Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

fībŭla

  • 1 fibula

    fībŭla (post-class. contr. fibla, Apic. 8, 7; Inscr. Orell. 2952; plur. heterocl.: fibula, ōrum, n., Spart. Hadr. 10, 5), ae, f. [contr. from figibula, from figo], that which serves to fasten two things together, a clasp, buckle, pin, latchet, brace.
    I.
    In gen.
    A.
    Lit.:

    ubi fibula vestem, Vitta coercuerat neglectos alba capillos,

    Ov. M. 2, 412;

    so on clothes (frequently set with gold and precious stones, and given as a mark of honor to deserving soldiers),

    Verg. A. 4, 139; 5, 313; 12, 274; Liv. 27, 19, 12; 39, 31, 18:

    fibula crinem Auro internectat,

    Verg. A. 7, 815: trabes binis utrimque fibulis ab extrema parte distinebantur, braces, * Caes. B. G. 4, 17, 6; Vitr. 1, 5:

    iligneae, ulmeae, etc.,

    bands, fillets for making baskets, Cato, R. R. 31, 1.—
    B.
    Transf.:

    P. Blessus Junium hominem nigrum, et macrum, et pandum, fibulam ferream dixit,

    Quint. 6, 3, 58.— Trop.:

    sententia clavi aliquā vel fibulā terminanda est,

    connection, Fronto Laud. Fun. 1:

    laxare fibulam delictis voluntariis,

    bonds, fetters, Tert. Cor. Mil. 11.—
    II.
    In partic.
    A. B.
    A stitching-needle drawn through the prepuce, Cels. 7, 25, 3; Mart. 7, 82, 1; 11, 75, 8; Juv. 6, 73; 379; Sen. ap. Lact. 1, 16; Tert. Cor. Mil. 11; id. Pudic. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > fibula

  • 2 fībula

        fībula ae, f    [FIG-], a fastening, clasp, buckle, pin, latchet, brace, brooch: ubi fibula vestem coërcuerat, O.: aurea, L.: fibula crinem Auro internectat, V.: trabes fibulis distinebantur, braces, Cs.: tegumen fibulā consertum, Ta.
    * * *
    clasp, buckle, brooch

    Latin-English dictionary > fībula

  • 3 mordeō

        mordeō momordī, morsus, ēre    [MORD-], to bite, bite into: qui (canes) mordere possunt: (serpens) hastile momordit, bit into, O.: Mordeat ante aliquis quidquid, etc., taste, Iu.: humum ore momordit, bit the dust, V.— To eat, devour, consume: ostrea, Iu.— To bite into, take hold of, catch fast: laterum iuncturas fibula mordet, clasps, V.: mordebat fibula vestem, O.— To cut into, wash away: rura quae Liris quietā Mordet aquā, H.— To nip, bite, sting: matutina parum cautos iam frigora mordent, H.—Fig., to bite, sting, pain, hurt: morderi dictis, O.: iocus mordens, a biting jest, Iu.: mordear opprobriis falsis, shall be vexed, H.: valde me momorderunt epistulae tuae: morderi conscientiā, feel the sting of conscience.
    * * *
    I
    mordere, memordi, - V
    bite; sting; hurt, pain; vex; (archaic perf. form of mordeo)
    II
    mordere, momordi, morsus V
    bite; sting; hurt, pain; vex; criticize, carp at; eat, consume; bite/cut into

    Latin-English dictionary > mordeō

  • 4 mordeo

    mordĕo, mŏmordi (archaic memordi; v. in the foll.), morsum, 2, v. a. [root smard-; Sanscr. mard-, bite; Gr. smerdnos, smerdaleos; (cf. Engl. smart)], to bite, to bite into (class.).
    I.
    Lit.: si me canis memorderit, Enn. ap. Gell. 7, 9, 3 (Sat. v. 36 Vahl.):

    canes mordere possunt,

    Cic. Rosc. Am. 20, 57:

    mordens pulex,

    biting, Mart. 14, 83:

    (serpens) fixum hastile momordit,

    bit into, Ov. M. 3, 68:

    mordeat ante aliquis quidquid, etc.,

    taste, Juv. 6, 632: terram, to bite the ground, bite the dust, of expiring warriors writhing on the ground:

    procubuit moriens et humum semel ore momordit,

    Verg. A. 11, 418; Ov. M. 9, 61.—Part. as subst.:

    morsi a rabioso cane,

    Plin. 29, 5, 32, § 100:

    laneaque aridulis haerebant morsa labellis,

    Cat. 64, 316.—
    2.
    In partic., to eat, devour, consume ( poet.):

    tunicatum cum sale mordens Caepe,

    Pers. 4, 30:

    ostrea,

    Juv. 6, 305:

    sordes farris mordere canini,

    id. 5, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    To bite into, take fast hold of, catch fast; to press or cut into ( poet.):

    laterum juncturas fibula mordet,

    takes hold of, clasps, Verg. A. 12, 274:

    mordebat fibula vestem,

    Ov. M. 8, 318:

    id quod a lino mordetur,

    where the thread presses in, Cels. 7, 4, 4:

    locus (corporis), qui mucronem (teli) momordit,

    id. 7, 5, 4:

    arbor mordet humum,

    takes hold of the ground, is rooted in the ground, Stat. Th. 9, 499.—Hence, poet., of a river: non rura quae Liris quieta Mordet aqua, cuts or penetrates into, Hor. C. 1, 31, 7.—
    2.
    To nip, bite, sting:

    matutina parum cautos jam frigora mordent,

    nips, attacks, Hor. S. 2, 6, 45: oleamque momorderit [p. 1165] aestus, id. Ep. 1, 8, 5:

    mordeat et tenerum fortior aura nemus,

    Mart. 8, 14, 2:

    radix gustu acri mordet,

    bites, hurts, Plin. 27, 13, 109, § 133:

    linguam,

    id. 29, 2, 9, § 34:

    oculos,

    id. 21, 6, 17, § 32:

    urtica foliis non mordentibus,

    stinging, burning, id. 22, 14, 16, § 37.—
    II.
    Trop., to bite, sting, pain, hurt (syn.: pungo, stimulo, remordeo;

    class.): invidere omnes mihi, Mordere clanculum,

    bit, stung, Ter. Eun. 3, 1, 21:

    morderi dictis,

    Ov. Tr. 1, 1, 25:

    jocus mordens,

    a biting jest, Juv. 9, 10:

    mordear opprobriis falsis,

    shall I be stung, vexed, Hor. Ep. 1, 16, 38:

    par pari referto, quod eam mordeat,

    to vex, mortify, Ter. Eun. 3, 1, 55:

    valde me momorderunt epistolae tuae,

    Cic. Att. 13, 12, 1:

    scribis, morderi te interdum, quod non simul sis,

    that it grieves you, affects you, id. ib. 6, 2, 8:

    dolore occulto morderi,

    to be attacked, tormented, Ov. M. 2, 806:

    nec qui detrectat praesentia, Livor iniquo Ullum de nostris dente momordit opus,

    detracted, id. Tr. 4, 10, 124; cf. id. P. 4, 14, 46:

    morderi conscientiā,

    to feel the sting of conscience, Cic. Tusc. 4, 20, 45:

    hunc mordebit objurgatio,

    Quint. 1, 3, 7.—
    B.
    To seize fast, hold firmly in the mind (cf. mordicus, II.):

    hoc tene, hoc morde,

    Sen. Ep. 78, 29. —
    C.
    To squander, dissipate: de integro patrimonio meo centum milia nummūm memordi, Laber. ap. Gell. 6, 9, 3 (Com. Rel. v. 50 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > mordeo

  • 5 cōn-serō

        cōn-serō seruī, sertum, ere    [com- + 2 sero], to connect, entwine, tie, join, fit, bind, unite: Lorica conserta hamis, V.: Consertum tegumen spinis, pinned together, V.: sagum fibulā, Ta. — Fig.: exodia conserta fabellis, L.—To join, bring together: latus lateri, O.: sinūs, Tb. — With manum, manūs (rarely manu), to fight hand to hand, join battle: signa contulit, manum conseruit: conserundi manum copia, S.: manūs inter se, L.: consertis deinde manibus, L.: dextram, V.: manu consertum alqm attrahere, L.—Fig.: ibi ego te ex iure manum consertum voco, I summon you to a trial face to face.—With pugnam or proelium: pugnam, L.: pugnam inter se, L.: proelium comminus, L.—In other connections: sicubi conserta navis sit, was grappled, L.: cum levi armaturā, L.: belli artīs inter se, employed in fight, L.

    Latin-English dictionary > cōn-serō

  • 6 inter-nectō

        inter-nectō —, —, ere,    to bind together, bind up: ut fibula crinem Auro internectat, V.

    Latin-English dictionary > inter-nectō

  • 7 iūnctūra

        iūnctūra ae, f    [IV-], a joining, uniting, juncture, joint: tignorum, Cs.: iuncturae verticis, sutures, O.: laterum iuncturas fibula mordet, the united ends of the girdle, V.—Fig., a connection: generis, i. e. consanguinity, O.—Of words, a joining together: callida, i. e. a happy phrase, H.

    Latin-English dictionary > iūnctūra

  • 8 rāsilis

        rāsilis e, adj.    [1 RAD-], scraped, smoothed, polished, smooth: torno buxum, V.: fibula, O.
    * * *
    rasilis, rasile ADJ
    worn smooth, polished

    Latin-English dictionary > rāsilis

  • 9 sub-nectō

        sub-nectō —, xus, ere,    to bind below, tie under, fasten beneath: subnectit fibula vestem, V.: antennis velum, O.: circlos Cervici, V.: mentum mitrā Subnexus, V.

    Latin-English dictionary > sub-nectō

  • 10 circumscribo

    circum-scrībo, psi, ptum, 3, v. a.
    I.
    Prop., to draw a line around, to circumscribe, enclose in a circle (in good prose;

    very freq. in Cic.): orbem,

    Cic. Fin. 5, 8, 23:

    lineas extremas umbrae,

    Quint. 10, 2, 7:

    virgulā stantem,

    Cic. Phil. 8, 8, 23:

    virgā regem,

    Liv. 45, 12, 5:

    aeneā fibulā pars auriculae latissima circumscribitur,

    Col. 6, 5, 4:

    terram surculo heliotropii,

    Plin. 22, 21, 29, § 60.—
    II.
    Trop.
    A.
    To draw a line as the circumference of a thing (cf. Quint. 12, 10, 5), i. e. to define, encompass, enclose, lim it, bound, circumscribe (syn.: definio, describo, termino):

    nullis ut terminis (orator) circumscribat aut definiat jus suum,

    Cic. de Or. 1, 16, 70; cf.:

    genus universum brevi circumscribi et definiri potest,

    id. Sest. 45, 97:

    exiguum nobis vitae curriculum natura circumscripsit, immensum gloriae,

    id. Rab. Perd. 10, 30:

    quibus regionibus vitae spatium circumscriptum est,

    id. Arch. 11, 29:

    ante enim circumscribitur mente sententia confestimque verba concurrunt,

    id. Or. 59, 200:

    locum habitandi alicui,

    id. Par. 2, 18:

    Oceanus undique circumscribit omnes terras et ambit,

    Gell. 12, 13, 20:

    uti mihi dicas et quasi circumscribas verbis, quid homo sit,

    id. 4, 1, 12.—
    B.
    To bring within narrow bounds, i. e. to contract, hem in, circumscribe, to hinder free action, to restrain, confine, limit, etc. (syn.: claudo, includo, coërceo).
    (α).
    Esp., of the restrictions or hinderances imposed by one magistracy or authority upon another:

    Senatus credo praetorem eum circumscripsisset,

    Cic. Mil. 33, 88 (cf. just before:

    an consules in praetore coërcendo fortes fuissent),

    id. Att. 7, 9, 2; id. Phil. 13, 9, 19; Caes. B. C. 1, 32; Auct. ap. Quint. 9, 3, 72:

    ille se fluvio Rubicone et CC. milibus circumscriptum esse patiatur?

    Cic. Phil. 6, 3, 5:

    gulam et ventrem,

    Sen. Ep. 108, 14:

    circumscribere corpus et animo locum laxare,

    id. ib. 15, 2:

    laudes,

    id. Cons. ad Helv. 19, 7.—
    (β).
    In gen.:

    uno genere genus hoc aratorum,

    to comprehend in one class, Cic. Verr. 2, 2, 61, § 149 Zumpt:

    totum Dionysium sex epitomis circumscripsit,

    abridged, Col. 1, 1, 10:

    ut luxuriam vilitate circumscribamus,

    Plin. 22, 2, 3, § 4.—
    2.
    In later medic. lang. circumscribi = minui, to abate, subside:

    gravedo circumscribitur,

    Cael. Aur. Tard. 5, 10; so id. Acut. 2, 10 fin.
    C.
    To encircle or go around by writing = scribendo circumdare, i. e. to deceive, cheat, circumvent, entrap, insnare (syn.:

    circumvenio, decipio): fallacibus et captiosis interrogationibus circumscripti atque decepti,

    Cic. Ac. 2, 15, 46; Plin. 7, 40, 41, § 131; 33, 3, 14, § 48: non circumscribetur, qui ita se gesserit, ut dicat, etc., will not be deceived, i. e. will commit no error, Sen. Q. N. 5, 1, 3; id. Ep. 82, 19.—
    2.
    In mercantile lang., to deprive of money, to overreach, defraud:

    adulescentulos,

    Cic. Phil. 14, 3, 7; Juv. 10, 222; 14, 237:

    ab Roscio HS. I[C ][C ]. circumscriptus,

    Cic. Rosc. Com. 8, 24:

    vectigalia,

    to embezzle, Quint. Decl. 340.—
    3.
    In law, to defeat the purpose of a law, a will, etc., by a forced or too literal interpretation:

    legem,

    Dig. 4, 3, 18 fin.:

    ita circumscripto testamento,

    Plin. Ep. 8, 18, 4; Front. Aquaed. 112: constitutiones, Lact. de Ira Dei, 8.—
    4.
    Of circumlocution, to involve in language:

    oratio rem simplicem circumscribens elocutione,

    Auct. Her. 4, 32, 43; cf.:

    facetis jocis sacrilegium circumscribens,

    covering, Just. 39, 2, 5.—
    D.
    To cancel; to declare invalid, to annul, invalidate, void, set aside (cf. circumduco, II. D.):

    hoc omni tempore Sullano ex accusatione circumscripto,

    Cic. Verr. 2, 1, 16, § 43 (sublato, circumducto, praetermisso, Ascon.):

    circumscriptis igitur iis seutentiis, quas posui, etc.,

    id. Fin. 3, 9, 31.—Hence, circumscriptus, a, um, P. a.
    1.
    (Acc. to II. A.) In rhet., rounded into periods, periodic:

    circumscripti verborum ambitus,

    Cic. Or. 12, 38; cf. Auct. Her. 4, 32, 43; Quint. 12, 10, 5, and v. circumscriptio.— Adv.: circum-scriptē, in periods:

    circumscripte numeroseque dicere,

    Cic. Or. 66, 221: circumscripte complecti singulas res. id. N. D. 2, 59, 147.—
    2.
    (Acc. to II. B.) Restricted, limited:

    brevis et circumscripta quaedam explicatio,

    Cic. de Or. 1, 42, 189:

    (vis orationis) pressior et circumscriptior et adductior,

    Plin. Ep. 1, 16, 4.— Adv.: circum-scriptē, summarily:

    circumscripte et breviter ostendere,

    Lact. 5, 14, 8; 5, 9, 20. — Sup. of the adj., and comp. and sup. of the adv. not in use.

    Lewis & Short latin dictionary > circumscribo

  • 11 confibula

    con-fībŭla, ae, f., a wooden double cramp, clincher:

    ligneae,

    Cato, R. R. 12.

    Lewis & Short latin dictionary > confibula

  • 12 ferreus

    ferrĕus, a, um, adj. [ferrum], made of iron, iron.
    I.
    Lit.:

    Britanni utuntur aut aere aut taleis ferreis... pro nummo,

    Caes. B. G. 5, 12, 4:

    vomer,

    Lucr. 1, 314:

    ensis,

    id. 5, 1293:

    furcae,

    Varr. R. R. 1, 22, 3; for which absol.:

    ferreae,

    Cato, R. R. 10, 3:

    clavi,

    Caes. B. G. 3, 13, 4:

    hami,

    id. ib. 7, 73 fin.:

    manus,

    id. B. C. 1, 57, 2; 1, 58, 4; 2, 6, 2:

    clathri,

    Plin. 8, 7, 7, § 21:

    fibula,

    Quint. 6, 3, 58:

    anulus,

    id. 7, 6, 8; cf. Plin. 33, 1, 4, § 9; Suet. Aug. 100:

    litterae imagunculae,

    id. ib. 7:

    Hercules,

    an iron statue of Hercules, Plin. 34, 14, 40, § 141.— Poet.: hastati spargunt hastas, fit ferreus imber, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 287 ed. Vahl.);

    imitated: imber,

    Verg. A. 12, 284; cf.:

    seges telorum,

    id. ib. 3, 45:

    ager,

    i. e. glistening with weapons, id. ib. 11, 601.—
    B.
    Transf., like or pertaining to iron:

    color,

    iron-color, Plin. 37, 10, 61, § 170:

    fabrica,

    the art of working iron, id. 7, 56, 57, § 198.—
    II.
    Trop.
    A.
    Hard, unfeeling, hard-hearted, cruel:

    qui virtutem duram et quasi ferream esse quandam volunt (opp. tenera atque tractabilis),

    Cic. Lael. 13, 48; cf.:

    quis tam fuit durus et ferreus, quis tam inhumanus, qui? etc.,

    id. Verr. 2, 5, 46, § 121; and:

    ferreus essem, si te non amarem,

    id. Fam. 15, 21, 4:

    ferus et ferreus,

    id. Q. Fr. 1, 3, 3:

    ferus et vere ferreus,

    Tib. 1, 10, 2:

    quis tam esset ferreus, qui, etc.,

    Cic. Lael. 23, 87:

    o te ferreum, qui illius periculis non moveris!

    id. Att. 13, 30, 2:

    illa (carmina) tamen numquam ferrea dixit Amo,

    Prop. 2, 8, 12; Tib. 2, 3, 2; 3, 2, 2:

    praecordia,

    Ov. H. 12, 183:

    bella,

    id. ib. 13, 64:

    sors vitae (with difficilis),

    id. Tr. 5, 3, 28:

    os ferreum,

    shameless, impudent, Cic. Pis. 26, 63: ferrea tum vero proles exorta repente est, i. e. the iron age, Cic. poët. N. D. 2, 63, 159; cf.

    saecula,

    Tib. 2, 3, 35.—
    B.
    With the idea of firmness, fixedness predominating, firm, fixed, rigid, unyielding, immovable:

    (Cato) in parsimonia, in patientia laboris periculique, ferrei prope corporis animique,

    Liv. 39, 40, 11:

    vox,

    Verg. G. 2, 44; id. A. 6, 626; cf.: scriptor (Atilius), Licin. poët. ap. Cic. Fin. 1, 2, 5:

    jura,

    Verg. G. 2, 501: olli dura quies oculos et ferreus urget Somnus, ironsleep, i. e. death (a transl. of the Homeric chalkeos hupnos), Verg. A. 10, 745; 12, 309:

    decreta Sororum,

    Ov. M. 15, 781.

    Lewis & Short latin dictionary > ferreus

  • 13 fibla

    fibla, ae, v. fibula init.

    Lewis & Short latin dictionary > fibla

  • 14 fibulatorius

    fībŭlātōrĭus, a, um, adj. [fibula], provided with clasps or buckles: saga, Claud. Imp. ap. Treb. XXX. Tyrann. 10; cf. fibulo.

    Lewis & Short latin dictionary > fibulatorius

  • 15 fibulo

    fībŭlo, āvi, ātum, 1, v. a. [fibula].
    * I.
    To bind or fasten together, Col. 1, 6, 13.—
    * II.
    To fit with clasps or buckles: pallia fibulata, Valerian. Imp. ap. Vop. Prob. 4.

    Lewis & Short latin dictionary > fibulo

  • 16 infiblo

    in-fībŭlo ( - fiblo), āvi, ātum, 1, v. a. [in-fibula], to clasp, buckle, or button together, to close with a clasp or pin (rare): infibulati sacrificabant flamines propter usum aeris antiquissimum aereis fibulis, Paul. ex Fest. p. 113 Müll.; Serv. Verg. A. 4, 262.—
    II.
    Esp.
    A.
    Med. t. t.:

    adulescentulos interdum vocis, interdum valetudinis causa,

    to infibulate, Cels. 7, 25, 3.—
    B.
    In cookery, to fasten together that which is larded or stuffed, Apic. 8, 7, § 372.

    Lewis & Short latin dictionary > infiblo

  • 17 infibulo

    in-fībŭlo ( - fiblo), āvi, ātum, 1, v. a. [in-fibula], to clasp, buckle, or button together, to close with a clasp or pin (rare): infibulati sacrificabant flamines propter usum aeris antiquissimum aereis fibulis, Paul. ex Fest. p. 113 Müll.; Serv. Verg. A. 4, 262.—
    II.
    Esp.
    A.
    Med. t. t.:

    adulescentulos interdum vocis, interdum valetudinis causa,

    to infibulate, Cels. 7, 25, 3.—
    B.
    In cookery, to fasten together that which is larded or stuffed, Apic. 8, 7, § 372.

    Lewis & Short latin dictionary > infibulo

  • 18 internecto

    inter-necto, ĕre, v. a., to bind together, bind up ( poet.):

    ut fibula crinem Auro internectat,

    Verg. A. 7, 816:

    plagas,

    to bind up, Stat. Th. 8, 168.

    Lewis & Short latin dictionary > internecto

  • 19 junctura

    junctūra, ae, f. [id.], a joining, uniting; a juncture, joint ( poet. and post-Aug.).
    I.
    Lit.:

    boum,

    Col. 2, 2 22:

    genuum,

    Ov. M. 2, 823:

    ut umor teneat juncturas,

    i. e. the commissures, joints, Plin. 16, 40, 79, § 214:

    quadrato saxo murus ducatur juncturis quam longissimis,

    Vitr. 5, 12, 6:

    laterum juncturas fibula mordet,

    the two ends of the girdle which meet, Verg. A. 12, 274.—
    B.
    Transf.
    1.
    Plur., trappings, mountings (post-class.):

    data et vehicula cum mulabus, et mulionibus, cum juncturis argenteis,

    Capitol. Ver. 5.—
    2.
    A team (postclass.):

    carruca cum junctura legata,

    Paul. Sent. 3, 6, 91.—
    II.
    Trop., a connection:

    generis,

    i. e. relationship, consanguinity, Ov. H. 4, 135.—
    B.
    In partic.
    1.
    Rhet.:

    in omni compositione tria sunt necessaria, ordo, junctura, numerus,

    Quint. 9, 4, 32.—
    2.
    Gram., a joining together, compounding:

    dixeris egregie, notum si callida verbum Reddiderit junctura novum,

    Hor. A. P. 47.

    Lewis & Short latin dictionary > junctura

  • 20 mordax

    mordax, ācis, adj. [mordeo], biting, given to biting, snappish ( poet. and in postAug. prose).
    I.
    Lit.:

    canis,

    Plaut. Bacch. 5, 2, 27: equus, Labeo ap. Gell. 4, 2:

    asinus,

    App. M. 8, p. 213 init.: Memmius, Auct. ap. Cic. de Or. 2, 59, 240.— Poet.:

    fibula,

    Sid. Carm. 5, 18.—
    B.
    Transf., stinging, sharp, biting, pungent:

    urtica,

    stinging, Ov. A. A. 2, 417:

    arista mordacior hordeo,

    Plin. 18, 7, 10, § 61:

    mordacissima marga,

    id. 17, 8, 4, § 45:

    mordaci icta ferro Pinus,

    biting, deepcutting, Hor. C. 4, 6, 9:

    pumex,

    Ov. A. A. 1, 506:

    pulvis,

    corrosive, Plin. 15, 29, 37, § 123:

    fel,

    biting, sharp, Ov. P. 3, 3, 106:

    acetum,

    sharp, pungent, Pers. 5, 86:

    sucus,

    Plin. 25, 8, 50, § 89.—
    II.
    Trop., biting, disposed to bite.
    A.
    Of persons:

    Cynicus,

    biting, snarling, Hor. Ep. 1, 17, 18:

    lividus et mordax,

    id. S. 1, 4, 93.—
    B.
    Of inanim. and abstr. things:

    carmen,

    Ov. Tr. 2, 563:

    invidia,

    Phaedr. 5 prol. 8:

    verum,

    Pers. 1, 107:

    sollicitudines,

    biting, carking, Hor. C. 1, 18, 4:

    belle interim subicitur pro eo, quod neges, aliud mordacius,

    a more stinging assertion, Quint. 6, 3, 74.—Hence, adv.: mordācĭter, bitingly ( poet. and postclass. prose), Macr. S. 7, 3, 8.— Comp.:

    neque enim in nobis febris alias partes mordacius impellit, sed per omnia pari aequalitate discurrit,

    Sen. Q. N. 6, 15, 3:

    limā mordacius uti,

    more sharply, Ov. P. 1, 5, 19:

    scribere,

    Lact. 5, 2, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > mordax

См. также в других словарях:

  • FIBULA — Gr. φίβλη, quod ligat, Isid. aliis a figendo, quasi Figula, περόνη, ἐπιβλὴ. Gloss. Fibula, πόρπη, φιβλίον. Mart. quod Fibras. i. e. extremitates vestium constringat, aut quasi Figula, quia figit seu configit, dicta videtur. Eas non tam in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • fibulă — FIBÚLĂ, fibule, s.f. 1. Agrafă (ornamentală) de metal, întrebuinţată în antichitate pentru a încheia un veşmânt. 2. (anat.) Peroneu. – Din lat. fibula. Trimis de romac, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  FÍBULĂ s. peroneu. Trimis de siveco, 05.08.2004.… …   Dicționar Român

  • Fibula — La fibula (anciennement appelée péroné), est un os constituant la partie latérale du squelette de la jambe. Articulé avec le tibia à ses deux extrémités, et avec le talus à son extrémité distale (malléole externe). Chez les oiseaux actuels, la… …   Wikipédia en Français

  • fibula — ● fibula nom féminin (latin fibula, agrafe) Synonyme de péroné. ● fibula (synonymes) nom féminin (latin fibula, agrafe) Synonymes : péroné …   Encyclopédie Universelle

  • fibula — / fibula/ s.f. [dal lat. fibŭla ]. 1. (archeol.) [piccolo congegno di metallo per chiudere cinture, scarpe, ecc.] ▶◀ ‖ fibbia, spilla. 2. (anat.) [osso della gamba parallelo alla tibia] ▶◀ perone …   Enciclopedia Italiana

  • Fibula — (lat.) bezeichnet: in der Anatomie den Wadenbeinknochen des Unterschenkels bei Wirbeltieren, siehe Wadenbein einen Teil des Beines bei Gliederfüßern (Insekten, Spinnentiere, Krebstiere), siehe Fibula (Gliederfüßer) eine altertümliche Heftnadel… …   Deutsch Wikipedia

  • fibula — 1670s, clasp, buckle, brooch; 1706 as smaller bone in the lower leg, from L. fibula clasp, brooch, related to figere to fasten, fix (see FIX (Cf. fix)). Used in reference to the outer leg bone as a loan translation of Gk. perone small bone in the …   Etymology dictionary

  • fíbula — s. f. 1. Alfinete ou fivela para prender o vestuário. 2.  [Anatomia] O mesmo que perônio.   ‣ Etimologia: latim fibula, ae, fivela, broche …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • fíbula — (Del lat. fibŭla). 1. f. Especie de hebilla o broche antiguo que se usaba para sujetar las prendas de vestir. 2. Anat. peroné …   Diccionario de la lengua española

  • Fibula — Fib u*la, n.; pl. {Fibul[AE]}. [L., clasp, buckle.] 1. A brooch, clasp, or buckle. [1913 Webster] Mere fibul[ae], without a robe to clasp. Wordsworth. [1913 Webster] 2. (Anat.) The outer and usually the smaller of the two bones of the leg, or… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Fibŭla — (lat.), 1) Schnalle, Heftel, Klammer, Band u. ähnliches; 2) (Anat), das Wadenbein, s.u. Fußknochen; daher Fibularis, was darauf Bezug hat …   Pierer's Universal-Lexikon

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»