Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

hālitus

  • 1 halitus

    hālĭtus ( alitus), ūs, m. [id.], breath, exhalation, steam, vapor.
    I.
    Lit. ( poet. and in post-Aug. prose): Nemeaeus leo Frendens efflavit graviter extremum halitum, his last breath, *

    Cic. poët. Tusc. 2, 9, 22: aegris faucibus exsuperat gravis halitus,

    Pers. 3, 88:

    quae (i. e. nebulae aestusque) velut halitus sursum feruntur,

    Lucr. 6, 478:

    a pulmone halitus graveolentia,

    i. e. stinking breath, Plin. 28, 12, 53, § 194; so,

    oris,

    id. 21, 20, 83, § 142; 28, 4, 14, § 56; cf.:

    artificis halitus oris,

    Juv. 10, 238:

    postero die ex ore (ebriorum) halitus cadi,

    fumes of wine, Plin. 14, 22, 28, § 142:

    plumbi fornacium halitus noxius et pestilens,

    exhalation, fumes, id. 34, 18, 50, § 167: carbonum, Prud. steph. 5, 219:

    terrae,

    Plin. 11, 12, 12, § 31; Quint. 7, 9, 8:

    salis,

    Plin. 17, 4, 2, § 24:

    Averni,

    Val. Fl. 4, 494:

    solis,

    i. e. heat, Col. 2, 5, 2.—
    II.
    Transf., the spirit, soul, Prud. Cath. 10, 11.—
    b.
    Wind:

    frigidus,

    Claud. Rutil. 1, 105.

    Lewis & Short latin dictionary > halitus

  • 2 hālitus

        hālitus ūs, m    [halo], breath, exhalation, steam, vapor: efflavit extremum halitum, his last breath: tenuis, breeze, V.: oris, Iu.
    * * *
    breath, steam, vapor

    Latin-English dictionary > hālitus

  • 3 errō

        errō āvī, ātus, āre,    to wander, stray, rove, roam: cum vagus et exsul erraret: non certis passibus, O.: circum villulas nostras: per urbem, L.— Pass impers.: solis erratur in agris, V.—Of things: quae (stellae) errantes nominarentur, planets: Stellae sponte suā iussaene errent, H.: ubi flexibus errat Mincius, V.: pulmonibus errat Ignis edax, spreads, O.: extremus si quis super halitus errat, flutters, V.: errantibus oculis, wavering, V.: relegens errata retrorsus Litora, V.: erratas dicere terras, O.—To miss the way, lose oneself, go astray: qui erranti monstrat viam, Enn. ap. C.: errare viā, V.—Fig., to wander, stray at random: ne errare cogatur oratio: errans sententia: dubiis adfectibus errat, O.: ne tuus erret honos, be in doubt, O.—To be in error, err, mistake, go wrong, go astray: de nostris verbis, T.: totā viā, T.: non totā re, sed temporibus: procul, S.: valde: cum Platone: errare, si sperent, etc., Cs.: te errantem persequi, S.: errans in ahenos fetūs natura, producing monsters, L.: Teneo quid erret, T.: errabant tempora, in chronology, O.— Pass impers.: si fuit errandum, O.: si erratur in nomine: et in cognomine erratum sit, L.
    * * *
    I
    errare, erravi, erratus V
    wander, go astray; make a mistake, err; vacillate
    II
    truant; vagabond, wanderer

    Latin-English dictionary > errō

  • 4 ala

    āla, ae, f. [for axla, contr. from axilla, Cic. Or. 45, 153; cf. anchos = ômos (Hesych.) = shoulder = O. H. Germ. Ahsala; Germ. Achsel].
    I.
    Lit., a wing, as of a bird: galli plausu premunt alas, Enn. ap. Cic. Div. 2, 26; Verg. A. 3, 226 al.: Me. Vox mihi ad aurīs advolavit. So. Ne ego homo infelix fui, qui non alas intervelli, that I did not pluck off its wings, Plaut. Am. 1, 1, 170.— Poet., of the gods:

    Mors atris circumvolat alis,

    Hor. S. 2, 1, 58:

    volucris Fati Tardavit alas,

    id. C. 2, 17, 25:

    bibulae Cupidinis alae,

    Ov. A. A. 1, 233:

    furvis circumdatus alis Somnus,

    Tib. 2, 1, 89:

    me jocundis Sopor impulit alis,

    Prop. 1, 3, 45:

    Madidis Notus evolat alis,

    Ov. M. 1, 264.—Of sails:

    velorum pandimus alas,

    Verg. A. 3, 520.—Of oars:

    classis centenis remiget alis,

    Prop. 4, 6, 47:

    remigium alarum,

    Verg. A. 1, 301 (cf. Hom. Od. 11, 125);

    so inversely remi is used of wings: super fluctus alarum insistere remis,

    Ov. M. 5, 558 (cf. pterois eressei, Eur. Iphig. Taur. 289; Aeschyl. Agam. 52; and cf. Lucr. 6, 743). —Of wind and lightning:

    Nisus Emicat et ventis et fulminis ocior alis,

    Verg. A. 5, 319 al. —
    II.
    Transf.
    A.
    In man, the upper and under part of the arm, where it unites with the shoulder; the armpit, Liv. 9, 41; 30, 34:

    aliquid sub alā portare,

    Hor. Ep. 1, 13, 12:

    hirquinae,

    Plaut. Poen. 4, 2, 51:

    hirsutae,

    Hor. Epod. 12, 5:

    halitus oris et alarum vitia,

    Plin. 21, 20, 83, § 142:

    virus alarum et sudores,

    id. 35, 15, 52, § 185:

    sudor alarum,

    Petr. 128 (many Romans were accustomed to pluck out the hair from the armpits, Sen. Ep. 114; Juv. 11, 157; v. alipilus).—
    B.
    In animals, the hollow where the foreleg is joined to the shoulder; the shoulder - blade. —Of elephants, Plin. 11, 40, 95, § 324.—Of frogs, Plin. 9, 51, 74, § 159.—
    C.
    In trees and plants, the hollow where the branch unites with the stem, Plin. 16, 7, 10, § 29; so id. 22, 18, 21, § 45; 25, 5, 18, § 38 al.—
    D.
    In buildings, the wings, the side apartments on the right and left of the court, the side halls or porches, the colonnades; called also in Gr. ptera, Vitr. 6, 4, 137; 4, 7, 92.—
    E.
    In milit. lang., the wing of an army (thus conceived of as a bird of prey), commonly composed of the Roman cavalry and the troops of the allies, esp. their horsemen; hence, alarii in contrast with legionarii, and separated from them in enumeration, also having a leader, called praefectus alae, Tac. H. 2, 59 al.; cf. Lips. de Milit. Rom. 1, 10 Manut.; Cic. Fam. 2, 17 fin.; Herz. ad Caes. B. G. 1, 51; Smith, Dict. Antiq.; Cincius ap. Gell. 16, 4, 6; cf. Gell. 10, 9, 1:

    Alae, equites: ob hoc alae dicti, quia pedites tegunt alarum vice,

    Serv. ad Verg. A. 4, 121: peditatu, equitibus atque alis cum hostium legionibus pugnavit, Cato ap. Gell. 15, 9, 5; Cic. Off. 2, 13, 45:

    dextera ala (in alas divisum socialem exercitum habebat) in primā acie locata est,

    Liv. 31, 21; Vell. 2, 117 al.—An ala, as a military division, usu. consisted of about 500 men, Liv. 10, 29.
    Such alae gave names to several towns, since they were either levied from them, quartered in them, or, after the expiration of their time of service, received the lands of such towns.
    —So, Ala Flaviana, Ala Nova, et saep. (cf. castrum, II. 1. fin.).

    Lewis & Short latin dictionary > ala

  • 5 convexa

    1.
    convexus, a, um, adj. [conveho], vaulted, arched, rounded, convex, concave.
    I.
    Prop.: convexum id est ex omni parte declinatum, qualis est natura caeli, quod ex omni parte ad terram versus declinatum est, Paul. ex Fest. p. 58, 18 Müll. ( poet., and in post-Aug. prose;

    not in Lucr., Quint., and Hor.): caelum,

    Ov. M. 1, 26; cf.:

    nutans convexo pondere mundus,

    Verg. E. 4, 50;

    and, mundus,

    Plin. 2, 2, 2, § 5; Cic. Arat. ap. N. D. 2, 44, 112 Creuz. N. cr.:

    foramina terrae,

    Ov. M. 6, 697:

    vallis,

    Plin. 5, 5, 5, § 38:

    cornua,

    id. 11, 37, 45, § 125:

    folia in terram,

    id. 25, 10, 77, § 124.— Poet.:

    vulgus,

    i. e. sitting on the curved seats of the theatre, Claud. Cons. Hon. 6, 614.—
    2.
    Subst.: convexum, i, and more freq. in plur.: convexa, ōrum, n., a vault, arch, concavity:

    in convexo nemorum,

    Verg. A. 1, 310:

    taedet caeli convexa tueri,

    the vaulted arch, id. ib. 4, 451; so,

    vallium,

    the hollows, cavities, Just. 2, 10; cf.:

    dum montibus umbrae lustrabunt convexa,

    Verg. A. 1, 608; and absol.:

    talis sese halitus... supera ad convexa ferebat,

    id. ib. 6, 241; so of the heavens, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 242; id. in Rufin. 1, 367; 2, 454 al.;

    of a theatre,

    id. Cons. Stil. 3, 190.—
    B.
    Trop.: Enthumêma crebrum et coruscum et convexum, Gell. 17, 20, 4 Hertz.—
    II.
    In gen., inclined, sloping downwards:

    vertex ad aequora,

    Ov. M. 13, 911; cf. Plin. 12, 22, 49, § 107:

    iter,

    Ov. M. 14, 154:

    vallis repente convexa,

    Plin. 5, 5, 5, § 38.
    2.
    convexus, ūs, m., = periphereia, Gloss. Vet.

    Lewis & Short latin dictionary > convexa

  • 6 convexum

    1.
    convexus, a, um, adj. [conveho], vaulted, arched, rounded, convex, concave.
    I.
    Prop.: convexum id est ex omni parte declinatum, qualis est natura caeli, quod ex omni parte ad terram versus declinatum est, Paul. ex Fest. p. 58, 18 Müll. ( poet., and in post-Aug. prose;

    not in Lucr., Quint., and Hor.): caelum,

    Ov. M. 1, 26; cf.:

    nutans convexo pondere mundus,

    Verg. E. 4, 50;

    and, mundus,

    Plin. 2, 2, 2, § 5; Cic. Arat. ap. N. D. 2, 44, 112 Creuz. N. cr.:

    foramina terrae,

    Ov. M. 6, 697:

    vallis,

    Plin. 5, 5, 5, § 38:

    cornua,

    id. 11, 37, 45, § 125:

    folia in terram,

    id. 25, 10, 77, § 124.— Poet.:

    vulgus,

    i. e. sitting on the curved seats of the theatre, Claud. Cons. Hon. 6, 614.—
    2.
    Subst.: convexum, i, and more freq. in plur.: convexa, ōrum, n., a vault, arch, concavity:

    in convexo nemorum,

    Verg. A. 1, 310:

    taedet caeli convexa tueri,

    the vaulted arch, id. ib. 4, 451; so,

    vallium,

    the hollows, cavities, Just. 2, 10; cf.:

    dum montibus umbrae lustrabunt convexa,

    Verg. A. 1, 608; and absol.:

    talis sese halitus... supera ad convexa ferebat,

    id. ib. 6, 241; so of the heavens, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 242; id. in Rufin. 1, 367; 2, 454 al.;

    of a theatre,

    id. Cons. Stil. 3, 190.—
    B.
    Trop.: Enthumêma crebrum et coruscum et convexum, Gell. 17, 20, 4 Hertz.—
    II.
    In gen., inclined, sloping downwards:

    vertex ad aequora,

    Ov. M. 13, 911; cf. Plin. 12, 22, 49, § 107:

    iter,

    Ov. M. 14, 154:

    vallis repente convexa,

    Plin. 5, 5, 5, § 38.
    2.
    convexus, ūs, m., = periphereia, Gloss. Vet.

    Lewis & Short latin dictionary > convexum

  • 7 convexus

    1.
    convexus, a, um, adj. [conveho], vaulted, arched, rounded, convex, concave.
    I.
    Prop.: convexum id est ex omni parte declinatum, qualis est natura caeli, quod ex omni parte ad terram versus declinatum est, Paul. ex Fest. p. 58, 18 Müll. ( poet., and in post-Aug. prose;

    not in Lucr., Quint., and Hor.): caelum,

    Ov. M. 1, 26; cf.:

    nutans convexo pondere mundus,

    Verg. E. 4, 50;

    and, mundus,

    Plin. 2, 2, 2, § 5; Cic. Arat. ap. N. D. 2, 44, 112 Creuz. N. cr.:

    foramina terrae,

    Ov. M. 6, 697:

    vallis,

    Plin. 5, 5, 5, § 38:

    cornua,

    id. 11, 37, 45, § 125:

    folia in terram,

    id. 25, 10, 77, § 124.— Poet.:

    vulgus,

    i. e. sitting on the curved seats of the theatre, Claud. Cons. Hon. 6, 614.—
    2.
    Subst.: convexum, i, and more freq. in plur.: convexa, ōrum, n., a vault, arch, concavity:

    in convexo nemorum,

    Verg. A. 1, 310:

    taedet caeli convexa tueri,

    the vaulted arch, id. ib. 4, 451; so,

    vallium,

    the hollows, cavities, Just. 2, 10; cf.:

    dum montibus umbrae lustrabunt convexa,

    Verg. A. 1, 608; and absol.:

    talis sese halitus... supera ad convexa ferebat,

    id. ib. 6, 241; so of the heavens, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 242; id. in Rufin. 1, 367; 2, 454 al.;

    of a theatre,

    id. Cons. Stil. 3, 190.—
    B.
    Trop.: Enthumêma crebrum et coruscum et convexum, Gell. 17, 20, 4 Hertz.—
    II.
    In gen., inclined, sloping downwards:

    vertex ad aequora,

    Ov. M. 13, 911; cf. Plin. 12, 22, 49, § 107:

    iter,

    Ov. M. 14, 154:

    vallis repente convexa,

    Plin. 5, 5, 5, § 38.
    2.
    convexus, ūs, m., = periphereia, Gloss. Vet.

    Lewis & Short latin dictionary > convexus

  • 8 exspiro

    ex-spīro ( expīro), āvi, ātum, 1, v. a. and n. (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. and Caes.).
    I.
    Act., to breathe out, to emit, to blow out, to exhale, give out: animam pulmonibus, Lucil. ap. Non. 38, 27:

    animam medios in ignes,

    Ov. M. 5, 106:

    auras,

    id. ib. 3, 121:

    flumen sanguinis de pectore,

    Lucr. 2, 354; cf.:

    flammas pectore,

    Verg. A. 1, 44:

    odorem de corpore,

    Lucr. 4, 124:

    sonos per saxa (unda),

    Sil. 9, 285:

    colorem (uniones),

    Plin. 9, 35, 56, § 115.—
    B.
    Poet. transf.:

    cadavera vermes,

    i. e. send forth, produce, Lucr. 3, 720:

    silva comas tollit fructumque exspirat in umbras,

    i. e. spreads out into foliage, Stat. S. 5, 2, 70.—
    C.
    Exspirare animam, to expire, die, Gell. 3, 15 init.
    II.
    Neutr.
    A.
    To rush forth, come forth, be exhaled.
    1.
    Lit.:

    per fauces montis ut Aetnae Exspirent ignes,

    Lucr. 6, 640:

    ignis foras (with exire in auras),

    id. 6, 886:

    vis fera ventorum,

    Ov. M. 15, 300:

    halitus Averni,

    Val. Fl. 4, 493:

    unguenta,

    evaporate, Plin. 13, 3, 4, § 20: vis, Lucil. ap. Non. 38, 30.—
    * 2.
    Trop.:

    irae pectoris exspirantes,

    Cat. 64, 194.—
    B. I.
    Lit.:

    ut per singulos artus exspiraret,

    Sall. H. 1, 30 Dietsch.:

    atram tundit humum exspirans,

    Verg. A. 10, 731:

    ubi perire jussus exspiravero,

    Hor. Epod. 5, 91:

    inter primam curationem exspiravit,

    Liv. 2, 20, 9:

    inter verbera et vincula,

    id. 28, 19, 12:

    extremus exspirantis hiatus,

    Quint. 6, 2, 31; 9, 2, 73; Sen. Ep. 99, 27; Curt. 3, 5, 4; Suet. Tib. 21; id. Claud. 23; Val. Max. 4, 5, 6; Plin. 7, 36, 36, § 122.— Pass. impers.:

    quoniam membranā cerebri incisā statim exspiretur,

    Plin. 11, 37, 67, § 178:

    exspiravit aper dentibus apri,

    Juv. 15, 162.—
    2.
    Trop., to expire, perish, come to an end, cease:

    si ego morerer, mecum exspiratura res publica erat,

    Liv. 28, 28, 11:

    libertate jam exspirante,

    Plin. Pan. 57, 4:

    ne res publica exspiraret,

    Val. Max. 3, 2, 18:

    criminis causa exspirat,

    becomes extinct, ceases, Dig. 48, 17, 1 fin.; 24, 3, 19:

    prior obligatio,

    ib. 45, 1, 58.

    Lewis & Short latin dictionary > exspiro

  • 9 flammeum

    flammĕus, a, um, adj. [id.], flaming, fiery.
    I.
    Lit.:

    sunt stellae naturā flammeae,

    Cic. N. D. 2, 46, 118; Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    halitus,

    Col. 5, 5, 15; Mart. 10, 62, 6.—
    B.
    Transf., of color, flaming, flamecolored, fiery red:

    lumina,

    Ov. H. 12, 107:

    flammeum quod phlox vocatur,

    Plin. 21, 11, 38, § 64:

    murex,

    Val. Fl. 5, 361: vestimentum, Paul. ex Fest. p. 92 Müll.—Deriv.,
    2.
    Subst.: flammĕum, i, n.
    (α).
    A fiery red color:

    aliquid flammei, aliquid lutei,

    Sen. N. Q. 1, 3, 4.—
    (β).
    = phlox, the flame-red violet, Plin. 21, 11, 38, § 64.—
    (γ).
    (sc. velum), a ( flame-colored) bridal-veil, Plin. 21, 8, 22, § 46:

    capere,

    Cat. 61, 8:

    sumere,

    Juv. 2, 124:

    puellae caput involvere flammeo,

    Petr. 26, 1:

    flammea texuntur sponsae,

    Mart. 11, 78, 3; 12, 42, 3; Claud. Rapt. Pros. 2, 325; Paul. ex Fest. p. 89 Müll.; cf. Non. p. 541 fin.;

    Becker's Gall. 2, p. 24 sq.: lutea,

    Luc. 2, 361; Mart. Cap. 5, § 538; Verg. Cir. 317.— Poet.:

    flammea conterit,

    i. e. changes husbands repeatedly, Juv. 6, 225.—
    II.
    Trop.: flaming, glowing (ante- and post-class.): versus, Enn. ap. Non. 139, 15 (Sat. 7, p. 155 ed. Vahl.):

    acres et flammei viri,

    Sid. Ep. 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > flammeum

  • 10 flammeus

    flammĕus, a, um, adj. [id.], flaming, fiery.
    I.
    Lit.:

    sunt stellae naturā flammeae,

    Cic. N. D. 2, 46, 118; Att. ap. Cic. Div. 1, 22, 44:

    halitus,

    Col. 5, 5, 15; Mart. 10, 62, 6.—
    B.
    Transf., of color, flaming, flamecolored, fiery red:

    lumina,

    Ov. H. 12, 107:

    flammeum quod phlox vocatur,

    Plin. 21, 11, 38, § 64:

    murex,

    Val. Fl. 5, 361: vestimentum, Paul. ex Fest. p. 92 Müll.—Deriv.,
    2.
    Subst.: flammĕum, i, n.
    (α).
    A fiery red color:

    aliquid flammei, aliquid lutei,

    Sen. N. Q. 1, 3, 4.—
    (β).
    = phlox, the flame-red violet, Plin. 21, 11, 38, § 64.—
    (γ).
    (sc. velum), a ( flame-colored) bridal-veil, Plin. 21, 8, 22, § 46:

    capere,

    Cat. 61, 8:

    sumere,

    Juv. 2, 124:

    puellae caput involvere flammeo,

    Petr. 26, 1:

    flammea texuntur sponsae,

    Mart. 11, 78, 3; 12, 42, 3; Claud. Rapt. Pros. 2, 325; Paul. ex Fest. p. 89 Müll.; cf. Non. p. 541 fin.;

    Becker's Gall. 2, p. 24 sq.: lutea,

    Luc. 2, 361; Mart. Cap. 5, § 538; Verg. Cir. 317.— Poet.:

    flammea conterit,

    i. e. changes husbands repeatedly, Juv. 6, 225.—
    II.
    Trop.: flaming, glowing (ante- and post-class.): versus, Enn. ap. Non. 139, 15 (Sat. 7, p. 155 ed. Vahl.):

    acres et flammei viri,

    Sid. Ep. 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > flammeus

  • 11 gravitas

    grăvĭtas, ātis, f. [gravis], weight, heaviness.
    I.
    Lit., in gen.:

    omnibus ejus (terrae) partibus in medium vergentibus nihil interrumpat, quo labefactari possit tanta contentio gravitatis et ponderum,

    Cic. N. D. 2, 45, 116; cf.:

    per inane moveri gravitate et pondere,

    id. Fat. 11, 24; Lucr. 3, 1054; cf.

    also: cuncta necesse est Aut gravitate sua ferri primordia rerum, Aut, etc.,

    id. 2, 84:

    nostros propter gravitatem armorum, quod, etc.,

    Caes. B. G. 5, 16, 1:

    tum etiam gravitate et tarditate navium impediebantur,

    id. B. C. 1, 58, 3:

    ignava nequeunt gravitate moveri,

    Ov. M. 2, 821:

    me mea defendit gravitas (corresp. to moles and pondus),

    id. ib. 9, 39.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of smell, rankness, offensiveness, fetidness:

    quorundam odorum suavitati gravitas inest,

    Plin. 21, 7, 18, § 37:

    a quibusdam vocatur cynozolon propter gravitatem odoris (shortly before: odore gravissimo),

    id. 22, 18, 21, § 47:

    animae,

    id. 20, 9, 35, § 91:

    halitus,

    id. 30, 6, 15, § 44:

    oris,

    id. 28, 12, 51, § 190.—
    2.
    Of bodily condition, health, severity, vehemence, violence, unwholesomeness; heaviness, dulness, faintness, sickness:

    corpore vix sustineo gravitatem hujus caeli,

    Cic. Att. 11, 22, 2:

    caeli aquarumque,

    Liv. 23, 34, 11:

    loci,

    id. 25, 26, 13:

    morbi,

    Cic. N. D. 3, 31, 76:

    pressus gravitate soporis,

    Ov. M. 15, 21; cf. id. ib. 11, 618:

    an quod corporis gravitatem et dolorem animo judicamus, animi morbum corpore non sentimus?

    painful, diseased condition, Cic. Tusc. 3, 1, 2 Kühn.; cf.

    membrorum,

    id. Fin. 4, 12, 31; and Lucr. 3, 478:

    capitis,

    Plin. 27, 12, 105, § 130:

    aurium,

    id. 20, 11, 44, § 115; cf.

    auditus,

    id. 23, 4, 42, § 85:

    audiendi,

    id. 28, 11, 48, § 176:

    oris et dentium,

    id. 37, 10, 54, § 143.—
    3.
    Pressure of price, dearness:

    annonae,

    Tac. A. 6, 13; 11, 4.—
    4.
    The burden of pregnancy:

    tendebat gravitas uterum mihi,

    Ov. M. 9, 287 (cf. onus, id. ib. 10, 504). —
    II.
    Trop.
    A.
    In a bad sense, heaviness, slowness, severity:

    gaudere gravitate linguae sonoque vocis agresti,

    Cic. de Or. 3, 11, 42: injuria gravitate tutior est, severity, cruelty, Sall. Orat. Licin. (Hist. Fragm. 3, 22 Gerl.):

    fessi diuturnitate et gravitate belli,

    Liv. 31, 7, 3: crudelitatem quoque gravitati addidit, id. 24, 45, 13 Weissenb. —
    B.
    In a good sense, weight, dignity, importance, seriousness, gravity (syn.: magnitudo, dignitas, auctoritas, pondus): hos cum Suevi propter amplitudinem gravitatemque civitatis finibus expellere non potuissent, importance, i. e. power, Caes. B. G. 4, 3, 4; cf. Cic. Agr. 2, 32:

    omnium sententiarum gravitate, omnium verborum ponderibus est utendum,

    importance, weight, id. de Or. 2, 17, 72; cf. id. Tusc. 5, 12, 34:

    genus hoc sermonum positum in hominum veterum auctoritate plus videtur habere gravitatis,

    id. Lael. 1, 4:

    quanta illa, di immortales, fuit gravitas! quanta in oratione majestas!

    id. ib. 25, 96:

    tristitia et in omni re severitas habet illa quidem gravitatem,

    id. ib. 18, 66; cf.:

    erat in illo viro comitate condita gravitas,

    id. de Sen. 4, 10:

    gravitate mixtus lepos,

    id. Rep. 2, 1; cf. also id. Q. Fr. 3, 9, 1:

    illud me praeclare admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter et ut cum gravitate potius loquar,

    id. Att. 9, 9, 2; 9, 19, 3; id. Fam. 5, 16, 5:

    de virtute et gravitate Caesaris, quam in summo dolore adhibuisset,

    id. Q. Fr. 3, 8, 3:

    personae gravitatem intuentes,

    id. Tusc. 2, 21, 49; cf.:

    ego has partes lenitatis et misericordiae semper egi libenter: illam vero gravitatis severitatisque personam non appetivi,

    id. Mur. 3, 6:

    haec genera dicendi in senibus gravitatem non habent,

    id. Brut. 95, 326; id. Rep. 1, 10 fin.:

    majestas quam vultus gravitasque oris prae se ferebat,

    Liv. 5, 41, 8:

    (senarius) quantum accipit celeritatis, tantum gravitatis amittit,

    Quint. 9, 4, 140.

    Lewis & Short latin dictionary > gravitas

  • 12 illex

    1.
    illex ( inl-), ēgis, adj. [in-lex], without law, contrary to law, lawless (anteclass.);

    as a term of reproach: impure, inhoneste, injure, inlex, labes popli,

    Plaut. Pers. 3, 3, 4; Caecil. ap. Non. 10, 24 (Com. Fragm. v. 60 Rib.).
    2.
    illex or illix ( inl-), ĭcis, adj. [illicio], alluring, enticing, seductive (ante- and post-class.).
    I.
    Adj.:

    oculi,

    App. Mag. p. 323:

    ars,

    Prud. adv. Symm. 2, 6:

    halitus,

    id. Psych. 328.—More freq.,
    II.
    Subst. com.
    A.
    A decoy, lure:

    aedis nobis area'st, auceps sum ego, Esca'st meretrix, lectus illex est, amatores aves,

    Plaut. As. 1, 3, 67.—
    B.
    Transf., a seducer, a seductress:

    malae rei tantae fuimus illices,

    Plaut. Poen. 3, 4, 35:

    illex animi Venus,

    App. Mag. p. 295.

    Lewis & Short latin dictionary > illex

  • 13 inodoro

    ĭn-ŏdōro, 1, v. a., to scent, cause to smell:

    mandentium halitus,

    Col. 11, 3, 22.

    Lewis & Short latin dictionary > inodoro

  • 14 noxie

    noxĭus, a, um, adj. ( comp. noxior, Sen. Clem. 1, 13, 2 dub.; al. obnoxior.— Sup. noxissimus or noxiissimus, Sen. Clem. 1, 26, 3 dub.; better, noxiosissimus) [id.].
    I.
    Hurtful, harmful, injurious, noxious (used by Cic. only in archaic lang.; v. the foll.):

    MAGISTRATVS NECOBEDIENTEM ET NOXIVM CIVEM MVLTA COERCETO,

    Cic. Leg. 3, 3, 6 (araneus) aculeo noxius, Plin. 9, 48, 72, § 155:

    afflatus maris (opp. utiles),

    id. 17, 4, 2, § 24:

    tela,

    Ov. Tr. 5, 10, 22:

    terrae halitus,

    Quint. 7, 2, 3:

    lingua,

    Mart. 2, 61, 7:

    aves,

    rapacious, id. 10, 5, 12:

    crimina,

    Verg. A. 7, 326. —
    II.
    Guilty, culpable, criminal: dictum oportuit. Lys. Non possum, ita instas;

    urges quasi pro noxio,

    Plaut. Merc. 4, 3, 25:

    nobilitas,

    Sall. J. 42:

    qui citati non affuerant, noxios judicavit,

    Liv. 39, 41: corda, Ov. M. 10, 351:

    omnibus omnium rerum noxior,

    Sen. Clem. 1, 13, 2: reducto comā capite, ceu noxii solent, culprits, criminals (esp. those condemned to be thrown to wild beasts), Suet. Vit. 17; id. Calig. 27; id. Claud. 34; id. Ner. 12.—
    (β).
    With abl.:

    Falisci, eodem noxii crimine,

    Liv. 7, 20, 9. —
    (γ).
    With gen.:

    noxius conjurationis,

    Tac. A. 5, 11:

    facinoris,

    Dig. 29, 5, 3, § 12.— Esp. as subst.: noxĭa, ae, f., hurt, harm, damage, injury (class.; syn. noxa).
    A.
    Lit.: noxia, ut Serv. Sulpicius Rufus ait, damnum significat, apud poëtas autem et oratores ponitur pro culpā, at noxa peccatum, aut pro peccato poenam, Paul. ex Fest. p. 174 Müll.:

    in re incipiundā ad defendendam noxiam,

    Ter. Phorm. 1, 4, 48:

    si ab eo fides sibi data esset, haud futurum noxiae futurum,

    Liv. 8, 18, 4:

    sive ullius eorum quos oderat noxia,

    id. 41, 23, 14:

    veneficiorum noxia,

    Plin. 21, 17, 68, § 108:

    vini,

    id. 14, 16, 19, § 100.—
    B.
    Transf., an injurious act, a fault, offence, trespass:

    noxa est corpus, quod nocuit id est servus: noxia ipsum maleficium, veluti furtum, damnum, rapina, injuria,

    Just. Inst. 4, 8, 1:

    Tranioni remitte, quaeso, hanc noxiam causā meā,

    Plaut. Most. 5, 2, 47:

    manufestum teneo in noxiā,

    id. Merc. 4, 3, 31:

    noxiā carere,

    id. Bacch. 4, 9, 87:

    noxiis vacuum esse,

    id. Merc. 5, 4, 23:

    in noxiā esse,

    id. ib. 4, 3, 30:

    amicum castigare ob meritam noxiam,

    id. Trin. 1, 1, 1 and 4:

    quod in minimis noxiis et in his levioribus peccatis id primum quaeritur, quae causa maleficii fuerit,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62:

    si qua clades incidisset, desertori magis, quam deserto noxiae fore,

    the blame would fall on, Liv. 10, 19: metum prorsus et noxiam conscientiae pro foedere haberi, fear and guilt served the participants as an agreement, i. e. brought them to an agreement, Tac. A. 6, 4. —Hence, adv.: noxĭē (post-class.), injuriously, perniciously:

    multos petulca confoderat,

    Sulp. Sev. Dial. 2, 9; Aug. Conf. 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > noxie

  • 15 noxius

    noxĭus, a, um, adj. ( comp. noxior, Sen. Clem. 1, 13, 2 dub.; al. obnoxior.— Sup. noxissimus or noxiissimus, Sen. Clem. 1, 26, 3 dub.; better, noxiosissimus) [id.].
    I.
    Hurtful, harmful, injurious, noxious (used by Cic. only in archaic lang.; v. the foll.):

    MAGISTRATVS NECOBEDIENTEM ET NOXIVM CIVEM MVLTA COERCETO,

    Cic. Leg. 3, 3, 6 (araneus) aculeo noxius, Plin. 9, 48, 72, § 155:

    afflatus maris (opp. utiles),

    id. 17, 4, 2, § 24:

    tela,

    Ov. Tr. 5, 10, 22:

    terrae halitus,

    Quint. 7, 2, 3:

    lingua,

    Mart. 2, 61, 7:

    aves,

    rapacious, id. 10, 5, 12:

    crimina,

    Verg. A. 7, 326. —
    II.
    Guilty, culpable, criminal: dictum oportuit. Lys. Non possum, ita instas;

    urges quasi pro noxio,

    Plaut. Merc. 4, 3, 25:

    nobilitas,

    Sall. J. 42:

    qui citati non affuerant, noxios judicavit,

    Liv. 39, 41: corda, Ov. M. 10, 351:

    omnibus omnium rerum noxior,

    Sen. Clem. 1, 13, 2: reducto comā capite, ceu noxii solent, culprits, criminals (esp. those condemned to be thrown to wild beasts), Suet. Vit. 17; id. Calig. 27; id. Claud. 34; id. Ner. 12.—
    (β).
    With abl.:

    Falisci, eodem noxii crimine,

    Liv. 7, 20, 9. —
    (γ).
    With gen.:

    noxius conjurationis,

    Tac. A. 5, 11:

    facinoris,

    Dig. 29, 5, 3, § 12.— Esp. as subst.: noxĭa, ae, f., hurt, harm, damage, injury (class.; syn. noxa).
    A.
    Lit.: noxia, ut Serv. Sulpicius Rufus ait, damnum significat, apud poëtas autem et oratores ponitur pro culpā, at noxa peccatum, aut pro peccato poenam, Paul. ex Fest. p. 174 Müll.:

    in re incipiundā ad defendendam noxiam,

    Ter. Phorm. 1, 4, 48:

    si ab eo fides sibi data esset, haud futurum noxiae futurum,

    Liv. 8, 18, 4:

    sive ullius eorum quos oderat noxia,

    id. 41, 23, 14:

    veneficiorum noxia,

    Plin. 21, 17, 68, § 108:

    vini,

    id. 14, 16, 19, § 100.—
    B.
    Transf., an injurious act, a fault, offence, trespass:

    noxa est corpus, quod nocuit id est servus: noxia ipsum maleficium, veluti furtum, damnum, rapina, injuria,

    Just. Inst. 4, 8, 1:

    Tranioni remitte, quaeso, hanc noxiam causā meā,

    Plaut. Most. 5, 2, 47:

    manufestum teneo in noxiā,

    id. Merc. 4, 3, 31:

    noxiā carere,

    id. Bacch. 4, 9, 87:

    noxiis vacuum esse,

    id. Merc. 5, 4, 23:

    in noxiā esse,

    id. ib. 4, 3, 30:

    amicum castigare ob meritam noxiam,

    id. Trin. 1, 1, 1 and 4:

    quod in minimis noxiis et in his levioribus peccatis id primum quaeritur, quae causa maleficii fuerit,

    Cic. Rosc. Am. 22, 62:

    si qua clades incidisset, desertori magis, quam deserto noxiae fore,

    the blame would fall on, Liv. 10, 19: metum prorsus et noxiam conscientiae pro foedere haberi, fear and guilt served the participants as an agreement, i. e. brought them to an agreement, Tac. A. 6, 4. —Hence, adv.: noxĭē (post-class.), injuriously, perniciously:

    multos petulca confoderat,

    Sulp. Sev. Dial. 2, 9; Aug. Conf. 1, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > noxius

  • 16 transaustrinus

    trans-austrīnus, a, um, adj., southern, for austrinus:

    halitus,

    Mart. Cap. 6, § 608.

    Lewis & Short latin dictionary > transaustrinus

  • 17 vapor

    văpor (ante-class. form văpos, Naev. ap. Non. 487, 10; Lucr. 6, 952; cf. Quint. 1, 4, 13), ōris, m. [Sanscr. kapis, incense; Gr. kapuô, kapnos, smoke; cf. vappa], steam, exhalation, vapor (syn. exhalatio).
    I.
    In gen.:

    aquarum vapores, qui a sole ex agris tepefactis et ex aquis excitantur,

    Cic. N. D. 2, 46, 118:

    aquarum quasi vapor quidam aër habendus est,

    id. ib. 2, 10, 27; Lucr. 6, 271:

    aquae calidae,

    Cels. 7, 7, 10; Scrib. Comp. 20:

    terrenus vapor siccus est et fumo similis, qui ventos, tonitrua et fulmina facit: aquarum halitus umidus est et imbres et nives creat,

    Sen. Q. N. 2, 12, 4:

    nocturnos formidare vapores,

    Hor. Ep. 1, 18, 93: volat vapor ater ad auras. smoke, Verg. A. 7, 466; Ov. Tr. 5, 5, 40; Stat. Th. 10, 110; Sen. Herc. Fur. 911.—
    II.
    In partic., a warm exhalation, warmth, heat, etc.
    A.
    Lit.:

    (terra semen) tepefactum vapore et compressu suo diffundit,

    Cic. Sen. 15, 51: aestifer ignis uti lumen jacit atque vaporem, Lucr. 1, 663:

    solis,

    id. 1, 1032; 2, 150; 4, 185; 4, 201; 6, 236; Curt. 7, 5, 3;

    of the heat of the thunderbolt: inusta vaporis signa,

    Lucr. 6, 220:

    finditque vaporibus arva (Phoebus),

    Ov. M. 3, 152:

    siderum,

    Hor. Epod. 3, 15:

    lentusque carinas Est vapor,

    Verg. A. 5, 683; cf. id. ib. 698:

    locus torridus et vaporis plenus,

    Liv. 5, 48, 1:

    vapore foveri,

    Cels. 7, 7, 2; 7, 7, 10; 7, 9 fin.; 8, 4; 8, 7; Col. 1, 4, 10; 7, 3, 8 al.—
    B.
    Trop., warmth, ardor of love:

    pectus insanum vapor amorque torret,

    Sen. Hippol. 640.

    Lewis & Short latin dictionary > vapor

  • 18 vapos

    văpor (ante-class. form văpos, Naev. ap. Non. 487, 10; Lucr. 6, 952; cf. Quint. 1, 4, 13), ōris, m. [Sanscr. kapis, incense; Gr. kapuô, kapnos, smoke; cf. vappa], steam, exhalation, vapor (syn. exhalatio).
    I.
    In gen.:

    aquarum vapores, qui a sole ex agris tepefactis et ex aquis excitantur,

    Cic. N. D. 2, 46, 118:

    aquarum quasi vapor quidam aër habendus est,

    id. ib. 2, 10, 27; Lucr. 6, 271:

    aquae calidae,

    Cels. 7, 7, 10; Scrib. Comp. 20:

    terrenus vapor siccus est et fumo similis, qui ventos, tonitrua et fulmina facit: aquarum halitus umidus est et imbres et nives creat,

    Sen. Q. N. 2, 12, 4:

    nocturnos formidare vapores,

    Hor. Ep. 1, 18, 93: volat vapor ater ad auras. smoke, Verg. A. 7, 466; Ov. Tr. 5, 5, 40; Stat. Th. 10, 110; Sen. Herc. Fur. 911.—
    II.
    In partic., a warm exhalation, warmth, heat, etc.
    A.
    Lit.:

    (terra semen) tepefactum vapore et compressu suo diffundit,

    Cic. Sen. 15, 51: aestifer ignis uti lumen jacit atque vaporem, Lucr. 1, 663:

    solis,

    id. 1, 1032; 2, 150; 4, 185; 4, 201; 6, 236; Curt. 7, 5, 3;

    of the heat of the thunderbolt: inusta vaporis signa,

    Lucr. 6, 220:

    finditque vaporibus arva (Phoebus),

    Ov. M. 3, 152:

    siderum,

    Hor. Epod. 3, 15:

    lentusque carinas Est vapor,

    Verg. A. 5, 683; cf. id. ib. 698:

    locus torridus et vaporis plenus,

    Liv. 5, 48, 1:

    vapore foveri,

    Cels. 7, 7, 2; 7, 7, 10; 7, 9 fin.; 8, 4; 8, 7; Col. 1, 4, 10; 7, 3, 8 al.—
    B.
    Trop., warmth, ardor of love:

    pectus insanum vapor amorque torret,

    Sen. Hippol. 640.

    Lewis & Short latin dictionary > vapos

См. также в других словарях:

  • HALITUS — cuius reciprocatione cor animalis nativo igne aestuans refocillatur, inter praecipua Dei beneficia merito reponitur Apostolo actor. c. 17. v. 25. Deus dat omnibus vitam et halitum et omnia. Hominis inprimis, cui peculiari ratione insufflavisse… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Halĭtus — (lat.), der Hauch, Atem, Dunst, Duft …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Halitus — Halitus, lat., Hauch; halitiren, hauchen, dünsten …   Herders Conversations-Lexikon

  • Halitus — Ha|li|tus der; <aus lat. halitus »Hauch; Dunst«> Hauch, Atem, Ausdünstung, Geruch (Med.) …   Das große Fremdwörterbuch

  • Halĭtus sanguĭnis — (Blutdunst), der von frischem, warmem. Blute in kalter Luft sichtbar ausgestoßene Dunst von eigenthümlichem Geruche …   Pierer's Universal-Lexikon

  • halitus — halituosity /heuh lich ooh os i tee/, n. halituous /heuh lich ooh euhs/, adj. /hal i teuhs/, n., pl. halituses. breath; exhalation; vapor. [1655 65; < L, equiv. to hal(are) to breathe, exhale + itus suffix of v. action (prob. by analogy with… …   Universalium

  • halitus — Any exhalation, as of a breath or vapor. [L., fr. halo, to breathe] …   Medical dictionary

  • Halitus — Ha|li|tus 〈m.; Gen.: ; Pl.: unz.〉 Hauch, Atem, Geruch [Etym.: lat., »Hauch, Dunst«] …   Lexikalische Deutsches Wörterbuch

  • Halitus — Ha̱litus m; : Hauch, Atem; Ausdünstung; Geruch …   Das Wörterbuch medizinischer Fachausdrücke

  • halitus — hal•i•tus [[t]ˈhæl ɪ təs[/t]] n. pl. tus•es phl breath; exhalation; vapor • Etymology: 1655–65; < L; see halitosis …   From formal English to slang

  • halitus — /ˈhælətəs/ (say haluhtuhs) noun an expired breath. {Latin} …  

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»