Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

go+towards

  • 41 mutuum

    mūtŭus, a, um, adj. [1. muto], borrowed, lent (class.).
    I.
    Lit.:

    nullus est tibi, quem roges mutuom Argentum,

    to lend you money, Plaut. Ps. 1, 3, 60; id. Pers. 1, 1, 44:

    mutuum talentum dare,

    to lend, advance, id. Trin. 4, 3, 48:

    mutuum argentum quaerere,

    to seek to borrow money, id. Pers. 1, 1, 5:

    huic drachmarum argenti haec mille dederat mutuom,

    Ter. Heaut. 3, 3, 40:

    nam si mutuas (sc. minas) non potero, certumst sumam faenore,

    Plaut. As. 1, 3, 95: mutuas pecunias sumere ab aliquo, to borrow or raise money of any one, Cic. Phil. 10, 11, 26:

    mutuum frumentum dare,

    to lend, id. Agr. 2, 30, 83:

    si quoi mutuom quid dederis, fit pro proprio perditum,

    Plaut. Trin. 4, 3, 44.—
    2.
    Subst.: mūtŭum, i, n., a loan:

    mutui datio,

    a lending, Gai. Inst. 3, 90; Dig. 12, 1, 2.—In dat.: mutuo, by or upon a loan:

    aut sumtum aliunde, ut mutuo, aut factum ab ipso,

    Cic. Or. 24, 86:

    petere mutuo naves, pecuniam,

    Just. 17, 2, 13:

    mutuo sumamus pecunias in tributa regis,

    Vulg. 2 Esdr. 5, 4; cf. adv. mutuo, infra; and Krebs, Antibarb. p. 731.—
    B.
    Trop.:

    si pudoris egeas, sumas mutuum,

    borrow shame, if you have none, Plaut. Am. 2, 2, 187: ego cum illā facere nolo mutuum: Pa. Quid ita? Ph. Quia proprium facio;

    amo pariter semul,

    i. e. I do not want to borrow her love, but to possess it as my own, id. Curc. 1, 1, 47.—
    II.
    Transf., in return, in exchange, reciprocal, mutual:

    olores mutuā carne vescuntur inter se,

    eat one another, Plin. 10, 23, 32, § 63:

    funera,

    Verg. A. 10, 755:

    vulnera,

    wounds inflicted by each on the other, Just. 13, 8:

    officia,

    Cic. Fam. 13, 65, 1:

    aemulatio virtutis,

    Just. 22, 4:

    nox omnia erroris mutui implevit,

    on both sides, Liv. 4, 41:

    odia,

    Tac. A. 14, 3:

    accusatio,

    id. ib. 6, 4:

    mutuum facere,

    to do the same, return like for like, Plaut. Trin. 2, 4, 37: ut amore perdita est haec misera! Pyr. Mutuum fit (sc. a me), I do the same, return like for like, id. Mil. 4, 6, 38: per mutua, mutually, on or from one another:

    pedibus per mutua nexis,

    Verg. A. 7, 66. So, mutua:

    inter se mortales mutua vivunt,

    Lucr. 2, 76:

    e laevo sit mutua dexter,

    again, on the other hand, id. 4, 325 (302):

    mutuus ut nos Affectus petere auxilium juberet,

    Juv. 15, 149: —Hence, adv., in three forms.
    A.
    mū-tŭō, in return, by turns, reciprocally, mutually (class.; cf.: invicem, vicissim): studia officii mutuo inter nos certatim constiterunt, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34, 3: me mutuo diligas, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15, 4:

    exercere officia cum multis,

    Suet. Aug. 53: cum de se mutuo sentire provinciam crederet, that it was disposed towards him as he was towards it, Auct. B. Alex. 48.—
    B.
    mūtŭē, mutually, in return (class.):

    respondere,

    Cic. Fam. 5, 7, 2 (al. mutuo):

    respondisse,

    id. ib. 5, 2, 4 (al. mutuo).—
    C.
    mūtŭĭter, mutually, in return (anteclass.): vive, meque ama mutuiter, Varr. ap. Non. 513, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > mutuum

  • 42 mutuus

    mūtŭus, a, um, adj. [1. muto], borrowed, lent (class.).
    I.
    Lit.:

    nullus est tibi, quem roges mutuom Argentum,

    to lend you money, Plaut. Ps. 1, 3, 60; id. Pers. 1, 1, 44:

    mutuum talentum dare,

    to lend, advance, id. Trin. 4, 3, 48:

    mutuum argentum quaerere,

    to seek to borrow money, id. Pers. 1, 1, 5:

    huic drachmarum argenti haec mille dederat mutuom,

    Ter. Heaut. 3, 3, 40:

    nam si mutuas (sc. minas) non potero, certumst sumam faenore,

    Plaut. As. 1, 3, 95: mutuas pecunias sumere ab aliquo, to borrow or raise money of any one, Cic. Phil. 10, 11, 26:

    mutuum frumentum dare,

    to lend, id. Agr. 2, 30, 83:

    si quoi mutuom quid dederis, fit pro proprio perditum,

    Plaut. Trin. 4, 3, 44.—
    2.
    Subst.: mūtŭum, i, n., a loan:

    mutui datio,

    a lending, Gai. Inst. 3, 90; Dig. 12, 1, 2.—In dat.: mutuo, by or upon a loan:

    aut sumtum aliunde, ut mutuo, aut factum ab ipso,

    Cic. Or. 24, 86:

    petere mutuo naves, pecuniam,

    Just. 17, 2, 13:

    mutuo sumamus pecunias in tributa regis,

    Vulg. 2 Esdr. 5, 4; cf. adv. mutuo, infra; and Krebs, Antibarb. p. 731.—
    B.
    Trop.:

    si pudoris egeas, sumas mutuum,

    borrow shame, if you have none, Plaut. Am. 2, 2, 187: ego cum illā facere nolo mutuum: Pa. Quid ita? Ph. Quia proprium facio;

    amo pariter semul,

    i. e. I do not want to borrow her love, but to possess it as my own, id. Curc. 1, 1, 47.—
    II.
    Transf., in return, in exchange, reciprocal, mutual:

    olores mutuā carne vescuntur inter se,

    eat one another, Plin. 10, 23, 32, § 63:

    funera,

    Verg. A. 10, 755:

    vulnera,

    wounds inflicted by each on the other, Just. 13, 8:

    officia,

    Cic. Fam. 13, 65, 1:

    aemulatio virtutis,

    Just. 22, 4:

    nox omnia erroris mutui implevit,

    on both sides, Liv. 4, 41:

    odia,

    Tac. A. 14, 3:

    accusatio,

    id. ib. 6, 4:

    mutuum facere,

    to do the same, return like for like, Plaut. Trin. 2, 4, 37: ut amore perdita est haec misera! Pyr. Mutuum fit (sc. a me), I do the same, return like for like, id. Mil. 4, 6, 38: per mutua, mutually, on or from one another:

    pedibus per mutua nexis,

    Verg. A. 7, 66. So, mutua:

    inter se mortales mutua vivunt,

    Lucr. 2, 76:

    e laevo sit mutua dexter,

    again, on the other hand, id. 4, 325 (302):

    mutuus ut nos Affectus petere auxilium juberet,

    Juv. 15, 149: —Hence, adv., in three forms.
    A.
    mū-tŭō, in return, by turns, reciprocally, mutually (class.; cf.: invicem, vicissim): studia officii mutuo inter nos certatim constiterunt, Lepid. ap. Cic. Fam. 10, 34, 3: me mutuo diligas, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 15, 4:

    exercere officia cum multis,

    Suet. Aug. 53: cum de se mutuo sentire provinciam crederet, that it was disposed towards him as he was towards it, Auct. B. Alex. 48.—
    B.
    mūtŭē, mutually, in return (class.):

    respondere,

    Cic. Fam. 5, 7, 2 (al. mutuo):

    respondisse,

    id. ib. 5, 2, 4 (al. mutuo).—
    C.
    mūtŭĭter, mutually, in return (anteclass.): vive, meque ama mutuiter, Varr. ap. Non. 513, 16.

    Lewis & Short latin dictionary > mutuus

  • 43 ob

    ŏb (old form obs, v. III.), prep. with acc. (in late Lat. also with the abl.:

    OB PERPETVO EIVS ERGA SE AMORE,

    Inscr. Orell. 106) [Osc. op; kindr. with Sanscr. api; Gr. epi].
    I.
    Lit.
    A.
    With verbs of motion, towards, to (only ante-class.): IS TERTHS DIEBVS OB PORTVM OBVAGVLATVM ITO, let him go before his house to summon him, Fragm. XII. Tab. ap. Paul. ex Fest. s. v. portum, p. 233 Müll.: ob Romam legiones ducere, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 179 Müll. (Ann. v. 295 Vahl.); cf.:

    ob Troiam duxit,

    id. ib. p. 178 Müll. (Incert. libr. v. 5 Vahl.): cujus ob os Grai ora obvertebant sua, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39; and ap. Cic. Fam. 9, 26, 2 (Trag. Rel. p. 211 Rib.).—
    B.
    With verbs of rest, about, before, in front of, over (in Cic.):

    follem sibi obstringit ob gulam,

    Plaut. Aul. 2, 4, 23:

    lanam ob oculum habere,

    id. Mil. 5, 37:

    ob oculos mihi caliginem obstitisse,

    before my eyes, id. ib. 2, 4, 51:

    mors ob oculos saepe versata est,

    Cic. Rab. Post. 14, 39; id. Sest. 21, 47:

    ignis qui est ob os offusus,

    id. Univ. 14.—
    II.
    Transf., to indicate the object or cause, on account of, for, because of, by reason of, etc.
    A.
    In gen. (freq. and class.):

    etiam ob stultitiam tuam te tueris?

    do you still defend yourself with regard to your folly? Plaut. Trin. 3, 2, 82:

    pretium ob stultitiam fero,

    Ter. And. 3, 5, 4; id. Phorm. 2, 3, 23:

    ob eam rem iratus,

    on that account, Plaut. Bacch. 4, 4, 33:

    neu quid ob eam rem succenseat,

    id. ib. 4, 4, 39; Ter. Ad. 5, 6, 7: Mi. Ob eam rem? De. Ob eam, id. ib. 5. 9, 20:

    ob rem nullam,

    id. Hec. 5, 3, 2:

    hanc Epicurus rationem induxit ob eam rem, quod veritus est, ne, etc.,

    Cic. Fat. 10, 23:

    ob eam causam, quod, etc.,

    id. Rep. 1, 7, 12: quam ob causam venerant, id. de Or. 1, 7, 26:

    non solum ob eam causam fieri volui, quod, etc.,

    id. Rep. 1, 21, 34:

    ob hanc causam, quod,

    id. ib. 2, 1, 3:

    nec ob aliam causam ullam, etc.,

    id. Lael. 20, 74:

    ob meas injurias,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf.:

    quodnam ob facinus?

    id. ib. 5, 2, 3: ob peccatum hoc. id. ib. v. 37:

    ob malefacta haec,

    id. Ad. 2, 1, 46:

    ob illam injuriam,

    Cic. Rep. 2, 25, 46:

    ob aliquod emolumentum suum,

    id. Font. 8, 17: (eum) ac Troiam misi ob defendendam Graeciam, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 13, 28 (Trag. v. 362 Vahl.):

    ob rem judicandam pecuniam adcipere,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78; id. Att. 1, 17, 8; id. Mur. 1, 1; id. Verr. 2, 2, 48, § 119; Sall. J. 89, 2; Quint. 5, 10, 87:

    nec meliores ob eam scientiam nec beatiores esse possumus,

    on account of, for that knowledge, Cic. Rep. 1, 19, 32:

    ob eam (amicitiam) summā fide servatam,

    id. Lael. 7, 25:

    is igitur dicitur ab Amulio ob labefactandi regni timorem, ad Tiberim exponi jussus esse,

    id. Rep. 2, 2, 4:

    unius ob iram Prodimur,

    Verg. A. 1, 251; cf.:

    saevae memorem Junonis ob iram,

    id. ib. 1, 4; cf.

    also: aut ob avaritiam aut miserā ambitione laborat,

    Hor. S. 1, 4, 26:

    barbarus eum quidam palam ob iram interfecti ab eo domini obtruncat,

    Liv. 21, 2, 6:

    non noxā neque ob metum,

    Tac. H. 2, 49:

    Germanicum mortem ob rem publicam obiisse,

    for the republic, id. A. 2, 83:

    cum quibus ob rem pecuniariam disceptabat,

    id. ib. 6, 5.—
    B.
    In partic.
    1.
    In consideration of, in return for, instead of (mostly ante-class.):

    ob asinos ferre argentum,

    Plaut. As. 2, 2, 80; id. Ep. 5, 2, 38:

    quin arrhabonem a me accepisti ob mulierem?

    id. Rud. 3, 6, 23:

    ager oppositus est pignori Ob decem minas,

    Ter. Phorm. 4, 3, 56: talentum magnum ob unam fabulam datum esse, C. Gracch. ap. Gell. 11, 10 fin.:

    pecuniam ob absolvendum accipere,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78:

    pecuniam ob delicta dare,

    Tac. A. 14, 14.—
    2.
    Ob rem, like ex re (opp. frustra), to the purpose, with advantage, profitably, usefully (very rare): An. Non pudet Vanitatis? Do. Minime, dum ob rem, Ter Phorm. 3, 2, 41:

    verum id frustra an ob rem faciam, in vostrā manu situm est,

    Sall. J. 31, 5.—
    3.
    Ob industriam, on purpose, intentionally, Plaut. Cas. 4, 3, 6; 2, 3, 58 (id. ib. 2, 3, 60, de industriā); cf. id. Men. 1, 2, 14.—
    4.
    Quam ob rem, also written in one word, quamobrem, on which account, wherefore, therefore, hence, accordingly; a very freq. particle of transition, esp. in Cic.:

    quam ob rem id primum videamus, quatenus, etc.,

    Cic. Lael. 11, 36:

    quam ob rem utrique nostrūm gratum admodum feceris,

    id. ib. 4, 16; 2, 10; 3, 12; 4, 15; id. Rep. 1, 5, 9; 1, 19, 32 et saep.—
    5.
    Ob id, ob hoc, ob haec, ob ea, ob quae, on that account, therefore (not ante-Aug.).
    a.
    Ob id:

    ignaris hostibus et ob id quietis,

    Liv. 25, 35; 28, 2; Tac. A. 2, 66; 3, 75; 13, 5:

    ob id ipsum,

    Curt. 4, 16, 23.—
    b.
    Ob hoc:

    ob hoc cum omnia neglecta apud hostes essent,

    Liv. 25, 37; Sen. Q. N. 7, 14, 4; Col. 7, 3, 21; cf.:

    ob hoc miserior,

    Sen. Ep. 98, 5. —
    c.
    Ob haec:

    ob haec cum legatos mitti placuisset,

    Liv. 8, 23; 21, 50; 38, 34; Cels. 1 praef.—
    d.
    Ob ea:

    ob ea consul Albinus senatum de foedere consulebat,

    Sall. J. 39, 2.—
    e.
    Ob quae:

    ob quae posterum diem reus petivit,

    Tac. A. 2, 30 fin.; Suet. Ner. 13.—
    III.
    In composition, the b of ob remains unchanged before vowels and most consonants; only before p, f, c, g, is assimilation more common: oppeto, offero, occido, ogganio, etc.—An ancient form obs, analogous to abs, is implied in obs-olesco and os-tendo.—In signification, that of direction towards, or of existence at or before a thing is predominant, although it likewise gives to the simple verb the accessory notion of against: obicere, opponere, obrogare.

    Lewis & Short latin dictionary > ob

  • 44 obs

    ŏb (old form obs, v. III.), prep. with acc. (in late Lat. also with the abl.:

    OB PERPETVO EIVS ERGA SE AMORE,

    Inscr. Orell. 106) [Osc. op; kindr. with Sanscr. api; Gr. epi].
    I.
    Lit.
    A.
    With verbs of motion, towards, to (only ante-class.): IS TERTHS DIEBVS OB PORTVM OBVAGVLATVM ITO, let him go before his house to summon him, Fragm. XII. Tab. ap. Paul. ex Fest. s. v. portum, p. 233 Müll.: ob Romam legiones ducere, Enn. ap. Paul. ex Fest. p. 179 Müll. (Ann. v. 295 Vahl.); cf.:

    ob Troiam duxit,

    id. ib. p. 178 Müll. (Incert. libr. v. 5 Vahl.): cujus ob os Grai ora obvertebant sua, Poët. ap. Cic. Tusc. 3, 18, 39; and ap. Cic. Fam. 9, 26, 2 (Trag. Rel. p. 211 Rib.).—
    B.
    With verbs of rest, about, before, in front of, over (in Cic.):

    follem sibi obstringit ob gulam,

    Plaut. Aul. 2, 4, 23:

    lanam ob oculum habere,

    id. Mil. 5, 37:

    ob oculos mihi caliginem obstitisse,

    before my eyes, id. ib. 2, 4, 51:

    mors ob oculos saepe versata est,

    Cic. Rab. Post. 14, 39; id. Sest. 21, 47:

    ignis qui est ob os offusus,

    id. Univ. 14.—
    II.
    Transf., to indicate the object or cause, on account of, for, because of, by reason of, etc.
    A.
    In gen. (freq. and class.):

    etiam ob stultitiam tuam te tueris?

    do you still defend yourself with regard to your folly? Plaut. Trin. 3, 2, 82:

    pretium ob stultitiam fero,

    Ter. And. 3, 5, 4; id. Phorm. 2, 3, 23:

    ob eam rem iratus,

    on that account, Plaut. Bacch. 4, 4, 33:

    neu quid ob eam rem succenseat,

    id. ib. 4, 4, 39; Ter. Ad. 5, 6, 7: Mi. Ob eam rem? De. Ob eam, id. ib. 5. 9, 20:

    ob rem nullam,

    id. Hec. 5, 3, 2:

    hanc Epicurus rationem induxit ob eam rem, quod veritus est, ne, etc.,

    Cic. Fat. 10, 23:

    ob eam causam, quod, etc.,

    id. Rep. 1, 7, 12: quam ob causam venerant, id. de Or. 1, 7, 26:

    non solum ob eam causam fieri volui, quod, etc.,

    id. Rep. 1, 21, 34:

    ob hanc causam, quod,

    id. ib. 2, 1, 3:

    nec ob aliam causam ullam, etc.,

    id. Lael. 20, 74:

    ob meas injurias,

    Ter. Heaut. 1, 1, 85; cf.:

    quodnam ob facinus?

    id. ib. 5, 2, 3: ob peccatum hoc. id. ib. v. 37:

    ob malefacta haec,

    id. Ad. 2, 1, 46:

    ob illam injuriam,

    Cic. Rep. 2, 25, 46:

    ob aliquod emolumentum suum,

    id. Font. 8, 17: (eum) ac Troiam misi ob defendendam Graeciam, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 13, 28 (Trag. v. 362 Vahl.):

    ob rem judicandam pecuniam adcipere,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78; id. Att. 1, 17, 8; id. Mur. 1, 1; id. Verr. 2, 2, 48, § 119; Sall. J. 89, 2; Quint. 5, 10, 87:

    nec meliores ob eam scientiam nec beatiores esse possumus,

    on account of, for that knowledge, Cic. Rep. 1, 19, 32:

    ob eam (amicitiam) summā fide servatam,

    id. Lael. 7, 25:

    is igitur dicitur ab Amulio ob labefactandi regni timorem, ad Tiberim exponi jussus esse,

    id. Rep. 2, 2, 4:

    unius ob iram Prodimur,

    Verg. A. 1, 251; cf.:

    saevae memorem Junonis ob iram,

    id. ib. 1, 4; cf.

    also: aut ob avaritiam aut miserā ambitione laborat,

    Hor. S. 1, 4, 26:

    barbarus eum quidam palam ob iram interfecti ab eo domini obtruncat,

    Liv. 21, 2, 6:

    non noxā neque ob metum,

    Tac. H. 2, 49:

    Germanicum mortem ob rem publicam obiisse,

    for the republic, id. A. 2, 83:

    cum quibus ob rem pecuniariam disceptabat,

    id. ib. 6, 5.—
    B.
    In partic.
    1.
    In consideration of, in return for, instead of (mostly ante-class.):

    ob asinos ferre argentum,

    Plaut. As. 2, 2, 80; id. Ep. 5, 2, 38:

    quin arrhabonem a me accepisti ob mulierem?

    id. Rud. 3, 6, 23:

    ager oppositus est pignori Ob decem minas,

    Ter. Phorm. 4, 3, 56: talentum magnum ob unam fabulam datum esse, C. Gracch. ap. Gell. 11, 10 fin.:

    pecuniam ob absolvendum accipere,

    Cic. Verr. 2, 2, 32, § 78:

    pecuniam ob delicta dare,

    Tac. A. 14, 14.—
    2.
    Ob rem, like ex re (opp. frustra), to the purpose, with advantage, profitably, usefully (very rare): An. Non pudet Vanitatis? Do. Minime, dum ob rem, Ter Phorm. 3, 2, 41:

    verum id frustra an ob rem faciam, in vostrā manu situm est,

    Sall. J. 31, 5.—
    3.
    Ob industriam, on purpose, intentionally, Plaut. Cas. 4, 3, 6; 2, 3, 58 (id. ib. 2, 3, 60, de industriā); cf. id. Men. 1, 2, 14.—
    4.
    Quam ob rem, also written in one word, quamobrem, on which account, wherefore, therefore, hence, accordingly; a very freq. particle of transition, esp. in Cic.:

    quam ob rem id primum videamus, quatenus, etc.,

    Cic. Lael. 11, 36:

    quam ob rem utrique nostrūm gratum admodum feceris,

    id. ib. 4, 16; 2, 10; 3, 12; 4, 15; id. Rep. 1, 5, 9; 1, 19, 32 et saep.—
    5.
    Ob id, ob hoc, ob haec, ob ea, ob quae, on that account, therefore (not ante-Aug.).
    a.
    Ob id:

    ignaris hostibus et ob id quietis,

    Liv. 25, 35; 28, 2; Tac. A. 2, 66; 3, 75; 13, 5:

    ob id ipsum,

    Curt. 4, 16, 23.—
    b.
    Ob hoc:

    ob hoc cum omnia neglecta apud hostes essent,

    Liv. 25, 37; Sen. Q. N. 7, 14, 4; Col. 7, 3, 21; cf.:

    ob hoc miserior,

    Sen. Ep. 98, 5. —
    c.
    Ob haec:

    ob haec cum legatos mitti placuisset,

    Liv. 8, 23; 21, 50; 38, 34; Cels. 1 praef.—
    d.
    Ob ea:

    ob ea consul Albinus senatum de foedere consulebat,

    Sall. J. 39, 2.—
    e.
    Ob quae:

    ob quae posterum diem reus petivit,

    Tac. A. 2, 30 fin.; Suet. Ner. 13.—
    III.
    In composition, the b of ob remains unchanged before vowels and most consonants; only before p, f, c, g, is assimilation more common: oppeto, offero, occido, ogganio, etc.—An ancient form obs, analogous to abs, is implied in obs-olesco and os-tendo.—In signification, that of direction towards, or of existence at or before a thing is predominant, although it likewise gives to the simple verb the accessory notion of against: obicere, opponere, obrogare.

    Lewis & Short latin dictionary > obs

  • 45 pii

    pĭus (written PIIVS, Inscr. Viscont. Monum. Degli Scip. tab. 6, n. 1; cf. Cic. Quint. 1, 4, 11), a, um (voc. pie:

    o crucifer bone, lucisator Omnipotens pie,

    Prud. Cath. 3, 1.— Comp. only magis pius; cf. Charis. pp. 88 and 130 P.— Sup.:

    piissimus, used by Antonius, and condemned by Cicero, as: verbum omnino nullum in linguā Latinā,

    Cic. Phil. 13, 19, 43; but freq. in the post-Aug. per., e. g. Sen. Contr. 4, 27 med.; id. Consol. ad Polyb. 26 med.; Tac. Agr. 43; Curt. 9, 6, 17; Flor. 4, 7, 15; Inscr. Orell. 418 et saep. From rare form PIENS, found in inscriptions, Murat. 1624, 4; Mus. Ver. 129, 3 Maff., is derived another form of the sup., PIENTISSIMVS, Inscr. Orell. 200; 203; 3592), adj. [etym. dub.; often referred to tiô, timaô], that acts according to duty, dutiful; esp. that performs what is due to the gods and religion in general, to parrents, kindred, teachers, country; pious, devout, conscientious, affectionate, tender, kind, good, grateful, respectful, loyal, patriotic, etc. (of persons and things):

    si quis pius est,

    Plaut. Rud. prol. 26:

    uxor pia et pudica,

    id. Am. 5, 1, 33: Capus... pium ex se Anchisen generat, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 3, 35 (Ann. v. 31 Vahl.):

    (deos) piorum et impiorum habere rationem,

    Cic. Leg. 2, 7, 15; id. Rep. 6, 15, 15:

    di meliora piis,

    Verg. G. 3, 513:

    poëta,

    Cat. 16, 5: pii vates. Verg. A. 6, 662; cf.:

    pio vatis ab ore,

    Ov. F. 3, 326.—So as subst. freq. pĭi, of the departed, the blessed:

    piorum sedes,

    Cic. Phil. 14, 12:

    arva piorum,

    Ov. M. 11, 62: cf. Bentley on Hor. C. 3, 4, 6.—Of things having reference to religion:

    far,

    Hor. C. 3, 23, 20:

    tura,

    Ov. H. 7, 24; 21, 7:

    luci,

    sacred, holy, Hor. C. 3, 4, 6:

    pia et aeterna pax,

    a conscientiously kept and eternal peace, Cic. Balb. 16, 35:

    Poeni homines immolare pium esse duxerunt,

    id. Rep. 3, 9; cf. Ov. Tr. 1, 2, 96:

    ore pio,

    id. M. 7, 172; so,

    quosque pium est adhibere deos,

    id. F. 4, 829.— As subst.: pĭum, i, n.:

    stabit pro signis jusque piumque tuis,

    justice and equity, Ov. A. A. 1, 200; id. H. 8, 4.—Of respectful, affectionate conduct towards parents, etc.:

    pius in parentes,

    Cic. Off. 3, 23, 90:

    pius Aeneas, on account of his filial love for Anchises,

    Verg. A. 1, 220; 305; 378; 4, 393; 5, 26 et saep.; cf.:

    seniorque parens, pia sarcina nati,

    Ov. H. 7, 107; id. M. 7, 482:

    pius dolor,

    Cic. Sest. 2: impietate pia est, she is affectionate (towards her brothers) through want of affection (for her son), her sisterly triumphed over her maternal love, Ov. M. 8, 477:

    quo pius affectu Castora frater amat,

    id. Tr. 4, 5, 30:

    metus,

    of a wife for her husband, id. M. 11, 389: bellum, waged for one's country or allies, Liv. 30, 31; 39, 36; Sil. 15, 162.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    Honest, upright, honorable (very rare): pius quaestus, Cato, R. R. praef.—
    B.
    Benevolent, kind, gentle, gracious (postAug.): clementia patrem tuum in primis Pii nomine ornavit, M. Aurel. ap. Vulcat. Gallic. in Avid. Cass. 11:

    pius enim et clemens es, Dominus Deus,

    Vulg. 2 Par. 30, 9; id. Ecclus. 2, 13.— Pĭus, a title of the emperors after M. Antoninus, on coins and inscrr.; v. Eckh. D. N. 7, p. 36; 8, p. 453; Inscr. Orell. 840 sq.— Poet., of a wine-jar: testa, my kindly jar, = benigna, Hor. C. 3, 21, 4.—Hence, adv.: pĭē, piously, religiously, dutifully, affectionately:

    pie sancteque colere deos,

    Cic. N. D. 1, 20, 56; 1, 17, 45; id. Att. 6, 7, 1:

    memoriam nostri pie inviolateque servabitis,

    id. Sen. 22, 81:

    metuo ne scelerate dicam in te, quod pro Milone dicam pie,

    id. Mil. 38, 103:

    pie lugere,

    id. de Or. 2, 40, 167; Ov. H. 15, 153.— Sup.:

    quod utrumque piissime tulit,

    Sen. Cons. ad Polyb. 34, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > pii

  • 46 pium

    pĭus (written PIIVS, Inscr. Viscont. Monum. Degli Scip. tab. 6, n. 1; cf. Cic. Quint. 1, 4, 11), a, um (voc. pie:

    o crucifer bone, lucisator Omnipotens pie,

    Prud. Cath. 3, 1.— Comp. only magis pius; cf. Charis. pp. 88 and 130 P.— Sup.:

    piissimus, used by Antonius, and condemned by Cicero, as: verbum omnino nullum in linguā Latinā,

    Cic. Phil. 13, 19, 43; but freq. in the post-Aug. per., e. g. Sen. Contr. 4, 27 med.; id. Consol. ad Polyb. 26 med.; Tac. Agr. 43; Curt. 9, 6, 17; Flor. 4, 7, 15; Inscr. Orell. 418 et saep. From rare form PIENS, found in inscriptions, Murat. 1624, 4; Mus. Ver. 129, 3 Maff., is derived another form of the sup., PIENTISSIMVS, Inscr. Orell. 200; 203; 3592), adj. [etym. dub.; often referred to tiô, timaô], that acts according to duty, dutiful; esp. that performs what is due to the gods and religion in general, to parrents, kindred, teachers, country; pious, devout, conscientious, affectionate, tender, kind, good, grateful, respectful, loyal, patriotic, etc. (of persons and things):

    si quis pius est,

    Plaut. Rud. prol. 26:

    uxor pia et pudica,

    id. Am. 5, 1, 33: Capus... pium ex se Anchisen generat, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 3, 35 (Ann. v. 31 Vahl.):

    (deos) piorum et impiorum habere rationem,

    Cic. Leg. 2, 7, 15; id. Rep. 6, 15, 15:

    di meliora piis,

    Verg. G. 3, 513:

    poëta,

    Cat. 16, 5: pii vates. Verg. A. 6, 662; cf.:

    pio vatis ab ore,

    Ov. F. 3, 326.—So as subst. freq. pĭi, of the departed, the blessed:

    piorum sedes,

    Cic. Phil. 14, 12:

    arva piorum,

    Ov. M. 11, 62: cf. Bentley on Hor. C. 3, 4, 6.—Of things having reference to religion:

    far,

    Hor. C. 3, 23, 20:

    tura,

    Ov. H. 7, 24; 21, 7:

    luci,

    sacred, holy, Hor. C. 3, 4, 6:

    pia et aeterna pax,

    a conscientiously kept and eternal peace, Cic. Balb. 16, 35:

    Poeni homines immolare pium esse duxerunt,

    id. Rep. 3, 9; cf. Ov. Tr. 1, 2, 96:

    ore pio,

    id. M. 7, 172; so,

    quosque pium est adhibere deos,

    id. F. 4, 829.— As subst.: pĭum, i, n.:

    stabit pro signis jusque piumque tuis,

    justice and equity, Ov. A. A. 1, 200; id. H. 8, 4.—Of respectful, affectionate conduct towards parents, etc.:

    pius in parentes,

    Cic. Off. 3, 23, 90:

    pius Aeneas, on account of his filial love for Anchises,

    Verg. A. 1, 220; 305; 378; 4, 393; 5, 26 et saep.; cf.:

    seniorque parens, pia sarcina nati,

    Ov. H. 7, 107; id. M. 7, 482:

    pius dolor,

    Cic. Sest. 2: impietate pia est, she is affectionate (towards her brothers) through want of affection (for her son), her sisterly triumphed over her maternal love, Ov. M. 8, 477:

    quo pius affectu Castora frater amat,

    id. Tr. 4, 5, 30:

    metus,

    of a wife for her husband, id. M. 11, 389: bellum, waged for one's country or allies, Liv. 30, 31; 39, 36; Sil. 15, 162.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    Honest, upright, honorable (very rare): pius quaestus, Cato, R. R. praef.—
    B.
    Benevolent, kind, gentle, gracious (postAug.): clementia patrem tuum in primis Pii nomine ornavit, M. Aurel. ap. Vulcat. Gallic. in Avid. Cass. 11:

    pius enim et clemens es, Dominus Deus,

    Vulg. 2 Par. 30, 9; id. Ecclus. 2, 13.— Pĭus, a title of the emperors after M. Antoninus, on coins and inscrr.; v. Eckh. D. N. 7, p. 36; 8, p. 453; Inscr. Orell. 840 sq.— Poet., of a wine-jar: testa, my kindly jar, = benigna, Hor. C. 3, 21, 4.—Hence, adv.: pĭē, piously, religiously, dutifully, affectionately:

    pie sancteque colere deos,

    Cic. N. D. 1, 20, 56; 1, 17, 45; id. Att. 6, 7, 1:

    memoriam nostri pie inviolateque servabitis,

    id. Sen. 22, 81:

    metuo ne scelerate dicam in te, quod pro Milone dicam pie,

    id. Mil. 38, 103:

    pie lugere,

    id. de Or. 2, 40, 167; Ov. H. 15, 153.— Sup.:

    quod utrumque piissime tulit,

    Sen. Cons. ad Polyb. 34, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > pium

  • 47 Pius

    pĭus (written PIIVS, Inscr. Viscont. Monum. Degli Scip. tab. 6, n. 1; cf. Cic. Quint. 1, 4, 11), a, um (voc. pie:

    o crucifer bone, lucisator Omnipotens pie,

    Prud. Cath. 3, 1.— Comp. only magis pius; cf. Charis. pp. 88 and 130 P.— Sup.:

    piissimus, used by Antonius, and condemned by Cicero, as: verbum omnino nullum in linguā Latinā,

    Cic. Phil. 13, 19, 43; but freq. in the post-Aug. per., e. g. Sen. Contr. 4, 27 med.; id. Consol. ad Polyb. 26 med.; Tac. Agr. 43; Curt. 9, 6, 17; Flor. 4, 7, 15; Inscr. Orell. 418 et saep. From rare form PIENS, found in inscriptions, Murat. 1624, 4; Mus. Ver. 129, 3 Maff., is derived another form of the sup., PIENTISSIMVS, Inscr. Orell. 200; 203; 3592), adj. [etym. dub.; often referred to tiô, timaô], that acts according to duty, dutiful; esp. that performs what is due to the gods and religion in general, to parrents, kindred, teachers, country; pious, devout, conscientious, affectionate, tender, kind, good, grateful, respectful, loyal, patriotic, etc. (of persons and things):

    si quis pius est,

    Plaut. Rud. prol. 26:

    uxor pia et pudica,

    id. Am. 5, 1, 33: Capus... pium ex se Anchisen generat, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 3, 35 (Ann. v. 31 Vahl.):

    (deos) piorum et impiorum habere rationem,

    Cic. Leg. 2, 7, 15; id. Rep. 6, 15, 15:

    di meliora piis,

    Verg. G. 3, 513:

    poëta,

    Cat. 16, 5: pii vates. Verg. A. 6, 662; cf.:

    pio vatis ab ore,

    Ov. F. 3, 326.—So as subst. freq. pĭi, of the departed, the blessed:

    piorum sedes,

    Cic. Phil. 14, 12:

    arva piorum,

    Ov. M. 11, 62: cf. Bentley on Hor. C. 3, 4, 6.—Of things having reference to religion:

    far,

    Hor. C. 3, 23, 20:

    tura,

    Ov. H. 7, 24; 21, 7:

    luci,

    sacred, holy, Hor. C. 3, 4, 6:

    pia et aeterna pax,

    a conscientiously kept and eternal peace, Cic. Balb. 16, 35:

    Poeni homines immolare pium esse duxerunt,

    id. Rep. 3, 9; cf. Ov. Tr. 1, 2, 96:

    ore pio,

    id. M. 7, 172; so,

    quosque pium est adhibere deos,

    id. F. 4, 829.— As subst.: pĭum, i, n.:

    stabit pro signis jusque piumque tuis,

    justice and equity, Ov. A. A. 1, 200; id. H. 8, 4.—Of respectful, affectionate conduct towards parents, etc.:

    pius in parentes,

    Cic. Off. 3, 23, 90:

    pius Aeneas, on account of his filial love for Anchises,

    Verg. A. 1, 220; 305; 378; 4, 393; 5, 26 et saep.; cf.:

    seniorque parens, pia sarcina nati,

    Ov. H. 7, 107; id. M. 7, 482:

    pius dolor,

    Cic. Sest. 2: impietate pia est, she is affectionate (towards her brothers) through want of affection (for her son), her sisterly triumphed over her maternal love, Ov. M. 8, 477:

    quo pius affectu Castora frater amat,

    id. Tr. 4, 5, 30:

    metus,

    of a wife for her husband, id. M. 11, 389: bellum, waged for one's country or allies, Liv. 30, 31; 39, 36; Sil. 15, 162.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    Honest, upright, honorable (very rare): pius quaestus, Cato, R. R. praef.—
    B.
    Benevolent, kind, gentle, gracious (postAug.): clementia patrem tuum in primis Pii nomine ornavit, M. Aurel. ap. Vulcat. Gallic. in Avid. Cass. 11:

    pius enim et clemens es, Dominus Deus,

    Vulg. 2 Par. 30, 9; id. Ecclus. 2, 13.— Pĭus, a title of the emperors after M. Antoninus, on coins and inscrr.; v. Eckh. D. N. 7, p. 36; 8, p. 453; Inscr. Orell. 840 sq.— Poet., of a wine-jar: testa, my kindly jar, = benigna, Hor. C. 3, 21, 4.—Hence, adv.: pĭē, piously, religiously, dutifully, affectionately:

    pie sancteque colere deos,

    Cic. N. D. 1, 20, 56; 1, 17, 45; id. Att. 6, 7, 1:

    memoriam nostri pie inviolateque servabitis,

    id. Sen. 22, 81:

    metuo ne scelerate dicam in te, quod pro Milone dicam pie,

    id. Mil. 38, 103:

    pie lugere,

    id. de Or. 2, 40, 167; Ov. H. 15, 153.— Sup.:

    quod utrumque piissime tulit,

    Sen. Cons. ad Polyb. 34, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > Pius

  • 48 pius

    pĭus (written PIIVS, Inscr. Viscont. Monum. Degli Scip. tab. 6, n. 1; cf. Cic. Quint. 1, 4, 11), a, um (voc. pie:

    o crucifer bone, lucisator Omnipotens pie,

    Prud. Cath. 3, 1.— Comp. only magis pius; cf. Charis. pp. 88 and 130 P.— Sup.:

    piissimus, used by Antonius, and condemned by Cicero, as: verbum omnino nullum in linguā Latinā,

    Cic. Phil. 13, 19, 43; but freq. in the post-Aug. per., e. g. Sen. Contr. 4, 27 med.; id. Consol. ad Polyb. 26 med.; Tac. Agr. 43; Curt. 9, 6, 17; Flor. 4, 7, 15; Inscr. Orell. 418 et saep. From rare form PIENS, found in inscriptions, Murat. 1624, 4; Mus. Ver. 129, 3 Maff., is derived another form of the sup., PIENTISSIMVS, Inscr. Orell. 200; 203; 3592), adj. [etym. dub.; often referred to tiô, timaô], that acts according to duty, dutiful; esp. that performs what is due to the gods and religion in general, to parrents, kindred, teachers, country; pious, devout, conscientious, affectionate, tender, kind, good, grateful, respectful, loyal, patriotic, etc. (of persons and things):

    si quis pius est,

    Plaut. Rud. prol. 26:

    uxor pia et pudica,

    id. Am. 5, 1, 33: Capus... pium ex se Anchisen generat, Enn. ap. Philarg. ad Verg. G. 3, 35 (Ann. v. 31 Vahl.):

    (deos) piorum et impiorum habere rationem,

    Cic. Leg. 2, 7, 15; id. Rep. 6, 15, 15:

    di meliora piis,

    Verg. G. 3, 513:

    poëta,

    Cat. 16, 5: pii vates. Verg. A. 6, 662; cf.:

    pio vatis ab ore,

    Ov. F. 3, 326.—So as subst. freq. pĭi, of the departed, the blessed:

    piorum sedes,

    Cic. Phil. 14, 12:

    arva piorum,

    Ov. M. 11, 62: cf. Bentley on Hor. C. 3, 4, 6.—Of things having reference to religion:

    far,

    Hor. C. 3, 23, 20:

    tura,

    Ov. H. 7, 24; 21, 7:

    luci,

    sacred, holy, Hor. C. 3, 4, 6:

    pia et aeterna pax,

    a conscientiously kept and eternal peace, Cic. Balb. 16, 35:

    Poeni homines immolare pium esse duxerunt,

    id. Rep. 3, 9; cf. Ov. Tr. 1, 2, 96:

    ore pio,

    id. M. 7, 172; so,

    quosque pium est adhibere deos,

    id. F. 4, 829.— As subst.: pĭum, i, n.:

    stabit pro signis jusque piumque tuis,

    justice and equity, Ov. A. A. 1, 200; id. H. 8, 4.—Of respectful, affectionate conduct towards parents, etc.:

    pius in parentes,

    Cic. Off. 3, 23, 90:

    pius Aeneas, on account of his filial love for Anchises,

    Verg. A. 1, 220; 305; 378; 4, 393; 5, 26 et saep.; cf.:

    seniorque parens, pia sarcina nati,

    Ov. H. 7, 107; id. M. 7, 482:

    pius dolor,

    Cic. Sest. 2: impietate pia est, she is affectionate (towards her brothers) through want of affection (for her son), her sisterly triumphed over her maternal love, Ov. M. 8, 477:

    quo pius affectu Castora frater amat,

    id. Tr. 4, 5, 30:

    metus,

    of a wife for her husband, id. M. 11, 389: bellum, waged for one's country or allies, Liv. 30, 31; 39, 36; Sil. 15, 162.—
    II.
    Transf., in gen.
    A.
    Honest, upright, honorable (very rare): pius quaestus, Cato, R. R. praef.—
    B.
    Benevolent, kind, gentle, gracious (postAug.): clementia patrem tuum in primis Pii nomine ornavit, M. Aurel. ap. Vulcat. Gallic. in Avid. Cass. 11:

    pius enim et clemens es, Dominus Deus,

    Vulg. 2 Par. 30, 9; id. Ecclus. 2, 13.— Pĭus, a title of the emperors after M. Antoninus, on coins and inscrr.; v. Eckh. D. N. 7, p. 36; 8, p. 453; Inscr. Orell. 840 sq.— Poet., of a wine-jar: testa, my kindly jar, = benigna, Hor. C. 3, 21, 4.—Hence, adv.: pĭē, piously, religiously, dutifully, affectionately:

    pie sancteque colere deos,

    Cic. N. D. 1, 20, 56; 1, 17, 45; id. Att. 6, 7, 1:

    memoriam nostri pie inviolateque servabitis,

    id. Sen. 22, 81:

    metuo ne scelerate dicam in te, quod pro Milone dicam pie,

    id. Mil. 38, 103:

    pie lugere,

    id. de Or. 2, 40, 167; Ov. H. 15, 153.— Sup.:

    quod utrumque piissime tulit,

    Sen. Cons. ad Polyb. 34, 4.

    Lewis & Short latin dictionary > pius

  • 49 prope

    prŏpe, adv. and prep. [pro and demonstr suff. -pe (cf.: nempe, quippe), = Sanscr. -pa].
    I.
    Adv. ( comp. propius, and sup. proxime, v. under propior), near, nigh (class.).
    A.
    Lit., in space:

    quaenam vox mihi prope hic sonat? Quis hic loquitur prope?

    Plaut. Rud. 1, 4, 10:

    prope ad aliquem adire,

    id. Cas. 3, 5, 32:

    aedes accedere,

    id. Most. 2, 2, 16:

    prope alicubi esse,

    Cic. Fam. 9, 7, 1:

    intueri aliquid (opp. procul),

    id. Sen. 14, 48.—
    2.
    With ab, near to, near by, hard by:

    bellum tam prope a Siciliā,

    Cic. Verr. 2, 5, 2, § 6:

    prope a meis aedibus,

    id. Pis. 11, 26:

    prope ab domo detineri,

    id. Verr. 2, 2, 3, § 6.—So, comp.:

    stellae, aliae propius a terris, etc.,

    Cic. N. D. 1, 31, 87:

    propius visere mala reipublicae,

    Tac. A. 6, 26.—
    B.
    Transf.
    1.
    In time, near, not far off: partus instabat prope, was near at hand, Ter Ad. 3, 2, 9.—Esp. with quando, cum, ut, the time is near or not far off, when, etc.:

    prope est, quando herus pretium exsolvet,

    Plaut. Men. 5, 6, 25:

    prope adest, quom alieno more vivendum est mihi,

    Ter. And. 1, 1, 125:

    partitudo prope adest, ut fiat palam,

    Plaut. Aul. 2, 3, 9; Flor. 3, 17, 2:

    nox prope diremit colloquium,

    i. e. the approach of night, Liv. 34, 33, 3; cf. id. 32, 28, 7; 5, 16, 5.—
    2.
    In degree, nearly, almost, about (cf.:

    pene, ferme, fere): ejus filiam ille amare coepit perdite, Prope jam ut pro uxore haberet,

    Ter. Heaut. 1, 1, 45; Cic. Verr. 2, 2, 4, § 10:

    prope funeratus Arboris ictu,

    Hor. C. 3, 8, 7:

    prope firmissima earum regionum civitas,

    Caes. B. G. 5, 20:

    annos prope nonaginta natus,

    Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

    prope desperatis rebus,

    id. Fam. 7, 28, 1:

    sic prope oneratum est sinistrum cornu, ni, etc.,

    Liv. 2, 65, 4; cf. id. 40, 32:

    prope est factum ut exirent,

    id. 25, 21:

    prope est ut aliquid fiat,

    something must be done, Dig. 35, 1, 67:

    prope perditae res,

    Liv. 5, 46, 7:

    Fidenae prope saepius captae, quam, etc.,

    id. 4, 32, 2:

    prope desertum oppidum,

    id. 4, 51, 8.—After the word it qualifies:

    biennium prope,

    Cic. Verr. 2, 2, 25, § 62:

    princeps prope Stoicorum,

    id. Ac. 2, 33, 107:

    eisdem prope verbis,

    id. Leg. 2, 25, 64: his prope verbis id. Fin. 4, 6, 15: cursu prope Chalcidem contendit, Liv. 31, 24, 2:

    admirabilior prope,

    id. 22, 37, 3:

    omnes prope,

    id. 1, 14, 4; 23, 49, 14; 30, 30, 8.— Comp.:

    propius nihil est factum, quam ut, etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 2, 5, § 15:

    neque quidquam propius est factum, quam ut, etc.,

    id. Clu. 21, 59.—
    C.
    Trop., comp. propius, with inspicio, considero, nosco, etc., more closely, better (post - Aug.):

    qualis esset ejus (mortis) velut propius inspectae natura,

    Sen. Ep. 30, 8:

    propius inspicere aliquem,

    id. ib. 5, 6:

    dixit futurum ut diviti displiceret propius inspectus,

    id. Contr. 2, 9, 21, B.; 4, 15, 3;

    10, 95, 1: quam (lancem) cum Agamemnon propius consideraret,

    Petr. 1, 50:

    propius noscendum,

    Plin. Ep. 6, 16, 7; cf. penitus.—
    II.
    Prep. with acc.
    A.
    Lit., in space, near, near by, hard by:

    prope oppidum,

    Caes. B. G. 7, 36:

    prope hostium castra,

    id. ib. 1, 22:

    prope amnem,

    Verg. A. 8, 597:

    non modo prope me, sed plane mecum habitare,

    Cic. Fam. 7, 23, 4:

    sedens prope limina tecti,

    Ov. F. 1, 137.—
    B.
    Transf.
    1.
    In time, nigh, towards, about:

    prope lucem,

    towards daybreak, Suet. Claud. 44.—
    2.
    Of abstract proximity, near to, almost to, not far from:

    prope metum res fuerat,

    Liv. 1, 25 fin.:

    prope seditionem ventum est,

    Tac. H. 3, 21; Dig. 17, 1, 29.

    Lewis & Short latin dictionary > prope

  • 50 prospecto

    prospecto, āvi, ātum, 1, v. freq. a. [prospicio], to look forth upon, look out; to look at, view, behold, see afar off, gaze upon:

    mare,

    Cic. Att. 9, 10, 2.
    I.
    Lit.:

    pars ex tectis fenestrisque prospectant,

    Liv. 24, 21; cf. Verg. A. 7, 813:

    Campani moenia urbis prospectantes repleverant,

    Liv. 23, 47, 3:

    hostem,

    id. 22, 14, 11:

    e terrā aliquem,

    id. 29, 26, 8:

    intenti proelium equestre prospectabant,

    Sall. J. 60, 3:

    incendium e turri,

    Suet. Ner. 38:

    e puppi pontum,

    Ov. M. 3, 651:

    Capitolia ab excelsā aede,

    id. ib. 15, 841:

    prospectans maesta carinam,

    Cat. 64, 52.— Absol.:

    astris prospectantibus,

    Stat. S. 5, 1, 124.— Impers. pass.:

    quā longissime prospectari poterat,

    Tac. A. 3, 1.—
    B.
    Transf.
    1.
    To look around or about:

    prospectare, ne uspiam insidiae sient,

    Plaut. Mil. 3, 1, 2.—
    2.
    Of localities, to look towards, to lie or be situate towards any quarter ( poet. and in post-Aug. prose):

    villa, quae monte summo posita Prospectat Siculum,

    Phaedr. 2, 5, 10:

    villa, quae subjectos sinus editissima prospectat,

    Tac. A. 14, 9:

    septentrionem,

    id. H. 5, 6:

    locus late prospectans,

    furnishing a wide prospect, id. ib. 3, 60:

    thermae prospicientes viam sacram,

    Sen. Contr. 4 (9), 27, 18:

    hos (campos) ad occasum conversa prospectat,

    Curt. 6, 4, 17; Tib. 1, 7, 19; Sil. 3, 418.—
    II.
    Trop.
    A.
    To look forward to, to expect a thing; to hope, look out for, await (class.):

    exsilium,

    Cic. Verr. 2, 5, 17, § 44:

    diem de die prospectans, ecquod auxilium ab dictatore appareret,

    Liv. 5, 48.—
    B.
    To await, impend over, threaten one:

    te quoque fata Prospectant paria,

    Verg. A. 10, 741.—
    C.
    To foresee (post-class.):

    prospectandi cognitio,

    App. Dogm. Plat. 2, p. 24, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > prospecto

  • 51 sub

    sŭb (on the form sus from subs v. infra, III.), prep. with acc. and abl. [perh. for es-ub, ens-ub, = ens (eis) and hupo; Sanscr. upa; cf. Curt. Gr. Etym. p. 290], under.
    I.
    With abl., to point out the object under which a thing is situated or takes place (Gr. hupo, with dat. or gen.), under, below, beneath, underneath.
    A.
    Of space:

    si essent, qui sub terrā semper habitavissent... nec tamen exissent umquam supra terram,

    Cic. N. D. 2, 37, 95; Plaut. Capt. 3, 5, 72:

    sub aquā,

    id. Cas. 2, 6, 28:

    sub vestimentis,

    id. Ep. 2, 2, 32; Liv. 1, 58; cf.: saepe est sub palliolo sordido sapientia, Caecil. ap. Cic. Tusc. 3, 23, 56:

    ingenium ingens Inculto latet hoc sub corpore,

    Hor. S. 1, 3, 34:

    sub pellibus hiemare,

    Caes. B. C. 3, 13, 5; cf. Liv. 23, 18, 15:

    manet sub Jove frigido Venator,

    Hor. C. 1, 1, 25:

    sub divo moreris,

    id. ib. 2, 3, 23:

    vitam sub divo agat,

    id. ib. 3, 2, 5 (v. divus, II.):

    sub terrā vivi demissi sunt,

    Liv. 22, 57:

    sub hoc jugo dictator Aequos misit,

    id. 3, 28, 11:

    pone (me) sub curru nimium propinqui Solis,

    Hor. C. 1, 22, 21 et saep.— Trop.:

    non parvum sub hoc verbo furtum latet,

    Cic. Agr. 3, 3, 12.—
    2.
    Transf., of lofty objects, at the foot of which, or in whose immediate neighborhood, any thing is situated, under, below, beneath, at the foot of, at, by, near, before:

    sub monte consedit,

    Caes. B. G. 1, 48; so,

    sub monte considere,

    id. ib. 1, 21:

    sub colle constituere,

    id. ib. 7, 49:

    sub montis radicibus esse,

    id. ib. 7, 36 al.:

    sub ipsis Numantiae moenibus,

    Cic. Rep. 1, 11, 17:

    est ager sub urbe,

    Plaut. Trin. 2, 4, 107; so,

    sub urbe,

    Ter. Ad. 5, 8, 26; Varr. R. R. 1, 50, 2; Hor. C. 3, 19, 4:

    sub Veteribus,

    Plaut. Curc. 4, 1, 19:

    sub Novis,

    Cic. de Or. 2, 66, 266 Orell. N. cr.; id. Ac. 2, 22, 70 Goer. N. cr.; cf. Varr. L. L. 6, § 59 Müll.:

    sub basilicā,

    Plaut. Curc. 4, 1, 11 et saep.— Trop.:

    sub oculis domini suam probare operam studebant,

    Caes. B. C. 1, 57 fin.:

    omnia sub oculis erant,

    Liv. 4, 28; cf. Vell. 2, 21, 3:

    classem sub ipso ore urbis incendit,

    Flor. 2, 15.—
    B.
    Of time, in, within, during, at, by:

    ne sub ipsā profectione milites oppidum irrumperent,

    Caes. B. C. 1, 27:

    sub decessu suo,

    Hirt. B. G. 8, 49:

    sub luce,

    Ov. M. 1, 494; Hor. A. P. 363; Liv. 25, 24:

    sub eodem tempore,

    Ov. F. 5, 491:

    sub somno,

    Cels. 3, 18 med. al.—
    C.
    In other relations, where existence under or in the immediate vicinity of any thing may be conceived.
    1.
    Under, in rank or order; hence, next to, immediately after: Euryalumque Helymus sequitur;

    quo deinde sub ipso Ecce volat calcemque terit jam calce Diores,

    Verg. A. 5, 322.—
    2.
    In gen., of subjection, domination, stipulation, influence, effect, reason, etc., under, beneath, with:

    omnes ordine sub signis ducam legiones meas,

    under my standards, Plaut. Ps. 2, 4, 71: sub armis vitam cernere, Enn. ap. Varr. L. L. 6, § 81 Müll. (Trag. v. 297 Vahl.); so,

    sub armis,

    Caes. B. C. 1, 41; 1, 42:

    sub sarcinis,

    id. B. G. 2, 17; 3, 24:

    sub onere,

    id. B. C. 1, 66 et saep.—
    3.
    Trop., under, subject to, in the power of; during, in the time of, upon, etc.:

    sub Veneris regno vapulo, non sub Jovis,

    Plaut. Ps. 1, 1, 13:

    sub regno esse,

    Cic. Rep. 1, 38, 60:

    sub imperio alicujus esse,

    Ter. Heaut. 2, 2, 4:

    sub dicione atque imperio alicujus esse,

    Caes. B. G. 1, 31; Auct. B. Alex. 66, 6; Sall. J. 13, 1; Nep. Con. 4, 4; id. Eum. 7, 1; cf.:

    sub Corbulone Armenios pellere,

    Tac. H. 3, 24: sub manu alicujus esse, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23, 2;

    sub rege,

    Cic. Rep. 2, 23, 43; Hor. C. 3, 5, 9:

    sub Hannibale,

    Liv. 25, 40:

    sub dominā meretrice,

    Hor. Ep. 1, 2, 25:

    sub nutrice,

    id. ib. 2, 1, 99:

    sub judice lis est,

    id. A. P. 78:

    praecipua sub Domitiano miseriarum pars erat,

    during the reign of, Tac. Agr. 45:

    scripsit sub Nerone novissimis annis,

    Plin. Ep. 3, 5, 5:

    gnarus sub Nerone temporum,

    Tac. Agr. 6; Suet. Tit. 8 et saep.:

    sub vulnere,

    from the effects of the wound, Ov. M. 5, 62; cf.:

    sub judice,

    under, id. ib. 13, 190:

    nullo sub indice,

    forced by no betrayer, id. ib. 13, 34.—So in certain phrases where the simple abl. is more freq.:

    sub pacto abolitionis dominationem deponere,

    Quint. 9, 2, 97:

    sub condicione,

    Liv. 6, 40, 8 Weissenb. ad loc.:

    sub condicionibus,

    id. 21, 12, 4:

    sub eā condicione, ne cui fidem meam obstringam,

    Plin. Ep. 4, 13, 11:

    sub eā condicione, si esset, etc.,

    id. ib. 8, 18, 4; so,

    sub condicione, ut (ne, si, etc.),

    Suet. Tib. 44; 13; id. Caes. 68; id. Claud. 24; id. Vit. 6:

    sub specie (= specie, or per speciem): sub specie infidae pacis quieti,

    Liv. 9, 45, 5; 36, 7, 12; 44, 24, 4:

    sub tutelae specie,

    Curt. 10, 6, 21; Sen. Ben. 1, 4, 2; cf.:

    sub nomine pacis bellum latet,

    Cic. Phil. 12, 7, 17:

    sub alienis auspiciis rem gerere,

    Val. Max. 3, 2, 6:

    sub lege, ne,

    Suet. Aug. 21:

    sub exceptione, si,

    id. Caes. 78:

    sub poenā mortis,

    id. Calig. 48:

    servitutis,

    id. Tib. 36 et saep.:

    sub frigido sudore mori,

    Cels. 5, 26, 31 fin.
    II.
    With acc., to point out the object under which a thing comes, goes, extends, etc. (Gr. hupo, with acc.), under, below, beneath.
    A.
    Of space, usually with verbs of motion:

    et datores et factores omnes subdam sub solum,

    Plaut. Curc. 2, 3, 18:

    manum sub vestimenta deferre,

    id. Bacch. 3, 3, 78:

    cum tota se luna sub orbem solis subjecisset,

    Cic. Rep. 1, 16, 25:

    exercitum sub jugum mittere,

    Caes. B. G. 1, 7; 1, 12; Sall. J. 38, 9 Dietsch ad loc.:

    sub furcam ire,

    Hor. S. 2, 7, 66:

    sub divum rapere,

    id. C. 1, 18, 13:

    sub terras ire,

    Verg. A. 4, 654. — Trop.:

    sub judicium sapientis et delectum cadunt,

    Cic. Fin. 3, 18, 61:

    quae sub sensus subjecta sunt,

    id. Ac. 2, 23, 74:

    quod sub aurium mensuram aliquam cadat,

    id. Or. 20, 67:

    columbae Ipsa sub ora viri venere,

    Verg. A. 6, 191:

    quod sub oculos venit,

    Sen. Ben. 1, 5, 6.—Rarely with verb of rest:

    quidquid sub Noton et Borean hominum sumus,

    Luc. 7, 364.—
    2.
    Transf. (cf. supra, I. A. 2.), of lofty objects, to the foot of which, or into whose immediate neighborhood, any thing comes, or near to which it extends, under, below, beneath, to, near to, close to, up to, towards, etc.:

    sub montem succedunt milites,

    Caes. B. C. 1, 45:

    sub ipsum murum fons aquae prorumpebat,

    Hirt. B. G. 8, 41:

    missi sunt sub muros,

    Liv. 44, 45:

    Judaei sub ipsos muros struxere aciem,

    Tac. H. 5, 11; 3, 21:

    aedes suas detulit sub Veliam,

    Cic. Rep. 2, 31, 54:

    arat finem sub utrumque colonus,

    Hor. S. 2, 1, 35:

    jactatus amnis Ostia sub Tusci,

    id. ib. 2, 2, 33:

    (hostem) mediam ferit ense sub alvum,

    Ov. M. 12, 389:

    sub orientem secutus Armenios,

    Flor. 3, 5.—
    B.
    Of time, denoting a close approximation.
    1.
    Before, towards, about, shortly before, up to, until:

    Pompeius sub noctem naves solvit,

    Caes. B. C. 1, 28; so,

    sub noctem,

    Verg. A. 1, 662; Hor. C. 1, 9, 19; id. S. 2, 1, 9; 2, 7, 109; id. Ep. 2, 2, 169:

    sub vesperum,

    Caes. B. G. 2, 33; id. B. C. 1, 42:

    sub lucem,

    id. B. G. 7, 83; Verg. G. 1, 445:

    sub lumina prima,

    Hor. S. 2, 7, 33:

    sub tempus edendi,

    id. Ep. 1, 16, 22:

    sub dies festos,

    Cic. Q. Fr. 2, 1, 1:

    sub galli cantum,

    Hor. S. 1, 1, 10:

    usque sub extremum brumae intractabilis imbrem,

    Verg. G. 1, 211:

    simulacra Visa sub obscurum noctis,

    id. ib. 1, 478:

    prima vel autumni sub frigora,

    id. ib. 2, 321:

    quod (bellum) fuit sub recentem pacem,

    Liv. 21, 2, 1.—
    2.
    After, immediately after, just after, immediately upon:

    sub eas (litteras) statim recitatae sunt tuae,

    Cic. Fam. 10, 16, 1; cf. Cael. ap. Cic. Fam. 8, 4, 4:

    sub haec dicta omnes procubuerunt,

    Liv. 7, 31:

    sub adventum praetoris,

    id. 23, 15, 1; 23, 16, 3; 45, 10, 10:

    sub hanc vocem fremitus variantis multitudinis fuit,

    id. 35, 31:

    sub hoc erus inquit,

    hereupon, Hor. S. 2, 8, 43.—
    C.
    In other relations, in which a coming under any thing may be conceived:

    lepide hoc succedit sub manus negotium,

    comes to hand, convenient, Plaut. Mil. 3, 2, 59:

    sub manus succedere,

    id. ib. 4, 4, 7; id. Pers. 4, 1, 2: sub manum submittere, at hand, convenient, Auct. B. Afr. 36, 1:

    sub ictum venire,

    Liv. 27, 18:

    sub manum annuntiari,

    Suet. Aug. 49 (al. sub manu; cf.

    supra, I. C.): sub legum et judiciorum potestatem cadere,

    Cic. Verr. 2, 5, 55, § 144:

    sub populi Romani imperium dicionemque cadere,

    id. Font. 5, 12 (1, 2):

    incolas sub potestatem Atheniensium redigere,

    Nep. Milt. 1:

    matrimonium vos sub legis superbissimae vincula conicitis,

    Liv. 4, 4:

    sub unum fortunae ictum totas vires regni cadere pati,

    Curt. 3, 8, 2.—
    III.
    In composition, the b remains unchanged before vowels and before b, d, j, l, n, s, t, v. Before m and r it is frequently, and before the remaining consonants, c, f, g, p, it is regularly assimilated. Yet here the MSS. vary, as in ob, ad, in, etc. Before some words commencing with c. p, t, it assumes the form sus, by the rejection of the b from a collateral form subs (analog. to abs); e. g. suscipio, suscito, suspendo, sustineo, sustuli, sustollo. Before s, with a following consonant, there remains merely su in the words suspicio, suspicor, suspiro; cf., however: substerno, substituo, substo, substruo al.; v. esp. Neue, Formenl. 2, 775 sqq.—
    B.
    In composition, sub denotes,
    1.
    Lit., a being situated or contained under, a putting or bringing under, or a going in under any thing: subaeratus, subcavus; subdo, subigo, subicio; subhaereo, subaperio; subedo.—
    2.
    Hence, also, a concealing or being concealed behind something; a secret action: subnoto, surripio, suffuror, subausculto, suborno. —
    3.
    Transf., a being placed or ranked under: subcenturio, subcurator, subcustos, etc.; or a being or doing any thing in a lower or inferior degree, a little, somewhat, rather, slightly: subabsurdus, subagrestis, subalbus, etc.; subaccusare, subirascor, etc.

    Lewis & Short latin dictionary > sub

  • 52 sublucanus

    sub-lūcānus, a, um, adj. [lux], towards day, towards morning:

    temporibus,

    Plin. 11, 12, 12, § 30.

    Lewis & Short latin dictionary > sublucanus

  • 53 abāctus

        abāctus    [P. of abigo], driven away, driven off: nox abacta, driven back (from the pole), i. e. already turned towards dawn, V.: abacta nullā conscientiā, restrained by, H.
    * * *
    I
    abacta, abactum ADJ
    driven away/off/back; forced to resign (office); restrained by; passed (night)
    II
    cattle thieving, stealing of cattle, rustling

    Latin-English dictionary > abāctus

  • 54 ad

       ad praep. with acc.    [cf. Eng. at].—Of approach (opp. to ab, as in to ex).    I. In space, to, toward: retorquet oculos ad urbem: una pars vergit ad septentriones, Cs.: tendens ad sidera palmas, V. —Fig.: ad alia vitia propensior, more inclined to. —Esp., ad dextram, sinistram, or laevam, to or on the right or left: ito ad dextram, T.: alqd ad dextram conspicere, Cs.: non rectā regione... sed ad laevam, L.—Designating the goal, to, toward: ad ripam convenire, Cs.: vocari ad cenam, H.: ad se adferre: reticulum ad narīs sibi admovebat (cf. accedit ad urbem, he approaches the city; and, accedit provinciae, it is added to the province).— Ad me, te, se, for domum meam, tuam, suam (in T. freq.): eamus ad me, T. — With gen., ellipt.: ad Dianae, to the temple of, T.: ad Castoris currere. — Used for dat: litteras dare ad aliquem, to write one a letter (cf. litteras dare alicui, to give a letter to one): domum ad te scribere: ad primam (epistulam) scribere, to answer.—Hence, librum ad aliquem mittere, scribere, to dedicate a book to one. —In titles, ad aliquem signifies to, addressed to.— With names of towns, ad answers to Whither? for the simple acc., i. e. to the vicinity of, to the neighborhood of: ad Aquinum accedere, approach: ut cum suis copiis iret ad Mutinam. — Of hostile movement or protection, against (cf. adversus): veniri ad se existimantes, Cs.: ipse ad hostem vehitur, N.: Romulus ad regem impetum facit (cf. in), L.: clipeos ad tela protecti obiciunt, V.: ad hos casūs provisa praesidia, Cs.—In war, of manner of fighting: ad pedes pugna venerat, was fought out on foot, L.: equitem ad pedes deducere, L.: pugna ad gladios venerat, L. — Emphatic of distance, to, even to, all the way to: a Salonis ad Oricum portūs... occupavit, Cs.: usque a Dianis ad Sinopum navigare. — Fig.: deverberasse usque ad necem, T.: virgis ad necem caedi.—Of nearness or proximity in gen. (cf. apud), near to, by, at, close by: ad forīs adsistere: Ianum ad infimum Argiletum fecit, L.: quod Romanis ad manum domi supplementum esset, at hand, L.: errantem ad flumina, V.; and ellipt.: pecunia utinam ad Opis maneret! — Of persons: qui primum pilum ad Caesarem duxerat, Cs.: ad me fuit, at my house: ad inferos poenas parricidi luent, among.—So, fig.: ad omnīs nationes sanctum, in the judgment of, Cs.: ut esset ad posteros monumentum, etc., L.: ad urbem esse (of a general outside of the walls): ad urbem cum imperio remanere, Cs.—With names of towns and verbs of rest: pons, qui erat ad Genavam, Cs.; and with an ordinal number and lapis: sepultus ad quintum lapidem, N.—    II. In time, about, toward: domum reductus ad vesperum, toward evening.—Till, until, to, even to, up to: usque ad hanc aetatem: ad multam noctem: amant ad quoddam tempus, until: quem ad finem? how long: ad quartam (sc. horam), H. — Hence, ad id (sc. tempus), till then: ad id dubios servare animos, L.— At, on, in, by: ad horam destinatam, at the appointed hour: frumentum ad diem dare. —    III. In number or amount, near, near to, almost, about, toward (cf. circiter): talenta ad quindecim coëgi, T.: annos ad quadraginta natus.—Adverb.: occisis ad hominum milibus quattuor, Cs.: ad duo milia et trecenti occisi, L.—Of a limit, to, unto, even to (rare): (viaticum) ad assem perdere, to the last farthing, H.: ad denarium solvere. —Esp., ad unum, to a single one, without exception: omnes ad unum idem sentiunt: exosus ad unum Troianos, V. —    IV. In other relations, with regard to, in respect of, in relation to, as to, to, in: ad honorem antecellere: nihil ad rem pertinet.—Ellipt.: rectene an secus, nihil ad nos: Quid ad praetorem? quid ad rem? i. e. what difference does it make? H.: quibus (auxiliaribus) ad pugnam confidebat, Cs.: ad speciem ornatus, ad sensum acerbus: mentis ad omnia caecitas: ad cetera paene gemelli, H.: facultas ad dicendum.—With words denoting measure, weight, manner, model, rule, etc., according to, agreeably to, after: taleis ad certum pondus examinatis, Cs.: ad cursūs lunae describit annum, L.: canere ad tibiam: carmen castigare ad unguem, to perfection (see unguis), H.: ad istorum normam sapientes: ad specus angustiae vallium (i. e. ad specuum similitudinem angustae valles), Cs. — With the cause or reason, according to, at, on, in consequence of, for, in order to: ad horum proces in Boeotiam duxit, on their entreaty, L.: dictis ad fallendum instructis, L.: causae ad discordiam, to produce dissension, T.: ad facinora incendere, S.: ad speciem tabernaculis relictis, for appearance, Cs.: ad id, for this use, as a means to that end, L.: ad id ipsum, for that my purpose, L.: delecto milite ad navīs, marines, L.: puer ad cyathum statuetur, H.: biiugi ad frena leones, yoked in pairs with bits, V.: res quae sunt ad incendia, Cs.: ad communem salutem utilius.—In comparison, to, compared with, in comparison with: terra ad universi caeli complexum: nihil ad tuum equitatum, Caesar.—    V. In adverbial phrases, ad omnia, withal, to crown all: ad omnia tantum advehi auri, etc., L.—Ad hoc and ad haec, moreover, besides, in addition: ad hoc, quos... postremo omnes, quos, etc., S. — Ad id quod, beside that (rare): ad id quod... indignitate etiam Romani accendebantur, L. — Ad tempus, at a definite, fixed time, C., L.; at a fit, appropriate time, L.; for some time, for a short time, L.; according to circumstances. — Ad praesens, for the moment, for a short time.—Ad locum, on the spot: ut ad locum miles esset paratus, L.—Ad verbum, word for word, literally. — Ad summam, on the whole, generally, in general; in a word, in short, C., H.—Ad extremum, ad ultimum, ad postremum, at the end, finally, at last; of place, at the extremity, at the top, at the end: ad extremum (teli) unde ferrum exstabat, L.; of time, at last, finally: ad extremum incipit philosophari; of order, finally, lastly; to the last degree, quite, L. — Quem ad finem? to what limit? how far? how long? Note.—a. Ad rarely follows its acc: quam ad, T.: quos ad, C.: ripam ad Araxis, Ta.—b. In composition, ad- stands before vowels, b, d, f, h, i consonant, m, n, q, v, and mostly before l, r, s; acbefore c; but very often ad- before cl-, cr-, and cu-; ag- or ad- before g; ap- or ad- before p; atbefore t; but a- or ad- before gn, sp, sc, st.
    * * *
    I II
    to, up to, towards; near, at; until, on, by; almost; according to; about w/NUM

    Latin-English dictionary > ad

  • 55 ad-flō (aff-)

        ad-flō (aff-) āvī, —, āre,    to blow on, breathe upon: terga tantum adflante vento, L.: me ful minis ventis, blasted with, V.: qui (odores) adflarentur e floribus: taurorum adflabitur ore, i. e. scorched by the breath, O.: (pennarum) iactatibus adflata est tellus, is fanned, O.: Hos necat adflati tabe veneni, poisonous breath, O.: quidquid aurae fluminis adpropinquabant, adflabat verior frigoris vis, the nearer... the keener blew, L.: velut illis Canidia adflasset, H. — Fig., to inspire: adflata est numine... dei, V.: te adflavit E tribus soror, a Fury has inflamed thee, O.: gregibus amores, Tb.—To breathe on, impart by breathing: laetos oculis adflarat (Venus) honores, breathed charms upon, V.—To waft towards (only fig.): sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis, some intimation of good-will; cf. cui placidus leniter adflat amor, i. e. is propitious, Pr.

    Latin-English dictionary > ad-flō (aff-)

  • 56 ad-hibeō

        ad-hibeō uī, itus, ēre    [habeo], to hold toward, turn to, apply, add to: manūs medicas ad volnera, V.: ad panem adhibere, eat with: manūs genibus adhibet, i. e. clasps, O.—Fig., to furnish, produce, bring forward, apply, bestow, administer: parti corporis scalpellum: oratio, quae lumen adhibere rebus debet: (oratio) ad volgus adhibenda: alicui voluptates: oratorem, call to one's aid: animum, give close attention, V.—Esp., to bring to, summon, employ: fratrem adhibet, Cs.: adhibitis amicis, S.: leges, ad quas (sc. defendendas) adhibemur, we are summoned: adhibebitur heros, shall be brought upon the stage, H.: aliquem in partem periculi, O. —With ad or in consilium (concilium), to summon for counsel, consult: neque hos ad concilium adhibendos censeo, Cs.: illis adhibitis in consilium: (plebes) nullo adhibetur consilio, Cs.; cf. adhibitis omnibus Marcellis, qui tum erant.—Adhibere aliquem cenae or epulis, to invite to dinner, invite to a banquet, entertain: adhibete Penatīs et patrios epulis, etc., V.: convivio neminem, L.: alteris Te mensis deum (when tutelary gods were invoked), H.: mulieres in convivium.—To treat, handle, act towards: victu quam liberalissime adhiberi: alqm severius.—Adhibere aliquid, to put to use, apply, use, employ for, use in: modum quemdam: adhibitā audaciā et virtute, calling to their aid, Cs.: belli necessitatibus patientiam, L.: curam in valetudine tuendā, N.: fidem in amicorum periculis: modum vitio, to set bounds: memoriam contumeliae, to retain in memory, N.—Esp. in phrase, adhibere vim, to employ compulsion, compel: si hanc vim adhibes, quid opus est iudicio? — Poet.: Munitaeque adhibe vim sapientiae, storm the defences of wisdom, H.

    Latin-English dictionary > ad-hibeō

  • 57 ad-lābor (all-)

        ad-lābor (all-) apsus sum, ī, dep.,    to glide towards, flow, glide, slide: viro adlapsa sagitta, V.: oris, arrive at, V.: aurīs, reach, V.: mare crescenti adlabitur aestu, rolls up as the tide rises, V.: extrinsecus: ex occulto, L.

    Latin-English dictionary > ad-lābor (all-)

  • 58 admōtiō

        admōtiō ōnis, f    [admoveo], an application: digitorum, to the chords.
    * * *
    act of moving towards/on to; application

    Latin-English dictionary > admōtiō

  • 59 ad - moveō

        ad - moveō mōvī    (admōrunt, V.), mōtus, ēre, to move to, move towards, bring up, bring near, carry, conduct, drive: fasciculum (florum) ad narīs: ora ad ora, O.: exercitum ad urbem, L.: scalis admotis; applied, Cs.: labra poculis, apply, V.: anguīs curribus, harness, O.: manūs operi, apply, O.; but, manūs nocentibus, punish, L.: aurem, give close attention, T.: plurīs aurīs, to bring more hearers, H.: iam admovebat rex (sc. agmen), Cu. — Fig., to apply, direct to: orationem ad sensūs inflammandos: stimulos homini, goad: <*>ene tormentum ingenio, H.: ubi spes est admota recursūs, is brought nearer, O.: adplicant se et propius admovent, i. e. enter into close intimacy: rursus admotā prece, by repeated supplication, Ph.

    Latin-English dictionary > ad - moveō

  • 60 adversiō

        adversiō ōnis, f    [adverto], direction, employment: animi.
    * * *
    turning/directing (one thing towards another)

    Latin-English dictionary > adversiō

См. также в других словарях:

  • Towards Understanding Islam — is a book written by Sayyid Abul Ala Maududi. This book has been translated into a number of languages. [ [http://www.jamaat.org/overview/writings.html JI: The Founder: His Writings ] ] Jamaat e Islami claim that it has been translated into 13… …   Wikipedia

  • Towards Thee Infinite Beat — Студийный альбом Psychic TV Дата выпуска …   Википедия

  • Towards the Republic — (zh cp|c=走向共和|p=Zǒuxiàng Gònghé) or For the Sake of The Republic as it is known in some countries is a 60 episode Chinese television series produced by CCTV. A conclusive lecture given by Republic of China s founder Dr. Sun Yat sen about his… …   Wikipedia

  • Towards the Sinister — Демозапись My Dying Bride Дата выпуска 9 …   Википедия

  • Towards a Sociology of the Novel — ( Pour une sociologie du roman ) is a book written by Lucien Goldmann. The book was published 1963 in French. The book was a seminal work for Goldmann. In it, he lays out his theory of the novel. Explanation of the Text Goldmann s Thesis “The… …   Wikipedia

  • Towards The Sinister — est le premier album EP du groupe de doom metal/metal gothique britannique My Dying Bride, sorti en 1990. Liste des titres Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium Vast Choirs The Grief Of Age Catching Feathers Portail du metal …   Wikipédia en Français

  • Towards an Urban Renaissance — was a report written by the United Kingdom s Urban Task Force headed by (Lord) Richard Rogers and published on 29th June 1999. It examined the question of how 4 million projected new homes over 25 years, might be accommodated in the UK without… …   Wikipedia

  • Towards the Skullthrone of Satan — Album par Enthroned Sortie 1997 Enregistrement 1997 Durée 45:08 Genre Black metal Producteur Enthroned …   Wikipédia en Français

  • Towards — To wards, prep. & adv. See {Toward}. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Towards the Sun — is the English title for Idę do słońca , a documentary film about Xawery Dunikowski released in 1955, directed by Andrzej Wajda. See also *Cinema of Poland *List of Polish language filmsExternal links …   Wikipedia

  • Towards the Last Spike — was written 1952 by Canadian poet E. J. Pratt. It narrates the construction of the Canadian Pacific Railway (CPR) through mid to late 19th century.It is written in a pseudo epic style, where characters engage in debate and physical tests. The… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»