Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

fūmus

  • 1 fumus

    fūmus, i, m. [Sanscr. dhū, dhumas, smoke; Zend. dun-man, vapor; Gr. thuô, to rage, sacrifice, thumos, thuma, thuos, etc.; Goth. dauns, odor; Engl. dust; cf.: fūnus, fuligo], smoke, steam, fume:

    in lignis si flamma latet fumusque cinisque,

    Lucr. 1, 871; cf. 1, 891;

    4, 56: ibi hominem ingenuum fumo excruciatum, semivivum reliquit,

    Cic. Verr. 2, 1, 17, § 45:

    castra, ut fumo atque ignibus significabatur, amplius milibus pass. VIII. in latitudinem patebant,

    Caes. B. G. 2. 7 fin.:

    tum fumi incendiorum procul videbantur,

    id. ib. 5, 48 fin.:

    significatione per castella fumo facta,

    id. B. C. 3, 65, 3:

    ater ad sidera fumus erigitur,

    Verg. A. 9, 239:

    pernas in fumo suspendito,

    Cato, R. R. 162, 3:

    fumo inveteratum vinum,

    Plin. 23, 1. 22, § 40; cf. Hor. C. 3, 8, 11; Col. 1, 6, 19 sq.; v. fumarium; hence, poet. transf.:

    fumi Massiliae,

    Marseilles wine mellowed in the smoke, Mart. 14, 118: in illo ganearum tuarum [p. 792] nidore atque fumo, Cic. Pis. 6, 13; cf.:

    intervenerant quidam amici, propter quos major fumus fieret, etc.,

    Sen. Ep. 64, and Ter. Ad. 5, 3, 60:

    non fumum ex fulgore, sed ex fumo dare lucem Cogitat,

    Hor. A. P. 143.—In double sense: Ph. Oculi dolent. Ad. Quor? Ph. Quia fumus molestus est, smoke, i. e. foolish talk, Plaut. Most. 4, 2, 10. —
    b.
    Prov.
    (α).
    Semper flamma fumo est proxima:

    Fumo comburi nihil potest, flamma potest,

    i. e. the slightest approach to wrong-doing leads to vice, Plaut. Curc. 1, 1, 53.—
    (β).
    Tendere de fumo, ut proverbium loquitur vetus, ad flammam, to jump out of the frying-pan into the fire, Amm. 14, 11, 12; cf.:

    de fumo, ut aiunt, in flammam,

    id. 28, 1, 26.—
    (γ).
    Fumum or fumos vendere, i. e. to make empty promises, Lampr. Alex. Sev. 36; Mart. 4, 5, 7; App. Mag. p. 313, 31.—For which also:

    per fumum or fumis vendere aliquid,

    Capitol. Anton. 11; Lampr. Heliog. 10.—
    II.
    Trop., like our word smoke, as a figure of destruction: ubi omne Verterat in fumum et cinerem, had reduced to smoke and ashes, i. e. had consumed, squandered, Hor. Ep. 1, 15, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > fumus

  • 2 fūmus

        fūmus ī, m    [FAV-], smoke, steam, fume: fumo excruciatus: fumi incendiorum procul videbantur, columns of smoke, Cs.: fumo significant haud procul abesse, L.: ater, V.: Amphorae, old flavor, H.: plena fumi ac pollinis Coquendo, T.: fumum ex fulgore dare, H.: Quae (terra) exhalat fumos, V.: omne Verterat in fumum, had consumed, H.
    * * *
    smoke, steam, vapor, fume

    Latin-English dictionary > fūmus

  • 3 Ubi fumus, ibi ignis

    Where there's smoke, there's fire

    Latin Quotes (Latin to English) > Ubi fumus, ibi ignis

  • 4 com-misceō (conm-)

        com-misceō (conm-) miscuī, mīxtus    (mīstus), ēre, to mix, mingle together, intermingle: ignem cum urbis incendio: frusta commixta mero, V.: Chio nota si commixta Falerni est, H.: fumus in auras Commixtus, V.—Fig., to unite, bring together, join, mingle: numquam temeritas cum sapientiā commiscetur: terroribus Commixtus clamor, V.: Italo commixtus sanguine Silvius, i. e. of an Italian mother, V.

    Latin-English dictionary > com-misceō (conm-)

  • 5 ex-plōrō

        ex-plōrō āvī, ātus, āre,    to cause to flow forth, bring out, search out, examine, investigate, explore: rem totam: fugam domini: caecum iter, O.: locos novos, V.: idoneum locum castris, select, Cs.: de voluntate alcius, N.: ea, quae, etc.: ne quid Corruat, O.: Postquam exploratum est labare, etc., O. —To spy out, reconnoitre, examine: quo transire possit, Cs.: itinera egressūsque eius, S.: Africam: ante explorato et subsidiis positis, L.: explorato profectos esse amicos, Ta.—Supin. acc.: exploratum praemissi, S.: Iugurtha quid agitaret, exploratum misit, S.—To try, prove, investigate, test, put to the proof: explorat robora fumus, V.: regis animum, sound, L.: cibos, taste, Ta.: insidias, try, V.

    Latin-English dictionary > ex-plōrō

  • 6 fūmeus

        fūmeus adj.    [fumus], full of smoke, smoky: Lumina taedis, V.
    * * *
    fumea, fumeum ADJ

    Latin-English dictionary > fūmeus

  • 7 fūmidus

        fūmidus adj.    [fumus], full of smoke, smoky, smoking: Taeda, V.: altaria, O.: amnis, V.
    * * *
    fumida, fumidum ADJ
    full of smoke, smoky

    Latin-English dictionary > fūmidus

  • 8 fūmifer

        fūmifer fera, ferum, adj.    [fumus+1 FER-], producing smoke, smoking, steaming: ignes, V.
    * * *
    fumifera, fumiferum ADJ

    Latin-English dictionary > fūmifer

  • 9 fūmificus

        fūmificus adj.    [fumus+2 FAC-], smoking, steaming: mugitus (taurorum), O.
    * * *
    fumifica, fumificum ADJ

    Latin-English dictionary > fūmificus

  • 10 fūmō

        fūmō —, —, āre    [fumus], to smoke, steam, reek, fume: naves: fumare aggerem, Cs.: cruor fumabat ad aras, V.: ara Fumat odore, H.: domus fumabat, reeked (with banquets): villarum culmina fumant, i. e. the evening meal is preparing, V.: villae incendiis fumabant, L.
    * * *
    fumare, fumavi, - V
    smoke, steam, fume, reek

    Latin-English dictionary > fūmō

  • 11 fūmōsus

        fūmōsus adj.    [fumus], full of smoke, smoky: tecta, V.: arae, O.— Smoked, smoke-dried: imagines: magistri equitum, Iu.: perna, H.
    * * *
    fumosa, fumosum ADJ
    full of smoke, smoky, smoked; grey-smoke-colored (Cal)

    Latin-English dictionary > fūmōsus

  • 12 lacrimōsus

        lacrimōsus adj.    [lacrima], full of tears, tearful, weeping: lumina vino (i. e. oculi), O.— Causing tears, moving to tears, lamentable, doleful: fumus, H., O.: Troiae funera, H.: poëmata, H.: voces, plaintive, V.
    * * *
    lacrimosa, lacrimosum ADJ
    tearful, weeping; causing tears

    Latin-English dictionary > lacrimōsus

  • 13 tardus

        tardus adj.    with comp. and sup, slow, not swift, sluggish, tardy: velox an tardus sit: tardus aut fugiens laboris, Cs.: iuvenci, V.: ubi reliquos esse tardiores vidit, Cs.: tardior ad iudicandum: in decedendo tardior: tardiores tibicinis modi et cantūs remissiores: fumus, V.: frumenti tarda subvectio, L.: tarda Genua labant, V.: senectus, H.: passus, O.: abdomen, Iu.—Slow of approach, delaying, late: noctes, V.: tardiora fata, H.: eo poena est tardior.—Slow to pass, lingering, long: tempora, H.: menses, i. e. the long summer months, V.: sapor, i. e. lingering in the palate, V.—Fig., slow of apprehension, dull, heavy, stupid: vah, tardus es, T.: si qui forte sit tardior.—In speech, slow, not rapid, measured, deliberate: in utroque genere dicendi principia tarda sunt: sententiis: illi Tardo cognomen pingui damus, H.
    * * *
    tarda -um, tardior -or -us, tardissimus -a -um ADJ
    slow, limping; deliberate; late

    Latin-English dictionary > tardus

  • 14 unda

        unda ae, f    [VD-], a wave, billow: spectaculum undis ipsis et litoribus luctuosum: Acherontis undae, V.: ponto Unda recumbit, H.: spumosae, O.— Sing collect.: prora remissa subito navem undae adfligebat, L.—Poet., of wreaths of smoke: quā plurimus undam Fumus agit, V.— Water, moisture: undis contrarius ignis, O.: Fons tenui perlucidus undā, O.: faciunt iustos ignis et unda viros, i. e. real husbands (as symbols of household cares), O.—Fig., an agitated mass, surge, billow, stream, tide: undae comitiorum: adversis rerum inmersabilis undis, H.: salutantūm unda, V.
    * * *

    Latin-English dictionary > unda

  • 15 adscendo

    a-scendo ( ads-, Jan; ads- and as-, Müller; as-, other editors), scendi, scensum, 3, v. n. [scando], to ascend, mount up, climb; and in eccl. Lat. simply to go up, to rise, to spring up, grow up (syn.: scando, conscendo, orior, surgo, prodeo).
    I.
    Lit. (opp. descendo; and diff. from escendo, which designates a climbing, mounting upon some high object, and involves the idea of exertion; cf. Oud. ad Caes. B. G. 7, 27; Suet. Caes. 61; Ochsn. Ecl. pp. 287 and 288; Doed. Syn. IV. pp. 60 and 61; it often interchanges with escendere in MSS.; cf. e. g. Halm ad Nep. Epam. 4, 5; id. Them. 8, 6, and v. examples below; class.; in Cic. and in Vulg. very freq.), constr. most freq. with in, but also with ad with super, supra, contra, adversus, with acc., and absol. (in Cic. in the lit. signif., except once with the acc., always with in with acc.; but in the trop. signif. in all constrr.).
    (α).
    With in with acc.:

    in navem ascendere,

    Plaut. Rud. 2, 2, 20; 2, 6, 54 Fleck.:

    ascendere in naviculam,

    Vulg. Matt. 8, 23:

    in triremem ascendit,

    Nep. Alcib. 4, 3 (in id. Epam. 4, 5, and Them. 8, 6 Halm now reads escendere):

    in arborem ascendere,

    Vulg. Luc. 19, 4:

    ut in Amanum (urbem) ascenderem,

    Cic. Fam. 15, 4, 8:

    ascende in oppidum,

    Vulg. Jos. 8, 1:

    lex peregrinum vetat in murum ascendere,

    Cic. de Or. 2, 24, 100:

    in equum,

    id. Sen. 10, 34:

    in caelum,

    id. Am. 23, 88; so id. Tusc. 1, 29, 71 (B. and K., escendere); id. Dom. 28, 75; id. Mil. 35, 97 (cf. id. Leg. 2, 8:

    ascensus in caelum): inque plagas caeli,

    Ov. M. 11, 518:

    cavete, ne ascendatis in montem,

    Vulg. Exod. 19, 12; 24, 13; ib. Matt. 5, 1; ib. Marc. 3, 13:

    in tribunal ascendere,

    Cic. Vatin. 14, 34 (B. and K., escendere); so Liv. 2, 28 Drak. (Weissenb., escendere):

    in contionem,

    Cic. Att. 4, 2, 3 (B. and K., escendit); so Liv. 3, 49; 5, 50 (Weissenb., escendere, in both these pass.):

    in Capitolium ascendere,

    id. 10, 7:

    sin vestram ascendisset in urbem,

    Verg. A. 2, 192.—
    (β).
    With ad. ad Gitanas Epiri oppidum, Liv. 42, 38:

    ad laevam paulatim,

    Sall. C. 55, 3.—
    (γ).
    With acc. or loc. adv.:

    navem ascendit,

    Ter. Ad. 4, 5, 69; Phaedr. 4, 22, 9; Vulg. Marc. 4, 1; ib. Luc. [p. 171] 8, 37:

    ascendit classem,

    Tac. A. 2, 75:

    montīs cum ascendimus altos,

    Lucr. 6, 469:

    montem,

    Juv. 1, 82, and Vulg. Psa. 103, 8; cf.:

    summum jugum montis ascendere,

    Caes. B. G. 1, 21:

    fastigia montis anheli,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 383:

    altitudinem montium,

    Vulg. Isa. 37, 24:

    currus,

    Lucr. 5, 1301 (Lachm., escendere); so Vulg. 3 Reg. 12, 13:

    adversam ripam,

    Cic. Div. 1, 28, 58:

    murum,

    Caes. B. G. 7, 27; so Verg. A. 9, 507, and Vulg. Jer. 5, 10:

    equum,

    Liv. 23, 14; so Suet. Caes. 61, and Vulg. Psa. 75, 7:

    ascendit Capitolium ad lumina,

    Suet. Caes. 37:

    deus adscensurus, Olympum,

    Tib. 4, 1, 12:

    magnum iter ascendo,

    Prop. 4, 10, 3:

    illuc solita est ascendere filia Nisi,

    Ov. M. 8, 17; 11, 394:

    quo simul ascendit,

    id. ib. 7, 220.—Also pass.:

    si mons erat ascendendus,

    Caes. B. C. 1, 79:

    primus gradus ascendatur,

    Vitr. 3, 3:

    porticus adscenduntur nonagenis gradibus,

    Plin. 36, 13, 19, § 88 (Jan, descenduntur):

    ascenso simul curru,

    Suet. Tib. 2 fin.: ne ascensis tanti sit gloria Bactris, Prop 4, 3, 63.—
    (δ).
    Absol., of persons ex locis superioribus desuper suos ascendentes protegebant, Caes. B. C. 1, 79:

    quā fefellerat ascendens hostis,

    Liv. 5, 47:

    Ascendit ergo Abram de Aegypto,

    Vulg. Gen. 13, 1; 19, 30:

    Ascende huc,

    ib. Apoc. 4, 1; 12, 12.—Of things:

    fons ascendebat de terrā,

    Vulg. Gen. 2, 6:

    sicut ascendit mare fluctu,

    ib. Ezech. 26, 3:

    jam ascendit aurora,

    ib. Gen. 32, 26 ' ascendit ignis de petrā, ib. Jud. 6, 21:

    ascendet fumus ejus,

    ib. Isa. 34, 10; ib. Apoc. 8, 4:

    vidit ascendentem favillam de terrā,

    ib. Gen. 19, 28:

    ascendet sicut virgultum,

    ib. Isa. 53, 2; 5, 6:

    germen eorum, ut pulvis, ascendet,

    ib. ib. 5, 24.—Also, after the Greek, to go aboard ship, to go out to sea (eccl. Lat.): ascendentes navigavimus, epibantes, Vulg. Act. 21, 2: Et ascenderunt, anêchthêsan, ib. Luc. 8, 22.—
    II.
    Trop.
    A.
    Constr in like manner,
    (α).
    With in with acc.:

    in summum locum civitatis ascendere,

    Cic. Clu. 55:

    propter quem (ornatum) ascendit in tantum honorem eloquentia,

    has grown into such reputation, id. Or. 36, 125:

    ira ascendit in Israel,

    Vulg. Psa. 77, 21:

    Quid cogitationes ascendunt in corda vestra?

    ib. Luc. 24, 38; ib. Act. 7, 23.—
    (β).
    With ad:

    sic a principiis ascendit motus et exit paulatim nostros ad sensus,

    Lucr. 2, 137:

    aut a minoribus ad majora ascendimus aut a majoribus ad minora delabimur,

    Cic. Part. Or. 4, 12:

    propius ad magnitudinem alicujus,

    Plin. Pan. 61, 2:

    ad honores,

    Cic. Brut. 68, 241:

    ad hunc gradum amicitiae,

    Curt. 7, 1, 14.—
    (γ).
    With super with acc.:

    ira Dei ascendit super eos,

    Vulg. Psa. 77, 31:

    ascendent sermones super cor tuum,

    ib. Ezech. 38, 10.—
    (δ).
    With acc.:

    ex honoribus continuis familiae unum gradum dignitatis ascendere,

    Cic. Mur. 27:

    altiorem gradum,

    id. Off. 2, 18, 62:

    cum, quem tenebat, ascenderat gradum,

    Nep. Phoc. 2, 3:

    altissimum (gradum),

    Plin. Ep. 3, 2, 4.— Poet.:

    ascendere thalamum, i. e. matrimonium contrahere,

    Val. Fl. 6, 45.—
    (ε).
    Absol.:

    ad summam amplitudinem pervenisset, ascendens gradibus magistratuum,

    Cic. Brut. 81, 281; Plin. Pan. 58, 3: altius ascendere, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 4:

    gradatim ascendit vox,

    rises, Cic. de Or. 3, 61, 227:

    usque ad nos contemptus Samnitium pervenit, supra non ascendit, i. e. alios non tetigit,

    Liv. 7, 30:

    donec ascenderit furor Domini,

    Vulg. 2 Par. 36, 16:

    ascendet indignatio mea,

    ib. Ezech. 38, 18.—
    B.
    Esp., super, supra aliquem or aliquid ascendere, to rise above any person or thing, to surpass, to stand higher (twice in Tacitus):

    (liberti) super ingenuos et super nobiles ascendunt,

    Tac. G. 25:

    mihi supra tribunatus et praeturas et consulatus ascendere videor,

    id. Or. 7.—Hence, ascen-dens ( ads-), entis, P. a.
    * A.
    Machina, a machine for ascending, a scaling-ladder, Vitr. 10, 19.—
    B.
    In the jurists, ascendentes are the kindred in an ascending line, ancestors ( parents, grandparents, etc.; opp. descendentes, descendants, children, grandchildren, etc.), Dig. 23, 2, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > adscendo

  • 16 ascendo

    a-scendo ( ads-, Jan; ads- and as-, Müller; as-, other editors), scendi, scensum, 3, v. n. [scando], to ascend, mount up, climb; and in eccl. Lat. simply to go up, to rise, to spring up, grow up (syn.: scando, conscendo, orior, surgo, prodeo).
    I.
    Lit. (opp. descendo; and diff. from escendo, which designates a climbing, mounting upon some high object, and involves the idea of exertion; cf. Oud. ad Caes. B. G. 7, 27; Suet. Caes. 61; Ochsn. Ecl. pp. 287 and 288; Doed. Syn. IV. pp. 60 and 61; it often interchanges with escendere in MSS.; cf. e. g. Halm ad Nep. Epam. 4, 5; id. Them. 8, 6, and v. examples below; class.; in Cic. and in Vulg. very freq.), constr. most freq. with in, but also with ad with super, supra, contra, adversus, with acc., and absol. (in Cic. in the lit. signif., except once with the acc., always with in with acc.; but in the trop. signif. in all constrr.).
    (α).
    With in with acc.:

    in navem ascendere,

    Plaut. Rud. 2, 2, 20; 2, 6, 54 Fleck.:

    ascendere in naviculam,

    Vulg. Matt. 8, 23:

    in triremem ascendit,

    Nep. Alcib. 4, 3 (in id. Epam. 4, 5, and Them. 8, 6 Halm now reads escendere):

    in arborem ascendere,

    Vulg. Luc. 19, 4:

    ut in Amanum (urbem) ascenderem,

    Cic. Fam. 15, 4, 8:

    ascende in oppidum,

    Vulg. Jos. 8, 1:

    lex peregrinum vetat in murum ascendere,

    Cic. de Or. 2, 24, 100:

    in equum,

    id. Sen. 10, 34:

    in caelum,

    id. Am. 23, 88; so id. Tusc. 1, 29, 71 (B. and K., escendere); id. Dom. 28, 75; id. Mil. 35, 97 (cf. id. Leg. 2, 8:

    ascensus in caelum): inque plagas caeli,

    Ov. M. 11, 518:

    cavete, ne ascendatis in montem,

    Vulg. Exod. 19, 12; 24, 13; ib. Matt. 5, 1; ib. Marc. 3, 13:

    in tribunal ascendere,

    Cic. Vatin. 14, 34 (B. and K., escendere); so Liv. 2, 28 Drak. (Weissenb., escendere):

    in contionem,

    Cic. Att. 4, 2, 3 (B. and K., escendit); so Liv. 3, 49; 5, 50 (Weissenb., escendere, in both these pass.):

    in Capitolium ascendere,

    id. 10, 7:

    sin vestram ascendisset in urbem,

    Verg. A. 2, 192.—
    (β).
    With ad. ad Gitanas Epiri oppidum, Liv. 42, 38:

    ad laevam paulatim,

    Sall. C. 55, 3.—
    (γ).
    With acc. or loc. adv.:

    navem ascendit,

    Ter. Ad. 4, 5, 69; Phaedr. 4, 22, 9; Vulg. Marc. 4, 1; ib. Luc. [p. 171] 8, 37:

    ascendit classem,

    Tac. A. 2, 75:

    montīs cum ascendimus altos,

    Lucr. 6, 469:

    montem,

    Juv. 1, 82, and Vulg. Psa. 103, 8; cf.:

    summum jugum montis ascendere,

    Caes. B. G. 1, 21:

    fastigia montis anheli,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 383:

    altitudinem montium,

    Vulg. Isa. 37, 24:

    currus,

    Lucr. 5, 1301 (Lachm., escendere); so Vulg. 3 Reg. 12, 13:

    adversam ripam,

    Cic. Div. 1, 28, 58:

    murum,

    Caes. B. G. 7, 27; so Verg. A. 9, 507, and Vulg. Jer. 5, 10:

    equum,

    Liv. 23, 14; so Suet. Caes. 61, and Vulg. Psa. 75, 7:

    ascendit Capitolium ad lumina,

    Suet. Caes. 37:

    deus adscensurus, Olympum,

    Tib. 4, 1, 12:

    magnum iter ascendo,

    Prop. 4, 10, 3:

    illuc solita est ascendere filia Nisi,

    Ov. M. 8, 17; 11, 394:

    quo simul ascendit,

    id. ib. 7, 220.—Also pass.:

    si mons erat ascendendus,

    Caes. B. C. 1, 79:

    primus gradus ascendatur,

    Vitr. 3, 3:

    porticus adscenduntur nonagenis gradibus,

    Plin. 36, 13, 19, § 88 (Jan, descenduntur):

    ascenso simul curru,

    Suet. Tib. 2 fin.: ne ascensis tanti sit gloria Bactris, Prop 4, 3, 63.—
    (δ).
    Absol., of persons ex locis superioribus desuper suos ascendentes protegebant, Caes. B. C. 1, 79:

    quā fefellerat ascendens hostis,

    Liv. 5, 47:

    Ascendit ergo Abram de Aegypto,

    Vulg. Gen. 13, 1; 19, 30:

    Ascende huc,

    ib. Apoc. 4, 1; 12, 12.—Of things:

    fons ascendebat de terrā,

    Vulg. Gen. 2, 6:

    sicut ascendit mare fluctu,

    ib. Ezech. 26, 3:

    jam ascendit aurora,

    ib. Gen. 32, 26 ' ascendit ignis de petrā, ib. Jud. 6, 21:

    ascendet fumus ejus,

    ib. Isa. 34, 10; ib. Apoc. 8, 4:

    vidit ascendentem favillam de terrā,

    ib. Gen. 19, 28:

    ascendet sicut virgultum,

    ib. Isa. 53, 2; 5, 6:

    germen eorum, ut pulvis, ascendet,

    ib. ib. 5, 24.—Also, after the Greek, to go aboard ship, to go out to sea (eccl. Lat.): ascendentes navigavimus, epibantes, Vulg. Act. 21, 2: Et ascenderunt, anêchthêsan, ib. Luc. 8, 22.—
    II.
    Trop.
    A.
    Constr in like manner,
    (α).
    With in with acc.:

    in summum locum civitatis ascendere,

    Cic. Clu. 55:

    propter quem (ornatum) ascendit in tantum honorem eloquentia,

    has grown into such reputation, id. Or. 36, 125:

    ira ascendit in Israel,

    Vulg. Psa. 77, 21:

    Quid cogitationes ascendunt in corda vestra?

    ib. Luc. 24, 38; ib. Act. 7, 23.—
    (β).
    With ad:

    sic a principiis ascendit motus et exit paulatim nostros ad sensus,

    Lucr. 2, 137:

    aut a minoribus ad majora ascendimus aut a majoribus ad minora delabimur,

    Cic. Part. Or. 4, 12:

    propius ad magnitudinem alicujus,

    Plin. Pan. 61, 2:

    ad honores,

    Cic. Brut. 68, 241:

    ad hunc gradum amicitiae,

    Curt. 7, 1, 14.—
    (γ).
    With super with acc.:

    ira Dei ascendit super eos,

    Vulg. Psa. 77, 31:

    ascendent sermones super cor tuum,

    ib. Ezech. 38, 10.—
    (δ).
    With acc.:

    ex honoribus continuis familiae unum gradum dignitatis ascendere,

    Cic. Mur. 27:

    altiorem gradum,

    id. Off. 2, 18, 62:

    cum, quem tenebat, ascenderat gradum,

    Nep. Phoc. 2, 3:

    altissimum (gradum),

    Plin. Ep. 3, 2, 4.— Poet.:

    ascendere thalamum, i. e. matrimonium contrahere,

    Val. Fl. 6, 45.—
    (ε).
    Absol.:

    ad summam amplitudinem pervenisset, ascendens gradibus magistratuum,

    Cic. Brut. 81, 281; Plin. Pan. 58, 3: altius ascendere, Brut. ap. Cic. Ep. ad Brut. 1, 4:

    gradatim ascendit vox,

    rises, Cic. de Or. 3, 61, 227:

    usque ad nos contemptus Samnitium pervenit, supra non ascendit, i. e. alios non tetigit,

    Liv. 7, 30:

    donec ascenderit furor Domini,

    Vulg. 2 Par. 36, 16:

    ascendet indignatio mea,

    ib. Ezech. 38, 18.—
    B.
    Esp., super, supra aliquem or aliquid ascendere, to rise above any person or thing, to surpass, to stand higher (twice in Tacitus):

    (liberti) super ingenuos et super nobiles ascendunt,

    Tac. G. 25:

    mihi supra tribunatus et praeturas et consulatus ascendere videor,

    id. Or. 7.—Hence, ascen-dens ( ads-), entis, P. a.
    * A.
    Machina, a machine for ascending, a scaling-ladder, Vitr. 10, 19.—
    B.
    In the jurists, ascendentes are the kindred in an ascending line, ancestors ( parents, grandparents, etc.; opp. descendentes, descendants, children, grandchildren, etc.), Dig. 23, 2, 68.

    Lewis & Short latin dictionary > ascendo

  • 17 caligineus

    cālīgĭnĕus, a, um, adj. [1. caligo], dark, gloomy:

    fumus,

    Grat. Cyn. 56.

    Lewis & Short latin dictionary > caligineus

  • 18 ceu

    ceu, adv. [contr. from ce-ve, like neu and seu, from neve and sive], a particle of equality or comparison, as, like as, just as (in the ante-Aug. per., peculiar to more elevated poetry;

    later also in prose, in Seneca and Suet., and esp. freq. in Plin. H. N.): pars vertere terga, ceu quondam petiere rates,

    Verg. A. 6, 492:

    ceu talpae,

    Plin. 9, 6, 7, § 17:

    ceu notamus in muscis,

    id. 11, 48, 108, § 258; so id. 9, 37, 61, § 132; Suet. Vit. 17; Plin. 19, 12, 62, § 187.—
    II.
    In poet. comparisons (hence, haud aliter follows in a corresponding clause, Verg. A. 9, 797; 10, 360, or sic, id. ib. 10, 729), like, as, like as:

    tenuis fugit ceu fumus in auras,

    Verg. A. 5, 740; so id. G. 3, 542; * Cat. 64, 239:

    Hecuba et natae... Praecipites atrā ceu tempestate columbae,... sedebant,

    Verg. A. 2, 516; * Hor. C. 4, 4, 43:

    ceu nubibus arcus Mille jacit varios adverso sole colores,

    Verg. A. 5, 88; so id. ib. 5, 527.—
    b.
    With cum, as when, Verg. G. 1, 303: 4, 96; id. A. 7, 673; 9, 30; 9, 792; 10, 97; Sen. Q. N. 6, 24, 4.—
    c.
    With si (twice in Lucr.), Lucr. 4, 620; 6, 161.—
    B.
    Sometimes in a conditional sense, as if, as it were, like as if, etc., Enn. ap. Non. p. 483, 2:

    Thesea ceu pulsae ventorum flamine nubes Aërium nivei montis liquere cacumen,

    Cat. 64, 239:

    per aperta volans, ceu liber habenis, Aequora,

    Verg. G. 3, 194; Plin. 2, 28, 28, § 98; 9, 37, 61, § 132; 34, 18, 54, § 175; Suet. Tib. 52; Stat. Th. 1, 320.— Hence, with a subj.:

    ceu cetera nusquam Bella forent,

    Verg. A. 2, 438; Sil. 2, 378; Stat. S. 3, 1, 6; id. Th. 2, 417; Plin. 16, 10, 18. § 41; 31, 1, 1, § 2; 34, 6, 13, § 28 al.—
    C.
    In the Nat. Hist. of Pliny sometimes ceu vero = quasi vero, in refuting another's opinion, as if, just as if: ceu vero nesciam adversus Theophrastum scripsisse etiam feminam, Plin. praef. § 29; 7, 55, 56, § 188; 11, 39, 92, § 226; 12, 1, 5, § 11 al.; cf. upon this word, Hand, Turs. II. pp. 45-49.

    Lewis & Short latin dictionary > ceu

  • 19 cohibeo

    cŏ-hĭbĕo, ui ( perf. subj. cohibessit, Lucr. 3, 444 Lachm.), ĭtum, 2, v. a. [habeo].
    I.
    To hold together, to hold, contain, confine, embrace, comprise (class.;

    syn. contineo): omnes naturas ipsa (universa natura) cohibet et continet,

    Cic. N. D. 2, 13, 35; Lucr. 3, 441 sq.; 1, 517; 1, 536:

    (nubes) ut fumus constare nequirent, Nec cohibere nives gelidas et grandinis imbres,

    id. 6, 107:

    aliquid in se,

    id. 2, 1031; cf. Cic. Fat. 9, 19:

    at Scyllam caecis cohibet spelunca latebris,

    Verg. A. 3, 424:

    semen occaecatum,

    Cic. de Sen. 15, 51:

    nodo crinem,

    Hor. C. 3, 14, 22:

    namque marem cohibent callosa (ova) vitellum,

    id. S. 2, 4, 14:

    auro lacertos,

    to encircle, Ov. H. 9, 59:

    bracchium togā,

    Cic. Cael. 5, 11:

    deos parietibus,

    Tac. G. 9.—
    B.
    Trop. (very rare): sed interest inter causas fortuito antegressas, et inter causas cohibentis in se efficientiam naturalem, Cic. Fat. 9, 19.—
    II.
    With the access. idea of hindering free motion, to hold, keep, keep back, hinder, stay, restrain, stop, etc. (in a lit. sense in prose rare, but trop. very freq.).
    A.
    Prop.:

    cohibete intra limen etiam vos parumper,

    Plaut. Mil. 3, 1, 1:

    nec muris cohibet patriis media Ardea Turnum,

    Verg. A. 9, 738:

    carcere ventos,

    Ov. M. 14, 224:

    ventos in antris,

    id. ib. 15, 346: cervos arcu, to stop, poet. for to kill, Hor. C. 4, 6, 34:

    nec Stygiā cohibebor undā,

    id. ib. 2, 20, 8:

    tempestatibus in portibus cohiberi, Auct. B. Afr. 98: cohiberi in vinculis,

    Curt. 6, 2, 11:

    Pirithoum cohibent catenae,

    Hor. C. 3, 4, 80:

    claustra cohibentia Janum,

    id. Ep. 2, 1, 255:

    ab aliquā re,

    Liv. 22, 3, 9; Tac. A. 1, 56:

    sanguis spongiā in aceto tinctā cohibendus est,

    Cels. 8, 4; cf. Plin. 27, 11, 69, § 93:

    alvum,

    id. 29, 3, 11, § 49:

    milites intra castra,

    Curt. 10, 3, 6:

    aquilones jugis montium,

    id. 8, 9, 12.—
    B.
    Trop.
    1.
    Cohibere aliquid or cohibere se, to stop something (or one ' s self), to hold in check, to restrain, limit, confine, keep back, repress, tame, subdue (syn.:

    contineo, refreno, arceo, coerceo): motus animi perturbatos,

    Cic. Off. 2, 5, 18:

    furentis impetus crudelissimosque conatus,

    id. Phil. 3, 2, 5; cf.:

    furorem alicujus,

    id. ib. 5, 13, 37:

    temeritatem,

    id. Ac. 1, 12, 45:

    gaudia clausa in sinu tacito,

    Prop. 2 (3), 25, 30:

    iras,

    Verg. A. 12, 314:

    pravas aliorum spes,

    Tac. A. 3, 56:

    ac premeret sensus suos,

    id. ib. 3, 11:

    bellum,

    Liv. 9, 29, 5:

    malum,

    Tac. A. 6, 16:

    sumptus,

    Arn. 2, p. 91:

    violentias effrenati doloris,

    Gell. 12, 5, 3:

    altitudinem aedificiorum,

    Tac. A. 15, 43:

    (provinciae) quae procuratoribus cohibentur,

    i. e. are ruled, id. H. 1, 11: non tu te cohibes? be moderate in grief, * Ter. Heaut. 5, 1, 46; so Sulp. ap. Cic. Fam. 4, 5, 4; Gell. 4, 9, 3.—
    (β).
    With quominus:

    vix cohibuere amici, quominus eodem mari oppeteret,

    Tac. A. 2, 24.— Pass.:

    ne flumine quidem interjecto, cohiberi quominus, etc.,

    Tac. A. 2, 10.—
    (γ).
    With inf., Calp. Ecl. 4, 20 (but in Cic. Tusc. 3, 25, 60; id. Caecin. 23, 66; Auct. B. G. 8, 23, prohibere is the true reading).—
    2.
    Aliquid ab aliquā re or aliquo, to keep something from something (or somebody), to ward off:

    manus ab alieno,

    Plaut. Trin. 4, 3, 12:

    manus, oculos, animum ab auro gazāque regiā,

    Cic. Imp. Pomp. 23, 66:

    effrenatas suas libidines a liberis et a conjugibus vestris,

    id. Mil. 28, 76:

    adsensionem a rebus incertis,

    id. N. D. 1, 1, 1.—Hence, cŏhĭbĭtus, a, um, P. a., confined, limited, moderate:

    dicendi genus,

    Gell. 7, 14, 7.— Comp.:

    habitudo cohibitior,

    Aus. Grat. Act. 27, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > cohibeo

  • 20 commisceo

    com-miscĕo ( con-m-), miscui, mixtum, or mistum, 2, v. a., to mix or mingle together, to intermingle (class.).
    I.
    Lit., constr. with cum, with abl., with in or inter, and absol.
    A.
    With cum and abl.:

    postea amurcam cum aquā commisceto aequas partis,

    Cato, R. R. 93; 103; 109:

    ventus... se cum eo commiscuit igni,

    Lucr. 6, 276:

    ignem illum sempiternum (Vestae) cum totius urbis incendio,

    Cic. Dom. 57, 144:

    servos cum ingenuis,

    Suet. Aug. 25.—
    B.
    With abl.:

    canes capro commixta,

    Plaut. Most. 1, 1, 40:

    commixta. vis venti calore, Lucr 6, 322: liquidum corpus turbantibus aëris auris,

    id. 5, 502:

    frusta cruento commixta mero,

    Verg. A. 3, 633:

    commixtis igne tenebris,

    id. ib. 8, 255:

    aether... magno commixtus corpore,

    id. G. 2, 327:

    Chio nota si commixta Falerni est,

    Hor. S. 1, 10, 24:

    commixtae salivae melle,

    Suet. Vit. 2:

    reliquias Phyllidis cineribus Juliae,

    id. Dom. 17:

    crocum aquā pluviali,

    Scrib. Comp. 265.—
    C.
    With in or inter:

    inter se omnia pariter,

    Cato, R. R. 96, 1:

    necesse est ventus et aër Et calor inter se vigeant commixta per artus,

    Lucr. 3, 283:

    fumus in auras Commixtus tenuis,

    Verg. G. 4, 500.—
    D.
    Absol.:

    commisce mulsum,

    Plaut. Pers. 1, 3, 7:

    in hac (patinā) scarorum jocinera, phasianarum cerebella... commiscuit,

    Suet. Vit. 13.—Esp., in part. perf., mingled, compounded:

    cibos omnis commixto corpore dicent Esse,

    Lucr. 1, 861:

    fert commixtam ad astra favillam,

    Verg. A. 9, 76; cf.:

    commixti corpore tantum Subsident Teucri,

    id. ib. 12, 835.—Esp., of sexual union:

    commiscendorum corporum libidines,

    Cic. N. D. 2, 51, 128: commisceri, Jul. Epit. Nov. 107, § 373.—
    II.
    Transf., in gen., to unite, bring together, join, mingle:

    ego abeo a te, ne quid tecum consili conmisceam, Plaut Mil. 2, 5, 68: siquis cum eo (Neptuno) quid rei conmiscuit,

    id. Rud. 2, 6, 3:

    jus accusatoris cum jure testimonii,

    Auct. Her. 4, 35, 47:

    numquam temeritas cum sapientiā comm iscetur,

    Cic. Marcell. 2, 7:

    gemitu commixta querella,

    Lucr. 6, 1159:

    attulit hunc illi caecis terroribus aura Commixtum clamorem,

    Verg. A. 12, 618:

    utrasque partis in computatione,

    Dig. 35, 2, 1, § 14.—
    B.
    To produce by mingling:

    Italo commixtus sanguine Silvius,

    i. e. of an Italian mother, Verg. A. 6, 762:

    materiae ex utroque commixtae,

    Quint. 3, 8, 55.

    Lewis & Short latin dictionary > commisceo

См. также в других словарях:

  • FUMUS — an ex furvo, quod nigrum, an ex Graec. θῦμα, θύημα, suffimentum, an ex Hebr. afflavit? flammae index est, e quo non minus futurorum scientiam sibi Vett. fingere studebant, ac ex ipsa flamma; Clarus enim et caelum petens felicitatem, densus et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • fumus boni iuris — fù·mus bò·ni iù·ris loc.s.m.inv., lat. TS dir. il probabile buon fondamento giuridico di una pretesa {{line}} {{/line}} ETIMO: lat. fumus boni iuris propr. fumo di buon diritto …   Dizionario italiano

  • fumus persecutionis — fù·mus per·se·cu·tiò·nis loc.s.m.inv., lat. BU possibile esistenza di una volontà persecutoria da parte di un organismo inquirente, degli organi di stampa o anche da parte di un terzo {{line}} {{/line}} ETIMO: lat. fumus persecutionis propr. fumo …   Dizionario italiano

  • Et fumus patriae dulcis. — См. И дым отечества нам сладок и приятен …   Большой толково-фразеологический словарь Михельсона (оригинальная орфография)

  • Mensch — 1. A verzagte Möntsch isch im Himmel nid sichar. (Bern.) – Zyro, 108. 2. Ach, Mensch, betracht , wie Gott verlacht all deinen Pracht, der in einer Nacht wird zu nichts gemacht. – Gerlach, 9. 3. Ain verkerter mensch richtet hader an vnd ain… …   Deutsches Sprichwörter-Lexikon

  • FUMETERRE — Simple très populaire, déjà prescrite en cholagogue dans l’Antiquité, la fumeterre (Fumaria officinalis L.; fumariacées) renferme un alcaloïde, la fumarine, et un acide, dit acide fumarique, associés à du tanin, à des sucres, à des sels de… …   Encyclopédie Universelle

  • fumigène — [ fymiʒɛn ] adj. • 1909; lat. fumus « fumée » et gène ♦ Qui produit de la fumée. Engins, grenades, pots fumigènes, produisant d épais nuages de fumée destinés à dissimuler des mouvements de troupes, d unités navales, etc., à donner un signal de… …   Encyclopédie Universelle

  • fum — fumuri, s.n. I.1. Suspensie de particule solide într un mediu gazos, produsă în cursul arderii incomplete a materialelor combustibile (sau, artificial şi intenţionat, cu ajutorul unor substanţe chimice). ♦ Fig, Înceţoşare, tulbureală, ameţeală… …   Dicționar Român

  • Humo — (Del lat. fumus.) ► sustantivo masculino 1 FÍSICA Producto que en forma gaseosa se desprende de una combustión incompleta de la materia orgánica, compuesto de pequeñas partículas de carbón, vapor de agua y ácido carbónico. SINÓNIMO emanación gas… …   Enciclopedia Universal

  • fumagine — [ fymaʒin ] n. f. • 1845; du lat. fumus « fumée » ♦ Hortic. Maladie des plantes, caractérisée par un dépôt couleur de suie sur la tige et les feuilles. ● fumagine nom féminin (latin scientifique fumago, inis, du latin classique fumus, fumée)… …   Encyclopédie Universelle

  • fumivore — [ fymivɔr ] adj. • 1799; alchim. XVII e; lat. fumus « fumée » et vore ♦ Qui absorbe de la fumée. Appareil, foyer fumivore, ou n. m. un fumivore, destiné à absorber les fumées. Une bougie fumivore. ● fumivore adjectif et nom masculin Se dit d un… …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»