Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

dulness

  • 1 stupor

        stupor ōris, m    [STIP-], numbness, dulness, insensibility, stupor: in corpore: sensus: stupor obstitit illis (lacrimis), O.: stupor omnium animos tenet, L.: linguae.— Astonishment, amazement: tantus te stupor oppressit, ut, etc.: cum stupor ceteros defixisset, L.— Dulness, stupidity, stolidity: quo stupore!: Quis stupor hic, Menelae, fuit? O.: corvi deceptus stupor (i. e. corvus stupidus), Ph.
    * * *
    numbness, torpor; stupefaction; stupidity

    Latin-English dictionary > stupor

  • 2 lentitudo

    lentĭtūdo, ĭnis, f. [id.], slowness, sluggishness, inactivity.
    I.
    Lit.:

    conjuratorum,

    Tac. A. 15, 51; Vell. 2, 11, 2.—
    II.
    Trop.: dulness, apathy, insensibility, Cic. Tusc. 4, 19, 43:

    omnino non irasci est non solum gravitatis, sed nonnumquam etiam lentitudinis,

    id. Q. Fr. 1, 1, 13, § 38.—Of speech:

    libros ejusdem lentitudinis ac teporis,

    dulness, heaviness, Tac. Or. 21, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > lentitudo

  • 3 stupor

    stŭpor, ōris, m. [stupeo], numbness; dulness, insensibility, stupidity, stupor, stupefaction; astonishment, wonder, amazement (class.;

    syn. torpor): stupor in corpore,

    Cic. Tusc. 3, 6, 12:

    sensūs stupor,

    id. Phil. 2, 45, 115:

    stupor obstitit lacrimis,

    Ov. P. 1, 2, 29; cf.: stupor omnium animos tenet. Liv. 9, 2:

    oculos stupor urget inertes,

    Verg. G. 3, 523:

    stupor cordis,

    Cic. Phil. 3, 6, 16:

    stupor debilitasque linguae,

    id. Pis. 1, 1:

    tantus te stupor oppressit, ut, etc.,

    id. Phil. 2, 26, 65; cf.:

    cum stupor silentiumque ceteros patrum defixisset,

    Liv. 6, 40:

    stupor omnes et admiratio incessit, unde tam subitum bellum,

    Just. 22, 6 fin.; 12, 7; Arn. 1, 28; Claud. II. Cons. Stil. 344. —
    II.
    Esp., dulness, stupidity, stolidity:

    quae mandata! quā adrogantiā! Quo stupore!

    Cic. Phil. 8, 8, 24:

    stuporem hominis, vel dicam pecudis, attendite... Sit in verbis tuis hic stupor: quanto in rebus sententiisque major,

    id. ib. 2, 12, 30:

    Quis stupor hic, Menelae, fuit?

    Ov. A. A. 2, 361. — Poet., for stupidus, a fool, simpleton:

    talis iste meus stupor nil videt, nihil audit,

    Cat. 17, 21; cf.:

    tum demum ingemuit corvi deceptus stupor,

    Phaedr. 1, 13, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > stupor

  • 4 tarditas

    tardĭtas, ātis, f. [id.], slowness, tardiness (class.).
    I.
    Lit., of motion or action:

    celeritati tarditas, non debilitas (contraria est),

    Cic. Top. 11, 47:

    pedum,

    id. Rab. Perd. 7, 21:

    cursu corrigam tarditatem tum equis tum quadrigis,

    id. Q. Fr. 2, 13, 2:

    vehiculis tarditati,

    id. Rep. 3, 2, 3:

    navium,

    Caes. B. C. 1, 58:

    onerariae navis,

    Tac. A. 2, 39:

    mula effrenis et tarditatis indomitae,

    Plin. 8, 44, 69, § 171:

    occasionis,

    Cic. Phil. 2, 46, 118; cf.:

    moram et tarditatem afferre bello,

    id. ib. 5, 9, 25:

    tarditas et procrastinatio in rebus gerendis,

    id. ib. 6, 3, 7:

    cunctatio ac tarditas,

    id. Sest. 47, 100:

    nosti hominis tarditatem,

    id. Fam. 1, 5, b, 2:

    quid si etiam affert tarditatem ista sententia ad Dolabellam persequendum,

    id. Phil. 11, 10, 25; id. Brut. 42, 154:

    propter tarditatem sententiarum moramque rerum,

    id. Fam. 10, 22, 2:

    tanta fuit operis tarditas,

    id. Cat. 3, 8, 20:

    audientium,

    dulness, Plin. 20, 9, 33, § 83; so,

    aurium,

    id. 20, 13, 51, § 137; 23, 2, 28, § 59:

    veneni,

    slow effect, Tac. A. 16, 14 fin. —In plur.:

    celeritates tarditatesque,

    Cic. Univ. 9:

    cavendum est, ne tarditatibus utamur in ingressu mollioribus,

    id. Off. 1, 36, 131.—
    II.
    Trop., of the mind, slowness, dulness, heaviness, stupidity:

    ingenii,

    Cic. Or. 68, 229; so,

    ingenii (connected with stupor),

    id. Pis. 1, 1; cf.:

    tarditas animi et stupor,

    Gell. 16, 12, 3:

    ingenii,

    Quint. 1, 1, 1:

    quid adjectius tarditate et stultitiā dici potest?

    Cic. Leg. 1, 19, 51:

    hominum,

    id. N. D. 1, 5, 11:

    opinio tarditatis,

    id. de Or. 1, 27, 125.

    Lewis & Short latin dictionary > tarditas

  • 5 lentitūdō

        lentitūdō inis, f    [lentus], sluggishness, dulness, apathy, insensibility: vitiosum nomen: non irasci est lentitudinis.
    * * *
    slowness in action; apathy

    Latin-English dictionary > lentitūdō

  • 6 sōcordia

        sōcordia ae, f    [socors], dulness, carelessness, negligence, sloth, laziness, indolence, inactivity (only sing.): nil locist socordiae, T.: socordiā torpescere, S.: nostrā socordiā iam huc progressus, L.: nisi felicitas in socordiam vertisset, Ta.: Darei, Cu.
    * * *
    sluggishness, torpor, inaction

    Latin-English dictionary > sōcordia

  • 7 stupiditās

        stupiditās ātis, f    [stupidus], senselessness, dulness, stupidity: hominis.
    * * *
    dullness, senselessness

    Latin-English dictionary > stupiditās

  • 8 tarditās

        tarditās ātis, f    [tardus], slowness, tardiness, sluggishness: legatorum: pedum: navium, Cs.: moram et tarditatem adferre bello: operis: celeritates tarditatesque: cavendum est, ne tarditatibus utamur in ingressu mollioribus.—Fig., of the mind, slowness, dulness, heaviness, stupidity: ingeni: quid abiectius tarditate et stultitiā?: opinio tarditatis.
    * * *
    slowness of movement, action, etc

    Latin-English dictionary > tarditās

  • 9 caligo

    1.
    cālīgo ( call-), ĭnis, f. [root cal-, cover; cf.: oc-culo, clam, cella], a thick atmosphere, a mist, vapor, fog (mostly poet. or in post-Aug. prose):

    suffundere caelum caligine,

    Lucr. 6, 479; 6, 461; 6, 92:

    (ignis) piceă crassus caligine,

    Verg. G. 2, 309; cf. id. A. 9, 36; Liv. 29, 27, 7:

    densa caligo occaecaverat diem,

    id. 33, 7, 2; cf. Suet. Ner. 19:

    fumidam a terră exhalari caliginem,

    Plin. 2, 42, 42, § 111:

    caligo aestuosa,

    Col. 11, 2, 53 (for which, id. 11, 2, 57:

    nebulosus aestus): pruinae et caligo,

    id. 3, 2, 4; cf. Pall. Febr. 9, 2.—Also in plur.:

    inter caligines,

    Col. 3, 1, 7.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    (Causa pro effectu.) Darkness, obscurity, gloom (produced by mist, fog, etc.; freq. with tenebrae;

    class. in prose and poetry): mi ob oculos caligo obstitit, Plaut Mil. 2, 4, 51: cum altitudo caliginem oculis obfudisset,

    i. e. had caused dizziness, Liv. 26, 45, 3:

    erat in tantā calligine major usus aurium quam oculorum,

    id. 22, 5, 3 Weissenb.: noctem insequentem eadem calligc obtinuit;

    sole orto est discussa,

    id. 29, 27, 7:

    nox terram caligine texit,

    Lucr. 6, 853; 5, 649:

    caeca noctis,

    id. 4, 457:

    caecae umbra,

    id. 3, 305; cf. Verg. A. 3, 203:

    quam simul agnorunt inter caliginis umbras,

    Ov. M. 4, 455:

    ara obscurā caligine tecta,

    Cic. Arat. 194.—With tenebrae, Cic. Agr. 2, 17, 44; Curt. 9, 4, 18; Lampr. Comm. 16.—In later writers also with a gen.:

    caligo tenebrarum,

    Quint. Decl. 18, 7; cf. Sen. Agam. 472 Heins.;

    and inversely: tenebris illunae caliginis impeditus,

    App. M. 9, p. 214.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., mental blindness, dulness of perception:

    quod videbam equidem, sed quasi per caliginem: praestrinxerat aciem animi D. Bruti salus,

    Cic. Phil. 12, 2, 3; so id. Fin. 5, 15, 43: adhuc tamen [p. 270] per caliginem video, Plin. Ep. 5, 8, 8: caecā mentem caligine consitus, * Cat. 64, 207:

    Augustus... omnibus omnium gentium viris magnitudine suā inducturus caliginem,

    to throw into the shade, Vell. 2, 37, 1. —
    2.
    Of dark, difficult circumstances, calamity, affliction, gloom:

    vide nunc caliginem temporum illorum,

    Cic. Planc. 40, 96:

    superioris anni,

    id. post Red. in Sen. 3, 5:

    an qui etesiis, qui per cursum rectum regnum tenere non potuerunt, nunc caecis tenebris et caligine se Alexandriam perventuros arbitrati sunt?

    id. Agr. 2, 17, 44:

    illa omnis pecunia latuit in illā caligine ac tenebris, quae totam rem publicam tum occuparant,

    id. Verr. 2, 3, 76, § 177:

    ecce illa tempestas, caligo bonorum, tenebrae rei publicae,

    id. Prov. Cons. 18, 43:

    tantum caliginis, tantum perturbationis offusum,

    Plin. Ep. 3, 9, 16:

    quaedam scelerum offusa caligo,

    Quint. 9, 3, 47.—
    C.
    In medic. lang., as a disease of the eyes, dim-sightedness, weakness of the eyes, Cels. 6, 6, n. 32; Plin. 20, 7, 26, § 61; 20, 23, 95, § 254; 25, 13, 92, § 144; 32, 9, 31, § 97; 34, 11, 27, § 114; Scrib. Comp. 179.
    2.
    cālīgo, āre, v. n. [1. caligo].
    I.
    To emit vapor or steam, to steam, reek:

    amnes aestate vaporatis, hieme frigidis nebulis caligent,

    Col. 1, 5, 4:

    aram tenui caligans vestiet umbrā,

    Cic. Arat. 205 (449); cf.:

    omnem quae nunc Mortalis hebetat visus tibi et umida circum Caligat, nubem eripiam,

    Verg. A. 2, 606.—
    B.
    Transf.
    1.
    To be involved in darkness, to be dark, gloomy:

    caligare oculos,

    darkness covers the eyes, Lucr. 3, 157; Verg. G. 4, 468; Stat. Th. 1, 95. —
    2.
    Poet.:

    altae caligantesque fenestrae,

    dizzy, Juv. 6, 31.—
    II.
    Trop., of the understanding, to be blind, to be surrounded by darkness, to grope about:

    orbatae caligant vela carinae,

    Stat. S. 5, 3, 238:

    caligare ad pervidendum,

    Sen. Vit. Beat. 1, 1:

    virtus inhorrescit ad subita, et caligabit, si, etc.,

    id. Ep. 57, 4; Plin. 30, 1, 1, § 2; Quint. Decl. 18 fin.:

    rex caligare alto in solio, nec pondera regni posse pati,

    Sil. 14, 88.—Prov.:

    caligare in sole,

    to grope in broad daylight, Quint. 1, 2, 19.—
    B.
    In medic. lang., of the eyes, to suffer from weakness, be weak, Cels. 6, 6, 32; Plin. 20, 22, 87, § 239; cf. id. 11, 37, 54, § 147.— Transf., of the person, to be dim-sighted:

    caligans Thyestes,

    Mart. 10, 4, 1; Scrib. Comp. 184.

    Lewis & Short latin dictionary > caligo

  • 10 gravitas

    grăvĭtas, ātis, f. [gravis], weight, heaviness.
    I.
    Lit., in gen.:

    omnibus ejus (terrae) partibus in medium vergentibus nihil interrumpat, quo labefactari possit tanta contentio gravitatis et ponderum,

    Cic. N. D. 2, 45, 116; cf.:

    per inane moveri gravitate et pondere,

    id. Fat. 11, 24; Lucr. 3, 1054; cf.

    also: cuncta necesse est Aut gravitate sua ferri primordia rerum, Aut, etc.,

    id. 2, 84:

    nostros propter gravitatem armorum, quod, etc.,

    Caes. B. G. 5, 16, 1:

    tum etiam gravitate et tarditate navium impediebantur,

    id. B. C. 1, 58, 3:

    ignava nequeunt gravitate moveri,

    Ov. M. 2, 821:

    me mea defendit gravitas (corresp. to moles and pondus),

    id. ib. 9, 39.—
    B.
    Transf.
    1.
    Of smell, rankness, offensiveness, fetidness:

    quorundam odorum suavitati gravitas inest,

    Plin. 21, 7, 18, § 37:

    a quibusdam vocatur cynozolon propter gravitatem odoris (shortly before: odore gravissimo),

    id. 22, 18, 21, § 47:

    animae,

    id. 20, 9, 35, § 91:

    halitus,

    id. 30, 6, 15, § 44:

    oris,

    id. 28, 12, 51, § 190.—
    2.
    Of bodily condition, health, severity, vehemence, violence, unwholesomeness; heaviness, dulness, faintness, sickness:

    corpore vix sustineo gravitatem hujus caeli,

    Cic. Att. 11, 22, 2:

    caeli aquarumque,

    Liv. 23, 34, 11:

    loci,

    id. 25, 26, 13:

    morbi,

    Cic. N. D. 3, 31, 76:

    pressus gravitate soporis,

    Ov. M. 15, 21; cf. id. ib. 11, 618:

    an quod corporis gravitatem et dolorem animo judicamus, animi morbum corpore non sentimus?

    painful, diseased condition, Cic. Tusc. 3, 1, 2 Kühn.; cf.

    membrorum,

    id. Fin. 4, 12, 31; and Lucr. 3, 478:

    capitis,

    Plin. 27, 12, 105, § 130:

    aurium,

    id. 20, 11, 44, § 115; cf.

    auditus,

    id. 23, 4, 42, § 85:

    audiendi,

    id. 28, 11, 48, § 176:

    oris et dentium,

    id. 37, 10, 54, § 143.—
    3.
    Pressure of price, dearness:

    annonae,

    Tac. A. 6, 13; 11, 4.—
    4.
    The burden of pregnancy:

    tendebat gravitas uterum mihi,

    Ov. M. 9, 287 (cf. onus, id. ib. 10, 504). —
    II.
    Trop.
    A.
    In a bad sense, heaviness, slowness, severity:

    gaudere gravitate linguae sonoque vocis agresti,

    Cic. de Or. 3, 11, 42: injuria gravitate tutior est, severity, cruelty, Sall. Orat. Licin. (Hist. Fragm. 3, 22 Gerl.):

    fessi diuturnitate et gravitate belli,

    Liv. 31, 7, 3: crudelitatem quoque gravitati addidit, id. 24, 45, 13 Weissenb. —
    B.
    In a good sense, weight, dignity, importance, seriousness, gravity (syn.: magnitudo, dignitas, auctoritas, pondus): hos cum Suevi propter amplitudinem gravitatemque civitatis finibus expellere non potuissent, importance, i. e. power, Caes. B. G. 4, 3, 4; cf. Cic. Agr. 2, 32:

    omnium sententiarum gravitate, omnium verborum ponderibus est utendum,

    importance, weight, id. de Or. 2, 17, 72; cf. id. Tusc. 5, 12, 34:

    genus hoc sermonum positum in hominum veterum auctoritate plus videtur habere gravitatis,

    id. Lael. 1, 4:

    quanta illa, di immortales, fuit gravitas! quanta in oratione majestas!

    id. ib. 25, 96:

    tristitia et in omni re severitas habet illa quidem gravitatem,

    id. ib. 18, 66; cf.:

    erat in illo viro comitate condita gravitas,

    id. de Sen. 4, 10:

    gravitate mixtus lepos,

    id. Rep. 2, 1; cf. also id. Q. Fr. 3, 9, 1:

    illud me praeclare admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter et ut cum gravitate potius loquar,

    id. Att. 9, 9, 2; 9, 19, 3; id. Fam. 5, 16, 5:

    de virtute et gravitate Caesaris, quam in summo dolore adhibuisset,

    id. Q. Fr. 3, 8, 3:

    personae gravitatem intuentes,

    id. Tusc. 2, 21, 49; cf.:

    ego has partes lenitatis et misericordiae semper egi libenter: illam vero gravitatis severitatisque personam non appetivi,

    id. Mur. 3, 6:

    haec genera dicendi in senibus gravitatem non habent,

    id. Brut. 95, 326; id. Rep. 1, 10 fin.:

    majestas quam vultus gravitasque oris prae se ferebat,

    Liv. 5, 41, 8:

    (senarius) quantum accipit celeritatis, tantum gravitatis amittit,

    Quint. 9, 4, 140.

    Lewis & Short latin dictionary > gravitas

  • 11 hebetatio

    hĕbĕtātĭo, ōnis, f. [hebeto], dulness, dimness:

    oculorum,

    Plin. 28, 6, 16, § 58:

    nascitur ex assiduitate laborum animorum hebetatio quaedam ac languor,

    Sen. Tranq. An. 15, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > hebetatio

  • 12 hebetudo

    hĕbĕtūdo, ĭnis, f. [id.], bluntness, dulness (post-class.; cf.

    hebetatio): sensuum,

    Macr. Somn. Scip. 1, 14:

    superba istorum,

    Aug. Civ. D. 7, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > hebetudo

  • 13 languor

    languor, ōris, m. [langueo], faintness, feebleness, weariness, sluggishness, languor, lassitude.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (class.; cf.: torpor, torpedo, veturnus): ubi saepe ad languorem tua duritia dederis octo validos lictores. Plaut. As. 3, 2, 28:

    haec deambulatio me ad languorem dedit,

    has fatigued me, Ter. Heaut. 4, 6, 3:

    (animus) cum languore corporis nec membris uti nec sensibus potest,

    on account of lassitude of the body, Cic. Div. 2, 62, 128:

    languore militum et vigiliis periculum augetur,

    Caes. B. G. 5, 31.— In plur., Cat. 55, 31.— Transf., of things, of the faintness, paleness of colors, Plin. 37, 9, 46, § 130.— Poet., of the sea, stillness, calmness:

    et maria pigro fixa languore impulit,

    Sen. Agm. 161.—
    B.
    In partic., faintness, weakness, languor proceeding from disease ( poet. and in post-Aug. prose):

    aquosus,

    dropsy, Hor. C. 2, 2, 15:

    languor faucium,

    Suet. Ner. 41:

    in languorem incidit,

    id. Tib. 72:

    ipsum languorem peperit cibus imperfectus,

    Juv. 3, 233:

    vere languores nostros ipse tulit,

    Vulg. Isa. 53, 4:

    a languoribus sanari,

    id. Luc. 6, 18.—
    II.
    Trop., faintness, dulness, sluggishness, apathy, inactivity, listlessness (class.):

    languori se desidiaeque dedere,

    Cic. Off. 1, 34, 123:

    languorem afferre alicui, opp. acuere,

    id. ib. 3, 1, 1; id. Phil. 7, 1, 1:

    bonorum,

    id. Att. 14, 6, 2:

    in languorem vertere,

    Tac. H. 2, 42:

    amantem languor Arguit,

    Hor. Epod. 11, 9; cf. Val. Fl. 7, 194.

    Lewis & Short latin dictionary > languor

  • 14 lapis

    lăpis, ĭdis (abl. lapi, Enn. ap. Prisc. 708 P.; gen. plur. lapiderum, C. Gell. ap. Charis. p. 40 P.), m. (f.: tanto sublatae sunt augmine tunc lapides, Enn. ap. Non. 211, 9) [etym. dub.; perh. from same root with rupes; cf. Corss. Ausspr. 1, 545; not connected with laas, Curt. Gr. Etym. p. 542], a stone (cf.: saxum, silex, cautes, cos, calculus).
    I.
    In gen.:

    stillicidi casus lapidem cavat,

    Lucr. 1, 313:

    undique lapides in murum jaci coepti sunt,

    Caes. B. G. 2, 6; cf. Cic. Mil. 15, 41:

    pars eminus glande aut lapidibus pugnare,

    Sall. J. 57, 4:

    lapide percussus,

    Plaut. Stich. 4, 2, 33:

    lapidem habere, ut illi cerebrum excutiam,

    id. Capt. 3, 4, 69; cf. Cic. de Or. 2, 47, 197:

    consul ingentem vim modicorum, qui funda mitti possent, lapidum paraverat,

    Liv. 38, 20, 1; Gell. 4, 14, 3 sqq.:

    e lapide duro parietes construere,

    Plin. 36, 22, 51, § 171:

    lapis duritia marmoris,

    id. 36, 22, 46, § 163:

    bibulus,

    sandstone, pumice-stone, Verg. G. 2, 348:

    molaris,

    a millstone, Quint. 2, 19, 3; cf.:

    num me illue ducis, ubi lapis lapidem terit?

    i. e. into the mill, Plaut. As. 1, 1, 16: Parius, Parian stone, i. e. Parian marble, Verg. A. 1, 593:

    lapide candidiore diem notare,

    i. e. to mark with a white stone the luckiest day, Cat. 68, 148; cf. lapillus.—
    B.
    Trop. for dulness, stupidity, want of feeling:

    ego me credidi homini docto rem mandare: is lapidi mando maximo,

    Plaut. Merc. 3, 4, 47:

    i, quid stas, lapis? quin accipis?

    Ter. Heaut. 4, 7, 3; cf. id. ib. 5, 1, 43:

    tu, inquam, mulier, quae me omnino lapidem, non hominem putas,

    id. Hec. 2, 1, 17;

    and with silex (q. v.): tu es lapide silice stultior,

    Plaut. Poen. 1, 2, 78; cf.:

    lapides mehercule omnes flere ac lamentari coëgisses,

    Cic. de Or. 1, 57, 245:

    lapis est ferrumque suam quicumque puellam verberat,

    Tib. 1, 10, 59:

    aut mare prospiciens in saxo frigida sedi, quamque lapis sedes, tam lapis ipsa fui,

    Ov. H. 19, 30.—Prov.:

    lapidem ferre altera manu, altera panem ostentare,

    i. e. to flatter openly and injure secretly, Plaut. Aul. 2, 2, 18:

    verberare lapidem,

    i. e. to hurt one's self more than one's enemy, id. Curc. 1, 3, 41:

    lapides loqui,

    to speak hard words, id. Aul. 2, 1, 29:

    ad eundem lapidem bis offendere,

    to commit the same error twice, Aus. Ep. 11; so,

    bis ad eundem (sc. lapidem),

    Cic. Fam. 10, 20, 2.—
    II.
    In partic.
    A.
    A mile-stone, set up on the roads at every thousand paces, which made a Roman mile;

    hence, with an ordinal numeral added to denote distance in miles: ad quartum et vicesimum lapidem a Roma,

    Varr. R. R. 3, 2, 14; cf.:

    effoditur ad vigesimum ab Urbe lapidem,

    Plin. 33, 12, 56, § 159:

    sacra videt fieri sextus ab Urbe lapis,

    Ov. F. 6, 682:

    intra vicesimum lapidem,

    Liv. 5, 4 fin.:

    duodecimum apud lapidem,

    Tac. A. 3, 45:

    a tertio lapide,

    Flor. 2, 6 fin.: ad lapidem undecimum, Paul. ex Fest. p. 250 Müll.—Sometimes ellipt. without lapis:

    ad duodecimum a Cremona,

    Tac. H. 2, 24:

    ad quartum,

    id. ib. 2, 39:

    ad octavum,

    id. ib. 3, 15.—
    B.
    The stone or stone elevation on which the prætor stood at slavesales:

    in eo ipso astas lapide, ubi praeco praedicat,

    Plaut. Bacch. 4, 7, 17; Col. 3, 3, 8:

    praeter duos de lapide emptos tribunos,

    Cic. Pis. 15, 35.—
    C.
    Terminalis, a landmark, boundary-stone, Amm. 18, 2, 15;

    called lapis alone,

    Lact. 1, 20 fin.; so,

    lapis sacer,

    Liv. 41, 13; cf.:

    non fixus in agris, qui regeret certis finibus arva, lapis,

    Tib. 1, 3, 44; cf. id. 1, 1, 12.—
    D.
    A gravestone, tombstone, Prop. 3 (4), 1, 37; Tib. 1, 3, 54;

    called also ultimus,

    Prop. 1, 17, 20.—
    E.
    A precious stone, gem, jewel, pearl (mostly poet.), Cat. 69, 3:

    gemmas et lapides,

    Hor. C. 3, 24, 48:

    clari lapides,

    id. ib. 4, 13, 14; Ov. A. A. 1, 432; Sil. 12, 231; Mart. 11, 50, 4; Tac. A. 3, 53; Macr. S. 7, 13, 11.—
    F.
    A statue: Jovem lapidem jurare, the statue of Jupiter at the Capitol, Cic. Fam. 7, 12, 2; Gell. 1, 21, 4; v. Juppiter.—
    * 2.
    Meton.:

    albus,

    a table of white marble, a marble table, Hor. S. 1, 6, 116.

    Lewis & Short latin dictionary > lapis

  • 15 obtusio

    obtūsĭo, ōnis, f. [obtundo], a crushing, bruising:

    membri,

    Tert. Res. Carn. 57.—
    II.
    Bluntness, dulness (eccl. Lat.):

    obtusio sensuum,

    Tert. adv. Marc. 3, 6; Cael. Aur. Tard. 1, 1, 6:

    visus,

    id. ib. 1, 1, 5.— Absol., Cael. Aur. Tard. 2, 6, 91; 1, 4, 62.

    Lewis & Short latin dictionary > obtusio

  • 16 pulmo

    pulmo, ōnis, m. [kindr. with pleumôn, for pneumôn].
    I.
    Lit., a lung; and in plur.:

    pulmones,

    the two lobes of the lungs, the lungs, Cic. N. D. 2, 55, 136; Cels. 4, 1; Plin. 11, 37, 72, § 188; Plaut. Curc. 2, 1, 21; Ov. M. 9, 201; id. P. 1, 3, 19; Pers. 3, 27.—

    Very important in haruspicy,

    Cic. Div. 1, 39, 85; 2, 12, 29; Luc. 1, 622; Juv. 6, 548.—
    II.
    Transf., a marine animal, a sea-lung, Plin. 9, 47, 71, § 154; 18, 35, 85, § 359; 32, 9, 32, § 102;

    hence, in allusion to its dulness: pulmon'es, qui perhibetur,

    Plaut. Ep. 5, 1, 21.

    Lewis & Short latin dictionary > pulmo

  • 17 situs

    1.
    sĭtus, a, um, Part. and P. a. of sino.
    2.
    sĭtus, ūs, m. [sino].
    I.
    (Sino, 1. situs, A.; prop. a being laid or placed, a lying; hence, by meton.)
    A.
    The manner of lying, the situation, local position, site of a thing (class. in sing. and plur.; mostly of localities; syn. positus).
    (α).
    Sing.:

    terrae,

    Cic. Tusc. 1, 20, 45:

    urbem Syracusas elegerat, cujus hic situs esse dicitur,

    id. Verr. 2, 5, 10, § 26:

    loci,

    id. Ac. 2, 19, 61:

    urbis,

    id. Rep. 2, 11, 22; Caes. B. G. 7, 68; 7, 36; Liv. 9, 24, 2:

    locorum,

    Curt. 3, 4, 11; 7, 6, 12:

    Messana, quae situ moenibus portuque ornata est,

    Cic. Verr. 2, 4, 2, § 3; cf.:

    urbes naturali situ inexpugnabiles,

    Liv. 5, 6; Curt. 3, 4, 2:

    agri (with forma),

    Hor. Ep. 1, 16, 4:

    Africae,

    Sall. J. 17, 1:

    castrorum,

    Caes. B. G. 5, 57; id. B. C. 3, 66:

    montis,

    Curt. 8, 10, 3:

    loca naturae situ invia,

    id. 7, 4, 4;

    opp. opus: turrem et situ et opere multum editum,

    id. 3, 1, 7; 8, 10, 23; cf. Front. Strat. 3, 2, 1:

    figura situsque membrorum,

    Cic. N. D. 2, 61, 153; cf.:

    passeres a rhombis situ tantum corporum differunt,

    Plin. 9, 20, 36, § 72:

    Aquilonis,

    towards the north, id. 16, 12, 23, § 59.— Poet.: exegi monumentum aere perennius Regalique situ pyramidum altius, i. e. the structure (prop. the manner of construction), Hor. C. 3, 30, 2 (cf. the Part. situs, in Tac., = conditus, built; v. sino, P. a. A. 2. c.).—
    (β).
    Plur.:

    opportunissimi situs urbibus,

    Cic. Rep. 2, 3, 5; so,

    oppidorum,

    Caes. B. G. 3, 12:

    terrarum,

    Cic. Div. 2, 46, 97; cf. Hor. Ep. 2, 1, 252:

    locorum,

    Cic. Q. Fr. 2, 16, 4:

    castrorum,

    Caes. B. G. 7, 83: situs partium corporis, Cic. Ac. 2, 39, 122:

    revocare situs (foliorum),

    position, arrangement, Verg. A. 3, 451. —
    B.
    Transf. (= regio), a quarter of the world, region (Plinian):

    a meridiano situ ad septentriones,

    Plin. 2, 108, 112, § 245; 2, 47, 48, § 127; 3, 12, 17, § 108; cf. Sill. ad Plin. 16, § 2.— Plur.:

    (pantherae) repleturae illos situs,

    Plin. 27, 2, 2, § 7.—
    2.
    Soil (late Lat.):

    quae loca pingui situ et cultu,

    Amm. 24, 5, 3.—
    3.
    Description (late Lat.):

    cujus originem in Africae situ digessimus plene,

    Amm. 29, 5, 18.—
    II.
    Lit.
    1.
    Rust, mould, mustiness, dust, dirt, etc., that a thing acquires from lying too long in one place (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Cæs.;

    syn.: squalor, sordes): corrumpor situ,

    Plaut. Truc. 5, 23; cf.:

    quae in usu sunt et manum cottidie tactumque patiuntur, numquam periculum situs adeunt,

    Sen. Ben. 3, 2, 2:

    tristia duri Militis in tenebris occupat arma situs,

    Tib. 1, 10, 50:

    arma squalere situ ac rubigine,

    Quint. 10, 1, 30:

    immundo pallida mitra situ,

    Prop. 4 (5), 5, 70:

    ne aut supellex vestisve condita situ dilabatur,

    Col. 12, 3, 5:

    per loca senta situ,

    Verg. A. 6, 462:

    araneosus situs,

    Cat. 23, 3:

    immundus,

    Ov. Am. 1, 12, 30; cf. id. ib. 1, 8, 52; id. Tr. 3, 10, 70:

    detergere situm ferro,

    Sil. 7, 534:

    deterso situ,

    Plin. Pan. 50:

    prata situ vetustatis obducta,

    Col. 2, 18, 2. —
    2.
    Filthiness of the body: genas situ liventes, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 12, 26 (Com. Rel. p. 225 Rib.:

    situm inter oris et barba, etc.): en ego victa situ,

    Verg. A. 7, 452; Ov. M. 7, 290; 7, 303; 8, 802; Luc. 6, 516; Plin. 21, 6, 17, § 33.—
    B.
    Trop.
    1.
    Neglect, idleness, absence of use:

    indigna est pigro forma perire situ,

    Ov. Am. 2, 3, 14:

    et segnem patiere situ durescere campum,

    Verg. G. 1, 72; Col. 2, 2, 6:

    gladius usu splendescit, situ rubiginat,

    App. Flor. 3, p. 351, 32. —
    2.
    Of the mind, a rusting, moulding, a wasting away, dulness, inactivity:

    senectus victa situ,

    Verg. A. 7, 440:

    marcescere otio situque civitatem,

    Liv. 33, 45 fin.:

    situ obsitae justitia, aequitas,

    Vell. 2, 126, 2:

    quae (mens) in hujusmodi secretis languescit et quendam velut in opaco situm ducit,

    Quint. 1, 2, 18; cf. id. 12, 5, 2:

    ne pereant turpi pectora nostra situ,

    Ov. Tr. 5, 12, 2:

    depellere situm curis,

    Stat. S. 5, 3, 34:

    flebis in aeterno surda jacere situ (carmina),

    i. e. oblivion, Prop. 1, 7, 18:

    (verba) priscis memorata Catonibus Nunc situs informis premit et deserta vetustas,

    Hor. Ep. 2, 2, 118; cf.:

    verborum situs,

    Sen. Ep. 58, 3:

    nec umquam passure situm,

    Stat. Th. 3, 100:

    passus est leges istas situ atque senio emori,

    Gell. 20, 1, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > situs

  • 18 socordia

    sōcordĭa (o short, Prud. Apoth. 194; cf. socors; sometimes, on account of the etymology, written also sēcordĭa), ae, f. [socors], dulness of mind, i. e.,
    I.
    Weakmindedness, silliness, folly, stupidity (very rare; syn.: insipientia, stoliditas): socordiam quidam pro ignaviā posuerunt (v. II.);

    Cato pro stultitiā posuit, Fest. pp. 292 and 293 Müll.: si quem socordiae argueret, stultiorem aiebat filio suo Claudio,

    Suet. Claud. 3; Tac. A. 4, 35.—
    II.
    Carelessness, negligence, sloth, laziness, indolence, inactivity (the predominant signif. of the word; used only in the sing.; cf. Diom. p. 314 P.; perh. only once in Cic.;

    syn.: ignavia, desidia, segnities): tu ad hoc diei tempus dormitasti in otio. Quin tu abs te socordiam omnem reicis segnitiem amoves,

    Plaut. As. 2, 1, 6:

    nisi somnum socordiamque ex pectore oculisque amovetis,

    id. Ps. 1, 2, 11:

    nihil loci'st segnitiae neque socordiae,

    Ter. And. 1, 3, 1:

    socordia atque desidia,

    Auct. Her. 2, 23, 35; so (with desidia) Sall. C. 4, 1; (with ignavia) id. ib. 58, 4; (with incultus) id. J. 2, 4; (opp. industria) Tac. A. 2, 38:

    nostrā cunctatione et socordiā jam huc progressus,

    Liv. 22, 14, 5:

    Cyrenenses tardius iere. Id socordiāne an casu accideret, parum cognovi,

    Sall. J. 79, 5:

    socordiāne an vinolentiā,

    Tac. A. 12, 67:

    fortunā per socordiam non uti,

    Liv. 7, 35:

    nisi felicitas in socordiam vertisset, exuere jugum potuere,

    Tac. Agr. 31 fin.:

    caeca ac sopita socordia,

    Quint. 1, 2, 5:

    Darei,

    Curt. 7, 4, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > socordia

  • 19 stoliditas

    stŏlĭdĭtas, ātis, f. [stolidus], dulness, obtuseness, stupidity, stolidity (post-class.), Flor. 3, 3, 12; 4, 12, 16; Gell. 18, 4, 6; Arn. 2, 80 al.

    Lewis & Short latin dictionary > stoliditas

  • 20 veternus

    1.
    vĕternus, a, um, adj. [vetus], of great age, old, ancient (only post-class.).
    I.
    Adj.:

    rupes,

    Fulg. Myth. 1 praef.:

    silentia,

    Prud. Cath. 9, 68.—
    II.
    Subst.: vĕter-nus, i, m.
    * A.
    Old age, age, Stat. Th. 6, 94.—
    B.
    Old dirt (post-Aug. and very rare), Col. 4, 24, 6; App. M. 9, p. 223.—
    C.
    Lethargy, somnolence (as a disease of aged people).
    1.
    Lit.:

    num eum veternus aut aqua intercus tenet?

    Plaut. Men. 5, 4, 3.— Of the deep, long sleep or torpidity of bears, Plin. 8, 36, 54, § 127.—
    2.
    Trop., drowsiness, dulness, sluggishness, sloth (freq., but not in Cic.), Cael. ap. Cic. Fam. 8, 6, 4 (cited ap. Cic. Fam. 2, 13, 3); Hor. Ep. 1, 8, 10; Verg. G. 1, 124; Cat. 17, 24; Col. 7, 5, 3; 7, 10, 4; App. Flor. 3, p. 357.
    2.
    vĕternus, i, v. 1. veternus, II.

    Lewis & Short latin dictionary > veternus

См. также в других словарях:

  • Dulness — is the goddess who presides over Alexander Pope s The Dunciad. She is the daughter of Nox and Chaos, and her mission is to convert all the world to stupidity. Her triumph is part of the translatio stultitia (the inverse of the translatio studii) …   Wikipedia

  • dulness — Dullness Dull ness, n. The state of being dull; slowness; stupidity; heaviness; drowsiness; bluntness; obtuseness; dimness; want of luster; want of vividness, or of brightness. [Written also {dulness}.] [1913 Webster] And gentle dullness ever… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • dulness — dull ► ADJECTIVE 1) lacking interest or excitement. 2) lacking brightness or sheen. 3) (of the weather) overcast. 4) slow to understand; rather unintelligent. 5) indistinctly felt or heard. ► VERB ▪ make or become dull …   English terms dictionary

  • dulness — noun see dullness * * * dullˈness or dulˈness noun The state or quality of being dull • • • Main Entry: ↑dull * * * dulness see dullness …   Useful english dictionary

  • dulness — noun see dull I …   New Collegiate Dictionary

  • dulness — See dullish. * * * …   Universalium

  • dulness — (Roget s Thesaurus II) noun See dullness …   English dictionary for students

  • dulness — dul·ness || dÊŒlnɪs n. slow wittedness, stupidity; boredom, tedium; bluntness, quality of not being sharp …   English contemporary dictionary

  • dulness — dul·ness …   English syllables

  • dullness, dulness — The character of the sound obtained by percussing over a solid part incapable of resonating; usually applied to an area containing less air than those which can resonate. shifting d. a sign of free peritoneal fluid wherein the d. of percussion… …   Medical dictionary

  • The Dunciad — Alexander Pope The Dunciad /ˈd …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»