliae,

to add, join to, Petr. 77:

longos jungere fines agrorum,

Luc. 1, 167.—

To connect in time, cause to follow immediately:

cum diei noctem pervigilem junxisset,

Just. 12, 13, 7:

somnum morti,

Petr. 79:

vidit hic annus Ventidium consularem praetextam jungentem praetoriae,

Vell. 2, 65, 3:

nulla natio tam mature consino belli bellum junxit,

id. 2, 110, 5:

junge, puer, cyathos, atque enumerare labora,

Stat. S. 1, 5, 10:

laborem difficilius est repetere quam jungere,

to resume than to continue, Plin. Ep. 4, 9, 10.—So of pronunciation:

si jungas (opp. interpunctis quibusdam),

Quint. 9, 4, 108.—

Milit. t. t., of troops, an army, etc., to join, unite:

cum juncti essent,

Liv. 25, 35; 25, 37:

exercitum Pompei sibi,

Vell. 2, 80, 1:

junctis exercitious,

Vell. 2, 113, 1:

cum collegae se junxisset,

Front. Strat. 1, 1, 9; so,

exercitum,

id. ib. 1, 2, 9:

Ajacem naves suas Atheniensibus junxisse,

Quint. 5, 11, 40.—

To add, give in addition:

commoda praeterea jungentur multa caducis,

Juv. 9, 89.—

In mal. part.:

corpora,

Ov. M. 10, 464:

turpia corpora,

id. H. 9, 134: tu mihi juncta toro, id. F. 3, 511; id. R. Am. 408:

si jungitur ulla Ursidio,

Juv. 6, 41; 6, 448; cf.

Venerem,

Tib. 1, 9, 76; Ov. H. 353; id. R. Am. 407.

Transf.

In gen., of abstract things, to bring together, join, unite:

cum hominibus nostris consuetudines, amicitias, res rationesque jungebat,

Cic. Deiot. 9, 27:

omnem naturam, quae non solitaria sit... sed cum alio juncta atque conexa, etc.,

id. N. D. 2, 11, 29:

an virtus et voluptas inter se jungi copularique possint,

id. de Or. 1, 51, 122:

sapientiam junctam habere eloquentiae,

id. ib. 3, 35, 142:

indignationem conquestioni,

id. Inv. 2, 11, 36:

insignis improbitas et scelere juncta,

id. de Or. 2, 58, 237:

plura crimina junguntur,

are combined, Quint. 4, 4, 5.—

Esp.

Of persons, to join, unite, bring together, associate, in love, marriage, relationship, etc.:

cum impari,

Liv. 1, 46:

cum pare,

Ov. F. 4, 98:

alicujus filiam secum matrimonio,

Curt. 5, 3, 12:

si tibi legitimis pactam junctamque tabellis non es amaturus,

Juv. 6, 200:

juncta puella viro,

Ov. A. A. 1, 682; id. Tr. 2, 284. —Of animals, etc.:

Appulis jungentur capreae lupis,

Hor. C. 1, 33, 8:

variis albae junguntur columbac,

Ov. H. 15, 37:

unaque nos sibi operā amicos junget,

Ter. Hec. 5, 2, 32:

ut quos certus amor junxit,

Ov. M. 4, 156:

amicos,

Hor. S. 1, 3, 54:

Geminum mecum tua in me beneficia junxerunt,

Plin. Ep. 10, 26, 1:

puer puero junctus amicitia,

Ov. P. 4, 3, 12.—Esp., of a treaty, alliance, etc.:

si populus Romanus foedere jungeretur regi,

Liv. 26, 24; Just. 15, 4, 24. —

Of things, to make by joining, enter into:

pacem cum Aenea, deinde adfinitatem,

Liv. 1, 1:

nova foedera,

id. 7, 30:

cum Hispanis amicitiam,

Just. 43, 5, 3:

societatem cum eo metu potentiae ejus,

id. 22, 2, 6:

foedus cum eo amicitiamque,

Liv. 24, 48; 23, 33:

juncta societas Hannibali,

id. 24, 6:

foedera,

id. 7, 30:

jungendae societatis gratia,

Just. 20, 4, 2.—

Of words, etc., to join, unite.

Esp., gram. t. t.: verba jungere, to make by joining, to compound:

jungitur verbum ex corrupto et integro, ut malevolus,

Quint. 1, 5, 68:

in jungendo aut in derivando,

id. 8, 3, 31; so,

juncta verba,

Cic. Or. 56, 186; id. Part. Or. 15, 53.—

To connect so as to sound agreeably:

quantum interest... verba eadem qua compositione vel in textu jungantur vel in fine claudantur,

Quint. 9, 4, 15.—Hence, P. a.: junc-tus, a, um, joined, united, connected, associated:

in opere male juncto,

Quint. 12, 9, 17.— Comp.:

causa fuit propior et cum exitu junctior,

Cic. Fat. 16, 36.— Sup.:

junctissimus illi comes,

most attached, Ov. M. 5, 69:

principum prosperis et alii fruantur: adversae ad junctissimos pertineant,

their nearest of kin, Tac. H. 4, 52.

ad-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to add, join, annex, or bind to any thing.

Lit., of cattle, to yoke, to harness (cf.:

jugo, jugum, jungo, etc.): adjunxere feras (preceded by bijugos agitare leones),

Lucr. 2, 604:

tauros aratro,

Tib. 1, 9, 7:

plostello mures,

Hor. S. 2, 3, 247:

tigribus adjunctis aurea lora dabat,

Ov. A. A. 1, 552; so id. Am. 1, 1, 26; Gell. 20, 1.—Hence,

Transf.

Of persons or things, to join or add to. —With ad or dat.:

ad probos te adjunxeris,

Plaut. Aul. 2, 2, 59;

where the figure of yoking is closely adhered to (v. the connection): adjunge te ad currum,

Vulg. Act. 8, 29:

socium quaerit, quem adjungat sibi,

Plaut. As. 2, 2, 22:

comitem T. Volturcium,

Cic. Cat. 3, 4:

se comitem fugae,

id. Att. 9, 10, 2:

ei proxime adjunctus frater fuit,

id. Brut. 28:

viro se,

Verg. A. 8, 13:

adjuncti sunt Paulo et Silae,

Vulg. Act. 17, 4:

accessionem aedibus,

Cic. Off. 1, 39:

ulmis vites,

Verg. G. 1, 2:

classem lateri castrorum,

id. A. 9, 69; so esp. freq. of places, lying near, adjacent:

huic fundo continentia quaedam praedia et adjuncta mercatur,

Cic. Caec. 4; Nep. Dion. 5; Curt. 8, 1; cf. id. 5, 4; Sil. 8, 642.— Trop.: ad malam aetatem adjungere cruciatum, Pac. ap. Non. 2, 1:

imperium credat gravius esse, vi quod fit, quam illud quod amicitia adjungitur,

the command which is put upon him, given him, with kind feeling, Ter. Ad. 1, 1, 42.—Hence, adjungere aliquem sibi, to bind to one's self, to enter into friendship with, to make one a friend:

familiam colere, adjuvare, adjungere,

Ter. Ad. 5, 8, 4; Cic. Mur. 19; so Q. Cic. Pet. 7; Nep. Alc. 5, 9; id. Eum. 2; so,

agros populo Romano,

Cic. Agr. 1, 2:

totam ad imperium pop. R. Ciliciam,

id. Imp. Pomp. 12, 35:

urbem in societatem,

Liv. 37, 15: sibi aliquem beneficio, to lay one under obligation to one's self, to oblige:

quem beneficio adjungas,

Ter. Ad. 1, 1, 47;

also without beneficio: ut parentes propinquosque eorum adjungeret,

Tac. A. 3, 43.—

Met. of mental objects, to apply to, to direct to (very freq. and class.):

animum ad aliquod studium,

Ter. And. 1, 1, 29:

fidem visis,

to give credit to, Cic. Ac. 1, 11; id. Div. 2, 55:

huc animum ut adjungas tuum,

Ter. Hec. 4, 4, 61:

diligentia vestra nobis adjungenda est,

Cic. Clu. 1:

ut aliquis metus adjunctus sit ad gratiam,

id. Div. in Caecil. 7, 24:

suspicionem potius ad praedam quam ad egestatem,

to direct suspicion rather to him who possesses the booty, than to him who lives in poverty, id. Rosc. Am. 31.—

To add or join something to a thing as an accompaniment, to annex, to subjoin, to let follow or attend: audi atque auditis hostimentum adjungito, hear and let requital follow what is heard, Enn. ap. Fest. s. v. redhostire, p. 270 Müll. (Trag. v. 154 Vahl.):

huic voluptati hoc adjunctum est odium,

Plaut. Curc. 1, 3, 34:

istam juris scientiam eloquentiae tamquam ancillulam pedisequamque adjunxisti,

Cic. de Or. 1, 55, 236.— Hence of a new thought or circumstance, to add it to the preceding:

quod cum dicerem, illud adjunxi: mihi tecum ita, etc.,

Cic. Fam. 5, 2:

satis erit dictum, si hoc unum adjunxero,

Nep. Epam. 10:

His adjungit, Hylan nautae quo fonte relictum Clamassent,

Verg. E. 6, 43 (v. addo, adjicio, etc.):

ad ceteras summas utilitates, haec quoque opportunitas adjungatur, ut, etc.,

Cic. Imp. Pomp. 17, 50:

Adjuncto vero, ut iidem etiam prudentes haberentur,

id. Off. 2, 12.—Hence,

In rhet.: adjuncta, n., collateral circumstances:

loci argumentorum ex adjunctis repeti possunt, ut quaeratur, quid ante rem, quid cum re, quid postea evenerit,

Cic. Top. 12; so id. ib. 18; cf. consequens.—Hence, adjunctus, a, um, P. a.

Joined, added to, or connected with a thing:

quae propiora hujus causae et adjunctiora sunt,

Cic. Clu. 10:

ventum ad veram et adjunctissimam quaestionem,

Arn. 7, p. 243.—Hence,

adjuncta, ōrum, n., additional circumstances, adjuncts, things closely connected with, belonging or suitable to:

semper in adjunctis aevoque morabimur aptis,

Hor. A. P. 178.— Adv. not used.

ad-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to add, join, annex, or bind to any thing.

Lit., of cattle, to yoke, to harness (cf.:

jugo, jugum, jungo, etc.): adjunxere feras (preceded by bijugos agitare leones),

Lucr. 2, 604:

tauros aratro,

Tib. 1, 9, 7:

plostello mures,

Hor. S. 2, 3, 247:

tigribus adjunctis aurea lora dabat,

Ov. A. A. 1, 552; so id. Am. 1, 1, 26; Gell. 20, 1.—Hence,

Transf.

Of persons or things, to join or add to. —With ad or dat.:

ad probos te adjunxeris,

Plaut. Aul. 2, 2, 59;

where the figure of yoking is closely adhered to (v. the connection): adjunge te ad currum,

Vulg. Act. 8, 29:

socium quaerit, quem adjungat sibi,

Plaut. As. 2, 2, 22:

comitem T. Volturcium,

Cic. Cat. 3, 4:

se comitem fugae,

id. Att. 9, 10, 2:

ei proxime adjunctus frater fuit,

id. Brut. 28:

viro se,

Verg. A. 8, 13:

adjuncti sunt Paulo et Silae,

Vulg. Act. 17, 4:

accessionem aedibus,

Cic. Off. 1, 39:

ulmis vites,

Verg. G. 1, 2:

classem lateri castrorum,

id. A. 9, 69; so esp. freq. of places, lying near, adjacent:

huic fundo continentia quaedam praedia et adjuncta mercatur,

Cic. Caec. 4; Nep. Dion. 5; Curt. 8, 1; cf. id. 5, 4; Sil. 8, 642.— Trop.: ad malam aetatem adjungere cruciatum, Pac. ap. Non. 2, 1:

imperium credat gravius esse, vi quod fit, quam illud quod amicitia adjungitur,

the command which is put upon him, given him, with kind feeling, Ter. Ad. 1, 1, 42.—Hence, adjungere aliquem sibi, to bind to one's self, to enter into friendship with, to make one a friend:

familiam colere, adjuvare, adjungere,

Ter. Ad. 5, 8, 4; Cic. Mur. 19; so Q. Cic. Pet. 7; Nep. Alc. 5, 9; id. Eum. 2; so,

agros populo Romano,

Cic. Agr. 1, 2:

totam ad imperium pop. R. Ciliciam,

id. Imp. Pomp. 12, 35:

urbem in societatem,

Liv. 37, 15: sibi aliquem beneficio, to lay one under obligation to one's self, to oblige:

quem beneficio adjungas,

Ter. Ad. 1, 1, 47;

also without beneficio: ut parentes propinquosque eorum adjungeret,

Tac. A. 3, 43.—

Met. of mental objects, to apply to, to direct to (very freq. and class.):

animum ad aliquod studium,

Ter. And. 1, 1, 29:

fidem visis,

to give credit to, Cic. Ac. 1, 11; id. Div. 2, 55:

huc animum ut adjungas tuum,

Ter. Hec. 4, 4, 61:

diligentia vestra nobis adjungenda est,

Cic. Clu. 1:

ut aliquis metus adjunctus sit ad gratiam,

id. Div. in Caecil. 7, 24:

suspicionem potius ad praedam quam ad egestatem,

to direct suspicion rather to him who possesses the booty, than to him who lives in poverty, id. Rosc. Am. 31.—

To add or join something to a thing as an accompaniment, to annex, to subjoin, to let follow or attend: audi atque auditis hostimentum adjungito, hear and let requital follow what is heard, Enn. ap. Fest. s. v. redhostire, p. 270 Müll. (Trag. v. 154 Vahl.):

huic voluptati hoc adjunctum est odium,

Plaut. Curc. 1, 3, 34:

istam juris scientiam eloquentiae tamquam ancillulam pedisequamque adjunxisti,

Cic. de Or. 1, 55, 236.— Hence of a new thought or circumstance, to add it to the preceding:

quod cum dicerem, illud adjunxi: mihi tecum ita, etc.,

Cic. Fam. 5, 2:

satis erit dictum, si hoc unum adjunxero,

Nep. Epam. 10:

His adjungit, Hylan nautae quo fonte relictum Clamassent,

Verg. E. 6, 43 (v. addo, adjicio, etc.):

ad ceteras summas utilitates, haec quoque opportunitas adjungatur, ut, etc.,

Cic. Imp. Pomp. 17, 50:

Adjuncto vero, ut iidem etiam prudentes haberentur,

id. Off. 2, 12.—Hence,

In rhet.: adjuncta, n., collateral circumstances:

loci argumentorum ex adjunctis repeti possunt, ut quaeratur, quid ante rem, quid cum re, quid postea evenerit,

Cic. Top. 12; so id. ib. 18; cf. consequens.—Hence, adjunctus, a, um, P. a.

Joined, added to, or connected with a thing:

quae propiora hujus causae et adjunctiora sunt,

Cic. Clu. 10:

ventum ad veram et adjunctissimam quaestionem,

Arn. 7, p. 243.—Hence,

adjuncta, ōrum, n., additional circumstances, adjuncts, things closely connected with, belonging or suitable to:

semper in adjunctis aevoque morabimur aptis,

Hor. A. P. 178.— Adv. not used.

ad-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to add, join, annex, or bind to any thing.

Lit., of cattle, to yoke, to harness (cf.:

jugo, jugum, jungo, etc.): adjunxere feras (preceded by bijugos agitare leones),

Lucr. 2, 604:

tauros aratro,

Tib. 1, 9, 7:

plostello mures,

Hor. S. 2, 3, 247:

tigribus adjunctis aurea lora dabat,

Ov. A. A. 1, 552; so id. Am. 1, 1, 26; Gell. 20, 1.—Hence,

Transf.

Of persons or things, to join or add to. —With ad or dat.:

ad probos te adjunxeris,

Plaut. Aul. 2, 2, 59;

where the figure of yoking is closely adhered to (v. the connection): adjunge te ad currum,

Vulg. Act. 8, 29:

socium quaerit, quem adjungat sibi,

Plaut. As. 2, 2, 22:

comitem T. Volturcium,

Cic. Cat. 3, 4:

se comitem fugae,

id. Att. 9, 10, 2:

ei proxime adjunctus frater fuit,

id. Brut. 28:

viro se,

Verg. A. 8, 13:

adjuncti sunt Paulo et Silae,

Vulg. Act. 17, 4:

accessionem aedibus,

Cic. Off. 1, 39:

ulmis vites,

Verg. G. 1, 2:

classem lateri castrorum,

id. A. 9, 69; so esp. freq. of places, lying near, adjacent:

huic fundo continentia quaedam praedia et adjuncta mercatur,

Cic. Caec. 4; Nep. Dion. 5; Curt. 8, 1; cf. id. 5, 4; Sil. 8, 642.— Trop.: ad malam aetatem adjungere cruciatum, Pac. ap. Non. 2, 1:

imperium credat gravius esse, vi quod fit, quam illud quod amicitia adjungitur,

the command which is put upon him, given him, with kind feeling, Ter. Ad. 1, 1, 42.—Hence, adjungere aliquem sibi, to bind to one's self, to enter into friendship with, to make one a friend:

familiam colere, adjuvare, adjungere,

Ter. Ad. 5, 8, 4; Cic. Mur. 19; so Q. Cic. Pet. 7; Nep. Alc. 5, 9; id. Eum. 2; so,

agros populo Romano,

Cic. Agr. 1, 2:

totam ad imperium pop. R. Ciliciam,

id. Imp. Pomp. 12, 35:

urbem in societatem,

Liv. 37, 15: sibi aliquem beneficio, to lay one under obligation to one's self, to oblige:

quem beneficio adjungas,

Ter. Ad. 1, 1, 47;

also without beneficio: ut parentes propinquosque eorum adjungeret,

Tac. A. 3, 43.—

Met. of mental objects, to apply to, to direct to (very freq. and class.):

animum ad aliquod studium,

Ter. And. 1, 1, 29:

fidem visis,

to give credit to, Cic. Ac. 1, 11; id. Div. 2, 55:

huc animum ut adjungas tuum,

Ter. Hec. 4, 4, 61:

diligentia vestra nobis adjungenda est,

Cic. Clu. 1:

ut aliquis metus adjunctus sit ad gratiam,

id. Div. in Caecil. 7, 24:

suspicionem potius ad praedam quam ad egestatem,

to direct suspicion rather to him who possesses the booty, than to him who lives in poverty, id. Rosc. Am. 31.—

To add or join something to a thing as an accompaniment, to annex, to subjoin, to let follow or attend: audi atque auditis hostimentum adjungito, hear and let requital follow what is heard, Enn. ap. Fest. s. v. redhostire, p. 270 Müll. (Trag. v. 154 Vahl.):

huic voluptati hoc adjunctum est odium,

Plaut. Curc. 1, 3, 34:

istam juris scientiam eloquentiae tamquam ancillulam pedisequamque adjunxisti,

Cic. de Or. 1, 55, 236.— Hence of a new thought or circumstance, to add it to the preceding:

quod cum dicerem, illud adjunxi: mihi tecum ita, etc.,

Cic. Fam. 5, 2:

satis erit dictum, si hoc unum adjunxero,

Nep. Epam. 10:

His adjungit, Hylan nautae quo fonte relictum Clamassent,

Verg. E. 6, 43 (v. addo, adjicio, etc.):

ad ceteras summas utilitates, haec quoque opportunitas adjungatur, ut, etc.,

Cic. Imp. Pomp. 17, 50:

Adjuncto vero, ut iidem etiam prudentes haberentur,

id. Off. 2, 12.—Hence,

In rhet.: adjuncta, n., collateral circumstances:

loci argumentorum ex adjunctis repeti possunt, ut quaeratur, quid ante rem, quid cum re, quid postea evenerit,

Cic. Top. 12; so id. ib. 18; cf. consequens.—Hence, adjunctus, a, um, P. a.

Joined, added to, or connected with a thing:

quae propiora hujus causae et adjunctiora sunt,

Cic. Clu. 10:

ventum ad veram et adjunctissimam quaestionem,

Arn. 7, p. 243.—Hence,

adjuncta, ōrum, n., additional circumstances, adjuncts, things closely connected with, belonging or suitable to:

semper in adjunctis aevoque morabimur aptis,

Hor. A. P. 178.— Adv. not used.

junctus, a, um, Part. and P. a., from jungo.

junctus, ūs, m. [jungo], a joining (ante-class.):

Carinarum,

Varr. L. L. 5, § 47, Müll.

ab-jungo, xi, ctum, 3, v. a.

Lit., to unyoke:

juvencum,

Verg. G. 3, 518.— Hence,

Transf., to detach from a thing, to remove, separate:

abjuncto Labieno,

Caes. B. G. 7, 56: Demosthenes se ab hoc refractariolo judiciali dicendi genere abjunxit, abstained from, * Cic. Att. 2, 1, 3.

ăpo (or ăpio, Isid. Orig. 19, 30), ĕre, v. a. [cf.: haptô, apiscor, apex].

A.. To fasten, attach, join, bind, tie to (syn.: ligo, adligo, jungo, conjungo, recto): comprehendere antiqui vinculo apere dicebant, Paul. ex Fest. s. v. apex, p. 18 Müll.; cf. apex; used only in part. perf. pass. aptus (the P. a. v. infra):

uteri terrae radicibus apti,

fastened to the earth, Lucr. 5, 808 (Lachm., terram and apti = adepti):

bracchia validis ex apta lacertis,

united with the strong shoulders, id. 4, 829:

gladium e lacunari setā equinā aptum demitti jussit,

Cic. Tusc. 5, 21, 62:

linguam vinclis de pectore imo aptis moveri,

Gell. 1, 15.—

Trop.: ex aliquā re (like pendere ex aliquā re), depending upon, arising from (so only in Cic.):

rerum causae aliae ex aliis aptae et necessitate nexae,

Cic. Tusc. 5, 25, 70:

honestum, ex quo aptum est officium,

id. Off. 1, 18, 60; id. Fin. 2, 14, 47:

ex quā re (sc. virtute) una vita omnis apta sit,

id. Ac. 2, 10, 31:

causa ex aeternis causis apta,

id. Fat. 15, 34:

cui viro ex se apta sunt omnia, etc.,

id. Tusc. 5, 12, 36 (as transl. of Plat. Menex. p. 302: Hotôi gar andri eis heauton anêrtêtai panta, etc.); cf. id. Fam. 5, 13.—Once also with pendere:

non ex verbis aptum pendere jus,

Cic. Caecin. 18.—Also without ex:

vitā modicā et aptā virtute perfrui,

Cic. Leg. 1, 21, 56:

rudentibus apta fortuna,

id. Tusc. 5, 14, [p. 138] 40.—

A.. Joined, bound, or tied together, connected:

aptum conexum et colligatum significat,

Non. p. 234, 32 (so most freq. in Lucr.):

conjugio corporis atque animae consistimus uniter apti,

Lucr. 3, 846; 5, 555; 5, 558:

genus... validis aptum per viscera nervis,

bound together by the strong band of the sinews, id. 5, 928:

quae memorare queam inter se singlariter apta,

id. 6, 1067 al.:

facilius est apta dissolvere quam dissipata conectere,

Cic. Or. 71, 235:

quā ex conjunctione caelum ita aptum est, ut, etc.,

id. Tim. 5:

qui tam certos caeli motus, tamque omnia inter se conexa et apta viderit,

id. N. D. 2, 38, 97; Gell. 6, 2. —

Trop.:

omnia inter se apta et conexa,

Cic. Fin. 4, 19, 53:

apta inter se et cohaerentia,

id. N. D 3, 1, 4:

efficiatur aptum illud, quod fuerit antea diffiuens ac solutum,

id. Or. 70, 233.— Poet., with abl., endowed, furnished, or ornamented with something: fides alma, apta pinnis, furnished with wings, winged, Enn. ap. Cic. Off. 3, 29, 105:

stellis fulgentibus apta caeli domus,

the abode of heaven studded with glittering stars, Lucr. 6, 357 (cf. id. 5, 1205: stellis micantibus aethera fixum);

imitated by Verg.: caelum stellis fulgentibus aptum,

Verg. A. 11, 202, and:

axis stellis ardentibus aptus,

id. ib. 4, 482:

veste signis ingentibus aptā,

Lucr. 5, 1428:

magis apta figura,

id. 2, 814: lucus opacus teneris fruticibus aptus, Varr. ap. Non. p. 235, 9:

Tyrio prodeat apta sinu,

Tib. 1, 9, 70.—Hence,

aptus, a, um, P. a., pr., fitted to something; hence, suited, suitable, proper, apposite, fit, appropriate, adapted, conformable to (cf. accommodatus and appositus, 2.).

In gen.: aptus is, qui convenienter alicui junctus est, Paul. ex Fest. s. v. apex, p. 18 Müll. (so most freq. after the Cic. per.); constr. with ad or dat.; of persons always with dat.

With ad:

ossa habent commissuras ad stabilitatem aptas,

Cic. N. D. 2, 55, 139:

in pulmonibus inest raritas quaedam ad hauriendum spiritum aptissima,

id. ib. 2, 55, 136:

locus ad insidias aptior,

id. Mil. 20:

calcei habiles et apti ad pedem,

id. de Or. 1, 54, 231:

castra ad bellum ducendum aptissima,

Caes. B. C. 2, 37; so Vulg. 1 Par. 7, 40; ib. 2 Par. 26, 13:

aptum ad proelium,

ib. 1 Reg. 14, 52:

fornices in muro erant apti ad excurrendum,

Liv. 36, 23, 3 al. —

With dat.:

non omnia rebus sunt omnibus apta,

Lucr. 6, 961:

aliis alias animantibus aptas Res,

id. 6, 773:

initia apta et accommodata naturae,

Cic. Fin. 4, 17, 46:

quod verum, simplex sincerumque sit, id esse naturae hominis aptissimum,

id. Off. 1, 4, 13:

haec genera dicendi aptiora sunt adulescentibus,

id. Brut. 95, 223; so id. ib. 62, 326; id. Tusc. 1, 36, 87; id. Or. 22, 1 al.:

quod aetati tuae esset aptissimum,

id. Off. 1, 2, 4; so Nep. Att. 16, 1:

apta dies sacrificio,

Liv. 1, 45:

venti aptiores Romanae quam suae classi,

id. 25, 37 al.:

notavi portus puppibus aptos,

Ov. M. 3, 596; 4, 160:

armis apta magis tellus,

Prop. 4, 22, 19:

aptum equis Argos,

Hor. C. 1, 7, 9:

apta vinculo conjugali,

Vulg. Ruth, 1, 12; ib. Luc. 9, 62:

aptus amicis,

Hor. S. 2, 5, 43 et saep.— Other constrr.:

With in (cf. Rudd. II. p. 96, n. 60):

in quod (genus pugnae) minime apti sunt,

Liv. 38, 21:

formas deus aptus in omnes,

apt for, easily changed into, Ov. M. 14, 765:

in ceteros apta usus,

Vulg. Deut. 20, 20:

vasa apta in interitum,

ib. Rom. 9, 22.—

With qui (cf. Zumpt, §

568): nulla videbatur aptior persona, quae de illā aetate loqueretur,

Cic. Am. 1, 4:

est mihi, quae lanas molliat, apta manus,

Ov. H. 3, 70.—

Poet., with inf:

(Circe) apta cantu veteres mutare figuras,

Tib. 4, 1, 63:

aetas mollis et apta regi,

Ov. A. A. 1, 10.— Esp. freq.,

Absol., Sall. H. Fragm. ap. Non. p. 235, 16:

amor,

Prop. 4, 22, 42:

saltus,

Ov. M. 2, 498:

ars,

Tib. 1, 7, 60:

apta oscula,

Tib. 1, 4, 54; Ov. H. 15, 132:

lar aptus,

an extensive, satisfying possession, Hor. C. 1, 12, 43.—So in prose:

aptus exercitus,

an army good in fight, ready for battle, Liv. 10, 25:

tempus aptum,

the right time, id. 35, 19; so Vulg. Eccli. 20, 6 al.—

Esp., in rhet., of the fitness, appropriateness of discourse:

quid aptum sit, hoc est quid maxime decens in oratione,

Cic. de Or. 3, 55, 210; so apta oratio, which has the appropriate rhet. fulness and periodic rounding: numerosa et apta oratio, id. Or. 50, 168; cf. id. ib. 50, 70; so id. Brut. 17, 68:

Thucydides verbis aptus et pressus,

exact and brief in expression, id. de Or. 2, 13, 56.—Hence, aptē, adv., closely, fitly, suitably, nicely, rightly.

Lit.

Absol.:

atque ita apte cohaeret (mundi corpus), ut etc.,

Cic. Tim. 5: altera est nexa cum superiore et inde apteque pendens, id. ap. Non. p. 235, 18:

capiti apte reponere,

Liv. 1, 34, 8.—

With ad:

apte convenire ad pedem,

Cic. Fin. 3, 14, 46.— Sup.,

With inter:

ut inter se quam aptissime cohaereant extrema (verba) cum primis etc.,

Cic. Or. 44, 149.—

Trop., fitly, suitably, properly, duly, rightly.

Absol.:

facile judicabimus, quid eorum apte fiat,

Cic. Off. 1, 41, 146:

quod est oratoris proprium, apte, distincte, ornate dicere,

id. ib. 1, 1, 2:

apte et quiete ferre,

id. ib. 4, 17, 38:

non equite apte locato,

Liv. 4, 37, 8:

Qui doceant, apte quid tibi possit emi,

Ov. Am. 1, 8, 88:

nec aliter imperium apte regi potest,

Curt. 8, 8, 13:

floribus compositis apte et utiliter,

Plin. 11, 16, 16, § 46. — Comp.:

qualia aptius suis referentur locis,

Plin. 2, 62, 62, § 153:

Aptius haec puero, quam tibi, dona dabis,

Mart. 13, 26.—

With dat.:

si quid exierit numeris aptius,

Quint. 10, 12, 26.— Sup.:

seruntur Parilibus tamen aptissime,

Plin. 19, 3, 24, § 69.—

With ad:

(ut) ad rerum dignitatem apte et quasi decore (loquamur),

Cic. de Or. 1, 32, 144:

spolia ducis hostium caesi suspensa fabricato ad id apte ferculo gerens,

Liv. 1, 10, 5.

ăpŭd ( apud down to the time of Caesar, Corp. Inscr. I. 30; I. 196; and after 45 B. C. both apud, Inscr. Orell. 206; 818, and aput, ib. 206; 15; 34; another form of apud was apor, Paul. ex Fest. p. 26 Mull. apud, Ritschl, Rib. in Trag. et Com. Rel., Mull. in Lucil., and Dietsch in Sall.; aput, Lachm., Fleck. in Plaut.; both apud and aput, Mull. in Cat. and Rib. in Verg.) [Corssen once regarded apud as connected with apisci, as juxta with jungo, Ausspr. I. p. 335, 1st ed., but afterwards, ib. 2d ed. I. p. 197, he adopted Pott's view, that it was comp. of Sanscr. api, = to, toward, near (Gr. epi), and ad, old form ar, which view the form apor favors, and thus its strict meaning would be on to, unto; v. infra, IV.]; prep. gov. acc., with, at, by, near (regularly with words denoting rest, and primarily of persons, while ad properly designates only direction, motion, extension, etc., and is chiefly used of places; the diff. between apud and penes is given in Paul. ex Fest. p. 22 Mull.: apud et penes in hoc differunt, quod alterum personam cum loco significat, alterum personam et dominium ac potestatem; v. penes, and cf. Nep. Them. 7, 2: ad ephoros Lacedaemoniorum accessit, penes quos summum imperium erat, atque apud eos (v. infra, I. B. 2. a.) contendit, etc.; and for the difference between ad and apud, cf. Lucil. 9, 58 sq. Mull.: apud se longe alid est, neque idem valet ad se: Intro nos vocat ad sese, tenet intus apud se; syn.: ad, prope, coram, inter, in with abl.; rare in early Lat.; very freq. in Plaut., less freq. in Ter., seven times in Verg., five times in Juv., three times in Catull., twice in Ov, and once in Hor. and Prop.; never in Tib. or Pers.; very freq. in Cic., the historians, and the Vulg.).

A.. In designating nearness in respect of persons, with, near: apud ipsum adstas, Att. ap. Non. p. 522, 25:

adsum apud te, genitor,

id. ib. p. 522, 32:

alteram (partem) apud me adponito,

Plaut. Trin. 4, 3, 60:

nunc hic apud te servio,

id. Capt. 2, 2, 62:

scriptorum non magnast copia apud me,

Cat. 68, 33 Mull.:

mane apud me,

Vulg. Gen. 29, 19:

Advocatum habemus apud Patrem,

ib. 1 Joan. 2, 1:

cum in lecto Crassus esset et apud eum Sulpicius sederet,

Cic. de Or. 2, 3, 12; so id. Pis. 26, and id. Rep. 3, 28.—

Esp.

a.. With a pron. or subst., apud me, te, se, aliquem, etc., with me, in my house, etc., in one's house, at the house of a person; Fr. chez moi, chez vous, chez soi, etc.:

Quis heri apud te? Naev., Com. Rel. p. 9 Rib.: dico eum esse apud me,

Plaut. Capt. 3, 2, 15; 4, 2, 73:

hic apud me hortum confodere jussi,

id. Aul. 2, 2, 66:

si commodumst, apud me, sis, volo,

Ter. Heaut. 1, 1, 110:

condixerant cenam apud me, Turp., Com. Rel. p. 108 Rib.: quid nunc virgo? Nempe apud test?

Plaut. Trin. 1, 2, 159:

Quid sibi volunt homines isti apud te?

Vulg. Num. 22, 9; ib. Matt. 26, 18:

cenabis bene apud me,

Cat. 13, 1:

apud me habitavit,

Cic. Clu. 33; id. Verr. 4, 111; 5, 77:

apud te cenavit,

id. Div. in Caecil. 58; id. Verr. 4, 49; id. Cael. 26; id. Deiot. 32:

in curia posita potius quam rure apud te, Titin., Com. Rel. p. 142 Rib.: mane apud me etiam hodie,

Vulg. Jud. 19, 9:

tenet intus apud se,

Lucil. 9, 59 Mull.:

Pompeius petiit, ut secum et apud se essem cotidie,

Cic. Att. 5, 6:

apud se fecit manere,

Vulg. Jud. 19, 7; ib. Luc. 11, 37:

de gladiis, quae apud ipsum erant deprehensa,

Cic. Cat. 3, 10:

Cum postridie apud eundem ventum exspectans manerem,

id. Phil. 1, 8:

mansit apud eum quattuor mensibus,

Vulg. Jud. 19, 2; ib. Act. 28, 14:

apud quem deversatus es,

Cic. Verr. 4, 37: apud nympham Calypsonem, Liv. And. ap. Prisc. p. 685 (cf. Hom. Od. 4, 557: Numphês en megaroisi Kalupsous):

habitasti apud Heium Messanae,

Cic. Verr. 4, 18; id. Cael. 51:

Fuisti apud Laecam illa nocte,

id. Cat. 1, 4, 9; id. de Or. 1, 22, 104; id. Att. 1, 8:

apud Ostorium Scapulam epulatur,

Tac. A. 14, 48:

apud Cornelium Primum juxta Velabrum delituit,

id. H. 3, 74; 1, 14:

Factum est, ut moraretur apud Simonem quendam,

Vulg. Act. 9, 43:

invenient hominem apud sororem tuam occultantem se,

Cic. Dom. 83:

qui apud te esset eductus,

id. Quinct. 69:

apud quem erat educatus,

id. Lael. 20, 75:

cum alter ejus filius apud matrem educaretur,

id. Clu. 27:

disciplina C. Cassii, apud quem educatus erat,

Tac. A. 15, 52:

se apud Q. Mucium jus civile didicisse,

id. Or. 30:

apud eosdem magistratus institutus,

Suet. Calig. 24:

servorum manus tamquam apud senem festinantes,

Tac. H. 1, 7:

in convivio apud regem,

id. A. 2, 57: Bene vale;

apud Orcum te videbo,

in the abode of Orcus, Plaut. As. 3, 3, 16:

sacrificasse apud deos, i. e. in templis deorum,

Tac. A. 11, 27:

frater apud Othonem militans,

in the army of Otho, id. H. 2, 26; so,

nec solum apud Caecinam (cognoscebatur id damnum composuisse),

id. ib. 2, 27:

quorum sint legati apud se,

in his camp, Caes. B. G. 4, 8; cf.:

Quos cum apud se in castris Ariovistus conspexisset,

id. ib. 1, 47:

dici hoc potest, Apud portitores eas (litteras) resignatas sibi,

at the custom-house, Plaut. Trin. 3, 3, 64; 3, 3, 80:

Quantillum argenti mihi apud trapezitam siet,

at the banker's, id. Capt. 1, 2, 90:

duo genera materiarum apud rhetoras tractantur, i. e. in scholis rhetorum, as he says just before,

Tac. Or. 35.—Apud me etc. is sometimes added to domi or in aedibus, or interchanges with domi: Me. Ubi namst, quaeso? Ch. Apud me domi, Ter. Heaut. 3, 1, 21:

a me insidias apud me domi positas esse dixerunt,

Cic. Sest. 41:

domi esse apud sese archipiratas dixit duos,

id. Verr. 5, 73; so Vulg. Gen. 27, 15:

quae (signa) cognovi apud istum in aedibus,

Cic. Verr. 1, 50:

esse illa signa domi suae, non esse apud Verrem,

id. ib. 4, 16:

nihil apud hanc lautum, pistor domi nullus,

id. Pis. 67; id. Clu. 165.—Hence,

Trop.: apud se esse, to be at home, i. e. to be in one's senses, be one's self, be sane (only in conversational lang.; most freq. in Ter.; cf. Gr. en heautôi einai, Ar. Vesp. 642; opp. vecors, amens esse, to be out of one's wits, beside one's self; so Gr. phrenôn exestanai, Eur. Or. 1021):

Sumne ego apud me?

Plaut. Mil. 4, 8, 36:

Non sum apud me,

Ter. Phorm. 1, 4, 26, and Afran., Com. Rel, p. 170 Rib.:

Prae iracundia, Menedeme, non sum apud me,

Ter. Heaut. 5, 1, 48:

Vix sum apud me: ita animus commotust metu, spe, gaudio,

id. And. 5, 4, 34:

Num tibi videtur esse apud sese?

id. Hec. 4, 4, 85 (quasi ob amorem meretricis insanus, Don.):

proin tu fac, apud te ut sies,

id. And. 2, 4, 5 (= ut praeparatus sis, Don.); Petr. 129.—

In respect of persons, in whose presence or before whom any thing is done or takes place, esp. of discussions or debates in which the persons have the right of decision (Web. Uebungsch. p. 33), before, in the presence of, = coram, ad.

Of civil or military affairs, before:

cum res agatur apud praetorem populi Romani et apud severissimos judices,

Cic. Arch. 3:

apud eosdem judices reus est factus,

id. Clu. 22, 59:

vis de his judicari apud me?

Vulg. Act. 25, 9:

accusavit fratres suos apud patrem,

ib. Gen. 37, 2; ib. 1 Macc. 7, 6; ib. Joan. 5, 45:

hoc, quod nunc apud pontifices agis,

Cic. Dom. 51; 117:

istud ne apud eum quidem dictatorem quisquam egit isto modo,

id. Lig. 12:

qui hanc causam aliquotiens apud te egit,

id. Quinct. 30; so id. Verr. 2, 100; 3, 114; id. Caecin. 69; id. Sest. 120:

(populus Romanus) mihi potestatem apud se agendi dedit,

id. Verr. 5, 173: Repulsior secunda collatione dixit Cato in ea, quae est contra Cornelium apud populum, Paul. ex Fest. p. 286 Mull.:

tutoresne defendent apud istius modi praetorem?

Cic. Verr. 1, 153; id. Clu. 126: apud te cum sim defensurus me, Vulg. Act. [p. 146] 26, 2:

omnia apud praetores gererentur,

Tac. Or. 38:

causam nescio quam apud judicem defendebat,

Cic. Clu. 74; so Tac. A. 3, 12; id. Or. 19:

apud te defendit alium in ea voluntate non fuisse, in qua te,

Cic. Lig. 6:

apud judicem causam dicere,

id. Quinct. 43; id. Verr. 1, 26; id. Sex. Rosc. 85:

apud aliquem dicere,

id. Lig. 6; id. Deiot. 4:

verba apud senatum fecit,

id. Verr. 2, 2, 20:

habita apud senatum oratione,

Tac. A. 12, 25; 6, 8:

haec apud patres disseruit,

id. ib. 2, 43; 4, 2;

4, 6: modeste apud vos socius populi Romani questus est,

Cic. Verr. 4, 18:

Quae est ergo apud Caesarem querella?

id. Lig. 25:

isne apud vos obtinebit causam, qui etc.,

id. Caecin. 38:

petita multa est apud eum praetorem,

id. Verr. 1, 155:

causam contra aliquem apud centumviros dicere,

id. de Or. 2, 23, 98; Tac. Or. 38:

numerus oratorum quot annis apud magistratus publice subscribitur,

Cic. Verr. 3, 120:

apud eorum quem qui manumitteretur,

Liv. 41, 9: apud proconsules aliquem manumittere, Marcian. ap. Dig. 1, 162.—

In extra judicial cases, before:

apud hunc confessus es et genus etc.,

Plaut. Capt. 2, 3, 52:

nullam causam dico, quin mihi Et parentum et libertatis apud te deliquio siet,

id. ib. 3, 4, 93:

apud erum qui (servos) vera loquitur,

id. Am. 2, 1, 43:

apud novercam querere,

id. Ps. 1, 3, 80:

ego apud parentem loquor,

Cic. Lig. 30:

plura fateri apud amicos,

Tac. A. 14, 62:

aliquid apud aliquem laudare,

Cic. Att. 2, 25; Tac. A. 13, 46; so Vulg. Gen. 12, 15:

aliquem apud aliquos vituperare,

Cic. Phil. 2, 11:

apud quem tu etiam nos criminari soles,

id. Vatin. 29.—

Of one's feelings, views, judgment, with, in the view or sight of, before.

With verbs:

apud Tenedios sanctissimus deus habetur,

Cic. Fl. 61; id. Verr. 1, 49:

quod apud illos amplissimum sacerdotium putatur,

id. ib. 2, 126;

1, 69: si tutoris auctoritas apud te ponderis nihil habebat,

id. ib. 2, 55; id. Planc. 4:

apud judicem grave et sanctum esse ducetur,

id. Q. Rosc. 6:

Quae omnia apud nos partim infamia... ponuntur, Nep. praef. 5: justificatur apud Deum,

Vulg. Gal. 3, 11:

haec apud illos barbatos ridicula videbantur,

Cic. Mur. 26; id. Dom. 101:

unus dies apud Dominum (est) sicut mille anni, et mille anni sicut dies unus,

Vulg. 2 Pet. 3, 8.—

With adjj.:

fuisti apud pontifices superior,

Cic. Dom. 4:

qui honos est apud Syracusanos amplissimus,

id. Verr. 4, 137; id. Font. 36:

quam clara (expugnatio) apud omnes,

id. Verr. 1, 50; 2, 50:

Satis clarus est apud timentem quisquis timetur,

Tac. H. 2, 76; id. Or. 7:

hoc est apud Graecos prope gloriosius quam Romae triumphasse,

Cic. Fl. 31; Tac. H. 5, 17:

quod aeque apud bonos miserum est,

id. ib. 1, 29:

quae justa sunt apud nos,

Vulg. 1 Macc. 11, 33; ib. Rom. 2, 13:

tunc eritis inculpabiles apud Dominum,

ib. Num. 32, 22:

si is pretio apud istum idoneus esset,

Cic. Verr. 2, 121.—

With substt.:

est tanta apud eos ejus fani religio atque antiquitas, ut etc.,

Cic. Verr. 1, 46:

tanta nominis Romani dignitas est apud omnes nationes, ut etc.,

id. ib. 5, 150:

qua (hic) apud omnes Siculos dignitate atque existimatione sit,

id. ib. 2, 111:

Dymnus modicae apud regem auctoritatis et gratiae,

Curt. 6, 72:

abominatio est uterque apud Deum,

Vulg. Prov. 17, 15.—Apud animum, apud animum meum, etc. sometimes stand for mihi, mecum, etc., or simply animo: Ea tute tibi subice et apud animum propone, before your mind, before you, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5:

ipsi primum statuerint apud animos, quid vellent,

Liv. 6, 39, 11:

Sic apud animum meum statuo,

Sall. de Ord. Rep. 2:

sic statuere apud animum meum possum,

Liv. 34, 2, 4.—So with pers. pron. in Vulg. after the Greek: haec apud se (pros heauton) oravit, within himself, to himself, Luc. 18, 11: Sciens apud semet ipsum (en heautôi), in himself, Joan. 6, 62: statui hoc ipsum apud me (emautôi), ne etc., with myself, 2 Cor. 2, 1; so, hoc cogitet apud se (eph heautou), ib. 10, 7.—

And simply before, in the presence of:

id apud vos proloquar,

Plaut. Capt. prol. 6:

nemo est meorum amicorum, apud quem expromere omnia mea occulta audeam,

Ter. Heaut. 3, 3, 14:

se jactant apud eos, quos inviti vident,

Cic. Fl. 61:

licet mihi, Marce fili, apud te gloriari, ad quem etc.,

id. Off. 1, 22, 78: de vobis glorior apud Macedones, Vulg. 2 Cor. 9, 2:

plus quam apud vos commemorari velitis,

Cic. Caecin. 77:

non apud indoctos loquor,

id. Pis. 68:

ostendit, quae quisque de eo apud se dixerit,

Caes. B. G. 1, 19:

quid apud magnum loquerentur Achillem,

Ov. M. 12, 163:

neque raro neque apud paucos talia jaciebat,

Tac. A. 4, 7:

loqui de se apud aliquem,

Cic. Att. 1, 3:

mentiri apud aliquem,

Plaut. Poen. 1, 1, 24:

apud aliquem profiteri,

Curt. 7, 7, 24:

Non est nobis haec oratio habenda apud imperitam multitudinem,

Cic. Mur. 61:

Caesar apud milites contionatur,

Caes. B. C. 1, 7:

gratias agere alicui apud aliquem,

Cic. Sest. 4; so Tac. A. 15, 22:

si quid (in me) auctoritatis est, apud eos utar, qui etc.,

Cic. Imp. Pomp. 2; so id. Lig. 16, and id. Red. in Sen. 24:

Quae fundebat apud Samson lacrimas,

Vulg. Jud. 14, 16.—

Of a person with whom, in whose case something is, exists, is done, with, in the case of, often = in with abl.:

quom apud te parum stet fides,

Plaut. Ps. 1, 5, 62:

Et bene apud memores veteris stat gratia facti,

Verg. A. 4, 539:

At fides mihi apud hunc est,

Ter. Heaut. 3, 3, 10: De. Quid est? Ch. Itan parvam mihi fidem esse apud te? id. Phorm. 5, 3, 27:

ut apud me praemium esse positum pietati scias,

id. Hec. 4, 2, 8:

alioqui mercedem non habebitis apud Patrem vestrum,

Vulg. Matt. 6, 1:

illa res quantam declarat ejusdem hominis apud hostes populi Romani auctoritatem,

Cic. Imp. Pomp. 46:

(eum) Aeduorum auctoritatem apud omnes Belgas amplificaturum,

Caes. B. G. 2, 14:

si M. Petrei non summa auctoritas apud milites exstitisset,

Cic. Sest. 12:

Pompei auctoritas apud omnes tanta est. quanta etc.,

id. Fl. 14; id. Phil. 13, 7:

ecquid auctoritatis apud vos socii populi Romani habere debeant,

id. Div. in Caecil. 17; so id. Verr. 2, 14; id. Mur 38:

(servi) apud eum sunt in honore et pretio,

id. Sex. Rosc. 77; id. Verr. 5, 157; id. Cat. 3, 2:

videmus quanta sit in invidia quantoque in odio apud quosdam virtus et industria,

id. Verr. 5, 181:

quo majore apud vos odio esse debet quam etc.,

id. ib. 1, 42:

domi splendor, apud exteras nationes nomen et gratia,

id. Clu. 154; id. Mur. 38:

Dumnorigem, magna apud plebem gratia,

Caes. B. G. 1, 18:

tanti ejus apud se gratiam esse ostendit, uti etc.,

id. ib. 1, 20:

certe apud te et hos, qui tibi adsunt, veritas valebit,

Cic. Quinct. 5; id. Div. in Caecil. 17; id. Lig. 30; id. Marcell. 14; id. Mil. 34:

utrum apud eos pudor atque officium aut timor valeret,

Caes. B. G. 1, 40:

apud quem ut multum gratia valeret,

Nep. Con. 2, 1:

video apud te causas valere plus quam preces,

Cic. Lig. 31; so id. Lael. 4, 13, and Tac. H. 3, 36:

quod apud vos plurimum debebit valere,

Cic. Div. in Caecil. 11; so Caes. B. G. 1, 17, and Tac. H. 4, 73:

qui tantum auctoritate apud suos cives potuit, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 113:

speravit sese apud tales viros aliquid posse ad etc.,

id. Sex. Rosc. 141:

(eum) apud finitimas civitates largiter posse,

Caes. B. G. 1, 18:

quae (pecunia) apud me contra fidem meam nihil potuisset,

Cic. Verr. 1, 19:

quae (memoria) plus apud eum possit quam salus civitatis,

id. Phil. 5, 51; id. Verr. 3, 131:

qui apud eum plurimum poterat,

id. ib. 3, 130:

qui apud me et amicitia et beneficiis et dignitate plurimum possunt,

id. Sex. Rosc. 4; so Caes. B. G. 1, 9.—So very rarely with adjj.:

faciles sunt preces apud eos, qui etc.,

Cic. Har. Resp. 63:

nihil me turpius apud homines fuisset,

id. Att. 2, 19:

apud quos miserum auxilium tolerabile miserius malum fecit,

Cels. 3, 23.—

Of persons, of inhabitants of cities or countries, among whom one is, or something is, is done or happens, among = inter:

CONSOL. QVEI. FVIT. APVD. VOS., Epit. Scip. ap. Grotef. Gr. II. p. 296: homines apud nos noti, inter suos nobiles,

Cic. Fl. 52:

Ut vos hic, itidem ille apud vos meus servatur filius,

Plaut. Capt. 2, 2, 11; 2, 2, 62:

qui (colonus) perigrinatur apud vos,

Vulg. Exod. 12, 49:

qui regnabat apud vos,

ib. 1 Macc. 12, 7; ib. Matt. 13, 56; ib. Luc. 9, 41:

si iste apud eos quaestor non fuisset,

Cic. Div. in Caecil. 4; 65:

Apud eos fuisse regem Divitiacum,

Caes. B. G. 2, 4; 2, 2:

qui (praetores) apud illos a populo creantur,

Cic. Fl. 44:

apud quos consul fuerat,

id. Div. in Caecil. 66; id. Verr. 2, 5; 4, 108:

apud inferos illi antiqui supplicia impiis constituta esse voluerunt,

id. Cat. 4, 8; id. Tusc. 1, 5, 10; so Vulg. Eccli. 14, 17: Sunt apud infernos tot milia formosarum, Prop. 3, 2, 63:

fateri quae quis apud superos distulit in seram commissa piacula mortem,

Verg. A. 6, 568;

Vel. 2, 48, 2: studiis militaribus apud juventutem obsoletis,

Cic. Font. 42:

qui apud socios nominis Latini censi essent,

Liv. 41, 9:

qui apud gentes solus praestat, Naev., Com. Rel. p. 25 Rib.: quae sacra apud omnes gentes nationesque fiunt,

Cic. Verr. 4, 109:

id (simulacrum) apud Segestanos positum fuisse,

id. ib. 4, 80:

si apud Athenienses non deerant qui rem publicam defenderent,

id. Sest. 141, and Nep. Milt. 6, 2:

ille est magistratus apud Siculos, qui etc.,

Cic. Verr. 2, 131:

si tu apud Persas deprehensus etc.,

id. ib. 5, 166:

Apud Helvetios longe nobilissimus fuit Orgetorix,

Caes. B. G. 1, 2:

apud omnes Graecos hic mos est, ut etc.,

Cic. Verr. 2, 158, and id. Fragm. B. 7, 18 B. and K.:

quod apud Germanos ea consuetudo esset, ut etc.,

Caes. B. G. 1, 50:

aliis Germanorum populis usurpatum raro apud Chattos in consensum vertit,

Tac. G. 31:

Cui (mihi) neque apud Danaos usquam locus (est),

Verg. A. 2, 71:

apud Nahanarvalos antiquae religionis lucus ostenditur,

Tac. G. 43; 32; 38; 44; id. H. 4, 56; 4, 61; id. A. 2, 1; 2, 45: apud Graecos magis quam in ceteris nationibus exculta est medicina, Cels. praef. 3, 9.—So of an army, in, with, where in with abl. is commonly used:

qui apud exercitum cum Lucio Lucullo est,

in the army under L. Lucullus, Cic. Verr. 4, 49; so id. Arch. 11:

apud exercitum mihi fueris tot annos,

id. Mur. 45:

quod Hannibalem etiam nunc cum imperio apud exercitum haberent,

in the army with a command, Nep. Hann. 7, 3:

simul manere apud exercitus Titum utile videbatur,

Tac. H. 5, 10:

quod XII. pondo argenti habuisset apud exercitum,

with his troops, Plin. 33, 4, 50, § 143.—

In designating the author of a work or of an assertion, apud aliquem, in, by, in the writings of, any one (the work itself being designated by in with abl.; as, de qua in Catone majore satis multa diximus, Cic. Off. 1, 42, 151:

Socraiem illum, qui est in Phaedro Platonis,

id. de Or. 1, 7, 28:

quo in libro,

id. ib. 1, 11, 47):

ut scriptum apud eundem Caelium est,

Cic. Div. 1, 26, 55:

apud Xenophontem autem moriens Cyrus major haec dicit,

id. Sen. 22, 79:

quod apud Platonem est in philosophos dictum, quod etc.,

id. Off. 1, 9, 28:

apud Agathoclem scriptum in historia est,

id. Div. 1, 24, 50:

ut est apud poetam nescio quem,

id. Phil. 2, 65:

Quod enim est apud Ennium, etc.,

id. Off. 1, 8, 26:

de qua (ambitione) praeclare apud eundem est Platonem, simile etc.,

id. ib. 1, 25, 87:

Apud Varronem ita est, etc.,

Plin. 18, 35, 79, § 348:

ut video scriptum apud Graecos,

Cic. Scaur. 4:

invenio apud quosdam auctores,

Tac. H. 2, 37; so id. A. 1, 81; 3, 3:

reperio apud scriptores,

id. ib. 2, 88:

apud Solonem,

i. e. in his laws, Cic. Leg. 2, 26, 64:

cui bono est, si apud te Agamemnon diserte loquitur, i. e. in tragoediis tuis,

Tac. Or. 9. —Also of speakers:

apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur,

Tac. Agr. 22.—

a.. Est aliquid apud aliquem = est alicui aliquid, apud aliquem being equivalent to dat. of possessor:

quae (scientia auguralis) mihi videtur apud majores fuisse dupliciter, ut etc.,

Cic. Leg. 2, 13, 33:

juris civilis magnum usum apud multos fuisse,

id. Brut. 41, 152:

cum apud eum summum esset imperium populi,

Nep. Phoc. 2, 4:

omnis gratia, potentia, honos, divitiae apud illos sunt,

Sall. C. 20, 8:

par gloria apud Hannibalem hostesque Poenos erat,

Liv. 22, 30, 8:

apud quos nulla loricarum galearumve tegmina (erant),

Tac. A. 12, 35:

pecuniam ac dona majora apud Romanos (esse),

id. H. 4, 76:

minorem esse apud victos animum,

id. ib. 3, 1;

2, 75: quando quidem est apud te virtuti honos,

Liv. 2, 1, 15: Phoebo sua semper apud me Munera sunt, Phoebus has his gifts with me, i. e. I have his gifts for Phoebus, Verg. E. 3, 62; so Hor. C. 3, 29, 5:

apud te est fons vitae,

Vulg. Psa. 35, 10:

apud Dominum (est) misericordia,

ib. ib. 129, 7.—

Est aliquid apud aliquem also simply denotes that something is in one's hands, in his power, at his disposal:

erat ei apud me pauxillulum Nummorum,

Ter. Phorm. 1, 1, 3:

negasse habere se (phaleras): apud alium quoque eas habuisse depositas,

Cic. Verr. 4, 29:

multa (signa) deposita apud amicos,

id. ib. 4, 36:

apud quem inventus est scyphus,

Vulg. Gen. 44, 16; ib. [p. 147] Exod. 22, 4; ib. Deut. 24, 12.—So also of persons:

te pix atra agitet apud carnuficem,

in the hands of, Plaut. Capt. 3, 4, 65:

qui (obsides) apud eum sint,

Caes. B. G. 1, 31; 1, 33.—

Apud aliquem = alicui, the dat. of indir. obj.:

remanet gloria apud me, Att., Trag. Rel. p. 194 Rib.: nihil apud Siculum, nihil apud civem Romanum tota in Sicilia reliquisse,

Cic. Verr. 4, 2:

si (cura rei publicae) apud Othonem relinqueretur,

Tac. H. 1, 13; 1, 20:

qui judicia manere apud ordinem Senatorium volunt,

Cic. Div. in Caecil. 8:

neque praemia caedis apud interfectorem mansura,

Tac. H. 2, 70; id. A. 15, 7:

fidens apud aliquem obligare,

Dig. 16, 1, 27.—So rarely with adjj.:

Essetne apud te is servos acceptissimus?

Plaut. Capt. 3, 5, 56:

non dicam amicum tuum, quod apud homines carissimum est,

Cic. Verr. 2, 110:

apud publicanos gratiosus fuisti,

id. ib. 2, 169; 4, 38; id. Fl. 76; id. Lig. 31: Apud homines hoc impossibile est;

apud Deum autem omnia possibilia sunt,

Vulg. Matt. 19, 26; ib. Marc. 10, 27.

Transf. In designations of place,

At, near, about, around, before (esp. freq. in the post-Aug. histt.) = ad, prope, circum, ante: tibi servi multi apud mensam adstant, Naev. ap. Prisc. p. 893 P. (Com. Rel. p. 10 Rib.):

verecundari neminem apud mensam decet,

Plaut. Trin. 2, 4, 77:

Quid apud hasce aedis negotii est tibi?

id. Am. 1, 1, 194:

Quid illisce homines quaerunt apud aedis meas?

id. Most. 4, 2, 26; id. Trin. 4, 2, 25: apud ignem adsidere, Turp. ap. Non. p. 522, 26 (Com. Rel. p. 100 Rib.); Sisenn. ap. Non. p. 86, 16:

navem is fregit apud Andrum insulam,

Ter. And. 1, 3, 17:

apud Tenedum pugna illa navalis,

Cic. Arch. 21:

ut apud Salamina classem suam constituerent,

Nep. Them. 3, 4:

apud oppidum morati,

Caes. B. G. 2, 7:

agri in Hispania apud Karthaginem Novam,

Cic. Agr. 1, 5:

bellatum apud Actium,

Tac. H. 1, 1; 1, 72; 3, 76:

Pugnabant alii tardis apud Ilion armis,

Ov. R. Am. 163:

morabatur in castris apud Galgalam,

Vulg. Jos. 10, 6:

quidquid apud durae cessatum est moenia Trojae,

Verg. A. 11, 288:

apud vetustam turrem, Att., Trag. Rel. p. 189 Rib.: apud castellum consedisse,

Tac. A. 4, 25:

Vitellianos, sua quemque apud signa, componunt,

id. H. 3, 35:

apud vexillum tendentes,

id. A. 1, 17:

trepidatur apud naves,

id. H. 2, 15:

hostis est non apud Anienem, sed in urbe,

Cic. Mur. 84; id. Fam. 2, 10, 5:

quam detraxerat apud rapidum Simoenta sub Ilio alto,

Verg. A. 5, 261:

apud abunaantem amnem et rapidas undas Inachi, Att., Trag. Rel. p. 175 Rib.: apud gelidi flumina Hebri,

Verg. A. 12, 331:

octo apud Rhenum legiones,

Tac. A. 1, 3:

apud ripam Rheni,

id. ib. 2, 83:

probavi te apud Aquam Contradictionis,

Vulg. Psa. 80, 8:

repertus apud fretum Siciliae,

Tac. A. 6, 14:

propitiata Juno apud proximum mare,

id. ib. 15, 44:

apud promunturium Miseni consedit in villa,

id. ib. 6, 50:

Ut aput nivem et ferarum gelida stabula forem, for in nive etc.,

Cat. 63, 53 Mull.:

apud altaria deum pepigere,

before, Tac. A. 11, 9:

decernuntur supplicationes apud omnia pulvinaria,

id. ib. 14, 12 (cf.:

unum diem circa omnia pulvinaria supplicatio fuit,

Liv. 41, 9):

apud Caesaris effigiem procubuit,

Tac. A. 12, 17; 13, 23:

quartum apud lapidem substiterat,

id. ib. 15, 60:

laudavit ipse apud rostra (for pro rostris),

Tac. A. 16, 6; so, apud forum (cf.: ad forum under ad, I. A. 3., and in Gr. Sophocl. Trach. 371, pros mesêi agorai;

on the other hand,

id. ib. 423, en mesêi agorai; id. ib. 524, têlaugei par ochthôi): Quidam apud forum mihi vendidit, Pomp., Com. Rel. p. 250 Rib.: Ch. Qui scis? By. Apud forum modo e Davo audivi, Ter. And. 2, 1, 2; 1, 5, 18:

Capuae multa apud forum aedificia de caelo tacta,

Liv. 41, 9 (Weissenb., in foro):

quod (templum) apud forum holitorium C. Duilius struxerat,

Tac. A. 2, 49.—

At, in = in with abl. or gen. or abl. of place: CONSVLES SENATVM CONSOLVERVNT N. OCTOB. APVD AEDEM DVELONAI, S. C. de Bacch. I.; so,

ejus statuam majores apud aedem matris deum consecravisse,

Tac. A. 4, 64:

apud villam est,

Ter. Ad. 4, 1, 1; so Cic. Verr. 4, 22, 48:

Eum argentum sumpsisse apud Thebas ab danista fenore,

Plaut. Ep. 2, 2, 67:

deponere apud Solos in delubro pecuniam,

Cic. Leg. 2, 16, 40:

ut rationes apud duas civitates possim relinquere,

id. Att. 6, 7, 2: qui mense Aprili apud Baias essent, id. Fragm. B. 13, 4, 1 B. and K.;

13, 4, 4 iid.: seditio militum coepta apud Sucronem,

Liv. 28, 29:

donum apud Antium statuitur,

Tac. A. 3, 71:

bellis civilibus Maecenatem equestris ordinis cunctis apud Romam atque Italiam praeposuit,

id. ib. 6, 11:

Titus in consecrando apud Memphim bove Apide diadema gestavit,

Suet. Tit. 5:

quod Judaeam praeterveniens apud Hierosolymam non supplicasset,

id. Aug. 93:

apud Mediolanum,

Lact. Mort. Persec. 48:

eum pugionem apud Capitolium consecravit,

Tac. A. 15, 74:

Equitum Romanorum locos sedilibus plebis anteposuit apud Circum,

id. ib. 15, 32:

quae (effigies) apud theatrum Pompei locaretur,

id. ib. 3, 72:

qui (rei) apud aerarium pependissent,

Suet. Dom. 9 Roth:

cujus (scientiae) apiscendae otium apud Rhodum magistrum Thrasullum habuit,

Tac. A. 6, 20; 4, 14; so Suet. Aug. 92; Eutr. 7, 13:

ut civitati Cibyraticae apud Asiam subveniretur,

Tac. A. 4, 13; 4, 18; 16, 15:

apud Pharsaliam,

Liv. Epit. 111:

apud Palaestinam,

Eutr. 7, 13:

qui erant apud Helladam,

Vulg. 1 Macc. 8, 9. —

Of time.

With words denoting time or occasion, in, at (rare):

apud saeclum prius,

Ter. Eun. 2, 2, 15:

aliquem apud judicium persequi,

at the trial, Cic. Verr. 4, 104.—

With words designating persons, with, among, in the time of:

hostis apud majores nostros is dicebatur, quem nunc etc.,

Cic. Off. 1, 12, 36:

fecerunt hoc multi apud majores nostros,

id. Verr. 2, 118; 5, 148:

Fuit eodem ex studio vir eruditus apud patres nostros,

id. Mur. 36; id. Off. 2, 24, 85; id. Lael. 2, 6:

Apud antiquos fuit Petron quidam, Cels. praef. 3, 9: aliam apud Fabricios, aliam apud Scipiones pecuniam (fuisse),

Tac. A. 2, 33.—

For ad with words implying motion (very rare):

APVT EVM PERVENIRE,

Inscr. Grut. 786, 5:

atque apud hunc eo vicinum,

Plaut. Mil. 2, 5, 70:

Bito apud aurificem,

Lucil. 30, 66 Mull.: apud legiones venit, Sall. Fragm. ap. Pomp. Commod. Don. p. 395 Lind.:

(naves) apud insulas longius sitas ejectae,

Tac. A. 2, 24:

qui apud Romanos de societate functus est legatione,

Vulg. 2 Macc. 4, 11.

(cf. ad, I. fin. b.)

It is sometimes placed after its subst.:

quae fiunt apud fabros, fictores, item alios apud,

Varr. L. L. 6, 78, p. 104 Mull.:

Is locus est Cumas aput,

Lucr. 6, 747 Lachm.:

montem apud Erycum,

Tac. A. 4, 43:

ripam apud Euphratis,

id. ib. 6, 31:

Misenum apud et Ravennam,

id. ib. 4, 5 (in Suet. Dom. 9 the editt. vary between aerarium apud and apud aerarium; the latter seems preferable, and is adopted by Oudend., Bremi, Baumg.-Crus., and Roth).—

It is sometimes placed between the subst. and adj.:

barbaras apud gentes,

Tac. A. 2, 88, 3, 26; 15, 60:

non modo Graecis in urbibus, sed Romana apud templa,

id. ib. 14, 14.—

Twice in Verg. it stands before the secondary adjunct of its subst.:

apud durae moenia Trojae, A. 11, 288: apud gelidi flumina Hebri,

ib. 12, 331. Apud is never found in compound words. V. more on this word in Hand, Turs. I. pp. 405-416.

com-pello ( conp-), pŭli, pulsum, 3, v. a., to drive together to a place, to collect, assemble (opp. expello, Cic. Pis. 7, 16;

to dispellere,

Plaut. As. 3, 3, 149;

and to aspellere,

id. Trin. 3, 2, 46; class.).

Lit. of herds, flocks:

tum compellendum (agnos) in gregem ovium,

Varr. R. R. 2, 2, 18:

armentum in speluncam,

Liv. 1, 7, 5; cf.:

pecoris vim ingentem in saltum avium,

id. 9, 31, 7:

greges in unum,

Verg. E. 7, 2:

pecus totius provinciae,

Cic. Pis. 36, 87: haedorum gregem hibisco ( poet. for ad hibiscum), Verg. E. 2, 30.—Also of other objects:

primordia,

Lucr. 2, 564:

homines unum in locum,

Cic. Inv. 1, 2, 2:

naves (hostium) in portum,

Caes. B. C. 1, 58 fin.:

hostes intra oppida murosque,

id. B. G. 7, 65; so of the driving or forcing of enemies in a body; cf.:

adversarios intra moenia,

Nep. Ages. 5, 3:

hostem fugatum in naves,

Liv. 10, 2, 2:

Dardanos in urbem,

id. 41, 19, 9; Suet. Vit. 15:

oppidanos intra munimenta,

Curt. 8, 11, 1:

hostes in fugam,

Just. 4, 4.—Hence fig.:

bellum Medulliam,

to turn the war thither, Liv. 1, 33, 4:

is (hostes) eo compulit ut locorum angustiis clausi, etc.,

drove them into so close corners, Nep. Ham. 2, 4:

Pompeium domum suam,

Cic. Pis. 7, 16:

ad monumentorum deversoria plebe compulsā,

Suet. Ner. 38: quam (imaginem) virga semel horrida... Nigro compulerit gregi, * Hor. C. 1, 24, 18:

ossa in suas sedes,

Cels. 6, 7 fin. —

Trop.

To bring or press together:

amores nostros dispulsos,

Plaut. As. 3, 3, 149:

cur eam tantas in angustias et in Stoicorum dumeta compellimus?

Cic. Ac. 2, 35, 112.—Far more freq.,

To drive, bring, move, impel, incite, urge, compel, force, constrain to something; constr. with ad, in, more rarely with ut, the inf. or absol.

With ad (freq. in Suet.):

aliquem ad virtutem,

Plaut. Bacch. 4, 10, 10:

ad arma,

Cic. Marcell. 5, 13:

ad bellum,

Ov. M. 5, 219:

ad deditionem fame,

Suet. Aug. 14; Curt. 9, 1, 19:

ad necem,

Suet. Aug. 66; id. Calig. 23; id. Ner. 35: ad mortem, id. Tib. 56; Quint. 7, 3, 7:

ad confessionem,

Suet. Claud. 15:

ad pugnam,

id. ib. 21:

ad rapinas,

Luc. 7, 99:

ad defectionem,

Curt. 10, 1, 45:

ad laqueum,

Plin. 36, 5, 4, § 12:

ad impudicitiam,

Dig. 1, 6, 2.—

With in:

in hunc sensum compellor injuriis,

Cic. Fam. 1, 9, 21:

in eundem metum,

Liv. 25, 29, 8:

in socordiam,

Col. 11, 1, 11:

in mortem,

Quint. 7, 3, 7:

in metum,

Tac. H. 2, 27. —

With ut:

callidum senem callidis dolis Conpuli et perpuli, mihi omnia ut crederet,

Plaut. Bacch. 4, 4, 4; Suet. Caes. 1; 24; id. Vesp. 2; Tac. Or. 4; Curt. 8, 8, 2. —

With inf.:

aliquem jussa nefanda pati,

Ov. F. 3, 860; Luc. 3, 144; Suet. Tib. 62; id. Dom. 14; Curt. 5, 1, 35; Just. 16, 5; 30, 3; Gai Inst. 2, 237.—

Absol.:

ceteras nationes conterruit, compulit, domuit,

Cic. Prov. Cons. 13, 33:

aliquā indignatione compellendus,

Quint. 9, 4, 138:

ille qui aspellit, is conpellit,

Plaut. Trin. 3, 2, 46; freq. in perf. part.:

periculis compulsus,

Cic. Fam. 1, 9, 11; Caes. B. C. 3, 41; Liv. 27, 30, 3.

compello ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. compello; cf. 2. appello, āre, from 1. appello, ĕre, and jugare, from root of jungo], to accost one.

Without implying reproach, to accost, address (mostly poet.): exin compellare pater me voce videtur his verbis, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 45 Vahl.); so, aliquem, id. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 ib.):

aliquem voce,

Verg. A. 5, 161; and:

notis vocibus,

id. ib. 6, 499; cf. Ov. M. 14, 839:

blande hominem,

Plaut. Poen. 3, 3, 72; cf. id. Stich. 2, 1, 43:

familiariter,

id. Men. 2, 3, 23: carmine, * Cat. 64, 24:

talibus agrestem com pellat Oreada dictis,

Ov. M. 8, 787; 12, 585:

Tauream nomine,

Liv. 23, 47, 2; Curt. 4, 13, 20:

aliquem multo honore,

Verg. A. 3, 474:

verbis amicis,

id. ib. 2, 372:

aliquam de stupro,

to invite to unchastity, Val. Max. 6, 1, 2; in like sense absol.:

compellare,

Hyg. Fab. 57.—

In a hostile sense, to address one reproachfully or abusively, to reproach, chide, rebuke, upbraid, abuse, to take to task, call to account (good prose).

In gen.:

mimus nominatim Accium poëtam compellavit in scaenā,

Auct. Her. 1, 14, 24:

neque aspexit mater, quin eum fratricidam impiumque detestans compellaret,

Nep. Timol. 1, 5:

pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat,

Liv. 22, 12, 12; 34, 2, 8:

ne compellarer inultus,

Hor. S. 2, 3, 297; 1, 7, 31; id. Ep. 1, 7, 34.—

Esp., jurid. t. t., of authorities, to summon one to answer a charge; or of adversaries, to arraign one before a tribunal, to accuse of crime (cf. 2. appello):

Q. Ciceronem compellat edicto,

Cic. Phil. 3, 7, 17; id. Red. in Sen. 5, 12; 13, 52:

Nigidius minari in contione, se judicem, qui non adfuerit, compellaturum,

id. Att. 2, 2, 3; so id. Phil. 3, 7, 17; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Nep. Alcib. 4, 1; Liv. 43, 2, 11; Tac. A. 16, 27; Suet. Caes. 17.

con-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to bind together, connect, join, unite (very freq. in all perr. and species of composition); constr. with cum, inter se, the dat., or the acc. only; trop. also with ad.

Lit.

With cum:

eam epistulam cum hac,

Cic. Fam. 7, 30, 3:

animam cum animo,

Lucr. 3, 160:

naturam tenuem gravi cum corpore,

id. 5, 563.—

With inter se, Lucr. 3, 559; cf. id. 3, 137.—

With dat.:

castra muro oppidoque,

Caes. B. C. 2, 25:

ita cursum regebat, ut primi conjungi ultimis possent,

Curt. 5, 13, 10:

conjunguntur his (porticibus) domus ampliores,

Vitr. 6, 7, 3:

dextrae dextram,

Ov. M. 8, 421:

aëra terris,

Lucr. 5, 564.—

With the acc. only:

boves,

i. e. to yoke together, Cato, R. R. 138; cf.:

bis binos (equos),

Lucr. 5, 1299:

calamost plures ceră,

Verg. E. 2, 32:

dextras,

id. A. 1, 514:

nostras manus,

Tib. 1, 6, 60:

oras (vulneris) suturā,

Cels. 7, 4, 3:

medium intervallum ponte,

Suet. Calig. 19:

supercilia conjuncta,

id. Aug. 79:

verba,

Quint. 8, 3, 36.—

Trop.

In gen.

With cum:

eas cohortes cum exercitu suo,

Caes. B. C. 1, 18:

quem ego cum deorum laude conjungo,

i. e. put on an equality with, Cic. Pis. 9, 20; id. Font. 10, 21; cf. Quint. 11, 1, 28:

imperii dedecus cum probro privato,

Cic. Sen. 12, 42; id. Red. Sen. 2, 4; id. Red. Quir. 7, 16; id. Brut. 31, 120:

judicium suum cum illius auctoritate,

Quint. 10, 3, 1:

voluptatem cum laude ac dignitate,

id. 8, pr. 33; 12, 2, 8; Cat. 64, 331.—

With ad (very rare), Quint. 4, 1, 16.—

With dat.:

noctem diei,

Caes. B. C. 3, 13:

arma finitimis,

Liv. 8, 16, 2; 42, 47, 3:

se alicui,

Curt. 8, 13, 4:

laudem oratori,

Quint. 1, 10, 17; 5, 10, 51:

sequentia prioribus,

id. 11, 2, 20.—So of writings, to add:

pauca scribenda conjungendaque huic commentario statui,

Hirt. B. G. 8, 48.—

With in and abl.:

cum in tui familiarissimi judicio ac periculo tuum crimen conjungeretur,

Cic. Fam. 5, 17, 2:

nefarium est... socium fallere qui se in negotio conjunxit,

id. Rosc. Com. 6, 17.—

With in and acc.:

omnia vota in unum,

Petr. 86.—

With acc. only:

vocales,

to contract, Cic. Or. 44, 150; Quint. 12, 10, 30: bellum, to carry on or wage in concert, Cic. Imp. Pomp. 9, 26; Sil. 15, 52:

vires,

Val. Fl. 6, 632:

Galliae duae, quas hoc tempore uno imperio videmus esse conjunctas,

Cic. Prov. Cons. 2, 3:

aequum est enim militum, talium praesertim, honorem conjungi,

id. Phil. 14, 11, 29:

ne... tantae nationes conjungantur,

Caes. B. G. 3, 11:

hunc cape consiliis socium et conjunge volentem,

Verg. A. 5, 712:

res... sicut inter se cohaerent tempore, ita opere ipso conjungi,

Curt. 5, 1, 2:

passus,

Ov. M. 11, 64:

abstinentiam cibi,

i. e. to continue without interruption, Tac. A. 6, 26;

in the same sense, consulatus,

Suet. Calig. 17; and:

rerum actum,

id. Claud. 23:

nox eadem necem Britannici et rogum conjunxit,

Tac. A. 13, 17. —

In partic.

To compose, form by uniting:

quod (Epicurus) e duplici genere voluptatis conjunctus est (i. e. Epicuri summum bonum),

Cic. Fin. 2, 14, 44 Madv. ad loc.—

To unite, join in marriage or love:

me tecum,

Ov. H. 21, 247:

aliquam secum matrimonio,

Curt. 6, 9, 30:

aliquam sibi justo matrimonio,

Suet. Ner. 28; cf.:

aliquam sibi,

id. Calig. 26:

conjungi Poppaeae,

Tac. A. 14, 60; Cat. 64, 335:

conubia Sabinorum (Romulus),

to bring about, accomplish, Cic. de Or. 1, 9, 37.—

To connect, unite by the ties of relationship or friendship:

se tecum affinitate,

Nep. Paus. 2, 3:

tota domus conjugio et stirpe conjungitur,

Cic. Fin. 5, 23, 65:

nos inter nos (res publica),

id. Fam. 5, 7, 2:

me tibi (studia),

id. ib. 15, 11, 2; Caes. B. C. 3, 21:

multos sibi familiari amicitiā,

Sall. J. 7, 7:

Ausonios Teucris foedere,

Verg. A. 10, 105:

optimum quemque hospitio et amicitiā,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 16:

amicitiam,

id. Clu. 16, 46; cf.:

societatem amicitiamque,

Sall. J. 83, 1.—Hence, conjunctus, a, um, P. a.

(Acc. to I.) United, connected; hence, of places, bordering upon, near:

loca, quae Caesaris castris erant conjuncta,

Caes. B. C. 1, 64 init.; 2, 25; 3, 112:

Paphlagonia Cappadociae,

Nep. Dat. 5, 5:

regio Oceano,

Hirt. B. G. 8, 46; 8, 31:

ratis crepidine saxi,

Verg. A. 10, 653.—

Transf., of time, connected with, following:

quae proelio apud Arbela conjuncta sunt ordiar dicere,

Curt. 5, 1, 2.—

Trop.

In gen., connected with, pertaining to; accordant or agreeing with, conformable to, etc.; constr. with cum, the dat., or rar. the abl.:

prudentia cum justitiā,

Cic. Off. 2, 9, 33; so,

nihil cum virtute,

id. ib. 1, 2, 5:

ea, quae sunt quasi conjuncta aut quae quasi pugnantia inter se,

id. Part. Or. 2, 7:

verba inter se (opp. simplicia),

id. Top. 7; id. de Or. 3, 37, 149;

(opp. singula),

Quint. 5, 10, 106; 7, 9, 2; 8, 1, 1:

causae (opp. simplices),

id. 3, 6, 94; 3, 10, 1:

justitia intellegentiae,

Cic. Off. 2, 9, 34:

praecepta officii naturae,

id. ib. 1, 2, 6:

talis simulatio vanitati est conjunctior quam liberalitati,

id. ib. 1, 14, 44; id. de Or. 2, 81, 331:

libido scelere conjuncta,

id. Clu. 5, 12; id. Phil. 5, 7, 20: haec necesse est aut ex praeterito tempore aut ex conjuncto aut ex sequenti petere, i. e. the present, Quint. 5, 8, 5; cf. id. 5, 9, 5; 5, 10, 94; and id. 7, 2, 46:

conjuncta (et conveniens) constantia inter augures,

harmonious, accordant, Cic. Div. 2, 39, 82.—

conjunctum, i, n. subst.

In rhet., connection, Cic. de Or. 2, 40, 167; cf. id. ib. 2, 39, 166.—

A joint-sentence, = copulatum, sumpeplegmenon, Gell. 16, 8, 10.—

In the physical lang. of Lucr., the necessary, inherent qualities of bodies (as weight, etc.), in contrast with eventum, merely external condition, Lucr. 1, 449 sq.—

In partic.

Connected by marriage, married:

digno viro,

Verg. E. 8, 32:

conservae,

Varr. R. R. 1, 17, 5.—

Transf., of the vine (cf. conjunx, I. 2.):

vitis ulmo marito,

Cat. 62, 54.—Far more freq.,

Connected or united by relationship or friendship, allied, kindred, intimate, friendly (freq. in Cic.).

With abl.:

cum aliquo vinculis et propinquitatis et adfinitatis,

Cic. Planc. 11, 27:

cum populo Romano non solum perpetuā societate atque amicitiā, verum etiam cognatione,

id. Verr. 2, 4, 33, § 72:

equites concordiā conjunctissimi,

id. Clu. 55, 152:

sanguine,

Sall. J. 10, 3; cf.:

Mario sanguine conjunctissimus,

Vell. 2, 41, 2:

propinquitatibus adfinitatibusque,

Caes. B. G. 2, 4; cf.:

propinquā cognatione, Nep. praef. § 7: homo conjunctissimus officiis, usu, consuetudine,

Cic. Sull. 20, 57; id. Cat. 1, 13, 33; id. de Or. 1, 7, 24; id. Att. 1, 16, 11; Nep. Att. 12, 1 al. —

With cum, etc.:

ubi tecum conjunctus siem,

Plaut. Aul. 2, 2, 52: so,

genus cum diis,

Suet. Caes. 6.— Absol.:

conjunctus an alienus,

Quint. 7, 4, 21; Nep. Att. 7, 1; Curt. 6, 11, 10.—With dat.:

conjunctissimus huic ordini,

Cic. Prov. Cons. 16, 38; cf.:

civitas populo Romano,

Caes. B. G. 7, 33:

conjunctior illo Nemo mihi est,

Ov. M. 15, 599; Curt. 7, 3, 25.—With inter:

inter se conjunctissimos fuisse Curium, Coruncanium,

Cic. Lael. 11, 39; id. Dom. 11, 27:

ut nosmet ipsi inter nos conjunctiores simus,

id. Att. 14, 13, B. 5.— conjunctē, adv. (rare; most freq. in Cic.).

In connection, conjointly, at the same time:

conjuncte cum reliquis rebus nostra contexere,

Cic. Fam. 5, 12, 2:

conjuncte re verboque risus moveatur,

id. de Or. 2, 61, 248: elatum aliquid, i. e. hypothetically (opp. simpliciter, categorically), id. ib. 2, 38, 158;

3, 37, 149: agere,

id. Inv. 1, 7, 9.—

In a friendly, confidential manner:

conjuncte vivere,

Nep. Att. 10, 3; so with vivere in the comp., Cic. Fam. 6, 9, 1; Plin. Ep. 6, 8, 4; and in sup., Cic. Lael. 1, 2.

con-jungo, nxi, nctum, 3, v. a., to bind together, connect, join, unite (very freq. in all perr. and species of composition); constr. with cum, inter se, the dat., or the acc. only; trop. also with ad.

Lit.

With cum:

eam epistulam cum hac,

Cic. Fam. 7, 30, 3:

animam cum animo,

Lucr. 3, 160:

naturam tenuem gravi cum corpore,

id. 5, 563.—

With inter se, Lucr. 3, 559; cf. id. 3, 137.—

With dat.:

castra muro oppidoque,

Caes. B. C. 2, 25:

ita cursum regebat, ut primi conjungi ultimis possent,

Curt. 5, 13, 10:

conjunguntur his (porticibus) domus ampliores,

Vitr. 6, 7, 3:

dextrae dextram,

Ov. M. 8, 421:

aëra terris,

Lucr. 5, 564.—

With the acc. only:

boves,

i. e. to yoke together, Cato, R. R. 138; cf.:

bis binos (equos),

Lucr. 5, 1299:

calamost plures ceră,

Verg. E. 2, 32:

dextras,

id. A. 1, 514:

nostras manus,

Tib. 1, 6, 60:

oras (vulneris) suturā,

Cels. 7, 4, 3:

medium intervallum ponte,

Suet. Calig. 19:

supercilia conjuncta,

id. Aug. 79:

verba,

Quint. 8, 3, 36.—

Trop.

In gen.

With cum:

eas cohortes cum exercitu suo,

Caes. B. C. 1, 18:

quem ego cum deorum laude conjungo,

i. e. put on an equality with, Cic. Pis. 9, 20; id. Font. 10, 21; cf. Quint. 11, 1, 28:

imperii dedecus cum probro privato,

Cic. Sen. 12, 42; id. Red. Sen. 2, 4; id. Red. Quir. 7, 16; id. Brut. 31, 120:

judicium suum cum illius auctoritate,

Quint. 10, 3, 1:

voluptatem cum laude ac dignitate,

id. 8, pr. 33; 12, 2, 8; Cat. 64, 331.—

With ad (very rare), Quint. 4, 1, 16.—

With dat.:

noctem diei,

Caes. B. C. 3, 13:

arma finitimis,

Liv. 8, 16, 2; 42, 47, 3:

se alicui,

Curt. 8, 13, 4:

laudem oratori,

Quint. 1, 10, 17; 5, 10, 51:

sequentia prioribus,

id. 11, 2, 20.—So of writings, to add:

pauca scribenda conjungendaque huic commentario statui,

Hirt. B. G. 8, 48.—

With in and abl.:

cum in tui familiarissimi judicio ac periculo tuum crimen conjungeretur,

Cic. Fam. 5, 17, 2:

nefarium est... socium fallere qui se in negotio conjunxit,

id. Rosc. Com. 6, 17.—

With in and acc.:

omnia vota in unum,

Petr. 86.—

With acc. only:

vocales,

to contract, Cic. Or. 44, 150; Quint. 12, 10, 30: bellum, to carry on or wage in concert, Cic. Imp. Pomp. 9, 26; Sil. 15, 52:

vires,

Val. Fl. 6, 632:

Galliae duae, quas hoc tempore uno imperio videmus esse conjunctas,

Cic. Prov. Cons. 2, 3:

aequum est enim militum, talium praesertim, honorem conjungi,

id. Phil. 14, 11, 29:

ne... tantae nationes conjungantur,

Caes. B. G. 3, 11:

hunc cape consiliis socium et conjunge volentem,

Verg. A. 5, 712:

res... sicut inter se cohaerent tempore, ita opere ipso conjungi,

Curt. 5, 1, 2:

passus,

Ov. M. 11, 64:

abstinentiam cibi,

i. e. to continue without interruption, Tac. A. 6, 26;

in the same sense, consulatus,

Suet. Calig. 17; and:

rerum actum,

id. Claud. 23:

nox eadem necem Britannici et rogum conjunxit,

Tac. A. 13, 17. —

In partic.

To compose, form by uniting:

quod (Epicurus) e duplici genere voluptatis conjunctus est (i. e. Epicuri summum bonum),

Cic. Fin. 2, 14, 44 Madv. ad loc.—

To unite, join in marriage or love:

me tecum,

Ov. H. 21, 247:

aliquam secum matrimonio,

Curt. 6, 9, 30:

aliquam sibi justo matrimonio,

Suet. Ner. 28; cf.:

aliquam sibi,

id. Calig. 26:

conjungi Poppaeae,

Tac. A. 14, 60; Cat. 64, 335:

conubia Sabinorum (Romulus),

to bring about, accomplish, Cic. de Or. 1, 9, 37.—

To connect, unite by the ties of relationship or friendship:

se tecum affinitate,

Nep. Paus. 2, 3:

tota domus conjugio et stirpe conjungitur,

Cic. Fin. 5, 23, 65:

nos inter nos (res publica),

id. Fam. 5, 7, 2:

me tibi (studia),

id. ib. 15, 11, 2; Caes. B. C. 3, 21:

multos sibi familiari amicitiā,

Sall. J. 7, 7:

Ausonios Teucris foedere,

Verg. A. 10, 105:

optimum quemque hospitio et amicitiā,

Cic. Q. Fr. 1, 1, 5, § 16:

amicitiam,

id. Clu. 16, 46; cf.:

societatem amicitiamque,

Sall. J. 83, 1.—Hence, conjunctus, a, um, P. a.

(Acc. to I.) United, connected; hence, of places, bordering upon, near:

loca, quae Caesaris castris erant conjuncta,

Caes. B. C. 1, 64 init.; 2, 25; 3, 112:

Paphlagonia Cappadociae,

Nep. Dat. 5, 5:

regio Oceano,

Hirt. B. G. 8, 46; 8, 31:

ratis crepidine saxi,

Verg. A. 10, 653.—

Transf., of time, connected with, following:

quae proelio apud Arbela conjuncta sunt ordiar dicere,

Curt. 5, 1, 2.—

Trop.

In gen., connected with, pertaining to; accordant or agreeing with, conformable to, etc.; constr. with cum, the dat., or rar. the abl.:

prudentia cum justitiā,

Cic. Off. 2, 9, 33; so,

nihil cum virtute,

id. ib. 1, 2, 5:

ea, quae sunt quasi conjuncta aut quae quasi pugnantia inter se,

id. Part. Or. 2, 7:

verba inter se (opp. simplicia),

id. Top. 7; id. de Or. 3, 37, 149;

(opp. singula),

Quint. 5, 10, 106; 7, 9, 2; 8, 1, 1:

causae (opp. simplices),

id. 3, 6, 94; 3, 10, 1:

justitia intellegentiae,

Cic. Off. 2, 9, 34:

praecepta officii naturae,

id. ib. 1, 2, 6:

talis simulatio vanitati est conjunctior quam liberalitati,

id. ib. 1, 14, 44; id. de Or. 2, 81, 331:

libido scelere conjuncta,

id. Clu. 5, 12; id. Phil. 5, 7, 20: haec necesse est aut ex praeterito tempore aut ex conjuncto aut ex sequenti petere, i. e. the present, Quint. 5, 8, 5; cf. id. 5, 9, 5; 5, 10, 94; and id. 7, 2, 46:

conjuncta (et conveniens) constantia inter augures,

harmonious, accordant, Cic. Div. 2, 39, 82.—

conjunctum, i, n. subst.

In rhet., connection, Cic. de Or. 2, 40, 167; cf. id. ib. 2, 39, 166.—

A joint-sentence, = copulatum, sumpeplegmenon, Gell. 16, 8, 10.—

In the physical lang. of Lucr., the necessary, inherent qualities of bodies (as weight, etc.), in contrast with eventum, merely external condition, Lucr. 1, 449 sq.—

In partic.

Connected by marriage, married:

digno viro,

Verg. E. 8, 32:

conservae,

Varr. R. R. 1, 17, 5.—

Transf., of the vine (cf. conjunx, I. 2.):

vitis ulmo marito,

Cat. 62, 54.—Far more freq.,

Connected or united by relationship or friendship, allied, kindred, intimate, friendly (freq. in Cic.).

With abl.:

cum aliquo vinculis et propinquitatis et adfinitatis,

Cic. Planc. 11, 27:

cum populo Romano non solum perpetuā societate atque amicitiā, verum etiam cognatione,

id. Verr. 2, 4, 33, § 72:

equites concordiā conjunctissimi,

id. Clu. 55, 152:

sanguine,

Sall. J. 10, 3; cf.:

Mario sanguine conjunctissimus,

Vell. 2, 41, 2:

propinquitatibus adfinitatibusque,

Caes. B. G. 2, 4; cf.:

propinquā cognatione, Nep. praef. § 7: homo conjunctissimus officiis, usu, consuetudine,

Cic. Sull. 20, 57; id. Cat. 1, 13, 33; id. de Or. 1, 7, 24; id. Att. 1, 16, 11; Nep. Att. 12, 1 al. —

With cum, etc.:

ubi tecum conjunctus siem,

Plaut. Aul. 2, 2, 52: so,

genus cum diis,

Suet. Caes. 6.— Absol.:

conjunctus an alienus,

Quint. 7, 4, 21; Nep. Att. 7, 1; Curt. 6, 11, 10.—With dat.:

conjunctissimus huic ordini,

Cic. Prov. Cons. 16, 38; cf.:

civitas populo Romano,

Caes. B. G. 7, 33:

conjunctior illo Nemo mihi est,

Ov. M. 15, 599; Curt. 7, 3, 25.—With inter:

inter se conjunctissimos fuisse Curium, Coruncanium,

Cic. Lael. 11, 39; id. Dom. 11, 27:

ut nosmet ipsi inter nos conjunctiores simus,

id. Att. 14, 13, B. 5.— conjunctē, adv. (rare; most freq. in Cic.).

In connection, conjointly, at the same time:

conjuncte cum reliquis rebus nostra contexere,

Cic. Fam. 5, 12, 2:

conjuncte re verboque risus moveatur,

id. de Or. 2, 61, 248: elatum aliquid, i. e. hypothetically (opp. simpliciter, categorically), id. ib. 2, 38, 158;

3, 37, 149: agere,

id. Inv. 1, 7, 9.—

In a friendly, confidential manner:

conjuncte vivere,

Nep. Att. 10, 3; so with vivere in the comp., Cic. Fam. 6, 9, 1; Plin. Ep. 6, 8, 4; and in sup., Cic. Lael. 1, 2.

com-pello ( conp-), pŭli, pulsum, 3, v. a., to drive together to a place, to collect, assemble (opp. expello, Cic. Pis. 7, 16;

to dispellere,

Plaut. As. 3, 3, 149;

and to aspellere,

id. Trin. 3, 2, 46; class.).

Lit. of herds, flocks:

tum compellendum (agnos) in gregem ovium,

Varr. R. R. 2, 2, 18:

armentum in speluncam,

Liv. 1, 7, 5; cf.:

pecoris vim ingentem in saltum avium,

id. 9, 31, 7:

greges in unum,

Verg. E. 7, 2:

pecus totius provinciae,

Cic. Pis. 36, 87: haedorum gregem hibisco ( poet. for ad hibiscum), Verg. E. 2, 30.—Also of other objects:

primordia,

Lucr. 2, 564:

homines unum in locum,

Cic. Inv. 1, 2, 2:

naves (hostium) in portum,

Caes. B. C. 1, 58 fin.:

hostes intra oppida murosque,

id. B. G. 7, 65; so of the driving or forcing of enemies in a body; cf.:

adversarios intra moenia,

Nep. Ages. 5, 3:

hostem fugatum in naves,

Liv. 10, 2, 2:

Dardanos in urbem,

id. 41, 19, 9; Suet. Vit. 15:

oppidanos intra munimenta,

Curt. 8, 11, 1:

hostes in fugam,

Just. 4, 4.—Hence fig.:

bellum Medulliam,

to turn the war thither, Liv. 1, 33, 4:

is (hostes) eo compulit ut locorum angustiis clausi, etc.,

drove them into so close corners, Nep. Ham. 2, 4:

Pompeium domum suam,

Cic. Pis. 7, 16:

ad monumentorum deversoria plebe compulsā,

Suet. Ner. 38: quam (imaginem) virga semel horrida... Nigro compulerit gregi, * Hor. C. 1, 24, 18:

ossa in suas sedes,

Cels. 6, 7 fin. —

Trop.

To bring or press together:

amores nostros dispulsos,

Plaut. As. 3, 3, 149:

cur eam tantas in angustias et in Stoicorum dumeta compellimus?

Cic. Ac. 2, 35, 112.—Far more freq.,

To drive, bring, move, impel, incite, urge, compel, force, constrain to something; constr. with ad, in, more rarely with ut, the inf. or absol.

With ad (freq. in Suet.):

aliquem ad virtutem,

Plaut. Bacch. 4, 10, 10:

ad arma,

Cic. Marcell. 5, 13:

ad bellum,

Ov. M. 5, 219:

ad deditionem fame,

Suet. Aug. 14; Curt. 9, 1, 19:

ad necem,

Suet. Aug. 66; id. Calig. 23; id. Ner. 35: ad mortem, id. Tib. 56; Quint. 7, 3, 7:

ad confessionem,

Suet. Claud. 15:

ad pugnam,

id. ib. 21:

ad rapinas,

Luc. 7, 99:

ad defectionem,

Curt. 10, 1, 45:

ad laqueum,

Plin. 36, 5, 4, § 12:

ad impudicitiam,

Dig. 1, 6, 2.—

With in:

in hunc sensum compellor injuriis,

Cic. Fam. 1, 9, 21:

in eundem metum,

Liv. 25, 29, 8:

in socordiam,

Col. 11, 1, 11:

in mortem,

Quint. 7, 3, 7:

in metum,

Tac. H. 2, 27. —

With ut:

callidum senem callidis dolis Conpuli et perpuli, mihi omnia ut crederet,

Plaut. Bacch. 4, 4, 4; Suet. Caes. 1; 24; id. Vesp. 2; Tac. Or. 4; Curt. 8, 8, 2. —

With inf.:

aliquem jussa nefanda pati,

Ov. F. 3, 860; Luc. 3, 144; Suet. Tib. 62; id. Dom. 14; Curt. 5, 1, 35; Just. 16, 5; 30, 3; Gai Inst. 2, 237.—

Absol.:

ceteras nationes conterruit, compulit, domuit,

Cic. Prov. Cons. 13, 33:

aliquā indignatione compellendus,

Quint. 9, 4, 138:

ille qui aspellit, is conpellit,

Plaut. Trin. 3, 2, 46; freq. in perf. part.:

periculis compulsus,

Cic. Fam. 1, 9, 11; Caes. B. C. 3, 41; Liv. 27, 30, 3.

compello ( conp-), āvi, ātum, 1, v. a. [1. compello; cf. 2. appello, āre, from 1. appello, ĕre, and jugare, from root of jungo], to accost one.

Without implying reproach, to accost, address (mostly poet.): exin compellare pater me voce videtur his verbis, etc., Enn. ap. Cic. Div. 1, 20, 41 (Ann. v. 45 Vahl.); so, aliquem, id. ap. Gell. 12, 4, 4 (Ann. v. 256 ib.):

aliquem voce,

Verg. A. 5, 161; and:

notis vocibus,

id. ib. 6, 499; cf. Ov. M. 14, 839:

blande hominem,

Plaut. Poen. 3, 3, 72; cf. id. Stich. 2, 1, 43:

familiariter,

id. Men. 2, 3, 23: carmine, * Cat. 64, 24:

talibus agrestem com pellat Oreada dictis,

Ov. M. 8, 787; 12, 585:

Tauream nomine,

Liv. 23, 47, 2; Curt. 4, 13, 20:

aliquem multo honore,

Verg. A. 3, 474:

verbis amicis,

id. ib. 2, 372:

aliquam de stupro,

to invite to unchastity, Val. Max. 6, 1, 2; in like sense absol.:

compellare,

Hyg. Fab. 57.—

In a hostile sense, to address one reproachfully or abusively, to reproach, chide, rebuke, upbraid, abuse, to take to task, call to account (good prose).

In gen.:

mimus nominatim Accium poëtam compellavit in scaenā,

Auct. Her. 1, 14, 24:

neque aspexit mater, quin eum fratricidam impiumque detestans compellaret,

Nep. Timol. 1, 5:

pro cunctatore segnem, pro cauto timidum compellabat,

Liv. 22, 12, 12; 34, 2, 8:

ne compellarer inultus,

Hor. S. 2, 3, 297; 1, 7, 31; id. Ep. 1, 7, 34.—

Esp., jurid. t. t., of authorities, to summon one to answer a charge; or of adversaries, to arraign one before a tribunal, to accuse of crime (cf. 2. appello):

Q. Ciceronem compellat edicto,

Cic. Phil. 3, 7, 17; id. Red. in Sen. 5, 12; 13, 52:

Nigidius minari in contione, se judicem, qui non adfuerit, compellaturum,

id. Att. 2, 2, 3; so id. Phil. 3, 7, 17; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 12, 3; Nep. Alcib. 4, 1; Liv. 43, 2, 11; Tac. A. 16, 27; Suet. Caes. 17.

dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).

Lit.

Esp., to unyoke draught cattle:

asinum, bovem ab opere,

Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:

bovem opere,

Col. 6, 15, 2;

and simply bovem,

id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—

To wean sucklings:

agnos a mamma,

Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—

In gen., to divide, separate, part, remove.

With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:

intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,

Cic. Fam. 1, 7:

quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,

Sall. J. 92, 5 et saep.—

With ab:

nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,

Cic. Verr. 2, 4, 53:

qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,

Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—

With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—

With inter se, Lucr. 3, 803.—

Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).

With acc. only (very rarely):

sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,

Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—

With ab:

ea res disiunxit illum ab illa,

Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:

eos a colonis,

Cic. Sull. 21:

populum a senatu,

id. Lael. 12, 41:

Pompeium a Caesaris amicitia,

id. Phil. 2, 9 fin.:

me ab orationibus,

id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:

nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),

id. Tusc. 1, 31:

pastionem a cultura,

Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:

honesta a commodis (opp. commiscere),

Cic. N. D. 1, 7, 16:

artem a scientia,

Quint. 2, 15, 2:

veterem amicitiam sibi ab Romanis,

Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.

Lit.:

Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,

Cic. Pis. 37, 91; cf.:

in locis disjunctissimis maximeque diversis,

id. de Imp. Pomp. 4.—

Trop.

In gen., apart, different, remote.

With ab:

vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,

Cic. Rosc. Am. 14, 39:

homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,

id. Sest. 67, 141:

mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,

id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:

nihil est ab ea cogitatione dijunctius,

id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—

Absol.:

neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,

id. de Or. 3, 15, 57:

ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,

id. Fin. 2, 14, 45.—

Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:

conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,

Cic. Part. Or. 6, 21; cf.

of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,

Tac. Or. 18.—

In dialectics, opposed:

disjuncta conjungere,

Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.

disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:

non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,

Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —

disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).

Lit.

Esp., to unyoke draught cattle:

asinum, bovem ab opere,

Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:

bovem opere,

Col. 6, 15, 2;

and simply bovem,

id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—

To wean sucklings:

agnos a mamma,

Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—

In gen., to divide, separate, part, remove.

With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:

intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,

Cic. Fam. 1, 7:

quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,

Sall. J. 92, 5 et saep.—

With ab:

nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,

Cic. Verr. 2, 4, 53:

qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,

Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—

With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—

With inter se, Lucr. 3, 803.—

Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).

With acc. only (very rarely):

sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,

Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—

With ab:

ea res disiunxit illum ab illa,

Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:

eos a colonis,

Cic. Sull. 21:

populum a senatu,

id. Lael. 12, 41:

Pompeium a Caesaris amicitia,

id. Phil. 2, 9 fin.:

me ab orationibus,

id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:

nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),

id. Tusc. 1, 31:

pastionem a cultura,

Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:

honesta a commodis (opp. commiscere),

Cic. N. D. 1, 7, 16:

artem a scientia,

Quint. 2, 15, 2:

veterem amicitiam sibi ab Romanis,

Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.

Lit.:

Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,

Cic. Pis. 37, 91; cf.:

in locis disjunctissimis maximeque diversis,

id. de Imp. Pomp. 4.—

Trop.

In gen., apart, different, remote.

With ab:

vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,

Cic. Rosc. Am. 14, 39:

homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,

id. Sest. 67, 141:

mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,

id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:

nihil est ab ea cogitatione dijunctius,

id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—

Absol.:

neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,

id. de Or. 3, 15, 57:

ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,

id. Fin. 2, 14, 45.—

Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:

conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,

Cic. Part. Or. 6, 21; cf.

of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,

Tac. Or. 18.—

In dialectics, opposed:

disjuncta conjungere,

Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.

disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:

non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,

Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —

disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

dis-jungo or dījungo, xi, ctum, 3, v. a., to disjoin, disunite, separate, opp. to [p. 591] conjungo (freq. and class.).

Lit.

Esp., to unyoke draught cattle:

asinum, bovem ab opere,

Varr. R. R. 2, 6, 4; Col. 2, 3, 1; Plin. 18, 27, 67, § 251:

bovem opere,

Col. 6, 15, 2;

and simply bovem,

id. 6, 14 fin.; Cic. Div. 2, 36 fin.; Hor. Ep. 1, 14, 28; Ov. M. 14, 648 al.—

To wean sucklings:

agnos a mamma,

Varr. R. R. 2, 1, 20; 2, 7, 12 al.—

In gen., to divide, separate, part, remove.

With acc. only, Plaut. Mil. 4, 8, 18:

intervallo locorum et temporum dijuncti sumus,

Cic. Fam. 1, 7:

quod (flumen) Jugurthae Bocchique regnum disjungebat,

Sall. J. 92, 5 et saep.—

With ab:

nisi (fons) munitione ac mole lapidum disjunctus esset a mari,

Cic. Verr. 2, 4, 53:

qua in parte Cappadocia ab Armenia disjungitur,

Sall. H. Fragm. IV. 20 ed. Gerl. (ap. Non. 535, 17); Liv. 42, 59.—

With simple abl.: Italis longe disjungimur oris, * Verg. A. 1, 252.—

With inter se, Lucr. 3, 803.—

Trop., to separate, part, divide (esp. freq. in Cic.).

With acc. only (very rarely):

sin eos (oratorem et philosophum) disjungent, hoc erunt inferiores, etc.,

Cic. de Or. 3, 35 fin.; id. Rep. 2, 37.—

With ab:

ea res disiunxit illum ab illa,

Ter. Hec. 1, 2, 86; cf.:

eos a colonis,

Cic. Sull. 21:

populum a senatu,

id. Lael. 12, 41:

Pompeium a Caesaris amicitia,

id. Phil. 2, 9 fin.:

me ab orationibus,

id. Fam. 1, 9, 23 Orell. N. cr.:

nos a corporibus (shortly before, sevocare, avocare, and secernere animum a corpore),

id. Tusc. 1, 31:

pastionem a cultura,

Varr. R. R. 1, 2, 22; cf. ib. 1, 3:

honesta a commodis (opp. commiscere),

Cic. N. D. 1, 7, 16:

artem a scientia,

Quint. 2, 15, 2:

veterem amicitiam sibi ab Romanis,

Liv. 42, 46, 6 et saep.—Hence, disjunctus, a, um, P. a., separate, distinct; distant, remote.—With ab or absol.

Lit.:

Aetolia procul a barbaris disjuncta gentibus,

Cic. Pis. 37, 91; cf.:

in locis disjunctissimis maximeque diversis,

id. de Imp. Pomp. 4.—

Trop.

In gen., apart, different, remote.

With ab:

vita maxime disjuncta a cupiditate et cum officio conjuncta,

Cic. Rosc. Am. 14, 39:

homines Graecos, longe a nostrorum hominum gravitate disjunctos,

id. Sest. 67, 141:

mores Caelii longissime a tanti sceleris atrocitate disjuncti,

id. Cael. 22; cf. id. de Or. 1, 3 fin.; id. Pis. 1, 3; cf. in comp.:

nihil est ab ea cogitatione dijunctius,

id. Ac. 2, 20 fin. et saep.—

Absol.:

neque disjuncti doctores, sed iidem erant vivendi praeceptores atque dicendi,

id. de Or. 3, 15, 57:

ratio, quae similitudines transferat et disjuncta conjungat,

id. Fin. 2, 14, 45.—

Esp., of discourse, disconnected, abrupt, disjointed:

conjunctio, quae neque asperos habet concursus, neque disjunctos atque hiantes,

Cic. Part. Or. 6, 21; cf.

of the orator himself: Brutum (oratorem) otiosum atque dijunctum,

Tac. Or. 18.—

In dialectics, opposed:

disjuncta conjungere,

Cic. Fin. 2, 14, 45: omne, quod ita disjunctum sit, quasi aut etiam, aut non, etc., i. e. logically opposed, disjunctive (i. q. disjunctio, II. A.), id. Ac. 2, 30, 97.—As subst.: disjunc-tum, i, n., that which is logically opposed: quod Graeci diezeugmenon axiôma, nos disjunctum dicimus, Gell. 16, 8, 12.— Adv.

disjunctē ( dij-), separately, distinctly, disjunctively (opp. conjuncte), Fest. s. v. SACRAM VIAM, p. 292, 5 Müll.— Comp.:

non satis quae disjunctius dicuntur, intellegis,

Cic. Phil. 2, 13, 32.— Sup., Amm. 20, 3, 11. —

disjunctim ( dij-), opp. conjunctim, Gai. 2, 199; 205; Dig. 28, 7, 5; 35, 1, 49 al.

injunctus, a, um, Part., from injungo.

in-junctus, a, um, adj. [2. in-jungo], not joined, not united (late Lat.):

fideles,

Tert. adv. Ux. 2, 2.

in-jungo, xi, ctum, 3, v. a., to join into something.

Lit.

To join or fasten into:

tignos in asseres,

Liv. 44, 5, 4: arborem scrobi, to set or plant into, Pall. Febr. 10, 1;

so without scrobi,

id. ib. 1, 6, 5.—

To join with, to join, unite, attach to any thing:

vineas et aggerem muro,

Liv. 37, 26, 8:

vineas moenibus,

id. 5, 7, 2:

area injuncta domui,

Dig. 2, 57:

pondus,

to hang on, Col. 6, 2, 7: nutrienda sarmenta putator injungit, fastens on, i. e. does not cut off, Pall. 1, 6, 9.— Transf.:

injungere marem feminae,

Col. 6, 37, 2.—

Trop.

To inflict, occasion, bring upon (syn. impono):

civitatibus aeternam servitutem,

Caes. B. G. 7, 77:

alicui novum laborem,

Liv. 5, 4, 3:

alicui onus,

id. 26, 35, 9:

alicui leges,

id. 39, 37, 8:

injuriam a nobis repulsam aliis,

id. 3, 65, 11:

ignominiam alicui,

id. 8, 32, 15:

delectus,

Tac. Agr. 15:

tributum,

id. G. 25: sibi tormentum, to torment one ' s self, Plin. Pan. 86, 1.—

To lay or impose upon as a burden; to charge, enjoin (syn. mando):

alicui munus comitiorum habendorum,

Liv. 3, 35, 7; cf.:

injuncta imperii munera,

Tac. Agr. 13:

injuncta militia,

Liv. 32, 3, 4:

quid a te jucundius mihi potuit injungi, quam, etc.,

Plin. Ep. 2, 18, 1:

nova alicui,

id. Pan. 94, 2:

mihi Bassus injunxerat ut, etc.,

id. Ep. 4, 9, 4; 4, 13, 11:

injungo mihi ut,

I have determined, id. ib. 10, 55:

alicui superlationem,

Val. Max. 6, 9, n. 12: nec sibi ullius rei moram necessitatemque injungebat, quin, etc., i. e. permitted nothing, however pressing, to hinder, etc., Auct. B. Alex. 44, 5:

jusjurandi religionem,

to impose the obligation of an oath, Gai. Inst. 4, 181.

inter-jungo, nxi, nctum, 3, v. a. and n.

To join together, join, unite:

dextrae interjunctae,

Liv. 22, 30, 6 (cf. interaptus):

interjunctus (equus) equis,

harnessed among, Stat. Th. 6, 308. —

Lit.:

lassos equos,

Mart. 3, 67, 7:

et quasi interjungo,

Sen. Ep. 83, 6; cf. B. infra.—

Trop., to rest:

medio die,

Sen. Tranq. 17, 7; Mart. 2, 6, 16.