Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

honored

  • 41 celeber

    cĕlĕber, ēbris, ēbre, adj. ( masc. celebris, Auct. Her. 2, 4, 7; Tac. A. 2, 88 fin.; 13, 47; 14, 19; Curt. 5, 1, 18; Gell. 17, 21, 10; comp. very rare, but sup. freq.) [perh. Sanscr. çru-, audire; Gr. kleos; v. Corss. Beitr. p. 368], that which contains a multitude, numerous; hence,
    I.
    Where there is a multitude, or where a multitude comes together; of places, much frequented or resorted to, populous, abounding in, rich in (syn.: plenus, frequens; opp. desertus): celeber poluandros, Gloss. Vet.:

    in locis illa fortuita: culti an inculti, celebres an deserti, etc.,

    Cic. Part. Or. 10, 36; id. Sest. 67, 140; id. Verr. 2, 2, 65, § 159; id. Mil. 24, 66; Auct. Her. 2, 4, 7:

    loco celebri an secreto,

    Quint. 11, 1, 47:

    in foro celeberrimo, tantā frequentiā,

    most frequented, Cic. Verr. 2, 3, 58, § 133;

    but: celeberrimo fori,

    at the time when the Forum was most frequented, Tac. A. 4, 67 fin.:

    via,

    Cato, R. R. 1, 3:

    portus celeberrimus atque plenissimus navium,

    Cic. Imp. Pomp. 12, 33:

    celeberrimo virorum mulierumque conventu,

    id. Verr. 2, 4, 48, § 107; id. Phil. 14, 6, 16; cf. id. Pis. 15, 34:

    celebri urbe et copiosā,

    id. Arch. 3, 4:

    celeberrimo loco (urbis) elatus,

    Nep. Dion, 10, 3; cf. Plin. Ep. 2, 7, 7; 8, 6, 14:

    pars oppidi,

    Suet. Aug. 1:

    oraculum,

    Cic. Div. 1, 19, 37:

    convivium,

    Tac. A. 14, 48; id. H. 1, 81:

    celeberrima fontibus Ide,

    Ov. M. 2, 218:

    celeberrimus ilice lucus,

    id. Am. 3, 5, 3.—
    II.
    Meton.
    A.
    That is celebrated, honored by a great assembly, procession, train, etc.; renowned, distinguished, celebrated, famous (syn.: clarus, notus, nobilis; in prose and poetry, partic. since the Aug. per.).
    (α).
    With abl.:

    gentis Aquitanae celeber Messala triumphis,

    Tib. 2, 1, 33:

    dies omni caerimoniarum genere,

    Liv. 25, 12, 15; cf.

    ludi,

    Suet. Aug. 44:

    Tiresias famā,

    Ov. M. 3, 339:

    Daedalus ingenio artis,

    id. ib. 8, 159:

    vir arte grammaticā,

    Plin. 24, 17, 102, § 167:

    quisque ingenio,

    Tac. Agr. 1:

    tribunus plebis opibus, gratiā, etc.,

    Vell. 2, 18, 2:

    pons Mulvius nocturnis illecebris,

    Tac. A. 13, 47.—
    (β).
    Absol.:

    dies celeberrimi laetissimique,

    most solemn, festive, Cic. Lael. 3, 12:

    res totā Siciliā celeberrima atque notissima,

    id. Verr. 2, 3, 25, § 61: celebre per Hispaniam responsum, Liv. 21, 19, 8: fama inter barbaros id. 27, 33, 1:

    nomen ad posteros,

    id. 1, 3, 8:

    viri,

    id. 26, 27, 16:

    duces,

    Vell. 2, 17, 2:

    Arminius,

    Tac. A. 2, 88:

    Diana,

    Hor. C. 2, 12, 20:

    dea,

    Ov. M. 1, 747; cf. id. ib. 5, 412:

    templa,

    Quint. 1, 4, 16: Aper et Secundus, celeberrima tum ingema fori nostri. Tac. Or. 2. —
    (γ).
    With in:

    celeberrimus fuit in hoc genere Sosus,

    Plin. 36, 25, 60, § 184.—
    B.
    Often repeated, numerous, frequent (very rare): celebri gradu, with double quick step, Att. ap. Non. p. 89, 25 (Trag. Rel. v. 25 Rib.):

    verba celeberrima,

    often repeated, Ov. A. A. 2, 705:

    vox,

    id. P. 1, 9, 25:

    lapis celeber trans maria et quondam in Campania,

    Plin. 34, 1, 2, § 2:

    nomina in annalibus,

    Gell. 7 (6), 7, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > celeber

  • 42 Ceto

    Cēto, ūs, f., = Kêtô.
    I. II.
    A Nereid, honored upon the Phœnician coast, Plin. 5, 13, 14, § 69.

    Lewis & Short latin dictionary > Ceto

  • 43 comitatus

    1.
    cŏmĭtātus, a, um, Part. and P. a., from comitor and comito; v. comitor.
    2.
    cŏmĭtātus, ūs, m. [comes].
    I. A.
    In gen. (class.):

    qui cum uxore veheretur in raedā muliebri et delicato ancillarum puerorumque comitatu,

    Cic. Mil. 10, 28:

    magno comitatu ingredi,

    id. Cat. 3, 2, 6:

    comitatum optimorum civium desero,

    id. Att. 8, 3, 2:

    praedonis improbissimi societas atque comitatus,

    id. Verr. 2, 5, 21, § 54; id. Fam. 6, 19, 1:

    Pompeius comitatu equitum triginta ad mare pervenit,

    Caes. B. C. 3, 96; Quint. 1, 2, 5; 7, 2, 45:

    iter modico comitatu ingressus est,

    Suet. Caes. 31; id. Aug. 98 et saep.; Verg. A. 12, 336.—
    * 2.
    Transf., of animals:

    multo ceterarum volucrum comitatu,

    Tac. A. 6, 28.—
    3.
    Of abstr. objects:

    pruna hordearia appellata a comitatu frugis ejus,

    i. e. because they ripen at the same time, Plin. 15, 13, 12, § 41; so,

    virgultorum,

    id. 17, 23, 35, § 211:

    quid tanto virtutum comitatu (opus est) si? etc.,

    Cic. Fin. 2, 34, 111; id. Par. 2, 1, 16:

    utriusque causae,

    Plin. 18, 29, 69, § 283:

    ferre impetum vitiorum, tam magno comitatu venientium,

    Sen. Ep. 7, 6.—
    B.
    In partic., in the time of the empire, an imperial escort, retinue, court, suite, Tac. H. 2, 65; Plin. Pan. 20, 3; Dig. 49, 16, 13; Aus. Ep. 17; Symm. Ep. 8, 9; Aug. Ep. 129:

    Osthanes exornatus comitatu Alexandri,

    honored with the right of attendance upon Alexander, Plin. 30, 1, 2, § 8; cf.:

    deici congressu et comitatu,

    Tac. A. 13, 46.—
    II.
    A company (without the accessory idea of attendance), a band, troop, crowd, swarm:

    litterae, quaecumque erant in eo comitatu, etc.,

    Cic. Cat. 3, 3, 6; Caes. B. C. 1, 48; 1, 51; 1, 54; Sall. C. 45, 1; Liv. 28, 22, 4; Suet. Tib. 6 al.

    Lewis & Short latin dictionary > comitatus

  • 44 honestiores

    hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.
    I.
    Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

    qui me honore honestiorem fecit,

    Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

    qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

    Cic. Brut. 81, 281:

    satis honestam honoratamque imaginem fore,

    Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

    salvi et honesti,

    id. ib. 11, 2, 2:

    honestus homo et nobilis,

    Cic. Mur. 36, 75:

    cum honesto aliquo homine,

    id. Fam. 16, 9, 4:

    amplae et honestae familiae,

    illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

    bonis parentibus atque honesto loco natus,

    id. Tusc. 5, 20, 58:

    cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

    id. Rep. 2, 7:

    loco natus honesto,

    Caes. B. G. 5, 45, 2:

    Polla, Nursiae honesto genere orta,

    Suet. Vesp. 1:

    equite Romano in primis honesto et ornato,

    distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

    eques Romanus,

    id. ib. 13, 62; cf.:

    erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

    Caes. B. C. 1, 51, 3:

    publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

    Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

    homo honestissimus,

    Caes. B. G. 1, 53, 6:

    milites honestissimi sui generis,

    id. B. C. 1, 20, 1:

    virginis honestae vaticinatione,

    Suet. Galb. 9 et saep.:

    quia deus auctor culpae honestior erat,

    Liv. 1, 4, 2:

    tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

    Cic. Fam. 13, 4, 2:

    honestissimus conventus,

    Quint. 1, 2, 9:

    ut honestiore judicio conflictere?

    more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

    dies honestissimus nobis,

    id. Fam. 1, 2, 2:

    atque erit illa mihi mortis honesta dies,

    Prop. 3 (4), 21, 34:

    honesta paupertas,

    Vell. 129, 3:

    omnium honestarum rerum egens,

    not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

    ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

    Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.
    1.
    hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

    qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

    Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

    opp. humiliores,

    id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—
    2.
    hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

    nec honesto quicquam honestius,

    Cic. Fin. 4, 7, 25:

    rigidi servator honesti (Cato),

    Luc. 2, 389.
    II. A.
    In gen.:

    ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

    Cic. Att. 8, 11, 1:

    in convivio moderato atque honesto,

    id. Mur. 6, 13:

    aequa et honesta postulatio,

    id. Rosc. Am. 2, 7:

    honestum ac probabile nomen,

    id. Caecin. 25, 71; cf.:

    ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

    Caes. B. C. 3, 32, 4:

    causas abeundi quaerat honestas,

    Lucr. 4, 1181:

    certatio,

    Cic. Lael. 9, 32:

    honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

    id. ib. 13, 47:

    res, causa (opp. turpis),

    Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

    honesta res dividitur in rectum et laudabile,

    id. 3, 2, 3:

    hominum honestissimorum testimoniis non credere,

    Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

    homines honestissimi,

    id. ib. 17, 49:

    quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

    Quint. 1, 1, 82:

    soror,

    virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

    vita honestissima,

    Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

    labor,

    Quint. 12, 7, 10:

    praecepta,

    id. 12, 2, 27:

    testimonia,

    id. 5, 11, 37:

    vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

    Cic. Rep. 3, 9:

    honestum quibusdam rapto vivere,

    Quint. 3, 7, 24:

    honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

    Cic. Fam. 13, 14, 2:

    ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

    id. Lael. 21, 76:

    honestum et rectum,

    id. ib. 22, 82:

    honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

    id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

    si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

    Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

    honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

    id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

    sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

    id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

    formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

    id. ib. 1, 5, 14:

    omnis honesti justique disciplina,

    Quint. 12, 2, 1:

    honesti praesens imago,

    id. 12, 1, 28:

    quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

    Cic. Tusc. 5, 15, 45:

    de honesto ac bono,

    Quint. 2, 2, 5:

    honesta ac turpia,

    Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

    honestis similia sunt quaedam non honesta,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

    Quint. 12, 1, 4:

    de honestis, justis, utilibus quaestiones,

    id. 3, 6, 41.—Prov.:

    honesta mors turpi vita potior,

    Tac. Agr. 33:

    imponit finem sapiens et rebus honestis,

    Juv. 6, 444:

    honestus rumor alterum est patrimonium,

    Pub. Syr. 217 Rib.—
    B.
    In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

    ille erat honesta facie et liberali,

    Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

    erat forma praeter ceteras honesta,

    id. And. 1, 1, 96:

    facies,

    Suet. Tib. 68:

    caput,

    Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

    asini,

    Varr. R. R. 2, 6, 2:

    (equi),

    Verg. G. 3, 81:

    ager honestior,

    Varr. R. R. 1, 4, 2:

    tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

    Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

    nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

    Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.
    1.
    (Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

    honeste natus,

    of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,
    2.
    (Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

    neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

    Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

    sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

    id. ib. 2, 5, 7:

    unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

    Hor. S. 2, 7, 12:

    ut videamur vestiti esse honeste,

    Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

    (Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

    Ov. F. 2, 833:

    (Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

    valde se honeste gerunt,

    Cic. Att. 6, 1, 13:

    honestius hic, quam Q. Pompeius,

    id. Off. 3, 30, 109:

    quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

    id. Lael. 16, 57:

    aliquid recte honesteque dicere,

    id. Rep. 1, 2:

    beate et honeste vivere,

    id. ib. 4, 3:

    honeste vivere (opp. turpiter),

    Quint. 5, 10, 24:

    facere ac dicere (opp. turpiter),

    id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

    tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

    Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

    fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > honestiores

  • 45 honesto

    hŏnesto, āvi, ātum, 1, v. a. [id.], to clothe or adorn with honor; to honor, dignify; to adorn, grace, embellish (class.; cf. honoro), with personal or inanimate objects.
    1.
    With personal objects quom me tanto honore honestas, Plaut. Capt. 2, 2, 106; 2, 1, 50; cf.:

    quod non dignos homines honore honestatos videbam,

    Sall. C. 35, 3 Kritz.:

    tantam laudem, quantā vos me vestris decretis honestatis, nemo est assecutus, Cic Cat 4, 10, 20: Saturnini imagine mortem ejus honestare,

    id. Rab. Perd. 9, 24; id. Sull. 29, 81; id. Off. 1, 39, 139:

    haec famigeratio Te honestet, me autem collutulet,

    Plaut. Trin. 3, 2, 67:

    ad eum augendum atque honestandum,

    Cic. Off. 2, 6, 21:

    a quibus, si interdum ad forum deducimur, si uno basilicae spatio honestamur, diligenter observari videmur et coli,

    are honored by being accompanied through the basilica, id. Mur. 34, 70:

    summi viri Gracchorum et Flacci sanguine non modo se non contaminarunt, sed etiam honestarunt,

    id. Cat. 1, 12, 29:

    quem vultus honestat, Dedecorant mores,

    Claud. Laud. Stil. 1, 26; cf.:

    arma auro et argento distincta corpus rarae magnitudinis honestabant,

    Curt. 8, 44, 7:

    ingens corpus erat (Navii), et arma honestabant,

    Liv. 26, 5, 16.—
    II.
    With inanimate objects:

    nec domo dominus, sed domino domus honestanda est,

    Cic. Off. 1, 39, 139:

    L. Pauli currum rex nobilissimus Perses honestavit,

    id. Cat. 4, 10, 21:

    caput (avis) plumeo apice honestante (with distinguere),

    Plin. 10, 2, 2, § 3; cf. Curt. 8, 13:

    formam pudor honestabat,

    id. 6, 2; 3, 6 fin.:

    exornatio est, qua utimur rei honestandae et locupletandae causa,

    adorn, Auct. Her. 2, 18, 28; Plaut. Stich. 2, 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > honesto

  • 46 honestum

    hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.
    I.
    Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

    qui me honore honestiorem fecit,

    Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

    qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

    Cic. Brut. 81, 281:

    satis honestam honoratamque imaginem fore,

    Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

    salvi et honesti,

    id. ib. 11, 2, 2:

    honestus homo et nobilis,

    Cic. Mur. 36, 75:

    cum honesto aliquo homine,

    id. Fam. 16, 9, 4:

    amplae et honestae familiae,

    illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

    bonis parentibus atque honesto loco natus,

    id. Tusc. 5, 20, 58:

    cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

    id. Rep. 2, 7:

    loco natus honesto,

    Caes. B. G. 5, 45, 2:

    Polla, Nursiae honesto genere orta,

    Suet. Vesp. 1:

    equite Romano in primis honesto et ornato,

    distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

    eques Romanus,

    id. ib. 13, 62; cf.:

    erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

    Caes. B. C. 1, 51, 3:

    publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

    Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

    homo honestissimus,

    Caes. B. G. 1, 53, 6:

    milites honestissimi sui generis,

    id. B. C. 1, 20, 1:

    virginis honestae vaticinatione,

    Suet. Galb. 9 et saep.:

    quia deus auctor culpae honestior erat,

    Liv. 1, 4, 2:

    tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

    Cic. Fam. 13, 4, 2:

    honestissimus conventus,

    Quint. 1, 2, 9:

    ut honestiore judicio conflictere?

    more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

    dies honestissimus nobis,

    id. Fam. 1, 2, 2:

    atque erit illa mihi mortis honesta dies,

    Prop. 3 (4), 21, 34:

    honesta paupertas,

    Vell. 129, 3:

    omnium honestarum rerum egens,

    not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

    ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

    Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.
    1.
    hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

    qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

    Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

    opp. humiliores,

    id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—
    2.
    hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

    nec honesto quicquam honestius,

    Cic. Fin. 4, 7, 25:

    rigidi servator honesti (Cato),

    Luc. 2, 389.
    II. A.
    In gen.:

    ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

    Cic. Att. 8, 11, 1:

    in convivio moderato atque honesto,

    id. Mur. 6, 13:

    aequa et honesta postulatio,

    id. Rosc. Am. 2, 7:

    honestum ac probabile nomen,

    id. Caecin. 25, 71; cf.:

    ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

    Caes. B. C. 3, 32, 4:

    causas abeundi quaerat honestas,

    Lucr. 4, 1181:

    certatio,

    Cic. Lael. 9, 32:

    honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

    id. ib. 13, 47:

    res, causa (opp. turpis),

    Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

    honesta res dividitur in rectum et laudabile,

    id. 3, 2, 3:

    hominum honestissimorum testimoniis non credere,

    Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

    homines honestissimi,

    id. ib. 17, 49:

    quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

    Quint. 1, 1, 82:

    soror,

    virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

    vita honestissima,

    Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

    labor,

    Quint. 12, 7, 10:

    praecepta,

    id. 12, 2, 27:

    testimonia,

    id. 5, 11, 37:

    vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

    Cic. Rep. 3, 9:

    honestum quibusdam rapto vivere,

    Quint. 3, 7, 24:

    honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

    Cic. Fam. 13, 14, 2:

    ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

    id. Lael. 21, 76:

    honestum et rectum,

    id. ib. 22, 82:

    honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

    id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

    si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

    Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

    honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

    id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

    sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

    id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

    formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

    id. ib. 1, 5, 14:

    omnis honesti justique disciplina,

    Quint. 12, 2, 1:

    honesti praesens imago,

    id. 12, 1, 28:

    quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

    Cic. Tusc. 5, 15, 45:

    de honesto ac bono,

    Quint. 2, 2, 5:

    honesta ac turpia,

    Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

    honestis similia sunt quaedam non honesta,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

    Quint. 12, 1, 4:

    de honestis, justis, utilibus quaestiones,

    id. 3, 6, 41.—Prov.:

    honesta mors turpi vita potior,

    Tac. Agr. 33:

    imponit finem sapiens et rebus honestis,

    Juv. 6, 444:

    honestus rumor alterum est patrimonium,

    Pub. Syr. 217 Rib.—
    B.
    In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

    ille erat honesta facie et liberali,

    Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

    erat forma praeter ceteras honesta,

    id. And. 1, 1, 96:

    facies,

    Suet. Tib. 68:

    caput,

    Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

    asini,

    Varr. R. R. 2, 6, 2:

    (equi),

    Verg. G. 3, 81:

    ager honestior,

    Varr. R. R. 1, 4, 2:

    tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

    Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

    nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

    Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.
    1.
    (Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

    honeste natus,

    of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,
    2.
    (Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

    neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

    Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

    sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

    id. ib. 2, 5, 7:

    unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

    Hor. S. 2, 7, 12:

    ut videamur vestiti esse honeste,

    Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

    (Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

    Ov. F. 2, 833:

    (Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

    valde se honeste gerunt,

    Cic. Att. 6, 1, 13:

    honestius hic, quam Q. Pompeius,

    id. Off. 3, 30, 109:

    quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

    id. Lael. 16, 57:

    aliquid recte honesteque dicere,

    id. Rep. 1, 2:

    beate et honeste vivere,

    id. ib. 4, 3:

    honeste vivere (opp. turpiter),

    Quint. 5, 10, 24:

    facere ac dicere (opp. turpiter),

    id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

    tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

    Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

    fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > honestum

  • 47 honestus

    hŏnestus, a um, adj. [honos, honor, qs. furnished or clothed with honor], full of honor, honorable.
    I.
    Regarded with honor, enjoying respect or consideration, honored, distinguished, honorable, respectable, noble, = honoratus:

    qui me honore honestiorem fecit,

    Plaut. Capt. 2, 3, 32: cum honos sit praemium virtutis judicio studioque civium delatum ad aliquem;

    qui eum sententiis, qui suffragiis adeptus est, is mihi et honestus et honoratus videtur, etc.,

    Cic. Brut. 81, 281:

    satis honestam honoratamque imaginem fore,

    Liv. 36, 40, 9: magnus atque honestus, Brut. et Cass. ap. Cic. Fam. 11, 3, 4; cf.:

    salvi et honesti,

    id. ib. 11, 2, 2:

    honestus homo et nobilis,

    Cic. Mur. 36, 75:

    cum honesto aliquo homine,

    id. Fam. 16, 9, 4:

    amplae et honestae familiae,

    illustrious and honorable families, id. Mur. 7, 15; cf.: homines honestis parentibus ac majoribus nati, id. Fragm. ap. Quint. 11, 1, 85:

    bonis parentibus atque honesto loco natus,

    id. Tusc. 5, 20, 58:

    cum Sabinas honesto ortas loco virgines rapi jussit,

    id. Rep. 2, 7:

    loco natus honesto,

    Caes. B. G. 5, 45, 2:

    Polla, Nursiae honesto genere orta,

    Suet. Vesp. 1:

    equite Romano in primis honesto et ornato,

    distinguished, eminent, Cic. Fam. 13, 14, 1; 13, 31, 1:

    eques Romanus,

    id. ib. 13, 62; cf.:

    erant complures honesti adulescentes, senatorum filii et ordinis equestris,

    Caes. B. C. 1, 51, 3:

    publicani, homines honestissimi atque ornatissimi,

    Cic. de Imp. Pomp. 7, 17:

    homo honestissimus,

    Caes. B. G. 1, 53, 6:

    milites honestissimi sui generis,

    id. B. C. 1, 20, 1:

    virginis honestae vaticinatione,

    Suet. Galb. 9 et saep.:

    quia deus auctor culpae honestior erat,

    Liv. 1, 4, 2:

    tam grave, tam firmum, tam honestum municipium,

    Cic. Fam. 13, 4, 2:

    honestissimus conventus,

    Quint. 1, 2, 9:

    ut honestiore judicio conflictere?

    more honorable, Cic. Quint. 13, 44:

    dies honestissimus nobis,

    id. Fam. 1, 2, 2:

    atque erit illa mihi mortis honesta dies,

    Prop. 3 (4), 21, 34:

    honesta paupertas,

    Vell. 129, 3:

    omnium honestarum rerum egens,

    not able to live suitably to his rank, Sall. J. 14, 17: honestis manibus omnia laetius proveniunt, i. e. of generals (cf. shortly before:

    ipsorum tunc manibus imperatorum colebantur agri),

    Plin. 18, 3, 4, § 19.—As substt.
    1.
    hŏnestĭōres, um, m., men of noble birth:

    qui hominem castraverit... sive is servus sive liber sit, capite punitur: honestiores publicatis bonis in insulam deportantur,

    Paul. Sent. 5, 23, 13; 1, 21, 4 sq.;

    opp. humiliores,

    id. ib. 5, 25, 1 sq.; Mos. et Rom. Leg. Coll. 1, 2, 2; 8, 4, 2.—
    2.
    hŏnestum, i, n., honorable conduct, morality, virtue:

    nec honesto quicquam honestius,

    Cic. Fin. 4, 7, 25:

    rigidi servator honesti (Cato),

    Luc. 2, 389.
    II. A.
    In gen.:

    ut (civium vita) opibus firma, copiis locuples, gloria ampla, virtute honesta sit,

    Cic. Att. 8, 11, 1:

    in convivio moderato atque honesto,

    id. Mur. 6, 13:

    aequa et honesta postulatio,

    id. Rosc. Am. 2, 7:

    honestum ac probabile nomen,

    id. Caecin. 25, 71; cf.:

    ut honesta praescriptione rem turpissimam tegerent,

    Caes. B. C. 3, 32, 4:

    causas abeundi quaerat honestas,

    Lucr. 4, 1181:

    certatio,

    Cic. Lael. 9, 32:

    honestam rem actionemve aut non suscipere aut, etc.,

    id. ib. 13, 47:

    res, causa (opp. turpis),

    Auct. Her. 1, 3, 5; cf.:

    honesta res dividitur in rectum et laudabile,

    id. 3, 2, 3:

    hominum honestissimorum testimoniis non credere,

    Cic. Verr. 2, 1, 49, § 128; id. Rosc. Am. 6, 16:

    homines honestissimi,

    id. ib. 17, 49:

    quod omnium sit votum parentum, ut honestiores quam sint ipsi, liberos habeant,

    Quint. 1, 1, 82:

    soror,

    virtuous, chaste, Hor. S. 2, 3, 58:

    vita honestissima,

    Cic. Rosc. Am. 17, 48; so in sup.:

    labor,

    Quint. 12, 7, 10:

    praecepta,

    id. 12, 2, 27:

    testimonia,

    id. 5, 11, 37:

    vitae instituta sic distant, ut Cretes et Aetoli latrocinari honestum putent,

    Cic. Rep. 3, 9:

    honestum quibusdam rapto vivere,

    Quint. 3, 7, 24:

    honestius est de amicorum pecunia laborare quam de sua,

    Cic. Fam. 13, 14, 2:

    ut neque rectum neque honestum sit, nec fieri possit, ut, etc.,

    id. Lael. 21, 76:

    honestum et rectum,

    id. ib. 22, 82:

    honestum id intellegimus, quod tale est, ut, detracta omni utilitate, sine ullis praemiis fructibusve per se ipsum possit jure laudari,

    id. Fin. 2, 14, 45; cf. id. Inv. 2, 53, 159; id. Leg. 1, 18, 48:

    si maritus uxorem suam in adulterio deprehensam occidit... non inique aliquid ejus honestissimo calori permittitur, Mos. et Rom. Leg. Coll. 4, 10, 1: mores honestos tradere,

    Juv. 6, 239.—As subst.: hŏnestum, i, n., honesty, integrity, virtue (cf.:

    honor, virtus, etc.): quandoquidem honestum aut ipsa virtus est aut res gesta virtute,

    id. Fin. 5, 23, 66; cf.:

    sive honestum solum bonum est, ut Stoicis placet, sive quod honestum est, id ita summum bonum est, ut, etc.,

    id. Off. 3, 3, 13; 1, 4, 14:

    formam quidem ipsam et tamquam faciem honesti vides,

    id. ib. 1, 5, 14:

    omnis honesti justique disciplina,

    Quint. 12, 2, 1:

    honesti praesens imago,

    id. 12, 1, 28:

    quo (honesto) detracto quid poterit beatum intellegi?

    Cic. Tusc. 5, 15, 45:

    de honesto ac bono,

    Quint. 2, 2, 5:

    honesta ac turpia,

    Cic. Leg. 1, 16, 44; 1, 17, 46:

    honestis similia sunt quaedam non honesta,

    id. Ac. 2, 16, 50:

    in eodem pectore nullum est honestorum turpiumque consortium,

    Quint. 12, 1, 4:

    de honestis, justis, utilibus quaestiones,

    id. 3, 6, 41.—Prov.:

    honesta mors turpi vita potior,

    Tac. Agr. 33:

    imponit finem sapiens et rebus honestis,

    Juv. 6, 444:

    honestus rumor alterum est patrimonium,

    Pub. Syr. 217 Rib.—
    B.
    In partic., of personal appearance, noble, fine, handsome, beautiful (mostly poet.):

    ille erat honesta facie et liberali,

    Ter. Eun. 4, 4, 15; 2, 1, 24; cf.: ita me di ament, honestus est. id. ib. 3, 2, 21:

    erat forma praeter ceteras honesta,

    id. And. 1, 1, 96:

    facies,

    Suet. Tib. 68:

    caput,

    Verg. A. 10, 133; id. G. 2, 392:

    asini,

    Varr. R. R. 2, 6, 2:

    (equi),

    Verg. G. 3, 81:

    ager honestior,

    Varr. R. R. 1, 4, 2:

    tunc ora rigantur honestis Imbribus (i. e. lacrimis),

    Stat. Th. 2, 234.—As subst.: hŏnestum, i, n., beauty:

    nec, si quid honesti est, jactat habetque palam, quaerit, quo turpia celet, = si quid pulchri habent,

    Hor. S. 1, 2, 84.—Hence, adv.: hŏ-nestē.
    1.
    (Acc. to I.) Honorably, nobly (very rare):

    honeste natus,

    of noble birth, Suet. Aug. 43.—Far more freq. and class.,
    2.
    (Acc. to II.) Decently, becomingly, properly, creditably, virtuously:

    neque illa matrem satis honeste tuam sequi poterit comes,

    Plaut. Merc. 2, 3, 69; id. Rud. 2, 3, 77:

    sic volo Te ferre (aquam) honeste, ut ego fero,

    id. ib. 2, 5, 7:

    unde Mundior exiret vix libertinus honeste,

    Hor. S. 2, 7, 12:

    ut videamur vestiti esse honeste,

    Varr. L. L. 8, § 31 Müll.:

    (Lucretia) tum quoque jam moriens, ne non procumbat honeste, Respicit,

    Ov. F. 2, 833:

    (Caesar) sinum ad ima crura deduxit, quo honestius caderet,

    Suet. Caes. 82; Lucil. ap. Non. 427, 26:

    valde se honeste gerunt,

    Cic. Att. 6, 1, 13:

    honestius hic, quam Q. Pompeius,

    id. Off. 3, 30, 109:

    quae in nostris rebus non satis honeste, in amicorum fiunt honestissime,

    id. Lael. 16, 57:

    aliquid recte honesteque dicere,

    id. Rep. 1, 2:

    beate et honeste vivere,

    id. ib. 4, 3:

    honeste vivere (opp. turpiter),

    Quint. 5, 10, 24:

    facere ac dicere (opp. turpiter),

    id. 11, 1, 14; 10, 5, 13:

    tam jejuna fames, cum possit honestius tremere, etc.,

    Juv. 5, 10. iste quidem veteres inter ponetur honeste, fairly, properly, Hor. Ep. 2, 1, 43:

    fastigium nunc honeste vergit in tectum inferioris porticus,

    Cic. Q. Fr. 3, 1, 4, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > honestus

  • 48 mactus

    1.
    mactus, a, um, adj. [root mak, in makar, blessed; cf. makros].
    I.
    In relig. lang., of the gods, glorified, worshipped, honored, adored (only in the voc. macte, and rarely in the nom.):

    Juppiter te bonas preces precor, uti sies volens propitius mihi liberisque meis, mactus hoc fercto. Jove pater, macte vino inferio esto,

    Cato, R. R. 134, 2 and 3; cf. id. ib. 132, 2;

    for which: mactus hoc vino inferio esto,

    Arn. 7, 296:

    macte hoc porco piaculo immolando esto,

    Cato, R. R. 139 fin.:

    macte hisce suovitaurilibus lactentibus immolandis esto,

    id. ib. 141, 3 sq.:

    macte hac dape esto,

    id. ib. 132.—
    II.
    Transf., beyond the relig. sphere, with or without esto, as an exclamation of applause or congratulation: macte, macte virtute (esto), macti virtute este, etc.; and as a standing formula, macte, even with acc. (v. infra), Engl. good luck! hail to thee! etc.; in responses, bravo! well done! that's right! go on! tantumne ab re tua est oti tibi, ut etiam Oratorem legas? Macte virtute! increase in, go on in, Cic. Att. 12, 6, 2; id. Tusc. 1, 17, 40:

    macte virtute esto sanguinolentis et ex acie redeuntibus dicitur,

    Sen. Ep. 66 fin.:

    macte virtute esto,

    Hor. S. 1, 2, 31: macte novā virtute, puer;

    sic itur ad astra!

    Verg. A. 9, 641:

    macte virtute diligentiāque esto,

    Liv. 10, 40: macte virtute simulque his versibus esto, Lucil. ap. Serv. Verg. A. 9, 641:

    macte animo,

    Stat. Th. 7, 280; cf.:

    macte bonis animi,

    id. S. 1, 3, 106:

    macte toris,

    id. ib. 1, 2, 201:

    macte hac gloriā,

    Plin. Pan. 46:

    macte uterque ingenti in rempublicam merito,

    id. ib. 89:

    macte esto taedis, o Hymenaee, tuis,

    Mart. 4, 13, 2.—In plur.:

    macti virtute milites Romani este,

    Liv. 7, 36, 5:

    macti ingenio este,

    Plin. 2, 12, 9, § 54:

    vos macti virtute estote,

    Curt. 4, 1, 18:

    juberem macte virtute esse, si pro meā patriā ista virtus staret,

    Liv. 2, 12, 14.—With acc.:

    macte fortissimam et meo judicio beatissimam in ipsis malis civitatem!

    Flor. 2, 18, 16.—
    (β).
    With gen. ( poet.):

    macte animi,

    Mart. 12, 6, 7; Stat. S. 5, 1, 37; id. Th. 2, 495.—With abl.:

    macte animo, juvenis,

    Stat. Th. 7, 280.—
    (γ).
    Absol.:

    Macte!

    that's right! well done! good! Cic. Att. 15, 29 fin.
    2.
    mactus, a, um, P. a. of maco, q. v., and cf. macto fin.

    Lewis & Short latin dictionary > mactus

  • 49 Ogyges

    Ōgyges, is, Ōgygus, i, and Ōgy-gĭus, ĭi, m., = Ôgugês, Ôgugos, Ôgugios, the mythic founder and king of Thebes, in Bœtia, in whose reign a great deluge is said to have occurred:

    oppidum Thebae, quod rex Ogyges aedificarit,

    Varr. R. R. 2, 1, 2:

    ante cataclysmon Ogygi,

    id. ib. § 3: hoc factum Ogyge rege dicebant, Varr. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 21, 8.—Form Ogygus, Paul. ex Fest. p. 179 Müll.—Form Ogygius, Aug. Civ. Dei, 18, 8.—Hence,
    A.
    Ōgygĭ-dae, ārum, m., the descendants of Ogyges, poet. for the Thebans, Stat. Th. 2, 586.—
    B.
    Ōgygĭus, a, um, adj., = Ôgugios, Ogygian, poet. for Theban:

    deus,

    i. e. Bacchus, who was especially honored at Thebes, Ov. H. 10, 48; also,

    Lyaeus,

    Luc. 1, 675:

    populus,

    the Thebans, Sen. Oedip. 589:

    chelys,

    i. e. of Amphion, king of Thebes, Sid. Carm. 16, 3: Ogygia moenia, i. e. Thebae, Paul. ex Fest. p. 178 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Ogyges

  • 50 Ogygus

    Ōgyges, is, Ōgygus, i, and Ōgy-gĭus, ĭi, m., = Ôgugês, Ôgugos, Ôgugios, the mythic founder and king of Thebes, in Bœtia, in whose reign a great deluge is said to have occurred:

    oppidum Thebae, quod rex Ogyges aedificarit,

    Varr. R. R. 2, 1, 2:

    ante cataclysmon Ogygi,

    id. ib. § 3: hoc factum Ogyge rege dicebant, Varr. Fragm. ap. Aug. Civ. Dei, 21, 8.—Form Ogygus, Paul. ex Fest. p. 179 Müll.—Form Ogygius, Aug. Civ. Dei, 18, 8.—Hence,
    A.
    Ōgygĭ-dae, ārum, m., the descendants of Ogyges, poet. for the Thebans, Stat. Th. 2, 586.—
    B.
    Ōgygĭus, a, um, adj., = Ôgugios, Ogygian, poet. for Theban:

    deus,

    i. e. Bacchus, who was especially honored at Thebes, Ov. H. 10, 48; also,

    Lyaeus,

    Luc. 1, 675:

    populus,

    the Thebans, Sen. Oedip. 589:

    chelys,

    i. e. of Amphion, king of Thebes, Sid. Carm. 16, 3: Ogygia moenia, i. e. Thebae, Paul. ex Fest. p. 178 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > Ogygus

  • 51 orno

    orno, āvi, ātum, 1 (old form of the perf. ORNAVET, Column. Rostr.; v. infra), v. a. [perh. root var-, cover; Sanscr. varna-, color], to fit out, furnish, provide with necessaries; to equip, to get ready, prepare (class.; syn. exorno, concinno).
    I.
    In gen.:

    age nunc, orna te,

    Plaut. Ep. 2, 2, 10:

    prandium domi,

    id. Rud. 1, 2, 53: ornatur ferro Enn. ap. Gell. 16, 10 (Ann. v. 190 Vahl.):

    aliquem armis,

    Verg. A. 12, 344:

    decemviros apparitoribus, scribis, librariis, praeconibus, architectis, praeterea mulis, tabernaculis, centuriis, supellectili,

    Cic. Agr. 2, 13, 32:

    aliquem pecuniā,

    Plin. Ep. 3, 21, 3: CLASESQVE-NAVALES-PRIMOS-ORNAVET, fitted out, Column. Rostr.:

    maximas classes,

    Cic. Imp. Pomp. 4, 9; cf. Liv. 9, 30:

    naves,

    id. 40, 26:

    convivium,

    Cic. Verr. 2, 4, 20, § 44:

    copias omnibus rebus,

    id. Imp. Pomp. 8, 20:

    provincias,

    to furnish money, arms, and attendants to governors setting out for their provinces, id. Att. 3, 24, 1; id. ib. 4, 18, 2; Liv. 40, 36, 5; so,

    consules,

    id. ib. —Hence, to trim, provide with oil:

    lampades,

    Vulg. Matt. 25, 7.—
    II.
    In partic., to ornament, adorn, embellish, deck, set off.
    A.
    Lit.:

    Italiam ornare quam domum suam, maluit: quamquam, Italiā ornatā, domus ipsa mihi videtur ornatior,

    Cic. Off. 2, 22, 76:

    scuta ad forum ornandum,

    Liv. 9, 40:

    cornua sertis,

    Verg. A. 7, 488:

    monilia collum,

    Ov. M. 5, 52.—Of dressing the hair, Ov. Am. 1, 14, 5:

    capillos,

    id. ib. 2, 7, 23; Prop. 1, 2, 1.—
    B.
    Trop., to adorn, decorate, set off; to commend, praise, extol; to honor, show honor to, distinguish:

    aliquid magnificentius augere atque ornare,

    Cic. de Or. 1, 21, 94:

    seditiones ipsas,

    id. ib. 2, 28, 124:

    aliquem suis sententiis,

    id. Fam. 15, 4, 11: dicere, laudandum adulescentem, ornandum, tollendum, Brut. ap. Cic. Fam. 11, 20, 1:

    civitatem omnibus rebus,

    Caes. B. G. 7, 33:

    aliquem maximis beneficiis,

    Cic. Att. 6, 1, 5:

    aliquem laudibus,

    id. Phil. 2, 11, 25:

    egressum alicujus frequentiā suā,

    id. Pis. 13, 31:

    candidatum suffragio,

    Plin. Ep. 2, 1, 8: aliquem ornare, to bestow honor upon, advance to honor, Cic. Fam. 1, 1:

    hederā poëtam,

    Verg. E. 7, 25.—Ironically:

    ornatus esses,

    would have been rewarded, Ter. Ad. 2, 1, 22.—Hence, ornātus, a, um, P. a.
    A.
    Fitted out, furnished, provided with necessaries, equipped, accoutred, splendidly furnished (class.;

    syn.: instructus, praeditus): sapiens plurimis artibus instructus et ornatus,

    Cic. Fin. 2, 34, 112:

    scutis telisque parati ornatique,

    id. Caecin. 21, 60:

    equus ornatus,

    Liv. 27, 19:

    elephantus,

    Nep. Hann. 3, 4:

    naves paratissimae, atque omni genere armorum ornatissimae,

    Caes. B. G. 3, 14:

    fundus,

    Cic. Quint. 31, 98:

    Graecia copiis non instructa solum, sed etiam ornata,

    not provided merely, but also splendidly furnished, id. Phil. 10, 4, 9.— Transf.:

    ingenio bono,

    Plaut. Poen. 1, 2, 89.—
    B.
    In partic., ornamented, adorned, decked, decorated, embellished, handsome, ornate:

    sepulcrum floribus ornatum,

    Cic. Fl. 38, 95.— Comp.:

    nihil ornatius,

    Cic. Sen. 16, 57.—Esp., adorned with all good qualities, excellent, distinguished, eminent, illustrious:

    lectissimus atque ornatissimus adulescens,

    Cic. Div. in Caecil. 9, 29:

    in dicendo,

    id. de Or. 1, 10, 42; id. ib. 1, 11, 49:

    homo ornatissimus loco, ordine, nomine, virtute, ingenio, copiis,

    honored, respected, id. Verr. 2, 1, 48, § 127:

    ornati elaboratique versus,

    embellished, id. Or. 11, 36:

    oratio,

    id. de Or. 1, 12, 50:

    locus ad dicendum ornatissimus,

    admirably adapted, id. Imp. Pomp. 1, 1.—Hence, adv.: ornātē, with ornament, ornamentally, ornately, elegantly (class.):

    dicere,

    Cic. de Or. 3, 14, 53:

    apte, distincte, ornate dicere,

    id. Off. 1, 1, 2.— Comp.:

    causas agere ornatius,

    Cic. Fam. 9, 21, 1.— Sup.:

    causam ornatissime et copiosissime defendere,

    Cic. Brut. 5, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > orno

  • 52 perillustris

    pĕr-illustris, e, adj.
    I.
    Very brilliant, very notable:

    quod sub ipsā proscriptione perillustre fuit,

    Nep. Att. 12, 3.—
    II.
    Greatly distinguished, highly honored, Cic. Att. 5, 20, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > perillustris

  • 53 praeconialis

    praecōnĭālis, e, adj. [praeconnius], to be praised or commended, that which ought to be honored:

    viri,

    Cassiod. Var. 9, 25:

    pietati vestrae praeconiale est diligere,

    id. ib. 8, 1.—Hence, adv.: praecōnĭālĭter, honorably, Cassiod. in Psa. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > praeconialis

  • 54 praeconialiter

    praecōnĭālis, e, adj. [praeconnius], to be praised or commended, that which ought to be honored:

    viri,

    Cassiod. Var. 9, 25:

    pietati vestrae praeconiale est diligere,

    id. ib. 8, 1.—Hence, adv.: praecōnĭālĭter, honorably, Cassiod. in Psa. 17.

    Lewis & Short latin dictionary > praeconialiter

  • 55 principia

    princĭpĭum, ii, n. [princeps], a beginning, commencement, origin (class.; syn.: primordia, initium).
    I.
    In gen.:

    origo principii nulla est: nam ex principio oriuntur omnia,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54:

    quid est cujus principium aliquod sit, nihil sit extremum?

    id. N. D. 1, 8, 20:

    nec principium, nec finem habere,

    id. Sen. 21, 78:

    cujus criminis neque principium invenire, neque evolvere exitum possum,

    id. Cael. 23, 56:

    hic fons, hoc principium est movendi,

    id. Rep. 6, 25, 27:

    bellorum atque imperiorum,

    id. Balb. 3, 9:

    principium pontis,

    Tac. A. 1, 69:

    principio lucis,

    at daybreak, Amm. 25, 5, 1:

    in principiis dicendi,

    at the commencement of a speech, Cic. de Or. 1, 26, 121;

    so of a declaration in a lawsuit,

    Juv. 6, 245:

    suave quoddam principium dicendi,

    Amm. 30, 4, 19: principia ducere ab aliquo, to derive, deduce:

    omnium rerum magnarum principia a dis immortalibus ducuntur,

    id. Vatin. 6, 14:

    principium urbis,

    id. Off. 1, 17, 54:

    scribendi recte sapere est et principium et fons,

    Hor. A. P. 309:

    omne principium huc refer,

    id. C. 3, 6, 6:

    a Jove principium,

    Verg. E. 3, 60:

    anni,

    Liv. 1, 4:

    a sanguine Teucri Ducere principium,

    Ov. M. 13, 705:

    capessere,

    to begin, Tac. A. 15, 49.—Adverb.: principio, a principio, in principio, at or in the beginning, at first:

    principio... postea, etc.,

    Cic. Div. 2, 35, 75:

    principio generi animantium omni est a naturā tributum, ut se tueatur,

    id. Off. 1, 4, 11; id. Tusc. 2, 22, 53; id. Fin. 1, 6, 17; Ter. Eun. 5, 8, 39; id. And. 3, 3, 38; Verg. A. 6, 214; Cic. Off. 3, 5, 21; so,

    a principio: ac vellem a principio te audissem, etc.,

    id. Att. 7, 1, 2:

    dixeram a principio, de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157:

    in principio,

    id. de Or. 1, 48, 210:

    principio ut,

    as soon as, Plaut. Merc. prol. 40; v. Ritschl ad h. l.— Rarely of the boundaries of a country or people:

    adusque principia Carmanorum,

    Amm. 23, 6, 74.—
    II.
    In partic.
    A.
    Plur., beginnings, foundations, principles, elements (class.):

    bene provisa et diligenter explorata principia ponantur,

    Cic. Leg. 1, 13, 37:

    juris,

    id. ib. 1, 6, 18:

    naturae,

    id. Off. 3, 12, 52;

    for which: principia naturalia,

    id. Fin. 3, 5, 17; cf. id. ib. 2, 11, 35:

    principia rerum, ex quibus omnia constant,

    first principles, elements, id. Ac. 2, 36, 117.—

    Prov.: obsta principiis (cf. the French: ce n'est que le premier pas qui coute),

    Ov. R. Am. 91.—
    B.
    That makes a beginning, that votes first: tribus principium fuit, pro tribu Q. Fabius primus scivit, Lex Thoria, Rudorff. p. 142; Lex Appar. ap. Haubold, Moment. Leg. p. 85; Plebissc. ap. Front. Aquaed. 129:

    Faucia curia fuit principium,

    was the first to vote, Liv. 9, 38 fin.
    2.
    In gen., a beginner, originator, founder, ancestor ( poet.):

    Graecia principium moris fuit,

    Ov. F. 2, 37:

    mihi Belus avorum Principium,

    ancestor, progenitor, Sil. 15, 748.—Here, too, prob. belongs PRINCIPIA SACRA, Æneas and [p. 1446] his successors in Lavinium, ancestors whom the Latins and Romans honored as deities, Inscr. Orell. 2276.—
    C.
    In milit. lang.: princĭpĭa, ōrum, n.
    1.
    The foremost ranks, the front line of soldiers, the front or van of an army:

    post principia,

    behind the front, Liv. 2, 65; cf.:

    hic ero post principia, inde omnibus signum dabo,

    Ter. Eun. 4, 7, 11: post principia paulatim recedunt, Sisenn. ap. Non. 135, 31: deinde ipse paulatim procedere;

    Marium post principia habere,

    Sall. J. 50, 2:

    traversis principiis, in planum deducit,

    id. ib. 49, 6:

    equites post principia collocat,

    Liv. 3, 22; Tac. H. 2, 43. —
    2.
    The staff-officers, members of the council of war (post-class.):

    mittere principia,

    Front. Strat. 2, 5, 30:

    a principiis salutari,

    Treb. Pol. Trig. Tyr. 10:

    advocatis legionum principiis et turmarum,

    Amm. 25, 5, 1; Cod. 12, 47, 1.—
    3.
    A large open space in a camp, in which were the tents of the general, lieutenants, and tribunes, together with the standards, and where speeches were made and councils held; the general's quarters:

    jura reddere in principiis,

    Liv. 28, 24:

    in principiis ac praetorio in unum sermones confundi,

    id. 7, 12:

    castrorum,

    Just. 11, 6, 6:

    in castris,

    Varr. R. R. 3, 4, 1:

    in principiis statuit tabernaculum, eoque omnes cotidie convenire (jussit), ut ibi de summis rebus consilia caperentur,

    Nep. Eum. 7, 2; Suet. Oth. 1; 6; Flor. 3, 10, 12:

    primores centurionum et paucos militum in principia vocat,

    Tac. H. 3, 13; 1, 48; Dig. 49, 16, 12; cf. Front. Strat. 4, 1, 16.—
    D.
    Precedence, preference, the first place:

    principium ergo, columenque omnium rerum preti margaritae tenent,

    Plin. 9, 35, 54, § 106. —
    E.
    Plur., selections, selected passages:

    principiorum libri circumferuntur, quia existimatur pars aliqua etiam sine ceteris esse perfecta,

    Plin. Ep. 2, 5, 12.—
    2.
    In partic., mastery, dominion (post-class.): archê, magisterium, magistratus, praesidatus, principium, Gloss. Philox.: in Graeco principii vocabulum, quod est archê, non tantum ordinativum, sed et potestativum capit principatum, Tert. adv. Hermog. 19.

    Lewis & Short latin dictionary > principia

  • 56 principium

    princĭpĭum, ii, n. [princeps], a beginning, commencement, origin (class.; syn.: primordia, initium).
    I.
    In gen.:

    origo principii nulla est: nam ex principio oriuntur omnia,

    Cic. Tusc. 1, 23, 54:

    quid est cujus principium aliquod sit, nihil sit extremum?

    id. N. D. 1, 8, 20:

    nec principium, nec finem habere,

    id. Sen. 21, 78:

    cujus criminis neque principium invenire, neque evolvere exitum possum,

    id. Cael. 23, 56:

    hic fons, hoc principium est movendi,

    id. Rep. 6, 25, 27:

    bellorum atque imperiorum,

    id. Balb. 3, 9:

    principium pontis,

    Tac. A. 1, 69:

    principio lucis,

    at daybreak, Amm. 25, 5, 1:

    in principiis dicendi,

    at the commencement of a speech, Cic. de Or. 1, 26, 121;

    so of a declaration in a lawsuit,

    Juv. 6, 245:

    suave quoddam principium dicendi,

    Amm. 30, 4, 19: principia ducere ab aliquo, to derive, deduce:

    omnium rerum magnarum principia a dis immortalibus ducuntur,

    id. Vatin. 6, 14:

    principium urbis,

    id. Off. 1, 17, 54:

    scribendi recte sapere est et principium et fons,

    Hor. A. P. 309:

    omne principium huc refer,

    id. C. 3, 6, 6:

    a Jove principium,

    Verg. E. 3, 60:

    anni,

    Liv. 1, 4:

    a sanguine Teucri Ducere principium,

    Ov. M. 13, 705:

    capessere,

    to begin, Tac. A. 15, 49.—Adverb.: principio, a principio, in principio, at or in the beginning, at first:

    principio... postea, etc.,

    Cic. Div. 2, 35, 75:

    principio generi animantium omni est a naturā tributum, ut se tueatur,

    id. Off. 1, 4, 11; id. Tusc. 2, 22, 53; id. Fin. 1, 6, 17; Ter. Eun. 5, 8, 39; id. And. 3, 3, 38; Verg. A. 6, 214; Cic. Off. 3, 5, 21; so,

    a principio: ac vellem a principio te audissem, etc.,

    id. Att. 7, 1, 2:

    dixeram a principio, de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157:

    in principio,

    id. de Or. 1, 48, 210:

    principio ut,

    as soon as, Plaut. Merc. prol. 40; v. Ritschl ad h. l.— Rarely of the boundaries of a country or people:

    adusque principia Carmanorum,

    Amm. 23, 6, 74.—
    II.
    In partic.
    A.
    Plur., beginnings, foundations, principles, elements (class.):

    bene provisa et diligenter explorata principia ponantur,

    Cic. Leg. 1, 13, 37:

    juris,

    id. ib. 1, 6, 18:

    naturae,

    id. Off. 3, 12, 52;

    for which: principia naturalia,

    id. Fin. 3, 5, 17; cf. id. ib. 2, 11, 35:

    principia rerum, ex quibus omnia constant,

    first principles, elements, id. Ac. 2, 36, 117.—

    Prov.: obsta principiis (cf. the French: ce n'est que le premier pas qui coute),

    Ov. R. Am. 91.—
    B.
    That makes a beginning, that votes first: tribus principium fuit, pro tribu Q. Fabius primus scivit, Lex Thoria, Rudorff. p. 142; Lex Appar. ap. Haubold, Moment. Leg. p. 85; Plebissc. ap. Front. Aquaed. 129:

    Faucia curia fuit principium,

    was the first to vote, Liv. 9, 38 fin.
    2.
    In gen., a beginner, originator, founder, ancestor ( poet.):

    Graecia principium moris fuit,

    Ov. F. 2, 37:

    mihi Belus avorum Principium,

    ancestor, progenitor, Sil. 15, 748.—Here, too, prob. belongs PRINCIPIA SACRA, Æneas and [p. 1446] his successors in Lavinium, ancestors whom the Latins and Romans honored as deities, Inscr. Orell. 2276.—
    C.
    In milit. lang.: princĭpĭa, ōrum, n.
    1.
    The foremost ranks, the front line of soldiers, the front or van of an army:

    post principia,

    behind the front, Liv. 2, 65; cf.:

    hic ero post principia, inde omnibus signum dabo,

    Ter. Eun. 4, 7, 11: post principia paulatim recedunt, Sisenn. ap. Non. 135, 31: deinde ipse paulatim procedere;

    Marium post principia habere,

    Sall. J. 50, 2:

    traversis principiis, in planum deducit,

    id. ib. 49, 6:

    equites post principia collocat,

    Liv. 3, 22; Tac. H. 2, 43. —
    2.
    The staff-officers, members of the council of war (post-class.):

    mittere principia,

    Front. Strat. 2, 5, 30:

    a principiis salutari,

    Treb. Pol. Trig. Tyr. 10:

    advocatis legionum principiis et turmarum,

    Amm. 25, 5, 1; Cod. 12, 47, 1.—
    3.
    A large open space in a camp, in which were the tents of the general, lieutenants, and tribunes, together with the standards, and where speeches were made and councils held; the general's quarters:

    jura reddere in principiis,

    Liv. 28, 24:

    in principiis ac praetorio in unum sermones confundi,

    id. 7, 12:

    castrorum,

    Just. 11, 6, 6:

    in castris,

    Varr. R. R. 3, 4, 1:

    in principiis statuit tabernaculum, eoque omnes cotidie convenire (jussit), ut ibi de summis rebus consilia caperentur,

    Nep. Eum. 7, 2; Suet. Oth. 1; 6; Flor. 3, 10, 12:

    primores centurionum et paucos militum in principia vocat,

    Tac. H. 3, 13; 1, 48; Dig. 49, 16, 12; cf. Front. Strat. 4, 1, 16.—
    D.
    Precedence, preference, the first place:

    principium ergo, columenque omnium rerum preti margaritae tenent,

    Plin. 9, 35, 54, § 106. —
    E.
    Plur., selections, selected passages:

    principiorum libri circumferuntur, quia existimatur pars aliqua etiam sine ceteris esse perfecta,

    Plin. Ep. 2, 5, 12.—
    2.
    In partic., mastery, dominion (post-class.): archê, magisterium, magistratus, praesidatus, principium, Gloss. Philox.: in Graeco principii vocabulum, quod est archê, non tantum ordinativum, sed et potestativum capit principatum, Tert. adv. Hermog. 19.

    Lewis & Short latin dictionary > principium

  • 57 Sarra

    Sarra ( Sara, Plaut. Truc. 2, 6, 58), ae, f., Heb. Zor.
    I.
    The city of Tyre, in Phœnicia, celebrated for its purple dye: Poenos Sarrā oriundos, Enn. ap. Prob. Verg. G. 2, 506; cf. Serv. ad loc., and Gell. 14, 6, 4: purpuram ex Sarā tibi Attuli, Plaut. l. l.— Hence,
    II.
    Sarrānus, a, um, adj., of or belonging to Sarra, i. e.,
    A.
    Tyrian:

    gens,

    Sil. 1, 72:

    Leptis,

    built by the Tyrians, id. 3, 256:

    ostrum,

    Verg. G. 2, 506; Col. poët. 10, 287; cf.

    murex,

    Sil. 15, 205:

    aulaea,

    Juv. 10, 38:

    violae,

    purple-red, Col. 9, 4, 4. —
    B.
    Transf., Carthaginian:

    Juno (especially honored in Carthage),

    Sil. 6, 468:

    manus,

    id. 9, 319:

    navita,

    id. 7, 432:

    numina,

    id. 8, 46.

    Lewis & Short latin dictionary > Sarra

  • 58 Sateurnus

    Sāturnus (old collat. form Sāteur-nus, Fest. pp. 323 and 325 Müll., and SAETVRNVS, on a vase; v. Ritschl, de Fictil. Litteratis, and Schweizer, Zeitschr. für vergl. Sprachf. 4, p. 65 sq.), i, m. [1. sero;

    ab satu est dictus Saturnus,

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.], Saturn; according to the myth, the most ancient king of Latium, who came to Italy in the reign of Janus; afterwards honored as the god of agriculture and of civilization in general; hence early identified with the Kronos of the Greeks:

    qui terram colerent, eos solos reliquos esse ex stirpe Saturni regis,

    Varr. R. R. 3, 1, 5:

    principes (dei) in Latio Saturnus et Ops,

    id. L. L. 5, § 57 Müll.:

    primus ab aetherio venit Saturnus Olympo, Arma Jovis fugiens et regnis exsul ademptis. Is genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit legesque dedit Latiumque vocari Maluit, etc.,

    Verg. A. 8, 319 sq.; Ov. F. 1, 193; 1, 235 sq.; 6, 29 sq.; Tib. 1, 3, 35; 2, 5, 9 et saep.—As the god of time, Cic. N. D. 2, 25, 64; Lact. 1, 12, 9.—As the sun-god of the Phœnicians, = Baal, Curt. 4, 3, 15:

    Saturni sacra dies,

    i. e. Saturday, Tib. 1, 3, 18:

    Saturni Stella,

    the planet Saturn, Cic. N. D. 2, 20, 52; 2, 46, 119; id. Div. 1, 39, 85.—As subst.: Sāturnus, i, m., the planet Saturn, Hor. C. 2, 17, 23.—Hence,
    A.
    Sāturnĭus, a, um, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian:

    stella,

    i. e. the planet Saturn, Cic. Rep. 6, 17, 17: mons, an ancient name of the Capitoline Hill, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll., and Fest. p. 322 ib.: terra, i. e. Latium, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 42 ib. (Ann. v. 25 Vahl.); Ov. F. 5, 625; also,

    tellus,

    Verg. A. 8, 329;

    and arva,

    id. ib. 1, 569; in a wider sense: tellus, for Italy, id. G. 2, 173:

    regna,

    i. e. the golden age, id. E. 4, 6: proles, i. e. Picus, a son of Saturn, Ov. M. 14, 320:

    gens,

    i. e. the Italians, id. F. 1, 237: Juno, as daughter of Saturn, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 Vahl.); Verg. A. 12, 156; Ov. M. 4, 447:

    Juppiter,

    id. ib. 9, 242;

    also pater (sc. Superum),

    Verg. A. 4, 372; Ov. M. 1, 163:

    domitor maris,

    i. e. Neptune, Verg. A. 5, 799:

    virgo,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383: versus, the Saturnian verse, the oldest kind of metre among the Romans, in use down to the time of Ennius, Fest. s. v. Saturnus, p. 325 Müll.; cf.

    of the same, numerus,

    Hor. Ep. 2, 1, 158:

    carmen,

    Ter. Maur. p. 2439:

    metrum,

    Diom. p. 512; v. Herm. Doctr. Metr. III. 9, and Bernhardy, Röm. Lit. p. 70 sq.—
    2.
    Substt.
    a.
    Sāturnĭus, ii, m.
    (α).
    Jupiter, Enn. ap. Prisc. p. 1113 P. (Ann. v. 444 Vahl.); Ov. M. 8, 703; Claud. Gigant. 16.—
    (β).
    Pluto, Ov. M. 5, 420.—
    (γ). b.
    Sāturnĭa, ae, f.
    (α).
    Juno, Enn. ap. Prisc. p. 1103 P. (Ann. v. 483 Vahl.); Verg. A. 1, 23; Ov. F. 1, 265; 2, 191; 5, 235; id. M. 1, 612 et saep. —
    (β).
    The town built by Saturn on the Capitoline Hill, the fabled beginning of Rome, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll.; Verg. A. 8, 358; Ov. F. 6, 31; Plin. 3, 5, 9, § 68; Fest. p. 322 Müll.—
    B.
    Sāturnālis, e, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian; as an adj. only with festum, = Saturnalia.—
    2.
    Subst.: Sāturnālĭa, iōrum, ibus (cf. on the gen.:

    certum est licito et Saturnalium et Saturnaliorum dici,

    Macr. S. 1, 4; Ruddim. 1, p. 97; v. also Bacchanalia, Compitalia, Vinalia, and the like), a general festival in honor of Saturn, beginning on the 17 th of December and lasting several days; the Saturnalia, Macr. S. 1, 7 sq.; Liv. 2, 21 sq.; Varr. L. L. 6, § 22 Müll.; Fest. s. v. ferias, p. 86 ib.; Cato, R. R. 57, 2; Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; Cat. 14, 15; Cic. Att. 5, 20, 5; id. Cat. 3, 4, 10; Liv. 22, 1 fin.; Hor. S. 2, 3, 5 et saep.:

    prima,

    i. e. the first day of the Saturnalia, Liv. 30, 36 Drak. N. cr.:

    secunda, tertia,

    the second, third day of the Saturnalia, Cic. Att. 13, 52, 1.— Transf.:

    vestra Saturnalia, said of the feriae matronales, as the festival of the women,

    Mart. 5, 84, 11.—

    Prov.: non semper Saturnalia erunt,

    every day cannot be a holiday, Sen. Apoc. 12, § 2. —Hence,
    b.
    Sāturnālĭcĭus or - tĭus, a, um, adj., of or belonging to the Saturnalia, Saturnalian (post-Aug.):

    tributum,

    i.e. a presen given on the Saturnalia, Mart. 10, 17, 1:

    nuces,

    id. 5, 30, 8; 7, 91, 2:

    versus,

    id. 5, 19, 11.—
    C.
    Sāturnĭăcus, a, um, adj., of Saturn (late Lat.), Aug. c. Faust. 20, 13. [p. 1636]

    Lewis & Short latin dictionary > Sateurnus

  • 59 Saturniacus

    Sāturnus (old collat. form Sāteur-nus, Fest. pp. 323 and 325 Müll., and SAETVRNVS, on a vase; v. Ritschl, de Fictil. Litteratis, and Schweizer, Zeitschr. für vergl. Sprachf. 4, p. 65 sq.), i, m. [1. sero;

    ab satu est dictus Saturnus,

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.], Saturn; according to the myth, the most ancient king of Latium, who came to Italy in the reign of Janus; afterwards honored as the god of agriculture and of civilization in general; hence early identified with the Kronos of the Greeks:

    qui terram colerent, eos solos reliquos esse ex stirpe Saturni regis,

    Varr. R. R. 3, 1, 5:

    principes (dei) in Latio Saturnus et Ops,

    id. L. L. 5, § 57 Müll.:

    primus ab aetherio venit Saturnus Olympo, Arma Jovis fugiens et regnis exsul ademptis. Is genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit legesque dedit Latiumque vocari Maluit, etc.,

    Verg. A. 8, 319 sq.; Ov. F. 1, 193; 1, 235 sq.; 6, 29 sq.; Tib. 1, 3, 35; 2, 5, 9 et saep.—As the god of time, Cic. N. D. 2, 25, 64; Lact. 1, 12, 9.—As the sun-god of the Phœnicians, = Baal, Curt. 4, 3, 15:

    Saturni sacra dies,

    i. e. Saturday, Tib. 1, 3, 18:

    Saturni Stella,

    the planet Saturn, Cic. N. D. 2, 20, 52; 2, 46, 119; id. Div. 1, 39, 85.—As subst.: Sāturnus, i, m., the planet Saturn, Hor. C. 2, 17, 23.—Hence,
    A.
    Sāturnĭus, a, um, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian:

    stella,

    i. e. the planet Saturn, Cic. Rep. 6, 17, 17: mons, an ancient name of the Capitoline Hill, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll., and Fest. p. 322 ib.: terra, i. e. Latium, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 42 ib. (Ann. v. 25 Vahl.); Ov. F. 5, 625; also,

    tellus,

    Verg. A. 8, 329;

    and arva,

    id. ib. 1, 569; in a wider sense: tellus, for Italy, id. G. 2, 173:

    regna,

    i. e. the golden age, id. E. 4, 6: proles, i. e. Picus, a son of Saturn, Ov. M. 14, 320:

    gens,

    i. e. the Italians, id. F. 1, 237: Juno, as daughter of Saturn, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 Vahl.); Verg. A. 12, 156; Ov. M. 4, 447:

    Juppiter,

    id. ib. 9, 242;

    also pater (sc. Superum),

    Verg. A. 4, 372; Ov. M. 1, 163:

    domitor maris,

    i. e. Neptune, Verg. A. 5, 799:

    virgo,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383: versus, the Saturnian verse, the oldest kind of metre among the Romans, in use down to the time of Ennius, Fest. s. v. Saturnus, p. 325 Müll.; cf.

    of the same, numerus,

    Hor. Ep. 2, 1, 158:

    carmen,

    Ter. Maur. p. 2439:

    metrum,

    Diom. p. 512; v. Herm. Doctr. Metr. III. 9, and Bernhardy, Röm. Lit. p. 70 sq.—
    2.
    Substt.
    a.
    Sāturnĭus, ii, m.
    (α).
    Jupiter, Enn. ap. Prisc. p. 1113 P. (Ann. v. 444 Vahl.); Ov. M. 8, 703; Claud. Gigant. 16.—
    (β).
    Pluto, Ov. M. 5, 420.—
    (γ). b.
    Sāturnĭa, ae, f.
    (α).
    Juno, Enn. ap. Prisc. p. 1103 P. (Ann. v. 483 Vahl.); Verg. A. 1, 23; Ov. F. 1, 265; 2, 191; 5, 235; id. M. 1, 612 et saep. —
    (β).
    The town built by Saturn on the Capitoline Hill, the fabled beginning of Rome, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll.; Verg. A. 8, 358; Ov. F. 6, 31; Plin. 3, 5, 9, § 68; Fest. p. 322 Müll.—
    B.
    Sāturnālis, e, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian; as an adj. only with festum, = Saturnalia.—
    2.
    Subst.: Sāturnālĭa, iōrum, ibus (cf. on the gen.:

    certum est licito et Saturnalium et Saturnaliorum dici,

    Macr. S. 1, 4; Ruddim. 1, p. 97; v. also Bacchanalia, Compitalia, Vinalia, and the like), a general festival in honor of Saturn, beginning on the 17 th of December and lasting several days; the Saturnalia, Macr. S. 1, 7 sq.; Liv. 2, 21 sq.; Varr. L. L. 6, § 22 Müll.; Fest. s. v. ferias, p. 86 ib.; Cato, R. R. 57, 2; Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; Cat. 14, 15; Cic. Att. 5, 20, 5; id. Cat. 3, 4, 10; Liv. 22, 1 fin.; Hor. S. 2, 3, 5 et saep.:

    prima,

    i. e. the first day of the Saturnalia, Liv. 30, 36 Drak. N. cr.:

    secunda, tertia,

    the second, third day of the Saturnalia, Cic. Att. 13, 52, 1.— Transf.:

    vestra Saturnalia, said of the feriae matronales, as the festival of the women,

    Mart. 5, 84, 11.—

    Prov.: non semper Saturnalia erunt,

    every day cannot be a holiday, Sen. Apoc. 12, § 2. —Hence,
    b.
    Sāturnālĭcĭus or - tĭus, a, um, adj., of or belonging to the Saturnalia, Saturnalian (post-Aug.):

    tributum,

    i.e. a presen given on the Saturnalia, Mart. 10, 17, 1:

    nuces,

    id. 5, 30, 8; 7, 91, 2:

    versus,

    id. 5, 19, 11.—
    C.
    Sāturnĭăcus, a, um, adj., of Saturn (late Lat.), Aug. c. Faust. 20, 13. [p. 1636]

    Lewis & Short latin dictionary > Saturniacus

  • 60 Saturnii

    Sāturnus (old collat. form Sāteur-nus, Fest. pp. 323 and 325 Müll., and SAETVRNVS, on a vase; v. Ritschl, de Fictil. Litteratis, and Schweizer, Zeitschr. für vergl. Sprachf. 4, p. 65 sq.), i, m. [1. sero;

    ab satu est dictus Saturnus,

    Varr. L. L. 5, § 64 Müll.], Saturn; according to the myth, the most ancient king of Latium, who came to Italy in the reign of Janus; afterwards honored as the god of agriculture and of civilization in general; hence early identified with the Kronos of the Greeks:

    qui terram colerent, eos solos reliquos esse ex stirpe Saturni regis,

    Varr. R. R. 3, 1, 5:

    principes (dei) in Latio Saturnus et Ops,

    id. L. L. 5, § 57 Müll.:

    primus ab aetherio venit Saturnus Olympo, Arma Jovis fugiens et regnis exsul ademptis. Is genus indocile ac dispersum montibus altis Composuit legesque dedit Latiumque vocari Maluit, etc.,

    Verg. A. 8, 319 sq.; Ov. F. 1, 193; 1, 235 sq.; 6, 29 sq.; Tib. 1, 3, 35; 2, 5, 9 et saep.—As the god of time, Cic. N. D. 2, 25, 64; Lact. 1, 12, 9.—As the sun-god of the Phœnicians, = Baal, Curt. 4, 3, 15:

    Saturni sacra dies,

    i. e. Saturday, Tib. 1, 3, 18:

    Saturni Stella,

    the planet Saturn, Cic. N. D. 2, 20, 52; 2, 46, 119; id. Div. 1, 39, 85.—As subst.: Sāturnus, i, m., the planet Saturn, Hor. C. 2, 17, 23.—Hence,
    A.
    Sāturnĭus, a, um, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian:

    stella,

    i. e. the planet Saturn, Cic. Rep. 6, 17, 17: mons, an ancient name of the Capitoline Hill, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll., and Fest. p. 322 ib.: terra, i. e. Latium, Enn. ap. Varr. L. L. 5, § 42 ib. (Ann. v. 25 Vahl.); Ov. F. 5, 625; also,

    tellus,

    Verg. A. 8, 329;

    and arva,

    id. ib. 1, 569; in a wider sense: tellus, for Italy, id. G. 2, 173:

    regna,

    i. e. the golden age, id. E. 4, 6: proles, i. e. Picus, a son of Saturn, Ov. M. 14, 320:

    gens,

    i. e. the Italians, id. F. 1, 237: Juno, as daughter of Saturn, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 4, 576 (Ann. v. 65 Vahl.); Verg. A. 12, 156; Ov. M. 4, 447:

    Juppiter,

    id. ib. 9, 242;

    also pater (sc. Superum),

    Verg. A. 4, 372; Ov. M. 1, 163:

    domitor maris,

    i. e. Neptune, Verg. A. 5, 799:

    virgo,

    i. e. Vesta, Ov. F. 6, 383: versus, the Saturnian verse, the oldest kind of metre among the Romans, in use down to the time of Ennius, Fest. s. v. Saturnus, p. 325 Müll.; cf.

    of the same, numerus,

    Hor. Ep. 2, 1, 158:

    carmen,

    Ter. Maur. p. 2439:

    metrum,

    Diom. p. 512; v. Herm. Doctr. Metr. III. 9, and Bernhardy, Röm. Lit. p. 70 sq.—
    2.
    Substt.
    a.
    Sāturnĭus, ii, m.
    (α).
    Jupiter, Enn. ap. Prisc. p. 1113 P. (Ann. v. 444 Vahl.); Ov. M. 8, 703; Claud. Gigant. 16.—
    (β).
    Pluto, Ov. M. 5, 420.—
    (γ). b.
    Sāturnĭa, ae, f.
    (α).
    Juno, Enn. ap. Prisc. p. 1103 P. (Ann. v. 483 Vahl.); Verg. A. 1, 23; Ov. F. 1, 265; 2, 191; 5, 235; id. M. 1, 612 et saep. —
    (β).
    The town built by Saturn on the Capitoline Hill, the fabled beginning of Rome, acc. to Varr. L. L. 5, § 42 Müll.; Verg. A. 8, 358; Ov. F. 6, 31; Plin. 3, 5, 9, § 68; Fest. p. 322 Müll.—
    B.
    Sāturnālis, e, adj., of or belonging to Saturn, Saturnian; as an adj. only with festum, = Saturnalia.—
    2.
    Subst.: Sāturnālĭa, iōrum, ibus (cf. on the gen.:

    certum est licito et Saturnalium et Saturnaliorum dici,

    Macr. S. 1, 4; Ruddim. 1, p. 97; v. also Bacchanalia, Compitalia, Vinalia, and the like), a general festival in honor of Saturn, beginning on the 17 th of December and lasting several days; the Saturnalia, Macr. S. 1, 7 sq.; Liv. 2, 21 sq.; Varr. L. L. 6, § 22 Müll.; Fest. s. v. ferias, p. 86 ib.; Cato, R. R. 57, 2; Varr. L. L. 5, § 64 Müll.; Cat. 14, 15; Cic. Att. 5, 20, 5; id. Cat. 3, 4, 10; Liv. 22, 1 fin.; Hor. S. 2, 3, 5 et saep.:

    prima,

    i. e. the first day of the Saturnalia, Liv. 30, 36 Drak. N. cr.:

    secunda, tertia,

    the second, third day of the Saturnalia, Cic. Att. 13, 52, 1.— Transf.:

    vestra Saturnalia, said of the feriae matronales, as the festival of the women,

    Mart. 5, 84, 11.—

    Prov.: non semper Saturnalia erunt,

    every day cannot be a holiday, Sen. Apoc. 12, § 2. —Hence,
    b.
    Sāturnālĭcĭus or - tĭus, a, um, adj., of or belonging to the Saturnalia, Saturnalian (post-Aug.):

    tributum,

    i.e. a presen given on the Saturnalia, Mart. 10, 17, 1:

    nuces,

    id. 5, 30, 8; 7, 91, 2:

    versus,

    id. 5, 19, 11.—
    C.
    Sāturnĭăcus, a, um, adj., of Saturn (late Lat.), Aug. c. Faust. 20, 13. [p. 1636]

    Lewis & Short latin dictionary > Saturnii

См. также в других словарях:

  • honored — adj. 1. of high repute; of people. Syn: esteemed, prestigious, respected. [WordNet 1.5 +PJC] 2. greatly admired. Syn: glorious, illustrious, magnificent. [PJC] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • honored — honored; un·honored; …   English syllables

  • honored — index famous, illustrious, influential, outstanding (prominent), prominent, proud (self respecting), renowned …   Law dictionary

  • honored — hon|ored [ anərd ] adjective 1. ) never before noun proud that you have been given special respect or a special opportunity: be honored (that): Thank you. I m honored that you thought of me. greatly/deeply/highly honored: I feel deeply honored to …   Usage of the words and phrases in modern English

  • honored — adj. AE; BE spelling: honoured 1) honored to + inf. (he was honored to be invited) 2) honored that + clause (I am honored that you have decided to offer me the position) …   Combinatory dictionary

  • Honored — Honor Hon or, v. t. [imp. & p. p. {Honored}; p. pr. & vb. n. {Honoring}.] [OE. honouren, onouren, OF. honorer, honourer, F. honorer, fr. L. honorare, fr. honor, n.] 1. To regard or treat with honor, esteem, or respect; to revere; to treat with… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • -honored — ˈtime honoured [time honoured] (especially US honored) adjective respected because it has been used or done for a long time • They showed their approval in the time honoured way …   Useful english dictionary

  • Honored Teacher of the Republic of Belarus — ( ru. Заслуженный учитель Республики Беларусь) is one of many official titles presented by the Government of Belarus. The purpose of the award is to honor teachers at all educational levels for their work in educating the youth of Belarus. The… …   Wikipedia

  • Honored Matres — The Honored Matres are a fictional matriarchal organization in Frank Herbert s science fiction Dune universe. They are described as an aggressive cult obsessed with power, violence and sexual domination. For this reason they are often described… …   Wikipedia

  • Honored North Carolina Tar Heels men's basketball players — Forty three former North Carolina men s basketball players are honored in the Dean E. Smith Center with banners representing their numbers hung from the rafters. Of the 43 honored jerseys, seven are retired and cannot be worn by a future North… …   Wikipedia

  • honored referee — garbės teisėjas statusas T sritis Kūno kultūra ir sportas apibrėžtis Garbės vardas, suteikiamas sporto teisėjui, turinčiam teisėjavimo sporto šakos varžybose 25 metų stažą, uoliai talkinančiam vidaus ir tarptautinėse varžybose, nuolat… …   Sporto terminų žodynas

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»