Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

in+tmesi

  • 41 interjacio

    inter-jăcĭo and inter-jĭcĭo, jēci, jectum (in tmesi:

    inter enim jecta est,

    Lucr. 3, 859), 3, v. a. [jacio], to throw or cast between; to set, place, or put between; to join or add to, to intermix (class., most freq. in the part. pass.):

    legionarias cohortes,

    Caes. B. C. 1, 73:

    pleraque sermone Latino,

    Tac. A. 2, 10:

    id interjecit inter individuum, atque id, quod, etc.,

    Cic. Univ. 7:

    preces ct minas,

    Tac. A. 1, 23:

    moram,

    id. H. 3, 81. — Hence, interjectus, a, um, Part., thrown or placed between; interposed, interspersed, intervening, intermingled, intermediate; constr. with dat. or inter.
    (α).
    With dat.:

    nasus oculis interjectus,

    Cic. N. D. 2, 57.—
    (β).
    With inter:

    interjecti inter philosophos, et eos qui, etc.,

    Cic. Off. 1, 26, 92:

    aer inter mare et caelum,

    id. N. D. 2, 26:

    inter has personas me interjectum amici moleste ferunt,

    id. Phil. 12, 7, 18.—
    (γ).
    Absol.:

    quasi longo intervallo interjecto,

    as it were a great way off, id. Off. 1, 9:

    anno interjecto,

    after a year, id. Prov. Cons. 8:

    paucis interjectis diebus,

    after a few days, Liv. 1, 58.—
    (δ).
    With Gr. acc.: erat interjecta comas, with loose, dishevelled hair, Claud. Epith. Pall. et Celer. 28 dub.— Subst.: in-terjecta, ōrum, n. plur., places lying between, interjacent places:

    interjecta inter Romam et Arpos,

    Liv. 9, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > interjacio

  • 42 interjecta

    inter-jăcĭo and inter-jĭcĭo, jēci, jectum (in tmesi:

    inter enim jecta est,

    Lucr. 3, 859), 3, v. a. [jacio], to throw or cast between; to set, place, or put between; to join or add to, to intermix (class., most freq. in the part. pass.):

    legionarias cohortes,

    Caes. B. C. 1, 73:

    pleraque sermone Latino,

    Tac. A. 2, 10:

    id interjecit inter individuum, atque id, quod, etc.,

    Cic. Univ. 7:

    preces ct minas,

    Tac. A. 1, 23:

    moram,

    id. H. 3, 81. — Hence, interjectus, a, um, Part., thrown or placed between; interposed, interspersed, intervening, intermingled, intermediate; constr. with dat. or inter.
    (α).
    With dat.:

    nasus oculis interjectus,

    Cic. N. D. 2, 57.—
    (β).
    With inter:

    interjecti inter philosophos, et eos qui, etc.,

    Cic. Off. 1, 26, 92:

    aer inter mare et caelum,

    id. N. D. 2, 26:

    inter has personas me interjectum amici moleste ferunt,

    id. Phil. 12, 7, 18.—
    (γ).
    Absol.:

    quasi longo intervallo interjecto,

    as it were a great way off, id. Off. 1, 9:

    anno interjecto,

    after a year, id. Prov. Cons. 8:

    paucis interjectis diebus,

    after a few days, Liv. 1, 58.—
    (δ).
    With Gr. acc.: erat interjecta comas, with loose, dishevelled hair, Claud. Epith. Pall. et Celer. 28 dub.— Subst.: in-terjecta, ōrum, n. plur., places lying between, interjacent places:

    interjecta inter Romam et Arpos,

    Liv. 9, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > interjecta

  • 43 interlabor

    inter-lābor, lapsus sum, 3, v. dep. n. and a., to fall, slip, slide, glide, or flow between ( poet.):

    per has stellis interlabentibus umbras,

    Stat. Th. 2, 649:

    (in tmesi), inter enim labentur aquae,

    Verg. G. 2, 349; Sil. 6, 18.—With acc.:

    fluvius lucos,

    Amm. 22, 8, 17.

    Lewis & Short latin dictionary > interlabor

  • 44 interlego

    inter-lĕgo, lēgi, lectum, 3, v. a., to cull or pluck off here and there ( poet. and postclass.): (in tmesi) uncis Carpendae manibus frondes, interque legendae, Verg. G. 2, 366:

    poma,

    Pall. Febr. 25, 16; id. Jun. 5, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > interlego

  • 45 interpretor

    interprĕtor, ātus (in tmesi:

    inter quaecumque pretantur,

    Lucr. 4, 832), 1, v. dep. [interpres], to explain, expound, interpret, give expression to, translate; to understand, conclude, infer, appreciate, recognize, comprehend.
    I.
    In gen. (class.):

    tuae memoriae interpretari me aequom censes,

    Plaut. Ep. 4, 1, 29:

    nec quidquam aliud est philosophia, si interpretari velis, quam studium sapientiae,

    Cic. Off. 2, 2, 5:

    jus,

    id. Leg. 1, 4, 14:

    monstra aut fulgura,

    id. Div. 1, 6, 12:

    somnia,

    id. ib. 1, 23, 46:

    sapienter,

    id. Dom. 1, 1:

    cetera de genere hoc,

    Lucr. 4, 832:

    aliquid mitiorem in partem,

    id. Mur. 31, 64: felicitatem alicujus grato animo, id. Brut. 1:

    male bene dicta,

    id. N. D. 3, 31, 77:

    grate beneficia,

    Plin. Ep. 2, 13:

    male beneficium fortunae,

    Sen. Ep. 63:

    voluntatem alicujus,

    Cic. Inv. 2, 47, 139:

    sententiam alicujus,

    id. Tusc. 3, 17, 37:

    epistolam alicujus,

    id. Att. 15, 28:

    qui scriptum recitet et scriptoris voluntatem non interpretetur,

    Auct. Her. 2, 10, 14:

    medio responso spem ad voluntatem interpretantibus fecerat,

    Liv. 39, 39:

    obscure dicta,

    Quint. 3, 4, 3:

    aenigmata,

    id. 8, 6, 53:

    leges,

    id. 3, 6, 87:

    versus,

    id. 1, 9, 2: allêgoria, quam inversionem interpretamur, translate, id. 8, 6, 44; 2, 15, 25; Suet. Gramm. 1:

    ut plerique... viso aspectoque Agricola quaererent famam, pauci interpretarentur,

    few understood him, Tac. Agr. 40:

    jussa ducum interpretari quam exsequi malle,

    id. H. 2, 39.—With inf.:

    reditu enim in castra, liberatum se esse jurejurando, interpretabatur,

    Cic. Off. 3, 32, 113:

    pomoerium verbi vim solam intuentes postmoerium interpretantur esse,

    Liv. 1, 44, 4:

    victoriam ut suam,

    claimed as his own, Vell. 2, 80, 2:

    nolite consilium ex necessitate, nec voluntatem ex vi interpretari,

    Cic. Rab. Post. 11, 29:

    virtutem ex consuetudine vitae,

    id. Lael. 6, 21: Chaldaeos interpretatos imperium Persarum ad eos transiturum, interpret signs, etc., i. e. predict, foretell, Curt. 3, 3, 6; Suet. Aug. 44; id. Galb. 8.—
    II.
    Esp.
    A.
    To decide, determine:

    neque, recte, an perperam, interpretor,

    Liv. 1, 23, 8.—
    B.
    Memoriae alicujus, to assist one ' s memory, Plaut. Ep. 4, 1, 25.—
    C.
    To translate:

    recte sententiam (v. the context),

    Cic. Fin. 2, 7, 20.—
    D.
    Diabolo, to ascribe to the devil, Tert. Verg. Vel. 15.
    In pass.
    sense:

    scripturae, quae male de Hebraicis interpretata sunt,

    Lact. 4, 7, 7:

    ex quo ita illud somnium esse interpretatum, ut, etc.,

    Cic. Div. 1, 25, 53:

    flumen Naarmalcha, quod amnis regum interpretatur,

    Amm. 24, 6.— interprĕtātus, a, um, P. a., explained, translated (class.):

    nomen,

    Cic. Leg. 2, 12, 29:

    haec ex Graeco carmine interpretata recitavit,

    Liv. 23, 11, 4; 45, 29, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > interpretor

  • 46 interrumpo

    inter-rumpo, rūpi, ruptum, 3 (in tmesi:

    inter quasi rumpere,

    Lucr. 5, 287:

    inter quasi rupta,

    id. 5, 299), v. a., to break apart or asunder, break to pieces, break up (class., esp. in part. pass.).
    I.
    Lit.:

    contingere idem terrae necesse est, ut nihil interrumpat, quo labefactari possit,

    Cic. N. D. 2, 45, 116:

    interrupta et impervia itinera,

    Tac. A. 3, 31:

    acies,

    Liv. 40, 40:

    ignes,

    scattered about, here and there, Verg. A. 9, 239.—Of bridges, etc.:

    pontem fluminis,

    to destroy, Caes. B. C. 1, 16; 1, 48; id. B. G. 7, 34; Plaut. Cas. prol. 66; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3; Liv. 2, 10; Just. 2, 13, 5.—Of the ranks of an army, esp. the enemy's line:

    interrupta acies,

    Liv. 40, 40:

    extremum agmen,

    Caes. B. C. 1, 64:

    aciem hostium,

    Liv. 44, 41. —
    II.
    Trop., to break off, interrupt:

    orationem,

    Caes. B. C. 3, 19:

    iter amoris et officii,

    Cic. Att. 4, 2:

    ordinem,

    Col. 11, 2, 25:

    sermonem,

    Plaut. Trin. 5, 2, 25:

    contextum,

    Quint. 11, 3, 39:

    querelas,

    Ov. M. 11, 420:

    possessionem,

    Dig. 41, 3, 5:

    somnos,

    Plin. 28, 4, 14, § 55:

    ni medici adventus nos interrupisset,

    Varr. R. R. 2, 1, 1:

    somnum,

    Suet. Aug. 78.—Hence, interruptus, a, um, P. a., interrupted:

    officium,

    Cic. Fam. 5, 8:

    consuetudo,

    id. ib. 15, 14:

    voces,

    id. Cael. 24:

    dictio silentio,

    Quint. 9, 2, 71:

    sermo,

    Tac. H. 2, 41. — Adv.: interruptē, interruptedly:

    narrare,

    Cic. de Or. 2, 80, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > interrumpo

  • 47 interrupte

    inter-rumpo, rūpi, ruptum, 3 (in tmesi:

    inter quasi rumpere,

    Lucr. 5, 287:

    inter quasi rupta,

    id. 5, 299), v. a., to break apart or asunder, break to pieces, break up (class., esp. in part. pass.).
    I.
    Lit.:

    contingere idem terrae necesse est, ut nihil interrumpat, quo labefactari possit,

    Cic. N. D. 2, 45, 116:

    interrupta et impervia itinera,

    Tac. A. 3, 31:

    acies,

    Liv. 40, 40:

    ignes,

    scattered about, here and there, Verg. A. 9, 239.—Of bridges, etc.:

    pontem fluminis,

    to destroy, Caes. B. C. 1, 16; 1, 48; id. B. G. 7, 34; Plaut. Cas. prol. 66; cf. Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 3; Liv. 2, 10; Just. 2, 13, 5.—Of the ranks of an army, esp. the enemy's line:

    interrupta acies,

    Liv. 40, 40:

    extremum agmen,

    Caes. B. C. 1, 64:

    aciem hostium,

    Liv. 44, 41. —
    II.
    Trop., to break off, interrupt:

    orationem,

    Caes. B. C. 3, 19:

    iter amoris et officii,

    Cic. Att. 4, 2:

    ordinem,

    Col. 11, 2, 25:

    sermonem,

    Plaut. Trin. 5, 2, 25:

    contextum,

    Quint. 11, 3, 39:

    querelas,

    Ov. M. 11, 420:

    possessionem,

    Dig. 41, 3, 5:

    somnos,

    Plin. 28, 4, 14, § 55:

    ni medici adventus nos interrupisset,

    Varr. R. R. 2, 1, 1:

    somnum,

    Suet. Aug. 78.—Hence, interruptus, a, um, P. a., interrupted:

    officium,

    Cic. Fam. 5, 8:

    consuetudo,

    id. ib. 15, 14:

    voces,

    id. Cael. 24:

    dictio silentio,

    Quint. 9, 2, 71:

    sermo,

    Tac. H. 2, 41. — Adv.: interruptē, interruptedly:

    narrare,

    Cic. de Or. 2, 80, 329.

    Lewis & Short latin dictionary > interrupte

  • 48 intersum

    inter-sum, fŭi, esse (interfŭtūrus, Cic. Div. in Caecil. 11, 35;

    in tmesi: interque esse desiderat pugnis,

    Arn. 7, 255), v. n., to be between, lie between (class.; syn. interjaceo).
    I.
    In gen.
    A.
    Of space:

    quas (segetes) inter et castra unus omnino collis intererat,

    Caes. B. G. 6, 35:

    ut Tiberis inter eos et pons interesset,

    Cic. Cat. 3, 2:

    via interest perangusta,

    Liv. 22, 4:

    morari victoriam rati, quod interesset amnis,

    id. 21, 5:

    quod interest spatii,

    Plin. 6, 9, 10, § 28.—
    B.
    Of time:

    cujus inter primum et sextum consulatum sex et quadraginta anni interfuerunt,

    elapsed, Cic. de Sen. 17, 60:

    inter Laviniam et Albam Longam coloniam deductam triginta ferme interfuere anni,

    Liv. 1, 3; Cic. Leg. 3, 3, 8.—
    II.
    Transf.
    A.
    To be apart; with abl. of distance (syn. disto):

    clathros interesse oportet pede,

    Cato, R. R. 4.—
    B.
    To be different, to differ:

    ut inter eos, ne minimum quidem intersit,

    there is not the slightest difference, Cic. Ac. 2, 17, 52: inter hominem et beluam hoc maxime interest, quod, men differ chiefly from brutes in this, that, etc., id. Off. 1, 4, 11:

    vide, quantum interfuturum sit inter meam atque tuam accusationem,

    how great a difference there will be, id. Div. in Caecil. 11, 35:

    in his rebus nihil omnino interest,

    there is no difference whatever, id. Ac. 2; 15, 47:

    hoc pater ac dominus interest,

    there is this difference, Ter. Ad. 1, 1, 51:

    tantum id interest, veneritne eo itinere ad urbem, an ab urbe in Campaniam redierit,

    Liv. 26, 11.— With ab (like differo, rare):

    negant quidquam a falsis interesse,

    Cic. Ac. 2, 9, 27; cf.:

    quod intersit aut differat, aliud ab alio,

    id. Fin. 3, 7, 25:

    quod ab eo nihil intersit, etc.,

    id. Ac. 2, 26, 83.—With dat.:

    ut matrona Intererit Satyris paulum pudibunda protervis,

    Hor. A. P. 232:

    quid dimidium dimidiato intersit,

    Gell. 3, 14, 4.—With gen. (in analogy with the Gr. diapherein tinos): quoniam to nemesan interest (= diapherei) tou phthonein, i. e. anger differs from envy, Cic. Att. 5, 19 fin.
    C.
    To be present at, take part in, attend; constr. absol., with dat. or in and abl.
    (α).
    Absol.:

    ac si ipse interfuerit, ac praesens viderit,

    Cic. Inv. 1, 54, 104:

    interfuisse me memini,

    Suet. Dom. 12.—
    (β).
    With dat. rei:

    consiliis,

    Cic. Att. 14, 22, 2; 2, 23, 3:

    crudelitati,

    id. ib. 9, 6, 7:

    negotiis,

    id. Fam. 1, 6:

    lacrimis patris,

    Verg. A. 11, 62:

    ludis,

    Suet. Tib. 72:

    caedi,

    id. Dom. 47:

    rebus gerendis,

    Gell. 5, 18, 1:

    sermoni,

    id. 11, 7, 1:

    senatui,

    Cic. Dom. 11; Suet. Claud. 46:

    populo Quirini,

    to be among, live with, Hor. C. 1, 2, 46:

    rebus divinis,

    Caes. B. G. 6, 13, 4:

    proelio,

    id. ib. 7, 87:

    bello,

    Liv. 36, 4:

    spectaculo,

    id. 2, 38.— Also, with dat. loci:

    curiae,

    Suet. Aug. 38:

    contubernio patris,

    Aur. Vict. Caes. 27, 1.—Also, with dat. pers.:

    sacrificanti interfuit,

    attended him, Suet. Oth. 6.—
    (γ).
    With in and abl.:

    in convivio,

    Cic. Rosc. Am. 14, 39:

    in testamento faciendo,

    id. Clu. 59, 162:

    voluerunt eos in suis rebus ipsos interesse,

    id. Verr. 2, 3, 6, § 14:

    quibus in rebus,

    Auct. Her. 1, 9.— Also used of time, to live in:

    quisquis illis temporibus interfuit,

    Vell. 2, 114, 2:

    cui tempori Saturninus interfuit,

    Sulp. Sev. Dial. 3, 3; cf.:

    ea (ratiocinatio) dicitur interfuisse tum, cum aliquid vitasse aut secutus esse animus videbitur,

    to have taken place, Cic. Inv. 2, 5, 18.—
    D.
    To interest, be of interest to one (very rare as pers. verb):

    non quo mea interesset natura loci,

    Cic. Att. 3, 19, 1 (cf. interest, impers. infra). —
    III.
    Esp.: intĕrest, impers., it makes a difference, interests, concerns, imports; is of interest, importance; constr. with gen. pers. or meā, tuā, suā, and with a subj. or rel. clause, ut or ne, or with ad:

    ea vos rata habeatis, ne magis reipublicae interest, quam mea,

    Liv. 26, 31, 10:

    quanto opere reipublicae communisque salutis intersit, manus hostium distineri,

    Caes. B. G. 2, 5, 2:

    semper ille, quantum interesset P. Clodii, se perire, cogitabat,

    Cic. Mil. 21, 56:

    quid illius interest, ubi sis?

    id. Att. 10, 4, 10:

    quis enim est hodie, cujus intersit istam legem manere?

    id. Phil. 1, 9:

    hoc vehementer interest rei publicae,

    id. Q. Fr. 2, 4, 1:

    quod ego et mea et rei publicae interesse arbitror,

    id. Fam. 2, 19 fin.:

    multum interest rei familiaris tuae, te quam primum venire,

    id. Fam. 4, 10, 2:

    tuā et meā maxime interest, te valere,

    id. ib. 16, 4:

    id ignorare eos velis, quorum intersit id scire,

    id. Off. 3, 13, 57.— With ut or ne:

    illud meā magni interest, te ut videam,

    Cic. Att. 11, 22, 2:

    quod ut facias tuā interesse arbitror,

    id. Fam. 12, 18, 2:

    vestrā interest, ne imperatorem pessimi faciant,

    Tac. H. 1, 30:

    non tam suā quam reipublicae interesse ut salvus esset,

    Suet. Caes. 86; so,

    utriusque nostrum magni interest ut te videam,

    Cic. Fam. 3, 5, 4 B. and K. (dub.).— With gen. pretii:

    quod meus familiaris tanti suā interesse arbitraretur,

    Cic. Fam. 13, 10.—With rel. or interrog.-clause:

    in omnibus novis conjunctionibus interest, qualis primus aditus sit,

    Cic. Fam. 13, 10, 4: non tam interest, quo animo scribatur, quam quo accipiatur, Caecin. ap. Cic. Fam. 6, 7, 1:

    neque multum interest, quod nondum per numeros distributi sunt,

    Plin. Ep. 10, 30, 2; cf. with utrum... an: quid interfuit, homo audacissime, utrum hoc decerneres, an, etc., what mattered it? Cic. Verr. 2, 3, 61, § 141:

    nihil interest nunc, an violaverim, etc.,

    Liv. 26, 31.— With ad:

    ad honorem interesse,

    Cic. Fam. 16, 1, 1:

    ad decus et ad laudem civitatis,

    id. N. D. 1, 4, 7:

    ad laudem nostram,

    id. ib. 5, 12, 2:

    ad beate vivendum,

    id. Fin. 2, 28, 90.

    Lewis & Short latin dictionary > intersum

  • 49 intueor

    in-tŭĕor, ĭtus, 2, v. dep. (in tmesi:

    inque tueri,

    Lucr. 4, 713; archaic form indo tuetur, Enn. ap. Non. 378, 18 = Ann. 73 Vahl.;

    and intuor,

    Plaut. Most. 3, 2, 150; Ter. Heaut. 2, 4, 23; Turp. ap. Non. 470, 30; Sen. Hippol. 898, and in the act. form intŭo, ĕre, Commod. 31, 1; 39, 5), to look at, upon, or towards (syn.: adspicio, contemplor, specto).
    I.
    Lit., constr. with simple acc., or in and acc.
    (α).
    With simple acc.:

    terram intuens modeste,

    Ter. Eun. 3, 5, 32:

    solem,

    Cic. Rep. 6, 18, 19; id. Tusc. 1, 30, 73:

    aliquid oculis,

    id. Fam. 5, 17, 4:

    ornamenta rei publicae,

    id. Prov. Cons. 9, 22:

    cum intueor et contemplor unumquemque vestrum,

    id. Planc. 1:

    huc atque illuc,

    id. de Or. 1, 40: lasciviam piscium, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    terram,

    Cic. Cat. 3, 5, 13:

    me omnes intueri,

    id. Ac. 2, 19, 63:

    ora omnium atque oculos,

    id. Mil. 16, 42:

    quid, ut noverca, me intueris?

    Hor. Epod. 5, 9:

    faciem alicujus,

    Nep. Ages. 8, 1:

    caelum,

    Suet. Aug. 17:

    nutum illius diligenter,

    to watch, Cic. Tusc. 5, 21, 61.—

    Of situation: cubiculum montes intuentur,

    Plin. Ep. 5, 6, 28.—
    (β).
    With in and acc.:

    in speciem rerum intuens,

    Cic. Univ. 10:

    in te intuens,

    id. Brut. 97, 331.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, to regard, observe, contemplate, consider, give attention to.
    (α).
    With acc. (so most freq.):

    ut tota mente Crassum atque omni animo intueretur,

    Cic. de Or. 2, 21, 89; cf.:

    intentis oculis omnes rei publicae partes,

    id. Agr. 2, 28:

    voluntatem eorum qui audiunt,

    id. Or. 8, 24:

    mentis acies seipsam intuens,

    id. Tusc. 1, 30:

    oratores,

    id. de Or. 1, 34, 156: potius, quid se facere par esset, intuebatur, quam quid alii laudaturi forent. he regarded more, had more respect for, Nep. Att. 9, 5; cf. id. Them. 7, 6:

    rationem,

    Quint. 3, 6, 83; 3, 8, 35 al.:

    tempestatem impendentem,

    Cic. Sest. 9:

    id ille intuens,

    Nep. Alcib. 4, 1. — In pass. part.:

    intuendum quid affectet quisque,

    Quint. 5, 10, 28:

    non tam veteranos intuendos nobis,

    Cic. Phil. 11, 15, 39.—
    (β).
    With adv.:

    quo intuens,

    Cic. de Or. 1, 34, 145.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in summos homines,

    Cic. de Or. 1, 2, 6:

    tu in tuā mtuens te continebis,

    id. Tusc. 2, 13, 31:

    in aliquod majus malum,

    id. ib. 3, 13, 28; id. Univ. 10 init.; Plin. Pan. 58, 8.—
    (δ).
    With ad (rare):

    ad finiendum bellum,

    Liv. 36, 45.—
    B.
    Esp., to regard with admiration, admire, wonder at:

    Graeci sic te intuebuntur, ut quendam ex annalium memoria esse delapsum putent,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 2, § 7:

    sicut aliquem de caelo delapsum,

    id. de Imp. Pomp. 14, 41.
    intueri, in pass.
    sense, Amm. 23, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > intueor

  • 50 intuo

    in-tŭĕor, ĭtus, 2, v. dep. (in tmesi:

    inque tueri,

    Lucr. 4, 713; archaic form indo tuetur, Enn. ap. Non. 378, 18 = Ann. 73 Vahl.;

    and intuor,

    Plaut. Most. 3, 2, 150; Ter. Heaut. 2, 4, 23; Turp. ap. Non. 470, 30; Sen. Hippol. 898, and in the act. form intŭo, ĕre, Commod. 31, 1; 39, 5), to look at, upon, or towards (syn.: adspicio, contemplor, specto).
    I.
    Lit., constr. with simple acc., or in and acc.
    (α).
    With simple acc.:

    terram intuens modeste,

    Ter. Eun. 3, 5, 32:

    solem,

    Cic. Rep. 6, 18, 19; id. Tusc. 1, 30, 73:

    aliquid oculis,

    id. Fam. 5, 17, 4:

    ornamenta rei publicae,

    id. Prov. Cons. 9, 22:

    cum intueor et contemplor unumquemque vestrum,

    id. Planc. 1:

    huc atque illuc,

    id. de Or. 1, 40: lasciviam piscium, Pac. ap. Cic. Div. 1, 14, 24:

    terram,

    Cic. Cat. 3, 5, 13:

    me omnes intueri,

    id. Ac. 2, 19, 63:

    ora omnium atque oculos,

    id. Mil. 16, 42:

    quid, ut noverca, me intueris?

    Hor. Epod. 5, 9:

    faciem alicujus,

    Nep. Ages. 8, 1:

    caelum,

    Suet. Aug. 17:

    nutum illius diligenter,

    to watch, Cic. Tusc. 5, 21, 61.—

    Of situation: cubiculum montes intuentur,

    Plin. Ep. 5, 6, 28.—
    (β).
    With in and acc.:

    in speciem rerum intuens,

    Cic. Univ. 10:

    in te intuens,

    id. Brut. 97, 331.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of the mind, to regard, observe, contemplate, consider, give attention to.
    (α).
    With acc. (so most freq.):

    ut tota mente Crassum atque omni animo intueretur,

    Cic. de Or. 2, 21, 89; cf.:

    intentis oculis omnes rei publicae partes,

    id. Agr. 2, 28:

    voluntatem eorum qui audiunt,

    id. Or. 8, 24:

    mentis acies seipsam intuens,

    id. Tusc. 1, 30:

    oratores,

    id. de Or. 1, 34, 156: potius, quid se facere par esset, intuebatur, quam quid alii laudaturi forent. he regarded more, had more respect for, Nep. Att. 9, 5; cf. id. Them. 7, 6:

    rationem,

    Quint. 3, 6, 83; 3, 8, 35 al.:

    tempestatem impendentem,

    Cic. Sest. 9:

    id ille intuens,

    Nep. Alcib. 4, 1. — In pass. part.:

    intuendum quid affectet quisque,

    Quint. 5, 10, 28:

    non tam veteranos intuendos nobis,

    Cic. Phil. 11, 15, 39.—
    (β).
    With adv.:

    quo intuens,

    Cic. de Or. 1, 34, 145.—
    (γ).
    With in and acc.:

    in summos homines,

    Cic. de Or. 1, 2, 6:

    tu in tuā mtuens te continebis,

    id. Tusc. 2, 13, 31:

    in aliquod majus malum,

    id. ib. 3, 13, 28; id. Univ. 10 init.; Plin. Pan. 58, 8.—
    (δ).
    With ad (rare):

    ad finiendum bellum,

    Liv. 36, 45.—
    B.
    Esp., to regard with admiration, admire, wonder at:

    Graeci sic te intuebuntur, ut quendam ex annalium memoria esse delapsum putent,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 2, § 7:

    sicut aliquem de caelo delapsum,

    id. de Imp. Pomp. 14, 41.
    intueri, in pass.
    sense, Amm. 23, 5, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > intuo

  • 51 invicem

    invĭcem, in MSS. and edd. often separately, in vĭcem ( poet. in tmesi:

    inque vicem,

    Verg. G. 4, 166; id. A. 12, 502; Ov. M: 6, 631; 9, 525; id. Her. 17, 180; Stat. Th. 2, 149; 7, 817 al.), adv. [in-vicis].
    I.
    Prop., by turns, in turn, one after another, alternately (class., but not in Cic.;

    syn. vicissim): hi rursus in vicem anno post in armis sunt: illi domi remanent,

    Caes. B. G. 4, 1, 5; 7, 85, 5; Hirt. B. G. 8, 6, 4:

    defatigatis invicem integri succedunt,

    Caes. B. G. 7, 85:

    cum timor atque ira invicem sententias variassent,

    Liv. 2, 57:

    Etruscos, multis invicem casibus victos victoresque,

    id. 2, 44:

    regio invicem a suis atque hoste vexata,

    Curt. 3, 8, 8:

    periculum invicem metuens,

    Suet. Aug. 10:

    invicem eum odero,

    id. Tib. 28:

    praebens invicem aurem,

    id. Calig. 22:

    invicem alternis diebus modo aqua, modo vinum,

    Cels. 3, 2:

    invicem modo sedere, modo ingredi,

    id. 4, 24.—
    II.
    Transf., one another, each other, mutually, reciprocally (mostly post-Aug.;

    syn. inter se): ibi se cognoscunt fratres invicem,

    Plaut. Men. Arg. 10:

    Aricini atque Ardeates multis invicem cladibus fessi,

    Liv. 3, 71, 2:

    adhortatio invicem totam invasit aciem,

    id. 6, 24, 7; 9, 3, 4; 41, 3, 3:

    multum sanguinem invicem hausimus,

    Curt. 4, 14, 17: invicem [p. 995] amare, Plin. Ep. 4, 1, 2; 7, 20, 7:

    vixerunt mira concordia, per mutuam caritatem et invicem se anteponendo,

    Tac. Agr. 6 init.:

    invicem se occidere,

    Eutr. 1, 10; Just. 11, 9, 13; cf.:

    invicem inter se gratantes,

    Liv. 9, 43, 17:

    haec invicem obstant,

    Quint. 4, 5, 13:

    homines, manibus invicem apprehensis, gradum firmant,

    id. 9, 4, 129:

    invicem ardentius diligere,

    Plin. Ep. 7, 20, 7:

    invicem se ad amorem exacuere,

    id. ib. 3, 7 fin.:

    invicem permutatae O atque U,

    Quint. 1, 4, 16:

    cuncta invicem hostilia,

    i. e. on both sides, Tac. H. 3, 46.—
    B.
    Esp.
    1.
    Ad invicem (post-class.), instead of, Veg. Vet. 2, 7 fin.
    2.
    Ad invicem, mutually:

    caritatem illorum ad invicem,

    Vulg. 2 Macc. 25, 32; ib. Luc. 2, 15; ib. Gen. 42, 21; so,

    in invicem,

    ib. Joan. 6, 43; ib. Rom. 1, 27:

    ab invicem,

    ib. Matt. 25, 32; ib. Dan. 13, 14:

    pro invicem,

    ib. 1 Cor. 12, 25.

    Lewis & Short latin dictionary > invicem

  • 52 jam dudum

    jam-dūdum (or separat. jam dū-dum), adv., long since, long before, a long time ago.
    I.
    In gen.:

    dixi ego jamdudum tibi,

    Plaut. Trin. 4, 2, 78:

    jamdudum audivi,

    id. Merc. 5, 2, 112:

    jamdudum, si des, porrexi manum,

    id. Ps. 4, 7, 49:

    jamdudum est intus,

    id. As. 3, 3, 151; id. Am. 2, 1, 71:

    ego jamdudum hic adsum,

    Ter. Eun. 4, 6, 5:

    quem jamdudum et Cotta et Sulpicius exspectat,

    Cic. de Or. 2, 7, 26:

    quod te jamdudum hortor,

    id. Cat. 1, 5, 12; id. Clu. 23, 63; Ov. H. 16, 13: jamdudum tibi non imprudens adversabar, Plaut. Men. 2, 3, 65:

    jamdudum flebam,

    I had been a long time weeping, Ov. M. 3, 656:

    jamdudum vincula pugnat exuere,

    id. ib. 7, 772; cf. id. ib. 8, 867.—Corresp. with cum:

    jamdudum factum'st, quom abisti domo,

    Plaut. Trin. 4, 3, 3; so id. As. 5, 2, 40.—In tmesi:

    quia jam non dudum ante lucem ad Veneris aedem venimus,

    Plaut. Poen. 1, 2, 105.—
    II.
    In partic., i. q. jam modo, this very instant, without delay, forthwith, immediately, directly ( poet.):

    jamdudum sumite poenas,

    Verg. A. 2, 103:

    ardua jamdudum demittite cornua,

    Ov. M. 11, 482:

    jamdudum dominae more venire jube,

    id. H. 20, 80; so id. M. 2, 843; 4, 405; 11, 483;

    13, 457: candida jamdudum cingantur colla lacertis (i. q. statim),

    instantly, id. A. A. 2, 457:

    in medios ire furores, jamdudum moriture, paras?

    Luc. 2, 524:

    jamdudum incumbere aratris, Dum, sicca tellure, licet,

    Verg. G. 1, 213.

    Lewis & Short latin dictionary > jam dudum

  • 53 jamdudum

    jam-dūdum (or separat. jam dū-dum), adv., long since, long before, a long time ago.
    I.
    In gen.:

    dixi ego jamdudum tibi,

    Plaut. Trin. 4, 2, 78:

    jamdudum audivi,

    id. Merc. 5, 2, 112:

    jamdudum, si des, porrexi manum,

    id. Ps. 4, 7, 49:

    jamdudum est intus,

    id. As. 3, 3, 151; id. Am. 2, 1, 71:

    ego jamdudum hic adsum,

    Ter. Eun. 4, 6, 5:

    quem jamdudum et Cotta et Sulpicius exspectat,

    Cic. de Or. 2, 7, 26:

    quod te jamdudum hortor,

    id. Cat. 1, 5, 12; id. Clu. 23, 63; Ov. H. 16, 13: jamdudum tibi non imprudens adversabar, Plaut. Men. 2, 3, 65:

    jamdudum flebam,

    I had been a long time weeping, Ov. M. 3, 656:

    jamdudum vincula pugnat exuere,

    id. ib. 7, 772; cf. id. ib. 8, 867.—Corresp. with cum:

    jamdudum factum'st, quom abisti domo,

    Plaut. Trin. 4, 3, 3; so id. As. 5, 2, 40.—In tmesi:

    quia jam non dudum ante lucem ad Veneris aedem venimus,

    Plaut. Poen. 1, 2, 105.—
    II.
    In partic., i. q. jam modo, this very instant, without delay, forthwith, immediately, directly ( poet.):

    jamdudum sumite poenas,

    Verg. A. 2, 103:

    ardua jamdudum demittite cornua,

    Ov. M. 11, 482:

    jamdudum dominae more venire jube,

    id. H. 20, 80; so id. M. 2, 843; 4, 405; 11, 483;

    13, 457: candida jamdudum cingantur colla lacertis (i. q. statim),

    instantly, id. A. A. 2, 457:

    in medios ire furores, jamdudum moriture, paras?

    Luc. 2, 524:

    jamdudum incumbere aratris, Dum, sicca tellure, licet,

    Verg. G. 1, 213.

    Lewis & Short latin dictionary > jamdudum

  • 54 jurisdictio

    jūris-dictĭo, ōnis (in tmesi:

    jurisque dictio,

    Liv. 41, 9; and separately: juris dictio), f. [2. jus-dictio], administration of justice, jurisdiction.
    I.
    Lit.:

    jurisdictionem confeceram,

    Cic. Fam. 2, 13, 3: absolvere, Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 12, 1.—
    II.
    Transf.
    A.
    Legal authority, jurisdiction, power:

    ut sub vestrum jus, jurisdictionem, potestatem urbes subjungeretis,

    Cic. Agr. 2, 36:

    libera,

    Suet. Calig. 16:

    praetorum,

    Gai. Inst. 1, 6.—
    B.
    In gen., authority, control:

    quae ruant urbes, quae oriantur, jurisdictio mea est,

    it is mine to determine, Sen. Clem. 1, 1, 2; a place where justice was administered, an assize town (post-Aug.):

    mediterraneae jurisdictiones,

    Plin. 5, 28, 29, § 105.

    Lewis & Short latin dictionary > jurisdictio

  • 55 Massilia

    Massĭlĭa, ae, f., = Massalia, a celebrated seaport town in Gallia Narbonensis, a colony from Phocæa, and a seat of Greek civilization, now Marseilles, Plin. 3, 4, 5, § 35; cf. Caes. B. C. 2, 1; Cic. Off. 2, 8, 28; id. Fl. 26, 63; id. Font. 1, 3; Sil. 15, 169; Luc. 4, 257 et saep.—Hence,
    A.
    Massĭlĭānus, a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    vinum,

    Mart. 13, 123 in lemm.—
    B.
    Massĭlĭensis, e, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    mores,

    i. e. Sybaritic, luxurious, Plaut. Cas. 5, 4, 1.—In plur. subst.: Massĭlĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Massilia, Massilians, Cic. Rep. 1, 27, 43; id. Phil. 2, 37, 94; Caes. B. C. 1, 34 et saep.;

    transf. for Massilia,

    Plaut. Men. 2, 1, 10.—
    C.
    Massĭlĭōtĭcus or Massălĭōtĭcus (acc. to the Gr. Massaliôtikos), a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massiliotic:

    ostium Rhodani,

    Plin. 3, 4, 5, § 33; Mart. Cap. 6, § 635.—
    D.
    Massī̆lītānus, a, um, adj., Massilitan; in tmesi: Massili portabant juvenes ad litora tanas, Enn. ap. Donat. p. 1777 P. (Ann. v. 605 Vahl.).— Subst.: Massī̆lītāni, ōrum, m., the Massilians, Vitr. 10, 22, 11.—
    2.
    Massĭlĭtānum, i, n., wine of Massilia, Mart. 13, 123 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > Massilia

  • 56 Massilianus

    Massĭlĭa, ae, f., = Massalia, a celebrated seaport town in Gallia Narbonensis, a colony from Phocæa, and a seat of Greek civilization, now Marseilles, Plin. 3, 4, 5, § 35; cf. Caes. B. C. 2, 1; Cic. Off. 2, 8, 28; id. Fl. 26, 63; id. Font. 1, 3; Sil. 15, 169; Luc. 4, 257 et saep.—Hence,
    A.
    Massĭlĭānus, a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    vinum,

    Mart. 13, 123 in lemm.—
    B.
    Massĭlĭensis, e, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    mores,

    i. e. Sybaritic, luxurious, Plaut. Cas. 5, 4, 1.—In plur. subst.: Massĭlĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Massilia, Massilians, Cic. Rep. 1, 27, 43; id. Phil. 2, 37, 94; Caes. B. C. 1, 34 et saep.;

    transf. for Massilia,

    Plaut. Men. 2, 1, 10.—
    C.
    Massĭlĭōtĭcus or Massălĭōtĭcus (acc. to the Gr. Massaliôtikos), a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massiliotic:

    ostium Rhodani,

    Plin. 3, 4, 5, § 33; Mart. Cap. 6, § 635.—
    D.
    Massī̆lītānus, a, um, adj., Massilitan; in tmesi: Massili portabant juvenes ad litora tanas, Enn. ap. Donat. p. 1777 P. (Ann. v. 605 Vahl.).— Subst.: Massī̆lītāni, ōrum, m., the Massilians, Vitr. 10, 22, 11.—
    2.
    Massĭlĭtānum, i, n., wine of Massilia, Mart. 13, 123 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > Massilianus

  • 57 Massilienses

    Massĭlĭa, ae, f., = Massalia, a celebrated seaport town in Gallia Narbonensis, a colony from Phocæa, and a seat of Greek civilization, now Marseilles, Plin. 3, 4, 5, § 35; cf. Caes. B. C. 2, 1; Cic. Off. 2, 8, 28; id. Fl. 26, 63; id. Font. 1, 3; Sil. 15, 169; Luc. 4, 257 et saep.—Hence,
    A.
    Massĭlĭānus, a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    vinum,

    Mart. 13, 123 in lemm.—
    B.
    Massĭlĭensis, e, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    mores,

    i. e. Sybaritic, luxurious, Plaut. Cas. 5, 4, 1.—In plur. subst.: Massĭlĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Massilia, Massilians, Cic. Rep. 1, 27, 43; id. Phil. 2, 37, 94; Caes. B. C. 1, 34 et saep.;

    transf. for Massilia,

    Plaut. Men. 2, 1, 10.—
    C.
    Massĭlĭōtĭcus or Massălĭōtĭcus (acc. to the Gr. Massaliôtikos), a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massiliotic:

    ostium Rhodani,

    Plin. 3, 4, 5, § 33; Mart. Cap. 6, § 635.—
    D.
    Massī̆lītānus, a, um, adj., Massilitan; in tmesi: Massili portabant juvenes ad litora tanas, Enn. ap. Donat. p. 1777 P. (Ann. v. 605 Vahl.).— Subst.: Massī̆lītāni, ōrum, m., the Massilians, Vitr. 10, 22, 11.—
    2.
    Massĭlĭtānum, i, n., wine of Massilia, Mart. 13, 123 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > Massilienses

  • 58 Massiliensis

    Massĭlĭa, ae, f., = Massalia, a celebrated seaport town in Gallia Narbonensis, a colony from Phocæa, and a seat of Greek civilization, now Marseilles, Plin. 3, 4, 5, § 35; cf. Caes. B. C. 2, 1; Cic. Off. 2, 8, 28; id. Fl. 26, 63; id. Font. 1, 3; Sil. 15, 169; Luc. 4, 257 et saep.—Hence,
    A.
    Massĭlĭānus, a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    vinum,

    Mart. 13, 123 in lemm.—
    B.
    Massĭlĭensis, e, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    mores,

    i. e. Sybaritic, luxurious, Plaut. Cas. 5, 4, 1.—In plur. subst.: Massĭlĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Massilia, Massilians, Cic. Rep. 1, 27, 43; id. Phil. 2, 37, 94; Caes. B. C. 1, 34 et saep.;

    transf. for Massilia,

    Plaut. Men. 2, 1, 10.—
    C.
    Massĭlĭōtĭcus or Massălĭōtĭcus (acc. to the Gr. Massaliôtikos), a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massiliotic:

    ostium Rhodani,

    Plin. 3, 4, 5, § 33; Mart. Cap. 6, § 635.—
    D.
    Massī̆lītānus, a, um, adj., Massilitan; in tmesi: Massili portabant juvenes ad litora tanas, Enn. ap. Donat. p. 1777 P. (Ann. v. 605 Vahl.).— Subst.: Massī̆lītāni, ōrum, m., the Massilians, Vitr. 10, 22, 11.—
    2.
    Massĭlĭtānum, i, n., wine of Massilia, Mart. 13, 123 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > Massiliensis

  • 59 Massilioticus

    Massĭlĭa, ae, f., = Massalia, a celebrated seaport town in Gallia Narbonensis, a colony from Phocæa, and a seat of Greek civilization, now Marseilles, Plin. 3, 4, 5, § 35; cf. Caes. B. C. 2, 1; Cic. Off. 2, 8, 28; id. Fl. 26, 63; id. Font. 1, 3; Sil. 15, 169; Luc. 4, 257 et saep.—Hence,
    A.
    Massĭlĭānus, a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    vinum,

    Mart. 13, 123 in lemm.—
    B.
    Massĭlĭensis, e, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    mores,

    i. e. Sybaritic, luxurious, Plaut. Cas. 5, 4, 1.—In plur. subst.: Massĭlĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Massilia, Massilians, Cic. Rep. 1, 27, 43; id. Phil. 2, 37, 94; Caes. B. C. 1, 34 et saep.;

    transf. for Massilia,

    Plaut. Men. 2, 1, 10.—
    C.
    Massĭlĭōtĭcus or Massălĭōtĭcus (acc. to the Gr. Massaliôtikos), a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massiliotic:

    ostium Rhodani,

    Plin. 3, 4, 5, § 33; Mart. Cap. 6, § 635.—
    D.
    Massī̆lītānus, a, um, adj., Massilitan; in tmesi: Massili portabant juvenes ad litora tanas, Enn. ap. Donat. p. 1777 P. (Ann. v. 605 Vahl.).— Subst.: Massī̆lītāni, ōrum, m., the Massilians, Vitr. 10, 22, 11.—
    2.
    Massĭlĭtānum, i, n., wine of Massilia, Mart. 13, 123 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > Massilioticus

  • 60 Massilitani

    Massĭlĭa, ae, f., = Massalia, a celebrated seaport town in Gallia Narbonensis, a colony from Phocæa, and a seat of Greek civilization, now Marseilles, Plin. 3, 4, 5, § 35; cf. Caes. B. C. 2, 1; Cic. Off. 2, 8, 28; id. Fl. 26, 63; id. Font. 1, 3; Sil. 15, 169; Luc. 4, 257 et saep.—Hence,
    A.
    Massĭlĭānus, a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    vinum,

    Mart. 13, 123 in lemm.—
    B.
    Massĭlĭensis, e, adj., of or belonging to Massilia, Massilian:

    mores,

    i. e. Sybaritic, luxurious, Plaut. Cas. 5, 4, 1.—In plur. subst.: Massĭlĭenses, ĭum, m., the inhabitants of Massilia, Massilians, Cic. Rep. 1, 27, 43; id. Phil. 2, 37, 94; Caes. B. C. 1, 34 et saep.;

    transf. for Massilia,

    Plaut. Men. 2, 1, 10.—
    C.
    Massĭlĭōtĭcus or Massălĭōtĭcus (acc. to the Gr. Massaliôtikos), a, um, adj., of or belonging to Massilia, Massiliotic:

    ostium Rhodani,

    Plin. 3, 4, 5, § 33; Mart. Cap. 6, § 635.—
    D.
    Massī̆lītānus, a, um, adj., Massilitan; in tmesi: Massili portabant juvenes ad litora tanas, Enn. ap. Donat. p. 1777 P. (Ann. v. 605 Vahl.).— Subst.: Massī̆lītāni, ōrum, m., the Massilians, Vitr. 10, 22, 11.—
    2.
    Massĭlĭtānum, i, n., wine of Massilia, Mart. 13, 123 in lemm.

    Lewis & Short latin dictionary > Massilitani

См. также в других словарях:

  • tmesi —    tmèsi    (s.f.) Divisione di un lessema in due parti, operata tramite altre parole che lo tagliano interponendosi. Es. lat.: septem subiecta trioni posta sotto il settentrione . / La tmesi può essere anche sintattica, con inse­rimento di un… …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • tmesi — (тмезис | tmèse | Tmesis | tmesis | tmesi) Особый случай разделения (см.), выступающий в виде купюры (гр. tmêsis) между двумя элементами, которые обычно связаны друг с другом: лат. se que gregari. прим. Тмезис не предполагает обязательного… …   Пятиязычный словарь лингвистических терминов

  • tmesi — tmè·si s.f.inv. 1. TS metr. nella metrica italiana, divisione di una parola in due parti di cui una rimane alla fine di un verso e l altra all inizio del successivo 2. TS gramm. nel greco e nel latino arcaico, distacco della preposizione dal… …   Dizionario italiano

  • tmesi — {{hw}}{{tmesi}}{{/hw}}s. f. (ling.) Separazione (spesso a fine verso) di due elementi di solito uniti in un parola …   Enciclopedia di italiano

  • tmesi — «s (G). Separation, division …   Dictionary of word roots and combining forms

  • tmesi — s. f. inv. (ling.) separazione …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • тмезис — См. tmesi …   Пятиязычный словарь лингвистических терминов

  • tmèse — См. tmesi …   Пятиязычный словарь лингвистических терминов

  • Tmesis — См. tmesi …   Пятиязычный словарь лингвистических терминов

  • tmesis — См. tmesi …   Пятиязычный словарь лингвистических терминов

  • diacope — di·à·co·pe s.f. 1. TS gramm. non com. → tmesi 2. OB TS med. frattura di un osso del cranio 3. OB TS idraul. scavo praticato per incanalare l acqua dei fiumi {{line}} {{/line}} DATA: 1631. ETIMO: dal gr. diakopē taglio, ferita , der. di diakóptō… …   Dizionario italiano

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»