Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

extravagant

  • 1 profūsus

        profūsus adj.    [P. of profundo].—Of persons, lavish, extravagant, profuse: nepos: alieni appetens, sui profusus, lavish of his own, S.—Of things, extravagant, excessive, profuse: profusis sumptibus vivere: epulae: genus iocandi.
    * * *
    profusa, profusum ADJ
    excessive; lavish; extravagant

    Latin-English dictionary > profūsus

  • 2 amens

    amens, amentis, adj. [ab + mens] [st2]1 [-] qui n'a pas sa raison, fou, égaré, insensé, hors de soi. [st2]2 [-] en parl. des choses, extravagant, déraisonnable, absurde.    - nihil amentius: rien de plus fou.
    * * *
    amens, amentis, adj. [ab + mens] [st2]1 [-] qui n'a pas sa raison, fou, égaré, insensé, hors de soi. [st2]2 [-] en parl. des choses, extravagant, déraisonnable, absurde.    - nihil amentius: rien de plus fou.
    * * *
        Amens, amentis, Adiectiuum. Cic. Forcené, Hors du sens.

    Dictionarium latinogallicum > amens

  • 3 delirus

    dēlīrus, a, um [deliro] qui délire, extravagant, radoteur.    - delira fari, Lucr. 3, 464: divaguer.    - Lucr. 2, 985; Hor. S. 2, 3, 107; Cic. de Or. 2, 18, 75; Hor. S. 2, 5, 71; Cic. Tusc. 1, 21, 48; id. Div. 2, 68, 141; Hor. S. 2, 3, 293; id. Ep. 2, 2, 126.    - delirior, Lact. 3, 18, 14.
    * * *
    dēlīrus, a, um [deliro] qui délire, extravagant, radoteur.    - delira fari, Lucr. 3, 464: divaguer.    - Lucr. 2, 985; Hor. S. 2, 3, 107; Cic. de Or. 2, 18, 75; Hor. S. 2, 5, 71; Cic. Tusc. 1, 21, 48; id. Div. 2, 68, 141; Hor. S. 2, 3, 293; id. Ep. 2, 2, 126.    - delirior, Lact. 3, 18, 14.
    * * *
        Delirus, pen. prod. Adiectiuum. Plaut. Resveur, Radoteur.

    Dictionarium latinogallicum > delirus

  • 4 infatuo

    infatuo, āre - tr. - rendre sot, insensé, déraisonnable, extravagant.
    * * *
    infatuo, āre - tr. - rendre sot, insensé, déraisonnable, extravagant.
    * * *
        Infatuo, infatuas, infatuare. Cic. Faire devenir fol.

    Dictionarium latinogallicum > infatuo

  • 5 insanio

    insanĭo, īre, īvi (ĭi) - intr. - [st2]1 [-] être fou, être furieux, être extravagant, faire des folies (en parl. de dépenses). [st2]2 - tr. - éprouver fortement (une passion); aimer éperdument.
    * * *
    insanĭo, īre, īvi (ĭi) - intr. - [st2]1 [-] être fou, être furieux, être extravagant, faire des folies (en parl. de dépenses). [st2]2 - tr. - éprouver fortement (une passion); aimer éperdument.
    * * *
        Insanio, insanis, insaniui, insanire. Terent. Estre insensé ou hors du sens, Estre endesvé, Endesver.
    \
        Nisi ego insanio, stulte omnia, et incaute. Cic. Si je ne suis troublé de mon esprit.

    Dictionarium latinogallicum > insanio

  • 6 insanus

    insanus, a, um [st2]1 [-] fou, insensé, aliéné. [st2]2 [-] inspiré. [st2]3 [-] insensé, extravagant, déraisonnable. [st2]4 [-] furieux. [st2]5 [-] immodéré, très grand, violent, excessif, désordonné.
    * * *
    insanus, a, um [st2]1 [-] fou, insensé, aliéné. [st2]2 [-] inspiré. [st2]3 [-] insensé, extravagant, déraisonnable. [st2]4 [-] furieux. [st2]5 [-] immodéré, très grand, violent, excessif, désordonné.
    * * *
        Insanus, pen. prod. insanior, insanissimus. Terent. Insensé, Qui n'est point en son bon sens.
    \
        Insanae aquae. Ouid. Tempestueuses, comme quand il y a tormente sur la mer, Fort esmeues par les vents et tormente.
    \
        Cursu insano concita. Ouid. Impetueux, Furieux.
    \
        Forum insanum. Virgilius. Où les plaideurs crient et font bruit merveilleux.
    \
        Labori insano indulgere. Virgil. Fort grand.
    \
        Sidera insana Caprae. Horat. Qui esmeuvent grande tempeste.
    \
        Insani fluctus. Virgil. Grands à merveilles, ou Qui se debatent et tormentent fort.
    \
        Vires insanae Austri. Ouid. Force tresgrande.
    \
        Insanae substructiones. Plin. Grandes à merveilles, Merveilleuses.
    \
        Insanus, Valde sanus. Pers. Insano multum laudanda magistro. Fort sage et prudent.
    \
        Insanae vites. Plin. Qui portent trois fois l'an, Enragees ou endesvees de porter.
    \
        Insanum, Aduerbialiter ponitur por Valde. Plaut. Insanum bonam, etc. Tresbonne.

    Dictionarium latinogallicum > insanus

  • 7 miser

    misĕr, ĕra, ĕrum [st2]1 [-] malheureux, misérable, digne de pitié. [st2]2 [-] triste, déplorable, lamentable. [st2]3 [-] qui fait souffrir, violent, extravagant, excessif. [st2]4 [-] malade, souffrant. [st2]5 [-] misérable, coupable.    - miserrimum habere aliquem, Cic.: tourmenter cruellement qqn.    - miseros ambitionis! Plin. Pan. 58, 5: malheureuses victimes de l'ambition!    - miser cultûs, Hor.: qui se tourmente pour sa manière de vivre.    - miserrima caedex, Virg.: carnage affreux.    - miserrimum miseriarum, Cic.: comble d'infortunes.    - miserum! Virg.: ô malheur!    - misera praeda, Caes.: misérable butin.    - miserum carmen, Virg.: chanson piteuse.    - miser amor, Virg.: désir violent.    - homini misero non invideo medicinam, Petr. 129: à un homme malade je ne refuse pas un remède.    - miserum latus, Hor.: mal de côté.    - miserrimus fui fugitando, Ter.: je me suis épuisé à courir.    - miser perditusque, Ter.: infâme scélérat.    - miserum est + prop. inf.: c’est une chose lamentable que, il est triste de (que).
    * * *
    misĕr, ĕra, ĕrum [st2]1 [-] malheureux, misérable, digne de pitié. [st2]2 [-] triste, déplorable, lamentable. [st2]3 [-] qui fait souffrir, violent, extravagant, excessif. [st2]4 [-] malade, souffrant. [st2]5 [-] misérable, coupable.    - miserrimum habere aliquem, Cic.: tourmenter cruellement qqn.    - miseros ambitionis! Plin. Pan. 58, 5: malheureuses victimes de l'ambition!    - miser cultûs, Hor.: qui se tourmente pour sa manière de vivre.    - miserrima caedex, Virg.: carnage affreux.    - miserrimum miseriarum, Cic.: comble d'infortunes.    - miserum! Virg.: ô malheur!    - misera praeda, Caes.: misérable butin.    - miserum carmen, Virg.: chanson piteuse.    - miser amor, Virg.: désir violent.    - homini misero non invideo medicinam, Petr. 129: à un homme malade je ne refuse pas un remède.    - miserum latus, Hor.: mal de côté.    - miserrimus fui fugitando, Ter.: je me suis épuisé à courir.    - miser perditusque, Ter.: infâme scélérat.    - miserum est + prop. inf.: c’est une chose lamentable que, il est triste de (que).
    * * *
        Miser, misera, miserum, pen. cor. Terent. Miserable, Malheureux, Piteux.
    \
        Miser animi. Plaut. Qui ha grande tristesse en son coeur, Ennuyé et fasché.
    \
        Miser ambitionis. Plin. iunior. Duquel l'ambition le rend malheureux.
    \
        Miseram me, Dolentis et moerentis particula. Terent. Miseram me, neminem habeo. Helas, ou Malheureuse que je suis.
    \
        Modis miseris distractus. Lucret. Miserablement, De piteuse sorte.
    \
        Miserrima miseria. Plaut. C'est une grande misere et malheureté.
    \
        Miserum, Interiectionis loco positum. Virgilius, - tum pendere poenas Cecropidae iussi (miserum) septena quotannis Corpora natorum. Chose miserable et pitoyable, ou malheureuse.

    Dictionarium latinogallicum > miser

  • 8 morus

    [st1]1 [-] mōrus, a, um: Plaut. extravagant, fou.    - [gr]gr. μωρός. [st1]2 [-] mōrus, i, f.: mûrier.    - [gr]gr. μῶρα.    - Ov. M. 4, 89; Plin. 16, 18, 30, § 74.
    * * *
    [st1]1 [-] mōrus, a, um: Plaut. extravagant, fou.    - [gr]gr. μωρός. [st1]2 [-] mōrus, i, f.: mûrier.    - [gr]gr. μῶρα.    - Ov. M. 4, 89; Plin. 16, 18, 30, § 74.
    * * *
        Morus, mori, foe. gen. Arbor. Plin. Un meurier.

    Dictionarium latinogallicum > morus

  • 9 ridiculus

    rīdĭcŭlus, a, um [st2]1 [-] qui fait rire, qui provoque le rire, plaisant, drôle, bouffon, amusant, comique. [st2]2 [-] ridicule, risible, absurde, extravagant.    - ridiculum est + prop. inf.: il est comique que.    - ridiculum est + inf.: il est ridicule de.    - ridiculum, i, n.: mot plaisant, plaisanterie, bouffonnerie.    - per ridiculum, Cic. (ridiculi causā, Plaut.): en plaisantant, pour rire.    - ridiculum dictum, Plaut.: bon mot.    - ridiculus, i, m.: un plaisant, un bouffon.
    * * *
    rīdĭcŭlus, a, um [st2]1 [-] qui fait rire, qui provoque le rire, plaisant, drôle, bouffon, amusant, comique. [st2]2 [-] ridicule, risible, absurde, extravagant.    - ridiculum est + prop. inf.: il est comique que.    - ridiculum est + inf.: il est ridicule de.    - ridiculum, i, n.: mot plaisant, plaisanterie, bouffonnerie.    - per ridiculum, Cic. (ridiculi causā, Plaut.): en plaisantant, pour rire.    - ridiculum dictum, Plaut.: bon mot.    - ridiculus, i, m.: un plaisant, un bouffon.
    * * *
        Ridiculus, pen. corr. Adiectiuum: vt Ridiculus homo. Plau. Qui fait bien rire.
    \
        Neque ridiculus esse, neque plagas pati possum. Terent. Je ne puis endurer qu'on se moque de moy.
    \
        Hoc postulatum ei videtur esse ridiculum. Cic. Il luy semble que ce n'est que moquerie.
    \
        O rem ridiculam! Catullus. O la grande moquerie! O la chose ridicule!

    Dictionarium latinogallicum > ridiculus

  • 10 immodicus

    immŏdĭcus ( inm-), a, um, adj. [in modicus], beyond bounds, beyond measure, excessive, unrestrained, unruly, immoderate (perh. not ante-Aug.).
    I.
    Lit. (very rare):

    prominet immodicum pro longa cuspide rostrum,

    Ov. M. 6, 673:

    tuber,

    id. ib. 8, 808:

    fluctus,

    id. H. 18, 137:

    frigus,

    id. P. 3, 1, 14; cf.:

    continuae et immodicae tempestates,

    Suet. Aug. 47.—Far more freq.,
    II.
    Trop., excessive, unrestrained, extravagant, immoderate, etc.:

    immodicus in numero augendo esse solet,

    is in the habit of exaggerating numbers, Liv. 38, 23, 8:

    in appetendis honoribus immodicus,

    Vell. 2, 33, 3:

    immodicus linguā,

    Liv. 22, 12, 11:

    animi,

    Sall. H. 1, 114 Dietsch:

    tum verbis tum rebus immodicus,

    extravagant in words and deeds, Suet. Dom. 12:

    Gracchi legibus (ferendis),

    Luc. 6, 796:

    assiduus potius quam immodicus (praeceptor),

    Quint. 2, 2, 5:

    imperia,

    Liv. 21, 3, 5; so,

    licentia crudelitatis,

    Vell. 2, 28, 2:

    decreta ad honores sociorum,

    Liv. 31, 45, 2:

    libido possidendi,

    Col. 1, 3, 11:

    fastus,

    Ov. A. A. 3, 511:

    populi acclamationes,

    Suet. Caes. 79:

    oratio,

    too long, Plin. Ep. 9, 4, 1:

    periodus,

    Quint. 9, 4, 125.—
    (β).
    With gen.:

    gloriae,

    Vell. 2, 11:

    irae,

    Stat. Th. 1, 41:

    libidinis,

    Col. 7, 6, 3:

    laetitiae et maeroris,

    Tac. A. 15, 23:

    fugae,

    Sil. 12, 268:

    animi,

    Tac. H. 1, 53.—As subst.:

    immodica cupere,

    Sen. Ben. 1, 9, 2.—Hence, adv.: immŏ-dĭcē, beyond measure, excessively, immoderately:

    si sanguis ex vulnere immodice fluat,

    Plin. 30, 13, 38, § 112:

    fucata formam,

    Luc. 10, 137:

    frequenter id potius quam immodice facere,

    Col. 2, 16, 2:

    opportunae positae (figurae) cum immodice petantur,

    Quint. 9, 3, 100:

    immodesteque gloriari,

    Liv. 22, 27, 2:

    sibi arrogare eloquentiam,

    Quint. 11, 1, 19:

    ferocire,

    Gell. 1, 11, 2:

    capere voluptatem ex aliqua re,

    id. 19, 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > immodicus

  • 11 inmodicus

    immŏdĭcus ( inm-), a, um, adj. [in modicus], beyond bounds, beyond measure, excessive, unrestrained, unruly, immoderate (perh. not ante-Aug.).
    I.
    Lit. (very rare):

    prominet immodicum pro longa cuspide rostrum,

    Ov. M. 6, 673:

    tuber,

    id. ib. 8, 808:

    fluctus,

    id. H. 18, 137:

    frigus,

    id. P. 3, 1, 14; cf.:

    continuae et immodicae tempestates,

    Suet. Aug. 47.—Far more freq.,
    II.
    Trop., excessive, unrestrained, extravagant, immoderate, etc.:

    immodicus in numero augendo esse solet,

    is in the habit of exaggerating numbers, Liv. 38, 23, 8:

    in appetendis honoribus immodicus,

    Vell. 2, 33, 3:

    immodicus linguā,

    Liv. 22, 12, 11:

    animi,

    Sall. H. 1, 114 Dietsch:

    tum verbis tum rebus immodicus,

    extravagant in words and deeds, Suet. Dom. 12:

    Gracchi legibus (ferendis),

    Luc. 6, 796:

    assiduus potius quam immodicus (praeceptor),

    Quint. 2, 2, 5:

    imperia,

    Liv. 21, 3, 5; so,

    licentia crudelitatis,

    Vell. 2, 28, 2:

    decreta ad honores sociorum,

    Liv. 31, 45, 2:

    libido possidendi,

    Col. 1, 3, 11:

    fastus,

    Ov. A. A. 3, 511:

    populi acclamationes,

    Suet. Caes. 79:

    oratio,

    too long, Plin. Ep. 9, 4, 1:

    periodus,

    Quint. 9, 4, 125.—
    (β).
    With gen.:

    gloriae,

    Vell. 2, 11:

    irae,

    Stat. Th. 1, 41:

    libidinis,

    Col. 7, 6, 3:

    laetitiae et maeroris,

    Tac. A. 15, 23:

    fugae,

    Sil. 12, 268:

    animi,

    Tac. H. 1, 53.—As subst.:

    immodica cupere,

    Sen. Ben. 1, 9, 2.—Hence, adv.: immŏ-dĭcē, beyond measure, excessively, immoderately:

    si sanguis ex vulnere immodice fluat,

    Plin. 30, 13, 38, § 112:

    fucata formam,

    Luc. 10, 137:

    frequenter id potius quam immodice facere,

    Col. 2, 16, 2:

    opportunae positae (figurae) cum immodice petantur,

    Quint. 9, 3, 100:

    immodesteque gloriari,

    Liv. 22, 27, 2:

    sibi arrogare eloquentiam,

    Quint. 11, 1, 19:

    ferocire,

    Gell. 1, 11, 2:

    capere voluptatem ex aliqua re,

    id. 19, 2, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inmodicus

  • 12 profundo

    prō̆-fundo, fūdi, fūsum, 3, v. a., to pour out or forth, to shed copiously, to cause to flow (class.).
    I.
    Lit.:

    sanguinem suum profundere omnem cupit, dummodo profusum hujus ante videat,

    Cic. Clu. 6, 18:

    sanguinem pro patriā,

    id. Fin. 2, 19, 60; 2, 30, 97:

    vim lacrimarum,

    id. Rep. 6, 14, 14:

    lacrimas oculis,

    Verg. A. 12, 154; Ov. M. 9, 679; 7, 91; Sen. Med. 541:

    sanguinem ex oculis,

    Plin. 10, 60, 79, § 164:

    aquam,

    Plaut. Aul. 2, 4, 29:

    vinum,

    id. Curc. 1, 1, 92:

    vina deo tamquam sitienti,

    Lact. 2, 4, 13; 6, 1, 5:

    aquas sub mensas,

    Plin. 28, 2, 5, § 26. —With se, to burst or gush forth:

    lacrimae se subito profuderunt,

    Cic. Ac. 11, 7, 6.—
    B.
    Transf.
    1.
    To stretch at full length, to prostrate ( poet.):

    cum somnus membra profudit,

    Lucr. 4, 757:

    praecipites profusae in terram,

    id. 6, 744.—Mid.: profusus, abjectus jacens. Pacuvius: profusus gemitu, murmure, stretched at full length, Paul. ex Fest. p. 228 Müll. (Trag. Rel. v. 321 Rib.). —
    2.
    To pour or cast out, bring forth, produce (class.): posticā parte profudit, Lucil. ap. Non. 217, 16:

    (puerum) ex alvo matris natura profudit,

    Lucr. 5, 225:

    sonitus,

    id. 6, 401:

    ignes,

    id. 6, 210:

    omnia ex ore,

    id. 6, 6:

    pectore voces,

    to pour forth, utter, Cat. 64, 202:

    vocem,

    Cic. Tusc. 2, 23, 56:

    clamorem,

    id. Fl. 6, 15; id. Leg. 1, 8, 25:

    voces,

    Cat. 64, 202:

    vitia,

    Suet. Tib. 42:

    dolorem,

    Vop. Aur. 1:

    palmites,

    Col. 5, 5, 17.—
    3.
    With se, to pour forth, rush forth or out; of bees:

    cum se nova profundent examina,

    Col. 9, 3;

    of archers: omnis multitudo sagittariorum se profudit,

    Caes. B. C. 3, 93;

    of luxuriant plants: ea, quae se nimium profuderunt,

    have shot out, sent out shoots, Cic. de Or. 2, 21, 88:

    profundit se supra modum numerus palmitum,

    Col. 7, 24, 4.—
    II.
    Trop., to cast or throw away:

    ventis verba profundere,

    Lucr. 4, 931:

    quae si non profundere ac perdere videbor,

    Cic. Fam. 5, 5, 17.—
    B.
    In partic.
    1.
    To throw away.
    a.
    In a bad sense, spend uselessly; to lavish, dissipate, squander:

    profundat, perdat, pereat,

    Ter. Ad. 1, 2, 54; Cic. Verr. 2, 3, 67, § 155:

    patrimonia,

    id. Cat. 2, 5, 10:

    pecunias in res,

    id. Off. 2, 16, 55.—
    b.
    In a good sense, to spend, sacrifice:

    non modo pecuniam, sed vitam etiam profundere pro patriā,

    Cic. Off. 1, 24, 84.—
    c.
    Esp., of life, to yield, give up:

    animam,

    Cic. Marc. 10, 32:

    si pateretur natura, vel denas animas profundere praestabat in pugnā, quam, etc.,

    Amm. 26, 10, 13:

    spiritum in acie,

    Val. Max. 6, 3, 3.—
    2.
    To pour out, vent; to expend, exert, employ; to set forth, show, explain:

    odium in aliquem,

    Cic. Pis. 7, 16:

    omnes profudi vires animi atque ingenii mei,

    id. Att. 1, 18, 2:

    res universas,

    to set forth, explain, id. Ac. 2, 27, 87.—
    3.
    With se, to pour itself forth, i. e. to rush forth, break out:

    voluptates cum inclusae diutius, subito se nonnumquam profundunt atque eiciunt universae,

    Cic. Cael. 31, 75:

    si totum se ille in me profudisset,

    had wholly poured himself out to me, had been liberal, id. Att. 7, 3, 3:

    in questus flebiles sese in vestibulo curiae profuderunt,

    Liv. 23, 20, 5.—Hence, prŏ-fūsus, a, um, P. a.
    A.
    Lit., spread out, extended, hanging down (ante- and postclass.):

    cauda profusa usque ad calces,

    Varr. R. R. 2, 5.— Comp.:

    equi coma et cauda profusior,

    longer, Pall. 4, 13.—
    B.
    Trop.
    1.
    Lavish, extravagant, profuse (class.; cf.

    prodigus): perditus ac profusus nepos,

    Cic. Quint. 12, 40:

    reus,

    id. Verr. 2, 1, 7, § 20.—With gen.:

    alieni appetens, sui profusus,

    lavish of his own, Sall. C. 5, 4.—With in and abl.:

    simul ad jacturam temporis ventum est, profusissimi in eo, cujus unius honesta avaritia est,

    Sen. Brev. Vit. 3, 2.—Of things abstr. and concr.:

    profusis sumptibus vivere,

    Cic. Quint. 30, 93:

    profusa luxuria in aedificiis,

    Vell. 2, 33, 4.—
    2.
    In a good sense, liberal ( poet.):

    mens profusa,

    Stat. S. 3, 1, 91:

    homo,

    Mart. 8, 38, 11.—
    3.
    Costly, expensive:

    amare profusas epulas,

    Cic. Mur. 36, 76:

    convivia,

    Suet. Tit. 7.—
    4.
    Immoderate, excessive, extravagant:

    profusa hilaritas,

    Cic. Tusc. 4, 7, 15:

    genus jocandi,

    id. Off. 1, 29, 103:

    cupido,

    Tac. H. 1, 52.— Sup.:

    profusissima libido,

    Suet. Claud. 53.— Adv.: prŏfūsē.
    1.
    Lit., lavishly, extravagantly, profusely (post-Aug.):

    aedes profuse exstructa,

    at an immoderate expense, Suet. Aug. 72.— Sup.:

    festos et solemnes dies profusissime celebrabat,

    Suet. Aug. 75.—
    2.
    Trop.
    a.
    In disorder, confusedly:

    consul obstitit profuse tendentibus suis in castra,

    Liv. 10, 36.—
    b.
    Immoderately, excessively:

    profuse prolixeque laudare,

    Gell. 5, 1, 2.— Comp.:

    eo profusius sumptui deditus erat,

    Sall. C. 13, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > profundo

  • 13 āctuōsus

        āctuōsus adj.    [ago], full of life, active: partes (orationis): virtus.
    * * *
    actuosa, actuosum ADJ
    active, busy, energetic, full of life; acting with extravagant gesture

    Latin-English dictionary > āctuōsus

  • 14 cordax

        cordax acis, m, κόρδαξ (a wanton dance); of the trochee, the dancing metre.
    * * *
    I
    (gen.), cordacis ADJ
    lively, tripping
    II
    trochaic meter; cordax (indecent/extravagant dance of Greek comedy L+S)

    Latin-English dictionary > cordax

  • 15 effūsiō

        effūsiō ōnis, f    [ex + FV-], a pouring forth, outpouring, shedding: atramenti: aquae. — A thronging out: hominum ex oppidis. — Profusion, lavishness: pecuniarum effusiones: effusiones fieri, extravagant displays: liberalitatem effusio imitatur.— Extravagance, abandonment: animi in laetitiā: ipsius in alios, unreserve.
    * * *
    outpouring, shedding; profusion, lavishness, extravagance, excess

    Latin-English dictionary > effūsiō

  • 16 effūsus

        effūsus adj.    with comp. and sup, poured out, extensive, vast, broad, wide: late mare, H.: loca, Ta.: incendium, L.—Relaxed, slackened, loosened, dishevelled: quam potuit effusissimis habenis, L.: comae, O.: (nymphae) Caesariem effusae per colla, V.: cursu effuso, at full speed, L.—Straggling, disorderly, scattered, dispersed: agmen, L.: turba, V.: fuga, L.—Fig., unreserved, profuse, lavish: in largitione effusior: sumptus: opes, L.: licentia, L.
    * * *
    effusa -um, effusior -or -us, effusissimus -a -um ADJ
    vast, wide, sprawling; disheveled, loose (hair/reins); disorderly; extravagant

    Latin-English dictionary > effūsus

  • 17 immodicus (in-m-)

        immodicus (in-m-) adj.,    beyond bounds, enormous, huge: rostrum, O.: tuber, O.—Fig., excessive, unrestrained, extravagant, immoderate: in numero augendo, given to exaggeration, L.: linguā, L.: laetitiae, Ta.: animi, Ta.: immodicae Rixae, H.: decreta ad honores sociorum, L.

    Latin-English dictionary > immodicus (in-m-)

  • 18 īnsāniō

        īnsāniō ( imperf: īnsānībat, T.), īvī, ītus, īre    [insanus], to be of unsound mind, be senseless, be without reason, be mad, rave: homo insanibat, T.: insanire omnibus videri: ex iniuriā insaniens exercitus, L.: cum ratione, with method, T.: certā ratione, H.—To be violent, be absurd, be extravagant, be wild: Insanire libet quoniam tibi, V.: Insaniens Bosporus, H.: errorem, H.: in libertinas, H.: quā me stultitiā insanire putas? H.: sollemnia, fashionably, H.: seros amores, Pr.
    * * *
    insanire, insanivi, insanitus V
    be mad, act crazily

    Latin-English dictionary > īnsāniō

  • 19 īn-sānus

        īn-sānus adj.    with comp. and sup, of unsound mind, mad, insane: quod idem contigit insanis: maritus, Iu.—Violent, absurd, raging, foolish, frantic: homines ex stultis insanos facere, T.: homo insanissimus: uter est insanior horum? H.: insanior cupiditas: insanissima contio: amor Martis, V.: sidera, H.—Outrageous, monstrous, extravagant, excessive: substructiones: montes, L.: labor, V.: trepidatio, L.—Rapt, inspired: vates, V.—Maddening: aqua, O.

    Latin-English dictionary > īn-sānus

  • 20 īn-solēns

        īn-solēns ntis, adj.,    unaccustomed, unusual, not used, contrary to custom: Quid tu Athenas insolens? T.: aspera aequora Emirabitur insolens, H.: in dicendo, inexperienced: infamiae: belli, Cs. —Excessive, immoderate, haughty, arrogant, insolent: insolenti alacritate gestire: exercitus, H.: in re notā: victoriā factus, S.: victoria naturā: ludus, H.—Extravagant, prodigal: in alienā re: in pecuniā.

    Latin-English dictionary > īn-solēns

См. также в других словарях:

  • extravagant — extravagant …   Deutsch Wörterbuch

  • extravagant — extravagant, ante [ ɛkstravagɑ̃, ɑ̃t ] adj. • 1380; lat. extravagans, de vagans, p. prés. du v. vagari « errer » 1 ♦ Dr. can. Vx Non incorporé dans les recueils canoniques. 2 ♦ (XVIe) Mod. Qui sort des limites du bon sens; qui est à la fois… …   Encyclopédie Universelle

  • extravagant — EXTRAVAGÁNT, Ă, extravaganţi, te, adj. (Adesea substantivat) Care caută cu orice preţ să iasă din comun; excentric. ♦ Neobişnuit, ciudat, bizar. – Din fr. extravagant. Trimis de ana zecheru, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  Extravagant ≠ ordinar… …   Dicționar Român

  • extravagant — ex‧trav‧a‧gant [ɪkˈstrævəgənt] adjective 1. disapproving spending a lot of money when it is not necessary: • It s a bit too extravagant to buy both. • Even when in debt, he continued to enjoy an extravagant lifestyle. 2. very extreme and not… …   Financial and business terms

  • Extravagant — Ex*trav a*gant, a. [F. extravagant, fr. L. extra on the outside + vagans, antis, p. pr. of vagari to wander, from vagus wandering, vague. See {Vague}.] 1. Wandering beyond one s bounds; roving; hence, foreign. [Obs.] [1913 Webster] The… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • extravagant — Adj std. (18. Jh.) Entlehnung. Entlehnt aus frz. extravagant, dieses aus ml. extravagans, zu l. extrā außerhalb und l. vagārī umherschweifen, umherziehen , zu l. vagus umherschweifend, unstet . Abstraktum: Extravaganz.    Ebenso nndl. extravagant …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • extravagant — Extravagant, [extravag]ante. adj. v. Fou, bizarre, fantasque, qui est contre le bon sens, contre la raison. Il se dit des personnes, & des choses. C est un homme extravagant. discours extravagant. pensées, paroles extravagantes. ce qu il vient de …   Dictionnaire de l'Académie française

  • extravagant — extravagant, ante (èk stra va gan, gan t ) adj. 1°   Qui extravague, qui est bizarre. •   Parbleu ! s il faut parler des gens extravagants, Je viens d en essuyer un des plus fatigants, MOL. Mis. II, 5. •   Crois tu que d une fille humble, honnête …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • extravagant — [ek strav′əgənt, ik strav′əgənt] adj. [ME & Anglo Fr extravagaunt < ML extravagans, prp. of extravagari, to stray < L extra, beyond + vagari, to wander < vagus: see VAGUE] 1. Obs. straying beyond bounds; wandering 2. going beyond… …   English World dictionary

  • extravagant — »überspannt, verstiegen, übertrieben«: Das Adjektiv wurde im 18. Jh. aus frz. extravagant »ab , ausschweifend« entlehnt. Das frz. Wort geht zurück auf mlat. extravagans, das zu lat. extra vagari »ausschweifen« (vgl. ↑ extra und ↑ vage) gehört.… …   Das Herkunftswörterbuch

  • extravagant — Adj. (Mittelstufe) aus dem Rahmen fallend Synonym: ausgefallen Beispiel: Sie trug ein extravagantes Kleid. Kollokation: extravagant aussehen …   Extremes Deutsch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»